Filmforum

White Heat
James Cagney is een van de ontdekkingen van het jaar tot nu toe voor mij. Fantastisch in Footlight Parade en nog beter hier. (Dit is wel een iets minder goede film, maar da's appels met peren vergelijken) Cagney zet hier een van de beste gangsters uit de filmgeschiedenis neer, waar zowel de Joker (Heath Ledger) als Norman Bates (Anthony Perkins) wat van geleerd hebben. Top of the world ma! Hij speelt een psychopatisch figuur met een moeder-complex. Hij leidt z'n bende, die allerlei heists pleegt. In 't geld is onze schurk niet echt geinteresseerd, het gaat om de kick, de fame en vooral het respect van z'n lieve moedertje. (Nou ja lief, ze is gewoon partner in crime) Dan komt ie in de problemen en bekent een misdaad die hij niet gepleegd heeft. Handig, want nu is ie binnen 2 jaar vrij. De politie heeft 'm echter door en stuurt een rat de gevangenis in. (Undercover-films zijn er genoeg, maar een film waar een politierat zich in de gevangenis voordoet als convict, bekend verschijnsel maar ik had er nog geen film over gezien) Het gevangenisgedeelte is ook het beste. In een bijzonder gedenkwaardige scene zitten de honderden gevangen aan de maaltijd. Cagney stelt een vraag die door en door wordt gegeven en dan heel langzaam weer terug, met voor hem dramatisch nieuws. Het laatste gedeelte is wat rommeliger, handlangers die effe verdwijnen en dan weer 't beeld in lopen, maar de laatste heist is magistraal. Shoot out op een olieraffinaderij, hoe zou dat eindigen..

Out of Sight
Ik verkies Get Shorty boven deze. De geniale bankoverval waarmee dit opent voorspelt veel goeds, net als de scene kort daarna als overvaller Clooney een babbeltje over films maakt met FBI-agent J. Lo, in een kofferbak. Maar daarna begint een flashback-structuur die me wat verveelde, het middenstuk met de verwachte romantiek is ook wat te langdradig. Op zich zijn de schurken leuk, Don Cheadle is altijd kwaliteit en Steve Zahn speelt een leuke stoner, met heel goed de paranoia, onbelangrijke dingen als belangrijk zien-gezwam.

Night Moves
Sappige noir die verdomd jammer in de tweede helft zich ineens op een mysterie-plotje gaat concentreren, met als McGuffin uiteindelijk een soort Maltese Falcons. Heeft een soort gemaakte ingewikkeldheid/twist. En dat terwijl het eerste uur heel diep gaat, vol kapotte personages en belangrijker zonder verhaal. Gene Hackman is een verlopen private dick, die zijn vrouw overspel ziet spelen en ondertussen als klusje de dochter van een al even uitgerangeerde actrice uit Florida moet halen. Het dochtertje (Melanie Griffith) is een erg liberale nimf, die constant haar shirtje uit wil doen (wat Hackman lang weet te verhinderen) Mooiste personage is een Amelie Mauresmo-achtig typ, die met haar man (?) het nimfje onder de hoede heeft genomen. Heel raar en fascinerend mens, die allerlei verschillende life stories opdist. En (altijd leuk) net als Hackman geinteresseerd is in de art of chess. (Hackman loopt rond met zo'n magnetisch bordje, waar ie in z'n eentje stellingen op bestudeerd)

The Last Show
Zou er niet voor naar de winkel rennen, zal ie ook wel te obscuur voor zijn. Weer een verlopen private detective, deze is er nog erger aan toe, met gehoorapparaat, gut problemen en een kapot been. Magnifieke opening waar een collega bij 'm aanbelt en op 't tapijt begint te bloeden. De detective maakt kennis met de altijd gedenkwaardige Lily Tomlin hier als irritant constant doorratelend hippiemeisje, waarvoor zowel kijker als detective langzaam respect krijgen. Ze is d'r kat kwijt! Daarin is onze man niet geïnteresseerd, maar wel nadat blijkt dat die dooie collega ook al naar die kat had gezocht. Natuurlijk krijg je dan een hoteldebotel waanzinnig plot en is 't vissen naar wie hier nou de slechtste onder de cons is. Het is niet echt eng en ook niet echt grappig, vooral bizar eigenlijk. Past ook wel bij het Hollywood waarin 't speelt. Het moment dat Lily een koelkast opentrekt, maar niet ziet wat erin zit behoort wel tot de smeuïge hoogtepunten.

De detective maakt kennis met de altijd gedenkwaardige Lily Tomlin hier als irritant constant doorratelend hippiemeisje

minder gedenkwaardig dan ik dacht. Ze heeft bijrolletjes in Shadows and Fog, Prairie Home Companion en Short Cuts, maar ik dacht dat zij de filmmoeder van http://www.stephenking.ru/movies/images/thumbnails/shining/danny.jpg was.

