Filmforum

de invloed van Netflix

Dat zou best wel kunnen, je kon ook hele series kijken maar dat heeft minder charme (kon niet door de eerste aflevering van Better Call Saul heen komen.) Ze hadden zelfs Leviathan, maar volgens mij was de vlucht met 5,5 uur te kort om hem helemaal af te kijken. ;)

The Damned
'Our chancellor has a weakness for big industrialists.' Een mega-giallo met grote namen en dito budget. Zoiets moet Visconti voor ogen hebben gestaan, vanaf de cheesy intiteling tot en met het morbide einde. Nazi's en femme fatales, en de eeuwige vraag of je wel de juiste 'dub' zit te kijken. Het zijn de thirties in Duitsland. Een staalfamilie worstelt met het nieuwe regime. Sommige zijn voor, andere tegen, en allen zijn pro-centjes. Langzaamaan raakt bijna iedereen besmet. Verval als virus. In de marge is de film een fijn geschiedenislesje. Duitsland is bepaald geen eenheidsstaat. Zelfs de positie van Hitler is niet onaantastbaar. De ploerten van de SA roepen dat ze 'Hitler ook op de bok hebben gezet, dus...' Juist het einde van de bruinridders (ten faveure van de SS) is de beste sequentie van de film. Melancholisch gewelddadig in Peckinpah-style, vermengd met Berlijnse decadentie. Orgastische massamoord als cabaret. Eerst zuipen en dan de lange messen trekken. Nazisploitaiton. De staalfamilie vond ik verder nogal standaard Freudiaans. Zelfs 'night porter' Dirk Bogarde grijpt niet echt bij de keel. Het boeiendst is ene Helmut Berger, de perverse broer van het stel. Hij heeft een voorkeur voor jonge meisjes én zijn moeder. Dat verklaart al die bezwete koppen. Over een onwillig familielid: 'Zijn Hegeliaanse systeem is nog niet goed ontwikkeld.'

Dangerous Liaisons
Eén, twee, decolleté. Kusje erop. Hartje op slot. Dangerous Liaisons is The Game avant la lettre. De versiertactieken zullen wel eeuwig hetzelfde blijven. Aantrekken, expres weer afstoten, jaloezie oproepen, bijtende complimentjes. You name it, het is ook hier aanwezig. Ik had al eerder een Leclos-verfilming van de verschrikkelijke Vadim gezien, maar daar knapte ik op af. Frears doet het beter. Weelderiger vooral. Pure barok! La France heeft hier bijna net zoveel stijl als Coppola's Marie Antoinette. Zie het intro, waar Glenn Close en John Malkovich bepoederd, beparfumd en ontneushaard worden. Beide zijn aan elkaar gewaagd als pick up artists. Een weddenschap is het logische gevolg. De 'comte' Valmont, doet alsof hij het beste met de markiezin voor heeft – 'I think you should organize an infidelity' – maar intussen is zíj wel de prijs. De comte vindt zijn ex-eega sowieso wat braafjes geworden. 'I think it most unhealthy, this exclusivity.' Malkovich maakt een fraaie liason richting sexclusivity. De volgende filmuren zet hij de turbo aan. Het blijft een fenomenaal acteur. Sommigen klaagden dat ie te 'lilluk' is o Thurman en Pfeiffer het hoofd op te hol te brengen. Zij misten precies het punt. Met de juiste woordjes opent juíst de hork, de mooiste hartjes. Totdat de vrouw toch de baas blijkt. Dan kan enkel moralisme ons mannen nog redden.

A Shot in the Dark
'Whó did you assign to the case!?' Pink Panther! Al ontbreekt het beestje in de openingsanimatie... Met The Naked Gun net achter de kiezen wordt dat natuurlijk een wedstrijdje in oliedom agentendom. Ik heb veel meer sympathie voor Peter Sellers en Blake Edwards, dus het is met tegenzin dat ik toegeef: The Naked Gun wint. A Shot in the Dark is daarbij vergeleken toch echt een oude, slome film. Veel herhalingen van running gags, en al het gewaagds blijft bij suggestie. (Een nudist colony zonder tiet!) A Shot in the Dark vereist vooral een hoop 'shots' vooraf. Aangeschoten wordt aangeschoten wild vast onweerstaanbaar. Is er íets dat Clouseau fysiek lukt in deze film? Welk voorwerp hij ook in handen neemt, óf hij zelf valt, óf het voorwerp valt uiteen. 'You just broke my pointing stick, you fool!' Zelfs een politiepennetje is niet veilig. Clouseau maakt het zichzelf ook niet makkelijk. Hij heeft (heel arthouse!) een Aziaat ingehuurd die 'm op willekeurige momenten te grazen probeert te nemen. (In The Naked Gun zou dat dus wél een dame in latex zijn geweest.) Richting einde wordt de oenigheid toch aanstekelijk. Zowel voor de kijker, als voor de andere personages. 'Francois.' 'Yes, Commissioner?' 'I just cut off my thumb.' Clouseau zelf zet de 'onthulling' uiteen vanaf de sofa. Heel, héél langzaam kiepert het duikelaartje om.

I Remember Mama
'Is all?' 'Is good.' De geïntegreerde immigrantenfamilie aan het zaterdagavond ritueel. Geld tellen, geld apart leggen, en zorgvuldige keuzes maken. Dat zouden meer mensen moeten doen. Sappelen wordt zo iets heel liefs, in plaats van een daily struggle met bovenbaasjes. We zijn te gast bij een handvol Noren in het San Francisco van begin twintigste eeuw. Sommigen denken nog terug aan de fjorden in de 'old country', maar de meeste zijn helemaal thuis. 'I don't suppose we could have a horse?' Hollywood heeft vanaf haar beginperiode van accenten gehouden, en deze George Stevens-film pakt behoorlijk realistisch door. Aangezien we de familie bijna nergens verlaten, kan iedereen elkaar aansteken met de 'koets' en de 'jahs'. Waar de keuze voor een spierwitte noordelijke familie wel erg gebruikelijk is (vergelijk deze zoetsappigheid eens met de depiction van zuidelijke volkeren) slaagt I Remember Mama als ode aan Frisco. Zo zijn er precies genoeg shots die niet in de studio zijn opgenomen, maar werkelijk de heuvels en de markten opzoeken. Je voelt de liefde voor de omgeving. Het dramagehalte is verder even gevaarloos als de familie vol blonde vlechtjes en pijprokers, maar de cirkel naar het slot is een traantje waard. Samen één zijn. Met mama als motor en een lief dochtertje die het allemaal (tegen fikse betaling!) opschrijft. Win/win.

