Filmforum

Nee, niet gezien. M'n e-pal zei 'mooie cinematografie'.

Toen ik voor mijn werk in LA was kwam ik erachter dat een deel van het plot - dat van die stromanbedrijven die het OV opkopen om het ten gronde te richten - echt is gebeurd. GM en Ford hebben al het openbaar vervoer in LA opgekocht en vervolgens afgeschaft.

las ik ook op imdb. bizar wel.
(in een van de leukere momentjes, helemaal in 't begin) rijdt de louche detective met wat straatschoffies achterop de tram mee.

@ Martijn B: King Arthur vond ik hoogst vermakelijk. Ze nemen een loopje met de mythe en de 'historische feiten'. Guinevere was plots een boogschietende en bevallige corpsepainted pict. Arthur viel ook door de wreedheden van de christenen nog eens van zijn geloof. Wat wil je nog meer. Verder kon ik me leuk ergeren aan de recensie in de VPRO-gids, waarin getwijfeld werd aan het vrijheidsstreven van die vroege middeleeuwers, late klassieketijders onder Romeinse bezetting.

Nog leuker was Serenity, de film gebasseerd op tv-serie Firefly. Een film over Spacecowboys met prachtig slayerwerk. Ik weet wel welke dvdbox binnenkort aangeschaft wordt.

Tussen het vele pulpfilms kijken door zag ik The good, the bad and the ugly in het Filmmuseum. Wat een fantastische muziek, prachtig camerawerk en verhaallijn. Je kan lezen in deze film wat je wilt, maar ik zag een anti-oorlogsfilm. Zijn er nog meer westerns die zich afspelen tijdens de nutteloze, bloederige Amerikaanse burgeroorlog?

Zijn er nog meer westerns die zich afspelen tijdens de nutteloze, bloederige Amerikaanse burgeroorlog?

nu je 't zegt, da's eigenlijk wel tof ja. (en ik ken er geen)

Ja, ja, zo goed als The Good, The Bad & The Ugly wordt het natuurlijk nooit maar ik kan me in ieder geval vagelijk Major Dundee (1965) van pre-bloedballet Peckinpah herinneren. Voor de rest worden mijn herinneringen heel erg vervormd door allerhande Lucky Lukes, Blauwbloezen en North & South. :)

Nou, ik vond wel dat het erg naar de Freedom™ praatjes uit het witte huis riekte. Keira was niet vervelend om te zien, maar ze stond er frisjes bij op dat ijs... en even daarna in het dorp is het ineens behoorlijk opgeklaard.. om dan snel weer betrekken voor de grote strijd... waar ze zich gekleed in een paar leren veters zonder omhaal in begeeft.. en d'r weer uit! (De strijd, niet de veters). En wat dies meer zij.

Verder denk ik dat het plaatsen in een historisch accurate context (haha) van de Arthur legende net zo onzinnig is als creationisme.

er was gisteren een andere Arthur-film op tv, waarin computernerd Whoopi Goldberg (jawel!) zichzelf per ongeluk naar de tijd van Arthur verscheept. ik vond die samenvatting al zo mooi dat ik maar niet gekeken heb ;)

Haha, dat kan alleen nog maar tegenvallen. :)

The Dead Zone is toch een van de beste Stephen King-verfilmingen. Het gaat overigens niet om subplots, maar om een film die is opgesplitst in drie episoden.

The Super Inframan – zo slecht dat het weer leuk wordt. Ik heb overigens meer gelachen tijdens The Mighty Peking Man (met de prachtige Chinese titel Xing Xing Wang).

Dennis P. - heb ik niet durven zien, omdat ik acteur Edo Brunner zo afschuwelijk vond in Enigma van Paul Ruven.

King Arthur - Een vreselijke load of crap. Hear! Hear! Zelfs niet te pruimen in de extended cut.

Nog meer load of crap: The Boat That Rocked.

Mighty Peking Man is ook geweldig, en zoals vermeld op Cultuurschok: Evelyn Kraft’s vrouwelijke versie van Tarzan is pure eye candy en de vleesgeworden garantie dat elke mannelijke kijker de film netjes afkijkt, ongeacht de kwaliteit van het verhaal en de special effects.

The Dead Zone is toch een van de beste Stephen King-verfilmingen. Het gaat overigens niet om subplots, maar om een film die is opgesplitst in drie episoden.

wat betreft die episoden heb je gelijk (al vind ik dus dat ze alledrie matig uit de verf komen, ik denk dat de 1e me in principe nog 't meest interesseerde)
maar een van de betere Kings hmm. http://en.wikipedia.org/wiki/Media_based_on_Stephen_King_works eens zien. er zijn er veel natuurlijk, alhoewel ik er maar een paar heb gezien, zou ik Apt Pupil, Stand By Me, Shining en The Green Mile allemaal boven deze ranken. (blijft over Shawshank Redemption, die wel onderhoudend is, maar ook wel erg afgesleten)

Wat betreft geslaagde verfilming van Stephen King ga ik voor deze vier: (1) The Shining (ook al haat King deze verfilming), (2) Carrie, (3) Misery en (4) The Dead Zone. Ik heb overigens lang niet alle Kings gezien, zelfs niet Stand By Me en The Green Mile.

zeg iets over Misery die ken ik niet. is dat horror?

is dat horror?

