Filmforum

Durak
Staat van het land-film. Nuff said, eigenlijk. Iedereen weet dat het goed zit als er een heel land 'gevangen' wordt. In Rusland lijkt dat stiekem ook niet zo moeilijk. Corruptie in elke kier, drank in elke 'functionario', en hoog en laag bevangen door de angst voor de nineties. Tóen was het echt erg. De vraag is of het heden ten dage zoveel beter gaat. (En of dat wel een vraag ís?) Durak betekent idioot, en dat is een klokkenluider zeker, in zo'n klimaat. Dat hij het daarbij lastig krijgt is dus geen verrassing, maar toch nog altijd schokkend en beklemmend. De kerel woont met zijn ouders, vrouw en zoontje in een gammel flatje. Overdag werkt hij als 'plumber', 's avonds doet hij een zelfstudie. Hij wil hogerop. In zijn omgeving gelooft niemand daarin. 'Je bent een 'durak' zegt dikke ma. 'Net als je pa'. Pa is een Billy Bob Thornton-achtige fragilicus die zijn zoon met een groot gevoel voor rechtschapenheid heeft opgezadeld. Dat werkt niet in Rusland. Je kunt het bankje voor je voordeur wel blíjven vertimmeren. Als de shit vervolgens los gaat, loopt onze antiheld begeleid door een heerlijk melodramatische themesong richting Onrechtvaardigheid. Hij belandt op een feestje van de 'chiefs' en de 'Poetin boys'. Zolang het grappig is, is het nog wel Formanesk. Maar lichtpuntjes zijn hier van korte duur. 'Sinds wanneer maak jij je zorgen om de mensen?' Zien is geloven, helaas.

La Meraviglie
Een reisje naar aftandse Italië. Daar waar de tijd stil lijkt te staan, of expres wordt teruggezet. Er is nog net geen 'boom met houten klompen' te bespeuren. Een nogal complex gezin woont in een bouwval. Met zijn allen maken ze een echt streekproduct. Natuurhoning. Imkerij is een filmisch beroep bij uitstek (dynamisch, een vleugje gevaar, beestjes en rook-effecten) dus dat is weer plakkerig genieten. De apparatuur in de schuur mag dan vrij modern zijn, uiteindelijk lig je toch met zijn alleen op je karretje met bijenraten, de boel lijfelijk tegen de storm te beschermen. 'Het is zo voorbij', zegt de Klaus Kinski-intense vader. De Duitser heeft in Italie zijn eigen 'mosquito coast' gevonden. Misschien had de film nog een scene moeten bevatten waarin hij écht gewelddadig wordt, maar nerveus worden alle meisjes wel van hem. Vooral zijn oudste oogappeltje heeft het meeslepend zwaar. Is ze voor of tegen pa? Ze weet het zelf niet. En dan is er nog dat vreemde nieuwe pleegkind... Pa wil intussen niks met regels of toerisme te maken hebben. 'Mijn dochters zijn vrij'. Hij krijgt de deksel op de neus, want net als in het geweldige Reality neemt La Meraviglie een prachtige meta-wending. Rai Uno komt naar je toe deze zomer. En ze willen de 'Etruskische cultuur' promoten. Niemand doet tv zo goed en zo absurd als de Italianen. Magie binnen idiotie.

Krijg het gevoel dat onze smaken een beetje naar elkaar toegroeien, Ludo. Of dat we in dezelfde dingen magie zien tegenwoordig. Heb zo weinig lof gelezen over La Meraviglie.

wijsheid komt met de jaren he (kan beide kanten op. ;) )

Meraviglie, gewoon hartstikke lieve landerige film. Vol kleine grappige familie-dialogen. 'Als ik 60 ben, ben jij dan dood mama?' 'Ja, pel de tomaten nou'.

Inside Out
Pixar doet een puberfilm met voorzichtig onderzoek naar depressie. Leuk kijkje in het brein dat bestuurd wordt door vier emoties en met uitstapjes naar het langetermijngeheugen, onderbewustzijn, fantasie, etc. Het wordt nog even spannend maar eigenlijk is het een heel uitgebreide documentaire over de rol van emoties. De pubers vonden het in ieder geval geweldig.

Vijf emoties eigenlijk, bedenk ik me net.

ik ook! geweldige film. :)

The End of the Tour
'I don't think that we ever change.' Oef. Behalve als we dood zijn, natuurlijk. Dan worden we iconen. Ik had zo'n enorm negatief artikel over deze film gelezen, dat ik 'm bijna niet had gekeken. Een echte snob – die DFW écht kende – vond het helemaal niets. Wallace was een klootzak! En inderdaad, de film mildert het dwaze genie. The End of the Tour is tegelijkertijd intellectueel én oppervlakkig. Maar zeker de flitsende eerste drie kwartier is dat helemaal niet erg. Een potje pingpong tussen twee onzekere mannen. Sparrend over de onzin van interviewen. 'Po-mo'-stylo. Het denkraam van Wallace (Segal) schiet van hot naar her, en daar kan ook déze 'obscenely well-educated white man' van genieten. De sluimerende tragiek is er al wel, maar even in de blinkende lichtjes van de fame verdwenen. Wallace weet dat het tijdelijk zal zijn. Hij zit niet voor niets níet in New York. In een smalltown kan hij zijn overactieve brein nog enigszins onder controle houden. De bandana doet de rest. Als de oogkleppen van een paard dat op hol dreigt te slaan. Klontje suiker, David?. Pas aan het slot bereikt de film de verwachte weeïge emoties. Het is dan eerder de journalist (Eisenberg) die zichzelf met de kennis van nu raakt, dan Wallace hem, of beide ons. Eigenlijk had Wallace ook alles al gezegd in dat Boek hè. Volgende jaar maar eens proberen.

