Filmforum

Barber Shop: The Next Cut
Begint nogal op de automatische piloot, maar door de actualiteit en de betrokkenheid vlamt het aan het einde toch nog een beetje op, ondanks – ook daar – de cliché's.

Walk The Line
Biopic van Johnny Cash, onderhoudend, voor een biopic (ik ben er geloof ik toch geen fan van).

Cellat
Turkse Death Wish ripoff, nog redelijk geslaagd te noemen al is er ook genoeg knulligheid. Heb me in ieder geval niet verveeld.

Omit The Logic
Blazing Saddles
Docu over Richard Pryor en een belangrijke film uit het bewogen leven van de man, waar ik bar weinig vanaf wist. Of ik standup comedy nu meer ga waarderen weet ik nog niet. De film is grappig, ook met een boodschap. Die 'politieke incorrectness' is natuurlijk eigenlijk een verkapte boodschap en daarin is best wel braaf (geen niks, maar tegenwoordig is die anti-PC-brigade vooral erg wat ze niet beweren te zijn).

Hardcore Henry
Titelrol … GO! ACTIE ACTIE ACTIE! Ik snap dat je in een FPG niet echt dialogen gaat uitwerken, maar dit is wel het andere uiterste. Anderhalf uur achtervolgingen, schiet- en knokpartijen, explosies, tetten, etc. Terwijl er toch ook wel een paar aardige ideetjes inzitten.

La Horde
Degelijke zombiefilm al blijft de knulligheid van de klassiekers een prettige verzachtende omstandigheid, het geweld is nu zo realistisch dat het toch minder leuk is om naar te kijken.

ik wilde meteen Blazing Saddles gaan roepen, maar daar was ie al :)

The Neon Demon
De VPRO Gids was zo aardig de ranzige scenes alvast even te melden. Wellicht dat ik het daardoor – en 25 jaar death metal en grindcore – dát aspect eigenlijk nogal mee vond vallen. Only God Forgives en Valhalla Rising vond ik in ieder geval veel gewelddadiger. Voor de rest: horror als fenomenale eye candy, denk aan Suspiria, zeker aan het begin van de film waar een ambitieus meisje in den vreemde is. Het redelijk simpele verhaal heeft een soort Gravin Bathory-thema maar ook een commentaar over de modellenwereld, maar dat is allemaal secundair aan deze adembenemende aanval op de zintuigen.

Airplane!
Roger, Clarence en Oveur zitten in een vliegtuig. Zegt de ene... 'Roger.' Huh?' Zal ik als serious cat sikkeneurig doen? Dat zou in de malle wereld van de Zuckers betekenen dat ik dit stukje mét sik neurie. Hun trademark spervuur aan verbeelde woordgrappen dendert maar door. Een drinking problem wordt dan ook echt een drinking problem. Zo flauw dat het flauw blijft. Geef mij dan maar een woordgrap die op woordniveau scoort. Zoals de Jive dudes, wiens 'negro slang' (gheh) op hilarische wijze van ondertiteling is voorzien. Wanneer het ganse vliegtuig in hoge nood naar een dokter speurt, verschijnt good ol' Leslie Nielsen als geroepen. Hij helpt de droogkloterij vooruit, en verlost zelfs een patiënte van enkele eieren. Dat neigt naar Japans absurdisme. Onnavolgbaar en niet eens meer uit te leggen. Leggen, get it? Voor het zover is, vermaken we ons met filmreferenties. Tatata, de vin, vanzelfsprekend. En Saturday Night Fever in een flashback. Die film staat niet eens in de NY Times 1000. Schandalig. Zo cultureel relevant! In de marge doet de verslaafde maar verder absoluut doortastende reddingsoperatieleider aan Trump denken. Hij poseert alvast presidentieel voor zijn portret. Airplane verliest verder geen tijd. In tachtig minuten jagen we door elke mogelijk ingeving en uitgang. Short and snappy. 'I am serious. And don't call me Shirley.'

Romeo and Juliet
'Was ever book containing such vile matter so fairly bound?' Shakespeare door een Italiaans trouwringetje gehaald. Dino de Laurentiis produceerde met sexy klasse en Nino Rota zorgt voor de toegankelijke thema's. Een beetje Lord of the Rings-achtig zelfs. Weelderig en zwierig. Ook een Shakespeare-hater als ondergetekende ging er makkelijk in mee. Niet in de laatste plaats omdat de Italianen vooruitlopen. In '68 hing die seventies-gaze en haze al in de lucht. De klassieke tekst lijkt zowaar aardig behouden, en dus kunnen we genieten van 'saucy boys' die elkaar bestrooien met gepeperde uitspraken. 'Now hie thee home fragment!' Verona vormt het fraaie decor, al speurde ik vergeefs naar torentjes. In Florence begonnen de strijdende facties hun koopmanshuizen tot forten om te bouwen. Verona heeft echter nog altijd genoeg schilderachtigs te bieden. En als de fresco's en kerken niet opvallen, dan zijn er de mensen. Chique vrouwen met honingraat-hoeden van diamanten! De fonkelende ster is een piepjonge Olivia Hussey, Zij speelt als Julia de rol van haar leven. Vol vuur, verbaasde ogen en ongerepte sensualiteit. Onbevlekte ontvangenis in strak corset. Gedoemde ademtochten in een grimmige grafkelder. Het Jezus-trucje van de monnik gaat daar de mist in. Natuurlijk. In zijn eerste shot ruikt de man al nét te verlekkerd aan het verboden kruid.

Goldfinger
Had gewoon Oddball moeten heten natuurlijk. De Koreaanse maestro is de ware held én schurk van de film. Met dodelijke bolhoed, voor die echte Kuifje-vibe. Van Oddballs einde wordt echt wat gemaakt, terwijl dat van Goldfinger nogal vergezocht aan de film wordt geplakt. Maar ja. Vergezocht. Lekker criterium voor een Bond-film. Dit zijn reclamedromen. Drankjes, auto's en in je spare time lekker golfen. Vrouwen bij de vleet, en als wanneer het uitkomt als menselijk schild. Connery schrijdt met Graziano Pelle-smirk door dit lekkere leventje. Als de Chinezen hém 40 miljoen per jaar zouden bieden zou hij ook overlopen. Dan kan de mythische 008 het overnemen. (Een leuke running gag). Qua spanning biedt Goldfinger één echt geslaagd moment. Het gouden lijk, gevangen in een Fincheriaans shot. Connery lijkt oprecht aangedaan. Skin suffocation. Zou het bestaan? In deze fase van de Bond-franchise verdwijnt de duisternis al snel weer, peddelend op onbewolkte greens, of in de blue air dartelend met busby babes. Pussy Galore! Een naam zo schaamteloos fout, dat het haast respect oproept. 'You like close shaves, don't you?' In de amusante finale neemt varkenskop Goldfinger de bups mee naar varkensland Amerika. Daar toont hij hen op een 'Hood's Convention' (gangstarap-titel!) de ultieme jongetjesfantasie. Lekker maquettes bouwen.