A Passage to India
'This is one of the most unnatural affairs I have ever attended.' Kolonialisme en waarom het niet werkt. De Engelsen behandelen de Indiërs zoals de Romeinen hun slaven. Ongegeneerd genegeerd. EM Forster heeft deze houding al verrassend scherp op de korrel genomen. In de mooiste scene van deze verfilming houden de kolonialen (met tropenhoeden) een feestje. Er zijn speciaal 'allerlei Indiërs' voor uitgenodigd. Kunnen we die ook eens 'zien'. Regisseur Lean krijgt het wat moeilijker in de ontplooiing van het epos. Lean kan wel zinderen, maar dan toch vooral in 'onthouding' (Brief Encounter!). De tropen spetteren niet genoeg. Ik heb nu niet het gevoel dat Lean de Kamasutra standbeelden in de mysterieuze grotten met plezier opzoekt. En dat had de film over passage de rite van een jonge vrouw toch gewaagder gemaakt. Feministisch en postkoloniaal theoretisch valt er wel genoeg te peinzen. Ik zou best een versie willen zien waarin Dr. Aziz wél die symbolische verkrachting pleegt.. Of wat te denken van een middenweg, dat er echt iets ontstaat tussen hem en de 'young girl, fresh from England.' Lean keert snel terug naar de politiek. Ná de rechtszaak komt de kruiperige Aziz terug als een nieuwe man. Je ziet de moslimfundamentalist ontstaan. Maar is dat eigenlijk geen arrogantie? Denken dat het Westen ook hem gewoon zelf heeft gecreëerd?

The Giver
Met al die verfilmingen van young adult boeken begint er zoiets als een patroon te ontstaan. Het lijkt wel alsof de jeugd wordt opgevoed met het idee dat een soort nieuw-fascisme onvermijdelijk wacht waar het individu compleet ondergeschikt is aan het collectief. Ik moet die films allemaal vinden vanwege de "we WILLEN nog meer Hunger Games!" eis. The Giver vond ik een van de betere in het genre. Het mooist gefilmd, al gaat het op een gegeven moment wel heel National Geographic los. Hoe dan ook twee grote acteerkanonnen doen mee: Meryl Streep is prima geschikt voor de rol van te vriendelijke moeder overste en The Dude als de oude Giver (de eenzame figuur aan de rand van de samenleving die collectieve herinneringen bewaart) doet ook zijn ding, al begint zijn mijn-mond-is-zwaar-van-de-tandartsverdoving-ding wel een beetje tegen te staan. Ongetwijfeld volgen nog twee delen.

Face to Face
Man, man, Bergman. Het hakt er weer in hoor. Zelfs de vrijgevochten seventies zijn hier één grote asgrauwe depressie. Dit is de film die Roy Andersson zou hebben gemaakt, als hij in de lange jaren van zijn writer's block koppig had doorgewerkt. Kleuren gesmoord in dofheid. We zijn meteen face to face met Liv Ullman. Haar verwrongen gezicht heeft iets pafferigs, alsof ze watjes in haar mond heeft. Die watten zitten echter eerder in het hoofd van de psychologe. Tijdens de zomer keert ze terug bij haar grootouders. Haar man is 'op congres', haar dochter op ponykamp. En de psy? Die heeft enkel de nymfo's op d'r werk. Zou een psycholoog een grotere kans dan gemiddeld hebben om gek te worden? Lijkt me wel. Thuis in het huis waar ze opgroeide krijgt Ullman visioenen, en op de Shampoo-zomerfeestjes heersen ook enkel illusies. De collega met wie ze uit arren moede aanpapt lijkt een creep. Het incident dat de vrouw 'over the edge' knikkert komt evenwel uit het niets, en is gruwelijk achteloos. Een klap in het gezicht. Het tweede uur zat ik zowat zelf te hyperventileren. Leuk is anders, en de film is zo'n nare mentale veldslag dat het bijna jammer is dat Bergman niet in de droom vlucht, waar hij wel op hint. Dan mezelf maar aan het grinniken gebracht; als ik geld had kocht ik de trailer van deze film, en liet 'm vóór Vijftig Tinten Grijs draaien.

Sergeant York
'They ain't turning out mules like they used to.' Nostalgie in 1916, in 'backwards' Tennessee. Het is een heerlijk gevoel voor de Americana-fan. De honkytonk-piano van de Felice Brothers wordt bespeeld, 'that old time religion' wordt swingend beleden, en het dorpje van Alvin York gaat zijn gangetje, zoals Winesburg, Ohio. Eén van de beste scenes lijkt letterlijk van Faulkner 'geleend'. In het dorpswinkeltje arriveert de moderne tijd in de vorm van 'gewaagde' lingerie. De ondergoedverkoper staat er bedremmeld bij. Het is de liefste botsing aller tijden, die van oud versus nieuw. Het dorp krijgt meer 'nieuws' te verwerken, want in Europa is een oorlog aan de gang. Gary Cooper (hij speelt Alvin York) wil er aanvankelijk niks mee te maken hebben. Hij heeft godbetert net God gevonden... Eigenlijk is Cooper minstens tien jaar te oud voor zijn rol als 'jonge' boerenzoon, maar dat komt ook door Joan Leslie. Haar moeder had gelogen over d'r leeftijd. Nu moet de zestienjarige veertigjarige kerels zoenen. Deert dat? Neen! Leslie briest dolenthousiast als een veulen door de film en houdt de boel aangenaam, ook als de oorlogspropagandafase aanbreekt. Dan breekt de nostalgie. De twintigste eeuw is ineens zo cynisch. De heldendaden van de sergeant ontmoeten eerst achterdocht, en worden dan commercieel benut. Dat zouden ze thuis nooit durven.

