Filmforum

Ha, zie nu dat je een voorzet had gegeven. Ik miste toch een beetje de Mifune clown voor een beetje lucht. Miike heeft een 3D-remake gemaakt, zag ik, vreemde snuiter.

3D haha. :)

Out Little Sister
Ouders. Uiteindelijk gaat het daar toch altijd weer om. Afwezige vaders. Dwarrelende moeders. Gezien door de ogen van het kind. Zelf wellicht ooit ook ouder. Maar onvermijdelijk altijd kind. Familiethematiek mag je de specialiteit van Koreeda noemen – om niet te zeggen zijn enige thema – en het verveelt nog steeds niet. Het zal de diepgewortelde herkenbaarheid zijn. Toegegeven, Like Father, Like Son bevatte wel net dat scherpe arm/rijk-randje extra. Wierookbedwelming vormt soms een valkuil. Maar tijdens het eerste kwartier van Our Little Sister zat ik gewoon bijna te janken. Oh Japan! Treinen, bossen, en lieve meisjes. Maar ook rituelen. Een zekere hardheid die eigenlijk heel aangenaam is. Zou ik stiekem conservatief zijn? Koreeda zwiert hier weer richting het hinterland. De muziek tingelt á la Hisaishi (of Debussy) en daar in het groene, groene knollenland vindt een drietal meiden een nieuwe, kleine zus. 'A cheery girl'. Zij mag mee naar de 'dorm', onder het juk van stiefma vandaan, nu hun aller vader is gestorven. Elk van de oudere zussen is een fijn typetje. De boylover met de booze, de dwaas met de eigenzinnige kookkunsten. Natuurlijk ga ik zelf voor het moederlijke meisje. Tough love. Strenge wenkbrauwen en paardenstaart, zij durft als enige haar stem te verheffen tegen de ware moeder. Diepe buiging, een kleine zucht en een 'cheers' met umeshu.

Son of Saul
'Je koos een rebbe uit de doden!?' Moeilijke film, natuurlijk. Zo heel vaak dalen we niet af naar 'het krema'. Het duistere hart van Auschwitz. Daar waar 'de stukken' branden en de Sonderkommando's hun werk doen. De 'uitgezonderde' Joden, die korte tijd de vuile klusjes opknapten. Ze noemden ze 'Geheimnistrager'. Poëzie gedurende genocide. Zij hatten es gewusst. Maar hoe film je zoiets? En moet je dat eigenlijk wel willen zien? Deze Hongaarse film kiest voor een hypernerveuze camera. Uiterst dicht op de huid van Saul. Onnatuurlijk dicht. Soms ontbreekt daardoor het overzicht. De scherpte die helemaal zou verbijsteren. De vele Instagram-filters helpen niet. Auschwitz brandt hier in sepia-tinten, als Dante's Inferno. Zou het in werkelijk er niet veel klinischer uit hebben gezien? De anderhalve dag van Saul voltrekt zich tussen oorlogsclichés. Gedistingeerde Duitsers met doodskopemblemen worden afgewisseld met 'Weiter machen's!' van het lagere personeel. Saul vindt na de douches een half-levend 'lijk.' Hij meent zijn zoon te herkennen, en is ten elke prijs bereid dit lichaam te begraven. Eigenlijk ook een soort gek spel. La Vita e Bella, de morbide versie? Son of Saul is helaas beter in actie dan in die paar broodnodige momenten van stilten. Er heerst teveel chaos om metafysische rust te vinden. Ik raakte zelf(s) langzaam afgestompt. 'We zijn allang dood.'

Revanche
Een indrukwekkende thriller uit Oostenrijk. Het pittoreske land is grimmig, de stilte doet waarnemen, met weinig woorden wordt veel gezegd.

The Witch: A New England Folktale
Altijd mooi citaat van William Burroughs: "America is not a young land: it is old and dirty and evil before the settlers, before the Indians." En deze ambient horrorfilm haakt mooi aan bij die gedachte. Hardcore christelijke kolonistenfamilie wordt uit een nederzetting verbannen en gaat aan de rand van een bos wonen. Tegen de herfst is het inderdaad prachtig. Totdat de baby verdwijnt (heel raar moment) en niet meer terugkomt. Deze Blair Witch is 4Real. De tienerdochter wordt van alle kanten begeerd/bekritiseerd/gepest maar is natuurlijk niet de boosdoener, metalheads herkenden hem al snel. Mooi gedaan, de soufflé dreigt even in te zakken, maar dat einde in Goya-stijl is helemaal goed (het volwassen leven begint.)

