Filmforum

How to Marry a Millionaire
'Smooth huh?' 'Creamy!' De zaakjes liepen zó gesmeerd, dat de makers tijd over hadden. Deze komedie opent met een kleine tien minuten orkestmuziek. Gedirigeerd in een uiterst protserig zuilen-decor. Alsof er een chique epos volgt! Stiekem is het een leuke knipoog. Je kunt je maar het beste béter voordoen dan je bent. Drie gold diggers leven volgens deze gouden 'a milli a milli' regel. Bacall speelt de opper-schepper met meta-knipoog. 'Ik hield altijd van ouwe mannen. Herinner je die kerel in African Queen...' Visueel valt vooral Marilyn Monroe op. Met ferme bril. Althans, wanneer er geen man in haar buurt verkeert... Het blinde gestuntel zorgt voor Wim T Schipperiaanse meligheid. Wat voor kerel slaat Marilyn aan de haak? Eentje met een ooglapje natuurlijk. Betty Grable vindt als het derde meisje ook al vlug de ware, dus van girl talk komt het nauwelijks. Het gaat toch vooral om paraderen in mooie pakjes. Een modeshow in een winkel, zou dat nog gebeuren heden ten dage? In die oude Amerikaanse films zie je 't vaak genoeg. De mannen sukkelen vooral als voyeurs en aangevers, al houdt William Powell er de moed in. Ook aan het eind van zijn carrière was hij een uitgestreken klasbak. En nu geen grapjes over strijken maken. Dat stadium zijn de dames voorbij. 'My guy's real class. Never mentions his wealth, just refers to it.'

Dawn of the Dead
'It gets up and kills.' Ik stel me voor dat Romero heel zijn carrière op dat éne zombie-thema varieerde. Ik houd daar van. Minimalistische veranderingen. Ook op de vierkante millimeter is 'r best stof. Wat te denken van een versie die in de tv-studio blijft? Hoe beleef je de apocalyps vanuit een tv-station dat – tegen beter weten in – reddingsoproepen doorgeeft die allang niet meer helpen. Ik zie er wel een Altman-zombiefilm in. De intiteling hint er hier op, maar verlaat dan het mediagebeuren voor een ander kapitalistisch hoogstandje. Het winkelcentrum. Het geeft Romero de kans het consumerisme eens goed aan te pakken. Want zombies... Dat zijn we eigenlijk allemaal. Zelfs de 'goeien' kunnen dat 'minuutje gratis winkelen' echt niet laten liggen. Het is dan ook een prachtig winkelcentrum vol speciaalzaken. (Voor één keer valt die bizarre Amerikaanse wapenwetgeving te billijken). Romero toont het dit keer in fraaie kleuren (al zijn de zombies een soort smurfen) met fijne quirky begeleiding van Argento. Na een hoopgevengd 'racial conscious' begin raakt de character development echter wat verloren tussen de consumptiegoederen. Typisch. Ik had graag eerder een buitenstaander gezien. De motormuizen komen 'te laat '. Zij gaan bovendien door precies dezelfde shopper euforie. De pijn zit elders. 'I don't want to walk around like that.'

Keanu
Ik weet niet of ze het er daadwerkelijk ingestopt hebben, want dan is het dubbel met de letterlijke verhaallijn, maar "Want pussy? Man the fuck up!" dus. Flauw, ben ik opgegroeid met seventiesgezwijmel van de vorige generatie, nu zijn het mijn dweepzieke generatiegenoten die deze keer met George Michael aan de haal gaan. Toch goed voor een paar glimlachjes maar het is magertjes.

Almost Heroes
For Your Consideration
Twee keer Christopher Guest. De eerste echt te veel onderbroekenlol, de tweede wat meer Spin̈al Tap, maar dan over de filmwereld. Genoeg grappige teksten en stabs at de Albert Verlindes van Amerika. Maar het is geen Spin̈al Tap en zelfs geen Mighty Wind.

The Snake Pit
'I always feel so much better after you've talked to me.' Opmerkelijke wijze film over psychotherapie. Recht uit Hollywoods Freudiaanse periode, maar hier geen malle dromen of vergezochte theorieën. De lessen zijn van alle tijden. Een vergeefse zoektocht naar bevestiging van pa en ma, met alle nare gevolgen van dien. Vastroesten in kind zijn. Of zoals de psy (wel gewoon met pijp) zegt: 'Because you were going back to your original pattern'. Het portret van Freud hangt aan de muur en hij ziet dat het goed is. Olivia de Havilland speelt met akelig schichtige blik de vrouw met de 'nervous breakdown'. Het huwelijk bekomt haar slecht. Maar waarom dan? Na een rondje electroshocks zet de psycholoog het op een babbelen. Langzaam richting harde kern. Ik mopper vaak wanneer psychische malaise tot één trauma herleid wordt. The Snake Pit doet zoiets dan ook niet. De cliënte leert dat het een samenspel van grote en kleine gebeurtenissen was. Het psychiatrisch ziekenhuis zorgt ondertussen voor het melodrama, en oogt zowel creepy als realistisch. Een ware Foucault-conditionerings-machine, maar met menselijke trekjes. Tijdens de catharsis stipt de film zelfs hét ultieme Freudiaanse element aan. De ongelijkwaardige maar o zo intieme verhouding tussen therapeut en cliënt. 'Nu weet jij alles van mij, en ik helemaal niks van jou.'

Moulin Rouge
'It is not ideals which bind us together, but failure.' Toulouse-Lautrec had reden tot klagen. Het leven had hem barslechte kaarten gegeven. Enkel drank deed hem zijn waardeloze lichaam even vergeten. Drank én de Moulin Rouge. Het wilde Parijse establishment waar je soms een witte onderrok zag! Regisseur John Huston (zelf ook schilder, maar was die man niet?) krijgt maar geen genoeg van de dansbewegingen. De openingssequentie duurt en duurt. Eigenlijk een beetje té. Het leven van Toulouse hoef je niet met een soort Heaven's Gate-grandeur aan te pakken. Je kunt beter laag bij de grond blijven. Bij het uitschot en de gekken. Daar waar het altijd duistert. De volvette Robijn-technicolor van de film roept ondertussen om Minnelli als regisseur. Ik moest denken aan diens Lust for Life over Van Gogh. Een betere schilder, maar uiteindelijk dezelfde film. In beide vormt een 'on screen' schilderijententoonstelling' het ware hoogtepunt. Huston worstelt met de zelfgeschreven dialogen. Ze hinken, terwijl de losse zinnen wél aardig aforistisch lopen. Zo komt het spektakel toch vooral van acteur José Ferrer. In perfect disguise. Zijn hart verpandend aan de hoertjes die 'm niet moeten. 'My rich cripple from Montmartre.' Het leven was keihard voor gehandicapten. En anders was Toulouse het wel voor zichzelf. 'Please give your devoted monkey his hat.'

Effi Briest
'Nichts bekomme einem so gut wie eine Hochzeit, natürlich die eigene ausgenommen.' Pommeren eind 19e eeuw. Niet echt het gangbare tijdvak voor een Fassbinder. Effi Briest moet de meest serene en klassieke film uit zijn oeuvre zijn. De doorgesnoven Duitser werkte er ook ontzettend lang aan. Althans, voor zijn doen... Hanna Schygulla is er wel 'gewoon' bij, al is ze eigenlijk wat te oud om een meisje van zeventien voor te stellen. Het geeft niet. De cinemagische liefde spreekt uit elk shot. Het zwart-wit streelt de ogen vanachter chique voiles. Niet dat we met een liefdevólle film te maken hebben. De personages bewegen zich juist uitgebeend en ijzig door een Haneke-land van conservatievelingen. 'Morraalloze' Effie trouwt veel te vroeg met 'de ideale man'. Deze pompeuze Wellesiaanse-figuur wil het gaan maken in de ambtenarij en heeft weinig tijd voor zijn jonge ding. Zij zoekt het daarom bij diens tegenhanger. Een magere, scherpe majoor. In een theekransje op het strand zitten de drie schilderachtig te verkillen. Zolang het overspel in de lucht hangt, boeit de film. Maar al snel verzandt het scenario in Fontane's teksten, die de overdadige Fassbinder allemáál wil gebruiken. Veel leuker is de flits naar het onvermijdelijke duel. De perfecte filmironie. Eindeloze opbouw en dan niets. Zelfs de woorden schieten tekort. 'Ach, gnädige Frau'.

South Pacific
'Nothin' in the world has a soft and wavy frame like the silhouette of a dame.' Gingen alle musicals maar in bikini naar bikini-land. That's entertainment. Wellicht een wat simpele reden om South Pacific tot de beste Hammerstein & Rodgers-musical uit te roepen, maar de uren vlogen voorbij. En heus niet alleen dankzij de badmode... De soundtrack mag er ook zijn, zo heerlijk vol van zwoele liefdesduetten. Ander hoogtepunt: gezongen voice-overs. Wat een briljant idee. Gedachten komen aanrollen in melodie. Het Amerikaanse leger bivakkeert tijdens WWII, ergens aan zee. De Japanners schieten steeds mis, dus er is tijd genoeg voor zelfkwelling. Waarom schieten wij níet!? De bronstige matrozentorso's zingen het uit. Pure gay extravaganza. Geolied en opgepompt. Fleshy and skinny. Daar komt zowaar al een groepje dames aangehold. A big butt from Little Rock vormt de grootste attractie. Zoals ze zelf zegt: 'broad where a broad should be broad.' Toch gaat ze 'r niet met een collega vandoor. Op het verre eiland zit ook nog een gedistingeerde Fransoos. (Brazzi met de stem van Tozzi). En die kan zingen! In Puccini stijl droomt hij van de verpleegster, en zij van hem. Elk liedje triggert prompt een Instagram-filter. Tussendoor smaakt de pacifistische boodschap. Een pleidooi voor een open blik op de wereld. 'I know what you are against, but what are you for?'