Gisteravond in het kader van achterstallig onderhoud voor het eerst Permanent Vacation (1980) van Jim Jarmusch gezien. Interessant om te zien dat hij toen al die typische Jarmuschvorm van wat ik maar noem de 'monumentaal onmonumentale dialoog' onderzocht. Gesprekken die zo maar beginnen, nergens over gaan en zonder pointe eindigen (vgl. Coffee and Cigarettes, et al).
Ook interessant om te zien hoezeer Lower Manhattan ooit een absolute war zone was (moest steeds denken aan het Wax Poetics nummer over de early days of rap, met prachtige fotoreportages van datzeflde, totaal verwoeste New York). Voor wie into now wave en car crash jazz geinteresseerd is, levert dit interessante visuele informatie over de broedkamers hiervan. Tenslotte bleef die soundtrack (gamelan? erg mooi + John Lurie) erg lang hangen.
Verder is het puberale onbehagen met het leven als zodanig in de film inmiddels wel erg verouderd (of ik ben verouderd, vermoedelijk zou ik dit vijftien jaar eerder meesterlijk hebben gevonden). Het hoofdpersonage komt het beeld in zwalken zonder enige biografie of psychologie, wat op zich ook wel weer interessant is (want misschien is het ook wel erg burgertrutterig om dat steeds te verlangen, alsof alle kunst de vorm van een negentiende eeuws roman moet hebben). Toch heeft dat als verwoestend effect -op in ieder geval deze kijker- dat er maar geen enkele compassie of interesse wil ontstaan.
Wat overblijft is enkele prachtig geschoten stills (dit terwijl Jarmusch hier nog niet met Robby Muller werkte) en 1 mooi geschoten nondialoog (met het popcornmeisje in de bioscoop).

Stukje over Gommora op de hoofdsite

re: Permanent Vacation.. dialogen met popcornmeisjes in de bios. klinkt wel leuk, moet eens uitzoeken of ik naast deze nog meer van Jarmusch gemist heb.

oh je moet je stukje nog onderteken Martijn. nou ja niks moet maarr. ;)

A l’interieur (Bustillo & Maury, 2007). Franse horror die niet zo goed is als dat ik overall lees. Zwangere vrouw wordt op haar laatste avond alleen overvallen door een goth-creep, gespeeld door Beatrice Dalle. Dat zou in een Amerikaanse horror nooit het thema mogen zijn natuurlijk. Elkaars benen afzagen en sleuteltjes achter je eigen ogen wegkrabben, prima, maar een zwangere vrouw... Dat is het enige on-Amerikaanse want verder is het een best of. Het broeierige begin van de belegering kennen we uit Scream, het hoofd dat uit de duisternis verschijnt uit Halloween, de badkamer-scene is uit The shining, etcetera. Ik moet zeggen dat de belichting en de trage cameravoering subliem zijn, maar verder is het eerder bloederig dan spannend. En het manco dat veel horror-films kenmerkt geldt ook voor deze: de opbouw is spannender dan de afbouw en men is wederom vergeten een verrassend einde te bedenken.

Schindler’s list (Spielberg, 1993). In zekere zin de über-Holocaust-film, omdat alle ingrediënten die je erin verwacht erin zitten. Lukraak geweld (commandant die elke ochtend vanaf zijn balkon wat Joden neerknalt), individu in de massa (meisje in rood jasje; kleur in zwartwit-film). Alleen de Titanic-achtige raamvertelling ontbreekt nog (al wordt wel aan het einde het graf van Schindler bezocht door echte overlevenden). Eigenlijk een film die je al gezien hebt zonder hem te hebben gezien. Sterk gemaakte publieksfilm, de Shawshank Redemption onder the Holocaustfilms, die me toch minder raakte dan The Pianist. Misschien na Shoah een beetje Holocaust-blasé geworden...

Nana (Otami, 2005). Film over twee meisjes, allebei Nana geheten, die elkaar op weg naar Tokyo ontmoeten en daar besluiten samen te wonen. Eén keurig vrolijk en naïef meisje (gespeeld door het cute-ste Japanse meisje dat ik ooit in een film zag, Aoi Miyzaki) en een punkmeisje (Mika Nakashima) dat net een relatie beëindigd heeft met de bassist uit haar band. Films met een band, altijd leuk. Miyzaki (die ik eerder een hele puike rol zag spelen in Su-ki-da, en ik voor het eerst zag, zo bleek achteraf, in het vergelijkbare maar veel sterkere Hana & Alice) en Nakashima maken er echt wat van, maar het verhaal wordt in de tweede helft zo van dik hout dat het vechten tegen de bierkaai is. Jammer, had meer ingezeten.

The Ipcress file (Furie, 1965), Toffe thriller. Michael Caine moet in de jaren 60 echt een ster zijn geweest. Op naar Get Carter.

meisje in rood jasje; kleur in zwartwit-film

wow. helemaal vergeten. terwijl ik toch een sucker voor dat soort momentjes ben.

Om een beetje in het Holocaustthema te blijven: gisteren zag ik in het Filmmuseum Kapò (Gillo Pontecorvo, 1959). Hoe de Joodse Edith (Susan Strasberg) dankzij een kampdokter gered wordt van de gaskamer en onder een nieuwe identiteit in een werkkamp verandert van een onschuldige tiener in een kille kapo. Ze krijgt een nieuwe naam (Nicole) en verruilt de Davidster voor de zwarte driehoek die criminelen van de nazi’s in de kampen kregen opgeplakt. Een symbolische daad naar later blijkt. De kopie van het Filmmuseum zat soms met plakband aan elkaar, en de nasynchronisatie was weer typisch Italiaans, wat het drama er niet minder om maakte. Kapò heeft iets minder een documentaire aanpak dan Pontecorvo’s The Battle Of Algiers, maar zit zeer dicht tegen de kwaliteit aan van die klassieker. Ook met Emmanuelle Riva uit Hiroshima Mon Amour.

ondertussen schreef ik de eerste 3 pagina's van een nieuwe neonoir klassieker (kuch! ik kom nooit verder dan 3 pagina's met die script) met een impotente detective (intitelingsmuziekje Blue Diamonds, lijkt me duidelijk) (nu nog bedenken welke :P)

