Filmforum

De recensie van Olaf is zeer herkenbaar. The Assassin is het soort film dat je eerst moet bekijken voordat je het gaat zien. Prachtige plaatjes, maar waar gaat het eigenlijk over? In de trailer die in de Nederlandse bioscopen was te zien wordt nog een poging gedaan om de personages van elkaar te onderscheiden door middel van naamplaatjes. De vergelijkbare baardgroei van prefect Tian en zijn lijfwacht maakt het er desondanks niet echt eenvoudiger op.

Ik denk dat The Assassin ondanks de lyrische recensies geen publiekstrekker zal zijn. Het hoge percentage martial arts in de trailer is niet aantrekkelijk voor het over het algemeen wat oudere filmhuispubliek. Ik ga binnenkort nog een poging wagen. Hopelijk heb ik de tweede keer wel door wie zich achter het masker bevindt. De echtgenote van Tian of toch zijn concubine?

Stond na de film mijn fiets van het slot te halen toen een vrouw me aansprak: "Jij zat toch ook net bij the assassin? Begreep jij er iets van?" Ik zei dat ik in eerste instantie niet had begrepen dat er twee Tian's waren. Toen keek ze me een beetje glazig aan. Ofwel dat had ze ook niet begrepen, ofwel er zijn drie Tians, dat kan ook nog.

Treme
En klaar. Geweldig, van begin tot eind.. We volgen een diverse groep mensen, wiens paden elkaar soms kruisen, in de wederopbouw (of niet) van New Orleans na Katrina. Mensen, met goeie en slechte eigenschappen en nooit stereotype. Dus er zijn bad cops maar ook goeie. Een redelijk onuitstaanbare Big Chief weet toch te ontroeren. En ga zo maar door. Dit alles wordt opgehangen aan de rijke muzikale traditie van de regio, van jazz, cajun en funk tot aan de gore sludge van Eyehategod. Van mooi tot lelijk, net als het leven in Nola. Er is geen badassery zoals Omar of Marlow, maar wel consistenter (ik vond The Wire in het eerste seizoen nog wat stroef en de vierde met alle politiek, na die stellar derde serie, ook wat minder). Aanrader!

Gomorra (serie 2014)
Drie afleveringen gezien. Geen verrassingen, alles wat je kunt verwachten van een misdaad/maffia epos. Al wordt het de kijker wel iets moeilijker gemaakt mee te leven met de personages, want niemand is sympathiek, maar dat ben ik als verwende kijker al gewend, ik kies toch onwillekeurig een kant, een persoon met wie ik mij het meest kan identificeren en die persoon is er altijd.
Ondanks alle clichés toch zeer meeslepend en buitengewoon verslavend.

Ben bij Treme halverwege. Met veel ingetogen bravoure gemaakt. Prachtig tot nu toe.

die vrouw bij de bios-fietsenstalling wilde gewoon je nummer Olaf ;) 'zal ik je de film eens thuis uit komen leggen'

La Ardilla Roja
'Mysterioooo.' Heerlijk Spaans mengelmoesje. Zo'n film die volledig in haar eigen duister-dromerige wereld leeft. Een muzikale film noir uit het Baskenland met grotesk Japanse trekjes? Por qué no? Sla die kijker maar knock-out als een 'sacas de patates'. Ik zal maar gewoon bij het opvallendste beginnen. (Tevens de titel.) La Ardilla Roja is de ultieme campingfilm. Vergeelde vakantiedia's komen hier tot leven. Een vakantiekracht rijdt op een krakkemikkige fiets vooruit om je je staanplaats te wijzen. Aldaar aangekomen beginnen de buren zich meteen met de new arrivals te bemoeien (Alleen de terugkeer van hetzelfde meisje om je 'broodbestelling' voor morgen op te nemen ontbreekt.) Hoewel grote delen van de film dus bewust lummelend op de standplaats worden doorgebracht, begint La Ardilla Roja in San Sebastian. Op een brug. Als een noir. Met een bloedjemooie Under The Skin-motorrrijdster en een suïcidale verwaaide artistieke kerel. Hij redt haar en zij hem. Het ziekenhuispersoneel vindt 't allemaal wel best zo. 'Ik ben ook tegen het huwelijk.' Een andere verpleger (met de dopingnaam Fuentes) vraagt op de nachtradio om Nat King Cole. Muziek verbindt de lijntjes en kleurt de film Lynchiaans in, met een heuse theme song bovendien. Wat verknipte seksspelletjes doen de rest. Een zweterig zout notenkrakertje. Profundo.

