Filmforum

David Copperfield
'I'm a lone, lorn creature. And everything goes contrary with me.' Het wordt tijd om eens een Dickens te lézen. Als de teksten uit David Copperfield een graadmeter zijn, moet dat een humoristisch en scherp genoegen zijn. (Niet dat ik daaraan twijfelde!) Deze Cukor-verfilming is juist wat fragmentarisch, en nogal soft en weeïg. Eigenlijk komt Master Copperfield ondanks alles steeds goed terecht. De hoeveelheid jankgezichtjes die het verschrikkelijke kindacteurtje Freddie Bartholomew trekt, zijn dan ook aan de overdreven kant. Het mannetje was in Captains Courageous al pedant onuitstaanbaar, en daar helpt een Dickens-verhaal niks aan. Gelukkig wordt ie halverwege afgevoerd – voor de volwassen David – en prompt gaat het niveau omhoog. De pittoreske chaos werkt dan aanstekelijk. Copperfield wordt omringd door Roald Dahliaans excentriekelingen ('Janet, donkeys!') en smakelijke griezels. Zo is er W.C. Fields als de mislukte zakenman die praat in Shakespeariaanse woordschilderingen. 'In short, I am forever flawed.' Nog een tikkie met de cane leuker is Uriah Heep. Roland Young glibbert op zijn Gollems door de film. Een heerlijke creep, en o zo humble. En David? Die staat erbij en kijkt ernaar. Trouw je de verkeerde? Geen zorgen. Ze gaat snel uit eigen beweging hemelen. 'Ik was toch maar een stom kindvrouwtje'...

Stormy Monday
Gedempte trompetten en een halfnaakte vrouw. Wie heeft meer nodig? Het is simpel. Ik houd niet van jazz, maar wel van jazz in films. Die broeien noirig, die hebben sexy klasse. Stormy Monday is een superstijlvolle combi van Moonlighting en The Long Good Friday. Sean Bean speelt een geblokte bloke zonder eigenschappen die aanvankelijk doelloos door Newcastle upon Tyne dwaalt tot ie op Melanie Griffith botst. . Newcastle lijkt de meest Europese stad van de UK. Overal oude steentjes. In (bewust) contrast daarmee houdt men American Week, en welk genre past daar nu beter bij dan jazz? Helaas voor de middenstand is de enige aanwezige jazzband het Krakow Jazz Ensemble, en die hebben zo hun eigen interpretatie van het genre. VVD- noch VVV-waardig. Het volkslied wordt op zijn Ornettes verkracht. Stormy Monday is geen film van dialogen. Het gaat om de muzikale en visuele vondsten. Zo brandt er een foto af tot een abstract kunstwerkje. Ook de kleine parallelen zijn genieten. De pianostemmer die overal opduikt, en de ochtendlijke staat van ontkleding van de hoofdpersonages. (Noem het een intiem puzzelstukje). Als de American Week zijn hoogtepunt nadert, neemt ook het geweld toe. Blade Runner-regen klettert sloom neer. De Polen klinken precies zoals een omschrijving van jazzclubeigenaar Sting; als een drummer die van de trap valt.

Exorcist II: The Heretic
Wordt veel op gehaat behalve door een vriend van me die het een van z'n favoriete films noemt (ondanks onvolkomendheden). Ik zit er ergens tussen in: prima film maar deel III en natuurlijk I zijn toch echt wel veel beter.

The Man Who Sued God
Billy Connolly vecht de verzekeringsvluchtroute "Act of God" aan via Zijn representanten: de kerk. Wat aardige momenten, interessante gedachtes maar zeker naar ’t eind toe toch behoorlijk cheesy.

The Howling
Zo'n klassieker die ik nog steeds niet gezien had. Leuke weerwolffilm. Hoewel de wolf zelf wat knullig oogt is de film prima gemaakt en heeft de tand des tijds goed doorstaan.

Les Amours imaginaires
Beetje hipsterig (als ik me goed herinner ontbrak de vinylcollectie weer niet). Een jongen en een meisje zijn verliefd op een Romeins ogende jongen, schattigheid enzo. Soms erg fraaie beelden die je dan weer minder snel verwacht.

نيمه پنهان (The Hidden Half)
Femisitische cinema uit Iran. Vrouw van advocaat vertelt van haar revolutionaire verleden (hidden half 1) om haar man te overtuigen naar een vrouw in het gevang te luisteren. Beetje melodramatisch maar wel een interessante film.

Ich Seh Ich Seh
Arthouse horror, beetje over-the-top qua martelingen, maar toch wel spooky.

The Ghost in the Invisible Bikini
Technicoloronzin, leuke plaatjes maar vrij infantiel.

