Filmforum

vullen = voelen (moehaha)

al met al vooral een interessant film over group/peer pressure. En no better place for it than college. Dat wel. Opvallen = gezeik krijgen (denk aan de jongen met zijn enorme Afro) Krijgt shit van iedereen. Uiteindelijk gaat zijn haar er ook gewoon af.

overigens had ik nog nooit van Tyler Perry gehoord, geloof ik.

Ja, shit is moeilijk. :)

Het gebruik van de N-word (wat ik idd niet 'kan') maar wel lekker meebrullen met ODB, ook zoiets.

Tyler Perry ken ik ook nie.

ik had net Huckleberry Finn gelezen, dus ik zat er eigenlijk al helemaal in. (Verschrikkelijk racistisch boek, en tegelijkertijd ook gewoon verschrikkelijk mooi, en een echte American Novel. Twain zat er helemaal in al. En dat was nog best een good guy, for his time.)

Ex Machina
Hoe weet een schaakcomputer dat ie schaakt? En hoe test je dat dan? Ex Machina stelt enkel boeiende vragen. Dit is de Her van dit jaar. Wat zal er veranderen als machines de Turing Test weten te doorstaan? Is dat Gods definitieve einde? Rare snuiter, sowieso, God. Je zou bijna denken dat ie spijt kreeg toen hij zijn evenbeeld op de aarde losliet. Weg was de voorspelbare orde. En de creatie van de vrouw uit de rib is dan bijna als een sekstoy-achtige bezwering te zien. Mindfuck for gedoemde mannetjes. Ex Machina is afgewogen perfectie, te beginnen bij de expositie. Een paar flitsen zijn genoeg voor de Wonka-vibes. Een jongen wint een loterij, en mag op bezoek bij de Wizard of Oz. De baas van Blue Book (lees: Google) heeft een verrassing voor hem. De Beste A.I. ooit. Na wat Chomskytalk begint het echte schaakwerk. All is full of love. Alexandra Vikander heeft genoeg aan een kaal hoofd en Knex-heupen om de arme nerd (en kijker) het hoofd op hol te brengen. Dat zijn godlike powers. Alhoewel de nerd later mokt: 'Have you based her head on my pornography profile?'. Zo zegt Ex Machina ook nog van alles over data mining en espionage. Ik zat van de bijbel tot Blade Runner-paranoia op het puntje van mijn stoel. Eva vindt zichzelf uit. En hoe. Ik zat plots aan Valerie and her Week (!) of Wonders te denken. Feminisme en misogynie ineen. 'Fucking unreal.'

Güeros
'Mi puta thesis!'. Güeros is sowieso de beste slacker-film van het jaar, en misschien wel meer. Alles klopt. De goofy humor, de Mexicaanse schlagers, de kerstmis-sentimentaliteit, en de dynamische cinematografie, die soms letterlijk met de 'losers' meeholt. Meeholt? 'Waarom gaan we uit, als we toch terug thuiskomen?' Slacken is: naar bed gaan als de stroom uitvalt. Het vinden van een vergeten rockster drijft de vrienden dan toch het huis uit. Maar beter zo. De thesis-schrijver vreet zichzelf thuis op, en zijn jongere witte broertje (= güero) is het beu. De derde compañero is er voor de droog-filosofische puns. 'Ik had verdomme net gel in mijn haar gedaan, ik dacht dat het een goede dag zou worden.' Op hun After Hours-dwaaltocht (wat anders!) waait het drietal naar alle windstreken van Mexico City. Zo is de film ook nog een mooie map van de Mexicaanse microkosmos. En overal heeft men één eerste opmerking: 'waarom is je broertje zoveel lichter dan jij?' Het knaapje draagt een Don't Look Back-shirt, dat in haast elk shot werkt. Op de universiteit naast een gouwe ouwe linkse slogan gaan staan, bijvoorbeeld. (Het studentenoverleg bevat overigens ook nog een 'daar moet een piemel in momentje'.) En waar onze helden (later mét meisje) ook gaan, overal vindt de regisseur magie in het gelummel. Het heen en weer trappen van een blikje is soms genoeg.

Next Goal Wins
Archie Thompson. Hij zou een Triviant-vraag kunnen zijn. Wie scoorde ooit 13 keer in een WK kwalificatiewedstrijd? Amerikaans Samoa was de tegenstander. Next Goal Wins zoekt het eilandje op. Zoiets is wel vaker vertoond. (Ik herinner me een film over Bhutan – Montserrat.) Toch blijft de underdog hartverwarmend. Het zal het slacker-gehalte zijn. Op Amerikaans Samoa is weinig te doen. Er zijn dus wel wat mafketels te porren voor een potje voetbal. (En een dikke bobo om het geld van de Fifa te innen.) Resultaten zijn er niet. Dat verandert met de entree van MLS-legende Thomas Rongen. De docu doet de Nederlander in haar omschrijvingen tekort, want Rongen is dé man die het Amerikaanse voetbal op poten heeft gezet. Hij blijkt een graatmagere Leo Beenhakker. Rongen combineert Hollandse branie met Amerikaanse energie. Hij introduceert de voetbalhumor op Samoa. 'No sex tonight, I am dead.' (Na een sliding.) Helaas lijkt Rongen ook aanwezig om 'het litteken'. Daarin is ie dan ook weer heel Amerikaans. De Samoaanse cultuur zelf komt er wat bekaaid vanaf. Wel is er een curiositeit. Een 'player from the third gender'. Een heuse ladyboy. Ik begon me wel af te vragen of dat niet ultiem machismo is. Je mag wel homo zijn, maar dan gedraag je je wel als een wijf. Zoals Jaihay/Johnny zelf zegt: 'in the field I turn off all that diva stuff.' Wel lief.

Dope
'Congratulations you have found your iPhone.' Dope is de Bob jij of bob ik'-versie van Dear White People. De film is dus relatief lief voor witte mensen, en de zwarte mensen in de film, zijn lief en bleekjes. Ze houden immers van witte dingen zoals good grades en... Tv on the Radio. Het bandje waarin het stel high school studenten speelt is ook nogal Weezerig gitarig. Da's eigenlijk wel vreemd, want het hoofdpersonage rockt een indrukwekkende Fresh Prince-hairdo en hij en zijn matties adoreren The Golden Age of Hiphop. Hoe aangenaam het verder ook is om eens een zwarte nerd te zien, het plotje heeft toch gewoon drugs en pistolen nodig. Dat zal ook wel ironisch bedoeld zijn, maar helemaal koosjer voelt het toch niet. Net zoals het niet denderend grappig meer is om gangstas discussies over 'slippery slope' te horen voeren. (Lachen, een slimme Afro-Amerikaan!) Dear White People heeft zijn sporen duidelijk nagelaten in mijn brein. Dope heeft wél de soundtrack die het moet hebben, en we kunnen altijd nog om onszelf lachen. De hacker van dienst is een bleekscheet alto, met zo zijn eigen obsessies. 'Am I technically... gay?' Diep! Aan het eind ontlopen Dear White People en Dope elkaar niet eens zoveel. Die maffe afro haircut. Die moet er toch écht af. En dat oude witte Harvard bastion, dat moet eens opengegooid worden. Word, n*****.

Gluckauf
Een man gooit een konijn op de toog. 'Je kan hier ook pinnen, Lei'. Maar zoiets doet Lei niet. Hij is 'r eentje van de oude stempel. Perfect thuis in het Limburgse grensland. Mooie beelden van mistige heuvels en smoezelige crimes. Gejatte auto-onderdelen in de achterbak, zakken wiet in een verlaten winkelpand. Gluckauf is in de verste verte niet zo goed als Rundskop, maar in elk geval hebben de makers geprobeerd het lijntje van de renbaan-passage door te trekken. Aanvankelijk lukt het. Het intro laat vader en zoon in één magische 'cut' de jaren passeren. Van knaapjes dat mee uit jagen gaat, naar jonge kerel met eigen handeltjes. Zo vader zo zoon. Een wringend thema. De 'godfather' die beide hosselaars klusjes bezorgd is een haast Cruyffiaanse schurk. (In uiterlijk althans, zijn teksten hadden cryptischer gekund.) Johan Leysen is lekker in de weer met duiven. Zogenaamd een braaf Limburgs boertje, maar intussen... Dat de film volledig in het zigeunertaaltje Limburgs gesproken wordt, verhoogd het mysterieuze gehalte nog wat. Pa en zoon karren voor 'de Vester' naar Luik en terug. Alledaagse crime, omdat je niet anders kan, of ooit hebt geweten. Maar ik voelde het erin sluipen. Het probleem van de derde akte. Na een mooi verhaal over de Mijn, volgt een al te bruuske wending. Eerder slordig dan verrassend. De laatste twintig minuten zijn moeizaam melodrama. Gluckauf, Geluk op.