Enemy
Ja. Canada, dus kwaliteit zou ik bijna zeggen. Die betonnen universiteit was al de setting in een van Cronenbergs vroege films dus je voelt dat er iets niet pluis is. In eerste instantie de meest gele film in tijden. Subtiel mysterieus begin daarna vol op het dubbelganger-thema met goed acteerwerk van Gyllenhaal en perfect gedoseerde erotiek en S.F.-flitsen. Het einde is fameus WTF? En meteen Walker Brothers er over heen met credits die fake lijken maar echt zijn. Mooie verrassing dit.

oh ja :)

http://ichef.bbci.co.uk/wwfeatures/wm/live/1280_720/images/live/p0/38/ln/p038lnmh.jpg

RIP Cimino. Nu zal ie tot zijn afgrijzen merken dat Heaven zelf een veel lager budget heeft...

The Last Emperor
'The emperor would like to see the face of the empress.' Een keizerlijke 'striptease'. Dan raakt Bertolucci meteen in zijn element. Twee jongelingen die elkaar 'onthullen' in de Verboden Stad. De keizer zit er al zijn hele leven opgesloten. Als een levend fossiel. Het is bijna onvoorstelbaar dat zoiets echt kon. Buiten de paleismuren verandert China in hoog tempo, een radicaal Aziatisch contrast. De jonge vorst doet binnenskamers een halve poging tot revolutie. 'Ze mogen hun organen mee hun graf innemen.' Potentieel een boeiend verhaal, maar juist in die wonderlijke beginfase hapert de film. In de eerste plaats omdat er Engels wordt gesproken. Het heeft juist door het prachtdecor iets ongelofelijk knulligs. Zeker als het acteerwerk in europudding-stijl hapert. Zelfs Peter O'Toole lijkt erdoor aangestoken. Pas als de keizer eindelijk buiten de deur 'mag' pissen, wordt het beter, en het Engels acceptabel. Dan begint een intrigerende geschiedenisles. Het verhaal van Mantsjoerije. Zowel de communisten als de nationalisten misdragen zich, en de keizer kiest voor een Japanse marionettenstaat. Daarmee belandt hij echter in nog naarder gezelschap. (Het is wel weer eens goed om op die Japanse wandaden gewezen te worden.) Uiteindelijk kan de keizer roepen wat hij wil. Hij blijft een gevangen sprinkhaan. Tsjilpend voor de sier. 'I want to go out!'

The Stars Look Down
'All around us there is darkness but the light of the world is here, even here...' Arme schapen in de mijnen. De intrinsiek bijbelse én politieke locatie laat sterren schitteren. In de donkere krochten sluimert de crisis altijd. De uitbuiting. Carol Reed daalt af en maakt er zijn eigen Germinal. Misschien moeten ze elke grote kunstenaar maar verplicht stellen een werk aan de plek te wijden. In een Noord-Engels dorpje gaat alles zijn bedompte gangetje, maar nu is één van de mijnerszonen hard aan de avondstudie bezig. Hij krijgt ideeën. Zijn moeder vindt 't maar niks. Haar pa en haar grootvader propten hun hoofd toch ook niet vol met moeilijke woorden als 'A pabulum of his self-aggrandisement'? Haar gemopper wordt gedeeld door de meeste vrouwen in de film. Conservatieve zeurkousen zijn het. Een opmerkelijk schrijnend vrouwbeeld. Het stekelige middengedeelte maakt er gretig gebruik van. Zoon is naar de 'grote stad' verhuisd, waar hij wordt gepiepeld door zijn golddigger-echtgenote. Even wordt het mijnenveld een kitchen sink drama. Een galant register-verandering. Iets waaraan je de klasse van Carol Reed herkent. Net zoals in het korte profvoetbaldroom-intermezzo! Dan al. Voor 5 quid a week by Tyncastle. Het slot keert natuurlijk terug naar de buik van moeder aarde. Terug in de schoot van het onveranderlijke. Never Never Men.

Come Back, Little Sheba
'Some things should never grow old.' Weinig decennia voelen zo lang geleden als de fifties. Wat een merkwaardige periode. Een vreemde, beklemmende verstarring. De woorden 'sluts' en 'sex' kunnen al in de mond worden genomen, maar brengen geen leven in de bedompte boel. Nooit verveelden huisvrouwen zich erger, zo vlak voor de revoluties van de sixties. Dit soort bespiegelingen mag je wellicht ook aan regisseur Daniel Mann wijten. Een ouderwetse man die iets moderns probeerde te maken... Zijn debuut Come Back, Little Sheba begint aardig. Een nogal pronte studente komt een kamer huren. Tieten vooruit. A college girl gone wild. In het huis hangen echter vele mentale spinnenwebben. Een kapot huwelijk vol trauma's. Een mooie kans voor een sappige 'out of the past'-noir. Helaas. De kamerverhuurster (Shirley Booth) blijft maar zeuren en babbelen over 'daddy'. En dat blijkt doodleuk haar eigen man. Het zegt alles over hun verhouding. De kolossale Burt Lancaster heeft een leven verknald. Of twee, eigenlijk. Zijn eigen en dat van zijn simpele vrouw. De fles was alles wat hem restte. En zelfs daar is hij dankzij de AA vanaf. Wat nu? De studente triggert geen seksuele verlangens – ondanks gewaagde intermezzi – maar enkel treurigstemmende nostalgie. Grootse en langzame gebaren, weinig inhoud. 'Ain't that strange?' 'Dreams are funny.'

R.I.P. Abbas Kiarostami, binnenkort de nog altijd in de planning staande Close-Up met commentary doen …

Southbound
Horrorvijfluik, niet elke episode even sterk maar overall zeker de moeite waard.

Elephant
Ik verwachte iets als die van Van Sant, maar deze is een tandje experimenteler. 37 minuten lopen mannen straf rond, op de hielen gevolgd door de camera, om iemand om te leggen. De dader gaat er vandoor, de kijker ziet het slachtoffer nog even aan. Op het werk, op het sportveld, thuis. Geen dialoog, geen muziek, geen uitleg. De waanzin van Noord Ierland en eigenlijk oorlog in het algemeen. Indrukwekkend.

Eye In The Sky
Spannende film maar de boodschap een beetje te mooi. Er wordt aan het een en ander geraakt maar ik denk dat de drone-strijd veel killer is dan hier geschetst. Zelfs al zitten de bestuurders 's avonds met de fam aan tafel toch ook met trauma's. En wat sentimenteel, bombastische soundtrack en wat is dat toch met die doedoek altijd?

R.I.P. Abbas Kiarostami, binnenkort de nog altijd in de planning staande Close-Up met commentary doen …

ah fuck! :(

http://1.bp.blogspot.com/-tc26HLUnlI8/UlC6_H0ZYGI/AAAAAAAAGOc/YQLQnElb7U4/s1600/url.png

De commentaartrack bij Close-Up is zeer de moeite waard, zoals was te verwachten van Criterion. Een van de grappige observaties is de opvallende gelijkenis van het hoofdpersonage (de bedrieger Hossain Sabzian) met de voormalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad.

Dit filmpje ontbreekt vreemd genoeg op de Criterion-editie van Close-Up:

https://www.youtube.com/watch?v=ulryEZ5Iprg

heel goed.

lol @ 4.15.

zelden was een brommertje toepasselijker :) (let./fig.)

La Terra Trema
'Waarom zou íemand ons nodig hebben?' Werklui aller landen in hetzelfde schuitje. Siciliaanse vissers kunnen Noord-Engelse mijnwerkers de hand schudden. Keihard werkend voor een schamel loon, met gevaar voor eigen leven bovendien. Het eilandenrijk vormt natuurlijk wel een pittoreskere setting dan mijngangen. Schaduwbootjes met lichtjes vertrekken en arriveren in de schemering. Als ze lang wegblijven, staren zwarte 'weduwen' reikhalzend uit over de baai. Hun gewaden wapperend in de wind. Dergelijke shots maken de film vooral tot een esthetisch genoegen. Juist wanneer Visconti afstand neemt, raakt hij de kijker. En dat is toch een wat ongemakkelijke paradox. Dichter op de huid brengt hij de schreeuwerige koppen nogal 'revolutionair' in beeld. Ook de voice-over helpt niet. Net iets te zelfverzekerd duidend. Het mededogen voelt protserig. In een vissersgezin wil één van de broers betere werkomstandigheden. Hij weet zijn tegenstribbelende opa te overtuigen, maar de ouwe krijgt gelijk. Het conservatieve dorp keert zich tegen hen. De opjutter wordt een visserman zonder vrienden. Misschien had hij het moeten weten. De Mussolini slogans staan nog op de muren, en de gluiperige arm der wet interesseert zich enkel voor de heerlijk gewone zuster. Zij aardt stevig. Alleen wanneer het even meezit kan er gelachen worden. 'Meer ansjovis dan officials!'