Wild Tales
Zou er al een film in de maak zijn over de depressieve piloot die bewust een vliegtuig liet neerstorten? Lijkt me toch een boeiend psychologisch drama. Eén probleem: enkel slachtoffers. Het eerste 'sterke verhaal' van de zes Wild Tales doet onvermijdelijk aan het nieuwsfeit denken. Maar dan wel met een sardonische twist. Psycholoog: 'Het ligt allemaal aan je ouders!' Op zich is het concept van Relatos Salvajes de cinefiele versie van clickbait. Zes verhalen voor de prijs van één. Geen ingewikkelde spanningsboog, gewoon in korte flitsen van zo'n 20 minuten knallen. Meestal zijn zulke segmenten-films niet zo boeiend, maar Wild Tales is leuker dan verwacht. Wat helpt is één regisseur, één thema. Wraak. Meestal in Tarantino-stijl. Gewelddadig en vunzig, maar ergens toch ook lollig. Het meest afwijkende (en ook meest afgeronde) verhaal zit in het midden, en had ook op volle lengte gekund. Rijk versus arm in Buenos Aires. Schuld en boete kunnen in geld worden uitgedrukt. Of toch niet? Ironisch genoeg speelt de bekendste acteur – Ricardo 'Suarez' Darin in het minste verhaal. Hij beleeft zijn eigen Falling Down na een parkeerboete. Wild Tales piekt (mag ook wel met dit concept) in het slotsegment. Een uitzinnige bruiloft in het land van nazi's, joden en gaucho's. Bridesmaids kunnen zich beter verstoppen. De filering der macho.

The 5th Wave
Zowel de invasiefilm als de stoere-meisjesfilm kennen regels van graniet. En toch als je ze mengt gebeurt er even wat. De eerste helft is best wel goed gedaan, lijkt zelfs even een hele kalme survivalfilm te worden. Daarna kan men het wapenfetisjisme en de videogame-esthetiek niet meer ophouden en wordt het hele conventionele film.

Shutter Island
Dacht altijd dat dit een gevangenisfilm was. Het is kolder, maar wel vermakelijk voor op een regenachtige avond. Vaak opvallend onzeker gefilmd, alsof Scorsese er niet helemaal in geloofde. Vond de de kleuren in die concentratiekampscènes verder erg interessant, ergens vermoed ik dat daar heel veel aandacht aan is besteed.

'Mysterioooo.'

haha, dat is ook altijd blijven hangen.
Verder helemaal eens, natuurlijk. :)

enige irritante aan dat liedje was dat er ergens een vakje in mijn hersenen openging waar ik dat melodietje uit meende te herkennen, maar er 2 uur lang - afgeleid door de film natuurlijk - nét niet achterkwam wat het dan was.

https://campingsmadrid.files.wordpress.com/2013/02/ardilla-1.jpg?w=645

ambiente mediterrrrrrano!

Omoide no Mânî
Naar verluidt de afscheidsfilm van Studio Ghibli. Natuurlijk weer met een meisje in de hoofdrol (wat hebben die gasten veel betekent voor meisjes tussen de 10 en 13 jaar, respect). De introverte Anna wordt vanwege haar astma naar haar oom en tante gestuurd die in een dorpje aan zee wonen. Instant Japanse idylle. Van oom en tante mag ze lekker haar gang gaan en in de lokale baai raakt Anna gefascineerd door een oud huis. Daar ontmoet ze de blonde Marni waar ze zelf al snel van toegeeft dat het een fantasie is. Mooie sentimentele twist is geoorloofd en verder ziet het er weer geweldig uit.

dat Marnie! Marnie! Marnie! vond ik wat irritant worden. Maar verder, vertrouwde kwaliteit natuurlijk. Zet wat Japanners in een autootje in een Studio Ghibli en je hebt magie

dat Marnie! Marnie! Marnie! vond ik wat irritant worden.

Ha! +1, daar werd het even heel old school animé ook kwa ogen (Heidi om precies te zijn).
Maar inderdaad bij de eerste treinrit ging iedereen hier op de bank alweer tevreden "zo hoort het!" knorren.

Io la conoscevo bene
In de jaren zestig komt het genre op over de jonge vrouw die worstelt met haar nieuwe vrijheden in de grote stad. Deze Italiaanse film uit 1965 is weer een pareltje. Adriana (de jonge Stefania Sandrelli met glorieus kuiltje in haar kin) is een feestbeest dat overal klusjes doet maar vooral houdt van zonnen, dansen (ze heeft een prachtige platenspeler) en mannen. En in dat laatste zit het probleem. Ze is naïef rond alle mannen met macht, geld of camera. Zoals een politiecommissaris op een gegeven moment opmerkt: "als ik nu je vader was!" Tegenover mannen die lager in de hiërarchie staan, is ze opvallend lief en dat maakt het allemaal vrij pijnlijk. Heerlijk snel gefilmd, veel Romeinse chaos, opzwepende Italiaanse rock 'n roll en een sublieme autorit na eindelijk een echt gezellige nacht. Daar had de film wat mij betreft ook mee mogen eindigen.

Number 14
'Ze herinneren zich plots weer dat de vrouw een hoer is, als ze getrouwd zijn.' Vieze mannetjes gluren door de tralies van adresje nummer 14. Daar doffen de onherstelbaar uitgedoofde hoeren zich op. Er wordt gekibbeld en geleden. Een echte bordeelfilm dus, een subgenre waarvan je minstens één goed exemplaar kunt vinden in elk filmland. Dit Turkse melodrama is verrassend grimmig en verité-rauw, al knipoogt het intro-baslijntje nog naar giallo-sensualiteit. Niettemin gaat het toch meer van slap my bitch dan slap my bass, met een nare goklustige seventies-baard als hoofdpersonage. Hij raakt geïnteresseerd in het jongste en friste hoertje, dat met één schoolklas in d'r bagage vanuit het platteland in sjofel Istanboel is beland. Het kind laat zich piepelen door de oude kerel en de rinkelende hoerenmadam. De twee partners in misery werken de goede invloeden (zoals een jonge knaap) langzaam het verhaal uit. Als er gedanst wordt, is het uit wanhoop. De momenten van beeldmagie zitten niet in het sjoemelige holletje, maar schieten als een nachtmerrie terug naar huis. 'Mama' schreeuwt het meisje, en er volgt een snelle cut naar een gillende trein. Thuis, het land van Honey (Bal), mysterieuze gebouwen, en een krant van weken geleden. Het besnorde verleden gaat op weg richting het nu, maar wet welke plannen, en zal het op tijd zijn?

