Filmforum

Nu echt bijna 200 films op de lijst. :|

gniffel gniffel

De Noorderlingen, ja bizar, vast wel in fragmenten in Zomergasten though. ;)

L'Important C'est d'Aimer
'Moge de goden rozen over je pad strooien.' Het melodrama zal nooit ver weg zijn bij Zuwalski. In gebaar, maar ook in woord. Ook hier dus hysterische liefdes en decadente taferelen, met Kinski als fijne bonus. Het manische L'Important C'est D'Aimer is echter ook verrassend menselijk. Een oerschreeuw van verloren zielen. De porno-fotograaf Fabio Testi fungeert daarbij als voyeur, aangever, en incasseerder ineen. Hij raakt op een dubieuze filmset geobsedeerd door Romy Schneider. Een actrice in verval, die maar blijft herhalen dat ze dertig is. Met geld van de seksmaffia weet de doler haar in een Shakespare-theaterproductie te loodsen. Altijd maar Shakespeare... Het is een zeldzaam minpuntje van de film, maar de show flopt dan ook! Goed – wat zeg ik – pijnlijk goed – wordt het juist off stage. De ontmoeting van de fotograaf met 'de verlepte boekenman' bijvoorbeeld. Zijn enige, ware vriend. Diens instorting later doet ook de kijker trillen. Niemand staat in deze film nog vast op de benen. De iele alcoholbeentjes van Jacques Dutronc kan dat ook niet meer gevraagd worden. Wat een rol! Zacht en gek als een Travolta heeft hij zich jarenlang als De Voorganger Van over de diva ontfermt. Nu is zijn rol uitgespeeld. En zijn huis een schrijn van oude filmposters en foto's. 'Verhef je medelijden niet tot monument.'

Pawn Sacrifice
'They've pushed me too far, too far.' Snel het liedje van I Like Trains nog maar eens opgezet. Blijft een meesterwerkje. Alle emoties en verwarring van het leven van Bobby in een minuut of 4. Pawn Sacrifice trekt er uren voor uit, maar behaalt minder resultaat. Ik denk dat we hier met een 'pet project' van Tobey Maguire te maken hebben. (Hij produceerde én speelt de hoofdrol). Spiderman achter het schaakbord, met opgeplakte pukkels. Aan hem ligt het zeker niet – al is Maguire geen grootmeester acteren – het is meer dat het scenario geen aangrijpende lijn in de schizofrenie van Fischer's leven weet te krijgen. (Ook dialogen met inhoud ontbreken) Waar in de biopic van Nash de aanstootgevende kantjes van diens 'beautiful mind' blijmoedig werden genegeerd, gaat zoiets bij Fischer niet. Hij eindigde immers in de goot. Geen livestrong voor Bobby. Extra lastig daarbij, is dat Bobby's paranoia over afluisterpraktijken niet volledig uit de lucht was gegrepen. De film wil hem echter niet al te ver tegemoet komen. En zo blijven we hangen in een positie die op remise uitdraait. En dat past niet bij de man. 'He hates draws.' Pas aan het einde, en mede dankzij een aardig strijkje, krijgt de film een lament-achtige kwaliteit. Een stille overpeinzing. 'I want quiet!' Probeer maar 'ns te denken met een hele Koude Oorlog als een molensteen om je nek. En dan was je al gek...

http://brianwarfield.weebly.com/uploads/7/9/4/7/7947414/154798_orig.jpg
https://jacoblwilliams.files.wordpress.com/2013/01/crowd.png?w=710&h=444

"Tenniscoach opgepakt in zaak Koen Everink"

Er zitten een goeie noir in. Rijke zakenman die met de tassen van knappe, jonge spelers sjouwt. Een piepjonge coach... Een verhouding wellicht. Of een uit de hand gelopen gokschuld of weddenschap... Strangers on a tennis court.

Camille Claudel
Er is een beroemde foto van de beeldhouwster Camille Claudel, zo mooi maar zulke trieste ogen. Dat kan maar een actrice aan: Adjani! Typisch Frans vakwerk dit. Depardieu, nog niet in totale decadentie weggezakt, doet een prima Rodin die al gearriveerd is en een studio met onderknuppels heeft. De jonge Claudel heeft talent en enthousiasmeert hem weer ipv handjes te schudden met notabelen. Maar Rodin wil niet volledig voor Claudel kiezen als romantische partner en na een breuk zakt ze langzaam weg in waanzin, je kon er op wachten: "vous êtes folle!" Thuiswedstrijd voor Adjani, die het toch nog vrij bedeesd houdt. Prima film...lekker Kunst, 19de eeuw, de Eiffeltoren in aanbouw, "Victor Hugo is dood!"...veel te lang dat wel.

