Filmforum

Zeg, die Ludo neemt het er wel van he...

http://esq.h-cdn.co/assets/15/26/980x490/landscape-1435238543-schwarzenegger-cigar.jpg

Oef...dacht even dat Arnie was overleden.

:o onmogelijk! denk maar aan Zomergasten ;)

zal volgende week eens mijn najaarskijklijstje opstellen http://emojipedia-us.s3.amazonaws.com/social/nerd-face.png

maar ben natuurlijk vooral benieuwd naar de Yearlingsplaat. (nog een keer die veel te grote smiley)

Ik heb er wel een paar gezien. :)

Mean Girls
Niet onaardige comedy of pubermeiden.

L’Hiver
Een fuga in prachtig Brugge over een afbrokkelende relatie, Mooi.

Café Society
Film in stijl. Misschien geen meesterwerk maar ik heb me prima vermaakt.

Chinatown
Deze gedoodverfde klassieker vond ik een beetje tegenvallen. Misschien omdat ik niet zo iemand ben die de aanwezigheid van Nicholson genoeg vind. Soundtrack was tof.

comedy of pubermeiden

is over … :D

:)

Lindsaaaay

Chinatown, herinner me er eigenlijk weinig van behalve De Neus. (maar mijn eigen stukje van pre-dit-forum-zelfs nalezend) moet het einde toch ook wel goed zijn geweest.

Love & Mercy
Mooie Californische tragedie met goed eind (vanzelfsprekend). Och Brian (hier in zijn jonge jaren met eenzelfde verdwaasde blik als Messi) wat had je toch een pech met vader-figuren. Het zit er allemaal wel in (brandweerhelmen, zandbankvleugel, Spector-paranoia, Van Dyke) en het wordt allemaal vakmatig in Californisch licht aan elkaar geregen. Eigenlijk vond ik het mooiste nog die droom aan het begin in zwart en de opzwellende droommuziek in Wilsons hoofd. Gezien het lastige genre van de muzikale biopic vrij acceptabel en met een erg goede Sixties-aankleding (eindelijk iemand die de kapsels goed krijgt.)

Ghostbusters
99 problems but the b****es ain't one …. "Discussies" in de Twittersphere lieten maar weer eens zien dat er nog genoeg te doen is, verder flauwe film die ten onder gaat aan spektakel. Met deze dames en heer had er qua humor wel meer in gezeten. Vraag me af wat ik nu van het origineel zou vinden, heb zo'n vermoeden dat dat op ongeveer hetzelfde neer zou komen, misschien charmantere special fx..

Ghostbusters 2016 begint redelijk geinig, totdat burgemeester Andy Garcia en zijn woordvoerder Cecily Strong in beeld komen en de humor van het ene op het andere moment pijnlijk krampachtig wordt. De onleuke cameo's van de originele Ghostbusters zetten drie keer de rem op het verhaal. De enige geslaagde cameo is het borstbeeld van wijlen Harold Ramis. De motieven van antagonist Neil Casey zijn zo summier uitgewerkt dat hij eerder irritatie opwekt dan dreiging oproept. De tweede helft van de film gaat volledig ten onder aan een overdreven en vooral slaapverwekkende CGI-vuurwerkshow.

In de categorie serieuzere horror kan ik Train To Busan van harte aanbevelen. De Koreaanse zombies houden het tempo lekker hoog. En dan hebben we ook nog het absurde Swiss Army Man waarin een gestrande Paul Dano de bewoonde wereld probeert te bereiken met hulp van het lijk Daniel Radcliffe. Hoogst origineel, al moet je in de beginfase wel bestand zijn tegen flatulentie.

jemig er is gewoon een docu over Maddin uit

https://www.filmtotaal.nl/recensie/12269

lijkt me vrij vroeg!

I Origins
Van de makers van het geweldige Another Earth maar dan niet zo goed. Dit is ook emo-S.F. (Radiohead tijdens de climax, check) en de eerste helft neigt weer naar top, met een intrige over een onderzoeker die voor eens en altijd wil afrekenen met het idee dat het oog te complex is om het product te zijn van evolutie. Mooi ingebed in een liefdesverhaal in het Nieuwe New York. Op een of andere manier een heel vrouwelijk verhaal (input van Brit Marling? Die ook weer als actrice meedoet.) Hoe dan ook, de centrale tragedie zorgt opeens voor een hele andere draai waarbij reïncarnatie het onderwerp wordt. Daar heb ik dan weer mijn twijfels over, maar dat is inherent aan films die spiri-spiri zijn. Kortom, 8 voor de pauze, 4 erna.

Only The Dead
War, what is it good for?. Documentaire waar je op de huid van soldaten (Amerikanen) en ook even het Irakese verzet zit. Heftige beelden, vooral het einde, al ben je dan ook als kijker al een beetje afgestompt. Om een eventueel geloof in progressieve evolutie vakkundig de nek om te draaien.

Flashdance
Iets lichtvoetigers. Niet helemaal wat ik ervan verwacht had, dat was van die Amerikaanse ambitie-peptalk zeg maar met veel meer dansen maar het wordt niet irritant. Een wat flets verhaaltje, maar kinda cute, door dat nummer Maniac (toch wel een all time fav en het vooruitzicht dit live te horen door Carpenter Brut doet mij wel naar Brussel afreizen eind november), wat lichte humor en Jennifer Beals (vooral als ze d'r ondergoed uitdoet onder dat vormeloze grijze sweatshirt) …

doe ook weer mee, effe inkomen met 2 zozootjes.