The Look of Silence
Nu ook al sequels op succesvolle documentaires? Wel begrijpelijk. Waar Oppenheimer in the Act of Killing de daders over hun slacht-partijen liet vertellen, zoekt hij nu de slacht-offers op. Dat is ergens toch een bekender perspectief. (Mijn hart zou bloeden als ik hier over saaier en clichématiger zou beginnen, maar ergens in de verte sluimert het...) In een wat al te vaak terugkerend shot bekijkt de broer van een van de slachtoffers Oppenheimers docu. Grimmigheid was zelden zo sereen. De stokoude ouders van de man zorgen aanvankelijk nog voor wat lichtvoetigheid. Moeder is recht voor de raap. En papa is het oudste en dunste wezentje ooit op doek getoond. 'Nee joh, hij moet 140 zijn'. (Aldus moeder.) Het gehannes, gewas en gepoeder van de Benjamin Button zorgt voor absurde taferelen. Ergens is het bejaardensploitation, maar wat een taaiheid. Ook in deze docu dus weer genoeg emoties. Confronterend. Gênant. Moeizaam. 'Niet over politiek beginnen'. Elk gesprek de bekende smoesjes. 'We deden slechts wat van hogerhand was opgedragen.' 'Wij wisten er niks van'. Vraag me af of iemand ooit zo'n film met nazi's heeft durven maken. Wat een lef. De laatste scene met wéér zo'n familie scherpt de lens nog een keer. 'Eerst vond ik je aardig Joshua, maar nu niet meer.' Mensen willen enkel hun eigen waarheid aanzien. Afzien doen anderen maar.

Inside Out
'Train of Thought! Right on schedule.' Wat een heerlijk epistemologisch hoogstandje van Pixar. In de gouwe ouwe traditie van de (Duitse?) animatieserie die door de bloedbanen van het lichaam stuiterde, nemen we hier een kijkje in het hoofd van Riley. (De naam moet wel een Gilbert Ryle-grapje zijn). Joy, Sadness, Fear en Disgust zitten als een soort therapeutische schema's achter de kijkschermen, achter de knoppen. Tot op heden stuurde Joy, maar een verhuizing zorgt voor fiks wat stress. Knikkertjes van herinneringen worden 'blue'. Core memories beginnen te wankelen, persoonlijkheidseilanden storten in. Ik was bij het intro al aangedaan, en dat werd er niet minder op. De noodzakelijke mentale reis voert onder meer naar The Subconscious ('where the take all the troublemakers) en The Stuffed Animal Hall of Fame in Imagination Land. ('Everyone's a winner here.') Met zoveel rake details doet het er geen moment toe dat de muziek eigenlijk nauwelijks boeit – heck – dat hele animatiestijltje van Pixar vind ik niet eens zo mooi. Who cares. Ik vond ergens een artikeltje waarin twee filosofen leggen uitleggen wat Inside Out 'gets wrong about the mind'. Stelletje brompotten. Uiteindelijk mag Sadness achter de knoppen (misschien omdat verhuizen eigenlijk héél goed is voor een kind?) en doet Geluk onder aanmoediging van Fantasie de rest. 'Sing louder Joy!'

Ja, zelfde associatie: Er was eens...het lichaam (Frans alsikmenietvergis)

https://www.youtube.com/watch?v=Hs7qyfmtEWc

Stelletje brompotten

Laat me raden: er zijn geen homoculi in de hersenen.

In zekere zin is "Inside-Out" heel modern. Er is een discussie gaande op dit moment over de vraag of je het brein moet opvatten als een netwerk of als een computer, met een files & folders systeem. De standaardconceptie is een netwerk, maar er zijn geluiden dat dit niet vol te houden is. Randy Gallistel is de vertegenwoordiger van de tweede stroming, die op dit moment in aanzien toeneemt (voor zover ik dat vanuit mijn positie kan inschatten). Inside-out is duidelijk Gallistelliaans, met zijn grote rekken waar herinneringen in balletjes liggen opgeslagen. (psst niet te hard roepen dit, Martijn ter Haar is anti...). Maar als je die filosofen-link hebt, houd ik me aanbevolen, Ludo.

hier is ie http://www.vox.com/2015/6/25/8840945/inside-out-mind-memory

heb 'm zelf nog niet gelezen, zal eigenlijk wel moeten gebeuren. Sowieso natuurlijk een pré voor any film dat er een filosofische boom over opgezet kan worden

niettemin lol @ homoculi

Franse serie.. Hij leek zo grundlich. :)

overigens slechts filosofie-studenten. ;) (verraadt men aan het slot)

het is wel een leuk artikel though :)

While We're Young
'You're an old man with a hat.' Noah Baumbach continueert zijn 'tribute to Woody Allen'-toer. Ditmaal is hij op recenter terrein belandt, helaas. While Were're Young is weliswaar wat beter dan pakweg Blue Jasmine, maar er in feel ook weer niet zó ver van verwijderd. Het is niet mijn type zwarte komedie. Teveel nare mensen die elkaar semi-grappig gaan zitten verwijten náár te zijn. De niet geheel bewust-kinderloze Ben Stiller en Naomi Watts komen 'bij toeval' een stelletje twintigers tegen. Met de youngsters op stap voelt heel wat beter dan eindeloze verhalen over ouderschap aanhoren. 'Moet je óók doen.' Stiller leert welke hoed en bril ie moet kopen en Watts oefent nineties hiphopmoves (ze kan het volgens mij stiekem best goed). Het retro-huis van de jonge helden staat vol 'shit die we vroeger weggooiden'. De invloed van de babyboom-generatie reikt zo wel bizar ver! While We're Young wordt pas écht Baumbach-waardig met de entree van Charles Grodin. De gevierde schoonvader is alles wat Stiller hád willen zijn, en waar zijn nieuwbakken klierkop pupil Adam Driver rücksichtslos naar toe werkt. 'If everyone is filming everything, what's a documentary anymore?' Die meta over truth is leuk sinds Catfish en werkt ook hier prima. Toch, vergeleken met Frances Ha is en blijft dit een niemendalletje. 'Arthritis, arthritis!?' 'Yes. I usually just say it once.'

Love
'Life is what you make of it.' Een wijsheid van een on-waar-schijn-lijke diepte. Daar hebben we dan dik twee uur porno uit het reservaat van de bush voor 'moeten' kijken. Een klootzakkerige hipster woont in een duur appartement, vol met de juiste dingetjes. Poster van Birth of an Nation, check, lp-speler, check. Maar enig bewijs dat hij zelf wat kan? Enige inhoud in dat eigen brein? Neen. Allemaal naar beneden gezakt zeker. Zou allemaal niet zo'n ramp zijn, maar Gaspar Noe zelf lijkt ook niet verder over deze film te hebben nagedacht dan: seks. In 3D. Het enige wat je 'm moet nageven is dat het inderdaad ook een 'ekte ekte' seksfilm is. Deze film omarmt de provocatie. En dat is natuurlijk ook wel toevertrouwd aan de man die Enter The Void maakte. (Hij citeert zijn meest beruchte shot.) Tot zo ver zijn creatieve input, want als je godbetert grapjes over je eigen naam in gaat lassen... Was ie zelf soms ook stoned? De drugs zorgen voor ondraaglijke sloomheid. De debutanten die de rollen wilden 'spelen' kunnen geen van allen acteren, goh, en het meisje wilde niet teveel pijpen... (Het valt echt op.) En het hoofdpersonage? Dat is het type dat zijn vrouw mee naar een parenclub troont, daar dan jaloers wordt en dan tegen haar tekeer gaat... Dat Peruviaanse kotsritueel is blijkbaar wel in trouwens. Twee films op rij. Ik zat zelf enorm te verlangen naar het sensuele Post Tenebras Lux. Dát reinigt echt.