Johnny Guitar
De favoriete film van de voice-over in Godard-films. Dacht altijd lui dat het een rock & roll-film was. Nee hoor, is een Western die lekker brutaal de communistenjacht van de McCarthy-jaren bekritiseert. Al die slappe mannen hobbelen achter een geflipte feeks aan die PVV-onzin uitkraamt en het gemunt heeft op de bazin van een saloon die het gewoon allemaal slimmer heeft aangepakt. Crawford groeide ondertussen uit tot icoon van lesbiennes met haar coole oneliners, pistool en broek (kom haar echt bijna dagelijks tegen op Tumblr.) En zo is men al snel van alles gaan projecteren. Prima film, al zou hij natuurlijk iets van Vienna the Vamp moeten heten. Maar ja Johnny Guitar, cooler krijg je het niet.

haha ja. (Vienna the Vamp) Fuck western-mannen. ;)

SubUrbia
'There was this cloud and I videotaped it.' Verveling in de voorsteden. De verkeerde kant van de metropool én van de nineties. SubUrbia kun je best een officieus vervolg op Dazed & Confused noemen. Het leven ná de droom. Als je weer terug bent in die niemandstad. Of er gewoon nooit bent weggeraakt. Dropped out of college. Je enige connectie met die hippe buitenwereld is MTV. Daar zie je de enige maat die het wel heeft gemaakt. 'We sold 90.000 units.' Maar voordat de rockster (samen met publicist Parker Posey!) per limo terugkeert, staat iedereen dus nog gewoon in Clerks-style naast de Food Market. Lummelen, ghettoblaster op, drank in je mikkie. Aanjager van de 'lol' is het stuiterballetje Steve Zahn. (Denk: hyperactieve Kurt Cobain zonder depressie.) Hij is net net zo vermoeiend voor de kijker als voor de personages. Nerdy Giovanni Ribisi fungeert als de observator. Worstelend met de leegte in de late uurtjes. Zijn broeierige 'beste vriend' heeft voor de drank gekozen. Net als het therapiegroepmeisje, dat helaas door de film wordt ondergewaardeerd en letterlijk uit beeld verdwijnt. Een klein foutje, want uiterst afgewogen – misschien zelfs iets té afgewogen – beweegt het scenario zich door een stemmige filmnacht, waarin de groep uiteen valt. Momentjes beleeft in tweetallen. Linklater filmt het allemaal kalm. Zonder opsmuk. Vertrouwd.

Ciplak
Naakt. De Turkse lente is aangebroken op de plaatselijke tekenschool. Gooi de kleren weg en voel de vrijheid. Ciplak ('naakt', dus) haalt de invloeden op onverwachte plekjes. Peter Greenaway in Turkije! Niet alleen de onopgesmukte lichamen zijn vol. Ook het licht schittert in zinderende pracht, en het valt vol door vele ruiten. Twee mopperende voyeuristische echtgenoten bekijken hun vrouwen Wat doen die nu!? Wat moeten zíj nu? De twee kerels gaan ten einde raad bij de hoeren tegen betaling vragen wat ze ervan (moeten) denken... Van zulke wel erg koddige passages moet de film het niet hebben. Het omaatje mag achter het behang. (Zij is tevens een van de weinige die de kleren aanhoudt.) Magisch is Ciplak juist wanneer er niet wordt geraaskald, maar er zachte klassieke muziek klinkt. Een schilderijententoonstelling. Corelli en co strelen de snaren. Beeld en geluid gaan een cinemagische synthese aan. De openingsscene alleen al. Een ongedurige man zit ineengedoken voor een stoer staaltje street art. Kijkend naar het verkeer dat wij niet zien. Pure abstractie. Elke beweging de juiste in een tentatieve choreografie. Als Mark Cousins een slimme selectie van fragmenten uit deze film in een docu zou laten zien, had je de ideale gedroomde film. Het geheel is niet zó goed als die droom, maar toch. Weg met degelijkheid.

Marie Heurtin
'Ik heb haar uit haar wereld gehaald.' Pasen met de nonnen. Sereen met precies genoeg pijn in de zelfopoffering. Eind 19e eeuw begint een jonge kloosterlinge aan een ambitieus 'project'. Een doofstom meisje uit haar wereld halen, en in dé wereld brengen. In 't begin klimt het kind enkel in bomen. Een echte enfant sauvage. De anderen gniffelen. Hoe vaak kun je 'mes' in gebarentaal zeggen? In goed katholieke traditie lijdt de non ook zelf. Haar gezondheid is even fragiel als haar gezicht. Dit is haar eerste en haar laatste project. Haar kans op genieten voor en via een ander. Meer en meer gaat de film dan ook over afscheid nemen. Ik peinsde of ik ooit een film zag over zo'n queeste waarin alle moeite uiteindelijk voor niets bleek. Geen enkel resultaat. De gehandicapte blijft gehandicapt. De wilde wild. Zover komt het hier (helaas?) niet. Maar het wordt toch nog mooi. Vooral in de scenes met de ouders van het meisje. In het begin al. Het eerste afscheid. De doofstomme kent eigenlijk maar één ding. Moet je je voorstellen dat je de geur van papa, van thuis kwijtraakt. Veel later komen de ouders terug, naar de resultaten kijken. De scene lijkt een vleugje bitterheid te missen, maar zie, daar heb je het al. De non zelf kan zoveel liefde niet handlen. Waar waren háár ouders? Een film met een hart. Ook in het ultieme afscheid. 'Ik ben er niet klaar voor.'

Seitsemän laulua tundralta (Seven songs from the tundra)
We volgen de nenetsen, een volk uit het hoge noorden van Rusland, aan de hand van volksliedjes. Tradities op de tocht van de Russische 'integratie'. Fascinerend inkijkje in een radicaal ander leven, beetje cliché als docu (zwartwit, Ernst Reijsiger-achtige muziek …).

Paranoia
WF Hermans-verfilming in Amsterdam. Hoewel de hoofdpersoon geschift is als een pak yoghurt, met dramatische gevolgen, minder vreemd dan De Mantel Der Liefde, maar wel een interessante filmmaker, die Van Ditvoorst.

