Filmforum

Boards Of Canada zit in ieder geval in Morvern Callar en een aflevering van Six Feet Under.

je hoort Boards of Canada ook nooit ergens en dat zou toch zeker moeten kunnen,

Het begin van een van de later Harry Potters was echt geknipt voor Board of Canada.

Cerny Petr (a.k.a. Black Peter; Milos Forman, 1964). Verlegen, beetje onhandige jongen neemt een baantje in een supermarket, waar hij klanten in de gaten moet houden. Zelfs dat gaat hem niet goed af. All with good intentions, ook waar het de meisjes betreft. En eens in de zoveel dagen wordt hij eens flink toegesproken door pa. Film laat het generatie-conflict zien op een vertederende, niet overdreven manier. Peter is uitstekend getypecast. De zwart-wit films van Forman zitten ergens op een nuchter plaatsje tussen de Franse nouvelle vague en het Britse kitchen sink drama in. Sommige aspecten heeft hij later beter uitgewerkt in het overall overtuigendere Loves of a blonde.

Clean, shaven (Kerrigan, 1993). Van de regisseur van Keane en deze was eigenlijk van hetzelfde niveau. Verwarde man rijdt rond op zoek naar zijn dochter, waarbij een incompleet beeld wordt geschetst (of gesuggereerd) van een verleden met kindermolestaties. Broeierig (haast op een Aronofsky-manier), spannend en formidabel geacteerd lowerclass drama dat ik van harte aanbeveel, zeker als je van Keane hebt genoten.

L’histoire de Adèle H. (Truffaut, 1975). Vrouw volgt een officier all the way naar America in de hoop dat haar liefde beantwoord wordt. Dat dit niet zal gebeuren blijkt al heel snel en de film volgt de tragiek van Adèle. Ik vond het maar zo-zo. Een beetje een Adjani-jankfilm die nooit zo hartverscheurend wordt als het materiaal belooft (heeft ze later nog eens overgedaan in Camille Claudel). Ze schrijft steeds brieven naar Europa die ze dan hardop voorleest, zodat de kijker er ook wat aan heeft. Dat soort dingen.

Oh, over Adele ben ik het dus oneens met Ludo, zie ik net...

Na Clean, Shaven is het interessant om deze film naast Kan Door Huid Heen te leggen. Beide films zitten in het hoofd van een verward personage, wat ook tot uiting komt in een fragmentarische, dreigende soundtrack. De vergelijking zal overigens in het nadeel uitvallen van de Nederlandse film, zonder daarmee heel veel af te doen aan het intrigerende speelfilmdebuut van Esther Rots.

@Adele, ai :) die brieven heb je wel een punt, maar ik vond 'm ook/toch als period piece geslaagd. (verder niet Truffaut's beste, maar misschien wel rond een 5e plaats)

over Clean, shaven had ik al 'ns gelezen dat Keane (jaren en jaren later) haast een remake was. Vergeten op de lijst te zetten. nu dan.

eerder genoemde boek "De Film Club" van David Gilmour uit. grappig hoe een boek over films (en van een filmjournalist/criticus) zulke waardeloze onnatuurlijke dialogen kan bevatten.
je kan dit filmpje kijken en dat is het hele boek in 5 minuten.

wat ik vreemd vind is hier (en ook eindeloos in 't boek) benadrukt pa hoe groot z'n zoon is (intimiderend groot) je verwachtt hem zelf dan klein, maar hier in 't filmpje en op alle foto's lijkt ie minstens zo groot.

in de film kijkt een pa dus films met zijn gesjeesde zoon, hij raadt er zo'n 120 aan (netjes in een register in 't boek opgenomen) True Romance is zo'n beetje zijn favoriete film, al heeft ie ook een obsessie voor Showgirls.
Meeste had ik al gezien, hier een paar die ik maar heb genoteerd. wie weet zit er nog wat bij.
oh daarvoor nog even.. de man is een enthousiast verdediger van de film Ishtar. iemand die gezien? een totale flop. 3.6 op imdb, en masse gekraakt door de pers, ik zou bijna benieuwd worden.