Fresh prince? Kid'n'Play!

http://s27.postimg.org/r06j283yb/356x237.jpg

haha mooi. 14% African Ancestry ik zie 't al (dit grapje zit ook in de film)

Gluckauf is overigens voor een Nederlandse film best een zeventje. En Gustaaf Peek deed het scenario, ik ben er wel voor dat semi-bekende Nederlandse schrijvers zich wat meer met de Nederlandse cinema gaan bemoeien

Night of the living Deb
Een "Zom-rom-com" en door de sympathieke hoofdrolspelers en hun gekibbel erg leuk.

The Farewell Party
Elke dag komt er een oudje langs mijn raam geschuifeld. Kromgebogen achter de rollator, looptempo tien meter per minuut. Is zoiets prachtig of pijnlijk? De mens sjokt door tot het écht niet meer gaat. Je vindt altijd wel een motivatie, of iemand vindt die voor jou. In The Farewell Party telefoneert een dame met een (on)bekende. 'Met wie spreek ik?' 'God.' 'Aha gij weer, kom me halen!' God weigert. Hij is dan ook een medebewoner van de seniorenflat. De goedmoedige snor houdt de boel gaande, maar krijgt het lastig nu om hem heen het lijden almaar toeneemt. Zijn kwiek ogende echtgenote kampt met het ultieme arthouse-oudjes-probleem. Dementie. En een kussen, dat is ook zo wat, dit is Haneke niet. Verre van, want de film barst van die Nederlandse 'o wat zijn we conscious'-mentaliteit. Israël Gidsland... Naast euthanasie doet men er ook wat homo's en drugs bij, als er toch wordt doorgepakt. Minder flauw is de goeie gitzwarte joodse humor. Een paar mannen zitten de ellende te bespreken. 'Wat heeft ze?' 'Longkanker.' De mannen blazen simultaan sigarettenrook uit. Voor een Kervakian draait de knutselende snor zijn hand niet om: 'Ik kan de machine wel aan een Sabbath timer koppelen!' Helaas focust de film op de ellende, in plaats van op de euthanasie 'squad' perikelen. Daarvoor kun je beter in de bejaardenhuishel Arrugas afdalen.

Bande des Filles
Opgroeiende jongetjes kunnen inpakken. De associatie met Boyhood is onnodig. Bande des Filles (Girlhood) kan prima op eigen benen staan én dansen. De meisjes uit de voorsteden doen 'the stanky leg'. Even kleurrijk plezier tussen de grauwe huizenblokken. Hoofdpersonage Mariame begint de film als buitenbeentje. Ze speelt American Football (en dat in La France!) en met haar lange lichaam lijkt sport wellicht het ticket van de ontsnapping te kunnen worden. Helaas, 'De Leven' slokt Mariame op. Een paar slechte schoolresultaten later loopt ze er ontkroest bij. Een vereiste om tot de bande des filles toe te treden. En is dat nou vrijheid? Zoals elke film die de waarheid vangt is het antwoord reuze gecompliceerd. De oprechte vriendschap van de jonge vrouwen (zonder school een stel 'mallrats') is in elk wél geval hartverwarmend. Ik hoop dat Rihanna de film gezien heeft, want 'Shine like a diamond' is een van de hoogtepunten van dit filmjaar. Een momentje onder elkaar. Weg uit de wijk, de controle van de broer(s), de gespleten moraal. Bande de filles bevat meer goedgeplaatste micro-agressies dan Dear White People en Dope sámen. Het grimmige en ijzersterke slotdeel gaat als een quarterback op de loop met tal van emoties. Opgroeien als een staat van bijna erotische verwarring. En waar vindt je je antwoorden? Het haar van Mariame gaat in elk geval terug in de kroes. Eigen benen keuzes.

Drunken Master II
Deel I (1978) is nog steeds mijn favoriete kungfufilm. In 1994 maakte Jackie Chan een vervolg met hulp van een aantal Hong Kong-sterren als Ti Lung en Anita Mui. De basis is een typische klucht met gemene Engelsen die de Chinezen hun kunstschatten afhandig willen maken. Het plot doet er niet zoveel toe (op 2/3 denken ze echt "fuck it, we moeten het eindgevecht oefenen"). Chan is in ieder geval weer helemaal in zijn element, met zijn toch weer aanstekelijke melancholische clownact. Ah, de dronken vechtstijl, altijd lachen, vooral wannneer voor elke beweging een naam wordt gegeven als "aap steelt de meesters wijn". Bij de eindcredits is er weer een kijkje achter de schermen en blijken Chan en kornuiten eigenlijk knettergek (die hete kolen waar hij over kruipt, allemaal echt.)

Drillbit Taylor
Over klucht gesproken. De Amerikaanse tienerversie. Owen Wilson doet zijn ding als charlatan die zich opdringt als bodyguard van twee nerds die gepest worden op school. Compleet voorspelbaar maar ik moest, eerlijk is eerlijk, vrij vaak lachen.

Corpse Bride
Oh Laika hielp Tim Burton met de animatie. En toch opvallend dat ik alweer bij zo'n Burtonanimatie ongenadig halverwege in slaap val. De setup is overigens wel leuk en de bruid is charmant viezig maar in de buurt van Coraline komt het nooit (ok, waarschijnlijk lukt dat de komende jaren niemand meer.)

The Duke of Burgundy
'May I go to the toilet?''No.' Dat noemen ze 'Live your fantasy' bij Christine Le Duc. Misschien moeten ze de film als verrassing maar weggeven in de winkels. The Duke of Burgundy is lief, sensueel en ook een tikje braaf. SM met harpjes. Voor de cinefiel heeft Strickland wel een briljant giallo-intro in petto. Een perfect eerbetoon in drie minuten. Kan zo als compleet kunstwerkje op YouTube. Sensuele Morricone-vocalen begeleiden geweldige visuals en mooie vrouwen. In een sprookjesland van weleer leven twee vlinder-kenners samen. Eén is de voluptueuze 'bazin', de ander een ielig muisje, met het grote Carice-hoofd op een meisjeslichaam. (Wat had Van Houten die rol graag gespeeld, lijkt me.) Het 'huisslaafje' poetst de meubels, en wast de slipjes in het sop. Na elke fout volgt een klein, straffend intermezzo. Hun kinky pas de deux is een half uur bijzonder leuk, maar daarna is het lang wachten op psychologische diepgang. Er wordt eindeloos op het randje van verveling gereden. Ik kreeg genoeg van alle sloom-motion. Keer op keer de zooms. Gelukkig is er een bijzondere scene in bed. Moeizame liefde: één partner die opgewonden wordt van het idee dat de ander niet gelukkig met je is. En de ander.. Die merkt dat ze dat niet meer hoeft te acteren! Wat meer van zulke dialogen hadden de film bijtender gemaakt. Kunnen vlinders eigenlijk steken?

Prins
'Ruik, ruik!' 'Niks aan de hand man.' Zomer in Amsterdam-Noord. Een architectonisch filmparadijsje. Zo onwerkelijk licht, zo geconstrueerd, zo 'shiny'. Het is de wereld van Walter van den Berg. Geklier en wapperende handjes in een piekfijn landje. Prins is een film vol Hollandse kneuterigheid, al is het dan in een goed geïntegreerde multiculti Vice-versie. Op het basketbalveldje knallen de kids 's zomers al met strijkers, binnenshuis doet moeder de strijk, en hoofdpersonage Ayoub, die rolt met zo'n machientje de tabak in de hulzen. Voor mama. Iedereen doet hartverwarmend zijn best. Tegelijkertijd is er zo weinig plan. (Een scenario, iemand?) Enkel de eerste tien minuten bevatten enig zinnig idee. Het lullige gehang heeft dan wat weg van Napoleon Dynamite. (Misschien is Nederland ook wel een soort mormonenland.) Ayoub praat als een echte Mocro, maar hij woont wel sinds forever bij zijn Hollandse moeder en halfzusje... Zusje Olivia Lonsdale heeft de stralendste wenkbrauwen van het jaar, en is reden genoeg om de film te kijken. Het blik rappers had echter dicht kunnen blijven. Misschien zal Lil' Kleine ooit onthullen dat zijn bestaan een kunstproject was... Street wordt het niet. Prins is op zijn best als de zon zakt, de muziek van Palmbomen galmt en gammelt, en we wegdromen bij een gestileerde polderjeugd. Rommelvis.

Deathgasm
"Old skool entertainment" stelde een van mijn oude horror-dudes. \m/artijn was kritischer. Ik moest uiteindelijk ontzettend lachen om deze low budget zooi uit Nieuw Zeeland. Echt zo'n film die Peter Jackson vroegâh maakte voordat hij geobsedeerd raakte door Hobbits. Tig metal verwijzingen, bijna allemaal geslaagd, waaronder metal up yo ass. Beste toch wel die Manowar fantasieën.