True Love
'Mijn eigen vriendin op de bachelor party!?' Huwelijken in films. Nooit een goed idee voor de personages, altijd een goed idee voor de kijker. Geen suf boy meets girl gedoe, maar alles wat erna komt. Die echte existentiële shit. De twijfel. In True Love gaan twee piepjonge Italo's trouwen. Recht uit het ouderlijk huis. Madonna en Terminator-posters nog aan de muur, kinderachtig gekibbel in hun karakter. Zeker de jongen lijkt niet aan toe. Hij wil gewoon nog elke dag een bachelor party beleven. Lekker drinken met de maten. En nu moet hij nadenken over de kleur van de aardappelpuree op zijn bruiloft. Blauw!? 'Ja, dat past bij de de kleding.' De vraag schemert in de donkerblauwe New Yorkse nascht... Is die aardappelpuree net zo unreal als hun liefde? In honderd minuten toont regisseur Nancy Savoca deze licht-nostalgisch gestemde worsteling. Het gebabbel in het Bronx 'tawkin'-taaltje kennen we. (Je zou eens een andere subcultuur van Amerika willen zien). Maar de soundtrack is fenomenaal. Vol slijpers en deep cuts. De drums bij Pam Russo kletteren zo gaaf. Met een vrouw als regisseur ben je verzekerd van minstens één goeie seksscene. Die erotische vlinders moeten dan maar als tegenwicht dienen voor het oversteken van die Graduate-kloof. Ineens een ander leven. Een bruid in protserig toilet op protserig toilet. 'Let's not get domestic'

The Gunfighter
'When you get him unastonished, tell him to take care of my horse.' De problemen van de VIP. Iedereen wil wat van je. Staart je aan. Of erger. Haters gonna hate. Een 'bekende westerner' is back in town. De jongelui pochen, wat een sof. Hij ziet er wel heel gewoontjes uit. De jonge haantjes smeren de sporen. De gunfighter – a little older, a little tireder – heeft daar helemaal geen zin meer in. Een vroegoude Gregory Peck, zelf slechts 34, ziet er gepast afgepeigerd uit. Foute snor. Hoed diep over het voorhoofd. Doffe blik in de ogen. De roem, heeft 'm lamgeslagen. In de 'palace bar' poogt hij in enige rust zijn ryes weg te tikken, maar dat gaat zomaar niet. Zijn kunstjes zijn vereist. 'How'd you like to see that street out there full of gunplay?' De barroom loafers (pracht bandnaam) buzzen als vliegen om hem heen, en ze laten zich niet meer verjagen. Het fijne script werkt met kleine verhaallijntjes die langzaam maar zeker het onvermijdelijke net sluiten. Een paar mannen in de achtervolging. Eentje achter een zolderraam. En een vrouw in een verstild klaslokaal. Terwijl Peck peinst over een leven dat te vlug voorbij is gegaan, komt het gevaar elke minuut dichter bij. 'Loopt die klok bij?' De gunfighter wil zijn terugkeer rekken, zijn vrouw zien, de tijd bevriezen. Hij laat zich door hijgerige omstanders overtuigen dat alles nog kan. Nee, hij overtuigt zichzelf. 'I drew first.'

Low Down
Drugs are bad, mkay? Beetje saaie film ondanks het onverantwoordelijke gedrag.

Bronson
Actie genoeg, maar dat kan wel overlaten aan Winding Refn. Beetje rare opzet met Hardy die zijn verhaal in een theater vertelt. Het doet denken aan Starred Up (gast slaat erop waar het maar kan) maar dan met heel sarcastische humor.

Dick
Met zo’n titel verwacht je flauwe grappen, deze verfilming van het Watergate-schandaal had toch grappiger gekund/gemoeten.

Silver Streak
We zijn al halverwege de film als Richard Pryor zich bij Gene Wilder voegt. Op zich was het al wel onderhoudend maar dan wordt het toch een stuk leuker.

Skin suffocation. Zou het bestaan?

Busted!

haha awesome! :)

The filmmakers, however, believed author Ian Fleming’s death-by-gold scenario was a genuine risk and took precautions. A physician was present during filming, and afterward the makeup was removed as quickly as possible. “It took an hour, with a lot of help and scrubbing from the makeup artist and wardrobe mistress,” Eaton told us recently by e-mail.

de filmmakers trapten er nog wel in http://www.smithsonianmag.com/arts-culture/gold-blooded-murder-180949433/?no-ist

One Potato, Two Potato
'Get your business elsewhere, this isn't a motel.' Een stelletje op straat, romantisch aan de wandel. Tot het felle zoeklicht van de politie hen 'betrapt'. Zoiets kan alleen een zwart-wit paar overkomen. Het jaar: 1964, maar zou er veel veranderd zijn? One Potato, Two Potato hakt erin. Een ongelofelijk sterk drama, en vooral, zó ongelooflijk pijnlijk relevant. Ik snap best dat mensen als stammenbeestjes met reptielenbreinen wat ongemakkelijk worden van 'de ander', maar ooit moet je daar toch boven kunnen staan.. Met hulp van de staat, desnoods. Teveel gevraagd, blijkbaar. De politie doet aan racial profiling, rechters zijn op witte handen. De donkere man weet het. 'If I was a white man, I could shoot him and be acquitted.' Nu moet hij alles opkroppen. Zijn gezicht hangt er scheef van. De moedeloze grijstinten-klasse van de film zit niet alleen in die hoofdrol. De entree van de blanke bad guy is ook memorabel. Net als The Gunfighter keert hij terug naar een lang in de steek gelaten vrouw en kind. Hij speelt meteen ongelooflijk lief cowboytje met zijn dochter. De ware knal volgt echter als hij doorkrijgt wie de nieuwe pa is. In een perfecte, poëtische cirkel bekijkt de donkere man in de drive in-bios een western. Een genre vol ongelijke strijd. Hij houdt het niet meer. Wat een woede, en wat een einde. Racisme maakt méér kapot dan je lief is. Alles.

Oliver Twist
'There's an expression of melancholy in his face, my dear.' Stemmige Dickens-adaptatie van Lean. Een man die het misschien wel net té vaak in de bekende werken zocht. Hier is hij echter absoluut op dreef. Net als de cinematograaf Guy Green. We zien de wereld van Oliver in fenomenaal chiaroscuro. Prachtige schaduwen. Warme harten lijden in donkere huizen, waar slechts in de kleinste hoekjes goedgeplaatste lampjes branden. Bestaat er eigenlijk een Oscar voor belichting? De rol van Oliver wordt vertolkt dooor een Andy Schleck-menneke. Deze 'bag of bones' mag verdraaid weinig zeggen, in een film die toch naar hem vernoemd is. Zijn fraaiste momenten beleeft hij bij de 'coffin maker'. Een nacht tussen de kisten. In een re-write zou ik hem best willen zien blijven. Daar zit ook een goede film in. Eerst de angst voor de dood, en dan langzaam je plek vinden in die bijzondere setting. In 'werkelijkheid' gaat Oliver natuurlijk naar het grootste Londen. Daar wacht Fagin (Alec Guiness) op hem, getooid met een veel grotere haakneus dan ze hem anno nu zouden durven geven. Fagins smoezelige geldpaleisje ziet er ook weer prachtig uit, al duurt het gappen met gabbers-plezier kort. Het einde kondigt de latere Lean aan. Het wordt allemaal nogal massaal. 'Don't you want to be a book writer?' 'I think I'd rather be a bookseller, sir.' Lean had het kunnen zeggen.

http://en.savefrom.net/#url=https://vimeo.com/139984028 (One Potato, Two Potato, vimeo download en stream)

The Boy
Nu-horror tip van mijn jongste dochter deed ons eerst denken aan die aflevering van Sam & Cat met die freaky vader en zijn poppendochter (ja, die duistere wereld leer je kennen als vader.) Amerikaanse komt in Engels landhuis aan om als nanny te beginnen...van een pop. Hupakee meteen creepy natuurlijk en dan moet ze hem als een echt jongetje behandelen. Lijkt eenvoudig uit te tekenen maar heeft een alleraardigste plottwist die het spoor richting een ander subgenre trekt. Vermakelijk.

