Filmforum

Bad News Bears
Op Netflix! Mooi, want is inmiddels meer dan 35 jaar geleden dat ik deze in de bios zag. Nog steeds de ultieme kinder sportfilm. Intrigend om nu te zien. Dat alcoholisme van die Matthau wat iedereen maar accepteert. Viel me ook op hoe dat team gewoon meteen accepteert dat een meisje hun helpt. Maar dat is het punt hè? Allle minderheden met een white trash outsider moeten het samen voor elkaar zien te boksen. Ook een geweldig complete mid-jaren zeventig California film, ik kon The Avalanches samples al bijna horen.

:-)

http://www.retroland.com/wp-content/uploads/2012/04/The-Bad-News-Bears.jpg

inderdaad.

L'Avenir
'Plus attractive, mois austère'. Ik voel me een beetje schuldig dat ik slechts voorzichtig positief over de nieuwe Mia Hansen Love-film kan schrijven. Ze is ten slotte de 'chouchou' van de pers. 'MHL' heeft inderdaad unieke kantjes. Wie is er zo goed in de kleine, technische dingen? Het knutselen van een beat, of een lesboek filosofie opzetten, ze toont het met een verfrissende liefde voor intellect. Het schoolleven áchter de schermen van de school. Jammer genoeg gaan dergelijke rake details nog steeds niet gepaard met een strak scenario. Dat hobbelt ook dit keer door de jaren, stipt aan zonder door te pakken. Zelfs Huppert kan dit niet verbloemen. De lerares 'philo' leest sporend naar college een boek (een kleine Rohmer-ode) en dient de 'student demonstration time' van weerwoord. Met haar depri moeder heeft ze het lastiger. 'Ik speel een lijk'. In hun relatie zat een hele film, maar die krijgen we niet. Idem dito voor haar pas-de-deux met een protegé. Clichés worden wel vermeden, maar het resultaat is soms vreemd vlak. 'Ik heb er nu geen zin in'. Strubbels in het gezinsleven, dat lukt gelukkig wél, met de bedremmelde père des enfants, die doet wat hij niet laten kan. Bevangen door een 'ook dat nog'-gevoel zoekt de lerares naar houvast. Ze vindt die in de ware ster van de film. Haar knusse appartement, vol boeken en verhalen. We moeten ze zelf maar lezen. 'Joehoe, réveille toi!'

High-Rise
'Keep the change.' 'There isn't any.' Een zuinig ontvangen film, die onverwacht goed uitpakt, dat zijn de fijnere cadeautjes van het filmjaar. Ik snap de zessen best, objectief is alleen het eerste uur goed, maar soit. Beter interessant moeilijk, dan saai goed. Ben Wheatley waagt zich hier aan een distopische Ballard. (Ain't they all...) In een parallelle seventies-tijdlijn regeert het betonnen futurisme. Een Trump Tower verheft zich letterlijk boven de massa, met de architect aan de Penthouse-top en het plebs onderin. (Dit lijkt op die trein van Bong). Vieze man Jeremy Irons is als ringleader altijd je man voor dit soort verdorven decadentie. De vers gearriveerde nieuwkomer Tom Hiddleston neemt als byronische dokter een tussenpositie in, en zolang dat goed gaat, gaat de ook film goed. Eindeloos wordt er sensueel naar sigaretten gelonkt. 'I should have married someone like you. Stoic and perfectly breasted.' De film piekt vroeg met een grappig-geile seksscene, en een fabuleus caleidoscopisch lift-shot. De hele wereld spiegelt vulvisch van zo'n ding. Na een afdaling in een Warholiaanse supermarkt, neemt het volk het over. De focus verschuift van dokter naar working man, voor een wat flauwere Thatcheriaanse satire. Ruis van een ratelend scherm. Het blijft nochtans een werkje voor mijn imaginaire Tumblr. Met squash, dus. 'For the good of the building.'

Chronic
'Do you want to shower?' 'I want to die.' Het leven van een hulpverlener vereist veel incasseringsvermogen. Je poetst wat niet meer op te poetsen valt, redeneert met iemand die niet meer gered wenst te worden. Een opmerkelijk lobbes-achtige Tim Roth is er dag in dag uit mee bezig. In het begin twijfelde ik nog of hij wel verpleger was. Zulk soort hulp is al snel zo intiem. Hijzelf ziet die grens echter ook niet zo scherp meer. Toch lijkt hij zijn werk méér dan adequaat te doen. Hij negeert de vreselijk 'om het bed heen'-bemoeiers die zich familie noemen, en overrulet zijn mede-verpleegkundigen die schermen met 'They told me not to do anything.' Roth neemt als 'caretaker' (maar dan anders) het heft in handen. Natuurlijk schuilt daar wat achter. Een eenzaamheid vergelijkbaar met Philip Seymour Hoffman in Magnolia. Van welke dame checkt de verpleegster toch de hele tijd de FB? De open plek in het verhaal schrijnt als een wond. Het bewijst weer 'ns de kracht van info achter halen. Op het moment van onthulling dacht ik bijvoorbeeld iets héél anders. De kijkers fantaseert zelf wel. Eenmaal ingevuld, verbijstert vooral de schrikwekkende fysieke ellende. Daar had ik echter in James White mijn portie al wel van gehad. Chronic is het best wanneer Tim Roth eenzaam in zijn auto zit. Zijn safe space. Dat maakt het einde des te ironischer.

The Sea Of Trees
Man reist af naar het Japanse zelfmoordbos om er een eind aan te maken maar daar komt iemand tegen die hem tot inkeer brengt. Een soort engel? Anyway, mooie plaatjes maar verder nogal ‚meh‘.

Don’t Stop Believin’ - Everyman’s Journey
Amerikaanse superhelden Journey vinden een vervanger voor de onvervangbare Steve Perry. In de Filipijnen, met een geveldige stem maar ook een heftig verleden. Goed verhaal.

The Eyes of my Mother
Meisje leert oogchirurgie van haar Portugese moeder and then it escalates, but not quickly. Stemmig zwartwit, soundtrack van Leland Kirbey en Amalia Rodriguez en het geweld blijf grotedeels buiten beeld. Stylish dus en wel goed ook door de wereldvreemde Magalhàes, maar er lijken me wel betere manieren om met eenzaamheid om te gaan.