Accepted
De outsiders bouwen iets op ondanks de tegenwerkende omgeving lukt het. Amerikaanse cliché's galore.

New Kids Turbo
Soort Fubar maar zonder element om nog iets menselijks to ondekken in deze schertsfiguren. Heel even grappig.

Les parapluies de Cherbourg
Ik ben geen liefhebber van musicals en ik wist ook niet wat me te wachten stond. Ik kende het muzikale thema en daarom eens kijken zonder verdere voorbereiding. Verrassing dus als de eerste tekst gelijk gezongen wordt en dat blijft ook zo, álle dialogen op muziek. Dat klinkt vreselijk maar het is razendknap gedaan en de mooie beelden en zuurstokkleuren (dat behang!) maken het toch best een avontuur, ondanks het cliché-matige en zoetsappige verhaal. Gewoon effe lekker na al het vreselijke nieuws uit Frankrijk atm.

It Follows
'Somebody gave it to me. And I passed it to you. Back in the car.' Horror en seks zijn, naast een zeer gebruikelijke, ook een smakelijke combi, dus kom maar op met die AIDS-metaforen. It Follows laat jongeren achtervolgen door hun uitspattingen en ze raken er eigenlijk maar op één manier vanaf. The 'Ghivt'... (Jammer dat niemand dat woord gebruikt.) Een tweede interessant, maar toch wat onontwikkeld laagje is de suburban white fear voor donkere binnensteden. De kids is 'van jongsafaan' verteld dat ze niet 'south 8 mile' (jaja) mogen komen. Dáár wonen de allochtonen, daar heerst het exotische virus. Zoiets. Het blijft iets te onbestemd. It Follows is in de eerste plaats een stilistisch genoegen. Er zijn quotes van T.S. Eliot en van Dostojevski (voorgelezen vanaf een mobieltje in de vorm van een Botticelli-schelpje!), en genoeg bizarre, tentatief verbonden shots. Bovendien is de Tangerine Dream-achtige muzuiek zeer fijn. De plaatsen delict zijn verder bekend. Het graanveld, het zwembad (Let The Right One In!) en lege huizen met zelfgeknutselde Dromenvangers. Het Scoobidoo-clubje dat de 'besmetting' van hun knapste vriendinnetje probeert 'op te lossen', is wat aan de grote kant, zonder decimering. De patiënt Zero is gelukkig wel Joran-achtig intens. En dit keer is de jongen de maagd met de ultieme vraag: 'do you feel any different?'

Tu Dors Nicole
De broek-inkort-koningin van Quebec heeft het moeilijk. Haar 'oui's' worden 'wee's', haar 'non's', verongelijkte 'nou's'. Nicole weet niet wat ze moet, en het lijkt haar ook niet meer te interesseren. Tijdens een potje minigolf houdt ze de score niet eens bij. 'Doe maar acht'. 'Zes is het maximum', aldus haar BFF. Net als in Frances Ha – waar de film iets teveel van weg heeft – is het tweetal goed op elkaar in gespeeld. 'We zijn net een oud stel'. Maar Tu Dors Nicole is een stukkie depressiever. Minder romantisch ook. Dit is het échte slackerdom. Je slipje niet meer kunnen vinden na een verveelde one night stand. Je sloten niet open kunnen krijgen. De planten geen water geven. Apathie en lethargie. Nicole past gedurende de zomer op het huis van d'r ouders, waar haar gelummel wordt doorbroken door broerlief. Hij brengt zijn hele band mee. De band talk en het geklungel met de verspreid opgestelde instrumenten, geven de film de broodnodige peper. Ontbijten met een hartslag. 'En dan nu de snare'. Peng, peng, peng. 's Nachts dwaalt nukkige Nicole door de straten, en komt een Walvis tegen. Misschien de mooiste surrealistische scene, maar er zijn in die categorie ook missers. Het jongetje met de premature baard in de keel is nog geen halve scene leuk. Dan werkt de mongolen-grap beter. Van Nicole houden ging ik niet. Maar ik mocht ze wel. Net als de film.

The Wolfpack
'I was always in my head.' Jongens en hun noodoplossingen. The Wolfpack is een stel broers met het uiterlijk van een Mexicaanse metalband. Allemaal zéér lang zwart haar, een slechte huid en de tanden van hun moeder. De broertjes wonen in een arm social housing blok in NY, en ze komen zelden buiten. 'At one particular year we never got out at all'. Toch hebben ze plezier. In de Capturing The Friedmans-achtige videobeelden zien we knotsgekke Halloween-feestjes, en geknutsel met nepinstrumenten. Tirannieke Dennis Hopper-pa is namelijk ook een soort groot kind. Hij projecteert zijn eigen falen en angsten op een gigantische 'Kelly Family'. En de effecten... Ze zijn hartverscheurend. Je leven als een playbackshow, op een dieet van Tarantino-films. Daar wordt je raar, maar niet verlegen van. Op een gegeven moment begint de buitenwereld natuurlijk toch te trekken. De documakers vertellen helaas niet wanneer en hoe ze precies in het gezin kwamen, maar het begon waarschijnlijk allemaal met één stap. Een broer is de dappere. Prompt wordt hij opgenomen. (Wat zegt dit over society?) De meest dappere lijdt het meeste pijn. 'It's scary to having to want to break out of that box.' The Wolfpack is een prachtdocu over angst. En alhoewel het einde wat zoetsappig is, is het ook een film over acceptatie, en de positieve rol die de camera daarin kan spelen. De sluier van het scherm beschermt én wordt opgeheven. 'This is like 3D man!'

Slow West
Kamperen in het Wilde Westen. Dat is het idee dat een Andy Murray-menneke lijkt te hebben. Hij heeft zijn handboek 'Ho to the West' bij zich, nu enkel nog zijn verdwenen meisje vinden. De 'son of lady Cavendish' is totaal out of place in het duivelse land, ondanks zijn kennis van Darwin. De jongen heet niet voor niets Jay Cavendish (JC!) dus zekere powers bezit hij wel. Dat merkt ook Michael Fassbender, die opdraaft als true gritty huurmoordenaar. Fassbender oogt aanvankelijk een beetje verveeld, en zelfs misplaatst subtiel. In die fase is Slow West toch eerder een soort komedie, met de stilering van Dear Wendy. Droge humor aan de geïmproviseerde waslijn. Dat lijkt Ben Mendelssohn beter te begrijpen. Hij waggelt door de film als een Snoop Dogg schurk, met bontjas en al. Voor dit soort maffe bijrollen (er is ook nog een Herzogiaanse etymoloog) is in eigenlijk te weinig tijd. De film weet zichzelf niettemin uit het land van het niemendalletje te redden dankzij de finale. Vanaf het moment dat Fassbender alsnog wat vaderlijke gevoelens begint te ontwikkelen, gaat het beter. Hij scheert zijn 'poulain', en grinnikt om diens Quichoteske obsessie met Het Meisje. 'You haven't bedded here, have you?' De finale die volgt is voor een western weliswaar vrij gebruikelijk, maar in de gegeven context werkelijk uitzinnig. Laat je niet leiden door je obsessies!

Im Keller
De goedheid van de cavia wordt hier weer eens bewezen. Nieuwsgierig, geïnteresseerd en onbevreesd gaat het beestje op de slang af. Met voorspelbare gevolgen. Maar ff deze volkomen losstaande scene als metafoor iets kan zeggen... Siedl heeft dezelfde kwaliteiten, maar is hij goed? Hij lijkt me eerder een sarrer. Het is bijna jammer dat hij niet met Bromet-stem de mensen doorzaagt. Siedl bezoekt hier Oostenrijkse kelders. Reusachtige ruimtes, te bereiken via zo'n steile 'afrit'. Een goede plek om een ontvoerd meisje te bewaren, je incest buiten het zicht van de buren te houden, of... om tuba voor de Fuhrer te spelen! Pompompom. Tussendoor drink je spritzers. Na het opstaan gelijk 3 'om te kunnen spreken', dan in de ochtend 10, en nog eens 10 omdat het zo lekker loopt. De nazi-kelder wordt zo haast verknipt hartverwarmend. Ik kon de kerel in elk geval maar moeilijk haten. Een tragkomisch personage uit een Roy Andersson-film. (En meteen grappiger en pijnlijker dan Anderssons ganse vorige film). Ook de opera-zanger met patriottisch rechtse vriendjes had nog wel wat liefs. Halverwege de film verandert de vibe echter. Van Man Bijt Hond gaan we naar Menno Buch. De SM-kelder. Logisch, maar ook onwaarschijnlijk onsmakelijk. Van spritzers naar apspritztheorietjes. En die dominatrix. Man, man, man. What has been seen...