Laten we zeggen dat hij niet zo bloedig is maar wel erg naar. Vido's top-4 klopt als een bus. Stand By Me is trwns ook wel vermakelijk maar gewoon een leuke jongensfilm. Je hebt naar het schijnt ook een King-goedgekeurde remake van The Shining, niet gezien natuurlijk. :)

Misery is na Spinal Tap waarschijnlijk de beste film van Rob Reiner (ook verantwoordelijk voor Stand By Me), met James Caan in de rol van beroemde schrijver en Kathy Bates als zijn grootste fan. Het scenario is van Oscarwinnaar William Goldman (Butch Cassidy and the Sundance Kid, All The President's Men). Misery is meer thriller dan horror. Gaat dat zien. Vanavond nog :-)

een King-goedgekeurde remake van The Shining - uitgebracht als miniserie op tv. Heb ik natuurlijk niet gezien ;-)

oh Misery klinkt wel goed. vanavond is zu schnell, alhoewel het ook makkelijk zou kunnen met de moderne techniek, maar binnenkort gaat makkelijk lukken ;)

laatst had ik op een avond geen film klaar staan. ik dacht, wtf & met 3 klikken en 15 minuten wachten had ik Get Shorty binnen, kweenie, het heeft ook wat treurigs.

dit is niet de plek, maar toch sort of related met de versnelling van het internet, ik krijg tegenwoordig op Soulseek steeds vaker alleen maar 320 kbps alba te pakken. alsof je het verschil tussen 192 en 320 hoort op computerspeakers.

@ Martijn: die opmerking van je over freedom als trademark uit de koker van het witte huis snijdt hout. Volgens mij ergeren we ons aan hetzelfde. Waar mij het omgaat is dat soms net wordt gedaan alsof vrijheid een heel recent begrip is (uit de koker van het westerse democratie).

Nou, dat denk ik dan wel weer een beetje. Tenminste, ik denk dat de invulling van 'vrijheid' nogal kan verschillen en dat het bepaald geen universeel begrip is.

En, to top it off, zat er ook wel een beetje in die vrijheid door de Britten zal beschermd en verspreid...

…in dat die vrijheid … zal worden beschermd …

vanavond Der Freie Wille op Arte. de VPRO-gids zegt in de samenvatting over de vrouw waarmee de verkrachter een relatie krijgt dat ze misbruikt is. (niet door hem, maar toch) ik had 't niet gemerkt.

Arte is weer van de kabel gehaald hier. Moet je maar digitaal gaan, een dure decodert kopen en een extra pakket aanschaffen met Arte, Cultura en de Playboy Channel.

het heeft er hier nooit op gezeten. maar goed, ze zenden ook geen voetbal uit dus ach ;)

The Wrestler
Had veel meer ingezeten, bleef nu het gevoel houden dat 't op 2 gedachten hinkte. Moest 't een echte Hollywood-sportfilm worden, een film ook met een duidelijk verhaal, of toch meer die arthouse-sfeer waarin we gewoon 't saaie dagelijkse treurige leven van een verlopen worstelaar zien. Dat laatste had het best van mij mogen wezen. In plaats van fragmentjes hem minutenlang zien babbelen met de klanten in de supermarkt, of rondlummelen rond z'n trailer, beetje dollend met de jonge gastjes die daar rondhangen. (Een van de leukste momenten is als de worstelaar met zo'n gastje een potje gaat zitten nintendo-en, hebben ze duidelijk al heeeel vaak gedaan, jongetje interesseert die 8-bit shit allang niet meer, zelfs niet als curiositeit)
Mickey Rourke en Marisa Tomei zijn een goed duo, Tomei acteert beter dan Rourke, maar die laatste ziet er dan weer "fantastisch" uit. Mooi detail vond ik hoe Tomei als stripdanseres er in de club nog prima uit ziet (al nadert ze ook 't einde van die carriere) maar buiten in "gewoon" licht zie je dat pas echt. Het zij-verhaaltje tussen dochter en worstelaar is vreselijk, Evan Rachel Wood is ook niet al te sterk in die rol, maar die schiet dan ook alle kanten op. De worstelwedstrijden zijn wel fantastisch, met nietmachines en al, ik begon 't wel wreed te vinden (op een positieve catharsis-manier) Het moet ook wel cool zijn om als gewone Afro-American cardealer in de worstelring een Iraanse schurk te spelen. Lekker met die vlag zwaaien en iemand op zijn kop timmeren (bij voorkeur de "referee") En oh ja, het eind is wel een mooie twist voor een sportfilm. (Tegelijkertijd precies volgens de formule, maar toch net anders)

The Lusty Men
Heeft wel overeenkomsten met The Wrestler, hier is 't een rodeo-rijder die eigenlijk niet anders kan en dan te oud en te lang nog doorgaat. Tweede film in korte tijd over rodeo (na dat Steve McQueen vehikel van Peckinpah), ik geloof 't wel een beetje met dat spektakel. Steeds ook dat uitgelaten marching band muziekje als er weer een bull of paard + rijder de ring in wordt gejaagd. De rodeo-rijder van dienst is hier Robert Mitchum, iets minder geloofwaardig als McQueen, maar wel een fascinerendere acteur. Hij gaat terug naar z'n geboortegrond, ontmoet daar een echtpaar waarvan de man ook van rodeo droomt en met z'n allen beginnen ze 't circuit af te struinen. Tot ongenoegen van de vrouw, (die weer door velen begeerd wordt) (In een van de "lusty" scenes dwingt Mitchum haar te gaan douchen terwijl hij in de piepkleine caravan blijft zitten, waarna ie daarna nog een andere man d'r douchecabine in stuurt.)

