Filmforum

Ja, ja, ik zat hem net terug te luisteren. Met die Nederlandse reus. Het is sowieso een verwijzingsfestijn: die bazelende partyganger met bril is Bruce Wagner! Schrijver van Map to the Stars. :) (sowieso op dat feest een paar leuke cameo's). Verder ben ik nog jaren zoet met die film.

Ze, wat is er met Ludo gebeurd? Loopt die jongen te slacken? Of heb ik een dramatisch afscheid gemist? Dit is nou al de tweede donderdag op rij dat ik bot vang!

Pauze toch? Gebeurt wel vaker. Waarschijnlijk zit hij in de studio te werken aan een driedubbel conceptalbum.

Haha, ik kan niet achterblijven bij the Yearlings. :-)

Inderdaad, oktober weer verder.

Qua slacken, bedoel je..?

Ghehehe.

Philip K. Dick: A Day In The Afterlife
Uitstekende docu over een markant persoon.

Paradies: Hoffnung
Iets minder deprimerend dan de andere twee, wat liever vooral.

Insidious: Chapter 3
Wel aardig maar haalt het niet bij het eerste deel.

Spy
Onderbroekenlol, grappig maar net iets te lang.

Man Up
Simon Pegg weer, charmante romcom, net wat minder dan die marathonfilm van (of met) hem.

Лунный папа (Luna Papa)
Tadzjieks surrealisme. Een meisje wordt zwanger van een acteur en de vader moet gevonden worden. Beetje Kusturica-achtig.

Ağır Roman (Cholera Street) (letterlijk meer iets als heftig, of ernstig verhaal)
In eigen land zeer populair onder een bepaald slag en ik zie wel waarom, vooral door de travestie die erin voorkomt. Wat vooruitstrevende cinematografie ook, maar een beetje sloppy in de afwerking.

Çıplak (Naked)
Deze is een stuk avantgardistischer. Mannen die moeten wennen aan de verworvenheden van hun vrouwen. Ook spekkie voor de progressieve bekkies van Turkije maar een stuk vernuftiger en poëtischer dan Ağır Roman.

oeh Luna Papa wil ik wel zien :)

M'n bandbreedte is nog even in gebruik voor Olaf. ;)

Ja, effe dimmen, Ludo..

grrrr

lootjes trekken.

(die Turkse films kom ik toch pas in 2016 aan toe..)

(Martijn als de filmdealer uit Taxi Teheran)

Mucize
Sentimenteel drama met wat cartooneske humor. Een stadse leraar gaat aan ’t werk met de zoon van de dorpsoudste. De man heeft een beperking maar bloeit wat op onder intensieve begeleiding. Het blijft echter moeilijk in het traditionele dorp, wat verder wel lief wordt geportretteerd.

Oasis of the Zombies
Zombies in de woestijn, meer woestijn dan zombies en naar goed Franco-gebruik wat stuurloos. De soundtrack is vrij bizarre minimal <em>Blood Feast</em>-orgel met Bianchi-achtige klanken.

Get Hard
Zeer flauw maar dat is met zo’n titel en Will Ferrell wel te verwachten. Ietsje minder erg dan ik had verwacht.

Anayurt Oteli
Een man runt een hotel en heeft psychische problemen. Ik vermoed een politieke boodschap vermomd als karakterstudie (man scheert snor af, ofwel meet zich een moderne look aan, maar ook meer direct een feestdag van de Turkse staat op 29 oktober, dat soort dingen).

Szerelmem, Elektra
Hongaarse verfilming van de Griekse Ὀρέστεια en die ken ik verder niet. Maar het einde predikt revolutie. Het doet denken aan Paradjanovs <em>tableaux vivants</em>. Het hele verhaal speelt zich af op een plek met een enorme hoeveel figuranten die dansen enzo.

Non si deve profanare il sonno dei morti (The Living Dead at Manchester Morgue)
Een oerzombifilm, onderhoudender dan Franco’s poging maar vooral door cheesy effecten enzo vermakelijk.

daar gaat ie weer :)

Of Horses and Men
Doodenge beesten, paarden. Ik zal die éne keer dat ik met mijn zevenjarige zusje meeging naar de manege nooit vergeten. Tien meisjes in 'de bak', jankend op hun viervoeter. Graag willen, maar niet durven. De korte IJslandse bestiale komedie Of Horses and Men durft wel, maar het wil toch niet echt lukken. Ik had me nog zó voorgenomen om minder woordgrapjes te maken, maar een handvol sketches rondom paarden, het had echt niet gehoeven... Sorry. Aanvankelijk heeft de film wat van Diederik Ebbinge's Matterhorn. Precies en doordacht, maar ook steriel. Bijna elke passage bevat precies één pointe, die de boel steeds nipt redt, maar waarover ik niets kan verklappen. Er blijft zonder twist niet veel over. De film lijdt zo al snel onder een schrijnend gebrek aan mensen. Het lukt niet in te haken in die gebreide truien (Jaja.) Paarden, ja die zijn er genoeg, maar dat snapte u al. Als de grapjes viezer worden, zijn er gelukkig wel wat leuke voorbeeldjes van zieke Takashi Miike-achtige humor. Met paardenlullen. Natuurlijk. Soms wordt het haast bijbels, in een vieze Hongaarse stijl. (Er gaat nog net geen lul de fik in). De botsing van fraaie natuurbeelden en gortdroge humor wringt bijzonder schizofreen. Een feel good film om je naar bij te voelen. Het blijft tachtig minuten lang een soort compositiedrogreden. Goed in stukjes, overkoepelend niks.

