Filmforum

The Girl on the Motorcycle
Beroemde jaren zestig film die een flinke dosis erotiek met psychedelica combineert. Eindresultaat was interessanter dan ik had verwacht. Ok, eerste even Marianne Faithfull...erg mooi, op haar bleke posh maar ondertussen manier. Hebben we dat meteen gehad. Als Rebecca is ze net getrouwd maar krijgt meteen last van een freaky droom (echt goed gedaan trouwens). Hup, saaie man slaapt te diep. Ze trekt haar leren motorpak van Lavin aan (niets eronder, dit is de sixties, mannn) en gaat op zoek naar haar oude vlam Daniel. Dat is Alain Delon, altijd fijn met zijn koude blik. Terwijl ze van Zwitserland naar Duitsland rijdt (fijn landschap hoor) denkt ze terug aan haar man en hoe ze Daniel ontmoette, in de boekwinkel van haar vader die observeert: "Typically Swiss, despises German thought, but exploits it." Maar er zit een laag onder van de manier waarop je als vrouw altijd door mannen wordt bekeken en eigenlijk nooit een plek vindt voorbij echtgenote/moeder. Het einde wordt volgens mij vaak als moralistisch gezien (dat krijg je ervan als je er als vrouw een beetje vandoor gaat) maar ik vond het eigenlijk hopelozer/kritischer.

Girl on a Motorcycle, overigens. Veel mooie posters ook destijds.

ah ik kan 'm bijna dromen al, maar toch benieuwd.

45 Years
'I like not knowing the time.' De jaren, ze zijn ongemerkt voorbij gegaan. Nu is het echtpaar oud, en 45 jaar getrouwd. Dat moet 'gevierd' worden. Al was het maar omdat het vorige lustrum wegens fysiek ongemak onopgemerkt voorbij ging. Ditmaal zijn de problemen van andere aard. De fysisch geografische trigger is geweldig WF Hermansiaans. Een haast surreële ontdekking per brief. 'Something deep that cannot be denied.' De man had er jaren over gezwegen. De nasleep (en dat is de hele sleep) komt voor rekening van Bernlef. Moeizame communicatie en aftakeling, met als absolute ster Charlotte Rampling. Het is haar film. Ze is volkomen geloofwaardig als de gepensioneerde lerares. Precies het hoofd en de coupe die bij een lerares Nederlands hoort. Een bepaalde starheid ook. Nu allemaal rechtop zitten en schriften open. De vrouw moet zich in vele bochten wringen om met de 'klimaatverandering' thuis te dealen. Terwijl de man boeken over climate change leest, bekoelt haar liefde. Eigenlijk doorleeft ze plots het gebrek aan een eerste nostalgische liefde.Zo mist ze de romantische escape om op iets van daarvóór terug te vallen. Nergens wordt dat motief duidelijker dan in een schrijnende dia-presentatie. Een hele film in stilstaande beelden. Hoe alleen kun je zijn. 'They asked how I knew, my true love was true.'

Knight of Cups
'The sweet spot is one xanie, four white wines.' Ik had ze even niet bij de hand, dus ik dwaalde samen met Bale als een geest door de film. Malick is nooit makkelijk, maar in droomfabriek L.A. vervluchtigt werkelijk al het concrete. Van de stadsbeelden is het natuurlijk wel genieten. Wat een fraaie appartementen, en die wegen blijven abstracte kunst. In Hollywood is Knight of Cups meteen Malicks meest Lynchiaanse film, vol baarmoederlijke onderwaterscenes. De dood schuilt achter elke strakke hoek. Seks achter elke beeldschone kop. Malick heeft een heel blik sexy modellen opengetrokken. Bale staat erbij en kijkt ernaar. De voice-over peinst. 'Ik mag dan struikelend over deze weg gaan, wil dat zeggen dat het de verkeerde weg is?'. Bale hopt van vrouw naar vrouw, maar zo rond een Indiase schone had ik er genoeg van. Op dat moment was ik de 'eerste' alweer vergeten. En die leek in de vage herinnering die restte nog het beste. Gelukkig is de muziek prima, met dat fraaie klarinet-motiefje. De grimmige modellenshoot bleef ook hangen. Geblafte bevelen in een suikerspinwereld. Later zweeft Bale langs een tuinfeestje. 'Ben je wel eens op een ketamine party geweest?' Als de aanwezigen een Sorrentino-achtig dansje inzetten is Malick er alweer vandoor. Zijn attention span is in de k-hole verdwenen. Volgende keer zelf een xanie, Terrence?

Mustang
'Waar zijn de meisjes gebleven die rood werden wanneer ze werden aangekeken.' Conservatief Turkije in een oeh la la-meisjes-film. Eentje voor de Europese markt duidelijk. Veel net niet-bloot. Lokaal voelt ie pas echt als de 'grietjes' een Trabzonspor-wedstrijd bezoeken, met enkel vrouwen in het publiek. (Een typisch Turkse maatregel na ongeregeldheden. Moeten ze in Nederland ook eens doen.) Ik weet niet hoe de makers het voor elkaar krijgten, maar eigenlijk is na twee minuten sfeerproeven de hele film al glashelder. Dit is de Turkse Virgin Suicides. Met elke scene wordt die gedachte bevestigd, tot het punt dat het naar remake begint te neigen. De Amerikaanse fifties-moraal was niet zo anders dan die van een eergevoelig Turks oompje anno nu. Grootmoeder is wel lief, maar machteloos als oom het grote huis in een gevangenis veranderd. Binnen worden de lesjes 'huishoudkunde' gegeven. En de meisjes? Die dartelen sexy rond in hun pyjama's. Want regressie en repressie zorgt maar voor één ding. Meer interesse in de buurjongens. En dat gaat er toch iets explicieter aan toe dan verwacht. Met een dermate grote hoeveelheid zusjes (5 stuks) moet de film het niet van karakterontwikkeling hebben. Uiteindelijk werkt dat aantal zelfs wat tegen de film. Als we eindelijk bij de jongste (tevens voice-over) zijn aangekomen, is er eigenlijk al genoeg gebeurd.

ah ik kan 'm bijna dromen al, maar toch benieuwd

Dat heeft mij ook er jaren van weerhouden. :) En dan is ie toch anders dan je dacht.

In Hollywood is Knight of Cups meteen Malicks meest Lynchiaanse film.

