Filmforum

Het verbaasde me hoe Russell en zijn kornuiten je overdondert (in die zin ook een eckte-eckte katholieke filmer :) Ik vermoed al een tijd dat we een soort nieuwe middeleeuwen tegemoet gaan met een aantal positieve kanten (lokaal zelfbestuur) en ongetwijfeld negatieve kanten (fundamentalisme, nieuwe plagen in de vorm van klimaatverandering.) Na The Devils sta ik toch iets minder te trappelen.

Wat ik stiekem jammer vond is dat het verhaal eigenlijk een soort kopie is van de kruisgang van Christus en dan zonder blij einde (wat natuurlijk ook de point is: gelovingen zouden een echt messias niet herkennen.) Van te voren had ik er in mijn fantasie iets veel chaotischer van gemaakt waarbij Grandier onder leiding van de gekke zuster in een soort heidens ritueel wordt verkracht en verscheurd. Nou ja die film moet ik dan zelf maar een keer maken. :)

Hier overigens de documentaire die veel heeft gedaan om die verloren scènes terug te vinden. Geweldige uitnodigende introductie van de omroepman trouwens.

En dat terwijl de werkelijkheid meestal toch al erg genoeg is. :)

haha :D

géén kuisheidsgordels, damn wat moet je nu Mel Brooks.

Black Blooded Brides Of Satan
Extreem low budget, duidelijk de satanscultfilms van de seventies in gedachten maar ook wel de onsmakelijke torture porn van Last House On the Left en datzelfde huis aan … Dead End Street. In een black metalsausje, het zijn tenslotte Finnen. Slecht in veel opzichten, beeld en geluid, het acteren (vooral van de Zweedse pa) is bijna hommage. Toch heb ik me eigenlijk best vermaakt.

Taxi Driver
Ja, dan deze klassieker. Nu voor ’t eerst, 40 jaar te laat ofzo. En het goede aan deze film is dat dat dus geen bal uitmaakt, het is nog steeds een geweldige film en helaas ook nog steeds actueel wat betreft de lone wolves. Bizar ook hoe Morricone’s les „een thema per film is genoeg” zo waanzinnig werkt hier. Op een album strontvervelend waarschijnlijk, maar met de beelden erbij magnifiek.

Schneider vs. Bax
Leuk kat-en-muis-spel, door het wat kluchtigere karakter weer wat luchtiger dan Borgen. Maar leuk, dus.

We Are Still Here
Prima horror, met leuk seventies set design (inclusief een uitdrukkelijk gepimpte fles B&J [sic]).

A Blast
Grieks hysterisch drama. In het gezin van de protagonist houden ze van ruzie maken en slaan. Ook qua tijdslijn een zooitje maar I see what he did there. Of poogde, want door dat rare gedrag (wat wellicht symbool staat voor de Griekse samenleving) kan ik maar moeilijk sympathie krijgen voor de karakters.

Güeros
Dat gaat veel beter bij deze. Zoals Olaf zei een miniroadmovie, en zeer onderhoudend at that.

Beyond the Clouds
Antonioni’s laatste, meditatief, over relaties en ‚bezitten’. Fraai, maar getekend door de soundtrack. Die stoorde me en in de aftiteling lees ik dan Van Morrison (Have I Told You … had ik wel herkend natuurlijk), dus mijn afkeer van die man is nu wel objectief bewezen. :)

I Love You Phillip Morris
Homolol. Bij vlagen grappig, Carrey als oplichter hebben we vaker gezien, maar dat kan ie goed. Beetje lui en een beetje op de stereotypen soms, maar prima zondagochtendvermaak.

http://33.media.tumblr.com/a6b5d0479ff205344265639575a458d8/tumblr_nhldhbwOIg1svefdfo1_500.gif

Van Morrison meets Antonioni. ik ga dat als aanrader opvatten denk ik.

oh Wenders doet ook mee. (maar zo'n meer-regie-ding is vaak maar een beetje behelpen)

The Enemy Within
'Stormt het in je leven?' We zijn allemaal maar één brute overval verwijderd van de rechtse onderbuik, zo lijkt het soms. Misschien vormt het feit dat er nog zoveel goeie mensen zijn toch hét argument dat de wereld oké is... Een bedremmelde bloemist in Athene verliest de goede hoop, nadat ie met zijn gezin is toegetakeld door wat Albanezen. Hij verandert in één klap van het prototype gutmensch (met de dikke bril, ingezakte schouders en vinyl-collectie) in een Gouden Dageraad-stemmer. Zijn vierkante buurman komt er als een aasgier op af. De voormalige legerpief speelt dé rol van de film. Vadsig, ongemakkelijk, maar duister vermakelijk duwt hij zijn buurman richting wraak. Alexander de Grote aan de muur (een Macedoniër nota bene!), werkend aan dat 'schone' Griekenland. Het is geen prettig oord. Rommelige straten, graffiti op de tempels en bovenal: geen vertrouwen in overheid, politie of banken. Je geld bewaar je in een sok. Op een Dostojevskiaanse tocht gedwongen, komt onze antiheld allemaal 'lekkere' genreclichés tegen. De inspecteur in 't leren jekkie, de hoer op het politiebureau, een baby in melodramatische armen. Het schrijnt allemaal extra, juist omdat de eigen clichéwereld zo rücksichtslos op zijn kop is gezet. Ineens klopt niks meer. Of deed het dat al niet? Dochter ontdekt de bijtjes, zoon rookt de blaadjes. Arme, arme bloemist.