The Autobiography of Nicolae Ceausescu
Drie lange, lange uren. Nicolae op 'Polygoon'-beelden. Zonder commentaar, zonder talking heads, soms slechts begeleid door het ratelen van een projector, om het allemaal nog wat mysterieuzer te maken. It starts with an ending, natuurlijk. De val van de Ceausescus blijft huiveringwekkend. Nicolae pakt tot twee keer toe de hand van Elena, tot dan toe toch Miss Onverstoorbaar. Decennia eerder heeft de Grote Leider de macht gegrepen. In die jaren is er hoop. Ceausescu lacht als Jan Marijnissen, moet het zwaaien naar de massa's nog leren, en straalt oprechte bescheidenheid uit. Pluspuntje: hij stelt zich onafhankelijk op in Oostblok-zaken. Ironisch gevolg: vriendjes in het Westen. Daar is Nixon! Ik keek er echt van op. Later bezoeken Elena en Nicolae zelf Amerika. Met de toeristentram door Hollywoodland, één van de gemoedelijkere WTF-momentjes. Thuis gaat het dan al minder. Steeds vaker lijkt Nicolae liever in het buitenland te zijn. De Noord-Koreaanse bewieroking verslaat alle andere parades met ijzeren gemak. In Boekarest begint de boel letterlijk in te storten. Nicolae heeft 'bijgeleerd' en verliest zich in Kim Jong-Illiaanse details. Hij checkt de broden. Dé scene van de film komt uit het parlement. Een te vroege klokkenluider – ain't they all? – verheft de stem. Hij wordt weggehoond door het voltallige parlement. Dan nog wel. Zo creepy.

Phantom of the Paradise
'Live... on the death label.' Noem het Brian De Palma's Rocky Horror Picture Show. Zó cult is deze Phantom geloof ik nooit geworden. Terwijl een en ander zich toch prima leent voor een retro-verkleedpartijtje. Een songwriter met dikke Erlend Oye-ziekenfondsbril, probeert het te maken. Zijn grandeur akkoorden zijn uit duizenden noten herkenbaar. Paul Williams! Die schreef inderdaad de muziek, maar speelde een heel andere rol dan ik vermoedde. Williams is juist de schurk van de film. Een blond duiveltje, waarbij de eerste associatie stiekem toch 'Trump!' is. De duivelse producer hengelt de gekwelde kunstenaar binnen, maar niet voordat deze in een 'verwandlung' alles is verloren. Met masker en zwarte lipstick verandert hij in een een gothic 'Birdman'. Ik denk dat Marilyn Manson wel in een remake van Burton zou willen spelen. Het pak is misschien wel het beste aan de erg melige film, zo Duits expressionistisch vind je ze zelden. De shots vanuit de studie met 'de bird' achter mengpanelen en keyboards, werkend aan zijn 'cantata', wat een waanzin! Naast creeps krijgen we ook De Palma's bekende parade aan ijverige meisjes voorgeschoteld. Het is een pastiche, dus de wannabe stars hebben alles voor de producer over. Alles. (Ik moest toch denken aan hedendaagse akkefietjes...) 'It's messy I know, but it's the only way I can bind you. Tradition.'

De muziek van Number 14 is van Kurtalan Ekspres, de band van Barış Manço, waarmee hij de futuristische space funk rock klassiekers Yeni Bir Gün en 2023 maakte. Dus zeer credible. :)

ja. het mooist wel iets cools wezen. :-) op lp zeker 320 dollar, mits in mint condition.

fijnste vond ik de verité beelden van Istanbul (voor mij nagenoeg onherkenbaar, het lijkt erg aftands). Istanbul zal de jaren daarna toch wel flink zijn opgeknapt, me dunkt.

Lang niet overal hoor, vooral moskeeën en de omgeving daarvan staan in de steigers en er zijn behoorlijk troosteloze flats en lelijke verzekerings- en banken-highrisers, de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar. In de Kadıköy waar ik zat waren wel de nodige behoorlijk verwaarloosde stukken. De wijk waar Manço woonde is wel sjiek. :)

de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar

ghehe. ja interessante tijden daar wel. Wanneer ga je weer? ;)

In juni hoop ik, naar een dorpje bij Ankara voor een trouwfeest (ze zijn al getrouwd, maar in Nederland, 's ochtends vroeg voor weinig). Ik volg het nieuws dus wel met wat extra aandacht. ;)

Güneşe yolculuk
Koerden in de penarie, dus weer volop actueel helaas. Jongen raakt in Istanbul bevriend met een andere Koerd, de leven is een struggle als je zo donker bent. Zelfs als je gewoon een beetje je leven probeert te leven ben je voor je het weet terrorismeverdachte, of erger.

