Filmforum

Scanners vond ik altijd een beetje uit balans, omdat die scene met dat ontploffende hoofd alle aandacht krijgt, soort front loading. Zelf nooit echt heel entthousiast van geweest, maar wel met mooi cronenbergiaans gebouw (toch?) en Biosphere-sample ("too lose your mind...").

Von Sydow was echt heel goed in The Magician. Maar dat iemand in die Thulin trapte. :)

haha ja.

zelfs het gebouw (het kantoor van die Corporation misschien?) staat me niet écht bij nu. (En da's minder dan een etmaal geleden)

de switch naar het computer-thema levert dan in elk geval nog wel een goeie ouderwetse aftiteling op. Oude apparaten FTW.

en ach het einde is wel lekker Kain en Abel. zou Cronenberg een (tweeling)broer hebben

http://www.giantfreakinrobot.com/wp-content/uploads/2014/07/scanners_pic5.jpg

trouwens over Scanners ook nog effe

http://i.imgur.com/F2KdRA7.png

Wow, goed gespot...hoogtepunt van zijn carrière.

haha yeah. ik vond 'm ineens een stukje cooler.

in een andere hoek in diezelfde scene (in een fraaie platenzaak) staart Frank Zappa als Sheik Y de kijker van alle kanten aan :-)

El Club
'Later gaf de priester me pepermuntsnoepjes...' De katholieke kerk. Scientology keer duizend wat betreft gruwelen. Die handen reikten pas echt ver. Wat ik niet snap is de globalisering van het misbruik. Je kunt je makkelijk voorstellen dat in één door priesters geleide kostschool anno 1950 wat misgaat. Maar overal? Van Ierland tot Chili. Wat zit er dan in hemelsnaam wel niet allemaal verkeerd in je organisatie... Regisseur Lorrain (van No!) gaat in El Club de confrontatie aan. Verbaal onwaarschijnlijk expliciet. Hij voert een Maradona-achtige 'gek' op die bij een katholiek rusthuisje gaat staan schreeuwen. Details. Almaar ranzigere details. Tot het bijna absurdistisch komisch wordt. Ik had wel een artikel van Reve over deze film willen lezen. Het Ezeltje is er niks bij. In het 'rusthuis' zitten wat verbannen voormalige geestelijken. Diep in die ontkenningsfase. Ze worden vertroeteld door een zuster die zelf ook wel wat op d'r kerfstok heeft. Na een incident stuurt de 'nieuwe kerk' een 'Vaticaanse bureaucraat'. Hij begint interview af te nemen met de onwillenden. Zij draaien liever eeuwig ontkenningsrondjes, net als hun hazewindhond. Tijdens de finale gaat Lorrain de woorden uit de weg. Wellicht terecht, maar ook wat jammer, door de nogal overheersende cello-muziek. Al blijft Arvo Part – goddank – uit. Spiritualiteit wringt hier.

De Noorderlingen
'Lumumba is even een rondje fietsen.' Van Warmerdams beste. Met De Noorderlingen droomt hij zich een wonderwereld waarin je als kijker graag verdwaalt. Een gevoel dat ook de decorstukjes van geestverwanten als Kaurismaki en Andersson oproepen. Iemand moet op een verlaten perceel in Groningen maar eens een Van Warmerdam-pretpark bouwen! Het akelig egale 'wijkje' uit deze film staat aan de rand van de wereld, pal tegen de perfecte boomgrens. Daar houden de huizen op, en huizen de angsten. Van Warmerdam fungeert zelf als gids. Middenin het bos leest de postbode de stomende geheimen van zijn straat. Zo weet hij dat slager Wouterse wat al te fanatiek met de leverworst zwaait. ('Het mag best een stukje groter hoor.') Bij de stoeipartijen met vrome echtgenote Malherbe valt een tafeltje om. Twee tafelpoten vormen hoorntjes boven het hoofd van de slager. Om over die andere nog te zwijgen. De puberende slagerszoon is de enige kompaan van de postbode. De jongen heeft een obsessie met Congo. Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder blackface! De rituelen bij het kampvuur worden soms geïnterrumpeerd door de impotente jager, of de plaatselijke dikzak op een brommertje. (Van Gogh, zwijgend goed man.) Van mij had de winter niet hoeven komen, en de postbode nóóit moeten gaan. 'Waarom heb jij je jas niet aan?'

Vinyl
'Please be on the lookout for four middle-aged men. I repeat. Four middle aged men.' Het gebeurt elk jaar wel een keer. De verkeerde film. Vinyl had verdilleme over verzamelaars moeten gaan! Misschien word ik ook zelf oud... Niet oud genoeg om deze aalgladde punknostalgie te kunnen waarderen... Free rock & roll met een Bieber-sausje. Nee bedankt, doe me dan toch maar de Buzzcocks, die ik laatst vanuit het Mezz Café de grote zaal hoorde overdonderen. Ze bezaten het vuur zowaar nog. In Vinyl staat de zanger van de Buzzcocks op een begraafplaats. Hij speelt een liedje voor een overleden maat. Een stel andere oude punkdino's ziet elkaar bij die gelegenheid voor het eerst in vele jaren weer. De zanger is nog steeds een klootzak, de bassist laat zich gefrustreerd gelden, de drummer, denkt, duh, dom. Enkel de tweede gitarist heeft het gemaakt. Met een keten van verzorgingstehuizen! Weer op tournee!? 'I don't miss touring about in some crappy old van and living like a refugee.' Met genoeg drank erin, komen de dromen toch terug, en er wordt een nieuw liedje opgenomen. Een hit! Alleen niet met die oude koppen. De hoax is simpel en flauw, net als het deuntje dat vermoeiend vaak langskomt. Had dan als een 'school of rock' een lesjes in punk-historie gegeven. Dit was toch dé kans. En misschien wel de laatste. Punk's (almost) dead.

Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder blackface!

Hoe waar. :) Moet hem duidelijk weer eens kijken want ik ben veel vergeten. Maar ligt het nou aan mij of is dit een compleet unicum in de NL film qua sprookjesachtige/surrealistische intentie?

mij schiet ook niet veel vergelijkbaars te binnen. De film is zo onwerkelijk anders dat ie niet eens in Nederland lijkt opgenomen. En zo rijk van kleur. woah.

Er waren eens drie broers: Alex, Marc en Vincent. De eerste wilde missionaris worden, de tweede landmeter en de derde wielrenner. Het liep allemaal anders. Vertel.
‘We zijn alle drie geboren in Haarlem, waar onze vader toneelknecht was. Toen hij kon promoveren van toneelknecht tot toneelmeester, verhuisden wij naar Den Bosch. Naar een nieuwbouwwijk die nog gebouwd moest worden. Het was één grote lege zandvlakte met één straat: de Marco Polostraat. Dat was bijna exact het decor van De Noorderlingen. Tegenwoordig is die wijk een probleemwijk.’

https://decorrespondent.nl/605/Ik-denk-heel-vaak-niks/57372755-842234ed

de banjo tune vind ik ook heerlijk in de film. de missietentoonstelling is heel erg Hugo Claus, het Mes.

wel - en ik hintte er al op - vind ik het verhaal wat ontsporen nadat Alex zichzelf als de postbode heeft laten afvoeren. Daarna is de film het noorden wel kwijt, zonder dat dat heel erg is.

De Noorderlingen volledig buiten. Op een zandvlakte waar Almere zou komen te liggen. Het straatje, de huizen, het bos, de vijver: alles hebben we zelf gebouwd.'

