Filmforum

The Color of Money heb ik gezien, maar dat vond ik een beetje een saaie film. Verder weet ik ook geen Newman knallers. Wat zijn ze?

Cat On A Hot Tin Roof is fantastisch.

Minder geniaal maar een favoriet als je zeg maar 10 bent: Slap Shot. Cool Hand Luke was ik destijds ook erg van gecharmeerd, maar of dat nou veel met Newman had te maken, hoho.

Al die "legendarische" films als The Sting en Butch Cassidy... heb ik nooit zoveel mee gehad.

Ondertussen:

Tenten (2007). Tokio is erg fotogeniek en dus kan deze film ook bijna niet misgaan. Ontzettende Japanse slacker heeft schulden, krijgt bezoek van verveelde, oude yakuza (met geniale mat) die geld wil zien. Maar, hij heeft een dag later een betere oplossing: hij wil door Tokio wandelen en zoekt iemand om mee te lopen (krijgt slacker 1 miljoen yen voor.) Hup, buddy en roadmovie in een. Soms erg grappig, vol mooie beelden en ook redelijk onvoorpelbaar maar wel met een paar momenten die onaf voelden.

niet bepaald zijn beste nee The Color of Money, maar ik kon even geen beter plaatje vinden. Probeer wel altijd vol te houden dat The Color of Money beter is dan dat waar het 'n vervolg op is, The Hustler, of dat stand zou houden op meerdere kijkbeurten.. hmm. Op 1 in elk geval wel.

van Newman is Nobody's Fool erg leuk, denk een van zijn laatste grote rollen. Lekker sentimentele kerstfilm met Newman als mopperende bejaarde sneeuwschuiver/bouwvakker, wat was het ook alweer.

Cool Hand Luke vond ik niks. Butch Sundance, ook niet echt kapot van, wel aardig hoor,hoe kan het ook anders met Katherine Ross, de bekende fietsscene natuurlijk. The Sting vond ik qua Redford/Newman leuker, con films altijd goed.

Eens zien nog meer Newman.. bijrolletje Hudsucker Proxy.. prima hoofdrol in Absence of Malice (daar maakt ie nog wat van een gammele film) Cat on a Hot Tin Roof, Newman goed, rest van die figuren in die film te irritant. That's it denk ik.. Moet Hud nog wel 'ns zien.

Geweldig: The sting, The verdict, Cat on a hot tin roof, The life and times of Judge Roy Bean.
Goed: Color of money, Cool hand Luke, The Hustler
Niet gezien: Long hot summer, Hud (gaan we wat aan doen).

Ah, Tenten is Adrift in Tokyo! Die staat klaar...

Paul Newman; ook aanbevolen: Blaze
(net als Slapshot (Hanson Brothers!) en Judge Roy Bean; citaat van Roger Ebert: "I wouldn't have thought that even in animation a 1951 Hudson Hornet could look simultaneously like itself and like Paul Newman, but you will witness that feat, and others, in "Cars".)

"The sting"

Die is toch met Robert Redford?

** :

Auf der anderen Seite (Akin, 2007). Mijn voorkennis was dat de waardering voor deze film zich ergens halverwege de Altantische oceaan omsloeg. Bejubeld in de V.S., gematigd ontvangen hier (behalve in Cannes waar de film – uitgerekend - de scenarioprijs kreeg). Ik besloot de kritieken niet te lezen en zelf te oordelen. Conclusie: ik heb een ongelofelijke Volkskrant-smaak. Mijn krant had er twee sterretjes voor over en dat lijkt me ongeveer goed. Akins filmcarriere vertoont een opvallende gelijkenis met die van Innaritu. Beiden maakten ijzersterke, opvallende films (respectievelijk Gegen die Wand en Amores Perros) om in het zeer geanticipeerde vervolg de hand te overspelen. Op identieke wijze. Akin beschrijft een paar Turken en Duitsers wiens levens op zeer ingewikkelde wijze met elkaar verwikkeld raken zonder dat de karakters er erg in hebben. Post-globalisme-cinema dus, met twee pijlers: (i) alles hangt samen en (ii) we zijn allemaal mensen. Heel sympathiek, maar een cruciaal ingrediënt in zowel Babel als deze film is een dosis toevalligheden en gekunstelde verbanden die een enorme diepgang moeten suggereren, maar vooral de invoelbaarheid in de weg zitten. Het is wel een film die wat probeert, en da’s ook wat waard. Was nog schrikken bij de aftiteling toen ik zag wie de moeder van het Duitse meisje had vertolkt: Hanna Schygulla. Totaal niet herkend.

**1/2 :

Ne le dis a personne (Canet, 2006). Geen onaardige thriller, naar een boek van Harlan Coben, over een man die acht jaar geleden zijn vrouw heeft verloren door een misdrijf. De zaak wordt heropend na de vondst van twee lichamen en man wordt opnieuw verdacht van de moord op zijn vrouw. Ondertussen krijgt hij een email met een fimpje waarop zijn vrouw te zien is. Eerste uur is erg spannend en afgewogen. In de tweede helft krijgen we “hoe het zit” via lange monologen uitgelegd. Dat is altijd een beetje jammer.