Lacombe Lucien
Louis Malle over de Tweede Wereldoorlog, slecht kan 't in elk geval niet worden. Slecht in kwalitatieve zin dan, want dit keer houdt ie zich op bij de collabo's. Soms per toeval want de wat oenig, thuis ongewenste boerenjongen Lucien Lacombe verruilt het verzorgingstehuis waar ie tussen de continu prevelende oudjes (hee) werkt voor de Duitse politie, maar pas nadat ie is afgewezen door 't verzet. Lucien maakt 't allemaal niks uit en vind 't maar wat stoer, vooral de pistolen en 't geweld dan. (Door de film heen loopt op een spoor van dierengeweld, ooit de kop van een kip met 3 vlakke klappen van een hand onthoofd zien worden) De oorlog is al 'n tijdje aan de gang, eigenlijk hebben de collabo's er aan 't begin van de film al niet zoveel zin meer in, een van hen perst wat joden af die verscholen in een apartementje zitten. Lucien gaat mee en hij dringt zich op aan zowel pa als diens schone dochter. Lucien drinkt zichzelf moed in en 't meisje is door jarenlange opsluiting ook zo gedesillusioneerd dat ze wel op z'n avances ingaat. (Ze heeft ook niet echt een keuze natuurlijk) Dit meandert allemaal door, want Malle neemt hier 130 minuten de tijd. Is niet erg, al valt het einde na een pittoreske 'alles lijkt goed te komen'-sequentie dan toch ineens plotseling.

"In het programma Un Certain Regard, de prestigieuze competitie voor de wat meer innovatieve film, is voor het eerst in bijna tien jaar ook het werk van een Nederlandse regisseur geselecteerd: Wit Licht van Jean van de Velde."

"Carice van Houten en Barry Atsma spelen de hoofdrollen in de speelfilm Komt een Vrouw bij de Dokter. Dat maakte regisseur Reinout Oerlemans donderdag bekend."

Regisseur Oerlemans?!? Jongens, wat gebeurt hier allemaal, wat heb ik gemist?

(Leuke recensies, Ludo!)

Regisseur Oerlemans?!? Jongens, wat gebeurt hier allemaal, wat heb ik gemist?

lol, die man denkt dat ie alles kan. toch it's a long way vanaf Arnie, zit me nou wel af te vragen of ie misschien niet gewoon uit een heel rijk geslacht stamt en dat ie zich overal ingekocht heeft met pa's centjes ofzo. (maar te lui om 't op Wikipedia op te zoeken)

"In het programma Un Certain Regard, de prestigieuze competitie voor de wat meer innovatieve film, is voor het eerst in bijna tien jaar ook het werk van een Nederlandse regisseur geselecteerd: Wit Licht van Jean van de Velde."

eigenlijk nog grotere LOL natuurlijk. (verlate 1 april)

ook Cannes (op ILX een voorspel-poll) wie wint de Palm, dit zijn kennelijk de kandidaten:
"Bright Star," Australia-U.K.-France, Jane Campion
"Spring Fever," China-France, Lou Ye
"Antichrist," Denmark-Sweden-France-Italy, Lars von Trier
"Enter the Void," France, Gaspar Noe
"Face," France-Taiwan-Netherlands-Belgium, Tsai Ming-liang
"Les herbes folles," France-Italy, Alain Resnais
"In the Beginning," France, Xavier Giannoli
"A Prophet," France, Jacques Audiard
"The White Ribbon," Germany-Austria-France, Michael Haneke
"Vengeance," Hong Kong-France-U.S., Johnnie To
"The Time That Remains," Israel-France-Belgium-Italy, Elia Suleiman
"Vincere," Italy-France, Marco Bellocchio
"Kinatay," Philippines, Brillante Mendoza
"Thirst," South Korea-U.S., Park Chan-wook
"Broken Embraces," Spain, Pedro Almodovar
"Map of the Sounds of Tokyo," Spain, Isabel Coixet
"Fish Tank," U.K.-Netherlands, Andrea Arnold
"Looking for Eric," U.K.-France-Belgium-Italy, Ken Loach
"Inglourious Basterds," U.S., Quentin Tarantino
"Taking Woodstock," U.S., Ang Lee

(wat me vooral opvalt is dat er dus 2 "Netherlands" staat, kennelijk heeft Nederland zelf geen filmmakers-cultuur, maar wel zakken met geld staan? zoiets zou je eerder in Luxemburg verwachten)

Iemand hier theatergroep bambie wel eens gezien? Kom net van een reprise van Bambie 12 in Frascati. De plot vond ik niet heel boeiend, steeds als het verhaal voor even in de rails schoot werd het meteen traag en larmoyant. Maar de grandioze ontsporingen zijn des te aangrijpender. Er zit 1 meedogenloze, gruwelrijke, stampvoetende, leisure yourself to death nazi mars in die ik niet meer vergeten zal. Dit is nu theater dat film werkelijk weet te overtreffen in zeggingskracht. Bij thuiskomst kwam ik erachter dat Alex D'Electrique voor de regie van Bambie 12 tekende, dat verklaart wel een en ander. Dringende tip voor liefhebbers van de redeneertrant van A Clockwork Orange! En die mars blijft maar doorstampen in het hoofd...

"Antichrist," Denmark-Sweden-France-Italy, Lars von Trier
"Enter the Void," France, Gaspar Noe

Dat wordt vast een potje zorgeloos feel good vermaak daar in Cannes. Maar wel goed te zien dat Von Trier weer aan het werk is.