Out of Nature
'Waarom voel ik me altijd zo schuldig?' Alles klinkt als een vraag in het Noors. Laat ik er dan ook eentje stellen, en het antwoord geven. Wat is arthouse? Kijken hoe een depressieve kerel masturbeert natuurlijk! In het echt doe je aangifte, nu koop je een kaartje... Nou ja. Into the wild van Noorwegen kun je makkelijk ongestoord de hand aan jezelf slaan. Er is toch geen hond. Of toch? Mijn flauwe grappen indammend, heeft Out of Nature ook zeker momenten van memorabel malen. Altijd maar die gedachten. 'Het zou best bevrijdend kunnen zijn, om me geen zorgen over mijn lichaam te hoeven maken.' Kreupele slachtofferfantasieën van een brave kantoorklerk. Huisje, boompje, kindje, en rijk zoals alle Noren. Maar toch het liefst alleen. Dénkt hij. Het frustratiemannetje stormt de wildernis in, op zoek naar zichzelf. Broeit hier een 'Apan'? Een Breivikiaanse ontploffing? De volgebabbelde voice-over vermoeit snel, al kan dat bewust zijn, deze man móet immers wat irritants hebben. Echt schrijnen en schuren gaat het vooral richting het einde, nog voorbij dat flardje te zachte Motorpsycho. In een berghut treft de man twee vrouwelijke medekampeerders. Dan wordt hij geconfronteerd met werkelijke intimiteit. Die echte beurt, voorbij de zinloze mindfuck – ik bedoel mindwank. Een poging tot dialoog. 'The music's for the sad man.'

The Hateful Eight
'Let's slow it down. Let's slow it way down.' In zijn achtste film lijkt Tarantino erop te speculeren dat epos-achtige sloomheid vanzelf wel sfeer zal brengen. Hij is echter geen Altman – natuurlijk niet – die een hele wereld op poten kan zetten. Dán hoeft er op de voorgrond inderdaad niks te gebeuren. Maar bij Tarantino gaat het toch om schmierend gespuis en komische dialogen. Nadrukkelijke dingen. Hier trommelt hij acht stuks op aan potentiële goeie gemeenheid, maar hij vergeet de grote namen met rake teksten uit te resten. De film bestaat veelal uit eindeloze 'wie is dit'-dialogen. Aangehoorde avonturen. Onderkoeld op het ongeïnteresseerde af. De mannen onderbreken elkaar niet eens. Slechts de bitch (JJ Leigh) wordt nog wel eens de mond gesnoerd, met een elleboogje of erger. (En dat is dan stiekem nog grappig ook). De Western-schurken zitten in een hut in Wyoming een storm uit, terwijl ze elkaar de maat nemen. Samuel L. Jackson steekt het meest uitzinnige verhaal af, Tim Roth is als 'geheel' het meest compleet. Als bebolhoede Engelse dandy houdt hij de magie het langst vol. 'Dispassion is the very essence of justice.' Toch verflauwt het enthousiasme snel. Typerend is wat er gebeurt met de 'deus ex machina' gebeurt: niets. In de finale grijpt Tarantino dan maar naar de ultieme vertraging. Peckinpah gore in slowmotion. 'Molasses-like.'

zo we zijn warmgedraaid.

The Big Short
'I know it sounds odd, but these are very complicated products.' Bankmensen draaien hun mantra's af. Veel praatjes, weinig inhoud. Of beter nog, rotte inhoud. Troep met een strik. The Big Short weet het allemaal smakelijk uit te leggen. Lang niet zo duister als Margin Call, maar ook mét jolige knipogen wanhopig stemmend. Een fraaie paradox. Ik vraag me af hoeveel van deze films er moet worden gemaakt tot er iets gaat veranderen... Tot die tijd kunnen we in elk geval genieten van de filmische 'fall-out'. Een stel borstroffelende, number crunchende, en vooral vet scheldende figuren begint de aanstaande krach van 2008 in de smiezen te krijgen. Serieus? 'I don't know how to be sarcastic.' De auti Bubble Boy Christian Bale is de Eerste van de Eersten. Met zijn drumstokjes en lege blik wordt hij weggelachen. Ietsje hoger op de apenrots komt de geweldige Steve Carrell aanstormen. Binnen en buiten de therapiegroep barst hij uit elkaar van frustratie. 'Everyone's walking around like they're in a goddamn Enya video.' Wanneer de schellen dan toch van de ogen vallen, wordt deze maalstroom werkelijk pijnlijk. Kapitalisme als de matrix. Mensen móeten er wel in blijven geloven. 'Not our fault. Simply the way the world works.' En daaronder een borrelende onderstroom. Wil het kapitalisme gewoon koste wat kost kapot? Zelfopheffing door zelfverrijking.

The Assassin
Klosjes en kleedjes in een kijkdoos. Langzaam ruisend en wuivend aan de randen van de kaders. En de kijker maar turen, samen met Hou Hsiao-hsien. De meester observeert veelal van een afstandje. Sereen ademend om de stilte niet te doorbreken. Grappig genoeg zet hij zijn esthetiek dit keer voor een 'actiefilm' in. Althans... In Weibo gaat een moordenares op missie. Ze slaat in een paar goeie 'ouderwetse' martial arts scenes vliegensvlug toe. In een beeldrijmpje lijken twee mannen na een gevecht nog altijd op elkaar in te hakken. Dichterbij zien we pas dat ze een kuil graven. (Waar ze nog wel even een levende kerel ingooien). De macht van dit geweld valt echter in het niet bij de kleurenpracht. Na een intro in zwart-wit toont Hou alle kleuren van de regenboog. Iedere schakering perfect op elkaar afgestemd. Alsof die oude Chinezen zich vooral om hun outfits en het Kardashian-goud aan oren en muren bekommerden. En misschien deden ze dat ook wel. Bij een sprookje met stiefmoeders en in de steek gelaten dochters hoort een fijne Solstice-tovenaar. De beste 'extended beard' van het filmjaar knutselt aan voodoo-origami. Hij hult het plot zo in nog wat meer rookwolken. Hoewel ik het gevoel hield dat de sleutel simpel voor het grijpen moest liggen, maakt Hou er natuurlijk weer iets idiosyncratisch van. 'Het Hof is het Hof. En Weibo is Weibo.'