El Olivo
'Hij wil gewoon aandacht, net zoals jij met dat haar.' Het valt inderdaad meteen op. Een Spaanse tomboy heeft een ingenieus kapsel in laagjes, minstens zo gecompliceerd als haar karakter. Het haar blijkt later nog als een mini-motiefje te fungeren. Als de emotie oploopt, begint ze te plukken. Zo haakt alles in elkaar, want ook de kippen verliezen hun veren. El Olivo toont het sappelende Spanje, het corrupte Spanje ook. Arme boeren die blij zijn dat ze in elk geval nog die verlepte kippenboerderij hebben. Opa is er doodstil van geworden. De stokoude 'troetelolijf' voor veel geld van de hand gedaan, de ziel verdwenen. Het meisje ziet het verband – of wil het graag zien – en besluit de boom terug te halen. Kwestie van picking the wrong battles. Heel modern wel, de schuld elders zoeken (liefst mét genoegdoening). Uit wat fijne flashbacks vernemen we hoe lief opa voor haar was. Voor de anderen daarentegen... De film hint op genoeg boeiends – een boom uit wraak verwijderd? – maar een gecompliceerd familiedrama wordt het niet. Het overdadig geëmotioneerde El Olivo maakt vooral puntjes als merkwaardige roadmovie. Aan de financiers in de intiteling kun je zien waar we heen gaan (en aan de complimenten richting Duitsland ook!) Er valt ook wat te leren. Boomtransplantatie, het kan. Echt is het nieuwe nep. 'Dit hele land liegt tegen zichzelf'.

The Idol
'Certain events have been fictionalised.' Flauw om daar weer over te beginnen bij Hany Abu-Assad, maar dit keer is wat nep is in elk geval duidelijk. Hij opent zijn Palestijnse Disney-'sprookje' met een ouderwets oriëntalistische scene. Een film uit Arabië hoort gewoon op de markt te beginnen. Underdog Aladdin rent voor zijn leven, de strijkjes doen van James Bond. Benieuwd wat Edward Said ervan zou vinden. Kunnen we nog van een knipoog spreken? Een stuk pijnlijker wordt het als het stof is neergedaald. In de reusachtige gevangenis Gaza vluchten wat kids in de muziek. 'He could've smuggled a whole orchestra by now.' De troupe wordt geleid door een Anne Frank-achtige tomboy. Het meisje geeft álles. De teksten gerateld, de leipe kinder-onzin intens beleefd. In een vroeg hoogtepunt lijkt het wel kerstmis in Gaza. De piepjonge wedding band staat in een met lampjes versierde wagen te spelen. Een tractor brengt ze naar plaats bestemming. Lang blijft het noodlot niet in de coulissen wachten... Muziek maken in Palestina is... op een generator moeten staan. Via de treurigste grenspost belandt de zanger van de band toch nog in de spotlights. Op dat moment begint Assad het Ware Verhaal te doorsnijden met echte Idols beelden. Instant kippenvel. En tv... Die blijkt weer eens universeel tranentrekkend. In de Arabische wereld zou Ramses Shaffy nog groot zijn. Kijk Omhoog Abdel!

It Follows
Detroit! Dit is je subtiele horror gesitueerd in het Vieze Amerika (prachtige rijdende shots van eindeloze lanen), blanke kids tegen de rand van het verval. Heerlijk loom tempo met daardoor toch wat creepy schrikmomenten. Zoals het klassieke horror betaamt vol op de angst voor seks. Het...uhm...vooreinde is wat aan de onhandige kant (geweldig zwembad overigens) maar een mooi open (ultra-conservatief? Of helpt het niet?) einde maakt het goed.

Neon Bull
'Deze plaats stinkt als een oksel.' Op trektocht met de rodeoshow. Cowboys vindt je overal. Ook in het Braziliaanse hinterland. Noem het hun variant van de Brabantse trekkertjetrek. Soms is er geen mens te zien, en dan staat er ineens een mall. In misschien wel het mooiste shot dwaalt het hoofdpersonage tussen miljoenen aan achtergelaten snippers. Hij vindt een halve modepop. Het lijkt wel een schilderij van Dali. De bronstige kerel moedigt overdag de stieren aan ('oi boi!') die op hun beurt later braaf in de ring neergaan. ('Valeuuu boi'!) 's Avonds heeft de kerel meer ambities. Hij knutselt en naait wonderlijke pakjes, waar zijn buurvrouw dan in paradeert, voor de verzamelde farmers. De muziek broeit (duh) en de broekjes zakken nét niet af. Eén enkel Lynchiaans dansje treft al psychedelischer doel dan het hele Neon Demon van Refn. Tussen de bedrijven door heerst er op zo'n rodeo echter vooral verveling. Een l'ennui van het plakkerige, geile soort. Zelfs het jongste meisje mokt 'pre-menstrueel' en wil knuffels. De plannetjes van haar reserve vader-figuur verzanden langzaam, net als de staarten die hij smeert. Hij heeft een betere naaimachine nodig. Of gewoon een beurt. Gaandeweg vergeet regisseur Mascaro de dansjes. Neuken volstaat. Soms expliciet om het expliciete, maar hij heeft ballen, deze film zal tot nog lang een fetisj én een arthouse publiek vinden.

La Pazzio Gioia
Italie is een beetje gek van zichzelf. En ook wel op zichzelf. Deze tragikomedie danst theatraal langs alle clichés. Valeria Bruni Tedeschi blijft maar stuiteren, heerlijk grenzeloos, eindeloos doorlullend. Het type cliënt dat het zelf altijd beter weet, en net zo goed als de 'psy' de DMS-4 paraat heeft. Haar zelfinzicht beperkt zich tot korte flitsen. 'Ik kan mijn benen nu nog laten zien, maar nader m'n schemering'. De borderliner 'van adel' (en dat is zowaar niet gelogen) neemt magere medegek Michaela Ramazzotti onder haar hoede, en op tocht door Italië. Gelukkig maar, want de fase 'in de kliniek' lijkt het scenario meer op een Eminem-video. Op vrije(rs) voeten wordt de film gelukkig stukken beter. In alle grilligheid aanstekelijk gierend en brullend. Er zijn niet werkende deus ex machinae, veel domme kerels, en tussen kleine tragedies door – 'het spijt me dat ik altijd zoveel last geef' – mag er gelachen worden. De borderliner zoekt haar 'vriend' op. Een en ander ontspoort zo snel dat een taxichauffeur wil ingrijpen. Roept de crimineel: 'Gepetto, Ik kom je opzoeken!” Als het damesduo dan toch bij de villa van de gravin geraakt, treedt er een nieuwe complicatie op. Aan lager wal raken voor Italiaanse adel is... Je huis voor films moeten verhuren. Meta-kansje, duh! Een lach en een traan, en een schlager als punt. Mooi. 'Terwijl we zinken zijn we gelukkig'.

Beyond the Gates
Meer retro horror. Retro synths, board games, wat splatter effects, armetierig verhaaltje, het voegt weinig toe aan wat er eind jaren tachtig, begin jaren negentig al gemaakt was.

Bana Masal Anlatma
Vertel me geen sprookjes, dus dat doen we wel. Sprookjesprinses belandt, op zoek naar haar prins, in het leven van een lulletje rozenwater. Die herpakt zich, leert voor zichzelf op te komen maar zonder egoïstisch te zijn. Mierzoet, hoewel ik wel erger heb gezien. Ook wel een komisch momentje hier en daar waar ik ook wel om kon lachen (lang niet altijd zo).