10 Cloverfield Lane
Veel goeds over gehoord en inderdaad erg goed. Uitstekende performances (belangrijk want je moet het doen met drie hoofdrolspelers), een goed verhaal met een paar leuke 'verkeerde beentjes' en vooral behoorlijk spannend.

De Grote Zwaen
Beetje Coen brothers-achtige film maar slechts bij vlagen even grappig, vooral door een prettige cast een ruime voldoende. Nineties heet het, maar het voelt als eighties (alweer), heeft sws als belangrijk voordeel dat er geen mobiele telefonie had.

Stones in Exile
Toen deze uitkwam had ik er even helemaal geen zin. Maar vandaag had ik behoefte aan een rockumentary en waarom dan niet gewoon een van de betere verhalen doen. Is even schrikken in het begin. Will.i.am? Jack White? Benico Del Toro!? Wat hebben die er mee te maken? Scorcese weer die een rammelend verhaal houdt van "it's about this...it's about that." Waarna mijn vrouw droog opmerkte "daar gaat het helemaal niet over." In koor: "het gaat over COKE!" Meesterzet trouwens van die maker, die talking heads komen niet meer terug tot het einde, dus de echte documentaire is vrij clean, in hypernerveuze stijl. Mooi tijdsbeeld, lekker chillen aan de Rivièra, gaat al snel toch over de muziek en het opnemen daarvan. Had van mij nog wel wat langer gemogen. Was even bang dat men om de hete brij van de d-r-u-g-s zou gaan, maar dat wordt ook netjes afgehandeld (misschien iets te netjes, al hoewel die joint-draaiende koter.) Geen Gram Parsons though. Maar al met al niet ontevreden.

The Atrocity Exhibition
'If it was intended as therapy, the question arises: for whom?' Tarkovsky ontdekt the pornogravsky. The Atrocity Exhibition zwiert van associatie naar associatie. Voorbij het begrijpen, richting het Freudiaans onbewuste. Of zoals het zelf stelt: 'The undeniable link between science and pornography.' Ik betrapte mezelf aanvankelijk op een pijnlijk soort onwil. Een bijna letterlijk zúigende, pneumatische film zoals deze, vereist nu eenmaal concentratie. Moeite. Niets wordt hier op een presenteerblaadje aangereikt. Het komt goed vanaf het aha-moment dat auto's beginnen te crashen. Crash test dummies zakken fluïde ineen. Aha! Ballard dus, en diens smeltende seksualiteit van de machine. De low-budget adaptatie van Weiss goochelt met geleende beelden, maf acteerwerk, en een heel fijne spacy soundtrack, al moeten we toch echt een minpuntje voor Gorecki rekenen. Door de hypnotiserende opeenstapeling van geweld en seks ontstaan langzaam realisaties. Beleefde VS hun eigen atoombom pas echt in anti-these Vietnam? Toen zagen ze pas on screen wat voor bloedbad ze in Japan hadden aangericht. En dan het mooiste shot: een man in uniform naast een gigantische ijzeren 'grijper'. Wellicht gewoon een constructie om autowrakken op de vuilnisbelt te deponeren, maar het lijkt net De Hand der Mensheid die De Bom dropte.

Lola
'Iets willen dat is het voornaamste.' Lange tijd heeft de best geklede en gekapte werkloze van Nantes gedwaald. Wat is het Franse woord voor 'slacker'? De jongen heeft sinds drie dagen een nieuwe baan, maar kwam al vijf keer te laat... Zo eentje. In zijn stamcafé vergeet de uitbaatster de suiker in zijn koffie. Het zit niet mee. L'ennui. Maar dan komt hij in een prachtige 'winkelpassage' een oude vriendin tegen. Het vlammetje wordt aangewakkerd. Zij doet ook zó enthousiast. Is dat nou oprecht? Of probeert ook zij gewoon zichzelf aan te wakkeren. Zie hier de kleinstedelijke worstelingen van Demy's personage. Lola was zijn debuutfilm, maar van enige twijfel valt niks te bemerken. Tankstation-melancholie. Bij Demy bestaat zoiets gewoon. Ook hier al. En natuurlijk zijn er vele matrozen, de grootste fantasie van Demy. Een van de ze Amerikanen stapt op een een bepaald moment een 'cabaret' uit. Ook hij komt zijn vlam tegen (diezelfde vrouw!). 'Ik zocht je overal.. Sur les ponts.' Ik neurie er zachtjes bij 'On y danse, on y danse.' Lola gaat over liefdes in alle vormen. Dus ook de Eerste Liefde. In dé scene van de film beleeft een lolita-meisje met haar matroos de kermis. Dankzij de hulp van een Boards of Canada-achtige Bach op klavecimbel, streelt de scene onverbloemd alle zintuigen. Genieten vóór de desillusies. Zorgeloos zwieren.

Orfeu Negro
Ah, Griekse mythologie...altijd goed, behalve als Nederlandse schrijvers zich er mee bemoeien. Maar goed dit is Brazilië 1959, half-geidealiseerd en half-realistisch. Het verhaal van Orpheus door de carnaval-molen en dat werkt zowaar. Prachtige beelden met natuurlijk het briljante shot van Orpheus die Eurydice wegdraagt door de verlaten straten na een nacht feest. De muziek zoals te verwachten is geweldig, een grote samba-trip met een vleugje bossanova hier en daar (Jobim hè) waardoor het richting het eindfeest steeds hypnotischer wordt (en al helemaal in de Macumbe "onderwereld".) Opvallend trouwens hoe goed de mannen kunnen dansen, op een hele relaxte manier.

Lebenszeichen
'Dat duurde eeuwen!' 'Mensch, wat is híer eeuwen!?'. Drie soldaten in een zuilenveld. Resten van antieke standbeelden hebben het fort achter hen gestut. De tengerste der Duitsers maakt zijn gründliche gymnasium-opleiding ten gelde en bestudeert de inscripties. De dikzak probeert de stemming er met kippen en kakkerlakken in te houden. Om de derde man gaat het. Hij heet Stroszek. Een bekende naam. Dit geweldige debuut van Herzog is een ruw pareltje in zwart-wit. Klassiek traag. De mannen verven uit verveling een deurtje. Kijken hoe verf droogt. 'Die kwasten kunnen we straks wel weggooien zonder terpentine.' Maar in de zoemende leegte van de Griekse zomer droogt meer op. Stroszek is niet voor niets door de legerleiding naar een onbelangrijk munitiedepot gestuurd. Herzog nadert langzaam maar zeker die ultieme literaire klassieker over soldatenverveling. Dino Buzzati's De Woestijn van de Tartaren. Ook een verhaal over De Wacht op een fort. Ook spelend in een ver en mysterieus sprookjesland, met een vijand die nooit verschijnt. Het gevaar komt van binnenuit. 'Nu ben ik enkel nog in gevecht met mezelf.' De tweede helft van Lebenszeichen ontspoort in slow motion. De voice-over becommentarieert het stoïcijns. De Griekse snaren dempen de ontbrandende pijn. Het muildier trilt en wordt weggesleept. Een getekend leven.

