Filmforum

Io la conoscevo bene
In de jaren zestig komt het genre op over de jonge vrouw die worstelt met haar nieuwe vrijheden in de grote stad. Deze Italiaanse film uit 1965 is weer een pareltje. Adriana (de jonge Stefania Sandrelli met glorieus kuiltje in haar kin) is een feestbeest dat overal klusjes doet maar vooral houdt van zonnen, dansen (ze heeft een prachtige platenspeler) en mannen. En in dat laatste zit het probleem. Ze is naïef rond alle mannen met macht, geld of camera. Zoals een politiecommissaris op een gegeven moment opmerkt: "als ik nu je vader was!" Tegenover mannen die lager in de hiërarchie staan, is ze opvallend lief en dat maakt het allemaal vrij pijnlijk. Heerlijk snel gefilmd, veel Romeinse chaos, opzwepende Italiaanse rock 'n roll en een sublieme autorit na eindelijk een echt gezellige nacht. Daar had de film wat mij betreft ook mee mogen eindigen.

Number 14
'Ze herinneren zich plots weer dat de vrouw een hoer is, als ze getrouwd zijn.' Vieze mannetjes gluren door de tralies van adresje nummer 14. Daar doffen de onherstelbaar uitgedoofde hoeren zich op. Er wordt gekibbeld en geleden. Een echte bordeelfilm dus, een subgenre waarvan je minstens één goed exemplaar kunt vinden in elk filmland. Dit Turkse melodrama is verrassend grimmig en verité-rauw, al knipoogt het intro-baslijntje nog naar giallo-sensualiteit. Niettemin gaat het toch meer van slap my bitch dan slap my bass, met een nare goklustige seventies-baard als hoofdpersonage. Hij raakt geïnteresseerd in het jongste en friste hoertje, dat met één schoolklas in d'r bagage vanuit het platteland in sjofel Istanboel is beland. Het kind laat zich piepelen door de oude kerel en de rinkelende hoerenmadam. De twee partners in misery werken de goede invloeden (zoals een jonge knaap) langzaam het verhaal uit. Als er gedanst wordt, is het uit wanhoop. De momenten van beeldmagie zitten niet in het sjoemelige holletje, maar schieten als een nachtmerrie terug naar huis. 'Mama' schreeuwt het meisje, en er volgt een snelle cut naar een gillende trein. Thuis, het land van Honey (Bal), mysterieuze gebouwen, en een krant van weken geleden. Het besnorde verleden gaat op weg richting het nu, maar wet welke plannen, en zal het op tijd zijn?

The Autobiography of Nicolae Ceausescu
Drie lange, lange uren. Nicolae op 'Polygoon'-beelden. Zonder commentaar, zonder talking heads, soms slechts begeleid door het ratelen van een projector, om het allemaal nog wat mysterieuzer te maken. It starts with an ending, natuurlijk. De val van de Ceausescus blijft huiveringwekkend. Nicolae pakt tot twee keer toe de hand van Elena, tot dan toe toch Miss Onverstoorbaar. Decennia eerder heeft de Grote Leider de macht gegrepen. In die jaren is er hoop. Ceausescu lacht als Jan Marijnissen, moet het zwaaien naar de massa's nog leren, en straalt oprechte bescheidenheid uit. Pluspuntje: hij stelt zich onafhankelijk op in Oostblok-zaken. Ironisch gevolg: vriendjes in het Westen. Daar is Nixon! Ik keek er echt van op. Later bezoeken Elena en Nicolae zelf Amerika. Met de toeristentram door Hollywoodland, één van de gemoedelijkere WTF-momentjes. Thuis gaat het dan al minder. Steeds vaker lijkt Nicolae liever in het buitenland te zijn. De Noord-Koreaanse bewieroking verslaat alle andere parades met ijzeren gemak. In Boekarest begint de boel letterlijk in te storten. Nicolae heeft 'bijgeleerd' en verliest zich in Kim Jong-Illiaanse details. Hij checkt de broden. Dé scene van de film komt uit het parlement. Een te vroege klokkenluider – ain't they all? – verheft de stem. Hij wordt weggehoond door het voltallige parlement. Dan nog wel. Zo creepy.

Phantom of the Paradise
'Live... on the death label.' Noem het Brian De Palma's Rocky Horror Picture Show. Zó cult is deze Phantom geloof ik nooit geworden. Terwijl een en ander zich toch prima leent voor een retro-verkleedpartijtje. Een songwriter met dikke Erlend Oye-ziekenfondsbril, probeert het te maken. Zijn grandeur akkoorden zijn uit duizenden noten herkenbaar. Paul Williams! Die schreef inderdaad de muziek, maar speelde een heel andere rol dan ik vermoedde. Williams is juist de schurk van de film. Een blond duiveltje, waarbij de eerste associatie stiekem toch 'Trump!' is. De duivelse producer hengelt de gekwelde kunstenaar binnen, maar niet voordat deze in een 'verwandlung' alles is verloren. Met masker en zwarte lipstick verandert hij in een een gothic 'Birdman'. Ik denk dat Marilyn Manson wel in een remake van Burton zou willen spelen. Het pak is misschien wel het beste aan de erg melige film, zo Duits expressionistisch vind je ze zelden. De shots vanuit de studie met 'de bird' achter mengpanelen en keyboards, werkend aan zijn 'cantata', wat een waanzin! Naast creeps krijgen we ook De Palma's bekende parade aan ijverige meisjes voorgeschoteld. Het is een pastiche, dus de wannabe stars hebben alles voor de producer over. Alles. (Ik moest toch denken aan hedendaagse akkefietjes...) 'It's messy I know, but it's the only way I can bind you. Tradition.'

De muziek van Number 14 is van Kurtalan Ekspres, de band van Barış Manço, waarmee hij de futuristische space funk rock klassiekers Yeni Bir Gün en 2023 maakte. Dus zeer credible. :)

ja. het mooist wel iets cools wezen. :-) op lp zeker 320 dollar, mits in mint condition.

fijnste vond ik de verité beelden van Istanbul (voor mij nagenoeg onherkenbaar, het lijkt erg aftands). Istanbul zal de jaren daarna toch wel flink zijn opgeknapt, me dunkt.