Birdman
'Truth or dare?' Dat is een beetje de vraag hier. Peurt Iñárritu in een diepere laag, of is Birdman toch vooral een lekkere tour de force omdat het kan kan. Een letterlijk blokje óm het theater. (Een geweldige scene!) Ik denk dat de conclusie wel aan het 'continuos shot' kan worden opgehangen. Het is een CGI-trucje. Een echte 'one take' (en zeker een van 2 uur) vereist giga-logistiek. Deze plagerige variant voegt niet zo heel veel toe. Het was leuker geweest als de camera akelig dicht bij de zweefmeester Birdman zelf was gebleven. Soms dreigt Keaton weliswaar weggespeeld te worden door Norton en co, maar de 'truth' (en de kracht) van het verhaal zit toch bij hem. Keatons voice-over werkt verbijsterend goed. Toegesproken door zijn superheld alter ego probeert de uitgerangeerde acteur zijn carriere op het toneel te redden. Toneel is immers 'echt' en 'Popularity is the slutty little cousin of prestige.' Het scenario maakt zo in één slimme moeite door zowel superhelden-onzin als de theatersnobs belachelijk. Maar wat is de film nu zelf? Uiteindelijk heeft Iñárritu een hoop vuurwerk nodig om zijn constructie aan te zwengelen. Een vechtpartij, een stijve, een lesbische zoen, en 'not quite my tempo' jazzdrums. Dan is de Bergmaniaanse pijn van een man startend in de lampjes van de spiegel inmiddels uit zicht geraakt. 'I ignore this mental formation.'

Les Combattants
Moeizame liefde bij de magnetron. Slechts de diepbevroren kippetjes ontdooien makkelijk. Arthouse zoals het hoort. Wat wel echt opvalt. Het gaat slecht met Frankrijk. Met Europa. Ik kreeg plots het gevoel dat Franse films zoiets haast nooit durven te zeggen. Nationalistisch als 'ze' zijn. Zelfs het Franse leger wordt hier belachelijk gemaak, op pad met zo'n promotietruc(k) op de kermis. 'Bel nu 4032 en s'engager.' Treurigheid troef. Moderne tijd = een hengel met een 'piepje' als je beet hebt. Hoef je ook niet meer op te letten. Naar goed Frans gebruik is er een Jandekiaans lelijk 'mecske' die met zijn twintigersziel in de knoop zit. Een broeierig 'meske' heeft in elk geval wél een plan. Dat leger. Survival. Het gaat immer slecht met Frankrijk. Met de wereld. De beste zet van Les Combattants is de galante, progressieve gender-omkering. Meisjes zijn de nieuwe jongens. Met alle voor- en nadelen van dien. Zij zijn de koppige binnenvetters geworden, zij delen de rake klappen uit. Zij zorgen nu voor zichzelf, in plaats van voor anderen. De jongen is het lieverdje. Hij rédt de fret. Hij probeert sensueel. Gedurende de global verwarmde zomer naderen de twee elkaar. Een boot camp als laatste illusie dat je nog wat kunt leren van de oude instituten, voor je op jezelf teruggeworpen wordt. Jammer dat de film niet voor het duister-Saramagisch open einde kiest.

http://www.filmlinc.org/page/-/uploads/comment/film_comment_blog/Ackerman_default_jpg_627x325_crop_upscale_q85.jpg

Chantal Akerman RIP

Eén film gezien van 'r, maar wat voor een he.

pas 65, ken je nagaan. 25 toen ze Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles maakte. Wow.

Turist
Moeder piest jankend in de sneeuw, terwijl haar gezin een paar bochten lager nietsvermoedend passeert. Een pijnlijk beeld, en één uit velen. Briljante pestkop Ostlund is in Turist beter dan ooit op dreef. Elke Haneke-achtige stilte schroeit. Elke grap is een klap. Het begint al bij de fabuleuze setting. Het akelig smetteloos witte ski-oord. Een hotel zo mooi afgewerkt dat het pijn doet. 'Wij' in het Westen zijn gewoon geen imperfecties meer gewend. We worden allemaal een soort OCD'ers. 'Dat is een gecontroleerde lawine, ze weten wat ze doen'. De natuur is niet voor niets de (vanzelfsprekend ge-selfie-filmde!) trigger van de crisis. Als er wél iets misloopt tonen mensen niet alleen hun ware aard, iedereen is ook verschrikkelijk teleurgesteld. In de ander. Zonder relativering. Turist lijkt me een heerlijke film om als 12 ½ jaar getrouwd stel in de bios te gaan bekijken. Ik durf te wedden dat de man 'de man' gaat verdedigen. En de vrouw 'de vrouw'. Van Ostlund krijgt de man de meeste tikjes, onder meer in de meest hilarische en hysterische huilbui van het filmjaar. De vrouw is – zoals dat gaat – gecompliceerder. Zij heeft wel érg hoge normen. Mama lijdt onder haar eigen conservatieve illusies van het perfecte huwelijk. Maar je moet het haar nageven, in elk geval heeft ze wél een idee hoe dit moet eindigen. Een totale ontmaskering door maskering.

La Isla Mínima
'Dit land is niet wat het was. De oogsttijd komt eraan, en de mensen zijn nerveus.' De moerassige smokkellanden van Spanje begin jaren '80. Franco is net weg, maar de slogans staan nog op de muur gekalkt. Hitler hangt aan de muur. Het is wennen, democratie. Een heel nieuwe structuur. De intiteling toont het gebied in prachtige (te weinig benutte) aerial shots. Het lijkt de Nederlandse Delta wel. Mondriaaneske vlakken. De illusie van overzichtelijkheid. Op de grond verdwaal je echter razendsnel, zo merken twee agenten die naar het gebied zijn gedirigeerd om een verdwijningszaak te onderzoeken. Het is een typisch filmduo. De aanstaande jonge vader en de veteraan. Het nieuwe Spanje en de spoken van het oude. Politiek had van mij nog veel meer 'gefront' mogen worden. Als Spaanse Zodiac voldoet La Isla Minima best, maar een 'next level omkering' was nog beter geweest. Met het 'young white girls in distress'-plotje écht nog slechts als afleiding in een land in transitie-film. Het verhaaltje dropt driftig hints, begeleid door nogal eindeloze doemdoemdoem-muziek. Zo overduidelijk dat het eerder verwarrend wordt. (Net als het landschap.) Het duurt lang voordat de oplossing meeslepend wordt. Toch lukt het nog, in de sterke slotfase. Met dank aan een schim van een hoofd boven een achterruit raam, en heel veel regen.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort. Soms heeft een film lengte nodig voor een full weight. Inderdaad, had die politiek nog wat verder uitgediept (beetje zoals in het vergelijkbare Secrets in their eyes).

