Filmforum

elke film in Spanje is een Spetters toch :P

mooie omschrijving Mic. (Ik heb mijn hoop in Kaufman een beetje verloren geloof ik)

Jamón Jamón echt de Spaanse Spetters

Spot on :) Ze scoren zelfs bijna gelijk bij IMDb: een 6,5 en 6,6. Bij hun cultstatus zou je eerder een 4 of een 9 verwachten.

(Ik heb mijn hoop in Kaufman een beetje verloren geloof ik)

Vanwege het lange wachten sinds Synecdoche, New York? Of vond je die film al niks? Anomalisa is op zijn minst, ehm... intrigerend.

ik was geen fan van Synecdoche, al biedt dat weer kansen voor deze (want nu zijn er minder verwachtingen).

Respire
'Waarom vergeef je hem toch altijd?' 'Ik kan niet anders.' Het blijft pijnlijk om te zien hoe ellende, ellende voortbrengt. Gebroken gezinnen zorgen voor gebroken mensen die weer gebroken gezinnen krijgen. Schema's worden in stand gehouden. Patronen doorgegeven. Te weinig liefde tijdens je jeugd? Hop, daar zijn zelfopoffering en afhankelijkheid al. Respire is een psychologische thriller, die het voor elkaar krijgt om tegelijkertijd ééndimensionaal en toch heel menselijk te zijn. (Misschien hebben rauwe emoties altijd iets plats?) Op zichzelf is de film een gemeen kat in het bakkie voor de cinefiel. Overduidelijk vanaf de eerste seconde. Op de middelbare verschijnt een nieuw meisje. De Scarlett Johansson-achtige schoonheid palmt haar haar muizige tafelgenote snel in. De vamp (met eigen krasjes) vertelt meteen maar een anekdote over leugens. De kijker weet: die liegt. Later legt de biologie-les het er ook dik bovenop met een flits over uitzuigers en parasieten in de dierenwereld. Het arme slachtoffer raakt zo verstrikt in een 'girl crush', een reflex die dus perfect uit haar gezinssituatie valt te verklaren. Haar jonge moeder wist ook nooit beter dan zichzelf wegcijferen voor de dominante machten. Dochter voelt dat het anders kan. Maar hoe? De hoofdrol (van Josephine Japy) is hyperventilerend sterk. Verstikt in woede kamt ze haar haar. Harder, harder, krak.

Love & Mercy
'No way out...' Diepe, melodische zucht voor Brian Wilson. Op zoek naar de bevestiging van pa belandde hij jaren te laat bij een net zo strenge vader-figuur. De psycholoog. Voor die tijd had Brian geprobeerd weer kind te worden, en in bed liggen wachten op de dood. Dokter Landy (een heerlijk vileine Giamatti) zal echt wel wat resultaten hebben geboekt, maar iedereen weet hoe het afliep. Eigenlijk zit in die episode een rücksichtslos fysiek meesterwerk van twee uur. Love & Mercy blijft echter lievig en Hollywood-voorzichtig, en probeert álles aan te stippen. De beste scene (met het beste shot) zit zowaar in het retro-deel. Daar waar de wortels liggen. Brian (een pafferige, zeer goed gelijkende Paul Dano) speelt God Only Knows op de piano. Pa luistert. Stopt een pijp. En brandt af. Even zien we de twee van een afstandje. Een hele kamer tussen hen in. Een hele wereld van niet-gegeven en nooit-gekregen liefde. Love & Mercy heeft wel meer van die kille shots, maar toch ook weer nét niet genoeg om een echte arthouse-film te worden. Zo blijft de film wankelen. En dat is eigenlijk wel zo toepasselijk. John Cusack (die op zichzelf-lijkend de oude Brian speelt) kijkt een film lang uitgeblust. Dat vuur, dat was na Smile echt verdwenen. Zo poolster-helder schitterend als Pet Sounds werd het nooit meer. Zou 'Bri' de film zelf hebben durven kijken? 'These things I'll be until I die.'

Joe Kidd
Hé, een Western met Clint die ik nog niet kende. John Sturges probeert mee te liften op de Leone-stijl en dat lijkt een tijd lang goed te gaan. Een grootgrondbezitter (Robert Duvall, weer olijk aan het overacteren) komt met wat dommekrachten land afpakken waar een Mexicaanse rebellenleider tegengas biedt. Hij kan nog wel een gids gebruiken, Joe Kidd dus (Clint op zijn aller-minimaalst.) De rit richting de bergen is mooi gefilmd, maar de afwikkeling blijkt ontstellend zwak, zo van "we hebben al een locomotief die door de saloon walst, zet er maar The End onder."

Heaven's Gate (Cimino, 1980)
Zo slecht als velen deze film kwalificeren is ie bij verre niet, maar ook niet zo goed als de pleitbezorgers van deze film suggereren.
"Flawed" is een juiste omschrijving of verwachtingen die niet worden ingelost.
De opening van de film is erg goed, episch, met aandacht voor details en sfeervol, maar daarna wordt een sprong in de tijd gemaakt die niet meer terugblikt of een globaal tijdsverloop in context met de personages die in de opening zijn geportretteerd schetst.
In retrospect, na het zien van de film blijkt de opening dan nogal potsierlijk.
John Hurt die in de opening van de film breed geïntroduceerd wordt, als zijnde een sleutelpersonage komt in de rest van film bijna niet meer voor.
De relatie tussen Averill (Kristofferson) en Ella (Huppert) wordt breed uitgemeten, uiterlijk gezien, maar ik krijg niet echt een beeld van ze. De relatie tussen Huppert en Walken (die er nogal bizar uitziet met een 'gay' snorretje) is veel interessanter.
Cinematografisch is het allemaal fantastisch: wat een schoonheid en wat geeft het een gevoel van authenticiteit!
Ook kent de film wat magische scenes, zoals het rolschaatsen op vroege Americana muziek.
En dan op de helft van de film wordt de toon anders, het idyllische wordt wreed afgekapt met lomp geweld, dat ook op de lachspieren werkt, om het weinig strategische oorlog voeren van de immigranten, die rondjes rijden (als domme indianen in vroege westerns) in karren om afgeschoten te worden.
Ik heb de afgelopen tijd wel wat meer films gezien, sommige beter dan Heaven's Gate, andere slechter (horror films...) , en het pleit dus voor Heaven's Gate dat ik er toch meer bij stil sta, dan kan het niet anders dat deze film bijzonder is.

ahhh :)

zoals het rolschaatsen op vroege Americana muziek.

dit he.

eigenlijk herinner ik me pas bij het lezen van je stukje delen uit de film weer, dat zegt ook wel weer genoeg. Eigenlijk werkt 'r weinig (tot niets) en toch is het wel genieten.

Ook leuk:

The Cinema Snob over Heaven's Gate:

https://www.youtube.com/watch?v=VtgYylYDaC8&list=PLykltEs6RqL0S6iTXak8qOREQHz7GoDpG

gheheh. 'i think it's like 3 days later'.

