Filmforum

D'Ardennen
'Van kutjob naar kutjob'. Een fijne fucked up kerstfilm uit sjoemelig België. Twee broers waren beste gabbertjes. Eentje met Jaap Stam-kop, de ander met een laatste Rammstein-lok. Samen aan de criminele wandel, of hakkend op de dansvloer. Maar nu is het 'goe' misgegaan, en heeft de dominante een paar jaar in de bak gezeten. 'De smalle' kwam 'm braaf elke donderdag opzoeken. 'Dat vergeet ik niet', zegt grote broer. Hij weet niet dat zijn ándere reddingsboei is 'ingenomen'. Van de eenvoudige Kain en Abel-thematiek moet de film het niet hebben, maar het bekende verhaal wordt bijzonder smakelijk opgediend. D'Ardennen scoort met mooie shots (de zonnebank!) en rake details. Simons achter de bal... De broers mijmeren over d'Ardennen, waar hun 'wonderfull' days lagen. Zelden klonk een happy melodietje zo omineus, want ze rijden erheen, natuurlijk. Daar duikt – na een korte, eerste flits – Jan Bijvoet op. In een leuk onbedoeld verbandje houdt hij zich (net als in El Abrazo de la Serpiente) bezig met plantjes... Hij mag de Tarantino-monoloog afsteken, tijdens de grote Amerikaanse finale. Lynchy creeps in de caravan en de Coen bros tussen de messen. Bizar, en zonder één hapering bloedstollend spannend. Waalse nachten zijn lang. Was het allemaal maar anders gegaan met die dame... 'Ik wil gewoon saai zijn. 'Thuiskomen om 5 uur, patatten op, Blokken zien.'

Fuocoammare
'Your position, your position.' Het minuscule eilandje Lampedusa staat plots op de kaart, wanneer duizenden vluchtelingen deze buitengrens van Europa proberen te bereiken. In de docu Fuocoammare (een Italiaanse schlager) zien we hoe zoiets gaat. De makers nemen echter ook een kijkje bij de 'gewone hardwerkende Lampedusier'. Meestal ben ik gek op zulke juxtaposities, maar dit keer werkt het niet. De ongemakkelijke verveling van het handjevol bewoners slaat dood, zo tussen de beelden van lijden en lijken. Het lijkt wel alsof de makers geen liefde op konden brengen voor die paar visserslui. Alsof ze dat simpelweg niet dúrfden, gezien de rest van het verhaal. Waarom niet wat vragen gesteld, terwijl de pasta wordt gekookt, en er liedjes op de lokale zender aangevraagd? De registrerende blik blijft te afstandelijk. Even steriel als de mannen in witte pakken die de vluchtelingen bijna letterlijk uit zee hengelen. Op dat vlak komt de film wél aan. Afrikanen secuur geteld, als ware zij koeien. Kaartje met nummertje erbij, en dan op de foto. Het lijkt net de slavenmarkt van Delos. (Het Lampedusa van de klassieke oudheid. En ook díe slaven werden door piraten gebracht hè...) De vluchtelingen stappen na keuring en ontsmetting, ingepakt in zilverpapier, in de buslijn van 'miseriecordie'. 'It's risky in life not to take a risk, because life itself is a risk.'

There will be Blood
Mjaaa...maar nee. Begint veelbelovend, Daniel Day Lewis in overacteer-modus met die zwetende grimas van hem, maar met wel een intrigerend onvoorspelbaar personage. Dat gedoe met dat zoontje is ook allemaal in orde. Maar zo ongeveer bij die broer begint het te ontrafelen en het laatste drie kwartier met plotse sprong in de tijd is eigenlijk gewoon heel erg matig.

The Black Mirror
Derde serie, na een erg goede start en een nose dive in de tweede herpakt men zich langzaam in de derde, de eerste drie nog "OK-Meh-OK" maar dan wordt het erg mooi, al is Belinda Carlisle in aflevering 4 inexcusable. :) Een smetje op verder erg goede ideeën.

De muziek is aflevering 4 waren de ekte-ekte verschrikkelijke hits uit die tijd ('C'est la vie'...aaargh), zelden zo´n authentieke 80s gezien. Verreweg de beste aflevering tot nu toe, de rest (heb e5 net gehad) waren eigenlijk rip-offs.

Fake van Alexander O'Neal had ik geen probleem mee. :)

Hail Caesar
'Would that it were so simple.' Het blijkt zelfs voor de Coen bros niet zo eenvoudig om iets toe te voegen aan de droomfabriek-mythe. Deze parodie draait slechts de bekende rondjes op de filmsets. Dat is niet zo'n ramp wanneer er een ode aan oude sailor-musicals wordt gebracht, maar het hart van het verhaal had best wat meer substantie mogen bevatten. Het scenario mist net dat beetje 'extra'. Hint! De raamvertelling rond producer Josh Brolin sjokt van hot naar her, hij wordt zelfs in steek gelaten door de ironische voice-over. Ik kreeg bovendien sterk het gevoel dat ik al eens eerder een film uit Hollywoodland zag waarin een steracteur richting 'haus am Meer' werd ontvoerd. Om te kunnen genieten van Hail Caesar is het daarom zaak te focussen op de fragmenten. Met ScarJo als Busby babe lukt dat aardig. Zij heeft geen 3D nodig in de badpakkenparade. De beste scene die níet alludeert voert een viertal religieuze baasjes op. De producer wil groen licht voor zijn nieuwe Jezus-productie. Vanzelfsprekend verliest het adviespanel zich in religieuze schisma's. Lange tijd blijft het de grappigste scene. Pas richting einde schakelt de film een tandje bij in liefde en lol, onder meer dankzij Lockheed-bribes en de onfortuinlijke McDormand als editor. Clooney onder de commies levert ook Woodyesk-gegniffel op. 'We're not even talking about money, we're talking economics.'

Krigen
'Treff.' Oorlog straft dubbel. Uit en thuis. Krigen stelt zorgvuldige vragen bij onzorgvuldige zaken. Raakt er iets sneller verstoord dan een veilige haven? Het bataljon dat in Afghanistan op missie is, voelt zich op één vlak in elk geval thuis. Ze lopen allemaal met baarden rond. Verder lijkt hun missie geen groei op te leveren. We zien zinloze patrouilles, en kleine klusjes bij de bevolking thuis. Het gaat de film om die laatste scenes. Heel secuur stapelen huiselijke scenes zich op, tot een leidmotief het krachtige thema wordt. De bataljonleider zelf mist zijn frisse paardenstaart-dame, die hun kids in het gareel probeert te houden. Papa is ver weg, maar kan ook dáár niet veel meer doen dan pleisters leggen. Letterlijk en figuurlijk. In het kamp van de Denen proberen de mannen dan maar wat huiselijkheid op te roepen met Yahtzee. De oorlog klopt ondertussen almaar harder op de deur. Een huiveringwekkende IED scene kan wedijveren met The Hurt Locker. Het ding gaat niet eens af, maar wordt doodleuk opgehaald. Dergelijke spanningen worden de commandant langzaam teveel. Hij begaat – zacht uitgedrukt – een foutje. Prompt mag ie met de loservlucht naar huis. Dán wel. Daar mag hij gaan nadenken. Richting de onvermijdelijke rechtszaak verliest de fijne film wel wat subtiliteit. Een 'open' einde had geholpen. 'People's homes were bombed'.