Cemetery of Splendour
'Ik slaap hier beter. Alsof ik gesynchroniseerd ben met de soldaten. Of zij voor mij slapen.' De wonderlijke wereld van Apichatpong Weerasethakul. Altijd onbegrijpelijk, terwijl de parabel toch voor het grijpen líjkt te liggen. (Hier met de ogen dicht.) Cemetery of Splendour heeft desalniettemin iets toegankelijks. Een beetje Saramago in de sereniteit. Thaise soldaten raken door een mysterieuze narcolepsie bevangen. Ze liggen rij aan rij op bed, in een provisorisch open lucht hospitaaltje. Dokters en verpleegsters rekken en strekken en doen wat mindfulness-oefeningen, maar veel verandert er niet. Eén manke patiënte keert terug naar het ziekenhuis om een handje toe te steken. Ze sluit vriendschap met een helderziende, die zo haar eigen verklaringen heeft en geeft. Al snel zijn er meer geesten dan gezonden. Ik associeer Weerasethakul zelf vooral met een vreemde erotiek. Het is even wachten, maar ook deze film kent zijn licht-komische sexy momentjes. Een facial scrub met een toepasselijke geur. Een deel van een soldaat dat niet slaapt... Naast de bedden staan van kleur wisselende fluorescende buizen rechtop. Geen idee wat ze er doen, maar als beeld klopt het wel. Zoals de film visueel toch al Api's beste werk is. De roltrappen! Alles verglijdt. Het medium neemt de manke aan de hand. Het bos in. Zij zien wat wij niet zien. Tarkovsky's Stalker in de jungle.

The Canal
Uitstekende Ierse horror, lekker creepy.

Vredens Dag
Old school Deense horror, laat dat maar aan Dreyer over.

Hope
Heleen Mees’ verhaal min of meer. Niet slecht, niet goed.

回路 (Pulse)
Horror, god wat is 2001 lang geleden. Je ziet het aan de computers, maar de special effects zijn erg goed en werken nu nog uitstekend. Vreemde bedompte sfeer ook, niet zo ‚designer’ als veel Aziatische films.

L’eclisse
Een en al designer in deze klassieker. Een lust voor oog en oor en een verrassend maar geweldig einde.

Lemonade
Een reeks videoclips eigenlijk en die ‚videoclipisms’ maken het net niet zo revolutionair als het zou kunnen zijn. Beyoncé zelf delivert echter, met een rauwheid die ik niet achter haar gezocht had (en manlief Jay Z toont zich juist kwetsbaar maar daarin ook best wel een vent). Dat het zo privé is geeft het ook wat exhibitionistisch maar daar saat die enorme Afro-Amerikaanse (je durft het bijna niet te zeggen met Mart Smeets’ tenenkrommende raciale duidingen indachtig) en vrouwelijke zelfverzekerheid van Bey tegenover.

The Devil Rides Out
Een soort lexicon van metalbandnamen en -symboliek. Sommige Hammer Horror is traag als dikke stront door een trechter maar deze niet.

Caligula
Ik Baal van Porno met Verhaal brulde de Nederlandse death metalband Kutschuft en Caligula zal niet in goede aarde vallen dan. Dat verhaal laat echter ook te wensen over en hoewel er veel lullen en kutten in beeld zijn zijn de sexscenes spaarzaam en zelden sexy, moest denken aan Emmanuelle And The Last Cannibals waar een scene met bicurieuze verpleegsters in een beekje was versneden met een rokende chimpansee. Een paar imposante tableaux vivants kunnen de boel in ieder geval niet redden. Ik vermoed in ieder geval dat de Making Of … interessanter is dan deze tweeëneenhalf uur durende draak.

Emmanuelle And The Last Cannibals waar een scene met bicurieuze verpleegsters in een beekje was versneden met een rokende chimpansee

haha Godard Godard!

A Tale of Two Cities
'No levity, gentlemen.' Vorig jaar voor het eerst een Dickens gelezen. Ik vond er niet veel an. Eerlijker, ik snapte er weinig van. Misschien moest ik nog intunen op zijn barokke stijl, misschien was het plot gewoon chaotisch en vergezocht. Dit is dus die zeldzame keer dat een adaptatie een versimpeling mag wezen. Zoiets kun je natuurlijk wel aan Hollywood overlaten. Grote naam Selznick had de massa als specialiteit. Off screen – de kassa's rinkelden – én on screen, denk maar aan Gone with the Wind. Nu valt het met die massascenes hier eigenlijk best mee. De bestorming van de Bastille is maar een intermezzo, in een behoorlijk huiselijk en overwegend Engels verhaal. Het moest immers toch gewoon weer over De Liefde gaan. (En liefst die van het Moeilijke soort.) Niettemin zie je in die paar scenes wel de zwier van die Selznick. Een snelheid die nog altijd verbijsterend modern aanvoelt. Verre van modern zijn de oudewijvengrapjes. Ondanks de vermaning van een rechter neigt het zelfs naar komedie. Colman mag de ster spelen, en hij doet dat als de James Mason van zijn tijd. Gedistingeerd drinkend. De odd-job man is de odd man out van de film. Aan de vrouw komt hij niet. Aan die heldenstatus wel. Conclusie: revolutionairen, dat zijn alleen maar nare, gefrustreerde vrouwmensen. En 'Bankers and Frenchmen: all atheists.'

