Filmforum

het vocoder momentje van Johannsson is awesome inderdaad.

het 15 minutes fame verhaal gecombineerd met zelfmoordterrorisme doet me aan Levinas denken

http://www.duyndam.demon.nl/FM-ontsnapping-5pp.pdf

Ik heb dit jaar geen reet gezien, maar Bacalaureat was een hoogtepunt.

Cool thx, Ludo. Tom Lanoye haalde ook eens dit boek aan in Buitenhof.

o wow dat klinkt meteen goed, Oude Grieken erbij.

Bacalaureat is fijn!

terzijde: holy shit, dat meisje in Nerve is een nicht van Julia! Dat was dus vrij obvious.. haha.

Kubo and the Two Strings
Jammer te moeten zeggen, maar uiteindelijk een grote tegenvaller. Visueel prachtig en er valt best veel te genieten, vooral de inleiding, maar het is me allemaal te Amerikaans. Verhalen, verhalen en nog eens verhalen, er wordt veuls teveel gepraat en geduid dat wringt met de Japanse sfeer en esthetiek, dat het juist van een ongedefinieerdheid moet hebben. Het is me ook allemaal te voorspelbaar. En dan die eindbaas, net een videogame. Wat na het gevecht volgt is dan weer wel mooi.

videogame-associatie had ik ook ja.

Incarnate
Vader verwerkt dood van vrouw en kind in een exorcismefilm (vrijwel) zonder religie. Op zich een interessant idee maar pakt allemaal nogal mehriffic uit. Niet direct een film om trots op Carice te zijn.

Bulantı ("Walging")
Ook een vader die het verlies van vrouw en kind verwerkt, maar hij is een communicatief nogal beperkte loser. Veel leegte en stilte, zware kost. Door de vele shots op afstand voel je die afstand maar die maakt het ook moeilijk mee te voelen met de personages.

Τα παιδιά του διαβόλου (Island of Death)
Een zgn. video nasty, dus je verwacht geen goede smaak. Het valt me eigenlijk nog mee omdat het filmtechnisch nog wel enige merite heeft (ik verwachtte Andy Milligan-achtige zaken). Het verhaal over een stel (zo lijkt het iig) wat de ene na de ander afslacht op maagdelijk wit Mikonos is behoorlijk corny echter.

Trumbo
C.P! U.S.A! Alles klinkt scandeerbaar met 'USA' erachter. Niet dat deze 'bedroom radicals' zich ooit in slogan-parades zouden mengen. Als je op de cinema af moet gaan, stelde het communisme in de USA niet veel meer voor dan studiegroepjes van de elite. De dikbebrilde scenarist Donald Trumbo verkeerde in de cirkels van de beroemdste Hollywood-Roemeen Edward G. Robinson. 'You talk like a radical, but you live like a rich guy.' De patriottistische krachten om hen heen, worden al zenuwachtig, maar wie deze biopic kijkt, vraagt zich af waarom. Trumbo lijkt een beter uithangbord voor de tabakslobby. Hij moet wel de beste filter op aarde bezitten. Zijn maat krijgt echter wel longkanker, by association. Tussen het paffen door pent Trumbo – 'anoniem' – Roman Holiday, en honderd andere prentjes. Zijn 24/7 workaholic leventje leent zich eigenlijk nauwelijks voor een lang epos. De scenarist had best mogen trimmen! Al hadden we dan wellicht dochter Elle Fanning moeten missen. Het beste shot is niettemin voor collabo Edward, uitgeteld en uitgeput onder een gigantisch patriottisch bord. Gezwicht voor de druk. Dá's interessant. Waar blijft de gewaagdere film over Elia Kazan? De ironie van Trumbo's verhaal is misschien wel dat de martelaar niet één communistische daad verricht. Hij zit gewoon dag en nacht geld binnen te harken. A true American.

El Clan
'Live this life of luxury.' El Clan legt een slim muzikaal verbandje, dat tegelijkertijd clichématig uitpakt. De Argentijnse 'clan' uit de titel woont in een kast van een huis, en de meest geliefde zoon schittert op de rugbyclub. De taferelen daar worden in de film met Britse hits geassocieerd. In tijden van Falkland-oorlog. De soundtrack bevestigt hun vervreemding, maar ademt tevens in alles Martin Scorsese. En dat moet óók de bedoeling zijn geweest. De pa van de familie is namelijk een doodenge grijze godfather. Dat zijn de ergste. 'Hij heeft de eerste kans aangegrepen om zijn rug naar ons te keren.' De Puccio clan hengelt hun geld binnen met bijzonder intieme kidnappings. Ieder vervult zijn rol in het masterplan van pa. Hij geeft het fenomeen 'ijzige blik' een nieuwe, bijna glazen dimensie. In zijn koele morbiditeit schuilt een zeer grauw familiedrama. Trappero – die normaal wél de diepte in gaat – raakt echter verstrikt in zijn eigen riffs, en die van de genrefilm. Het lijkt wel alsof hij niet al te dichtbij durft te komen, de feiten niet durft te fantaseren. Terwijl met iets langer uitgesponnen scenes die Zodiac-sfeer toch om de hoek ligt. Wel blijft de film spectaculair tot en met het einde. De afloop moet de Grunbergiaanse Trappero zijn bevallen. Een psychopaat is in wezen untouchable. Zo overtuigd van zijn eigen gelijk. De slachtoffers vallen om hem heen. Onbekenden en mensen van heel dichtbij. 'Give me two good reasons why I have to stay'.