The World of Apu
'Geen elektriciteit, verleidelijk hè!' Het was een gokje. Zou het kijken van dit derde deel van Satyajit Ray's Apu Trilogie wel zin hebben, als ik het eerste deel járen geleden had gezien, en het tweede deel nog niet. (Of ik moest het vergeten zijn...) Het viel mee gelukkig. In The World of Apu geeft het hoofdpersonage zelf de benodigde invulling van achtergronden, nota bene in de vorm van een idee over een roman. Kunst over kunst. Meteen modern. Apu is een kunstig personage, maar hij wil ook zelf kunstenaar worden. Hij raakt echter (zoals dat gaat met personages...) gevangen in het Echte Dramatische Leven, vol van universal truths and cycles. Begeleid door de klanken van Ravi Shankar wordt Apu door zijn beste vriend uit het zolderkamertje van de 'artist as a young man' gebonjourd. Daar zat hij toch alleen maar met zijn fluit te spelen, schulden te maken, en naar de buurvrouw te staren. (Ik vond het typisch genoeg de beste fase!) De twee vrienden trekken naar het 'hinterland', waar de dingen gaan zoals ze altijd gaan. De rituelen van de uithuwelijking. En het lot is Apu dan nog goed gezind. Terug thuis moet hij prompt de ambtenaar uit gaan hangen. Met een collega grappen over de ideale vrouwen ('ze moet je wel tegen durven te spreken'). Het burgerlijke genot blijkt van korte duur. Apu is gedwongen zichzelf te overstijgen. Weg van het papier.

David Copperfield
'I'm a lone, lorn creature. And everything goes contrary with me.' Het wordt tijd om eens een Dickens te lézen. Als de teksten uit David Copperfield een graadmeter zijn, moet dat een humoristisch en scherp genoegen zijn. (Niet dat ik daaraan twijfelde!) Deze Cukor-verfilming is juist wat fragmentarisch, en nogal soft en weeïg. Eigenlijk komt Master Copperfield ondanks alles steeds goed terecht. De hoeveelheid jankgezichtjes die het verschrikkelijke kindacteurtje Freddie Bartholomew trekt, zijn dan ook aan de overdreven kant. Het mannetje was in Captains Courageous al pedant onuitstaanbaar, en daar helpt een Dickens-verhaal niks aan. Gelukkig wordt ie halverwege afgevoerd – voor de volwassen David – en prompt gaat het niveau omhoog. De pittoreske chaos werkt dan aanstekelijk. Copperfield wordt omringd door Roald Dahliaans excentriekelingen ('Janet, donkeys!') en smakelijke griezels. Zo is er W.C. Fields als de mislukte zakenman die praat in Shakespeariaanse woordschilderingen. 'In short, I am forever flawed.' Nog een tikkie met de cane leuker is Uriah Heep. Roland Young glibbert op zijn Gollems door de film. Een heerlijke creep, en o zo humble. En David? Die staat erbij en kijkt ernaar. Trouw je de verkeerde? Geen zorgen. Ze gaat snel uit eigen beweging hemelen. 'Ik was toch maar een stom kindvrouwtje'...

Stormy Monday
Gedempte trompetten en een halfnaakte vrouw. Wie heeft meer nodig? Het is simpel. Ik houd niet van jazz, maar wel van jazz in films. Die broeien noirig, die hebben sexy klasse. Stormy Monday is een superstijlvolle combi van Moonlighting en The Long Good Friday. Sean Bean speelt een geblokte bloke zonder eigenschappen die aanvankelijk doelloos door Newcastle upon Tyne dwaalt tot ie op Melanie Griffith botst. . Newcastle lijkt de meest Europese stad van de UK. Overal oude steentjes. In (bewust) contrast daarmee houdt men American Week, en welk genre past daar nu beter bij dan jazz? Helaas voor de middenstand is de enige aanwezige jazzband het Krakow Jazz Ensemble, en die hebben zo hun eigen interpretatie van het genre. VVD- noch VVV-waardig. Het volkslied wordt op zijn Ornettes verkracht. Stormy Monday is geen film van dialogen. Het gaat om de muzikale en visuele vondsten. Zo brandt er een foto af tot een abstract kunstwerkje. Ook de kleine parallelen zijn genieten. De pianostemmer die overal opduikt, en de ochtendlijke staat van ontkleding van de hoofdpersonages. (Noem het een intiem puzzelstukje). Als de American Week zijn hoogtepunt nadert, neemt ook het geweld toe. Blade Runner-regen klettert sloom neer. De Polen klinken precies zoals een omschrijving van jazzclubeigenaar Sting; als een drummer die van de trap valt.

Exorcist II: The Heretic
Wordt veel op gehaat behalve door een vriend van me die het een van z'n favoriete films noemt (ondanks onvolkomendheden). Ik zit er ergens tussen in: prima film maar deel III en natuurlijk I zijn toch echt wel veel beter.

The Man Who Sued God
Billy Connolly vecht de verzekeringsvluchtroute "Act of God" aan via Zijn representanten: de kerk. Wat aardige momenten, interessante gedachtes maar zeker naar ’t eind toe toch behoorlijk cheesy.

The Howling
Zo'n klassieker die ik nog steeds niet gezien had. Leuke weerwolffilm. Hoewel de wolf zelf wat knullig oogt is de film prima gemaakt en heeft de tand des tijds goed doorstaan.

Les Amours imaginaires
Beetje hipsterig (als ik me goed herinner ontbrak de vinylcollectie weer niet). Een jongen en een meisje zijn verliefd op een Romeins ogende jongen, schattigheid enzo. Soms erg fraaie beelden die je dan weer minder snel verwacht.

نيمه پنهان (The Hidden Half)
Femisitische cinema uit Iran. Vrouw van advocaat vertelt van haar revolutionaire verleden (hidden half 1) om haar man te overtuigen naar een vrouw in het gevang te luisteren. Beetje melodramatisch maar wel een interessante film.

Ich Seh Ich Seh
Arthouse horror, beetje over-the-top qua martelingen, maar toch wel spooky.

The Ghost in the Invisible Bikini
Technicoloronzin, leuke plaatjes maar vrij infantiel.