L'Amour l'Après-Midi
Bliep bliep. De Franse avant-garde belt. We hoeven niet zelf op te nemen. Daarvoor hebben we een bloedmooie secretaresse ingehuurd. Gehuld een minuscuul rokje, ook in januari. Het zesde en laatste deel van Rohmer's Contes Moreaux lijkt me het meest 'seventies'. Denk: uitstekend geklede mensen met onwaarschijnlijk slechte kapsels. Een wat onfranse man peinst na die tinkelende intiteling over zijn leven. 'Sinds mijn huwelijk vind ik alle vrouwen mooi.' Zijn mat wappert blond in de wind. Het geeft hem een vleugje noordelijke onzekerheid. Hij lacht wel naar zijn secretaresses, maar leest liever boeken. Liefst met iemand in zijn buurt. Zijn zwangere vrouw bijvoorbeeld. De 'seven year itch' klopt niet op de deur, ze valt binnen. Chloe verschijnt op een dag op kantoor, en gaat niet meer weg. Actrice (en model) Zouzou was de Scarlett Johansson van haar tijd. Hees in stem, lijzig in lippen. Zij begint het spel der spellen. Kan ze deze onwillige dromer versieren? Tussen het aantrekken en afstoten door serveert Rohmer aardige gedachten over het huwelijk. Om samen te kúnnen leven moet er water bij de wijn. Beide partners gaan een bescheiden rol spelen, opdat de sfeer goed blijft, maar de emoties ongeuit. Chloe is het totale tegenovergestelde. Recht voor de raap, en niet voor de poes. Wie de blouse past trekke 'm an. Vileine koketterie.

All about Eve
Typische Hollywood-klassieker die je bijna kunt dromen zonder te hebben gezien. Het begin met de uitgebreide introductie is wat stroef, maar wel meteen een technisch foefje gebruikt dat heel populair zou worden (opeens het beeld stil zetten en het verleden in duiken.) Je merkt meteen dat Eve, de theater-groupie, iets teveel een Goodie Two-Shoes is en tergend langzaam werkt ze zich in een groep rond een actrice die over the hill dreigt te gaan. Heerlijke dialogen zoals dat hoorde in die tijd, de jonge Marilyn Monroe komt langs (ik twijfelde nog of dat al kon) en vooral een magistraal einde als een soort donker sprookje (David Lynch kent de film zonder twijfel uit zijn hoofd.)

Pride and Prejudice
'Mr. Bennett, you must find out what money they have.' Eén van de meest geliefde auteurs van Hollywoodland, die Austen. En als je zo'n zinnetje hoort... Kan het kapitalistischer? Onder adaptatie-studie-adepten mag men de vele versies van Pride and Prejudice graag afwegen. Dit exemplaar werd als 'supervrouwelijk', om niet te zeggen 'meisje-meisjes'-film omschreven. Geen gelaagde inhoud, maar lagen aan jurken! De diepgang van een dubbeltje dus. En een dubbeltje... Daarvoor doet moeder de hen geen stap vooruit. Haar vijf gouden eieren (ik bedoel, dochters) moeten miljonairs vangen. Zo kakeldekakelt een half uur voorbij. Lichtvoetig trippelend, zelden venijnig pikkend. In de marge kunnen we meegiechelen om het lelijke eendje. Zij leest 'Burke's essay on the sublime and beautiful'. Met de entree van Olivier als Mr. Darcy krijgt de film wat meer focus. Daar is dan toch weer een man voor nodig, zouden feministen gruwelen. Darcy doet samen met zijn zus lekker vilein. Een schtick die in de horrorfilm Crimson Peak nog alleraardigst werd geleend. 'I'm in no humor tonight to be of consequence to the middle classes at play.' Greer Garson bekt terug, maar de weemoed en de galante scherpte van een Little Women blijven achter de groene heuvels verscholen. Hollywood maakt van Engeland een maniertjesland. 'Lacks-a-daisy!'

The Ballad of Cable Hogue
'Now, that is a picture.' 'You've seen it before.' Allebei waar. In het oeuvre van Peckinpah vind ik The Ballad een opmerkelijk buitenbeentje. Een poging tot komedie, sexy zoetsappigheid en muzikaal sentiment. Niet het eerste waar je aan denkt bij de rauwdouwer. De picareske western-humor heeft veel weg van Little Big Man, van hetzelfde bouwjaar. Kluchtig en platvloers, vooral wanneer het decolletés betreft. Doe mij toch maar stadse gein. Wat was het leuk geweest als ze naar 'next stop: San Francisco' of New Orleans gingen! Alhoewel... Crocodile Dundee. Geestverwant Cable Hogue hoort in de woestijn. Dwalend en tegen zichzelf pratend. De simple Alleman wordt door twee verraderlijke kompanen aan zijn lot overgelaten. Het levert hem uiteindelijk toch wat(er) op. 'Cable Springs!' Zijn leven gaat plots een stuk vloeiender. Zakenlui krijgen te maken met Cable's unieke onderhandelingstactieken. Een hoertje met zijn geur. Zij heeft het hart en naambordje op de juiste plaats. En al het andere ook, zo weet Cable's kompaan op te merken. Deze oversekste priester en Cable hollen in fast forward achter elkaar én playmate Stella Stevens aan. Ik ging pas grinniken toen de auto verscheen. Dat is toch altijd weer prachtig. Het herfsttij van de frontier. Het einde van de era, met Cable als de laatste Mohikaan. 'Right here! Waiting!'

A Nightmare on Elm Street
'Warm milk, gross!' Die gouwe ouwe ongerepte tijd van moederliefde verdwijnt in een nacht vol lange messen. Wes Craven leeft zich in zijn eighties klassieker uit met een stel opgroeiende rich kids. Hun slaapkamers volgestouwd met fijne apparatuur, platen, en tv's natuurlijk. Misschien dat de angstmeester uit hun dromen daarom op een echte mediaheld lijkt. De hoed van Michael Jackson, de mechanische hand van een superheld, en een gruwelijk verleden, waar ze op de pulp-tv nooit genoeg van zouden krijgen. Kortom, Freddy Krueger is een held van onze tijd. En eigenlijk niet serieus te nemen. Eerder een 'grappig' videoclip personage dan een schurk. De bloedbaden daarentegen... Weten dat je droomt en de boel toch niet onder controle krijgen. Craven fokt alleraardigst met het onderbewuste. 'I brought something out from my dream.' Ik zal me niet aan al teveel Freudiaans academisch geneuzel wagen, maar dat Freddy een laatste terugkeer van de Vader als Boeman moet zijn, lijkt me duidelijk. Net nu de dochters zich losmaken van hun gezinsverband. (En in bed duiken met andere plannen dan slapen.) Na dagenlang schreeuwen en trauma's verwerken kijkt één van de meisjes in de spiegel. Ze treurt niet om haar vrienden. Neen. 'God, I like twenty years old.' Dat is de Buzzard-mentaliteit. 'Morality sucks.'

The Homecoming
'That man has a diseased imagination!' Pinter schreef het zelf. Zijn sardonische toneelstukken zuigen en schuren. Zou dit de bekendste zijn? Een mannenhuishouden ontploft door een onverwachtige thuiskomst van één van hen. Met vrouw. In de eerste akte nemen de 'vaste bewoners' elkaar nog lekker vilein de maat. Zoals ze dat al jaren doen. Oude pa zwaait met zijn grote stok, en kleineert zijn lichtjes verwijfde broer. Schaduwgevechten all around. Enkel de daadwerkelijk boksende zoon houdt zich gedeisd. In dit spar-rondje imponeert vooral Ian Holm. Het broeierige crimineeltje hult zich in een goeie leren nazi-jas. Zwarter dan de tanden van zijn pa. Murder on his mind. Dan verschijnt de broer die zich ontworstelde aan dit slagersmilieu. Terug in het ijzig koude – goed 'gecaste' pand. Bikkelharde tegels op de trap. Fel abattoir-licht. De inrichting totaal uitgebeend. De teruggekeerde doet zich voor even opgewekt voor en paft de vele sigaren mee. Maar net als mijn gebruikelijke toneellimiet van één uur begint te kriebelen, stort Pinter zijn personages in een peilloze diepte. De immoraliteit grijpt definitief om zich heen. Het draait om die 'tart'. Natuurlijk. Bizar, maar raak detail: actrice Merchant was ooit met Pinter getrouwd. Ze dronk zich na hun scheiding dood. Da's bijna een Pinter-stuk op zich... 'Go and find yourself a mother!'