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

The Forecaster
Docu over Martin Armstrong, die door 6.000 jaar munten te bestuderen een algoritme heeft ontwikkeld wat crisissen tot op de dag nauwkeurig weet te voorspellen. Die code wilden de Amerikanen wel maar helaas, Martin is een idealist. Dus mocht ie 12 jaar de jilla in. Yay freedom™! Nu zitten we precies in een voorspelde crisisperiode en wordt zijn theorie beproeft …

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

haha perfect.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort.

ja. bijna alsof een half uur extra er automatisch een karakterstudie van kan maken. (En er waren best kansen, gewoon één drankpartij en één avondje rommelen in dat louche hotelletje erbij)

--
gheh ik had gemist dat die Armstrong zelfs in de cel zat, wow.

Turist
"Beter hang ik met mezelf, dat scheelt een hoop gezeik", Extince geloof ik. Dat dus, wat een tenenkrommende film, in de beste zin. Zo irritant dat die cliché's zo herkenbaar zijn ook.

Dope
Beetje samengeraapt zooitje. De liefde voor de golden age van de hip hop is er met de blockhead bijgesleept en verder klassieke motieven met wat hypermodern deep web-technologie. Toch wel vermaakt en heus niet alleen om de borsten van de dochter van Lisa en Lenny.

Insurgent
Tweede deel van de tiener-dystopie serie die alleraardigst begon, maar nu verzandt in lelijke digi-fx en toch niet zo sterk verhaal.

Fun in Acapulco
Ik kan me nog levendig herinneren dat ik deze als kind op tv zag (zwart-wit) en hem ongemeen spannend vond. Die angst door dat circustrauma en dan toch van die rotsen duiken! (eerst nog even bidden bij een altaar, prachtig). Goedgelovig als ik was, dacht ik dat hij het niet zou overleven. :) Nu natuurlijk allemaal een flinterdun stripverhaal. Maar, wat blijft is het bijna buitenaardse charisma van Elvis, met dat vreemde gezicht en playmobilhaar. Muziek is teveel torero-gedweep met uitzondering van 'Bossa Bova Baby' (check die Stereolab-orgelinjectie van The King.)

https://www.youtube.com/watch?v=HC1V5Ki6LWI

oeh :)

Citizenfour
'My personal desire is that you paint the target directly on my back.' Edward Snowden is een dapper mens. Hij peinst zelf dat hij geen schrijver is, maar hij heeft toch zeker 'the gift of gab', daar in dat hotelkamertje. Snowden weet wat hij doet, hij weet waarom, en hij ontkent zelfs niet dat zijn daden hem een geluksgevoel geven. Wat zijn onthullingen zo pijnlijk maakt is niet zozeer het feit we allemaal afgeluisterd worden, maar dat het niemand het nog iets kan schelen. Iedereen kijkt vol verontwaardiging naar Das Leben der Anderen, terwijl we zelf in de hi-tech variant ervan leven. En dan die Rumsfeldiaanse taalsmoesjes van de hoge piefen van de NSA. 'Not wittingly'. 'Metadata'. 'Ik doe het wel, maar ik doe het niet'-rookgordijntjes. Snowden houdt aanvankelijk zijn cool, maar als het fire alarm begint af te gaan, wordt de man met de dag bleker, magerder en pukkeliger. Citizenfour is niet alleen een sterke docu omdát de betrokkenen hun 'vrijheid' riskeren, maar vooral ook omdat ze zich desondanks nauwelijks op de borst roffelen. De boel wordt nergens een bewust thrillerig 'we zijn nu op weg naar de bron'-egodocument. Daardoor blijft er ademruimte. Een rechter die een zaak 'via video' leidt. (Het heeft een heerlijke ironie). En wat te denken van ál die hippe brillen? A clear sign of intelligence. Of a clear sign of the intelligence community?

A Girl Walks Home Alone at Night
'Ben je een brave jongen geweest?' Een vampiermeisje met hoofddoek, het heeft wat. Niet dat deze film verder enig religieus punt maakt. Daarvoor is het wonderland waarin ze ronddwaalt te onbestemd. Opgenomen in industrieel Amerika, maar Iraans gesproken. Een combinatie die zonder meer sfeerverhogend werkt. En daaraan had de zwart-wit cinematografie toch al geen gebrek. De invloed van de vroege films van Lynch is overduidelijk. Ook Jarmusch is niet ver weg, zeker als de goofy humor overheerst. Een jongen in een fifties-kar jat een kat. (Het is misschien de zijne.) Thuis bij zijn Zizek-achtige pa zorgt hij voor de centjes, zodat pa zijn 'medicijnen' kan kopen. Diens 'provider' is een lollige combinatie van RiffRaff en die knakker van Die Antwoord. Zodra de vrouwen verschijnen wordt de film serieuzer. Wellicht net iets te serieus. Alles gaat almaar langzamer. Het meisje met de hoektandjes observeert de drugs, de hoer, en misschien ook wel de nose jobs. A Girl Walks Home Alone at Night is een echte Vice-productie. Hun hipster-esthetiek hypnotiseert cool maar afstandelijk. Denk: chique chicks in streepjesshirts die héél sloom sexy doen, op new wave klanken. De onvermijdelijke lp-speler deed me grinniken. Maar als het raak is, is het wel prompt Resnais raak. Een chador wapperend op een skateboard! Bat out out of Bad City.