Io La Conescevo Bene
'Een grotere auto, of een kortere jurk, mevrouw.' Italiaanse logica. Het sombere inzicht in het moderne consumerisme-leven kwam vroeg daar. Het 'dolce vita' is niet zo 'dolce', de 'bellezza' niet zo 'grande'. Allang uitgepuzzeld. Nu rest slechts de verveling van ragazzi, onvermijdelijke paparazzi en oude mannetjes die tevergeefs nog een dansje proberen te wagen. Io La Conescevo Bene mag een original zijn (want uit 1965) maar de thematiek is inmiddels dermate bekend dat het soms een rondje om de renaissancekerk lijkt. Fragmenten uit eerdere én latere films schieten door het hoofd. La Ragazza Con La Valigia, bijvoorbeeld, om er slechts één te noemen. We zien ook hier een Silvie Meijs-meisje met vele looks in vele vignetten. Beeldschoon, dus ideaal voor Tumblr, maar daarmee zou ik de soundtrack ernstig tekort doen. Het meisje draait graag plaatjes. Sterker nog, in feite zijn ballades het enige wat ze écht leuk vindt. Haar carrière als 'actrice' vlot niet. Haar lovers blijven niet. Eén grote maskerade van eenzaamheid. Daarom zijn de ontmoetingen met de losers het mooist. Die spiegelen haar beter dan de feestjes. De bokser die zich voor centjes in elkaar laat meppen. De garagist die droomt van wat hij nooit kan krijgen. De puberjongen met zijn eerste crush. En de Afrikaan die zijn kop in een emmer ijs steekt. Jammer van het gemakzuchtige einde.

http://p3.storage.canalblog.com/37/14/110219/24041669.jpg

plaatje uit Lebenszeichen. Zegt alles :D

maar daarmee zou ik de soundtrack ernstig tekort doen

Er is ergens op zo'n feest een of andere Italiaanse rock & roll-band die echt geweldig is, snapte eindelijk de hypnotische kick.
Die film had moeten eindigen met de autorit, Antonioni-stilo.

(checkt soundtrack)

Ah, Piccioni (zelfde als La decima vittima). :)

:) jep klasbak.

Die film had moeten eindigen met de autorit, Antonioni-stilo.

geen perfecte film (erg lang ook wel) maar dit soort shotjes. YESH

https://2.bp.blogspot.com/-cXaVl3R00VQ/VuBD366j26I/AAAAAAAAOCA/xU1ciNrBkdA/s1600/knewherwellblu00015.jpg

Dat gedeelte met die gozer was geweldig, beetje rondjes draaien in die boot en die blaffende hond erbij.

Kiki's Delivery Service
'Op deze manier ben ik tegen morgenochtend een witte kat.' Een melig probleempje voor Kiki en haar zwarte kat. De 'heks in opleiding' staat op eigen benen. Of beter, op eigen bezemsteel. Ook al is het dan die van haar mama. Een laatste cadeau, wanneer ze op haar 13e vertrekt. Meisjes van 13... Ze worden volwassen. Kiki and her week of Wonders. Wat een Bildung der Geist. Wat een kordaatheid. Eén knuffel van ma (en een kus van pa) en weg is ze. De Miyazaki-melancholietrein arriveert al vroeg. Tussen het hooi op weg naar naar Europa Wonderland. Miyazaki moet wel de meest Europese Japanner zijn. Hij verenigt hier alle Europese talen en culturen in één ongerepte stad. Ik begon te dromen van een adaptatie van de Radetzkymars. Tuurlijk, vergezocht. Maar iets in het denken van Miyazaki ademt de nostalgie van Roth en Zweig. Te midden van talen en (Amerikaanse!) radio heeft de animatiemeester geen angst voor rake stiltes. Maar er zijn ook voorzichtige erotische knipogen. Verlegen Kiki maakt volwassen vrienden. Een auto rijdt een knappe kompaan bijna voorbij. 'Je dacht dat ik een jongen was, met zulke benen!?'. Zoals alle meisjes van Miyazaki vindt Kiki haar weg. Met hulp van de kat, die haar het goede – en in zekere zin tragische – voorbeeld geeft. Volg je instinct. 'Ik voel me nog wel wat treurig maar het gaat al beter'.

Démanty Noci
'Hoe lang hebben we nou al niet gegeten?' 'Heeft het zin te tellen?' Toevallig had ik net Het Respijt van Primo Levi gelezen. Een o zo menselijke herinnering aan die korte periode post-Auschwitz dat Levi door Europa dwaalde. Een enorm bewijs van de kracht van kunst. In Démanty Noci beleven twee joodse jongens een veel korter en grimmiger 'respijt'. Ze ontsnappen uit één van de veewagens en zetten het op een lopen. De ervaringen van Levi zijn daarbij nooit ver weg. Les 1 in overleven luidt: goede schoenen. Typerend voor deze film is dat het pulken in de voetwonden bijna een genot wordt. Pijn is in elk geval nog niet dood... In hun grote KL-jassen zien de jongens er op een duistere manier bijna paradijs-vogel hip uit. (Zou er ooit een Tsjechische black metal band zijn geweest die ze droeg?) Démanty Noci is een nagenoeg woordloze film. Dicht op de huid van de jongens schieten de bomen en plaatsen voorbij. De extreem psychedelische Eisenstein-editing maakt het allemaal nog wat onoverzichtelijker. De totale verwarring. Flitsen vooruit en terug. Premonities die niet uitkomen. Angsten die dat wel doen. In de finale – en dat is al heel snel, de film duurt maar een uurtje – gaat een stel aartslelijke oude Duitse mennekes op pad. Geweren in de aanslag. Zij kennen de 'regle du jeu'. Vrolijke liedjes worden aangeheven. Een onsmakelijk feestmaal aangeheven.

Maar iets in het denken van Miyazaki ademt de nostalgie van Roth en Zweig.

In die vliegenierfilm zat hij ook al te verwijzen naar Thomas Mann, whaddaguy. Kiki laatst weer gekeken. Zo mooi, zo compleet.

Ik kom er maar niet in. Ik heb het nu een paar keer geprobeerd met die films van hem, maar ik zit na tien minuten al te fluiten "Heidi, Heidi, deine Welt sind die Bergen...".

Ook één van mijn favorieten, KIki, maar ik begrijp wel dat Olaf het niets vind, Japanse animatiefilms hebben over het algemeen iets mierzoets en op een onbestemde wijze iets heel sentimenteels, kan ook aan de muziek liggen die wat drakerig kan zijn.
Ik kan er de vinger niet op leggen, waarom de films van Miyazaki's mij zo ontroeren.
Een voorwaarde in ieder geval is dat je de getekende wereld en de charme die deze ademt waardeert, en ik vermoed dat Olaf hier al tegenaan loopt...

ghehe het is wel altijd een Groen Groen Knollenland.

de muziek was in Kiki niet eens héél sterk. Al zit er wel weer een heerlijk 'une petite village' accordeonnetje in.

zit nu op 7/11 wat betreft Miyazaki features (om het als een soort Pokémon XP score te zeggen). Vooral van Porco Rosso heb ik nog wel verwachtingen. :)

La Notte
'Ik heb op dit moment géén gedachte, maar ik verwacht er wel een.' Blokken met Antonioni. Gestoorde schuifspelletjes. Ooit stond er een kampioensfoto van PSV in de Volkskrant. Je zag een gigantische grijze muur, met aan end een mannetje op een balkon dat de schaal omhoog stak. Da's die Antonioni-vibe. Totaal weggedrukt tussen massieve muren. Zelfs een boekenkast lijkt een gevangenis. Jeanne Moureau sjokt door de blokkendoos Milaan, langs de laatste restjes van haar relatie. Het leven dat er nog is, is stervende. Letterlijk. In de openingsfase bezoeken Moureau en Mastroianni een van de weinige dingen die ze nog delen. Een vriend in het ziekenhuis. 'De vakanties in mijn leven zijn best ironisch', grapt de stervende. Moureau's mondhoeken gaan alvast wat meer richting haar 'resting bitch face'. (Wie doet dat beter?') Mastroianni bekijkt alvast wat 'nieuws'... In mijn favoriete sequentie laat de film hem in de steek. Moureau, daarin ga ik helemaal mee. Ze laat zich door een taxi 'buiten de binnenstad' rijden. Hier botst het verbrokkelende oude op het nieuwe. In dit aftandse verleden ligt het laatste beetje hoop. Tegen de achtergrond van de Breda-fabriek steken jongens vuurpijlen af. Alles gaat in rook op. In verschroeiend realistisch zwart-wit. En Monica Vitti blaast de kaarsjes op het eindeloze feest uit. 'Jullie hebben me uitgeput, jullie twee.'