Intouchables
Waarschijnlijk ben ik de laatste persoon op de wereld die deze heeft gezien. Inside info stelde dat de film tegenwoordig standaard bij Franse les wordt getoond. En waarom niet, keiharde feel-good panklaar voor allerlei cynische tegenwerpingen, maar daar had ik al snel helemaal geen zin in. Perfecte casting van die twee gasten met hun prachtige koppen en de rest rolt als vanzelf eigenlijk. Best wel interessant dat je een voorspelbare tragische draai verwacht en dat die gewoon niet komt.

^ah de favo film van Dyab

The Prisoner
'Watch. Wrist. One.' Drie eenvoudige woorden vatten de afrekening handzaam samen. Een niet nader genoemde politiestaat arresteert een kardinaal, vlak na de mis. De sterke openingsscene kan zo in een grootse Hitchcock-film. Een gedoemde te midden van de massa. Om hem heen voelen de mensen dat er iets staat te gebeuren, agenten bewegen zich schichtig. Eén briefje spreekt bijbelse boekdelen. Even later zit de gevangene in zijn cel en begint het breken van de martelaar. 'Psychology, they call that. It's very modern.' Nieuwe tijden, nieuwe tactieken, maar met dezelfde resultaten als de inquisitie. Er waren landen die deze wat slome film anti-katholiek en pro-communistisch vonden, maar het tegenovergestelde valt evengoed te beweren. Met (on)zekerheid is het vooral de kardinaal zelf die schittert. Dat krijg je met Alec Guiness in de hoofdrol. Kaal en sereen heeft hij wat van Foucault. De gelaten wijsheid van een filosoof. Zijn vlakkere ondervrager (Jack Hawkins) begint te puzzelen op zwakke plekken. Waar zitten de 'vices'? Hij verleidt de geestelijke tot zelfkwelling en zelfhaat. Soms lijkt het op Murder in the Cathedral van Eliot, een andere wat Britse toneel-ontleding van religie en staat. Uiteindelijk wordt het breekpunt gevonden bij de ultieme katholieke schuldige: de moeder (en níet de maagd). 'It’s your mind we want.'

For Whom the Bell Tolls
'That's all we have in Spain now... accents.' Heel Hollywoods oorlogsbudget werd opgeslokt door deze film, gok ik zo. Vanaf de muzikale ouverture tot de eindexplosies paradeert For Whom The Bell Tolls statig rond. Een beetje borstroffelen doet niemand kwaad. De film ziet er ook werkelijk fenomenaal uit. Duister in schilderachtige grotten, weids en schitterend in de bergen, wanneer de Spaanse republikeinen zich dan toch maar buiten begeven. Dit stelletje hele en halve gypsies wordt geleid door de vurige vrouw Pilar. Een waar Carmen-typetje. Ongetemd en een tikje fout. Die hete Spanjaarden, ze hebben toch een rustgevend blank middelpunt nodig, zo lijkt de film te denken. Gary Cooper brengt de ratio, maar oogt mij te bedachtzaam en gladjes voor een Hemingway-held. Niet genoeg machismo. Zoals een Spanjaard analyseert: 'No beard. He has no beard!' De romance van Cooper met de kortgewiekte Ingrid Bergman is wel leuk. Samen in de slaapzak. 'Did I muss up you hair?' De eerste helft van de film gebeurt er aangenaam weinig. Cooper verklaart zich een Republican – een duidelijke inside joke – en de Peckinpaheske flashback naar dorpse gruwelen werkt krachtig. Daarna trekt men naar buiten voor die spectaculaire special effects. Cooper lijkt zijn belangrijkste monoloog zelfs af te raffelen. Actie! 'The old man and a dynamiter.'

Stage Door
'You ought to stop at a filling station and get pumped up.' Hebben we een humeurtje vandaag? Zeker. Niks snoetige meisjes. Deze divas zijn 'snooty'. In een chaotisch vrouwenhuishouden wonen een tiental wannabe actrices. Hosselen voor het beetje huur, en dan hopen om ontdekt te worden. (Zonder al teveel panties uit te moeten doen). Stage Door – noem het een musical zonder liedjes – barst van het vertrouwen. Zo opent de film met een hele zwik expres slechte wisecracks, opdat dáár weer (betere) wisecracks over gemaakt kunnen worden. Nog gewaagder, Ginger Rogers doet een expres slecht dansje. En het is zo'n beetje haar enige dansje! Tot overmaat van ramp geeft Katherine Hepburn ook nog even een expres slechte toneelperformance. Chaos reigns dus. En ja, dat is fijn. Zeker op screwball-tempo. Niet nadenken, gaan. Zelfs de kater blijkt een poes. Miauw! Hepburn maakt als laatst aangekomene in huize Foot Lights een gedenkwaardige entree getooid met heuse Tommy Cooper-hoed. Zelfs heur haar piekt er even verstrooid tussenuit. De andere meisjes weten er wel raad mee. Toch is het juist Hepburn – die met a little help from a friend – het grote podium bereikt. Tegen die tijd schuift de film alleszins galant op van gein naar pijn. Een beetje zoals Bullets on Broadway dat jaren later deed. 'She ain't exactly a flat, dearie, just a slow leak.'

Stranger Things
Mijn jeugd was misschien niet representatief (geen D&D, geen VHS, geen computer, geen pop/rock vanuit mijn ouders), maar zeker niet Amerikaans. De muziekkeus, zelfs al vind ik Foreigner nu best leuk, is mij toch te oubollig dan. Verder meer fantasy dan me lief is. En toch wel leuk genoeg om de hele serie er in een paar dagen doorheen te jassen maar ook niet zo geweldig als de hype suggereert.

Listen to me Brando
Als een echte Kurtz maakte Marlon Brando allemaal geluidsopnamen die als basis dienen voor deze fijne documentaire. Blijft toch een vreemde vogel met die magnifieke kop. Het beeld wat ontstaat is van een man die vrijwel altijd ongelukkig is geweest, behalve op Tahiti (The Thin Red Line is de film waar hij te oud voor was maar in een ander leven had moeten spelen.) Mooi dat hij ontevreden was over de beroemde "I coulda been a contendah" scène, maar tegelijkertijd probeert te achterhalen waarom mensen die zo mooi vinden. Bizar ook dat hij echt een aantal legendarische rollen heeft gespeeld maar in de jaren zestig zulke abominabele films kiest.