Nerve
Had een aflevering van The Black Mirror kunnen zijn en was dan een van de betere geweest. Hoe een online game via de social media mensen kan aanzetten tot onverantwoordelijk gedrag. De 15 minutes of fame tot in het extreme (waar we volgens mij ook zelfmoordterrorisme zoals school shootings of Parijs aan te denken hebben, iets wat je niet vaak hoort in de analyses). Maar een charmante lead en keispannend (en een Jóhann Jóhannssonripoff – van zijn beste werk Englabörn – in de soundtrack aan het eind).

Sausage Party
Dus daarom mag je in de supermarkt niks openmaken. 'I'm having an out of package experience!' Een stel worstjes staat te popelen om eindelijk die sexy kadetjes binnen te mogen dringen. Jammer genoeg zijn het geen Hollandse Bifi's, want dan waren ze meteen protected geweest. (Ik denk niet dat er een veel duidelijker staaltje voorlichting bestaat, op de basisschool maakten we er al grapjes over). Sausage Party is een film op dat groep 8 niveau, en daarin zo overdadig dat het aardig amusant wordt. Niet bepaald sterk in de oneliners – hoeveel 'fucks' kan je eigenlijk kwijt – maar het aantal stereotypen dat je met een Sjopspel aan supermarktproducten kunt maken, blijkt eveneens eindeloos. De halal en koosjer-afdeling gaan elkaar te lijf, en Edwart Norton doet zijn beste Woody Allen-imitatie. Belangrijker: als worstje valt zelfs Seth Rogen te tolereren. Er schuilt bovendien poëzie in een ontmanteld Oreo-koekje. Ik miste in deze poel van moreel bederf, enkel het letterlijke bederf. Het zou toch leuk zijn geweest als het worstje en het kadetje gedurende hun avontuurtje voor consumptie ongeschikt raakten, als een soort E.T. buiten zijn moederschip. En dan de woedende voedsel en warenautoriteit achter je aan. Om het gemis te verzachten zingt... Nee, dat moet ik niet verklappen. Het hád Peaches kunnen zijn. 'Sausage, control your insolent bun.'

The Light between Oceans
'When it comes to the ocean, anything is possible.' Op zijn best valt dit een stemmig melodrama te noemen. Austen zonder Austen. De ruige landschappen van Australië suggereren de grillige, zielenroerselen, maar écht op locatie landen doet de film nooit. Ware dit Bergmaniaanse arthouse dan had de sombere vuurtorenwachter Fassbender eerst maar eens een uiterst fysiek half uur alleen doorgebracht, op zijn verlaten eilandpost. Dan zou zelfs het aansteken van het baken in de avond zijn isolatie verlichten. Nu blijft het het bij twee (!) minuten eenzaamheid. De stille wachter heeft zijn Pocahontas-meisje op het vasteland al vlug gespot (handig!) en even snel zijn ze een stel. De bruid kent zo haar eigen WWI-krassen – 'Sometimes I wonder if I'm still technically a sister', maar ruzies blijven lang uit. De aftiteling lijkt zo na een half uur begonnen (en tegelijk eindeloos ver weg). Hobbels verschijnen pas in de vorm van in vroeggeboorte strandende zwangerschappen. Alicia Vikander lijdt intens, en ze speelt Fassbender dan compleet weg. Helaas, strandt de oplossing in clichés. In een web van half-lies sijpelt de kracht van The Keeper's Wife weg. Het laatste uur rest een ergerlijk genderbeeld. De vrouw is leugenachtig, niet tot denken in staat en daarom lamentabel. De man rationeel en rechtvaardig, en opofferingsgezind. Hij verdient de beloning.

Moreel bederf in Sausage Party? Feitelijk is het Make Love, Not War, vrij moralistisch. :) Heb ’m laatst toch maar een half puntje meer gewaardeerd, was wel erg zuinigjes met 3/5 en ik heb toch best wel moeten lachen soms, al is het onderbroekenhumor.

het was een semi-slecht grapje in de zin dat het kadetje zelf heel bang is voor haar eigen moreel bederf, ze moet wel maagdelijk fresh blijven, amirite? :P

Tot dat ze die taco tegenkwam. :D

https://dd2d9j2i66w9u.cloudfront.net/wp-content/uploads/2016/08/03115137/ItsTheCharactersFault.gif

:)

btw nog een leuk Wu-Tang dingetje in Nerve al snap ik niet waarom een meisje niet gewoon een Wu-fan kan zijn. Evengoed adorable. :)

ik pakte 'm ook meteen mee. :)

Perfetti Sconosciuti
'Ik wil de zin van mijn eigen leven zijn.' Italiaanse gniffel-film vol pop-psychologie. Drie bevriende stelletjes plus één eenling houden een dinertje. De therapeute van het gezelschap heeft wel een idee. Een potje Scrupules 2.0. Foon op tafel, en lees alles voor dat binnenkomt. Chaos reigns, natuurlijk zoals in die recente Polanski. Hadden ze maar geluisterd naar het oude ouderlijke adagium: niet appen aan tafel! Dit is het type komedie dat niet zou bestaan zonder Saarloos Monogame Drama. Maar wie zich daar overheen kan zetten – én over het feit dat al die Italianen blijkbaar allemaal een ander hebben – ziet een vermakelijke, erg Hollandse film. Theo van Gogh zou het bedacht kunnen hebben. En ook de wijngrapjes en slip-spelletjes brengen het Vaderland in herinnering. Ik vond het wel amusant hoe de therapeut door de mangel te zien worden gehaald. De vrouw wil een 'boob job'. Wrijven de ander haar fijntjes in: 'Therapeuten moeten zichzelf accepteren!' Eerder heeft ze al een conflict met haar dochter uitgelokt. 'Zodat ze een rolmodel heeft om zich tegen af te te zetten, dan kan ze het huis makkelijker verlaten.' Au. Misschien is ze zelf gewoon te jong voor een 'oude' dochter. Concurrentie! Zo loktt de film zelf ook genoeg conservatieve gedachten uit. De ringtone van de eenling geeft de leukste hint. Een kikkertje. Frog... Frozzo! 'Wat is er mis?' 'Alles.'

Bacalaureat
'You changed what could be changed.' Een 'brave' vader is er maar druk mee. De dikke dokter wenst een beter leven voor zijn dochter. Maar in Roemenië moet je daarvoor de blaren op je tong zwammen. Je geweten kun je beter meteen doorslikken, tenzij je ook na dertig jaar dienst in een veel te intiem familiehuisje wil leven. Tussen architectonische hoogstandjes. Overspel heeft de Wende van de man richting 'normaliteit' al een zetje gegeven, en nu moet dochter koste wat kost naar de UK voor de studie. Wil ze zelf? Neen. Van pa hè. In een van de vele sterke scenes begint zij hem te blackmailen met wat hij voor háár deed. De verbijstering op papa's gezicht lijkt niet gespeeld. Tussen de familiebedrijven door belandt hij in Mungiu's bekende gangen. Eindeloos en verschrikkelijk kafkaësk, langzaam verslagen door het systeem. Hij draait in zijn tragedie zelf maar opera in de auto. Hoewel het scenario zich érg veel op de hals haalt, valt er ook om de Roemenen te lachen. Een verbaal volk. 'Encourage her to date a guy who sells used cars from Germany!?' En ergens zorgt al die corruptie ook voor wat sociale cohesie... De lummelende politie staat je op geheel eigen wijze bij met voormalige dictaturen-humor (ik moest aan Korea denken). De Job incasseert ondertussen de klappen. Er maar het beste van hopend. 'I don't do such things.' 'I don't doubt it.'