The Rose Tattoo
'Madonna Santa, my husband's body with the head of a clown.' Tennessee Williams pende ook wel eens een mal en minder scenario, waarin hij iets teveel stof op de hoorntjes neemt. The Rose Tattoo blijft zo steken tussen oorverdovend decibeldrama en verwrongen komedie. De film begint nog spannend. Williams slecht altijd wel een taboetje of twee. Zo ook hier. Een tatoeageshop is een zelden vertoonde locatie in een oude film, en een vrouw die het overspel bezegelt met een eigen prentje, dat is zelfs noir-terrein pur sang. De femme fatale verdwijnt echter snel uit beeld. Net als de homp vlees die buiten de pot pist; we zien heel ingenieus alleen zijn brede rug. The Rose Tattoo gaat over de voornaamste achterblijver. Anna Magnani geeft álles, in haar ondergoed zit ze volslank depressief te wezen. Het heeft bij momenten zeker wat, maar vaker leidt haar lijden tot lawaai. Het wachten is dan op de tweede ster. Burt Lancaster. Pas na een uur duikt ie op. Monnikenkapsel en – inderdaad – die rare karakterkop. De koekwaus uit een lange lijn van koekwauzen ziet zijn reddingsboei drijven in een tranenbad. Jij hebt 'Face, figure and a heart'. (Ik zeg: leuk om te zien, mee te zijn en mee te zoenen.) De Italiaanse diva gelooft er niks van. Williams eigenlijk ook niet. Moet hij nu positief gaan doen? Met tegenzin. 'Nothing's too good for a man, if the man's good.'

Long Day's Journey Into Night
Who's afraid of eindeloos doorwauwelende toneelstukken? Ik wel. Zeker als alle vier de gezinsleden hun Shakespeare blijken te kennen... Niettemin heeft deze film van Lumet (naar Eugene O'Neill) ook voordelen. Een zomer zonder Humphrey Bogart, dat is pijnlijk, maar Robards doet een bijzonder goede variatie als de losgeslagen zoon van een elite-gezin. Hysterica Hepburn speelt op haar beurt een specialiteit van het huis. Ze begint zelfs op de fragiele Montgomery Clift te lijken. Toepasselijk, want moeder moet soms 'even naar boven'. Drugs blijven filmischer dan een 'gewone' depressie. De eindeloze familie-opstellingen over oude koeien worden begeleid door stoten van een misthoorn. Het signaal schuurt als een 'phone op vibrate' met een berichtje dat je nooit had willen krijgen. Pas na twee uur wordt er een rustmomentje gevonden. Hepburn en Robards verdwijnen, zodat pompeuze vader Richardson en de zieke zoon Stockwell een potje kunnen kaarten. Hun gesprekje is het hoogtepunt van de film. Even elkaar in de ogen kijken. De finale geeft natuurlijk wel vol gas. Robards pelt zichzelf nóg maar eens af, rappend in vino veritas. Jammer dat de film niet kort erop eindigt met het piano-momentje. Alles is gezegd, maar in zo'n stuk zijn er nooit woorden genoeg. 'We don't seem to be able to avoid unpleasant topics, do we?'

High Art
'I haven't been deconstructed in a long time.' De verslaafde en de scherven die je nooit meer bijeen krijgt geveegd, zelfs niet met de ijverige hulp van een 'assistant editor'. Lisa 'The Kids Are Allright' Chlodenko laat in haar debuutfilm werelden van verschil op elkaar botsen. De kunsthipsters op de schaduwwereld van heroine. Het brave jonge ding op de wereldwijze seen it all fotografe. Radha Mitchell vertegenwoordigt de veilige kant van die polen. Het wenkbrauwmeisje ontdekt dat er een legende boven haar woont. Haar degelijke vriendje heeft het gevaar snel gezien, maar het meisje wil meer. De groep verslaafden omarmt haar maar al te graag. Elke ziel extra om je samen wat minder lethargisch te voelen, is er eentje. Ally Sheedy máákt de film. Zij is de fotografe met een gat van tien jaar in haar cv. Tanig en indringend hypnotiseert Sheedy niet alleen het meisje, maar ook de kijker. Ze suggereert peilloze diepte, waar die niet (meer) is. Verlepte diva Patricia Clarkson vertegenwoordigt het clichématige slow motion ambient-gehalte van de film. Dancebeats en lijntjes. Chlodenko lijkt me meer thuis in de kunstwereld. Iedereen praat op kantoor in Bourdieu-ismen. 'A cultural currency!'. Maar voor sommige heeft nog slechts één ding waarde. Vreemd toch, hoe juist de verslaafde mét ambities altijd het snelst loslaat. High Art piekt gelukkig nog wel op een warme plek. Een prachtige liefdestraan. Jezelf vinden. De ultieme confrontatie met je innerlijk.

Kustom Kar Kommandos
Invocation of My Demon Brother
The Inauguration Of The Pleasure Dome
Weer eens wat Angertjes herbekeken. Viel toch weer beter dan de vorige keer, de eerste keer overheerste "wtf" en zaten misschien verwachtingen in de weg.

Ex Drummer
Ik heb geen Brusselmans gelezen maar je proeft de man zelf zoals hij zich op televisie profileert wel door de dialogen heen. Maar dan extremer. Onsmakelijkheid troef. Vies, vrouwonvriendelijk, ranzig, over-the-top en vrij bizar hier en daar. Hoewel ik het niet noodzakelijkerwijs goed vond toch een bijzondere film en op z'n tijd behoorlijk grappig, ook door het platte Vlaams.

Fubar
Nog zoiets, twee slackers met matjes drinken bier, trappen rotzooi en drinken bier. Dan krijgt er een teelbalkanker en schijnt er door al die ongein toch wat menselijkheid door. De vorm is echter een beetje hysterisch (intens gemonteerde pseudo-docu) en de mannen hebben wel erg idioot haar (pruiken Wayne's World-stylo) waardoor het allemaal een beetje melig blijft. Toch ook af en toe grappig.