Duel
Ik ga geen "meesterwerk" roepen, maar dat dit een spannend/vermakelijk en verdomd slim techno-horror-pareltje is, lijkt me duidelijk. (En dan te bedenken dat techno-horror zo op 't papier het lastigste genre is, met een machine als schurk) Niet dat hier helemaal waar is natuurlijk, er zit wel iemand achter 't stuur. Vroeg me af of je de route die gereden wordt echt kunt rijden, het zal wel niet realtime zijn he? Het huis waarvandaan Weaver betrekt bestaat in elk geval nog, maar ze hebben de garage verandert, las ik op imdb. Mooiste scene in Duel is natuurlijk de lange restaurant-scene, waar Weaver de truckdriver probeert te ontdekken, en zich ondertussen moed inspreekt op de (prima!) voice-over. Ook het kortstondige intermezzo bij een gammel tankstation waar een oude (vast eenzame) vrouw slangen houdt (zou op zichzelf ook een horror-setup kunnen zijn) is erg mooi. Arme slangen. Alleen het einde was (misschien onvermijdelijk) wat teleurstellend. Ik vind 't een beetje knullig van de truckdriver (die 't parcours op z'n duimpje lijkt te kennen en natuurlijk een meesterlijk goeie chauffeur is) dat ie zo'n fout maakt.

Wagon Master
Vermoedelijk de meest muzikale van alle John Fords. Alan Lomax-achtige liedjes en klomperige volksdansjes. Gezellie. Twee horse traders begeleiden een groep mormonen, die door een woestijn naar een nieuw Beloofd Land willen lopen. Nooit over nagedacht, maar in die tijd (18nogwatofzo) had je in dat soort woestenij helemaal geen wegen of zelfs maar een trail, dus het is bijzonder lastig om met de karretjes er te komen. Onderweg pikken ze een dubieus medicine circus op (met losbandige vrouwen, altijd leuk met Mormonen erbij) en ook nog wat schurken, die eerst nog wel wat Morricone-allure hebben, maar als 't puntje bij paaltje komt (spoiler..) verliezen ze zelfs een 6 tegen 2-shoot-out. Prutsers!

Viva Maria!
Zwak niemendalletje van Malle. Wel de 1e keer dat ik Brigitte Bardot zie, maar die wekte ook al geen plezierige indruk. Soort Marijke van Helwegen (of whatever) avant la lettre. Je zult er maar uitzien als een plastisch chirurgisch verstelde barbiepop zonder plastische chirurgie. (Ik neem niet aan dat dat toen al en vogue was) Zij speelt een Iers meisje, die met haar pa verzet pleegt tegen de Britten, nou ja dat is in 't lollige openingsliedje van Delerue. Daarna zijn ze in Zuid-Amerika, waar Britser dan Britse neger een kopje thee drinken. Pa gaat eraan en de tot dan tomboy Bardot belandt onder de hoede van een circus, waar Jeanne Moureau liedjes zingt. Bardot doet heur petje af en schudt haar lange blonde haren los. Dat wordt van oeh la la als 't duo samen liedjes gaat zingen in voortschrijdende staat van ontkleding. En oh ja ze heten allebei Maria. In het tweede gedeelte komt dan de revolutie die de Viva al deed verwachten. Film verwordt dan tot een niet-grappige Bananas, al hakt Malle behoorlijk stevig op de katholieke kerk in. (Een simpel grapje is nog dat de kinderen vanaf dat moment het Ave Maria EN Maria gaan bidden)

dat techno-horror zo op 't papier het lastigste genre

van de horror-subgenres dan he.

Vergelijking Il Divo - Gomorra anyone?
Eerst Gomorra gezien in een persvertoning, nog nooit zoveel filmjourno's in rialto bijeen gezien. De enthousiaste recensies kwamen daarna dus niet meer geheel onverwacht. Vond zelf de film nogal tegenvallen, dwz: elke scriptwending zag ik mijlenver vantevoren aankomen (terwijl ik normaal gesproken echt niet zo scherp daarop ben-meestal droom ik liever weg. Van Seven begreep ik niks), waarbij ik ook meteen nauwelijks een verschil zag tussen Gomorra en de talloze andere maffiose films. Nu ja, misschien is het meer een sociale schets, Cidade de Deus in Sicily. De beeldvoering van Gomorra was bijzonder wellicht, maar daaraan ergerde ik me meer dan ik ervan genoot, vooral omdat dat uiteindelijk op hetzelfde sentiment vegeteert als dat van mijn persoonlijke guilty pleasure (soms bij de turkse pizzaboer de aktueel en panorama doorscannen op het thema spektakelmoord).

Deze week Il Divo gezien, over de ongrijpbare Andreotti en zijn al dan niet weelderige connecties met de maffia. Uitbundig gestyleerd als een operette zonder pommade, pruiken en rokken. Subjectivistisch stel ik vast dat ik me enorm ergerde aan de volkomen misplaatste "lekkere popmuziek" en even merkwaardig misplaatste batucada sessie, allebei duidelijk lonkend naar een Tarantino cult status voor deze film. Die funeste muziekkeus donderde mij geheel uit Italiaanse sferen, heel storend. Andreotti zelf speelt als Droopy, verdwaald in Southpark. Er is welgeteld 1 moment, een 'emotionele' apotheose, die dit karakter diepgang beoogt te geven. Een monoloog die me ook verdacht bekend van talloze andere films over kwam. Tsk.

Sta me een reactionaire oprisping toe. Beide films is meer vorm dan inhoud. Pamflettisme, in plaats van essayistiek. Botte bijl, ipv ganzeveer. Het is een tendens die je in zo ontzettend veel hedendaagse cinema ziet. Ik betrap mezelf erop (help!) dat ik steeds vaker verlang naar films als Guernsey, waarin Nanouk Leopold het medium film werkelijk benut; ze zet louter het visuele in om je als kijker om de oren te slaan met een subtiel gedeeld levensgevoel - zonder dat er overduidelijk leentjebuur wordt gespeeld met de wereld van de reclame.

