Filmforum

Junior Bonner
It's like being 90 minutes in an actual rodeo! Nou, daar was ik nog nooit geweest, dus een leuk nieuw inkijkje in die subcultuur. De film mist wel wat scherpte in 't verhaal. Peckinpah zet wat conflictjes uit, maar raakt dan afgeleid door parades en de wedstrijden om er verder nog veel mee te doen. Steve "Foeke Booy" McQueen speelt een rodeo-rijder waar 't beste er net van af is, en hij was sowieso al niet zo goed als zijn vader Ace Bonner. De rodeo is eigenlijk een rondreizen circus, inclusief aanhangertjes en clowns. Er wordt geloot om wie op welke bull moet rijden, Junior Bonner koopt de loting om en mag weer op de gemeenste. Niet zonder reden, want ze keren terug naar z'n hometown. Een goeie band met de familie heeft ie niet, pa is een eikel en een dromer (hij wil naar Australie om goud te delven) ma is een goeiig mens (rol van Ida Lupino!) en z'n broer is een kapitalist/makelaar in mobile homes, die net pa heeft afgezet door z'n grond voor 'n prikkie van 'm te open. Mooiste scenes zijn niet die van het rodeo-rijden zelf, maar in de pauze, als de menigte zich naar een kroeg begeeft om daar zich te bezatten, met als begeleiding natuurlijk een Tumbleweed-achtig countrybandje. (Ze spelen nog net geen Me and Bobby McGee)

Walk Hard: The Dewey Cox Story
Van dezelfde regisseur als The TV-Set, maar een stuk minder scherp. Meer de usual Apatow stijl komedie, met een hoop flauwe grappen. Zie de naam van het hoofdpersonage alleen al. Zijn humor is toch niet echt de mijne, maar ook niet slecht hoor, ik heb best zitten grinniken. Walk Hard parodieert voornamelijk Walk The Line en alle andere biopics die van de gutter (inclusief jeugdtrauma) naar sterrendom gaan, dan de afslag drugs nemen, om er toch nog wijzer uit te komen. Geinig zijn de Jews die de platenindustries controleren en runnen (in het Jiddisch) en de Smile-fase waar Dewey ook nog doorheen gaat. (Met het opnemen van schapen, aboriginals en een tiet) In de aftiteling bleek Van Dyke Parks himself zelfs meegewerkt te hebben aan 't liedje. (Is ook niet zo slecht) Al krijg je zelfs in deze parodie wel wat meer begrip voor hoe de andere Beach Boys zich gevoeld moeten hebben toen Brian aan die eindeloze trip begon. Dewey wordt trouwens gespeeld door John C. Reilly, die ik toch liever in z'n loser-rol zie. (Al is ie oorspronkelijk comedian, meen ik)

Get Shorty
Ik dacht effe dat deze film uit 1990 kwam. Dat zou het oordeel helemaal veranderen, zo van: wtf Travolta speelde al een Pulp Fiction-achtige rol voor Tarantino hem ontdekte. Het hele verhaal riekt naar Tarantino, heeft ie ook dat nog gejat. Maar nee he tis 1995, en Tarantino spoorde Travolta zelfs aan deze film te doen. Hij zal fan zijn van Elmer Leonard, van wie hij later Jackie Brown verfilmde. Leonard-verhaaltjes werken dan ook prima op celluloid. In wezen is het een gangster-parade van double-crosss op double-crosses, het lijkt ingewikkelder dan het is, maar vermakelijk is 't wel. Wat ongeloofwaardig (maar het is ook geen serieuze film natuurlijk) is als b-film-producent Harry Zimm (Gene Hackman) zelf ook aan hosselen gaat en de gevaarlijkste maffia-baas naar de stad lokt. Get Shorty is ook leuk omdat het een film over Hollywood is. Danny DeVito als pathetische steracteur, met eindeloze zwam-filosofietjes, dat werk.