National Velvet
'What's the meaning of goodness, if there isn't a little badness to overcome?' Verrassend leuke paardenfilm. Jawel, paarden. 'I hate them.' Ik wel. De piepjonge Elizabeth Taylor verkeert in haar Penny-fase. Met beugelbitje in. Zelfs in bed ligt ze vervuld van erotisch-religieuze vervoering te rijden. Ik verzin het niet. De film bevat sowieso genoeg familie-malligheden. Nagels van het enige jongetje worden gelakt. Billen krijgen tikjes. Ook de ouders plagen wat af. 'Hysterics. Past his bedtime!' Zo wordt het net een liedjesloze Henry Orient of Meet Me in St. Louis. Als bonus krijgen we wel de wijsheid van de moeder erbij. Zij beschouwt een TS Eliot over dromen en kansen. 'There's a right time for everything.' Zwerversjongen Mickey Rourke komt op een dag aanlopen, en intensiveert met zijn kennersoog de paardenliefde van kleine Taylor. Met zijn haast onafscheidelijke pet en bolle toet, lijkt Rourke net een Kameleon-held. En zo'n soort verhaal is dit ook gewoon. Een echte kinderfantasie. Elke dagdroom komt tot leven. Net zoals ieder jongetje ooit fantaseert dat hij 'als twaalfjarige het EK beslist.' De idiote finale – inclusief jockey met Sagan-accent – trekt naar Londen voor de Grand National. Het melancholische verleden van Rourke blijft zo ondanks de hints onbesproken. Net als dat van moeder en zíjn pa. Ach... Niet kniesoren maar hinniken.

Mickey Rooney natuurlijk

https://thenypost.files.wordpress.com/2014/04/mcdnave_ec002_46802897.jpg?quality=90&strip=all

The Kidnappers
'Christ is the head of our home, the unseen guest at every meal.' Immigranten grijpen snel terug naar die goeie God. Bidprentje aan de muur. Geweer eronder. Old times in Nova Scotia, waar Schotten en Nederlanders nestelen. Een Oudtestamentische kerel met Lincolniaanse baard runt er zijn keuterboerderijtje met strenge hand. Opa is Schots en moet niets van de 'Boeren' hebben. De oorlog in het verre Suid-Afrika wordt fanatiek meebeleefd. Ook een vorm van houvast allicht. Wel heeft opa een geldig excuus: zijn zoon is er gesneuveld. Nu zit hij met dien kroost opgescheept. Jongetjes van de nieuwe tijd. 'I don't know what to say to them' biecht hij aan oma op. In de klas komen zijn kids wél de Hoofts en de Bloems tegen. Ook hun ouwelui kunnen almaar lastiger buiten de deur worden gehouden. De lieve film heeft hart voor Hollanders. 'Wij' zijn geen stugge lui, maar vriendelijk besnorde goedzakken met authentieke accenten. 'It's de troed!'. Enkel het stel flaporen verraadt een cliché. De wat al te zware filmtitel verwijst naar één van de kleine avonturen. De jongens vinden een 'babbie', en verstoppen 'm in de schuur. Het lijkt een opmaat voor religieuze metaforen – denkend aan Whistle in the Wind – maar het blijft kabbelen. Rimpelingen in het water, verstoord door wat te overheersende muziek. Net na een 'make no noise!' valt dat onhandig op.

The Citadel
'Stop looking as if you swallowed one of your own prescriptions.' Een 'Aios' trekt vol van vertrouwen voor zijn eerste klus naar een Welsh mijnwerkersplaatje. Natuurlijk valt dat allemaal bitter tegen. Bitter als echte medicijnen. En niet de nepmiddelen die zijn voorgangers aan de arbeiders voorschreven. Zijn baas ligt al depressief in bed. Een nieuwe vriend pleit voor explosieve maatregelen. Vooral in die ijzersterke openingsfase barst The Citadel van allure. Er zijn flitsende momenten van geluk, en huiveringwekkende vol waanzin. De film toont bijvoorbeeld een even wonderlijke als beklemmende bevalling. De baby komt onwerkelijk groot tevoorschijn. Verstijfd als een alien. The horror, the horror. Meer moeite heeft de arts met het plaatselijke 'schooljuffie'. Rosalin Russell torent in een slim shot boven Ronald Donat uit. Ze vormen vlug een fijn paar. Zij op de fiets, hij lopend. Helaas worden de kwaliteiten van Russell nauwelijks benut. Nadat de twee een kleine Pasteur-manie beleven – verhinderd door een caviabevrijdingsfront! – raakt de film verstrikt in epische bedoelingen. Weg van de mijnwerkers, op naar de rijkelui van Londen. 'Ik adviseer je een man te nemen en kinderen te krijgen.' Dokters aan het golfen. Realistisch. maar het slot wordt afgeraffeld. Als je niet weet hoe je epos te beëindigen, houd je gewoon een rechtszaak.

Goeie poster heeft The Kidnappers trouwens

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/f/fc/The_Little_Kidnappers_FilmPoster.jpeg

(de Amerikaanse release kreeg dus - begrijpelijk - een iets andere titel)

Barber Shop: The Next Cut
Begint nogal op de automatische piloot, maar door de actualiteit en de betrokkenheid vlamt het aan het einde toch nog een beetje op, ondanks – ook daar – de cliché's.

Walk The Line
Biopic van Johnny Cash, onderhoudend, voor een biopic (ik ben er geloof ik toch geen fan van).

Cellat
Turkse Death Wish ripoff, nog redelijk geslaagd te noemen al is er ook genoeg knulligheid. Heb me in ieder geval niet verveeld.

Omit The Logic
Blazing Saddles
Docu over Richard Pryor en een belangrijke film uit het bewogen leven van de man, waar ik bar weinig vanaf wist. Of ik standup comedy nu meer ga waarderen weet ik nog niet. De film is grappig, ook met een boodschap. Die 'politieke incorrectness' is natuurlijk eigenlijk een verkapte boodschap en daarin is best wel braaf (geen niks, maar tegenwoordig is die anti-PC-brigade vooral erg wat ze niet beweren te zijn).

Hardcore Henry
Titelrol … GO! ACTIE ACTIE ACTIE! Ik snap dat je in een FPG niet echt dialogen gaat uitwerken, maar dit is wel het andere uiterste. Anderhalf uur achtervolgingen, schiet- en knokpartijen, explosies, tetten, etc. Terwijl er toch ook wel een paar aardige ideetjes inzitten.

La Horde
Degelijke zombiefilm al blijft de knulligheid van de klassiekers een prettige verzachtende omstandigheid, het geweld is nu zo realistisch dat het toch minder leuk is om naar te kijken.

ik wilde meteen Blazing Saddles gaan roepen, maar daar was ie al :)

The Neon Demon
De VPRO Gids was zo aardig de ranzige scenes alvast even te melden. Wellicht dat ik het daardoor – en 25 jaar death metal en grindcore – dát aspect eigenlijk nogal mee vond vallen. Only God Forgives en Valhalla Rising vond ik in ieder geval veel gewelddadiger. Voor de rest: horror als fenomenale eye candy, denk aan Suspiria, zeker aan het begin van de film waar een ambitieus meisje in den vreemde is. Het redelijk simpele verhaal heeft een soort Gravin Bathory-thema maar ook een commentaar over de modellenwereld, maar dat is allemaal secundair aan deze adembenemende aanval op de zintuigen.

Airplane!
Roger, Clarence en Oveur zitten in een vliegtuig. Zegt de ene... 'Roger.' Huh?' Zal ik als serious cat sikkeneurig doen? Dat zou in de malle wereld van de Zuckers betekenen dat ik dit stukje mét sik neurie. Hun trademark spervuur aan verbeelde woordgrappen dendert maar door. Een drinking problem wordt dan ook echt een drinking problem. Zo flauw dat het flauw blijft. Geef mij dan maar een woordgrap die op woordniveau scoort. Zoals de Jive dudes, wiens 'negro slang' (gheh) op hilarische wijze van ondertiteling is voorzien. Wanneer het ganse vliegtuig in hoge nood naar een dokter speurt, verschijnt good ol' Leslie Nielsen als geroepen. Hij helpt de droogkloterij vooruit, en verlost zelfs een patiënte van enkele eieren. Dat neigt naar Japans absurdisme. Onnavolgbaar en niet eens meer uit te leggen. Leggen, get it? Voor het zover is, vermaken we ons met filmreferenties. Tatata, de vin, vanzelfsprekend. En Saturday Night Fever in een flashback. Die film staat niet eens in de NY Times 1000. Schandalig. Zo cultureel relevant! In de marge doet de verslaafde maar verder absoluut doortastende reddingsoperatieleider aan Trump denken. Hij poseert alvast presidentieel voor zijn portret. Airplane verliest verder geen tijd. In tachtig minuten jagen we door elke mogelijk ingeving en uitgang. Short and snappy. 'I am serious. And don't call me Shirley.'

Romeo and Juliet
'Was ever book containing such vile matter so fairly bound?' Shakespeare door een Italiaans trouwringetje gehaald. Dino de Laurentiis produceerde met sexy klasse en Nino Rota zorgt voor de toegankelijke thema's. Een beetje Lord of the Rings-achtig zelfs. Weelderig en zwierig. Ook een Shakespeare-hater als ondergetekende ging er makkelijk in mee. Niet in de laatste plaats omdat de Italianen vooruitlopen. In '68 hing die seventies-gaze en haze al in de lucht. De klassieke tekst lijkt zowaar aardig behouden, en dus kunnen we genieten van 'saucy boys' die elkaar bestrooien met gepeperde uitspraken. 'Now hie thee home fragment!' Verona vormt het fraaie decor, al speurde ik vergeefs naar torentjes. In Florence begonnen de strijdende facties hun koopmanshuizen tot forten om te bouwen. Verona heeft echter nog altijd genoeg schilderachtigs te bieden. En als de fresco's en kerken niet opvallen, dan zijn er de mensen. Chique vrouwen met honingraat-hoeden van diamanten! De fonkelende ster is een piepjonge Olivia Hussey, Zij speelt als Julia de rol van haar leven. Vol vuur, verbaasde ogen en ongerepte sensualiteit. Onbevlekte ontvangenis in strak corset. Gedoemde ademtochten in een grimmige grafkelder. Het Jezus-trucje van de monnik gaat daar de mist in. Natuurlijk. In zijn eerste shot ruikt de man al nét te verlekkerd aan het verboden kruid.