Lang niet overal hoor, vooral moskeeën en de omgeving daarvan staan in de steigers en er zijn behoorlijk troosteloze flats en lelijke verzekerings- en banken-highrisers, de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar. In de Kadıköy waar ik zat waren wel de nodige behoorlijk verwaarloosde stukken. De wijk waar Manço woonde is wel sjiek. :)

de dingen die Erdoğan belangrijk vindt, zeg maar

ghehe. ja interessante tijden daar wel. Wanneer ga je weer? ;)

In juni hoop ik, naar een dorpje bij Ankara voor een trouwfeest (ze zijn al getrouwd, maar in Nederland, 's ochtends vroeg voor weinig). Ik volg het nieuws dus wel met wat extra aandacht. ;)

Güneşe yolculuk
Koerden in de penarie, dus weer volop actueel helaas. Jongen raakt in Istanbul bevriend met een andere Koerd, de leven is een struggle als je zo donker bent. Zelfs als je gewoon een beetje je leven probeert te leven ben je voor je het weet terrorismeverdachte, of erger.

هر شب تنهایی (Loneliness, Every Night)
Stroef huwelijk van zieke dame (rol van Leila Hatami die bekend is van A Separation) in haar overpeinzingen. Ze staat voor iedereen klaar maar waarom. Zwaar op de hand en met die voice over wil het allemaal niet zo vlotten, qua film. Deze lijkt wel te kunnen in Iran, al kan ik er weinig info over vinden, wellicht ook alleen maar semi-illegaal op DVDr.

Classe Tous Risques
'Kinderen eten op regelmatige tijden.' Twee gangsters (types Dick Advocaat en David Bowie) zijn op de vlucht met 'de aanhang' van eerstgenoemde. Het is behelpen, de kids en vrouw geruststellen terwijl je daarna een bankbediende van een koffertje moet 'ontdoen'. De twee hebben het plan om naar hun thuisland Frankrijk te reizen, maar voorlopig zitten ze in klassiek Milaan. De setting heeft iets bevreemdend stijlvols, zeker gezien het grimmige onderwerp. De statige gebouwen geven de film in de eerste scenes een fabuleuze decadente allure. Later in San Remo – waar ga je inderdaad anders na Milaan heen?– zijn de stranden ook al zo sereen leeg. Andere tijden. Mooie sequenties dus, maar de pret van de ontsnapping is van korte duur. Spoiler! De robuuste Bowie-kerel verdwijnt. Zijn pafferige kompaan heeft Frankrijk weliswaar bereikt, maar de oude gang wil 'm eigenlijk niet meer zien. Ze sturen wel een nieuwe vriend. Belmondo. Nergens zo Engels dorky als hier. Hij wil zelfs een bed opmaken. (Perfect vergelijkbaar met het huiselijke tandenpoets-momentje in Touchez pas au Grisby). Meer en meer begint Classe Tous Risques op een achteloos vervolg te lijken. En dat bedoel ik eigenlijk positief. Het is een wereld op zich. Met een ambulance 'en fuit' door de Franse film noir nuit'. Er is plek voor een kind en een machinegeweer...'

An Autumn Afternoon
Lege kamers, volle harten. Het serene spel van Ozu. Er valt een pracht van een koffietafelboek te maken van de kamer-shots uit An Autumn Afternoon. De diepte is iedere keer weer onwaarschijnlijk. Het lijkt soms wel Vermeer. Of gewoon een kijkdoos met ontelbaar veel laagjes. En alles in glorieuze, volle kleuren, want dit is er een uit Ozu's laatste 'moderne tijd'-periode. Inhoudelijk verandert er niets. En wie verwacht dat ook? Elke film van Ozu is hetzelfde. Wederom een weduwnaar, een paar kinderen, oude vrienden en nóg oudere leraren. Net als de seizoenen, verstrijken de levens. In die eeuwige cirkel gevangen in een rechthoek. De mooiste scene is wat mij betreft de volgende. Pa en zoon gaan 'op café' – er wordt idioot veel Sontory gezopen! – en ze peinzen samen over de uithuwelijking van de dochter. (Die het daar wel mee eens is hoor.) Pa en zoon zijn niet zomaar in dat café, maar juist daar omdat de bardame op de gestorven moeder lijkt. Niet dat haar dit verteld is. Of dat zoon het ziet. Maar pa wél. En hij zoekt dat kleine mentale steuntje in de rug. Een echo van het complete gezin. Een laatste. Want vader eindigt allen. Zoals hij vreesde, maar ook wenste. En in het laatste shot, loopt hij de kamer níet uit. Hij blijft zitten.

The Forbidden Room
Genoeg indrukken, zegt mijn pa meestal als hij een film kijkt. Even later zet ie 'm af. Nu is zijn grens sneller bereikt dan de mijne, maar op het ADHD-level van Guy Maddin zal ik zelf nooit helemaal intunen. Eén seconde niet bewogen is één seconde niet geleefd. The Forbidden Room verschiet vaker van kleur dan je met je ogen kunt knipperen onder invloed van een pep-pil. De ongemakkelijke retro van Maddin blijft zo een unieke, maar toch ook wel wat vermoeiende ervaring. Zeker op een vrij epische lengte van twee uur. (Tachtig minuten, please!) De Canadees wedijvert hier fanatiek met Meliés, een invloed die – als zoiets mogelijk is – Maddins wereld wel toegankelijker maakt. Een Sheherazade-achtige structuur zorgt voor schil na schil na schil vol magie, mysterie, moord én borsten. In een nachtclub zingt een vamp, en croont een kerel 'the derriere song'. In een wolvengrot kronkelt een pack dames, bij een vulkaan wordt er geofferd. (Een dame, duh) Elke keer als er een nieuwe acteur verschijnt wordt deze met een droge tussentitel én vermelding van de acteursnaam geïntroduceerd. Het voorspelbare effect is dat de film voelt als een eeuwigdurend intro. Wat blijft er hangen in dit bombardement? Dat alles maar dan ook alles kan. De droom van de snorharen! Daar bewegen de mondhoeken wel van, en in de goede richting.