Truman
Een gebroken man staat aan de Amsterdamse grachten. Het is Ricardo Darín, de Zuid-Amerikaanse klasbak die hier een gevierd acteur spéélt. Enkele dagen eerder is zijn beste vriend 'm in Madrid komen opzoeken. Er hangt al iets in de lucht. Darín snottert en sjokt als een depressieveling. Ik dacht, hij wil zelfmoord plegen. Helaas, de man blijkt 'slechts' kankerpatiënt. Dat levert in Nederlandse ogen toch heel wat minder morele dilemma's op. In Spanje gaat dat anders, ondanks de befaamde snijtafel-Rembrandt 'on display' in het ziekenhuis. De omgeving van de gevierde acteur weigert te accepteren dat hij zijn behandeling wil stopzetten, laat stáán dat er over zekere pillen wordt gesproken. Samen met zijn kompaan – die zonder chemie als plot-vehikel fungeert – zoekt Darín een adresje voor zijn geliefde hond Truman. De Dagen met Morrie-vibe die tussen de tegeltjes dreigt, blijft met moeite achterweg. De film bevat het noodzakelijke mespuntje scherpte in ongemakkelijke ontmoetingen. Vooral in Amsterdam. De UvA stelde haar duurste hal beschikbaar, en daar verschijnt de zoon. Vaders en zonen, zwijgend, knijpend. Typisch voor het niveau van de film wordt die intense scene nog wel even nabesproken... Richting einde komt met de verplichte Spaanse seksscene een ondergrens in zicht. 'Wat heb je van mij geleerd?' 'Niets helemaal niets.'

D'Ardennen

Toffe film. Dat kunnen de Belgen toch echt veel beter dan wij, grimmige films maken over de criminele 'onderklasse' (schoot geen ander woord te binnen...) Wij moeten terug vallen op een Frank Lammers voor een volks randje, gevaarlijk wordt het daardoor nooit.

true dat. misschien simpelweg omdat NL een veel aangeharkter land is sowieso? Belgie heeft volgens mij ook betere thriller (boeken)-schrijvers.

Hell or High Water
'No hundreds, no bundles.' Allemaal koele kikkers daar in Texas, met GTA in hun DNA. 'You boys are robbing the bank?' De camera danst met veel klasse rond de eerste crimespot. Ook alle minuten erna blijft Mackenzie's negende een perfect gechoreografeerd crimepareltje. De aaneenschakeling van goeie teksten houdt niet maar op. 'Bopped you in your snozzola, huh', grauwt Jeff Bridges. De oude droogkloot moet samen met zijn 'injun' companion achter de dieven an. Het is de laatste keer, voordat hij geacht wordt in die rocking chair te gaan zitten. De film cut prompt naar de twee bankrovende broers, chillend op de porch van hun aftandse boerderijtje. Hell or High Water heeft ook wat te melden over debt relief America. Enkel banken zitten nog met hun dikke zakenkonten op die bundles. Zingen kan zo af en toe de zorgen verzetten. Waylon en Welch doen een duit in het zakje, en richting einde wordt zelfs Little Doggies aangeheven. Mijn hart is dan allang gestolen. De silhouetten van de broers tegen de adembenemende Texas plains. 'I'm not afraid to die'. Hell or High Water dendert door als The Sugarland Express, en is soms ook gewoon een ode eraan, inclusief kleine optocht. Bovenal is het natuurlijk een super-Amerikaanse film. En Amerika drukt zichzelf het beste uit 'through criminality'. 'I've never met nobody who got away with anything, ever.'

Lo and Behold
'It is so ugly on the inside, it is beautiful.' Herzog neemt een kijkje op het nulpunt van het web. De nerds van toen zijn oud geworden, en herinneren zich verlekkerd het Arpanet directory. Herzog laat zich formules en the law of big numbers uitleggen, en lijkt zich een tikje te vervelen. Gelukkig vindt hij al snel zijn trademark wazige Zen-meester, en kan de docu écht beginnen. (Denk nu in het bekende accent: 'To some he was insane.') Het eerste boeiende punt: als machines oneindig veel slimmer dan wij zijn, dan wordt het leveren van een menselijke bijdrage aan de samenleving moeilijk. Zou hierdoor een dorst naar kennis ontstaan of een obesitaanse depressie? Lo and Behold klikt in style van link naar link, en van onderwerpje naar onderwerp, dus elke filosofische vraag wordt gecounterd met een geintje of een gek. Er is iets bizar grappigs aan voetballende robotjes, bijvoorbeeld. Langzaam ontstaat toch een steeds gewonere Herzog-film, dus zoekend naar het ongewone. Safe-vrouwen die zich in een stralingsloos gebied verschansen. Kids die afkicken van gameverslaving. (Ik ken zelf iemand die scheurbuik ontwikkelde!) Werners 'on screen' interrupties neigen naar ego trippin', misschien omdat zijn docu's meer en meer teamprojecten worden, zonder al teveel eigen auteurs-input. Op die fijne voice-ver na dan. 'Have the monks stopped meditating?'

mocht meedoen aan een estafette. voor de 'snobs' van dit forum komt er ongetwijfeld weinig nieuws langs, maar het volk zal verheven worden. of zo :P

http://gracekellyblues.blogspot.nl/2016/08/de-tien-beste-acteurs-estafette-race.html

Gert's bijdrage
http://gertverbeek.com/gertverbeek.com/?p=5309#more-5309

Tom Hanks? Robin Williams? Fuck that shit. (cosign voor Von Sydow naturligtvis)

heheh ja. zelfs de filmweblogs van NL zijn dus eigenlijk opmerkelijk mainstream. (*plaatje Adorno*)

(zul je zien dat mijn bijdrage 'the end of the line' is van de estafette, ik zie 't gebeuren)

Toni Erdmann! Believe the hype..

ben benieuwd.

Kubo and the Two Strings
'Is this a good dream, or a bad dream?' 'See for yourself.' Aardig stukje narratologie voor kinderen, in de lijn van The Never Ending Story. Wanneer wordt een wanhopige droom de realiteit? En wie is de baas over je levensverhaal. Jijzelf of de mensen die je (de les) lezen. Storyteller Kubo begeleidt zichzelf op zijn shamisen, terwijl hij in zijn Japanse dorp mythen opdist. Via monsters kan hij vluchten uit de monsterlijke realiteit. Moeder schotelt zoonlief enkel verhaaltjes voor, om hem maar nooit de waarheid te hoeven vertellen over de nare gebeurtenissen uit zijn jeugd. Het verleden haalt beide in de vallende duisternis echter toch in, waarna Kubo in een 'droomwereld' op zoek naar zijn 'happy end' moet. Zijn queeste is er een van Zelda-proporties, en het Windwaker- game engine design overheerst. Veel driehoeken, en over kaap'ren varen. (Doch geen ocarina.) Ook binnen de mindfuck ontkomt Kubo niet aan de traditionele liefdesdriehoek. 'Do you ever say anything encouraging?' De ridder en de aap 'doorzien', is voor de de geoefende kijker een abc'tje. Dit blijft een 'bekend' verhaal, een Wizard of Oz. De 'aunties' die op Kobo en co jagen zijn eng Shakespeariaans, maar een Hamlettiaanse tragedie wordt het niet. Een beetje Oosterse film verdient dan ook een sentimenteel en bemoedigend lampionen-ritueel als slot. 'People like an ending'.