Hij blijft maar geven (in Ludo's filmhuizen link vond ik die van Lynch toch weer het leukst):

http://welcometotwinpeaks.com/wp-content/uploads/inland-empire-1973-peter-stults.jpg

Hier de rest

haha er zit geld van Scientology in Dune, dat zie je zo

The Lobster
'There's blood and biscuits everywhere.' De humor van het coole The Lobster is een beetje vreemd, maar wel lekker. Soms knoerthard en cynisch, maar tegelijkertijd piekfijn gestileerd. Het lag vast niet alléén aan het dure hotel dat ik aan Wes Anderson moest denken. Wel een a-romantische en grimmige Anderson dan. Het verrassende eerste shot is letterlijk en figuurlijk een knaller. In dat hotel in het prachtige Ierland verzamelen de singles zich voor een dystopie. Ze hebben een x aantal dagen om een partner te vinden, anders volgt een gepaste sprookjes-straf. De gedistingeerde hoofdpersoon is besnord en gekapt op (of naar) de merkwaardige situatie. Weggelopen uit een James Joyce-verhaal ondergaat hij de wonderlijke gebeurtenissen gelaten, als een Man Without a Past. (Er speelt ook zo'n bandje..) Een paar mede-mannen uit hetzelfde schuitje worden naast concurrenten ook kompanen in 'de Jacht'. De kijker zet intussen de 'Dogtooth' in de ondoorgrondelijke maatschappij-metaforen. Jammer genoeg kiest anti-komiek Lanthimos voor het verkeerde pad. Het hotel wordt verlaten, nog voordat de puzzel daar is 'opgelost'. Ik was liever in die rare setting gebleven. Into the wild, wordt de film eigenlijk snel minder, hoe droogjes Rachel Weisz haar best ook doet. Het laatste shot word zelfs verknald. Waarom niet meteen op zwart?

Theeb
Tweede 'eastern' van het jaar. Een interessant 'nieuw' sub-genre. De western trekt naar het (Midden)-Oosten. Het werkt hier – net als in Loin des Hommes – weer goed, en zelfs nog wel wat authentieker. Hier geen blank hoofdpersonage, maar een verwend en nieuwsgierig sjeik-zoontje. 'Ik heb de zee nog nooit gezien.' Het jongetje woont met zijn broers (geen vrouw te zien, de hele film lang) ergens in de Ottomaanse woestijn. De trein is net gearriveerd, dus die transitie-vibe is daar. (Om over het imploderen van het Ottomaanse rijk nog te zwijgen, hoe veel meer 'in transitie' wil je het hebben?) Een Britse soldaat komt koffie drinken met de lokale stammen. Hij is op zoek naar 'iets', hij heeft 'iets' bij zich maar wie denkt dat de enige blanke van de film zelf een belangrijke rol gaat spelen, komt aangenaam bedrogen uit. Theeb is geen flauwige film. Jongetje Theeb krijgt het keihard voor de kiezen, in een paar indrukwekkende scenes die met Peckinpah kunnen wedijveren. Bandieten uitgeteld op kamelen, putten met 'bijzondere schatten'. Het enige waar de film niet op scoort is échte character development. Misschien ligt dat aan een zevenjarig hoofdpersonage. Er is niet echt een dialoog met 'm te voeren. Een erg groot probleem is dat niet. Het einde bij een Ottomaanse leger-post is zelfs beklemmend. Ze zouden er best een vervolg op mogen maken.

Ik heb een IFFR thema gezien van 'westerns' uit het oosten, jaren 50 en 60 (een Oost-Duitse, een Bulgaarse een Tadzjiekse), een soort revival dus. :)

New Kids: Nitro
Tja, meer van ’t zelfde. Fubar steekt erbij af als arthouse.

La isla mínima
Sicario
La isla mínima is een geweldige broeierige detective. Deed qua sfeer denken aan True Detective, zonder die supernatural dimensie. Sicario is ook een kunststukje, zeer spannend, goed geacteerd en vette cinematografie.

セックスハンター　性狩人 Sex Hunter
Japanse weirdness, perverse sex afgezonderd van de buitenwereld, next level shit. Stilistisch toch weer sterk, maar buiten het balletaspect toch bar weinig van doen met Susperia, waar deze film vaak aan gelinkt wordt.

哀しみのベラドンナ (Belladonna Of Sadness)
Geweldige tekeningen, beetje corny in de hoeveelheid verkrachtingen en de girl power-achtige finale. Maar ondanks dat een geweldige psychedelische trip.

The Fear Of Darkness
Paranormal Activity: The Ghost Dimension
Scouts Guide To The Zombie Apocalypse
De eerste heeft nog een aardige psychologische potentie die niet helemaal uitgebuit wordt, de tweede is maar zo zo. Een enkel aardig moment maar de hoogste tijd to put this franchise to rest, imo. De derde is een matige zombie flick meets frat boy comedy.

De Nærmeste
Liefde tussen broer en zus neemt rare wendingen, beetje slordig in sommige plotdingetjes, maar een lekker scandinavisch sfeertje en goed acteerwerk saves the day.

This Must Be The Place
De coming of age van Robert Smith. Penn is af en toe een beetje moeilijk te verstaan, net iets te aanstellerig naar m'n zin, z'n vrouw Frances McDormand is nog wel zo monter. Maar toch een fascinerende film, beetje Jim Jarmusch met een mega-budget.

Prins
Vorm boven inhoud, veel hippe shit, van rappers in de cast tot de 80s soundtrack van Palmbomen, maar dat cheesy einde na een betrekkelijk simpel verhaal is wel een beetje insult to injury. Refns Drive, waarmee deze film wordt vergeleken, is toch wel andere koek.