The Last Detail
Moest eigenlijk wel goed zijn, toen ik zag dat Hal Ashby regisseerde. Dit heeft de sfeer van Cassavettes' Husbands, waar ook 3 mannen aan de wandel gaan en zich eigenlijk als puur escapisme alles doen wat ze te binnen schiet. (Daar is een vriend dood, hier moet een knaap door 2 andere mariniers naar de gevangenis worden overgebracht) Jack Nicholson in een van zijn aardigste rollen (ook subtiel voor zijn doen!) al zou je dat niet verwachten, het moment dat ie geintroduceerd wordt, lijkt ie met z'n rare haar en foute snor eerder op Hitler. (Of op een neo-nazisitische Hitler-wannabe die met 7 andere NVU'ers in zo'n protestmars loopt) Randy Quaid is de piepjonge kleptomane marinier die zeer overdreven 8 jaar cel heeft gekregen. Nicholson wil iets leuks voor 'm doen, terwijl Otis Young (ooit een echte marinier) meer zoiets heeft van "get it over with". (Daar komt niks van in en ze maken een enorme detour) Wat sterk voor de film pleit is dat er geen suikerspin-einde is, zelfs het minste wat je nog verwacht een vriendschap tussen de 2 marinier-bewakers wordt achterwege gelaten. Ja, ze zijn een beetje hetzelfde, maar aan 't eind gaan ze gewoon uiteen. Op 1 momentje, big baby Randy Quaid schaatst enthousiast rond, en Nicholson zegt: see you said he couldn't have a good time. (Ofzoiets)
Minor detail nog: (en spoiler!) ergens aan 't eind probeert Quaid weg te sneaken, hij heeft net van die Yankee Hotel Foxtrot-signalen geleerd, waarmee hij dan B. Y.E spelt. Alleen hij staat nog fucking dichtbij, was leuker geweest als hij dat als stipje in de verte had gedaan. (Ok, hoe hadden ze 'm dan nog in moeten halen)

Eindelijk Blade Runner gezien. The Final Cut en gelijk twee keer omdat ie best wel goed is.

En Dawn Of The Dead, de remake. Best spannend, die rennende zombies.

had trouwens in the Last Details wel geholpen als de toepasselijke maar vreselijke leger-mars-muziek vervangen was door IETS anders, maakt niet uit wat. (zeg maar de muziek waar de baas van Harry Palmer in the Ipcress File fan van is)

ik zag laatst Blade Runner ook nog 'n stukkie, viel me tegen, het leek allemaal zo.. belachelijk. zal wel niet in de stemming zijn geweest.

ik bedoel waar haalt ie die DUIF ineens vandaan!

Who care! Symbolen man!

'Realisme' is toch sowieso geen sterk punt.

hehe, het is ook niet de juiste manier om naar Blade Runner te kijken, maar als je eenmaal in "dit is bespottelijk"-mode zit, ga je je dat soort dingen afvragen.

Wordt het een lange zit. Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo. :)

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
speaking of which: afgelopen zaterdag Synecdoche New York van Charlie Kaufman gezien. mooi hoe de film traditioneel begint met een hypochondrische theaterregisseur + vrouw en kind en dan ineens na een half uur steeds surrealistischer uit de gebruikelijke kaders begint te scheuren.

rond datzelfde moment voelde ik dat ik me moest gaan bewapenen tegen de visie op het leven van Kaufman, die in deze film stukken minder frivool is dan ten tijde van Being John Malkovich. It all boils down to this: het leven is een tevergeefse, hopeloos individuele ademzucht tussen twee zwarte gaten, met geen mogelijkheid tot werkelijk contact. Kaufman bekwaamt zich in horror vacui? Hoewel ik samen met vriendin danig ontdaan Kriterion verliet (sommige taferelen zijn wel erg naargeestig) dacht ik ook al vrij snel daarna: een dergelijke Weltschmerz hangt noodzakelijkerwijs samen met een al te groot ego. Die tobberige traditie van het leven zien als een eeuwig tranendal staat me toch steeds minder aan, alleen als je jezelf vreselijk belangrijk vindt kun je er een dergelijk groot probleem mee hebben dat het leven niet noodzakelijkerwijs een hoger plan dient. Kaufmans positie lijkt onbehagen met atheisme en darwinisme te impliceren, terwijl ik die twee denktradities juist als inspirerend zie.

Een andere lijn die ik in deze film misschien wel interessanter vindt: waar houdt de ambitie van een regisseur op? Misschien zelfs in dubbele vorm: de ambities van zowel het karakter van Hoffman als de ambities van Kaufman als filmmaker. art copying life copying art copying life, etc. De buitenproportionele set waarop Hoffman zijn ultieme theaterstuk wil realiseren.. prachtig.

Eenzinsrecensie: Philip Seymour Hoffman verdwaalt met regisseur (en scenarist) in een spiegelpaleis.

Eenmaal thuis las ik bij Louis Ferron een citaat van Arthur Schopenhauer, dat deze film ook aardig samenvat: "Mijn fantasie speelt, vooral bij muziek, dikwijls met de gedachte dat alle mensenlevens slechts dromen zijn van een eeuwige geest, kwade en goede dromen, en dat elke dood een ontwaken is." (Neue Paralipomena nummer 275).

Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo

Dat sowieso. :) Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder? Eitje voor een replicant om die te vangen. Wat me wel doet afvragen, in die Blade Runner wereld bestaan geen echte dieren meer dus die duiven zijn ook nep. Maar goed, details.