Wes Craven RIP, horror-peepz nog bepaalde favorieten van de man? (ben zelf altijd meer een Carpenter man geweest)
Toevallig dit weekend de jeugd Scream voorgeschoteld (ah, dah 90s). Weet alleen nog dat ik The Hills Have Eyes chaotisch vond, Nightmare on Elm Street een bona fide klassieker van het genre is en Serpent and the Rainbow vind ik stiekem zijn leukste.

Ik heb alleen Last House On The Left recentelijk genoeg gezien om een goeie mening te hebben (een behoorlijk zieke film, met een historische waarde, dat wel). Scream destijds, kan me niet echt herinnneren wat ik ervan vond. Ik ga eens een klassieker bekijken nu.

The Last House on the Left is inderdaad een nare variant op The Virgin Spring van Ingmar Bergman uit 1960. Ik heb die film alleen maar voor de tweede keer bekeken om het audiocommentaar van Craven te beluisteren. The Hills Have Eyes (1977) en A Nightmare on Elm Street (1984) zijn uitstekende genreklassiekers. The People Under the Stairs (1991) is een vermakelijk over the top kat-en-muis-spel met onder meer Everett McGill en Wendy Robie (Big Ed en Nadine uit Twin Peaks). Deadly Blessing (1981) is alleen interessant omdat het de eerste hoofdrol is voor Sharon Stone. Heeft iemand nog Cravens muzikale uitstapje Music of the Heart (1999) met Meryl Streep gezien?

Maar één Craven gezien. ik citeer mezelf effe

de ultieme horror-tagline: 'ik geef je alles – wil je m'n geld?' 'Hoef ik niet'. 'Wat wil je dan!?'. 'I want to hear you scream!'

:) :)

op teletekst stond iets van 'Craven overleed aan de gevolgen van een kwaardaardige tumor'

En dan is dat kwaadaardig stiekem ook ineens grappig. Ik zie er in elk geval meteen een MOERHAHAHAH EVIL gezichtje bij

zo de boel is weer bijgewerkt (http://gracekellyblues.blogspot.nl/)
dus mijnerzijds it's intermission time:

http://s3.amazonaws.com/rapgenius/1355353935_intermission%2002.jpg

Net aflevering 1 van Mr. Robot gezien: fantastisch!
Dus Ludo, mocht je toch nog een serie willen proberen, na je teleurstelling over House of Cards dan is dit wel echt een aanrader...The WIre en Breaking Bad natuurlijk ook niet vergeten :)
http://www.imdb.com/title/tt4158110/

haha, klinkt in elk geval redelijk Damiaan Denys approved :D

Aflevering 1 van Mr. Robot smaakt zeker naar meer. Is DWDD toch nog ergens goed voor. Eerste indruk: Dexter, maar dan met een hacker i.p.v. een seriemoordenaar.

Gisteren op de deurmat gevonden: box met de complete trilogie The Decline of Western Civilization van Penelope Spheeris (Wayne's World ). Deel 1: Los Angeles punk rond 1980, deel 2: hairmetal midden jaren '80, deel 3: LA punk 20 jaar later. Het heeft even geduurd voordat de documentaires eindelijk officieel verkrijgbaar waren op dvd en Blu-ray, maar na de Amerikaanse release eerder dit jaar was deze week ook Europa aan de beurt. De films zijn opgepoetst zonder verlies van de rafelrandjes en voorzien van vele extra's zoals een audiocommentaar van Dave Grohl. Na het bekijken van de destructieve set van The Germs in deel 1 heb ik even opgezocht hoe het nu gesteld is met hun vocalist Darby Crash. Het verbaast me niets dat hij kort na het verschijnen van de film is bezweken aan een overdosis. Dat krijg je ervan als Sid Vicious je grote held is.

Het is ook echt een serie van deze tijd, met een voorliefde voor een donkere jaren 80 esthetiek. De bad corporate guys zijn gemodelleerd naar jaren 80 zakenmannen, al kan het zijn dat de jaren 80-achtige muziek mijn waarneming wat kleurt: de muziek geeft een soortgelijke melancholische vibe als dat bij Donnie Darko en Drive deed.
In aflevering 3 wordt onderstaand liedje op de achtergrond gespeeld en dit werkt op mij verpletterend:

https://www.youtube.com/watch?v=akCZjHcrTsQ

Lamb Of God: As The Palaces Burn
Begint als een documentaire over de band maar dan wordt tijdens de tour ineens de zanger gearresteerd in Tsjechië. Hij zou vier jaar geleden iemand van het podium hebben geduwd en deze jongeman is overleden. Zo wordt het ineens een rechtbankdrama. Scheelt, want dan hoor je niet teveel muziek, want aardig die jongens ook zijn: ik voel het niet. Maar de docu is leuk, door al deze complicaties en de bromance, iets wat lang niet altijd aanwezig is geweest in de band.

Fubar 2
Meer van hetzelfde, soms grappig, maar ook wat langdradig.

Love
Zo, lekker openingsscene … en zo gaat het ook wel door. Daar valt niks aan te simuleren nee. Toch is het geen porno, want alle sexscenes zijn expliciet maar verschillend in emotie. Soms romantisch maar vaak ook mechanisch en kil. De relatie met zijn droomvrouw was al behelpen en hij weet niet hoe het is te repareren en zoekt het in de sex (#fail). Dus zit hij vast in zijn kersverse gezinsleven. Vrij hopeloos. Wel mooi ook door de gweldige muziekkeus (Goblin, Coil, Funkadelic, etc.). Dat 3D-aspect voegt echter niks toe, sterker nog: het neemt kleur weg en er is ongemak en moeite met scherpstellen (en d'r hangen zoveel coole filmposters in die jongenskamer).