Amy
What Difference Does It Make
Electric Apricot: The Quest or Festeroo
Ik heb nooit veel naar Amy Winehouse geluisterd, maar wat ik hoorde klonk op zich niet verkeerd. Deze fly on the wall-docu schept een aardig beeld van haar denk ik. De home videos hebben de 'foute dia-avond'-sfeer van die andere tragische superster-tegen-wil-en-dank Kurt Cobain gelukkig niet. Het was een bijzondere dame en Tony Bennetts observatie dat je het leven wel leert te leven als je maar oud genoeg wordt is een mooie. De tweede is een nogal docu film over muziekmaken met een rits sterren variërend van Brian Eno tot Stephen O'Malley, van Rakim tot Van Dyke Parks en daartussendoor een zooitje n00bs op de Red Bull Academy aangevuld met nogal wat beelden van daklozen … ¯\(°_o)/¯ Electric Apricot is een Spinal Tap-achtige film over het verschijnsel 'Jam Band' van Les Claypool (Primus). Veel spiritualiteit en tie-dye shirts en natuurlijk jams. Net als in die jams is de boog niet altijd gespannen.

rake omschrijving van This Must Be The Place. Ook eens wat betreft Prins, minder wat betreft Sicario (waarover later)

Sicario
Je kon het een paar 'cop-films' terug geleden al aan zien komen. Die Mexicaanse drugsoorlog ging de grens over, en het zou mooie settings opleven. Nou ja, 'mooie'. Moordhuizen en martelpraktijken. Ik worstelde wel – wat overgevoelig – met de schijnheiligheid van Sicario. Het begint al met dat woord. Een strijder die in een ander land orde op zaken komt stellen. Dat lijkt me niet de gepaste omschrijving van de CIA. Het ongemak dat zo ontstaat heeft wat weg van die Osama Bin Laden-film. Sicario sputtert wel tegen dat de Amerikaanse tactiek niet werkt, maar iedereen doet wél lekker mee, en het resultaat is ook gewoon een lekkere actiefilm. Als het hart van het verhaal krijgen we een 'lokaal' agenten-duo. Een vrouw en een donkere man, dus die kunnen enkel goed zijn. De twee worden bij grotere operaties betrokken, en voor ze het weet ziet de vrouw Juarez. Een hellhole. De rouwdouwers om haar heen vinden het heerlijk. 'I'm getting a boner.' Brolin mag de Dude-sadist op slippers uithangen. Benicio del Toro is uitstekend als grijstintenman. Hij kan mee in de hispanics onder elkaar-scenes. De spanning rond de vrouw voelt verder wat geforceerd. Dan liever 'eyes on the ground', met zo'n smokkeltunnel. De mens is vanaf de geboorte gefascineerd door die dingen... Voorlopig blijft Miss Bala de beste Mexicaanse drugsfilm. Vileneuve moet nog even oefenen voor ie de nieuwe Fincher is.

Eisenstein in Guanajuato
Nu begrijp ik waarom deze Greenaway zo weinig aandacht heeft gekregen. De film is, hoe zal ik het eens zeggen, excentriek, zelfs voor een arthouse-publiek. Of moeten we grappen: ass-centric. Aan Greenaway's voorliefde voor piemels zijn we gewend, maar dit is zijn eerste échte gay-film. Inclusief De Ontmaagding van Sergei Eisenstein. Mensen mopperden over historische accuratesse, maar Greenaway concentreert zich vooral op Eisensteins hysterische editing. Het geeft 'm de kans op splits, cuts en dat alles liefst in drievoud. Een aardig trucje zijn de voorbij flitsende historische foto's, die bewijzen dat Eisenstein werkelijk van maffe poses hield. Het begin is in totale waanzin heel vermakelijk. Eisenstein schudt zich eens goed uit onder de douche, en laat zich verzorgen als een Zonnekoning. Montezuma én de bronstige gids zijn de juiste mannen op de juiste plaats. Maar als de kijker gewend raakt aan de edit-achtbaan, gebeurt er in Mexico eigenlijk bar weinig. Eisenstein vertelt ironisch genoeg vooral over zijn avonturen op weg náár Mexico. Zo wordt het geen film, maar een college. Met wat expliciets tussendoor. Best geinig dat Greenaway hier – in tegenstelling tot Noe – blijkbaar wél goeie acteurs voor kon vinden. En zelfs op een plat schermpje verslaat hij met caleidoscopische shots de 3D Love van Noe met gemak.

Re: Sicario
Normaal stoor ik me altijd aan die politiek enzo. :) Kweenie, vond het gewoon spannend en bij vlagen erg mooi gefilmd, met dat mes in de hand de grot in enzo. En potentiële torture porn-gehalte werd ook goed omzeild, ondanks dat er veel geweld is.

He Never Died
Henry Rollins als stuurse vampier. De generieke synths duiden op tv-film in de slechte zin van het woord. En ik weet niet hoe je met zulk gedrag een serveerster versiert maar naarmate de film vordert valt het allemaal eigenlijk wel mee. Het is geen hoogvlieger maar onderhoudend genoeg.

Which Way Is Up?
Richard Pryor x 3. Beetje oubollig en eigenlijk is Pryor (z'n personage) gewoon een lul. Maar goed, hij krijgt er ook flink van langs.

Straight Outta Compton
Tja, als je het verhaal al zo goed kent is het toch moeilijk er nog 2,5 uur in op te gaan, het voegt weinig toe aan een degelijke documentaire. Voor mij niet iig. Goed gemaakt enzo, maar ik vind het ook lastig om niet de hele tijd te denken 'zo, die jonge Cube lijkt echt op z'n vader' en dat soort afleiding.

Steekspel
Een tussendoortje van Verhoeven, een web van intriges, af en toe wat voorspelbaar, maar gewoon goed gebracht. En het duurt ook maar een uurtje.

Mommy
Benauwde sferen, zowel de gestresste gezinssituatie – een alleenstaande moeder en haar gewelddadige ADHD-zoon – als de aspect ratio van 1:1. Dat is ff wennen en misschien wat gekunsteld, maar net als de hysterische (en anders wel onheilszwangere) relatie, Mommy is er niet om lekker achterover te gaan zitten met een zak chips. Dus om als kinderloze eens te voelen hoe het is als je kind waar je onvoorwaardelijk van houdt je van alles aandoet, fysiek of niet, werkt Mommy uitstekend. En ook met zoonlief heb je regelmatig te doen, als slachtoffer van zichzelf.