The Big Heat
Alweer een prima noir van Fritz Lang. (Het lichtvoetige Scarlet Street was ook al leuk) Deze is juist duister. Een van de eerste films waarin een man zo'n typisch actiefilm-wraakmissie begint. De ex-agent doet dat overigens uitgekiend en hoeft zijn wapen nauwelijks te gebruiken. Hij gaat achter de veroorzakers van een van de bruutste plotwendingen in film noir history aan. Tuurlijk, er vallen altijd dooien, maar dit is een ware Joegoslavische afrekening. Hij mag dan zelf agent zijn, op de kit hoeft ie niet te rekenen, want die is door een door corrupt. Een van de minpuntjes tegen 't einde is dat ook de foute agenten nog een "goede" rol spelen. Terwijl ze even daarvoor nog met de schurken gezellig hebben zien kaarten. Verder bevat de film alles wat film noir nodig heeft: mooie foute vrouwen en sleazy dikke barmannetjes.

Misery
Ja, dat is wat ik van een Stephen King-film verwacht. 1 simpel doch goed idee, uitgesmeerd tot een spannende film. (Je zou denken dat 't op een kort verhaal was gebaseerd, maar King wist er een roman uit te peuren) Een schrijver crasht in een sneeuwstorm en valt in handen van een obsessieve fan. (Altijd lekker die paranoia-angst van beroemdheden voor fans) Mooi voorbeeld van de uitrekking van het materiaal is dat de schrijver net een nieuw boek af heeft, ongepubliceerd, dat niet in de smaak valt van de fan, maar daar gaat 't niet eens echt om, het gaat om zijn bouquet-reeks Misery waarvan net het nieuwe deel verschijnt. Waarin het hoofdpersonage sterft. DAT MAG NIET! (Wat ik bedoel, hij had ook gewoon dat tweede boek net af kunnen hebben, nou ja nu zijn er allerlei omtrekkende bewegingen die leuk zijn hoor) Erg leuk in Misery is het politieduo van het dorpje waarin dit alles zich afspeelt. Een komisch bejaard stel recht uit een Coen-bros-film. Het politie-onderzoek zelf is (met name van de hogere politie dan) betrekkelijk waardeloos. Bovendien krijgt onze obsessieve fan ook nog Lucia de B.-misdaden uit 't verleden mee. Wat in zo'n dorp natuurlijk algemeen bekend is en meteen (en niet na maanden) een belletje bij de inwoners dan wel agenten had moeten doen rinkelen)

Wolke Neun
De bejaardenversie van 9 Songs? Hence de title. Lijkt er in 't begin wel op. 60+vrouw, kledingversteller, brengt een broek naar een man, die haar meteen op 't tapijt gooit voor een goed potje seks. Vrouw gaat door, komt bij 't volgende oude mannetje en 't gaat weer van hop. Dat is nog eens service van de kleermaakster. Zou een veel leukere film hebben opgeleverd. Helaas, de tweede blijkt haar man en de 1e haar minnaar. Volgt meer seks, maar na drie kwartier krijgt de vrouw toch 'n schuldgevoel, biecht op, ruzie en ellende. En de bekende arthouse-gewelddadige uitbarsting-wending aan 't end. (Buiten beeld) Naturel geacteerd allemaal en best treurigstemmend, het dilemma om nou na 30 jaar huwelijk nog aan zoiets te beginnen komt er wel goed uit.

Ulzana's Raid
Degelijke western vol indianen-haat. Dat zijn de beste (nou ja meest interessante) en vast ook de meest realistische. Dacht eerst effe dat ie zelfs in de Amerikaanse Burgeroorlog speelde! Maar nee, tis eind 19e eeuw, het leger vecht "gewoon" nog tegen Indiaanse guerilla-strijders, die boerderijen in de hens zetten en andere stoute dingen doen. In 't begin was ik niet scherp, de opperindiaanschurk Uzana wordt uit een legerkamp bevrijd OF hij jat met z'n gang een hoop paarden. Misschien allebei. Hoe dan ook moet 'n jong naief legerbroekie erachteraan met 'n posse, waarin de belangrijkste figuur Burt Lancaster is als indianen-kenner en ouwe rot. Ze volgen de indianen die 'n spoor van ellende achterlaten (verkrachte vrouwen enzo) en ons jong broekie wordt met de mijl racistischer. (Terwijl ie nog zo positief Christelijk gestemd op weg was gegaan) Ulzana's Raid is bepaald geen epos, het is meer een moment-opname, een cruciale rol is weggelegd voor een indiaan in de posse. Zou ie een dubbele agenda hebben? Of is ie de enige die ze kan redden? (Aan de namen te zien werden alle indianen trouwens gespeeld door latino's. Tsja)

Goed om te lezen dat je Misery geslaagd vond, Ludo. De grappige bejaarde sheriff is overigens voormalige stuntman Richard Farnsworth (1920-2000), ook bekend van zijn allerlaatste rol als de man op de tractor in The Straight Story van David Lynch.