Wolfsbergen (Leopold, 2007) Meest degelijke Nederlandse film die ik sinds een tijdje zag. Al moet ik nu alweer effe graven waar het ook alweer precies over ging. Het was een soort Bergman in de lage landen, en er werd opvallend goed geacteerd. Alleen stuur je wel je dochter de kamer uit als het lijk van opa wordt gewassen. Oeps, spoiler...

Man push cart (Bahrani, 2005). Alleraardigste kleine film over een immigrant die in New York zijn coffee&donut-stalletje rondtrekt en al vroeg door een landgenoot herkend wordt als een populaire Pakistaanse zanger. Landgenoten help je, maar daar ga je niet te ver in, ook al ben je een rijke zakenman. Het is tenslotte New York. Origineel kijkje op de zelfkant, vergelijkbaar met het recentere en sterkere Chop shop.

*** :

When we were kings (Gast, 1996). Docu over Muhammad Ali en diens titelgevecht tegen George Foreman in Zaire, waar een in tijgerpakjes rondparaderende Mobutu de scepter zwaait. Film probeert dit gevecht te zetten in de context van ‘the finest black hour’, waar zwart talent zijn krachten bundelt en activisme effect sorteert. Dat betekent wel dat je door wat James Brown heenmoet helaas, maar het was leuk eens kennis te maken met Ali. Ik kende alleen die opschepperige kant van hem en wist niet dat hij inderdaad geestig en charismatisch is. Er wordt geduldig naar het gevecht toegeleefd. Met commentaar door Spike Lee en Norman Mailer. Beter dan menige boksfilm.

Mio fratello è figlio unico (Luchetti, 2007). Van de scenarioschrijvers van het fraaie La meglio gioventu. Twee broers in post-Mussolini Italië. De een fascist, de ander socialist, maar beiden vallen voor hetzelfde meisje. Luchtige film die politieke idealen als jeugdige onbezonnenheid neerzet, die niets voorspellen over de karakterontwikkeling van de mens. De fascist leert beter weten, de socialist gaat het verkeerde pad op. En dat alles zo luchtig gebracht, dat sommige critici er gebrek aan diepgang in zagen. Ik vond het precies goed.

**** :

L’innocente (Visconti, 1976). Ik hou daar wel van, filmmakers die tegen alle tijdsgeesten in degelijke literatuurverfilmingen maken. Het was pas nadat ik de inhoudelijke en filmische gelijkenissen ontdekte met Scorsese’s The age of innocence dat ik ook de overeenkomst in de titel zag. Deze film handelt over een aristocraat die openlijk zijn vrouw te schande maakt door een relatie te hebben met een andere vrouw. Terwijl hij zijn vrouw om geduld vraagt, trekt vrouwlief haar eigen plan en komt van de koude kermis zwanger thuis. Je weet vanaf het begin dat de hoofdpersoon spectaculair ten gronde gaat en Viconti voert dat kunstje in zijn laatste film perfect uit. Kan niet zeggen dat ik dit nou zoveel minder vond dan Il gattopardo.

The blue kite (Zhuangzhuang, 1993). Film die met laboratorisch geduld laat zien hoe een hele familie (lees: een hele generatie) geruïneerd wordt door een paar leuke revolutionaire ideetjes van Mao. Rechtlijnig maar effectief. En de scene waarin moeders pan met net gebakken dumplings in beslag wordt genomen door een opgewonden partijtiener (‘zoveel meel kan alleen maar van de zwarte markt komen’) is er eentje voor mijn moeder. Die zou het er volgend jaar nog over hebben.

ik moet nog altijd wat bijspijkeren qua Visconti (score nu 0 geloof ik) misschien aan 't end van het jaar. hehe long term film nerding.

Alleen stuur je wel je dochter de kamer uit als het lijk van opa wordt gewassen. Oeps, spoiler...

da's juist heel Zweeds. ofzo.

Auf der Anderen Seite ga ik niet eens kijken.

en Martijn, The Sting is inderdaad ook met het duo Redford & Newman (na eerst dus Butch & the Kid) ik zou duidelijk voor The Sting kiezen, maar dat had ik al gezegd.

The Girl From Monday
Barslechte Hartley-film. Zowel qua looks als inhoud voelt het als een film die CKV-middelbare school klasje in een weekend kan maken. De gruwelijk lelijke/chaotische digitale cameravoering doet denken aan The Book of Life, dus Wong Kar-Wai, maar dan mislukt. Schijnt ook nog een ode aan Godard te zijn, met verspringende frames en een sci-fi die misschien Alphaville probeert te zijn. Bill Sage speelt een "rebel", de toekomsteconomie draait om berekenende seks die je marktwaarde vergroot, er spoelt een buitenaards wezen aan in de vorm van een graatmager model en alles loopt in 't honderd, tot de voorspelbare twist, die iets over Sage onthult.