Human Centipede 3 (The Final Sequence)
Hoge verwachtingen zal niemand hebben met zo'n film als dit, maar deze valt echt tegen. De boosaardige gevangenisdirecteur is irritant er is te weinig actie. Een enkele supersmerige scene doet me nog glimlachen zoals ik om gore/porn grind en Steven Smegma's recensies daarover moet lachen, maar uiteindelijk is de film gewoon behoorlijk saai.

http://3.bp.blogspot.com/-T6OviEUjfMM/U_ZFqajJHyI/AAAAAAAABsk/_BmaMwKKf3M/s1600/kanal06.jpg

RIP Wajda

Room
‘We're never anywhere but here..’ Een jongetje groet ’s morgens de dingen. Kamertje is alles wat ie kent. Samen met ma (Brie Larson) zit hij in een variant op de Kampusch-tragedie in een schuurtje opgesloten. Niet eens zo diep weggestopt dus. Ze 'hebben' zelfs een dakraampje. Voor schaduwen zorgt dat beetje licht niet, maar de gedachten gaan al gauw naar Plato’s Grot. Veroordeeld tot illusies in een schaduwrijk. De vage afspiegeling van de wereld in de vorm van een tv. Nu het jongetje vijf wordt, beginnen de verzinsels van mama te wankelen. Room is zo’n film die niet valt te bespreken zonder spoilers. Er komt verandering in de situatie. Natuurlijk. Eerst woedende ontkenning, dan ontketening. De Eerste Blik. Hét moment van de film, vol van Malickaanse verwondering. Toch mist die fase een kansje. Ik had de hele scene via een POV-shot van het jongetje willen zien. Wankel op weg naar de uitgang. De makers behouden liever het ‘overzicht’, houden het allemaal toegankelijk. Op het kruispunt van het ijzersterke eerste uur (en een leven) lijkt het verhaal daarmee wel afgerond. Er volgt echter een moeizamere tweede helft. Gelukkig kan de film ook dan terugvallen op die innige band. Hoe lang heeft een jongen genoeg aan zijn moeder? Heel, heel lang. Samen groeten ze de dingen voor een laatste maal. ‘If you don't mind, it doesn't matter.’

The Revenant
'Save your boy and blink.' Het lijden van Leo bereikt halverwege The Revenant zijn hoogtepunt. Gruwelijk gewond en stevig ingepakt – noem het gerust gekruisigd aan een stretcher – kan hij enkel nog met zijn ogen knipperen. Nemesis Tom Hardy leest erin wat hij erin wil lezen, en gaat over tot actie. DiCaprio heeft het uur daarvoor door de wildernis gedoold. Afzichtelijk als een grote Russische schrijver zoekt hij redemptie op een godvergeten plaats. Bij Iñárritu escaleren de zaken wel vaker richting spiritueel, maar dit keer had ik helemáál het gevoel dat ie een of andere katholieke agenda loopt te pushen, zo tussen het spektakel door. De metafysica is niet bepaald subtiel. Slechts bij wat dwarrelende vonkjes, die natuurlijk wel gewoon richting hemel stijgen, voelde ik Malick-magie. Ik ging zelfs diens vermaledijde voice-over missen. Het meest transcendent aan The Revenant vond ik nog de CGI.(Na een tijdje lijkt zelfs het spetterende speeksel voor 99% computergeest en geen lichaam). Heel veel eigen ideeën heeft Iñárritu verder niet. Hij kanaliseert Herzog's Aguirre, mede-Mexicaan Jodorowsky (met een vogeltje uit een lijk) en de topzware religie van Tarkovsky. Een verlaten kerkklok bungelt in morele leegte. De strijkers en de problemen blijven maar aanrollen, totdat de boel dichtklapt in een western showdown. Dat werd tijd.

The Centerfold GIrls
De vrouwen gaan veelvuldig uit de kleren, dat was te verwachten. Álle mannen blijken verkrachters, dat is best wel naar. Maar als je je daarbij neer kan leggen blijft er geen onverdienstelijke sleaze over.

Not Safe for Work
Erg safe deze. Voelt als een tv-film en de hoewel er nog wel een beetje spannende momenten in de achtervolging zitten is het 'verhaal' volstrekt inwisselbaar. Net niet saai genoeg om slecht te zijn, maar zeker niet goed.

Anomalisa
'It's called turn-down service.' Lekker aan de dip met een animatie arthousefilm van Kaufman. Een anomalie in zichzelf, want échte arthouse. Met expliciet naakt, traag geklaag en onzekere mensen in midlife-crisis. 'I'm not sure you want to be the victim to my current emotional imbalance tonight.' Leuk? Absoluut. De animatie geeft de patronen net dat beetje extra mee. Alle poppetjes dragen hun gezicht als een heus doodsmasker. Je ziet de breuklijnen. De schijn van leven dondert er bijna af. Ze spreken ook allemaal met dezelfde stem. Zeker via dat laatste element belanden we op typisch Kaufman-terrein, die zich eerder al met poppen vermaakte in Being John Malkovich. De paranoia mindfuck is nooit ver weg. Het lichamelijke ook niet. De poppetjes gaan in een bijzonder goeie – en realistische seksscene allerschattigst van bil. Even daarvoor heeft het enige lichtpuntje een hotelliedje gezongen. Dat moet haast wel een referentie aan een even verstilde Dielman-film zijn. Eerder schiet cinefiel pareltje My Man Godfrey al langs. Zo warmt Anomalisa langzaam op, en wordt ze zelfs leerzaam in haar ontleding van de condition humaine. Kap toch eens met die zelfverwijten! Voor het hoofdpersonage is het wellicht te laat in zijn Herman van Boeyen-staat. Lieve Lisa heeft 't wel door, en onderbreekt haar gezever. 'It's really nice for just now.' Uitzonderlijk.