Het gezin en de familie zijn de hoekstenen van het filmverhaal. In de vermakelijke animatiefilm Monsters Vs. Aliens (Rob Letterman & Conrad Vernon, 2009) is een tot reuzin uitgegroeide jonge vrouw genoodzaakt haar echte familie tijdelijk in te ruilen voor een surrogaatfamilie; in het schattige Ricky (Francois Ozon, 2009) blijkt dat voor het behoud van een gezond gezin kippenboutjes en arbeid in een chemische fabriek een funeste combinatie is; in het vervelende Mammoth (Lukas Moodysson, 2009) maken een verpleegstermoeder en een games producerende vader onverstandige keuzes waardoor ze zich ongelukkiger voelen dan eigenlijk nodig is; in het redelijk geslaagde Birdwatchers (Marco Bechis, 2008) proberen indianenfamilies hun geboortegrond terug te winnen van de plaatselijke landeigenaren door de geesten gunstig te stemmen, terwijl ondertussen het moderne materialisme lokt; in het oogstrelende, maar deprimerende Delta (Kornél Mundruczó, 2008) wordt de verboden genegenheid tussen een zus en haar teruggekeerde broer met argusogen gadegeslagen door het achterlijke achterland ergens diep in de Hongaarse bieschbos – het vers druipende varkensbloed tijdens de omhelzing van zus en broer in de openingsscène zegt alles over hun lot en aan het slot is mijn laatste beetje geloof in de mensheid voorgoed verdampt.

Het mooiste familieverhaal dat ik de afgelopen week zag is toch Still Walking (2008), de meest geslaagde film van Hirokazu Kore-eda tot nu toe. Ozu herleeft tijdens een verplichte familiebijeenkomst ter nagedachtenis van een overleden zoon. Ondanks de typische Japanse setting en typische Japanse gewoontes in voor ons vreemde interieurs is het voor Westerlingen heel voelbaar hoe kleine ergernissen in het leven van de familieleden zitten ingebakken en voor altijd obstakels zullen vormen. Het levert een film op die even grappig is als pijnlijk. Overigens kan ik nog steeds moeilijk wennen aan de overdreven acteerstijl van kindvrouw You.

Goed om te lezen dat je Misery geslaagd vond, Ludo. De grappige bejaarde sheriff is overigens voormalige stuntman Richard Farnsworth (1920-2000), ook bekend van zijn allerlaatste rol als de man op de tractor in The Straight Story van David Lynch.

oh ja Farnsworth. prima acteur dus eigenlijk ook (naast stuntman, waar je toch houwdegens verwacht)

Mystery Train
Jarmusch is een uitstekende vignettenfilm-filmer, dat moge duidelijk zijn. Mystery Train is niet zo goed als Night On Earth, althans, op afzonderlijke onderdelen (en dat weegt zwaar in dat genre) maar het mooie hier is dat alles op eenvoudige maar aangename wijze is verbonden. Alle verhalen spelen zich af in Memphis, alle personages bezoeken hetzelfde louche hotel en elk personage hoort een pistoolschot, tegen 't eind van het segment. Het eerste verhaaltje is 't leukst, twee Japanse toeristen, een stelletje, meisje helemaal in de ban van Kingu! De jongen is uebercool (denkt ie) en meer van Cal Perkinsu. Ze bezoeken o.a. de Sun Studio's. In het hotelletje worden ze ontvangen door receptionist Screaming Jay Hawkins in knalrood en zijn ouderwetse geklede bellboy. In segment twee loopt een Italiaanse vrouw door Memphis nadat haar vliegtuig vertraging heeft. (Ze gaat terug naar Italie, haar man gaat in verticale positie in een andere kist mee, er is een hintje van maffia) Het slotsegment is qua actie 't spectaculairst (in die andere gebeurde eigenlijk geen reet) dit is dan ook het segment van 't pistoolschot. Met een belangrijke rol voor Joe Strummer.

A Generation
Eerste en ook zwakste film uit de oorlogstrilogie van de Poolse regisseur Wajda. (De andere zijn het poëtische Ashes and Diamonds en het spannende Kanal) A Generation heeft meer weg van een propaganda-film, met talloze houterig geacteerde momenten, vooral de "er bloeit een liefde op"-scenes zijn op een verkeerde manier amusant. (Een meisje dat letterlijk een bloem begint te strelen en kussen) Het plot over een jeugdige verzetsgroep is rommelig en wordt nergens levensecht. De linkse kameraden belanden van de ene in de andere actie, zonder dat er van spanningsopbouw enige sprake is. Roman Polanski acteerde ook mee, maar ik heb 'm niet met zekerheid erkent. (Er zijn meerde piepjonge Polanski-achtige mannetjes, en een grote rol was 't sowieso niet)

Black Moon
Mooie onnavolgbare film om de gebruikelijke filmconventies effe te resetten. Louis Malle op de surrealistisch sc-fi tour. De eerste 20 minuten wordt nauwelijks gesproken, een meisje in een kek sportief autootje rijdt een wasbeer/das (oid) an. (Lynch!) Er klinken oorlogsgeluiden. Ze wordt tegengehouden door ´t leger. Ontsnapt en belandt in een Wonderland huis waar ze met moeite een enorm glas melk op een enorme tafel weet te pakken. Als ze drinkt begint een varken afkeurend te knorren. Jaja. Veel pratende beesten, waaronder een vadsige eenhoorn. Een stoet naakt rondrennende kinderen en een oude vrouw op bed, die door haar eigen dochter de borst wordt gegeven. Later ook nog door het meisje. Dan heeft de film al alle dreiging verlaten voor wat meer erotische tafereeltjes. In een van de grappigste scenes valt om onverklaarbare redenen steeds haar slipje onder d´r rokje uit. Aan ´t einde verzamelt de hele stoet bizarre personages zich in de huiskamer, bezingt elkaar te schminken terwijl het meisje piano speelt. Het begint te waaien en ze moet steeds de bladmuziek terugblazen. 2 kinderen beginnen onvast en fantastisch Wagner te zingen. Magnifiek moment.