هر شب تنهایی (Loneliness, Every Night)
Stroef huwelijk van zieke dame (rol van Leila Hatami die bekend is van A Separation) in haar overpeinzingen. Ze staat voor iedereen klaar maar waarom. Zwaar op de hand en met die voice over wil het allemaal niet zo vlotten, qua film. Deze lijkt wel te kunnen in Iran, al kan ik er weinig info over vinden, wellicht ook alleen maar semi-illegaal op DVDr.

Classe Tous Risques
'Kinderen eten op regelmatige tijden.' Twee gangsters (types Dick Advocaat en David Bowie) zijn op de vlucht met 'de aanhang' van eerstgenoemde. Het is behelpen, de kids en vrouw geruststellen terwijl je daarna een bankbediende van een koffertje moet 'ontdoen'. De twee hebben het plan om naar hun thuisland Frankrijk te reizen, maar voorlopig zitten ze in klassiek Milaan. De setting heeft iets bevreemdend stijlvols, zeker gezien het grimmige onderwerp. De statige gebouwen geven de film in de eerste scenes een fabuleuze decadente allure. Later in San Remo – waar ga je inderdaad anders na Milaan heen?– zijn de stranden ook al zo sereen leeg. Andere tijden. Mooie sequenties dus, maar de pret van de ontsnapping is van korte duur. Spoiler! De robuuste Bowie-kerel verdwijnt. Zijn pafferige kompaan heeft Frankrijk weliswaar bereikt, maar de oude gang wil 'm eigenlijk niet meer zien. Ze sturen wel een nieuwe vriend. Belmondo. Nergens zo Engels dorky als hier. Hij wil zelfs een bed opmaken. (Perfect vergelijkbaar met het huiselijke tandenpoets-momentje in Touchez pas au Grisby). Meer en meer begint Classe Tous Risques op een achteloos vervolg te lijken. En dat bedoel ik eigenlijk positief. Het is een wereld op zich. Met een ambulance 'en fuit' door de Franse film noir nuit'. Er is plek voor een kind en een machinegeweer...'

An Autumn Afternoon
Lege kamers, volle harten. Het serene spel van Ozu. Er valt een pracht van een koffietafelboek te maken van de kamer-shots uit An Autumn Afternoon. De diepte is iedere keer weer onwaarschijnlijk. Het lijkt soms wel Vermeer. Of gewoon een kijkdoos met ontelbaar veel laagjes. En alles in glorieuze, volle kleuren, want dit is er een uit Ozu's laatste 'moderne tijd'-periode. Inhoudelijk verandert er niets. En wie verwacht dat ook? Elke film van Ozu is hetzelfde. Wederom een weduwnaar, een paar kinderen, oude vrienden en nóg oudere leraren. Net als de seizoenen, verstrijken de levens. In die eeuwige cirkel gevangen in een rechthoek. De mooiste scene is wat mij betreft de volgende. Pa en zoon gaan 'op café' – er wordt idioot veel Sontory gezopen! – en ze peinzen samen over de uithuwelijking van de dochter. (Die het daar wel mee eens is hoor.) Pa en zoon zijn niet zomaar in dat café, maar juist daar omdat de bardame op de gestorven moeder lijkt. Niet dat haar dit verteld is. Of dat zoon het ziet. Maar pa wél. En hij zoekt dat kleine mentale steuntje in de rug. Een echo van het complete gezin. Een laatste. Want vader eindigt allen. Zoals hij vreesde, maar ook wenste. En in het laatste shot, loopt hij de kamer níet uit. Hij blijft zitten.

The Forbidden Room
Genoeg indrukken, zegt mijn pa meestal als hij een film kijkt. Even later zet ie 'm af. Nu is zijn grens sneller bereikt dan de mijne, maar op het ADHD-level van Guy Maddin zal ik zelf nooit helemaal intunen. Eén seconde niet bewogen is één seconde niet geleefd. The Forbidden Room verschiet vaker van kleur dan je met je ogen kunt knipperen onder invloed van een pep-pil. De ongemakkelijke retro van Maddin blijft zo een unieke, maar toch ook wel wat vermoeiende ervaring. Zeker op een vrij epische lengte van twee uur. (Tachtig minuten, please!) De Canadees wedijvert hier fanatiek met Meliés, een invloed die – als zoiets mogelijk is – Maddins wereld wel toegankelijker maakt. Een Sheherazade-achtige structuur zorgt voor schil na schil na schil vol magie, mysterie, moord én borsten. In een nachtclub zingt een vamp, en croont een kerel 'the derriere song'. In een wolvengrot kronkelt een pack dames, bij een vulkaan wordt er geofferd. (Een dame, duh) Elke keer als er een nieuwe acteur verschijnt wordt deze met een droge tussentitel én vermelding van de acteursnaam geïntroduceerd. Het voorspelbare effect is dat de film voelt als een eeuwigdurend intro. Wat blijft er hangen in dit bombardement? Dat alles maar dan ook alles kan. De droom van de snorharen! Daar bewegen de mondhoeken wel van, en in de goede richting.