B-Movie: Lust & Sound in West-Berlin 1979-1989
Ik was enigszins bang voor zo'n documentaire met oude koppen die hele tijd in beeld zijn en vertellen hoe goed het in de oude tijd was. Maar maker Mark Reeder-ik twijfelde even of hij echt bestond-pakt het gelukkig heel anders aan. De jonge Engelsman raakt, post-punk, gefascineerd door Duitse electronica (goed zo jongen) en besluit naar West-Berlijn te verhuizen. Daar treft hij een ontzettende teringzooi aan, maar je weet toch: op ruïnes bloeien prachtige bloemen. Reeder besluit zich in de kunst/muziekscene te werken en dat lukt hem wonderwel. Reeder heeft volgens mij een eeuwige babyface zodat archiefmateriaal kan worden gemengd met nieuwe opnamen en dat gaat bijna naadloos. Veel bekende gezichten komen langs Blixa (sjongejonge), zijn Australische maat, Christiane F. Gundrun Gut, etc, etc. Film gaat richting het onvermijdelijk einde/begin waar Reeder gelukkig open staat voor aciiieeeed en tevreden in Oost-Berlijn een label begint. Ik vond het allemaal zeer inspirerend, de beelden zijn van onschatbare waarde en Reeder vertelt het met typisch relaxte Manc ironie.

Elephant Song
'I am the patient, you're the impatient.' Inrichtingen. De Rubik's kubussen van de cinema. Draaien, draaien, twisten, twisten, en de plot ontvouwt zich. Elephant Song doet niets nieuws of anders op dit gebied, maar toch is de mindgame wel weer amusant. Stijlvol bovendien, want het zijn de jaren '50. De zusters hebben prachtige hoedjes op, de dokters paffen erop los, en de auto's op de parkeerplaats staan retro in de sneeuw. Het is bijna kerstmis, dus de dokter moet naar huis. Daar denkt een patiënt echter anders over. Xavier Dolan speelt 'de gek', en hij doet dat verrassend acceptabel. In zijn (eindeloos veel betere) eigen films had ik nooit zo'n hoge pet op van zijn acteerwerk, maar zet 'm in een genrestuk en hij kan al schmierend mee met mensen als Catherine Keener en Bruce “Mario Been” Greenwood. Natuurlijk is Dolan gay (gevaarlijk en verdacht!) en vanzelfsprekend is er een dokter met wie er 'iets' is gebeurd. Psychiatric love. Het oorspronkelijke toneelstuk zal het vast bij een slurflange dialoog hebben gehouden, maar de film doet in moeizame Modiano-laagjes. De natuurflashbacks zijn nog wel spiritueel, maar de verhoren ván de verhoren, die zijn zodra het modernistische gehalte weggesijpeld is eigenlijk enkel vermoeiend. Een ander minpuntje is dat de dokter zelf óók getraumatiseerd is. Moet de spotlight toch weer van de loonie worden afgenomen...

The Dark Horse
'Burn the school down!' Hetzelfde psychologische terrein, mindere film. De gek is hier net uit de inrichting losgelaten, en moet op zoek naar 'positivity' en 'stability'. ('En niet vergeten je pillen te nemen.') Aan het schaken van psychologen doet hij niet, wél aan het echte schaken. Het levert welbeschouwd één echt goeie scene op. De openingsscène. De kolossale Jonah Lomu-achtige goeroe dwaalt over straat, gehuld in een uitzinnig outfit. Hij crasht een winkeltje, waar hij een speelbord aantreft. Onmiddellijk gaat de schaakmodus aan, het mompelen begint. 'Connect the rooks'. The Dark Horse is verder nogal eendimensionaal, daarom is het eigenlijk des te opmerkelijker dat die paar scenes van gekte écht hard zijn. (Of écht gek, zo u wil.) De eindeloos ingepeperde mantra's, de angsten. Daar is het fysieke geweld van wat Satudarah-nonkels niks bij. Het grootste deel van de film houdt de voormalig kampioen zich echter bezig met een kinderclubje. Deksels probleempje: werkelijk geen van de kinderen kan acteren. De film doet verder wat al te sterk aan een tearjerker-variant op Brooklyn Castle denken. The Dark Horse werd zelf niet voor niets ook al op een eerdere docu gebaseerd. Dat voel je. Een doordrukje van een doordrukje van een leven. De stukken zijn uit het goede hout gesneden, maar het spel is van bordkarton.

Black Coal, Thin Ice
Aziatische verademing. Spectaculair vuurwerk bij daglicht. Deze politiefilm kwam als geroepen. Op een ander continent werken de genres weer voor me. Black Coal, Thin Ice is een bad trip-achtige cop film over persoonlijke obsessies. Zo zie ik ze het liefst. (Moet ik nog over Memories of Murder beginnen?) In de hete zomer van 1999 komt een team agenten een stinkend zaakje tegen. Lichaamsdelen in een koolfabriek. Onder het genot van een meloentje (de pitten worden als kogels uitgetuft) peinzen de collega's over de clous. Uiteindelijk belanden ze in de ondoorgrondelijke zaak in de hipste kapsalon van China, en wat er dan gebeurt hakt er in. Een fraai tunnel-shot later ziet het hoofdpersonage in de sneeuw. Weg zomer, weg zaak, weg leven. 'Wie heeft dat paard in de gang gezet?' Het heeft niet zoveel zin om deze film verder na te vertellen, daarvoor zijn de ontwikkelingen te ondoorgrondelijk, en misschien zijn ze ergens wel niet zó belangrijk. Elk shot is beter gecomponeerd dan het plot. Ik klaag niet. Black Coal excelleert in sfeer. De warme kleuren zijn volvet prachtig, als de Chinese soep die in de cafeetjes wordt geslurpt. En dan is er nog een bijzonder Hollandse schaatsscene. De mogelijke dader houdt zich op het schaatsbaantje op. Iedereen achtervolgt iedereen in een tracking shot dat met het beste van The Deer Hunter kan wedijveren.

Black Coal, Thin Ice - uitstekende film. Klopt het dat er dit jaar verder nauwelijks films uit het verre Oosten in de Nederlandse bioscoop te zien zijn geweest? China/Hong Kong, Zuid-Korea en Japan waren flink ondervertegenwoordigd. Geen idee of dat aan de kwaliteit van de films ligt of aan onwelwillende distributeurs.

Gisteren probeerde ik The Place Where The Sun Sits (2014) van Hitoshi Yazaki (bekend van het prijswinnende Strawberry Shortcakes uit 2006). Het verhaal over een landelijk beroemde actrice en een lokaal bekende weervrouw wilde maar niet tot leven komen omdat er vanwege een teveel aan bijrollen geen echte centrale personages waren. Ik moest veel energie steken in het onthouden van alle namen en bijnamen. Geen gemakkelijke opgave want de jonge versies van de personages leken in de flashbacks niet of nauwelijks op hun volwassen versies. Het dodelijk ernstig gespeelde drama werd meer uitgesproken dan getoond.

De eerste Aziatische film die we begin volgend jaar in de bios kunnen verwachten is in ieder geval The Assassin van Hou Hsiao-Hsien - visueel een pracht, maar inhoudelijk zeer lastig te doorgronden.

Ik denk dat het voornamelijk distributie is. Als ik mijn favo Aziatische regisseurs langsloop op imdb, dan zie ik dat ze gewoon films aan het maken zijn. Alleen Koreeda haalt de bioscopen, zo lijkt het. Dus ben je aangewezen op de festivals. Zag op de viennale bijv. de nieuwe Weerasethakul. Zeer de moeite.

Weerasethakul zal waarschijnlijk tijdens IFFR draaien en met een beetje geluk daarna ook in de filmhuizen. Wishful thinking wellicht.

Black Coal, Thin Ice - uitstekende film. Klopt het dat er dit jaar verder nauwelijks films uit het verre Oosten in de Nederlandse bioscoop te zien zijn geweest? China/Hong Kong, Zuid-Korea en Japan waren flink ondervertegenwoordigd. Geen idee of dat aan de kwaliteit van de films ligt of aan onwelwillende distributeurs.

ik zat hetzelfde te denken! Doodzonde. (En blijkbaar ben ik dan ook te lui om zelf verder te speuren, stiekem.. Eigenlijk zonde.)

was er een recensie op jouw weblog Vido, van Black Ice?

Helaas is Black Ice aan de weblog voorbijgegaan. De laatste recensie van een Chinese film was in april over het niet zo geslaagde Dot 2 Dot (Amos Why, 2014) tijdens het filmfestival Cinemasia. Coming Home van Zhang Yimou was dit jaar ook niet echt een succes.

ah :) (Coming Home zag ik in het staartje van vorig jaar, eens.)