Suburra
'Jullie leiders bestaan niet meer.' Italie, het ultieme baasjesland, vervallen in grenzeloos anarchisme. Jammer voor de mensen, goed voor de cinema. Op naar Ostia. Suburra barst weer van die heerlijk decadente Italiaanse juxtaposities. Volvette synths begeleiden al even vet dampende neonlichten, op een klassiek Romeins gebouw geprojecteerd. Crime en classicisme kruisen elkaar tastbaar. Het blijft een verslavende combi. Soms bekruipt me wel een licht schuldgevoel, uiteindelijk neigt Suburra naar een pseudoverheerlijking van geweld, dure pakken en mooie vrouwen, maar ach. Lekker mee op die druggy trip, begeleid door de schreeuwerig goeie synth-soundtrack van M83. In wespennest Rome verschijnt de biggest boss in een simpel ambtenarenjasje, terwijl hij de veel duurder uitgedoste excentriekelingen in het gareel probeert te houden. Met de nadruk op proberen. Neofascisten, zigeuners, Berlusconi-pooiers en hoeren staan elkaar naar het leven. Op goeie personages is het wachten, maar goeie karakterkoppen en karakteracties krijg je wel voor de kiezen. 'Waarom zit je aan je lul als je met me praat?' De geweldspiraal rolt van de kassa in een knallende supermarktscene; de perfecte schietlocatie in een wereld waarin money altijd zal regeren. Jammer genoeg moeten de semi-goeien daarna toch winnen. Als dat ergens níet te geloven is... Ex nihilo nihil fit.

Spotlight
'Wasn't there any folo?' Wegkijken, dat lijkt me het hoofdthema van Spotlight. Daarom was er geen vervolg toen het krantenredacties jaren geleden al daagde dat er iets gruwelijks mis zat in de katholieke kerk. De kranten waren niet de enige die de feiten in de kort nieuws-kolommetjes van hun geheugen begroeven. Iederéén keek weg. Wellicht omdat de slachtoffertjes toch 'slechts' kinderen uit machteloze milieus waren (en zijn). Dat marxistische klassenkantje sterft nooit. Spotlight laat zien hoe een Bostonse krant dan eindelijk doorgraaft. Aan de hand van een verse. morsige editor, tevens totale outsider. (Feyerabend zou knikken, elke wending heeft een buitenstaander nodig). Het dorky onderzoeksteam wordt aangevoerd door de lokale Cruyffiaanse slisser (Micheal Keaton), die dat indringend doet. Starboy Mark 'moeilijke blik' Ruffalo heeft het een stuk lastiger. Vreemd, want in het vergelijkbare Zodiac was ie zo goed op dreef. Spotlight mist dan ook iets wat Zodiac wél heeft. Gevaar voor de hoofdpersonages. Spotlight gaat niet om daders of slachtoffers, het gaat over 'opduikelaars'. Dat levert vakwerk over vaklui op. Ik zat twee uur op het puntje van mijn stoel. Maar moeten we genoegen nemen met een soort Social Network bij dit onderwerp? Eén verdwaasd dader-momentje met een Campert-achtig priestertje, dát doet pijn.

Louder Than Bombs
'In my dream, you were a smoker.' De mensen peinzen en staren weer in deze Trier. Al in de eerste shots bewijst Jesse Eisenberg dat hij die 'Noorse leegte' in zich heeft. Brandend van binnen, maar de blik afgestompt, het leven 'zoekend' op muren. Een PHD in sociologie heeft 'm blijkbaar niet kunnen helpen. Sterker nog, de man moet wel de meest intolerante socioloog zijn die er bestaat! Hij vindt alles maar 'weird'. Wat een conformist. In dergelijk schurend ongemak tussen mensen en verwachtingen vindt Trier zijn drama's. Jammer genoeg haalt hij zich in zijn rommelige Amerikaanse debuut nogal veel op de hals. Korter gezegd: de wereldproblematiek is er wat teveel an. Het kan ook aan het zware accent van Huppert liggen. Zolang ze zwijgt, is ze krachtig in haar wonden, maar als moeder van het conflictgezin torst ze ook koffers aan bagage uit conflictgebieden mee. Haar depri dood – een paar vóór het 'nu' van de film – had ook zonder oorlogstrauma's gekund. Langzaam verschuift de focus naar de benjamin van de familie, een muurbloempje.Hij verliest zich in games en dromen. Keer op keer ziet hij de Ballardian car crash die het einde van mama bracht. Een moeder die al was opgeëist door zijn 'huisgenoten'. In de mooiste scene smelt het onwrikbare ijs dan toch nog even, voor hem alleen. Alles loopt even als een droom. Laat het gaan.

James White
'That's all you do James, take breaks.' Een slacker met agressieve trekjes, kan dat eigenlijk wel? James White leeft als Jan Salie met zijn maffe moeder. Hij wandelt permanent opgefokt rond als een bokser vlak voor ie de ring in moet, maar iets uitvoeren, daar komt het toch niet van. Zelfs afgetrokken worden lijkt iets vermoeiends. Rondspringen in de disco op Ante Up. Dát kan. Of zijn beste maat uitlachen, die als entertainer werkt. Ook een soort horrorclown. Enkel een woede-aanval kan James af en toe uit de lethargie doen ontwaken. Zo levert zijn leven eerst een lekkere goofball-film op met een duister broeiend randje. Een weemoedige song van James (de band!) leidt de toch behoorlijke verrassende 'change' in. God, wat houd ik van films die achteloos van genres weten te wisselen. De achtergrond wordt de voorgrond, en de man die zijn leven op de achtergrond lummelde pakt de heldenrol op de voorgrond. Moeder was al ziek, maar wordt zieker. James was al bezorgd, maar wordt bezorgder. In het licht van het einde krijgt zijn gefrustreerde Joran-hamvraag hier een diepere betekenis. 'Would you dispose of a dead body for me?' De slagen des leven blijven op James' stevige lichaam neerkomen. De woekerende kanker van magere ma wordt soms al te realistisch getoond. De stank van dood. Adembenemend. 'Say something. I've shown you everything.'