Dit laatste is overigens een inzicht dat ik aan mijn ex ontleen: hoezeer reclame en televisie (en tegenwoordig ook gamecultuur) zijn doorgedrongen in de cinema. Dat is niet per definitie slecht, begrijp me goed (hierin verschil ik van mening met ex). Ik kan genieten van een visuele whopper op zijn tijd. Maar waar blijft de filmkunst? Dominante vormgeving kan enorm afleiden, net als sommige scenario's meer geschikt lijken te zijn voor literatuur. In een projectiezaal wil overdonderd worden door beeld, eventueel acteerwerk.

On topic: ik kan me over de maffia als cultuurhistorisch (of zelfs actueel) fenomeen allerlei andere benaderingen voorstellen waar je als kijker wel iets rijker de bioscoop mee zou kunnen verlaten. Bijvoorbeeld het machismo mannelijke haantjesgedrag als verklaringsgrond (Il Divo hint in die richting, maar verliest zichzelf meteen weer in het heilige vormgeving dictaat). Daarbij: ik ben steeds vermoeider met filmers die zich vermeien met een NOG gedetailleerder blik op de ellende. Dat het leven in het ondermaanse een tranendal is hoeft men niet meer te betogen, wat DOE je daar vervolgens mee?

Ik realiseer me overigens ter dege dat ik hier een verkapt en misschien zelfs hopeloos ouderwets pleidooi voor een humanistische filmcultuur inzet. Maar om het eindbetoog van Good Night, And Good Luck te parafraseren: we hebben dit prachtige medium, maar wat doen we er vervolgens mee? Gaan we voor de kermis? Of gaan we het medium in al zijn kracht en mogelijkheden verkennen?

anachronistische groet,

Jair

Hm, waar men de lat voor pamflettisme legt, is nogal subjectief natuurlijk, maar als ik hem op Gomorra legt, dat kan ik beter een andere hobby zoeken. (Hetgeen misschien wel weer een leuke exercitie: pamflettisme heeft de tijdsgeest radicaal tegen, geen rechtgeaarde criticus die dat pruimt. Maar kunnen we wellicht toffe hedendaagse voorbeelden ophoesten? Ik weet het effe niet geloof ik :))

Maar hoeveel films per jaar ziet men doorgaans waarvan men denkt "hier wordt het medium film optimaal gebruikt?" Dat dit kan merk je vooral als je canon gaat zitten kijken, maar de best of 100 jaar cinema afzetten tegen een oogst op jaarbasis, dan mag je blij zijn als er eentje tussen zit.

Oh om even een concreet voorbeeld te noemen: I'm not there deed vorig jaar voor mij een oprechte en geslaagde poging om iets te creeren. My Winnipeg toch eigenlijk ook wel.

dwz: elke scriptwending zag ik mijlenver vantevoren aankomen

Natuurlijk, dat is de onontkoombaarheid van de sociale structuur. Dat is juiste het mooie. Of het mooie, eerder gezegd: de tragedie. De schikgodinnen beslissen over de levens van de mensen in Scampia.

Nu ja, misschien is het meer een sociale schets

Misschien? Het is een sociale schets.

spektakelmoord

In Gomorra is niks spektakel. Alles is knullig gedoe met brommertjes en 20 eurobiljetten.

dat ik steeds vaker verlang naar films als Guernsey, waarin Nanouk Leopold het medium film werkelijk benut; ze zet louter het visuele in om je als kijker om de oren te slaan met een subtiel gedeeld levensgevoel

Ik vind Guernsey een prima film, maar het is juist wel film die heel zwaar is aangezet met zware thematiek. Ontzettend zwaar gestileerd ook qua vormgeving. Terwijl Gomorra vrijwel geheel op locatie is geschoten met niet-professionele acteurs uit de lokale bevolking en gebaseerd is op een non-fictie boek.

Dat is wel erg zwaar alles bij elkaar. Maar dat klopt wel voor Guernsey.

Maar kunnen we wellicht toffe hedendaagse voorbeelden ophoesten? Ik weet het effe niet geloof ik :)

Als Ken Loach weer eens een film maakt waarin De Eerlijke Arbeider meedogenloos wordt uitgebuit door Het Wereldwijde Grootkapitaal, dan voel ik als de aftiteling toch wel altijd een beetje de neiging met mijn rode vlaggetje de barricaden op te gaan.

terzijde: las hier wat over Mikka Kaurismaki (broer van Aki). Heb ik leren kennen door zijn hele fijne Braziliaanse muziekdocu's Moro no Brasil (2002, met een appelfrisse Seu Jorge vlak voor zijn doorbraak) en Brasileirinho (2005, over de supergeraffineerde choro - een muziekstijl en dans). Mocht hem ooit interviewen in Brussel; stug maar innemend vertelde hij dat hij na het Leningrad Cowboys avontuur* naar Brasil toog om daar een horrorfilm op te nemen, en aldaar zo verliefd op het land werd dat hij daar maar bleef wonen.