Tokyo Fist
Ik denk dat Kruijswijk deze film wel had willen zien, na die salto mortale in de Giro. Een Alles Naar de Klote-gevoel. De soundtrack is alvast manisch genoeg, al blijft de echte gabber helaas uit. (Er zijn gelukkig wel wat blastbeats). Deze Japanse 'avant garde horrorfilm' uit mid jaren '90 zal Takashi Miike zeker geïnspireerd hebben. Op zichzelf is dat al bizar. Dat er dus vóór Takashi Miike nog andere, minstens zo gestoorde Takashi Miikes waren! Een brave kantoorklerk kachelt overdag gigantisch repetitieve flatgebouwen af. Ja, heel even is zelfs hier de beklemming van een zekere Antonioni te bespeuren. Maar dat soort serene arthouse invloeden worden snel tot pulp geslagen. En de pulp wordt ook weer tot pulp geslagen. De Cronenbergiaanse body horror is opgebouwd rond heel amusante stop motion gore. Ik dacht dat de krioelende wormpjes en bloedvaatjes zelf ook nog wel met elkaar op de vuist zouden gaan. Vanwaar al dit geknok? Wel... Het aloude haantjesgevecht om een dame. Male insecurity in turbo overdrive. En de kantoorklerk neemt de handschoen op. Tegen een gestoorde profbokser. Moet je dat nou wel doen? Alle vuistslagen beukten mij snel murw. Dit is niet de Japanse quirkyness die aan mij besteed is. Dan nog liever de verknipte seksuele momentjes. Aan Tokyo Fist zitten haken en ogen. Letterlijk. Wil er iemand een piercing?

The Pajama Game
'Hurry up, hurry up, can't waste time.' Een goudeerlijke kapitalistische musical. Galmen in de sweat shop, roffelend en tappend om die minieme opslag die een mens pas écht gelukkig maakt. In de pittoreske fabriek is de wereld overzichtelijk. Overal hangen fraaie neon borden die werkelijk álles aangeven, van 'drink fountain' tot 'stairway'. Sleeptite produceert comfortabele én sexy pyjama's voor de consumptiemiddenklasse. Romantiek wordt in deze nieuwe tijden... een duet met een memorecorder! Het is misschien wel het beste moment uit de film. De manager (type Kirk Douglas) is ingepakt door een meisje van de emballage. Eén probleempje. Zij runt ook het grievance committee. Doris Day – want om haar gaat het – had heur haar waarschijnlijk nooit stoerder. Zij en de manager delen om te beginnen al die coup. En later ook de coupe, tegen de Noord-Koreaanse fanatieke fabrieksdirecteur De vele liedjes vervelen nergens. Ook omdat ze lekker 'opera' worden gezongen. Niet al te gladjes, het hart op de tong. Hernando's Hideaway! Doris Day speelt voor misthoorn, al heeft ze nog wel één stil momentje voor de spiegel. (Noem het haar memorecorder). 'You with the stars in your eyes.' In haar huisje aan het spoor brengt de manager zijn definitieve ode. 'Stop all this small talk, I've got somethin ' better for your lips to do. Toe maar.

Unter dir die Stadt
Bankiers kijken neer op de stad, het gepeupel. Een scharrel vormt een brug tussen de werelden. Akelig volk, die bankiers (het 'genieten' van de piep-krak muziek, mooi getroffen), stylish film.

Seven Psychopaths
Beetje rommelige film maar wel een hele goeie cast.

Requiem For The American Dream
Was een beetje bang voor anderhalf uur die stem van Chomsky, ook al is wat ie zegt nog zo de moeite waard, maar het was niet zo lang en toch wel erg de moeite waard. Geld als taal, hoe verzinnen ze het.

The VVitch
Lekker zwaar op de hand en dat ouwe Engels maakt het niet makkelijker, maar wel een lekker sfeertje en vooral het einde is mooi. Ook een fijne soundtrack.

yay Unter dir die Stadt!

ik doe nog even een Antonioni-plaatje, dat sluit natuurlijk ook weer prima op die film an.

http://i.imgur.com/G5OMvMM.png

zal Takashi Miike zeker geïnspireerd hebben.

Vast, leuk film-weetje: Shinya Tsukamoto speelt in Ichi the Killer, de titelrol van die rukker zelfs.

De wandeling van Moreau is een van mijn favo filmmomenten ooit.

Het Gevecht is ook SYMBOLISCH

(ongetwijfeld)

oh ja Ichi the Killer, god. Ik heb mijn limiet wel effe bereikt.

A Brighter Summer Day
Twee guitige mennekes in uniform koekeloeren vanaf een stellage naar de filmopnamen beneden. Hoeveel uren mag het duren? Vele, vele. Door de velden en de wijken van Taiwan anno jaren '50. Een eilandje met een boeiende geschiedenis. Na de overwinning van Mao werd Taiwan ineens overspoeld door 'mainlanders'. Gestaalde nationalisten die hun nederlaag der nederlagen hadden geleden. Nu zaten ze in alle opzichten verslagen op dat eilandje. Edward Yang focust op een van de overgestoken families. Al twaalf jaar daar, maar nog steeds die ontworteling. Waar horen ze? Ontsnappen aan het unheimische kent zijn vaste patronen. Een dochter zoekt het in religie. Pa droomt vol vrouwonvriendelijkheden van vroeger. Velen van ver. (Amerika!) Het hoofdpersonage houdt het op de erecodes van de straatgang. Maar dan ben je al heel dicht bij gekte. De eerste helft van de film lijken de avonturen nog wel lief en nostalgisch. Ook in Taipei was de heupshake van Elvis groot! Zijn grootste fan zingt met koorknaapjes-stem The King. Maar halverwege het epos slaat de toon om. Een oude radio wordt een metafoor. Door de jongens uit elkaar gehaald, maar nét niet helemaal goed terug in elkaar gezet. Zie daar het leven van hun ouders in die moeizame re-constructie van China. En de jeugd lijdt nog het meest. Relaties verstrikt in een klamboenet.