Une Affaire des Femmes
'Jij bent nergens vóór, alleen maar tegen mij!' Cynisme en Chabrol, dat blijft wél een goed huwelijk. Opmerkelijk genoeg roept juist zijn Tweede Wereldoorlogs-film eerst nog iets aangenaam sentimenteels op. Misschien komt het door het Au Revor Les Enfants-hoedje. De fragiele drager staat als nieuwetijdskind opzichtig naar de liefde van zijn moeder te hengelen. Die krijgt hij echter niet. Natuurlijk niet. Isabelle Huppert – Chabrols favoriete actrice – heeft een nieuwe liefde. L'argent. Zij leert tijdens de oorlog dat er tal van manieren zijn om centjes te verdienen. Pa brengt dan allang niets meer binnen. Hij wankelt rond als een desolate Salinger-antiheld. Compulsief vluchtend in krantenknipsels. Ik zat te 'rooten' voor hem en zijn jongere tegenhanger. Maar Chabrol interesseert zich niet voor familiale eenzaamheid in rammelende huisjes aan het spoor. Hem boeien juist de harde kanten van het verhaal. Huppert die manlief inwrijft – tijdens het uitwrijven van een onderbroek! – dat hij een lafaard is. (Met zeker bewijs in handen.) Huppert gedraagt zich zo steeds meer 'als man'. En hier zit de koele kracht van het verhaal. Oorlog biedt kansen tot schimmige praktijken en louche handeltjes. Dat het manvolk later wraak neemt op de vrouw die dúrfde haar eigen boontjes te doppen, dat is niet langer het cynisme van Chabrol, maar dat van de wereld.

The Longest Day
'When I give the word everything pops at once. Okay?' Het werd hoog tijd voor een 'duizend bommen en granaten'-film. Geen exotisch oorlogssprookje zoals For Whom The Bell Tolls, maar catharsisch knallen met de allies en de jerries. Voor massaspektakel zit je goed bij producer Zanuck. Logistiek gezien moet The Longest Day bijna net zo'n heksentoer zijn geweest als de D-day invasie zelf. (Meerdere regisseurs, meerdere talen, en denk aan al het peperdure camera-equipment dat ter land, ter zee en in de lucht moest.) Alle acteurs die ertoe deden, draven mee 't strand op. In de eerste plaats natuurlijk de oude patriot John Wayne. Had dat niet Mitchum moeten zijn, peinsde ik nog teleurgesteld. Een tweetal tellen later verschijnt ook die knauwende rakker al in beeld. En daar houdt het niet op. Burton en Connery bij de Engelsen, een jonge Lemmon, en nog vele, vele anderen. Voor verfijnd acteerwerk hebben al die cameo-sterren geen kans. Soms is dat jammer – ik had best meer van de manke Henry Fonda willen zien – maar het gaat om de actie. De mooiste blitzscene volgt al snel. Het prachtige Normandië gezien vanuit een vliegtuigje dat richting een belangrijke brug moet 'gliden'. Stille wateren, diepe gronden, luide knallen. Schepen aan de horizon, slagregens aan parachutes. De Duitsers mogen mokken op Hitler. 'I wonder what "bitte, bitte" means?'

The Lobster
Goede tijden voor de dystopische SF, al komt hier 0,0 technologie in voor. Maakt niet uit. Traag in de beste arthouse-traditie. De vrouwen stelen hier de show, met name Léa Seydoux met die expressieloze kop en Agelliki Papoulia als de vrouw zonder hart. Zelfs Rachel Weisz is strak aangeteugeld door de minimale/absurdistische acteerstijl. De film is natuurlijk een existentialistisch tranendal, het is allemaal kut en dan ga je alleen dood. Maar wel bij momenten gered door ragfijne humor van de cynische soort. Desondanks wel de minste van al die nu-SF.

Chicago
'How can they see with sequins in their eyes?' De NY Times heeft nagenoeg alle 'best picture' Oscar-winnaars trouw in haar 'duizend beste films'-lijst opgenomen. Eigenlijk jammer, want zo geef je de contemporaine critici keer op keer gelijk. En dat terwijl ambachtelijkheid dikwijls overheerst. In casu: Chicago. Een musical die de selfie-wetten van de showbiz op de stiletto-hak neemt. Die meta begint nu toch wel ongemakkelijk te voelen. In hoeverre is een parodie nog een knipoog als je er zelf 'stars in your eyes' hebt? De jazz-tunes van de soundtrack schreeuwen om een melancholische Randy Newman-injectie. Slechts de loser-ballade van John C. Reilly komt in de buurt. Mister Cellophane beklaagt zich zijn eigen onzichtbaarheid. De cuckold van moorddiva Zellweger laat zich vermakelijk wegspelen. Zij droomt zich een ster. (In het begin zijn alle liedjes haar fantasie, een zeer tof idee.) Bitchy Jailhouse Rock regeert later. 'I fired two warning shots. Into his head.' De sappigste song swingt dankzij de sterke 'mama' Queen Latifah. Aan het eind belanden alle jail birds met de hulp van gladjakker Gere dan toch nog op het echte podium. Camerawerk en edits zijn daar van flitsende klasse. Driedimensionale suggesties, zelfs op een klein scherm. Die technische Oscars zullen óók wel gewonnen zijn. 'Let's all stroke together, like the Princeton crew.'

The Greatest Show On Earth
Weer een Oscar-winnaar, stampvol entertainment voor 'children of all ages'. Het circus beleeft haar herfsttij op het grote doek. De decadentie heerst. Aan één ring hebben Barnum & co niet genoeg. Nog één keer wordt alles uit de kast gehaald, voordat televisie de mensen binnenshuis ging houden. Regisseur Cecil B. De Mille – een goede naam voor een circusdirecteur – krijgt er geen genoeg van. Hondjes op hondjes op paarden. Hondjes verkleed als mini-olifanten. En vooral: parades. 'A gay nineties album.' Er trekt nog net geen bloemencorso voorbij. Ik vond vooral het circus dat op de achtergrond blijft interessant. De merchandise-stands bijvoorbeeld. Je kon er een 'pom pom'-hoedje met je eigen naam kopen. 'Klaar terwijl u wacht.' En waar de acrobaten blank zijn, zorgen Afro-Amerikanen voor de opbouw. Het rijzen der Big Top heeft absoluut Koyaanisqatsi-allure. Zodra de tent staat, en de show start, begint het publiek aan dat grootste Amerikaanse vetprobleem te werken. Tussen de acts door leunt de film op James Stewart. Met reden permanent geschminkt steelt hij onherkenbaar de show. De Mille zelf lijkt zich vooral thuis te voelen als het misgaat. Van mij had de film met de ramp mogen beginnen. Wat een chaos. Wat een decor. Nightmare alley. Trouwens, voor alle leeftijden? Echt niet. 'Why is it whenever he's around I'm all wet?' 'In more ways than one.'

The Sugarland Express
'Nobody breaks out of pre-release!' Mocht iemand deze filmsnob naar zijn favoriete Spielberg vragen, dan heeft ie hierbij het antwoord. Vrij onbekend, maar zó beminbaar. Spielberg debuteerde in de bios met zijn beste Altman. Recht uit de seventies. Geen pro's, maar kleine scharrelaars, of nog minder dan dat. Diefjes zoals wij. Een jong stel – Atherton en Hawn – peert 'm uit de pre-release, op weg naar hun geconfisqueerde 'baby Langston'. Al snel hebben zij zelf een politieman beet, en een heuse cop car karavaan als staart. In een sukkelgangetje trekt de troupe richting Mexicaanse grens, terwijl met (en langs) hen de Amerikaanse cultuur voorbij trekt. Eten bij de Fried Chicken, en wanneer je tankt, dan doe je dat voor de zegeltjes! De media melden zich met een eigen mobile unit. 'This has been a KKOK news KO.' Kleine problemen worden almaar ingewikkelder opgelost. Goldie: 'I've got to go pee-pee'. Haar plee verschijnt als een western stand-off. En niet voor niets natuurlijk. Een geweerkolfje naar Spielbergs hand. Toots grinnikt intussen op zijn mondharmonica. De allermooiste scene doezelt melancholisch weg bij een extra scherm. Roadrunner en Coyote rennen door een provisorische drive-in bios. Vrolijk doch gedoemd. Cinematograaf Zsigmond mag besluiten met zijn killer signature shot. Schitterende rimpelingen op het water. 'We ain't no mental subjects.'