*Bullitt
*Dead Zone
*Duel
*Get Shorty
*Ishtar (..)
*Jungle Fever
*The Last Detail
*The Late Show
*Night Moves (lolita-noir met Gene Hackman)
*Quiz Show
*Out of Sight (met J Lo.. kan dit echt wat zijn??)

Ishtar is zo'n beroemde flob net als heaven's gate die dan heel voorstebaar zijn verdedigers krijgt. Wil je weten welke van de bovenstaande aanraders zijn? The last detail (geweldige Nicholson), Duel (als het de spielberg is, kan me niet voorstellen dat je die niet gezien hebt). En out of sight, echt van genoten, vooral de tweede helft.

mooi, ja het was gewoon een voorzetje voor ramblin' over die films. ik denk dat ik ze gewoon allemaal noteer (dus inclusief Out of Sight, alhoewel geen Ishtar hoor)
inderdaad de Duel van Spielberg verbaasde me zelf ook dat ik die tot nog toe vergeten was.
snel checken wat ik nog meer van Spielberg mis (nee lamaar ik zie 't al, een hoop :) )

De perfecte mumblecore parodie

it's like spending 90 minutes in an actual dirty garage!

Last Detail is niet zo best (ondanks Nicholson}. Bullit is eigenlijk ook niet zo goed, maar ja, die beroemde auto-achtervolging hè? Duel is de enige echt goede Spielberg en Out of Sight is prima. Dead Zone is trouwens is ook een vermakelijke King-verfilming, vergeet altijd dat het een Cronenberg is (als Cronenberg trouwens middenmotor), met Walken die zijn arsenaal tics een keer thuis was vergeten. ;)

ja Walken zou daarin bijzonder goed moeten wezen, ik ben benieuwd.

En Martin Sheen als ontzettende klojo (Dead Zone). Verbaast me trouwens dat je Out of Sight niet hebt gezien. Clooney op zijn "vlug-aantekeningen-maken" slickst en J Lo is daar inderdaad erg goed in (was het niet haar eerste filmrol of zo?)

Verbaast me trouwens dat je Out of Sight niet hebt gezien
het zal niet lang meer duren. ;)

qua JLO zat de spinnen-classic Anaconda er nog voor (en nog wat dingetjes hoor) ik heb JLO voorlopig alleen gezien in Jersey Girl.

Duel is fantastisch. Jaren '80, laat op de avond, Veronica.
Get Shorty indertijd in de bios gezien. Niet veel om het lijf, af en toe wel heel flauw maar wel vermakelijk (from memory, en met 14 jaar voldoende tijd om zich met enige bias in me te nestelen).

Junior Bonner
It's like being 90 minutes in an actual rodeo! Nou, daar was ik nog nooit geweest, dus een leuk nieuw inkijkje in die subcultuur. De film mist wel wat scherpte in 't verhaal. Peckinpah zet wat conflictjes uit, maar raakt dan afgeleid door parades en de wedstrijden om er verder nog veel mee te doen. Steve "Foeke Booy" McQueen speelt een rodeo-rijder waar 't beste er net van af is, en hij was sowieso al niet zo goed als zijn vader Ace Bonner. De rodeo is eigenlijk een rondreizen circus, inclusief aanhangertjes en clowns. Er wordt geloot om wie op welke bull moet rijden, Junior Bonner koopt de loting om en mag weer op de gemeenste. Niet zonder reden, want ze keren terug naar z'n hometown. Een goeie band met de familie heeft ie niet, pa is een eikel en een dromer (hij wil naar Australie om goud te delven) ma is een goeiig mens (rol van Ida Lupino!) en z'n broer is een kapitalist/makelaar in mobile homes, die net pa heeft afgezet door z'n grond voor 'n prikkie van 'm te open. Mooiste scenes zijn niet die van het rodeo-rijden zelf, maar in de pauze, als de menigte zich naar een kroeg begeeft om daar zich te bezatten, met als begeleiding natuurlijk een Tumbleweed-achtig countrybandje. (Ze spelen nog net geen Me and Bobby McGee)