Mountains May Depart
'Niemand blijft je hele leven bij je.' Ontworteling en morele leegte in het Chinese hyperkapitalisme. We kennen de thema's uit het het veel betere A Touch of Sin, maar het blijft boeiend. De eigen hand van Zhangke is weer goed zichtbaar. Hij gaat breeduit, en knalt er vol in. De films vormen ook echt een paar, al is de actie nu ingeruild voor melodrama. In het openbaar huilende Aziaten: da's nieuw, of zo lijkt dat toch. (Bijwerking van de moderne tijd?) Mountains May Depart bestrijkt een fikse periode. Het begint allemaal in 1999. Toen China nog enigszins op het oude China leek. Koolmijnen en sappelende werkers. Twee kerels willen dezelfde vrouw. De een is rijk, de ander arm. Een flits of twee is het nog lief. Ik dacht: dit wordt de Chinese Jules et Jim. Maar dan begint de ellende al te broeien. De kalme, fraai gekleurde shots worden beklemmend. De kerel met de centjes is een driftkop, de arbeider een goedmoedige grapjas. De vrouw kiest dus voor optie 1... Het is de berekenende keuze, passend bij de nieuwe tijden. In het vervolg scheurt Zhangke met grove streken langs personages en nakomelingen. Hij is niet bang aangelegd, maar elke gewaagde keuze pakt net niet helemaal jofel uit. Zo is er een curieus futuristisch slotdeel. Daar merk je ook weer eens hoe graag filmmakers het verleden induiken, maar hoe huiverig ze zijn om de 'toekomst te hervinden'.

Amour Fou
'Als ons de democratie maar bespaard blijft.' Met een Wilders die 'hoopt' dat zijn revolte 'zonder geweld' kan plaatsvinden, zou je de Pruisische rijken van begin negentiende eeuw bijna gelijk gaan geven. Tijdens hun soirés wordt de staatsrechtelijke omwentelingen druk bediscussieerd. Het is een intrigerende periode. De Verlichting sjokt op de laatste benen, vlak voor het Volk verschijnt. Eigenlijk een tijd die te weinig in de cinema is te zien. Mij schiet alleen Woyzeck te binnen. Zou Emilia Galotti ooit verfilmd zijn? Hausner's Amour Fou heeft dezelfde ironische touch. Achter alle politiek sluimert onzekerheid. Eenieder moet zich heroriënteren. De brave belastingbeambte (nu voor iedereen!) maar ook zijn verveelde huisvrouw. En wat te denken van de ontzettend grappige Romantische dichter, met zijn 'wurden Sie mit mir sterben wollen'-pose. Alles wordt in Roy Andersson-secuur gestileerde decors in beeld gebracht. Kunstige set pieces, net als de blommetjes die de huisvrouw schikt. Haar twijfel groeit. 'Het is vreemd een ziekte te hebben die misschien geen ziekte is.' Dichter Heinrich ziet de kans. Jammer dat hij tijdens de enige voice-over niet gewoon recht in de camera spreekt, voor nog meer Befremdung. Ik hoopte op een einde vol demasqués, maar stiekem is Amour Fou – ondanks alle grimlachjes – echt tragisch. 'Innerlijke pijn, innerlijke pijn.'

Bad Timing
Deze Nicolas Roeg hield ik altijd achter de hand voor een regenachtige dag. Het ziet er weer geweldig uit met die kenmerkende edittechniek (een personage hangt een foto van de muur, de ander haalt dezelfde foto in zijn eigen huis meteen er vanaf) waardoor je prettig verstoord raakt. Wenen hè, Roeg legt het even snel uit: Klimt, Schiele, Mozart en Freud. Esthetiek en perversie gaan hier prima samen. Een psychoanalyticus (Art Gartfunkel!) brengt zijn ex naar het ziekenhuis na een, dit keer wel serieuze, overdosis. We zien hoe hun relatie ontstaat en tegelijkertijd wordt de wantrouwende politie-inspecteur (Harvey Keitel met goede mid-Europese mat: "de Wet interesseert me geen reet") er doorheen gemixt. Waarom hij het niet helemaal vertrouwt? Alleen de kijker komt er echt achter. Zeer ongemakkelijke film en niet alleen door de conclusie, daarvoor heb je al een Roegiaanse edit voor je mik gekregen waar een seksscène plots overgaat in een operatief opengesneden luchtpijp, maar vooral de hele deprimerende dynamiek tussen de seksen van doelloze bezitterigheid/jaloezie en vrijheid in zelfdestructie.

My Diner With Andre
Zo radicaal. Zo anders dan elke andere film, behalve misschien een paar Warhol films. Louis Malle, je weet toch? Ik zat eigenlijk vanaf het moment dat die Wally nog naar het restaurant gaat en vertelt dat hij een kleine aristocraat in New York was al op het puntje van mijn stoel. En op een vreemde manier gaat dat gesprek grotendeels nog meer over het nu dan 1981.

In mijn enthousiasme de titel verkloot. :) "a film with more action than “Raiders of the Lost Ark", Ebert weet het weer precies goed te verwoorden. :) (Met nog wat uitleg hoe de film werd opgenomen, heel anders dan ik in ieder geval had gedacht.)

Wallace Shawn! Die zal mijn hersenpan nooit meer verlaten.

Listen Up, Philip
''Here's a piece of paper with some staples in it.' Philip is één van de meest verwaande hoofdpersonages 'ever'. En het werkt nog ook. Althans... Als film. Alex Ross Perry lukt daarmee wat Baumbach vorig jaar niet voor elkaar kreeg. Hij maakt een grappige en boeiende film over artistieke ijdeltuiten in crisisjes. Niet in de laatste plaats dus dankzij die hoofdrol. Het is net dat kereltje uit Rushmore, maar dan mét acteertalent. Oeps. Het is wel degelijk Jason Schwartzmann, en hij maakt een enorme sprong voorwaarts. (Of is dat nou het talent van een goede regisseur?) Schwartzmann speelt een schrijver die tussen boek 1 en boek 2 in een 'hang on to your ego'-trip zit. Hij kleineert sufferdjes én zijn vriendin, en papt aan met één van de Groten. Een oude schrijver die een nog net wat arrogantere klootzak is, voor zover zoiets mogelijk is. Een 'voorlees'-voice-over becommentarieert het allemaal met milde spot, maar voor het alléén grappig dreigt te worden, krijgt het gelukkig wat melancholisch. Er zijn duidelijke raakvlakken met Queen of Earth; beide films putten uit dezelfde bron. Rijke ouders met vakantiehuizen 'up state', waar kids kunnen dwalen. Een ander verbandje is Katherine Moss, die weer dapper(e) tranen laat. Het serene intermezzo waarin ze zichzelf hervindt is zéér welkom. Het moest geen intellectuele lulletjes-film worden immers. Of nou ja...