Ginger Snaps
Goede keuze voor een avondvullend programma met The Witch want horrorfilm over volwassen worden. Dit keer wordt de weerwolf ingezet als symbool: de maan, maandelijks, snappie? Eerst helft is tegen het geniale aan met semi-Heathers-humor van twee morbide zusters van 15 en 16 die nog steeds wachten op de eerste menstruatie. Wanneer de oudste door een weerwolf wordt aangevallen begint de transformatie, mooie kans om alle motieven gretig uit te werken. Tegen het einde verdampt de humor en wordt het een beetje conventioneel horror maar dat verandert weinig aan een sterke film met twee hele fijne hoofdrolspeelsters. Canada, je weet toch?

Ooit zo'n 4dvd gekocht voor heel weinig met 2 en een half keer bar slecht en Ginger Snaps dus.

ah,,, The Company of Wolves. zeg maar :-)

Precies, ook een goede film. Moet ik weer eens kijken maar ik kreeg het gevoel dat dit thema iets gevoeliger ligt bij dochters (The Witch is wat subtieler.)

gheh ja Company is wel heeeel Freudiaans.

opties genoeg

http://nervecentre.org/sites/default/files/0000215785.jpg?slideshow=true&slideshowAuto=false&slideshowSpeed=4000&speed=350&transition=elastic

Tetsuo II: Body Hammer
Net zo over-the-top, maar nu in kleur. Iets minder arty daardoor (muziek steekt ook wat flets af), maar nog steeds een tamelijk bizar, intens en uniek avontuur.

In Cold Blood
Dan is dit een ander uiterste, het geweld blijft zelfs netjes buiten beeld (en is toch indrukwekkend). Ik ken de soundtrack van Quincy Jones maar had geen idee van de film (geen blurbs gelezen enzo). Soms een beetje raar, home invasion met wat psycho-analyse, ineens is er een voice-over en meer van die dingen. Maar coole film nonetheless.

het boek is echt zo'n middelbare school classic

de biopic Capote gebruikt ook veel uit de zaak/en het boek. (niet dat ik die echt goed vond. just sayin')

Die biopic bedoel je? Had het boek niet gelezen dus ook wat dat betreft geen vooroordelen. :)

ja. e had dat jaar 2 Capote films. Capote en Infamous. Volgens mij vond ik Infamous beter

Het boek is echt heel goed. :-) Come to think of it.. eigenlijk heel erg hip. De deconstructie van een moordenaar. Net die ene serie.

Track of the Cat
'He was a strange son for your pa and me to have.' IJzersterke arthouse western. Barstensvol familie-opstellingen en pikzwarte religie. Niet alleen 'that old time religion' van de zwartekousen, maar ook het duistere sjamanengeloof van de 'natives'. Het gevaar is hier zo symbolisch dat zelfs de personages het inzien. De wraak van de gekleurde Ander op al die witte uitbuiting en gierigheid. Een bebaarde Robert Mitchum speelt de zelfverklaarde 'belangrijke' zoon van een rancher family. Zijn cowboydroom wankelt. De koeien sneuvelen. Een aangewaaide indiaan kijkt toe. Deze 'Joe Sam' heeft één broer al 'besmet'. 'De zwarte panter waart weer rond, zodra het gaat sneeuwen', orakelt hij. En het gáát sneeuwen. Het land rond de ranch verandert in Von Trier-achtige leegte. Decor: non-existent. Eén groot blank projectievlak van angsten. Ze hadden de lijnen op de vloer uit kunnen tekenen. Mitchum wil nu eindelijk wel eens definitief met die panter afrekenen. 'Zolang ie niet zwart is...' Hij trekt een Freudiaans felrode jas aan, en gaat met de spirituele broer (in wonderlijke koeienjas) op pad. Als twee eskimo's door de sneeuw. Op weg naar het onvermijdelijke. Het merendeel van de tijd bivakkeert deze western echter thuis, bij de achtergeblevenen. Daar wacht men mokkend en vol angsten. Buiten helpt Keats: "When I have fears that I may cease to be".

Thank Your Lucky Stars
'Dudin' up, dudin' up, like I wasn't wise.' Dwaze zelf-felicitatie van Hollywood. Nu zijn musicals natuurlijk altijd al onnavolgbaar in het inzetten van showbiz, maar dit is de overtreffende trap. Een musical over een benefiet musical met als real life doel geld in te zamelen (!) voor een benefiet soldatenkantine, gerund door Hollywood. Dat het eindresultaat riekt naar een showreel lijkt me daarmee verklaard. Toch doen de meeste schnabbelaars hun best. En de liedjes zijn lekker kinky, dat soldatenpubliek is immers genoeg schunnigs gewend. 'Love isn't born, it's made!' Wij danken niet alle gelukkige sterren. Erroll Flynn en Bette Davis hadden thuis mogen blijven. Humphrey Bogart zet zichzelf wél leuk voor gek, maar die zingt dan weer niet. Eddie Cantor schmiert een film lang. Ik vraag me af of het split screen trucje – hij speelt twee rollen – een nieuwigheidje was. Joan Leslie heeft aan één rol genoeg. Wat een dotje! Immer 'oozin with enthooziasm'. Een memorabel momentje vormt het korte optreden van Ida Lupino. Ja, ook zij. In een niemendalletje een coole new wave queen wezen, dat is knap! Maar de mooiste scene zit in het begin. In het 'vluchtelingenkamp' op '4 minuten van Vine Street'. De wannabe's die het wíllen maken. Kamperend en hosselend. Misschien ook eens een benefiet dáár organiseren, geachte producers.