B-Movie: Lust & Sound in West-Berlin 1979-1989
'Berlin was even more fucked up than Manchester'. Zou het eigenlijk uitmaken in welk decennium je naar Berlijn gaat? Het is daar altijd een grimmig feest. Te midden van de ruïnes blijft de stad zich vernieuwen. Dus ook in de eighties, op de laatste benen van de Koude Oorlog. West-Berlijn fungeert als eiland annex krakersenclave en dat werkt kruisbestuivingen in de hand. Iedereen in een band, uit de band. Mark Reeder, de bloke uit Manchester, neemt de kijker mee naar de beste 'clops'. ('Hier kwam Bauwie'). Je kunt het slechter treffen met je gids. Reeder draagt vele genres een warm hart toe, maar slechts één uniform. Dat van de muziekliefde. Hij was bij New Order, Nick Cave én de Love Parade. Daar kondigt zich alweer een volgende ontpopping van Berlijn aan. Reeder doet weer mee. Het bewijst nog maar eens dat hij de oren altijd gespitst houdt – ondanks het ruïneren van een 'ear drum' tijdens een Toten Hosen-gig... Deze half-fictieve, half-werkelijke docu brengt een ode aan stad en man. In een Maddin-achtig amalgaam van duizelingwekkende found footage krijgen we tout Berlijn over ons uitgestort. Glimpjes van Tilda Swinton, Christiane F, en de deurbel van Froese. En af en toe een reality check: Tsjernobyl! Pas aan 't eind wordt het wat selfie-indulgent. Geeft niets als je zoveel cools voortbrengt. Blixa: 'I just like living in a city where I don't know the other half.'

Paranoia
'Arnold, je bent onschuldig!' 'Onschuldig, onschuldig... Wat is onschuldig?' In zo'n uitspraak vinden de katholiek opgegroeide Ditvoorst en waarheidspretentie-hater Hermans elkaar. Laatstgenoemde diende de regisseur gevraagd én ongevraagd van adviezen. Hij krijgt er nog wel een credit voor, maar de verhouding tussen de twee bekoelde snel. Business as usual voor WF, die niettemin vast zag dat Paranoia een prima adaptatie is. Grappig genoeg helpt de opname op YouTube een extra trillerig handje. De film ratelt met een zenuwslopende grammofoon-tik, of om in Hermans-termen te blijven: als ruisend gruis. Lijkt me stug dat Ditvoorst het zo bedoelde, maar het past wel. Zo klinkt het hoofd van het hoofdpersonage. Malend en ijsberend, begint de jongen overal spoken te zien. De Bont brengt Amsterdam ondertussen in prachtig zwart-wit tot leven. Van platenzaak tot grachtenpanden. Nouvelle vague is nooit ver weg, zelfs niet als Belmondo's Appi heten en aan het verhuizen slaan. ('Ik zet even een blokje.') De mooiste passage zit bij Oom de Dikzak thuis. De veelvraat met het 'detectivebureau', worstelt met de kip, en bespioneert het schoons. 'Tante is weer lekker bezig'. Het prachtige meisje bij neef op zolder treft het een stuk minder. Zij slaat het advies van haar lieve vader in de wind. Vaders bij Hermans... Zijn ze er een keer wél, gaat het nog mis.

Advantageous
'Your recent physical pre-qualifies you to be a paid egg donor.' Science-fiction was zelden stiller en intiemer. Er ontploft af en toe in de verte nog wel wat, maar de pijn zit in Advantageous toch vooral diep van binnen, in (en uit) de hoofden. Een typische 'think piece' dus. Rijke science fiction. Geen apocalyps, maar een samenleving die lijdt onder hoge verwachtingen. Alleen perfectie is nog goed genoeg. Anders sleutelen we wel verder, of zetten een humanoid in. ('Education has gone completely tech'). Een vrouw die haar jeugd verloren is, cijfert zich weg voor haar jonge, slimme dochter. Beide twijfelen aan de zin van alles. De wereld draait sneller dan de mensheid vermag, met haar beperkte talenten en wankele adaptatievermogens. De stad waardoor de twee stilletjes dwalen wordt bevolkt door vrouwen en Aziaten. Beide elementen vallen nog altijd op in een Engelstalige film, dus zo zie je maar weer hoe white male privilege regeert... Regisseur Jennifer Phong heeft het huidige dieet van de Academia naar het witte doek gebracht. Een tikkie politiek correct wellicht, maar intrigerend genoeg. Bovendien: maakte Hal Hartley nog maar zulke films! Waar Her verleidt, prikkelt Advantageous. Jammer genoeg is afronding tentatief, of juist niet tentatief genoeg; er wordt te veel concreets opgezet, na al die bedachtzaamheid. 'I think I could just hear myself blink.'