Goldfinger
Had gewoon Oddball moeten heten natuurlijk. De Koreaanse maestro is de ware held én schurk van de film. Met dodelijke bolhoed, voor die echte Kuifje-vibe. Van Oddballs einde wordt echt wat gemaakt, terwijl dat van Goldfinger nogal vergezocht aan de film wordt geplakt. Maar ja. Vergezocht. Lekker criterium voor een Bond-film. Dit zijn reclamedromen. Drankjes, auto's en in je spare time lekker golfen. Vrouwen bij de vleet, en als wanneer het uitkomt als menselijk schild. Connery schrijdt met Graziano Pelle-smirk door dit lekkere leventje. Als de Chinezen hém 40 miljoen per jaar zouden bieden zou hij ook overlopen. Dan kan de mythische 008 het overnemen. (Een leuke running gag). Qua spanning biedt Goldfinger één echt geslaagd moment. Het gouden lijk, gevangen in een Fincheriaans shot. Connery lijkt oprecht aangedaan. Skin suffocation. Zou het bestaan? In deze fase van de Bond-franchise verdwijnt de duisternis al snel weer, peddelend op onbewolkte greens, of in de blue air dartelend met busby babes. Pussy Galore! Een naam zo schaamteloos fout, dat het haast respect oproept. 'You like close shaves, don't you?' In de amusante finale neemt varkenskop Goldfinger de bups mee naar varkensland Amerika. Daar toont hij hen op een 'Hood's Convention' (gangstarap-titel!) de ultieme jongetjesfantasie. Lekker maquettes bouwen.

True Love
'Mijn eigen vriendin op de bachelor party!?' Huwelijken in films. Nooit een goed idee voor de personages, altijd een goed idee voor de kijker. Geen suf boy meets girl gedoe, maar alles wat erna komt. Die echte existentiële shit. De twijfel. In True Love gaan twee piepjonge Italo's trouwen. Recht uit het ouderlijk huis. Madonna en Terminator-posters nog aan de muur, kinderachtig gekibbel in hun karakter. Zeker de jongen lijkt niet aan toe. Hij wil gewoon nog elke dag een bachelor party beleven. Lekker drinken met de maten. En nu moet hij nadenken over de kleur van de aardappelpuree op zijn bruiloft. Blauw!? 'Ja, dat past bij de de kleding.' De vraag schemert in de donkerblauwe New Yorkse nascht... Is die aardappelpuree net zo unreal als hun liefde? In honderd minuten toont regisseur Nancy Savoca deze licht-nostalgisch gestemde worsteling. Het gebabbel in het Bronx 'tawkin'-taaltje kennen we. (Je zou eens een andere subcultuur van Amerika willen zien). Maar de soundtrack is fenomenaal. Vol slijpers en deep cuts. De drums bij Pam Russo kletteren zo gaaf. Met een vrouw als regisseur ben je verzekerd van minstens één goeie seksscene. Die erotische vlinders moeten dan maar als tegenwicht dienen voor het oversteken van die Graduate-kloof. Ineens een ander leven. Een bruid in protserig toilet op protserig toilet. 'Let's not get domestic'

The Gunfighter
'When you get him unastonished, tell him to take care of my horse.' De problemen van de VIP. Iedereen wil wat van je. Staart je aan. Of erger. Haters gonna hate. Een 'bekende westerner' is back in town. De jongelui pochen, wat een sof. Hij ziet er wel heel gewoontjes uit. De jonge haantjes smeren de sporen. De gunfighter – a little older, a little tireder – heeft daar helemaal geen zin meer in. Een vroegoude Gregory Peck, zelf slechts 34, ziet er gepast afgepeigerd uit. Foute snor. Hoed diep over het voorhoofd. Doffe blik in de ogen. De roem, heeft 'm lamgeslagen. In de 'palace bar' poogt hij in enige rust zijn ryes weg te tikken, maar dat gaat zomaar niet. Zijn kunstjes zijn vereist. 'How'd you like to see that street out there full of gunplay?' De barroom loafers (pracht bandnaam) buzzen als vliegen om hem heen, en ze laten zich niet meer verjagen. Het fijne script werkt met kleine verhaallijntjes die langzaam maar zeker het onvermijdelijke net sluiten. Een paar mannen in de achtervolging. Eentje achter een zolderraam. En een vrouw in een verstild klaslokaal. Terwijl Peck peinst over een leven dat te vlug voorbij is gegaan, komt het gevaar elke minuut dichter bij. 'Loopt die klok bij?' De gunfighter wil zijn terugkeer rekken, zijn vrouw zien, de tijd bevriezen. Hij laat zich door hijgerige omstanders overtuigen dat alles nog kan. Nee, hij overtuigt zichzelf. 'I drew first.'

Low Down
Drugs are bad, mkay? Beetje saaie film ondanks het onverantwoordelijke gedrag.

Bronson
Actie genoeg, maar dat kan wel overlaten aan Winding Refn. Beetje rare opzet met Hardy die zijn verhaal in een theater vertelt. Het doet denken aan Starred Up (gast slaat erop waar het maar kan) maar dan met heel sarcastische humor.

Dick
Met zo’n titel verwacht je flauwe grappen, deze verfilming van het Watergate-schandaal had toch grappiger gekund/gemoeten.

Silver Streak
We zijn al halverwege de film als Richard Pryor zich bij Gene Wilder voegt. Op zich was het al wel onderhoudend maar dan wordt het toch een stuk leuker.

Skin suffocation. Zou het bestaan?

Busted!

haha awesome! :)

The filmmakers, however, believed author Ian Fleming’s death-by-gold scenario was a genuine risk and took precautions. A physician was present during filming, and afterward the makeup was removed as quickly as possible. “It took an hour, with a lot of help and scrubbing from the makeup artist and wardrobe mistress,” Eaton told us recently by e-mail.

de filmmakers trapten er nog wel in http://www.smithsonianmag.com/arts-culture/gold-blooded-murder-180949433/?no-ist

One Potato, Two Potato
'Get your business elsewhere, this isn't a motel.' Een stelletje op straat, romantisch aan de wandel. Tot het felle zoeklicht van de politie hen 'betrapt'. Zoiets kan alleen een zwart-wit paar overkomen. Het jaar: 1964, maar zou er veel veranderd zijn? One Potato, Two Potato hakt erin. Een ongelofelijk sterk drama, en vooral, zó ongelooflijk pijnlijk relevant. Ik snap best dat mensen als stammenbeestjes met reptielenbreinen wat ongemakkelijk worden van 'de ander', maar ooit moet je daar toch boven kunnen staan.. Met hulp van de staat, desnoods. Teveel gevraagd, blijkbaar. De politie doet aan racial profiling, rechters zijn op witte handen. De donkere man weet het. 'If I was a white man, I could shoot him and be acquitted.' Nu moet hij alles opkroppen. Zijn gezicht hangt er scheef van. De moedeloze grijstinten-klasse van de film zit niet alleen in die hoofdrol. De entree van de blanke bad guy is ook memorabel. Net als The Gunfighter keert hij terug naar een lang in de steek gelaten vrouw en kind. Hij speelt meteen ongelooflijk lief cowboytje met zijn dochter. De ware knal volgt echter als hij doorkrijgt wie de nieuwe pa is. In een perfecte, poëtische cirkel bekijkt de donkere man in de drive in-bios een western. Een genre vol ongelijke strijd. Hij houdt het niet meer. Wat een woede, en wat een einde. Racisme maakt méér kapot dan je lief is. Alles.