Bora York, is dat Bon Iver!? Lekker.

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond, hubbahubba :-)

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.) Die trio-scène was wel enigszins eh... geil, maar halverwege de film begon het geseks me danig te vervelen. Dan toch liever een goed verhaal :-) Meestentijds erg goede soundtrack inderdaad, maar ook über-clichés als Bach en Satie. Ik zag 'm overigens in 2D, de kleuren (erg veel rood) zijn erg mooi.

Bach en Satie vond ik inderdaad ook tamelijk afgezaagde keuzes. :)

Dat gesex werd steeds dwangmatiger en hopelozer idd, dus dat klopt wel met het verhaal, m.i.

Paperhouse
Deze had ik vroegâh op gekopieerde VHS (ja opa, ging dan met twee videorecorders films kopiëren) dus best wel vaak gezien. De horrorgoeroe in ons tienerbestaan kwam een keer met "een hele rare film, zonder echt geweld en bloed" aanzetten. Paperhouse groeide al snel uit tot een cultklassieker in onze kleine scene. Goeie film voor tienerdochters dacht ik, want de hoofdpersoon is een wat rebelse 11-jarige die last krijg van koortsaanvallen en wanneer ze flauwvalt of inslaapt in een droomwereld terechtkomt die zij zelf getekend heeft. Stukje bij beetje werkt ze die wereld bij, waarbij ze enkele praktische problemen moet oplossen (echt heel goed gedaan). Afijn, het gaat mis wanneer ze haar afwezige vader in de tekening plaatst. Nog steeds erg goed. Dat hele idee van een parallelle wereld is nu zo normaal als een depressief middenklassegezin, maar destijds was het vrij uniek (mmm, dat kan een keer mooi in kaart worden gebracht.) Het mooie is ook hoe fysieke veranderingen een effect in de droom hebben en dit gecombineerd wordt met puberproblematiek en vleugjes psychoanalyse, zonder dit er allemaal in te hameren. Ik was dan ook opgelucht toen filmnerd 2 concludeerde: "zoiets als de perfecte film."

hihi :)

Coraline-stylo. Klinkt goed.

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.)
plopperdeplop we knallen het nieuwe jaar in of zo. We'll see.

Guns
Boobies! Guns! Crappy gangsterfilm met veel neptieten. Geblinddoekt hoor je al aan synthesizersoundtrack dat het niet deugt.

Cradle Of Fear
Z’n rol is wel erg klein om een vehikel te zijn voor Dani Filth (van de Engelse black metallers Cradle of Filth), maar verder zijn er buiten de boobies bar weinig redeeming qualities. Opvallend veel drum-‘n’-bass en fuck wat zijn de nineties lang geleden … in een een film uit 2001.

Paradies: Liebe
Pijnlijk. Alles wat akelig is aan toerisme op een rijtje. Iedereen buit elkaar uit. Interessant ook omdat de rollen een beetje omgekeerd zijn, t.o.v. het cliché van de viespeuken die naar Bangkok enzo gaan.

The Campaign
Ferrell en Galifianakis, daar had meer ingezeten dan een paar glimlachjes.

Rewind This!
Nostalgie-tripje naar de VHS-tape. Hipster-alert ook. Maar als je het nog meegemaakt hebt best grappig (al was ik rijkelijk laat want de videorecorder kwam in eerste instantie slechts in schoolvakanties thuis, van de school waar m’n vader werkte, en horrorfilms huren kon ook pas als de ouders met vakantie waren, maar eenmaal het huis uit toch een flinke collectie opgenomen spul opgebouwd).

^het betere Subjectivisme :)

Mr. Robot valt toch wat tegen.
Aflevering 9 heb ik nog steeds niets gezien, helemaal niet nieuwsgierig naar, terwijl het al een week geleden is dat ik afl. 8 heb gekeken...

1971
Edward Snowden was niet de eerste, de FBI ging al ferm buiten hun boekje in de jaren ’50 en een groepje activisten in Media, Pennsylvania toonde dat aan door in te breken in een FBI-kantoortje. Niet alleen militanten als Black Panthers werden in de gaten gehouden, ook de padvinders omdat ze contacten achter het ijzeren gordijn. Een interessant verhaal, ook om weer eens herinnerd te worden aan dat de wereld heden ten dage niet meer in brand staat dan vroeger, maar de documentaire is wat saai.

Bloed Zweet & Tranen
Viel me heel erg mee, er word geen mooi beeld geschetst van de alcoholist Hazes. Waar het nog wat te vergoelijken was in de Appel-docu is nu niet meer goed te praten. Misschien beetje doorgeschoten zelfs maar aan de andere kant heeft ie al genoeg lof gehad. Ondanks het geheen-en-weer door de tijd coherent en prima geacteerd.

Paradies: Glaube
Een man komt thuis bij z'n godsdienstwaanzinnige vrouw en wordt langzamerhand gillend gek in pogingen weer contact te krijgen met zijn vrouw. Seidl, dus pijnlijk en hopeloos.

As Above So Below
Alchemie vooral exoterisch geïnterpreteerd vormt de basis van (maar weer eens) een found-footage-horrorfilm. Heeft wat aardige ideeën, een piepklein beetje esoterie in het gegeven van de uitweg die juist dieper gelegen is maar uiteindelijk plat vermaak en daarin gewoon niet spannend genoeg.