Eden
'There are so many things that I don't understand.' Ga ik toch weer op Mia Hansen-Love mokken. Terwijl het onderwerp van Eden zo heerlijk is, en de openingsscene nog beter. Een kerel zonder puf ligt na een party tegen een boom. De down na de high, de stille melancholie ná de rave. Met een kleine surrealistische bonus bovendien. Magie ten top, helemaal als de jongelui weer terug richting bewoonde wereld wandelen en de titel verschijnt. Eigenlijk heb je dan het hoogtepunt gehad... Twee jonge gozers beginnen rond '95 garage house te draaien. Precies wanneer Thomas en Guy-Man als Daft Punk doorbreken. De garage guys zijn niet onsuccesvol, maar hangen vooral rond in de wereld van kleine radiostations en fanzines. Het levert mooie lummelende scenes op (zoeken naar een kick drum!), maar een écht persoonlijk verhaal wordt het nooit. Ik zie ook niet in waarom er twintig jaar nodig zijn. Nu valt het wel erg op dat één helft van het dj-duo pas na jaren iets betekenisvols zegt. Alle aandacht gaat naar zijn pafferige maat. Jaar na jaar verandert die geen spat! Ach ja... Misschien was het gewoon die garage house zelf. Ik houd meer van stemmetjes dan van Stemmen. De handjes in de lucht-dj mag best achter een gordijn. Wordt het ook metafysischer van. Niettemin toch eens een Frankie Knuckles verzamelaar opsporen, want Knuckles... Die zit al in die eerste tien minuten.

Going Clear
Scientology zou best een uit de hand gelopen wetenschapsexperiment kunnen zijn. Denk maar aan die beroemde enscenering waarin mensen elkaar hele hevige elektrische schokken toe gingen dienen. Binnen een paar jaar wordt Scientology van een niet serieus te nemen idee, een metafoor voor alle akelige kanten van religies. Inclusief het Stalinistische communisme, met zijn Totale Paranoia (TP, zou je haast grappen, Scientology houdt van afkortingen). Met het verstrijken der jaren wordt de sekte almaar rijker, en begint het ook nog op Saudi-Arabie te lijken. Geld koopt invloed, en koopt het zwijgen van wie dan ook. Going Clear schetst 't allemaal indringend, in het bekende J'Accuse-docu-stramien. Talking heads dissen de verhalen op. En als die verhalen nog niet erg genoeg waren, zijn er de beelden van grote Scientology conferenties. Daar leeft de nieuwe nummer 1 zijn nazidromen uit in bizar symbolisme en Eurlings saluutjes. Enigszins amusant (en bijna een soort outsider art) is Scientology enkel in het begin-stadium en op die begin-levels. 'LRH' als de paranoide psychiatrische patient die de psychiatrie háát en daarom maar zijn eigen pulp therapie ontwikkelt. Gevolg: iedereen die de therapie doorloopt wordt zoals Hubbard! Ben benieuwd wat Foucault en Feyerabend ervan gevonden zouden hebben. Ergens is het een goudmijn...

Bad Brains – A Band In DC
Ik ben geeneens een grote liefhebber van Rock For Light, meer van Quickness en God Of Love, maar H.R. was vroeger wel een explosieve frontman zeg. Tegenwoordig is ie wel behoorlijk van het padje af, iets waar z’n bandleden ook niet altijd mee kunnen dealen (Darryl Jenifer kaffert ’m behoorlijk uit als hij er weer eens een potje van gemaakt heeft op het podium en Paradiso is ook not amused). Het maakt wel een leuke docu. :)

Ride Along 2
Mehriffic.

Bad Biology
Bad film, puberaal vooral. Alhoewel het uiteindelijk in al z’n idiotie nog onderhoudender is dan je verwacht. Ik zou willen zeggen: keep your day job maar de muziek van R.A. The Rugged Man ben ik ook al niet kapot van.

تکسی (Taxi Teheran)
Iemand op Letterboxd vraagt zich af of Panahi z’n energie niet eens in een film die niet over het niet kunnen maken van een film kan steken. Zit wat in. Toch vind ik Taxi toch wel weer mooi, vooral door de rollen van het meisje en het stuk van de advocate is ook mooi.

Anguish
Behind The Mask – The Rise of Leslie Vernon
Horror over horror, op twee manieren. In de eerste een life imitates art-thema in de bios. De tweede een documentaire over de slashers als Freddy Krüger en Jason Voorhees turning sour. Duurt wat lang voor het begint te lopen. Maar slimmer dan Final Girls ook en minder ironisch (geen mislukte 80s-pastiche soundtrack bijv.).

De Flat
Een Nederlandse erotische thriller, dan vrees je het ergste maar het valt alleszins mee. Huisarts en milf Soutendijk gaat eigenhandig een moord oplossen met Löw als red herring.

L'Enlevement de Michel Houellebecq
Houllebecq. Hij is een man voor de strips van Crumb – nee, erger nog – de kelders van Seidl. Met de lip vooruit als een Muppet, hannesend met talloze sigaretten, en met open mond voedsel vermalend, lijkt Houllebecq meer op een bejaarde die al twintig hersenbloedingen heeft overleefd. Ik heb zelf nooit een boek van 'm gelezen, maar zo omschreven (en met zijn literaire provocaties in gedachten) lijkt het onmogelijk dat de vieze man iets sympathieks krijgt. En toch gebeurt dat hier. Het aanknopingspunt is zijn fragiliteit. In de allerbeste scene showt één van Houllebecq's ontvoerders hem zijn bodybuilderslijf. Man zonder lichaam bewondert alles wat hij niet heeft. Een bizar soort tederheid. L'Enlevement maakt zo absurde fictie van een schimmige Houllebecq-episode. Ooit verdween de schrijver een paar dagen van de radar, 'terwijl hij nooit een afspraak met zijn agent miste'. Gezien zijn achtergrond van psychiatrische opnamen en depressiviteit zal hij wel bij het spoor hebben gestaan. De invulling van de film is dan een lieve wensdroom. Amateur gangsters gappen Michel! Waarna er niets (maar dan ook echt níets) meer gebeurt, en het hele stel een Franse praatfilm ensceneert. My dinner with Michel. Lullen als Tarantino-mennekes, minus het geweld. Van een derde akte komt het nooit. Da's wel een beetje jammer. Maar ook het punt allicht.

Liza, The Fox-Fairy
Wat krijg je als je Wes Anderson met Aki Kaurismaki kruist? Een Fox-Fairy! (Het Hongaarse woord is nog veel mooier, maar ik ga me er maar niet aan wagen.) Alsof er nog geen invloeden genoeg waren, speelt Japanse leipigheid een grote rol in deze piekfijne productie. In een running gag (of ís het de film?) zingt een Japanse fifties-geest liedjes voor een schattig verpleegstertje. Ondertussen vermoordt hij haar potentiele 'love interests'. Dat dan weer wel... Het arme ding is nogal 'besloten' opgegroeid in het huis van de Japanse ambassadeur. Ze zorgt al jaren voor diens dikke weduwe, die haar als dank wel Japans heeft geleerd. Het wereldje van de grijze muis gaat open als de dikke dame uit het bed dondert. Hongaarse sexytime! Echt lukken wil het overigens niet in die buitenwereld. De politie zit al snel op haar dak. (Anderen vallen dan weer ván het dak.) De meest hardnekkige (en dat mag je letterlijk nemen) detective neemt Finse western-songs mee. Mijn favoriete scenes spelen in de Mekk Burger. Een woordspeling die flauw lijkt, maar in het restaurant voor bizar en geslaagd absurdisme zorgt. (Ding dong! Mekk Mekk!) Liza, The Fox Fair is zo'n film waar de grote fans in elk shot nog een speciaal voor hen verstopte easter egg kunnen vinden. Bijft de vraag staan: waar halen die Hongaren het budget vandaan? Ook de CGI mag er namelijk wezen.