Henry: Portrait of a Serial Killer
Heel lang geleden al gezien, maar na al die fragmentjes in bijvoorbeeld de projecties bij het concert van Carpenter Brut goed weer eens te herbekijken. Nog steeds ijzersterk in zijn kille afstandelijkheid en wreedheid. De soundtrack viel me ook in positieve zin op.

Santa’s Slay
De kerstman blijkt geen kindervriend, niemands vriend eigenlijk. Lollige onzin voor luie avond op de bank, al was kerstdisdiss van Fran Drescher in het intro nog het leukst.

The Autopsy of Jane Doe
Sfeervolle horror van de maker van Troll Hunter. Prima horror.

Nurse 3-D
Mega sleaze, hoofdrolspeelster Paz de la Huerta zegt dat haar carrière heeft verpest, maar ik weet niet wat ze dacht bij het script en de passages met enkel een bh aan. Echt slecht maar ook niet dat je ’m uitzet. Deed me denken aan een stilistisch betere Spaanse film waarvan de titel me ontschiet. :)

My Scientology Movie
Louis Theroux en de scientologists. Die willen niet met ’m praten en daarom een wat gekunstelde oplossing gezocht met acteurs en een paar ex-leden. In de handen van Kiarostamy misschien wel gelukt, maar hier komt het niet van de grond en is het enige punt de creeps die scientology op ze afstuurt.

O ja, bruggetje gemist, maar wie loopt er ineens in beeld in die Therouxfilm? Paz de la Huerta, die best raar overkomt.

Het Paz de la Huerta-moment in My Scientology Movie is vrij bizar. Binnen de context van de film krijg je het vermoeden dat ze een spion van Scientology is, maar waarschijnlijk is het puur toeval dat ze in hetzelfde motel verblijft. De cameraploeg zal als een magneet op haar hebben gewerkt. Overigens heb ik nog geen film gezien waarin De la Huerta normaal overkomt.

Ook bizar is de documentaire Tickled van de Louis Theroux-lookalike David Farrier uit Nieuw Zeeland. Bij zijn film over het Amerikaanse internetfenomeen kietelcompetitie verstomt het lachen al snel.

Tickled
Zo, dat is inderdaad behoorlijk weird. Hoe bestaat het dat zo iemand nog vrij rondloopt.

Geld is macht.

Paz was onvergetelijk in cellofaan in die Jarmusch ;)

blij dat ik die Theroux over Sciento heb laten zitten. (die ene van het jaar ervoor was er wel genoeg an)

Ja, dat is ook een beetje een probleem. er zit eigenlijk niks nieuws in en die andere geeft dan tenminste gewoon nog wat degelijke achtergrondinfo..

Quand on y a 17 Ans
Men in love. Nou ja. Jongetjes dus, van zeventien. Twee 'laatstgekozenen' vinden elkaar met een omweg. Ze zijn in veel elkaars tegenpolen. Zwart tegenover wit, boer versus stad. Doen versus leren. Maar allebei moederskindje. In een film van Téchine wordt zo'n feitje al snel nog intiemer dan gebruikelijk. De donkere jongen (een adoptiekind) heeft net vernomen dat zijn mama zwanger is. Het is dus tóch gelukt. Terwijl de takken van de boom haast seksueel ritmisch tegen het raam beuken, lijkt hij te denken aan zijn 'niet-conceptie'. Ware moeder eerder zwanger, dan was hij hier nooit geweest... In deze fase piekt de film. Een blauwe en bleue méditation. Nachtelijk dwaaltochten door het bergland, begeleid door sensuele strijkers. In het dal is de film een stuk aardser. De witte stadsjongen personifieert de gewone puber, met oorbelletje, Triggerfinger-poster aan de muur en ironische ja-knikjes als zíjn ma iets van hem wil. Zij zet een ongeloofwaardig soort 'puberruil' op. De twee jongens worden met elkaar opgescheept. Een huis vol crushes. Moeder en zoon gaan beide voor De Ander. Téchine raakt het rustige ritme uit het begin wat kwijt in broeierig melodrama. Ik zat te wachten op de logische conclusie. Het naaktgevecht, zoals Bates en Reed in Women in Love. Laten we het erop houden dat er ook hier een variant volgt. Meer dan één zelfs.