10.000 Km
'You don't want to be with me, you want me to be with you.' Moderne relatieperikelen. Ik herinner me een Volkskrant 'dilemma'-rubriek, waarin een achterblijver zich afvroeg of haar vriendje niet minstens de helft van haar vliegticket moest betalen. Hij wou haar toch zo graag zien op zijn stageplek in Verweggistan? Het Spaanse stel in 10.000 KM worstelt met vergelijkbare 'problemen'. In de steamy openingsscene wordt er nog aan een baby gewerkt, al maakt de man zich dan al vooral zorgen of zíj klaarkomt. Een veeg teken. Eén e-mail later en zij wil naar L.A. Haar baard-hipster moet maar thuisblijven. Zo geschiedt. Gelukkig kun je elkaar in de gaten houden via moderne media. Een romantisch diner voor twee per webcam. Het heeft iets onwaarschijnlijk onnozels. Alsof het toch enkel om 'bekijken' ging. Dat we hier te maken hebben met twee ontzettend knappe mensen doet het scenario ook niet veel goed. (Het meisje is een combinatie van Scarlett en Rebecca, al heet ze Vicky noch Christina). Latten blijkt al snel niet te werken in een relatie die gebaseerd is op fysieke aantrekkingskracht. Hoewel daar natuurlijk niks mis mee is, begon ik me als kijker wel af te vragen of de man ooit naar haar kúnst zou vragen. Zo wordt 10.000 almaar cynischer. Een soort Her met echte mensen die niet meer weten hoe het is om echt met elkaar te zijn.

A Most Violent Year
'Money we make it, before we see it, you take it.' Marvin knalt hert hart van de NY groove-film van J.C. Chandor meteen goed open. Chandor is een van de weinige regisseurs die Het Kapitalisme tot onderwerp maakt, en het systeem daarmee haast vanzelf op de korrel neemt. A Most Violent Year roept vele associaties op. Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte – wie anders – en zat plots aan de Rabo-wielerploeg te denken. De bank wilde wel de resultaten, maar niks van de doping wéten. De werkvloer moest de risico's lopen. Zoiets geldt voor én in een 'fuel company' in het verkrotte New York van de eighties. Darwin en Marx zien het gebeuren. De trucks van het bedrijf worden continu bestolen. En waar kunnen de dieven heen met die tanks? Toch enkel naar de concurrenten? Die wentelen zich in smoesjes als 'we doen het allemaal'. (Dus het is niet erg.) Baas van het bedrijf is self made chique chicano Oscar Isaac. 'I spent my whole life trying not to become a gangster.' Dat kan echter alleen dankzij de mensen om hem heen. Vooral Jessica Chastlain confronteert, als de gangsterdochter die de numbers voor haar man cruncht. Noem het Jekyll & Hyde. Uiteindelijk zit haar Mercedes-kerel toch weer tussen het plebs in een graffititrein. De jongens die uit het hamsterwieltje van de rat race donderen, je schudt ze nooit helemaal af. 'This ain't living, this ain't living.'

Song of the Sea
'Oh, right, let's follow the magical lights. That's much safer than being on a bus.' Ieren aan de wandel. Over de groene hemel in de blauwe ton. Begeleid door harpjes en andere Keltische spielerei. Voor deze onwaarschijnlijk lieve tekenfilm dient men wel een zekere Enya-gevoeligheid uit te schakelen. Niet dat de sirene zelf zingt, maar Lisa Hannigan kan er ook wat van. De Ierse spiritualiteit is bijna té bekend geworden. Stel dat de film Baskisch was, dan ware nagenoeg dezelfde 'volksklanken' ineens wel weer pastoraal geweest. Gelukkig is de animatie verbluffend goed. Het is natuurlijk raar om bij een tekenfilm te roepen 'een prentenboek komt tot leven' (duh!) maar toch... Het verhaaltje begint behoorlijk grimmig. Als een goed sprookje gaat het over de dood. Mama krijgt een baby, maar blijft 'erin'. Haar zoon moet het met haar herinneringen doen. Het moederskindje wordt er narrig van. En pa? Die houdt meer van dochter. Oef. Zo psychologisch als Coraline wordt het echter niet. Daarvoor lijkt het avontuur teveel op Zelda. Als iemand er een indiegame van zou maken, zou dat ongetwijfeld een groot succes worden. Grote broer en zus lopen wat af, en ontmoeten de Ierse mythen, die allemaal de gezinssituatie spiegelen. De bad guy is het omaatje. Omaatje kan niet tegen emoties. Een tekenfilm als pleidooi tegen anti-depressiva? Durf te voelen!

Ik was naar de Antonioni tentoonstelling in EYE. Kon er helemaal alleen doorheen struinen en zo op geprojecteerde scènes details bestuderen als bijv. dat shirt van Dave Jennings in Blow-Up of nog een keer die eindscène van Zabriskie Point ondergaan. Lieve try-outs van Monica Vitti. Niet wereldschokkend maar het zette mij vrij subtiel toch weer aan het denken over de oude Michelangelo. Betrapte me ook nog op 21ste eeuwse deformatie toen ik Antononio's plakboek met foto's van actrices zag: "oh, een soort Tumblr." Fijne tentoonstellingsposter trouwens met een beeld uit La Notte.

Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte

haha, dat heb ik even gemist.

Geslaagd he, a most violent year! Ik vond het knap dat de regisseur zich kon inhouden en er geen grootse Scorsese-imitatie van heeft gemaakt. A most violent American hustler, zeg maar.