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
goeie. wordt wel met elke kijkbeurt moeilijker, waarschijnlijk. (van dezelfde film bedoel ik)

Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder?
hij had 'm de hele tijd al tussen z'n oksel zitten ;)

Kon even niet op de uitdrukking komen, nu schiet-ie me ineens te binnen: the suspension of disbelief. Blijkt van Samuel Coleridge afkomstig te zijn: Suspension of disbelief or "willing suspension of disbelief" was a formula devised by the poet and aesthetic philosopher Samuel Taylor Coleridge to justify the use of fantastic or non-realistic elements in literature. Coleridge suggested that if a writer could infuse a "human interest and a semblance of truth" into a fantastic tale, the reader would suspend his or her judgment concerning the implausibility of the narrative. (wiki)

Slumdog Millionaire (2008, Danny Boyle)

Ik heb me prima vermaakt met deze film, maar het is allerminst een meesterwerk.
Enkele kanttekeningen.

Dev Patal als Jamal is te bedachtzaam, fijnzinnig en vooral te 'westers' om voor een Indiase 'slumdog' door te gaan.
Deze kritieken vind ik gerechtvaardigd en eigenlijk een forse inkopper en wel om de volgende scenes in de film:

In het quizprogramma is er geen moment waarop de presentator iets te zeggen heeft over zijn ongeschooldheid en lage afkomst, wat haaks staat op het verzorgde uiterlijk, beleefdheid en goede manieren van de slumdog.
De sadistische politierechercheur vind het hoogst onwaarschijnlijk dat de ongeschoolde 'slumdog' zoveel vragen goed heeft, het moet wel een luchtje aan zitten.
Maar wij zien iets heel anders: voor hem zit een bedachtzame, beleefde en welbespraakte jongeman.
En waren de vragen nu zo moeilijk?

Of de quizpresentator en de politierechercheur zijn louter domme, kortzichtige mensen of Dev Patal is niet goed gecast als Jamal.
Beide mogelijkheden doen afbreuk aan de geloofwaardigheid van de personages.
Over de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen begin ik maar niet...

Ten slotte:
De liefde tussen Jamal en Latika is iets wat maar moet worden aangenomen, er zijn geen momenten geweest waarop dit zichtbaar gegroeid is.

ik zit in de Volkskrant te bladeren (ze zijn vernieuwd) en zie dat ze voortaan op donderdag met een hele Film-bijlage komen. wow. we zullen zien, maar ik vind 't een opvallende keuze. (al denk ik dat het iets beter lezen is over films dan over muziek, maar muziek moet 't voortaan doen als onderdeel van Kunst & Boeken) (echt gewaagd was pas een heel katern over Ballet, maar soit)

oh ik ben te snel. op pagina 2 wordt de boel nader gespecificeerd en blijkt 't katern Film ook Muziek te bevatten. (lol)

En nog even terugkomend op Synecdoche, New York: bij de afwezigheid van een God voelt de atheïstische Caden Cotard/Philip Seymour Hoffman/Charlie Kaufman zich blijkbaar genoodzaakt de plaats van God in te nemen. Conclusie: it sucks to be God. Over dit thema zijn overigens ook luchtigere films gemaakt: Stranger Than Fiction (Marc Forster, 2006) met Emma Thompson als een suïcidale schrijfster.

Wat is Che Part 2 trouwens een ontiegelijk saaie film. Het is ten opzichte van Part 1 een grote herhalingsoefening zonder franje en Che is niet meer dan een uitvergrote bijrol. Het kleurenpalet was zeer toepasselijk ook voornamelijk grijs, waar Part 1 nog bestond uit zonnig bruine tinten. Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Uit het David Gilmour-rijtje maakt The Late Show mij wel nieuwsgierig. Iemand die al gezien?

Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Begon de NRC.next scribent ook al over. Is dat een cinematografische faux-pas of zo? Of voelde je opeens eens een "I AM SPARTACUS!" gevoel opkomen. :)

Het is meer dat ik, net als bij een defecte UFO, dacht: wat komt daar nu opeens uit de lucht vallen?!

Maar het gebeurt toch wel vaker (heb de film overigens niet gezien), Leon schiet me, hoho, zo even te binnen.

Wat vond men hier van Frost/Nixon? Die rol van Nixon vond ik echt fenomenaal spannend geacteerd, waarbij Frost nauwelijks overeind blijft met zijn beschikking over maarliefst twee expressies. Equivalent van Rembrandt vs. Bob Ross, so to say. Wel erg interessant qua mediageschiedenis (dat er ooit een tijd was dat PR officials nog niet doorhadden dat je Belangwekkende Momenten moet timen wanneer de westcoast al wakker is bijvoorbeeld).