Mangiati vivi!
Ofwel Eaten Alive, zelfs naar de maatstaven van cannibalen films behoorlijk smakeloos, terwijl er een minimum aan effort in is gestoken, er wordt onbeschaamd geplunderd uit andere films voor de shockerende footage. Toch zeer vermakelijk in al z'n dubieuze exploitatie glorie.

Cannibal, The Movie
Buitengewoon flauwe en onleuke Trey Parker film. Troma doet de distro, maar hoewel ik The Toxic Avenger geen hoogvlieger vond is het een meesterwerk vergeleken bij deze mislukking. Jammer, ik vind South Park en Team America erg leuk, dus ik had meer verwacht.

Cannibal, The Musical, btw.

achterstallig onderhoud.

Wall-E
Wel vermakelijk. Ziet er prachtig uit, bijna woordeloos maar ook ergens een beetje leeg/klinisch, en de boodschap moet natuurlijk worden uitgespeld. Die 2001 verwijzingen hoeven van mij ook niet meer, de kids kijken het origineel toch al. Eigenlijk het gaafst vond ik die verzameling geflipte robots.

Il Divo
Europese versie van Nixon. Vrij groots. Al kon ik me niet onttrekken aan het gevoel dat Andreotti als een karikatuur werd geacteerd (effe Youtetube gecheckt om de Andreotti die ik me kon herinneren van journaals in de 80s voor de geest te halen, "ohhh, die gast!"), die bochel had hij dan wel en die grote bril ook, maar die puntoren zijn echt voor het Nosferatu-effect (goed idee trouwens.) Bonuspunten voor gebruik van Gonzalez & Russoms 'Revelee' tegen het einde en die maffiabaas met zijn tomaten. Verder natuurlijk een bizarre puinzooi zoals je altijd had verwacht dat de Italiaanse politiek was/is en mijn "voorspelling" sterkt dat historici in de toekomst de hele periode -400 tot heden als De Romeinse Tijd zullen samenvatten (van de hele Westerse wereld hè, niet alleen Italië.)

Man From Deep River
Een serieuzere poging tot het maken van een echte speelfilm. Het kannibalen thema lijdt eronder en de shockerende footage, uitvoerig hergebruikt in Eaten Alive, is een merkwaardige toevoeging, die alleen de portrettering van die 'primitievelingen' meer twijfelachtig maakt. De fotograaf raakt evengoed helemaal down en trouwt (na zeer merkwaardige rituelen voor de partnerkeuze) een fraaie dame die zich vaak van haar kledij mag ontdoen. Maar ze wordt ziek, en die inboorlingen laten ze niet naar de stad vertrekken dus ze sterft na een nageslacht te hebben geworpen. Als de enigszins met de haren bijgesleepte kannibalen zijn verslagen ontpopt de blanke zich tot een capabel stamhoofd.

The Gruesome Twosome
Oergore van Herschell Gordon Lewis. Een bejaarde dame en haar debiele zoon hebben een pruikenwinkel en verhuren kamers aan jonge studentes. Het laat zich raden. Niet dat je lang in het ongewisse wordt gehouden, nog voor de titelrol heb je de eerste scalpering al uitvoerig bekeken. Het tempo is stukken lager dan tegenwoordig, dus dat een special effect te snel voorbij schiet zal in een film als deze niet gebeuren.

Down met die inboorlingen dus...

Oergore van Herschell Gordon Lewis. Een bejaarde dame en haar debiele zoon hebben een pruikenwinkel en verhuren kamers aan jonge studentes

lolol Roald Dahl! ook altijd van die gemene ouwe huursters.

A moment to remember **
Koreaanse tearjerker met een flauw eerste halfuur, degelijk middenstuk en teleurstellend soft-focus einde.

Sad vacation ***
Japanse film van de maker van Eureka. Wederom een film waarin mensen die wat ergs hebben meegemaakt samenhokken. Ditmaal als employeés in een vervoersbedrijfje. Aangename film, je geeft om de karakter, er komen een aantal ongrijpbare poëtische momenten voorbij, alsmede een hoop bekende koppen (gozer uit Tenten, meisje uit Nana/Su-ki-da...).

Le temps qui reste **½
Ik vind Ozon beter in kwantiteit dan in kwaliteit. Dat gezegd, misschien is dit wel de film die erboven uitsteekt. Al krijg ik wel het gevoel dat de Franse cinema per jaar meer films maakt over zieke homo’s dan dat er voorbeelden zijn in de hele Nederlandse filmgeschiedenis. En in dat, ahum, genre is deze dan weer middelmaat.
Sad vacation

Forty shades of blue ***
Aangename film over een onuitstaanbare muzikant, wiens broer het goed blijkt te kunnen vinden met zijn Russische eenzame vrouw. Mooie regie, goed geacteerd.

Cloverfield ***
Hier heb ik wel van genoten. Jurassic Witch Project he. Het zien instorten van de Brooklyn Bridge via een schokkerige handycam is vele malen indrukwekkender dan de beelden die we kennen uit klassieke rampenfilms.Alleen had er wel een behoorlijker verhaal bij gemogen. De suggestie van een verhaal is eigenlijk erger dan helemaal geen verhaal (zie Blair Witch).

The postman always rings twice ***½
Er zijn mensen die het verhaal wat over the top vinden. Laat dat dan maar niet dezelfde mensen zijn die dat probleem niet hadden bij pak hem beet Kiss me deadly. Ik vond deze leuker.