Dat dacht ik eerst ook (er zitten zelf dwergen in ;), maar ik marineer de laatste dagen -nu ik een soort terugblik op mijn favoriete films aan het maken ben- op het idee dat Malick en Lubezki de eersten zijn die serieus verder gaan met de esthetiek van Wong Kar Wai en Doyle in de 90s. Maar ja, de man geeft geen interviews. Lubezki wel, maar die kan ik ook niet even 1-2-3 op de link betrappen.

Lubezki keniknie!?! doe daar eens een tipje van

het verband Hollywood en Lynch is natuurlijk niet heeuuul moeilijk te leggen. Dus dat kan diepzinniger ja :P
(Toch vond ik die vorige Malick beter, met het milieu en het katholicisme.)

oh Lubezki is een cinematographer ;)

Eh ja sorry. :) Dat klarinet-motiefje (zo goed) is trouwens uit Exodus van Kilar (iemand op de Spotify was zo vriendelijk om de zoektocht te vereenvoudigen met een mega Knight of Cups playlist.)

Wojciech ah toch een beetje real deal katholieke Poolse shizzle :-)

Ben bezig met Treme (eerste serie), van David Simon die ook The Wire schreef. Dat is te merken en niet alleen door de aanwezigheid van enkele acteurs die ook in The Wire speelde. Deze keer is het post-Katrina New Orleans, maar hoewel dat eigenlijk totaal niet op Baltimore lijkt voelt het vertrouwd. Er is heel veel muziek, veel cameo's van bekende artiesten ook, als zichzelf. Geen spannende gangsterdingems maar wel veel sociaal commentaar weer. En weer mooi, benieuwd hoe het zich allemaal ontwikkeld (er zijn al drie series, geloof ik).

http://www.film.com/wp-content/uploads/2013/10/possession.jpg

RIP Andrzej Żuławski

RIP Andrzej Żuławski indeed. Żuławski’s oeuvre is zeer operatesk en daar moet je tegen bestand zijn. Om die reden vond ik zijn operaverfilming Boris Godounov iets te veel van het goede. Die film zal ik binnenkort een tweede kans geven, want het zag er wel weer prachtig uit. Van de negen films die ik van Żuławski heb gezien zijn Possession, On The Silver Globe en L'Important C'est D'Aimer mijn favorieten. Ben erg benieuwd naar zijn zwanenzang Cosmos.

Treme is van begin tot eind zeer sterk drama. Vooral de manier waarop een collectief trauma, inclusief bijbehorende depressies in beeld worden gebracht is indrukwekkend. De onverwachte dreun waarmee het eerste seizoen afsluit echoot nog lang na in de daaropvolgende seizoenen. Er zijn er slechts vier gemaakt, dus dat is te overzien.

Ik ken geen andere serie die het muzikantenbestaan zo realistisch weet te verbeelden (dit in tegenstelling tot het recente Vinyl). Je kunt aan de vele details zien dat Treme is gemaakt door mensen die de muziekpraktijk van dichtbij hebben meegemaakt. Sommige van zulke details vielen me pas bij een tweede kijkbeurt op. Zo is er een scène na een concert van John Hiatt waarin twee personages al discussiërend over straat terug naar huis lopen en je, als je goed kijkt, kunt zien dat ze zijn vergeten de backstagestickers van hun kleding af te halen.

Ik kan me van Zulawski alleen "Mes nuits sont plus belles que vos jours" herinneren. Wat een daverende ellende was dat.

Hoogste tijd om de On The Silver Globe challenge aan te gaan. Vond het ergens wel sneu dat ik door zijn overlijden achter het bestaan van Cosmos kwam, dat er op zijn minst intrigerend uit ziet.

x-post hehehe: zelf alleen Possession gezien. zal er nog eens eentje bij doen. (On The Silver Globe is voor OMC)

The Second Mother
'Ik sta in het zwembad!' Heerlijke Braziliaanse film, voor iedere fan van Zuid-Amerikaanse knuffeligheid en 'nana's'. Ook hier schittert de zichzelf wegcijferende 'meid'. Ze werkt al vele jaren in een door en door (haar) verwend gezin. Een stel nietsnutten dat het geld niet eens zelf verdiend heeft. Dat zijn de ergste. De arm/rijk-tegenstelling en de bijbehorende voorkeur van de makers ligt er dik bovenop – de smartphones! – maar niet gezeurd. De huishoudster is immers zo'n geweldig mens. Expressief en theatraal, overdreven op kousenvoeten door de keuken trippelend, wanneer er tv-opnamen worden gemaakt. Ondertussen vertroetelt ze vooral haar 'poulain' (het rijkeluiszoontje). Het is hartverwarmend, maar tegelijkertijd irritant. Juist dat wringende geeft diepte. Als trouwe hond je plaats kennen, en ook niets anders meer wíllen kennen. Is dat nou mooi, of om te janken? Ik was in elk geval binnen no time aangedaan, met hulp ook van wat Jobim. Dan arriveert het échte kind. In een prachtscene staat mama op het vliegveld te wachten. Naast haar een oude man met een bordje. De kijker focust verkeerd. Als een echte magician's distraction is de dochter er ineens al. Thuis zal de komst van het Entre Les Murs-zigeunerkrullenkoppie echter bepaald niet ongemerkt blijven. Het hele gezin staat binnen no time volledig op de kop. Xenos gourmet-setjes mogen wél.

The Diary of a Teenage Girl
'I just realized I've had breasts for 3 full years now.' Misschien ben ik toch meer het Adriaan Mole-type... Deze diary raakte enkel verkeerde knopjes bij me. Ik vermoedde een lekkere shocker, maar in werkelijkheid is The Diary gevaarloze meuk, opgebouwd uit vele laagjes hypocrisie. Een meisje van vijftien krijgt zin in seks, en vindt het echte werk bij het oudere vriendje van haar hippiemama. Op een oude fiets moet je het leren, en zo gezegd zo gedaan. Met haar beste vriendin gaat ze vervolgens door een slettenfase, die in combinatie met de voice-over toch barstte van de potentie. Lekker ironisch en bitchy doen. Girl power! Het had een film kunnen zijn waar ze vroeger Christina Ricci voor aantrokken. Maar eigenlijk zie je het meteen aan dit meisje met haar bolle poppenogen verbijsterde blik. Ze is een beetje zielig. Het type dat als grijze muis óf in therapie óf naar de kunstacademie vliegt. (Haar tekeningen geven de film een broodnodig Ghost World-tikkie.) Na elke potentieel bevrijdende seksdaad lijdt het kind aan een blasé schuldgevoel, en als haar 'stiefvaderlijke' liefde eindelijk interesse in haar heeft, vindt ze 'm prompt zwak en wattig. Het was alleen interessant toen het nog verboden was. De film zelf stiefelt vervolgens gemakzuchtig richting een moraal van 'te vroeg en teveel seks is bad for you, mkay?' Voor je het weet zit je in de drugs!