Interstellar
'It was gravity.' Ik zat te peinzen met welke film ik Interstellar lange tijd door elkaar haalde. Je had toch een vehikel met Bullock en Clooney dat alleen in 3D de moeite waard zou zijn? Inderdaad. Gravity. Grappig genoeg precies het concept waar Interstellar om draait, en waar de film ook last van heeft. Het verhaaltje vol mumbojumbo wordt keer op keer teruggetrokken door de aarde. Onnodig. Jessica Chastain kan het scenario daar niet redden. Toegegeven, het begint er nog wel gaaf. Geef me een distopie, any time. De gewassen sterven. Apocalyptische stof daalt neder. McConnaughey sappelt met zijn moederloze gezinnetje. Zijn southern 'drawl' is zwaarder dan ooit, als het toch vet moest... Inhoudelijk krijgen we Spielberg. Religieus patriottisch, met een rotsvast geloof in wat out there is, maar ook in de mensheid. Na wat hints van E.T. (of A.I.) gaat Matthew ervandoor. Op pad voor die Close Encounter. In de ruimte zijn de beelden fijn, maar maakt de film tevéél van de melodramatische momentjes die voor de hand lagen, en te weinig van de frisse kansen die het scenario biedt. Space relativity bijvoorbeeld. Dat jij één uur op een planeet dwaalt, en er terug in je spaceship 23 jaar voorbij zijn gegaan. Pas richting slot transcendeert het scenario in de juiste Tarkovskyaanse richting. Geen 3D maar 5D. Daartussenin... Ene zwarte gat in, andere uit.

Na srebrnym globie
Christus te paard, of beter te ruimteschip! Blijkbaar had ik hier op de draad zelf ooit de voorzet voor gegeven, maar ben er altijd tegen aan blijven hikken. Tragisch project natuurlijk van Żuławski die na succes in het buitenland toch weer een film in Polen mocht maken, helemaal los gaat en dan op 80% moet nokken en pas tien jaar later de geredde beelden als nog aan elkaar plakt (mooi einde trouwens van hemzelf reflecteerd in een raam.) De film zelf? Pfff...alsof Oliver Stone circa Natural Born Killers samen met de Tarkovsky van Stalker een strip van Moebius verfilmt. Dat klinkt leuk maar is ook erg vermoeiend. De wereldbouw is geweldig en het gegeven ook. Astronauten vinden een nieuwe planeet bouwen langzaam een civilisatie met nieuwe religie. Soms is het briljant en volstrekt uniek maar dat hysterisch Poolse katholicisme met theatrale monologen is toch echt afzien (zeker met een speelduur van 2,5 uur.) Ik zeg geef Jodorowsky 50 miljoen dollar voor een remake, die heeft hier feeling mee.

The Hunger Games: Mockingjay part II
Dan is dit bijna rustgevend. Jennifer Lawrence zal wel opgelucht zijn dat ze hier vanaf is. Verder adequaat afgehandeld hoor. Ja kids, kijk maar uit met die revoluties, een nieuwe dictatuur volgt gegarandeerd.

ah de Zuwalski die ik had genoteerd kon ik nog niet vinden

deze alvast speciaal voor OMC

http://i.imgur.com/SsGMBkY.png

Paperhouse, toch?

jep. :)

Dat ziet er nog patent uit, dacht even dat je hier een nieuwe film mee tipte. :)

Antiviral
Zonen en dochters van beroemde vaders (of moeders), altijd lastig. Vooral als ze zich ook nog eens op hetzelfde terrein begeven. Want dat doet Brandon Cronenberg natuurlijk zodra hij zijn films over virussen laat gaan. Maar hij komt er grotendeels mee weg. Pa is al jaren met andere dingen bezig en junior weet een eigen stijl neer te zetten die meer lijkt op die van Garland en andere generatiegenoten. Hij snap celebrity-cultus ook iets beter dan senior, wat hier tot een wel heel viezig fandom leidt (een mooie spanning omdat volgens mij best veel mensen alles met bepaalde mega-beroemdheden willen delen, maar ziektes gaat lekker tegen het Amerikaans gezondheidsfascisme in.) Film begint heel sterk, zakt zoals wel vaker bijna in en wordt gered door een heel naar einde. Paar ballardiaanse lege zwembaden in de mix en die androgyne vissenkop-met-sproeten van Calab Landry Jones doet de rest.

'Catch you later' ;)

Vesikali Yarim
'Ik tril als een crimineel, als ik over de toekomst nadenk.' De groenteman en de femme fatale. Zo vermoedde ik toch, aan het begin van dit Turkse melodrama met noir-trekjes. De kerel met gebeeldhouwde kop en trademark Ataturk-snor staat in het intro nog op zijn gammele karretje. Het goeie, oude leven. Met appels op de markt. Samen met pa. En stipt op tijd voor het middaggebed. Maar dan gaat de naïeveling 's nachts aan de wandel met wat vrienden. In de clubs kringelt de verleiding op nouvelle vague-benen. De blonde femme fatale verschijnt letterlijk omringt door rookwolken. Mysterieus, werelds, en met een laag decolleté. Hoe kon het simpele boertje daar niet voor vallen? Dan volgt echter een galante omkering. De twee beleven een werkelijke, schrijnende liefde, waarin de vrouw lijdt als Jeanne Moureau. Bovendien is de man helemaal niet zo maagdelijk onschuldig. In die middenfase is de film veruit op haar best. Dwalend langs de Bosporus. Het Istanboelse 'on the waterfront'. De humane sentimentaliteit heeft werkelijk wat van Kazan. (Zelf van Turkse origine.) Richting einde wordt de huiselijkheid wel weer verlaten voor het grote gebaar. Dan begint de moeizame maar ongetwijfeld realistische moraal wel wat te knallen en knellen. Vesikali Yarim – mijn liefde voor een hoer – kon natuurlijk nooit besluiten met een happy ending.