The Dark Knight
Is ie nou echt zoveel beter dan Batman Begins? Superheldenfilms zijn sowieso niks voor mij. Batman lost al jaren de crimes op, maar niemand herkent de man aan zijn mond? Of is 't 'n publiek geheim dat 't Wayne is en houdt iedereen maar zijn mond? Het hielp ook niet dat mijn zusje naast me als 'n groupie zat te giechelen om elke "grap" van de Joker, natuurlijk. (Ze had 'm al 2 keer in de bios gezien) Ledger doet 't inderdaad niet slecht, maar ik had eigenlijk veel meer screentime verwacht. Ik vond 't alleen maar jammer en verwarren dat dan nog een 2e schurk wordt gecreëerd (Two-face) Als die Joker zo fantastisch is had 't ook maar een 1 op 1 gevecht moeten wezen.

Lust, Caution
Benieuwd of iemand deze vergelijking al had gemaakt.. Hij ligt voor de hand. Lust, Caution is Ang Lee's Zwartboek! Dus. "Schandalige" seks tussen een goeie (een Chinese spionne) en de slechterik (een heuler met de vijand) Was wel een nuttig geschiedenislesje, Japan dat China (gedeeltelijk) verovert. Het lijkt bijna onrealistisch, gezien vanuit 't nu. Goed, de onervaren spionne moet de man verleiden en dat leidt tot heel veel seks. Liefst hardhandig. De twist die dan komt is voorspelbaar, maar het zwakke aan de film is dat ik helemaal geen hints had opgepikt. Ik dacht dat de arme spionne gewoon ongelukkig was omdat ze in feite misbruikt wordt.. Maar nee..
Needless to say, dit is wel beter dan Zwartboek, wat echt duister, zonder jolige grollen.

Before the Devil Knows You're Dead
Had 'm als sympathisant van Lumet geniaal gevonden, maar ik zou 'm toch als (niet meer dan) degelijk willen omschrijven. Begint als een bizar overvaldrama, alles gaat mis (natuurlijk) en Ethan Hawke zit verkleedt als Beastie Boy in de vluchtauto te wachten. Dan begint de film heen en weer te reizen tussen personages en gebeurtenissen voor/na en tijdens de bankoverval, wat een prisma aan verhaallijntjes oplevert. We komen er al snel achter maar het is toch bijna een spoiler, de diepgang in de film bestaat eruit dat 2 broers (naast Hawke, Philip Seymour Hoffman) de juwelierszaak van hun eigen ouders (laten) overvallen! Mysterieus, fascinerend en tegelijkertijd irritant is de koket met de ogen knipperende Marisa Tomei, die het eerste half uur alleen maar naakt wordt opgevoerd. Zij is de vrouw van Hoffman, die ze verwijt haar niet meer aantrekkelijk te vinden. (Hard to believe) Haar rol lijkt belangrijk te worden, ze is ook wel de spil in een conflict, maar echt hard "hit" het niet. Albert Finney die op Joop Braakhekke lijkt, is ondertussen de oude vader die voor eigen rechter gaat spelen. Topcast dus, maar echt geen topfilm.

Tomei gaat in die film echt nat als serieuze actrice. En ik vind Zwartboek twee keer zo goed als Lust, Caution. En dat zegt vooral iets over die laatste film. The girl from Monday, ik kende het bestaan van die film niet eens. Op tijd opgehouden met kijken denk ik...:)

nog 1 Hartley te gaan hier. Gelukkig maar dat ie inmiddels operas maakt.. jee.

Tomei gaat in die film echt nat als serieuze actrice
euh.. die uitdrukking ken ik niet (als je 'm niet net verzonnen heb) is dat nou goed of slecht? ;) Ze zat ook al in Factotum, niet dat ik me ze daaruit herinner (wel uit My Cousin Vinny natuurlijk)

nat gaan is zoiets als grotesk op je bek gaan. In my cousin vinnie is ze juist heel leuk. Maar nee, we moeten weer serieuze ambities hebben. Over drie jaar op de planken in een shakespeare. Wedden?
--O.

gheh. eensch.

The long hot summer (Ritt, 1958). Will Varner (Orson Welles) is in het bezit van het hele stadje, maar heft een problem. Ëen dochter is een muurbloempje (uiteraard, lerares, met opgestoken haar) en de andere dochter is getrouwd met een lummel. Er moet kroost komen om het imperium over te nemen. Enter Ben Quick (Paul Newman), een pachter die van county naar county trekt totdat hij weer eens van brandstichting beticht wordt. Zijn aanwezigheid schudt het zaakje wakker. Script van William Faulkner en dat werpt hier op zijn zachtst gezegd zijn vruchten af, want godallemachtig wat een prachtdialogen! Soort film waarbij je denkt “Waarom kan Hollywood dit niet meer?”. One-liners vliegen om je oren en het is vrij seksueel geladen voor 1958 standards. Orson Welles steelt de show als bullebak die in een jeep het stadje doorscheurt, en Paul Newman doet zijn best James Dean te evenaren. Het enige anco, waardoor de film niet de impact achterlaat van de klassieke Dean/Brando-films is een gebrek aan drama. Uiteindelijk is de film niet meer dan een vrolijke zomervertelling en loopt alles met een sisser af. Maar we hebben wel erg gelachen!