Hill of Freedom
'Are you here on business or pleasure?' 'I don't know. Neither.' De lastig grappige wereld van Hong San-soo, ze blijft haar aantrekkingskracht behouden. Continu wankelend tussen amateuristisch saai en geniaal geschreven. De teksten worden a l'improviste gebracht, alsof de acteurs gewoon werkelijk heel wat 'soju's' hebben gedronken, maar het zit stiekem toch goed in elkaar. Er is dit keer wel één klein ongemakje: het bier is op! Wijn blijkt echter ook prima te voldoen om de tongen los te maken. Een Japanse jongen bezoekt Seoul om een verloren liefde terug te vinden. Hij wordt al snel omringd door nieuwsgierige Koreanen, die hem uithoren over identiteit en nationaliteit. Ze beginnen echter allemaal met die cruciale vraag: 'Business or pleasure?'. De zoektocht (het is meer een wachten op Godot) wordt ons getoond door middel van wat galant chronologie-gegoochel, als ware dit een modernistische novelle. (De film duurt ook maar een uur!) Ondertussen is er naast wijn tijd voor wat geknuffel (het voelde als een nieuwigheid voor Hong). Ruzie maken kunnen die Koreanen echter óók in het Engels nog altijd als de beste. 'She's a bitch!'. Toch overheerst gaandeweg de lieve vibe. Dialogen waarin beide partijen tot het inzicht komen dat generalisaties nooit zo'n goed idee zijn, om vervolgens met generalisaties te besluiten. Subtiele spelletjes.

La Tête Haute
'Gooi maar fijn met steentjes.' Frans drama vol lesjes in incasseringsvermogen. Vanaf zijn zesde tot zijn zestiende wordt Malony begeleidt door de jeugdzorg. Duizenden en duizenden euro's worden er in hem geïnvesteerd. Aan aandacht, plannen van aanpak en rechtszaken geen gebrek. Maar waar blijft dat rechte pad dan? Na een tijdje dacht deze murw gebeukte kijker: is het niet eens tijd voor pillen? Die zijn opmerkelijk afwezig in het realistische eerste uur, terwijl Malony bij het minste of geringste in een woede-aanval uitbarst. Ter verdediging van zijn ellende kan hij naar het bekende recept wijzen. Afwezige vaders, incapabele moeders. Moeder is het type van veel tranen, weinig actie, en de schuld ligt bij anderen. Malony doet zelf alleen aan tranen als er een deuntje van Arvo Part langskomt op de soundtrack. (Die man zou nooit meer aan componeren toekomen als hij alles kijkt waar hij klinkt!) Malony en het scenario gedijen beter in de apathie en de bad boy-romantiek: gedurende een ongemakkelijke maar bijzonder sterke seksscene piekt de film. Aan de zijlijn is vooral Benoît Magimel intrigerend als de 'te close' begeleider met eigen krasjes. Zoals het een melodrama betaamt vliegt de film in de saaiere tweede helft helaas wel uit de bocht. Het is moeilijk de lichtpuntjes nog te zien, en áls ze er al zijn komen ze nauwelijks uit de jongen zelf...

Niet echt zijn beste he, Hill of Freedom. Hij heeft overigens alweer een nieuwe he (als het er geen twee zijn...).

Tussen de steeds geweldiger worden Treme door toch ook een paar films:

Our Vinyl Weighs A Ton
Geschiedenis van Stones Throw, veel Madlib uiteraard. Veel vinyl ook. Degelijke docu,

Vinyl
Niet die serie maar een droogkloterige tragikomische ('joodse' zou je bijna zeggen) docu over record collectors. Gemaakt door een man die elke easy listening koopt maar eigenlijk maar het misschien een keertje draait om een verzameltape te maken. Hij houdt zich een spiegel voor door te praten met gelijkgestemden, bijvoorbeeld een kerel die alle liedjes ter wereld verzamelt. Als je behept bent met dat verzamelaarsvirus denk je aan de ene kant 'zie je, ik val best mee', aan de andere kant zie je toch facetten die bekender voorkomen dan je zou willen.

The Central Park Five
De tunnelvisie die kan ontstaan na een bekentenis. Die, zoals de psychologen betogen, niks waard is als je verder niks hebt. Een jongen van 15 kan op een punt belanden dat ie alles zegt om maar weg te kunnen. Mooi hoe het afloopt uiteindelijk, maar vooral pijnlijk hoe 5 jongens hun jeugd wordt ontnomen door de stommiteit van de instanties. Zeer actueel in het licht van Making A Murderer.

The Last House At Dead End Street
Net als die andere Last House … geen hoogvlieger in goede smaak. Vreselijk low budget uit 1973, actueel omdat de bijzondere (library) muziek dit jaar uitgebracht is/wordt op vinyl. Het kleine budget schijnt zelfs nog grotendeels opgemaakt te zijn aan drugs ook. Een delirium van sex en geweld, maar wel geplaagd door slecht acteren en slechte special fx, ik werd ook wel een beetje gek van het hysterische gelach (wellicht de bedoeling, maar toch), maar historisch wel interessant.

Note to self: lees het nou eens goed na voor die 'submit post' button te hitten … :/

*plaatje van een strenge lerares*

Toevallig net een Dilla plaatje opstaan, maar denk dat ik toch voor Vinyl ga. :-)

Niet echt zijn beste he, Hill of Freedom. Hij heeft overigens alweer een nieuwe he (als het er geen twee zijn...).

ja er was ook weer wat op IFFR hoorde ik van een maat (die meteen meer wilde). Het heeft wel een hypnotiserend effect. Vraag me altijd af hoeveel de digitale camera waarmee ie die dingen schiet nou kost. Het lijkt allemaal zo... makkelijk.

tijd voor wat plaatjes!