Nerve
'Are you a watcher or a player'. Nou, een watcher natuurlijk. Toevallig op dezelfde dag eindelijk die serie-cherry gepopt, met aflevering 1 van Mr. Robot. Ik vond het wat gammel qua acteerwerk, maar het zal nog wel beter worden zeker... Nerve past in elk geval prima als 'na-programma'. Even smooth en slick in de beelden, en ook het hackwerk lijkt uit hetzelfde vaatje tappen. (Nog net geen readme.txt). De film komt uit de koker van de Catfish-jongens, en de intiteling bewijst meteen dat ze wat van computeren weten, om over de coolste aftiteling van het jaar nog te zwijgen. Een stel kids in New York ontdekt kleppend op de Mac het nieuwe 'Truth or Dare'. Reaguurders smijten met coins om mensen voorbij hun grenzen te laten gaan. Yolo, right? Een soort Pokémon Go op drank en mensen als Pokémon. De hoofdrolspelers zijn lekker popcorn materiaal. Een tengere Julia Roberts blondine met black brows ontmoet haar Prins op een Blauwe Motor. Hij lijkt op Tom Cruise. Uiteindelijk dumpt zelfs de nerdette de aanmodderfakker (die hen bij staat, vanuit zijn tafeltenniscave!) Gaandeweg wordt het scenario een beetje onnozel pseudo-revolutionair, het moderne nep-verzet. Roodkapje op. Wel iets om over na te denken: die Catfish jongens houden duidelijk van internet. Toch maken ze alleen 'waarschuwingsfilms'... En ze hebben een puntje. 'Watchers will find you.'

het vocoder momentje van Johannsson is awesome inderdaad.

het 15 minutes fame verhaal gecombineerd met zelfmoordterrorisme doet me aan Levinas denken

http://www.duyndam.demon.nl/FM-ontsnapping-5pp.pdf

Ik heb dit jaar geen reet gezien, maar Bacalaureat was een hoogtepunt.

Cool thx, Ludo. Tom Lanoye haalde ook eens dit boek aan in Buitenhof.

o wow dat klinkt meteen goed, Oude Grieken erbij.

Bacalaureat is fijn!

terzijde: holy shit, dat meisje in Nerve is een nicht van Julia! Dat was dus vrij obvious.. haha.

Kubo and the Two Strings
Jammer te moeten zeggen, maar uiteindelijk een grote tegenvaller. Visueel prachtig en er valt best veel te genieten, vooral de inleiding, maar het is me allemaal te Amerikaans. Verhalen, verhalen en nog eens verhalen, er wordt veuls teveel gepraat en geduid dat wringt met de Japanse sfeer en esthetiek, dat het juist van een ongedefinieerdheid moet hebben. Het is me ook allemaal te voorspelbaar. En dan die eindbaas, net een videogame. Wat na het gevecht volgt is dan weer wel mooi.

videogame-associatie had ik ook ja.

Incarnate
Vader verwerkt dood van vrouw en kind in een exorcismefilm (vrijwel) zonder religie. Op zich een interessant idee maar pakt allemaal nogal mehriffic uit. Niet direct een film om trots op Carice te zijn.

Bulantı ("Walging")
Ook een vader die het verlies van vrouw en kind verwerkt, maar hij is een communicatief nogal beperkte loser. Veel leegte en stilte, zware kost. Door de vele shots op afstand voel je die afstand maar die maakt het ook moeilijk mee te voelen met de personages.

Τα παιδιά του διαβόλου (Island of Death)
Een zgn. video nasty, dus je verwacht geen goede smaak. Het valt me eigenlijk nog mee omdat het filmtechnisch nog wel enige merite heeft (ik verwachtte Andy Milligan-achtige zaken). Het verhaal over een stel (zo lijkt het iig) wat de ene na de ander afslacht op maagdelijk wit Mikonos is behoorlijk corny echter.

Trumbo
C.P! U.S.A! Alles klinkt scandeerbaar met 'USA' erachter. Niet dat deze 'bedroom radicals' zich ooit in slogan-parades zouden mengen. Als je op de cinema af moet gaan, stelde het communisme in de USA niet veel meer voor dan studiegroepjes van de elite. De dikbebrilde scenarist Donald Trumbo verkeerde in de cirkels van de beroemdste Hollywood-Roemeen Edward G. Robinson. 'You talk like a radical, but you live like a rich guy.' De patriottistische krachten om hen heen, worden al zenuwachtig, maar wie deze biopic kijkt, vraagt zich af waarom. Trumbo lijkt een beter uithangbord voor de tabakslobby. Hij moet wel de beste filter op aarde bezitten. Zijn maat krijgt echter wel longkanker, by association. Tussen het paffen door pent Trumbo – 'anoniem' – Roman Holiday, en honderd andere prentjes. Zijn 24/7 workaholic leventje leent zich eigenlijk nauwelijks voor een lang epos. De scenarist had best mogen trimmen! Al hadden we dan wellicht dochter Elle Fanning moeten missen. Het beste shot is niettemin voor collabo Edward, uitgeteld en uitgeput onder een gigantisch patriottisch bord. Gezwicht voor de druk. Dá's interessant. Waar blijft de gewaagdere film over Elia Kazan? De ironie van Trumbo's verhaal is misschien wel dat de martelaar niet één communistische daad verricht. Hij zit gewoon dag en nacht geld binnen te harken. A true American.

El Clan
'Live this life of luxury.' El Clan legt een slim muzikaal verbandje, dat tegelijkertijd clichématig uitpakt. De Argentijnse 'clan' uit de titel woont in een kast van een huis, en de meest geliefde zoon schittert op de rugbyclub. De taferelen daar worden in de film met Britse hits geassocieerd. In tijden van Falkland-oorlog. De soundtrack bevestigt hun vervreemding, maar ademt tevens in alles Martin Scorsese. En dat moet óók de bedoeling zijn geweest. De pa van de familie is namelijk een doodenge grijze godfather. Dat zijn de ergste. 'Hij heeft de eerste kans aangegrepen om zijn rug naar ons te keren.' De Puccio clan hengelt hun geld binnen met bijzonder intieme kidnappings. Ieder vervult zijn rol in het masterplan van pa. Hij geeft het fenomeen 'ijzige blik' een nieuwe, bijna glazen dimensie. In zijn koele morbiditeit schuilt een zeer grauw familiedrama. Trappero – die normaal wél de diepte in gaat – raakt echter verstrikt in zijn eigen riffs, en die van de genrefilm. Het lijkt wel alsof hij niet al te dichtbij durft te komen, de feiten niet durft te fantaseren. Terwijl met iets langer uitgesponnen scenes die Zodiac-sfeer toch om de hoek ligt. Wel blijft de film spectaculair tot en met het einde. De afloop moet de Grunbergiaanse Trappero zijn bevallen. Een psychopaat is in wezen untouchable. Zo overtuigd van zijn eigen gelijk. De slachtoffers vallen om hem heen. Onbekenden en mensen van heel dichtbij. 'Give me two good reasons why I have to stay'.