Mister Roberts
'I heard the news. The war was ending and I couldn't get to it.' Een oorlogsfilm zonder oorlog. Zo zie ik ze graag. Hoe minder er gebeurt, hoe beter. Het soldatenleven bestaat uit verveling. Dát aankunnen is ook een vorm van kracht. (Het wordt hier letterlijk gezegd.) Niet dat de film veel tijd maakt voor zulke 'Tartaarse' overpeinzingen. Hollywood draait hier een heel aangenaam rondje in de retro-carroussel. In de fifties verlangde men blijkbaar alweer naar 10-15 jaar eerder. De oorlogsjaren kregen een gouden gloed. Toen stonden de neuzen nog dezelfde kant op, en voelde Hollywood zich belangrijk. Een indrukwekkend veteranenteam is opgetrommeld voor een ode aan die films van weleer. Ford en LeRoy regisseerden samen. Cagney – lééfde die nog! – speelt de klassieke Charles Laughton-achtige rol als nukkige kapitein. Zelfs William Powell doet mee als 'de doc'. Maar het mooist is de titelrol voor de man met de goudbruine stem: Henry Fonda. Hij ziet er bijna Bogartesk afgepeigerd uit, en dat past precies. In de fifties konden oorlogsfilms een vleugje minder patriottisme bevatten, en een vleugje meer melancholie. De luitenant op het oorlogsschip dat nooit actie ziet, droomt van zelfdestructie. Meestal leidt ene Jack Lemmon 'm af met ouderwetse meligheid, maar ook Lemmon heeft 'm wel door. 'He was happy for a minute, did you hear him laughing?'

Ford en LeRoy regisseerden samen

dat is een ietwat te lieve veronderstelling van zaken. LeRoy nam het van Ford over want die had zowel fysieke problemen als problemen met de acteurs ghehe. (geen aardige man, Ford.)

Nostalghia
Daar ging Tarkovksy dan eindelijk de mist in, letterlijk af en toe (hoho). Goed, het is lastig om na Stalker een film te maken maar dit gaat echt bijna compleet mis. Een aaneenschakeling van pseudo-wijsheden waarbij ik echt flink moest vechten tegen de slaap. Geen idee wat er mis ging, want het Italië dat Tarkovsky filmt is geweldig fotogeniek -oud, half-ondergedompeld- maar het voelt als een film van iemand die creatief vastzat en dan maar met moeite scènes aan elkaar heeft geplakt.

Night of the Living Dead
'You can be the boss down there, I'm boss up here.' Ik wil niet in elk Afro-Amerikaan een metafoor gaan zien, maar Night of the Living Dead profiteert er toch in hoge mate van. Dit is de nacht van de omkeringen. Een soort carnaval. De doden komen tot leven, blanke kantoorlui verstoppen zich met hun gezinnetjes in de kelder. En Ben, de 'neger'? Hij heeft de touwtjes in handen. Hij weet hoe het zit. 'With all of us working, we could fix this place up in no time.' Of zei iemand anders dat nou... Ik hoop van niet!. In de klassieke openingsscene valt een vroege zombie een dorky meisje en haar al even nerdy broer aan. Broer roept plagerig: 'He's coming to get you Barbra!' Het meisje vervalt in totale staat van apathie, waar zelfs de sterke handen van de nieuwe boss haar nauwelijks meer uit wakker kunnen schudden. (Hij doet meestal héél voorzichtig met ze.) De subversieve 'reign of terror' die Amerika intussen op haar grondvesten schudt, beweegt zich sloom. De mad men zijn een mash up van vele clichés. (Een deel kannibalisme, beetje outer space erbij). Echt eng worden ze nooit. Het knauwen aan botten is nog het onsmakelijkst. Als meta-maatschappijkritiek blijft de film echter leuk. Black guy gets to shoot the wite man twice! En het einde is briljant. Als de morgen aanbreekt, wordt alles weer normaal. En normaal in Amerika... Dat lijkt me duidelijk. Realisme!

Pelle Erobreren
De immigrantendroom. Altijd op weg naar beter. Een Zweedse vader en een zoon in hetzelfde schuitje. Door de mist richting haven. Ik speurde naar het Vrijheidsbeeld, terwijl de vader over het droomland verhaalt. Wat de mensen er eten. (Veel!) Wat de kinderen er doen. (Niets!) Dan verschijnen de vlaggen. Ze zijn in Denemarken beland. Voor zijn immigrantendroom hoeft de eenvoudige Lasse Kallstrom uit Tommelila niet ver te reizen. En misschien is dat maar beter ook. Want dergelijke droombeelden van naties, ze blijken weer illusies. En dan treedt immigrantendroom 2.0 in werking. Zolang zoonlief Pelle het dan maar goed zal hebben, als gift van een arme man. Pelle begint nu zelf alvast maar van Amerika te dromen. Hun nieuwe leven op een Deense boerderij kent zijn momenten van muzikaliteit en vrijheid, maar het is toch vooral heel hard werken. Zo ruw als het meesterwerk The Tree of Wooden Clogs wordt het nooit, maar dat is echt zo'n film die je nooit meer óngezien krijgt. Het lijk in de klas vormt hier bovendien een verstild moment van pijn, en een akelige voorafschaduwing bovendien. Bovenal is daar altijd de magistrale Max von Sydow, een kei als de doodsimpele ongeletterde stalknecht. Jandekiaans verslagen probeert hij zoon Pelle het weinige dat hij weet mee te geven. Tot hij zelf niks meer weet. 'Kunnen we hier niet blijven?'

The King and I
Met vet accent: 'In foreign country is best you like everyone until you leave.' Een bekend verhaal. Anna en de koning van Siam. De kordate Westerlinge kwam de moderniteit brengen. In de jaren '30 al eens verfilmd. Die staat trouwens ook al in de NY Times 1000 – ze krijgen er daar blijkbaar geen genoeg van... Welke versie valt te verkiezen? Ik zou zeggen: toch deze musical, al is het maar voor de schitterende kleuren. Blauwe paleistuinen in de Thaise nacht. Rode waaiers, gouden pilaren. Een 'echt' sprookje. The King and I is zich gelukkig bewust van de eigen exotiserende blik. Zo wordt Anna's liefdesmoraal lichtjes op de hak genomen. De koning heeft een old skool harem, maar die 'enige ware' romantiek waarin Anne gelooft, is dat nou zoveel beter? (De vrouw blijft een bloempje wachtend op de pluk...) Haar zoontje komt er trouwens ook heel bekaaid vanaf, dankzij mama's business! (Flauw...) Het ware entertainment zit voor mij in een paar Max Havelaar-achtige meta-intermezzi. Twee lokalo's zingen het mooiste duet. En wat te denken van dé bizarre highlight van de film. 'I regret to present you, Simon Legree'. De negerhut van Oom Tom, in een Siamese uitvoering, met Broadway-mentaliteit. Dat is nog eens adapteren. Komt die Amerikaanse Burgeroorlog zelfs in Bangkok nog van pas. De koning blijft erin. 'Who can say what it is that makes a man die?'

The Coal Miner's Daughter
'I never thought of ever leavin' Butcher Holler.' Het bijzondere leven van countryzangeres Loretta Lynn. Of preciezer. Haar bijzonder korte jeugd. Vanaf 13 Up was ze getrouwd, en 20 Up waren er al vele kids. Een filmwaardig bestaan, zo vond ook Apted. Een specialist in het volgen van levens. Toch blijft de bildung hier het best. Dat hoort bij het biopic-genre. De kiem, daar willen we zijn. Kleine Loretta (Sissy Spacek) groeit op in een soort Harlan County. Moonshine, muziek en mijnen. Verlegen pa (Levon Helm) hosselt onder de grond. Ma versteld de broeken. Als de radio aan mág, klinkt er country. Een goede basis voor het Amerikaanse levenslied, waar de armoede een idylle wordt. Een dissonant verschijnt in de vorm van een moderne soldaat. Een jongen uit het oeuvre van JD Salinger. Net na D-Day valt de twintiger voor de Onschuld. Een dertienjarig muurbloempje dat van níets weet. De eerste nacht blijkt geen pretje. Maar Loretta leert bij. 'Well, I like my lovin' done country style'. Als Loretta genoeg gemoederd heeft, maakt echtgenoot weer een ander projectje van haar. De twee jakkeren in een auto langs de radiostations rond Nashville. Loretta babbelt en zingt erop los, en vindt en passant haar eigen girl power uit. Vrouwen wég van mijn man! In trauma's heeft de film geen zin. Ik dacht... Er komen wel pep-pillen. Maar neen. O sister where art thou.