The last life in the universe (Ratanaruang, 2003). Ik heb mixed feeling over Ratanaruang. Ik vond zijn recente werkje Ploy prachtig, een jetlag-ridden sluimerdroom. Invisible waves irriteerde me, en deze film is meer van datzefde. Ratanaruang schiet zijn films traag en zorgt er wederom voor dat de protagonist een lummel is die maar een beetje onhandig door het beeld jakkert en wacht tot het leven hem uitnodigt. Het is een soort komedie, maar je hoeft niet te lachen, en de drama houdt je niet bij de les. Ratanaruang is een soort Thaise Takeshi Kitano, of Wes Anderson, ook regisseurs die bewust een lamlendigheid opzoeken die voor mij niet werkt. Films die op papier veel leuker lijken dan dat ze in werkelijkheid zijn. Na ja, smaken verschillen.

Ober (Alex van warmedam)

De verwachtingen waren heel hoog gespannen en ik heb iedere negatieve kritiek genegeerd.
Helaas.
Wat een tegenvaller.
Met uitzondering van enkele biljante dialogen, zoals de scene met Pierre Bokma in het restaurant verliep alles eigenlijk uiterst vrijblijvend en terloops en soms ook weer heel voorspelbaar.

Vooral de vrijblijvendheid wreekte met het gegeven dat de hoofdpersonage in het verhaal niet zijn lot in eigen hand kan nemen, maar dan weer wel de schrijver van het verhaal aanspreken.
Was het plot strakker en gerichter geweest dan was dit makkelijker te verteren.

Toch heb ik me prima vermaakt met de film en waarschijnlijk loont een tweede keer kijken best wel.

There will be blood (Paul Thomas Anderson)

Magistraal.
Verschrikkelijk woord, maar het omschrijft de film goed.
Anderson, zo heb ik ergens gelezen, wilde een horror film maken en het ultieme kwaad weergeven in de personage van Daniel Plainview.
Gelukkig is hij daar niet ingeslaagd, want de priester Eli is een graadje erger...
Daniel daarentegen roept bij mij toch overwegend sympathie op, weliswaar met vraagtekens en bedenkingen maar toch.
Eli is toch vooral de opportunist, Daniel iemand die letterlijk met zijn blote handen een empirium heeft opgebouwd.

Daniel Day Lewis speelt het zo verschrikkelijk goed en is erg overtuigend en dat nb. met aangeleerd accent.
Daar waar hij in Gangs of New York nog een bijna cartooneske vertolking weergaf, mogelijk alleen maar komend door die idiote hoed en jasje, is hij in There Will Be Blood echt een mens van vlees en bloed.

Spoiler allert (of heb ik al spoilers weggegeven?)
Ik had na het zien van de film een sterke overtuiging dat de broers Paul en Eli Sunday dezelfde persoon zijn.

Had 'm als sympathisant van Lumet geniaal gevonden, maar ik zou 'm toch als (niet meer dan) degelijk willen omschrijven.

Mee eens.
Niet echt vergelijkbaar, maar het deed me er toch veel aan denken, A Simple Plan van Sam Raimi vond ik veel beter en complexer.

Oh ja, over Paul Newman.
Wat Olaf zegt: The Sting en Cat on a hot tin roof
Cool hand Luke vond ik vervelend.

Waarschijnlijk vind iedereen dit een kut film (cast naast Paul Newman: Tom Hanks en Jude Law), maar Road to Perdition is ook wel een aanrader.

Het is alweer minstens vijf jaar geleden dat ik een van warmerdam zag. Ober is bijna binnen. Stiekem vermoed ik dat ik hem een integer, origineel cineast vind, maar dat ik met die films eigenlijk helemaal niet zo veel heb. Stiekem vermoed ik dat ik gewoon veel meer geniet van Terstall. Zo, da's eruit....

au ;)

Road to Perdition wil ik ook nog 'ns zien (Jennifer Jason Leigh doet tenslotte ook mee)

Lumet heeft er ook oeen met Newman gemaakt (The Verdict) schijnt goed te zijn, moet ik nog zien.

Vooral de vrijblijvendheid wreekte met het gegeven dat de hoofdpersonage in het verhaal niet zijn lot in eigen hand kan nemen, maar dan weer wel de schrijver van het verhaal aanspreken.
Was het plot strakker en gerichter geweest dan was dit makkelijker te verteren.

precies :)

Long Hot Summer ook op de lijst.

ik las in Olaf's stukje over The last life in the universe Takeshi Kitano eerst als Tony Takitani (tenslotte ook een lamlenderige film ;) ) maar bon, de regisseur daarvan is onlangs overleden, zag ik op Wikipedia.

A Simple Plan van Sam Raimi vond ik veel beter en complexer

Die vond ik destijds - een tijd geleden, dat wel - juist een beetje voorspelbaar. Before the Devil... heeft toch wel een paar onverwachte invalshoeken. Ik vond Tomei ook goed als bimbo - dat geklungel met haar koffer als ze weggaat! - maar ik genoot toch vooral van Hoffman vs. Finney.