Henry: Portrait of a Serial Killer
Heel lang geleden al gezien, maar na al die fragmentjes in bijvoorbeeld de projecties bij het concert van Carpenter Brut goed weer eens te herbekijken. Nog steeds ijzersterk in zijn kille afstandelijkheid en wreedheid. De soundtrack viel me ook in positieve zin op.

Santa’s Slay
De kerstman blijkt geen kindervriend, niemands vriend eigenlijk. Lollige onzin voor luie avond op de bank, al was kerstdisdiss van Fran Drescher in het intro nog het leukst.

The Autopsy of Jane Doe
Sfeervolle horror van de maker van Troll Hunter. Prima horror.

Nurse 3-D
Mega sleaze, hoofdrolspeelster Paz de la Huerta zegt dat haar carrière heeft verpest, maar ik weet niet wat ze dacht bij het script en de passages met enkel een bh aan. Echt slecht maar ook niet dat je ’m uitzet. Deed me denken aan een stilistisch betere Spaanse film waarvan de titel me ontschiet. :)

My Scientology Movie
Louis Theroux en de scientologists. Die willen niet met ’m praten en daarom een wat gekunstelde oplossing gezocht met acteurs en een paar ex-leden. In de handen van Kiarostamy misschien wel gelukt, maar hier komt het niet van de grond en is het enige punt de creeps die scientology op ze afstuurt.

O ja, bruggetje gemist, maar wie loopt er ineens in beeld in die Therouxfilm? Paz de la Huerta, die best raar overkomt.

Het Paz de la Huerta-moment in My Scientology Movie is vrij bizar. Binnen de context van de film krijg je het vermoeden dat ze een spion van Scientology is, maar waarschijnlijk is het puur toeval dat ze in hetzelfde motel verblijft. De cameraploeg zal als een magneet op haar hebben gewerkt. Overigens heb ik nog geen film gezien waarin De la Huerta normaal overkomt.

Ook bizar is de documentaire Tickled van de Louis Theroux-lookalike David Farrier uit Nieuw Zeeland. Bij zijn film over het Amerikaanse internetfenomeen kietelcompetitie verstomt het lachen al snel.

Tickled
Zo, dat is inderdaad behoorlijk weird. Hoe bestaat het dat zo iemand nog vrij rondloopt.

Geld is macht.

Paz was onvergetelijk in cellofaan in die Jarmusch ;)

blij dat ik die Theroux over Sciento heb laten zitten. (die ene van het jaar ervoor was er wel genoeg an)

Ja, dat is ook een beetje een probleem. er zit eigenlijk niks nieuws in en die andere geeft dan tenminste gewoon nog wat degelijke achtergrondinfo..

Quand on y a 17 Ans
Men in love. Nou ja. Jongetjes dus, van zeventien. Twee 'laatstgekozenen' vinden elkaar met een omweg. Ze zijn in veel elkaars tegenpolen. Zwart tegenover wit, boer versus stad. Doen versus leren. Maar allebei moederskindje. In een film van Téchine wordt zo'n feitje al snel nog intiemer dan gebruikelijk. De donkere jongen (een adoptiekind) heeft net vernomen dat zijn mama zwanger is. Het is dus tóch gelukt. Terwijl de takken van de boom haast seksueel ritmisch tegen het raam beuken, lijkt hij te denken aan zijn 'niet-conceptie'. Ware moeder eerder zwanger, dan was hij hier nooit geweest... In deze fase piekt de film. Een blauwe en bleue méditation. Nachtelijk dwaaltochten door het bergland, begeleid door sensuele strijkers. In het dal is de film een stuk aardser. De witte stadsjongen personifieert de gewone puber, met oorbelletje, Triggerfinger-poster aan de muur en ironische ja-knikjes als zíjn ma iets van hem wil. Zij zet een ongeloofwaardig soort 'puberruil' op. De twee jongens worden met elkaar opgescheept. Een huis vol crushes. Moeder en zoon gaan beide voor De Ander. Téchine raakt het rustige ritme uit het begin wat kwijt in broeierig melodrama. Ik zat te wachten op de logische conclusie. Het naaktgevecht, zoals Bates en Reed in Women in Love. Laten we het erop houden dat er ook hier een variant volgt. Meer dan één zelfs.

Free State of Jones
'He died with honor.' 'No, he just died.' Er zijn weinig films over de Amerikaanse Burgeroorlog, en het waarom laat zich raden. Te confronterend, teveel zaken die nog altijd door etteren... Valt de dubbele tweedeling ooit te lijmen? Free State of Jones vertelt het bijzondere verhaal van zuidelijke verzet tégen het zuiden. Zelfs de Afro-Amerikaan mag nu meedoen. Wel onder leiding van Matthew McConaughey, niet toevallig getooid met heuse Castro-baard. 'Are we gonna start killing rich people?' Wat McConaughey betreft wel. De Rebs zijn aan de verliezende hand, de zuidelijke velden veranderen in abattoirs, en wanneer hij als deserteur in de swamps belandt heeft hij helemaal niks meer te verliezen. Jammer genoeg besluiten de makers het toch al rommelige scenario op de meest lukrake momenten te onderbreken met flash forwards. Die vallen langzaam wel op hun plek, maar verstoren het ritme met een steriele rechtszaak, zo tussen de modder en het bloed door. Een al te hooggegrepen idee. De stokoude foto-intermezzi werken dan weer wél. On screen (en bewegend) verbijstert Free States vooral met één beeld, dat ijskoud alles zegt. Een zwarte man is opgetuigd met wat ik een ijzeren hakenkruis zou willen noemen. Totaal ontmenselijkt. Geen wonder dat de wonden nog altijd niet geheeld zijn. 'Out there is deep, through here is shallow.'