The Lobster
Had m'n huiswerk weer slecht gedaan (alleen de blurb gelezen), maar misschien maar goed ook, wat Dogtooth (de andere film van deze regisseur) voelde ik niet echt. Pas bij een prachtig Grieks liedje in de soundtrack (de vaak terugkerende klassieke muziek kwam me ook bekend voor, Schnittke misschien) werd ik benieuwd naar de regisseur. Anyway, rrrraaaaarrrrrr! Maar wel goed raar, terwijl Dogtooth vooral irriteerde. Wellicht omdat ik dit ook regelmatig erg grappig vond.

bij vlagen erg mooi gefilmd,

true. night vision daar ook lekkerrr.

ha! ik wist wel dat je dat Griekse liedje zou weten te herkennen (i had no idea). The Lobster heb wel ekte ekte STIJl met een zilveren ganzenveer/griffel/kalligrafiepen in hoofdletters geschreven

Nou, herkennen … duurde ff voor ik de taal herkende en hoewel ik Danay wel van naam kende moest ik het toch gewoon van de aftiteling hebben. ;)

dat moet je nou nie zeggen ;)

La Tourneuse de Pages
Regisseur Dennis Dercourt is ook nog eens pianist. De wereld van conservatoria en beroepsmusici kent hij van binnenuit en dat komt hier handig van pas. Een jong meisje ziet haar toekomst in rook opgaan als het toelatingsexamen voor het conservatorium verkeerd afloopt omdat ze zich niet kan concentreren. Jaren later komt ze het jurylid dat daarvoor verantwoordelijk was weer tegen, dat haar wil helpen de draad weer op te pakken. Waar gaat dit naartoe? De twee worden vrienden, of lijkt dat maar zo? Actrice Déborah François laat slechts af en toe haar ware gezicht zien en houdt zo ook de kijker in spanning. Funny Games in France. Kijk uit voor de cello.

En équilibre
Opnieuw Dercourt en piano´s. Of liever gezegd, paarden. Stuntman krijgt ongeluk op filmset en krijgt het dan aan de stok met de verzekering, die hem snel akkoord wil laten gaan met een voor hen voordelige regeling. Het lijkt erop dat het om de stuntman draait (wanhopig probeert hij zijn paard onder controle te krijgen die het ongeluk heeft veroorzaakt), maar de aandacht verschuift al snel naar de perikelen rondom de verzekeringsdame die steeds meer uit balans raakt van haar cliënt en veeleisende baas. Prachtige openingsscène geschoten op het het strand ook.

Wake Up, Ron Burgundy: The Lost Movie
Hit 'n' miss, zoals de andere films.

La Dame dans l'auto avec des lunettes et un fusil
Een soort Franse Tarantino, wel zo leuk, minder geouwehoer, stilistisch sterk alleen in de muziekkeus wat raar. Soms kan je zeggen 'da's origineel' maar aan ’t eind is er dan weer een tune echt té Tarantino is.

Penthesilea: Queen of the Amazons
Laura Mulvey is degene die de term Male Gaze gedropt heeft en deze zeer experimentele film gaat daarover: de heldhaftige vrouwen zoals de Amazones zijn behoorlijk ingevuld met mannelijke fantasietjes. Niet zo sterk als Riddles of the Sphinx maar toch erg goed.

Ο Εχθρός μου (The Enemy Within)
In de recensies proef ik hier en daar wat onvrede van rechts dat deze Griekse 'gutmensch' die zich (om begrijpelijke redenen) in de nesten werkt toch niet voluit in hun wraakzuchtige gedachtengoed volhardt. Ik weet niet, ik vond de dilemma's waar de man mee worstelt mooi uitgebeeld.

Zenne (Dancer)
Naar een waargebeurd verhaal. Drie zeer verschillende homo's spannen samen om de twee Turkse jongens onder de dienstplicht uit te krijgen. De ene komt uit een liberaal gezin en de ander uit een zeer traditionele achtergrond (uiteraard uit het oosten). Samen met een Duitse getraumatiseerde fotograaf lopen drie lijnen doorelkaar. Het is soms tragikomisch (vooral de scene waar ze gaan aantonen 'gay' genoeg te zijn om vrijstelling te krijgen is bizar), maar vooral zware kost, bij vlagen wat sentimenteel.

dat Tourneuse was een zeer fijn filmpje, En Equilibre heeft de NL bios niet bereikt, ik noteer 'm. (Ik was Dercourt al weer een beetje vergeten)

yes, Tourneuse was zeker tof.

Beasts of No Nation
'Ik wilde zeggen: ik ben ook moe, maar ik was zo moe dat de woorden niet uit mijn mond kwamen.' Het Warchild-verhaal. Niet vaak de hoofdmoot van een film, tegelijkertijd voelt het bekend. De horror van de kindsoldaat. De 'failed states' in Afrika. Misschien kwam het doordat ik dit jaar Congo van Van Reybrouck las, waarin ook een paar beklemmende passages uit het 'genre' zitten. (De schrijver bezoekt een hoge pief, die een stukje Congo controleert.) En anders heb je nog Wat is de Wat van Dave Eggers. Netflix-productie Beasts of No Nation is helaas niet vrij van wat Hollywood-sentimenten. Zo bevat de film een permanent zwijgend jongetje dat uit Disney lijkt weggelopen. De gruwelen worden soepel gesmeerd door walmende hipster ambient. Vaak is het beter gewoon het ritselen van het gras te horen. Toch is Beasts of No Nation op momenten zeker aangrijpend. Het gevoel dat je leven – als je op de verkeerde plek bent geboren – elk moment totaal kan veranderen. Daar zijn de rebellen, daar gaat je vader. Hoofdpersoon Agu belandt haast vanzelf in een legertje kindsoldaten. De film maakt de kameraadschappelijke aantrekkingskracht van de Lost Boys begrijpelijk. Beter een vangnet geknoopt met drugs en gekte, dan helemaal geen vangnet. Met een heuse Dub Warrior als commandant. Later wordt het rap minder leuk, zacht uitgedrukt...