Jaco
Ik ken veel bassisten dus Jaco Pastorius is wel een household name. Zelfverklaard beste bassist ter wereld maar ook, zoals het cliché over geniale mensen voorschrijft: geestelijk verdicht. Goed voer voor een documentaire. Veel talking heads die veren in de kont steken van het onderwerp.

The Prowler
Slasher movie, dus als je niet teveel verwacht goed zaterdagavond vermaak. Flinterdun verhaaltje, maar fancy soundtrack (een orkest, geen synths) en special effects.

The Thin Blue Line
De dunne blauwe lijn (politie) die ons behoedt voor totale chaos blijkt weer eens niet erg betrouwbaar. Een film die genoemd werd in verband met Making A Murderer dus ook hier weer een onschuldige achter tralies. Errol Morris weet het allemaal uitstekend te vertellen maar het is weer een pijnlijk verhaal.

Dangerous Ground
Ice Cube gaat terug naar Africa, steekt heel conscious van wal maar ontpopt zich snel tot een weinig opzienbarende actiefilm met gangsters, drugs en strippers.

بيروت بالليل (Beirut Hotel)
Nachtclubzangers Zoha (de mad sexy Darine Hamzé) gaat vurige relatie aan Franse advocaat (Ik ben een Libanese, ik zal je vermoorden) en zo belanden ze in een web van politieke en criminele verwikkelingen. Degelijke film een interessant beeld van hip Beirut en retecoole muziek van onder andere Zeïd Hamdan (Soapkills).

oeh Paranoia staat ook gewoon op YouTube. Hmm ik moet een klein Hermans filmprojectje beginnen, want Als Twee Druppels Water ook nog nooit gezien. :o

Ondertussen zit ik in een zeer suggestief reclame-YouTube filmpje met dat prachtige liedje uit Maidan. (Wel een ijzingwekkende docu, maar ik geloof niet dat het me weet te porren om bij dat referendum op te komen dagen)

Welk liedje?

Ik vind toch wel dat ik moet stemmen en het wordt 'nee', want het is mij te geopolitiek onder een kortzichtig sausje van democratisering waarbij we vooral luisteren naar wat we willen horen. En handel drijven kan ook wel zonder verdrag denk ik (misschien simpel gedacht maar voordat je overal een account moest aanmaken en/of abonnement op moest nemen kon je gewoon een winkel inlopen en geheel vrijblijvend iets kopen :D ).

https://www.youtube.com/watch?v=cgKo84kHVfg

Ah, orthodox kerkgezang, dat kunnen ze wel in die regio ja.

hakte er absoluut in tijdens die docu. (http://www.imdb.com/title/tt3675486/)

Kan ik me voorstellen, ik moet denken aan die scene in het water bij Time of the Gypsies of Orlando Di Lassus bij de aftiteling in het verder zo stille Exorcist III.

Predestination
Niet voor spoilers-haters bestemd! 'It's a paradox, right? But it can't be paradoctored.' Een heuse spa-cis travelfilm. Time en genderbendin'. Dat past wel bij déze tijdsgeest. Een mindfuck op zijn slakjes. Het plottwist mes snijdt aan de onderkant... Oké die was flauw. Predestination is genieten voor de fans van Gattaca en The Adjustment Bureau. Zeker de eerste helft voltrekt zich in een verrassend rustig arthouse tempo. We zijn in Pop's Place. Barman Hawke luistert. Mysterieuze hoedenman Snook vertelt. Vaak ergert voice-over me, maar nu zat ik dik dertig minuten ingetuned. Het opgediste verhaal is een wonderlijk amalgaam van sci-fi invloeden, met een onfeministische spaceschool als klein M/V hoogtepunt. En papa's café... Dat schemert blauw buiten de tijd, tegen de lucht van Blade Runner. Het verleden als science-fiction film, nep omdat het nooit was. Een fictieve seventies. On'hersteld' en onbesneden. Een van de eerste hints vormt het horloge van Hawke. Een ding met een bespottelijk groot jaartal. Het lijkt een slimme vorm van expositie. Voor de kijker. Maar het is dus een handvat voor het personage. 'Jumps can be disorienting.' Wanneer Hawke zijn tegen-verhaal begint, en de tijdlagen en lichamen zich ontvouwen, wordt het ietsje commerciëler, maar slim blijft het. 'I have clippings from the future. Clippings from futures that never happened'

Als Twee Druppels Water
'Hij is aan een parachute neergekomen achter mijn huis. Ik deed alles wat ie zei.' Het is hét beeld van de film. Als een giftige kwal prikkelt de uit de hemel neerdalende Dorbeck de fantasie van dromer Ducker. Misschien moet je zelfs zeggen, Dorbeck insemineert Duckers dorre geest. Aan de rand van Voorschoten lijkt zijn parachute immers ook wel wat op een zaadcel. De saaie sigarenboer gaat bijkans door het lint. Dit is zijn kans! Je hoort Hermans haast cynisch grinniken. De adaptatie van Rademakers bekijkend, begrijp ik ook weer wat beter waarom Hermans zó tekeer ging tegen Weinreb en co. Lafheid valt te vergeven. Pseudo-heldendom nooit. Gedurende de film worden ook wat andere stokpaardjes van Hermans bereden. Elke kans om een dokter te dissen is er eentje. ('Ga maar een week in bed liggen.') Zelf vond ik de hoestbui een mooie echo en voorafschaduwing. Duckers vrouw hoest aan het begin, hijzelf tijdens het heerlijke hysterische end. Hermans zou het de laatste twintig jaar van zijn leven doen, in haast onstuitbare buien. What would Freud say? Iets met opgekropte woede tegenover een vader-figuur misschien? Waar is de papa van Ducker eigenlijk? Zijn moeder is alvast gek geworden. Klein dankwoordje nog aan Heineken die het prachtige nouvelle vague-kakmeisje Nan Los de film in wurmde. 'Neemt u plaats meneer, we houden van een snelle bediening.'