Free State of Jones
'He died with honor.' 'No, he just died.' Er zijn weinig films over de Amerikaanse Burgeroorlog, en het waarom laat zich raden. Te confronterend, teveel zaken die nog altijd door etteren... Valt de dubbele tweedeling ooit te lijmen? Free State of Jones vertelt het bijzondere verhaal van zuidelijke verzet tégen het zuiden. Zelfs de Afro-Amerikaan mag nu meedoen. Wel onder leiding van Matthew McConaughey, niet toevallig getooid met heuse Castro-baard. 'Are we gonna start killing rich people?' Wat McConaughey betreft wel. De Rebs zijn aan de verliezende hand, de zuidelijke velden veranderen in abattoirs, en wanneer hij als deserteur in de swamps belandt heeft hij helemaal niks meer te verliezen. Jammer genoeg besluiten de makers het toch al rommelige scenario op de meest lukrake momenten te onderbreken met flash forwards. Die vallen langzaam wel op hun plek, maar verstoren het ritme met een steriele rechtszaak, zo tussen de modder en het bloed door. Een al te hooggegrepen idee. De stokoude foto-intermezzi werken dan weer wél. On screen (en bewegend) verbijstert Free States vooral met één beeld, dat ijskoud alles zegt. Een zwarte man is opgetuigd met wat ik een ijzeren hakenkruis zou willen noemen. Totaal ontmenselijkt. Geen wonder dat de wonden nog altijd niet geheeld zijn. 'Out there is deep, through here is shallow.'

Toni Erdmann
'Wie lang willst du eigentlich bleiben?' Toni komt precies op tijd. De slacker is een van de filmhelden van dit jaar. De grapjesmaker verstopt zich achter een grapjesmasker. Zo'n soort man die als iemand 'Jezus' zegt, 'ja?' antwoordt. Altijd. (Al is dat misschien nog net een te verbaal grapje voor hem.) De sjoemelige vader besluit zijn dochter in Roemenie te bezoek. Normaal ziet hij de zakenvrouw alleen in flitsen, als ze even 'overkomt'. Eén van die eerste momenten thuis lijkt zelfs de man met de nep-tanden iets van schaamte te voelen. Voor zichzelf, haar foon, en zijn eigen malle manieren van communicatie. Toni Erdmann gaat de uren daarna echter vol door op dat thema. Normaal ben ik niet zo cinema waarin je zelf (ook) achter een trui wilt schuilen, maar in Roemenie vindt regisseur Mare Ade in al dat schuren, plagen en kietelen iets heel verstilds. Het groepje managers ter plaatse kan ook écht een Klaus Kinski-achtige ontregelaar gebruiken. Afgestompt door de geldmolen. De vraag blijft, wie ontregelt wie? Dochter en Toni trekken elkaar naar beneden, en daarmee uiteindelijk omhoog. Managerstalk als 'go with the flow' krijgt met Toni een heel nieuwe dimensie. De verrassingen en merkwaardige combinaties blijven elkaar opvolgen. Alle lagen van de condition humaine afgepeld in een naaktpartij. Ongemak, da's waar de 'wild things are'. 'Ik heb een maand vrij genomen.'

Onder Het Hart
Nog maar zo een als Turks Fruit en Onder Het Hart, al zijn de personages stukken sympathieker en dus wat saaier dan Turks Fruit maar niet zo bloedirritant als Komt Een Vrouw ….

The Decline of Western Civilization Part III
Het trieste bestaan van een stel jonge straatpunks in LA. En de originele punkgolf hebben ze ook al gemist …

Palo Alto
Teenager drama, trok wat onopvallend aan mij voorbij. Gewoon niet zo mijn smaak.

I Am Not A Serial Killer
Meer horror in het mortuarium. Een origineel verhaal met een verrassende eindscene. Beetje de vibe van Palo Alto maar dan met gore.

Ordet
Dreyer is wel een baas, weer zo’n mooi menselijk drama, in de tijd dat het geloof hier en daar begint weg te ebben, zoals in deze familie. Typend denk ik ineens „Borgen” (de familienaam), heeft dit Warmerdam geïnspireerd?

Toni Erdmann
Stroeve relatie tussen dochter en vader, wat lang misschien maar de pijnlijke momenten blijven elkaar opvolgen. Soms aandoenlijk, soms grappig, een uitstekende film.

Νοτιάς
Een fantast groeit op en belandt in het turbulente Griekenland van de jaren zeventig. Mooie plaatjes maar erg sentimenteel, ondanks de politieke sublaagjes.

Chicken People
Best In Show maar dan echt en met kippen. Voor de psychologen: er lijkt altijd een gemis op te vullen en dat zijn hier kippen. Verder vooral verbazing over wat belangrijk kan zijn aan een kip.