Die (opper)vlakk(ig)e uitstraling van Frost maakt dat Nixon lang makkelijk denkt over de 'strijd', en is in zekere zin dus ook wel weer functioneel. Die Langella speelt inderdaad de sterren van hemel; na tien minuten IS-ie Nixon terwijl hij er totaal niet op lijkt....

Maar het gebeurt toch wel vaker (heb de film overigens niet gezien), Leon schiet me, hoho, zo even te binnen.

Bij Leon heeft de kijker zich een hele film lang kunnen identificeren met de hoofdpersoon en daarom stoort het subjectieve moment in die film niet. Bij Che Part 2 is het irritant omdat Soderbergh de hele film lang ontzettend veel afstand heeft genomen tot zijn titelpersonage. We kijken opeens door de ogen van iemand die een vreemde voor ons is gebleven.

Olaf was niet zo positief over The Reader (zie op deze pagina bij zondag 22 februari 2009) en daarmee druk ik mij heel zacht uit. Afgaande op zijn openingsregel Be-spot-te-lijk! ging ik, voordat ik vorige week richting bioscoop afreisde, er van uit de grootste filmmislukking van 2008 te gaan meemaken. Ondanks (of dankzij?) de heftigheid van Olafs reactie kon ik eigenlijk weinig negatiefs ontdekken in dit drama en moet ik eerlijk bekennen tamelijk te zijn meegesleept op meerdere momenten. Zelfs de accenten van de acteurs vielen mij mee – de accenten van de echte Duitsers vloekten zo op het eerste gehoor niet met die van de van oorsprong Engels sprekende acteurs. De morele issues en het dilemma van hoofdpersonage Michael vond ik invoelbaar.

Drama’s over de Holocaust leveren altijd heftige, tegenstrijdige reacties op. Zo vond ik John Turturro in zijn rol van Primo Levi in het redelijk positief ontvangen The Truce (Francesco Rosi, 1997) niet te harden. Turturro keek zo ongemakkelijk en daardoor zo onnozel bij het verlaten van het kamp dat ik, zonder het te willen, in de lach schoot, terwijl ik het natuurlijk allemaal heel erg had moeten vinden. Of het wordt allemaal te braaf en te netjes verbeeld zoals in The Boy In The Striped Pyjamas (Mark Herman, 2008). Wanneer is een Holocaustdrama dan wel geslaagd? Moet het onverbiddelijk zijn als in The Grey Zone? Of mag er met de horror zo luchtig omgegaan worden zoals in La Vita è Bella?

Of mag er met de horror zo luchtig omgegaan worden

http://static.episode39.it/movie/11706.jpg

Beter wordt het niet (hartverscheurender ook niet met een van de beste eindshots ooit).

Ken ik helemaal niet. Bedankt voor de tip!

The Reader is overigens een film waar de belangrijkste plotwending, dankzij de uitgebreide publiciteit, geen verrassing meer is. De plotwending stond onder meer met koeienletters in de kop boven het interview met Kate Winslet in Het Parool. Ik had graag net als Michael totaal verrast willen worden door het verleden van Hanna.

Net als bijvoorbeeld laatst was ik naar de bioscoop geweest en daar had ik een hele mooie film gezien en die heette... dat was ehm... Schindlers List heette die. Ja maar die is mooi hoor! Dat was 'n hele mooie belangrijke film, want kijk de mensen praten altijd wel over de Joden enzo, terwijl eh nou die Duitsers dat waren ook geen lieverdjes hoor.

er zijn eigenlijk helemaal niet zo veel films die in het concentratiekamp spelen.. denk ik ineens. Meestal gaan die 2de Wereldoorlog films over verzetsmensen, mensen op de vlucht dat soort werk. Je had nog zo'n hoax-roman over een vrouw die heel Europa doorzwierf na te zijn bevrijd uit een kamp. Zou ik best een film van willen zien. Maar dat zou dan weer niet over de tijd erin gaan zeg maar.

iemand Night and Fog van Resnais gezien? dat schijnt volgens Wikipedia de gruwelijkste te zijn) (en een van de mooiste/bekendste)
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Holocaust_in_art_and_literature

Documentaires tellen niet mee! :-)

shit is dat 'n docu.. zucht. niet goed opgelet.