Ik vond Before the devil...ook beter, moet ik zeggen. En ik genoot het meest van die panische Hawke. Beste rol die hij ooit gespeeld heeft, volgens mij.

ook voor mij is het heeel lang gelden dat ik A Simple Plan zag.. vond 'm toen vooral spannend als 'n echte thriller. Before the Devil gaat meer over mensen en minder over actie. (duh)

Hawke die dat gebrande cd'tje moet gaan halen! :)

>>Hawke die dat gebrande cd'tje moet gaan halen! :)

Ja daar moest ik dus heel erg om lachen. In principe een scene die je wel veel vaker hebt gezien. Hetgeen aangeeft dat er in deze film iets heel goed gaat volgens mij.

Before the Devil... is zo consistent degelijk over de hele linie, dat er een soort van synergie optreedt.

Die vond ik destijds - een tijd geleden, dat wel - juist een beetje voorspelbaar.

Ik vond Before the devil...ook beter, moet ik zeggen.

ook voor mij is het heeel lang gelden dat ik A Simple Plan zag.. vond 'm toen vooral spannend als 'n echte thriller. Before the Devil gaat meer over mensen en minder over actie. (duh)

Hmmm, drie mensen die het niet met me eens zijn hehe...ik kan me best vergissen hoor, het is ook al weer een tijdje geleden dat ik Simple Plan zag.

Hier is uw redder in nood. :)
A Simple Plan vond ik destijds erg goed, maar ja Bridget Fonda, dan gaat mijn kritische schild al snel naar beneden. Nee, sneeuw, brave Amerikanen, een verdoemde broer, kraaien, door een shotgun 10 meter verder tegen de muur worden geslingerd, eigenlijk precies alles wat Fargo had moeten zijn. ;)

een verdoemde broer

Haha, ja aspect van de film blijft erg hangen.

dat aspect van de film

Ik vond A Simple Plan een nog wel aardig, maar wel een aftreksel van Fargo.

Hmmm, drie mensen die het niet met me eens zijn hehe...ik kan me best vergissen hoor, het is ook al weer een tijdje geleden dat ik Simple Plan zag.

hoho :) ik vond Before the Devil Knows niet goed-goed. Gewoon degelijk. A Simple Plan is als gezegd te lang geleken, maar 'n gelijkspel wil ik 'm nog wel geven.

Fargo ging een beetje ten onder aan de verwachtingen hier, al is die rol van Frances geweldig en de bekende houtsplintermachine blijft ook wel hangen.

Tenten (Satoshi Miki, 2007). Meestal is het omgekeerd, maar nu ben ik toch echt een stuk enthousiaster dan Omar (zie boven). Ik vind Tenten een pareltje en ik kan er met mijn pet nog niet bij waarom. Verhaalgegeven is simpel: Luie student heeft schuld uitstaan en de bullebak die het geld komt halen stelt hem een miljoen yen in het vooruitzicht als hij hem vergezeld op zijn wandelingen door Tokyo. Het doel van de tocht wordt pas na een half uur duidelijk. Voordat dat bereikt wordt, krijgen we goedgezegd 1 uur en 40 minuten slap gelul, waarbij geen enkele dialoog op de vorige aansluit. Maar op een of andere manier (en daar is toch echt talent voor nodig), grijpt het je gaandeweg echt bij de kladden en geven alle lichtvoetige olijkheden je zowaar een weemoedig gevoel. “Happiness creeps into you so quietly that you don't notice, but misfortune arrives very abruptly”, is één van de wijsheden die terloops valt en die de kern van de film vangt. Ik begrijp nog steeds niet hoe Satoshi Mike dit nu precies voor elkaar krijgt, en navertellen heeft geen zin, maar de som der - volslagen losse - delen is een beetje magie.

(op de lijst dus)

Dunya & Desie
Hooooi. Lieve film. Het is een mooi duo, al heeft Dunya (Maryam Hassouni) wel een heel erg Sesamstraat-piepstemmetje. Desie is de Tokkie en de ster van de film. Eva van de Wijdeven is terecht genomineerd voor zo'n Kalf. Ze kan prachtig huilen en dat doet ze dan ook erg vaak. Ik voelde 4 van de 5 keer ook wel 'n vuiltje. Knap. Het verhaaltje zelf is verder erg cliché en suikerspinnerig over 'n zoektocht naar jezelf (en je vader). Het had ook wel iets grappiger mogen zijn, zelfs Desie's stiefpapa Theo Maassen heeft weinig geslaagde oneliners. Tygo Gernandt is nog 't leukst als de rijschoolinstructeur van Pim Pam Pet, die natuurlijk meteen van Jet gaat met zijn leerlinge Desie. (Ze raakt zwanger) Het is jammer dat de film aan 't eind werkelijk alles "goed" laat komen, wat hardere keuzes had de film meer reliëf gegeven.