Go Go Tales
Uit de periode dat Abel Ferrara echt in een coke-waas leek te zijn verdwaald en het lang twijfelachtig was of hij ooit nog een film zou maken. Nooit aan Go Go Tales toegekomen. Stripclubs hè? Altijd een ongemakkelijk loserachtig fenomeen. Hier ook, ondanks veel bekende Ferrara regulars: Modine (superslecht kapsel), Asia Argento (verrassend weinig gebruikt) en Willem Defoe die toch weer zijn best doet in een vreemde rol als lotto-verslaafde clubeigenaar. Meteen ook het echte Ferrara-moment: Defoe die in een groezelig Noo Yawk kantoor weer een kaartje koopt en in reli-tl licht onder de indruk is van de slogan: "Win for life". De rest is een beetje kluchterig, niet goed, niet slecht ook, enigszins gered door een fantastische anekdote.

20,000 days on earth
In tegenstelling tot andere forumlieden hier ben ik wel een (gematigd) liefhebber van Cave's muziek, dat wil zeggen pakweg 4 albums vind ik errug goed en ik houd van zijn stem.
En in tegenstelling tot veel pop artiesten heeft Cave best wel wat te vertellen hoor. Maar alles wat Cave te vertellen heeft en laat zien is vooraf heel nauwkeurig door Cave alleen gecomponeerd en georkestreerd en gespeeld door de eenmansband Cave, de muziek laat dan nog wat anderen toe, maar that's it.
Dat kun je hem verwijten, want hoe zien anderen Cave? Maar dat kun je ook bewonderen, want hij heeft de moeite genomen zijn personage goed uit te werken en de kijker een 'compleet, 'af' karakter' te presenteren. Hier eens geen aarzelende, naar woorden zoekende artiest, die met zijn onhandigheid of hoekigheid of wereldvreemdheid veel sympathie en gevoel van echtheid bij de kijker oproept, maar ook irriteert omdat dit gedrag altijd een voorwaarde lijkt te zijn om als authentiek te worden gezien. Dit keer ook geen familie, collega's en bekenden die zich in superlatieven uitlaten over een genie. Nee Cave heeft alle touwtjes in handen genomen en laat zichzelf zien als een weldenkend (maar bedacht), open (maar gedoseerd) en oprecht sympathiek mens. Dit is niet langer de Cave in zijn Berlijn (1987) periode, hij heeft met zijn demonen afgerekend.

Another Earth
RTL8 wat doe je nou? Goede films uitzenden? Zeer geslaagde indie sciencefiction die mij qua intensiteit nog het meest deed denken aan van die existentialistische anime. Maar dan Amerikaans. In wezen een soort hybride van je depri no-budget indiefilm over een auto-ongeluk en eksperimentele S.F. waarbij de conventionele zwaktes van beide genres worden uitgewist door de respectievelijke krachten. Er verschijnt op een dag een tweede Aarde. De talentvolle Rhoda zit na een paar drankjes in de auto naar de nieuwe wereld te turen en veroorzaakt een dodelijk ongeluk. Wanneer ze uit de jeugdgevangenis komt heeft ze moeite om de draad op te pakken. Ze probeert contact te zoeken met de enige overlevende van het ongeluk, de vader die in de put zit, etc. etc. Het succes van de film hing een beetje af van de conclusie en die is echt geweldig old skool SF. Verder mooie blik weer in het eckte-eckte Amerika, koud en verlopen, en Brit Marling (schreef ook mee aan de film) als Rhoda is erg goed.

hihi Go Go Tales. zo'n film die in omschrijving altijd briljant zal zijn.

en een mooie verdediging van Cave's malle docu daar. :-)

Midnight
'Go on, let's have a lovely scandal!' Doldwaze Parijse dagen met Claudette en co. Colbert weet wel raad met een vroeg screwball-scenario van Billy Wilder. Heppie de peppie raast de 'carrièrevrouw' in dure karen langs de dure establishments van de hoofdstad. Piano-recital hier, potje kaarten daar. In het begin ziet er nog een stuk minder rooskleurig uit. Het regent dat het giet. Een krant dient tot hoed, nog vóór de nachtclub-adressen kunnen worden bekeken. Haar enige kompaan is een lid van de working class. Veel heeft deze Tibor Czerny niet nodig, zo verkondigt hij plechtig. Net een ironische held uit de Pendragonlegende. Perfect gekapt en besnord zet Don Ameche de tong in de wang. Hij houdt zich ook later in de film trouwens bezig met bijwerken van de wangen. Ondanks de cocky air, laat hij zich toch inpakken door het droommeisje. Maar ja, wie overkomt dat niet? Ook deze film vindt de tijd voor haar 'undress' momentje, wanneer het Ritz met een bezoekje wordt vereerd. Dan heeft Colbert de taxi-chauffeur allang gedumpt, voor mensen van hogere standing. 'Jacques' family makes a very superior income from a very inferior champagne.' Ook onder de rijken vindt ze fans. En die hebben elk zo hun eigen plannetjes. John Barrymore kan een verleidster goed gebruiken. Laat het decadente dansen beginnen! 'Oh, come on, everybody do la conga!

Europa, Europa
'Niet kruimelen, niet slurpen! Eert het Duitse brood.' Een onverbloemde flashback naar de middelbare. Tijdens de Duitse les keken we vooral films. Oorlogsfilms. Alsof het land niets anders te bieden heeft... Wanneer de juf een les later vergeten was waar we waren gebleven, begonnen we gewoon opnieuw. Zo is dit allicht de derde keer dat ik Europa, Europa zag. Het levert een vreemd deja vu gevoel op. Scenes die ik me totaal niet herinnerde, bleken plots heel bekend. Hoeveel beelden zitten er dan in een hoofd!? Een scene die me wél vooraf bij stond, duurt helemaal niet lang. De idiote ontmaagding van 'Hitlerjongen Salomon'. Die treinflits zal ongetwijfeld tot lachsalvo's hebben geleid. Het wonderlijke verhaal over een joodse jongen die onder de nazi's vóór de nazi's schuilt, had door zulke piemelige details een Italiaanse farce kunnen zijn. De film schippert dankzij de bizarre feiten tussen gruwel en en een haast komische verbijstering. Solomon kán niet kapot. (Al mislukt zijn voorhuid-herstel...). Meestal raast de film de meer verstilde momenten voorbij. Geen seconde respijt. Het kort momentje van broederschap met de homoseksuele 'schauspieler', vergeet ik nu in elk geval niet meer. Vriendschap tegen ontworteling. 'Is het niet moeilijk iemand anders te spelen? Veel makkelijker dan jezelf.'