Limonata
Bij het sterfbed van z'n vader hoort een man van een halfbroer en gaat deze op verzoek ophalen. De weg naar het Bulgaarse dorpje is net te kort om een echte roadmovie te worden maar het bekvecht is toch lang en cliché genoeg om te gaan vervelen. En natuurlijk komt het dan toch tot verzoening tussen de twee.

Viikossa aikuiseksi
Ook deze Finse komedie is weinig verheffend. Een bont gezelschap komt aan zichzelf werken in een kamp. Als de leider ineens pleite is moeten ze het zelf doen en verrassing: dat lukt wonderwel. Allemaal nogal braaf.

אור (My Treasure)
Gitzwart is dit Israëlische drama. Or (uit de titel) is een 16-jarig meisje die haar handen vol heeft aan haar moeder, die uit de prostitutie probeert te stappen. Dat lukt allemaal voor geen meter natuurlijk en alles escaleert helemaal uit de hand. Een triest verhaal en de twee leidende (lijdende) rollen zijn indrukwekkend.

Mr. Robot E9, pianoversie van 'Where's My Mind', geinige knipoog. Cheeky, zou je in het Engels zeggen. Ben er overigens nog niet helemaal over uit wat ik er van moet vinden. Sinds Breaking Bad maak ik me bij series meteen zorgen of ze er wel op tijd een eind aan weten te maken ipv ten onder te gaan aan plotiritis.

Waar, maar Breaking Bad heeft het wat mij betreft wel heel lang op een hoog niveau volgehouden hoor. Alleen op het einde werd het wat sleets, vanaf het moment dat Pinkman als slaaf gehouden werd bij dat bizarre criminele clubje.

Knight of Cups
Buitencategorie. Waarschijnlijk de ultieme Malick. Bijna psychedelisch in hoe het de ogen opent (en oren, Burial in een clubscène...respect, de rest van de soundtrack allemaal Biosphere tracks.) 0,0 plot. Patrick Bateman verhuist naar Malibu en wordt existentialistische held. High-five voor iedereen.

En dankzij de track Hyperborea van Biosphere is er zowaar een fragment uit Twin Peaks op de soundtrack te horen. Malick en Lynch - die link had ik nog niet eerder gelegd. Verder vond ik Knight of Cups een oogstrelende luchtbel.

Ja, ja, ik zat hem net terug te luisteren. Met die Nederlandse reus. Het is sowieso een verwijzingsfestijn: die bazelende partyganger met bril is Bruce Wagner! Schrijver van Map to the Stars. :) (sowieso op dat feest een paar leuke cameo's). Verder ben ik nog jaren zoet met die film.

Ze, wat is er met Ludo gebeurd? Loopt die jongen te slacken? Of heb ik een dramatisch afscheid gemist? Dit is nou al de tweede donderdag op rij dat ik bot vang!

Pauze toch? Gebeurt wel vaker. Waarschijnlijk zit hij in de studio te werken aan een driedubbel conceptalbum.

Haha, ik kan niet achterblijven bij the Yearlings. :-)

Inderdaad, oktober weer verder.

Qua slacken, bedoel je..?

Ghehehe.

Philip K. Dick: A Day In The Afterlife
Uitstekende docu over een markant persoon.

Paradies: Hoffnung
Iets minder deprimerend dan de andere twee, wat liever vooral.

Insidious: Chapter 3
Wel aardig maar haalt het niet bij het eerste deel.

Spy
Onderbroekenlol, grappig maar net iets te lang.

Man Up
Simon Pegg weer, charmante romcom, net wat minder dan die marathonfilm van (of met) hem.

Лунный папа (Luna Papa)
Tadzjieks surrealisme. Een meisje wordt zwanger van een acteur en de vader moet gevonden worden. Beetje Kusturica-achtig.

Ağır Roman (Cholera Street) (letterlijk meer iets als heftig, of ernstig verhaal)
In eigen land zeer populair onder een bepaald slag en ik zie wel waarom, vooral door de travestie die erin voorkomt. Wat vooruitstrevende cinematografie ook, maar een beetje sloppy in de afwerking.

Çıplak (Naked)
Deze is een stuk avantgardistischer. Mannen die moeten wennen aan de verworvenheden van hun vrouwen. Ook spekkie voor de progressieve bekkies van Turkije maar een stuk vernuftiger en poëtischer dan Ağır Roman.

oeh Luna Papa wil ik wel zien :)

M'n bandbreedte is nog even in gebruik voor Olaf. ;)

Ja, effe dimmen, Ludo..

grrrr

lootjes trekken.

(die Turkse films kom ik toch pas in 2016 aan toe..)

(Martijn als de filmdealer uit Taxi Teheran)

Mucize
Sentimenteel drama met wat cartooneske humor. Een stadse leraar gaat aan ’t werk met de zoon van de dorpsoudste. De man heeft een beperking maar bloeit wat op onder intensieve begeleiding. Het blijft echter moeilijk in het traditionele dorp, wat verder wel lief wordt geportretteerd.

Oasis of the Zombies
Zombies in de woestijn, meer woestijn dan zombies en naar goed Franco-gebruik wat stuurloos. De soundtrack is vrij bizarre minimal <em>Blood Feast</em>-orgel met Bianchi-achtige klanken.