Иваново детство (of minder hardcore Ivanovo detstvo, ook De jeugd van Ivan
Ik heb nog een aantal Tarkovksy-films achter de hand, als goede wijnen geduldig laten rusten. Tijd om ze eens op chronologische volgorde te kijken. Dus zijn debuut, een portret van het jongetje Ivan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Begint meteen geweldig met een blije droom, daarna is de pret over. De man had het filmen meteen in de vingers, proto-Malick shots van de natuur (het berkenbos!) een landerig gevoel voor een onvermijdelijk offensief, af en toe een kogel die voorbij zoeft, je zit er helemaal in. Prachtige film met opvallend muziekgebruik, soms misschien nog een beetje onhandig/zoekende, met een vreemde conclusie, opeens gaan we in de docu-stijl (de Sovjet-bazen zullen tevreden zijn geweest, "daar wordt de film echt goed, Andrei!") naar het einde van de oorlog, maar dat is een voorzet voor een pijnlijk conclusie. Alhoewel, de hemel als zonovergoten strand waar je met een meisje over rent, het is goed.

Er ist wieder da
ZULLEN WE HET EVEN VOOR U UITSPELLEN? Het heeft verder wel wat grappige momenten maar er had toch veel meer ingezeten.

Contamination
Run-of-the-mill-film over buitenaardse levensvormen (slijmerig dus) met even standaard Goblin-soundtrack.

Black Moon
Wat een Malle film! :) Doet soms wat aan Paradjanov denken, vooral de favoriete scene van Omar. Verder: iets met vrouwen geloof ik. Maar fascinerend.

WIE DAN?

:-)

en verder 'word.' (of 'mot'. wat betreft Malle natuurlijk.

"daar wordt de film echt goed, Andrei"

lol

Bring Me The Head of Alfredo Garcia
Tarantino met een stuk minder geouwehoer.

Palo Alto
'I know it's not thursday.' De rijke, witte jeugd van tegenwoordig. Booze en blowjobs. Feestjes in de kasten van huizen van afwezige ouders: afwezig zelfs als ze er wél zijn. Ook de ouders wonen in de smartphone en de ijdelheid. Enkel stiefpa wil zijn best nog wel op je history paper doen, want hij zit in een soort David Foster Wallace trip. Verspilde moeite, natuurlijk. We zijn in uptown Amerika. Meisjes om te zuchten zo mooi. (Geen obesitas hier.) De beste van de bups is het meisje van die history paper. Sluik en verlegen dwaalt ze op de feestjes rond. Later blijkt ze zelfs ín een locker te passen. Frêle dromen. Eén keer schiet ze maar uit d'r slof. Als een maat suggereert dat niets haar interesseert. Ze zoekt gewoon d'r focus nog! Gym teach James Franco misschien? I wanted to play football for the coach... Regisseur Gia Coppola – het zal eens geen Coppola zijn – vangt de levens met de camera als dromenvanger. Paar goeie Vice-liedjes erbij, en klaar. Vluchtig, maar niet zonder duisternis, want vooral bij de jongens in de film vinden we het ongemak. Ongedurigheid die niet in schoonheid sterft, maar tot zelfhaat leidt. De enige plek waar de twee schoffies enige rust lijken te vinden is de art school. De leraar maakt er rake, stonede kwinkslagen. Speelde Robert de Niro nog maar zulke rollen. Of het helpt? 'I'm not Bob, I'm not Bob'. De bob willen noch kunnen zijn.

Mauvais Sang
'Als kind hield ik me stil. Nee dat klopt niet, stilte hield mij vast.' Mauvais Sang doet ademen. In al de stiltes die er vallen. Geen ongemakkelijke. Gewoon, het transistor-ruisen van de harten. Het spektakelduo Carax en Lavant kan sereen zijn te midden van een parachutevlucht. Contemplatief tijdens een schietpartij. Innig verbonden op de motor. Alles haakt perfect in elkaar. Mauvais Sang moet je eigenlijk gewoon ondergaan. In de eerste plaats voor de force nature Lavant. De man die piepjong al stokoud was. De trucjeskoning, met kaarten, stemmetjes en dat magere lichaam. De nobele wilde ook, in zijn eerste shot lijkt hij wel een wolfmens. Carax plaats 'm hier in een prachtige, sprookjesachtige setting. Een dystopisch Parijs zoals dat van Jeunet en Caro. Veel grijstinten, en wanden die abstract expressionistische schilderijen vormen. De stoeptegels branden duivels, want Halley's komeet zweeft voorbij. In de bloedhete nacht gaan Levant en co dan maar in een cabrio rondjes door Parijs karren. Het lijkt Gatsby wel, ook zo'n afdaling in een urbane hel. Modern love. Levant wordt ingehuurd door twee oude kerels die een virus-stam willen stelen. Met een titel als Mauvais Sang moest er ook wel een fijne AIDS-metafoor komen. Het geeft nog een extra apocalyptisch zetje. Binoche kijkt mee, Delpy rijdt mee. En Levant. Hij denkt en danst. 'Ik houd van vrouwen in een spiegel.'