Silk Stockings
'Your attitude is typical of the male in capitalistic society.' Alweer een musical gebaseerd op een klassieke film. Het leidt aanvankelijk tot ergernis. Van Ninotchka blijf je af! Bovendien, hoe moet je in hemelsnaam Greta Garbo doen vergeten? Dan kunnen je teksten nog zo leuk zijn... De ijzeren tante bitste ze toch veel beter. Mamoulians musical-oplossing? Ondergoed en Fred Astaire. Jawel, de sexy geneugten van het Westen bevinden zich onder jarretel-gordels, en Astaire tovert ze tevoorschijn. Het begint allemaal met één stoel als danspartner. Magie in een meubelstuk. De Amerikaan in Parijs twijfelt niet als hij de gestaalde communiste ziet. Hij zal haar krijgen. Zij wil de Renault-fabrieken zien. Astaire toont haar wat een vrouw wérkelijk belangrijk moet vinden. Haar looks! In het begin stribbelt (Cyd Charisse) nog vermakelijk tegen. De verwijten vliegen in 't rond. Imperialistic! Capitalistic! Maar 'misogynistic' ontbreekt typisch genoeg. Zóveel gelijk mocht ze toch niet hebben van het scenario. Sterker nog.. Even later zingt ze dronken van champagne: 'Without love, what is a woman? A pleasure unemployed.' In de marges van de film treffen we twee verrassende bekenden. Peter Lorre speelt een onooglijk en olijk Russisch kameraadje. En niemand minder dan Wim Sonneveld is er ook bij. Hij past zich zonder moeite an. Culturally appropriate.

Gemide
In Turkije bij een vriend thuis gekeken van een dvd met crappy ondertiteling (waar mijn arkadaş dan mooi even bij kon springen, handig). Mannen op een boot gaan aan land om in een bar porno te keken en krijgen het op de praat aan de stok met gangsters. Uit die schermutseling houden ze Russische dame van plezier over die ze mee aan boord nemen en de hoofden op hol brengt, voor zover de overmatige wietconsumptie dat al niet veroorzaakte. Beetje veel doorheen zitten praten, dus eens kijken of ik deze en de twee min of meer bijbehorende films kan vinden (Barda en Azize: Bir Laleli Hikayesi) om het te herbekijken.

We Are Twisted Fucking Sister
Documentaire over de aanloop naar het succes van de Amerikaanse glam band die ik een blauwe maandag leuk vond. Veel pratende hoofden, Dee Snider kan altijd lekker vertellen wisten we al, de geschiedenis is veel meer punk dan je zou verwachten. Lang aan de weg getimmerd als cover band maar door de spectaculaire shows en een grote muil toch tot een platencontract en succesvolle carrière gekomen.

… porno te keken en krijgen het op de praat aan de stok met gangsters.

… porno te kijken en krijgen het aan de stok met gangsters. :/

Black Narcissus
'You're objectionable when you're sober and abominable when you're drunk!' De non roept dat wel streng, maar gelooft ze er zelf in? Ik dacht het niet. Daar verschijnt zelfs een druppel lust op haar lippen... Een échte kerel laat brave harten op hol slaan. Het Archers-team maakte met Black Narcissus een heel aardige giallo-avant la lettre. Nonnen die naar sensuele lipstick grijpen! De setting is gepast erotisch. Een voormalig harem-huis in het verre India. Muurschilderingen met naakte deernen doen zelfs de kilste onder de vrouwen ontdooien. In het uiterst fraaie, Van Eyck-achtige openingsshot zien we de nonnen nog 'thuis'. De lijkbleke overste lijkt wel een marmeren standbeeld. Dan wordt de jonge en ambitieuze Deborah Kerr naar de Indiase outback verscheept. Vol ambitie gaat ze aan de slag met het 'nieuwe huis', maar ze heeft buiten 'de waard' gerekend. De verwilderde abominabele Europeaan is in afzichtelijke ultrakorte broek het sprankje dat verboden kloosterdromen doet ontvlammen. Ook de feminiene lokale prins (Sabu) helpt nog een handje. Hoewel het uiteindelijk allemaal heel 'beschaafd' blijft, het blijven de jaren '40, suggereren de werkelijk superieure technicolor meer dan genoeg. Vandaag is rood... De kleur van mijn lippen. Een lokale leider grapte het tijdens het intro al. 'Europeans eat sausages wherever they go.'

Little Women
'I like good strong words that mean something.' Zo. Wat een heerlijke entree van Katherine Hepburn. Dé ontdekking van Cukor straalde en schitterde meteen. Desnoods met opplak-snor en gitaar. Als de schrijfster uit de March familie vormt Jo natuurlijk toch al het boeiendste karakter in het epos. Little Women is een echte Amerikaanse 'ur'-tekst. Het boek lijkt gemaakt voor het doek. De Burgeroorlog als backdrop. Een superhecht jongedamesgezin. Vrome goedheid. Echt sentimenteel. En, zoals gezegd, dat alles met Jo als middelpunt. In een geweldige scene gaat ze op bezoek bij de steenrijke buren. Ze belandt in de hal. Een rijk gedecoreerd vol planten. Roept Jo: 'Christopher Columbus, what richness'! Ongefilterd als ze is kan ze haar enthousiasme niet bedwingen. Doordat deze adaptatie het drama lange tijd onder de radar houdt, valt de afwezigheid van pa des te sterker op. Zelfs wanneer de man terugkeert, lijkt hij afwezig. Een interessant kantje, dat wellicht Jo's latere acties uit een vadercomplexje kan verklaren. Als een Frida Vogels avant la lettre worstelt ze met een leven in dienst van de kunst. Ze helpt zelf een grote liefde om zeep. Uit een bescheidenheid die naar arrogantie neigt. Eerlijk blijft ze wel. 'There, I've done my best. If that won't do, I'll have to wait until I can do better.' Voor mij de beste Cukor. Schoonheid in eenvoud.

Paris, Texas
Was vrij snel op tv ergens mid-jaren tachtig, vond de film toen geweldig maar ik had de timer verkeerd ingesteld of de videoband raakte gewoon op waardoor ik nooit het einde zag (en het antwoord van haar)...vond het eigenlijk wel prima zo'n open einde. Maar goed, de favoriete film van vrouwlief dus nu in volle bluray-glorie bekeken. Is toch de ultieme Europese-auteur-gaat-naar-Amerika-film. Vond het opvallend hoe Wenders & co duidelijk gefascineerd zijn door alle details van het land maar er nooit een show van maken (okay, misschien die freeway viaducten.) Harry Dean Stanton geeft acteerles maar ik was Dean Stockwell als lieve broer totaal vergeten. Heb daarna nooit een andere film van Wenders gezien, in interviews komt hij altijd over als een pretentieuze pad en vervolgens samenwerken met U2 is dodelijk.

ahh! :)

http://members.ziggo.nl/toonmaas/merry/pictures/paris%20texas.jpg
I knew these people..
The girl was.. very young about seventeen or eighteen, I guess
And the guy was.. quite a bit older.. and she was very beautiful, you know
And together they turned everything into.. errm kind of an adventure
And she liked that.
Just the ordinary trip down to the grocery store was.. full of adventure
and they were always laughing at stupid things..
and he liked to make her laugh.

--
en tja Wenders. pretentieuze pad absoluut. Maar wel een heel goeie pretentieuze pad.
Plus... wie <3 er nu niet iemand die een film, Die Angst des Tormanns beim Elfmeter (al gold het gister meer voor Ronaldo)

Alice in den Städten is de Duitse Paper Moon :-) (en ze zijn ook nog even in Amsterdam in die film, meen ik)

In interviews hè? Echt dwaas gelul in de ruimte, als filmmaker mag hij doen waar hij zin in heeft. :) Die Angst des Tormanns beim Elfmeter ja, die durf ik nooit te kijken omdat de titel te geniaal is en de film alleen maar kan tegenvallen. Maar goed ik zie al een mini-projectje aan komen.

ach so!

die film maakte het waar wat mij betreft. Al is het voetbal gedeelte zeer summier. Maar.. Wacker Wien in een film (iirc) :-)

Al is het voetbal gedeelte zeer summier.