The Rose Tattoo
'Madonna Santa, my husband's body with the head of a clown.' Tennessee Williams pende ook wel eens een mal en minder scenario, waarin hij iets teveel stof op de hoorntjes neemt. The Rose Tattoo blijft zo steken tussen oorverdovend decibeldrama en verwrongen komedie. De film begint nog spannend. Williams slecht altijd wel een taboetje of twee. Zo ook hier. Een tatoeageshop is een zelden vertoonde locatie in een oude film, en een vrouw die het overspel bezegelt met een eigen prentje, dat is zelfs noir-terrein pur sang. De femme fatale verdwijnt echter snel uit beeld. Net als de homp vlees die buiten de pot pist; we zien heel ingenieus alleen zijn brede rug. The Rose Tattoo gaat over de voornaamste achterblijver. Anna Magnani geeft álles, in haar ondergoed zit ze volslank depressief te wezen. Het heeft bij momenten zeker wat, maar vaker leidt haar lijden tot lawaai. Het wachten is dan op de tweede ster. Burt Lancaster. Pas na een uur duikt ie op. Monnikenkapsel en – inderdaad – die rare karakterkop. De koekwaus uit een lange lijn van koekwauzen ziet zijn reddingsboei drijven in een tranenbad. Jij hebt 'Face, figure and a heart'. (Ik zeg: leuk om te zien, mee te zijn en mee te zoenen.) De Italiaanse diva gelooft er niks van. Williams eigenlijk ook niet. Moet hij nu positief gaan doen? Met tegenzin. 'Nothing's too good for a man, if the man's good.'

Long Day's Journey Into Night
Who's afraid of eindeloos doorwauwelende toneelstukken? Ik wel. Zeker als alle vier de gezinsleden hun Shakespeare blijken te kennen... Niettemin heeft deze film van Lumet (naar Eugene O'Neill) ook voordelen. Een zomer zonder Humphrey Bogart, dat is pijnlijk, maar Robards doet een bijzonder goede variatie als de losgeslagen zoon van een elite-gezin. Hysterica Hepburn speelt op haar beurt een specialiteit van het huis. Ze begint zelfs op de fragiele Montgomery Clift te lijken. Toepasselijk, want moeder moet soms 'even naar boven'. Drugs blijven filmischer dan een 'gewone' depressie. De eindeloze familie-opstellingen over oude koeien worden begeleid door stoten van een misthoorn. Het signaal schuurt als een 'phone op vibrate' met een berichtje dat je nooit had willen krijgen. Pas na twee uur wordt er een rustmomentje gevonden. Hepburn en Robards verdwijnen, zodat pompeuze vader Richardson en de zieke zoon Stockwell een potje kunnen kaarten. Hun gesprekje is het hoogtepunt van de film. Even elkaar in de ogen kijken. De finale geeft natuurlijk wel vol gas. Robards pelt zichzelf nóg maar eens af, rappend in vino veritas. Jammer dat de film niet kort erop eindigt met het piano-momentje. Alles is gezegd, maar in zo'n stuk zijn er nooit woorden genoeg. 'We don't seem to be able to avoid unpleasant topics, do we?'

High Art
'I haven't been deconstructed in a long time.' De verslaafde en de scherven die je nooit meer bijeen krijgt geveegd, zelfs niet met de ijverige hulp van een 'assistant editor'. Lisa 'The Kids Are Allright' Chlodenko laat in haar debuutfilm werelden van verschil op elkaar botsen. De kunsthipsters op de schaduwwereld van heroine. Het brave jonge ding op de wereldwijze seen it all fotografe. Radha Mitchell vertegenwoordigt de veilige kant van die polen. Het wenkbrauwmeisje ontdekt dat er een legende boven haar woont. Haar degelijke vriendje heeft het gevaar snel gezien, maar het meisje wil meer. De groep verslaafden omarmt haar maar al te graag. Elke ziel extra om je samen wat minder lethargisch te voelen, is er eentje. Ally Sheedy máákt de film. Zij is de fotografe met een gat van tien jaar in haar cv. Tanig en indringend hypnotiseert Sheedy niet alleen het meisje, maar ook de kijker. Ze suggereert peilloze diepte, waar die niet (meer) is. Verlepte diva Patricia Clarkson vertegenwoordigt het clichématige slow motion ambient-gehalte van de film. Dancebeats en lijntjes. Chlodenko lijkt me meer thuis in de kunstwereld. Iedereen praat op kantoor in Bourdieu-ismen. 'A cultural currency!'. Maar voor sommige heeft nog slechts één ding waarde. Vreemd toch, hoe juist de verslaafde mét ambities altijd het snelst loslaat. High Art piekt gelukkig nog wel op een warme plek. Een prachtige liefdestraan. Jezelf vinden. De ultieme confrontatie met je innerlijk.

Kustom Kar Kommandos
Invocation of My Demon Brother
The Inauguration Of The Pleasure Dome
Weer eens wat Angertjes herbekeken. Viel toch weer beter dan de vorige keer, de eerste keer overheerste "wtf" en zaten misschien verwachtingen in de weg.

Ex Drummer
Ik heb geen Brusselmans gelezen maar je proeft de man zelf zoals hij zich op televisie profileert wel door de dialogen heen. Maar dan extremer. Onsmakelijkheid troef. Vies, vrouwonvriendelijk, ranzig, over-the-top en vrij bizar hier en daar. Hoewel ik het niet noodzakelijkerwijs goed vond toch een bijzondere film en op z'n tijd behoorlijk grappig, ook door het platte Vlaams.

Fubar
Nog zoiets, twee slackers met matjes drinken bier, trappen rotzooi en drinken bier. Dan krijgt er een teelbalkanker en schijnt er door al die ongein toch wat menselijkheid door. De vorm is echter een beetje hysterisch (intens gemonteerde pseudo-docu) en de mannen hebben wel erg idioot haar (pruiken Wayne's World-stylo) waardoor het allemaal een beetje melig blijft. Toch ook af en toe grappig.

Wes Craven RIP, horror-peepz nog bepaalde favorieten van de man? (ben zelf altijd meer een Carpenter man geweest)
Toevallig dit weekend de jeugd Scream voorgeschoteld (ah, dah 90s). Weet alleen nog dat ik The Hills Have Eyes chaotisch vond, Nightmare on Elm Street een bona fide klassieker van het genre is en Serpent and the Rainbow vind ik stiekem zijn leukste.