Eureka
'Waarom verontschuldig je je toch altijd?' Eureka stond al veel te lang op mijn lijstje. Maar ja, 217 minuten... Het zou een minutieuze ontleding van een gijzeling worden. Dacht ik toch. De eerste tien minuten werden daardoor onbedoeld grappig. Er gebeurt al zo snel, zo veel – wat zijn dit voor modernistische 'cuts'!? – dat die hele gijzeling onmogelijk het epos kan vullen. Het gaat dan ook om de fall-out van het incident. De wijde kringen die een trauma trekt. Diep onder de ogen. Een beetje zoals The Sweet Hereafter. Onder de passagiers twee kinderen, die letterlijk 'naar binnen slaan'. De goedmoedige busschauffeur verdwijnt zelfs helemaal uit beeld. Voor even dan. Zijn terugkeer wordt door het dorp met argusogen bekeken. Regisseur Aoyama film het in ongemakkelijke sepia-tinten. Een beklemmende bleke kleur, als een oude ziekenhuisfoto die je nooit meer terug wilde vinden. Ondanks vele nare tegenslagen hervindt de hoestende buschauffeur wat hoop, daarbij geholpen door een jongen met Tokyo-branie. Samen nemen ze de twee stille kids op pad. In die bus. Het lijkt héél even Little Miss Sunshine. Tot de stilten weer knoerthard worden. We eindigen bij zee. Zoals vaker in Japanse films, denk maar aan Takeshi Kitano. Als je uit dwalen gaat, is de zee ook je logische eindpunt. Rivieren van bloed en tranen. Een vleugje kleur terug op de wangen. 'Do you think one can live only for others?

En geen woord over Aoi Miyazaki. Knap...:)

wie? oh! niet herkend. veel te jong. :P

ver, ver terug in de draad dacht ik dat Sad Vacation een vervolg was op Eureka, maar dat is dus onzin. Sad Vacation was geloof ik wel een vervolg op iets anders. Dat wel.

کلوزآپ ، نمای نزدیک
Je weet wel, Close-Up, vreemdste rechtzaak ooit. Mooi hoor, Realiteit...Film...Maskers, en toch zo intiem (en melancholisch). En niet vergeten, een prachtige rol voor een lege spuitbus.

Die wil ik nog eens met commentary kijken (doe ik niet vaak), maar er zitten wel levels in die niet zo obvious zijn voor een kaaskop. :)

Ja precies! Ik dacht ook al dat er vast momenten tussen zaten waar je als Iraniër helemaal van in een deuk ligt (of juist niet). Verrassende lieve wending van de rechtszaak trouwens met al die voorzetten naar vergeving...en dat gebeurt dan ook gewoon. :)

komt 'die ene' toch op een brommertje ineens langskarren he? :-)

Outlaw Josey Wales
Ik dacht dat ik deze revisionistische Western uit 1976 al had gezien, toch niet. Clint in de hoofdrol en op de regiestoel. Dus wel erg mooi gefilmd en toch de gebruikelijke onhandigheden, al is de balans positief: een soort viezig-realistische Lucky Luke waar Neil Young en The Band in hun wensdromen de soundtrack voor hadden willen maken (stinkende hippies voor Clint natuurlijk). Alhoewel die Josey Wales heeft ook iets van een gedesillusioneerde hippie in zich. Als brave boer wordt zijn boerderij platgebrand, kind en vrouw dood als bonus. WRAAK! Josey Wales sluit zich aan bij een troep Zuidelijke soldaten, maar de Burgeroorlog loopt ten einde. Als enige heeft hij geen zin om zich over te geven dus wanted dead or alive. Op zijn tocht komt hij allerlei vreemde snuiters tegen (o.a. een oude indiaan, een zwijgzame squaw, de grootogige Sondra Locke en haar bozige oma) en zo ontstaat een bizarre posse van buitenstaanders. Op een gegeven moment gaat Josey een groep Comanches tegemoet en dan komt de libertaire aap eindelijk uit de mouw: de overheid spreekt in gespleten tong. Vrienden voor het leven.

ghehe mooi. (ik dacht trouwens effe aan The Beguiled)

en om mezelf te citeren 'Eastwood zelf speelt zijn trademark PVV-stemmer, met een hekel aan alles en iedereen, inclusief honden en babbelende squaws.'