http://i.imgur.com/DjubHzM.jpg

http://i.imgur.com/cAM665h.png

http://i.imgur.com/JomHtSW.png

obscuur quizje, later meer hierover. :)

het is het Iraanse pareltje Wind and Willow

Wind and Willow
'Als je een vriendje hebt.' Frank en Frey in dat prachtige landschap van Noord-Iran. Groene heuvels, stoffige weggetjes en wuivende olijfbomen. Het is de handtekening van Kiarostami, hier overigens enkel scenarist. Opnieuw gaan wat kinderen op een ogenschijnlijk eenvoudige queeste, die vervolgens haast filosofische proporties aanneemt. Voor het zover is, kijkt een nieuwe leerling uit het raam. Het regent. Stevig. De leraar raakt geërgerd, maar de jongen heeft nog nooit zoiets gezien. 'In Iran treffen we 3 klimaatzones' begint de leraar dan maar. Na school maakt de dromer een vriendje. Die mag de les niet in, omdat hij een raampje moet bekostigen. De regenbewonderaar regelt de tomans – met wat pesterige hulp van het onvermijdelijke lastig zusje – maar daarmee is het probleem van zijn armere maatje verre van opgelost. Het grootste deel van de film is gewijd aan een eenzame tocht door dat onmetelijke landschap. Liftend achterop de 'trekker met aanhangwagen'. Bij pa in de fabriek. Door berg en dal. De kop van het jongetje is de perfecte casting. Hij lijdt als een piepjonge Marlon Brando. Hij draagt meer dan alleen die ruit. Hij draagt de film. Ik hoopte even dat we een filmshot metafysisch in de rechthoek zouden zien spiegelen. Wordt de jongen Atlas of Lazarus? Ook hij kijkt door een raam naar de regen. Glasheldere beeldpoezie met literaire allure.

En Équilibré
De stille kracht van pure acrobatiek, je ziet het eigenlijk niet zo vaak in cinema. Daarvoor moet je naar het circus of het ballet gaan. Terwijl veel actiefilms onder het oorverdovend lawaai van pistoolschoten natuurlijk wel van acrobatische stuntmensen gebruik maken. Maar hun evenwichtskunsten vallen pas echt op als je er één rustig shot mee vult. Op een strand. Op een paard. Het is de briljante openingsscene van een wankele film. Dezelfde stunt bijvoorbeeld wordt later compleet overbodig herhaalt. Alsof de kijker het momentje 'ooit' zou vergeten. De stuntman heeft op een filmset een dwarslaesie opgelopen. Ik hoopte daarom op veel flashbacks naar die film in film-film. De wereld van Napoleon zou zijn huidige toestand dan kunnen spiegelen. Op zijn minst zou je het ongeluk dan aan kunnen zien komen. De psychologie van hoe en waarom het mis ging. En Équilibre is echter vrij standaard. De depressieve man maakt kennis met een vrouw. Zij is van de verzekering. (Een heuse Adjuster, het blijft een fascinerend baantje.) Man en vrouw zitten beide vast in een tweedekeusleven en hebben een talent dat ze niet (kunnen) ontplooien. Ware dit Hollywood dan kregen ze elkaar. Het is arthouse, dus het blijft bij de haren los, en de les geleerd. Strafpuntje nog voor het 'un ans plus tarde'-einde. Al mag de muzikale acrobatiek er daar ook zijn.

Ware dit Hollywood dan kregen ze elkaar. Het is arthouse, dus het blijft bij de haren los, en de les geleerd.

LOL...mmm, maar eigenlijk best zwaarmoedige reductie.

Wilde nog sarcastisch vragen: Willow and Wind, speelduur 200 minuten? Maar blijkt gewoon een puntige 77 min (ok, kom ook 81 tegen.)

ja 1.20 op mijn ripje (via Iraniantorrents.com. de dingen die allemaal bestaan...)

Kiarostami is nooit echt lang van stof, volgens mij.

LOL...mmm, maar eigenlijk best zwaarmoedige reductie.

Gheheh die was geinspireerd op een abominabel boek dat ik nu lees. 'lees' eigenlijk, want van een leesbare schrijfstijl kun je niet spreken

https://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase/large/FC/9/6/5/6/1001004005076569.jpg

Heb het echt geprobeerd te volgen, die nieuwe van Hou...: Klik!

ik had al zoiets van hmmm wuxia gaat dat wat worden...

The Outsiders
'There sure is a lot of blood inside of people.' Merkwaardige jongeren-film van Coppola. Misschien lag het aan de director's cut. Ik vrees dat de boel daardoor enkel verslechterde. Afgaande op deze twee uur boekt Philip Kaufman een simpele overwinning met zijn Warriors. (Toch nagenoeg dezelfde film.) Het merkwaardige aan The Outsiders zit 'm in de intense, soms bijna homo-erotische mannelijkheid. Broertjes liggen in bed te knuffelen. Vriendjes knippen elkaars haar. Er zijn vriendschapsbetuigingen bij zonsondergang, en de liefde kent géén gang-grenzen. 'They used to buddy around together playing football.' Vrouwen zijn overbodig in het Pippi Langkous-huishouden van de hoofdfiguren. Chocoladetaart en Budweisers, meer hebben gabbers Estevez, Dillon, Cruise, Lowe en Swayze niet nodig. De outsider onder de outsiders is de buurjongen met het latino kleurtje. Macchio loopt met uiterlijke en innerlijke littekens van een eerder 'rumble' rond, en zwelgt in zelfhaat. Zijn plotselinge momenten van pijn doen de film steeds kortstondig opflakkeren, De doordenderende soundtrack knalt er al te duidelijk doorheen. Elk scene een beschrijvend liedje. Raad het plaatje: ('train arrive 16 coaches long', 'we got no pane in this old window', 'my hair is a mess'.) En de vrouwen dan? Die kunnen echt niets goed doen. Inclusief heuse slotschuldbetekenis

Luna Papa
'Ik ben zo zenuwachtig! Waar zijn de augurken!' Magisch-realistisch zwanger in Tadzjikistan. In dit lawaaiige sprookje een opvliegerig Aladdin-landje. Luna Papa is werkelijk een knotsgekke film, dus met gekken en knotsen, en één daarvan rent in de openingsscene al 'als vliegtuig' door Al-Khor. Zijn zus weet de geflipte kerel tot een noodlanding te bewegen. Zelf krijgt ze pas de fladderende kriebels als het theater arriveert. Ze droomt van grote sterren, zoals 'Top Cruise', en Russische namen die ik vergeten ben. Voor theatergezelschapspel-melancholie – denk Ozu! – zorgt de komst van de acteurstroupe dus bepaald niet. Wél voor de beste scene. Shakespeare en de andere klassieken worden de hele film lang ón stage nogal flauw belachelijk gemaakt. Maar buiten de in klassiek-Griekse stijl opgetrokken Sovjet-theaters ontmoet het meisje op een wel heel bijzondere manier haar gedroomde acteur. Beide glijden door de nacht als een Shakespeariaanse nimf door het water. Een rokje kruipt omhoog. En de baby in aanbouw meldt zich meteen voor commentaar. De rest van de film speuren driftige pa en zijn gezinnetje in genoemde theaters naar de mysterieuze 'dader'. Wie net als ik kan genieten van het net niet helemaal geslaagde absurdisme van Kusturica's Arizona Dream en de onnozelheden van Fellini's The White Sheik zit hier goed. Als het moet óp de kast.