Happy-Go-Lucky
Dat durft Mike Leigh dan weer wel aan 't eind van deze film. Geen clichematige toenadering tussen Poppy en d'r rijschoolinstructeur. Toch is ook deze Leigh een lichtgewicht filmpje. Poppy is een bizar opgewekte basisschoollerares. Haar goede humor en continue stroom slechte grappen werken afwisselend irritant en erg aanstekelijk. Ze neemt rijlessen, waarvan de instructeur een gefrustreerde (mogelijk vroeger gepeste) conspiracy-theory-fanaat blijkt. Dat zou dan volgens de wetten van de filmcliches wat moeten worden, maar Leigh haalt 'n andere prins tevoorschijn. Een "social worker" die een leerling van Poppy moet gaan helpen, maar ogenblikkelijk voor juffie valt. Misschien wel wat te snel, want Poppy lijkt toch een vrouw met een handleiding. En als de mannen zo snel voor haar vallen, waarom leeft ze dan al 10 jaar met een medelerares "op kamers"? Die medelerares (Alexis Zegerman) is met d'r cynische grappen mijn favoriet. Aan 't eind is ze echter opvallend goedmoedig, ik bedoel, die prins van Poppy is ook voor haar een kaper, want straks eindigt ze alleen.. Ik zei 't al lichtgewicht-Leigh, van redelijk niveau, al had ie wel wat scenes kunnen cutten. De speellengte is erg lang, zo moet goede fee Poppy ook nog ergens een zwerver opbeuren.

Le Voyage du Ballon Rouge
Aangezien het een Taiwanese ode aan een Franse film is, dacht ik eerst vooral aan What Time Is It There? Was die ook van Hou Hsiao-Hsien? (Nee, Tsai Ming-liang) Geen herhaling van zetten voor Hou dus en meteen mijn favoriete Hou. Ik zit toch liever in Europa dan Azië. Ofzo. Een Chinese (?) studente komt naar Parijs om te studeren en als au pair te werken. Moeder Juliette Binoche (heeft iets van Julia Roberts hier) en zoontje wonen in een fraai oud gebouw, dat gedeeltelijk verhuurd is aan vrienden van d'r man. (Die zelf vertrokken is) Daar komen nog problemen van. De au pair vind bewondendswaardig snel haar draai. Alleen bij de eerste kennismaking met wat volwassenen merk je iets van verlegenheid. Misschien is het jongetje gewoon een makkelijk kind. Zijn beeldschone pianolerares kan ook al zo goed met 'm opschieten. In een van de mooiste scènes probeert die 'm te verleiden tot 'n dansje op 'n deuntje uit de jukebox. (Dacht van Brel) Hou doet verder wat ie altijd doet, kalmpjes registreren: mannen die piano's naar binnen sjouwen en die maar al te graag een praatje met Binoche maken, of geslenter van school naar huis. Het werkt perfect. Tot op 't laatst dan, het hele Rode Ballon thema lijkt 'r al wat bijgesleept, maar daar plakt ie nog een scène achter het natuurlijke einde. Terwijl ook die scène weer gewoon op hetzelfde punt eindigt.

Misschien was ik wel iets te voorzichtig Olaf, omdat ik er ook niet helemaal bij kon waarom dit werkte. :) Maar een prettige (goede) film vond ik het zeker. Vond het alleen een beetje raar dat het overigens zeer vermakelijke subplot van die collega's van zijn vrouw op een of andere manier tegen het einde werd vergeten (of heb ik nou niet goed opgelet? :)

Ja klopt, en dat is natuurlijk bewust gedaan. Stimuleert het slice of life effect wellicht?

Ik mag dat trouwens wel, maar na 10.000 films waar alles altijd netjes wordt afgehandeld is het wel wennen. :)

Ja ik vond het ook tof. In feite zijn de verhaallijnen even bij elkaar geharkt als de dialogen. En dit is nog mild natuurlijk vergeleken bij pak-em-beet L'avventura waar de impetus van het hele verhaal (een verdwijning) opeens niet meer belangrijk blijkt.

Maar dat Tenten blijft wel hangen zeg! Schieten de hele ochtend scenes door mijn hoofd (tijdens college geven...). "Don't you say, "your anus is missing a crease"?". Man die met een tuinslang probeert zijn eigen kruin te beruiken. Etc.

zo eindelijk Olaf's stuk over Ballon Rouge dan gelezen.

had ik 't al gezegd dat ondanks de wat overdadige aandacht voor de ballon ik dit Hou's beste film vind?

ik had niet echt door dat Song het moeilijk heeft. Hoewel ze wel erg veel zwijgt, niet eet en naar de laptop tuurt. Dat iedereen zich in kunst verschuilt is wel duidelijk :)

Wat stom dat ik die connectie nooit gelegd heb...

Fellini:

R.E.M.:

Fay Grim
Laatste Hartley. Iets beter dan die paar ervoor, maar toch wat teleurstellend. Vervolgen.. Simon Grim zit in de gevangenis, Fay Grim zorgt voor haar (en Henry Fool's) zoontje en Henry Fool is nog altijd verdwenen. Waar Henry Fool in de film met dezelfde titel een hilarisch bizar/pervers figuur is komt Hartley nu helaas met een verklaring voor zijn gedrag op de proppen. Henry Fool is een spion/dubbel-agent die als een everyman overal bij is. Bij het omver gooien van dictators in Latijns-Amerika en bij het Afghaanse verzet tegen de Russen. Ik vond 't eigenlijk maar niks. De film draait voornamelijk om (goh) Fay Grim. Parker Posey, die wat van Truffaut's weduwe in 't zwart heeft, belandt bij haar zoektocht naar Henry (en zijn boeken) van 't ene in 't andere complot,vol Israelisch/Frans/Russisch/Brits/Amerikaanse geheim-agenten. (Jeff Goldblum is de man van de CIA) Posey kijkt vooral verbaasd. Haar personage leek in de paar minuten screentime in Henry Fool meer diepgang te hebben dan in 2 uur hier. Ik las ergens dat deze film een parodie is op het genre, maar daarvoor is ie niet grappig genoeg. Zelfs de enige (sleutel?)scene waarin Henry Fool spreekt verveelt eerder dan dat ie fascineert.