Haider
Groots drama uit Bollywood, deze Hamlet in Kasjmir. Nou heb ik Shakespeare nooit gelezen dus veel van die adaptatie ontgaat me, maar het is een interessante film. Veel mensen denken te weten dat alle Bollywoodfilms hetzelfde zijn maar ik vraag me af, als iemand die er een stuk of 25 gezien heeft, waar dat op gebaseerd is. De bekende zang en dans is hier beperkt tot een(1) song met en een song zonder dans (of je moet het – toegegeven, ritmisch – graven van een graf als dansen zien. Er zijn wel een paar verwijzingen, zoals de Don-poster en het slapstick-achtige duo Salman en Salman, die ook nog eens een videostore runnen. Verder is het behoorlijk serieus allemaal. En politiek, zoals te verwachten in Kasjmir. Ik voelde me wel een beetje slecht geïnformeerd, maar veel drama was ook wel redelijk universeel. De finale was wel erg gewelddadig maar verder verder een onderhoudende film.

Krzyżacy
Ofwel The Knights of The Teutonic Order, dat klinkt epic en dat is het ook. Drie uur maar liefst, wat met het schier eindeloze geouwehoer een hele zit is. Er zitten een paar mooie momenten in en het slagveld aan het eind is zeker imposant, maar het is regelmatig eerder potsierlijk te noemen. Schijnt dat elke Pool het gezien heeft en er lyrisch over is, maar hoewel het geen Michiel De Ruyter is is het toch behoorlijk pompeus, wat in deze tijden van romantici als Thierry Baudet gewoon niet zo lekker valt ofzo. Om niet te zeggen dat het gewoon saai is.

jee ik dacht een Jorg-biopic dat werd tijd haha. (zit wel een goeie smutzi giallo tale in ook) wie durft.

Zo daar moest ik even over nadenken, maar die slaat op Haider. :D

gheh :). crypto crypto. maar Haider is dus een gewone Indiase naam? wellicht?

Ja, het is de naam van de hoofdpersoon.

ah :)

Brooklyn
'I'm away to America'. Het Ierse meisje Eilis trekt naar het beloofde immigrantenland. Haar ogen schitteren blauw als de zee, en in de zwarter dan zwarte pupillen branden kleine kooltjes heimwee. Op de boot volgen wat broodnodige tips, en daar gaat ze. 'Through the blue door'. De States zijn in de fifties al helemaal in het consumerisme-paradijs veranderd. Looks zonder inhoud, maar je krijgt er wél een korte cursus in de oppervlakkigheiden. (Wat op zichzelf wel weer iets diepzinnigs heeft). Het warenhuis waar Eilis gaat werken loopt gestroomlijnd, net als haar nieuwe leven. Verfrissend wel. Het meisje wordt uitgebuit noch verkracht. De katholiek is zelfs lief! Zo ontmoet de immigrante geen melodrama, maar nietszeggende dinner conversation aan de tafel van haar boarding house. Onversneden witte nostalgie, met kleine referenties aan John Ford. Het uiterlijk van de film straalt ook enkel onbekommerdheid uit. Mooie kleurpaletjes, ieder jurkje precies op het shot afgesteld. Mad Men-retro. Op het moment dat Eilis haar eigen schmierende Brando vindt, begon ik stiekem toch naar een krasje of wat duisternis te vervangen. Die weet de film echter pas terug thuis tevoorschijn te toveren. Da's laat, en met wat teveel mededogen voor de hoofdrolspeelster bovendien. USA is: leren terugblaffen als iemand je de waarheid vertelt. Een monogaam drama.

The Neon Demon
'It's gonna be a closed set.' NWR op pad in de modellenwereld. Het wachten is op het moment dat de dekselse Deen zíjn Love 3D gaat maken. Het moment kan niet ver weg meer zijn. The Neon Demon houdt het – aanvankelijk – nog chique. Stroboscopisch knipperende beelden uit LA by night. Softsynths van Cliff Martinez zoemen weemoedig, en decors bevolkt door ijskoninginnen en skeletten. De beats sporen de opgepompte lichamen aan, als kijker krijg je de neiging het volume ook maar eens goed op te krikken. Maar dan gebeurt er heel lang niets. Wonderland-meisje Elle Fanning zet haar eerste schreden in de wereld, en verandert al snel in een bitchje like any other. Keanu Reeves hangt de ware dissonant uit. De sjoemele baardman is de leukste in een matige film. Hij probeert het niet eens meer, maar schmiert als Randall uit Clerks. Heel vroeg kadert Refn zijn film al af. Drie moderne heksen omsingelen het jonge onschuldige ding. Shakespeariaans, en je weet hoe het gaat eindigen. De modellenwereld van LA is eigenlijk ook meer dan afdoende doorgeprikt door Lynch en zijn hoppermannekes. De ballon zat al vol gaten, hoe moet ie dan nog krijsen? Net als ik ga mokken dat de film zelfs wat braaf blijft, gaat Refn in het laatste kwart alsnog lekker los. Giallo meets Ferrara. WTF. 'Gigi just got out of the body shop.'

Flashdance
Yep, ik ook. Nooit gezien, hoefde destijds ook eigenlijk niet want het was alsof ik hem destijds had gezien (he, dat beeld en dat beeld, ken ik allemaal). Adrian Lyne is toch wel een van de grote stilisten van het decenium, vuig Pittsburgh wordt helemaal in roze neon met de juiste hoeveelheid rook belicht. Giovanni Giorgio at the controls voor de soundtrack, allemaal blinkende superpop. Alweer jaren 80 vakmanschap met mooie shots en mis-en-scène. Beals is natuurlijk erg schattig in haar stoere mannen spijkerbroek en racefiets. Ik ging er nog eens goed voor zitten, hup de iconische dansscène en dan is de film opeens voorbij. WTF?