Oh nee, dat was Borgman. :)

gheh (een van de betere films over religie wel, en ook stukken beter m.i. dan die ándere famous Dreyer film.

http://i.imgur.com/w0GzcVn.jpg

RIP Carrie

Het is me wat, geen Carrie Fisher meer. Het einde van deze film was daarom extra vreemd maar zonder haar dood ook al unheimisch (op een technologische hier-klopt-iets-niet manier). Kortom:

Rogue One: A Star Wars Story
Eerder dit jaar verscheen de eerste trailer van deze tussendoor-Star Wars en ik dacht als geoefende kijker een donkere, volwassen Star Wars te ontwaren. Forest Withaker! Mads Mikkelsen! Abel Ferrara als regisseur! (okay dat laatste helaas niet.) En zo begint het dan ook op een troosteloos Scandinavisch ogende planeet (ik boek alvast een enkeltje.) Helaas kan men het tempo dat erbij hoort niet lang volhouden en daarna is het actie, actie, actie. Resultaat is een soort men+1woman on a mission film a la The Dirty Dozen maar de personages met potentieel krijgen geen enkele kans om diepte te krijgen. Nooit is er een rustmoment. Het ziet er allemaal fantastisch en viezig uit maar ik kreeg steeds het idee dat ik naar een aanzet tot een videogame zat te kijken. De "cadeautjes" aan de fanboys voelen dan extra goedkoop aan.

Arabian Nights, Volume III: The Enchanted One
Hoe eindigt 1001 Nachten eigenlijk? En zou Gomes het weten? Ergens in dit laatste deel volgt nog een lesje narratologie, maar zelf laat de verhalenverteller zijn Arabian Nights ontsporen. (Niet dat we iets anders hadden verwacht.) Na een laatste zonovergoten psychedelisch 'intro', waar de anachronismen burlesk over elkaar heen buitelen, worden Bagdad en Portugal definitief één. Gomes beperkt de invloed van Sheherazade tot tekst. Eindeloze lappen tekst. Sheherazade vervult zo een rol als 'zwijgende' voice-over. In een verstilde documentaire over vogelaars! Zo maakt Gomes toch een soort van cirkel. Uren eerder begon hij zijn trilogie namelijk met een segment over scheepsbouw. Oude Portugezen, die peinsden wat ze nu moesten met hun leven. De tandeloze goudvink-mannetjes hebben een bezigheid gevonden. Vogeltjes vangen, trainen, en tegen elkaar op laten kwetteren. 'Whistle, thrill, stroke!' Het konden heavy metal termen zijn. De vogelaarswereld heeft zijn vermakelijke (metaforische) kanten. De beste manier om de vinkjes te leren 'vertellen', is door middel van een 'voorzanger'. Een 'master bird', die het de kleintjes kan leren. Sommige liedjes zijn echter in de mist der tijd verdwenen (net zoals sommige verhalen) en daarom knutselen hi-tech eigenaars met eigen mp3-mixen. Werkt het? 'I can tell rightaway. You knów a bird from a cd.'

Much Loved
'Wat, ben ik niet poëtisch genoeg?' Controversieel Marokkaans drama, waarin geen blad voor de mond wordt genomen. Het ultieme hoerengebed in het Verre Oosten luidt: 'Ik wens me een Saudi met weinig pik, en veel geld.' In de eerste sequentie zien we de hoofdpersonages te Marrakesh aan het werk op zo'n feestje. Sheiks die juwelen in het water smijten, en zelfs een dwerg op laten draven. Een gouwe ouwe middeleeuwse orgie, zou je bijna zeggen. Met moderne drugs. Terug thuis hun 'kippenhok' kibbelen de dames wat af. Eén van hen probeert de band met het ouderlijk huis nog in leven te houden, maar haar moeder ziet haar liever gaan. Dochter is ver weggedreven van de wereld van traditionele tegels en pruttelende pannen. De prostituée raakt langzaam in haar werk-wereld gevangen. Alleen daar valt nog solidariteit te vinden. 'I sweated in each country of the gulf'. In de mooiste scenes rijden de dames met hun chauffeur door nachtelijk Marrakesh. Kijkend naar buiten, naar de gewone wereld. Vette Vice-ambient doen de rest. Richting slot begint de film op twee gedachten te hinken. Er valt weinig positiefs te zeggen over dit leven. Politiek correct elodrama en 'saaie' ellende lijkt de logische conclusie. Maar dat voelt als nóg een trap na. Dan toch maar een vleugje lichtvoetigheid. De dames kijken zelf niet voor niets naar Bollywood-films.