Get Hard
Zeer flauw maar dat is met zo’n titel en Will Ferrell wel te verwachten. Ietsje minder erg dan ik had verwacht.

Anayurt Oteli
Een man runt een hotel en heeft psychische problemen. Ik vermoed een politieke boodschap vermomd als karakterstudie (man scheert snor af, ofwel meet zich een moderne look aan, maar ook meer direct een feestdag van de Turkse staat op 29 oktober, dat soort dingen).

Szerelmem, Elektra
Hongaarse verfilming van de Griekse Ὀρέστεια en die ken ik verder niet. Maar het einde predikt revolutie. Het doet denken aan Paradjanovs <em>tableaux vivants</em>. Het hele verhaal speelt zich af op een plek met een enorme hoeveel figuranten die dansen enzo.

Non si deve profanare il sonno dei morti (The Living Dead at Manchester Morgue)
Een oerzombifilm, onderhoudender dan Franco’s poging maar vooral door cheesy effecten enzo vermakelijk.

daar gaat ie weer :)

Of Horses and Men
Doodenge beesten, paarden. Ik zal die éne keer dat ik met mijn zevenjarige zusje meeging naar de manege nooit vergeten. Tien meisjes in 'de bak', jankend op hun viervoeter. Graag willen, maar niet durven. De korte IJslandse bestiale komedie Of Horses and Men durft wel, maar het wil toch niet echt lukken. Ik had me nog zó voorgenomen om minder woordgrapjes te maken, maar een handvol sketches rondom paarden, het had echt niet gehoeven... Sorry. Aanvankelijk heeft de film wat van Diederik Ebbinge's Matterhorn. Precies en doordacht, maar ook steriel. Bijna elke passage bevat precies één pointe, die de boel steeds nipt redt, maar waarover ik niets kan verklappen. Er blijft zonder twist niet veel over. De film lijdt zo al snel onder een schrijnend gebrek aan mensen. Het lukt niet in te haken in die gebreide truien (Jaja.) Paarden, ja die zijn er genoeg, maar dat snapte u al. Als de grapjes viezer worden, zijn er gelukkig wel wat leuke voorbeeldjes van zieke Takashi Miike-achtige humor. Met paardenlullen. Natuurlijk. Soms wordt het haast bijbels, in een vieze Hongaarse stijl. (Er gaat nog net geen lul de fik in). De botsing van fraaie natuurbeelden en gortdroge humor wringt bijzonder schizofreen. Een feel good film om je naar bij te voelen. Het blijft tachtig minuten lang een soort compositiedrogreden. Goed in stukjes, overkoepelend niks.

Birdman
'Truth or dare?' Dat is een beetje de vraag hier. Peurt Iñárritu in een diepere laag, of is Birdman toch vooral een lekkere tour de force omdat het kan kan. Een letterlijk blokje óm het theater. (Een geweldige scene!) Ik denk dat de conclusie wel aan het 'continuos shot' kan worden opgehangen. Het is een CGI-trucje. Een echte 'one take' (en zeker een van 2 uur) vereist giga-logistiek. Deze plagerige variant voegt niet zo heel veel toe. Het was leuker geweest als de camera akelig dicht bij de zweefmeester Birdman zelf was gebleven. Soms dreigt Keaton weliswaar weggespeeld te worden door Norton en co, maar de 'truth' (en de kracht) van het verhaal zit toch bij hem. Keatons voice-over werkt verbijsterend goed. Toegesproken door zijn superheld alter ego probeert de uitgerangeerde acteur zijn carriere op het toneel te redden. Toneel is immers 'echt' en 'Popularity is the slutty little cousin of prestige.' Het scenario maakt zo in één slimme moeite door zowel superhelden-onzin als de theatersnobs belachelijk. Maar wat is de film nu zelf? Uiteindelijk heeft Iñárritu een hoop vuurwerk nodig om zijn constructie aan te zwengelen. Een vechtpartij, een stijve, een lesbische zoen, en 'not quite my tempo' jazzdrums. Dan is de Bergmaniaanse pijn van een man startend in de lampjes van de spiegel inmiddels uit zicht geraakt. 'I ignore this mental formation.'

Les Combattants
Moeizame liefde bij de magnetron. Slechts de diepbevroren kippetjes ontdooien makkelijk. Arthouse zoals het hoort. Wat wel echt opvalt. Het gaat slecht met Frankrijk. Met Europa. Ik kreeg plots het gevoel dat Franse films zoiets haast nooit durven te zeggen. Nationalistisch als 'ze' zijn. Zelfs het Franse leger wordt hier belachelijk gemaak, op pad met zo'n promotietruc(k) op de kermis. 'Bel nu 4032 en s'engager.' Treurigheid troef. Moderne tijd = een hengel met een 'piepje' als je beet hebt. Hoef je ook niet meer op te letten. Naar goed Frans gebruik is er een Jandekiaans lelijk 'mecske' die met zijn twintigersziel in de knoop zit. Een broeierig 'meske' heeft in elk geval wél een plan. Dat leger. Survival. Het gaat immer slecht met Frankrijk. Met de wereld. De beste zet van Les Combattants is de galante, progressieve gender-omkering. Meisjes zijn de nieuwe jongens. Met alle voor- en nadelen van dien. Zij zijn de koppige binnenvetters geworden, zij delen de rake klappen uit. Zij zorgen nu voor zichzelf, in plaats van voor anderen. De jongen is het lieverdje. Hij rédt de fret. Hij probeert sensueel. Gedurende de global verwarmde zomer naderen de twee elkaar. Een boot camp als laatste illusie dat je nog wat kunt leren van de oude instituten, voor je op jezelf teruggeworpen wordt. Jammer dat de film niet voor het duister-Saramagisch open einde kiest.

http://www.filmlinc.org/page/-/uploads/comment/film_comment_blog/Ackerman_default_jpg_627x325_crop_upscale_q85.jpg

Chantal Akerman RIP

Eén film gezien van 'r, maar wat voor een he.

pas 65, ken je nagaan. 25 toen ze Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles maakte. Wow.