Interstellar
'It was gravity.' Ik zat te peinzen met welke film ik Interstellar lange tijd door elkaar haalde. Je had toch een vehikel met Bullock en Clooney dat alleen in 3D de moeite waard zou zijn? Inderdaad. Gravity. Grappig genoeg precies het concept waar Interstellar om draait, en waar de film ook last van heeft. Het verhaaltje vol mumbojumbo wordt keer op keer teruggetrokken door de aarde. Onnodig. Jessica Chastain kan het scenario daar niet redden. Toegegeven, het begint er nog wel gaaf. Geef me een distopie, any time. De gewassen sterven. Apocalyptische stof daalt neder. McConnaughey sappelt met zijn moederloze gezinnetje. Zijn southern 'drawl' is zwaarder dan ooit, als het toch vet moest... Inhoudelijk krijgen we Spielberg. Religieus patriottisch, met een rotsvast geloof in wat out there is, maar ook in de mensheid. Na wat hints van E.T. (of A.I.) gaat Matthew ervandoor. Op pad voor die Close Encounter. In de ruimte zijn de beelden fijn, maar maakt de film tevéél van de melodramatische momentjes die voor de hand lagen, en te weinig van de frisse kansen die het scenario biedt. Space relativity bijvoorbeeld. Dat jij één uur op een planeet dwaalt, en er terug in je spaceship 23 jaar voorbij zijn gegaan. Pas richting slot transcendeert het scenario in de juiste Tarkovskyaanse richting. Geen 3D maar 5D. Daartussenin... Ene zwarte gat in, andere uit.

Na srebrnym globie
Christus te paard, of beter te ruimteschip! Blijkbaar had ik hier op de draad zelf ooit de voorzet voor gegeven, maar ben er altijd tegen aan blijven hikken. Tragisch project natuurlijk van Żuławski die na succes in het buitenland toch weer een film in Polen mocht maken, helemaal los gaat en dan op 80% moet nokken en pas tien jaar later de geredde beelden als nog aan elkaar plakt (mooi einde trouwens van hemzelf reflecteerd in een raam.) De film zelf? Pfff...alsof Oliver Stone circa Natural Born Killers samen met de Tarkovsky van Stalker een strip van Moebius verfilmt. Dat klinkt leuk maar is ook erg vermoeiend. De wereldbouw is geweldig en het gegeven ook. Astronauten vinden een nieuwe planeet bouwen langzaam een civilisatie met nieuwe religie. Soms is het briljant en volstrekt uniek maar dat hysterisch Poolse katholicisme met theatrale monologen is toch echt afzien (zeker met een speelduur van 2,5 uur.) Ik zeg geef Jodorowsky 50 miljoen dollar voor een remake, die heeft hier feeling mee.

The Hunger Games: Mockingjay part II
Dan is dit bijna rustgevend. Jennifer Lawrence zal wel opgelucht zijn dat ze hier vanaf is. Verder adequaat afgehandeld hoor. Ja kids, kijk maar uit met die revoluties, een nieuwe dictatuur volgt gegarandeerd.

ah de Zuwalski die ik had genoteerd kon ik nog niet vinden

deze alvast speciaal voor OMC

http://i.imgur.com/SsGMBkY.png

Paperhouse, toch?

jep. :)

Dat ziet er nog patent uit, dacht even dat je hier een nieuwe film mee tipte. :)

Antiviral
Zonen en dochters van beroemde vaders (of moeders), altijd lastig. Vooral als ze zich ook nog eens op hetzelfde terrein begeven. Want dat doet Brandon Cronenberg natuurlijk zodra hij zijn films over virussen laat gaan. Maar hij komt er grotendeels mee weg. Pa is al jaren met andere dingen bezig en junior weet een eigen stijl neer te zetten die meer lijkt op die van Garland en andere generatiegenoten. Hij snap celebrity-cultus ook iets beter dan senior, wat hier tot een wel heel viezig fandom leidt (een mooie spanning omdat volgens mij best veel mensen alles met bepaalde mega-beroemdheden willen delen, maar ziektes gaat lekker tegen het Amerikaans gezondheidsfascisme in.) Film begint heel sterk, zakt zoals wel vaker bijna in en wordt gered door een heel naar einde. Paar ballardiaanse lege zwembaden in de mix en die androgyne vissenkop-met-sproeten van Calab Landry Jones doet de rest.

'Catch you later' ;)

Vesikali Yarim
'Ik tril als een crimineel, als ik over de toekomst nadenk.' De groenteman en de femme fatale. Zo vermoedde ik toch, aan het begin van dit Turkse melodrama met noir-trekjes. De kerel met gebeeldhouwde kop en trademark Ataturk-snor staat in het intro nog op zijn gammele karretje. Het goeie, oude leven. Met appels op de markt. Samen met pa. En stipt op tijd voor het middaggebed. Maar dan gaat de naïeveling 's nachts aan de wandel met wat vrienden. In de clubs kringelt de verleiding op nouvelle vague-benen. De blonde femme fatale verschijnt letterlijk omringt door rookwolken. Mysterieus, werelds, en met een laag decolleté. Hoe kon het simpele boertje daar niet voor vallen? Dan volgt echter een galante omkering. De twee beleven een werkelijke, schrijnende liefde, waarin de vrouw lijdt als Jeanne Moureau. Bovendien is de man helemaal niet zo maagdelijk onschuldig. In die middenfase is de film veruit op haar best. Dwalend langs de Bosporus. Het Istanboelse 'on the waterfront'. De humane sentimentaliteit heeft werkelijk wat van Kazan. (Zelf van Turkse origine.) Richting einde wordt de huiselijkheid wel weer verlaten voor het grote gebaar. Dan begint de moeizame maar ongetwijfeld realistische moraal wel wat te knallen en knellen. Vesikali Yarim – mijn liefde voor een hoer – kon natuurlijk nooit besluiten met een happy ending.