Midnight Special
'Do you miss it, living on The Ranch?' X-files te Texas, met Jeff Nichols, een echte kenner van de southern territories. Hier doet hij echter vooral zijn eigen Take Shelter over. Klasbak Michael Shannon mag wederom de 'believer' spelen. Zolang het 'out there' verhaal bij suggesties blijft, werkt dat goed. Schoolbussen in de schemering, een automobilist die door de nacht raast met 'goggles' op. (Luc Besson loves that shot). De electronische soundtrack pompt geloof door de aderen, en die dubstep beat dropt nét niet. De FX doen dat wel. Wanneer de messias-missie duidelijk wordt, neemt de kracht wat af. Meer en meer kreeg ik het gevoel dat de hele boel gefinancieerd werd door mormonen. Het is wachten op de stigmata. Of Nicolas Cage. Helemaal uit de bocht vliegt Nichols overigens niet. De bijrollen helpen hem. Goofball Adam Driver vindt zichzelf uit als de nieuwe Jeff Goldblum. Hij kan wat de FBI en de mannetjes van de reli-Ranch niet lukt. Het wonder in het vizier krijgen. Voor zoiets moet je bij de NSA werken. 'These are the words of the Lord'. 'Or the federal government'. Ik was ook erg blij Kirsten Dunst weer eens te zien. Zeer moederlijk, en met gigantische vlecht, zorgt zij verstild voor een paar intieme momenten. Familieknuffel! Zelfs de Ongelovige Lucas zal eraan geloven. Op zijn eigen manier. 'Could we go back to Texas now?'

The BFG
Van het boek herinner ik me weinig maar het is een knusse film die wel wat te lang duurt. Vanuit technisch oogpunt wel genoeg te zien, want fascinerend is die CGI wel.

What Happened, Miss Simone?
Akelig actueel helaas, in tijden waren rekening moeten houden met dem feels van de racisten. Mevrouw Simone wilde klassiek pianist worden maar werd afgewezen op het conservatorium. Ondanks de carrière die er toch kwam bleek dat toch steken, blijkt uit een interview aan het eind van haar leven. Activistisch, geniaal en bi-polair, shit is moeilijk. Indrukwekkende vrouw en een turbulent leven. En eindigt nog in Nijmegen ook.

Ki & Ka
Feministische Bollywood. Ambitieloze man wil huisman worden en slaat carrièrevrouw aan de haak. Niet dat ie iets van huishouden weet leert hij snel (de leuke dingen, er is een werkster voor vervelend werk, is hij voor ie het weet een voorbeeld voor andere mannen. Kookprogramma’s, reclamespotjes, etc. Vrouwlief vind het minder geslaagd dat hij zoveel shine pakt. Maar gelukkig, het komt wel weer goed. Zoet en nogal oubollig, niet echt een stap in het gender rolesdebat.

Desde Allá
'Ik zou mijn kinderen slaan, dan weten ze meteen waar ze aan toe zijn.' Plant een filmvlaggetje in 'vergeten' Venezuela. Caracas ziet er grimmig en rommelig uit, met veel zinloos metaal. Judge Dredd lijkt elk moment op te kunnen duiken, om de law and order net iets te fanatiek terug te brengen. Mensen betalen met dikke stapels bankbiljetten (die toch niks waard zijn). Dankzij zulke bundels weet een grauwe kerel spierbundels van de straat te lokken. Terug thuis onaneert hij met het kennersoog op de gladde jongensbillen. Aanraken doet hij ze niet, hij kijkt 'desde alla'. Dat kan niet goed blijven gaan, en natuurlijk wordt de 'Hijo maricón' te grazen genomen. Het is het begin van een machtspelletje, vervuld van eenzaamheid en zelfhaat. Ik moet bij Zuid-Amerikaanse arthouse-films opmerkelijk vaak aan Arnon Grunberg denken, en het is hier weer raak. Zelfde treurnis, en dezelfde bizarre details. De kantoorklerk blijkt secuur en sloom kunstgebittenbouwer! Zijn jonge tegenspeler zet juist de fast forward aan. Diens wilde overacteren blijft detoneren, maar er zijn momenten dat de intensiteit werkt. Op een Venezolaanse bruiloft bijvoorbeeld. Twerk some! Al snel schiet iedereen echter terug in onscherpe lethargie. Arthouse is... the resting bitch face of a middle aged man. Humorloos en muziekloos. Zelfs de aftiteling voltrekt zich in stilte.

Don't Breathe
Detroit. De nieuwe location préferé voor horror-films. Een schizotown met een leeg hart. Daar klopt niets meer. Een stel 'cool kids' houdt zich bezig met woningovervallen. In het gelikte intro volgen we er een. Synthetisch to the max. Later, wanneer de duisternis valt, werkt die slicke look wél goed. Het spookhuis wordt er hypnotiserend onwerkelijk van. De camera is de enige die zich duizelingwekkend vrij door de kamers van Villa Volta kan bewegen. De wapens hangen al aan de muur, de luiken lonken. Deep sounds op de soundtrack doen de rest. Dit is een trigger van negentig minuten, een boog tot voorbij het uiterste gespannen. De drie jonge rovers moeten het met een miniem beetje backstory doen. Het gaat enkel om de spanning. Dan valt of staat alles met de 'ware' slechterik. En die mag er zijn. Homerus gone wild! In het begin is er nog tijd na te denken over nonsens. Zou er eigenlijk geur-neutralisatie-spray bestaan? Kan die man ze niet ruiken? Snel daarna stapelen de spannende shots zich op. Schuilen onder Jurassic Park-kastjes, sneuvelen op zijn Se7ens. Het enige beeld dat ik miste, is het 'money shot', nadat er een broek is opengesneden... Terwijl Money toch wel degelijk ge-shot wordt. Het eindeloze einde stelt wel teleur. Na zoveel incasseringsvermogen, verlang ik naar die finale, cynische klap. 'And that's the last time I will mark my body.'

Arrival
Villeneuve (van het prachtige Enemy) gaat full-on scifi met een invasiefilm. Lastig subgenre vol valkuilen en uiteindelijk houden de conventies hem teveel tegen. Want hoe saai is de domme paranoia van het militair-industrieel complex, helemaal wanneer je gewoon ziet dat het er budgettair/plottechnisch met de haren is bijgesleept. De kern van het verhaal is op zich intrigerend maar uiteindelijk op deze manier best aan de dunne kant. Ik vond het frustrerend omdat er aanzetten waren tot een Malickachtige film, maar dan moet je voluit gaan op de verwondering, nonlineariteit, herinneringen...misschien een kort shot van een helikopter voor de sfeer.

Was de lieftallige Amy Adams wel de moeite waard? :)

Film met een taalkundige als superhero: ik kan er geen kritische noot over kraken..

Amy Adams was zeker niet het probleem en het taalkundige aspect al helemaal niet.

Noamy Adams xD

Francofonia
Terwijl Sokourov nog belletjes voor de film pleegt, loopt de aftiteling. Zo begint (!) Francofonia lekker meta, zoals later ook sterk zal eindigen. De vervreemding zet de toon voor anderhalf uur vrij associëren, gefinancieerd door de Louvre. (Vermoed ik dan toch.) Sokourov's liefde voor het museum en 'het Franse' drijft op de eurofilie die alleen een outsider kan bevangen. Iemand als Miyazaki ging hem voor, met zwierende accordeons. Toch blijft Sokourov ook Rus genoeg, om het 'bittertje' te zien. 'In Europe, Europe is everywhere'. 'Wij' zijn het verwaande continent, en al eeuwen geleden de uitvinder van de selfies. Sokourouv combineert dergelijke kunstzinnige gedachten via Maddin-edits met wat lukrake re-enactments. Hij roept Tsjechov en Tolstoj aan, en denkt aan de Tweede Wereldoorlog. Parigi, città aperta... Francofonia reminisceert meer en meer over oorlog. Zoals het hoort. Wat is een essay zonder Auschwitz? Bon, aan de concentratiekampen komt Sokourov niet, maar er zijn Némirowsky-achtig beelden van De Vlucht en De Evacuatie (nota bene van de stukken uit het Louvre!) Na een uur begint het toertje door Sokourov's 'privé-museum' wat te vervelen. De film neigt naar een lief hoorspel dat je op een laat uurtje op Radio 4 hoort. De regisseur lijkt het zelf ook te beseffen. 'Ben je nog niet moe? Geen zorgen nog maar even te gaan...'