Walk Hard: The Dewey Cox Story
Van dezelfde regisseur als The TV-Set, maar een stuk minder scherp. Meer de usual Apatow stijl komedie, met een hoop flauwe grappen. Zie de naam van het hoofdpersonage alleen al. Zijn humor is toch niet echt de mijne, maar ook niet slecht hoor, ik heb best zitten grinniken. Walk Hard parodieert voornamelijk Walk The Line en alle andere biopics die van de gutter (inclusief jeugdtrauma) naar sterrendom gaan, dan de afslag drugs nemen, om er toch nog wijzer uit te komen. Geinig zijn de Jews die de platenindustries controleren en runnen (in het Jiddisch) en de Smile-fase waar Dewey ook nog doorheen gaat. (Met het opnemen van schapen, aboriginals en een tiet) In de aftiteling bleek Van Dyke Parks himself zelfs meegewerkt te hebben aan 't liedje. (Is ook niet zo slecht) Al krijg je zelfs in deze parodie wel wat meer begrip voor hoe de andere Beach Boys zich gevoeld moeten hebben toen Brian aan die eindeloze trip begon. Dewey wordt trouwens gespeeld door John C. Reilly, die ik toch liever in z'n loser-rol zie. (Al is ie oorspronkelijk comedian, meen ik)

Get Shorty
Ik dacht effe dat deze film uit 1990 kwam. Dat zou het oordeel helemaal veranderen, zo van: wtf Travolta speelde al een Pulp Fiction-achtige rol voor Tarantino hem ontdekte. Het hele verhaal riekt naar Tarantino, heeft ie ook dat nog gejat. Maar nee he tis 1995, en Tarantino spoorde Travolta zelfs aan deze film te doen. Hij zal fan zijn van Elmer Leonard, van wie hij later Jackie Brown verfilmde. Leonard-verhaaltjes werken dan ook prima op celluloid. In wezen is het een gangster-parade van double-crosss op double-crosses, het lijkt ingewikkelder dan het is, maar vermakelijk is 't wel. Wat ongeloofwaardig (maar het is ook geen serieuze film natuurlijk) is als b-film-producent Harry Zimm (Gene Hackman) zelf ook aan hosselen gaat en de gevaarlijkste maffia-baas naar de stad lokt. Get Shorty is ook leuk omdat het een film over Hollywood is. Danny DeVito als pathetische steracteur, met eindeloze zwam-filosofietjes, dat werk.

The Last Detail
Moest eigenlijk wel goed zijn, toen ik zag dat Hal Ashby regisseerde. Dit heeft de sfeer van Cassavettes' Husbands, waar ook 3 mannen aan de wandel gaan en zich eigenlijk als puur escapisme alles doen wat ze te binnen schiet. (Daar is een vriend dood, hier moet een knaap door 2 andere mariniers naar de gevangenis worden overgebracht) Jack Nicholson in een van zijn aardigste rollen (ook subtiel voor zijn doen!) al zou je dat niet verwachten, het moment dat ie geintroduceerd wordt, lijkt ie met z'n rare haar en foute snor eerder op Hitler. (Of op een neo-nazisitische Hitler-wannabe die met 7 andere NVU'ers in zo'n protestmars loopt) Randy Quaid is de piepjonge kleptomane marinier die zeer overdreven 8 jaar cel heeft gekregen. Nicholson wil iets leuks voor 'm doen, terwijl Otis Young (ooit een echte marinier) meer zoiets heeft van "get it over with". (Daar komt niks van in en ze maken een enorme detour) Wat sterk voor de film pleit is dat er geen suikerspin-einde is, zelfs het minste wat je nog verwacht een vriendschap tussen de 2 marinier-bewakers wordt achterwege gelaten. Ja, ze zijn een beetje hetzelfde, maar aan 't eind gaan ze gewoon uiteen. Op 1 momentje, big baby Randy Quaid schaatst enthousiast rond, en Nicholson zegt: see you said he couldn't have a good time. (Ofzoiets)
Minor detail nog: (en spoiler!) ergens aan 't eind probeert Quaid weg te sneaken, hij heeft net van die Yankee Hotel Foxtrot-signalen geleerd, waarmee hij dan B. Y.E spelt. Alleen hij staat nog fucking dichtbij, was leuker geweest als hij dat als stipje in de verte had gedaan. (Ok, hoe hadden ze 'm dan nog in moeten halen)