A Very Private Affair
'Where not going to stay here dubbing for three months while you learn how to work out your equipment!' Mijn enige 'ontbrekende' Malle. Ondanks de aanwezigheid van Bardot onvindbaar, op deze Engelse dub na. Ik zette mijn principes opzij, en keek 'm toch maar. De film begint als een rommelige affaire. De 'exposure' vloeit niet, en we vliegen door een paar jaar. Een meisje (Bardot dus) verveelt zich in rijke, Zwitserse kringen. Ze besluit dan maar naar Parijs te vertrekken en probeert ballet – Bardot in tutu! – naast wat modellenwerk. 'En dan is de stap naar film snel gezet.' Hier had de film gewoon moeten beginnen, bij het ware onderwerp: de bombshell Brigitte Bardot zelve en de last van het sterrendom. Selfkickende aanstelleritis, wellicht. Maar best amusant. Zie ook Stardust Memories. Of La Dolce Vita. Voor Mastroianni was het blijkbaar als specialiteitje, want hij draaft weer op. Zijn eega Bardot wordt achtervolgt door de Tourkaravaan. De 'amants' vluchten dan maar naar een stoffig Italiaans dorpje. Daar vindt Bardot wat plezier in het gewone. Het vlooienspel en koetjemelken. No puns intended. Vrij voelt ze zich nog altijd niet. 'You didn't want to protect me, you only wanted to hide me.' Wie het talent van Malle wil ontwaren, moet wachten tot het laatste shot. Een fraai, melodramatisch staaltje Koyaanisqatsi slow-motion.

American Movie
Leuke one-liners hier en daar maar misschien zijn er tegenwoordig beetje te veel 'gewone mensen' die rare dingen zeggen op televisie en de twittersphere … vond het een beetje saai.

Innocence
Een vreemd maar beetje kabbelend universum met alleen meisjes, je zit bijna te wachten tot het helemaal mis gaat (ik moest toch even aan Suspiria denken, maar dat loopt toch anders. Ook weer een film (bijna) zonder mannen trws.

Tetsuo: The Iron Man
Dam is dit weer hele andere koek, zo'n cult-film waar ik al ruim 20 jaar veel over hoor (en de nodige samples herken), dus dan hoop je dat het niet tegenvalt. Dat doet het niet, bizar is wel het woord. En best wel arty, ondanks het next level geweld. De reputatie is geheel verdiend.

je zit bijna te wachten tot het helemaal mis gaat

Ja hè? Maakte mij wel erg bewust van eigen verwachtingen over verhalen.

Deel 2 van Tetsuo is ook vet, al moest ik destijds heel erg wennen aan de slicke kleuren.

Ik zag zelf overigens Hush, een tip van de kinderen. Op zich wel aardig minimale home invasion/slasher update, maar heel erg van de tekentafel, "we doen een doofstomme schrijfster die alleen woont in een bos en op een avond staat er een psychopaat voor de deur..." Over verwachtingen en verhalen gesproken, je kent het stappenplan tot in de kleinste details en dan beginnen ongeloofwaardige wendingen toch te irriteren (wij waren collectief beledigd dat psychoboy een pijl in zijn mik krijgt en doet alsof hij door een mug is gestoken.)

The Body Hammer staat klaar. :)

boem! voor Innocence begin ik nu wel langzaam warm te lopen

American Movie staat me weinig van bij (en dat voor zo'n meme-achtig 'iets')

nee dan deze slackers

https://image.tmdb.org/t/p/w500/knZAC0m5Zb2dhl8NUHX8nsgntDD.jpg

切腹 (Harakiri)
Samoerai-film uit 1962, begint superrrrrrrr-traag. Film wordt op handen gedragen maar ik was niet helemaal overtuigd, ook al is het een mooie marxistische parabel (het zwaard is de ziel van de samoerai en zoals de hoofdrolspeler in een aanval van smart beseft "het is maar een ding!") Samengevat: het is vredestijd, slecht voor samoerai die langzaam verhongeren. De truc is om bij een clan aan te kloppen en te zeggen dat je bij hun harakiri wilt plegen. Dat vindt men lastig en meestal geven ze dan wat geld. Maar nu ze zijn ze het een keer zat en overtroeven ze de bluf van een jonge samoerai die daardoor gedwongen wordt om zelfmoord te plegen...met zijn zwaard van bamboe. Naar. Zijn schoonvader komt later met hetzelfde verhaal en langzaam wordt in flashbacks duidelijk hoe de vork in de steel zit. Wat mij dwars zat is dat die clan niet ongelijk had, al is voor regisseur Kobayashi het hele instituut met zijn nadruk op het collectief verrot (daar zit dan wel weer wat in.) Mooi en strak gefilmd maar het beste is de muziek van Toru Takemitsu.

ghehehe oh ja Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging..

Ha, zie nu dat je een voorzet had gegeven. Ik miste toch een beetje de Mifune clown voor een beetje lucht. Miike heeft een 3D-remake gemaakt, zag ik, vreemde snuiter.

3D haha. :)

Out Little Sister
Ouders. Uiteindelijk gaat het daar toch altijd weer om. Afwezige vaders. Dwarrelende moeders. Gezien door de ogen van het kind. Zelf wellicht ooit ook ouder. Maar onvermijdelijk altijd kind. Familiethematiek mag je de specialiteit van Koreeda noemen – om niet te zeggen zijn enige thema – en het verveelt nog steeds niet. Het zal de diepgewortelde herkenbaarheid zijn. Toegegeven, Like Father, Like Son bevatte wel net dat scherpe arm/rijk-randje extra. Wierookbedwelming vormt soms een valkuil. Maar tijdens het eerste kwartier van Our Little Sister zat ik gewoon bijna te janken. Oh Japan! Treinen, bossen, en lieve meisjes. Maar ook rituelen. Een zekere hardheid die eigenlijk heel aangenaam is. Zou ik stiekem conservatief zijn? Koreeda zwiert hier weer richting het hinterland. De muziek tingelt á la Hisaishi (of Debussy) en daar in het groene, groene knollenland vindt een drietal meiden een nieuwe, kleine zus. 'A cheery girl'. Zij mag mee naar de 'dorm', onder het juk van stiefma vandaan, nu hun aller vader is gestorven. Elk van de oudere zussen is een fijn typetje. De boylover met de booze, de dwaas met de eigenzinnige kookkunsten. Natuurlijk ga ik zelf voor het moederlijke meisje. Tough love. Strenge wenkbrauwen en paardenstaart, zij durft als enige haar stem te verheffen tegen de ware moeder. Diepe buiging, een kleine zucht en een 'cheers' met umeshu.