Crimson Peak
'The horror was for love.' Ouwehands haunted huis-filmpje van Guillermo del Toro. Dat betekent dat we naar Victoriaans Engeland 'moeten', maar de film begint doodleuk in Buffalo, NY. In Amerika heerst het Moderne Kapitalisme al. Money wordt gemaakt, paranoia gekoesterd. Een architect leeft met zijn boekenwurmdochtertje (Mia Wasikowska) in een kast van een huis. Oók een prima locatie voor geesten, maar vrijwel onbenut. Twee Engelse aristocraten (Oud Geld!) palmen de nerdette in, waardoor we na het matig geacteerde voorspel alsnog in Engeland belanden. Ondertussen druppelt de film wel wat na in de USA... Het scenario moet daar de arisch blonde good guy nog ophalen namelijk. De goeien zijn hier blond, de slechten zwart. Ik weet het, het hoort erbij, maar door het suffe begin ergerde het me. Gelukkig wordt het in het Engelse kasteel beter. Daar knutselt de baronet eigenhandig aan de Industriële Revolutie, omringd door gadgets en geesten. (Wax recordings in de kelder!) Hij wil zijn klei-mijn doen herleven. Het rode gravel plakt bloederig aan de muren, de machines barsten van de grinder potentie. Mia wordt er al iebel van, maar krijgt pas het laatste zetje van Jessica Chastain. Die máákt de film als bloedhete femme fatale, en zij is ook de enige reden dat het slot goed te doen is. Zij had werkelijk een most violent year.

Big Hero 6
'You have fallen.' De Japanse zorgrobot is zeer secuur. Mijn onrust-meters pikte ie vast ook op. Er zou toch niet nóg een goeie computeranimatie-film zijn, dit jaar? (Na Inside Out.) Gelukkig niet. (Straks moet je ze allemaal gaan kijken...) Big Hero 6 begint wel erg leuk. Twee nerdy broertjes knutselen erop los. Beide hebben het gemis van hun ouders op hun eigen manier verwerkt. Oudere broer zorgt, jongere broer gokt en vecht (met bots). De setting: San Fransokyo, een sci-fi stad met het uiterlijk geleend van Her. De film ziet er sowieso tiptop uit trouwens. (Daarin verslaat ie Inside Out makkelijk). Het megabudget van Disney vereist echter ook een wat simpeler scenario. Ik wilde dat de twee broers in Miyazaki-stijl aan de wandel zouden gaan, samen met de robot elkaar healend. Maar dat is niet dramatisch genoeg. Het zorgertje moet een vechter worden, door nóg wat naardere omstandigheden gedwongen. En zelfs een 'gewoon' vechtertje is niet genoeg. Dit is uiteindelijk wel gewoon een echte kinderfilm (en wat geeft het in dit genre). Oftewel, we trekken een team zelfgeknutselde superhelden open en we kijken naar The Incredibles. (Er zit zelfs een schaatser bij, al is 't hier geen Shani Davis.) De emoties keren pas weer terug tijdens het magische einde, met een blikje áchter de poespas. Even beyond the Wizard of Bots. Zwevend door een zwart gat.

Haskell Wexler RIP

one of the greatest. (En 93)

http://1.bp.blogspot.com/-Fn9fhGkqyMo/Uw1U3ftdg4I/AAAAAAAACwg/va5r8FdY7KA/s1600/Medium+Cool1.jpg

Star Wars: The Force Awakens
Zeer bevredigende herstart (in de IMAX-versie verbazingwekkend immersief). Slim gecaste nieuwelingen dragen de film veel meer dan de oudjes (waarvan een pas tegen het einde verschijnt en waardoor ik zo aan het volgende deel kon beginnen.) Twee details irriteerden me enigszins: de nieuwe booswicht ziet er niet uit. En, de poster verraadde het al, weer een death starachtige constructie? Hardleers de duistere zijde is (bovendien heeft iemand laatst uitgerekend wat zo'n death star moet kosten, de vernietiging van een exemplaar zou de intergalactische economie al in een onoverkomelijke crisis storten.)

Overigens wel grappig dat beide mannelijke acteurs uit het kleine ex_machina hier meedoen.

gheh. die potige dikzak was ook wel erg goed (de hele film sowieso natuurlijk, waarover later vandaag)

Lost River
'He's also available for children's parties.' Grimmige lolletjes met Ryan Gosling. Ik zag laatst een Mickey Mouse Club-filmpje. Gosling was er al bij. En ik maar denken dat ie selfmade indie was. Gaan we verder niet snibbig of snobbig over doen. Met Lost River toont Gosling zich een man van smaak. Het kan best een Dennis Hopperiaanse cult classic worden. Moet ie wel nóóit meer een film maken. Ik verwachtte een soort Knight of Cups, maar het is toch meer Lynch dan Malick, op wat armoede-shotjes na. Lynch lijkt me ook dieper tot de poriën van Amerika doorgedrongen, iedereen kan cruisen op die Twin Peaks-mood van foute nightclubs, bizarre vrouwen en tiener-verwarring. Gosling komt er ook mee weg, en Lost River is zeker beter dan de desastreuze recensies doen vermoeden. Ik vind 'm niet veel minder dan A Girl Walks Home Alone At Night. Beide style over substance, beide met een toffe electro-soundtrack. Hooguit is Lost River amateuristischer. Zoals Prins dat was. Half-af en met een vieze slechterik (hier met Ron Vlaar-hoofd). De bully rijdt door een leeg stadje, en takelt koperdieven toe, terwijl de laatste lokalo's 'm peren. ('I love you and I will never forget you'.) De Lynchiaanse heldin belandt in een club dankzij de immer fijn schmierende Ben Mendelsohn. Had mega-ster Gosling trouwens geen Lana del Rey-cameo moeten regelen?