Aleksandra
Vreemde film. Een oud dametje (Aleksandra) stapt in een trein vol soldaten, op weg naar 't front. Ze zucht, puft en klaagt de hele film lang. Eerste half uur is dat vooral irritant. Waarom ga je dan, denk je. Nou, om haar kleinzoon te ontmoeten. Het Russische front is grauw/gelig en de verwachte bende. De hele film lijkt wel een sepia-foto. De koppige vrouw banjert door 't kamp, maar de film wordt pas interessant als ze het nabijgelegen kapotgeschoten stadje bezoekt. Ze babbelt wat met de lokale (Tsjetsjeense ofzo) vrouwen en een mede-bejaarde vrouw sleept 'r mee naar haar oude flatje. De vrouwen delen een moment. (Het beste van de film) Vreemd wordt het terug in 't kamp als de kleinzoon de haren van Aleksandra vlecht in een bijna incestueuze scène.

Into the Wild
Typisch zo'n film waarvan de mededelingen in de aftiteling (en vooral de foto) meer doen dan de tweeënhalf uur ervoor. Ja, het is op feiten gebaseerd. Ai. Het hoofdpersonage (die zich Alexander Supertramp noemt) doet een Grizzly Man terwijl acteur Emile Hirsch daarvoor een Machinist moet doen. De film laat 1 (in mijn ogen) cruciaal detail weg, wat zelfs in z'n Wikipedia-artikel in zinnetje wordt afgedaan. Een jongen komt uit een gebroken zin, gaat studeren, raakt verliefd en dan sterft zijn verliefde! Dat laatste lijkt me net zo'n katalysator voor zijn zelfdestructieve gedrag als z'n gebroken gezin. Al is pa (William Hurt) letterlijk en figuurlijk een ware Loekasjenko. Na zijn studie geeft de jongen zijn geld aan Oxfam en begint te liften. Hij komt mede-loners tegen die stuk voor stuk in 'm de verloren zoon lijken te zien. (hippiemoeder Catherine Keener en oude man Hal Holbrook) Hijzelf lijkt 't meest te hechten aan z'n baas (Vince Vaughn) voor wie hij een graanoogst binnenhaalt. Waarom wordt niet echt duidelijk en hoe die man wordt afgevoerd is ook vrij bizar. Als 't echte leven zullen we maar zeggen. Into The Wild wordt natuurlijk niet lineair verteld, ik zou 't ook wel eens in die vorm willen zien, er is een overbodige voice-over van zus en en wordt geschakeld tussen zijn reis en 't eindpunt Alaska. Dat moet het grote spirituele avontuur worden, maar 't wordt natuurlijk een drama, verkapte zelfmoord als je 't mij vraagt.

The Fall
Stijl over substantie-film, hoop spielerei en een waanzinnig budget, met in 't hart een lief (redelijk geslaagd) vriendschapsverhaaltje tussen een man en een pakweg zesjarig meisje die allebei na een val in 't ziekenhuis liggen. De man heeft een stunt voor een film gedaan, die de mist inging, mogelijk was het verkapte zelfmoord, in elk geval is ie nu depressief. Het latina-meisje plukte sinaasappels en viel uit de boom. De man begint 'r al improviserend een verhaal te vertellen. Het begint nog met Alexander de Grote, maar al snel wordt het een grote wanboel waarin alles kan. Superhelden annex bandieten (onder wie Darwin) die een schurk ieder zo om hun eigen reden willen vernietigen. Elementen uit 't echte leven sijpelen er natuurlijk in door, metaforen, metaforen, maar ik zat aan de Wizard of Oz te denken, waar de leeuw en de stroman en weet ik veel wat ook de boeren uit 't begin zijn tenslotte. Het duurt allemaal wat te lang en de hele look van de film is me te Spartaans 300-style overdreven. Ik voel geen love zeg maar voor de best koele sprookjeswereld die wordt opgeroepen. Des te opvallender dat het slot dan ineens wel een mooi ode is aan jaren '20 slapstickfilms vol risky stunts.

mooie videoclip dat Everybody Hurts had ik nooit (of jaren) niet gezien.
(het slot is ook wel Saramago-achtig)
dat van Fellini staat overigens ook op IMDB bij REM's Parallel video(collectie)

oh enneh dat meisje in The Fall praat geen Spaans (ik dacht een raar dialect/accent) het is Roemeens. (Zouden er in 't California van de jaren '20 Roemeense gastarbeiders zijn geweest, nou ja why not natuurlijk)

Roemenen zijn ook Latijnen. :) (zat vorige week toevallig Zenit - Real Madrid via een Roemeense zender te kijken en vond het toch redelijk bizar dat ik het meeste commentaar kon volgen.)