Paperhouse
'I knew I should've made you more cheerful.' The Never Ending Story, self-written. God zijn is nog niet zo eenvoudig. (Elke schrijver zal het ooit merken.) Alles kan, en alles heeft effect. De schepping gaat met je op de loop. In Paperhouse tekent een meisje een groot duister huis, met een stevig hek eromheen. Eén droom later loopt ze er rond. Als Alice, down the writer's hole. De jongen achter het raampje kan niet lopen. 'O ja, ik had je geen benen gegeven...' Tere kinderzielen opgepast. Paperhouse is niet voor jeugdige kijkers. De tere kinderen uit de film zitten in die pittige fase, op weg naar volwassenheid, maar nog sterk verbonden met hun eigen scheppers. Hoe koortsachtiger de dromen, hoe groter de grijns van Freud (en deze kijker). Pa schittert door afwezigheid, dus is hij in de droom... stekeblind. De man met de hamer tegenkomen krijgt een nieuwe betekenis. Het eerste horror-shot waarin hij verschijnt maakt de film al de moeite waard. Met mama heeft het meisje dan weer een heel andere band. Enerzijds puberaal gestook (en een race richting prachtig ouderwetse lift), maar toch ook de verleiding van ziek zijn, lekker door mams in bed worden gestopt. Laat me maar kwetsbaar blijven, met het nachtlampje aan. En wanneer pa terugkeert, begrijpt die pragmaticus er dus helemaal niets van. 'Do you want to see someone about the dreams?'

...en die geflipte Kraftwerk-radio (die ik helemaal vergeten was toen ik hem weer eens keek.)

Als ze in Turkse films groeten met "salam aleikum" dan weet je: oh, traditioneel plattelandsvolk. Ook het gebruik van de Griekse muziek was een signifier: slechte buurt. Beetje zoals hip hop in Amerikaanse films. Atatürk had geen snor en tilde het land liever naar een post-snortijd, dus die snor is wederom een signifier. ;)

waat had Ataturk geen snor!? damn. ik schaam me.
De muziek is - zoals jij in je stukje ook al aanstipte - echt geweldig en ook mooi poetisch toepasselijk

...en die geflipte Kraftwerk-radio (die ik helemaal vergeten was toen ik hem weer eens keek.)

haha ja. nog een wonder dat dat ding nooit gesampled is, door iets uit de Daft Punk hoek. het klonk best funky bij vlagen

Ik vond het heel leuk om die "sanat müziği" in de nachtclub (daar beland doordat Atatürk het als te osmaans en te elitair zag en de "âşık" traditie tot nationale muziek te bombarderen) te zien en de ondertitelde teksten. :)

Ansiktet
Die Bergman toch, tovert daar even een soort existentialistische klucht uit de hoge hoed. Geweldig begin van een groep reizende illusionisten gegroepeerd rond de zwijgende Dr. Vogler die wordt uitgenodigd om zijn kunsten te laten vertonen aan lokale notabelen waaronder een super-rationele, en vanzelfsprekend pedante, arts. Eerste samenvatting: de mannen zijn van slag want God is dood en er rest een langzaam wegzinken in de schaduw, de vrouwen zijn daarentegen geil. Op schijnbaar luchtige wijze (inclusief happpy end) weet Bergman vervolgens te goochelen met zijn gebruikelijke thema's - geloof, leegte, dood, de kunstenaar - en dat is wel eens verfrissend. Mooie gepijnigde rol van Von Sydow ook (bizar eigenlijk dat hij gewoon nog in die laatste Star Wars zit, whaddaguy.)

wat heeft die man toch een oeuvre van een peilloze diepte

La Maman et la Putain
'Baise moi!' 'Baise moi!' Van twee kanten van het bed. Als spin-off had JP Léaud – de man in het midden – best een 'hoe moet je daten'-boek kunnen schrijven. Of toch niet? Hij is hier in elk geval op het maximum van zijn lichamelijke en geestelijke kunnen. Charmant, irritant, pesterig en romantisch, en dat alles precies in de juiste combinaties. Veel meer dan vrouwen achtervolgen doet de babbelkous niet. Hij vergelijkt zich met een groot auteur. 'Die zat ook altijd in 't café, te lezen en te schrijven. Ik houd het gewoon bij lezen.' Slackeren op zijn Frans, in die post '68 dip, die erg taai bleek. L'ennui noemen ze dat. En natuurlijk heeft Léaud ook daar wel een theorietje of twee over. Je moet dus wel tegen ruim drie uur soms doodsaaie, dan weer hilarische prietpraat kunnen. Le Faux Belmondo! Naast een afgebroken relatie en een vastgelopen open relatie doet Leaud ook pogingen een verpleegster binnen te hengelen. Het nonnetje met de klassiek-Poolse vlecht heeft uiterlijk wat van de wilde Zelda Fitzgerald. De vrijgevochten tweede helft voelt mede dankzij haar ecter bizar modern. Een soort vroege Vice-mentaliteit. Heel veel seks en heel veel booze, en tegelijkertijd het inzicht dat het nihilisme daarmee niet verholpen is. De slacker kan enkel nog constateren: 'Waar zijn de mensen, ze zijn allemaal verdwenen.' In een trio alleen zijn. 'Un maximum de cinema.'