Lover Come Back
'Central intelligence refers to my cousin as the human satellite.' Dit Rock & Doris-vehikel schiet via stratosferisch flauw naar oneindig flauw, en weer terug. Hoeveel onzin kun je in een reclameparodie kwijt? Doris draagt de domste hoedjes en moet nodig eens wat mannelijke lesjes leren. Rock geeft ze met plezier, terwijl hij doet alsof hij een maagdelijke wetenschapper is! In dit dubbelspel tooit hij zich mét baard, wat in de vroege jaren zestig duidelijk heel andere connotaties had... Grappig genoeg zien Rock en zijn al even tijdelijk bebaarde baas er juist in die fase heel modern uit. Doris vindt het maar niets. Over de grappen mét baard klagen we verder niet. Daarvoor heeft het onnavolgbare plotje al genoeg plezier gegeven. De paden van Doris en Rock kruisen elkaar aanvankelijk slechts per split screen. Vandaar dat ze elkaar niet herkennen. Rock versiert contractjes met 'well-stacked girls', Doris met slechte slogans. Tussen hen in fungeert 'baas' Tony Randall als fijne aangever. Een psychologisch geval met vadercomplexje. 'I've done it, Doc. I made a decision!' Het adwords-stelletje vecht een robbertje om een product dat niet eens bestaat. En wanneer het dan alsnog wordt uitgevonden valt het (mij) tegen. Ook zonder Annie MG Schmidt's wonderkoekjes gingen de mensen hier al los. 'Funny. Yóu claim he's oversexed and he claims you're...'

Sommarlek
De vroege periode van Bergman, toch wel erg winning. Succesvolle ballerina krijgt een pakketje wat haar op een wandeling stuurt naar een plek uit het verleden waarna een lange flashback volgt van dé Zweedse zomeridylle. Op de boot naar een van de schiereilanden van Stockholm ontmoet ze de slacker Henrik en een fijne verliefdheid volgt tegen de achtergrond van kristalhelder water, roeiboten, zonlicht tijdens de nacht, super kleine houten huisjes aan het water met extra privacy en zo waar een korte animatie. Ik trapte er gewoon keihard in. Dankzij een personage verandert de sfeer en dan uit het niets zijn we weer in vertrouwd God-is-een-klootzak, "op de lange termijn is alles waardeloos" terrein. Een magiër (natuurlijk!) komt in het theater (natuurlijk!) de ongemakkelijke waarheid vertellen. Helemaal goed.

Een magiër (natuurlijk!) komt in het theater (natuurlijk!)

lolz :)

Ik moet nog een paar uit die periode en dit schept wel verwachtingen. :) Kanker kwam vanzelfsprekend ook nog langs.

The Red Turtle
Michael Dudok de Wit toont eckte-eckte VOC-mentaliteit en dringt Studio Ghibli als eerste westerling binnen. Respect hoor. Ging er met mede-Ghibli fundamentalist junior naar toe en hadden volgens mij allebei na afloop dezelfde beleefde reactie van "mooi gedaan, hoor." Is het ook animatie-technisch als een soort Kuifje-op-een-onbewoond-Japans-eiland incl. eerbetoon aan luchtmeester Miyazaki. Nederlands dus toch seks (heel indirect verder) door aardige twist. Maar uiteindelijk is het wel erg een uitgerekte korte film (en een verhaaltype waar sowieso weinig eer meer aan valt te behalen.)

中国の鳥人 (The Bird People in China)
Die Miike toch. Blijft verrassen. De film begint als een wat jolige roadtrip in China van een brave Japanner die een jadevondst moet vastleggen en al snel gezelschap krijgt van een yakuza-veteraan. Dat resulteert meteen in een reeks briljante grappen ("we stoppen hier", volgende shot een woeste overstroming waar een weg hoort te zijn). Maar wanneer het duo met een wat warrige gids diep in een geweldig berglandschap komt gaat Miiki heel mooi en redelijk los op het proces van mythevorming, vertaling, herinnering en cultureel isolement. Echo's van Herzog maar dan gewoon beter/mysterieuzer (en met humor). Zeer aparte film van een unieke filmer.

jep misschien wel mijn favo Miike. (als softie). Soort Local Hero zei iemand op IMDb. :-)

Farväl Falkenberg
Tja, Zweeds dorpsleven, saai enzo. Dan wel ineens even ‚boem’ maar verder kunnen al de arty camera-effecten de saaiheid niet verbloemen.

Amour
Ook een beetje saai. De voorspelbaarheid van de aftakeling en de wissel die het op het echtpaar legt. Misschien dat het tegenviel door Haneke’s andere geweldige films, deze deed me weinig.

The Image
Ik heb niks met s/m maar het machtspel tussen deze twee vrouwen en een playboy is toch wel spannend. Naar het einde wordt door mijn gebrek aan opwinding over het gebodene wat saai maar toch een mooie erotische film.

Green Room
Punk bandje beland in a tight spot met een stelletje neo-nazi’s in een bos. Redelijk spannend.

The Getaway
De klapperrrrrrrr van deze week. Formidabele film: een heist, verwikkelingen, actie, een romance, afgemaakt met een fantastische soundtrack van Quincy Jones.

The Getaway (originele versie dan) is inderdaad geweldig.
Local Hero, ken ik alleen dat deuntje van Knopfler van. :)

Blackhat
Films over hackers, moeilijk...moeilijk. Toch maar een poging gewaagd aan deze van Michael Mann en het viel zowaar mee. Het verhaal doet er verder niet zo toe het gaat om die ambient shizzle: Manns gave om steden te filmen met een heerlijk globalisatie-sausje, dus veel Azië met extra portie neon. Muziek is dit keer ook weer eens op niveau, veel licht brommende synths. Dat de hacker door Thor wordt gespeeld (en gewoon weer de zwijgzame Mann-man aka Sonny Crockett doet) moet je dan maar voor lief nemen. Jammer ook dat Mann toch braaf het Hollywood-handboek volgt, met name regel 3: altijd 15% van de tijd aan blaffers besteden.

ja Amour werd een beetje blasé bejeubeld destijds

allemaal mooie vrouwen in dat Getaway

bij Quincy Jones en soundtracks moet ik toch altijd meteen aan The Pawnbroker denk, bizarre mismatch, misschien juist daarom dat ie ie altijd is blijven hangen

we zouden snobbig kunnen grappen dat Lubach nog wel een stapje in films mag maken (Farval Falkenberg inderdaad arthouse volgens het boekje) en als volwassen man Garden State bejubelen :P

oh Hedy vind 'm wel mooi (Amour) ;-)

Met Caché, Das weiße Band en Funny Games in het echterhoofd vond ik het toch magertjes. :)

Quincy Jones' soundtrack for In Cold Blood is ook niet mis. Zat bij The Getaway te denken of het nu Stevie Wonder zou zijn of het toch 'gewoon' Toots Thielemans was, die laatste dan toch.

Toots is de bom op soundtracks, zat laatst nog te denken hoe fijn dat toch vaak ergerlijke instrument júist in soundtracks i.