jay ilx back

Bullitt
Niet zo goed als "men" zegt, maar je kunt inderdaad wel zien dat dit een invloedrijke film moet zijn geweest. Niet alleen de befaamde car chase, die mijns inziens wel nogal knullig eindigt: plotseling kunnen de 2 bad guys (die opvallend zwegen) de weg niet meer houden en toevallig staat daar net een tankstationnetje, waardoor ze onherkenbaar verbrand kunnen raken. (Noodzakelijk voor 't plot) Het plot dat sowieso al een beetje rammelt, agent Steve McQueen moet met z'n team een maffia-rat bewaken, hij doet dat met nauwelijks mankracht en zet 1 agent bij de verklikker in de hotelkamer (En niemand VOOR de deur) Wel een fijne dectective verder, die Bullitt, Steve McQueen is duidelijk van 't moderen minimale acteren. Wat weer niet geldt voor z'n irritante/overbodige vriendinnetje, die nog ergens een flauwe preek houdt. Het stoerste aan McQueen is dat hij de hele film zonder pistool "werkt", tot aan 't eind. En dan is 't ook raak verdomme. ;)

Letter From An Unknown Woman
Aardig melodrama van Ophuls. Met name de eerste veertig minuten zijn erg fijn, en volgens mij nauwelijks verhuld erotisch. Het ontwaken van een jong meisje, ze lijkt wat op Sophie Hilbrand, te oud om nog op de schommel te zitten en dan muzikaal/sensueel wakker gekust door de nieuwe buurman (een sterpianist) ze dwaalt in een dun gewaadje door de gangen van het appartement, terwijl hij speelt. Dan gaat moeder (her)trouwen, wordt er verhuisd naar Linz en valt haar droom in duigen. Ze moet terug! (naar Wenen) doet ze ook, inmiddels veranderd in een volwassen vrouw. (Ik zweerde een andere actrice, maar het is 2x Joan Fontaine, knap gedaan) Terug in Wenen hervat ze haar gestalk en dan raakt ze alsnog aan de praat met de pianist. (In een Linklater Before/After Sunset-achtige sfeer, in een half verlaten pretparkje, ook mooi) Maar wacht, het begon allemaal met een brief. Van een uknown woman. Maar hij kent haar nou? Toch? (Enter een bitter einde) Oh ja, ook nog een mooie rol voor een pianostuk (ook in orkest-arrangement) ik gokte van Chopin, het was een (natuurlijk superromantische) etude van Liszt.

Pretty Baby
Louis Malle hield wel van bordelen. Zie ook Au Souffle au Coeur, waar deze gewaagde, fascinerende film zeker de ongemakkelijke sfeer mee deelt. Een van z'n Amerikaanse films (goh, titel) maar spelend in het (pulpfictie-Faulkneriaanse) New Orleans van de vroege 20e eeuw, dus zeker nog met 'n Franse slag. Goudbruine tinten van cinematograaf Nykvist verbeelden een redelijk chique hoerenhuis gerund door een Antony-achtige ouwe madame/coke&opium-junk. En natuurlijk veel fraaie dames. Hier groeit Violet (een piepjonge Brooke Shields) op. In 't begin lijkt 't nog mooi. Al die uitgelaten wilde vrouwen en een geinige negroïde barpianist. Het is haast een commune. Maar dan wordt het tijd dat het arme kind ontmaagd wordt. Ze is 12 tenslotte. Niet dat het er echt wordt opgedrongen, maar die dingen gaan op zo'n plaats vanzelf. Ze wordt rondgeparadeerd en aan de hoogste bieder verkocht, die natuurlijk veel te ruw met d'r is. Ondertussen is er een melancholische Vincent van Gogh-achtige fotograaf verschenen, een zeer vreemd figuur, hij fotografeert de dames, al dan niet naakt, maar raakt langzaam geïnteresseerd in 't jonge meisje. Zeker nadat haar liefdeloze moeder (Malle-favoriet Susan Sarandon) is vertrokken. De fotograaf is mogelijk homoseksueel en is ondanks zijn bijnaam "Papa" bepaald geen vaderfiguur. (Tekenend moment is dat als hij merkt dat Violet niet kan lezen, hij haar dat niet gaat leren, wat in een tearjerker wel was gebeurd) Nee, hij drapeert er liever naakt over de bank om nog maar 'n plaatje te schieten. (De ouders van Brooke Shields waren OF heel eager om hun kind beroemd te krijgen, of zaten zich toch 'n beetje te schamen bij de première)

Mic schreef op donderdag 22 januari 2009 als eerste over Tôkyô Sonata van Kiyoshi Kurosawa. Ik kwam pas deze week aan de film toe. Het is een film waarbij het lastig is spoilers te omzeilen als je er dieper op in wilt gaan. De lezer is dus gewaarschuwd.