Ik heb alleen Last House On The Left recentelijk genoeg gezien om een goeie mening te hebben (een behoorlijk zieke film, met een historische waarde, dat wel). Scream destijds, kan me niet echt herinnneren wat ik ervan vond. Ik ga eens een klassieker bekijken nu.

The Last House on the Left is inderdaad een nare variant op The Virgin Spring van Ingmar Bergman uit 1960. Ik heb die film alleen maar voor de tweede keer bekeken om het audiocommentaar van Craven te beluisteren. The Hills Have Eyes (1977) en A Nightmare on Elm Street (1984) zijn uitstekende genreklassiekers. The People Under the Stairs (1991) is een vermakelijk over the top kat-en-muis-spel met onder meer Everett McGill en Wendy Robie (Big Ed en Nadine uit Twin Peaks). Deadly Blessing (1981) is alleen interessant omdat het de eerste hoofdrol is voor Sharon Stone. Heeft iemand nog Cravens muzikale uitstapje Music of the Heart (1999) met Meryl Streep gezien?

Maar één Craven gezien. ik citeer mezelf effe

de ultieme horror-tagline: 'ik geef je alles – wil je m'n geld?' 'Hoef ik niet'. 'Wat wil je dan!?'. 'I want to hear you scream!'

:) :)

op teletekst stond iets van 'Craven overleed aan de gevolgen van een kwaardaardige tumor'

En dan is dat kwaadaardig stiekem ook ineens grappig. Ik zie er in elk geval meteen een MOERHAHAHAH EVIL gezichtje bij

zo de boel is weer bijgewerkt (http://gracekellyblues.blogspot.nl/)
dus mijnerzijds it's intermission time:

http://s3.amazonaws.com/rapgenius/1355353935_intermission%2002.jpg

Net aflevering 1 van Mr. Robot gezien: fantastisch!
Dus Ludo, mocht je toch nog een serie willen proberen, na je teleurstelling over House of Cards dan is dit wel echt een aanrader...The WIre en Breaking Bad natuurlijk ook niet vergeten :)
http://www.imdb.com/title/tt4158110/

haha, klinkt in elk geval redelijk Damiaan Denys approved :D

Aflevering 1 van Mr. Robot smaakt zeker naar meer. Is DWDD toch nog ergens goed voor. Eerste indruk: Dexter, maar dan met een hacker i.p.v. een seriemoordenaar.

Gisteren op de deurmat gevonden: box met de complete trilogie The Decline of Western Civilization van Penelope Spheeris (Wayne's World ). Deel 1: Los Angeles punk rond 1980, deel 2: hairmetal midden jaren '80, deel 3: LA punk 20 jaar later. Het heeft even geduurd voordat de documentaires eindelijk officieel verkrijgbaar waren op dvd en Blu-ray, maar na de Amerikaanse release eerder dit jaar was deze week ook Europa aan de beurt. De films zijn opgepoetst zonder verlies van de rafelrandjes en voorzien van vele extra's zoals een audiocommentaar van Dave Grohl. Na het bekijken van de destructieve set van The Germs in deel 1 heb ik even opgezocht hoe het nu gesteld is met hun vocalist Darby Crash. Het verbaast me niets dat hij kort na het verschijnen van de film is bezweken aan een overdosis. Dat krijg je ervan als Sid Vicious je grote held is.

Het is ook echt een serie van deze tijd, met een voorliefde voor een donkere jaren 80 esthetiek. De bad corporate guys zijn gemodelleerd naar jaren 80 zakenmannen, al kan het zijn dat de jaren 80-achtige muziek mijn waarneming wat kleurt: de muziek geeft een soortgelijke melancholische vibe als dat bij Donnie Darko en Drive deed.
In aflevering 3 wordt onderstaand liedje op de achtergrond gespeeld en dit werkt op mij verpletterend:

https://www.youtube.com/watch?v=akCZjHcrTsQ

Lamb Of God: As The Palaces Burn
Begint als een documentaire over de band maar dan wordt tijdens de tour ineens de zanger gearresteerd in Tsjechië. Hij zou vier jaar geleden iemand van het podium hebben geduwd en deze jongeman is overleden. Zo wordt het ineens een rechtbankdrama. Scheelt, want dan hoor je niet teveel muziek, want aardig die jongens ook zijn: ik voel het niet. Maar de docu is leuk, door al deze complicaties en de bromance, iets wat lang niet altijd aanwezig is geweest in de band.

Fubar 2
Meer van hetzelfde, soms grappig, maar ook wat langdradig.

Love
Zo, lekker openingsscene … en zo gaat het ook wel door. Daar valt niks aan te simuleren nee. Toch is het geen porno, want alle sexscenes zijn expliciet maar verschillend in emotie. Soms romantisch maar vaak ook mechanisch en kil. De relatie met zijn droomvrouw was al behelpen en hij weet niet hoe het is te repareren en zoekt het in de sex (#fail). Dus zit hij vast in zijn kersverse gezinsleven. Vrij hopeloos. Wel mooi ook door de gweldige muziekkeus (Goblin, Coil, Funkadelic, etc.). Dat 3D-aspect voegt echter niks toe, sterker nog: het neemt kleur weg en er is ongemak en moeite met scherpstellen (en d'r hangen zoveel coole filmposters in die jongenskamer).

Bora York, is dat Bon Iver!? Lekker.

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond, hubbahubba :-)

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.) Die trio-scène was wel enigszins eh... geil, maar halverwege de film begon het geseks me danig te vervelen. Dan toch liever een goed verhaal :-) Meestentijds erg goede soundtrack inderdaad, maar ook über-clichés als Bach en Satie. Ik zag 'm overigens in 2D, de kleuren (erg veel rood) zijn erg mooi.

Bach en Satie vond ik inderdaad ook tamelijk afgezaagde keuzes. :)

Dat gesex werd steeds dwangmatiger en hopelozer idd, dus dat klopt wel met het verhaal, m.i.