Oliver Twist
'There's an expression of melancholy in his face, my dear.' Stemmige Dickens-adaptatie van Lean. Een man die het misschien wel net té vaak in de bekende werken zocht. Hier is hij echter absoluut op dreef. Net als de cinematograaf Guy Green. We zien de wereld van Oliver in fenomenaal chiaroscuro. Prachtige schaduwen. Warme harten lijden in donkere huizen, waar slechts in de kleinste hoekjes goedgeplaatste lampjes branden. Bestaat er eigenlijk een Oscar voor belichting? De rol van Oliver wordt vertolkt dooor een Andy Schleck-menneke. Deze 'bag of bones' mag verdraaid weinig zeggen, in een film die toch naar hem vernoemd is. Zijn fraaiste momenten beleeft hij bij de 'coffin maker'. Een nacht tussen de kisten. In een re-write zou ik hem best willen zien blijven. Daar zit ook een goede film in. Eerst de angst voor de dood, en dan langzaam je plek vinden in die bijzondere setting. In 'werkelijkheid' gaat Oliver natuurlijk naar het grootste Londen. Daar wacht Fagin (Alec Guiness) op hem, getooid met een veel grotere haakneus dan ze hem anno nu zouden durven geven. Fagins smoezelige geldpaleisje ziet er ook weer prachtig uit, al duurt het gappen met gabbers-plezier kort. Het einde kondigt de latere Lean aan. Het wordt allemaal nogal massaal. 'Don't you want to be a book writer?' 'I think I'd rather be a bookseller, sir.' Lean had het kunnen zeggen.

http://en.savefrom.net/#url=https://vimeo.com/139984028 (One Potato, Two Potato, vimeo download en stream)

The Boy
Nu-horror tip van mijn jongste dochter deed ons eerst denken aan die aflevering van Sam & Cat met die freaky vader en zijn poppendochter (ja, die duistere wereld leer je kennen als vader.) Amerikaanse komt in Engels landhuis aan om als nanny te beginnen...van een pop. Hupakee meteen creepy natuurlijk en dan moet ze hem als een echt jongetje behandelen. Lijkt eenvoudig uit te tekenen maar heeft een alleraardigste plottwist die het spoor richting een ander subgenre trekt. Vermakelijk.

Intouchables
Waarschijnlijk ben ik de laatste persoon op de wereld die deze heeft gezien. Inside info stelde dat de film tegenwoordig standaard bij Franse les wordt getoond. En waarom niet, keiharde feel-good panklaar voor allerlei cynische tegenwerpingen, maar daar had ik al snel helemaal geen zin in. Perfecte casting van die twee gasten met hun prachtige koppen en de rest rolt als vanzelf eigenlijk. Best wel interessant dat je een voorspelbare tragische draai verwacht en dat die gewoon niet komt.

^ah de favo film van Dyab

The Prisoner
'Watch. Wrist. One.' Drie eenvoudige woorden vatten de afrekening handzaam samen. Een niet nader genoemde politiestaat arresteert een kardinaal, vlak na de mis. De sterke openingsscene kan zo in een grootse Hitchcock-film. Een gedoemde te midden van de massa. Om hem heen voelen de mensen dat er iets staat te gebeuren, agenten bewegen zich schichtig. Eén briefje spreekt bijbelse boekdelen. Even later zit de gevangene in zijn cel en begint het breken van de martelaar. 'Psychology, they call that. It's very modern.' Nieuwe tijden, nieuwe tactieken, maar met dezelfde resultaten als de inquisitie. Er waren landen die deze wat slome film anti-katholiek en pro-communistisch vonden, maar het tegenovergestelde valt evengoed te beweren. Met (on)zekerheid is het vooral de kardinaal zelf die schittert. Dat krijg je met Alec Guiness in de hoofdrol. Kaal en sereen heeft hij wat van Foucault. De gelaten wijsheid van een filosoof. Zijn vlakkere ondervrager (Jack Hawkins) begint te puzzelen op zwakke plekken. Waar zitten de 'vices'? Hij verleidt de geestelijke tot zelfkwelling en zelfhaat. Soms lijkt het op Murder in the Cathedral van Eliot, een andere wat Britse toneel-ontleding van religie en staat. Uiteindelijk wordt het breekpunt gevonden bij de ultieme katholieke schuldige: de moeder (en níet de maagd). 'It’s your mind we want.'

For Whom the Bell Tolls
'That's all we have in Spain now... accents.' Heel Hollywoods oorlogsbudget werd opgeslokt door deze film, gok ik zo. Vanaf de muzikale ouverture tot de eindexplosies paradeert For Whom The Bell Tolls statig rond. Een beetje borstroffelen doet niemand kwaad. De film ziet er ook werkelijk fenomenaal uit. Duister in schilderachtige grotten, weids en schitterend in de bergen, wanneer de Spaanse republikeinen zich dan toch maar buiten begeven. Dit stelletje hele en halve gypsies wordt geleid door de vurige vrouw Pilar. Een waar Carmen-typetje. Ongetemd en een tikje fout. Die hete Spanjaarden, ze hebben toch een rustgevend blank middelpunt nodig, zo lijkt de film te denken. Gary Cooper brengt de ratio, maar oogt mij te bedachtzaam en gladjes voor een Hemingway-held. Niet genoeg machismo. Zoals een Spanjaard analyseert: 'No beard. He has no beard!' De romance van Cooper met de kortgewiekte Ingrid Bergman is wel leuk. Samen in de slaapzak. 'Did I muss up you hair?' De eerste helft van de film gebeurt er aangenaam weinig. Cooper verklaart zich een Republican – een duidelijke inside joke – en de Peckinpaheske flashback naar dorpse gruwelen werkt krachtig. Daarna trekt men naar buiten voor die spectaculaire special effects. Cooper lijkt zijn belangrijkste monoloog zelfs af te raffelen. Actie! 'The old man and a dynamiter.'

Stage Door
'You ought to stop at a filling station and get pumped up.' Hebben we een humeurtje vandaag? Zeker. Niks snoetige meisjes. Deze divas zijn 'snooty'. In een chaotisch vrouwenhuishouden wonen een tiental wannabe actrices. Hosselen voor het beetje huur, en dan hopen om ontdekt te worden. (Zonder al teveel panties uit te moeten doen). Stage Door – noem het een musical zonder liedjes – barst van het vertrouwen. Zo opent de film met een hele zwik expres slechte wisecracks, opdat dáár weer (betere) wisecracks over gemaakt kunnen worden. Nog gewaagder, Ginger Rogers doet een expres slecht dansje. En het is zo'n beetje haar enige dansje! Tot overmaat van ramp geeft Katherine Hepburn ook nog even een expres slechte toneelperformance. Chaos reigns dus. En ja, dat is fijn. Zeker op screwball-tempo. Niet nadenken, gaan. Zelfs de kater blijkt een poes. Miauw! Hepburn maakt als laatst aangekomene in huize Foot Lights een gedenkwaardige entree getooid met heuse Tommy Cooper-hoed. Zelfs heur haar piekt er even verstrooid tussenuit. De andere meisjes weten er wel raad mee. Toch is het juist Hepburn – die met a little help from a friend – het grote podium bereikt. Tegen die tijd schuift de film alleszins galant op van gein naar pijn. Een beetje zoals Bullets on Broadway dat jaren later deed. 'She ain't exactly a flat, dearie, just a slow leak.'

Stranger Things
Mijn jeugd was misschien niet representatief (geen D&D, geen VHS, geen computer, geen pop/rock vanuit mijn ouders), maar zeker niet Amerikaans. De muziekkeus, zelfs al vind ik Foreigner nu best leuk, is mij toch te oubollig dan. Verder meer fantasy dan me lief is. En toch wel leuk genoeg om de hele serie er in een paar dagen doorheen te jassen maar ook niet zo geweldig als de hype suggereert.

Listen to me Brando
Als een echte Kurtz maakte Marlon Brando allemaal geluidsopnamen die als basis dienen voor deze fijne documentaire. Blijft toch een vreemde vogel met die magnifieke kop. Het beeld wat ontstaat is van een man die vrijwel altijd ongelukkig is geweest, behalve op Tahiti (The Thin Red Line is de film waar hij te oud voor was maar in een ander leven had moeten spelen.) Mooi dat hij ontevreden was over de beroemde "I coulda been a contendah" scène, maar tegelijkertijd probeert te achterhalen waarom mensen die zo mooi vinden. Bizar ook dat hij echt een aantal legendarische rollen heeft gespeeld maar in de jaren zestig zulke abominabele films kiest.

Une Affaire des Femmes
'Jij bent nergens vóór, alleen maar tegen mij!' Cynisme en Chabrol, dat blijft wél een goed huwelijk. Opmerkelijk genoeg roept juist zijn Tweede Wereldoorlogs-film eerst nog iets aangenaam sentimenteels op. Misschien komt het door het Au Revor Les Enfants-hoedje. De fragiele drager staat als nieuwetijdskind opzichtig naar de liefde van zijn moeder te hengelen. Die krijgt hij echter niet. Natuurlijk niet. Isabelle Huppert – Chabrols favoriete actrice – heeft een nieuwe liefde. L'argent. Zij leert tijdens de oorlog dat er tal van manieren zijn om centjes te verdienen. Pa brengt dan allang niets meer binnen. Hij wankelt rond als een desolate Salinger-antiheld. Compulsief vluchtend in krantenknipsels. Ik zat te 'rooten' voor hem en zijn jongere tegenhanger. Maar Chabrol interesseert zich niet voor familiale eenzaamheid in rammelende huisjes aan het spoor. Hem boeien juist de harde kanten van het verhaal. Huppert die manlief inwrijft – tijdens het uitwrijven van een onderbroek! – dat hij een lafaard is. (Met zeker bewijs in handen.) Huppert gedraagt zich zo steeds meer 'als man'. En hier zit de koele kracht van het verhaal. Oorlog biedt kansen tot schimmige praktijken en louche handeltjes. Dat het manvolk later wraak neemt op de vrouw die dúrfde haar eigen boontjes te doppen, dat is niet langer het cynisme van Chabrol, maar dat van de wereld.