Jauja
Projectie-filmpje op projectorformaat. Hoe toepasselijk. Het vierkante aspect ratio met de ronde hoekjes is een geslaagde gimmick, en geeft de beelden de feel van een Boards of Canada-slideshow. Ik had best wat ratelende dia-geluiden willen horen. (Of een 'slede' die werd gewisseld.) Jauja is er absurdistisch genoeg voor. De deadpan humor is droger dan de Zuid-Amerikaanse woestijn. Finkeriaans zelfs, zonder die komische kaart overigens helemáál uit te spelen. Na een half uur gelummel dacht ik: poeh, nog niks gebeurt. En in dat eerste half uur gebeurt juist het meest! Zo'n film dus. Ergens aan een 'nieuwe grens' in Zuid-Amerika (anno lang geleden) bivakkeert een groepje Lego-mannetjes. Viggo Mortensen is onherkenbaar (en zelfs wat pafferig) met dikke snor. Waarschijnlijk is hij landmeter, of iets dergelijks, maar van werkzaamheden komt 't niet. Zijn compañeros zijn druk bezig met andere zaken. Rukken in de vijver, bijvoorbeeld. Denkend aan die ene schone deerne. Na het oeverloos gebabbel is het tijd voor dwalen. Viggo's rotsgeklauter heeft zeker wat sereens, maar toch blijft de metafysische magie uit. Pas aan 't eind is er dat verwachte Walkaboutje. De letterlijke binnenstebuitenkering, met een tikkie Tarkovsky. Wat meer muziek – van Viggo en Buckethead – had gemogen. Nota bene het aftitelingspingeltje smaakt naar meer.

Victoria
'Sst, in Duitsland zwijgt men in de lift.' Met Victoria krijg je twee films voor de prijs van één. Het begint allemaal als heerlijke Wanderfilm. Op stap in nachtelijk Berlijn. Weg uit de eenzaamheid van de club, ontmoet de Spaanse expat Victoria een stelletje 'echte Berlijners'. De 'jungs' struinen in meer of mindere staat van dronkenschap door de 'after hours'. Ieder van de vier vrienden probeert zo zijn eigen versiertactiek op het meisje. Uiteindelijk loopt de babbelaar met d'r weg. (Dit stemde me tevreden...) Samen zitten ze in de prille ochtend in haar kleine biologische Kneipe. 'Ein doppel cacao'. Het Bjork-meisje speelt piano. En hoe. Ze raakt zichzelf én de koekwaus. Tot zover is de film een Linklateriaans feestje. Een nieuwe Oh Boy ook. Lekker real time. De vibe van een heel leven in één nacht. Maar dan volgt de criminele wending, die ergens toch niet zó verrast. (Alsof je zonder geweld geen epos gaande houdt?) Aanvankelijk is de afdaling in garageboxen nog hyperventilerend spannend, maar al snel begint het mis te gaan. Ik denk ná De Daad is het nog altijd ochtend, de dag breekt an, einde film, maar ineens staan ze wéér in de club en lijkt het avond. Een onevenwichtige cirkel – eerder epileptisch dan elliptisch – en een opmaat voor al te ambitieus Audiard-achtig melodrama. Met elk schot een ongeloofwaardig plotgat. Het eerste deel raakt ver uit zicht.

Oh, een serieuze film met muziek van Bucket? Niet dat je meer Buckethead nodig heb (meer dan 100 digitale albums dit jaar), maar wel benieud naar die film. Die platen met Viggo heb ik altijd overgeslagen, spoken word is niet zo mijn ding en was al genoeg om te pakken te krijgen) :)

ja. En inderdaad ik zwengelde Soulseek an - de soundtrack schijnt ook bewerkingen van eerdere werken van Viggo & Buckethead te bestaan - maar gaf het al vrij snel op wegens CPU OVERLOAD

maar dus wel een amusant 'anders dan anders' filmpje.

The Little Prince
'What they are looking for could be found in a single rose, or a little water.' Hij gaat diep, die Saint-Exupery. Zijn verhaal bevat behoorlijk wat filosofisch-theologische trekjes. Anselmiaanse bewijzen zijn niet nodig voor het ware Geloof. Kijk met je hart. Verteld door Jeff Bridges, ging ik er helemaal in mee. De Zenmeester – die dit jaar nog een amusante motivatie-cd maakte – is uitstekend op zijn plaats als de Vliegenier. Hij ontfermt zich over een buurmeisje, dat onder het jurk van de Moderne Moeder leeft. (Gij zult slagen!) Mama is hilarisch sexy. Hoe strak moesten ze die broek precies maken? Past wel bij haar perfectionisme. Innerlijk en uiterlijk zullen één zijn. Haar dochter is hard op weg de nieuwe Essential Human te worden, maar raakt dan afgeleid door het Onwerkelijke. De prins met zijn parabel blijft onverwoestbaar. Een tocht langs de planeten der Mensheid. Ieder vastgeroest in zijn eigen sociale rol. De egostrelers en egogestreelden. 'This is very, very bad for business.' De avonturen worden begeleid door fijne Glassiaanse muziek, met kekke jazzy vocalisaties. Pas tegen het einde verdwijnt de subtiliteit. Dan hoor je dat het Zimmer is... Ik zat toen tevergeefs te wachten op een momentje zo mooi als de supermarkt in Fantastic Mr. Fox. Dahliaans – nog een piloot! – blijft het allemaal wel. 'Do you have your driving license?'

La Loi du Marché
Hele gewone mensenfilm. Dat geeft toch een soort bevestiging. Waar vindt je een film met een scene bij de 'UWV'? Een Gene Hackman-achtige snorremans is net verplicht op cursus geweest, maar een baan heeft het niet opgeleverd. Natuurlijk niet. Het begint te dagen... Die cursussen worden gegeven om de cursusléiders aan de baan te houden. (En misschien moet je daar dan solidair vrede mee hebben?) Toch sluimert hier Piketty-woede. De pijn van de kleine man. En dat is goed. Thuis heeft de robuuste werkloze een spastische zoon, die helemaal niet zo debiel is. (Wat het extra pijnlijk maakt.) Geld is óók nodig om die jongen een toekomst te geven. De stacaravan moet in de verkoop. Nog zo'n locatie die je zelden in films ziet. Ik werd er nostalgisch van. Ter plaatse volgt de beste scene van de film. Twee oudere stelletjes, in zo'n kippenhok-huisje, kibbelend over de prijs. Eindelijk de kans om ook eens iemand te naaien. Afdingen blijft iets ongemakkelijks. (Niemand fúckt met de prijs in het kapitalisme!) Later in de film vindt de man dan toch een baantje in de supermarché. Als lonely security guard raakt hij wel teveel buitenstaander in zijn eigen film. Tot twee keer toe komt de emotie van buiten. Dan liever een scene waarin hij zélf wat meemaakt, al is het maar iets onbenulligs, zoals de auto moeten duwen. Of een flits uit een warm huwelijk.

http://www.archidirectors.com/

Seymour: An Introduction
'I have to be by myself in order to sort out all the thoughts that course through my mind.' Soms lijkt deze kleine docu wel een Woody-Allen komedie. Het wereldje van de New Yorkse pianist Seymour Bernstein is lekker rommelig, vaagjes joods, en chique neurotisch. Seymour kan er als meesterverteller uitstekend over uitweiden. Met zijn guitige kop dist hij anekdotes op over patronessen en collega-pianisten. Zelf grossiert hij in galante oneliners, die soms wel wat simpel worden. ('Wat is een oplossing zonder dissonantie.') Als een Goede Sentimentele Amerikaan heeft zélfs Seymour dingen meegemaakt. Echt heel persoonlijk lijkt regisseur Ethan Hawke het niettemin niet te willen maken. Het blijft bij gebabbel. Hawke blijft zelf het merendeel van de tijd – ook als vragensteller – buiten beeld. Dat had best wat subjectivistischer gemogen. Ik raakte intussen benieuwd naar Seymours relationship status. Hij vertelt uitgebreid over 'het vrouwelijke' van mannen, maar zou hij...? Waarschijnlijk is hij gewoon getrouwd met de muziek. En met zijn piano's. Steinway zal tevreden zijn met deze film. De production placement en de aanprijzingen zijn meeslepend. Dank gaat ook uit naar Schumann. Als de romantische meester klinkt wordt het geklets haast hinderlijk. Akkoorden op een krakende huiskamerpiano, met tonen die maar blijven groeien.