Eindelijk Blade Runner gezien. The Final Cut en gelijk twee keer omdat ie best wel goed is.

En Dawn Of The Dead, de remake. Best spannend, die rennende zombies.

had trouwens in the Last Details wel geholpen als de toepasselijke maar vreselijke leger-mars-muziek vervangen was door IETS anders, maakt niet uit wat. (zeg maar de muziek waar de baas van Harry Palmer in the Ipcress File fan van is)

ik zag laatst Blade Runner ook nog 'n stukkie, viel me tegen, het leek allemaal zo.. belachelijk. zal wel niet in de stemming zijn geweest.

ik bedoel waar haalt ie die DUIF ineens vandaan!

Who care! Symbolen man!

'Realisme' is toch sowieso geen sterk punt.

hehe, het is ook niet de juiste manier om naar Blade Runner te kijken, maar als je eenmaal in "dit is bespottelijk"-mode zit, ga je je dat soort dingen afvragen.

Wordt het een lange zit. Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo. :)

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
speaking of which: afgelopen zaterdag Synecdoche New York van Charlie Kaufman gezien. mooi hoe de film traditioneel begint met een hypochondrische theaterregisseur + vrouw en kind en dan ineens na een half uur steeds surrealistischer uit de gebruikelijke kaders begint te scheuren.

rond datzelfde moment voelde ik dat ik me moest gaan bewapenen tegen de visie op het leven van Kaufman, die in deze film stukken minder frivool is dan ten tijde van Being John Malkovich. It all boils down to this: het leven is een tevergeefse, hopeloos individuele ademzucht tussen twee zwarte gaten, met geen mogelijkheid tot werkelijk contact. Kaufman bekwaamt zich in horror vacui? Hoewel ik samen met vriendin danig ontdaan Kriterion verliet (sommige taferelen zijn wel erg naargeestig) dacht ik ook al vrij snel daarna: een dergelijke Weltschmerz hangt noodzakelijkerwijs samen met een al te groot ego. Die tobberige traditie van het leven zien als een eeuwig tranendal staat me toch steeds minder aan, alleen als je jezelf vreselijk belangrijk vindt kun je er een dergelijk groot probleem mee hebben dat het leven niet noodzakelijkerwijs een hoger plan dient. Kaufmans positie lijkt onbehagen met atheisme en darwinisme te impliceren, terwijl ik die twee denktradities juist als inspirerend zie.

Een andere lijn die ik in deze film misschien wel interessanter vindt: waar houdt de ambitie van een regisseur op? Misschien zelfs in dubbele vorm: de ambities van zowel het karakter van Hoffman als de ambities van Kaufman als filmmaker. art copying life copying art copying life, etc. De buitenproportionele set waarop Hoffman zijn ultieme theaterstuk wil realiseren.. prachtig.

Eenzinsrecensie: Philip Seymour Hoffman verdwaalt met regisseur (en scenarist) in een spiegelpaleis.

Eenmaal thuis las ik bij Louis Ferron een citaat van Arthur Schopenhauer, dat deze film ook aardig samenvat: "Mijn fantasie speelt, vooral bij muziek, dikwijls met de gedachte dat alle mensenlevens slechts dromen zijn van een eeuwige geest, kwade en goede dromen, en dat elke dood een ontwaken is." (Neue Paralipomena nummer 275).

Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo

Dat sowieso. :) Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder? Eitje voor een replicant om die te vangen. Wat me wel doet afvragen, in die Blade Runner wereld bestaan geen echte dieren meer dus die duiven zijn ook nep. Maar goed, details.

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
goeie. wordt wel met elke kijkbeurt moeilijker, waarschijnlijk. (van dezelfde film bedoel ik)

Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder?
hij had 'm de hele tijd al tussen z'n oksel zitten ;)

Kon even niet op de uitdrukking komen, nu schiet-ie me ineens te binnen: the suspension of disbelief. Blijkt van Samuel Coleridge afkomstig te zijn: Suspension of disbelief or "willing suspension of disbelief" was a formula devised by the poet and aesthetic philosopher Samuel Taylor Coleridge to justify the use of fantastic or non-realistic elements in literature. Coleridge suggested that if a writer could infuse a "human interest and a semblance of truth" into a fantastic tale, the reader would suspend his or her judgment concerning the implausibility of the narrative. (wiki)

Slumdog Millionaire (2008, Danny Boyle)

Ik heb me prima vermaakt met deze film, maar het is allerminst een meesterwerk.
Enkele kanttekeningen.

Dev Patal als Jamal is te bedachtzaam, fijnzinnig en vooral te 'westers' om voor een Indiase 'slumdog' door te gaan.
Deze kritieken vind ik gerechtvaardigd en eigenlijk een forse inkopper en wel om de volgende scenes in de film:

In het quizprogramma is er geen moment waarop de presentator iets te zeggen heeft over zijn ongeschooldheid en lage afkomst, wat haaks staat op het verzorgde uiterlijk, beleefdheid en goede manieren van de slumdog.
De sadistische politierechercheur vind het hoogst onwaarschijnlijk dat de ongeschoolde 'slumdog' zoveel vragen goed heeft, het moet wel een luchtje aan zitten.
Maar wij zien iets heel anders: voor hem zit een bedachtzame, beleefde en welbespraakte jongeman.
En waren de vragen nu zo moeilijk?

Of de quizpresentator en de politierechercheur zijn louter domme, kortzichtige mensen of Dev Patal is niet goed gecast als Jamal.
Beide mogelijkheden doen afbreuk aan de geloofwaardigheid van de personages.
Over de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen begin ik maar niet...

Ten slotte:
De liefde tussen Jamal en Latika is iets wat maar moet worden aangenomen, er zijn geen momenten geweest waarop dit zichtbaar gegroeid is.

ik zit in de Volkskrant te bladeren (ze zijn vernieuwd) en zie dat ze voortaan op donderdag met een hele Film-bijlage komen. wow. we zullen zien, maar ik vind 't een opvallende keuze. (al denk ik dat het iets beter lezen is over films dan over muziek, maar muziek moet 't voortaan doen als onderdeel van Kunst & Boeken) (echt gewaagd was pas een heel katern over Ballet, maar soit)

oh ik ben te snel. op pagina 2 wordt de boel nader gespecificeerd en blijkt 't katern Film ook Muziek te bevatten. (lol)

En nog even terugkomend op Synecdoche, New York: bij de afwezigheid van een God voelt de atheïstische Caden Cotard/Philip Seymour Hoffman/Charlie Kaufman zich blijkbaar genoodzaakt de plaats van God in te nemen. Conclusie: it sucks to be God. Over dit thema zijn overigens ook luchtigere films gemaakt: Stranger Than Fiction (Marc Forster, 2006) met Emma Thompson als een suïcidale schrijfster.