The Longest Day
'When I give the word everything pops at once. Okay?' Het werd hoog tijd voor een 'duizend bommen en granaten'-film. Geen exotisch oorlogssprookje zoals For Whom The Bell Tolls, maar catharsisch knallen met de allies en de jerries. Voor massaspektakel zit je goed bij producer Zanuck. Logistiek gezien moet The Longest Day bijna net zo'n heksentoer zijn geweest als de D-day invasie zelf. (Meerdere regisseurs, meerdere talen, en denk aan al het peperdure camera-equipment dat ter land, ter zee en in de lucht moest.) Alle acteurs die ertoe deden, draven mee 't strand op. In de eerste plaats natuurlijk de oude patriot John Wayne. Had dat niet Mitchum moeten zijn, peinsde ik nog teleurgesteld. Een tweetal tellen later verschijnt ook die knauwende rakker al in beeld. En daar houdt het niet op. Burton en Connery bij de Engelsen, een jonge Lemmon, en nog vele, vele anderen. Voor verfijnd acteerwerk hebben al die cameo-sterren geen kans. Soms is dat jammer – ik had best meer van de manke Henry Fonda willen zien – maar het gaat om de actie. De mooiste blitzscene volgt al snel. Het prachtige Normandië gezien vanuit een vliegtuigje dat richting een belangrijke brug moet 'gliden'. Stille wateren, diepe gronden, luide knallen. Schepen aan de horizon, slagregens aan parachutes. De Duitsers mogen mokken op Hitler. 'I wonder what "bitte, bitte" means?'

The Lobster
Goede tijden voor de dystopische SF, al komt hier 0,0 technologie in voor. Maakt niet uit. Traag in de beste arthouse-traditie. De vrouwen stelen hier de show, met name Léa Seydoux met die expressieloze kop en Agelliki Papoulia als de vrouw zonder hart. Zelfs Rachel Weisz is strak aangeteugeld door de minimale/absurdistische acteerstijl. De film is natuurlijk een existentialistisch tranendal, het is allemaal kut en dan ga je alleen dood. Maar wel bij momenten gered door ragfijne humor van de cynische soort. Desondanks wel de minste van al die nu-SF.

Chicago
'How can they see with sequins in their eyes?' De NY Times heeft nagenoeg alle 'best picture' Oscar-winnaars trouw in haar 'duizend beste films'-lijst opgenomen. Eigenlijk jammer, want zo geef je de contemporaine critici keer op keer gelijk. En dat terwijl ambachtelijkheid dikwijls overheerst. In casu: Chicago. Een musical die de selfie-wetten van de showbiz op de stiletto-hak neemt. Die meta begint nu toch wel ongemakkelijk te voelen. In hoeverre is een parodie nog een knipoog als je er zelf 'stars in your eyes' hebt? De jazz-tunes van de soundtrack schreeuwen om een melancholische Randy Newman-injectie. Slechts de loser-ballade van John C. Reilly komt in de buurt. Mister Cellophane beklaagt zich zijn eigen onzichtbaarheid. De cuckold van moorddiva Zellweger laat zich vermakelijk wegspelen. Zij droomt zich een ster. (In het begin zijn alle liedjes haar fantasie, een zeer tof idee.) Bitchy Jailhouse Rock regeert later. 'I fired two warning shots. Into his head.' De sappigste song swingt dankzij de sterke 'mama' Queen Latifah. Aan het eind belanden alle jail birds met de hulp van gladjakker Gere dan toch nog op het echte podium. Camerawerk en edits zijn daar van flitsende klasse. Driedimensionale suggesties, zelfs op een klein scherm. Die technische Oscars zullen óók wel gewonnen zijn. 'Let's all stroke together, like the Princeton crew.'

The Greatest Show On Earth
Weer een Oscar-winnaar, stampvol entertainment voor 'children of all ages'. Het circus beleeft haar herfsttij op het grote doek. De decadentie heerst. Aan één ring hebben Barnum & co niet genoeg. Nog één keer wordt alles uit de kast gehaald, voordat televisie de mensen binnenshuis ging houden. Regisseur Cecil B. De Mille – een goede naam voor een circusdirecteur – krijgt er geen genoeg van. Hondjes op hondjes op paarden. Hondjes verkleed als mini-olifanten. En vooral: parades. 'A gay nineties album.' Er trekt nog net geen bloemencorso voorbij. Ik vond vooral het circus dat op de achtergrond blijft interessant. De merchandise-stands bijvoorbeeld. Je kon er een 'pom pom'-hoedje met je eigen naam kopen. 'Klaar terwijl u wacht.' En waar de acrobaten blank zijn, zorgen Afro-Amerikanen voor de opbouw. Het rijzen der Big Top heeft absoluut Koyaanisqatsi-allure. Zodra de tent staat, en de show start, begint het publiek aan dat grootste Amerikaanse vetprobleem te werken. Tussen de acts door leunt de film op James Stewart. Met reden permanent geschminkt steelt hij onherkenbaar de show. De Mille zelf lijkt zich vooral thuis te voelen als het misgaat. Van mij had de film met de ramp mogen beginnen. Wat een chaos. Wat een decor. Nightmare alley. Trouwens, voor alle leeftijden? Echt niet. 'Why is it whenever he's around I'm all wet?' 'In more ways than one.'

The Sugarland Express
'Nobody breaks out of pre-release!' Mocht iemand deze filmsnob naar zijn favoriete Spielberg vragen, dan heeft ie hierbij het antwoord. Vrij onbekend, maar zó beminbaar. Spielberg debuteerde in de bios met zijn beste Altman. Recht uit de seventies. Geen pro's, maar kleine scharrelaars, of nog minder dan dat. Diefjes zoals wij. Een jong stel – Atherton en Hawn – peert 'm uit de pre-release, op weg naar hun geconfisqueerde 'baby Langston'. Al snel hebben zij zelf een politieman beet, en een heuse cop car karavaan als staart. In een sukkelgangetje trekt de troupe richting Mexicaanse grens, terwijl met (en langs) hen de Amerikaanse cultuur voorbij trekt. Eten bij de Fried Chicken, en wanneer je tankt, dan doe je dat voor de zegeltjes! De media melden zich met een eigen mobile unit. 'This has been a KKOK news KO.' Kleine problemen worden almaar ingewikkelder opgelost. Goldie: 'I've got to go pee-pee'. Haar plee verschijnt als een western stand-off. En niet voor niets natuurlijk. Een geweerkolfje naar Spielbergs hand. Toots grinnikt intussen op zijn mondharmonica. De allermooiste scene doezelt melancholisch weg bij een extra scherm. Roadrunner en Coyote rennen door een provisorische drive-in bios. Vrolijk doch gedoemd. Cinematograaf Zsigmond mag besluiten met zijn killer signature shot. Schitterende rimpelingen op het water. 'We ain't no mental subjects.'

Lover Come Back
'Central intelligence refers to my cousin as the human satellite.' Dit Rock & Doris-vehikel schiet via stratosferisch flauw naar oneindig flauw, en weer terug. Hoeveel onzin kun je in een reclameparodie kwijt? Doris draagt de domste hoedjes en moet nodig eens wat mannelijke lesjes leren. Rock geeft ze met plezier, terwijl hij doet alsof hij een maagdelijke wetenschapper is! In dit dubbelspel tooit hij zich mét baard, wat in de vroege jaren zestig duidelijk heel andere connotaties had... Grappig genoeg zien Rock en zijn al even tijdelijk bebaarde baas er juist in die fase heel modern uit. Doris vindt het maar niets. Over de grappen mét baard klagen we verder niet. Daarvoor heeft het onnavolgbare plotje al genoeg plezier gegeven. De paden van Doris en Rock kruisen elkaar aanvankelijk slechts per split screen. Vandaar dat ze elkaar niet herkennen. Rock versiert contractjes met 'well-stacked girls', Doris met slechte slogans. Tussen hen in fungeert 'baas' Tony Randall als fijne aangever. Een psychologisch geval met vadercomplexje. 'I've done it, Doc. I made a decision!' Het adwords-stelletje vecht een robbertje om een product dat niet eens bestaat. En wanneer het dan alsnog wordt uitgevonden valt het (mij) tegen. Ook zonder Annie MG Schmidt's wonderkoekjes gingen de mensen hier al los. 'Funny. Yóu claim he's oversexed and he claims you're...'

Sommarlek
De vroege periode van Bergman, toch wel erg winning. Succesvolle ballerina krijgt een pakketje wat haar op een wandeling stuurt naar een plek uit het verleden waarna een lange flashback volgt van dé Zweedse zomeridylle. Op de boot naar een van de schiereilanden van Stockholm ontmoet ze de slacker Henrik en een fijne verliefdheid volgt tegen de achtergrond van kristalhelder water, roeiboten, zonlicht tijdens de nacht, super kleine houten huisjes aan het water met extra privacy en zo waar een korte animatie. Ik trapte er gewoon keihard in. Dankzij een personage verandert de sfeer en dan uit het niets zijn we weer in vertrouwd God-is-een-klootzak, "op de lange termijn is alles waardeloos" terrein. Een magiër (natuurlijk!) komt in het theater (natuurlijk!) de ongemakkelijke waarheid vertellen. Helemaal goed.

Een magiër (natuurlijk!) komt in het theater (natuurlijk!)

lolz :)

Ik moet nog een paar uit die periode en dit schept wel verwachtingen. :) Kanker kwam vanzelfsprekend ook nog langs.