Phoenix
'Ik ben jaloers... op mezelf.' Oorlog. Altijd maar weer die Tweede Wereldoorlog. In een matige film heb ik dat snel gezien. Phoenix niet dramatisch slecht, maar toch één van de tegenvallers van dit filmjaar. De openingsscene kondigt dat al aan. Een overacterende Amerikaanse soldaat bij een 'grenspost', niks mysterie, maar een smoezelig b-film sfeertje. De bijrollen blijven een film lang moeizaam, en dat over de gehele linie. Het neppige gevoel gaat echter nog bijna bewust lijken. Phoenix gaat immers over jezelf voor de gek willen houden. Ich habe es nicht gewusst op zijn extreemst. Daarbij passen de kleuren van een ouderwets melodrama, en een ongeloofwaardig plot uit Hollywoods propaganda-tijd. Het is jammer dat de soundtrack nergens een stukje Spellbound citeert. Een Joodse vrouw keert na de oorlog gebroken terug uit het kamp. Haar gezicht in flarden, maar met genoeg connecties en geld om opnieuw te beginnen. Dat wil ze echter niet. Ze wil haar oude leven terug. 'Met Johnny'. Haar obsessie is er een uit een schlager-song. De liefde van de vrouw voor de foute man. Totale zelfverwaarlozing. Ik zou zeggen: een persoonlijkheidsstoornis. Maar de film heeft – begrijpelijkerwijs – niet veel zin de vrouw te ontmaskeren. Weg kans op ware, diepe subtiliteit. Het einde kopt haar eigen Reader's digest pitch wel lekker binnen, dat wel.

Youth
'Now let's not get caught up in all this truth now. Remember that fiction is our passion.' De cinema heeft het moeilijk. Televisie (series!) hebben de jeugd én de toekomst. Sorrentino contempleert op het einde van de auteur, maar hij doet dat in zijn gebruikelijke retro-stijl. En retro... Da's ook een beetje sterven. Een beetje van hemzelf, en heel veel van Fellini. Buiten Italië werkt dat toch een stuk minder. Zo wordt het allemaal wat pijnlijk. Youth is zelf géén goed argument voor de kracht van cinema. Het is eerder een vergrijsde film voor een vergrijsd arthouse-publiek dat het bekende nog smaakt. Twee grumpy 'muppets' vormen de kern van het hotelverhaaltje. Vooral Caine blijft een klasblak. Hij weet als enige de tristesse van La Grande Bellezza te benaderen, en dat met Woody-hoedje en Staartjes-bril. Keitel heeft het als passé regisseur lastiger, terwijl daar toch duidelijk het hart van Sorrentino ligt. Voor de frisse aanvoer zorgt een fijne Paul Dano, al is zijn personage wat 'onontwikkeld'. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele film. Sorrentino cruise controlt op zijn bekende melange van muziek. En zodra de humor eindelijk wordt losgelaten – want god wat is die Britse gezant flauw – wordt het heus aangenaam. Maar toch dacht ik steeds: zou er ook een Youth 3D-versie bestaan? Een paar shots lijken zelfs die wanhopige gimmick nog in te willen zetten...

Corn Island
Ritselingen in het maisveld. Het meisje ontwaakt. Te oud voor een pop. Het spichtige verhaaltje van Corn Island is van alle tijden en alle locaties. De film is juist interessant óm de locatie, vandaar die titel ook natuurlijk. Een film uit Georgie, of misschien beter, Abchazië. In elk geval aan de grenzen van een mysterieuze wereld. In de brede rivier de Engoeri ontstaan moddereilandjes, die snel worden ingenomen door keuterboertjes. Het slib is vruchtbaar, maar de eilandjes fragiel. Net een meisje... Een oude kerel spendeert het eerste kwart van de film aan de voorbereidingen voor Harvest Moon. Het huisje wordt gebouwd, de grond geploegd. Dit is zoals het al eeuwen gaat, en eeuwen zal gaan. In de zomer mag het meisje mee. De nieuwe tijd arriveert gelijkertijd. Georgische en Rusissche troepen patrouilleren. Op de oevers wordt gejaagd. Het lijkt lang een gescheiden wereld. De boer blijft ploegen, en de filmmakers blijven zich uitleven in al te bijbelse van bovenaf-shots. Noach is bijna thuis. Het meisje zaait de mais vanuit haar rok, die ze overigens ook net iets te vaak uit moet doen... Ik vergeet nog bijna een ander 'detail' . Er wordt in deze film nagenoeg niet gesproken. Een ietwat flauw gimmick, maar een wijze, want de paar gesprekjes klinken robotachtig. Pas als soldaten zingen voelt een stem natuurlijk. Wat blijft, zijn de sproeten en de ranken.

Schneider vs Bax
Een niet al te expliciete aanwijzing dat je naar een Nederlandse film zit te kijken is het interraciale huwelijk. Eén van de twee partners is standaard een Belg. Schneider is ditmaal de Vlaming, en hij moet op missie terwijl zijn blonde vrouw thuis zijn verjaardagsfuif voorbereidt. Een huurmoordenaar in een Van Warmerdam-film, da's anders. De alleskunner Alex speelt zelf het doelwit Bax, en hij doet dat met een Jack Wouterse-achtig fanatisme. Ergens in de duinen wil hij rustig aan zijn boek werken, maar wordt dan gestoord door én van zijn dochter. Maria Kraakman maakt de leipe komedie in het eerste half uur compleet. Ze is geweldig als de perfecte borderliner. Zo raak. De schichtige blik, de huilbuien, de onredelijke koppigheid. Muesli! Niet zo vreemd dat van Warmerdam even daarvoor nog zijn maitresse snel naar buiten heeft gewerkt. 'Ik schaam me helemaal niet voor je, maar ik heb een rare dochter.' Helaas stapt Van Warmerdam daarna in een valkuiltje dat hij zelf heeft gelegd, of zo u wil: hij dondert in een greppeltje waar hij niet overheen komt. Het actieverhaaltje. De geweldsspiraal moet weer helemaal worden uitgerold. Da's mij te Tarantino, die flauwige combi van grof geweld en humor. Dan verzon ik zelf maar wat extra grapjes. 'Ik laat me niet verraden door een hoer uit Culemborg.' 'Ex-prostituéé!' Het antwoord van Malherbe komt helaas niet.

Durak
Staat van het land-film. Nuff said, eigenlijk. Iedereen weet dat het goed zit als er een heel land 'gevangen' wordt. In Rusland lijkt dat stiekem ook niet zo moeilijk. Corruptie in elke kier, drank in elke 'functionario', en hoog en laag bevangen door de angst voor de nineties. Tóen was het echt erg. De vraag is of het heden ten dage zoveel beter gaat. (En of dat wel een vraag ís?) Durak betekent idioot, en dat is een klokkenluider zeker, in zo'n klimaat. Dat hij het daarbij lastig krijgt is dus geen verrassing, maar toch nog altijd schokkend en beklemmend. De kerel woont met zijn ouders, vrouw en zoontje in een gammel flatje. Overdag werkt hij als 'plumber', 's avonds doet hij een zelfstudie. Hij wil hogerop. In zijn omgeving gelooft niemand daarin. 'Je bent een 'durak' zegt dikke ma. 'Net als je pa'. Pa is een Billy Bob Thornton-achtige fragilicus die zijn zoon met een groot gevoel voor rechtschapenheid heeft opgezadeld. Dat werkt niet in Rusland. Je kunt het bankje voor je voordeur wel blíjven vertimmeren. Als de shit vervolgens los gaat, loopt onze antiheld begeleid door een heerlijk melodramatische themesong richting Onrechtvaardigheid. Hij belandt op een feestje van de 'chiefs' en de 'Poetin boys'. Zolang het grappig is, is het nog wel Formanesk. Maar lichtpuntjes zijn hier van korte duur. 'Sinds wanneer maak jij je zorgen om de mensen?' Zien is geloven, helaas.

La Meraviglie
Een reisje naar aftandse Italië. Daar waar de tijd stil lijkt te staan, of expres wordt teruggezet. Er is nog net geen 'boom met houten klompen' te bespeuren. Een nogal complex gezin woont in een bouwval. Met zijn allen maken ze een echt streekproduct. Natuurhoning. Imkerij is een filmisch beroep bij uitstek (dynamisch, een vleugje gevaar, beestjes en rook-effecten) dus dat is weer plakkerig genieten. De apparatuur in de schuur mag dan vrij modern zijn, uiteindelijk lig je toch met zijn alleen op je karretje met bijenraten, de boel lijfelijk tegen de storm te beschermen. 'Het is zo voorbij', zegt de Klaus Kinski-intense vader. De Duitser heeft in Italie zijn eigen 'mosquito coast' gevonden. Misschien had de film nog een scene moeten bevatten waarin hij écht gewelddadig wordt, maar nerveus worden alle meisjes wel van hem. Vooral zijn oudste oogappeltje heeft het meeslepend zwaar. Is ze voor of tegen pa? Ze weet het zelf niet. En dan is er nog dat vreemde nieuwe pleegkind... Pa wil intussen niks met regels of toerisme te maken hebben. 'Mijn dochters zijn vrij'. Hij krijgt de deksel op de neus, want net als in het geweldige Reality neemt La Meraviglie een prachtige meta-wending. Rai Uno komt naar je toe deze zomer. En ze willen de 'Etruskische cultuur' promoten. Niemand doet tv zo goed en zo absurd als de Italianen. Magie binnen idiotie.