Fame
Thomas Acda als filmmaker, het levert op zich wel wat milde glimlachjes op en de twee leads zijn charmant en ik heb ook wel een zwak voor Lies Visschedijk, maar het is toch wat magertjes.

Jag är nyfiken - en film i gult
Politiek geëngageerde experimentele film uit Zweden 1967. Dat klinkt als hard werk. Maar nee, is heel speels dankzij de toepassing van Godards wijze lessen. Je hebt blijkbaar twee versies, een blauw en een geel (Zweedse vlag, dig?) Ik zag de laatste. Lena -echt superleuk met dat kuiltje in haar kin- is politiek actief, ze heeft een heel archief met knipsels op haar kamer in een appartement dat ze deelt met haar alcoholistische vader die ooit op een blauwe maandag aan de Spaanse Burgeroorlog meedeed. De film is een mix van film-over-de-film, een liefdesverhaal en een flinke dosis cinéma verité (altijd fijn) waarbij Lena de-Zweed-op-straat vragen stelt over sociale ongelijkheid en aanverwante onderwerpen (algehele tendens: gelijkheid? Moeilijk. Bestaat ook eigenlijk niet, hete brij, etc). Olof Palme, dan nog idealistische minister van transport, wordt thuis ondervraagd terwijl zijn zoontje aan hem hangt. Martin Luther King was toevallig ook in Zweden, doen we er ook bij. Zoals dat hoort valt Lena op een jonge collega van haar vader, half Thom Hofmann in De Avonden half proto-yuppie, die er allerlei vriendinnen op nahoudt (en een kind). Kan niet lang stand houden ondanks veel seks (van de non-atletische/realistische semi-tedere ook weer niet te serieuze soort, erg goed gedaan.) Afijn, zeer specialistisch maar ik vond het een geweldige kijk in de Zweedse psyche (en op technisch niveau gewoon zeer vooruitstrevend.)

ja de gele is de classic. meen ik. (hoop ik, want dat is ook de enige die ik zag)

beetje de I am Cuba (I am Stockholm) van Zweden. en even links.

Je had hem inderdaad al in 1967 zelf gezien. :)(ben alweer vergeten via welk lettterbxd omweg ik er op ben gekomen, vast zo'n De 1000 Controversiele Films Aller Tijden lijstje). Misschien dat ik die blauwe op een regenachtige zondag nog eens kijk, is korter en minder politiek (alhoewel ik dat laatste juist wel spannend vond.)

Ik heb dit boek voor m'n verjaadag gehad:

http://s32.postimg.org/x6y5xownp/10952936_1097951266885897_5694467546841376900_n.jpg

Die hoef ik zeker niet allemaal te zien, da's wel prettig. :)

Staat er toevallig iets in over The Devils? Boek ziet er uit alsof het uit die tijd komt. ;) Ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoe de ontvangst destijds in Nederland was (als hij al gedraaid heeft natuurlijk)

Het boek is van 1974, zou kunnen, ik kijk vanavond ff . :)

gaaf!

vast wel wat overlap met http://www.filmsite.org/sexinfilms-index.html :=)

Geen Ken Russell whatsoever in dat boek, wel veel heftig geweld (een film die eindigt met 3 minuten lang het dode gelaat van Che Guevara bijv.) en sex, met Otto Muehl als grootste offender.

http://s32.postimg.org/7ce72enmt/IMG_20160511_003750.jpg

Gezellig. Altijd baas boven baas. :/

Kokhalzen onder de plotselinge rijkdom … thx but no thx. :)

Het is niet allemaal even erg hoor, Dusan Makavejev staat er ook in met die Wilhelm Reich-film, en گاو (The Cow).