Gelukkig nieuwjaar allen.

volledigheidshalve: http://subjectivisten.nl/?p=6162 (het jaarlijstje)

laatste 2 films van 2016

Vinyl
'Often I dream about records that don't exist.' Gniffeldegniffel-film voor iedereen die ooit de neiging tot verzamelen vertoonde. (En welke kunstliefhebber doet dat nou niet?) Enige nadeeltje: ondanks dat Alan Zweig duidelijk waarschuwende bedoelingen heeft, roept zelfs zo'n 'anti'-film zin op. Ik wil ook al die lp's van Curtis... (Back to the World heb ik al.) 'Post-doc' dook ik prompt in een la, en vond mijn oude tapes terug. Gedurende Vinyl bezoekt Zweig tal van medeverzamelaars. Meestal mannen natuurlijk, van het eenzame, compulsieve soort. Stuk voor stuk fascinerende figuren in allerlei fasen van ontkenning en erkenning. De maker en zijn geïnterviewden hebben elkaar veel te vertellen, en schuwen de waarheid nergens. Beide partijen geven elkaar een hilarisch soort therapie. Vervangt de plaat de vrouw, of het kind? (Of allebei.) 'Do you ever think, you're just a sad guy who hated himself, and that's why you have all those records?' Verzamelen blijkt een soort fomo-experience. Niet langer geleid door muziek, maar door angst. In intermezzi lult Zweig tegen zichzelf, wat de docu wat narcistisch maakt en bovendien te lang. Dat past echter wel bij de overdadigheid. Bovendien, waar zie je een Jack Teagarden-specialist? 'Ik weet nu voor zo'n 40 jaar waar hij was.' Waar de verzamelaar uithangt weet ik ook. 'I'm looking for someplace to sit.'

Thunderbolt and Lightfoot
'Cleaner than a cat's ass.' Het debuut van Cimino (nog eentje die ging in 2016) poogt grappig te zijn. Meestal wil dat niet lukken. Melige geintjes en slapstick botsen met Cimino's ingebakken voorkeur voor grandeur. Wat dat betreft zou hij beter een western kunnen maken, waar de film eerst nog op hint. Eastwood stuntelt zich door een scene als priester (!), maar zijn houterigheid blijkt voor één keer functioneel. De oude donderstraal wordt al snel van de sokken geblazen door Jeff Bridges, die licht op de voeten, en akelig strak in seventies-broeken door de film banjert. De twee sluiten een partnership, en zakken in een pittoresk bootje af naar nieuwe avonturen. Liefst die van het seksistische soort. Twee Scarecrows op zoek naar 'funny money, credit, and speculation.' De oude schurk ziet wat de jongeling te wachten staat. And it ain't good. Vanaf het moment dat de goofy bad guys opdraven, verruilt het scenario echter het laatste beetje melancholie voor onzin. Ik peinsde of ik deze gozers nu eerder bij Bond of Bassie zou verwachten... Van deze vier sukkelaars valt het nauwelijks te geloven dat ze een heist gaan plegen. De leipe sequentie nét daarvoor is gelukkig zowaar echt leuk, en heel erg seventies. 'Well, we could all get jobs for a while'. Iedereen aan de slag. Een parade van ijscokarretjes. Bridges had zijn pistache ijsje al gulzig Freudiaans opgegeten.

Childhood of a Leader
'You will arrive at where you are headed.' De meeste films maken jammer genoeg geen gebruik van natuurlijk licht. Childhood of a Leader doet dat wel. De duisternis wordt dan echt donker. Het nachtelijk schimmenspel ingespannen turen. Het werkt perfect in dit lekker elitaire drama. In de aftiteling krijgt Musil een knikje, en de structuur van de film heeft wel wat van een TS Eliot-gedicht. (Ik moest opzoeken wat 'tantrum' ook alweer betekende....) Een oud Frans kasteel wordt vlak na de Eerste Wereldoorlog door een Amerikaans gezin in bezit genomen. Wij zijn 'Citoyens du monde' , zo leert het enige kind van zijn ongelukkige moeder. Vader voert namens president Wilson onderhandelingen met de wereldmachten. Hét moment dat WWII voorkomen had worden. Dankzij types als pa gebeurde dat niet. Hij wil 'realpolitik' en niet Wilson's naïeve humaniteit. 'Het gaat om de kool.' Soms knipoogt de parabel al te opzichtig naar het nu. Het best is de film wanneer het gezinsdrama zich ontvouwt in die lange en lege vertrekken. De vele zwartharige, bleke vrouwen geven onmiddellijk een grimmige victoriaanse vibe. En dan het zoontje. Intens engelachtig dwaalt hij tussen de diplomaten. The Fallen Idol met een sinistere twist. Verplichte kost voor fans van Scott Walker, die stevig uitpakt met spooky muziek. Nóg een gedistingeerd bonuspuntje.