Paperhouse
Deze had ik vroegâh op gekopieerde VHS (ja opa, ging dan met twee videorecorders films kopiëren) dus best wel vaak gezien. De horrorgoeroe in ons tienerbestaan kwam een keer met "een hele rare film, zonder echt geweld en bloed" aanzetten. Paperhouse groeide al snel uit tot een cultklassieker in onze kleine scene. Goeie film voor tienerdochters dacht ik, want de hoofdpersoon is een wat rebelse 11-jarige die last krijg van koortsaanvallen en wanneer ze flauwvalt of inslaapt in een droomwereld terechtkomt die zij zelf getekend heeft. Stukje bij beetje werkt ze die wereld bij, waarbij ze enkele praktische problemen moet oplossen (echt heel goed gedaan). Afijn, het gaat mis wanneer ze haar afwezige vader in de tekening plaatst. Nog steeds erg goed. Dat hele idee van een parallelle wereld is nu zo normaal als een depressief middenklassegezin, maar destijds was het vrij uniek (mmm, dat kan een keer mooi in kaart worden gebracht.) Het mooie is ook hoe fysieke veranderingen een effect in de droom hebben en dit gecombineerd wordt met puberproblematiek en vleugjes psychoanalyse, zonder dit er allemaal in te hameren. Ik was dan ook opgelucht toen filmnerd 2 concludeerde: "zoiets als de perfecte film."

hihi :)

Coraline-stylo. Klinkt goed.

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.)
plopperdeplop we knallen het nieuwe jaar in of zo. We'll see.

Guns
Boobies! Guns! Crappy gangsterfilm met veel neptieten. Geblinddoekt hoor je al aan synthesizersoundtrack dat het niet deugt.

Cradle Of Fear
Z’n rol is wel erg klein om een vehikel te zijn voor Dani Filth (van de Engelse black metallers Cradle of Filth), maar verder zijn er buiten de boobies bar weinig redeeming qualities. Opvallend veel drum-‘n’-bass en fuck wat zijn de nineties lang geleden … in een een film uit 2001.

Paradies: Liebe
Pijnlijk. Alles wat akelig is aan toerisme op een rijtje. Iedereen buit elkaar uit. Interessant ook omdat de rollen een beetje omgekeerd zijn, t.o.v. het cliché van de viespeuken die naar Bangkok enzo gaan.

The Campaign
Ferrell en Galifianakis, daar had meer ingezeten dan een paar glimlachjes.

Rewind This!
Nostalgie-tripje naar de VHS-tape. Hipster-alert ook. Maar als je het nog meegemaakt hebt best grappig (al was ik rijkelijk laat want de videorecorder kwam in eerste instantie slechts in schoolvakanties thuis, van de school waar m’n vader werkte, en horrorfilms huren kon ook pas als de ouders met vakantie waren, maar eenmaal het huis uit toch een flinke collectie opgenomen spul opgebouwd).

^het betere Subjectivisme :)

Mr. Robot valt toch wat tegen.
Aflevering 9 heb ik nog steeds niets gezien, helemaal niet nieuwsgierig naar, terwijl het al een week geleden is dat ik afl. 8 heb gekeken...

1971
Edward Snowden was niet de eerste, de FBI ging al ferm buiten hun boekje in de jaren ’50 en een groepje activisten in Media, Pennsylvania toonde dat aan door in te breken in een FBI-kantoortje. Niet alleen militanten als Black Panthers werden in de gaten gehouden, ook de padvinders omdat ze contacten achter het ijzeren gordijn. Een interessant verhaal, ook om weer eens herinnerd te worden aan dat de wereld heden ten dage niet meer in brand staat dan vroeger, maar de documentaire is wat saai.

Bloed Zweet & Tranen
Viel me heel erg mee, er word geen mooi beeld geschetst van de alcoholist Hazes. Waar het nog wat te vergoelijken was in de Appel-docu is nu niet meer goed te praten. Misschien beetje doorgeschoten zelfs maar aan de andere kant heeft ie al genoeg lof gehad. Ondanks het geheen-en-weer door de tijd coherent en prima geacteerd.

Paradies: Glaube
Een man komt thuis bij z'n godsdienstwaanzinnige vrouw en wordt langzamerhand gillend gek in pogingen weer contact te krijgen met zijn vrouw. Seidl, dus pijnlijk en hopeloos.

As Above So Below
Alchemie vooral exoterisch geïnterpreteerd vormt de basis van (maar weer eens) een found-footage-horrorfilm. Heeft wat aardige ideeën, een piepklein beetje esoterie in het gegeven van de uitweg die juist dieper gelegen is maar uiteindelijk plat vermaak en daarin gewoon niet spannend genoeg.

Limonata
Bij het sterfbed van z'n vader hoort een man van een halfbroer en gaat deze op verzoek ophalen. De weg naar het Bulgaarse dorpje is net te kort om een echte roadmovie te worden maar het bekvecht is toch lang en cliché genoeg om te gaan vervelen. En natuurlijk komt het dan toch tot verzoening tussen de twee.

Viikossa aikuiseksi
Ook deze Finse komedie is weinig verheffend. Een bont gezelschap komt aan zichzelf werken in een kamp. Als de leider ineens pleite is moeten ze het zelf doen en verrassing: dat lukt wonderwel. Allemaal nogal braaf.

אור (My Treasure)
Gitzwart is dit Israëlische drama. Or (uit de titel) is een 16-jarig meisje die haar handen vol heeft aan haar moeder, die uit de prostitutie probeert te stappen. Dat lukt allemaal voor geen meter natuurlijk en alles escaleert helemaal uit de hand. Een triest verhaal en de twee leidende (lijdende) rollen zijn indrukwekkend.

Mr. Robot E9, pianoversie van 'Where's My Mind', geinige knipoog. Cheeky, zou je in het Engels zeggen. Ben er overigens nog niet helemaal over uit wat ik er van moet vinden. Sinds Breaking Bad maak ik me bij series meteen zorgen of ze er wel op tijd een eind aan weten te maken ipv ten onder te gaan aan plotiritis.

Waar, maar Breaking Bad heeft het wat mij betreft wel heel lang op een hoog niveau volgehouden hoor. Alleen op het einde werd het wat sleets, vanaf het moment dat Pinkman als slaaf gehouden werd bij dat bizarre criminele clubje.

Knight of Cups
Buitencategorie. Waarschijnlijk de ultieme Malick. Bijna psychedelisch in hoe het de ogen opent (en oren, Burial in een clubscène...respect, de rest van de soundtrack allemaal Biosphere tracks.) 0,0 plot. Patrick Bateman verhuist naar Malibu en wordt existentialistische held. High-five voor iedereen.