Het wordt wel heerlijk in plastisch/bevrijdde jaren zeventig neuk-taal gebracht. :)

kunst met een grote.. ja wat precies. Er zullen wel weer een hoop Oostenrijkers bij betrokken zijn geweest :P

The Magician
'Vermom je, opdat ik je weer herken.' Die vermoeiende wetenschappelijke neiging tot doodverklaren, doodverklaard door filmmagiër Bergman. Vogler's 'magnetische theater' elektriseert anno 1846 een Zweeds stadje. De notabelen hebben er al een tijdje naar uitgekeken. Dit is dé kans om af te rekenen met dat bijgeloof. Lang leve de ratio! Begeleid door een kristalheldere akoestische gitaar is de theatertroupe door het nabijgelegen woud getrokken. Silhouetten in een sprookjesbos. Bergman heeft nooit dure hocuspocus nodig om historie tot leven te brengen. Een paar uitgestreken gezichten zijn voor hem genoeg. Het rariteitenkabinet des Dr. Vogler neemt een hoop fijne fremdkorper mee, maar het zijn 'de stillen' die het 'm doen, in deze expressionistische film vol lange schaduwen. Thulin schrijdt in gedistingeerde 'mandrag' rond. Haar tegenspeler Von Sydow is nog wat lastiger te herkennen met Prince-baardje en bijpassende coupe. Intens zwijgend. Wat een acteur. De Kantmannetjes verkneukelen zich intussen en sluiten weddenschappen af. 'Jij haat mij, ik mag jou, heel stimulerend.' De politie-inspecteur met de Trump-lok lacht nog het luidst. Staat en wetenschap samen tegen magie! En dan begint het natuurlijk toch te spoken. Love potions in de bijkeuken, angsten in de slaapkamers. Gestommel en gerommel. 'Je ziet wat je ziet en je weet wat je weet.'

Scanners
'Welcome to our little psychic gymnasium.' Best een toegankelijke Cronenberg. Bíjna geschikt voor het grote publiek. (Dat hij later in de eighties alsnog zou opzoeken.) Scanners lijkt me daarom een tussenfilm. Misschien daarom dat ie me niet zo heel erg greep. Alsof ik ook zelf maar liever gewoon een echt genre-avontuur had gezien. Dan had die top gebillde actrice wel wat eerder mogen verschijnen. Ik snapte de wending naar computers ook niet zo goed. Nee, simpel maakt Cronenberg het nooit. Daarvoor houdt hij ook teveel van technische 'knutsel gore'. En bloed natuurlijk. Op een persco (meer demo) ontploft 'iets'. De speciaal voor de gelegenheid van de telepathische showcase opgetrommelde dokter staat kordaat op. Alsof er nog iets te helpen valt. Het inzetten van de telepathische 'scanners' is een ideetje van Dokter 'Prins Bernhard'. Zoals alle Frankensteins keren zijn creaties zich echter tegen hem. Zijn oplossing: een 'rogue' scanner uit de krochten opduikelen, en hem tegen zijn collega's keren. (Ik zie de Blade Runner hier wel in.) De kerel komt op zijn tocht onder meer de welbekende regular Mr. Combover tegen. Die heeft zijn malende gedachten gesmolten in kunst. Nu moet hij nog van zijn vrienden af... 'Friends, I have them, but I don't want them.' Weer andere scanners vonden die nieuwetijdse oplossing. 'One mind. One nervous system. One soul.'

Scanners vond ik altijd een beetje uit balans, omdat die scene met dat ontploffende hoofd alle aandacht krijgt, soort front loading. Zelf nooit echt heel entthousiast van geweest, maar wel met mooi cronenbergiaans gebouw (toch?) en Biosphere-sample ("too lose your mind...").

Von Sydow was echt heel goed in The Magician. Maar dat iemand in die Thulin trapte. :)

haha ja.

zelfs het gebouw (het kantoor van die Corporation misschien?) staat me niet écht bij nu. (En da's minder dan een etmaal geleden)

de switch naar het computer-thema levert dan in elk geval nog wel een goeie ouderwetse aftiteling op. Oude apparaten FTW.

en ach het einde is wel lekker Kain en Abel. zou Cronenberg een (tweeling)broer hebben

http://www.giantfreakinrobot.com/wp-content/uploads/2014/07/scanners_pic5.jpg

trouwens over Scanners ook nog effe

http://i.imgur.com/F2KdRA7.png

Wow, goed gespot...hoogtepunt van zijn carrière.

haha yeah. ik vond 'm ineens een stukje cooler.

in een andere hoek in diezelfde scene (in een fraaie platenzaak) staart Frank Zappa als Sheik Y de kijker van alle kanten aan :-)