Paperhouse
'I knew I should've made you more cheerful.' The Never Ending Story, self-written. God zijn is nog niet zo eenvoudig. (Elke schrijver zal het ooit merken.) Alles kan, en alles heeft effect. De schepping gaat met je op de loop. In Paperhouse tekent een meisje een groot duister huis, met een stevig hek eromheen. Eén droom later loopt ze er rond. Als Alice, down the writer's hole. De jongen achter het raampje kan niet lopen. 'O ja, ik had je geen benen gegeven...' Tere kinderzielen opgepast. Paperhouse is niet voor jeugdige kijkers. De tere kinderen uit de film zitten in die pittige fase, op weg naar volwassenheid, maar nog sterk verbonden met hun eigen scheppers. Hoe koortsachtiger de dromen, hoe groter de grijns van Freud (en deze kijker). Pa schittert door afwezigheid, dus is hij in de droom... stekeblind. De man met de hamer tegenkomen krijgt een nieuwe betekenis. Het eerste horror-shot waarin hij verschijnt maakt de film al de moeite waard. Met mama heeft het meisje dan weer een heel andere band. Enerzijds puberaal gestook (en een race richting prachtig ouderwetse lift), maar toch ook de verleiding van ziek zijn, lekker door mams in bed worden gestopt. Laat me maar kwetsbaar blijven, met het nachtlampje aan. En wanneer pa terugkeert, begrijpt die pragmaticus er dus helemaal niets van. 'Do you want to see someone about the dreams?'

...en die geflipte Kraftwerk-radio (die ik helemaal vergeten was toen ik hem weer eens keek.)

Als ze in Turkse films groeten met "salam aleikum" dan weet je: oh, traditioneel plattelandsvolk. Ook het gebruik van de Griekse muziek was een signifier: slechte buurt. Beetje zoals hip hop in Amerikaanse films. Atatürk had geen snor en tilde het land liever naar een post-snortijd, dus die snor is wederom een signifier. ;)

waat had Ataturk geen snor!? damn. ik schaam me.
De muziek is - zoals jij in je stukje ook al aanstipte - echt geweldig en ook mooi poetisch toepasselijk

...en die geflipte Kraftwerk-radio (die ik helemaal vergeten was toen ik hem weer eens keek.)

haha ja. nog een wonder dat dat ding nooit gesampled is, door iets uit de Daft Punk hoek. het klonk best funky bij vlagen

Ik vond het heel leuk om die "sanat müziği" in de nachtclub (daar beland doordat Atatürk het als te osmaans en te elitair zag en de "âşık" traditie tot nationale muziek te bombarderen) te zien en de ondertitelde teksten. :)

Ansiktet
Die Bergman toch, tovert daar even een soort existentialistische klucht uit de hoge hoed. Geweldig begin van een groep reizende illusionisten gegroepeerd rond de zwijgende Dr. Vogler die wordt uitgenodigd om zijn kunsten te laten vertonen aan lokale notabelen waaronder een super-rationele, en vanzelfsprekend pedante, arts. Eerste samenvatting: de mannen zijn van slag want God is dood en er rest een langzaam wegzinken in de schaduw, de vrouwen zijn daarentegen geil. Op schijnbaar luchtige wijze (inclusief happpy end) weet Bergman vervolgens te goochelen met zijn gebruikelijke thema's - geloof, leegte, dood, de kunstenaar - en dat is wel eens verfrissend. Mooie gepijnigde rol van Von Sydow ook (bizar eigenlijk dat hij gewoon nog in die laatste Star Wars zit, whaddaguy.)

wat heeft die man toch een oeuvre van een peilloze diepte

La Maman et la Putain
'Baise moi!' 'Baise moi!' Van twee kanten van het bed. Als spin-off had JP Léaud – de man in het midden – best een 'hoe moet je daten'-boek kunnen schrijven. Of toch niet? Hij is hier in elk geval op het maximum van zijn lichamelijke en geestelijke kunnen. Charmant, irritant, pesterig en romantisch, en dat alles precies in de juiste combinaties. Veel meer dan vrouwen achtervolgen doet de babbelkous niet. Hij vergelijkt zich met een groot auteur. 'Die zat ook altijd in 't café, te lezen en te schrijven. Ik houd het gewoon bij lezen.' Slackeren op zijn Frans, in die post '68 dip, die erg taai bleek. L'ennui noemen ze dat. En natuurlijk heeft Léaud ook daar wel een theorietje of twee over. Je moet dus wel tegen ruim drie uur soms doodsaaie, dan weer hilarische prietpraat kunnen. Le Faux Belmondo! Naast een afgebroken relatie en een vastgelopen open relatie doet Leaud ook pogingen een verpleegster binnen te hengelen. Het nonnetje met de klassiek-Poolse vlecht heeft uiterlijk wat van de wilde Zelda Fitzgerald. De vrijgevochten tweede helft voelt mede dankzij haar ecter bizar modern. Een soort vroege Vice-mentaliteit. Heel veel seks en heel veel booze, en tegelijkertijd het inzicht dat het nihilisme daarmee niet verholpen is. De slacker kan enkel nog constateren: 'Waar zijn de mensen, ze zijn allemaal verdwenen.' In een trio alleen zijn. 'Un maximum de cinema.'