The Beguiled was ik ook vergeten, komt een remake van. :(

Maar inderdaad wat een boze buurman, een beetje een hond pesten terwijl dat zo'n goed extra bendelid was.

remehke.. als de Amerikanen al geen nieuwe western-variaties meer kunnen verzinnen

De Mantel der Liefde
'Slaapt je voet? Hak 'm af.' Dichter bij Sweet Movie zal er in Nederland nooit iemand gekomen zijn. En ook nooit meer gaan komen. Die unieke jaren '70-wansmaak. Naakt tussen de poeders eindigen. Extravaganza op zijn Hollandse hondjes. Nog een mazzeltje voor regisseur Van Ditvoorst dat Nederland wat katholieken telt. Wat moet je zo'n satire zonder decadente priesters? 'Wimpie, haal jij alvast het Sacrament der Stervenden!' De parade van bekende acteurs (en werkelijk élke grote naam is erbij) werd voor deze Dekalog betaald met drugs en porno-geld. Daarom deden ze hun stinkende best natuurlijk! Waar de priester-grappen al snel wat politiek slooms krijgen, is de filering van de alledaagse Hollandsche huiselijkheid messcherp. Letterlijk. 'Wat doen ze nou toch allemaal met jou Cornelisje?' Rijk de Gooyer mag gvd niets! Weer een ander pittoresk gezinnetje kibbelt over de begrafenis van pa. Die leeft nog. De loopgraven worden vanaf de eerste seconde opgezocht. 'Zo, hebben jullie een auto tegenwoordig.' En toch, tussen alle tieten en piemels zweemt de melancholie van 'zo wie is er nu weer jarig vandaag'-kantoren en schoongeveegde straten. Vangelis oefent alvast op zijn Chariots of Fire. Weer rinkelt ergens een kassa. En Joost Prinsen mag als de regisseur de boel heerlijk meta-besluiten. Zijn producer buldert: 'Wat heb je goddomme met mijn poen gedaan!?'

A Respectable Family
'Denk je dat we hier geen wetten hebben?' De progressieve intellectueel met de hipster-bril in Iran Hij is na jaren teruggekeerd uit het buitenland. Naïef, en een beetje ijdel wellicht. 'Ze hebben het me zelf gevraagd!' Hij blijft een ongewenst element, verzeild in de molens van staatsapparaat, en in de klauwen van de 'ratten' die wél weten hoe de wieken draaien. Op dat niveau bestaat A Respectable Family uit het bekende werk. Kalende baardmannen in grijze pakken die namens de geheime dienst jouw boontjes komen doppen... Interessanter is de 'backstory'. De universiteitsman groeit op tijdens een Iran-Irak oorlog. De grauwe flashbacks worden doorsneden met journaalbeelden vol gruwelen. De strafste ervan bevat geen bloed, maar zindert sereen. Een stel kindsoldaten raakt tot tranen toe in vervoering als ze hun messias Khomeini zien. Opgezweept tot het martelaarschap zullen ze sneuvelen. Hetzelfde overkomt de broer van de intellectueel. Diens begraafplaats is nog altijd één groot nationalistisch eerbetoon. De tocht naar het graf vormt de beste fase van de film. Langs de hel-weg van Teheran branden autowrakken. In de andere flashbacks neemt het melodrama het helemáál over. Een electroshock voor de ogen van een kind, waarom niet? In 'het nu' van de film voelt het wat onuitgewerkte gekonkel en gekronkel over geld haast 'gewoon'. Weinig respectabel.

The Forgotten Village
'And the people hid their children.' Grappig hoe ouderwets ook weer modern kan zijn. In het Mexico van de jaren '40 huiverden de plattelandslui voor de enge dokters met hun 'paardenmiddelen'. Tegenwoordig heb je de anti-vaccinatie-lui, die ook naar natuurtijden verlangen. 'Goed voor de weerstand.' Vergeten film The Forgotten Village was een pet project van John Steinbeck. Zijn linkse liefde voor Mexico vindt zijn weg naar deze 'etnofictie'-film. Amateurs in 'echte' omgeving die 'zichzelf' spelen. Destijds progressief, nu toch een beetje aapjes kijken. Al zie je het nog altijd in sommige arthouse op Mongoolse hoogvlakten. Postkoloniaal pijnlijker is dat we de mensen in The Forgotten Village blijkbaar wel mogen bekijken, maar dat ze geen stem krijgen. De hele film wordt volgeluld door een voice-over. (Met goede teksten, dat wel. Steinbeck schreef immers.) Enige uitzondering? Als er gezongen wordt. Dat mag 'de ander' altijd wel. Zijn folklore belichamen in tijdloze liedjes, die we niet hoeven verstaan, maar kunnen voelen... Het verhaaltje heeft intussen op een dubbel niveau wat van Murnau. Die maakte immers al eerder Tabu. En het hoofdpersonage verplaatst zich hier ook in de Murnau-beweging van platteland naar stad. Daar groeit het moderne leven. In het dorp; de baby's van armesloebers. 'It is forming, it is forming'

Margin Call
Voor een film over financiën best boeiend, al kan ik niet zeggen helemaal door te hebben wat nou precies aan de had was behalve dat er shit was die fan hit en dat de grote jongens uiteindelijk de dans ontspringen terwijl een paar pionnetjes het veld moeten ruimen. Wel realistisch, vrees ik.

Clerks
Chasing Amy
Nineties shit, die ik nog nooit gezien had. Clerks is niet mooi oud geworden, beetje Jarmush in een nu overjarig pubersausje. Chasing Amy is dan universeler en de betere film. Die rare stem van die actrice blijft me een beetje ergeren.

Vreemd is dat toch van Clerks. Werd destijds onwetend meegenomen naar de bios en die film was zo verfrissend -Star Wars geneuzel, stoners op de stoep, allerlei grappen en grollen- en toen zag ik hem een paar jaar later en er was niets van over gebleven met Dante het zeikerdje. Eigenlijk nooit zo'n radicaal verschil tussen eerste en tweede keer kijken meegemaakt.