Arabian Nights: Volume II, The Desolate One
'Thereby creating a theatrical allegory about the reproductive cycle of pigs.' Zou er een algemene waarheid over tweede delen van trilogieën zijn te produceren? Ik opper: tijdens het tweede deel lijkt men alle tijd te hebben. Het verhaal staat op poten, het einde is nog lang niet in zicht. Daarom zijn middendelen 'moody' en loom. Gomes doet het hier in elk geval ook rustig aan in een drietal langzame vertellingen. (Delen van delen, segmenten in segmenten, hij is lekker bezig...) In het eerste verhaal houdt een oude kerel zich schuil voor politie te paard. Er wordt niet veel gezegd. We blijven bij de wet in het overdadig babbelende tweede deel, waarin een opmerkelijke rechter de dorpsvergadering toespreekt. De representatie van het Portugese volk is – op zijn minst – uniek te noemen, en de Portugese staat wordt redelijk effectief belachelijk gemaakt. 'Mothers can sometimes become unwise out of love for their sons'. Hoe wonderlijk al de situaties ook zijn, geef mij toch maar de Gomes die de poëzie in het concrete vindt. De wrange Broken Flowers-humor van kinderspelletjes. In het derde verhaal klinkt er eindelijk toffe muziek. De intrinsieke gelaagdheid van een flatgebouw doet de rest. Of hoe een lethargisch moment in bed het hoogtepunt van je film kan zijn. Adam Gurvitz peinst zwijmelend op tv. 'Got to write a classic, got to write it in an attic.'

Black
'Die Nike's heb ik gevonden... Aan iemand ander's voet'. Een tijdje terug heerste er een kleine hype rond deze Belgische grotestadsfilm. Gangs zouden vertoningen willen verstoren. (Ingeseind door de makers, denkt de cynicus.) Zoals altijd, viel het uiteindelijk best mee, en valt de film ook mee. Gelikte looks, strakke ritmes, met een paar brave deuntjes voor de blanken. Enkel aan wat gangbangs zou de moraalridder zich kunnen storen. Ook lijken de donkere jongens toch een tandje slechter dan de Mocro gangs. (En de makers waren nu net 'Arabisch') Inhoudelijk begeeft Black zich op het niveau van het Nederlandse Wolf. Ietwat overdadig in ambities. De personages lijden eronder. Ik zou zelf vooral geïnteresseerd zijn in het 'vooraf'. Hoe beland je in zo'n gang. De film is echter meer van de verklaringen achteraf. Wel valt er te genieten van het 'sfeervolle' metro-net, waar de gangs elkaar ontmoeten en bestrijden. Zonder Warriors-nostalgie. Hier geen verheerlijking van geweld. De liefde daarentegen...In een goeie Romeo & Julia-romance tussen bruin en lichtbruin nadert de film een topper als Girlhood. Puber-gerommel in de 'banlieues'. De Nederlandse taal vervult een grappige bijrol. Voor deze Franstalige jongeren is dat de taal van de bourgeois, de flikken. Het burgerlijke volkje dat hen een trap onder de kont wenst te geven. 'Qui a un probleme?'

Tja, als je niet de hele tijd als Wilders praat („walgelijk“, „schandalig“, „van de gekke“, etc.) dan ben je wegkijker of zelfs verheerlijker. Relletjes met een tintje zijn een Clash of Cultures, etc. etc. Ik vond het geweld wel wat too much, al is verheerlijking misschien een groot woord.

Nine Lives
Star studded cast voor een light weight comedy over een vader die teveel werkt en als kat een lesje leert. Net goed voor een milde glimlach, maar best klef ook.

Bajirao Mastani
Ook klef, terwijl Mastani zo stoer begint. Bajirao bedriegt prompt zijn vrouw ermee en trouwt haar per ongeluk. Dit hindoe/moslimhuwelijk zorgt natuurlijk voor de nodige problemen. Het verhaal (gebaseerd op een legende) is niet zo belangrijk, want shit is epic. Ongelofelijke sets, kleding, zang & dans, de twee hoofdrolspeelsters, werkelijk adembenemend. Net als de andere Bollywoodklassieker die ik van hem zag, Devdas.

The Shallows
De wat shallow surfer dudette ontpopt zich eenmaal vastgelopen op een rots waar een haai omheen cirkelt tot een hele stoere dame. Keispannend en ook prachtig gefilmd, vooral die onderwatershots.

Evolution
Meer onderwaterpracht. Een stuk cryptischer echter, ik moet ’m echt snel nog eens kijken want de eerste keer heb ik toch gebioligeerd in wtf-modus verkeerd. Wat Cronenberg-achtig in de horror-aspecten met een diepere lading, meer nog dan Hadzihalilovic’ vorige, Innocence.

Ik vond het geweld wel wat too much, al is verheerlijking misschien een groot woord.

er waren wel een paar 'Amerikaanse' momenten. zou het werkelijk zo gaan... ach ja (ik denk en hoop van niet)

anyway, zeker geen La Haine, maar goed geprobeerd. slimme Amy Winehouse cover ook.

La Tortue Rouge
Dudok de Wit. Een man met een carrière rond één enkel filmpje, de Zomergasten-classic Father and Daughter. Dat heeft al iets stoers, en als Studio Ghibli dan ook nog je eerste feature film uitbrengt! De geduldigen worden beloond. La Tortue Rouge peinst even sereen en weemoedig over de vragen des levens, in langzaam uitdijende waterkringen. Die onvermijdelijke verlating. Van elkaar, en van de wereld. Ich bin der Welt abhanden gekommen. Dudok heeft in de mooiste passages niet eens kleur nodig. Grauw grijs als een graphic novel strandt een schipbreukeling op een eiland. De man bibbert in fragiele lijnen. Wat houdt hem nu nog bijeen? Hoop? Op de nagenoeg uitgestorven plek kleineert het landschap de eenzame ziel. Eindeloze bladerdekken ruisen. Dan begint hij te dromen... En hoe. Hartverscheurend mooi stijgt de metafysische verwondering tot Kafkaeske hoogten. Met een Titanic knipoogje als besluit. Terug in het niets, wordt de man bijgestaan door wat Miyazaki-wezentjes. Zonder al te antropomorf te doen, zijn deze krabbetjes grappiger dan de meeste Disney-figuren. Na een minuutje of veertig verschijnt het volgende beest, en daarmee ook de logische conclusie. Ik hoopte op erotiek, maar het wordt eerder braaf. Gelukkig zijn er nog wel cirkels. Een uitgebeende parabel om de parabel. Is alleen zijn onmenselijk of juist ultiem menselijk?