The Girl on the Motorcycle
Beroemde jaren zestig film die een flinke dosis erotiek met psychedelica combineert. Eindresultaat was interessanter dan ik had verwacht. Ok, eerste even Marianne Faithfull...erg mooi, op haar bleke posh maar ondertussen manier. Hebben we dat meteen gehad. Als Rebecca is ze net getrouwd maar krijgt meteen last van een freaky droom (echt goed gedaan trouwens). Hup, saaie man slaapt te diep. Ze trekt haar leren motorpak van Lavin aan (niets eronder, dit is de sixties, mannn) en gaat op zoek naar haar oude vlam Daniel. Dat is Alain Delon, altijd fijn met zijn koude blik. Terwijl ze van Zwitserland naar Duitsland rijdt (fijn landschap hoor) denkt ze terug aan haar man en hoe ze Daniel ontmoette, in de boekwinkel van haar vader die observeert: "Typically Swiss, despises German thought, but exploits it." Maar er zit een laag onder van de manier waarop je als vrouw altijd door mannen wordt bekeken en eigenlijk nooit een plek vindt voorbij echtgenote/moeder. Het einde wordt volgens mij vaak als moralistisch gezien (dat krijg je ervan als je er als vrouw een beetje vandoor gaat) maar ik vond het eigenlijk hopelozer/kritischer.

Girl on a Motorcycle, overigens. Veel mooie posters ook destijds.

ah ik kan 'm bijna dromen al, maar toch benieuwd.

45 Years
'I like not knowing the time.' De jaren, ze zijn ongemerkt voorbij gegaan. Nu is het echtpaar oud, en 45 jaar getrouwd. Dat moet 'gevierd' worden. Al was het maar omdat het vorige lustrum wegens fysiek ongemak onopgemerkt voorbij ging. Ditmaal zijn de problemen van andere aard. De fysisch geografische trigger is geweldig WF Hermansiaans. Een haast surreële ontdekking per brief. 'Something deep that cannot be denied.' De man had er jaren over gezwegen. De nasleep (en dat is de hele sleep) komt voor rekening van Bernlef. Moeizame communicatie en aftakeling, met als absolute ster Charlotte Rampling. Het is haar film. Ze is volkomen geloofwaardig als de gepensioneerde lerares. Precies het hoofd en de coupe die bij een lerares Nederlands hoort. Een bepaalde starheid ook. Nu allemaal rechtop zitten en schriften open. De vrouw moet zich in vele bochten wringen om met de 'klimaatverandering' thuis te dealen. Terwijl de man boeken over climate change leest, bekoelt haar liefde. Eigenlijk doorleeft ze plots het gebrek aan een eerste nostalgische liefde.Zo mist ze de romantische escape om op iets van daarvóór terug te vallen. Nergens wordt dat motief duidelijker dan in een schrijnende dia-presentatie. Een hele film in stilstaande beelden. Hoe alleen kun je zijn. 'They asked how I knew, my true love was true.'

Knight of Cups
'The sweet spot is one xanie, four white wines.' Ik had ze even niet bij de hand, dus ik dwaalde samen met Bale als een geest door de film. Malick is nooit makkelijk, maar in droomfabriek L.A. vervluchtigt werkelijk al het concrete. Van de stadsbeelden is het natuurlijk wel genieten. Wat een fraaie appartementen, en die wegen blijven abstracte kunst. In Hollywood is Knight of Cups meteen Malicks meest Lynchiaanse film, vol baarmoederlijke onderwaterscenes. De dood schuilt achter elke strakke hoek. Seks achter elke beeldschone kop. Malick heeft een heel blik sexy modellen opengetrokken. Bale staat erbij en kijkt ernaar. De voice-over peinst. 'Ik mag dan struikelend over deze weg gaan, wil dat zeggen dat het de verkeerde weg is?'. Bale hopt van vrouw naar vrouw, maar zo rond een Indiase schone had ik er genoeg van. Op dat moment was ik de 'eerste' alweer vergeten. En die leek in de vage herinnering die restte nog het beste. Gelukkig is de muziek prima, met dat fraaie klarinet-motiefje. De grimmige modellenshoot bleef ook hangen. Geblafte bevelen in een suikerspinwereld. Later zweeft Bale langs een tuinfeestje. 'Ben je wel eens op een ketamine party geweest?' Als de aanwezigen een Sorrentino-achtig dansje inzetten is Malick er alweer vandoor. Zijn attention span is in de k-hole verdwenen. Volgende keer zelf een xanie, Terrence?

Mustang
'Waar zijn de meisjes gebleven die rood werden wanneer ze werden aangekeken.' Conservatief Turkije in een oeh la la-meisjes-film. Eentje voor de Europese markt duidelijk. Veel net niet-bloot. Lokaal voelt ie pas echt als de 'grietjes' een Trabzonspor-wedstrijd bezoeken, met enkel vrouwen in het publiek. (Een typisch Turkse maatregel na ongeregeldheden. Moeten ze in Nederland ook eens doen.) Ik weet niet hoe de makers het voor elkaar krijgten, maar eigenlijk is na twee minuten sfeerproeven de hele film al glashelder. Dit is de Turkse Virgin Suicides. Met elke scene wordt die gedachte bevestigd, tot het punt dat het naar remake begint te neigen. De Amerikaanse fifties-moraal was niet zo anders dan die van een eergevoelig Turks oompje anno nu. Grootmoeder is wel lief, maar machteloos als oom het grote huis in een gevangenis veranderd. Binnen worden de lesjes 'huishoudkunde' gegeven. En de meisjes? Die dartelen sexy rond in hun pyjama's. Want regressie en repressie zorgt maar voor één ding. Meer interesse in de buurjongens. En dat gaat er toch iets explicieter aan toe dan verwacht. Met een dermate grote hoeveelheid zusjes (5 stuks) moet de film het niet van karakterontwikkeling hebben. Uiteindelijk werkt dat aantal zelfs wat tegen de film. Als we eindelijk bij de jongste (tevens voice-over) zijn aangekomen, is er eigenlijk al genoeg gebeurd.

ah ik kan 'm bijna dromen al, maar toch benieuwd

Dat heeft mij ook er jaren van weerhouden. :) En dan is ie toch anders dan je dacht.

In Hollywood is Knight of Cups meteen Malicks meest Lynchiaanse film.

Dat dacht ik eerst ook (er zitten zelf dwergen in ;), maar ik marineer de laatste dagen -nu ik een soort terugblik op mijn favoriete films aan het maken ben- op het idee dat Malick en Lubezki de eersten zijn die serieus verder gaan met de esthetiek van Wong Kar Wai en Doyle in de 90s. Maar ja, de man geeft geen interviews. Lubezki wel, maar die kan ik ook niet even 1-2-3 op de link betrappen.