Stagecoach
'This is a serious matter, ain't it?' Niet voor John Ford. Te vaak, te veel comic relief, dat stereotypeert zijn films. Fords western-wereld ziet er aangenaam klassiek uit, maar wordt bevolkt door koddige figuren. Het Land van Ooit is nog realistischer. Hoor en verdraag hier de vermoeiende menner die Grover-hees zijn bevelen schreeuwt. Als passagiers vervoert hij drinkeboers, bankmannetjes en – vanzelfsprekend – een dame van lichte zeden. De hologige Southern gentleman John Carradine vat een tragische liefde op, maar mag als de meest intrigerende aanwezige het minste doen én zeggen. Dat het niks kon worden, had hij vast al gezien in de kaarten die hij eenzaam legt. De clowns hebben de betere lines. Zoals de dronken doc die de 'samples' van een whiskey drummer test. 'I’m not only a philosopher, sir. I’m a fatalist.' Onderweg pikt men John Wayne op, die als dertiger al een ouwemannenkop had. Op hun tocht door Apache-land blijft het gevaar aangenaam lang uit beeld. Haast verleidelijk sluimerend. Elke wachtpost verlaten. Slechts een Mexicaanse schone dwaalt er rond, en zingt een vettig liedje. De passagiers spelen patience en mentale pingpong. Uiteindelijk verenigen ze zich alsnog tegen die langverwachte vijand, die toch nog behoorlijk indrukwekkend aan komt stormen. 'I’ve been out of my mind just hopin.'

Death of a Salesman
'I came back ten miles an hour.' De verkoper én gelover van de Amerikaanse droom gaat ten gronde. In de geweldige docu van de Mayles-bros zongen de Salesmen het al: 'Wish't I was a rich man.' Zonder centjes, geen mens. Toneelgigant Arthur Miller gebruikte de gedoemde hosselaar Loman (Lowman, Everyman?) om de overambitieuze middenklasse te ontleden. De gekte van de parvenu. En zoals één van Hermans' personages ooit sprak: Amerika is de parvenu onder de landen. Er móet een dure auto voor de deur staan, en een koelkast voor ma afbetaald worden. De eerste fase van deze degelijke filmversie raakte me het meest. Pa lijdt sereen. Hij kan zijn baan niet meer uitvoeren. Daarmee is de bodem onder hem weggeslagen, en dondert hij fysiek en mentaal in een rabbithole richting vroeger. Toen leken zijn dromen nog wel bereikbaar. Naast hem staat de heilige moeder. Haar man intrigerend irritant verdedigend. In de weg staan twee zoons. Een bullshitter en een drifter. Beide op hun eigen manier beschadigd door pa. De drifter heeft als enige het inzicht. 'I just can't take hold of some kind of life.' Naarmate de film vordert gaat pa almaar meer schreeuwen. Hij vervalt in paranoia en roept de geest van zijn eigen Uncle Sam op. Ome Ben. De man die het wél maakte. De enige manier van bestaan wordt niet-bestaan. 'Such thoughts! Most extreme thoughts.'

Sense and Sensibility
'Had it not been... for the money.' Soms gun je ze een burgeroorlog, die Austen-personages. Misschien dat een 'backdrop' van gevaar de amor in het kippenhok dat beetje extra kan geven. Het lijden van Little Women grijpt mij toch wat meer aan, ook al lijken al die boeken eigenlijk opvallend veel op elkaar. Of alle adaptaties doen hetzelfde, dat kan ook. Ang Lee kiest dus voor het weelderige drama in een prent vol fijne acteurs. Een beetje plezier valt er zeker te halen met kanonnen Kate Winslet en Emma Thompson. Hugh Grant loopt rond met een permanente kleerhanger in zijn rug. (En een bord voor zijn kop.) Een familie vol lievige krullebolletjes moet 'kleiner' gaan wonen. De snobs om hen heen zijn vilein jaloers. 'Oh een cottage zou ik ook wel willen.' De moeder houdt zich gedeisd, maar de zusjes zoemen driftig rond de mannen, die ook in een cottage best op bezoek willen komen. Maar willen ze ook blijven? 'You're in lonely country now.' Winslet valt voor een stel bakkebaarden, die hilarisch duidelijk richting gevaar wijzen. Alhoewel, gevaar. Het ergste wat er gebeurt is een jankpartij bij een kopje thee. Moedwil en misverstandjes wisselen elkaar af. En net als ik denk: jemig, het laatste half uur was echt niks, volgt er een prachtig slot. Eindelijk emoties. Voor kijker en poor ol' Emma. Miscommunicatio ex machina.

Mijn theorie is dat die mondharmonica bloedirritant wordt als je denk dat je er wel gitaar bij kan spelen. Als er zo'n beugel aan te pas komt haak ik af. :)

haha jep plausibel

for the record - want ik blijf graag op goede terms met haar natuurlijk - nog even opgemerkt dat Emma Thompson zelf het scenario schreef voor Sense and Sensibility. :-)

Memories of Underdevelopment
'Ik ben te hoogopgeleid om onschuldig te zijn.' Ieder land zijn eigen sixties verité-pareltje. Journaal- en amateurbeelden vangen een wereld in transitie. Dit staaltje hardcore Cubaans subjectivisme is wederom een goudmijntje. Zoveel lagen, waar zullen we beginnen te pellen? Bij de slacker dan maar, a man who vanishes. De wannabe artistiekeling ziet zijn familie na Fidel's wende naar de States vertrekken. Zelf komt de lamzak niet in beweging. Hij overweegt een dagboek (net als geestverwant David Holzman) en luistert naar een geniepige opname van zijn vrouw. Ook iets wat Holzman zou flikken. De verlaten Cubaan hult zich dan maar in de achtergelaten kleren van de ex. Beklemming in een panty. Op de voice-over geeft hij flink af op de achterlijke tropen. Het past bij zijn gespletenheid. Hij voelt zich Europeaan, maar blijft gewoon hangen. Vreemd voelt ie zich wel. Een landlord in een kapitaal appartement vol dure spulletjes. Soy Cuba? Neen. Hij is 'nada'. De staat van verwarring wordt ingekleurd door een extreem gevarieerde soundtrack van de maestro Leo Brouwer. Intussen flitst almaar meer boeiends voorbij. Guantanomo, Hemingways huisje, een dialectische conferentie (met meta-grappen) en heel veel vrouwen. Van alle leeftijden, maar toch het liefst nét te jong... 'Cubaanse vrouwen zijn het soort fruit dat rot in een onwaarschijnlijk tempo.'

Hamlet
Shakespeare noem ik dikwijls 'most retrograde to our desire', maar deze maffe Hamlet doet lachwekkend leuk. De film verplaatst de actie naar NY anno 2000. Denmark wordt dan een media corporatie, Elsinore een peperduur hotel, en Hamlet de Cosmopolis-zoon van een CEO. We krijgen de teksten echter wek gewoon onversneden opgediend, wat begrijpelijkerwijs een mallotig effect geeft. Bill Murray lijkt als Laertes, elke keer dat ie het einde van een tekstregel haalt, een kirretje van blijdschap te willen geven. Er valt sowieso genoeg te grinniken. Hamlet draagt een IJslands hipster-mutsje en drinkt een welbekend Deens bier-merk. En goeie pa, die verschijnt godbetert op een Pepsi-automaat! Hawke lijkt van alle spelers de film het meest serieus te nemen, en misschien moest hij dat ook wel als hoofdrolspeler. Hij dwaalt met intense blik door de plaatselijke Videoland, werkend aan zijn 'onthullingsprojectje'. Rond zijn 'errant knaves'-speech krijgen die dekselse teksten toch weer een hypnotiserende bezwering. De film scoort echter ook meer eigen punten met de electro-ro(c)kerige soundtrack. Onder meer Four Tet en Primal schitteren. Echt zo'n persoonlijke cassette-tape compilatie die je meteen op wilt sporen. Zeker bij Ophelia thuis werkt het. Zij woont in After Hours-land! Dan ben ik om... 'Give thy thoughts no tongue'. Sorry Shakespeare, toch weer gedaan.