Andere mening over die Antonioni-tentoonstelling:

http://www.salonindien.nl/2015/dwalen-tussen-prachtige-beelden-en-nietszeggende-brieven/

Ik zat er een beetje tussenin met mijn mening.

Nou, zag ik een vijf-sterrenrecensie voorbij komen (NRC dacht ik) en dat snap ik ook niet helemaal. Ik miste bijvoorbeeld ook iets van diepte en duiding...en niet onbelangrijk aandacht voor de techniek van specifieke shots (die Hopper-door-het-raam-heen in Zabriskie Point en natuurlijk de camera-door-raamwerk in Profession: Reporter.) Maar je kunt van Antonioni ook lastig een Cronenberg/Kubrick tentoonstelling maken, hij heeft niet echt een equivalent van de tweelingjurkjes uit The Shining zeg maar. Misschien dat mijn eenzaamheid omgeven door die beelden wel zorgde voor de juiste ervaring. :)

Wat wel heel invoelbaar werd voor mij, door alle projecties, is dat renaissance-punt. Zo heb je neo-realisme, zo heb je een nieuwe beeldtaal. En de iconiciteit van Vitti tegen een muur aan gedrukt, he, in elke film een paar keer...

Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte

haha, dat heb ik even gemist.

haha ja op dat dinertje. Eén bankmannetje (oud en gepokt en gemazeld) is goed. De ander heeft een duivelse Mark Rutte-grijns. Althans vond ik.

Ik vond het knap dat de regisseur zich kon inhouden en er geen grootse Scorsese-imitatie van heeft gemaakt.

Ja. Bijna net zo goed als Margin Call.* En die enige actiescene met de Mercedes achter de truck an, vond ik stiekem ook nog echt goed.

*Dat ik op Wikipedia las dat sommigen 'echte' journalisten 'm minder vond dan All Is Lost vond ik dan weer grinnikwaardig. Dat moeten wel Robert Redford Fanboys zijn geweest.

dacht trouwens ook nog een tijdje dat die DA in A Most Violent Year door Fiddy Cents himzelf werd gespeeld. Toch een wat moeizamere rol.

The Decline of Western Civilisation
Klassieke docu over punk rock. Daar hou ik niet zo van en dat breekt me toch wel op. Bij vlagen toch wel interessant.

Mot Naturen (Out Of Nature, al zou ik zeggen Against … maar misschien mis ik een Noorse subtiliteit)
Burgermannetje gaat een weekendje de bergen in om alles op een rijtje te zetten. Aardig idee maar wat saai hier en daar.

Zeit der Kannibalen
Aanklacht tegen het kapitalisme en globalisering. Een soort toneelstuk op film (het drietal hoofdpersonen komt het hotel niet uit en ze kijken uit over een soort stageprop). Ook een aardig idee, goed geacteerd maar een beetje corny.

Vacation
Aardige, zij het wat cliché-matige, comedy, met de wederom charmante Christina Applegate (vond ’r in Anchorman ook leuk). De hoofdrolspeler is een soort mix van Ben Stiller en Mark Rutte.

The Vatican Tapes
Doordeweekse exorcisme-film, beetje The Exorcist III-achtig maar simplistischer.

Knock Knock
De Damsel In Distress maar nu zijn de rollen omgedraaid, dat is wel eens verfrissend. Voor zover een home invasionfilm fris kan zijn.

קירות (The Assassin Next Door)
Door gangsters gechanteerde Oekraïense callgirl raakt bevriend met door huiselijk geweld geteisterde Israëlische buuv. Over damsels in distress gesproken (dat dat in het westen als vermaak wordt gezien is ook wel een studie waard). Aanvankelijk veel onsmakelijk geweld, wordt dan iets beter door de relatie tussen de dames. De finale is weer behoorlijk over de top.

De hoofdrolspeler is een soort mix van Ben Stiller en Mark Rutte.

HIJ IS OVERAL :c

(Rutte dus he)

A Dove Sitting on a Bench Reflecting Existence
Is Roy Andersson weer depressief geworden? Wil hij dood? Met A Dove Sitting on a Bench Reflecting Existence besluit hij zijn Living-trilogie nogal ontmoedigend. En dat terwijl Andersson toch kon profiteren van een 'gniffelbonus'. Ik zat er helemaal klaar voor. You, The Living was zó hartverwarmend absurdistisch. (En muzikaal bovendien.) Dit denkende duifje is echter en beetje melig, en zelfs wat saai. Lukraak ook. Zo wordt het een lange aflevering van een willekeurige nieuwe VPRO-komedieserie. Wekenlang gehyped in de gids, grote namen en verwachtingen, maar met als resultaat wat moeizame glimlachjes in te breed uitgesmeerde situaties. Het ziet er weer prachtig uit, dat zeker. Anderssons wereld is in alle opzichten particulier en herkenbaar. Vale mensen tegen vale muren. In de shots is in elk geval wél sprake van dieptewerking. Het haperende hart van het verhaal wordt gevormd door Bassie en Ariaan. Twee plezierverkopers, met 'klassieke produkten'. Droogkloterij in optima forma. Het is bijna alsof 'entertainer' Andersson zichzelf op de hak neemt. Mijn luidste lach was gepast Von Trieriaans. Een man in een café wordt afgeranseld door Het Verleden. In de laatste fase neemt de waanzin toe, en juist die grimmigheid helpt Andersson een handje. Het horror-einde komt uit het niets, maar grijpt toch bij de keel.