En dankzij de track Hyperborea van Biosphere is er zowaar een fragment uit Twin Peaks op de soundtrack te horen. Malick en Lynch - die link had ik nog niet eerder gelegd. Verder vond ik Knight of Cups een oogstrelende luchtbel.

Ja, ja, ik zat hem net terug te luisteren. Met die Nederlandse reus. Het is sowieso een verwijzingsfestijn: die bazelende partyganger met bril is Bruce Wagner! Schrijver van Map to the Stars. :) (sowieso op dat feest een paar leuke cameo's). Verder ben ik nog jaren zoet met die film.

Ze, wat is er met Ludo gebeurd? Loopt die jongen te slacken? Of heb ik een dramatisch afscheid gemist? Dit is nou al de tweede donderdag op rij dat ik bot vang!

Pauze toch? Gebeurt wel vaker. Waarschijnlijk zit hij in de studio te werken aan een driedubbel conceptalbum.

Haha, ik kan niet achterblijven bij the Yearlings. :-)

Inderdaad, oktober weer verder.

Qua slacken, bedoel je..?

Ghehehe.

Philip K. Dick: A Day In The Afterlife
Uitstekende docu over een markant persoon.

Paradies: Hoffnung
Iets minder deprimerend dan de andere twee, wat liever vooral.

Insidious: Chapter 3
Wel aardig maar haalt het niet bij het eerste deel.

Spy
Onderbroekenlol, grappig maar net iets te lang.

Man Up
Simon Pegg weer, charmante romcom, net wat minder dan die marathonfilm van (of met) hem.

Лунный папа (Luna Papa)
Tadzjieks surrealisme. Een meisje wordt zwanger van een acteur en de vader moet gevonden worden. Beetje Kusturica-achtig.

Ağır Roman (Cholera Street) (letterlijk meer iets als heftig, of ernstig verhaal)
In eigen land zeer populair onder een bepaald slag en ik zie wel waarom, vooral door de travestie die erin voorkomt. Wat vooruitstrevende cinematografie ook, maar een beetje sloppy in de afwerking.

Çıplak (Naked)
Deze is een stuk avantgardistischer. Mannen die moeten wennen aan de verworvenheden van hun vrouwen. Ook spekkie voor de progressieve bekkies van Turkije maar een stuk vernuftiger en poëtischer dan Ağır Roman.

oeh Luna Papa wil ik wel zien :)

M'n bandbreedte is nog even in gebruik voor Olaf. ;)

Ja, effe dimmen, Ludo..

grrrr

lootjes trekken.

(die Turkse films kom ik toch pas in 2016 aan toe..)

(Martijn als de filmdealer uit Taxi Teheran)

Mucize
Sentimenteel drama met wat cartooneske humor. Een stadse leraar gaat aan ’t werk met de zoon van de dorpsoudste. De man heeft een beperking maar bloeit wat op onder intensieve begeleiding. Het blijft echter moeilijk in het traditionele dorp, wat verder wel lief wordt geportretteerd.

Oasis of the Zombies
Zombies in de woestijn, meer woestijn dan zombies en naar goed Franco-gebruik wat stuurloos. De soundtrack is vrij bizarre minimal <em>Blood Feast</em>-orgel met Bianchi-achtige klanken.

Get Hard
Zeer flauw maar dat is met zo’n titel en Will Ferrell wel te verwachten. Ietsje minder erg dan ik had verwacht.

Anayurt Oteli
Een man runt een hotel en heeft psychische problemen. Ik vermoed een politieke boodschap vermomd als karakterstudie (man scheert snor af, ofwel meet zich een moderne look aan, maar ook meer direct een feestdag van de Turkse staat op 29 oktober, dat soort dingen).

Szerelmem, Elektra
Hongaarse verfilming van de Griekse Ὀρέστεια en die ken ik verder niet. Maar het einde predikt revolutie. Het doet denken aan Paradjanovs <em>tableaux vivants</em>. Het hele verhaal speelt zich af op een plek met een enorme hoeveel figuranten die dansen enzo.

Non si deve profanare il sonno dei morti (The Living Dead at Manchester Morgue)
Een oerzombifilm, onderhoudender dan Franco’s poging maar vooral door cheesy effecten enzo vermakelijk.

daar gaat ie weer :)

Of Horses and Men
Doodenge beesten, paarden. Ik zal die éne keer dat ik met mijn zevenjarige zusje meeging naar de manege nooit vergeten. Tien meisjes in 'de bak', jankend op hun viervoeter. Graag willen, maar niet durven. De korte IJslandse bestiale komedie Of Horses and Men durft wel, maar het wil toch niet echt lukken. Ik had me nog zó voorgenomen om minder woordgrapjes te maken, maar een handvol sketches rondom paarden, het had echt niet gehoeven... Sorry. Aanvankelijk heeft de film wat van Diederik Ebbinge's Matterhorn. Precies en doordacht, maar ook steriel. Bijna elke passage bevat precies één pointe, die de boel steeds nipt redt, maar waarover ik niets kan verklappen. Er blijft zonder twist niet veel over. De film lijdt zo al snel onder een schrijnend gebrek aan mensen. Het lukt niet in te haken in die gebreide truien (Jaja.) Paarden, ja die zijn er genoeg, maar dat snapte u al. Als de grapjes viezer worden, zijn er gelukkig wel wat leuke voorbeeldjes van zieke Takashi Miike-achtige humor. Met paardenlullen. Natuurlijk. Soms wordt het haast bijbels, in een vieze Hongaarse stijl. (Er gaat nog net geen lul de fik in). De botsing van fraaie natuurbeelden en gortdroge humor wringt bijzonder schizofreen. Een feel good film om je naar bij te voelen. Het blijft tachtig minuten lang een soort compositiedrogreden. Goed in stukjes, overkoepelend niks.