Såsom i en spegel
Vier figuren stappen vrolijk uit de zee, maar dit is Bergman dus het lachen zal ze snel vergaan. Het gezelschap voelt zich dankzij Pa de Schrijver al snel ongemakkelijk. Dat de dochter schizofreen is helpt niet. Haar man wordt gespeeld door Von Sydow, dus zwijgzaam lijdend, en haar tienerbroer kan niet zo goed tegen de erotische energie van zijn zus. Ah, daar is het toneelstukje, lief maar niemand is er tevreden over. Harriet "Onderlip" Andersson steelt de show met een redelijk ingetogen interpretatie van een rol die makkelijk kan ontsporen. De climax dreigt naar eng, maar een scène teveel maakt dit, denk ik, net tot een iets mindere Bergman (ten minste in vergelijking met de verwennerij van de laatste paar film, de sfeer met van die lichte nachten is sowieso top.)

Geweldige muziek trouwens, cello suite van Bach, op een gegeven moment gereduceerd tot drones.

Såsom i en spegel

ghehe nooit gezien, maar het hele stukje zou door mij geschreven kunnen zijn *trots :P

:) aanstekelijke stijl blijkbaar. Ook precies goed qua lengte.

:D

Besieged
Bertolucci is toch wel een naam, maar dit wil maar niet van de grond komen. Ik voelde bar weinig tussen die twee die dan uiteindelijk toch in bed belanden. De adaptatie van de Afrikaanse invloeden in zijn pianospel levert irritante minimal op en de camera/montage-experimenten leiden ook vooral af.

Crazy Love
Vlaamse Bukowski-verfilming (dwz wat losse elementen uit verschillende verhalen). Ook niet zo geslaagd, allemaal erg dik aangezet (misschien wel typisch Bukowski maar dat heb ik nooit gelezen).

Morris From America
Vader en zoon in den vreemde, zoon klampt zich vast aan de old school hip hop van z’n vader maar dan komt er een mooie Duitse in zijn 13-jarige leven die alles op z’n kop zet. Beetje sentimenteel maar toch charmant door de likeability van de hoofdpersonen.

Freeway
Favo film van de raunchy popzangeres Sky Ferreira en snap wel waarom. Beetje Roodkapje meets Tarantino. Eigenlijk heeft broken home-slachtoffer Reese Witherspoon issues for days maar ze viert ze bot op zulke akelige mannen dat ze toch veel charmanter overkomt dan die mannelijke probleemgevallen als in Bronson, Starred Up, alleen die van Zomergastenfilm van vanavond Mommy heeft nog wat wekt nog wat sympathie op. Freeway heeft ook behalve excessief geweld ook nog humor. Raar geval dus, maar wel leuk.

Äkkilähtö
Beetje sentimentele Finse, ook op weg naar grandma (stom toeval, had geen voorkennis, ging gewoon kijken omdat ie Fins is). Een vrouw en een jong meisje, ook weer uit broken homes met een tas geld op de vlucht voor stel eikels, die ook voor wat komische elementen zorgen. Zeer sympathiek echter ook weer door de hoofdpersonen (waar je echt voor hoopt dat het mooi afloopt) en de geweldige Finse scenery.

… sentimentele Finse roadmovie …

ah die gaat op de lijst (die Finnen)

Bukowski adaptaties zijn altijd maf en over the top (Storie di ordinaria follia, Barfly en Factotum zijn de 3 anderen denk ik)

Barfly is toch wel erg goed imho: "That woman. She looks like a kind of distressed goddess." = klassieker.

Mrs. Miniver
'I've shopped and I've shopped.' Dus dat is nou vrijheid... Het akelige brave Mrs. Miniver verdedigt de waarden van de English Rose tegenover de monsterlijke nazi's, maar haar verkoopargumenten zijn, inderdaad, verkoopargumenten. Een gezinnetje werkt zich vlak voor WWII op richting small town chique. Oudste zoon ziet het met enig meewaren aan. 'I think I've developed a social consciousness.' Nog voor hij goed los kan gaan, verschijnt daar een feodaal meisje (Teresa Wright). Haar versieren blijkt een makkie. Einde van de linkse praatjes. Dat Mrs. Miniver een uiterst matige Wyler-film is, komt heus niet door dergelijke klassenkriebels. (Sterker nog, had de film hier maar wat meer mee gedaan!) Een 'chemisch' probleem doet de prent de das om. De twee romantische setjes (oud en jong) vormen maar geen goeie duo's. Misschien lag het aan het echte leven, want de zoon (Richard Ney) trouwde ná de film met 'zijn moeder'! Greer Garson was dan ook jaren te jong voor de rol. Ze moest vooral mooi zijn, zeker. Typerend momentje: vader fluit naar haar om haar aandacht te trekken. Hallo! Hun opmerkelijk zonovergoten paradijsje raakt danig verstoord door vliegtuigen en Rotterdam-dissende Duitsers. Zelfs de ware adel lijdt (met lichte tegenzin). 'Sirens, milady.' Gelukkig kan er gezongen worden. 'Onward christian soldiers.' Op naar de winkel.

Rocco e i Suoi Fratelli
'We worden uit ons huis gezet.' 'Eindelijk!' Een Zuid-Italiaanse dorpsfamilie verhuist naar het verre Noorden. Wat een lichtjes. Wat een treinstation! Ze pikken snel genoeg op hoe het (niet) werkt. Sneeuwruimend voor een paar centjes, dik ingepakt tegen de kou. Met wat geluk wordt je uit je appartementje gegooid, zodat je in één van die Milanese blokkendozen kan gaan zitten. Daar vraagt niemand de huur, en rest slechts de ontwortelde uitzichtloosheid. Dit chique armoe-epos van Visconti had een raar effect op me. Werkelijk alles voelde bekend. Bevat elke Italiaanse film soms een stukje boksen, en daarna een scene waarin een jongen uit dienst terugkeert? Of had ik toch... Hoe het ook zij, uitgestreken buitenstaander Alain Delon máákt de film, als de meest fijnzinnige van vijf broers. Hij leeft zonder passie, totdat hij het 'de putana' (Annie Girardot) van zijn broer 'overneemt'. Nu deelt hij iets. Iets moderns treurigs. 'Voor preken ga ik wel naar de kerk.' In een hartverscheurende scene glinstert er minutenlang een traan in de ooghoek van het meisje. Pas als ze haar zonnebril op zet, valt ie. Perfect pijnlijke timing. Even later keert Delon in zijn soldatenkloffie terug bij mama. Zij toont hem vol enthousiasme aan de flat. Het is het laatste momentje van geluk, voor de oerschreeuw van de finale begint, afgesloten met een trillerig lied over thuis. Mio paese.