In de voorbereiding zag ik Mikka's eerdere film Tigrero - a film that was never made (1994). Jim Jarmusch gaat met hollywoodveteraan Samuel Fueller terug naar de verafgelegen lokatie in Brasil die Fueller veertig jaar eerder onderzocht voor een beoogde blockbuster met John Wayne. Ze weten de plek, een indianendorp in de bush, terug te vinden en Fueller toont aan de locals fragmenten van de footage die bijna een halve eeuw daarvoor door hem werd geschoten. Iets in die film ontroert me steeds opnieuw: Jarmusch op zijn allerbeminnelijkst naast de sigaarknauwende bulldozerpensionado Fueller, zoals ze duidelijk acterend het krankzinnige verhaal vertellen. Ouwe rot vertelt goed verhaal aan jonge hond - een vorm die je wel aan de combinatie Kaurismaki/Jarmusch kunt overlaten. Kaurismaki filmt het allemaal aangenaam tropisch hallucinant. Interessante filmer, aangenaam ouderwets - om back on topic te gaan. Afgelopen december zag ik die *Leningrad Cowboys film, een concertfilm zoooo over the top dat de makers van Spinal Tap zich tandenknarsend zouden verbijten... Hi-la-risch! Bad taste die zo grandioos wordt uitvergroot dat ik in het uitgestorven filmhuis van Rennes van de weeromstuit soms ineens werd overvallen door iets dat toch ook verdacht veel op ontroering leek (het kozakkenkoor van old skool Sovjet formaat!)

die Mikka is dus echt de moeite van het uitzoeken waard, wil ik maar zeggen.

@MtH: granted, natuurlijk stileert Leopold ook bij het leven. En socialistische opwekkingslectuur-in-beeld zit ik zeker ook niet op te wachten, voel weinig voor dat getamboereer van Loach. Maar waar ligt de grens tussen effectief ingezette stilering, en design dat dusdanig knelt dat je als kijker het gevoel krijgt in een rollercoasterride op getimede momenten Iets Moet Voelen?
Zo gesteld is het misschien te theoretisch. Uit het hoofd en on the spot: The Three Rooms Of Melancholia, dat nu, dat-dat-dat, daar kan ik bijna niet over schrijven zo mooi ik dat vind. Dat is voor mij een bijna ongeevenaard hoogtepunt van recente filmkunst. Die vrouw heeft echt gekeken. En dat ook nog eens in een prachtige, ademende verteltrant weten te monteren. Of nog zoiets: laatst ook O Amor Natural nog eens bekeken. De in sensualiteit oplopende verhalen van al die Brazilianen zijn voor mij gewoon vintage Honigmann, een soort van menselijkheid die altijd werkt (en dus misschien ook wel een trucje is). Maar ook in die film zit een ongelofelijk geraffineerd ritme. Die ontroering die je aan het eind overvalt weet ze met beelden af te dwingen.

Dat zijn momenten waarop ik denk: that's it, dat is onversneden filmkunst.

een rollercoasterride op getimede momenten Iets Moet Voelen?

Dat is toch meer iets dat ik associeer met films als Gladiator of American Beauty.

In Gomorra zitten een paar hele mooie momenten. Als die man die het geld rondbrengt kijkt of zijn jasje nog wel goed zit over zijn kogelvrije vest: geen enkele dialoog, alleen dat beeld en het zegt zoveel. Dat is film. Ik denk dat de film die dat het beste doet van de laatste tien jaar Lost in Translation is.

Heel extreem design kan ook heel goed werken om de zware thematiek onder te verbergen. Dat is was Wes Anderson doet: het ziet er op het eerst gezicht uit als spielerei met visuele grapjes, maar daaronder zitten Bergmaniaanse familiedrama's. En nu we het er toch over hebben: Aki Kaurismäki is er ook zo een. Een en al afstandelijke stilering, maar ook tegelijk ook pure emotie.

Wolfsbergen al gezien Jair. Die vond ik duidelijk beter dan Guernsey. (van Leopold dus)

De eerste goeie pamflettistische film die me te binnen schiet is Indigenes, over de Noord-Afrikaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog.

moet een film nu de condition humaine registreren? (zoals veel Arthouse films pogen) of moet het echt een visueel iets zijn, want dat lijkt me totaal iets anders. Dan kom je bij de kunstfilms, die niet alleen geen plot meer hebben, maar ook mikken op een gevoel achter de beelden. (Zo van ik gooi 900 found footage filmpjes door elkaar en laat dan over mijn filmrol 35 beschilderde kevers rondlopen, die vlekken maken en het gedeeltelijk aanvreten)

een verschil tussen Gomorra en de talloze andere maffiose films
Bijvoorbeeld dat Gomorra het maffialeven niet romantiseert.

De beeldvoering van Gomorra
Die heeft iets dubbels: aan de ene kant is de film op documentaire wijze vanaf de schouder geschoten, en aan de andere kant is het aspect ratio 2.35:1 in het Cinemascopeformaat dat je direct associeert met epische (Hollywood)films. Het gebruikte aspect ratio maakt de realiteit bigger than life - het voelt allemaal gestileerder aan dan de film in werkelijkheid is.

Bij de lekkere popmuziek in Il Divo (meer opera dan operette, toch?) moest ik helemaal niet aan Tarantino denken. Tarantino’s soundtrack zijn schaamteloos camp (met Don't Let Me Be Misunderstood van Santa Esmeralda in Kill Bill als hoogtepunt), terwijl Paolo Sorrentino prat gaat op goede smaak met tracks van o.a. Beth Orton, Barbara Morgenstern en Robert Lippock (om dat in de aftiteling met Da Da Da van Trio weer helemaal teniet te doen).

Een beetje overgestileerd in bovengenoemde films vind ik helemaal niet erg. De personages en situaties vragen erom (de twee kids in Gomorra denken zelfs dat ze filmpersonages zijn en gedragen zich daarnaar). Overstilering en huiselijk drama eerder fout, zoals ik gisteren merkte bij The Banishment (Andrei Zvyagintsev, 2007). Het merendeel van de 2½ uur wordt besteedt aan oogverblindende landschappen waardoor het heel lastig wordt iets voor het probleem tussen het echtpaar Alex en Vera te voelen.

Een Nederlandse film die vanwege de nadrukkelijke stilering voor het merendeel ook heel goed werkt: Kan Door Huid Heen.