Lubezki keniknie!?! doe daar eens een tipje van

het verband Hollywood en Lynch is natuurlijk niet heeuuul moeilijk te leggen. Dus dat kan diepzinniger ja :P
(Toch vond ik die vorige Malick beter, met het milieu en het katholicisme.)

oh Lubezki is een cinematographer ;)

Eh ja sorry. :) Dat klarinet-motiefje (zo goed) is trouwens uit Exodus van Kilar (iemand op de Spotify was zo vriendelijk om de zoektocht te vereenvoudigen met een mega Knight of Cups playlist.)

Wojciech ah toch een beetje real deal katholieke Poolse shizzle :-)

Ben bezig met Treme (eerste serie), van David Simon die ook The Wire schreef. Dat is te merken en niet alleen door de aanwezigheid van enkele acteurs die ook in The Wire speelde. Deze keer is het post-Katrina New Orleans, maar hoewel dat eigenlijk totaal niet op Baltimore lijkt voelt het vertrouwd. Er is heel veel muziek, veel cameo's van bekende artiesten ook, als zichzelf. Geen spannende gangsterdingems maar wel veel sociaal commentaar weer. En weer mooi, benieuwd hoe het zich allemaal ontwikkeld (er zijn al drie series, geloof ik).

http://www.film.com/wp-content/uploads/2013/10/possession.jpg

RIP Andrzej Żuławski

RIP Andrzej Żuławski indeed. Żuławski’s oeuvre is zeer operatesk en daar moet je tegen bestand zijn. Om die reden vond ik zijn operaverfilming Boris Godounov iets te veel van het goede. Die film zal ik binnenkort een tweede kans geven, want het zag er wel weer prachtig uit. Van de negen films die ik van Żuławski heb gezien zijn Possession, On The Silver Globe en L'Important C'est D'Aimer mijn favorieten. Ben erg benieuwd naar zijn zwanenzang Cosmos.

Treme is van begin tot eind zeer sterk drama. Vooral de manier waarop een collectief trauma, inclusief bijbehorende depressies in beeld worden gebracht is indrukwekkend. De onverwachte dreun waarmee het eerste seizoen afsluit echoot nog lang na in de daaropvolgende seizoenen. Er zijn er slechts vier gemaakt, dus dat is te overzien.

Ik ken geen andere serie die het muzikantenbestaan zo realistisch weet te verbeelden (dit in tegenstelling tot het recente Vinyl). Je kunt aan de vele details zien dat Treme is gemaakt door mensen die de muziekpraktijk van dichtbij hebben meegemaakt. Sommige van zulke details vielen me pas bij een tweede kijkbeurt op. Zo is er een scène na een concert van John Hiatt waarin twee personages al discussiërend over straat terug naar huis lopen en je, als je goed kijkt, kunt zien dat ze zijn vergeten de backstagestickers van hun kleding af te halen.

Ik kan me van Zulawski alleen "Mes nuits sont plus belles que vos jours" herinneren. Wat een daverende ellende was dat.

Hoogste tijd om de On The Silver Globe challenge aan te gaan. Vond het ergens wel sneu dat ik door zijn overlijden achter het bestaan van Cosmos kwam, dat er op zijn minst intrigerend uit ziet.

x-post hehehe: zelf alleen Possession gezien. zal er nog eens eentje bij doen. (On The Silver Globe is voor OMC)

The Second Mother
'Ik sta in het zwembad!' Heerlijke Braziliaanse film, voor iedere fan van Zuid-Amerikaanse knuffeligheid en 'nana's'. Ook hier schittert de zichzelf wegcijferende 'meid'. Ze werkt al vele jaren in een door en door (haar) verwend gezin. Een stel nietsnutten dat het geld niet eens zelf verdiend heeft. Dat zijn de ergste. De arm/rijk-tegenstelling en de bijbehorende voorkeur van de makers ligt er dik bovenop – de smartphones! – maar niet gezeurd. De huishoudster is immers zo'n geweldig mens. Expressief en theatraal, overdreven op kousenvoeten door de keuken trippelend, wanneer er tv-opnamen worden gemaakt. Ondertussen vertroetelt ze vooral haar 'poulain' (het rijkeluiszoontje). Het is hartverwarmend, maar tegelijkertijd irritant. Juist dat wringende geeft diepte. Als trouwe hond je plaats kennen, en ook niets anders meer wíllen kennen. Is dat nou mooi, of om te janken? Ik was in elk geval binnen no time aangedaan, met hulp ook van wat Jobim. Dan arriveert het échte kind. In een prachtscene staat mama op het vliegveld te wachten. Naast haar een oude man met een bordje. De kijker focust verkeerd. Als een echte magician's distraction is de dochter er ineens al. Thuis zal de komst van het Entre Les Murs-zigeunerkrullenkoppie echter bepaald niet ongemerkt blijven. Het hele gezin staat binnen no time volledig op de kop. Xenos gourmet-setjes mogen wél.

The Diary of a Teenage Girl
'I just realized I've had breasts for 3 full years now.' Misschien ben ik toch meer het Adriaan Mole-type... Deze diary raakte enkel verkeerde knopjes bij me. Ik vermoedde een lekkere shocker, maar in werkelijkheid is The Diary gevaarloze meuk, opgebouwd uit vele laagjes hypocrisie. Een meisje van vijftien krijgt zin in seks, en vindt het echte werk bij het oudere vriendje van haar hippiemama. Op een oude fiets moet je het leren, en zo gezegd zo gedaan. Met haar beste vriendin gaat ze vervolgens door een slettenfase, die in combinatie met de voice-over toch barstte van de potentie. Lekker ironisch en bitchy doen. Girl power! Het had een film kunnen zijn waar ze vroeger Christina Ricci voor aantrokken. Maar eigenlijk zie je het meteen aan dit meisje met haar bolle poppenogen verbijsterde blik. Ze is een beetje zielig. Het type dat als grijze muis óf in therapie óf naar de kunstacademie vliegt. (Haar tekeningen geven de film een broodnodig Ghost World-tikkie.) Na elke potentieel bevrijdende seksdaad lijdt het kind aan een blasé schuldgevoel, en als haar 'stiefvaderlijke' liefde eindelijk interesse in haar heeft, vindt ze 'm prompt zwak en wattig. Het was alleen interessant toen het nog verboden was. De film zelf stiefelt vervolgens gemakzuchtig richting een moraal van 'te vroeg en teveel seks is bad for you, mkay?' Voor je het weet zit je in de drugs!