En Wiki-factoid (nee die gast als body stand-in ;): "David Cronenberg turned down an offer to direct the film..."

ik denk steeds 'Footloose' :D

Moet ik inderdaad ook nog zien. :)

die heeft vast een betere metascore (niet zo moeilijk)

http://i.imgur.com/XCNj9dT.gif

Captain Fantastic
'Unless it comes out of a fucking book, I don't know anything about anything!' In welke 'echte' wereld wil je leven? De overspannen urban consumptiesamenleving, of de fantasiewereld van pa, ergens diep in de bossen. Het tweede lijkt het Platoonse ideaalbeeld, maar net als alle Mosquito Coast-nuts verliest Captain Fantastic (Viggo Mortensen) de medemens uit het oog. Hij slaat op zijn eigen manier óók door in individualisme. Het sterven van ma doet hem samen met zijn talrijke kroost alsnog richting shopping malls trekken. Pa doceert. 'Most of our fellow citizens engage in frenzied shopping as their primary form of social interaction.' De Little Miss Sunshine-karavaan werkt als komedie het best wanneer er op koopjesjagers en white trash wordt gehakt. Het dissen van christenen gaat al een tandje moeizamer, en een paar kilometer verder is de lol eraf, ondanks wat Esperanto. Toch meer drama dan komedie, de weemoedige Sigur Ros-songs hadden het al aangekondigd. The Wolfpack van pa slaat aan het knorren, en de façade van pa begint vanachter zijn Dennis Wilson-looks af te brokkelen. Zeker zijn relatie met de oudste (en dus) meest onderdanige zoon is bij vlagen intens. George Mc Kay lijkt werkelijk op Viggo. Ik gniffelde intussen om Amerika in één beeld van niets: het elektronisch inschuifbare afstapje van een camper.

An
Heel Japan Bakt. Zoete pannenkoekjes met bonenpasta, ik moet er echt niet aan denken, maar daarin blijk ik zelfs binnen de film niet de enige. De 'nandeska's', 'nandés' en stijgende 'ehhh's' spetteren hier weer van het scherm. Alle clichés van Japan rond één rond koekje. Soms schiet regisseuse Kawase door. Alwéér een cherry blossom tree. Zijn er dan echt geen andere Japanse bomen met enige symbolische betekenis? Kawase dwaalt zo erg ver af van de grimmige arthouse waarmee ze haar carrière begon. Ze belandt op laat Van Sant-terrein. Een soort Finding Forrester. Wijze, lieve oudjes met eenvoudige lessen. Mijn dinsdagen met Morrie in een poffertjestent. De meer verontrustende verhaallijnen raken in het underwritten scenario snel op de achtergrond. Tevergeefs focuste ik op het eenzame high school meisje en de langsstormende treinen in de wind. Het arme meisje hangt er echter maar wat bij. Het gaat om de doriyaki-kok en zijn nieuw maatje. Een gollemig wezentje met misvormde handen. 'Ik laat jou de potten tillen'. Als bonenfluisteraar verklapt zij de geheimen van het antropomorfisch koken. Het vrouwtje laat kwetterend genieten van het leven. 'Piu piu piu piu.' Haar onvermijdelijke afscheid zet een bitterzoete punt, maar Kawase rekt het slot om onbegrijpelijke redenen eindeloos. Branden die koekjes toch nog aan.

The Event
'Let's bring back private property as it was before 1917!' De mensen in de Sovjet-Unie moesten bizar ver terug om hun wensen uit te drukken. Die dekselse communisten bleven maar overleven. In hun nadagen maakten de hardliners echter toch een cruciale fout. Gorbatsjev werd aan de kant geschoven – het gerucht op de pleinen gaat dat ie dood is – en een coup d'état is een feit. Deze zet deed de perestrojka ontploffen, in het gezicht van de bovenbazen. De mensen durfden nu wél buiten te gaan staan, met Animal Farm-taferelen op de spandoeken. In The Event laat Lozhnitsa de oude beelden voor zich spelen. Net als de communisten weet hij wel raad met massa-observering. Zelfs wanneer de journaalbeelden niet door een eigen crew zijn geschoten, vindt hij zijn eigen, unieke ritme. Sereen met grimmige ondertonen. We zien een engelachtig blonde man met een racefiets aan de hand, wat later flitst hij verderop in het zadel voorbij. De fragmentarische teksten bewijzen dat tijden niet veranderen. Het is net Kiev. 'Vrienden, laat een ambulance door.' Een dichter ontwaart als een echte Oude Rus de poëzie in de gebeurtenis. 'Jeltsin, colossus of promise, rises.' Praten kunnen ze wel. Maar veranderen? De kwieke Peterburgse burgemeester Sobchack wekt een energieke indruk. Later fungeerde hij als mentor van Poetin en Medveded. Ik bedoel maar.

HyperNormalisation
De nieuwe Adam Curtis. Beetje rough around the edges (net iets te luide Pye Audio Corner, brute overgangen), maar wat er verteld wordt is weer briljante food for thought (met voor deze sporthater zelfs nog wat munitie tegen al die "fit"-ridders van tegenwoordig).

Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media
Ook weer bijna drie uur en misschien een beetje all over the place, maar net als die Curtis geen moment saai, flinke rol voor "onze Bolk".

Bolk in het ingeliesj?

Yep, een vreemd 'debat'.

Op een of andere manier hoop ik altijd op meer bij die man, maar hij stelt altijd weer teleur.

Is dat die documentaire waar Chomsky Bolkje in Groningen inmaakt en de laatste opeens snel naar Den Haag moet? Gelardeerd met een soort boksanimatie (kan ik me vagelijk herinneren).
Die Curtis was ik ook tevreden over als audiovisuele trip, maar hij voelde wel iets minder gericht dan zijn eerste paar docu's.

Yep, dat is ’m. Beelden van een bokswedstrijd idd.

gheh mooi. bijna een surrealistische vibe zo. :D

doet me altijd denken aan: https://www.groene.nl/artikel/het-witte-gat-blijft-trekken

Het is nu nog lastig voor te stellen, maar die docu is vroegah (tweede helft jaren 90 denk ik) gewoon prime time uitgezonden. Fijne introductie die niet heel veel effect heeft geoogst bij het Nederlandse kijkerspubliek, helaas.