Café Society
'We don't want to over-emphasize on empathism'. Vorig jaar voor het eerst in mensenheugenis een jaartje overgeslagen met 'Woody'. Café Society kreeg wat betere recensies dus ik moest eraan geloven. Steve Carrell is de meest hoopgevende naam, en hij blijkt oké als George Clooney-achtig movie producertje. Woody trekt namelijk net als de Coens naar LA, waar hij zich duidelijk minder thuis voelt. De film neemt 'het wereldje' op de hak, maar doet zelf ook niet veel meer dan shallow namedropping. Terwijl in die prachtige motels toch een Fante-verhaal ligt. Iets met een jonge scriptschrijver die bevangen raakt door de gevaren van de filmhel... Woody houdt het bij eenvoudige romantiek, zelfs zijn voice-over klinkt blasé. (Alsof hij zijn mond vol matzes heeft.) Geen postmoderne geintjes. Zelfs geen zelfverwijzingen. 'Take the money and... go'. Dan komt het dus op de sterren aan. Een achteloos ravissante Kristen Stewart doet haar best, met een schorre Scarlet-stem. Spetteren doet het echter niet met Eisenberg. Het simpele dubbelspel wordt gecompleteerd door Carrell, ten minste, voor zolang het duurt. Voor de meeste lol zorgen de anti-semitische grappen met een joodse twist. 'You guys are moneylenders'. 'No, we control everything actually.' Pas in het laatste shot weet Eisenberg het gezochte gevoel over te brengen. Eenzaam in de Gatsby-massa van het eeuwige fuif.

Bad News Bears
Op Netflix! Mooi, want is inmiddels meer dan 35 jaar geleden dat ik deze in de bios zag. Nog steeds de ultieme kinder sportfilm. Intrigend om nu te zien. Dat alcoholisme van die Matthau wat iedereen maar accepteert. Viel me ook op hoe dat team gewoon meteen accepteert dat een meisje hun helpt. Maar dat is het punt hè? Allle minderheden met een white trash outsider moeten het samen voor elkaar zien te boksen. Ook een geweldig complete mid-jaren zeventig California film, ik kon The Avalanches samples al bijna horen.

:-)

http://www.retroland.com/wp-content/uploads/2012/04/The-Bad-News-Bears.jpg

inderdaad.

L'Avenir
'Plus attractive, mois austère'. Ik voel me een beetje schuldig dat ik slechts voorzichtig positief over de nieuwe Mia Hansen Love-film kan schrijven. Ze is ten slotte de 'chouchou' van de pers. 'MHL' heeft inderdaad unieke kantjes. Wie is er zo goed in de kleine, technische dingen? Het knutselen van een beat, of een lesboek filosofie opzetten, ze toont het met een verfrissende liefde voor intellect. Het schoolleven áchter de schermen van de school. Jammer genoeg gaan dergelijke rake details nog steeds niet gepaard met een strak scenario. Dat hobbelt ook dit keer door de jaren, stipt aan zonder door te pakken. Zelfs Huppert kan dit niet verbloemen. De lerares 'philo' leest sporend naar college een boek (een kleine Rohmer-ode) en dient de 'student demonstration time' van weerwoord. Met haar depri moeder heeft ze het lastiger. 'Ik speel een lijk'. In hun relatie zat een hele film, maar die krijgen we niet. Idem dito voor haar pas-de-deux met een protegé. Clichés worden wel vermeden, maar het resultaat is soms vreemd vlak. 'Ik heb er nu geen zin in'. Strubbels in het gezinsleven, dat lukt gelukkig wél, met de bedremmelde père des enfants, die doet wat hij niet laten kan. Bevangen door een 'ook dat nog'-gevoel zoekt de lerares naar houvast. Ze vindt die in de ware ster van de film. Haar knusse appartement, vol boeken en verhalen. We moeten ze zelf maar lezen. 'Joehoe, réveille toi!'

High-Rise
'Keep the change.' 'There isn't any.' Een zuinig ontvangen film, die onverwacht goed uitpakt, dat zijn de fijnere cadeautjes van het filmjaar. Ik snap de zessen best, objectief is alleen het eerste uur goed, maar soit. Beter interessant moeilijk, dan saai goed. Ben Wheatley waagt zich hier aan een distopische Ballard. (Ain't they all...) In een parallelle seventies-tijdlijn regeert het betonnen futurisme. Een Trump Tower verheft zich letterlijk boven de massa, met de architect aan de Penthouse-top en het plebs onderin. (Dit lijkt op die trein van Bong). Vieze man Jeremy Irons is als ringleader altijd je man voor dit soort verdorven decadentie. De vers gearriveerde nieuwkomer Tom Hiddleston neemt als byronische dokter een tussenpositie in, en zolang dat goed gaat, gaat de ook film goed. Eindeloos wordt er sensueel naar sigaretten gelonkt. 'I should have married someone like you. Stoic and perfectly breasted.' De film piekt vroeg met een grappig-geile seksscene, en een fabuleus caleidoscopisch lift-shot. De hele wereld spiegelt vulvisch van zo'n ding. Na een afdaling in een Warholiaanse supermarkt, neemt het volk het over. De focus verschuift van dokter naar working man, voor een wat flauwere Thatcheriaanse satire. Ruis van een ratelend scherm. Het blijft nochtans een werkje voor mijn imaginaire Tumblr. Met squash, dus. 'For the good of the building.'

Chronic
'Do you want to shower?' 'I want to die.' Het leven van een hulpverlener vereist veel incasseringsvermogen. Je poetst wat niet meer op te poetsen valt, redeneert met iemand die niet meer gered wenst te worden. Een opmerkelijk lobbes-achtige Tim Roth is er dag in dag uit mee bezig. In het begin twijfelde ik nog of hij wel verpleger was. Zulk soort hulp is al snel zo intiem. Hijzelf ziet die grens echter ook niet zo scherp meer. Toch lijkt hij zijn werk méér dan adequaat te doen. Hij negeert de vreselijk 'om het bed heen'-bemoeiers die zich familie noemen, en overrulet zijn mede-verpleegkundigen die schermen met 'They told me not to do anything.' Roth neemt als 'caretaker' (maar dan anders) het heft in handen. Natuurlijk schuilt daar wat achter. Een eenzaamheid vergelijkbaar met Philip Seymour Hoffman in Magnolia. Van welke dame checkt de verpleegster toch de hele tijd de FB? De open plek in het verhaal schrijnt als een wond. Het bewijst weer 'ns de kracht van info achter halen. Op het moment van onthulling dacht ik bijvoorbeeld iets héél anders. De kijkers fantaseert zelf wel. Eenmaal ingevuld, verbijstert vooral de schrikwekkende fysieke ellende. Daar had ik echter in James White mijn portie al wel van gehad. Chronic is het best wanneer Tim Roth eenzaam in zijn auto zit. Zijn safe space. Dat maakt het einde des te ironischer.

The Sea Of Trees
Man reist af naar het Japanse zelfmoordbos om er een eind aan te maken maar daar komt iemand tegen die hem tot inkeer brengt. Een soort engel? Anyway, mooie plaatjes maar verder nogal ‚meh‘.

Don’t Stop Believin’ - Everyman’s Journey
Amerikaanse superhelden Journey vinden een vervanger voor de onvervangbare Steve Perry. In de Filipijnen, met een geveldige stem maar ook een heftig verleden. Goed verhaal.

The Eyes of my Mother
Meisje leert oogchirurgie van haar Portugese moeder and then it escalates, but not quickly. Stemmig zwartwit, soundtrack van Leland Kirbey en Amalia Rodriguez en het geweld blijf grotedeels buiten beeld. Stylish dus en wel goed ook door de wereldvreemde Magalhàes, maar er lijken me wel betere manieren om met eenzaamheid om te gaan.