Whisky Galore!
'My obstructive attitude!? Did I build this idiotic roadblock?' Eén van de Hebriden verkeert in rep en roer. Hun whisky raakt op! Weg met die wereldoorlog-zorgen. Niet dat de nazi's zich ooit in deze uithoek zouden wagen... Het pittoresk claustrofobische eilandje ligt er schitterend verlaten bij. Je vliegt zo de bocht uit, de zee in. Inderdaad een Tight Little Island, zoals de alcoholvrije, zelfs ietwat Pynchoneske Amerikaanse filmtitel luidde. De bevolking moet haar dansjes nu doen zonder drankjes. Lastig, zeker met die vervelende 'home guard'-pief, en zijn ingebeelde gezag. Aan zee hoort het leven zijn uiterst landerige gangetje te gaan. Het deed me soms denken aan het pareltje The Small Back Room. De totale marges van de oorlog. De plaatselijke schonen flirten met lijzig stemmen. (Sensueel en hees van 'sticklips en cigarettes.') Een jonge Bill Clinton look-a-like poogt moed te verzamelen om zijn moeder de waarheid te vertellen. 'I've told you my terms and if you don't like them, you can go to... Glasgow.' Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Die moed vindt hij immers pas als de bevolking een schip 'vindt'. En de cargo van dat schip, die komt als – geroken. Kortom, een klucht zo licht als een Radlertje. Door Ealing studios gelukkig op locatie opgenomen. Fruitig, maar na een paar kopstootjes niet al te fris meer. 'Long may your something reek.'

is wel leuk hoe je precies dezelfde foto bij alle Bukowski films kan vinden

https://themadjack.files.wordpress.com/2013/01/storie_di_ordinaria_follia_ben_gazzara_marco_ferreri_006_jpg_vbss.jpg

http://img.photobucket.com/albums/v367/publiusdiamond/Blog/vlcsnap-2011-02-28-21h56m13s144.png

https://static01.nyt.com/images/2006/08/18/arts/18fact.600.jpg

nou ja behalve dan dat Crazy Love

http://horrornews.net/wp-content/uploads/2013/01/Crazy-Love-1987-movie-7.jpg

Iemand "Les Premiers, Les Derniers" toevallig al gezien, die nu in de bioscopen draait? Nee? Houden zo. Festival der clichés. Ik heb het inmiddels zo gehad met depressieve Belgen met zeiksnorren.

Les Premiers, Les Derniers was juist de enige film die ik deze week van plan was te gaan zien. Zo blijft er niets over.

Ligt het aan mij of hebben we tot nu toe een vrij slappe filmzomer achter de rug? Absolutely Fabulous, Dukhtar, Kiki el Amor Se Hace, Parched en Heaven On Earth wisten mij niet naar de bioscoop te lokken. Of zijn deze films wel de moeite van een bioscoopbezoekje waard? Equals, The Family Fang en Out Of Love vond ik niet te doen. Bij El Olivo ben ik voor het eerst sinds jaren weggelopen. Over de blockbusters zullen we het verder maar niet hebben.

Julieta deed me weinig, maar ik ben dan ook geen fan van Almodóvar. Café Society was een van betere post-2000 Woody Allens maar niet eentje om in te lijsten. Alleen The Red Turtle, Chronic, A Long and Happy Life en Suburra staken er wat mij betreft bovenuit, op enige afstand gevolgd door Neon Bull, The Here After en Les Chevaliers Blancs.

Dank voor de zomer-update, Vido! Ik ben er finaal uit. Ik heb die Belgische gezien, en "Maggie's plan": een wanhopige poging om iets van de Allen/Baumbach-magie te creëren. Totaal mislukt. Ik zat in een buitenbioscoop in Athene en die Grieken zaten de film op een gegeven moment uit te lachen.

ja maar die zijn Aristophanes gewend :P

High-Rise
Zat er een beetje tegen aan te hikken, want toch wel een van mijn favoriete boeken. De meest getrouwe Ballard-verfilming tot nu toe, van een boek dat zich er ook vrij goed voor leent. Regisseur Wheatley doet geen update en situeert de film in de jaren zeventig en dat geeft een intrigerend effect. Wat in 1975 nabije toekomst S.F. was, is nu een soort retro visioen dat op veel punten gewoon correct is gebleken (alleen nu hebben we het niet meer over het onderbewustzijn maar tot in den treure over identiteit.) Super-stijlvol en heel goed dat rare mengsel van 70s Engelse grauwheid en naijlende psychedelica gevangen. Op een gegeven moment gaat het los en dacht ik "oeps, nog een half uur te gaan", de muziek helpt om je er gehypnotiseerd doorheen te leiden.

Little Vera
'Herinner je je nog dat je mij naar bed bracht. Toen al.' Pa zegt het vol trots en alcohol tegen zijn dochter. De omgekeerde wereld, in alle opzichten. Ook de Sovjet-Unie wankelt immers op haar laatste benen en zou weldra over de kop slaan. De wilde jeugd lijkt alvast een voorschotje te nemen, in groepen dansend op Teutoons stampende hits. Hun moves verraden dat ze stiekem al wat Swayze en Springsteen hebben gezien. Middelpunt is de spichtig kronkelende Vera. Met volvette coiffure en plamuur zet zij kameraden in vuur en vlam. Thuis bekijken pa en ma kleine 'Veerke' met afgrijzen. 'Sinds wanneer liggen er hier dollars op de grond?' Hun gemopper heeft eerst nog wat liefs. Het hoort bij de Russen, net als de troep die daar nooit opgeruimd wordt. In cinemaland oogt pittoresk verval prettig oncomfortabel. Een 'maximoem' aan chaos. Vanaf het moment dat Vera de weinig serieuze Seryozha aan de haak slaat, verandert de toon echter. Rede- en reddeloosheid gaan overheersen. Deze Perestrojka-puber ontpopt zich als de Oostblokse variant op Betty Blue. Even expliciet en hysterisch genietend, maar met een gekte die van buitenaf binnendringt. Vera's vadertje wordt een metafoor. Terwijl iedereen vertwijfeld naar zingeving zoekt – seks, yoga, weckpotten – vindt hij die op de gebruikelijke plaats. Drank. Daar gaan meer dan alleen liefjes van kapot.

Les Misérables
'If that's justice, I say send me away!' Zanuck behield zowaar Hugo's Franse titel voor zijn massaproductie. Zijn adapatatie zwiert dan ook met een verrassend lichte touch. Enkel in de galeischepen-passage laat Zanuck zijn big production values ronken. Een Ben-Hur kickje avant la lettre. Het mag, want het gaat daar wel om een belangrijke scene. De mysterieuze hoofdpersoon verraadt zich immers juist dankzij zijn 'galeispieren'. Zo wordt het stevigste moment heel stilletjes ingekopt. Twee goede acteurs doen de rest. Charles Laughton personifieert strakgeschoren verfijning en afgemeten slechtheid ineen. Vraag me af of ie ook wel eens een nazi speelde. Hij heeft hier in elk geval al lange leren laarzen aan. Als geobsedeerde politie-inspecteur volgt hij een kruimediefje door de jaren heen, terwijl laatstgenoemde zijn leven betert. Laughton blijft bij de schuld van een 'yellow passport convict'. Zijn obsessie wordt helaas nauwelijks nader verklaard. Toch zijn de twee acteerkanonnen elkaar en onze moeite waard. Frederic “Jekyll” March was een specialist in gespletenheid. Bij hem geloof je de schizofrene kantjes van zijn Ave Maria bezinning-bezinning. Bonuspuntje nog voor Frances Drake als cynische side-lover. Zanuck besluit met een De Bont-waardig actiefilmslot. 'Why shouldn't there be a place for me?' 'There is. Outside.'