Son of Saul
'Je koos een rebbe uit de doden!?' Moeilijke film, natuurlijk. Zo heel vaak dalen we niet af naar 'het krema'. Het duistere hart van Auschwitz. Daar waar 'de stukken' branden en de Sonderkommando's hun werk doen. De 'uitgezonderde' Joden, die korte tijd de vuile klusjes opknapten. Ze noemden ze 'Geheimnistrager'. Poëzie gedurende genocide. Zij hatten es gewusst. Maar hoe film je zoiets? En moet je dat eigenlijk wel willen zien? Deze Hongaarse film kiest voor een hypernerveuze camera. Uiterst dicht op de huid van Saul. Onnatuurlijk dicht. Soms ontbreekt daardoor het overzicht. De scherpte die helemaal zou verbijsteren. De vele Instagram-filters helpen niet. Auschwitz brandt hier in sepia-tinten, als Dante's Inferno. Zou het in werkelijk er niet veel klinischer uit hebben gezien? De anderhalve dag van Saul voltrekt zich tussen oorlogsclichés. Gedistingeerde Duitsers met doodskopemblemen worden afgewisseld met 'Weiter machen's!' van het lagere personeel. Saul vindt na de douches een half-levend 'lijk.' Hij meent zijn zoon te herkennen, en is ten elke prijs bereid dit lichaam te begraven. Eigenlijk ook een soort gek spel. La Vita e Bella, de morbide versie? Son of Saul is helaas beter in actie dan in die paar broodnodige momenten van stilten. Er heerst teveel chaos om metafysische rust te vinden. Ik raakte zelf(s) langzaam afgestompt. 'We zijn allang dood.'

Revanche
Een indrukwekkende thriller uit Oostenrijk. Het pittoreske land is grimmig, de stilte doet waarnemen, met weinig woorden wordt veel gezegd.

The Witch: A New England Folktale
Altijd mooi citaat van William Burroughs: "America is not a young land: it is old and dirty and evil before the settlers, before the Indians." En deze ambient horrorfilm haakt mooi aan bij die gedachte. Hardcore christelijke kolonistenfamilie wordt uit een nederzetting verbannen en gaat aan de rand van een bos wonen. Tegen de herfst is het inderdaad prachtig. Totdat de baby verdwijnt (heel raar moment) en niet meer terugkomt. Deze Blair Witch is 4Real. De tienerdochter wordt van alle kanten begeerd/bekritiseerd/gepest maar is natuurlijk niet de boosdoener, metalheads herkenden hem al snel. Mooi gedaan, de soufflé dreigt even in te zakken, maar dat einde in Goya-stijl is helemaal goed (het volwassen leven begint.)

Ginger Snaps
Goede keuze voor een avondvullend programma met The Witch want horrorfilm over volwassen worden. Dit keer wordt de weerwolf ingezet als symbool: de maan, maandelijks, snappie? Eerst helft is tegen het geniale aan met semi-Heathers-humor van twee morbide zusters van 15 en 16 die nog steeds wachten op de eerste menstruatie. Wanneer de oudste door een weerwolf wordt aangevallen begint de transformatie, mooie kans om alle motieven gretig uit te werken. Tegen het einde verdampt de humor en wordt het een beetje conventioneel horror maar dat verandert weinig aan een sterke film met twee hele fijne hoofdrolspeelsters. Canada, je weet toch?

Ooit zo'n 4dvd gekocht voor heel weinig met 2 en een half keer bar slecht en Ginger Snaps dus.

ah,,, The Company of Wolves. zeg maar :-)

Precies, ook een goede film. Moet ik weer eens kijken maar ik kreeg het gevoel dat dit thema iets gevoeliger ligt bij dochters (The Witch is wat subtieler.)

gheh ja Company is wel heeeel Freudiaans.

opties genoeg

http://nervecentre.org/sites/default/files/0000215785.jpg?slideshow=true&slideshowAuto=false&slideshowSpeed=4000&speed=350&transition=elastic

Tetsuo II: Body Hammer
Net zo over-the-top, maar nu in kleur. Iets minder arty daardoor (muziek steekt ook wat flets af), maar nog steeds een tamelijk bizar, intens en uniek avontuur.

In Cold Blood
Dan is dit een ander uiterste, het geweld blijft zelfs netjes buiten beeld (en is toch indrukwekkend). Ik ken de soundtrack van Quincy Jones maar had geen idee van de film (geen blurbs gelezen enzo). Soms een beetje raar, home invasion met wat psycho-analyse, ineens is er een voice-over en meer van die dingen. Maar coole film nonetheless.

het boek is echt zo'n middelbare school classic

de biopic Capote gebruikt ook veel uit de zaak/en het boek. (niet dat ik die echt goed vond. just sayin')

Die biopic bedoel je? Had het boek niet gelezen dus ook wat dat betreft geen vooroordelen. :)

ja. e had dat jaar 2 Capote films. Capote en Infamous. Volgens mij vond ik Infamous beter

Het boek is echt heel goed. :-) Come to think of it.. eigenlijk heel erg hip. De deconstructie van een moordenaar. Net die ene serie.