LOL@ludo: die vijfendertig beschilderde kevers kende ik nog niet, is dit een voorbeeld uit het echte leven? doet me denken aan prepared piano. of het verhaal van anekdotekoning louis andriessen, die in een film over misha mengelberg vertelt dat misha tijdens een bepaald concert steeds maar bleef hameren op een bepaald akkoord, niet vanwege die noten, maar 'omdat op die plek in de vleugel een muis zat'.
@MtH: ik ben een groot liefhebber van Wes Anderson, precies daarom: zijn overweldigend originele cameravoering zorgt nergens voor afleiding van waar het hem om draait: menselijk onvermogen. in al zijn films vertelt hij hetzelfde verhaal: disfunctioneel gezin raakt nog verder op drift, apotheose, verzoening. Al zijn films zijn twintig minuten te lang, en toch ga ik steeds weer helemaal om en mee.. Darjeeling Limited is echt een film om voor eeuwig in te willen verdwijnen, zelden vond ik de realiteit na het verlaten van een film zo kil als toen ik die film verliet.
Wes Anderson en Tim Burton vind ik allebei ook erg interessant omdat ze zo elegant Hollywoodvorm en Old World sensibiliteit voor het menselijke te combineren. Dat vind ik een buitengewoon sterke mix.

Romantiseren andere maffiafilms het maffiabestaan? Daar kun je over discussieren denk ik. En die waarheidspotentie van Gomorra, hoe ver gaat dat? Er gebeurt toch niets in die film dat je niet al lang weet over de maffia? Ik zie heus wel dat het een goede film is, maar ik neig zelf toch steeds meer om dit soort films voortaan maar te skippen. Niet omdat ik door Ken Loach types gesticht wil worden in een keurige vooruitgangsgedachte, maar omdat ik na een goeie film iets beter kan invoelen van de menselijke psyche (dit klinkt wel erg pretentieus). Jullie kennen toch ook wel het verschil tussen hoe je de bioscoop verlaat: sommige films ben je na twee wijntjes in het aangrenzend cafe alweer vergeten; andere films blijven je wekenlang bestoken op de meest onverwachte momenten van de dag met beelden en sferen.

De focus op de gruizigheid van het bestaan begint me steeds meer tegen te staan. Maar dat hoeft geen softfocus rozegetint suikergoed te impliceren. Pan's Labyrinth is bijvoorbeeld ook een persoonlijke favoriet (met toch niet misse scene's qua wreedheid), of die prachtige Aziatische film (waarvan de titel me nu even niet wil binnenschieten) over die jongen die in huizen inbreekt om daar kapotte spullen te repareren en tijdelijk te verblijven. En uiteindelijk een romance krijgt. Pan's Labyrinth en die film verzoenen sadisme en liefde op een unieke en totaal overtuigende manier.

@ludo: is een smaakkwestie, maar die pop in gomorra vond ik persoonlijk ook behoorlijk camp. anyway. kan door huid heen ga ik snel zien.

Romantiseren andere maffiafilms het maffiabestaan?
Zeker niet allemaal, maar hoeveel jochies liepen/lopen niet graag met een T-shirt van Scarface rond omdat ze Tony Montana zo’n stoere gast vinden, ook al gaat-ie aan het eind van de film hartstikke dood.

of die prachtige Aziatische film Bin-jip.

Scarface ook de favoriete film van Arnon Grunberg (zegt ie deze week in Vrij Nederland)

LOL@ludo: die vijfendertig beschilderde kevers kende ik nog niet, is dit een voorbeeld uit het echte leven?
nah i just made that up. maarrr ik herinner me wel een film waar dode insecten op het celluloid waren geplakt, en dan was er een fluoriserend goedje overheen gegooid, gaf bizarre effecten (niet dat ik die ooit gezien heb, ik las 't in een filmbijbeltje) (helaas weet ik de titel zo niet meer uit mijn hoofd, zal nog 'ns kijken, tegenwoordig staat alles op YouTube dus wie weet dat ook wel)

nou dat was makkelijk "insecten op celluloid geplakt avant-garde" googlen :)

Mothlight (1963) van Stan Brakhage:

Romantiseren andere maffiafilms het maffiabestaan?

Dat was toch waar Coppola van werd beschuldigd ten tijde van The Godfather? En daar zat ook wel wat in, al was het al met al vrij ambivalent (als je alleen al kijkt hoe twee broers eindigen). Sindsdien zit die romantisering er wel vaak in, zie Goodfellas, toch eigenlijk vervelende lui maar een lange tijd in die film gezellige types die het voor elkaar hebben en doen waar ze zin in hebben.

Ach, sinds ik gastjes op tv zag vertellen hoe prachtig ze de overval op de Koreanen in Menace To Society zo mooi vinden. Een film die ik, net als veel mafia films, erg deprimerend vind, vrees ik dat er altijd wel mensen zijn die er romantiek in zien en Tony Montana (zo heet ie toch?) een held vinden.

Ik wordt vaak doodmoe van dat eergevoel, die noodzakelijkheid tot coolheid en dat constante 'watch your back' gevoel vind ik helemaal weinig benijdenswaardig.

Maar 'de mens achter de gangsterbaas' boeit me nog minder, nooit naar Sopranos gekeken dus. Doe mij dan maar gewoon een karikatuur en om eerlijk te zijn kan ik het soms wél waarderen dat mensen het spelletje niet meespelen (volgens mij is voor iemand als Ice Cube die hele gangsta pose een symbool daarvan). Ik heb uiteindelijk wel meer met mensen die gebukt gaan onder echt onderdrukkende regimes (of kleingeestige dorpsmentaliteit) en zich verzetten, dan met mensen die over lijken gaan voor een dikke auto en vette crib. Anyway, ik snap toch ook wel een beetje waarom mafiosi een bepaalde romantiek in zich hebben.