The Color Wheel
'I feel like it'll be cathartic.' 'How?' 'Maybe not cathartic, but less interesting.' 'Those are 2 completely separate adjectives!' De debuutfilm van Alex Ross Perry zit natuurlijk vol bitsigheden. Ze zijn nog niet allemaal perfect gevijld, maar de stijl en het talent zijn daar. The College Wheel heeft echter ook nog genoeg trekjes van een oefenfilm. Matige zwart-wit beelden, bijvoorbeeld, en het acteerwerk is ook vrij amateuristisch. Sommige van de grappen zie je bovendien van een kilometer aankomen. In combinatie met de beelden wordt het dan een niet zo grappige Clerks. Zeker als men tongue in cheek racistisch uit de hoek komt. (Letterlijk en figuurlijk geen 'color' te zien trouwens.) In die goeie Ross Perry traditie is de meest irritante stoker een hoogstemmige en hooggestemde neuzelaar. Een echte Ross Perry-man. Het stereotype is vast autobiografisch en hier al perfect pedant. De broer´lief´ moet met zus op pad om haar spullen op te halen bij de college professor met wie ze een relatie had. (Oh Amerikaanse academia!) De zus is het verwaande typetje met tv-ambities en een 'like this' 'like that'-taaltje. Het is niet zo'n beste rol en dat valt juist op omdat Ross Perry later wél excelleert in vrouwenrollen. In het familiale sparwerk valt er echter genoeg te halen. Het einde is verrassend melodramatisch. 'And you guys get each other, which is so rare'

De recensie van Olaf is zeer herkenbaar. The Assassin is het soort film dat je eerst moet bekijken voordat je het gaat zien. Prachtige plaatjes, maar waar gaat het eigenlijk over? In de trailer die in de Nederlandse bioscopen was te zien wordt nog een poging gedaan om de personages van elkaar te onderscheiden door middel van naamplaatjes. De vergelijkbare baardgroei van prefect Tian en zijn lijfwacht maakt het er desondanks niet echt eenvoudiger op.

Ik denk dat The Assassin ondanks de lyrische recensies geen publiekstrekker zal zijn. Het hoge percentage martial arts in de trailer is niet aantrekkelijk voor het over het algemeen wat oudere filmhuispubliek. Ik ga binnenkort nog een poging wagen. Hopelijk heb ik de tweede keer wel door wie zich achter het masker bevindt. De echtgenote van Tian of toch zijn concubine?

Stond na de film mijn fiets van het slot te halen toen een vrouw me aansprak: "Jij zat toch ook net bij the assassin? Begreep jij er iets van?" Ik zei dat ik in eerste instantie niet had begrepen dat er twee Tian's waren. Toen keek ze me een beetje glazig aan. Ofwel dat had ze ook niet begrepen, ofwel er zijn drie Tians, dat kan ook nog.

Treme
En klaar. Geweldig, van begin tot eind.. We volgen een diverse groep mensen, wiens paden elkaar soms kruisen, in de wederopbouw (of niet) van New Orleans na Katrina. Mensen, met goeie en slechte eigenschappen en nooit stereotype. Dus er zijn bad cops maar ook goeie. Een redelijk onuitstaanbare Big Chief weet toch te ontroeren. En ga zo maar door. Dit alles wordt opgehangen aan de rijke muzikale traditie van de regio, van jazz, cajun en funk tot aan de gore sludge van Eyehategod. Van mooi tot lelijk, net als het leven in Nola. Er is geen badassery zoals Omar of Marlow, maar wel consistenter (ik vond The Wire in het eerste seizoen nog wat stroef en de vierde met alle politiek, na die stellar derde serie, ook wat minder). Aanrader!

Gomorra (serie 2014)
Drie afleveringen gezien. Geen verrassingen, alles wat je kunt verwachten van een misdaad/maffia epos. Al wordt het de kijker wel iets moeilijker gemaakt mee te leven met de personages, want niemand is sympathiek, maar dat ben ik als verwende kijker al gewend, ik kies toch onwillekeurig een kant, een persoon met wie ik mij het meest kan identificeren en die persoon is er altijd.
Ondanks alle clichés toch zeer meeslepend en buitengewoon verslavend.

Ben bij Treme halverwege. Met veel ingetogen bravoure gemaakt. Prachtig tot nu toe.

die vrouw bij de bios-fietsenstalling wilde gewoon je nummer Olaf ;) 'zal ik je de film eens thuis uit komen leggen'

La Ardilla Roja
'Mysterioooo.' Heerlijk Spaans mengelmoesje. Zo'n film die volledig in haar eigen duister-dromerige wereld leeft. Een muzikale film noir uit het Baskenland met grotesk Japanse trekjes? Por qué no? Sla die kijker maar knock-out als een 'sacas de patates'. Ik zal maar gewoon bij het opvallendste beginnen. (Tevens de titel.) La Ardilla Roja is de ultieme campingfilm. Vergeelde vakantiedia's komen hier tot leven. Een vakantiekracht rijdt op een krakkemikkige fiets vooruit om je je staanplaats te wijzen. Aldaar aangekomen beginnen de buren zich meteen met de new arrivals te bemoeien (Alleen de terugkeer van hetzelfde meisje om je 'broodbestelling' voor morgen op te nemen ontbreekt.) Hoewel grote delen van de film dus bewust lummelend op de standplaats worden doorgebracht, begint La Ardilla Roja in San Sebastian. Op een brug. Als een noir. Met een bloedjemooie Under The Skin-motorrrijdster en een suïcidale verwaaide artistieke kerel. Hij redt haar en zij hem. Het ziekenhuispersoneel vindt 't allemaal wel best zo. 'Ik ben ook tegen het huwelijk.' Een andere verpleger (met de dopingnaam Fuentes) vraagt op de nachtradio om Nat King Cole. Muziek verbindt de lijntjes en kleurt de film Lynchiaans in, met een heuse theme song bovendien. Wat verknipte seksspelletjes doen de rest. Een zweterig zout notenkrakertje. Profundo.