Track of the Cat
'He was a strange son for your pa and me to have.' IJzersterke arthouse western. Barstensvol familie-opstellingen en pikzwarte religie. Niet alleen 'that old time religion' van de zwartekousen, maar ook het duistere sjamanengeloof van de 'natives'. Het gevaar is hier zo symbolisch dat zelfs de personages het inzien. De wraak van de gekleurde Ander op al die witte uitbuiting en gierigheid. Een bebaarde Robert Mitchum speelt de zelfverklaarde 'belangrijke' zoon van een rancher family. Zijn cowboydroom wankelt. De koeien sneuvelen. Een aangewaaide indiaan kijkt toe. Deze 'Joe Sam' heeft één broer al 'besmet'. 'De zwarte panter waart weer rond, zodra het gaat sneeuwen', orakelt hij. En het gáát sneeuwen. Het land rond de ranch verandert in Von Trier-achtige leegte. Decor: non-existent. Eén groot blank projectievlak van angsten. Ze hadden de lijnen op de vloer uit kunnen tekenen. Mitchum wil nu eindelijk wel eens definitief met die panter afrekenen. 'Zolang ie niet zwart is...' Hij trekt een Freudiaans felrode jas aan, en gaat met de spirituele broer (in wonderlijke koeienjas) op pad. Als twee eskimo's door de sneeuw. Op weg naar het onvermijdelijke. Het merendeel van de tijd bivakkeert deze western echter thuis, bij de achtergeblevenen. Daar wacht men mokkend en vol angsten. Buiten helpt Keats: "When I have fears that I may cease to be".

Thank Your Lucky Stars
'Dudin' up, dudin' up, like I wasn't wise.' Dwaze zelf-felicitatie van Hollywood. Nu zijn musicals natuurlijk altijd al onnavolgbaar in het inzetten van showbiz, maar dit is de overtreffende trap. Een musical over een benefiet musical met als real life doel geld in te zamelen (!) voor een benefiet soldatenkantine, gerund door Hollywood. Dat het eindresultaat riekt naar een showreel lijkt me daarmee verklaard. Toch doen de meeste schnabbelaars hun best. En de liedjes zijn lekker kinky, dat soldatenpubliek is immers genoeg schunnigs gewend. 'Love isn't born, it's made!' Wij danken niet alle gelukkige sterren. Erroll Flynn en Bette Davis hadden thuis mogen blijven. Humphrey Bogart zet zichzelf wél leuk voor gek, maar die zingt dan weer niet. Eddie Cantor schmiert een film lang. Ik vraag me af of het split screen trucje – hij speelt twee rollen – een nieuwigheidje was. Joan Leslie heeft aan één rol genoeg. Wat een dotje! Immer 'oozin with enthooziasm'. Een memorabel momentje vormt het korte optreden van Ida Lupino. Ja, ook zij. In een niemendalletje een coole new wave queen wezen, dat is knap! Maar de mooiste scene zit in het begin. In het 'vluchtelingenkamp' op '4 minuten van Vine Street'. De wannabe's die het wíllen maken. Kamperend en hosselend. Misschien ook eens een benefiet dáár organiseren, geachte producers.

Fame
Thomas Acda als filmmaker, het levert op zich wel wat milde glimlachjes op en de twee leads zijn charmant en ik heb ook wel een zwak voor Lies Visschedijk, maar het is toch wat magertjes.

Jag är nyfiken - en film i gult
Politiek geëngageerde experimentele film uit Zweden 1967. Dat klinkt als hard werk. Maar nee, is heel speels dankzij de toepassing van Godards wijze lessen. Je hebt blijkbaar twee versies, een blauw en een geel (Zweedse vlag, dig?) Ik zag de laatste. Lena -echt superleuk met dat kuiltje in haar kin- is politiek actief, ze heeft een heel archief met knipsels op haar kamer in een appartement dat ze deelt met haar alcoholistische vader die ooit op een blauwe maandag aan de Spaanse Burgeroorlog meedeed. De film is een mix van film-over-de-film, een liefdesverhaal en een flinke dosis cinéma verité (altijd fijn) waarbij Lena de-Zweed-op-straat vragen stelt over sociale ongelijkheid en aanverwante onderwerpen (algehele tendens: gelijkheid? Moeilijk. Bestaat ook eigenlijk niet, hete brij, etc). Olof Palme, dan nog idealistische minister van transport, wordt thuis ondervraagd terwijl zijn zoontje aan hem hangt. Martin Luther King was toevallig ook in Zweden, doen we er ook bij. Zoals dat hoort valt Lena op een jonge collega van haar vader, half Thom Hofmann in De Avonden half proto-yuppie, die er allerlei vriendinnen op nahoudt (en een kind). Kan niet lang stand houden ondanks veel seks (van de non-atletische/realistische semi-tedere ook weer niet te serieuze soort, erg goed gedaan.) Afijn, zeer specialistisch maar ik vond het een geweldige kijk in de Zweedse psyche (en op technisch niveau gewoon zeer vooruitstrevend.)

ja de gele is de classic. meen ik. (hoop ik, want dat is ook de enige die ik zag)

beetje de I am Cuba (I am Stockholm) van Zweden. en even links.