Turist
Moeder piest jankend in de sneeuw, terwijl haar gezin een paar bochten lager nietsvermoedend passeert. Een pijnlijk beeld, en één uit velen. Briljante pestkop Ostlund is in Turist beter dan ooit op dreef. Elke Haneke-achtige stilte schroeit. Elke grap is een klap. Het begint al bij de fabuleuze setting. Het akelig smetteloos witte ski-oord. Een hotel zo mooi afgewerkt dat het pijn doet. 'Wij' in het Westen zijn gewoon geen imperfecties meer gewend. We worden allemaal een soort OCD'ers. 'Dat is een gecontroleerde lawine, ze weten wat ze doen'. De natuur is niet voor niets de (vanzelfsprekend ge-selfie-filmde!) trigger van de crisis. Als er wél iets misloopt tonen mensen niet alleen hun ware aard, iedereen is ook verschrikkelijk teleurgesteld. In de ander. Zonder relativering. Turist lijkt me een heerlijke film om als 12 ½ jaar getrouwd stel in de bios te gaan bekijken. Ik durf te wedden dat de man 'de man' gaat verdedigen. En de vrouw 'de vrouw'. Van Ostlund krijgt de man de meeste tikjes, onder meer in de meest hilarische en hysterische huilbui van het filmjaar. De vrouw is – zoals dat gaat – gecompliceerder. Zij heeft wel érg hoge normen. Mama lijdt onder haar eigen conservatieve illusies van het perfecte huwelijk. Maar je moet het haar nageven, in elk geval heeft ze wél een idee hoe dit moet eindigen. Een totale ontmaskering door maskering.

La Isla Mínima
'Dit land is niet wat het was. De oogsttijd komt eraan, en de mensen zijn nerveus.' De moerassige smokkellanden van Spanje begin jaren '80. Franco is net weg, maar de slogans staan nog op de muur gekalkt. Hitler hangt aan de muur. Het is wennen, democratie. Een heel nieuwe structuur. De intiteling toont het gebied in prachtige (te weinig benutte) aerial shots. Het lijkt de Nederlandse Delta wel. Mondriaaneske vlakken. De illusie van overzichtelijkheid. Op de grond verdwaal je echter razendsnel, zo merken twee agenten die naar het gebied zijn gedirigeerd om een verdwijningszaak te onderzoeken. Het is een typisch filmduo. De aanstaande jonge vader en de veteraan. Het nieuwe Spanje en de spoken van het oude. Politiek had van mij nog veel meer 'gefront' mogen worden. Als Spaanse Zodiac voldoet La Isla Minima best, maar een 'next level omkering' was nog beter geweest. Met het 'young white girls in distress'-plotje écht nog slechts als afleiding in een land in transitie-film. Het verhaaltje dropt driftig hints, begeleid door nogal eindeloze doemdoemdoem-muziek. Zo overduidelijk dat het eerder verwarrend wordt. (Net als het landschap.) Het duurt lang voordat de oplossing meeslepend wordt. Toch lukt het nog, in de sterke slotfase. Met dank aan een schim van een hoofd boven een achterruit raam, en heel veel regen.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort. Soms heeft een film lengte nodig voor een full weight. Inderdaad, had die politiek nog wat verder uitgediept (beetje zoals in het vergelijkbare Secrets in their eyes).

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

The Forecaster
Docu over Martin Armstrong, die door 6.000 jaar munten te bestuderen een algoritme heeft ontwikkeld wat crisissen tot op de dag nauwkeurig weet te voorspellen. Die code wilden de Amerikanen wel maar helaas, Martin is een idealist. Dus mocht ie 12 jaar de jilla in. Yay freedom™! Nu zitten we precies in een voorspelde crisisperiode en wordt zijn theorie beproeft …

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

haha perfect.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort.

ja. bijna alsof een half uur extra er automatisch een karakterstudie van kan maken. (En er waren best kansen, gewoon één drankpartij en één avondje rommelen in dat louche hotelletje erbij)

--
gheh ik had gemist dat die Armstrong zelfs in de cel zat, wow.

Turist
"Beter hang ik met mezelf, dat scheelt een hoop gezeik", Extince geloof ik. Dat dus, wat een tenenkrommende film, in de beste zin. Zo irritant dat die cliché's zo herkenbaar zijn ook.

Dope
Beetje samengeraapt zooitje. De liefde voor de golden age van de hip hop is er met de blockhead bijgesleept en verder klassieke motieven met wat hypermodern deep web-technologie. Toch wel vermaakt en heus niet alleen om de borsten van de dochter van Lisa en Lenny.

Insurgent
Tweede deel van de tiener-dystopie serie die alleraardigst begon, maar nu verzandt in lelijke digi-fx en toch niet zo sterk verhaal.