Die connectie van 8 1/2 vs Everybody Hurts had ik ook nooit gemaakt. ;)

Op subs: Shanghai trance

George Washington (Green, 2000). Ik was er bij voorbaat van overtuigd dat ik deze film geweldig ging vinden, en dat gebeurde vervolgens niet. Veel genoemd als talentvolle mumblecore: eenzelfde echtheid, maar dan netjes. Niet dat deze film over Amerikaanse, zwarte zelfkant nu zoveel fout doet. Maar hij kroop niet onder mijn huid. Voelde een beetje Gus van Sant-like, en die krijgt dat toch altijd beter voor elkaar.

Ieri, Oggi, Domani (DeSica, 1963). Sterke presetaties van Loren en Mastroianni en een drieluiksfilm die toch vooral niemendallerig en kluchtig aandoet. Ik was er niet kapot van, maar onaangemaan tijdverdrijf was het ook niet. Bevat die legendarische striptease-scene met Loren. Vertederend om te zien, want tegenwoordig moet je toch vooral via een schacht omhoog kunnen kijken wil je nog geshockeerd een film verlaten.

Shanghai Dreams (Xiaochuai, 2005). Door de maker van Being bicyle en ik vond deze iets sterker. Generatieconflict op het platteland, waar vader teveel energie steekt in de toekomst van zijn dochter, die niks meer mag en compleet doordraait. Tragische goede bedoelingen in een uniform grijs landschap. Bevat een memorabele scene van jeugd die in de plaatselijke dance hall (lees: loods) een disco heeft, alwaar een Chinese Travolta voor doet hoe het moet. Daar kan een lijstje omheen. En jawel hoor! Gewoon op youtube te vinden:

ha, Shangha Trance leek me al iets waar Olaf iets over zou (moeten/kunnen/gaan) zeggen.

De vraag wat Verbeek nou kan weten over China vind ik niet zo interessant. De film die zijn arbeid heeft opgeleverd voelt echt en kan op zichzelf staan

gelukkig, toch meer dan een stijloefening..

De laatste tijd was ik nauwelijks online, maar ik heb uiteraard jullie filmverslagen op deze pagina wel gevolgd en genoeg films gezien om hierbij enkele krenten uit de pap toe te voegen:

Vampyr – schaduwrijke boze droom uit 1932 van de Deen Carl Theodor Dreyer. Onlangs opnieuw op dvd met o.a. commentaar van grote fan Guillermo del Toro die Vampyr omschrijft als een op film gezette Memento Mori.

Spur der Steine (Frank Beyer, 1966) – ijzersterk en in magnifiek zwart-wit Cinemascopeformaat geschoten DDR-drama over een arbeidsconflict in de bouw. Vanwege de politieke ondertoon 25 jaar lang verboden geweest in het voormalige Oostblok.

The Guatemalan Handshake (Todd Rohal, 2006) – frisse, wonderlijke, licht absurdistische Amerikaanse indie met Will Oldham die het spoor bijster raakt en al na tien minuten spoorloos verdwijnt. Het acteerwerk is soms danig overdreven, maar verklaarbaar aangezien het kleine meisje Turkeylegs het vertelperspectief vormt. Met o.a. muziek van Moldy Peaches, een jaar voor het verschijnen van Juno.

Der Freie Wille (Matthias Glasner, 2006) – onverbloemd Duits drama over een gewelddadige serieverkrachter die probeert terug te keren in de maatschappij. De volle 2 uur en 3 kwartier volledig waard, mede dankzij de acteurs Jürgen Vogel en Sabine Timoteo. Het eerste kwartier is als een dreun.

Hangover Square (John Brahm, 1945) – psychologische horror met de tot voor kort mij onbekende, vroeg overleden acteur Laird Cregar als labiele componist bij wie de stoppen doorslaan wanneer hij dissonant geluid hoort.

Shanghai Trance staat op mijn to do-lijstje

Helaas kende september ook enkele zeperds, waaronder:

Het Echte Leven (Robert Jan Westdijk, 2008) – Zusje 2 voor navelstaarders.

Babylon A.D. (Mathieu Kassovitz, 2008) – Kassovitz probeert Children Of Men dunnetjes over te doen. La Haine (1995) was duidelijk zijn toevalstreffer.

O ja, voordat ik het vergeet: gisteren eindelijk La Graine et le Mulet (Abdel Kechiche, 2007) gezien. Het Algerijnse familiedrama in de zonnige Franse havenplaats Sète lijkt in eerste instantie op degelijk sociaalrealisme totdat alle eerder getoonde details in de tweede helft van de film bij elkaar komen in een tergend lange climax. Ik kon het in de slotfase niet nalaten regelmatig op de klok te kijken, mezelf in angstzweet afvragend hoe lang het leed nog zou gaan duren. De lange tijdsduur van de film is ditmaal essentieel voor de plot, wat niet gezegd kan worden van Abdel Kechiche’s filmdebuut La Faute à Voltaire uit 2000.

Ah ja, Der Freie Wille! Die dacht ik ooit gedownload te hebben, toen bleek het hele vieze p*%&o. Dank voor tips Vido. Ja ik vond Graine/mulet ook wat lang, maar dat eerste deel is wel heel erg sterk.