Green Room
'What have I become!?' Een underground muzikant. Iedereen weet wat dat betekent. Voor 6 dollar en 3 man publiek spelen, en daar dan tóch koppig mee doorgaan. Gewoon, om het idee, én om het te zijn. Lekker interviews verchagrijnen, brotime in de tourbus, of teder samen op de fiets (een pracht-shot!). Elke dag wacht een nieuw avontuur. Dankzij dit muzikantenleventje slaagt Green Room met vlag en wimpel voor het altijd intrigerende 'normale' begin van een horror-film. Op pad langs fraaie cities on the hill, genieten vier punkmuzikanten al mokkend. 'You just ended this tour.' Een mislukte matinee-gig brengt ze een bijzonder goedmakertje. De promotor (heerlijk herkenbaar college fanboy) stuurt ze door, diep de bossen in. 'You have to dip down closer to Portland.' Daar begint de Deliverance-ellende met een moderne neo-twist. Tussen Fear en Obituary zorgt de synth-soundtrack alvast voor een fijn Monsters-sfeertje. De chaotische editing noemen we gewoon punk. En na al het keet schoppen zitten de punkers plots vast in een keet. Ze krijgen het echt benauwd, en in tegenstelling veel 'coole' horror-films vinden de personages het ook écht spannend. Zij zijn true (ik bedoel 'legit'!) en ze hebben al hun houtje-touwtje skills nodig. 'Later is better for time of death'. Ik gok trouwens dat de volgende films van regisseur Saulnier Red Rum en Yellow Skin gaan heten.

The Big Short
Dacht dat dit een beetje saai-degelijk drama zou zijn, maar nr.6 in de Ludo-lijst, wat is hier aan de hand? Heel frisse aanpak van de Hollywood moraalvertelling, dat komt allereerst door de post-JFK esthetiek die heel goed wordt ingezet (en ook een soort culturele inbedding geeft) met flink wat 4th wall uitleg omdat je anders als buitenstaander binnen 2 minuten de weg kwijt bent. Verder wat big guns die mooie personages neerzetten, Gossling ironisch nihilistisch, Bateman in zijn gebruikelijke method-stand, een onderdanige Pitt en vooral Steve Carell als verbeten moreel centrum dat elk moment uit elkaar dreigt te vallen. Goede sarcastische rewind conclusie ook.

Ik val bij "geld" meestal snel in slaap, zelfs al vind ik het op basis van een blurb interessant, maar The Big Short is heel goed te doen ja.

Hah, Vinyl, ik had iets gestuurd die jij op de langetermijnplanning had gezet maar wist niet meer wat. :)

ha! dat. heb er trouwens nog meer mensen blij gemaakt elders (echt die eerste helft van die film is zin voor zin zó quotable).

https://s.blogcdn.com/blog.moviefone.com/media/2011/05/vinyl-530.jpg

wat een plaatjes. en zo mág je ze helegaar niet stapelen.

re: The Big Short, inderdaad, die flitsende Stone-stijl en geen flauw einde, +1. :)

Ok ik ga dit weekend nog Vinyl kijken.

Die gast wil alle liedjes ter wereld verzamelen. :D

'I hope you take this in the spirit of friendship, but I am surprised you have a girlfriend'

:P

:)

Mænd & høns („Men & Chicken”)
Beetje vermoeiende gekkigheid. Rare mannetjes (met een reden die ik niet zal verklappen) maar ik kwam er maar moeilijk in.

Lo and Behold: Reveries of the Connected World
Herzog over diverse facetten van het internet, op zich een paar interessante stukken maar al met al onder de maat voor een Herzogdocumentaire.

De Surprise
Familieweekend
Keeping Up With The Joneses
Date Night
Allemaal romcoms, allemaal matig maar gered door enkele charmante hoofdrollen (een Hindi sprekende Verbaan, hippie van Houten, Gal Gadot, het duo Carrell/Fey) en mijn luie inborst op het moment van kijken. Date Night is een betere versie van Keeping Up … en de beste van het kwartet.

The Brood
Ook gek maar wel fascinerend door de subtext van een scheiding.

Όχθες („Riverbanks”)
Romance tussen een vrouw die vluchtelingen de grensrivier de Evros over helpt en een soldaat die aan de oever mijnen ruimt.

Sita Sings The Blues
De Indiase Ramayana op z’n New Yorks verweven met een persoonlijke relatie. Een erg leuke animatiefilm, misschien wat te bont in alle stijlen, maar overall gewoon heel charmant, niet in het minst door de talrijke liedjes van Annette Hanshaw.

Poesía sin fin
Jodorowsky wil vijf films maken en na La danza de la realidad nu deel twee. Moeders zingt weer en natuurlijk zijn er weer dwergen enzo, maar alle Jodorowskisms ten spijt vond ik het heel erg mooi, misschien ook omdat het voor mij de eerste Jodorowsky in de bios is. Het is veel persoonlijker dan El topo en The Holy Mountain.

The Snare
Horror die zich een beetje vertilt. Ze gaan voor sfeer maar je zit toch met een hoop vragen als „is er geen brandtrap?”. De telefoon doet het natuurlijk niet maar is het verder een hoop onuitgelegd raar wat willekeurig overkomt. De beeld- en geluidstaal is te cliché om er op een Rollin/Franco-manier mee weg te komen.

아가씨 („The Handmaiden”)
Ook al vermoeiend: veel te lang en nogal ingewikkeld, maar als ervaring wel een stuk boeiender dan The Snare.