Voor een groot deel is Tôkyô Sonata erg goed. Ik deel Olafs mening wat betreft het tweede deel van de film. Tôkyô Sonata ontspoort wanneer de inbreker het verhaal binnendringt (hoe toepasselijk!) en blijft tot en met het slot verwijderd van het realisme dat het begin van de film kenmerkt. Er is opeens sprake van absurdisme en uitvergroting. Het is een bewuste ontregeling die voor mij niet 100% werkte. De hele affaire met de inbreker kon me gestolen worden, mede door het overacteren van Kôji Yakusho. Het slot van Tokyo Sonata is, zoals Mic hierboven op 13 februari al schreef, majestueus, maar wat gebeurt er nu precies in deze scène? De gordijnen dansen in de wind bij het open raam en de gebiologeerde aanwezigen vormen een groeiende kring rondom de piano. Het is allemaal te mooi om waar te zijn. Is dit een (wens)droom? Ik denk het wel, want Clair De Lune van Debussy komt overduidelijk niet uit de piano. Het is niet de jongste zoon die we horen, maar een plaatopname van het stuk, afkomstig van krakend (!) vinyl.

Een veel betere (want consequent absurde) Japanse film over vervreemding binnen een gezin is overigens Monkeys In Paradise (Kenchi Iwamoto, 1993), een film die helaas, na uitbreng in Nederland 15 jaar geleden, obscuur is gebleven en waarvan waarschijnlijk geen dvd-uitgave bestaat. :-(

ondertussen zijn ook FilmValley en Cut er mee gekapt. FilmValley failliet. Cut! niet rendabel, dat laatste is niet zo vreemd want een magazine over de Nederlandse cinema.. tja. Maar FilmValley zag er behoorlijk duur en commercieel uit. Alleen hun uitgebreide dvd-kado-schema-plan maakte me wat achterdochtig. (al die boxen, dvd's weggeven, dat gaat gewoon niet goed)

als ik me niet vergis is er nog maar 1 Nederlandstalig filmblad over (de Filmkrant)

Schokkend Nieuws leeft ook nog.

Xi heeft ook een papieren versie. En vergeet natuurlijk Preview niet ;-)

haha Preview, ja maar dan heb je ook nog ehm hoe heet dat, Cinefeel, da's ook best een aardig reclameblaadje. (bij de cultvideotheek) (maar is nogal Vlaams, dus wie weet bereikt 't Amsterdam niet)

op blad lukt 't (dus kennelijk) niet, maar dit is een aardig filmweblog: http://www.salonindien.nl/

@Vido: Als jongste zoon raakt alle Claire de Lune noten op x-factorwijze met wapperende gordijnen een wensdroom is, dan kan de ongeschonden wederkeer van de oudste zoon die militair werd, en de vernederende smak en het ontwaken op asfalt van manlief, en de overrompelende liefde van de inbreker, allemaal wel eens een wensdroom zijn van Megumi Sasaki. Dan snap ik de stijlbreuk na de intrusie van de indringer beter. Heeft deze Kurosawasa vaker aan vreemde plotwendingen gedaan?

http://www.cinema-francais.fr/images/affiches/affiches_d/affiches_demy_jacques/les_parapluies_de_cherbourg.jpg

Les parapluies de Cherbourg (1964, Demy)
Aan de ene kant ben ik er van overtuigd dat je van musicals ongeneeslijke ziektes krijgt, maar ja drie van mijn favoriete films (Une Femme Est Une Femme, Mary Poppins ennuhjahoor Jesus Christ Superstar) behoren tot dat genre dus toch ook maar deze klassieker eens bekeken. Wel hardcore dat echt alles vanaf de eerste minuut wordt gezongen, een personage merkt in de openingsscène al zingend iets op van "ik ben zo moe van al dat zingen!" :) Verhaal is typisch kleine burgertragedie, eigenlijk zijn de liedjes ook niet echt memorabel (met uitzondering van het thema) maar mis-en-scene/art direction is natuurlijk de reden waarom de film nog niet is vergeten. Even revolutionair kleurgebruik als in Il Deserto Rosso (1964 was een goed jaar voor kleuren ;).

eens even kijken: De regenboog in 24 beelden per seconde (liedjes bijgevoegd.)

Ja leuk he, hoe ze opeens kleur ter beschikking kregen en helemaal loos gingen. "Gaan we kleur? Dan doen we leuke behangetjes!"

@Vido:
N.a.v. uw publicatie over The Reader wordt u de bijzondere leerstoel in de Films Die Meevallen aangeboden.

Ik was van plan in het kader van Pasen die film van Pasolini eens te proberen, maar ik moet zeggen opeens ook wel trek te krijgen in Schindler's list. Nog nooit gezien en misschien de beste in het kamp geschoten holocaustfilm. Vond the grey zone bepaald niet misselijk, maar daar zaten wel die enorme miscasts in. Buscemi, dan zit je toch meteen half te lachen.

oh Schindler's list is best mooi hoor. het is lang geleden, maar zeker het begin is heel fijn, smoezelig, rare Duitsers in rare werkkampen.

oh en wat betreft die Demy, ik had net Les Demoiselles de Rochefort genoteerd, volgens mijn filmbijbel de beste. (moet 'm dus zelf nog zien)

Schindler's List is een aanrader ja.