Love and Death on Long Island
'What exactly do these "guys" mean to him?' Nou, ongeveer net zoveel als de klassieke schilderkunst. The old man en zijn 'Venetiaans-Manniaanse' obsessie. In het amusante citatenspel Love and Death on Long Island ontdekt een oude, op en top Britse schrijver de moderniteit. John Hurt speelt de man met een Tati-achtige lulligheid. Al die apparaten die ze tegenwoordig hebben... Vroeger, toen stond ie nog gewoon in het Tate naar de Pre-rafaelieten te staren. En nu maakt hij kennis met de zeden van 902010! Als een echte cultuurwetenschapper ziet hij echter wel gewoon het verband. (Want alles = intertekst). In de leukste scene van de film kijkt hij in de bios naar 'College Hotpants 2'. (Een nonsen-werkje dat ineens een Levinson-aura krijgt) Jason Priestley (jawel!) ligt uitgeteld op de tafel van een snackbar. Ketchup over hem heen. Is het niet net een klassiek schilderwerk van... Kom, ben ik zelf de naam vergeten. Maar daar zou de moderniteit ook wel wat voor hebben. De schrijver houdt voor een verzameling medeconnaisseurs een speech over 'de dood van de toekomst.' Kennen jullie dat wonderlijke fenomeen de videocamera? Dat ultieme 'aide-memoire'. Pracht van een Pierre Nora-dis! In de tweede helft reist Hurt naar de States om zijn nieuwe Adonis op te sporen. Met stiekem toch een traditioneel doel. 'Your future lies in Europe.'

Oef, 3 uur Léaud dat vergt flink indrinken om vol te houden.

wat heeft die man toch een oeuvre van een peilloze diepte

Ik ben er denk ik uit dat ik zijn historische films gewoon veel "leuker" vind (Persona natuurlijk uitgezonderd wegens Persona).

La maman et la putain... oh dat vond ik goed.

Heeft iemand Belgica al gezien? Met verve geacteerd. Zit een zekere echtheid in die je in Nederland minder gauw ervaart. Wat is dat toch? Dat gezegd, ik zit weer in een fase dat ik een beetje verhaaltjesmoe ben, geloof ik. Film is halverwege, niets aan de hand, en dan komen de dramatische oplossingen. Gebeurt er dit, dan gebeurt dat, en inderdaad dan gaat het zo, dan werk je naar dat toe, The End. Wordt weer eens tijd voor hemeltergend langzame, onbegrijpelijke arthouse uit een cultuur waar je niets van begrijpt...

beetje verhaaltjesmoe ben,

Jazeker, al heb ik dat vooral met televisieseries. Plotwending, plotwending, plotwending. En dat zie je tegenwoordig ook steeds vaker, dat een slim personage opeens iets basaals niet doorheeft, jij als kijker al zit "oh ja, komt die wending" en ja hoor, moets gebeuren anders geen cliffhanger.

Wat betreft film hebben we het hier al een paar keer over gehad dat in nieuwere films vaak de aanzet en/of het conflict goed is en dat het dan ergens op 2/3 inzakt. Van mij mag het op narratief gebied wel wat spannender worden. Maar ja, risico hè? Moeilijk scoort niet en ik las ergens dat Netflix steeds meer bepaalt hoe films eruit moeten zien (verwonderlijk want ze hebben bijna niks.)

Kwam net dit tegen, zelf niet gezien (nu bijna 200 films op de "nog te kijken"-lijst), maar ik durf het recept wel uit te schrijven. :) Abraxas

het vervolg heet Flamman hoop ik. :-)

Ik ben er denk ik uit dat ik zijn historische films gewoon veel "leuker" vind (Persona natuurlijk uitgezonderd wegens Persona).

volgens mij moet die man gewoon altijd een circus/magisch theatergezelschap of zoiets in zijn film hebben, en dan wordt het goed.

in dat verhaaltjes-afwikkelen probleem herken ik ne ook wel. Misschien gewoon eens van kunstvorm switchen. Een tijdje naar Kandisky staren.

http://40.media.tumblr.com/cb00ea5d55872994caa55e183c074220/tumblr_o16pp2qL7z1s4h016o1_1280.png

(van OMC's blog) bijna een sci-fi film op zich.

(overigens staan er minder dan 50 films op mijn kijk lijstje. Dat heeft ook wel iets heel aangenaams.) En de helft is toch onvindbaar. Wow.

Die Kandinsky toch. Blue (1927) is ook niet mis. Ja elke dag zo'n foto plaatsen is heerlijk rustgevend op zo'n C.W. Millsachtige manier ;). Ook een soort onderbewuste research, al kan er geen verhaal meer tegenop.

Hier overigens mijn lijst, waarvan ongetwijfeld 75% hier gevonden.

En als ik dan toch bezig ben: mijn 100 favoriete films project (eigenlijk 98, ik hou twee plekken over voor de zekerheid.) Weinig opzienbarend en beschreven met een aantal riffs die ik hier ook heb uitgeprobeerd maar op zich wel prettig om eens de balans op te maken. En ja, met My Dinner With Andre. :)

geweldige site wel, ik ga er maar niet an beginnen.

die Top 100 favourites ga ik straks eens bestuderen (hoewel, hoewel, ik was dus net van plan mijn lijst niet écht meer aan te vullen.
Kiki's Delivery Service, die moet in elk geval nog ja.

deze mis ik. (voetbalplaatjes-sfeer)

*La Notte
*Tokyo Fist
*La Jetee (short)
*Nixon
*Kiki's Delivery Service
*De Noorderlingen
*Tetsuo the iron man
*The Atrocity Exhibition

random obvs:

<3 Black Moon so much

(spot on about La Dolve Vita)

"Harmony Korine let's it all hang out"

lol! truly unforgettable

The Cars that ate Paris ooit gezien?

grappig wel, vaak is het beter te dromen van een andere versie (een rumoured version) dan dat die nieuwe director cuts de moeite waatd blijken te zijn. Dat van die censor version van Repo Man wist ik niet. :)

Shampoo vond ik misschien wel de meest verrassende entry

nee damn ik verwar 'm met Bob & Carol & Ted & Alice

oeps. snel een schietgebiedje naar de great Hal in heaven

(kwam door de poster, die poster is stom)

The Cars that ate Paris ooit gezien?

Nee! Australië in de 70s! Nu echt bijna 200 films op de lijst. :|

re: Repo Man. Vond dat vrij bizar om achter te komen, die ongecensureerde versie klinkt dan ook voor geen meter als je de mellon farmer versie gewend bent. :)

Ik dacht overigens dat je wel een Ghilbi completist was. De Noordelingen nog niet gezien, ook best wel verrassend.