Wat is Che Part 2 trouwens een ontiegelijk saaie film. Het is ten opzichte van Part 1 een grote herhalingsoefening zonder franje en Che is niet meer dan een uitvergrote bijrol. Het kleurenpalet was zeer toepasselijk ook voornamelijk grijs, waar Part 1 nog bestond uit zonnig bruine tinten. Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Uit het David Gilmour-rijtje maakt The Late Show mij wel nieuwsgierig. Iemand die al gezien?

Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Begon de NRC.next scribent ook al over. Is dat een cinematografische faux-pas of zo? Of voelde je opeens eens een "I AM SPARTACUS!" gevoel opkomen. :)

Het is meer dat ik, net als bij een defecte UFO, dacht: wat komt daar nu opeens uit de lucht vallen?!

Maar het gebeurt toch wel vaker (heb de film overigens niet gezien), Leon schiet me, hoho, zo even te binnen.

Wat vond men hier van Frost/Nixon? Die rol van Nixon vond ik echt fenomenaal spannend geacteerd, waarbij Frost nauwelijks overeind blijft met zijn beschikking over maarliefst twee expressies. Equivalent van Rembrandt vs. Bob Ross, so to say. Wel erg interessant qua mediageschiedenis (dat er ooit een tijd was dat PR officials nog niet doorhadden dat je Belangwekkende Momenten moet timen wanneer de westcoast al wakker is bijvoorbeeld).

Die (opper)vlakk(ig)e uitstraling van Frost maakt dat Nixon lang makkelijk denkt over de 'strijd', en is in zekere zin dus ook wel weer functioneel. Die Langella speelt inderdaad de sterren van hemel; na tien minuten IS-ie Nixon terwijl hij er totaal niet op lijkt....

Maar het gebeurt toch wel vaker (heb de film overigens niet gezien), Leon schiet me, hoho, zo even te binnen.

Bij Leon heeft de kijker zich een hele film lang kunnen identificeren met de hoofdpersoon en daarom stoort het subjectieve moment in die film niet. Bij Che Part 2 is het irritant omdat Soderbergh de hele film lang ontzettend veel afstand heeft genomen tot zijn titelpersonage. We kijken opeens door de ogen van iemand die een vreemde voor ons is gebleven.

Olaf was niet zo positief over The Reader (zie op deze pagina bij zondag 22 februari 2009) en daarmee druk ik mij heel zacht uit. Afgaande op zijn openingsregel Be-spot-te-lijk! ging ik, voordat ik vorige week richting bioscoop afreisde, er van uit de grootste filmmislukking van 2008 te gaan meemaken. Ondanks (of dankzij?) de heftigheid van Olafs reactie kon ik eigenlijk weinig negatiefs ontdekken in dit drama en moet ik eerlijk bekennen tamelijk te zijn meegesleept op meerdere momenten. Zelfs de accenten van de acteurs vielen mij mee – de accenten van de echte Duitsers vloekten zo op het eerste gehoor niet met die van de van oorsprong Engels sprekende acteurs. De morele issues en het dilemma van hoofdpersonage Michael vond ik invoelbaar.

Drama’s over de Holocaust leveren altijd heftige, tegenstrijdige reacties op. Zo vond ik John Turturro in zijn rol van Primo Levi in het redelijk positief ontvangen The Truce (Francesco Rosi, 1997) niet te harden. Turturro keek zo ongemakkelijk en daardoor zo onnozel bij het verlaten van het kamp dat ik, zonder het te willen, in de lach schoot, terwijl ik het natuurlijk allemaal heel erg had moeten vinden. Of het wordt allemaal te braaf en te netjes verbeeld zoals in The Boy In The Striped Pyjamas (Mark Herman, 2008). Wanneer is een Holocaustdrama dan wel geslaagd? Moet het onverbiddelijk zijn als in The Grey Zone? Of mag er met de horror zo luchtig omgegaan worden zoals in La Vita è Bella?

Of mag er met de horror zo luchtig omgegaan worden

http://static.episode39.it/movie/11706.jpg

Beter wordt het niet (hartverscheurender ook niet met een van de beste eindshots ooit).