In a lonely place ***½
Klassieke noir met on-klassieke trekjes, want het gevaar zit ditmaals IN Bogart. Kreeg het gevoel dat dit gegeven niet genoeg is om de broeierigheid tot het einde te laten doorduren. Om Ludo’s vraag hierboven ergens te beantwoorden...

Riso amaro ***½
Neo-realistische Italiaan uit 1948 over ploeterende vrouwen op de Italiaanse rijstvelden. De shots van torso’s van schuin onder genomen verraden een jaren 30 esthetiek, maar laten we het maar wederopbouwgericht noemen. Zeer frivole film voor zijn tijd want Silvana Mangano danst even erotisch geladen als Brigitte Bardot acht jaar later. Eenvoudig verhaaltje over goed en slecht, maar er zitten wat rare haast surrealistische passages in.

Il divo ***½
Ik deel het enthousiasme van mijn forumgenoten. Een veel betere film dit dan Le conzequenze dell’amore, die toch uiteindelijk weinig bleef hangen. Il divo straalt vooral veel bravoure uit. Bij de eerste grapjes (introductieshots aan het begin, waarin een onzichtbare regisseur steeds fluit om de aandacht van het personage te trekken) denk je “als dit maar goed gaat”. Ja dus. Sorrentino is niet geïnteresseerd in geschiedschrijving (hij kiest precies het tussen de wal en het schip stukje uit Andreotti’s leven uit) maar kiest voor het overpeinzende scharnierpuntmoment. Mooi hoe de camerna en Andreotti de enige rustpunten zijn in de chaos.En hoe een uiterst flauwe glimlach boekdelen kan spreken.

De viersterrenfilms heb ik bewaard voor het schaduwkabinet...

. Al krijg ik wel het gevoel dat de Franse cinema per jaar meer films maakt over zieke homo’s dan dat er voorbeelden zijn in de hele Nederlandse filmgeschiedenis

gheh.
van deze rits noteer ik Sad Vacation. nu nog mijn vraag van hierboven qua Lonely Place opzoeken.

Hm, nu zie ik zelf ook geen vraag...Na ja. Iets in me zegt dat jij 40 shades of blue wel leuk zou vinden.

Zat net een half uur een kijken van ht alom geprezen Lake Tahoe, toen ik dacht: dit is op precies dezelfde irritante manier saai als die ene film over.....Juist, Duck soup, zelfde regisseur. Heb het maar beleefd uitgezet. Wat ik heel irritant vind: films die a la Mario Bros. geschoten zijn. Mensen die de ene kant van het scherm kommen binnenlopen en dan langzaam aan de andere kant het beeld weer verlaten. Volgende kadrering, etc. Kun je er donder op zeggen dat later in de film de tegenovergestelde looprichting nog een keer terugkomt.

Hm, nu zie ik zelf ook geen vraag...Na ja. Iets in me zegt dat jij 40 shades of blue wel leuk zou vinden
doen we die er ook bij.

You Only Live Once
Het kan ook niet altijd raak zijn met die Fritz Lang. Deze film noir uit 1937 is historisch nog wel interessant (het was een van de eerste) maar het verhaaltje is nog ongeloofwaardig. Doet af en toe denken aan White Heat, ook hier ontsnapt een gevangene op onnavolgbare wijze uit een gevangenis (via 't ziekenhuis) Daar werd ie (Henry Fonda) in 't begin net uit vrijgelaten, maar society blieft 'm niet, hij lijkt weer terug te vallen in zijn oude criminele gedrag, of wordt ie erin geluisd. Zijn hysterisch vriendinnetje die constant zichzelf de schuld geeft van alles blijft in 'm geloven en dat gaat langzaam richting Bonnie & Clyde vanzelfsprekend. Mooi (volkomen obscuur) detail vond ik de sigarettenautomaat (wow in 1937) die tegen 't eind nog een cruciale rol speelt

Frost Nixon
Is na mijn tijd dat hele Watergate, dus wel 'ns leuk om er een film over te zien. Al is 't meer de nasleep. 1 ding wat ik in elk geval leerde was dat Nixon ook Cambodja platgooide. (Wat dan weer niks met Watergate te maken heeft..) Regisseur Ron Howard gaf toe dat hij in de herverkiezing van Nixon op de man had gestemd en zijn film wekt ook nog best wat sympathie voor de ouwe baas. Hij mag dan megalomaan zijn hij heeft best zelfspot en dan die stem. (Volgens mij doet acteur Langella 'm nog mooier dan de echte Nixon) De Brit Frost gaat Nixon dus interview krijgt eerst alle hoeken van 't veld te zien en dan verwacht je toch een onverwachte KO voor Nixon, maar zijn minieme bekentenis valt ook wel mee. (Ik dacht dat 'r minstens een traan zou komen) Hoewel de film bijna volledig drijft op de chemie tussen Frost & Nixon (Langella & Sheen) moet ook Kevin Bacon nog even genoemd worden als Nixon's hondstrouwe hielenlikkende assistent. Uitstekende rol die 'm best een Oscarnominatie had mogen opleveren.