Je had hem inderdaad al in 1967 zelf gezien. :)(ben alweer vergeten via welk lettterbxd omweg ik er op ben gekomen, vast zo'n De 1000 Controversiele Films Aller Tijden lijstje). Misschien dat ik die blauwe op een regenachtige zondag nog eens kijk, is korter en minder politiek (alhoewel ik dat laatste juist wel spannend vond.)

Ik heb dit boek voor m'n verjaadag gehad:

http://s32.postimg.org/x6y5xownp/10952936_1097951266885897_5694467546841376900_n.jpg

Die hoef ik zeker niet allemaal te zien, da's wel prettig. :)

Staat er toevallig iets in over The Devils? Boek ziet er uit alsof het uit die tijd komt. ;) Ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoe de ontvangst destijds in Nederland was (als hij al gedraaid heeft natuurlijk)

Het boek is van 1974, zou kunnen, ik kijk vanavond ff . :)

gaaf!

vast wel wat overlap met http://www.filmsite.org/sexinfilms-index.html :=)

Geen Ken Russell whatsoever in dat boek, wel veel heftig geweld (een film die eindigt met 3 minuten lang het dode gelaat van Che Guevara bijv.) en sex, met Otto Muehl als grootste offender.

http://s32.postimg.org/7ce72enmt/IMG_20160511_003750.jpg

Gezellig. Altijd baas boven baas. :/

Kokhalzen onder de plotselinge rijkdom … thx but no thx. :)

Het is niet allemaal even erg hoor, Dusan Makavejev staat er ook in met die Wilhelm Reich-film, en گاو (The Cow).

Het wordt wel heerlijk in plastisch/bevrijdde jaren zeventig neuk-taal gebracht. :)

kunst met een grote.. ja wat precies. Er zullen wel weer een hoop Oostenrijkers bij betrokken zijn geweest :P

The Magician
'Vermom je, opdat ik je weer herken.' Die vermoeiende wetenschappelijke neiging tot doodverklaren, doodverklaard door filmmagiër Bergman. Vogler's 'magnetische theater' elektriseert anno 1846 een Zweeds stadje. De notabelen hebben er al een tijdje naar uitgekeken. Dit is dé kans om af te rekenen met dat bijgeloof. Lang leve de ratio! Begeleid door een kristalheldere akoestische gitaar is de theatertroupe door het nabijgelegen woud getrokken. Silhouetten in een sprookjesbos. Bergman heeft nooit dure hocuspocus nodig om historie tot leven te brengen. Een paar uitgestreken gezichten zijn voor hem genoeg. Het rariteitenkabinet des Dr. Vogler neemt een hoop fijne fremdkorper mee, maar het zijn 'de stillen' die het 'm doen, in deze expressionistische film vol lange schaduwen. Thulin schrijdt in gedistingeerde 'mandrag' rond. Haar tegenspeler Von Sydow is nog wat lastiger te herkennen met Prince-baardje en bijpassende coupe. Intens zwijgend. Wat een acteur. De Kantmannetjes verkneukelen zich intussen en sluiten weddenschappen af. 'Jij haat mij, ik mag jou, heel stimulerend.' De politie-inspecteur met de Trump-lok lacht nog het luidst. Staat en wetenschap samen tegen magie! En dan begint het natuurlijk toch te spoken. Love potions in de bijkeuken, angsten in de slaapkamers. Gestommel en gerommel. 'Je ziet wat je ziet en je weet wat je weet.'

Scanners
'Welcome to our little psychic gymnasium.' Best een toegankelijke Cronenberg. Bíjna geschikt voor het grote publiek. (Dat hij later in de eighties alsnog zou opzoeken.) Scanners lijkt me daarom een tussenfilm. Misschien daarom dat ie me niet zo heel erg greep. Alsof ik ook zelf maar liever gewoon een echt genre-avontuur had gezien. Dan had die top gebillde actrice wel wat eerder mogen verschijnen. Ik snapte de wending naar computers ook niet zo goed. Nee, simpel maakt Cronenberg het nooit. Daarvoor houdt hij ook teveel van technische 'knutsel gore'. En bloed natuurlijk. Op een persco (meer demo) ontploft 'iets'. De speciaal voor de gelegenheid van de telepathische showcase opgetrommelde dokter staat kordaat op. Alsof er nog iets te helpen valt. Het inzetten van de telepathische 'scanners' is een ideetje van Dokter 'Prins Bernhard'. Zoals alle Frankensteins keren zijn creaties zich echter tegen hem. Zijn oplossing: een 'rogue' scanner uit de krochten opduikelen, en hem tegen zijn collega's keren. (Ik zie de Blade Runner hier wel in.) De kerel komt op zijn tocht onder meer de welbekende regular Mr. Combover tegen. Die heeft zijn malende gedachten gesmolten in kunst. Nu moet hij nog van zijn vrienden af... 'Friends, I have them, but I don't want them.' Weer andere scanners vonden die nieuwetijdse oplossing. 'One mind. One nervous system. One soul.'

Scanners vond ik altijd een beetje uit balans, omdat die scene met dat ontploffende hoofd alle aandacht krijgt, soort front loading. Zelf nooit echt heel entthousiast van geweest, maar wel met mooi cronenbergiaans gebouw (toch?) en Biosphere-sample ("too lose your mind...").