Oh ja, en:

Boyhood
Beetje aankabbelend drama wat voor mijn gevoel vooral bijzonder is door de achtergrondinfomatie. Je moet wel een beetje lang wachten op die toch eigenlijk wel voordehandliggende eindconclusie. Jodorowsky doet dat poëtischer met mooiere plaatjes imo. :)

The Brood, brrrr!

The Reflecting Skin
'Asses burnt to a cinder.' Keiharde teksten, snoeiharde avonturen. The Reflecting Skin moet één van de grimmigste films met een jong hoofdpersonage zijn. Het (bijna) negenjarig menneke dartelt eerst nog door de uitgestorven graanlanden van ruraal Amerika. Voor zweempjes jeugdnostalgie hoef je hier echter niet te zijn. De zweep gaat erover. De boel staat continu op ontploffen. Van kattenkwaad tot onvoorstelbare ellende. Alle groten worden daarbij door het multi-talent Philip Ridley aangeroepen. Cynische volwassenen spreken op zijn Pinters. Vrome Dreyer-families staan erbij en kijken ernaar. En dit alles gefilmd in majestueuze Eisenstein-shots. 'Watching is nothing.' Het wuivende graan lijkt al snel een geabstraheerde zee van vlammen. Net als in Paper House grijpen de eenvoudige elementen perfect Freudiaans ineen. Maar waar Paper House nog voor de kracht van het kinderfantasie pleit – de laatste vluchtroute der magische verwerking – wordt die droom hier gruwelijk verstoord. Viggo Mortensen is de boodschapper van het noodlot. Hij geeft zijn broertje wat foto's. Aan tafel van hun ouderlijk huis kijkt de jongen naar de wonderlijke verzameling. Geweld, seks, en familie. Zie daar het recept voor de definitieve ontrafeling. Losing your religion. Een horrorfilm met symfonische kracht. En ergens zweemt het idee, bad karma in ruil voor de bom?

Tickled
De wonderlijke wereld van het internet. There's a place for everyone there. Van filmnerds tot fetisjisten. Maar is deze potentiële vrijplaats nu werkelijk vrij? Of heeft het geld óóok het internet alweer opgeslokt. Tickled laat een paradoxaal antwoord zien. De Nieuw-Zeelandse Louis Theroux (zelfde bril, zelfde schtick) ontdekt op een dag ergens op het web het fenomeen 'competitive endurance tickling'. Jonge gozers in sportoutfits die elkaar kietelen! Leuk voor een itempje van vijf minuten zou je denken (en je ziet het hém denken), maar na een voorzichtig voorstelrondje begint de regisseur wel heel vreemde mails te krijgen. De geoefende cinefiel ziet het aankomen, we're in for a Catfish-ride. Tickled doet daarmee ondanks alle twists weinig verrassends, die verrassende twists zíjn immers wat we verwachten, maar ondertussen kan de kijker lekker meedoen met raden naar de antwoorden. Mijn gokjes: een Scientology side event om ex-leden te shamen? Of toch een stukje gay healing? Na genoeg kietelen wil je waarschijnlijk geen mannenhand meer voelen. Ik zat mis. Gelukkig. Daardoor blijft Tickled boeien. Een parade van excentriekelingen prikelt de nieuwsgierigheid. Hoe dichter bij de ontrafeling hoe Freudiaanser het wordt. ' She was always afraid that he would get hurt.' Maar bovenal doet Tickled peinzen over de staat der rechtstaat en zelfs over dat gouwe ouwe kriebelende controlefenomeen.: God. Is die knakker niet net zo'n....

The Reflecting Skin! Die moet ik hoognodig nog eens kijken. Destijds viel hij een beetje tussen horrorwal en arthouseschip in, wat natuurlijk veel te verwarrend was. :)

zeker doen, bit of Cronenberg in there too.

La Tierra y la Sombra
'We will cut no more unless we get paid.' Tussen de rietsuikervelden van Colombia staat een laatste boerderij. De hele omgeving is al opgeslokt door agrarische productie. Een mechanisch rechte weg leidt naar de woning. Midden op die weg loopt een oude man, tot er een truck aankomt. Onrustig kijkt de man om. Bulderend nadert het gevaar, en vliegt voorbij. Schuilend tussen de ranken daalt het fijnstof op hem neer. Dust in the wind, al is die associatie echt veel te romantisch. Het tastbare (en tegelijkertijd bijzonder soundscape-achtige) La Tierra y la Sombra doet de kijker haast zelf hoesten. De omstandigheden snijden in alle opzichten. De oude man keert na jaren terug bij zijn proestende zoon, die als een mijnwerker (of E.T!) wegteert. Regisseur Acevedo vangt hun eerste familie-interacties in katholieke shots. Een heiligentafereeltje bij een bed. Hopen op de wederopstanding van het maankind. Een soort Stellet Licht, wellicht. Maar La Tierra blijft een grimmige handelingenfilm. Levens worden bijeengeveegd. De stof kan dan net zo magisch zweven als de kikkers in Magnolia. De gevolgen zijn heel wat heftiger. Een vlieger legt de laatste verbinding tussen bedompte aarde en het oneindige. De Colombiaanse Hazes had eerder al zijn weeklacht gezongen. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Plant-kwaadaardig.