El Olivo
'Hij wil gewoon aandacht, net zoals jij met dat haar.' Het valt inderdaad meteen op. Een Spaanse tomboy heeft een ingenieus kapsel in laagjes, minstens zo gecompliceerd als haar karakter. Het haar blijkt later nog als een mini-motiefje te fungeren. Als de emotie oploopt, begint ze te plukken. Zo haakt alles in elkaar, want ook de kippen verliezen hun veren. El Olivo toont het sappelende Spanje, het corrupte Spanje ook. Arme boeren die blij zijn dat ze in elk geval nog die verlepte kippenboerderij hebben. Opa is er doodstil van geworden. De stokoude 'troetelolijf' voor veel geld van de hand gedaan, de ziel verdwenen. Het meisje ziet het verband – of wil het graag zien – en besluit de boom terug te halen. Kwestie van picking the wrong battles. Heel modern wel, de schuld elders zoeken (liefst mét genoegdoening). Uit wat fijne flashbacks vernemen we hoe lief opa voor haar was. Voor de anderen daarentegen... De film hint op genoeg boeiends – een boom uit wraak verwijderd? – maar een gecompliceerd familiedrama wordt het niet. Het overdadig geëmotioneerde El Olivo maakt vooral puntjes als merkwaardige roadmovie. Aan de financiers in de intiteling kun je zien waar we heen gaan (en aan de complimenten richting Duitsland ook!) Er valt ook wat te leren. Boomtransplantatie, het kan. Echt is het nieuwe nep. 'Dit hele land liegt tegen zichzelf'.

The Idol
'Certain events have been fictionalised.' Flauw om daar weer over te beginnen bij Hany Abu-Assad, maar dit keer is wat nep is in elk geval duidelijk. Hij opent zijn Palestijnse Disney-'sprookje' met een ouderwets oriëntalistische scene. Een film uit Arabië hoort gewoon op de markt te beginnen. Underdog Aladdin rent voor zijn leven, de strijkjes doen van James Bond. Benieuwd wat Edward Said ervan zou vinden. Kunnen we nog van een knipoog spreken? Een stuk pijnlijker wordt het als het stof is neergedaald. In de reusachtige gevangenis Gaza vluchten wat kids in de muziek. 'He could've smuggled a whole orchestra by now.' De troupe wordt geleid door een Anne Frank-achtige tomboy. Het meisje geeft álles. De teksten gerateld, de leipe kinder-onzin intens beleefd. In een vroeg hoogtepunt lijkt het wel kerstmis in Gaza. De piepjonge wedding band staat in een met lampjes versierde wagen te spelen. Een tractor brengt ze naar plaats bestemming. Lang blijft het noodlot niet in de coulissen wachten... Muziek maken in Palestina is... op een generator moeten staan. Via de treurigste grenspost belandt de zanger van de band toch nog in de spotlights. Op dat moment begint Assad het Ware Verhaal te doorsnijden met echte Idols beelden. Instant kippenvel. En tv... Die blijkt weer eens universeel tranentrekkend. In de Arabische wereld zou Ramses Shaffy nog groot zijn. Kijk Omhoog Abdel!

It Follows
Detroit! Dit is je subtiele horror gesitueerd in het Vieze Amerika (prachtige rijdende shots van eindeloze lanen), blanke kids tegen de rand van het verval. Heerlijk loom tempo met daardoor toch wat creepy schrikmomenten. Zoals het klassieke horror betaamt vol op de angst voor seks. Het...uhm...vooreinde is wat aan de onhandige kant (geweldig zwembad overigens) maar een mooi open (ultra-conservatief? Of helpt het niet?) einde maakt het goed.

Neon Bull
'Deze plaats stinkt als een oksel.' Op trektocht met de rodeoshow. Cowboys vindt je overal. Ook in het Braziliaanse hinterland. Noem het hun variant van de Brabantse trekkertjetrek. Soms is er geen mens te zien, en dan staat er ineens een mall. In misschien wel het mooiste shot dwaalt het hoofdpersonage tussen miljoenen aan achtergelaten snippers. Hij vindt een halve modepop. Het lijkt wel een schilderij van Dali. De bronstige kerel moedigt overdag de stieren aan ('oi boi!') die op hun beurt later braaf in de ring neergaan. ('Valeuuu boi'!) 's Avonds heeft de kerel meer ambities. Hij knutselt en naait wonderlijke pakjes, waar zijn buurvrouw dan in paradeert, voor de verzamelde farmers. De muziek broeit (duh) en de broekjes zakken nét niet af. Eén enkel Lynchiaans dansje treft al psychedelischer doel dan het hele Neon Demon van Refn. Tussen de bedrijven door heerst er op zo'n rodeo echter vooral verveling. Een l'ennui van het plakkerige, geile soort. Zelfs het jongste meisje mokt 'pre-menstrueel' en wil knuffels. De plannetjes van haar reserve vader-figuur verzanden langzaam, net als de staarten die hij smeert. Hij heeft een betere naaimachine nodig. Of gewoon een beurt. Gaandeweg vergeet regisseur Mascaro de dansjes. Neuken volstaat. Soms expliciet om het expliciete, maar hij heeft ballen, deze film zal tot nog lang een fetisj én een arthouse publiek vinden.

La Pazzio Gioia
Italie is een beetje gek van zichzelf. En ook wel op zichzelf. Deze tragikomedie danst theatraal langs alle clichés. Valeria Bruni Tedeschi blijft maar stuiteren, heerlijk grenzeloos, eindeloos doorlullend. Het type cliënt dat het zelf altijd beter weet, en net zo goed als de 'psy' de DMS-4 paraat heeft. Haar zelfinzicht beperkt zich tot korte flitsen. 'Ik kan mijn benen nu nog laten zien, maar nader m'n schemering'. De borderliner 'van adel' (en dat is zowaar niet gelogen) neemt magere medegek Michaela Ramazzotti onder haar hoede, en op tocht door Italië. Gelukkig maar, want de fase 'in de kliniek' lijkt het scenario meer op een Eminem-video. Op vrije(rs) voeten wordt de film gelukkig stukken beter. In alle grilligheid aanstekelijk gierend en brullend. Er zijn niet werkende deus ex machinae, veel domme kerels, en tussen kleine tragedies door – 'het spijt me dat ik altijd zoveel last geef' – mag er gelachen worden. De borderliner zoekt haar 'vriend' op. Een en ander ontspoort zo snel dat een taxichauffeur wil ingrijpen. Roept de crimineel: 'Gepetto, Ik kom je opzoeken!” Als het damesduo dan toch bij de villa van de gravin geraakt, treedt er een nieuwe complicatie op. Aan lager wal raken voor Italiaanse adel is... Je huis voor films moeten verhuren. Meta-kansje, duh! Een lach en een traan, en een schlager als punt. Mooi. 'Terwijl we zinken zijn we gelukkig'.

Beyond the Gates
Meer retro horror. Retro synths, board games, wat splatter effects, armetierig verhaaltje, het voegt weinig toe aan wat er eind jaren tachtig, begin jaren negentig al gemaakt was.

Bana Masal Anlatma
Vertel me geen sprookjes, dus dat doen we wel. Sprookjesprinses belandt, op zoek naar haar prins, in het leven van een lulletje rozenwater. Die herpakt zich, leert voor zichzelf op te komen maar zonder egoïstisch te zijn. Mierzoet, hoewel ik wel erger heb gezien. Ook wel een komisch momentje hier en daar waar ik ook wel om kon lachen (lang niet altijd zo).

Nerve
Had een aflevering van The Black Mirror kunnen zijn en was dan een van de betere geweest. Hoe een online game via de social media mensen kan aanzetten tot onverantwoordelijk gedrag. De 15 minutes of fame tot in het extreme (waar we volgens mij ook zelfmoordterrorisme zoals school shootings of Parijs aan te denken hebben, iets wat je niet vaak hoort in de analyses). Maar een charmante lead en keispannend (en een Jóhann Jóhannssonripoff – van zijn beste werk Englabörn – in de soundtrack aan het eind).