Oh, had ff gemist wat Jaïr al getikt had, aleen aangehaakt op Omar, dus idd: Tony Montana. :)

Selfmade, daar moet je dan bewondering voor hebben.

Ik denk eigenlijk dat het verdomd moeilijk is om een maffiafilm te maken die niet romantiserend is, omdat sommige mensen toch alleen maar het coole geweld zien. In zekere zin is Goodfellas helemaal niet romantiserend. Kijk hoe Liotta eindigt: als zeurende huisvader in een rijtjeshuis.

Persoonlijk vind ik het gegeven van Sopranos tamelijk briljant: Maffioso op de couch. Die eerste paar afleveringen waren een verademing.

stukje over Quiz Show op de voorpagina. zou me verbazen als dat niet de beste tip van die David Gilmour blijkt te zijn. goeie ensemble-film.

(http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2009/04/quiz-show.html#more)

Persoonlijk vind ik het gegeven van Sopranos tamelijk briljant: Maffioso op de couch. Die eerste paar afleveringen waren een verademing.

Dat was nu net de reden waarom ik aanvankelijk twijfelde of ik de serie wel wilde gaan volgen.
Dit gegeven was al goed uitgewerkt in de film "Analyze this" met de Niro.

The Dead Zone
Heel anders dan ik gedurende de film begon te vermoeden. Minder spannend ook (en wat rommelig) Christopher Walken, de ultieme kandidaat voor "men who look like old lesbian", zijn haar zit fantastisch, ergens lijkt 't wel een Siberische bontmuts, speelt een leraar die een auto-ongeluk krijgt, 5 jaar in coma ligt, wakker wordt en dan hoort dat gedurende die tijd er in z'n stadje gemoord werd. Bovendien krijgt hij creepy paranormale visioenen. Lijkt me duidelijk: hij heeft de moorden gepleegd en gaat daar in de vorm van een soort whodunnit aan de hand van visioenen-hints achter komen. Nope. Hij is onschuldig, helpt 't wel op te lossen en verkast dan. Krijg je 2 nieuwe subplots een rond een wat autistisch jongetje en een rond een megalomane senaatskandidaat, met geweldig veel plezier gespeeld door Martin Sheen. (net Emilio Estevez, geen toeval) De senator in spe is trouwens van een third party: hoe laf! Moet ook wel, want hij is in en in slecht, wat onze psychic natuurlijk doorkrijgt. Wel een slim einde, maar geen sterke film.

Quiz Show
Zie voorpagina.

Jungle Fever
Over pamflettistische films gesproken. Spike Lee kan er ook altijd wat van. Het te lange Jungle Fever gaat over interracial relationships en hoe de omgeving daartegenaan staat. (Niet positief dus) Wat schematisch worden de Italiaanse macho-arbeidersklasse en de Afro-American community tegenover elkaar gezet. Wesley Snipes maakt 'n slippertje met z'n blanke secretaresse op 't kantoor. Tot woede van zijn vrouw. Die extra kwaad is omdat het een blanke is. Huh, da's vreemd. Ze is zelf toch ook blank? Nee, enkel "extreem licht", maar 1 druppel zwart bloed is al genoeg voor beide partijen om ze respectelijk te omarmen of af te stoten. Leukste scenes van Jungle Fever zitten in een kioskje, waar John Turturro werkt, constant discussierend met z'n werkloze matties, waaronder z'n veel onbekendere broer Nicholas Turturro, in een stereotype dat we hier als Mocro-straatschoffie zouden zien. Jungle Fever is ook beroemd door de rol van Samuel L. Jackson als junk. Je kunt je afvragen of dat goed geacteerd is, aangezien hij zelf ook net uit rehab kwam. Aangrijpend is 't wel. De man bedelt bij de hele familie om geld, en doet af en toe een even olijk als schrijnend dansje, omdat zijn ouwe moeke dat 'n keer zo leuk vond.

Who Framed Roger Rabbit?
Heeft toch net effe te weinig hahaha-grappen, een sprankeltje meer fantasie had ook gemogen. Misschien had de film zich wat meer rust moeten gunnen. De magie komt eigenlijk pas als detective Bob Hoskins Toon Town in gaat en zijn cartoongun meeneemt met levende kogels, die dolblij zijn 'm weer te zien. Verder is het natuurlijk, nou ja, vermoeiend cartoonesk, gehak en gesmijt in een best geinige film noir parodie, inclusief mogelijke femme fatale. Jessica Rabbit, helaas geen konijn. Tuurlijk, het gegeven dat toons gewoon onverwoestbare acteurs zijn die op de set rondlopen is leuk maar eigenlijk zijn ze 'n beetje te ongedurig en stupide voor een goeie samenwerking/interactie! :)

een van de leukere scenes in Who Framed RR is trouwens ook weer in Toon Town met Mickey Mouse en Bugs Bunny. Met name van die laatste had de film meer kunnen gebruiken. Maar het is Disney he. ik denk dat Warner Bros met haar figuurtjes meer met 't materiaal had gedaan.

Elephant
Alledaagse beslommeringen... op het saaie af. Tot die ontknoping, die op een maagomdraaiende manier zich binnen diezelfde alledaagsheid lijkt te voltrekken.

King Arthur
Een vreselijke load of crap.

Dennis P.
Spiderman 2
Allebei enigszins verstoord door moralistische open deuren, maar toch best vermakelijk.

Heaven's Gates
Leipe mocro's in Casablanca, maar wel overschaduwd door te veel stijl. Irritante handheld cameravoering inclusief vage perspectieven. Nog een lading effectfilters en het lijkt een videoclip waardoor er een afstand onstaat waardoor het persoonlijk drama niet beklijft.