Crossroads
'Where I come from, you don't blow no harp, you get no pussy.' Grappig is ie zeker. Toch was de LP van Ry Cooder beter. Crossroads is een moderne Robert Johnson-fantasie, maar het scenario ontbeert de ware liefde voor de blues. Dan had je wel het gevoel gekregen dat de mákers uren in stoffige archieven naar krakende opnamen hadden zitten luisteren, in plaats van dat hun personages moeten doen alsof zíj dat hebben gedaan. Eigenlijk is het eerder een lievige John Hughes-fantasie (van Walter Hill!). Een Juillard-menneke met die ultieme jaren '80-mat speelt liever de blues dan Mozart. Hij dringt zich op aan een oude 'bluesneger' (Joe Seneca, onvergetelijk in The Verdict) die in een bejaardenhuis verpieterd. De man heeft geen goed woord over voor het knaapje. 'Waar kom je vandaan?' 'Long Island.' 'Hahaha'. Na wat gesteggel, gaan ze alsnog samen op pad. Op naar down south, letterlijk en figuurlijk. Want een bluesman moet zijn 'whip' kunnen gebruiken. De kus dient zich zonder enige romantische build-up an, en hetzelfde geldt voor de muzikale scenes. Weinig noten-kippenvel zo. Gelukkig is 't einde wél leuk, en tekenend. Een film over Robert Johnson kan niet natuurlijk zonder metafysica, maar blijkbaar ook niet zonder Steve Vai! Een potje shredden. Is dat nou blues? Of white man's wankery. 'Ain't nothing ever as good as we want it to be.'

voila: http://subjectivisten.nl/?p=4451

Inside Out
Ik geloof dat ik hiermee een cherry gepopt heb: de eerste moderne animatiefilm, met computers zeg maar. Al heb ik iets in het vliegtuig gezien maar dat was zonder geluid (draaide liever iets van m'n iPod). Anyway, best leuk maar ik voel me toch nog steeds erg 'volwassen' als ik hier naar kijk. Heb ik niet als ik naar Ren & Stimpy of South Park kijk en ik wil ook niet beweren dat ik altijd alleen maar 'grotemensendingen' kijk, maar toch. :)

Fresh
Chi-Raq
Fresh gaat over een jong jochie (Michael a.k.a. Fresh) die vernuftig wraak neemt, waarin alle dealers en gangsters pionnen zijn in zijn schaakspel. Het schreeuwt bijna "hip hop" maar je hoort boom noch bap, enkel wat generieke synths. Evengoed een van de betere films die ik in dit genre (kids in de projects, zeg maar) gezien heb. Chi-raq is Spike Lee's nieuwe joint en een politiek pamflet verpakt als Griekse tragedie verpakt in een rap musical. Niet dat er de hele tijd muziek is maar alle dialogen flowen als raps. Mijn vader, inmiddels gepensioneerde lagereschoolleraar, hoorde ooit van een moeder van een van zijn leerlingen dat ze haar man wel af kon richten door het opleggen van 'pikstraf'. Dat is dus de strategie in deze film. Liefde (booty) vs. haat (beef) dus. Gedurende de film leek het soms wat kolderiek en de gospel scene voel ik ook niet zo maar al met al komt ie toch erg binnen, indrukwekkend.

die potige dikzak was ook wel erg goed

lol, ik nog zo "bedoelt hij nou die ene alien in de piratenbar?" Maar Oscar Isaacs dus...nu wise-guy x-wingpiloot. Die heeft een goed jaar achter de rug (A Most Violent Year ook wel terecht in je lijst).

jeps en echt zo'n kerel die opgaat in zijn rollen (en niet alleen zijn eigen acteurspersona en bijpassende gezicht meeneemt)

Mijn vader, inmiddels gepensioneerde lagereschoolleraar, hoorde ooit van een moeder van een van zijn leerlingen dat ze haar man wel af kon richten door het opleggen van 'pikstraf'.

MB heeft altijd de beste vader van-anekdotes (hoe ging die over Spetters ook alweer ;) )

gelukkig nieuwjaar allemaal!

computeranimatie is best kut vind ik stiekem, tekenen bitches. (maar in Inside Out had ik daar dus heel subjectivistisch geen last van)

Ja, ik ben wel onder de indruk van de techniek enzo maar denk daar (nog) teveel aan. Of op de verkeerde manier, want old school animatie waardeer ik natuurlijk ook om de techniek. CGI mist zwaartekracht heb ik altijd het gevoel, misschien juist omdat de rest zo realistisch is, I mean, echt wel whoah! verder. :)

Spetters … moest ff denken maar idd, Linnenbank ja (God hebbe zijn ziel) …

Beste wensen!

Spetters … moest ff denken maar idd, Linnenbank ja (God hebbe zijn ziel) …

haha. :-) ik ben een wandelende AIVD'er.

Ender's Game
Onvermijdelijke verfilming van semi-fascistoïde SF-klassieker uit 1985. Ben geen uitgesproken fan van het boek dus wat niet zo emotioneel betrokken bij de vraag of de film "recht doet". Het leek mij vrij accuraat, maar zoals je kon aan zien komen is de vrij geweldige filosofisch-ethische twist op het einde er een beetje doorheen gejaagd. Vroeg me tijdens het kijken ook af of de film op een realistische wijze eerder had kunnen zijn gemaakt of dat het alleen mogelijk was op peak CGI. Het gaat een tijd goed maar uiteindelijk krijg je er platte films van (alsof je perceptie er niet echt in trapt).

The Grudge
Heb nooit Ju-On, het origineel, gezien. Maar regisseur Shimizu maakte een opvallende keuze voor de Amerikaanse remake door hem weer in Japan te situeren. Een aantal Amerikanen, waaronder Sarah Michelle Gellar en Bill Pullman, proberen een bestaan in Tokio op te bouwen en worden geconfronteerd met een huis waar een naar gorgelend spookjongetje rondwaart. Dat levert verder een niet zo interessante Ringu rip-off op. Maar als een soort horror Lost in Translation interessant genoeg (mooie ekte-ekte beelden van de stad.)

Just Visiting
Beetje flauwe comedy maar prima te doen als je ff niet te veel wil nadenken.

Russian Ark
Dan is deze Different Cook. Een lange zwier door een museum, bizar, zeker als er hele orkesten en menigtes aangerukt worden. Je mist wel wat als je geen Rus bent denk ik.

Uzak İhtimal (Wrong Rosary)
Sukkelige müezzin valt voor christelijke buurvrouw, ze blijken meer met elkaar gemeen te hebben dan je zou denken ('onwaarschijnlijk toeval', zoals de titel in Turks luidt). Kabbelend drama (ze zijn de vlotste niet, die twee) met subtiele komische noten, maar wat een wreed einde. :'(

de moeder aller one take movies, Russian Ark. (daar kan Birdman nog een puntje aan zuigen natuurlijk. En Victoria ook, om maar 2 one take movies van dit - ik bedoel vorig jaar - te noemen.)