Nu echt bijna 200 films op de lijst. :|

gniffel gniffel

De Noorderlingen, ja bizar, vast wel in fragmenten in Zomergasten though. ;)

L'Important C'est d'Aimer
'Moge de goden rozen over je pad strooien.' Het melodrama zal nooit ver weg zijn bij Zuwalski. In gebaar, maar ook in woord. Ook hier dus hysterische liefdes en decadente taferelen, met Kinski als fijne bonus. Het manische L'Important C'est D'Aimer is echter ook verrassend menselijk. Een oerschreeuw van verloren zielen. De porno-fotograaf Fabio Testi fungeert daarbij als voyeur, aangever, en incasseerder ineen. Hij raakt op een dubieuze filmset geobsedeerd door Romy Schneider. Een actrice in verval, die maar blijft herhalen dat ze dertig is. Met geld van de seksmaffia weet de doler haar in een Shakespare-theaterproductie te loodsen. Altijd maar Shakespeare... Het is een zeldzaam minpuntje van de film, maar de show flopt dan ook! Goed – wat zeg ik – pijnlijk goed – wordt het juist off stage. De ontmoeting van de fotograaf met 'de verlepte boekenman' bijvoorbeeld. Zijn enige, ware vriend. Diens instorting later doet ook de kijker trillen. Niemand staat in deze film nog vast op de benen. De iele alcoholbeentjes van Jacques Dutronc kan dat ook niet meer gevraagd worden. Wat een rol! Zacht en gek als een Travolta heeft hij zich jarenlang als De Voorganger Van over de diva ontfermt. Nu is zijn rol uitgespeeld. En zijn huis een schrijn van oude filmposters en foto's. 'Verhef je medelijden niet tot monument.'

Pawn Sacrifice
'They've pushed me too far, too far.' Snel het liedje van I Like Trains nog maar eens opgezet. Blijft een meesterwerkje. Alle emoties en verwarring van het leven van Bobby in een minuut of 4. Pawn Sacrifice trekt er uren voor uit, maar behaalt minder resultaat. Ik denk dat we hier met een 'pet project' van Tobey Maguire te maken hebben. (Hij produceerde én speelt de hoofdrol). Spiderman achter het schaakbord, met opgeplakte pukkels. Aan hem ligt het zeker niet – al is Maguire geen grootmeester acteren – het is meer dat het scenario geen aangrijpende lijn in de schizofrenie van Fischer's leven weet te krijgen. (Ook dialogen met inhoud ontbreken) Waar in de biopic van Nash de aanstootgevende kantjes van diens 'beautiful mind' blijmoedig werden genegeerd, gaat zoiets bij Fischer niet. Hij eindigde immers in de goot. Geen livestrong voor Bobby. Extra lastig daarbij, is dat Bobby's paranoia over afluisterpraktijken niet volledig uit de lucht was gegrepen. De film wil hem echter niet al te ver tegemoet komen. En zo blijven we hangen in een positie die op remise uitdraait. En dat past niet bij de man. 'He hates draws.' Pas aan het einde, en mede dankzij een aardig strijkje, krijgt de film een lament-achtige kwaliteit. Een stille overpeinzing. 'I want quiet!' Probeer maar 'ns te denken met een hele Koude Oorlog als een molensteen om je nek. En dan was je al gek...

http://brianwarfield.weebly.com/uploads/7/9/4/7/7947414/154798_orig.jpg
https://jacoblwilliams.files.wordpress.com/2013/01/crowd.png?w=710&h=444

"Tenniscoach opgepakt in zaak Koen Everink"

Er zitten een goeie noir in. Rijke zakenman die met de tassen van knappe, jonge spelers sjouwt. Een piepjonge coach... Een verhouding wellicht. Of een uit de hand gelopen gokschuld of weddenschap... Strangers on a tennis court.

Camille Claudel
Er is een beroemde foto van de beeldhouwster Camille Claudel, zo mooi maar zulke trieste ogen. Dat kan maar een actrice aan: Adjani! Typisch Frans vakwerk dit. Depardieu, nog niet in totale decadentie weggezakt, doet een prima Rodin die al gearriveerd is en een studio met onderknuppels heeft. De jonge Claudel heeft talent en enthousiasmeert hem weer ipv handjes te schudden met notabelen. Maar Rodin wil niet volledig voor Claudel kiezen als romantische partner en na een breuk zakt ze langzaam weg in waanzin, je kon er op wachten: "vous êtes folle!" Thuiswedstrijd voor Adjani, die het toch nog vrij bedeesd houdt. Prima film...lekker Kunst, 19de eeuw, de Eiffeltoren in aanbouw, "Victor Hugo is dood!"...veel te lang dat wel.

Johnny Guitar
De favoriete film van de voice-over in Godard-films. Dacht altijd lui dat het een rock & roll-film was. Nee hoor, is een Western die lekker brutaal de communistenjacht van de McCarthy-jaren bekritiseert. Al die slappe mannen hobbelen achter een geflipte feeks aan die PVV-onzin uitkraamt en het gemunt heeft op de bazin van een saloon die het gewoon allemaal slimmer heeft aangepakt. Crawford groeide ondertussen uit tot icoon van lesbiennes met haar coole oneliners, pistool en broek (kom haar echt bijna dagelijks tegen op Tumblr.) En zo is men al snel van alles gaan projecteren. Prima film, al zou hij natuurlijk iets van Vienna the Vamp moeten heten. Maar ja Johnny Guitar, cooler krijg je het niet.

haha ja. (Vienna the Vamp) Fuck western-mannen. ;)