Toni Erdmann
'Wie lang willst du eigentlich bleiben?' Toni komt precies op tijd. De slacker is een van de filmhelden van dit jaar. De grapjesmaker verstopt zich achter een grapjesmasker. Zo'n soort man die als iemand 'Jezus' zegt, 'ja?' antwoordt. Altijd. (Al is dat misschien nog net een te verbaal grapje voor hem.) De sjoemelige vader besluit zijn dochter in Roemenie te bezoek. Normaal ziet hij de zakenvrouw alleen in flitsen, als ze even 'overkomt'. Eén van die eerste momenten thuis lijkt zelfs de man met de nep-tanden iets van schaamte te voelen. Voor zichzelf, haar foon, en zijn eigen malle manieren van communicatie. Toni Erdmann gaat de uren daarna echter vol door op dat thema. Normaal ben ik niet zo cinema waarin je zelf (ook) achter een trui wilt schuilen, maar in Roemenie vindt regisseur Mare Ade in al dat schuren, plagen en kietelen iets heel verstilds. Het groepje managers ter plaatse kan ook écht een Klaus Kinski-achtige ontregelaar gebruiken. Afgestompt door de geldmolen. De vraag blijft, wie ontregelt wie? Dochter en Toni trekken elkaar naar beneden, en daarmee uiteindelijk omhoog. Managerstalk als 'go with the flow' krijgt met Toni een heel nieuwe dimensie. De verrassingen en merkwaardige combinaties blijven elkaar opvolgen. Alle lagen van de condition humaine afgepeld in een naaktpartij. Ongemak, da's waar de 'wild things are'. 'Ik heb een maand vrij genomen.'

Onder Het Hart
Nog maar zo een als Turks Fruit en Onder Het Hart, al zijn de personages stukken sympathieker en dus wat saaier dan Turks Fruit maar niet zo bloedirritant als Komt Een Vrouw ….

The Decline of Western Civilization Part III
Het trieste bestaan van een stel jonge straatpunks in LA. En de originele punkgolf hebben ze ook al gemist …

Palo Alto
Teenager drama, trok wat onopvallend aan mij voorbij. Gewoon niet zo mijn smaak.

I Am Not A Serial Killer
Meer horror in het mortuarium. Een origineel verhaal met een verrassende eindscene. Beetje de vibe van Palo Alto maar dan met gore.

Ordet
Dreyer is wel een baas, weer zo’n mooi menselijk drama, in de tijd dat het geloof hier en daar begint weg te ebben, zoals in deze familie. Typend denk ik ineens „Borgen” (de familienaam), heeft dit Warmerdam geïnspireerd?

Toni Erdmann
Stroeve relatie tussen dochter en vader, wat lang misschien maar de pijnlijke momenten blijven elkaar opvolgen. Soms aandoenlijk, soms grappig, een uitstekende film.

Νοτιάς
Een fantast groeit op en belandt in het turbulente Griekenland van de jaren zeventig. Mooie plaatjes maar erg sentimenteel, ondanks de politieke sublaagjes.

Chicken People
Best In Show maar dan echt en met kippen. Voor de psychologen: er lijkt altijd een gemis op te vullen en dat zijn hier kippen. Verder vooral verbazing over wat belangrijk kan zijn aan een kip.

Oh nee, dat was Borgman. :)

gheh (een van de betere films over religie wel, en ook stukken beter m.i. dan die ándere famous Dreyer film.

http://i.imgur.com/w0GzcVn.jpg

RIP Carrie

Het is me wat, geen Carrie Fisher meer. Het einde van deze film was daarom extra vreemd maar zonder haar dood ook al unheimisch (op een technologische hier-klopt-iets-niet manier). Kortom:

Rogue One: A Star Wars Story
Eerder dit jaar verscheen de eerste trailer van deze tussendoor-Star Wars en ik dacht als geoefende kijker een donkere, volwassen Star Wars te ontwaren. Forest Withaker! Mads Mikkelsen! Abel Ferrara als regisseur! (okay dat laatste helaas niet.) En zo begint het dan ook op een troosteloos Scandinavisch ogende planeet (ik boek alvast een enkeltje.) Helaas kan men het tempo dat erbij hoort niet lang volhouden en daarna is het actie, actie, actie. Resultaat is een soort men+1woman on a mission film a la The Dirty Dozen maar de personages met potentieel krijgen geen enkele kans om diepte te krijgen. Nooit is er een rustmoment. Het ziet er allemaal fantastisch en viezig uit maar ik kreeg steeds het idee dat ik naar een aanzet tot een videogame zat te kijken. De "cadeautjes" aan de fanboys voelen dan extra goedkoop aan.

Arabian Nights, Volume III: The Enchanted One
Hoe eindigt 1001 Nachten eigenlijk? En zou Gomes het weten? Ergens in dit laatste deel volgt nog een lesje narratologie, maar zelf laat de verhalenverteller zijn Arabian Nights ontsporen. (Niet dat we iets anders hadden verwacht.) Na een laatste zonovergoten psychedelisch 'intro', waar de anachronismen burlesk over elkaar heen buitelen, worden Bagdad en Portugal definitief één. Gomes beperkt de invloed van Sheherazade tot tekst. Eindeloze lappen tekst. Sheherazade vervult zo een rol als 'zwijgende' voice-over. In een verstilde documentaire over vogelaars! Zo maakt Gomes toch een soort van cirkel. Uren eerder begon hij zijn trilogie namelijk met een segment over scheepsbouw. Oude Portugezen, die peinsden wat ze nu moesten met hun leven. De tandeloze goudvink-mannetjes hebben een bezigheid gevonden. Vogeltjes vangen, trainen, en tegen elkaar op laten kwetteren. 'Whistle, thrill, stroke!' Het konden heavy metal termen zijn. De vogelaarswereld heeft zijn vermakelijke (metaforische) kanten. De beste manier om de vinkjes te leren 'vertellen', is door middel van een 'voorzanger'. Een 'master bird', die het de kleintjes kan leren. Sommige liedjes zijn echter in de mist der tijd verdwenen (net zoals sommige verhalen) en daarom knutselen hi-tech eigenaars met eigen mp3-mixen. Werkt het? 'I can tell rightaway. You knów a bird from a cd.'

Much Loved
'Wat, ben ik niet poëtisch genoeg?' Controversieel Marokkaans drama, waarin geen blad voor de mond wordt genomen. Het ultieme hoerengebed in het Verre Oosten luidt: 'Ik wens me een Saudi met weinig pik, en veel geld.' In de eerste sequentie zien we de hoofdpersonages te Marrakesh aan het werk op zo'n feestje. Sheiks die juwelen in het water smijten, en zelfs een dwerg op laten draven. Een gouwe ouwe middeleeuwse orgie, zou je bijna zeggen. Met moderne drugs. Terug thuis hun 'kippenhok' kibbelen de dames wat af. Eén van hen probeert de band met het ouderlijk huis nog in leven te houden, maar haar moeder ziet haar liever gaan. Dochter is ver weggedreven van de wereld van traditionele tegels en pruttelende pannen. De prostituée raakt langzaam in haar werk-wereld gevangen. Alleen daar valt nog solidariteit te vinden. 'I sweated in each country of the gulf'. In de mooiste scenes rijden de dames met hun chauffeur door nachtelijk Marrakesh. Kijkend naar buiten, naar de gewone wereld. Vette Vice-ambient doen de rest. Richting slot begint de film op twee gedachten te hinken. Er valt weinig positiefs te zeggen over dit leven. Politiek correct elodrama en 'saaie' ellende lijkt de logische conclusie. Maar dat voelt als nóg een trap na. Dan toch maar een vleugje lichtvoetigheid. De dames kijken zelf niet voor niets naar Bollywood-films.