Tijd van 3 uur durende discussies tussen intellectuelen en muziekprogramma's met experimentele tango Pestilence, straight edge hardcore en Eindhovense hip hop in een aflevering …

Sausage Party
Dubbelzinnigheden blijven zo genadeloos op je afgevuurd worden dat je toch wel breekt. Helaas is de film als geheel niet meer dan een paar momenten waar ik wel om moest lachen. Soms gaan ze ook wel vrij vér en dat is waar ik het hardste moest lachen (ik hou wel van over the top, dat is geen geheim denk ik ;) ). In een juist gezelfschap kon ie wel eens veel beter vallen.

Arabian Nights: The Restless One
'The director ran away and I'm following.' Een geluidsman draaft achter Miguel Gomes aan. De regisseur poogt zijn eigen film te ontvluchten. Maar dat gaat zomaar niet! Later zien we de crew met stokken een bos uitkammen. Dergelijke leipe meta-momenten zijn altijd aan mij besteed. Het eerste kwart graaft Gomes zich lekker autobio, met dikke postmoderne aanhalings- en vraagtekens. Pessoa-achtig peinzend hoe hij in hemelsnaam een film over de economische crisis moet maken. Ook op de geluidsband loopt alles door elkaar. Chaos is his life. Honderd lagen aan stemmen en geluiden, die niet noodzakelijk verband houden met de beelden. Zoals altijd heeft de vermomde control freak Gomes veel aandacht voor muziek, al moeten we een minpuntje voor Arvo's Alina rekenen. Andere dwarsverbanden werken wél: terwijl een drumband onhoorbaar swingt, overdenken Portugese werklozen hun malaise. 'Het schip vertrekt met de sleutels van het scheepswerf.' Ergens in de melange begint Gomes aan een adaptatie van Arabian Nights, vol metaforische beesten en 'opgezwollen' bankmannetjes. Sommige tikken raken Europa op de neus, elders wordt het melig, of zelfs saai. Wanneer het bos brandt en de liefde der jongelingen broeit, vindt Gomes zichzelf. 'The meager resources of Portuguese cinema are not compatible with your reveries.'

Elle
Een kat in grijstinten bekijkt het allemaal licht geamuseerd. Baasje wordt verkracht, maar ergens zweemt de neppigheid van reclame-humor. Verhoeven heeft ons meteen weer provocatief te pakken. Is dit een grap of om te huilen? Gaat hij de rape culture fileren, of juist role playing van mensen die enkel door toetakeling nog wat kunnen voelen. Aanvankelijk lijkt Verhoeven ons toch op een serieus spoor te zetten. De thriller met gemaskerde horror-trekjes houdt de kijker stevig aan de stoel gebonden. De mensen lijden Haneke-intens, of nemen elkaar genant kil de maat, zoals bij Ostlund. Isabelle Huppert vormt als ijskoningin het vanzelfsprekende middelpunt. Op en topgetypecast dus, maar wie geeft er zóveel van zichzelf? Helemáál slachtoffer blijkt ze toch niet. Of nou ja. De verleiding van de psychopate wordt velen gewoon teveel. Ze bitst wat af, maar wordt nooit verlaten. Dat heeft allicht te maken met haar gruwelijke verleden, waarin de film bloederig doorschiet. De aloude gevarendriehoek seks, moord en religie bewijst zijn diensten weer. Het zijn oude stokpaardjes voor Verhoeven. De tragische ondertoon verdwijnt langzaam voor een farce. En da's eigenlijk jammer. De film blijft dik twee uur lang 'een sensation tres speciale', maar stompt door alle narigheid ook af. Dit zijn DSK's fantasieën, achteloos weggeklokt met een goed glas dure wijn.

'The meager resources of Portuguese cinema are not compatible with your reveries.'

Het is anders wel een trilogie, zal toch ook wat gekost hebben ; )

haha. ja ik zat dus oprecht te hopen dat die hele trilogie een goede imaginaire grap van 'm was, inclusief fake aftiteling met hoofdstuk-intiteling voor wat nog komen gaat...

maar shit is dus 4 real.

met alle respect natuurlijk ;) want ik mag Gomes wel, al weet ik niet of ik dit jaar nóg 2 delen wil zien.

Belgica
"Een fokking café!?" Oorbelletje in dat lelletje en allez hop, flashback naar de nineties. Primal Scream en Pavement-posters hangen nog aan de muur. “Helemaal de max.” Twee Belgische broers beginnen een concertkot, in oude krakersstijl. 'Marginalen' en dansende vrouwen bezetten de vloer. Stomende seksgod Davy Coppens het podium. De broertjes Soulwax verzonnen de kekke acts en hun fictieve hits. Vooral de electro-vrouwen weten in wilde uitdossingen van wanten. Het muzikantensfeertje mag er sowieso zijn. 'Stevig geurke.' Al het geld van de twee broers verdwijnt intussen in de afgrond van het honk. Zolang niemand zich druk maakt om plot swingt Belgica als een zwangere tet. België oogt Amerikaanser dan Nederland dat ooit zou kunnen. Meer chaos en meer cowboys. Maar al snel begint er iemand met een kek mobieltje te zwaaien, en ik denk: huh nineties toch!? En alhoewel dat detail op zichzelf volslagen irrelevant is, slaat het scenario plots morsdood. Zeker de oudste – doorgesnoven – broer lijkst meer op Hans Teeuwen die een disconummer nadoet. Elke minuut een paar godverdommes, pardon, hodverdommes. Soapy episodische ruzies uitgevochten op Samson-niveau. De melancholie van de dansvloer gaat in coke en rook op. 'Soms sta ik daar te dansen en dan peize ik: wat doen al die mensen hier?'