Ken ik helemaal niet. Bedankt voor de tip!

The Reader is overigens een film waar de belangrijkste plotwending, dankzij de uitgebreide publiciteit, geen verrassing meer is. De plotwending stond onder meer met koeienletters in de kop boven het interview met Kate Winslet in Het Parool. Ik had graag net als Michael totaal verrast willen worden door het verleden van Hanna.

Net als bijvoorbeeld laatst was ik naar de bioscoop geweest en daar had ik een hele mooie film gezien en die heette... dat was ehm... Schindlers List heette die. Ja maar die is mooi hoor! Dat was 'n hele mooie belangrijke film, want kijk de mensen praten altijd wel over de Joden enzo, terwijl eh nou die Duitsers dat waren ook geen lieverdjes hoor.

er zijn eigenlijk helemaal niet zo veel films die in het concentratiekamp spelen.. denk ik ineens. Meestal gaan die 2de Wereldoorlog films over verzetsmensen, mensen op de vlucht dat soort werk. Je had nog zo'n hoax-roman over een vrouw die heel Europa doorzwierf na te zijn bevrijd uit een kamp. Zou ik best een film van willen zien. Maar dat zou dan weer niet over de tijd erin gaan zeg maar.

iemand Night and Fog van Resnais gezien? dat schijnt volgens Wikipedia de gruwelijkste te zijn) (en een van de mooiste/bekendste)
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Holocaust_in_art_and_literature

Documentaires tellen niet mee! :-)

shit is dat 'n docu.. zucht. niet goed opgelet.

jay ilx back

Bullitt
Niet zo goed als "men" zegt, maar je kunt inderdaad wel zien dat dit een invloedrijke film moet zijn geweest. Niet alleen de befaamde car chase, die mijns inziens wel nogal knullig eindigt: plotseling kunnen de 2 bad guys (die opvallend zwegen) de weg niet meer houden en toevallig staat daar net een tankstationnetje, waardoor ze onherkenbaar verbrand kunnen raken. (Noodzakelijk voor 't plot) Het plot dat sowieso al een beetje rammelt, agent Steve McQueen moet met z'n team een maffia-rat bewaken, hij doet dat met nauwelijks mankracht en zet 1 agent bij de verklikker in de hotelkamer (En niemand VOOR de deur) Wel een fijne dectective verder, die Bullitt, Steve McQueen is duidelijk van 't moderen minimale acteren. Wat weer niet geldt voor z'n irritante/overbodige vriendinnetje, die nog ergens een flauwe preek houdt. Het stoerste aan McQueen is dat hij de hele film zonder pistool "werkt", tot aan 't eind. En dan is 't ook raak verdomme. ;)

Letter From An Unknown Woman
Aardig melodrama van Ophuls. Met name de eerste veertig minuten zijn erg fijn, en volgens mij nauwelijks verhuld erotisch. Het ontwaken van een jong meisje, ze lijkt wat op Sophie Hilbrand, te oud om nog op de schommel te zitten en dan muzikaal/sensueel wakker gekust door de nieuwe buurman (een sterpianist) ze dwaalt in een dun gewaadje door de gangen van het appartement, terwijl hij speelt. Dan gaat moeder (her)trouwen, wordt er verhuisd naar Linz en valt haar droom in duigen. Ze moet terug! (naar Wenen) doet ze ook, inmiddels veranderd in een volwassen vrouw. (Ik zweerde een andere actrice, maar het is 2x Joan Fontaine, knap gedaan) Terug in Wenen hervat ze haar gestalk en dan raakt ze alsnog aan de praat met de pianist. (In een Linklater Before/After Sunset-achtige sfeer, in een half verlaten pretparkje, ook mooi) Maar wacht, het begon allemaal met een brief. Van een uknown woman. Maar hij kent haar nou? Toch? (Enter een bitter einde) Oh ja, ook nog een mooie rol voor een pianostuk (ook in orkest-arrangement) ik gokte van Chopin, het was een (natuurlijk superromantische) etude van Liszt.