El Club
'Later gaf de priester me pepermuntsnoepjes...' De katholieke kerk. Scientology keer duizend wat betreft gruwelen. Die handen reikten pas echt ver. Wat ik niet snap is de globalisering van het misbruik. Je kunt je makkelijk voorstellen dat in één door priesters geleide kostschool anno 1950 wat misgaat. Maar overal? Van Ierland tot Chili. Wat zit er dan in hemelsnaam wel niet allemaal verkeerd in je organisatie... Regisseur Lorrain (van No!) gaat in El Club de confrontatie aan. Verbaal onwaarschijnlijk expliciet. Hij voert een Maradona-achtige 'gek' op die bij een katholiek rusthuisje gaat staan schreeuwen. Details. Almaar ranzigere details. Tot het bijna absurdistisch komisch wordt. Ik had wel een artikel van Reve over deze film willen lezen. Het Ezeltje is er niks bij. In het 'rusthuis' zitten wat verbannen voormalige geestelijken. Diep in die ontkenningsfase. Ze worden vertroeteld door een zuster die zelf ook wel wat op d'r kerfstok heeft. Na een incident stuurt de 'nieuwe kerk' een 'Vaticaanse bureaucraat'. Hij begint interview af te nemen met de onwillenden. Zij draaien liever eeuwig ontkenningsrondjes, net als hun hazewindhond. Tijdens de finale gaat Lorrain de woorden uit de weg. Wellicht terecht, maar ook wat jammer, door de nogal overheersende cello-muziek. Al blijft Arvo Part – goddank – uit. Spiritualiteit wringt hier.

De Noorderlingen
'Lumumba is even een rondje fietsen.' Van Warmerdams beste. Met De Noorderlingen droomt hij zich een wonderwereld waarin je als kijker graag verdwaalt. Een gevoel dat ook de decorstukjes van geestverwanten als Kaurismaki en Andersson oproepen. Iemand moet op een verlaten perceel in Groningen maar eens een Van Warmerdam-pretpark bouwen! Het akelig egale 'wijkje' uit deze film staat aan de rand van de wereld, pal tegen de perfecte boomgrens. Daar houden de huizen op, en huizen de angsten. Van Warmerdam fungeert zelf als gids. Middenin het bos leest de postbode de stomende geheimen van zijn straat. Zo weet hij dat slager Wouterse wat al te fanatiek met de leverworst zwaait. ('Het mag best een stukje groter hoor.') Bij de stoeipartijen met vrome echtgenote Malherbe valt een tafeltje om. Twee tafelpoten vormen hoorntjes boven het hoofd van de slager. Om over die andere nog te zwijgen. De puberende slagerszoon is de enige kompaan van de postbode. De jongen heeft een obsessie met Congo. Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder blackface! De rituelen bij het kampvuur worden soms geïnterrumpeerd door de impotente jager, of de plaatselijke dikzak op een brommertje. (Van Gogh, zwijgend goed man.) Van mij had de winter niet hoeven komen, en de postbode nóóit moeten gaan. 'Waarom heb jij je jas niet aan?'

Vinyl
'Please be on the lookout for four middle-aged men. I repeat. Four middle aged men.' Het gebeurt elk jaar wel een keer. De verkeerde film. Vinyl had verdilleme over verzamelaars moeten gaan! Misschien word ik ook zelf oud... Niet oud genoeg om deze aalgladde punknostalgie te kunnen waarderen... Free rock & roll met een Bieber-sausje. Nee bedankt, doe me dan toch maar de Buzzcocks, die ik laatst vanuit het Mezz Café de grote zaal hoorde overdonderen. Ze bezaten het vuur zowaar nog. In Vinyl staat de zanger van de Buzzcocks op een begraafplaats. Hij speelt een liedje voor een overleden maat. Een stel andere oude punkdino's ziet elkaar bij die gelegenheid voor het eerst in vele jaren weer. De zanger is nog steeds een klootzak, de bassist laat zich gefrustreerd gelden, de drummer, denkt, duh, dom. Enkel de tweede gitarist heeft het gemaakt. Met een keten van verzorgingstehuizen! Weer op tournee!? 'I don't miss touring about in some crappy old van and living like a refugee.' Met genoeg drank erin, komen de dromen toch terug, en er wordt een nieuw liedje opgenomen. Een hit! Alleen niet met die oude koppen. De hoax is simpel en flauw, net als het deuntje dat vermoeiend vaak langskomt. Had dan als een 'school of rock' een lesjes in punk-historie gegeven. Dit was toch dé kans. En misschien wel de laatste. Punk's (almost) dead.

Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder blackface!

Hoe waar. :) Moet hem duidelijk weer eens kijken want ik ben veel vergeten. Maar ligt het nou aan mij of is dit een compleet unicum in de NL film qua sprookjesachtige/surrealistische intentie?

mij schiet ook niet veel vergelijkbaars te binnen. De film is zo onwerkelijk anders dat ie niet eens in Nederland lijkt opgenomen. En zo rijk van kleur. woah.