SubUrbia
'There was this cloud and I videotaped it.' Verveling in de voorsteden. De verkeerde kant van de metropool én van de nineties. SubUrbia kun je best een officieus vervolg op Dazed & Confused noemen. Het leven ná de droom. Als je weer terug bent in die niemandstad. Of er gewoon nooit bent weggeraakt. Dropped out of college. Je enige connectie met die hippe buitenwereld is MTV. Daar zie je de enige maat die het wel heeft gemaakt. 'We sold 90.000 units.' Maar voordat de rockster (samen met publicist Parker Posey!) per limo terugkeert, staat iedereen dus nog gewoon in Clerks-style naast de Food Market. Lummelen, ghettoblaster op, drank in je mikkie. Aanjager van de 'lol' is het stuiterballetje Steve Zahn. (Denk: hyperactieve Kurt Cobain zonder depressie.) Hij is net net zo vermoeiend voor de kijker als voor de personages. Nerdy Giovanni Ribisi fungeert als de observator. Worstelend met de leegte in de late uurtjes. Zijn broeierige 'beste vriend' heeft voor de drank gekozen. Net als het therapiegroepmeisje, dat helaas door de film wordt ondergewaardeerd en letterlijk uit beeld verdwijnt. Een klein foutje, want uiterst afgewogen – misschien zelfs iets té afgewogen – beweegt het scenario zich door een stemmige filmnacht, waarin de groep uiteen valt. Momentjes beleeft in tweetallen. Linklater filmt het allemaal kalm. Zonder opsmuk. Vertrouwd.

Ciplak
Naakt. De Turkse lente is aangebroken op de plaatselijke tekenschool. Gooi de kleren weg en voel de vrijheid. Ciplak ('naakt', dus) haalt de invloeden op onverwachte plekjes. Peter Greenaway in Turkije! Niet alleen de onopgesmukte lichamen zijn vol. Ook het licht schittert in zinderende pracht, en het valt vol door vele ruiten. Twee mopperende voyeuristische echtgenoten bekijken hun vrouwen Wat doen die nu!? Wat moeten zíj nu? De twee kerels gaan ten einde raad bij de hoeren tegen betaling vragen wat ze ervan (moeten) denken... Van zulke wel erg koddige passages moet de film het niet hebben. Het omaatje mag achter het behang. (Zij is tevens een van de weinige die de kleren aanhoudt.) Magisch is Ciplak juist wanneer er niet wordt geraaskald, maar er zachte klassieke muziek klinkt. Een schilderijententoonstelling. Corelli en co strelen de snaren. Beeld en geluid gaan een cinemagische synthese aan. De openingsscene alleen al. Een ongedurige man zit ineengedoken voor een stoer staaltje street art. Kijkend naar het verkeer dat wij niet zien. Pure abstractie. Elke beweging de juiste in een tentatieve choreografie. Als Mark Cousins een slimme selectie van fragmenten uit deze film in een docu zou laten zien, had je de ideale gedroomde film. Het geheel is niet zó goed als die droom, maar toch. Weg met degelijkheid.

Marie Heurtin
'Ik heb haar uit haar wereld gehaald.' Pasen met de nonnen. Sereen met precies genoeg pijn in de zelfopoffering. Eind 19e eeuw begint een jonge kloosterlinge aan een ambitieus 'project'. Een doofstom meisje uit haar wereld halen, en in dé wereld brengen. In 't begin klimt het kind enkel in bomen. Een echte enfant sauvage. De anderen gniffelen. Hoe vaak kun je 'mes' in gebarentaal zeggen? In goed katholieke traditie lijdt de non ook zelf. Haar gezondheid is even fragiel als haar gezicht. Dit is haar eerste en haar laatste project. Haar kans op genieten voor en via een ander. Meer en meer gaat de film dan ook over afscheid nemen. Ik peinsde of ik ooit een film zag over zo'n queeste waarin alle moeite uiteindelijk voor niets bleek. Geen enkel resultaat. De gehandicapte blijft gehandicapt. De wilde wild. Zover komt het hier (helaas?) niet. Maar het wordt toch nog mooi. Vooral in de scenes met de ouders van het meisje. In het begin al. Het eerste afscheid. De doofstomme kent eigenlijk maar één ding. Moet je je voorstellen dat je de geur van papa, van thuis kwijtraakt. Veel later komen de ouders terug, naar de resultaten kijken. De scene lijkt een vleugje bitterheid te missen, maar zie, daar heb je het al. De non zelf kan zoveel liefde niet handlen. Waar waren háár ouders? Een film met een hart. Ook in het ultieme afscheid. 'Ik ben er niet klaar voor.'

Seitsemän laulua tundralta (Seven songs from the tundra)
We volgen de nenetsen, een volk uit het hoge noorden van Rusland, aan de hand van volksliedjes. Tradities op de tocht van de Russische 'integratie'. Fascinerend inkijkje in een radicaal ander leven, beetje cliché als docu (zwartwit, Ernst Reijsiger-achtige muziek …).

Paranoia
WF Hermans-verfilming in Amsterdam. Hoewel de hoofdpersoon geschift is als een pak yoghurt, met dramatische gevolgen, minder vreemd dan De Mantel Der Liefde, maar wel een interessante filmmaker, die Van Ditvoorst.

Jaco
Ik ken veel bassisten dus Jaco Pastorius is wel een household name. Zelfverklaard beste bassist ter wereld maar ook, zoals het cliché over geniale mensen voorschrijft: geestelijk verdicht. Goed voer voor een documentaire. Veel talking heads die veren in de kont steken van het onderwerp.

The Prowler
Slasher movie, dus als je niet teveel verwacht goed zaterdagavond vermaak. Flinterdun verhaaltje, maar fancy soundtrack (een orkest, geen synths) en special effects.

The Thin Blue Line
De dunne blauwe lijn (politie) die ons behoedt voor totale chaos blijkt weer eens niet erg betrouwbaar. Een film die genoemd werd in verband met Making A Murderer dus ook hier weer een onschuldige achter tralies. Errol Morris weet het allemaal uitstekend te vertellen maar het is weer een pijnlijk verhaal.

Dangerous Ground
Ice Cube gaat terug naar Africa, steekt heel conscious van wal maar ontpopt zich snel tot een weinig opzienbarende actiefilm met gangsters, drugs en strippers.