Net Gomorra gezien.
Valt niet tegen.
Een paar jonge gastjes op het strand met uzi's zien schieten geeft de vernietigende kracht van vuurwapens opeens veel stringenter weer dan in menig gewelddadige film uit de Hollywood stal.
Ik betrapte me erop hardop te zeggen: "Kijk nou uit!"

Wat is het overigens een deprimerende achterbuurt zeg waar de film is geschoten, jeuzus!...daar zijn zelfs de sloppenwijken in LA niets bij vergeleken.
Hele gekke flat-achtige gebouwen met mini viaductjes die de woningen met elkaar verbinden.
(wat heb ik het hier in Nederland goed :))

Tokyo fist (Tsukamoto, 1995). Olaf en cult, het wil maar niets worden. Omdat Vido en OMC hier nogal van hielden heb ik het braaf uitgekeken, ook al werd ik een beetje misselijk. Geprezen om zijn visuele stijl, deze film. Slaapkamers zijn neon-rood, neon-blauw of neon-geel (denk Wong Kar-Wai) en snel gesneden footage van skyscrapers vertellen ons dat Tokyo een beetje teveel aan het worden is voor de hoofdpersoon. Verder staat alles in dienst van het verhaal. Het stripverhaal. Iedereen slaat iedereen voor zijn bek in een relationele driehoek en, oh ja, de film gaat ook nog over boksen. De boks-scenes zijn p.o.v. geschoten en indrukwekkend, maar verder doet de koppeling van de drammerige Requiem-for-a-dream-achtige stijl en over the top gebeurtenissen me niets. A slaat B op zijn bek, B valt door een muur. Of: A slaat B op de grond en binnen no time ligt er een vierkante meter bloed, stromend!. Thematisch is de link tussen de gek makende stad en zelf-inflictie een potentiële hit (denk Fight Club), maar als dit punt bij me naar binnen wordt geramd met beelden van opgezwollen feestwangen waar het bloed meters uitspuit, dan denk ik: ik had me deze pasen iets anders voorgesteld. Vital zijn beste, Tetuo geloof ik wel. Tsukamoto.

Kan gebeuren, is ook niet voor iedereen (je moet hem ook eigenlijk in de bioscoop zien, mannnnn. :) Tsukamoto kan je dan twee kanten mee op: de klassieke Tetsuo fase (wat mij betreft nog steeds niet overtroffen, Cronenberg tot het uiterste opgevoerd) of de meer arty-farty fase. Vital heb ik niet gezien, Gemini is meer psychologisch en vond ik destijds enigszins tegenvallen maar A Snake Of June is toch wel een aanrader (prachtig blauw-wit geschoten, intrigerende film over ziekte.)

White Heat
James Cagney is een van de ontdekkingen van het jaar tot nu toe voor mij. Fantastisch in Footlight Parade en nog beter hier. (Dit is wel een iets minder goede film, maar da's appels met peren vergelijken) Cagney zet hier een van de beste gangsters uit de filmgeschiedenis neer, waar zowel de Joker (Heath Ledger) als Norman Bates (Anthony Perkins) wat van geleerd hebben. Top of the world ma! Hij speelt een psychopatisch figuur met een moeder-complex. Hij leidt z'n bende, die allerlei heists pleegt. In 't geld is onze schurk niet echt geinteresseerd, het gaat om de kick, de fame en vooral het respect van z'n lieve moedertje. (Nou ja lief, ze is gewoon partner in crime) Dan komt ie in de problemen en bekent een misdaad die hij niet gepleegd heeft. Handig, want nu is ie binnen 2 jaar vrij. De politie heeft 'm echter door en stuurt een rat de gevangenis in. (Undercover-films zijn er genoeg, maar een film waar een politierat zich in de gevangenis voordoet als convict, bekend verschijnsel maar ik had er nog geen film over gezien) Het gevangenisgedeelte is ook het beste. In een bijzonder gedenkwaardige scene zitten de honderden gevangen aan de maaltijd. Cagney stelt een vraag die door en door wordt gegeven en dan heel langzaam weer terug, met voor hem dramatisch nieuws. Het laatste gedeelte is wat rommeliger, handlangers die effe verdwijnen en dan weer 't beeld in lopen, maar de laatste heist is magistraal. Shoot out op een olieraffinaderij, hoe zou dat eindigen..