El botón de nácar
'Vanaf de droogste plek op aarde hebben astronomen in heel de kosmos water ontdekt.' Tegen de ijle, paarse lucht van de Chileense woestijn steken rijen aan telescopen indrukwekkend af. Regisseur Patricio Guzmán neemt de kolossen als beginpunt van zijn meanderende auteursdocu. Heerlijk vrij associërend, maar de kracht zit niet eens zozeer ín de verbanden maar in de verhalen. Ondanks de fijne subjectivistische vorm wint de inhoud. (Is dat geen 2-0 voor de maker? Ik dacht het wel!) Guzmán spreekt zelf wat overdreven articulerend de voice-over in. Zo sloom, dat het een 'leer Spaans'-cursusje lijkt. Later gaat hij werkelijk op taalles, bij de indianen van Patagonië. Van macro-oneindigheid belandt hij zo in die ene geconcentreerde micro-druppel, waarin de wereld blinkt. De indianen werden ook in Chili door de kolonisten uitgeroeid. Wat rest zijn flarden herinneringen. In een segment van werkelijk onwaarschijnlijke schoonheid portretteren naakte indianen het oneindige. Sterren tot in hun solar plexus. Het almaar uitdijende universum teruggebracht tot het meest aardse doek. Zo maakt Guzmán langzaam een case voor zijn país als het meest bijzondere land op aarde. Daarvoor hoef je eigenlijk alleen maar naar de kaart te kijken. En dat doet hij dan ook. Hij besluit ergens tussen hoop en vrees. De ellende na Allende. Sereen en grimmig.

La pazze gioia
Twee vrouwen ontsnappen uit het gekkenhuis en raken bevriend en reconcilen met hun verleden. Beetje cliché en over-the-top maar echt vervelend was het ook niet.

The Wolf Of Wall Street
Tja, goed gemaakt hoor maar op een of andere manier kan ik toch niet zo lachen om het soort decadentie wat hier ten toon wordt gespreid, zelfs al is het als kritiek bedoeld. Ik vind het gewoon niet zo grappig, alleen maar irritante mensen, drie uur lang. Nou ja, irritant, ik raakte eerder een beetje verveeld. Kan rustig even een biertje inschenken zonder te pauzeren, zeg maar. :)

jep idd dat ^

The Daughter
'You do nót need to be scared of the truth'. Ieder zijn geheim in deze moderne Ibsen-bewerking. De mens en zijn relaties, het blijft een onuitputtelijke bron van ellende. Hoewel de setting naar Australië werd verplaatst, heeft pater familias George Rush eigenlijk precies de juiste, autoritair gegroefde Norenkop. Als de rijkaard van een dorpje weet hij zijn tentakels ver uit te werpen. Geld wordt rondgestrooid. En niet alleen geld natuurlijk... In het ouderwetse klassenspel merk je dat de 'feodale switch' richting 'nu' een wat te lastige uitdaging voor het scenario vormt. Niettemin houdt ook de piepende en krakende poging iets liefs. Het eergevoel van de working class verwarmt. De familialiteit onderling. 'Toast kiss!' Bovendien wordt het Australische 'winter'landschap aardig benut. Zoveel bomen op een rij, allemaal alleen. In het natuurschoon ritselen jonge telgen, en ander aangeschoten wild. Vanuit het verre Amerika arriveert de grote onthuller. De ontwortelde zoon van de rijkaard zit zelf in de knoop, en besluit de boel maar eens op te jutten. 'You still got mom's car?' 'Why wouldn't I.' Typisch plaatselijk gevolg: drinking games. En dát kunnen de Australiërs als geen ander. De bruiloft gaat in de hens, terwijl de soundtrack maar doorgalmt. Ik kreeg zelf ineens zin om Silverchair te draaien. Teenangst in the outback. 'Grace left me'.

Land of Mine
'Kein zeit fur Selbstmitleid!' De details uit een oorlog zijn filmisch vaak interessanter dan de grote veldslagen. Denk aan het verhaal van 'allochtone' soldaten in Indigènes. Ook Land of Mine vertelt er eentje. De kustlijn van Denemarken werd door de Duitsers in een mijnenveld omgetoverd. Na de nazi's zitten de Denen met het probleem. Een soort 'verschroeid' strand. Oplossing? Ze laten krijgsgevangenen de boel opruimen. Even lijkt deze boetedoening eigenlijk heel terecht, en bijna galant. Geen enorme terugbetalingen, maar een zeer reële, fysiek nuttige gunst. Nu lijdt jij voor ons. Helaas blijken de mijnenruimers geen hoge piefen of oorlogsschurken, maar mennekes van zestien. Volkomen verdwaasd en verdwaald. En de Denen, die beginnen al snel verlekkerd met hun wapenstokjes te zwaaien. Nu kunnen ook zij zich lekker nazi wanen. De omkering wordt al snel flauw, zoals de film toch wat teveel op schreeuwend b-film niveau blijft hangen. Meer gewroet was op zijn plaats geweest. Wanneer is bijvoorbeeld het gevaar tijdens het demonteren van een mijn eigenlijk geweken? En zou je op zo'n strand patronen in de plaatsing gaan zien? Toch wordt het tussen het nagelbijten door aandoenlijk. Een pluspuntje ook voor de aangename flashbackloosheid. Op zo'n strand is er alleen nu. Met zijn allen gevangen in een Hurt Locker. “Ich will nach hause.'

Don't Breathe
Spannende thriller ondanks een enkel 'huh?' momentje hier en daar. De verschuiving van bad naar good (of minder bad iig) guys is ook leuk.

زير سايه (Under The Shadow)
The Babadook in Tehran onder Iraaks vuur. Met een sterk feministisch trekje, want uiteraard is de horror een symbool, waardoor ik de namen Kimia (ik dacht aan chemie zoals in Turks, maar Google translate zegt elixer of zelfs 'The Philosopher's Stone', de pop van het kind waar veel om te doen is) en Mehdi (de twaalfde imam, de shiïtische verlosser, hier het mysterieuze buurjongetje dat niet meer praat behalve met dochter Dorsa) verdenk van weloverwogen keuzes.