Love and Death on Long Island
'What exactly do these "guys" mean to him?' Nou, ongeveer net zoveel als de klassieke schilderkunst. The old man en zijn 'Venetiaans-Manniaanse' obsessie. In het amusante citatenspel Love and Death on Long Island ontdekt een oude, op en top Britse schrijver de moderniteit. John Hurt speelt de man met een Tati-achtige lulligheid. Al die apparaten die ze tegenwoordig hebben... Vroeger, toen stond ie nog gewoon in het Tate naar de Pre-rafaelieten te staren. En nu maakt hij kennis met de zeden van 902010! Als een echte cultuurwetenschapper ziet hij echter wel gewoon het verband. (Want alles = intertekst). In de leukste scene van de film kijkt hij in de bios naar 'College Hotpants 2'. (Een nonsen-werkje dat ineens een Levinson-aura krijgt) Jason Priestley (jawel!) ligt uitgeteld op de tafel van een snackbar. Ketchup over hem heen. Is het niet net een klassiek schilderwerk van... Kom, ben ik zelf de naam vergeten. Maar daar zou de moderniteit ook wel wat voor hebben. De schrijver houdt voor een verzameling medeconnaisseurs een speech over 'de dood van de toekomst.' Kennen jullie dat wonderlijke fenomeen de videocamera? Dat ultieme 'aide-memoire'. Pracht van een Pierre Nora-dis! In de tweede helft reist Hurt naar de States om zijn nieuwe Adonis op te sporen. Met stiekem toch een traditioneel doel. 'Your future lies in Europe.'

Oef, 3 uur Léaud dat vergt flink indrinken om vol te houden.

wat heeft die man toch een oeuvre van een peilloze diepte

Ik ben er denk ik uit dat ik zijn historische films gewoon veel "leuker" vind (Persona natuurlijk uitgezonderd wegens Persona).

La maman et la putain... oh dat vond ik goed.

Heeft iemand Belgica al gezien? Met verve geacteerd. Zit een zekere echtheid in die je in Nederland minder gauw ervaart. Wat is dat toch? Dat gezegd, ik zit weer in een fase dat ik een beetje verhaaltjesmoe ben, geloof ik. Film is halverwege, niets aan de hand, en dan komen de dramatische oplossingen. Gebeurt er dit, dan gebeurt dat, en inderdaad dan gaat het zo, dan werk je naar dat toe, The End. Wordt weer eens tijd voor hemeltergend langzame, onbegrijpelijke arthouse uit een cultuur waar je niets van begrijpt...

beetje verhaaltjesmoe ben,

Jazeker, al heb ik dat vooral met televisieseries. Plotwending, plotwending, plotwending. En dat zie je tegenwoordig ook steeds vaker, dat een slim personage opeens iets basaals niet doorheeft, jij als kijker al zit "oh ja, komt die wending" en ja hoor, moets gebeuren anders geen cliffhanger.

Wat betreft film hebben we het hier al een paar keer over gehad dat in nieuwere films vaak de aanzet en/of het conflict goed is en dat het dan ergens op 2/3 inzakt. Van mij mag het op narratief gebied wel wat spannender worden. Maar ja, risico hè? Moeilijk scoort niet en ik las ergens dat Netflix steeds meer bepaalt hoe films eruit moeten zien (verwonderlijk want ze hebben bijna niks.)

Kwam net dit tegen, zelf niet gezien (nu bijna 200 films op de "nog te kijken"-lijst), maar ik durf het recept wel uit te schrijven. :) Abraxas

het vervolg heet Flamman hoop ik. :-)

Ik ben er denk ik uit dat ik zijn historische films gewoon veel "leuker" vind (Persona natuurlijk uitgezonderd wegens Persona).

volgens mij moet die man gewoon altijd een circus/magisch theatergezelschap of zoiets in zijn film hebben, en dan wordt het goed.

in dat verhaaltjes-afwikkelen probleem herken ik ne ook wel. Misschien gewoon eens van kunstvorm switchen. Een tijdje naar Kandisky staren.

http://40.media.tumblr.com/cb00ea5d55872994caa55e183c074220/tumblr_o16pp2qL7z1s4h016o1_1280.png

(van OMC's blog) bijna een sci-fi film op zich.

(overigens staan er minder dan 50 films op mijn kijk lijstje. Dat heeft ook wel iets heel aangenaams.) En de helft is toch onvindbaar. Wow.

Die Kandinsky toch. Blue (1927) is ook niet mis. Ja elke dag zo'n foto plaatsen is heerlijk rustgevend op zo'n C.W. Millsachtige manier ;). Ook een soort onderbewuste research, al kan er geen verhaal meer tegenop.

Hier overigens mijn lijst, waarvan ongetwijfeld 75% hier gevonden.