Sausage Party
Dus daarom mag je in de supermarkt niks openmaken. 'I'm having an out of package experience!' Een stel worstjes staat te popelen om eindelijk die sexy kadetjes binnen te mogen dringen. Jammer genoeg zijn het geen Hollandse Bifi's, want dan waren ze meteen protected geweest. (Ik denk niet dat er een veel duidelijker staaltje voorlichting bestaat, op de basisschool maakten we er al grapjes over). Sausage Party is een film op dat groep 8 niveau, en daarin zo overdadig dat het aardig amusant wordt. Niet bepaald sterk in de oneliners – hoeveel 'fucks' kan je eigenlijk kwijt – maar het aantal stereotypen dat je met een Sjopspel aan supermarktproducten kunt maken, blijkt eveneens eindeloos. De halal en koosjer-afdeling gaan elkaar te lijf, en Edwart Norton doet zijn beste Woody Allen-imitatie. Belangrijker: als worstje valt zelfs Seth Rogen te tolereren. Er schuilt bovendien poëzie in een ontmanteld Oreo-koekje. Ik miste in deze poel van moreel bederf, enkel het letterlijke bederf. Het zou toch leuk zijn geweest als het worstje en het kadetje gedurende hun avontuurtje voor consumptie ongeschikt raakten, als een soort E.T. buiten zijn moederschip. En dan de woedende voedsel en warenautoriteit achter je aan. Om het gemis te verzachten zingt... Nee, dat moet ik niet verklappen. Het hád Peaches kunnen zijn. 'Sausage, control your insolent bun.'

The Light between Oceans
'When it comes to the ocean, anything is possible.' Op zijn best valt dit een stemmig melodrama te noemen. Austen zonder Austen. De ruige landschappen van Australië suggereren de grillige, zielenroerselen, maar écht op locatie landen doet de film nooit. Ware dit Bergmaniaanse arthouse dan had de sombere vuurtorenwachter Fassbender eerst maar eens een uiterst fysiek half uur alleen doorgebracht, op zijn verlaten eilandpost. Dan zou zelfs het aansteken van het baken in de avond zijn isolatie verlichten. Nu blijft het het bij twee (!) minuten eenzaamheid. De stille wachter heeft zijn Pocahontas-meisje op het vasteland al vlug gespot (handig!) en even snel zijn ze een stel. De bruid kent zo haar eigen WWI-krassen – 'Sometimes I wonder if I'm still technically a sister', maar ruzies blijven lang uit. De aftiteling lijkt zo na een half uur begonnen (en tegelijk eindeloos ver weg). Hobbels verschijnen pas in de vorm van in vroeggeboorte strandende zwangerschappen. Alicia Vikander lijdt intens, en ze speelt Fassbender dan compleet weg. Helaas, strandt de oplossing in clichés. In een web van half-lies sijpelt de kracht van The Keeper's Wife weg. Het laatste uur rest een ergerlijk genderbeeld. De vrouw is leugenachtig, niet tot denken in staat en daarom lamentabel. De man rationeel en rechtvaardig, en opofferingsgezind. Hij verdient de beloning.

Moreel bederf in Sausage Party? Feitelijk is het Make Love, Not War, vrij moralistisch. :) Heb ’m laatst toch maar een half puntje meer gewaardeerd, was wel erg zuinigjes met 3/5 en ik heb toch best wel moeten lachen soms, al is het onderbroekenhumor.

het was een semi-slecht grapje in de zin dat het kadetje zelf heel bang is voor haar eigen moreel bederf, ze moet wel maagdelijk fresh blijven, amirite? :P

Tot dat ze die taco tegenkwam. :D

https://dd2d9j2i66w9u.cloudfront.net/wp-content/uploads/2016/08/03115137/ItsTheCharactersFault.gif

:)

btw nog een leuk Wu-Tang dingetje in Nerve al snap ik niet waarom een meisje niet gewoon een Wu-fan kan zijn. Evengoed adorable. :)

ik pakte 'm ook meteen mee. :)

Perfetti Sconosciuti
'Ik wil de zin van mijn eigen leven zijn.' Italiaanse gniffel-film vol pop-psychologie. Drie bevriende stelletjes plus één eenling houden een dinertje. De therapeute van het gezelschap heeft wel een idee. Een potje Scrupules 2.0. Foon op tafel, en lees alles voor dat binnenkomt. Chaos reigns, natuurlijk zoals in die recente Polanski. Hadden ze maar geluisterd naar het oude ouderlijke adagium: niet appen aan tafel! Dit is het type komedie dat niet zou bestaan zonder Saarloos Monogame Drama. Maar wie zich daar overheen kan zetten – én over het feit dat al die Italianen blijkbaar allemaal een ander hebben – ziet een vermakelijke, erg Hollandse film. Theo van Gogh zou het bedacht kunnen hebben. En ook de wijngrapjes en slip-spelletjes brengen het Vaderland in herinnering. Ik vond het wel amusant hoe de therapeut door de mangel te zien worden gehaald. De vrouw wil een 'boob job'. Wrijven de ander haar fijntjes in: 'Therapeuten moeten zichzelf accepteren!' Eerder heeft ze al een conflict met haar dochter uitgelokt. 'Zodat ze een rolmodel heeft om zich tegen af te te zetten, dan kan ze het huis makkelijker verlaten.' Au. Misschien is ze zelf gewoon te jong voor een 'oude' dochter. Concurrentie! Zo loktt de film zelf ook genoeg conservatieve gedachten uit. De ringtone van de eenling geeft de leukste hint. Een kikkertje. Frog... Frozzo! 'Wat is er mis?' 'Alles.'

Bacalaureat
'You changed what could be changed.' Een 'brave' vader is er maar druk mee. De dikke dokter wenst een beter leven voor zijn dochter. Maar in Roemenië moet je daarvoor de blaren op je tong zwammen. Je geweten kun je beter meteen doorslikken, tenzij je ook na dertig jaar dienst in een veel te intiem familiehuisje wil leven. Tussen architectonische hoogstandjes. Overspel heeft de Wende van de man richting 'normaliteit' al een zetje gegeven, en nu moet dochter koste wat kost naar de UK voor de studie. Wil ze zelf? Neen. Van pa hè. In een van de vele sterke scenes begint zij hem te blackmailen met wat hij voor háár deed. De verbijstering op papa's gezicht lijkt niet gespeeld. Tussen de familiebedrijven door belandt hij in Mungiu's bekende gangen. Eindeloos en verschrikkelijk kafkaësk, langzaam verslagen door het systeem. Hij draait in zijn tragedie zelf maar opera in de auto. Hoewel het scenario zich érg veel op de hals haalt, valt er ook om de Roemenen te lachen. Een verbaal volk. 'Encourage her to date a guy who sells used cars from Germany!?' En ergens zorgt al die corruptie ook voor wat sociale cohesie... De lummelende politie staat je op geheel eigen wijze bij met voormalige dictaturen-humor (ik moest aan Korea denken). De Job incasseert ondertussen de klappen. Er maar het beste van hopend. 'I don't do such things.' 'I don't doubt it.'