Wild Tales
Zou er al een film in de maak zijn over de depressieve piloot die bewust een vliegtuig liet neerstorten? Lijkt me toch een boeiend psychologisch drama. Eén probleem: enkel slachtoffers. Het eerste 'sterke verhaal' van de zes Wild Tales doet onvermijdelijk aan het nieuwsfeit denken. Maar dan wel met een sardonische twist. Psycholoog: 'Het ligt allemaal aan je ouders!' Op zich is het concept van Relatos Salvajes de cinefiele versie van clickbait. Zes verhalen voor de prijs van één. Geen ingewikkelde spanningsboog, gewoon in korte flitsen van zo'n 20 minuten knallen. Meestal zijn zulke segmenten-films niet zo boeiend, maar Wild Tales is leuker dan verwacht. Wat helpt is één regisseur, één thema. Wraak. Meestal in Tarantino-stijl. Gewelddadig en vunzig, maar ergens toch ook lollig. Het meest afwijkende (en ook meest afgeronde) verhaal zit in het midden, en had ook op volle lengte gekund. Rijk versus arm in Buenos Aires. Schuld en boete kunnen in geld worden uitgedrukt. Of toch niet? Ironisch genoeg speelt de bekendste acteur – Ricardo 'Suarez' Darin in het minste verhaal. Hij beleeft zijn eigen Falling Down na een parkeerboete. Wild Tales piekt (mag ook wel met dit concept) in het slotsegment. Een uitzinnige bruiloft in het land van nazi's, joden en gaucho's. Bridesmaids kunnen zich beter verstoppen. De filering der macho.

The 5th Wave
Zowel de invasiefilm als de stoere-meisjesfilm kennen regels van graniet. En toch als je ze mengt gebeurt er even wat. De eerste helft is best wel goed gedaan, lijkt zelfs even een hele kalme survivalfilm te worden. Daarna kan men het wapenfetisjisme en de videogame-esthetiek niet meer ophouden en wordt het hele conventionele film.

Shutter Island
Dacht altijd dat dit een gevangenisfilm was. Het is kolder, maar wel vermakelijk voor op een regenachtige avond. Vaak opvallend onzeker gefilmd, alsof Scorsese er niet helemaal in geloofde. Vond de de kleuren in die concentratiekampscènes verder erg interessant, ergens vermoed ik dat daar heel veel aandacht aan is besteed.

'Mysterioooo.'

haha, dat is ook altijd blijven hangen.
Verder helemaal eens, natuurlijk. :)

enige irritante aan dat liedje was dat er ergens een vakje in mijn hersenen openging waar ik dat melodietje uit meende te herkennen, maar er 2 uur lang - afgeleid door de film natuurlijk - nét niet achterkwam wat het dan was.

https://campingsmadrid.files.wordpress.com/2013/02/ardilla-1.jpg?w=645

ambiente mediterrrrrrano!

Omoide no Mânî
Naar verluidt de afscheidsfilm van Studio Ghibli. Natuurlijk weer met een meisje in de hoofdrol (wat hebben die gasten veel betekent voor meisjes tussen de 10 en 13 jaar, respect). De introverte Anna wordt vanwege haar astma naar haar oom en tante gestuurd die in een dorpje aan zee wonen. Instant Japanse idylle. Van oom en tante mag ze lekker haar gang gaan en in de lokale baai raakt Anna gefascineerd door een oud huis. Daar ontmoet ze de blonde Marni waar ze zelf al snel van toegeeft dat het een fantasie is. Mooie sentimentele twist is geoorloofd en verder ziet het er weer geweldig uit.

dat Marnie! Marnie! Marnie! vond ik wat irritant worden. Maar verder, vertrouwde kwaliteit natuurlijk. Zet wat Japanners in een autootje in een Studio Ghibli en je hebt magie

dat Marnie! Marnie! Marnie! vond ik wat irritant worden.

Ha! +1, daar werd het even heel old school animé ook kwa ogen (Heidi om precies te zijn).
Maar inderdaad bij de eerste treinrit ging iedereen hier op de bank alweer tevreden "zo hoort het!" knorren.

Io la conoscevo bene
In de jaren zestig komt het genre op over de jonge vrouw die worstelt met haar nieuwe vrijheden in de grote stad. Deze Italiaanse film uit 1965 is weer een pareltje. Adriana (de jonge Stefania Sandrelli met glorieus kuiltje in haar kin) is een feestbeest dat overal klusjes doet maar vooral houdt van zonnen, dansen (ze heeft een prachtige platenspeler) en mannen. En in dat laatste zit het probleem. Ze is naïef rond alle mannen met macht, geld of camera. Zoals een politiecommissaris op een gegeven moment opmerkt: "als ik nu je vader was!" Tegenover mannen die lager in de hiërarchie staan, is ze opvallend lief en dat maakt het allemaal vrij pijnlijk. Heerlijk snel gefilmd, veel Romeinse chaos, opzwepende Italiaanse rock 'n roll en een sublieme autorit na eindelijk een echt gezellige nacht. Daar had de film wat mij betreft ook mee mogen eindigen.

Number 14
'Ze herinneren zich plots weer dat de vrouw een hoer is, als ze getrouwd zijn.' Vieze mannetjes gluren door de tralies van adresje nummer 14. Daar doffen de onherstelbaar uitgedoofde hoeren zich op. Er wordt gekibbeld en geleden. Een echte bordeelfilm dus, een subgenre waarvan je minstens één goed exemplaar kunt vinden in elk filmland. Dit Turkse melodrama is verrassend grimmig en verité-rauw, al knipoogt het intro-baslijntje nog naar giallo-sensualiteit. Niettemin gaat het toch meer van slap my bitch dan slap my bass, met een nare goklustige seventies-baard als hoofdpersonage. Hij raakt geïnteresseerd in het jongste en friste hoertje, dat met één schoolklas in d'r bagage vanuit het platteland in sjofel Istanboel is beland. Het kind laat zich piepelen door de oude kerel en de rinkelende hoerenmadam. De twee partners in misery werken de goede invloeden (zoals een jonge knaap) langzaam het verhaal uit. Als er gedanst wordt, is het uit wanhoop. De momenten van beeldmagie zitten niet in het sjoemelige holletje, maar schieten als een nachtmerrie terug naar huis. 'Mama' schreeuwt het meisje, en er volgt een snelle cut naar een gillende trein. Thuis, het land van Honey (Bal), mysterieuze gebouwen, en een krant van weken geleden. Het besnorde verleden gaat op weg richting het nu, maar wet welke plannen, en zal het op tijd zijn?