Hill of Freedom
'Are you here on business or pleasure?' 'I don't know. Neither.' De lastig grappige wereld van Hong San-soo, ze blijft haar aantrekkingskracht behouden. Continu wankelend tussen amateuristisch saai en geniaal geschreven. De teksten worden a l'improviste gebracht, alsof de acteurs gewoon werkelijk heel wat 'soju's' hebben gedronken, maar het zit stiekem toch goed in elkaar. Er is dit keer wel één klein ongemakje: het bier is op! Wijn blijkt echter ook prima te voldoen om de tongen los te maken. Een Japanse jongen bezoekt Seoul om een verloren liefde terug te vinden. Hij wordt al snel omringd door nieuwsgierige Koreanen, die hem uithoren over identiteit en nationaliteit. Ze beginnen echter allemaal met die cruciale vraag: 'Business or pleasure?'. De zoektocht (het is meer een wachten op Godot) wordt ons getoond door middel van wat galant chronologie-gegoochel, als ware dit een modernistische novelle. (De film duurt ook maar een uur!) Ondertussen is er naast wijn tijd voor wat geknuffel (het voelde als een nieuwigheid voor Hong). Ruzie maken kunnen die Koreanen echter óók in het Engels nog altijd als de beste. 'She's a bitch!'. Toch overheerst gaandeweg de lieve vibe. Dialogen waarin beide partijen tot het inzicht komen dat generalisaties nooit zo'n goed idee zijn, om vervolgens met generalisaties te besluiten. Subtiele spelletjes.

La Tête Haute
'Gooi maar fijn met steentjes.' Frans drama vol lesjes in incasseringsvermogen. Vanaf zijn zesde tot zijn zestiende wordt Malony begeleidt door de jeugdzorg. Duizenden en duizenden euro's worden er in hem geïnvesteerd. Aan aandacht, plannen van aanpak en rechtszaken geen gebrek. Maar waar blijft dat rechte pad dan? Na een tijdje dacht deze murw gebeukte kijker: is het niet eens tijd voor pillen? Die zijn opmerkelijk afwezig in het realistische eerste uur, terwijl Malony bij het minste of geringste in een woede-aanval uitbarst. Ter verdediging van zijn ellende kan hij naar het bekende recept wijzen. Afwezige vaders, incapabele moeders. Moeder is het type van veel tranen, weinig actie, en de schuld ligt bij anderen. Malony doet zelf alleen aan tranen als er een deuntje van Arvo Part langskomt op de soundtrack. (Die man zou nooit meer aan componeren toekomen als hij alles kijkt waar hij klinkt!) Malony en het scenario gedijen beter in de apathie en de bad boy-romantiek: gedurende een ongemakkelijke maar bijzonder sterke seksscene piekt de film. Aan de zijlijn is vooral Benoît Magimel intrigerend als de 'te close' begeleider met eigen krasjes. Zoals het een melodrama betaamt vliegt de film in de saaiere tweede helft helaas wel uit de bocht. Het is moeilijk de lichtpuntjes nog te zien, en áls ze er al zijn komen ze nauwelijks uit de jongen zelf...

Niet echt zijn beste he, Hill of Freedom. Hij heeft overigens alweer een nieuwe he (als het er geen twee zijn...).

Tussen de steeds geweldiger worden Treme door toch ook een paar films:

Our Vinyl Weighs A Ton
Geschiedenis van Stones Throw, veel Madlib uiteraard. Veel vinyl ook. Degelijke docu,

Vinyl
Niet die serie maar een droogkloterige tragikomische ('joodse' zou je bijna zeggen) docu over record collectors. Gemaakt door een man die elke easy listening koopt maar eigenlijk maar het misschien een keertje draait om een verzameltape te maken. Hij houdt zich een spiegel voor door te praten met gelijkgestemden, bijvoorbeeld een kerel die alle liedjes ter wereld verzamelt. Als je behept bent met dat verzamelaarsvirus denk je aan de ene kant 'zie je, ik val best mee', aan de andere kant zie je toch facetten die bekender voorkomen dan je zou willen.

The Central Park Five
De tunnelvisie die kan ontstaan na een bekentenis. Die, zoals de psychologen betogen, niks waard is als je verder niks hebt. Een jongen van 15 kan op een punt belanden dat ie alles zegt om maar weg te kunnen. Mooi hoe het afloopt uiteindelijk, maar vooral pijnlijk hoe 5 jongens hun jeugd wordt ontnomen door de stommiteit van de instanties. Zeer actueel in het licht van Making A Murderer.

The Last House At Dead End Street
Net als die andere Last House … geen hoogvlieger in goede smaak. Vreselijk low budget uit 1973, actueel omdat de bijzondere (library) muziek dit jaar uitgebracht is/wordt op vinyl. Het kleine budget schijnt zelfs nog grotendeels opgemaakt te zijn aan drugs ook. Een delirium van sex en geweld, maar wel geplaagd door slecht acteren en slechte special fx, ik werd ook wel een beetje gek van het hysterische gelach (wellicht de bedoeling, maar toch), maar historisch wel interessant.

Note to self: lees het nou eens goed na voor die 'submit post' button te hitten … :/

*plaatje van een strenge lerares*

Toevallig net een Dilla plaatje opstaan, maar denk dat ik toch voor Vinyl ga. :-)

Niet echt zijn beste he, Hill of Freedom. Hij heeft overigens alweer een nieuwe he (als het er geen twee zijn...).

ja er was ook weer wat op IFFR hoorde ik van een maat (die meteen meer wilde). Het heeft wel een hypnotiserend effect. Vraag me altijd af hoeveel de digitale camera waarmee ie die dingen schiet nou kost. Het lijkt allemaal zo... makkelijk.

tijd voor wat plaatjes!

http://i.imgur.com/DjubHzM.jpg

http://i.imgur.com/cAM665h.png

http://i.imgur.com/JomHtSW.png

obscuur quizje, later meer hierover. :)

het is het Iraanse pareltje Wind and Willow

Wind and Willow
'Als je een vriendje hebt.' Frank en Frey in dat prachtige landschap van Noord-Iran. Groene heuvels, stoffige weggetjes en wuivende olijfbomen. Het is de handtekening van Kiarostami, hier overigens enkel scenarist. Opnieuw gaan wat kinderen op een ogenschijnlijk eenvoudige queeste, die vervolgens haast filosofische proporties aanneemt. Voor het zover is, kijkt een nieuwe leerling uit het raam. Het regent. Stevig. De leraar raakt geërgerd, maar de jongen heeft nog nooit zoiets gezien. 'In Iran treffen we 3 klimaatzones' begint de leraar dan maar. Na school maakt de dromer een vriendje. Die mag de les niet in, omdat hij een raampje moet bekostigen. De regenbewonderaar regelt de tomans – met wat pesterige hulp van het onvermijdelijke lastig zusje – maar daarmee is het probleem van zijn armere maatje verre van opgelost. Het grootste deel van de film is gewijd aan een eenzame tocht door dat onmetelijke landschap. Liftend achterop de 'trekker met aanhangwagen'. Bij pa in de fabriek. Door berg en dal. De kop van het jongetje is de perfecte casting. Hij lijdt als een piepjonge Marlon Brando. Hij draagt meer dan alleen die ruit. Hij draagt de film. Ik hoopte even dat we een filmshot metafysisch in de rechthoek zouden zien spiegelen. Wordt de jongen Atlas of Lazarus? Ook hij kijkt door een raam naar de regen. Glasheldere beeldpoezie met literaire allure.