Nerve
'Are you a watcher or a player'. Nou, een watcher natuurlijk. Toevallig op dezelfde dag eindelijk die serie-cherry gepopt, met aflevering 1 van Mr. Robot. Ik vond het wat gammel qua acteerwerk, maar het zal nog wel beter worden zeker... Nerve past in elk geval prima als 'na-programma'. Even smooth en slick in de beelden, en ook het hackwerk lijkt uit hetzelfde vaatje tappen. (Nog net geen readme.txt). De film komt uit de koker van de Catfish-jongens, en de intiteling bewijst meteen dat ze wat van computeren weten, om over de coolste aftiteling van het jaar nog te zwijgen. Een stel kids in New York ontdekt kleppend op de Mac het nieuwe 'Truth or Dare'. Reaguurders smijten met coins om mensen voorbij hun grenzen te laten gaan. Yolo, right? Een soort Pokémon Go op drank en mensen als Pokémon. De hoofdrolspelers zijn lekker popcorn materiaal. Een tengere Julia Roberts blondine met black brows ontmoet haar Prins op een Blauwe Motor. Hij lijkt op Tom Cruise. Uiteindelijk dumpt zelfs de nerdette de aanmodderfakker (die hen bij staat, vanuit zijn tafeltenniscave!) Gaandeweg wordt het scenario een beetje onnozel pseudo-revolutionair, het moderne nep-verzet. Roodkapje op. Wel iets om over na te denken: die Catfish jongens houden duidelijk van internet. Toch maken ze alleen 'waarschuwingsfilms'... En ze hebben een puntje. 'Watchers will find you.'

het vocoder momentje van Johannsson is awesome inderdaad.

het 15 minutes fame verhaal gecombineerd met zelfmoordterrorisme doet me aan Levinas denken

http://www.duyndam.demon.nl/FM-ontsnapping-5pp.pdf

Ik heb dit jaar geen reet gezien, maar Bacalaureat was een hoogtepunt.

Cool thx, Ludo. Tom Lanoye haalde ook eens dit boek aan in Buitenhof.

o wow dat klinkt meteen goed, Oude Grieken erbij.

Bacalaureat is fijn!

terzijde: holy shit, dat meisje in Nerve is een nicht van Julia! Dat was dus vrij obvious.. haha.

Kubo and the Two Strings
Jammer te moeten zeggen, maar uiteindelijk een grote tegenvaller. Visueel prachtig en er valt best veel te genieten, vooral de inleiding, maar het is me allemaal te Amerikaans. Verhalen, verhalen en nog eens verhalen, er wordt veuls teveel gepraat en geduid dat wringt met de Japanse sfeer en esthetiek, dat het juist van een ongedefinieerdheid moet hebben. Het is me ook allemaal te voorspelbaar. En dan die eindbaas, net een videogame. Wat na het gevecht volgt is dan weer wel mooi.

videogame-associatie had ik ook ja.

Incarnate
Vader verwerkt dood van vrouw en kind in een exorcismefilm (vrijwel) zonder religie. Op zich een interessant idee maar pakt allemaal nogal mehriffic uit. Niet direct een film om trots op Carice te zijn.

Bulantı ("Walging")
Ook een vader die het verlies van vrouw en kind verwerkt, maar hij is een communicatief nogal beperkte loser. Veel leegte en stilte, zware kost. Door de vele shots op afstand voel je die afstand maar die maakt het ook moeilijk mee te voelen met de personages.

Τα παιδιά του διαβόλου (Island of Death)
Een zgn. video nasty, dus je verwacht geen goede smaak. Het valt me eigenlijk nog mee omdat het filmtechnisch nog wel enige merite heeft (ik verwachtte Andy Milligan-achtige zaken). Het verhaal over een stel (zo lijkt het iig) wat de ene na de ander afslacht op maagdelijk wit Mikonos is behoorlijk corny echter.

Trumbo
C.P! U.S.A! Alles klinkt scandeerbaar met 'USA' erachter. Niet dat deze 'bedroom radicals' zich ooit in slogan-parades zouden mengen. Als je op de cinema af moet gaan, stelde het communisme in de USA niet veel meer voor dan studiegroepjes van de elite. De dikbebrilde scenarist Donald Trumbo verkeerde in de cirkels van de beroemdste Hollywood-Roemeen Edward G. Robinson. 'You talk like a radical, but you live like a rich guy.' De patriottistische krachten om hen heen, worden al zenuwachtig, maar wie deze biopic kijkt, vraagt zich af waarom. Trumbo lijkt een beter uithangbord voor de tabakslobby. Hij moet wel de beste filter op aarde bezitten. Zijn maat krijgt echter wel longkanker, by association. Tussen het paffen door pent Trumbo – 'anoniem' – Roman Holiday, en honderd andere prentjes. Zijn 24/7 workaholic leventje leent zich eigenlijk nauwelijks voor een lang epos. De scenarist had best mogen trimmen! Al hadden we dan wellicht dochter Elle Fanning moeten missen. Het beste shot is niettemin voor collabo Edward, uitgeteld en uitgeput onder een gigantisch patriottisch bord. Gezwicht voor de druk. Dá's interessant. Waar blijft de gewaagdere film over Elia Kazan? De ironie van Trumbo's verhaal is misschien wel dat de martelaar niet één communistische daad verricht. Hij zit gewoon dag en nacht geld binnen te harken. A true American.

El Clan
'Live this life of luxury.' El Clan legt een slim muzikaal verbandje, dat tegelijkertijd clichématig uitpakt. De Argentijnse 'clan' uit de titel woont in een kast van een huis, en de meest geliefde zoon schittert op de rugbyclub. De taferelen daar worden in de film met Britse hits geassocieerd. In tijden van Falkland-oorlog. De soundtrack bevestigt hun vervreemding, maar ademt tevens in alles Martin Scorsese. En dat moet óók de bedoeling zijn geweest. De pa van de familie is namelijk een doodenge grijze godfather. Dat zijn de ergste. 'Hij heeft de eerste kans aangegrepen om zijn rug naar ons te keren.' De Puccio clan hengelt hun geld binnen met bijzonder intieme kidnappings. Ieder vervult zijn rol in het masterplan van pa. Hij geeft het fenomeen 'ijzige blik' een nieuwe, bijna glazen dimensie. In zijn koele morbiditeit schuilt een zeer grauw familiedrama. Trappero – die normaal wél de diepte in gaat – raakt echter verstrikt in zijn eigen riffs, en die van de genrefilm. Het lijkt wel alsof hij niet al te dichtbij durft te komen, de feiten niet durft te fantaseren. Terwijl met iets langer uitgesponnen scenes die Zodiac-sfeer toch om de hoek ligt. Wel blijft de film spectaculair tot en met het einde. De afloop moet de Grunbergiaanse Trappero zijn bevallen. Een psychopaat is in wezen untouchable. Zo overtuigd van zijn eigen gelijk. De slachtoffers vallen om hem heen. Onbekenden en mensen van heel dichtbij. 'Give me two good reasons why I have to stay'.

Henry: Portrait of a Serial Killer
Heel lang geleden al gezien, maar na al die fragmentjes in bijvoorbeeld de projecties bij het concert van Carpenter Brut goed weer eens te herbekijken. Nog steeds ijzersterk in zijn kille afstandelijkheid en wreedheid. De soundtrack viel me ook in positieve zin op.

Santa’s Slay
De kerstman blijkt geen kindervriend, niemands vriend eigenlijk. Lollige onzin voor luie avond op de bank, al was kerstdisdiss van Fran Drescher in het intro nog het leukst.

The Autopsy of Jane Doe
Sfeervolle horror van de maker van Troll Hunter. Prima horror.

Nurse 3-D
Mega sleaze, hoofdrolspeelster Paz de la Huerta zegt dat haar carrière heeft verpest, maar ik weet niet wat ze dacht bij het script en de passages met enkel een bh aan. Echt slecht maar ook niet dat je ’m uitzet. Deed me denken aan een stilistisch betere Spaanse film waarvan de titel me ontschiet. :)

My Scientology Movie
Louis Theroux en de scientologists. Die willen niet met ’m praten en daarom een wat gekunstelde oplossing gezocht met acteurs en een paar ex-leden. In de handen van Kiarostamy misschien wel gelukt, maar hier komt het niet van de grond en is het enige punt de creeps die scientology op ze afstuurt.