Gelukkig nieuwjaar allen.

volledigheidshalve: http://subjectivisten.nl/?p=6162 (het jaarlijstje)

laatste 2 films van 2016

Vinyl
'Often I dream about records that don't exist.' Gniffeldegniffel-film voor iedereen die ooit de neiging tot verzamelen vertoonde. (En welke kunstliefhebber doet dat nou niet?) Enige nadeeltje: ondanks dat Alan Zweig duidelijk waarschuwende bedoelingen heeft, roept zelfs zo'n 'anti'-film zin op. Ik wil ook al die lp's van Curtis... (Back to the World heb ik al.) 'Post-doc' dook ik prompt in een la, en vond mijn oude tapes terug. Gedurende Vinyl bezoekt Zweig tal van medeverzamelaars. Meestal mannen natuurlijk, van het eenzame, compulsieve soort. Stuk voor stuk fascinerende figuren in allerlei fasen van ontkenning en erkenning. De maker en zijn geïnterviewden hebben elkaar veel te vertellen, en schuwen de waarheid nergens. Beide partijen geven elkaar een hilarisch soort therapie. Vervangt de plaat de vrouw, of het kind? (Of allebei.) 'Do you ever think, you're just a sad guy who hated himself, and that's why you have all those records?' Verzamelen blijkt een soort fomo-experience. Niet langer geleid door muziek, maar door angst. In intermezzi lult Zweig tegen zichzelf, wat de docu wat narcistisch maakt en bovendien te lang. Dat past echter wel bij de overdadigheid. Bovendien, waar zie je een Jack Teagarden-specialist? 'Ik weet nu voor zo'n 40 jaar waar hij was.' Waar de verzamelaar uithangt weet ik ook. 'I'm looking for someplace to sit.'

Thunderbolt and Lightfoot
'Cleaner than a cat's ass.' Het debuut van Cimino (nog eentje die ging in 2016) poogt grappig te zijn. Meestal wil dat niet lukken. Melige geintjes en slapstick botsen met Cimino's ingebakken voorkeur voor grandeur. Wat dat betreft zou hij beter een western kunnen maken, waar de film eerst nog op hint. Eastwood stuntelt zich door een scene als priester (!), maar zijn houterigheid blijkt voor één keer functioneel. De oude donderstraal wordt al snel van de sokken geblazen door Jeff Bridges, die licht op de voeten, en akelig strak in seventies-broeken door de film banjert. De twee sluiten een partnership, en zakken in een pittoresk bootje af naar nieuwe avonturen. Liefst die van het seksistische soort. Twee Scarecrows op zoek naar 'funny money, credit, and speculation.' De oude schurk ziet wat de jongeling te wachten staat. And it ain't good. Vanaf het moment dat de goofy bad guys opdraven, verruilt het scenario echter het laatste beetje melancholie voor onzin. Ik peinsde of ik deze gozers nu eerder bij Bond of Bassie zou verwachten... Van deze vier sukkelaars valt het nauwelijks te geloven dat ze een heist gaan plegen. De leipe sequentie nét daarvoor is gelukkig zowaar echt leuk, en heel erg seventies. 'Well, we could all get jobs for a while'. Iedereen aan de slag. Een parade van ijscokarretjes. Bridges had zijn pistache ijsje al gulzig Freudiaans opgegeten.

Childhood of a Leader
'You will arrive at where you are headed.' De meeste films maken jammer genoeg geen gebruik van natuurlijk licht. Childhood of a Leader doet dat wel. De duisternis wordt dan echt donker. Het nachtelijk schimmenspel ingespannen turen. Het werkt perfect in dit lekker elitaire drama. In de aftiteling krijgt Musil een knikje, en de structuur van de film heeft wel wat van een TS Eliot-gedicht. (Ik moest opzoeken wat 'tantrum' ook alweer betekende....) Een oud Frans kasteel wordt vlak na de Eerste Wereldoorlog door een Amerikaans gezin in bezit genomen. Wij zijn 'Citoyens du monde' , zo leert het enige kind van zijn ongelukkige moeder. Vader voert namens president Wilson onderhandelingen met de wereldmachten. Hét moment dat WWII voorkomen had worden. Dankzij types als pa gebeurde dat niet. Hij wil 'realpolitik' en niet Wilson's naïeve humaniteit. 'Het gaat om de kool.' Soms knipoogt de parabel al te opzichtig naar het nu. Het best is de film wanneer het gezinsdrama zich ontvouwt in die lange en lege vertrekken. De vele zwartharige, bleke vrouwen geven onmiddellijk een grimmige victoriaanse vibe. En dan het zoontje. Intens engelachtig dwaalt hij tussen de diplomaten. The Fallen Idol met een sinistere twist. Verplichte kost voor fans van Scott Walker, die stevig uitpakt met spooky muziek. Nóg een gedistingeerd bonuspuntje.

Green Room
'What have I become!?' Een underground muzikant. Iedereen weet wat dat betekent. Voor 6 dollar en 3 man publiek spelen, en daar dan tóch koppig mee doorgaan. Gewoon, om het idee, én om het te zijn. Lekker interviews verchagrijnen, brotime in de tourbus, of teder samen op de fiets (een pracht-shot!). Elke dag wacht een nieuw avontuur. Dankzij dit muzikantenleventje slaagt Green Room met vlag en wimpel voor het altijd intrigerende 'normale' begin van een horror-film. Op pad langs fraaie cities on the hill, genieten vier punkmuzikanten al mokkend. 'You just ended this tour.' Een mislukte matinee-gig brengt ze een bijzonder goedmakertje. De promotor (heerlijk herkenbaar college fanboy) stuurt ze door, diep de bossen in. 'You have to dip down closer to Portland.' Daar begint de Deliverance-ellende met een moderne neo-twist. Tussen Fear en Obituary zorgt de synth-soundtrack alvast voor een fijn Monsters-sfeertje. De chaotische editing noemen we gewoon punk. En na al het keet schoppen zitten de punkers plots vast in een keet. Ze krijgen het echt benauwd, en in tegenstelling veel 'coole' horror-films vinden de personages het ook écht spannend. Zij zijn true (ik bedoel 'legit'!) en ze hebben al hun houtje-touwtje skills nodig. 'Later is better for time of death'. Ik gok trouwens dat de volgende films van regisseur Saulnier Red Rum en Yellow Skin gaan heten.

The Big Short
Dacht dat dit een beetje saai-degelijk drama zou zijn, maar nr.6 in de Ludo-lijst, wat is hier aan de hand? Heel frisse aanpak van de Hollywood moraalvertelling, dat komt allereerst door de post-JFK esthetiek die heel goed wordt ingezet (en ook een soort culturele inbedding geeft) met flink wat 4th wall uitleg omdat je anders als buitenstaander binnen 2 minuten de weg kwijt bent. Verder wat big guns die mooie personages neerzetten, Gossling ironisch nihilistisch, Bateman in zijn gebruikelijke method-stand, een onderdanige Pitt en vooral Steve Carell als verbeten moreel centrum dat elk moment uit elkaar dreigt te vallen. Goede sarcastische rewind conclusie ook.