The Autobiography of Nicolae Ceausescu
Drie lange, lange uren. Nicolae op 'Polygoon'-beelden. Zonder commentaar, zonder talking heads, soms slechts begeleid door het ratelen van een projector, om het allemaal nog wat mysterieuzer te maken. It starts with an ending, natuurlijk. De val van de Ceausescus blijft huiveringwekkend. Nicolae pakt tot twee keer toe de hand van Elena, tot dan toe toch Miss Onverstoorbaar. Decennia eerder heeft de Grote Leider de macht gegrepen. In die jaren is er hoop. Ceausescu lacht als Jan Marijnissen, moet het zwaaien naar de massa's nog leren, en straalt oprechte bescheidenheid uit. Pluspuntje: hij stelt zich onafhankelijk op in Oostblok-zaken. Ironisch gevolg: vriendjes in het Westen. Daar is Nixon! Ik keek er echt van op. Later bezoeken Elena en Nicolae zelf Amerika. Met de toeristentram door Hollywoodland, één van de gemoedelijkere WTF-momentjes. Thuis gaat het dan al minder. Steeds vaker lijkt Nicolae liever in het buitenland te zijn. De Noord-Koreaanse bewieroking verslaat alle andere parades met ijzeren gemak. In Boekarest begint de boel letterlijk in te storten. Nicolae heeft 'bijgeleerd' en verliest zich in Kim Jong-Illiaanse details. Hij checkt de broden. Dé scene van de film komt uit het parlement. Een te vroege klokkenluider – ain't they all? – verheft de stem. Hij wordt weggehoond door het voltallige parlement. Dan nog wel. Zo creepy.

Phantom of the Paradise
'Live... on the death label.' Noem het Brian De Palma's Rocky Horror Picture Show. Zó cult is deze Phantom geloof ik nooit geworden. Terwijl een en ander zich toch prima leent voor een retro-verkleedpartijtje. Een songwriter met dikke Erlend Oye-ziekenfondsbril, probeert het te maken. Zijn grandeur akkoorden zijn uit duizenden noten herkenbaar. Paul Williams! Die schreef inderdaad de muziek, maar speelde een heel andere rol dan ik vermoedde. Williams is juist de schurk van de film. Een blond duiveltje, waarbij de eerste associatie stiekem toch 'Trump!' is. De duivelse producer hengelt de gekwelde kunstenaar binnen, maar niet voordat deze in een 'verwandlung' alles is verloren. Met masker en zwarte lipstick verandert hij in een een gothic 'Birdman'. Ik denk dat Marilyn Manson wel in een remake van Burton zou willen spelen. Het pak is misschien wel het beste aan de erg melige film, zo Duits expressionistisch vind je ze zelden. De shots vanuit de studie met 'de bird' achter mengpanelen en keyboards, werkend aan zijn 'cantata', wat een waanzin! Naast creeps krijgen we ook De Palma's bekende parade aan ijverige meisjes voorgeschoteld. Het is een pastiche, dus de wannabe stars hebben alles voor de producer over. Alles. (Ik moest toch denken aan hedendaagse akkefietjes...) 'It's messy I know, but it's the only way I can bind you. Tradition.'

De muziek van Number 14 is van Kurtalan Ekspres, de band van Barış Manço, waarmee hij de futuristische space funk rock klassiekers Yeni Bir Gün en 2023 maakte. Dus zeer credible. :)

ja. het mooist wel iets cools wezen. :-) op lp zeker 320 dollar, mits in mint condition.

fijnste vond ik de verité beelden van Istanbul (voor mij nagenoeg onherkenbaar, het lijkt erg aftands). Istanbul zal de jaren daarna toch wel flink zijn opgeknapt, me dunkt.

Lang niet overal hoor, vooral moskeeën en de omgeving daarvan staan in de steigers en er zijn behoorlijk troosteloze flats en lelijke verzekerings- en banken-highrisers, de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar. In de Kadıköy waar ik zat waren wel de nodige behoorlijk verwaarloosde stukken. De wijk waar Manço woonde is wel sjiek. :)

de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar

ghehe. ja interessante tijden daar wel. Wanneer ga je weer? ;)

In juni hoop ik, naar een dorpje bij Ankara voor een trouwfeest (ze zijn al getrouwd, maar in Nederland, 's ochtends vroeg voor weinig). Ik volg het nieuws dus wel met wat extra aandacht. ;)

Güneşe yolculuk
Koerden in de penarie, dus weer volop actueel helaas. Jongen raakt in Istanbul bevriend met een andere Koerd, de leven is een struggle als je zo donker bent. Zelfs als je gewoon een beetje je leven probeert te leven ben je voor je het weet terrorismeverdachte, of erger.

هر شب تنهایی (Loneliness, Every Night)
Stroef huwelijk van zieke dame (rol van Leila Hatami die bekend is van A Separation) in haar overpeinzingen. Ze staat voor iedereen klaar maar waarom. Zwaar op de hand en met die voice over wil het allemaal niet zo vlotten, qua film. Deze lijkt wel te kunnen in Iran, al kan ik er weinig info over vinden, wellicht ook alleen maar semi-illegaal op DVDr.

Classe Tous Risques
'Kinderen eten op regelmatige tijden.' Twee gangsters (types Dick Advocaat en David Bowie) zijn op de vlucht met 'de aanhang' van eerstgenoemde. Het is behelpen, de kids en vrouw geruststellen terwijl je daarna een bankbediende van een koffertje moet 'ontdoen'. De twee hebben het plan om naar hun thuisland Frankrijk te reizen, maar voorlopig zitten ze in klassiek Milaan. De setting heeft iets bevreemdend stijlvols, zeker gezien het grimmige onderwerp. De statige gebouwen geven de film in de eerste scenes een fabuleuze decadente allure. Later in San Remo – waar ga je inderdaad anders na Milaan heen?– zijn de stranden ook al zo sereen leeg. Andere tijden. Mooie sequenties dus, maar de pret van de ontsnapping is van korte duur. Spoiler! De robuuste Bowie-kerel verdwijnt. Zijn pafferige kompaan heeft Frankrijk weliswaar bereikt, maar de oude gang wil 'm eigenlijk niet meer zien. Ze sturen wel een nieuwe vriend. Belmondo. Nergens zo Engels dorky als hier. Hij wil zelfs een bed opmaken. (Perfect vergelijkbaar met het huiselijke tandenpoets-momentje in Touchez pas au Grisby). Meer en meer begint Classe Tous Risques op een achteloos vervolg te lijken. En dat bedoel ik eigenlijk positief. Het is een wereld op zich. Met een ambulance 'en fuit' door de Franse film noir nuit'. Er is plek voor een kind en een machinegeweer...'