Kwam er trouwens laatst achter dat er zelfs een Clerks II is.

haha weet je wie die film zelfs heeft gezien? ('interspecies erotica')

hoewel ik dat effect van de 2e kijkbeurt bij Clerks ook wel had, blijf ik lekker volhouden, als eeuwige puber, dat ie gewoon lollig is.
De echte ultieme puber is Kevin Smith zelf natuurlijk. Irritante vent.

als je nog een film over financien wil zien, moet je Unter dir die Stad doen Martijn. Dat is de erotische Antonioni-variant op de bankenfilm. Door de bank genomen. Etc. ('Geld en geilheid verpakt in een ondoordringbare kluis van melancholie')

Qua geld: Ik vond "The big short" erg goed, vooral op acteergebied. Steve Carell en Christian Bale die allebei erg hun nek uitsteken. Met name Bale had strak op zijn snufferd kunnen gaan, maar ik vond het prachtig wat hij deed.

"Chasing Amy" vond ik een ramp van een film overigens. Mensen die overdadig boos en emotioneel worden, beh..

ah The Big Short is hartstikke 'nieuw'. :-)

Whistle Down the Wind
'Jesus. He's in our barn.' De logische plek, nietwaar? Alleen hebben we het hier wel over een volwassen, baardige versie vertolkt door Alan Bates. De bronstige mysticus is altijd goed als ie kan zwijgen en gevaar mag uitstralen. Drie Engelse boerenkindjes vinden de verlepte kerel. Het dak van hun schuur vormt plots een kruis. De tekenen zijn – volgens de kinderen – overduidelijk. De grootste gelovige onder hen is tevens de oudste. Het Pippi-meisje met de indringende blik oefent alvast voor het kitchen sink drama. Dromen vallen in duizend scherven van dat aanrecht. Opgeveegd met tafellaken en servet. Waar komt haar irrationele geloof toch vandaan, peinst de kijker. Misschien omdat mama is gaan hemelen? Met die afwezige moeder wordt echter weinig gedaan. Zoals de film sowieso wat aan de oppervlakte blijft. In het vergelijkbare El Espiritu de la Colmena kreeg je wel het gevoel van een leerproces. Een gesprek met jezelf door middel van de fantasie. Het plot van Whistle Down the Wind drijft simpelweg op het ontdekken zelf. Om de eenvoudige spanning óf ie gevonden gaat worden door de 'grown ups'. Dat is me niet surrealistisch en subversief genoeg. Ik wil als filmgelovige een kerstwonder! Lief en geinig blijft het wel. Het guitige broertje met het dikke accent redt de film op zijn eigen manier. '198.' '198 what?' 'That's how many eggs I had since last easter.'

Lapland Odyssee
'Ik denk dat de drank op deze manier mijn hoofd sneller bereikt.' Drie Finnen in een wagentje. Op zijn kop. Het droogkloterig dronken 'autobeeld' dat de Finnen van zichzelf huldigen, wordt hier weer aardig uitgevent. Lapland Odyssee doet in een soort aangelengde Kaurismaki. De sulligheid minus de melancholie, maar mét een paar tits & ass-jokes. Op die manier werd de film een gigantisch succes in het thuisland. (Er kwam zelfs een vervolg.) Wonderlijk fenomeen wel. Lachen om het mislukte stereotype van jezelf. Je slechte dag in de spiegel. Misschien helpt het dat Lapland ook voor de gemiddelde Fin héél ver weg is. De jongens moeten op hun kwestie 200 km naar de dichtstbijzijnde stad rijden. Voor een digibox! In het hoogland willen de Finse Ch'tis ook gewoon Titanic kunnen kijken. Ander vermaak is er niet. 'Zijn job was naar China verhuisd, zijn vrouw naar het zuiden.' Gedurende de tocht – helaas zonder Odyssee referenties – leren we dat 'Hockeyschouders' er mét 'veeleisende' vriendin toch het best aan toe. De nerd houdt het op het spelen van Boobies Pacman. De sikkeneur op sikkeneuren. De komedie blijft zo simpel, maar de jongens zijn sympathiek en er is een hele zwik Finstalige zwijmelliedjes te horen. Prima voor de couleur locale van zo'n niemandsland niemendalletje. En altijd die country-tic he. Het Fins voor godverdomme vergeet ik nu ook niet meer. 'Perkele!'

Innocence
Heel vreemd. En dat eigenlijk doordat je eigen bagage en filmleven van alles op de film projecteert waardoor hij steeds vreemder lijkt dan hij in werkelijkheid is. Ok, het begin is raar: een groep meisjes opent een kist waarin een nieuw meisje ligt. Ze wordt door de oudste van de groep rondgeleid in een groot huis wat in een soort ommuurd natuurgebied ligt waar alleen prepuberale meisjes wonen samen met wat oude hulpjes. Er zijn wat regels en verder hoeven ze alleen maar te spelen en af en toe op balletles bij juf Cotillard en biologie volgen bij de juf met een voorkeur voor vlinders. Op traag tempo gebeurt er wel wat maar nooit neemt het de duistere afslag die je verwacht, ook niet tegen het einde. Daardoor lijkt het iets vrijblijvends te hebben, maar het denkwerk begint dan pas: wat betekent deze parabel? Is onschuld artificieel? Is het aan het verdwijnen? Wat is de ware betekenis van de kindertijd? Wordt de vrouw van jongs af aan gedisciplineerd? Het kan allemaal.