Ik val bij "geld" meestal snel in slaap, zelfs al vind ik het op basis van een blurb interessant, maar The Big Short is heel goed te doen ja.

Hah, Vinyl, ik had iets gestuurd die jij op de langetermijnplanning had gezet maar wist niet meer wat. :)

ha! dat. heb er trouwens nog meer mensen blij gemaakt elders (echt die eerste helft van die film is zin voor zin zó quotable).

https://s.blogcdn.com/blog.moviefone.com/media/2011/05/vinyl-530.jpg

wat een plaatjes. en zo mág je ze helegaar niet stapelen.

re: The Big Short, inderdaad, die flitsende Stone-stijl en geen flauw einde, +1. :)

Ok ik ga dit weekend nog Vinyl kijken.

Die gast wil alle liedjes ter wereld verzamelen. :D

'I hope you take this in the spirit of friendship, but I am surprised you have a girlfriend'

:P

:)

Mænd & høns („Men & Chicken”)
Beetje vermoeiende gekkigheid. Rare mannetjes (met een reden die ik niet zal verklappen) maar ik kwam er maar moeilijk in.

Lo and Behold: Reveries of the Connected World
Herzog over diverse facetten van het internet, op zich een paar interessante stukken maar al met al onder de maat voor een Herzogdocumentaire.

De Surprise
Familieweekend
Keeping Up With The Joneses
Date Night
Allemaal romcoms, allemaal matig maar gered door enkele charmante hoofdrollen (een Hindi sprekende Verbaan, hippie van Houten, Gal Gadot, het duo Carrell/Fey) en mijn luie inborst op het moment van kijken. Date Night is een betere versie van Keeping Up … en de beste van het kwartet.

The Brood
Ook gek maar wel fascinerend door de subtext van een scheiding.

Όχθες („Riverbanks”)
Romance tussen een vrouw die vluchtelingen de grensrivier de Evros over helpt en een soldaat die aan de oever mijnen ruimt.

Sita Sings The Blues
De Indiase Ramayana op z’n New Yorks verweven met een persoonlijke relatie. Een erg leuke animatiefilm, misschien wat te bont in alle stijlen, maar overall gewoon heel charmant, niet in het minst door de talrijke liedjes van Annette Hanshaw.

Poesía sin fin
Jodorowsky wil vijf films maken en na La danza de la realidad nu deel twee. Moeders zingt weer en natuurlijk zijn er weer dwergen enzo, maar alle Jodorowskisms ten spijt vond ik het heel erg mooi, misschien ook omdat het voor mij de eerste Jodorowsky in de bios is. Het is veel persoonlijker dan El topo en The Holy Mountain.

The Snare
Horror die zich een beetje vertilt. Ze gaan voor sfeer maar je zit toch met een hoop vragen als „is er geen brandtrap?”. De telefoon doet het natuurlijk niet maar is het verder een hoop onuitgelegd raar wat willekeurig overkomt. De beeld- en geluidstaal is te cliché om er op een Rollin/Franco-manier mee weg te komen.

아가씨 („The Handmaiden”)
Ook al vermoeiend: veel te lang en nogal ingewikkeld, maar als ervaring wel een stuk boeiender dan The Snare.

Oh ja, en:

Boyhood
Beetje aankabbelend drama wat voor mijn gevoel vooral bijzonder is door de achtergrondinfomatie. Je moet wel een beetje lang wachten op die toch eigenlijk wel voordehandliggende eindconclusie. Jodorowsky doet dat poëtischer met mooiere plaatjes imo. :)

The Brood, brrrr!

The Reflecting Skin
'Asses burnt to a cinder.' Keiharde teksten, snoeiharde avonturen. The Reflecting Skin moet één van de grimmigste films met een jong hoofdpersonage zijn. Het (bijna) negenjarig menneke dartelt eerst nog door de uitgestorven graanlanden van ruraal Amerika. Voor zweempjes jeugdnostalgie hoef je hier echter niet te zijn. De zweep gaat erover. De boel staat continu op ontploffen. Van kattenkwaad tot onvoorstelbare ellende. Alle groten worden daarbij door het multi-talent Philip Ridley aangeroepen. Cynische volwassenen spreken op zijn Pinters. Vrome Dreyer-families staan erbij en kijken ernaar. En dit alles gefilmd in majestueuze Eisenstein-shots. 'Watching is nothing.' Het wuivende graan lijkt al snel een geabstraheerde zee van vlammen. Net als in Paper House grijpen de eenvoudige elementen perfect Freudiaans ineen. Maar waar Paper House nog voor de kracht van het kinderfantasie pleit – de laatste vluchtroute der magische verwerking – wordt die droom hier gruwelijk verstoord. Viggo Mortensen is de boodschapper van het noodlot. Hij geeft zijn broertje wat foto's. Aan tafel van hun ouderlijk huis kijkt de jongen naar de wonderlijke verzameling. Geweld, seks, en familie. Zie daar het recept voor de definitieve ontrafeling. Losing your religion. Een horrorfilm met symfonische kracht. En ergens zweemt het idee, bad karma in ruil voor de bom?

Tickled
De wonderlijke wereld van het internet. There's a place for everyone there. Van filmnerds tot fetisjisten. Maar is deze potentiële vrijplaats nu werkelijk vrij? Of heeft het geld óóok het internet alweer opgeslokt. Tickled laat een paradoxaal antwoord zien. De Nieuw-Zeelandse Louis Theroux (zelfde bril, zelfde schtick) ontdekt op een dag ergens op het web het fenomeen 'competitive endurance tickling'. Jonge gozers in sportoutfits die elkaar kietelen! Leuk voor een itempje van vijf minuten zou je denken (en je ziet het hém denken), maar na een voorzichtig voorstelrondje begint de regisseur wel heel vreemde mails te krijgen. De geoefende cinefiel ziet het aankomen, we're in for a Catfish-ride. Tickled doet daarmee ondanks alle twists weinig verrassends, die verrassende twists zíjn immers wat we verwachten, maar ondertussen kan de kijker lekker meedoen met raden naar de antwoorden. Mijn gokjes: een Scientology side event om ex-leden te shamen? Of toch een stukje gay healing? Na genoeg kietelen wil je waarschijnlijk geen mannenhand meer voelen. Ik zat mis. Gelukkig. Daardoor blijft Tickled boeien. Een parade van excentriekelingen prikelt de nieuwsgierigheid. Hoe dichter bij de ontrafeling hoe Freudiaanser het wordt. ' She was always afraid that he would get hurt.' Maar bovenal doet Tickled peinzen over de staat der rechtstaat en zelfs over dat gouwe ouwe kriebelende controlefenomeen.: God. Is die knakker niet net zo'n....

The Reflecting Skin! Die moet ik hoognodig nog eens kijken. Destijds viel hij een beetje tussen horrorwal en arthouseschip in, wat natuurlijk veel te verwarrend was. :)

zeker doen, bit of Cronenberg in there too.