An Autumn Afternoon
Lege kamers, volle harten. Het serene spel van Ozu. Er valt een pracht van een koffietafelboek te maken van de kamer-shots uit An Autumn Afternoon. De diepte is iedere keer weer onwaarschijnlijk. Het lijkt soms wel Vermeer. Of gewoon een kijkdoos met ontelbaar veel laagjes. En alles in glorieuze, volle kleuren, want dit is er een uit Ozu's laatste 'moderne tijd'-periode. Inhoudelijk verandert er niets. En wie verwacht dat ook? Elke film van Ozu is hetzelfde. Wederom een weduwnaar, een paar kinderen, oude vrienden en nóg oudere leraren. Net als de seizoenen, verstrijken de levens. In die eeuwige cirkel gevangen in een rechthoek. De mooiste scene is wat mij betreft de volgende. Pa en zoon gaan 'op café' – er wordt idioot veel Sontory gezopen! – en ze peinzen samen over de uithuwelijking van de dochter. (Die het daar wel mee eens is hoor.) Pa en zoon zijn niet zomaar in dat café, maar juist daar omdat de bardame op de gestorven moeder lijkt. Niet dat haar dit verteld is. Of dat zoon het ziet. Maar pa wél. En hij zoekt dat kleine mentale steuntje in de rug. Een echo van het complete gezin. Een laatste. Want vader eindigt allen. Zoals hij vreesde, maar ook wenste. En in het laatste shot, loopt hij de kamer níet uit. Hij blijft zitten.

The Forbidden Room
Genoeg indrukken, zegt mijn pa meestal als hij een film kijkt. Even later zet ie 'm af. Nu is zijn grens sneller bereikt dan de mijne, maar op het ADHD-level van Guy Maddin zal ik zelf nooit helemaal intunen. Eén seconde niet bewogen is één seconde niet geleefd. The Forbidden Room verschiet vaker van kleur dan je met je ogen kunt knipperen onder invloed van een pep-pil. De ongemakkelijke retro van Maddin blijft zo een unieke, maar toch ook wel wat vermoeiende ervaring. Zeker op een vrij epische lengte van twee uur. (Tachtig minuten, please!) De Canadees wedijvert hier fanatiek met Meliés, een invloed die – als zoiets mogelijk is – Maddins wereld wel toegankelijker maakt. Een Sheherazade-achtige structuur zorgt voor schil na schil na schil vol magie, mysterie, moord én borsten. In een nachtclub zingt een vamp, en croont een kerel 'the derriere song'. In een wolvengrot kronkelt een pack dames, bij een vulkaan wordt er geofferd. (Een dame, duh) Elke keer als er een nieuwe acteur verschijnt wordt deze met een droge tussentitel én vermelding van de acteursnaam geïntroduceerd. Het voorspelbare effect is dat de film voelt als een eeuwigdurend intro. Wat blijft er hangen in dit bombardement? Dat alles maar dan ook alles kan. De droom van de snorharen! Daar bewegen de mondhoeken wel van, en in de goede richting.

Interstellar
'It was gravity.' Ik zat te peinzen met welke film ik Interstellar lange tijd door elkaar haalde. Je had toch een vehikel met Bullock en Clooney dat alleen in 3D de moeite waard zou zijn? Inderdaad. Gravity. Grappig genoeg precies het concept waar Interstellar om draait, en waar de film ook last van heeft. Het verhaaltje vol mumbojumbo wordt keer op keer teruggetrokken door de aarde. Onnodig. Jessica Chastain kan het scenario daar niet redden. Toegegeven, het begint er nog wel gaaf. Geef me een distopie, any time. De gewassen sterven. Apocalyptische stof daalt neder. McConnaughey sappelt met zijn moederloze gezinnetje. Zijn southern 'drawl' is zwaarder dan ooit, als het toch vet moest... Inhoudelijk krijgen we Spielberg. Religieus patriottisch, met een rotsvast geloof in wat out there is, maar ook in de mensheid. Na wat hints van E.T. (of A.I.) gaat Matthew ervandoor. Op pad voor die Close Encounter. In de ruimte zijn de beelden fijn, maar maakt de film tevéél van de melodramatische momentjes die voor de hand lagen, en te weinig van de frisse kansen die het scenario biedt. Space relativity bijvoorbeeld. Dat jij één uur op een planeet dwaalt, en er terug in je spaceship 23 jaar voorbij zijn gegaan. Pas richting slot transcendeert het scenario in de juiste Tarkovskyaanse richting. Geen 3D maar 5D. Daartussenin... Ene zwarte gat in, andere uit.

Na srebrnym globie
Christus te paard, of beter te ruimteschip! Blijkbaar had ik hier op de draad zelf ooit de voorzet voor gegeven, maar ben er altijd tegen aan blijven hikken. Tragisch project natuurlijk van Żuławski die na succes in het buitenland toch weer een film in Polen mocht maken, helemaal los gaat en dan op 80% moet nokken en pas tien jaar later de geredde beelden als nog aan elkaar plakt (mooi einde trouwens van hemzelf reflecteerd in een raam.) De film zelf? Pfff...alsof Oliver Stone circa Natural Born Killers samen met de Tarkovsky van Stalker een strip van Moebius verfilmt. Dat klinkt leuk maar is ook erg vermoeiend. De wereldbouw is geweldig en het gegeven ook. Astronauten vinden een nieuwe planeet bouwen langzaam een civilisatie met nieuwe religie. Soms is het briljant en volstrekt uniek maar dat hysterisch Poolse katholicisme met theatrale monologen is toch echt afzien (zeker met een speelduur van 2,5 uur.) Ik zeg geef Jodorowsky 50 miljoen dollar voor een remake, die heeft hier feeling mee.

The Hunger Games: Mockingjay part II
Dan is dit bijna rustgevend. Jennifer Lawrence zal wel opgelucht zijn dat ze hier vanaf is. Verder adequaat afgehandeld hoor. Ja kids, kijk maar uit met die revoluties, een nieuwe dictatuur volgt gegarandeerd.