Er waren eens drie broers: Alex, Marc en Vincent. De eerste wilde missionaris worden, de tweede landmeter en de derde wielrenner. Het liep allemaal anders. Vertel.
‘We zijn alle drie geboren in Haarlem, waar onze vader toneelknecht was. Toen hij kon promoveren van toneelknecht tot toneelmeester, verhuisden wij naar Den Bosch. Naar een nieuwbouwwijk die nog gebouwd moest worden. Het was één grote lege zandvlakte met één straat: de Marco Polostraat. Dat was bijna exact het decor van De Noorderlingen. Tegenwoordig is die wijk een probleemwijk.’

https://decorrespondent.nl/605/Ik-denk-heel-vaak-niks/57372755-842234ed

de banjo tune vind ik ook heerlijk in de film. de missietentoonstelling is heel erg Hugo Claus, het Mes.

wel - en ik hintte er al op - vind ik het verhaal wat ontsporen nadat Alex zichzelf als de postbode heeft laten afvoeren. Daarna is de film het noorden wel kwijt, zonder dat dat heel erg is.

De Noorderlingen volledig buiten. Op een zandvlakte waar Almere zou komen te liggen. Het straatje, de huizen, het bos, de vijver: alles hebben we zelf gebouwd.'

10 Cloverfield Lane
Veel goeds over gehoord en inderdaad erg goed. Uitstekende performances (belangrijk want je moet het doen met drie hoofdrolspelers), een goed verhaal met een paar leuke 'verkeerde beentjes' en vooral behoorlijk spannend.

De Grote Zwaen
Beetje Coen brothers-achtige film maar slechts bij vlagen even grappig, vooral door een prettige cast een ruime voldoende. Nineties heet het, maar het voelt als eighties (alweer), heeft sws als belangrijk voordeel dat er geen mobiele telefonie had.

Stones in Exile
Toen deze uitkwam had ik er even helemaal geen zin. Maar vandaag had ik behoefte aan een rockumentary en waarom dan niet gewoon een van de betere verhalen doen. Is even schrikken in het begin. Will.i.am? Jack White? Benico Del Toro!? Wat hebben die er mee te maken? Scorcese weer die een rammelend verhaal houdt van "it's about this...it's about that." Waarna mijn vrouw droog opmerkte "daar gaat het helemaal niet over." In koor: "het gaat over COKE!" Meesterzet trouwens van die maker, die talking heads komen niet meer terug tot het einde, dus de echte documentaire is vrij clean, in hypernerveuze stijl. Mooi tijdsbeeld, lekker chillen aan de Rivièra, gaat al snel toch over de muziek en het opnemen daarvan. Had van mij nog wel wat langer gemogen. Was even bang dat men om de hete brij van de d-r-u-g-s zou gaan, maar dat wordt ook netjes afgehandeld (misschien iets te netjes, al hoewel die joint-draaiende koter.) Geen Gram Parsons though. Maar al met al niet ontevreden.

The Atrocity Exhibition
'If it was intended as therapy, the question arises: for whom?' Tarkovsky ontdekt the pornogravsky. The Atrocity Exhibition zwiert van associatie naar associatie. Voorbij het begrijpen, richting het Freudiaans onbewuste. Of zoals het zelf stelt: 'The undeniable link between science and pornography.' Ik betrapte mezelf aanvankelijk op een pijnlijk soort onwil. Een bijna letterlijk zúigende, pneumatische film zoals deze, vereist nu eenmaal concentratie. Moeite. Niets wordt hier op een presenteerblaadje aangereikt. Het komt goed vanaf het aha-moment dat auto's beginnen te crashen. Crash test dummies zakken fluïde ineen. Aha! Ballard dus, en diens smeltende seksualiteit van de machine. De low-budget adaptatie van Weiss goochelt met geleende beelden, maf acteerwerk, en een heel fijne spacy soundtrack, al moeten we toch echt een minpuntje voor Gorecki rekenen. Door de hypnotiserende opeenstapeling van geweld en seks ontstaan langzaam realisaties. Beleefde VS hun eigen atoombom pas echt in anti-these Vietnam? Toen zagen ze pas on screen wat voor bloedbad ze in Japan hadden aangericht. En dan het mooiste shot: een man in uniform naast een gigantische ijzeren 'grijper'. Wellicht gewoon een constructie om autowrakken op de vuilnisbelt te deponeren, maar het lijkt net De Hand der Mensheid die De Bom dropte.