The Salt of the Earth
'We zijn extreem gewelddadig. Onze geschiedenis is er een van oorlogen.' Heel stilletjes het jaar uit met de Braziliaanse fotograaf Salgado en de Duitse regisseur Wenders. Beide spreken een uiterst charmant Frans, een goed te volgen middelbare school-taaltje met een lichte twist. Wenders is door de familie Salgado ingevlogen om een docu over pa Sebastiao te maken. Zoonlief helpt mee, wat Wenders de kans geeft om briljante babyfoto's te tonen. 'Zie hier mijn toekomstige co-director.' Toch valt er verder weinig te glimlachen in de wereld van Salgado. Niet alleen is diens ándere zoon gehandicapt, ook op macro-niveau is het kut. Salgado was een van de eersten die de Ethiopische hongersnood en de Rwandese genocide vastlegde. Hij deed dat in Dreyeriaans bijbelse foto's. Iconisch holle blikken. Er schijnt een hemels licht op onwaarschijnlijke ellende. Het middendeel van de docu is werkelijk hartverscheurend. (Ook omdat Winders het in de stijl van Sebastiao perfect kadert). Na Rwanda gaat de fotograaf, niet geheel onbegrijpelijk, door een crisis. Hij vlucht naar de beestjes. De wijsheid van een schildpad. Zijn foto's worden NGC-materiaal, maar zijn leven gelukkiger. Echt in de diepte gaat de docu verder niet meer. Deze avonturier deed wat hij deed. No questions asked. En waarom ook Freudiaans peuren als je oeuvre zo'n goudmijn is. Zonder cynisme.

The Offence
'Silent, empty, people dying.' Een agent in crisis. De trigger? A missing girl case. Wat anders. Bruno Dumont is altijd dichtbij in deze waanzin. Goeie, smoezelige hoofdrol van Sean Connery, die stoer genoeg was om tijdens zijn Bondjaren de nek uit te steken. Hij dwaalt door aftands, oud Engeland. Altijd maar die regen. Regisseur Lumet en scenarist John Hopkins pellen een brein af. En zoals folk hero Tom Russelll zong: 'Scratch the surface from most men out here, and you'll find two men hiding underneath.' Het is die Jekyll & Hyde-thematiek, vermengd met de frenzy van Hitchcock. De lampen van het politiebureau branden almaar scheller. Kijker én Sean worden langzaam draaierig. Vertigo spanning vanaf het ambient begin. Alles gaat onherroepelijk mis. Buiten zoeken tientallen agenten naar het meisje. Zaklampen in de schemering. Sean knipt de zijne uit, en vindt prompt het meisje. In dé scene van de film probeert hij haar gerust te stellen. Maar zijn tederheid lijkt wel gewelddadig. De parallel is overduidelijk. Het meisje vínden, is haast betrapt worden. Heeft Sean ook geheimen? Of is dit de schuld van iedere man met zondevolle gedachten? In true Hyde-stijl, krijgt de echtgenote er prompt pijnlijk van langs. 'Breasts and thighs, blood and pain.' Het tweede uur is een fraai gestructureerd, maar wel wat tonelig exposé richting de schaduw van een oplossing.

Me and Earl and the Dying Girl
De middelbare school, ik droom er nog zó vaak van. Het ligt vast aan al die goeie high school films... Stiekem een van mijn favoriete subgenres, ook al zijn ze allemaal hetzelfde. Altijd maar weer die application letter voor het college. De twee uur daartussen worden de wijsheden vergaard. Me and Earl and the Dying Girl voegt één ingrediënt toe aan de mix. Kanker. Da's makkelijk scoren, maar het werkt wél, dankzij een intrigerend Portman-meisje. Net als in Perks of Being a Wallflower en The Spectacular Now is de afdaling in de psyche alleszins geloofwaardig. Mokken op je moeder, terwijl je vriendin lijdt. Wel moet gezegd dat vergeleken met de eerdergenoemde toppers de dingen het hoofdpersonage overkomen, meer dan dat hij ze werkelijk doorleeft. Maar dat is misschien ook de subhuman state die hij propageert. Hij wenst slechts te observeren. Geleerd van pa, die de depri socioloog en Herzog-fan uithangt. Zoon benadert school al even sociologisch. De ontleding der groepen. Hij hoort zelf bij de kids die altijd bij de leraar hangen. Een groep die alleen in films bestaat... De coole leraar verwijst zelfs naar Ding-a-dong! Sowieso dit een postmodern feestje van coole namedrops. Enkel Turks Fruit ontbreekt. Wel worden er in Be Kind Rewind-style parodieën geproduceerd. Titels: The 400 Bros, Breathe Less en... mijn favoriet: 12:48 PM Cowboy. Moeilijk om niet van zo'n film te houden.

Bij het begin van Me and Earl dacht ik. Oh god daar gaan we weer. Laten we hopen dat het beter wordt dan 500 days of summer. Tien goeie grappen verder zat ik er helemaal in. En toen moesten die remakes nog beginnen.

jep, it picks up considerably.

(op IMDb was het dan weer amusant om de onvermijdelijke magical negro discussions te lezen). En Earl hangt er inderdaad wel maar wat bij. Maar hij heeft wel de heldenrol in de remakes. :D

Pittsburgh ziet er bijna nep pittoresk uit trouwens, ik hoopte zó dat het Rhode Island was. Zo stel ik me Rhode Island voor.

Jauja
Meditatief … heul meditatief. :) Wel mooi, al moet ik nog ff piekeren waar het over ging. :) Ik heb die Bucket/Viggo-platen geloof ik ten onrechte genegeerd (dacht dat het spoken word was …), toch de enige ontbrekende titels in de (fysieke) collectie (van voor de lawine aan Pikes).

ik had er at random eentje met Viggo geprobeerd. Het was niet onaardig... maar toch wel wat rants van Viggo.

Hij heeft ook een aantal kalme albums gemaakt zonder Viggo. Colma (voor z'n ouders, toen nog bij leve, in 2014 allebei kort na elkaar overleden, kwamen wel mooie Pikes), Electric Tears en Electric Sea En veel losse tracks verspreid over de discografie, ga misschien nog eens een mooi mixje samenstellen, al is er ook al een Youtube playlist, maar die is weer zo over the top met 100 tracks …

haha. 'emotional Buckethead'

ik heb weinig van de man gehoord, maar ik houd wel van die outsider-achtige uitzinnigheid. Laat ik Colma eens opsnorren (al is dit niet echt de juiste maand voor back catalogue tips, gezien mappen vol jaarlijstjes voer)

statje op Wikipedia met albums per jaar is wel hilarisch. Nog maar 0 albums in 2016, en we zijn al 5 dagen onderweg.

Haha, ja, zou er wat aan de hand zijn? :D