بيروت بالليل (Beirut Hotel)
Nachtclubzangers Zoha (de mad sexy Darine Hamzé) gaat vurige relatie aan Franse advocaat (Ik ben een Libanese, ik zal je vermoorden) en zo belanden ze in een web van politieke en criminele verwikkelingen. Degelijke film een interessant beeld van hip Beirut en retecoole muziek van onder andere Zeïd Hamdan (Soapkills).

oeh Paranoia staat ook gewoon op YouTube. Hmm ik moet een klein Hermans filmprojectje beginnen, want Als Twee Druppels Water ook nog nooit gezien. :o

Ondertussen zit ik in een zeer suggestief reclame-YouTube filmpje met dat prachtige liedje uit Maidan. (Wel een ijzingwekkende docu, maar ik geloof niet dat het me weet te porren om bij dat referendum op te komen dagen)

Welk liedje?

Ik vind toch wel dat ik moet stemmen en het wordt 'nee', want het is mij te geopolitiek onder een kortzichtig sausje van democratisering waarbij we vooral luisteren naar wat we willen horen. En handel drijven kan ook wel zonder verdrag denk ik (misschien simpel gedacht maar voordat je overal een account moest aanmaken en/of abonnement op moest nemen kon je gewoon een winkel inlopen en geheel vrijblijvend iets kopen :D ).

https://www.youtube.com/watch?v=cgKo84kHVfg

Ah, orthodox kerkgezang, dat kunnen ze wel in die regio ja.

hakte er absoluut in tijdens die docu. (http://www.imdb.com/title/tt3675486/)

Kan ik me voorstellen, ik moet denken aan die scene in het water bij Time of the Gypsies of Orlando Di Lassus bij de aftiteling in het verder zo stille Exorcist III.

Predestination
Niet voor spoilers-haters bestemd! 'It's a paradox, right? But it can't be paradoctored.' Een heuse spa-cis travelfilm. Time en genderbendin'. Dat past wel bij déze tijdsgeest. Een mindfuck op zijn slakjes. Het plottwist mes snijdt aan de onderkant... Oké die was flauw. Predestination is genieten voor de fans van Gattaca en The Adjustment Bureau. Zeker de eerste helft voltrekt zich in een verrassend rustig arthouse tempo. We zijn in Pop's Place. Barman Hawke luistert. Mysterieuze hoedenman Snook vertelt. Vaak ergert voice-over me, maar nu zat ik dik dertig minuten ingetuned. Het opgediste verhaal is een wonderlijk amalgaam van sci-fi invloeden, met een onfeministische spaceschool als klein M/V hoogtepunt. En papa's café... Dat schemert blauw buiten de tijd, tegen de lucht van Blade Runner. Het verleden als science-fiction film, nep omdat het nooit was. Een fictieve seventies. On'hersteld' en onbesneden. Een van de eerste hints vormt het horloge van Hawke. Een ding met een bespottelijk groot jaartal. Het lijkt een slimme vorm van expositie. Voor de kijker. Maar het is dus een handvat voor het personage. 'Jumps can be disorienting.' Wanneer Hawke zijn tegen-verhaal begint, en de tijdlagen en lichamen zich ontvouwen, wordt het ietsje commerciëler, maar slim blijft het. 'I have clippings from the future. Clippings from futures that never happened'

Als Twee Druppels Water
'Hij is aan een parachute neergekomen achter mijn huis. Ik deed alles wat ie zei.' Het is hét beeld van de film. Als een giftige kwal prikkelt de uit de hemel neerdalende Dorbeck de fantasie van dromer Ducker. Misschien moet je zelfs zeggen, Dorbeck insemineert Duckers dorre geest. Aan de rand van Voorschoten lijkt zijn parachute immers ook wel wat op een zaadcel. De saaie sigarenboer gaat bijkans door het lint. Dit is zijn kans! Je hoort Hermans haast cynisch grinniken. De adaptatie van Rademakers bekijkend, begrijp ik ook weer wat beter waarom Hermans zó tekeer ging tegen Weinreb en co. Lafheid valt te vergeven. Pseudo-heldendom nooit. Gedurende de film worden ook wat andere stokpaardjes van Hermans bereden. Elke kans om een dokter te dissen is er eentje. ('Ga maar een week in bed liggen.') Zelf vond ik de hoestbui een mooie echo en voorafschaduwing. Duckers vrouw hoest aan het begin, hijzelf tijdens het heerlijke hysterische end. Hermans zou het de laatste twintig jaar van zijn leven doen, in haast onstuitbare buien. What would Freud say? Iets met opgekropte woede tegenover een vader-figuur misschien? Waar is de papa van Ducker eigenlijk? Zijn moeder is alvast gek geworden. Klein dankwoordje nog aan Heineken die het prachtige nouvelle vague-kakmeisje Nan Los de film in wurmde. 'Neemt u plaats meneer, we houden van een snelle bediening.'

Иваново детство (of minder hardcore Ivanovo detstvo, ook De jeugd van Ivan
Ik heb nog een aantal Tarkovksy-films achter de hand, als goede wijnen geduldig laten rusten. Tijd om ze eens op chronologische volgorde te kijken. Dus zijn debuut, een portret van het jongetje Ivan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Begint meteen geweldig met een blije droom, daarna is de pret over. De man had het filmen meteen in de vingers, proto-Malick shots van de natuur (het berkenbos!) een landerig gevoel voor een onvermijdelijk offensief, af en toe een kogel die voorbij zoeft, je zit er helemaal in. Prachtige film met opvallend muziekgebruik, soms misschien nog een beetje onhandig/zoekende, met een vreemde conclusie, opeens gaan we in de docu-stijl (de Sovjet-bazen zullen tevreden zijn geweest, "daar wordt de film echt goed, Andrei!") naar het einde van de oorlog, maar dat is een voorzet voor een pijnlijk conclusie. Alhoewel, de hemel als zonovergoten strand waar je met een meisje over rent, het is goed.