Lola
'Iets willen dat is het voornaamste.' Lange tijd heeft de best geklede en gekapte werkloze van Nantes gedwaald. Wat is het Franse woord voor 'slacker'? De jongen heeft sinds drie dagen een nieuwe baan, maar kwam al vijf keer te laat... Zo eentje. In zijn stamcafé vergeet de uitbaatster de suiker in zijn koffie. Het zit niet mee. L'ennui. Maar dan komt hij in een prachtige 'winkelpassage' een oude vriendin tegen. Het vlammetje wordt aangewakkerd. Zij doet ook zó enthousiast. Is dat nou oprecht? Of probeert ook zij gewoon zichzelf aan te wakkeren. Zie hier de kleinstedelijke worstelingen van Demy's personage. Lola was zijn debuutfilm, maar van enige twijfel valt niks te bemerken. Tankstation-melancholie. Bij Demy bestaat zoiets gewoon. Ook hier al. En natuurlijk zijn er vele matrozen, de grootste fantasie van Demy. Een van de ze Amerikanen stapt op een een bepaald moment een 'cabaret' uit. Ook hij komt zijn vlam tegen (diezelfde vrouw!). 'Ik zocht je overal.. Sur les ponts.' Ik neurie er zachtjes bij 'On y danse, on y danse.' Lola gaat over liefdes in alle vormen. Dus ook de Eerste Liefde. In dé scene van de film beleeft een lolita-meisje met haar matroos de kermis. Dankzij de hulp van een Boards of Canada-achtige Bach op klavecimbel, streelt de scene onverbloemd alle zintuigen. Genieten vóór de desillusies. Zorgeloos zwieren.

Orfeu Negro
Ah, Griekse mythologie...altijd goed, behalve als Nederlandse schrijvers zich er mee bemoeien. Maar goed dit is Brazilië 1959, half-geidealiseerd en half-realistisch. Het verhaal van Orpheus door de carnaval-molen en dat werkt zowaar. Prachtige beelden met natuurlijk het briljante shot van Orpheus die Eurydice wegdraagt door de verlaten straten na een nacht feest. De muziek zoals te verwachten is geweldig, een grote samba-trip met een vleugje bossanova hier en daar (Jobim hè) waardoor het richting het eindfeest steeds hypnotischer wordt (en al helemaal in de Macumbe "onderwereld".) Opvallend trouwens hoe goed de mannen kunnen dansen, op een hele relaxte manier.

Lebenszeichen
'Dat duurde eeuwen!' 'Mensch, wat is híer eeuwen!?'. Drie soldaten in een zuilenveld. Resten van antieke standbeelden hebben het fort achter hen gestut. De tengerste der Duitsers maakt zijn gründliche gymnasium-opleiding ten gelde en bestudeert de inscripties. De dikzak probeert de stemming er met kippen en kakkerlakken in te houden. Om de derde man gaat het. Hij heet Stroszek. Een bekende naam. Dit geweldige debuut van Herzog is een ruw pareltje in zwart-wit. Klassiek traag. De mannen verven uit verveling een deurtje. Kijken hoe verf droogt. 'Die kwasten kunnen we straks wel weggooien zonder terpentine.' Maar in de zoemende leegte van de Griekse zomer droogt meer op. Stroszek is niet voor niets door de legerleiding naar een onbelangrijk munitiedepot gestuurd. Herzog nadert langzaam maar zeker die ultieme literaire klassieker over soldatenverveling. Dino Buzzati's De Woestijn van de Tartaren. Ook een verhaal over De Wacht op een fort. Ook spelend in een ver en mysterieus sprookjesland, met een vijand die nooit verschijnt. Het gevaar komt van binnenuit. 'Nu ben ik enkel nog in gevecht met mezelf.' De tweede helft van Lebenszeichen ontspoort in slow motion. De voice-over becommentarieert het stoïcijns. De Griekse snaren dempen de ontbrandende pijn. Het muildier trilt en wordt weggesleept. Een getekend leven.

Io La Conescevo Bene
'Een grotere auto, of een kortere jurk, mevrouw.' Italiaanse logica. Het sombere inzicht in het moderne consumerisme-leven kwam vroeg daar. Het 'dolce vita' is niet zo 'dolce', de 'bellezza' niet zo 'grande'. Allang uitgepuzzeld. Nu rest slechts de verveling van ragazzi, onvermijdelijke paparazzi en oude mannetjes die tevergeefs nog een dansje proberen te wagen. Io La Conescevo Bene mag een original zijn (want uit 1965) maar de thematiek is inmiddels dermate bekend dat het soms een rondje om de renaissancekerk lijkt. Fragmenten uit eerdere én latere films schieten door het hoofd. La Ragazza Con La Valigia, bijvoorbeeld, om er slechts één te noemen. We zien ook hier een Silvie Meijs-meisje met vele looks in vele vignetten. Beeldschoon, dus ideaal voor Tumblr, maar daarmee zou ik de soundtrack ernstig tekort doen. Het meisje draait graag plaatjes. Sterker nog, in feite zijn ballades het enige wat ze écht leuk vindt. Haar carrière als 'actrice' vlot niet. Haar lovers blijven niet. Eén grote maskerade van eenzaamheid. Daarom zijn de ontmoetingen met de losers het mooist. Die spiegelen haar beter dan de feestjes. De bokser die zich voor centjes in elkaar laat meppen. De garagist die droomt van wat hij nooit kan krijgen. De puberjongen met zijn eerste crush. En de Afrikaan die zijn kop in een emmer ijs steekt. Jammer van het gemakzuchtige einde.