Gelukkig maar. ;)

Stranger Than Fiction
Een vrij ingetogen rol voor Will Ferrell, een beetje een literaire Truman, met uiteraard een beetje romantiek voor de suffige belastinginspecteur die een leuke koekjesbakster moet inspecteren. Beetje luidkeelse Amerikaanse boodschap maar wel leuk.

The Wolfpack
Beetje gehyped en viel misschien daardoor wat tegen. Als je eenmaal voorbij hun vernuftige huiskamercinematiek bent blijf je als kijker toch wel met een paar vragen zitten.

Starred Up
Grimmige gevangenis drama over mannen waar geen land mee te bezeilen is. Intens.

Jungle Book
Tja, razend knappe CGI enzo hoor, maar alles wat die Disney-animatie zo charmant en speels maakte is eruit. Zelfs de meeste liedjes sneuvelden, Bear Necessities is een slap aftreksel en de swingende King Louie is hier zo pompeus als Lord Of The Rings.

Zombie 4
Een zooitje, wel veel actie maar al met al: niet best.

The Hateful Eight
Ik moet zeggen: het viel me mee. Niet eindeloos ouwehoeren over trivia, een goede (maar niet zijn beste) van Morricone (bruusk doorbroken door een volkomen misplaatste rocksong), maar goed te doen, voor een Tarantino. Het had wat korter gekund.

War Book
Generale repetitie voor een nucleaire oorlog. Degelijk Brits drama (grotendeels) in een ruimte. De sex was niet nodig geweest en wat cliché-matig bovendien, maar de conclusie is ijzersterk.

Blue Is The Warmest Colour
Een vrij universeel thema (eerste liefde werkt niet maar blijkt wel de beste). Dat het een lesbisch stel is doet eigenlijk niet terzake maar tegelijk wordt het door de expliciete sexscenes wel benadrukt, wat het samen met het mannetje-vrouwtje-cliché toch net een beetje corny maakt. Maar verder mooi geacteerd en gefilmd, maar niet de emotionele moker die ik verwacht had.

zal wel weer van A tot Z in scene zijn gezet zeker, dat Wolfpack? ;-) Past op zich wel weer bij het 'thema'.

Moonstruck
'Could you kneel down?' 'On the floor!?' Cher staat haar mannetje. Ze zou bij mij zeer hoog scoren in een lijst met best acterende muzikanten. Ook in dit uiterst gemoedelijke niemendalletje blijft zij wél op de been. En da's knap, want ze heeft wat later niemand minder dan Nicolas Cage tegenover zich. Hij blaast iedereen weg, als de Italiaanse bakkersknecht met Freudiaanse handblessure. Zijn haar zat zelden slechter. En dat wil wat zeggen! Vandaar zeker dat ie zijn pijn vol opera-a-a-a's uitschreeuwt. Terwijl de maan door de bomen schijnt, worden een stel Italo's bevangen door Amore en de kerstsfeer. Oude mannen aan de wandel met hun diep gedecolleteerde maîtressen. Hun eega's met toevallige voorbijgangers. En Cher... Die gaat trouwen. Met een goeiige kerel, een big baby. Meer verstand dan hart. Maar dan komt ze diens broer tegen... Zo'n soort relatie-tombola komt recht uit een Woody Allen-film. Al zijn de wisecracks wel minder. Toch valt er genoeg te glimlachen om de bekende New Yorks-Italiaanse stereotypen, de winkeltjes, de Big Night-vibe. Krenterige pa biedt aan het huwelijk te financieren, zodra hij merkt dat het er níet gaat komen. Blijft de vraag staan: waar is Christopher Walken? Die had hier fijn kunnen schmieren. Met de ogen half toegeknepen kan Vincent Gardenia gelukkig een dikke versie voorstellen. 'Everything is temporary.'

Oklahoma!
'What you doin' right here?' 'I come a-singin' to you.' Meegalm-ode aan O.K. De 'territority plains'. Hard op weg een échte staat te worden, maar nu nog het land van cowboys en farmers. Eén van die jonge cowboy comes a-courtin'. Zingend, want we zijn in een Rodgers en Hammerstein musical beland. Vooral Hammerstein leeft zich uit. Het libretto zit vol dialect én lastige woorden. Het past allemaal precies. 'Kansas city is up to date!' De plattelandsromance tussen twee jonge, blonde schonen wordt enigszins tegengewerkt door een duistere 'hired hand'. Die zit in zijn hol naar vieze plaatjes te kijken, en heeft er genoeg van. Hoe fanatiek de leukste bijrol hem ook op andere gedachten probeert te brengen... Ali Hakim zingt helaas geen eigen liedje, maar maakt als de verlekkerde Perzische 'peddler man' wel de leukste grappen. 'What do they wear when they bathe socially in Persia?' 'Nothing!'. Mocht er ooit een remake worden gemaakt, dan zie ik Sean Penn wel in die rol. Regisseur Zinneman moet 140 minuten vullen, en last ook nog een uitgebreide droomscene in. Aardig nachtelijk surrealisme al blijft de muziek ook dan braaf. (Het leek me hét moment voor een Van Dyke Parks-remix). Richting einde bewijst Oklahoma nog even dat ze echt bij het Amerika horen. Fuck de rechtsstaat! 'Nobody hurt. Just a pair of fools swappin' noises.'

Todo Sobre Mi Madre
'Hoe kan iemand zó macho doen, met een stel van zulke tieten.' Je moet wel een sadomasochistische completist zijn, als je een Almodovar film kijkt. Well, maybe I am. Ik mag toch hopen dat het zijn enige prent in de NY Times is. Aan mij was ook deze 'klassieker' Todo Sobri Mi Madre niet besteed. Het begin heeft nog wel enige, eh, potentie. Almodovar zag die stiefmoeder porno allang aankomen. Echt iets voor hem. Met zijn katholieke verkniptheid. Een jongen en zijn moeder. Close en knus. Deze amusante Nicolas Ray-achtige broeierigheid wordt helaas razendsnel overboord gegooid voor rouwvwerking. Bovendien ziet Almodovar een travo lopen. En als er íets is dat hem afleidt! Als een hond richting zijn baasje van vroeger. Grappig genoeg praten de draq queens in Barcelona net als in L.A. Het Spaanstalige 'gebitch' is niet van de lucht. Hysterisch wereldje. Ondertussen blijft Almo personages aanrukken, en weer om zeep helpen. Elke dode voelde ik ik minder emoties. En die doden blijven maar komen he. Zelfs het nonnetje Penelope Cruz wordt achteloos afgevoerd. Zo raakt de pijn van de moeder (moet je dit een spoiler noemen?) heel ver op de achtergrond. En dat klopt niet. Noch pneumatisch. Noch hard. Ware het maar een komedie... 'Ik kan heel goed liegen, en ben gewend aan improviseren.'

>>Ze zou bij mij zeer hoog scoren in een lijst met best acterende muzikanten.

Ze scoort bij mij hoog in een lijst met beste actrices. Zo!

Re: Wolfpack
Het zijn gewoon interviews (grotendeels), maar die vader komt er zo makkelijk vanaf, is wellicht niet mee te praten want geschift als een pak yoghurt, maar toch. Die kids moeten er toch ook iets aan overhouden, ze lijken zo normaal dat het bijna verdacht wordt. Misschien is hun mini-samenlevinkje net groot genoeg geweest om social skills te leren, maar met slechts 2 vrouwen in huis, een moeder en een zusje … kweenie …