Von Sydow was echt heel goed in The Magician. Maar dat iemand in die Thulin trapte. :)

haha ja.

zelfs het gebouw (het kantoor van die Corporation misschien?) staat me niet écht bij nu. (En da's minder dan een etmaal geleden)

de switch naar het computer-thema levert dan in elk geval nog wel een goeie ouderwetse aftiteling op. Oude apparaten FTW.

en ach het einde is wel lekker Kain en Abel. zou Cronenberg een (tweeling)broer hebben

http://www.giantfreakinrobot.com/wp-content/uploads/2014/07/scanners_pic5.jpg

trouwens over Scanners ook nog effe

http://i.imgur.com/F2KdRA7.png

Wow, goed gespot...hoogtepunt van zijn carrière.

haha yeah. ik vond 'm ineens een stukje cooler.

in een andere hoek in diezelfde scene (in een fraaie platenzaak) staart Frank Zappa als Sheik Y de kijker van alle kanten aan :-)

El Club
'Later gaf de priester me pepermuntsnoepjes...' De katholieke kerk. Scientology keer duizend wat betreft gruwelen. Die handen reikten pas echt ver. Wat ik niet snap is de globalisering van het misbruik. Je kunt je makkelijk voorstellen dat in één door priesters geleide kostschool anno 1950 wat misgaat. Maar overal? Van Ierland tot Chili. Wat zit er dan in hemelsnaam wel niet allemaal verkeerd in je organisatie... Regisseur Lorrain (van No!) gaat in El Club de confrontatie aan. Verbaal onwaarschijnlijk expliciet. Hij voert een Maradona-achtige 'gek' op die bij een katholiek rusthuisje gaat staan schreeuwen. Details. Almaar ranzigere details. Tot het bijna absurdistisch komisch wordt. Ik had wel een artikel van Reve over deze film willen lezen. Het Ezeltje is er niks bij. In het 'rusthuis' zitten wat verbannen voormalige geestelijken. Diep in die ontkenningsfase. Ze worden vertroeteld door een zuster die zelf ook wel wat op d'r kerfstok heeft. Na een incident stuurt de 'nieuwe kerk' een 'Vaticaanse bureaucraat'. Hij begint interview af te nemen met de onwillenden. Zij draaien liever eeuwig ontkenningsrondjes, net als hun hazewindhond. Tijdens de finale gaat Lorrain de woorden uit de weg. Wellicht terecht, maar ook wat jammer, door de nogal overheersende cello-muziek. Al blijft Arvo Part – goddank – uit. Spiritualiteit wringt hier.

De Noorderlingen
'Lumumba is even een rondje fietsen.' Van Warmerdams beste. Met De Noorderlingen droomt hij zich een wonderwereld waarin je als kijker graag verdwaalt. Een gevoel dat ook de decorstukjes van geestverwanten als Kaurismaki en Andersson oproepen. Iemand moet op een verlaten perceel in Groningen maar eens een Van Warmerdam-pretpark bouwen! Het akelig egale 'wijkje' uit deze film staat aan de rand van de wereld, pal tegen de perfecte boomgrens. Daar houden de huizen op, en huizen de angsten. Van Warmerdam fungeert zelf als gids. Middenin het bos leest de postbode de stomende geheimen van zijn straat. Zo weet hij dat slager Wouterse wat al te fanatiek met de leverworst zwaait. ('Het mag best een stukje groter hoor.') Bij de stoeipartijen met vrome echtgenote Malherbe valt een tafeltje om. Twee tafelpoten vormen hoorntjes boven het hoofd van de slager. Om over die andere nog te zwijgen. De puberende slagerszoon is de enige kompaan van de postbode. De jongen heeft een obsessie met Congo. Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder blackface! De rituelen bij het kampvuur worden soms geïnterrumpeerd door de impotente jager, of de plaatselijke dikzak op een brommertje. (Van Gogh, zwijgend goed man.) Van mij had de winter niet hoeven komen, en de postbode nóóit moeten gaan. 'Waarom heb jij je jas niet aan?'

Vinyl
'Please be on the lookout for four middle-aged men. I repeat. Four middle aged men.' Het gebeurt elk jaar wel een keer. De verkeerde film. Vinyl had verdilleme over verzamelaars moeten gaan! Misschien word ik ook zelf oud... Niet oud genoeg om deze aalgladde punknostalgie te kunnen waarderen... Free rock & roll met een Bieber-sausje. Nee bedankt, doe me dan toch maar de Buzzcocks, die ik laatst vanuit het Mezz Café de grote zaal hoorde overdonderen. Ze bezaten het vuur zowaar nog. In Vinyl staat de zanger van de Buzzcocks op een begraafplaats. Hij speelt een liedje voor een overleden maat. Een stel andere oude punkdino's ziet elkaar bij die gelegenheid voor het eerst in vele jaren weer. De zanger is nog steeds een klootzak, de bassist laat zich gefrustreerd gelden, de drummer, denkt, duh, dom. Enkel de tweede gitarist heeft het gemaakt. Met een keten van verzorgingstehuizen! Weer op tournee!? 'I don't miss touring about in some crappy old van and living like a refugee.' Met genoeg drank erin, komen de dromen toch terug, en er wordt een nieuw liedje opgenomen. Een hit! Alleen niet met die oude koppen. De hoax is simpel en flauw, net als het deuntje dat vermoeiend vaak langskomt. Had dan als een 'school of rock' een lesjes in punk-historie gegeven. Dit was toch dé kans. En misschien wel de laatste. Punk's (almost) dead.