Pretty Baby
Louis Malle hield wel van bordelen. Zie ook Au Souffle au Coeur, waar deze gewaagde, fascinerende film zeker de ongemakkelijke sfeer mee deelt. Een van z'n Amerikaanse films (goh, titel) maar spelend in het (pulpfictie-Faulkneriaanse) New Orleans van de vroege 20e eeuw, dus zeker nog met 'n Franse slag. Goudbruine tinten van cinematograaf Nykvist verbeelden een redelijk chique hoerenhuis gerund door een Antony-achtige ouwe madame/coke&opium-junk. En natuurlijk veel fraaie dames. Hier groeit Violet (een piepjonge Brooke Shields) op. In 't begin lijkt 't nog mooi. Al die uitgelaten wilde vrouwen en een geinige negroïde barpianist. Het is haast een commune. Maar dan wordt het tijd dat het arme kind ontmaagd wordt. Ze is 12 tenslotte. Niet dat het er echt wordt opgedrongen, maar die dingen gaan op zo'n plaats vanzelf. Ze wordt rondgeparadeerd en aan de hoogste bieder verkocht, die natuurlijk veel te ruw met d'r is. Ondertussen is er een melancholische Vincent van Gogh-achtige fotograaf verschenen, een zeer vreemd figuur, hij fotografeert de dames, al dan niet naakt, maar raakt langzaam geïnteresseerd in 't jonge meisje. Zeker nadat haar liefdeloze moeder (Malle-favoriet Susan Sarandon) is vertrokken. De fotograaf is mogelijk homoseksueel en is ondanks zijn bijnaam "Papa" bepaald geen vaderfiguur. (Tekenend moment is dat als hij merkt dat Violet niet kan lezen, hij haar dat niet gaat leren, wat in een tearjerker wel was gebeurd) Nee, hij drapeert er liever naakt over de bank om nog maar 'n plaatje te schieten. (De ouders van Brooke Shields waren OF heel eager om hun kind beroemd te krijgen, of zaten zich toch 'n beetje te schamen bij de première)

Mic schreef op donderdag 22 januari 2009 als eerste over Tôkyô Sonata van Kiyoshi Kurosawa. Ik kwam pas deze week aan de film toe. Het is een film waarbij het lastig is spoilers te omzeilen als je er dieper op in wilt gaan. De lezer is dus gewaarschuwd.

Voor een groot deel is Tôkyô Sonata erg goed. Ik deel Olafs mening wat betreft het tweede deel van de film. Tôkyô Sonata ontspoort wanneer de inbreker het verhaal binnendringt (hoe toepasselijk!) en blijft tot en met het slot verwijderd van het realisme dat het begin van de film kenmerkt. Er is opeens sprake van absurdisme en uitvergroting. Het is een bewuste ontregeling die voor mij niet 100% werkte. De hele affaire met de inbreker kon me gestolen worden, mede door het overacteren van Kôji Yakusho. Het slot van Tokyo Sonata is, zoals Mic hierboven op 13 februari al schreef, majestueus, maar wat gebeurt er nu precies in deze scène? De gordijnen dansen in de wind bij het open raam en de gebiologeerde aanwezigen vormen een groeiende kring rondom de piano. Het is allemaal te mooi om waar te zijn. Is dit een (wens)droom? Ik denk het wel, want Clair De Lune van Debussy komt overduidelijk niet uit de piano. Het is niet de jongste zoon die we horen, maar een plaatopname van het stuk, afkomstig van krakend (!) vinyl.

Een veel betere (want consequent absurde) Japanse film over vervreemding binnen een gezin is overigens Monkeys In Paradise (Kenchi Iwamoto, 1993), een film die helaas, na uitbreng in Nederland 15 jaar geleden, obscuur is gebleven en waarvan waarschijnlijk geen dvd-uitgave bestaat. :-(