ورود آقایان ممنوع (No Men Allowed)
Feministische comedy uit Iran. Mannenhatende kenau directrice moet haar voor de Wiskunde Olympiade uitverkoren klas overlaten aan een mannelijke leraar. Beetje Amerikaans maar ook wel weer typisch Iraans lief. Grappig hoe The Wall van Pink Floyd de soundtrack is ingesneakt, de censors zullen het niet gemerkt hebben. Niet echt goed misschien maar wel fascinerend.

Aşk Geliyorum Demez
Sentimentele romcom uit Turkije met progressieve trekjes (een nicht, een Armeniër, een zwarte jongen, etc.). Lichtvoetig genoeg om geen al te grote draak te worden.

The Cars That Ate Paris
Oh, Australië in de 70s. Amusante film van Peter Weir uit 1974, wel nog aan de onhandige kant. Twee broers zijn op zoek naar werk. Eentje denkt te overnachten in een dorpje Paris maar ze donderden met caravan al in een ravijn. De broer die overleeft krijgt te maken met de excentrieke bewoners die hem natuurlijk niet zo maar laten gaan. De brave burgerij accepteert ondertussen dat een bende in opgetuigde auto's af en toe door de straten stunt. Tegen het einde gaat alles natuurlijk kapot als een soort Herzog-versie van Mad Max inclusief ronddwalende patiënten uit het lokale ziekenhuis. Aardig maar Weir zou daarna echt op stoom komen en twee meesterwerken afleveren.

als een soort Herzog-versie van Mad Max inclusief ronddwalende patiënten
haha ja :-) Tom Waits meets Loenatik.

zijn debuut geloof ik zelfs he.

dat No Men Allowed zal ik maar bij de beschrijving laten, maar klinkt in die 2 regels wel batshit. En dan had ik de poster en de krukkige omschrijving op IMDB nog niet gezien http://www.imdb.com/title/tt1985266/

Dacht ook aan zijn debuut, maar: Homesdale is a black comedy about visitors at a guest-house acting out their violent private fantasies and games under the control of the house staff. (klinkt wel meteen interessant)

Nah, batshit klinkt veel te onaardig, daar is het allemaal te lief voor.

Ja, private fantasies juist! en ah. ;-)

Youth
Ramptoerisme - als in: zou het net zo´n draak zijn als "La Grande Belleza"? Fellini doet nog steeds dienst als inspiratiebron, maar zijn scripts waren beter. Sorrentino heeft namelijk meteen een mooi landschap klaarstaan na wat wat dialoog en plotontwikkeling. Michael Caine en Harvey Keitel spelen de twee oudjes uit de Muppet Show. Plaats van handeling: een kuuroord in de Alpen. Caine oefent in apathisch gedrag, terwijl Keitel nog een keer wil shinen als filmregisseur en een stel filmstudenten onderwijst in het schrijven van een script. Rachel Weisz maakt indruk maar Sorrentino heeft nog een stoet personages die ook screentime vergen. En dat breekt 'm op.

La decima vittima
Fijn popart curiosum uit 1965. In veel aspecten een vooruitziende film over de nabije toekomst waar De Grote Jacht gewelddadige personen de kans geeft om elkaar te vermoorden, vijf keer als jager, vijf keer als slachtoffer en dan ben je steenrijk. Door van geweld een ritueel te maken zijn oorlogen een ding uit het verleden (wordt natuurlijk in SF-stijl even snel uitgelegd). Binnen vijf minuten heeft Ursula Andress iemand opgelegd met haar custom mitrailleur-bikini. Marcello Mastroianni heeft geblondeerd haar. Kortom, cult. Lekker sarcastisch wereldbeeld en alles ziet er extreem stijlvol uit. En er is zelfs een zonnecultus! Het enige minpunt is dat het als typische jaren zestig internationale productie een beetje houterig loopt. Naar Robert Sheckley's korte verhaal (fijne schrijver). Daardoor ook weer dat probleem hoe je zo'n verhaal kunt oprekken tot anderhalf uur. Maar je verveelt je niet.

Michael Caine en Harvey Keitel spelen de twee oudjes uit de Muppet Show.

haha, dat klinkt dan wel weer als een aanrader.

gheh spot on sowieso.

La Decima Vittima, geweldig, absoluut in de top 10 van Martijn Busink tips :-)
ik memoreer nog maar eens deze TROS avant-garde parel: https://nl.wikipedia.org/wiki/Tros_Wanted

programma gepresenteer door de Gek van Gelder én... http://www.mabelvandendungen.nl/
Pijnappelklierinwijding. nomnomnom

Helemaal gemist in 1997 dat Wanted. Ik las even je La Decima Vittima analyse uit 1981 terug, inderdaad Mastroianni als een soort Beat Takeshi. Je ziet het voor je. En het is sciencefiction dus volgens een VN-wet moet Scarlett Johansson dan in een remake de rol van Andress spelen (maar die komt er natuurlijk niet want The Hunger Games is al een soort barokke remake.)

Die moet ik nog eens herbekijken, dat was echt aan het begin van een hele nieuwe filmwereld … (nu ff de soundtrack/aanleiding weer aangezet).

Moet rust houden om bij te komen van een navelbreukoperatie dus veel films kijken de komende dagen:

ลุงบุญมีระลึกชาติ (Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives)
Snap er niet veel van maar mooi is het wel.