http://p3.storage.canalblog.com/37/14/110219/24041669.jpg

plaatje uit Lebenszeichen. Zegt alles :D

maar daarmee zou ik de soundtrack ernstig tekort doen

Er is ergens op zo'n feest een of andere Italiaanse rock & roll-band die echt geweldig is, snapte eindelijk de hypnotische kick.
Die film had moeten eindigen met de autorit, Antonioni-stilo.

(checkt soundtrack)

Ah, Piccioni (zelfde als La decima vittima). :)

:) jep klasbak.

Die film had moeten eindigen met de autorit, Antonioni-stilo.

geen perfecte film (erg lang ook wel) maar dit soort shotjes. YESH

https://2.bp.blogspot.com/-cXaVl3R00VQ/VuBD366j26I/AAAAAAAAOCA/xU1ciNrBkdA/s1600/knewherwellblu00015.jpg

Dat gedeelte met die gozer was geweldig, beetje rondjes draaien in die boot en die blaffende hond erbij.

Kiki's Delivery Service
'Op deze manier ben ik tegen morgenochtend een witte kat.' Een melig probleempje voor Kiki en haar zwarte kat. De 'heks in opleiding' staat op eigen benen. Of beter, op eigen bezemsteel. Ook al is het dan die van haar mama. Een laatste cadeau, wanneer ze op haar 13e vertrekt. Meisjes van 13... Ze worden volwassen. Kiki and her week of Wonders. Wat een Bildung der Geist. Wat een kordaatheid. Eén knuffel van ma (en een kus van pa) en weg is ze. De Miyazaki-melancholietrein arriveert al vroeg. Tussen het hooi op weg naar naar Europa Wonderland. Miyazaki moet wel de meest Europese Japanner zijn. Hij verenigt hier alle Europese talen en culturen in één ongerepte stad. Ik begon te dromen van een adaptatie van de Radetzkymars. Tuurlijk, vergezocht. Maar iets in het denken van Miyazaki ademt de nostalgie van Roth en Zweig. Te midden van talen en (Amerikaanse!) radio heeft de animatiemeester geen angst voor rake stiltes. Maar er zijn ook voorzichtige erotische knipogen. Verlegen Kiki maakt volwassen vrienden. Een auto rijdt een knappe kompaan bijna voorbij. 'Je dacht dat ik een jongen was, met zulke benen!?'. Zoals alle meisjes van Miyazaki vindt Kiki haar weg. Met hulp van de kat, die haar het goede – en in zekere zin tragische – voorbeeld geeft. Volg je instinct. 'Ik voel me nog wel wat treurig maar het gaat al beter'.

Démanty Noci
'Hoe lang hebben we nou al niet gegeten?' 'Heeft het zin te tellen?' Toevallig had ik net Het Respijt van Primo Levi gelezen. Een o zo menselijke herinnering aan die korte periode post-Auschwitz dat Levi door Europa dwaalde. Een enorm bewijs van de kracht van kunst. In Démanty Noci beleven twee joodse jongens een veel korter en grimmiger 'respijt'. Ze ontsnappen uit één van de veewagens en zetten het op een lopen. De ervaringen van Levi zijn daarbij nooit ver weg. Les 1 in overleven luidt: goede schoenen. Typerend voor deze film is dat het pulken in de voetwonden bijna een genot wordt. Pijn is in elk geval nog niet dood... In hun grote KL-jassen zien de jongens er op een duistere manier bijna paradijs-vogel hip uit. (Zou er ooit een Tsjechische black metal band zijn geweest die ze droeg?) Démanty Noci is een nagenoeg woordloze film. Dicht op de huid van de jongens schieten de bomen en plaatsen voorbij. De extreem psychedelische Eisenstein-editing maakt het allemaal nog wat onoverzichtelijker. De totale verwarring. Flitsen vooruit en terug. Premonities die niet uitkomen. Angsten die dat wel doen. In de finale – en dat is al heel snel, de film duurt maar een uurtje – gaat een stel aartslelijke oude Duitse mennekes op pad. Geweren in de aanslag. Zij kennen de 'regle du jeu'. Vrolijke liedjes worden aangeheven. Een onsmakelijk feestmaal aangeheven.

Maar iets in het denken van Miyazaki ademt de nostalgie van Roth en Zweig.

In die vliegenierfilm zat hij ook al te verwijzen naar Thomas Mann, whaddaguy. Kiki laatst weer gekeken. Zo mooi, zo compleet.