High Hopes
Leigh is haast altijd goed en ook deze mag er eigenlijk best wezen. Het is wel een van zijn meest depressieve, treurigste, opvallend eigenlijk want in de film wordt heel wat afgelachen en gegiecheld, maar dat is ook meer om de pijn weg te lachen waarschijnlijk. Het is het Engeland van de jaren '80. Een socialistisch stelletje (met een typische Leigh-vrouw met een enorme overbijt) leeft hun leventje. Kloterige baantjes, veel cynisme, maar gelukkig met elkaar. Vrouw wil 'n kind, man wil eigenlijk dat eerste de hele wereld armoedevrij is. In de extended familie zit zijn dementerende moeder, haar vreselijke yuppie-buren en een andere dochter die met 'n rijke autodealer is getrouwd en 't hele huis met Tokkie-kitsch heeft ingericht. Stuk voor stuk sneue ongelukkige figuren en vele geruzie. Eigenlijk best een hele zit.

The Shootist
Sympathiek western-melodrama van Don Siegel die van alle markten thuis was (Dirty Harry, Body Snatchers) Prima cast hier met John Wayne, Lauren Bacall, de jonge Ron Howard en ook nog Elmer Bernstein op de soundtrack (die weer een prima melancholisch themaatje pende) Vergeet ik nog de oude James Stewart, die ik eerst aan z'n stem herkende. Hij is een dokter in Carson City die een slecht bericht heeft voor de ouwe gunman/outlaw John Wayne. Hij is stervende aan kanker. Iedereen haat 'm. De stad wil 'm weg hebben, de sheriff juicht letterlijk als ie hoort dat de man stervende is. Allemaal bijzonder onaardig, maar dat heeft Wayne ook op zichzelf afgeroepen want hij is 'r 1 van het type, kijk me verkeerd aan en je hebt een kogel in je hoofd. Hij neemt zijn intrek in een pensionetje, waar weduwe Bacall en zoontje Bacall resideren. Dat wordt toenadering, al is er gelukkig geen romance. Blijft er 1 vraag over, die gelukkig ook door dokter Stewart wordt opgeworpen. 1 stoere bikkel als Wayne jaagt zichzelf toch gewoon 'n kogel door de kop? Nee, hij heeft een ander plannetje.

Na de tamelijk lowbrow van de cannibalen- en gorefilms, nu wat cultuur:

Il Casanova
Fellini, prachtig vormgegeven, geweldige soundtrack van Nino Rota (glasorgels!) maar een verhaal wat een hardere noot is om te kraken, vrij bizarre film.

بودا از شرم فرو ریخت (Buddha Collapsed Out Of Shame)
Een telg uit de Makhmalbaf familie, Hana's stijl is meer vergelijkbaar met die van oudere zus Samira. Maatschappijkritiek ingepakt in iets wat gefilmd is als een documentaire maar niet altijd realistisch is, wat dan ook wel weer een beetje meer een trekje van vader Mohsen is, maar die doet minder aan maatschappijkritiek. In de gids werd vergeleken met Ghobadi's Turtles Can Fly, maar die gaat toch wel meer overboord in sentimentaliteit (niet alleen kinderen, maar gehandicapte kinderen) en de boodschap is ook van een andere orde. Sterker nog, Hana maakt gehakt van die Ghobadi, hoewel ik Drunken Horses echt geen slechte film vond.

weduwe Bacall en zoontje Bacall resideren

zoontje Howard natuurlijk.

en wat betreft High Hopes 1e zin: Leigh is haast altijd goed en ook deze mag er eigenlijk best wezen laatste zin: Eigenlijk best een hele zit.
ga ik als definitieve conclusie toch voor dat laatste, van Mike Leigh mag je nu eenmaal superhoge kwaliteit verwachten en dit is voor zijn doen redelijk.

@Olaf: Sad Vacation en Riso Amaro staan genoteerd. Welke versie van The Postman Always Rings Twice heb je gezien?

@MartijnB: wat is naar jou mening de meest ultieme film van Herschell Gordon Lewis? Volgens een van de personages in de film Juno (Jason Reitman , 2007) is het The Wizard Of Gore uit 1970. Ik heb Gordon Lewis nog niet aangedurfd en ben bang te beginnen met een verkeerde film uit zijn oeuvre.

@Ludo: onlangs is al het bewaarde BBC-werk van Mike Leigh uit de jaren zeventig in een box uitgebracht. Verplichte kost uit deze box is onder meer Abigail’s Party, een vilein humoristische, Britse variant (denk aan de pijnlijkste momenten uit Fawlty Towers) op Who's Afraid Of Virginia Woolf. Een hoogtepunt uit Britse televisiegeschiedenis.

Ik heb Wizard Of Gore nog niet gezien. De drie die ik wel heb gezien waren alledrie erg leuk, maar ik ben gewaarschuwd dat er echte bagger tussen zit en ik ben ook zeer voorzichtig als ik bij de FRS sta (en wellicht dat ik het ook bij deze drie houdt. Dat zijn The Gore Gore Girls, Blood Feast en Gruesome Twosome, de eerste 2 zijn denk ik essentieler dan de laatste. Het is sowieso een zaak van zo slecht en over-the-top dat het goed wordt.

krek dat Abigail's Party is volgens mij ook nog online te vinden ook! ;) ik zal 'm noteren. als ik 't goed begrijp was Abigail's Party dus onderdeel van een serie "Play for Today", elke week een ander toneelstuk op tv. Wel mooi dat dat toen kon.

laten we hopen dat Olaf deze versie zag ;) (ik denk 't wel)
http://www.dvdbeaver.com/FILM/DVDReviews24/a%20postman%20always%20rings%20twice/Postman_Always_R1_00421.jpg

grrr. (denk daar zelf aan heel lange benen)