En Venus In Furs (die prachtige van Jess Franco) en The Super Inframan (Shaw Bros op z'n idiootst) herbekeken.

http://buchinsky.zip.net/images/venus_in_furs.jpg

Prachtige film inderdaad. Mooi spel van Klaus Kinski ook. Heb je de dvd in huis?

Yep, de recente uitgave die erg netjes is overgezet volgens mij. Net iets minder spetterend dan de recente Sie tötete in Ekstase, maar toch prima.

Nu nog Eugenie '71, want die is momenteel niet te krijgen, dan heb ik alle noodzakelijke Franco's wel in huis volgens mij.

Ik benadrukte trouwens dat het de Franco film was omdat ik 'Venus in Furs' had aangeraden aan iemand die zei op een gegeven moment dat het een mooie zwart/wit film was... ik zeg: zwart/wit, wtf!!?1 Blijkt dus dat er een andere film met die titel is, uit 1995, een Nederlandse nog wel.

Heeft toch net effe te weinig hahaha-grappen, een sprankeltje meer fantasie had ook gemogen.

Toen ik voor mijn werk in LA was kwam ik erachter dat een deel van het plot - dat van die stromanbedrijven die het OV opkopen om het ten gronde te richten - echt is gebeurd. GM en Ford hebben al het openbaar vervoer in LA opgekocht en vervolgens afgeschaft.

De Franco film heet Paroxismus, ja. Heb je die Nederlandse 'Vurs' ook nog gezien? Is het wat? :)

Nee, niet gezien. M'n e-pal zei 'mooie cinematografie'.

Toen ik voor mijn werk in LA was kwam ik erachter dat een deel van het plot - dat van die stromanbedrijven die het OV opkopen om het ten gronde te richten - echt is gebeurd. GM en Ford hebben al het openbaar vervoer in LA opgekocht en vervolgens afgeschaft.

las ik ook op imdb. bizar wel.
(in een van de leukere momentjes, helemaal in 't begin) rijdt de louche detective met wat straatschoffies achterop de tram mee.

@ Martijn B: King Arthur vond ik hoogst vermakelijk. Ze nemen een loopje met de mythe en de 'historische feiten'. Guinevere was plots een boogschietende en bevallige corpsepainted pict. Arthur viel ook door de wreedheden van de christenen nog eens van zijn geloof. Wat wil je nog meer. Verder kon ik me leuk ergeren aan de recensie in de VPRO-gids, waarin getwijfeld werd aan het vrijheidsstreven van die vroege middeleeuwers, late klassieketijders onder Romeinse bezetting.

Nog leuker was Serenity, de film gebasseerd op tv-serie Firefly. Een film over Spacecowboys met prachtig slayerwerk. Ik weet wel welke dvdbox binnenkort aangeschaft wordt.

Tussen het vele pulpfilms kijken door zag ik The good, the bad and the ugly in het Filmmuseum. Wat een fantastische muziek, prachtig camerawerk en verhaallijn. Je kan lezen in deze film wat je wilt, maar ik zag een anti-oorlogsfilm. Zijn er nog meer westerns die zich afspelen tijdens de nutteloze, bloederige Amerikaanse burgeroorlog?

Zijn er nog meer westerns die zich afspelen tijdens de nutteloze, bloederige Amerikaanse burgeroorlog?

nu je 't zegt, da's eigenlijk wel tof ja. (en ik ken er geen)

Ja, ja, zo goed als The Good, The Bad & The Ugly wordt het natuurlijk nooit maar ik kan me in ieder geval vagelijk Major Dundee (1965) van pre-bloedballet Peckinpah herinneren. Voor de rest worden mijn herinneringen heel erg vervormd door allerhande Lucky Lukes, Blauwbloezen en North & South. :)

Nou, ik vond wel dat het erg naar de Freedom™ praatjes uit het witte huis riekte. Keira was niet vervelend om te zien, maar ze stond er frisjes bij op dat ijs... en even daarna in het dorp is het ineens behoorlijk opgeklaard.. om dan snel weer betrekken voor de grote strijd... waar ze zich gekleed in een paar leren veters zonder omhaal in begeeft.. en d'r weer uit! (De strijd, niet de veters). En wat dies meer zij.

Verder denk ik dat het plaatsen in een historisch accurate context (haha) van de Arthur legende net zo onzinnig is als creationisme.

er was gisteren een andere Arthur-film op tv, waarin computernerd Whoopi Goldberg (jawel!) zichzelf per ongeluk naar de tijd van Arthur verscheept. ik vond die samenvatting al zo mooi dat ik maar niet gekeken heb ;)

Haha, dat kan alleen nog maar tegenvallen. :)

The Dead Zone is toch een van de beste Stephen King-verfilmingen. Het gaat overigens niet om subplots, maar om een film die is opgesplitst in drie episoden.

The Super Inframan – zo slecht dat het weer leuk wordt. Ik heb overigens meer gelachen tijdens The Mighty Peking Man (met de prachtige Chinese titel Xing Xing Wang).

Dennis P. - heb ik niet durven zien, omdat ik acteur Edo Brunner zo afschuwelijk vond in Enigma van Paul Ruven.

King Arthur - Een vreselijke load of crap. Hear! Hear! Zelfs niet te pruimen in de extended cut.

Nog meer load of crap: The Boat That Rocked.

Mighty Peking Man is ook geweldig, en zoals vermeld op Cultuurschok: Evelyn Kraft’s vrouwelijke versie van Tarzan is pure eye candy en de vleesgeworden garantie dat elke mannelijke kijker de film netjes afkijkt, ongeacht de kwaliteit van het verhaal en de special effects.