Krijg het gevoel dat onze smaken een beetje naar elkaar toegroeien, Ludo. Of dat we in dezelfde dingen magie zien tegenwoordig. Heb zo weinig lof gelezen over La Meraviglie.

wijsheid komt met de jaren he (kan beide kanten op. ;) )

Meraviglie, gewoon hartstikke lieve landerige film. Vol kleine grappige familie-dialogen. 'Als ik 60 ben, ben jij dan dood mama?' 'Ja, pel de tomaten nou'.

Inside Out
Pixar doet een puberfilm met voorzichtig onderzoek naar depressie. Leuk kijkje in het brein dat bestuurd wordt door vier emoties en met uitstapjes naar het langetermijngeheugen, onderbewustzijn, fantasie, etc. Het wordt nog even spannend maar eigenlijk is het een heel uitgebreide documentaire over de rol van emoties. De pubers vonden het in ieder geval geweldig.

Vijf emoties eigenlijk, bedenk ik me net.

ik ook! geweldige film. :)

The End of the Tour
'I don't think that we ever change.' Oef. Behalve als we dood zijn, natuurlijk. Dan worden we iconen. Ik had zo'n enorm negatief artikel over deze film gelezen, dat ik 'm bijna niet had gekeken. Een echte snob – die DFW écht kende – vond het helemaal niets. Wallace was een klootzak! En inderdaad, de film mildert het dwaze genie. The End of the Tour is tegelijkertijd intellectueel én oppervlakkig. Maar zeker de flitsende eerste drie kwartier is dat helemaal niet erg. Een potje pingpong tussen twee onzekere mannen. Sparrend over de onzin van interviewen. 'Po-mo'-stylo. Het denkraam van Wallace (Segal) schiet van hot naar her, en daar kan ook déze 'obscenely well-educated white man' van genieten. De sluimerende tragiek is er al wel, maar even in de blinkende lichtjes van de fame verdwenen. Wallace weet dat het tijdelijk zal zijn. Hij zit niet voor niets níet in New York. In een smalltown kan hij zijn overactieve brein nog enigszins onder controle houden. De bandana doet de rest. Als de oogkleppen van een paard dat op hol dreigt te slaan. Klontje suiker, David?. Pas aan het slot bereikt de film de verwachte weeïge emoties. Het is dan eerder de journalist (Eisenberg) die zichzelf met de kennis van nu raakt, dan Wallace hem, of beide ons. Eigenlijk had Wallace ook alles al gezegd in dat Boek hè. Volgende jaar maar eens proberen.

The Look of Silence
Nu ook al sequels op succesvolle documentaires? Wel begrijpelijk. Waar Oppenheimer in the Act of Killing de daders over hun slacht-partijen liet vertellen, zoekt hij nu de slacht-offers op. Dat is ergens toch een bekender perspectief. (Mijn hart zou bloeden als ik hier over saaier en clichématiger zou beginnen, maar ergens in de verte sluimert het...) In een wat al te vaak terugkerend shot bekijkt de broer van een van de slachtoffers Oppenheimers docu. Grimmigheid was zelden zo sereen. De stokoude ouders van de man zorgen aanvankelijk nog voor wat lichtvoetigheid. Moeder is recht voor de raap. En papa is het oudste en dunste wezentje ooit op doek getoond. 'Nee joh, hij moet 140 zijn'. (Aldus moeder.) Het gehannes, gewas en gepoeder van de Benjamin Button zorgt voor absurde taferelen. Ergens is het bejaardensploitation, maar wat een taaiheid. Ook in deze docu dus weer genoeg emoties. Confronterend. Gênant. Moeizaam. 'Niet over politiek beginnen'. Elk gesprek de bekende smoesjes. 'We deden slechts wat van hogerhand was opgedragen.' 'Wij wisten er niks van'. Vraag me af of iemand ooit zo'n film met nazi's heeft durven maken. Wat een lef. De laatste scene met wéér zo'n familie scherpt de lens nog een keer. 'Eerst vond ik je aardig Joshua, maar nu niet meer.' Mensen willen enkel hun eigen waarheid aanzien. Afzien doen anderen maar.

Inside Out
'Train of Thought! Right on schedule.' Wat een heerlijk epistemologisch hoogstandje van Pixar. In de gouwe ouwe traditie van de (Duitse?) animatieserie die door de bloedbanen van het lichaam stuiterde, nemen we hier een kijkje in het hoofd van Riley. (De naam moet wel een Gilbert Ryle-grapje zijn). Joy, Sadness, Fear en Disgust zitten als een soort therapeutische schema's achter de kijkschermen, achter de knoppen. Tot op heden stuurde Joy, maar een verhuizing zorgt voor fiks wat stress. Knikkertjes van herinneringen worden 'blue'. Core memories beginnen te wankelen, persoonlijkheidseilanden storten in. Ik was bij het intro al aangedaan, en dat werd er niet minder op. De noodzakelijke mentale reis voert onder meer naar The Subconscious ('where the take all the troublemakers) en The Stuffed Animal Hall of Fame in Imagination Land. ('Everyone's a winner here.') Met zoveel rake details doet het er geen moment toe dat de muziek eigenlijk nauwelijks boeit – heck – dat hele animatiestijltje van Pixar vind ik niet eens zo mooi. Who cares. Ik vond ergens een artikeltje waarin twee filosofen leggen uitleggen wat Inside Out 'gets wrong about the mind'. Stelletje brompotten. Uiteindelijk mag Sadness achter de knoppen (misschien omdat verhuizen eigenlijk héél goed is voor een kind?) en doet Geluk onder aanmoediging van Fantasie de rest. 'Sing louder Joy!'

Ja, zelfde associatie: Er was eens...het lichaam (Frans alsikmenietvergis)

https://www.youtube.com/watch?v=Hs7qyfmtEWc

Stelletje brompotten

Laat me raden: er zijn geen homoculi in de hersenen.

In zekere zin is "Inside-Out" heel modern. Er is een discussie gaande op dit moment over de vraag of je het brein moet opvatten als een netwerk of als een computer, met een files & folders systeem. De standaardconceptie is een netwerk, maar er zijn geluiden dat dit niet vol te houden is. Randy Gallistel is de vertegenwoordiger van de tweede stroming, die op dit moment in aanzien toeneemt (voor zover ik dat vanuit mijn positie kan inschatten). Inside-out is duidelijk Gallistelliaans, met zijn grote rekken waar herinneringen in balletjes liggen opgeslagen. (psst niet te hard roepen dit, Martijn ter Haar is anti...). Maar als je die filosofen-link hebt, houd ik me aanbevolen, Ludo.

hier is ie http://www.vox.com/2015/6/25/8840945/inside-out-mind-memory

heb 'm zelf nog niet gelezen, zal eigenlijk wel moeten gebeuren. Sowieso natuurlijk een pré voor any film dat er een filosofische boom over opgezet kan worden

niettemin lol @ homoculi

Franse serie.. Hij leek zo grundlich. :)

overigens slechts filosofie-studenten. ;) (verraadt men aan het slot)

het is wel een leuk artikel though :)

While We're Young
'You're an old man with a hat.' Noah Baumbach continueert zijn 'tribute to Woody Allen'-toer. Ditmaal is hij op recenter terrein belandt, helaas. While Were're Young is weliswaar wat beter dan pakweg Blue Jasmine, maar er in feel ook weer niet zó ver van verwijderd. Het is niet mijn type zwarte komedie. Teveel nare mensen die elkaar semi-grappig gaan zitten verwijten náár te zijn. De niet geheel bewust-kinderloze Ben Stiller en Naomi Watts komen 'bij toeval' een stelletje twintigers tegen. Met de youngsters op stap voelt heel wat beter dan eindeloze verhalen over ouderschap aanhoren. 'Moet je óók doen.' Stiller leert welke hoed en bril ie moet kopen en Watts oefent nineties hiphopmoves (ze kan het volgens mij stiekem best goed). Het retro-huis van de jonge helden staat vol 'shit die we vroeger weggooiden'. De invloed van de babyboom-generatie reikt zo wel bizar ver! While We're Young wordt pas écht Baumbach-waardig met de entree van Charles Grodin. De gevierde schoonvader is alles wat Stiller hád willen zijn, en waar zijn nieuwbakken klierkop pupil Adam Driver rücksichtslos naar toe werkt. 'If everyone is filming everything, what's a documentary anymore?' Die meta over truth is leuk sinds Catfish en werkt ook hier prima. Toch, vergeleken met Frances Ha is en blijft dit een niemendalletje. 'Arthritis, arthritis!?' 'Yes. I usually just say it once.'