En Équilibré
De stille kracht van pure acrobatiek, je ziet het eigenlijk niet zo vaak in cinema. Daarvoor moet je naar het circus of het ballet gaan. Terwijl veel actiefilms onder het oorverdovend lawaai van pistoolschoten natuurlijk wel van acrobatische stuntmensen gebruik maken. Maar hun evenwichtskunsten vallen pas echt op als je er één rustig shot mee vult. Op een strand. Op een paard. Het is de briljante openingsscene van een wankele film. Dezelfde stunt bijvoorbeeld wordt later compleet overbodig herhaalt. Alsof de kijker het momentje 'ooit' zou vergeten. De stuntman heeft op een filmset een dwarslaesie opgelopen. Ik hoopte daarom op veel flashbacks naar die film in film-film. De wereld van Napoleon zou zijn huidige toestand dan kunnen spiegelen. Op zijn minst zou je het ongeluk dan aan kunnen zien komen. De psychologie van hoe en waarom het mis ging. En Équilibre is echter vrij standaard. De depressieve man maakt kennis met een vrouw. Zij is van de verzekering. (Een heuse Adjuster, het blijft een fascinerend baantje.) Man en vrouw zitten beide vast in een tweedekeusleven en hebben een talent dat ze niet (kunnen) ontplooien. Ware dit Hollywood dan kregen ze elkaar. Het is arthouse, dus het blijft bij de haren los, en de les geleerd. Strafpuntje nog voor het 'un ans plus tarde'-einde. Al mag de muzikale acrobatiek er daar ook zijn.

Ware dit Hollywood dan kregen ze elkaar. Het is arthouse, dus het blijft bij de haren los, en de les geleerd.

LOL...mmm, maar eigenlijk best zwaarmoedige reductie.

Wilde nog sarcastisch vragen: Willow and Wind, speelduur 200 minuten? Maar blijkt gewoon een puntige 77 min (ok, kom ook 81 tegen.)

ja 1.20 op mijn ripje (via Iraniantorrents.com. de dingen die allemaal bestaan...)

Kiarostami is nooit echt lang van stof, volgens mij.

LOL...mmm, maar eigenlijk best zwaarmoedige reductie.

Gheheh die was geinspireerd op een abominabel boek dat ik nu lees. 'lees' eigenlijk, want van een leesbare schrijfstijl kun je niet spreken

https://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase/large/FC/9/6/5/6/1001004005076569.jpg

Heb het echt geprobeerd te volgen, die nieuwe van Hou...: Klik!

ik had al zoiets van hmmm wuxia gaat dat wat worden...

The Outsiders
'There sure is a lot of blood inside of people.' Merkwaardige jongeren-film van Coppola. Misschien lag het aan de director's cut. Ik vrees dat de boel daardoor enkel verslechterde. Afgaande op deze twee uur boekt Philip Kaufman een simpele overwinning met zijn Warriors. (Toch nagenoeg dezelfde film.) Het merkwaardige aan The Outsiders zit 'm in de intense, soms bijna homo-erotische mannelijkheid. Broertjes liggen in bed te knuffelen. Vriendjes knippen elkaars haar. Er zijn vriendschapsbetuigingen bij zonsondergang, en de liefde kent géén gang-grenzen. 'They used to buddy around together playing football.' Vrouwen zijn overbodig in het Pippi Langkous-huishouden van de hoofdfiguren. Chocoladetaart en Budweisers, meer hebben gabbers Estevez, Dillon, Cruise, Lowe en Swayze niet nodig. De outsider onder de outsiders is de buurjongen met het latino kleurtje. Macchio loopt met uiterlijke en innerlijke littekens van een eerder 'rumble' rond, en zwelgt in zelfhaat. Zijn plotselinge momenten van pijn doen de film steeds kortstondig opflakkeren, De doordenderende soundtrack knalt er al te duidelijk doorheen. Elk scene een beschrijvend liedje. Raad het plaatje: ('train arrive 16 coaches long', 'we got no pane in this old window', 'my hair is a mess'.) En de vrouwen dan? Die kunnen echt niets goed doen. Inclusief heuse slotschuldbetekenis

Luna Papa
'Ik ben zo zenuwachtig! Waar zijn de augurken!' Magisch-realistisch zwanger in Tadzjikistan. In dit lawaaiige sprookje een opvliegerig Aladdin-landje. Luna Papa is werkelijk een knotsgekke film, dus met gekken en knotsen, en één daarvan rent in de openingsscene al 'als vliegtuig' door Al-Khor. Zijn zus weet de geflipte kerel tot een noodlanding te bewegen. Zelf krijgt ze pas de fladderende kriebels als het theater arriveert. Ze droomt van grote sterren, zoals 'Top Cruise', en Russische namen die ik vergeten ben. Voor theatergezelschapspel-melancholie – denk Ozu! – zorgt de komst van de acteurstroupe dus bepaald niet. Wél voor de beste scene. Shakespeare en de andere klassieken worden de hele film lang ón stage nogal flauw belachelijk gemaakt. Maar buiten de in klassiek-Griekse stijl opgetrokken Sovjet-theaters ontmoet het meisje op een wel heel bijzondere manier haar gedroomde acteur. Beide glijden door de nacht als een Shakespeariaanse nimf door het water. Een rokje kruipt omhoog. En de baby in aanbouw meldt zich meteen voor commentaar. De rest van de film speuren driftige pa en zijn gezinnetje in genoemde theaters naar de mysterieuze 'dader'. Wie net als ik kan genieten van het net niet helemaal geslaagde absurdisme van Kusturica's Arizona Dream en de onnozelheden van Fellini's The White Sheik zit hier goed. Als het moet óp de kast.

The Color Wheel
'I feel like it'll be cathartic.' 'How?' 'Maybe not cathartic, but less interesting.' 'Those are 2 completely separate adjectives!' De debuutfilm van Alex Ross Perry zit natuurlijk vol bitsigheden. Ze zijn nog niet allemaal perfect gevijld, maar de stijl en het talent zijn daar. The College Wheel heeft echter ook nog genoeg trekjes van een oefenfilm. Matige zwart-wit beelden, bijvoorbeeld, en het acteerwerk is ook vrij amateuristisch. Sommige van de grappen zie je bovendien van een kilometer aankomen. In combinatie met de beelden wordt het dan een niet zo grappige Clerks. Zeker als men tongue in cheek racistisch uit de hoek komt. (Letterlijk en figuurlijk geen 'color' te zien trouwens.) In die goeie Ross Perry traditie is de meest irritante stoker een hoogstemmige en hooggestemde neuzelaar. Een echte Ross Perry-man. Het stereotype is vast autobiografisch en hier al perfect pedant. De broer´lief´ moet met zus op pad om haar spullen op te halen bij de college professor met wie ze een relatie had. (Oh Amerikaanse academia!) De zus is het verwaande typetje met tv-ambities en een 'like this' 'like that'-taaltje. Het is niet zo'n beste rol en dat valt juist op omdat Ross Perry later wél excelleert in vrouwenrollen. In het familiale sparwerk valt er echter genoeg te halen. Het einde is verrassend melodramatisch. 'And you guys get each other, which is so rare'

De recensie van Olaf is zeer herkenbaar. The Assassin is het soort film dat je eerst moet bekijken voordat je het gaat zien. Prachtige plaatjes, maar waar gaat het eigenlijk over? In de trailer die in de Nederlandse bioscopen was te zien wordt nog een poging gedaan om de personages van elkaar te onderscheiden door middel van naamplaatjes. De vergelijkbare baardgroei van prefect Tian en zijn lijfwacht maakt het er desondanks niet echt eenvoudiger op.