The Red Turtle
Michael Dudok de Wit toont eckte-eckte VOC-mentaliteit en dringt Studio Ghibli als eerste westerling binnen. Respect hoor. Ging er met mede-Ghibli fundamentalist junior naar toe en hadden volgens mij allebei na afloop dezelfde beleefde reactie van "mooi gedaan, hoor." Is het ook animatie-technisch als een soort Kuifje-op-een-onbewoond-Japans-eiland incl. eerbetoon aan luchtmeester Miyazaki. Nederlands dus toch seks (heel indirect verder) door aardige twist. Maar uiteindelijk is het wel erg een uitgerekte korte film (en een verhaaltype waar sowieso weinig eer meer aan valt te behalen.)

中国の鳥人 (The Bird People in China)
Die Miike toch. Blijft verrassen. De film begint als een wat jolige roadtrip in China van een brave Japanner die een jadevondst moet vastleggen en al snel gezelschap krijgt van een yakuza-veteraan. Dat resulteert meteen in een reeks briljante grappen ("we stoppen hier", volgende shot een woeste overstroming waar een weg hoort te zijn). Maar wanneer het duo met een wat warrige gids diep in een geweldig berglandschap komt gaat Miiki heel mooi en redelijk los op het proces van mythevorming, vertaling, herinnering en cultureel isolement. Echo's van Herzog maar dan gewoon beter/mysterieuzer (en met humor). Zeer aparte film van een unieke filmer.

jep misschien wel mijn favo Miike. (als softie). Soort Local Hero zei iemand op IMDb. :-)

Farväl Falkenberg
Tja, Zweeds dorpsleven, saai enzo. Dan wel ineens even ‚boem’ maar verder kunnen al de arty camera-effecten de saaiheid niet verbloemen.

Amour
Ook een beetje saai. De voorspelbaarheid van de aftakeling en de wissel die het op het echtpaar legt. Misschien dat het tegenviel door Haneke’s andere geweldige films, deze deed me weinig.

The Image
Ik heb niks met s/m maar het machtspel tussen deze twee vrouwen en een playboy is toch wel spannend. Naar het einde wordt door mijn gebrek aan opwinding over het gebodene wat saai maar toch een mooie erotische film.

Green Room
Punk bandje beland in a tight spot met een stelletje neo-nazi’s in een bos. Redelijk spannend.

The Getaway
De klapperrrrrrrr van deze week. Formidabele film: een heist, verwikkelingen, actie, een romance, afgemaakt met een fantastische soundtrack van Quincy Jones.

The Getaway (originele versie dan) is inderdaad geweldig.
Local Hero, ken ik alleen dat deuntje van Knopfler van. :)

Blackhat
Films over hackers, moeilijk...moeilijk. Toch maar een poging gewaagd aan deze van Michael Mann en het viel zowaar mee. Het verhaal doet er verder niet zo toe het gaat om die ambient shizzle: Manns gave om steden te filmen met een heerlijk globalisatie-sausje, dus veel Azië met extra portie neon. Muziek is dit keer ook weer eens op niveau, veel licht brommende synths. Dat de hacker door Thor wordt gespeeld (en gewoon weer de zwijgzame Mann-man aka Sonny Crockett doet) moet je dan maar voor lief nemen. Jammer ook dat Mann toch braaf het Hollywood-handboek volgt, met name regel 3: altijd 15% van de tijd aan blaffers besteden.

ja Amour werd een beetje blasé bejeubeld destijds

allemaal mooie vrouwen in dat Getaway

bij Quincy Jones en soundtracks moet ik toch altijd meteen aan The Pawnbroker denk, bizarre mismatch, misschien juist daarom dat ie ie altijd is blijven hangen

we zouden snobbig kunnen grappen dat Lubach nog wel een stapje in films mag maken (Farval Falkenberg inderdaad arthouse volgens het boekje) en als volwassen man Garden State bejubelen :P

oh Hedy vind 'm wel mooi (Amour) ;-)

Met Caché, Das weiße Band en Funny Games in het echterhoofd vond ik het toch magertjes. :)

Quincy Jones' soundtrack for In Cold Blood is ook niet mis. Zat bij The Getaway te denken of het nu Stevie Wonder zou zijn of het toch 'gewoon' Toots Thielemans was, die laatste dan toch.

Toots is de bom op soundtracks, zat laatst nog te denken hoe fijn dat toch vaak ergerlijke instrument júist in soundtracks i.

Stagecoach
'This is a serious matter, ain't it?' Niet voor John Ford. Te vaak, te veel comic relief, dat stereotypeert zijn films. Fords western-wereld ziet er aangenaam klassiek uit, maar wordt bevolkt door koddige figuren. Het Land van Ooit is nog realistischer. Hoor en verdraag hier de vermoeiende menner die Grover-hees zijn bevelen schreeuwt. Als passagiers vervoert hij drinkeboers, bankmannetjes en – vanzelfsprekend – een dame van lichte zeden. De hologige Southern gentleman John Carradine vat een tragische liefde op, maar mag als de meest intrigerende aanwezige het minste doen én zeggen. Dat het niks kon worden, had hij vast al gezien in de kaarten die hij eenzaam legt. De clowns hebben de betere lines. Zoals de dronken doc die de 'samples' van een whiskey drummer test. 'I’m not only a philosopher, sir. I’m a fatalist.' Onderweg pikt men John Wayne op, die als dertiger al een ouwemannenkop had. Op hun tocht door Apache-land blijft het gevaar aangenaam lang uit beeld. Haast verleidelijk sluimerend. Elke wachtpost verlaten. Slechts een Mexicaanse schone dwaalt er rond, en zingt een vettig liedje. De passagiers spelen patience en mentale pingpong. Uiteindelijk verenigen ze zich alsnog tegen die langverwachte vijand, die toch nog behoorlijk indrukwekkend aan komt stormen. 'I’ve been out of my mind just hopin.'

Death of a Salesman
'I came back ten miles an hour.' De verkoper én gelover van de Amerikaanse droom gaat ten gronde. In de geweldige docu van de Mayles-bros zongen de Salesmen het al: 'Wish't I was a rich man.' Zonder centjes, geen mens. Toneelgigant Arthur Miller gebruikte de gedoemde hosselaar Loman (Lowman, Everyman?) om de overambitieuze middenklasse te ontleden. De gekte van de parvenu. En zoals één van Hermans' personages ooit sprak: Amerika is de parvenu onder de landen. Er móet een dure auto voor de deur staan, en een koelkast voor ma afbetaald worden. De eerste fase van deze degelijke filmversie raakte me het meest. Pa lijdt sereen. Hij kan zijn baan niet meer uitvoeren. Daarmee is de bodem onder hem weggeslagen, en dondert hij fysiek en mentaal in een rabbithole richting vroeger. Toen leken zijn dromen nog wel bereikbaar. Naast hem staat de heilige moeder. Haar man intrigerend irritant verdedigend. In de weg staan twee zoons. Een bullshitter en een drifter. Beide op hun eigen manier beschadigd door pa. De drifter heeft als enige het inzicht. 'I just can't take hold of some kind of life.' Naarmate de film vordert gaat pa almaar meer schreeuwen. Hij vervalt in paranoia en roept de geest van zijn eigen Uncle Sam op. Ome Ben. De man die het wél maakte. De enige manier van bestaan wordt niet-bestaan. 'Such thoughts! Most extreme thoughts.'

Sense and Sensibility
'Had it not been... for the money.' Soms gun je ze een burgeroorlog, die Austen-personages. Misschien dat een 'backdrop' van gevaar de amor in het kippenhok dat beetje extra kan geven. Het lijden van Little Women grijpt mij toch wat meer aan, ook al lijken al die boeken eigenlijk opvallend veel op elkaar. Of alle adaptaties doen hetzelfde, dat kan ook. Ang Lee kiest dus voor het weelderige drama in een prent vol fijne acteurs. Een beetje plezier valt er zeker te halen met kanonnen Kate Winslet en Emma Thompson. Hugh Grant loopt rond met een permanente kleerhanger in zijn rug. (En een bord voor zijn kop.) Een familie vol lievige krullebolletjes moet 'kleiner' gaan wonen. De snobs om hen heen zijn vilein jaloers. 'Oh een cottage zou ik ook wel willen.' De moeder houdt zich gedeisd, maar de zusjes zoemen driftig rond de mannen, die ook in een cottage best op bezoek willen komen. Maar willen ze ook blijven? 'You're in lonely country now.' Winslet valt voor een stel bakkebaarden, die hilarisch duidelijk richting gevaar wijzen. Alhoewel, gevaar. Het ergste wat er gebeurt is een jankpartij bij een kopje thee. Moedwil en misverstandjes wisselen elkaar af. En net als ik denk: jemig, het laatste half uur was echt niks, volgt er een prachtig slot. Eindelijk emoties. Voor kijker en poor ol' Emma. Miscommunicatio ex machina.

Mijn theorie is dat die mondharmonica bloedirritant wordt als je denk dat je er wel gitaar bij kan spelen. Als er zo'n beugel aan te pas komt haak ik af. :)

haha jep plausibel

for the record - want ik blijf graag op goede terms met haar natuurlijk - nog even opgemerkt dat Emma Thompson zelf het scenario schreef voor Sense and Sensibility. :-)