Mad Max: Fury Road
'Mediocre!' (En dat bedoel ik best positief.) De films die alle andere films overbodig maakt, zei men. Het is in elk geval een doldrieste 'epic win'. De formule: Mad Max 2 + vrouwen. Girl power is alles wat we nodig hebben na die apocalyps. Moeders, bruidjes en Charlize Theron die 'r met gestrekt been inkomt de Wrecking Ball. Ecologisch én feministisch is de film is de film correct als nieuwe Nikes. De anti-religieuze boodschap zat ik misschien zelf te zoeken, maar het legertje Billy Corgans offert zich in elk geval in jihad-style op voor het after-life. Mad Max staat erbij en kijkt ernaar. Hij spreekt nauwelijks, hem overkomen dingen; zoals gekruisigd en wel als bloedzak dienen... Max mist zelfs de kans om een 'lickje' te spelen als ie eindelijk die roadshow-gitaar in handen krijgt. Had Lee Scratch Perry daar niet moeten staan met zijn soundsystem? Over de muziek van Holkenborg is al genoeg gezegd, maar zijn gedreutel blijft een gemiste kans om eigen, andere accenten te leggen. De poëtische momenten – een vogelwezen op stokken! – hadden dan ook nét dat flardje meer magie meegekregen. Na een tijdje dacht ik: misschien is Fury Road wel één grote metafoor voor het einde van Khadaffi. Alleen in de woestijn, met de laatste getrouwen in een konvooi, doelloos heen en weer. 'I had a little brother and he was perfect, perfect in every way.'

Kon ook weinig met die laatste Andersson. Lukraak is het woord. Over lukraak gesproken, ik vond dit weekend deze "spijker op z'n kop":

https://www.youtube.com/watch?v=mn_K0hvIZS4

'ja, ja, ja, ja'. :)

snijplanken werkt ook het best met Brabo's :) ghehe

Ik voel ’t ook niet, dat Toren C.

Arjan Ederveen ook niet, BTW.

Everest
Ik heb me laten verleiden om hier naar toe te gaan, anders word ik zo'n dominante filmvader. Niet slecht, niet goed. Eigenlijk een soort gedramatiseerde documentaire, niet eens zo voorspelbaar over wie het niet gaan halen (okay, teveel alcohol drinken is nog steeds een doodsvonnis tekenen) en het emotionele gaspedaal wordt niet eens vol ingeduwd. Ziet er ook minder digitaal uit dan ik van te voren bang voor was. Ik snapte de kick wel maar toch ook: jullie zijn gewoon te laat, Hillary en Norgay waren gewoon de O.G's dus laat die berg met rust.

Timbuktu
'I do jihad to myself.' De staat van Afrika. De vrijzinnigheid van het Senegalese Touki Bouki is in stofwolken verdwenen. Die nouvelle vague classic is alweer decennia oud. Het Frans-Mauritaanse Timbuktu neemt een kijkje in de hoofdstad van Mali, toen aldaar een soort Islamitische Staat de boel kortstondig overnam. Zoals alle fundi's zijn de mannen vooral goed in verbieden, en schreeuwend met de megafoon rondgaan. 'Cigarettes sont interdit.' Hoe idioot moet je zijn om muziek in het snarenparadijs te verbieden? Toch kreeg ik gaandeweg de meanderende vignetten de neiging om enigszins voor advocaat van de duivel te spelen. Die opstand van de Touareg-rebellen kwam ergens vandaan, net zoals de aantrekkingskracht van de Sharia. Law and Order. Timbuktu lijdt een beetje onder schijnsubtiliteit. De goeie kleurige Malinezen liggen lekker te chillen en te zingen. De slechten zijn grauwe Arabieren in donkere Mummie-gewaden. Dramatisch gezien is juist de jihadist de film waard. De getekende kerel en stiekeme roker voert moeizame gesprekjes, in een verwarrende hoeveelheid talen. Hij heeft zijn hart verpand aan een herderin met de blind-starende ogen van Eto'o. Begrijpen kunnen ze elkaar niet. En zelfs zijn pupil – met wie de oude krijger een video opneemt – lijkt niet echt te geloven in De Boodschap. Strijd als perpetuum mobile.

The Tribe
Iedere high school-film met een twist heeft mijn sympathie. Kom maar op met die Bricks. Het 'trucje' van The Tribe is dat de film volledig in gebarentaal wordt 'gesproken'. Er heerst zo twee uur lang een onheilspellende stilte. Ondertitels zijn er ook niet, wat meteen de vraag oproept: is sign language universeel? (Neen.) Belangrijker: gebarentaal is natuurlijk een stuk basaler dan verbale communicatie. Zouden de kids van The Tribe zich daarom zo rauw en simpel gedragen? Enkel knokken en seks lijkt ze te interesseren. Wacht... Dat geldt voor de meeste pubers. Veel tijd voor verwondering is er verder niet. De Nieuwaangekomene (uit die goeie traditie) wordt meteen ingepalmd door de Oekraïense ringleaders. Doe je shirt maar uit... Aanvankelijk lijkt hij wel enig plezier te vinden in de kicks. Even met je ogen knipperen (of de vingers wapperen) en hij is de pooier van twee klasgenotes. De treurigheid van TIR-vrachtwagens is in de stilte nog groter. (Net als het luide geklets tégen die billen). Toch voelen de seksscenes soms wat onnozel provocerend. De arme jongen krijgt niet eens een stiffie. Deafsploitation. Het moeizame einde is een soort greatest hits van arthouse-clichés. Eerst een uiterst pijnlijke 4 months, 3 weeks, dan de Dardennes-ironie van de techniek-lokaal episode, om met brute klappen te eindigen. Gewaagd uit de bocht gevlogen.

Show Me A Hero
Het waargebeurde verhaal van de Nick Wasicsko, de burgemeester van Yonkers in 1987. Over sociale woningbouw in een sjieke witte buurt. Het vertoont enige paralellen met de huidige vluchtelingenproblemen. De miniserie is geschreven door David Simon die ook achter The Wire zat en ook wel vergelijkbaar, de vierde serie zeg maar en zonder de gangsterdimensie. Erg goed beeld van de levens van de betrokkenen en alle politieke haken en ogen van dit soort projecten.