Love
'Life is what you make of it.' Een wijsheid van een on-waar-schijn-lijke diepte. Daar hebben we dan dik twee uur porno uit het reservaat van de bush voor 'moeten' kijken. Een klootzakkerige hipster woont in een duur appartement, vol met de juiste dingetjes. Poster van Birth of an Nation, check, lp-speler, check. Maar enig bewijs dat hij zelf wat kan? Enige inhoud in dat eigen brein? Neen. Allemaal naar beneden gezakt zeker. Zou allemaal niet zo'n ramp zijn, maar Gaspar Noe zelf lijkt ook niet verder over deze film te hebben nagedacht dan: seks. In 3D. Het enige wat je 'm moet nageven is dat het inderdaad ook een 'ekte ekte' seksfilm is. Deze film omarmt de provocatie. En dat is natuurlijk ook wel toevertrouwd aan de man die Enter The Void maakte. (Hij citeert zijn meest beruchte shot.) Tot zo ver zijn creatieve input, want als je godbetert grapjes over je eigen naam in gaat lassen... Was ie zelf soms ook stoned? De drugs zorgen voor ondraaglijke sloomheid. De debutanten die de rollen wilden 'spelen' kunnen geen van allen acteren, goh, en het meisje wilde niet teveel pijpen... (Het valt echt op.) En het hoofdpersonage? Dat is het type dat zijn vrouw mee naar een parenclub troont, daar dan jaloers wordt en dan tegen haar tekeer gaat... Dat Peruviaanse kotsritueel is blijkbaar wel in trouwens. Twee films op rij. Ik zat zelf enorm te verlangen naar het sensuele Post Tenebras Lux. Dát reinigt echt.

Hij blijft maar geven (in Ludo's filmhuizen link vond ik die van Lynch toch weer het leukst):

http://welcometotwinpeaks.com/wp-content/uploads/inland-empire-1973-peter-stults.jpg

Hier de rest

haha er zit geld van Scientology in Dune, dat zie je zo

The Lobster
'There's blood and biscuits everywhere.' De humor van het coole The Lobster is een beetje vreemd, maar wel lekker. Soms knoerthard en cynisch, maar tegelijkertijd piekfijn gestileerd. Het lag vast niet alléén aan het dure hotel dat ik aan Wes Anderson moest denken. Wel een a-romantische en grimmige Anderson dan. Het verrassende eerste shot is letterlijk en figuurlijk een knaller. In dat hotel in het prachtige Ierland verzamelen de singles zich voor een dystopie. Ze hebben een x aantal dagen om een partner te vinden, anders volgt een gepaste sprookjes-straf. De gedistingeerde hoofdpersoon is besnord en gekapt op (of naar) de merkwaardige situatie. Weggelopen uit een James Joyce-verhaal ondergaat hij de wonderlijke gebeurtenissen gelaten, als een Man Without a Past. (Er speelt ook zo'n bandje..) Een paar mede-mannen uit hetzelfde schuitje worden naast concurrenten ook kompanen in 'de Jacht'. De kijker zet intussen de 'Dogtooth' in de ondoorgrondelijke maatschappij-metaforen. Jammer genoeg kiest anti-komiek Lanthimos voor het verkeerde pad. Het hotel wordt verlaten, nog voordat de puzzel daar is 'opgelost'. Ik was liever in die rare setting gebleven. Into the wild, wordt de film eigenlijk snel minder, hoe droogjes Rachel Weisz haar best ook doet. Het laatste shot word zelfs verknald. Waarom niet meteen op zwart?

Theeb
Tweede 'eastern' van het jaar. Een interessant 'nieuw' sub-genre. De western trekt naar het (Midden)-Oosten. Het werkt hier – net als in Loin des Hommes – weer goed, en zelfs nog wel wat authentieker. Hier geen blank hoofdpersonage, maar een verwend en nieuwsgierig sjeik-zoontje. 'Ik heb de zee nog nooit gezien.' Het jongetje woont met zijn broers (geen vrouw te zien, de hele film lang) ergens in de Ottomaanse woestijn. De trein is net gearriveerd, dus die transitie-vibe is daar. (Om over het imploderen van het Ottomaanse rijk nog te zwijgen, hoe veel meer 'in transitie' wil je het hebben?) Een Britse soldaat komt koffie drinken met de lokale stammen. Hij is op zoek naar 'iets', hij heeft 'iets' bij zich maar wie denkt dat de enige blanke van de film zelf een belangrijke rol gaat spelen, komt aangenaam bedrogen uit. Theeb is geen flauwige film. Jongetje Theeb krijgt het keihard voor de kiezen, in een paar indrukwekkende scenes die met Peckinpah kunnen wedijveren. Bandieten uitgeteld op kamelen, putten met 'bijzondere schatten'. Het enige waar de film niet op scoort is échte character development. Misschien ligt dat aan een zevenjarig hoofdpersonage. Er is niet echt een dialoog met 'm te voeren. Een erg groot probleem is dat niet. Het einde bij een Ottomaanse leger-post is zelfs beklemmend. Ze zouden er best een vervolg op mogen maken.

Ik heb een IFFR thema gezien van 'westerns' uit het oosten, jaren 50 en 60 (een Oost-Duitse, een Bulgaarse een Tadzjiekse), een soort revival dus. :)

New Kids: Nitro
Tja, meer van ’t zelfde. Fubar steekt erbij af als arthouse.

La isla mínima
Sicario
La isla mínima is een geweldige broeierige detective. Deed qua sfeer denken aan True Detective, zonder die supernatural dimensie. Sicario is ook een kunststukje, zeer spannend, goed geacteerd en vette cinematografie.

セックスハンター　性狩人 Sex Hunter
Japanse weirdness, perverse sex afgezonderd van de buitenwereld, next level shit. Stilistisch toch weer sterk, maar buiten het balletaspect toch bar weinig van doen met Susperia, waar deze film vaak aan gelinkt wordt.

哀しみのベラドンナ (Belladonna Of Sadness)
Geweldige tekeningen, beetje corny in de hoeveelheid verkrachtingen en de girl power-achtige finale. Maar ondanks dat een geweldige psychedelische trip.

The Fear Of Darkness
Paranormal Activity: The Ghost Dimension
Scouts Guide To The Zombie Apocalypse
De eerste heeft nog een aardige psychologische potentie die niet helemaal uitgebuit wordt, de tweede is maar zo zo. Een enkel aardig moment maar de hoogste tijd to put this franchise to rest, imo. De derde is een matige zombie flick meets frat boy comedy.

De Nærmeste
Liefde tussen broer en zus neemt rare wendingen, beetje slordig in sommige plotdingetjes, maar een lekker scandinavisch sfeertje en goed acteerwerk saves the day.

This Must Be The Place
De coming of age van Robert Smith. Penn is af en toe een beetje moeilijk te verstaan, net iets te aanstellerig naar m'n zin, z'n vrouw Frances McDormand is nog wel zo monter. Maar toch een fascinerende film, beetje Jim Jarmusch met een mega-budget.

Prins
Vorm boven inhoud, veel hippe shit, van rappers in de cast tot de 80s soundtrack van Palmbomen, maar dat cheesy einde na een betrekkelijk simpel verhaal is wel een beetje insult to injury. Refns Drive, waarmee deze film wordt vergeleken, is toch wel andere koek.

Amy
What Difference Does It Make
Electric Apricot: The Quest or Festeroo
Ik heb nooit veel naar Amy Winehouse geluisterd, maar wat ik hoorde klonk op zich niet verkeerd. Deze fly on the wall-docu schept een aardig beeld van haar denk ik. De home videos hebben de 'foute dia-avond'-sfeer van die andere tragische superster-tegen-wil-en-dank Kurt Cobain gelukkig niet. Het was een bijzondere dame en Tony Bennetts observatie dat je het leven wel leert te leven als je maar oud genoeg wordt is een mooie. De tweede is een nogal docu film over muziekmaken met een rits sterren variërend van Brian Eno tot Stephen O'Malley, van Rakim tot Van Dyke Parks en daartussendoor een zooitje n00bs op de Red Bull Academy aangevuld met nogal wat beelden van daklozen … ¯\(°_o)/¯ Electric Apricot is een Spinal Tap-achtige film over het verschijnsel 'Jam Band' van Les Claypool (Primus). Veel spiritualiteit en tie-dye shirts en natuurlijk jams. Net als in die jams is de boog niet altijd gespannen.

rake omschrijving van This Must Be The Place. Ook eens wat betreft Prins, minder wat betreft Sicario (waarover later)