En als ik dan toch bezig ben: mijn 100 favoriete films project (eigenlijk 98, ik hou twee plekken over voor de zekerheid.) Weinig opzienbarend en beschreven met een aantal riffs die ik hier ook heb uitgeprobeerd maar op zich wel prettig om eens de balans op te maken. En ja, met My Dinner With Andre. :)

geweldige site wel, ik ga er maar niet an beginnen.

die Top 100 favourites ga ik straks eens bestuderen (hoewel, hoewel, ik was dus net van plan mijn lijst niet écht meer aan te vullen.
Kiki's Delivery Service, die moet in elk geval nog ja.

deze mis ik. (voetbalplaatjes-sfeer)

*La Notte
*Tokyo Fist
*La Jetee (short)
*Nixon
*Kiki's Delivery Service
*De Noorderlingen
*Tetsuo the iron man
*The Atrocity Exhibition

random obvs:

<3 Black Moon so much

(spot on about La Dolve Vita)

"Harmony Korine let's it all hang out"

lol! truly unforgettable

The Cars that ate Paris ooit gezien?

grappig wel, vaak is het beter te dromen van een andere versie (een rumoured version) dan dat die nieuwe director cuts de moeite waatd blijken te zijn. Dat van die censor version van Repo Man wist ik niet. :)

Shampoo vond ik misschien wel de meest verrassende entry

nee damn ik verwar 'm met Bob & Carol & Ted & Alice

oeps. snel een schietgebiedje naar de great Hal in heaven

(kwam door de poster, die poster is stom)

The Cars that ate Paris ooit gezien?

Nee! Australië in de 70s! Nu echt bijna 200 films op de lijst. :|

re: Repo Man. Vond dat vrij bizar om achter te komen, die ongecensureerde versie klinkt dan ook voor geen meter als je de mellon farmer versie gewend bent. :)

Ik dacht overigens dat je wel een Ghilbi completist was. De Noordelingen nog niet gezien, ook best wel verrassend.

Nu echt bijna 200 films op de lijst. :|

gniffel gniffel

De Noorderlingen, ja bizar, vast wel in fragmenten in Zomergasten though. ;)

L'Important C'est d'Aimer
'Moge de goden rozen over je pad strooien.' Het melodrama zal nooit ver weg zijn bij Zuwalski. In gebaar, maar ook in woord. Ook hier dus hysterische liefdes en decadente taferelen, met Kinski als fijne bonus. Het manische L'Important C'est D'Aimer is echter ook verrassend menselijk. Een oerschreeuw van verloren zielen. De porno-fotograaf Fabio Testi fungeert daarbij als voyeur, aangever, en incasseerder ineen. Hij raakt op een dubieuze filmset geobsedeerd door Romy Schneider. Een actrice in verval, die maar blijft herhalen dat ze dertig is. Met geld van de seksmaffia weet de doler haar in een Shakespare-theaterproductie te loodsen. Altijd maar Shakespeare... Het is een zeldzaam minpuntje van de film, maar de show flopt dan ook! Goed – wat zeg ik – pijnlijk goed – wordt het juist off stage. De ontmoeting van de fotograaf met 'de verlepte boekenman' bijvoorbeeld. Zijn enige, ware vriend. Diens instorting later doet ook de kijker trillen. Niemand staat in deze film nog vast op de benen. De iele alcoholbeentjes van Jacques Dutronc kan dat ook niet meer gevraagd worden. Wat een rol! Zacht en gek als een Travolta heeft hij zich jarenlang als De Voorganger Van over de diva ontfermt. Nu is zijn rol uitgespeeld. En zijn huis een schrijn van oude filmposters en foto's. 'Verhef je medelijden niet tot monument.'

Pawn Sacrifice
'They've pushed me too far, too far.' Snel het liedje van I Like Trains nog maar eens opgezet. Blijft een meesterwerkje. Alle emoties en verwarring van het leven van Bobby in een minuut of 4. Pawn Sacrifice trekt er uren voor uit, maar behaalt minder resultaat. Ik denk dat we hier met een 'pet project' van Tobey Maguire te maken hebben. (Hij produceerde én speelt de hoofdrol). Spiderman achter het schaakbord, met opgeplakte pukkels. Aan hem ligt het zeker niet – al is Maguire geen grootmeester acteren – het is meer dat het scenario geen aangrijpende lijn in de schizofrenie van Fischer's leven weet te krijgen. (Ook dialogen met inhoud ontbreken) Waar in de biopic van Nash de aanstootgevende kantjes van diens 'beautiful mind' blijmoedig werden genegeerd, gaat zoiets bij Fischer niet. Hij eindigde immers in de goot. Geen livestrong voor Bobby. Extra lastig daarbij, is dat Bobby's paranoia over afluisterpraktijken niet volledig uit de lucht was gegrepen. De film wil hem echter niet al te ver tegemoet komen. En zo blijven we hangen in een positie die op remise uitdraait. En dat past niet bij de man. 'He hates draws.' Pas aan het einde, en mede dankzij een aardig strijkje, krijgt de film een lament-achtige kwaliteit. Een stille overpeinzing. 'I want quiet!' Probeer maar 'ns te denken met een hele Koude Oorlog als een molensteen om je nek. En dan was je al gek...