Ik denk dat The Assassin ondanks de lyrische recensies geen publiekstrekker zal zijn. Het hoge percentage martial arts in de trailer is niet aantrekkelijk voor het over het algemeen wat oudere filmhuispubliek. Ik ga binnenkort nog een poging wagen. Hopelijk heb ik de tweede keer wel door wie zich achter het masker bevindt. De echtgenote van Tian of toch zijn concubine?

Stond na de film mijn fiets van het slot te halen toen een vrouw me aansprak: "Jij zat toch ook net bij the assassin? Begreep jij er iets van?" Ik zei dat ik in eerste instantie niet had begrepen dat er twee Tian's waren. Toen keek ze me een beetje glazig aan. Ofwel dat had ze ook niet begrepen, ofwel er zijn drie Tians, dat kan ook nog.

Treme
En klaar. Geweldig, van begin tot eind.. We volgen een diverse groep mensen, wiens paden elkaar soms kruisen, in de wederopbouw (of niet) van New Orleans na Katrina. Mensen, met goeie en slechte eigenschappen en nooit stereotype. Dus er zijn bad cops maar ook goeie. Een redelijk onuitstaanbare Big Chief weet toch te ontroeren. En ga zo maar door. Dit alles wordt opgehangen aan de rijke muzikale traditie van de regio, van jazz, cajun en funk tot aan de gore sludge van Eyehategod. Van mooi tot lelijk, net als het leven in Nola. Er is geen badassery zoals Omar of Marlow, maar wel consistenter (ik vond The Wire in het eerste seizoen nog wat stroef en de vierde met alle politiek, na die stellar derde serie, ook wat minder). Aanrader!

Gomorra (serie 2014)
Drie afleveringen gezien. Geen verrassingen, alles wat je kunt verwachten van een misdaad/maffia epos. Al wordt het de kijker wel iets moeilijker gemaakt mee te leven met de personages, want niemand is sympathiek, maar dat ben ik als verwende kijker al gewend, ik kies toch onwillekeurig een kant, een persoon met wie ik mij het meest kan identificeren en die persoon is er altijd.
Ondanks alle clichés toch zeer meeslepend en buitengewoon verslavend.

Ben bij Treme halverwege. Met veel ingetogen bravoure gemaakt. Prachtig tot nu toe.

die vrouw bij de bios-fietsenstalling wilde gewoon je nummer Olaf ;) 'zal ik je de film eens thuis uit komen leggen'

La Ardilla Roja
'Mysterioooo.' Heerlijk Spaans mengelmoesje. Zo'n film die volledig in haar eigen duister-dromerige wereld leeft. Een muzikale film noir uit het Baskenland met grotesk Japanse trekjes? Por qué no? Sla die kijker maar knock-out als een 'sacas de patates'. Ik zal maar gewoon bij het opvallendste beginnen. (Tevens de titel.) La Ardilla Roja is de ultieme campingfilm. Vergeelde vakantiedia's komen hier tot leven. Een vakantiekracht rijdt op een krakkemikkige fiets vooruit om je je staanplaats te wijzen. Aldaar aangekomen beginnen de buren zich meteen met de new arrivals te bemoeien (Alleen de terugkeer van hetzelfde meisje om je 'broodbestelling' voor morgen op te nemen ontbreekt.) Hoewel grote delen van de film dus bewust lummelend op de standplaats worden doorgebracht, begint La Ardilla Roja in San Sebastian. Op een brug. Als een noir. Met een bloedjemooie Under The Skin-motorrrijdster en een suïcidale verwaaide artistieke kerel. Hij redt haar en zij hem. Het ziekenhuispersoneel vindt 't allemaal wel best zo. 'Ik ben ook tegen het huwelijk.' Een andere verpleger (met de dopingnaam Fuentes) vraagt op de nachtradio om Nat King Cole. Muziek verbindt de lijntjes en kleurt de film Lynchiaans in, met een heuse theme song bovendien. Wat verknipte seksspelletjes doen de rest. Een zweterig zout notenkrakertje. Profundo.

Wild Tales
Zou er al een film in de maak zijn over de depressieve piloot die bewust een vliegtuig liet neerstorten? Lijkt me toch een boeiend psychologisch drama. Eén probleem: enkel slachtoffers. Het eerste 'sterke verhaal' van de zes Wild Tales doet onvermijdelijk aan het nieuwsfeit denken. Maar dan wel met een sardonische twist. Psycholoog: 'Het ligt allemaal aan je ouders!' Op zich is het concept van Relatos Salvajes de cinefiele versie van clickbait. Zes verhalen voor de prijs van één. Geen ingewikkelde spanningsboog, gewoon in korte flitsen van zo'n 20 minuten knallen. Meestal zijn zulke segmenten-films niet zo boeiend, maar Wild Tales is leuker dan verwacht. Wat helpt is één regisseur, één thema. Wraak. Meestal in Tarantino-stijl. Gewelddadig en vunzig, maar ergens toch ook lollig. Het meest afwijkende (en ook meest afgeronde) verhaal zit in het midden, en had ook op volle lengte gekund. Rijk versus arm in Buenos Aires. Schuld en boete kunnen in geld worden uitgedrukt. Of toch niet? Ironisch genoeg speelt de bekendste acteur – Ricardo 'Suarez' Darin in het minste verhaal. Hij beleeft zijn eigen Falling Down na een parkeerboete. Wild Tales piekt (mag ook wel met dit concept) in het slotsegment. Een uitzinnige bruiloft in het land van nazi's, joden en gaucho's. Bridesmaids kunnen zich beter verstoppen. De filering der macho.

The 5th Wave
Zowel de invasiefilm als de stoere-meisjesfilm kennen regels van graniet. En toch als je ze mengt gebeurt er even wat. De eerste helft is best wel goed gedaan, lijkt zelfs even een hele kalme survivalfilm te worden. Daarna kan men het wapenfetisjisme en de videogame-esthetiek niet meer ophouden en wordt het hele conventionele film.

Shutter Island
Dacht altijd dat dit een gevangenisfilm was. Het is kolder, maar wel vermakelijk voor op een regenachtige avond. Vaak opvallend onzeker gefilmd, alsof Scorsese er niet helemaal in geloofde. Vond de de kleuren in die concentratiekampscènes verder erg interessant, ergens vermoed ik dat daar heel veel aandacht aan is besteed.

'Mysterioooo.'

haha, dat is ook altijd blijven hangen.
Verder helemaal eens, natuurlijk. :)