Birdman
'Truth or dare?' Dat is een beetje de vraag hier. Peurt Iñárritu in een diepere laag, of is Birdman toch vooral een lekkere tour de force omdat het kan kan. Een letterlijk blokje óm het theater. (Een geweldige scene!) Ik denk dat de conclusie wel aan het 'continuos shot' kan worden opgehangen. Het is een CGI-trucje. Een echte 'one take' (en zeker een van 2 uur) vereist giga-logistiek. Deze plagerige variant voegt niet zo heel veel toe. Het was leuker geweest als de camera akelig dicht bij de zweefmeester Birdman zelf was gebleven. Soms dreigt Keaton weliswaar weggespeeld te worden door Norton en co, maar de 'truth' (en de kracht) van het verhaal zit toch bij hem. Keatons voice-over werkt verbijsterend goed. Toegesproken door zijn superheld alter ego probeert de uitgerangeerde acteur zijn carriere op het toneel te redden. Toneel is immers 'echt' en 'Popularity is the slutty little cousin of prestige.' Het scenario maakt zo in één slimme moeite door zowel superhelden-onzin als de theatersnobs belachelijk. Maar wat is de film nu zelf? Uiteindelijk heeft Iñárritu een hoop vuurwerk nodig om zijn constructie aan te zwengelen. Een vechtpartij, een stijve, een lesbische zoen, en 'not quite my tempo' jazzdrums. Dan is de Bergmaniaanse pijn van een man startend in de lampjes van de spiegel inmiddels uit zicht geraakt. 'I ignore this mental formation.'

Les Combattants
Moeizame liefde bij de magnetron. Slechts de diepbevroren kippetjes ontdooien makkelijk. Arthouse zoals het hoort. Wat wel echt opvalt. Het gaat slecht met Frankrijk. Met Europa. Ik kreeg plots het gevoel dat Franse films zoiets haast nooit durven te zeggen. Nationalistisch als 'ze' zijn. Zelfs het Franse leger wordt hier belachelijk gemaak, op pad met zo'n promotietruc(k) op de kermis. 'Bel nu 4032 en s'engager.' Treurigheid troef. Moderne tijd = een hengel met een 'piepje' als je beet hebt. Hoef je ook niet meer op te letten. Naar goed Frans gebruik is er een Jandekiaans lelijk 'mecske' die met zijn twintigersziel in de knoop zit. Een broeierig 'meske' heeft in elk geval wél een plan. Dat leger. Survival. Het gaat immer slecht met Frankrijk. Met de wereld. De beste zet van Les Combattants is de galante, progressieve gender-omkering. Meisjes zijn de nieuwe jongens. Met alle voor- en nadelen van dien. Zij zijn de koppige binnenvetters geworden, zij delen de rake klappen uit. Zij zorgen nu voor zichzelf, in plaats van voor anderen. De jongen is het lieverdje. Hij rédt de fret. Hij probeert sensueel. Gedurende de global verwarmde zomer naderen de twee elkaar. Een boot camp als laatste illusie dat je nog wat kunt leren van de oude instituten, voor je op jezelf teruggeworpen wordt. Jammer dat de film niet voor het duister-Saramagisch open einde kiest.

http://www.filmlinc.org/page/-/uploads/comment/film_comment_blog/Ackerman_default_jpg_627x325_crop_upscale_q85.jpg

Chantal Akerman RIP

Eén film gezien van 'r, maar wat voor een he.

pas 65, ken je nagaan. 25 toen ze Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles maakte. Wow.

Turist
Moeder piest jankend in de sneeuw, terwijl haar gezin een paar bochten lager nietsvermoedend passeert. Een pijnlijk beeld, en één uit velen. Briljante pestkop Ostlund is in Turist beter dan ooit op dreef. Elke Haneke-achtige stilte schroeit. Elke grap is een klap. Het begint al bij de fabuleuze setting. Het akelig smetteloos witte ski-oord. Een hotel zo mooi afgewerkt dat het pijn doet. 'Wij' in het Westen zijn gewoon geen imperfecties meer gewend. We worden allemaal een soort OCD'ers. 'Dat is een gecontroleerde lawine, ze weten wat ze doen'. De natuur is niet voor niets de (vanzelfsprekend ge-selfie-filmde!) trigger van de crisis. Als er wél iets misloopt tonen mensen niet alleen hun ware aard, iedereen is ook verschrikkelijk teleurgesteld. In de ander. Zonder relativering. Turist lijkt me een heerlijke film om als 12 ½ jaar getrouwd stel in de bios te gaan bekijken. Ik durf te wedden dat de man 'de man' gaat verdedigen. En de vrouw 'de vrouw'. Van Ostlund krijgt de man de meeste tikjes, onder meer in de meest hilarische en hysterische huilbui van het filmjaar. De vrouw is – zoals dat gaat – gecompliceerder. Zij heeft wel érg hoge normen. Mama lijdt onder haar eigen conservatieve illusies van het perfecte huwelijk. Maar je moet het haar nageven, in elk geval heeft ze wél een idee hoe dit moet eindigen. Een totale ontmaskering door maskering.

La Isla Mínima
'Dit land is niet wat het was. De oogsttijd komt eraan, en de mensen zijn nerveus.' De moerassige smokkellanden van Spanje begin jaren '80. Franco is net weg, maar de slogans staan nog op de muur gekalkt. Hitler hangt aan de muur. Het is wennen, democratie. Een heel nieuwe structuur. De intiteling toont het gebied in prachtige (te weinig benutte) aerial shots. Het lijkt de Nederlandse Delta wel. Mondriaaneske vlakken. De illusie van overzichtelijkheid. Op de grond verdwaal je echter razendsnel, zo merken twee agenten die naar het gebied zijn gedirigeerd om een verdwijningszaak te onderzoeken. Het is een typisch filmduo. De aanstaande jonge vader en de veteraan. Het nieuwe Spanje en de spoken van het oude. Politiek had van mij nog veel meer 'gefront' mogen worden. Als Spaanse Zodiac voldoet La Isla Minima best, maar een 'next level omkering' was nog beter geweest. Met het 'young white girls in distress'-plotje écht nog slechts als afleiding in een land in transitie-film. Het verhaaltje dropt driftig hints, begeleid door nogal eindeloze doemdoemdoem-muziek. Zo overduidelijk dat het eerder verwarrend wordt. (Net als het landschap.) Het duurt lang voordat de oplossing meeslepend wordt. Toch lukt het nog, in de sterke slotfase. Met dank aan een schim van een hoofd boven een achterruit raam, en heel veel regen.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort. Soms heeft een film lengte nodig voor een full weight. Inderdaad, had die politiek nog wat verder uitgediept (beetje zoals in het vergelijkbare Secrets in their eyes).

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"