Momentum
Kurylenko is weer badass in deze actiefilm, feitelijk een lange achtervolging om een usb-stickie, zonder dat rare smaakje wat Kirot achterliet. Bij vlagen wel spannend – soms te druk met 'gevatte' dialogen schrijven – maar als lui vermaak volstaat het.

Boy7
Het blijft toch altijd lastig om die geekiness aannemelijk te maken in cyber thrillers als dit. En hoewel ik ze niet heb kunnen betrappen op al te idiote technische blunders (maar ik ben geen programmeur/hacker) wel erg vaak heel opvallend onopvallend doen. Maar net als de vorige, best aardig.

Deathgasm
Metal en horror lijken zo'n logische combinatie maar waarom pakt het toch altijd zo slecht uit? Onder andere door het lukraak mixen van stijlen (hier black metal, death metal, power metal en glam rock bijv., en hoewel ik ook helemaal niet puur op een stijl focus stoort me dat in dit soort films op een of andere manier wel). Verder een wat puberaal verhaal als excuus voor gore. Voor puberale metalhumor hou ik het dan nog even op Bill & Ted (zou ik weer eens moeten kijken, is al eeuwen geleden al denk ik nog steeds 'whoah' als ik Keanu Reeves zie).

(zou ik weer eens moeten kijken, is al eeuwen geleden al denk ik nog steeds 'whoah' als ik Keanu Reeves zie).

lol. wie niet :P

Inherent Vice
'Have you any idea of the therapist bills around here for which you are directly responsible?' Private eye Doc weet niet wat hij aanricht. Hoe zou hij dat ook kunnen zien met die permanente Hiroshima-wietwolk om hem heen? Het 'klassieke' character van Pynchon werkt ook op doek lekker leip. Joaquin Phoenix is de nieuwe Dude. Tweeenhalf uur lang worden we in een aaneenschakeling van stonede scenes langzaam gaar gesudderd. 'Dentists on trampolines!' Op zich is het makkelijk aan te geven wat er aan Inherent Vice beter had gekund. Meer liedjes op de soundtrack (waarom niet wat Bacharach vóór de aftiteling), meer Owen Wilson (die nu een soort McGuffn is), meer ironische intermezzi van voice-over Joanna Newsom, die gewoon het boek voorleest. (En Doc af en toe rechtstreeks aanspreekt.) En verdilleme vooral méér snelheid. Toch heb ik keihard zitten lachen om deze Altman on space cake. Brolin is als sparring partner het leukst. 'You smell like a patchouli fart.' De geblokte Flintstone federal agent is driftig in de weer met chocolade-banaantjes op stokjes. (Doc is meer van de zwarte dames: 'Oh a black woman'. Op een stropdas!) In het noir-verhaal kachelt Doc zo van telefoontje naar tafeltje, waar mensen 'm dan onnavolgbare clues (of bandjesbezettingen) meedelen. En als het meezit nog ietsje meer. 'I can hear your pants growing.'

Loin des Hommes
Je hoeft niet naar de American Frontier voor een western. Ergens anders is zelfs leuker. Elk ruw land in transitie voldoet. Algerije in 1954 is een prima setting. De rebellen zijn in opstand gekomen tegen de koloniale Fransen, en dit keer hebben de 'indianen' in elk geval de tijdsgeest mee. Het perspectief is wel weer dat van een blank tussenfiguur. Met Loin des Hommes neemt Viggo Mortensen revanche na dat afzichtelijke Griekse avontuur. De dorpsleraar geeft les aan herderskindjes, en bemoeit zich niet met politieke toestanden. Die komen vanzelf wel naar 'm toe, wanneer een Franse politieman een moordverdachte in zijn schoot dropt. 'Breng 'm maar naar Tangiet'. Na wat strubbelingen gaan de twee op pad. Following the trail. Twee schimmen in de leegte van het rotslandschap. Twee wandelende doden ook. De Algerijn zal nooit een eerlijk proces krijgen, terwijl iedere Fransman op dat moment eigenlijk een zombie is. Grauwwit en niet langer levensvatbaar in het nieuwe land. In dit soort tegenstellingen merk je de literaire kwaliteit. Loin des Hommes werd niet voor niets gebaseerd op een verhaal van Camus. De cinematografie ontbeert afstandsschoten, maar de dialogen raken. Wie krijgt wie uit de staat van apathie? Vrouwen vormen de trigger. Beide kerels kennen die onbevlekte thematiek van The Homesman. Te lang geen actie.

When Marnie Was There
'After all, you look like just what you are.' Lelijk dus, zo interpreteert de loner. Het eenzame, magere hoofdpersonage worstelt met haar zelfhaat. Zoals iedere introverteling is 'r ook dat eeuwige negatieve vergelijken met anderen. Als er vervolgens iemand wél aardig probeert te zijn, bijt ze volkomen zinloos van zich af. Behoorlijk zware kost voor een tekenfilm. En dan is het astmatische meisje ook nog geadopteerd. Een garantie voor een stoornisje. Dat dit geen Disney kon zijn had u al geraden, maar als ik zeg 'Studio Ghibli', weten de kenners precies wat ze krijgen. Treinen naar de natuur, en dan tussen het ritselende riet jezelf vinden. Op zichzelf raakt het trucje nu wat al te bekend (dat pianogepingel!) maar, ach ik ben fan. Zeker in de alledaagse fasen. De meest onnozele details raken me dan. Zoals het touwtje van een capuchontrui, en het plaatsen van een kaarsje (lekker dat kaarsvet spietsen). Op het platteland vindt het meisje echter niet alleen wat goedmoedige familie, ze doet ook een 'imaginary friend' op. Geen pluizig totemdier, maar een akelig Europese blonde Polly Pocket-barbie. In haar backstory wordt almaar meer geluld om toeval geen toeval te laten zijn, en er vloeien meer tranen dan ik kon verwerken. Dan is het nagenoeg identieke Only Yesterday toch een stuk aardser. Gelukkig is 'r een fijn slotliedje. 'I like to eat in school by myself, anyway...'