Fun in Acapulco
Ik kan me nog levendig herinneren dat ik deze als kind op tv zag (zwart-wit) en hem ongemeen spannend vond. Die angst door dat circustrauma en dan toch van die rotsen duiken! (eerst nog even bidden bij een altaar, prachtig). Goedgelovig als ik was, dacht ik dat hij het niet zou overleven. :) Nu natuurlijk allemaal een flinterdun stripverhaal. Maar, wat blijft is het bijna buitenaardse charisma van Elvis, met dat vreemde gezicht en playmobilhaar. Muziek is teveel torero-gedweep met uitzondering van 'Bossa Bova Baby' (check die Stereolab-orgelinjectie van The King.)

https://www.youtube.com/watch?v=HC1V5Ki6LWI

oeh :)

Citizenfour
'My personal desire is that you paint the target directly on my back.' Edward Snowden is een dapper mens. Hij peinst zelf dat hij geen schrijver is, maar hij heeft toch zeker 'the gift of gab', daar in dat hotelkamertje. Snowden weet wat hij doet, hij weet waarom, en hij ontkent zelfs niet dat zijn daden hem een geluksgevoel geven. Wat zijn onthullingen zo pijnlijk maakt is niet zozeer het feit we allemaal afgeluisterd worden, maar dat het niemand het nog iets kan schelen. Iedereen kijkt vol verontwaardiging naar Das Leben der Anderen, terwijl we zelf in de hi-tech variant ervan leven. En dan die Rumsfeldiaanse taalsmoesjes van de hoge piefen van de NSA. 'Not wittingly'. 'Metadata'. 'Ik doe het wel, maar ik doe het niet'-rookgordijntjes. Snowden houdt aanvankelijk zijn cool, maar als het fire alarm begint af te gaan, wordt de man met de dag bleker, magerder en pukkeliger. Citizenfour is niet alleen een sterke docu omdát de betrokkenen hun 'vrijheid' riskeren, maar vooral ook omdat ze zich desondanks nauwelijks op de borst roffelen. De boel wordt nergens een bewust thrillerig 'we zijn nu op weg naar de bron'-egodocument. Daardoor blijft er ademruimte. Een rechter die een zaak 'via video' leidt. (Het heeft een heerlijke ironie). En wat te denken van ál die hippe brillen? A clear sign of intelligence. Of a clear sign of the intelligence community?

A Girl Walks Home Alone at Night
'Ben je een brave jongen geweest?' Een vampiermeisje met hoofddoek, het heeft wat. Niet dat deze film verder enig religieus punt maakt. Daarvoor is het wonderland waarin ze ronddwaalt te onbestemd. Opgenomen in industrieel Amerika, maar Iraans gesproken. Een combinatie die zonder meer sfeerverhogend werkt. En daaraan had de zwart-wit cinematografie toch al geen gebrek. De invloed van de vroege films van Lynch is overduidelijk. Ook Jarmusch is niet ver weg, zeker als de goofy humor overheerst. Een jongen in een fifties-kar jat een kat. (Het is misschien de zijne.) Thuis bij zijn Zizek-achtige pa zorgt hij voor de centjes, zodat pa zijn 'medicijnen' kan kopen. Diens 'provider' is een lollige combinatie van RiffRaff en die knakker van Die Antwoord. Zodra de vrouwen verschijnen wordt de film serieuzer. Wellicht net iets te serieus. Alles gaat almaar langzamer. Het meisje met de hoektandjes observeert de drugs, de hoer, en misschien ook wel de nose jobs. A Girl Walks Home Alone at Night is een echte Vice-productie. Hun hipster-esthetiek hypnotiseert cool maar afstandelijk. Denk: chique chicks in streepjesshirts die héél sloom sexy doen, op new wave klanken. De onvermijdelijke lp-speler deed me grinniken. Maar als het raak is, is het wel prompt Resnais raak. Een chador wapperend op een skateboard! Bat out out of Bad City.

10.000 Km
'You don't want to be with me, you want me to be with you.' Moderne relatieperikelen. Ik herinner me een Volkskrant 'dilemma'-rubriek, waarin een achterblijver zich afvroeg of haar vriendje niet minstens de helft van haar vliegticket moest betalen. Hij wou haar toch zo graag zien op zijn stageplek in Verweggistan? Het Spaanse stel in 10.000 KM worstelt met vergelijkbare 'problemen'. In de steamy openingsscene wordt er nog aan een baby gewerkt, al maakt de man zich dan al vooral zorgen of zíj klaarkomt. Een veeg teken. Eén e-mail later en zij wil naar L.A. Haar baard-hipster moet maar thuisblijven. Zo geschiedt. Gelukkig kun je elkaar in de gaten houden via moderne media. Een romantisch diner voor twee per webcam. Het heeft iets onwaarschijnlijk onnozels. Alsof het toch enkel om 'bekijken' ging. Dat we hier te maken hebben met twee ontzettend knappe mensen doet het scenario ook niet veel goed. (Het meisje is een combinatie van Scarlett en Rebecca, al heet ze Vicky noch Christina). Latten blijkt al snel niet te werken in een relatie die gebaseerd is op fysieke aantrekkingskracht. Hoewel daar natuurlijk niks mis mee is, begon ik me als kijker wel af te vragen of de man ooit naar haar kúnst zou vragen. Zo wordt 10.000 almaar cynischer. Een soort Her met echte mensen die niet meer weten hoe het is om echt met elkaar te zijn.