Out of Sight
Ik verkies Get Shorty boven deze. De geniale bankoverval waarmee dit opent voorspelt veel goeds, net als de scene kort daarna als overvaller Clooney een babbeltje over films maakt met FBI-agent J. Lo, in een kofferbak. Maar daarna begint een flashback-structuur die me wat verveelde, het middenstuk met de verwachte romantiek is ook wat te langdradig. Op zich zijn de schurken leuk, Don Cheadle is altijd kwaliteit en Steve Zahn speelt een leuke stoner, met heel goed de paranoia, onbelangrijke dingen als belangrijk zien-gezwam.

Night Moves
Sappige noir die verdomd jammer in de tweede helft zich ineens op een mysterie-plotje gaat concentreren, met als McGuffin uiteindelijk een soort Maltese Falcons. Heeft een soort gemaakte ingewikkeldheid/twist. En dat terwijl het eerste uur heel diep gaat, vol kapotte personages en belangrijker zonder verhaal. Gene Hackman is een verlopen private dick, die zijn vrouw overspel ziet spelen en ondertussen als klusje de dochter van een al even uitgerangeerde actrice uit Florida moet halen. Het dochtertje (Melanie Griffith) is een erg liberale nimf, die constant haar shirtje uit wil doen (wat Hackman lang weet te verhinderen) Mooiste personage is een Amelie Mauresmo-achtig typ, die met haar man (?) het nimfje onder de hoede heeft genomen. Heel raar en fascinerend mens, die allerlei verschillende life stories opdist. En (altijd leuk) net als Hackman geinteresseerd is in de art of chess. (Hackman loopt rond met zo'n magnetisch bordje, waar ie in z'n eentje stellingen op bestudeerd)

The Last Show
Zou er niet voor naar de winkel rennen, zal ie ook wel te obscuur voor zijn. Weer een verlopen private detective, deze is er nog erger aan toe, met gehoorapparaat, gut problemen en een kapot been. Magnifieke opening waar een collega bij 'm aanbelt en op 't tapijt begint te bloeden. De detective maakt kennis met de altijd gedenkwaardige Lily Tomlin hier als irritant constant doorratelend hippiemeisje, waarvoor zowel kijker als detective langzaam respect krijgen. Ze is d'r kat kwijt! Daarin is onze man niet geïnteresseerd, maar wel nadat blijkt dat die dooie collega ook al naar die kat had gezocht. Natuurlijk krijg je dan een hoteldebotel waanzinnig plot en is 't vissen naar wie hier nou de slechtste onder de cons is. Het is niet echt eng en ook niet echt grappig, vooral bizar eigenlijk. Past ook wel bij het Hollywood waarin 't speelt. Het moment dat Lily een koelkast opentrekt, maar niet ziet wat erin zit behoort wel tot de smeuïge hoogtepunten.

De detective maakt kennis met de altijd gedenkwaardige Lily Tomlin hier als irritant constant doorratelend hippiemeisje

minder gedenkwaardig dan ik dacht. Ze heeft bijrolletjes in Shadows and Fog, Prairie Home Companion en Short Cuts, maar ik dacht dat zij de filmmoeder van http://www.stephenking.ru/movies/images/thumbnails/shining/danny.jpg was.

Gisteravond in het kader van achterstallig onderhoud voor het eerst Permanent Vacation (1980) van Jim Jarmusch gezien. Interessant om te zien dat hij toen al die typische Jarmuschvorm van wat ik maar noem de 'monumentaal onmonumentale dialoog' onderzocht. Gesprekken die zo maar beginnen, nergens over gaan en zonder pointe eindigen (vgl. Coffee and Cigarettes, et al).
Ook interessant om te zien hoezeer Lower Manhattan ooit een absolute war zone was (moest steeds denken aan het Wax Poetics nummer over de early days of rap, met prachtige fotoreportages van datzeflde, totaal verwoeste New York). Voor wie into now wave en car crash jazz geinteresseerd is, levert dit interessante visuele informatie over de broedkamers hiervan. Tenslotte bleef die soundtrack (gamelan? erg mooi + John Lurie) erg lang hangen.
Verder is het puberale onbehagen met het leven als zodanig in de film inmiddels wel erg verouderd (of ik ben verouderd, vermoedelijk zou ik dit vijftien jaar eerder meesterlijk hebben gevonden). Het hoofdpersonage komt het beeld in zwalken zonder enige biografie of psychologie, wat op zich ook wel weer interessant is (want misschien is het ook wel erg burgertrutterig om dat steeds te verlangen, alsof alle kunst de vorm van een negentiende eeuws roman moet hebben). Toch heeft dat als verwoestend effect -op in ieder geval deze kijker- dat er maar geen enkele compassie of interesse wil ontstaan.
Wat overblijft is enkele prachtig geschoten stills (dit terwijl Jarmusch hier nog niet met Robby Muller werkte) en 1 mooi geschoten nondialoog (met het popcornmeisje in de bioscoop).