Ich Seh, Ich Sehe
Mam en de Martelmonsters. Horror gaat ineens vaak over kinderen, zo lijkt het. Na The Badabook barst ook hier weer een moeder-kroost-strijd los. Misschien stellen de twee partijen elkaar inmiddels gewoon altijd teleur. (En dan is de wraakfantasie een logische uitkomst.) De setting is fijn. Oostenrijk. Het land van Freud en Funny Games. Twee jongetjes wonen er samen met hun moeder in een hermetisch gesloten villa. De luxaflex wordt optimaal benut. Ook het modernistisch meubilair is creepy steriel. Badend in dergelijke luxe wordt elke droppel bloed een grove schending van een bestaan dat toch smetteloos had moeten zijn. Gewonde moeder (tevens Tros-presentatrice) dwaalt met ingezwachteld hoofd rond. Met Siedl in het achterhoofd is het moeilijk niet aan plastisch chirurgie te denken. De jongetjes mogen niks, en beginnen almaar meer aan dit wezen te twijfelen. (Hun Under the Skin-dromen doen de rest.) In de beste scene speelt het gezin 'raad wie ik ben'. Mama komt er maar niet achter wat er op het post-itje op haar voorhoofd staat. ('Mama.') Na een uurtje spoken begint het gebrek aan ontwikkeling zich te wreken. Wraak is alles wat er rest. Het wachten is op de twist. Mijn eerste hunch bleek correct, wat het einde flauwtjes maakt. Betere muziek had geholpen. De jongetjes roepen: 'wo ist die Mama?', ik zeg wo ist die Boards of Canada-soundtrack!

Dear White People
Alleen maar nare mensen. Witte, zwarte en grijze lui die elkaar vliegen afvangen op een dure college campus in Amerika. 'I'm sick of your tragic mulatto bullshit, Sam.' 'You can't say mulatto.' Amerika kent een soort Verzuiling 2.0. Iedereen is druk bezig het eigen gebiedje af te schermen. En is dit nou de weg naar eenheid, of het begin van nog meer ellende? (Ik kwam er niet uit, net zoals ik niet zo zeker weet of de staat van Nederland Assimilatieland zoveel beter is.) In elk geval hebben 'wij' geen 'frat houses', want ook dat is maar een naar staaltje pseudo-groepsgevoel creëren. (Alles om die 'rat race ready' kapitalist te scheppen?) Het wat al te geconstrueerde Dear White People mist de aangrijpende woede van een Spike Lee – hij had de film cynisch There Is No Racism in America genoemd – maar ontbeert ook de humanistische mildheid om boven de partijen te gaan staan. Eigenlijk is er maar één Star Trek-grapje dat van mens tot mens doet glimlachen... De aftiteling toont foto's van blackface-parties. Het lijkt een wanhoopspoging te bewijzen dat we de film serieus moeten nemen. Dat lukte me niet. Daarvoor is academisch gerommel teveel een first world problem. Het is nu eenmaal menselijk om te willen zijn wat je niet bent. Dus de blanken willen dansen op hiphop, en de zwarten willen steil haar. Racial profiling in de hood, dát is erg. 'Did somebody say "mulatto"?'

Nou ja, het is ook een first world problem en ik denk dat er wel een verschil is tussen dansen op hip hop en je verkleden volgens stereotypes. Ik denk dat die discussie wel gevoerd moet worden. Pauw was gisteren goed in dat opzicht (jammer dat Rayman toch weer een 'grapje' er tussendoor moest sneaken over 'Marokkanen' en kassa's).

Door een Amerikaanse vriendin is de 'Amerikaanse bril' mij nu veel duidelijker en zie ik dat Amerikaanse films stereotypering veel beter omzeilen, Nederlanders denken dat met flauwe grappen af te kunnen. Dat eerste leek me in eerste instantie beter maar ik twijfel eigenlijk of het 'op straat' eigenlijk nou zoveel uitmaakt.

Anyway, ik voelde me heel erg Nederlands bij die film. Hoeveel 'Amerika' er ook in onze cultuur zit, dit was echt zó Amerikaans, can't feel that shit. :)

^ja dat laatste had ik ook dus.

Ik denk niet dat tongue in cheek verkleedfeestjes waar je je 'inner negro los laat' superonschuldig zijn, maar dat komt dan vooral door een dieperliggend probleem, doordat The Man (the White Man) een hele onderklasse in stand houdt, of zo. En dan vervolgens wel een beetje die hood culture als vermaak en 'oh wat is dit cool' tot zich neemt. (Maar diezelfde mensen dus gewoon laten stikken/geen kansen bieden.)

maar de grens is wel altijd enorm lastig aan te vullen. Mag een 'witmang' (dat nummer van Fresku, zo geweldig) nooit een sombrero op (want ook dat schoot langs). En mag iemand met 5% Hispanic bloed dat dan weer wel. Hoeveel procent van de etniciteit moet je hebben om de culture te mogen claimen :P Ik word er altijd een beetje naar van.

vullen = voelen (moehaha)

al met al vooral een interessant film over group/peer pressure. En no better place for it than college. Dat wel. Opvallen = gezeik krijgen (denk aan de jongen met zijn enorme Afro) Krijgt shit van iedereen. Uiteindelijk gaat zijn haar er ook gewoon af.

overigens had ik nog nooit van Tyler Perry gehoord, geloof ik.

Ja, shit is moeilijk. :)

Het gebruik van de N-word (wat ik idd niet 'kan') maar wel lekker meebrullen met ODB, ook zoiets.

Tyler Perry ken ik ook nie.