Everybody Wants Some
'The wonderful world of college pussy is upon you.' Gepromoot als het officieuze vervolg op Dazed and Confused, geeft deze retro-Linklater vooral plezier wanneer je die classic razendsnel uit het hoofd zet. Everybody Wants Some doet nergens gelaagd of gecompliceerd, en weet wat iedereen wil. Onward, upward, and inward, ja? Op elk honk staat een nieuwe subcultuur gewillig te wachten. Hetzelfde in alle verscheidenheid. Toneelchicks met dominante fantasieën, cowgirls die altijd wel willen rijden, en bronstige honkbaljocks samenhokkend in vervallen huizen. Zij toeren lekker rond met die sterrenstatus onder de arm. Fluisterend... 'He's a baseball player.' De looks van de film moeten bewust ééndimensionaal zijn. Soms lijken de poppetjes gewoon Thunderbirds, zo gladjes. Het werkt toch. Alsof Wes Anderson in een melige bui een verslavende feromonenfantasie maakte. De pitchende hoofdrolspeler heeft wat van Matt Dillon, en hij sjouwt de muziek de film binnen. Zijn leven in een kratje lp's. The Sugar Hill Gang blijkt wederom onverslijtbaar, en klinkt beter dan alle Bruno Marsen van nu. Een tweede, erg flauwe pitcher komt uit het land van Napoleon Dynamite. Hun vele teammaten nemen daartussenin de bekende standjes in. Zoals alfamannetjes dat horen te doen. Les numero uno: ook met pool moet je gewoon stoten. 'What!? The bitchstick?!”

Hunt for the Wilderpeople
Australië en Nieuw-Zeeland, de ekte-ekte centra van de arthouse. Uit het laatste weer een film van Taika Waititi (Eagle vs Shark) die zelf een gastrolletje doet als een geflipte dominee. Maar de film behoort natuurlijk toe aan Julian Dennison en de goed geconserveerde Sam Neill. Verhaal is je standaard feel-good: moeilijke jongen ontmoet stugge oude oom, gaan samen op pad in de wildernis en raken langzaam aan elkaar gehecht, maar de gortdroge Nieuw-Zeelandse humor trekt het naar een zeer bevredigend niveau.

Blue Sunshine
Iemand postte de geweldige soundtrack op FB, dus die film wilde ik ook wel eens zien. Prima cult film, de verwilderde blik van Zalman King is vrij grappig maar het is zeker geen slechte film.

Hidden Figures
Het zou feel good moeten zijn, over empowerment van drie zwarte vrouwen, de rocket scientists van NASA. In deze tijden van die vreselijke "madamaggieniezegge" slachtofferrol van verongelijkte witte mannen is het helaas eerder bitter te zien waar we nu staan. Janelle Monáe (een van de hoofdrolspelers) kan nog blij zijn met iemand die juicht dat we in een film zwarte vrouwen als wetenschapper zien, ik vind het magertjes, na 50 jaar strijd voor civil rights.

Anomalisa
Needs more Catherine Keener, toch altijd de x-factor in die Kaufman films. Zo tegen het einde kon ik niet aan de, ik geef het toe, makkelijke conclusie ontkomen dat wanneer dit geen animatie was geweest het gewoon een hele matige, trage film is. Wellicht is dat de meta-grap? De animatie ziet er lekker arty, quasi-Sovjet uit en geeft ruimte voor die rare gezichtstrekken (het masker), maar daar had die film echt over moeten gaan. Nu blijft het een beetje gerommel in de marge met een voorspelbare afloop na de vrij leuke nacht.

Brimstone
Als je erin gaat met de instelling dat het een b-film is kan je door het excessieve geweld, de karikaturale karakters en de toch wel misogyne trekjes (ondanks de luidruchtige emancipatoire boodschap) heenkijken. Die Holkenborg voor de muziek was toch een slechte keus, mijn vooroordelen bevestigd met zijn nogal generieke "pomp". Maar ondanks al die kanttekeningen heb ik mij uiteindelijk toch best wel vermaakt.

Cube
'Holy cats. Holy, holy cats.' Regisseur Vincenzo Natali zal de 'escape room' vast niet uitgevonden hebben, maar ik denk dat zijn cultklassieker wel een grote rol speelde in de popularisering ervan. De simpelste horror-trope (vastzitten in een kleine ruimte) maximaal uitgebuit, nog een paar jaar vóór Fermat's Room. Wiskunde speelt ook in Cube een rol, al gaat het hier toch vooral om de fysieke ervaring, het pure gevaar. Eigenlijk piekt de film daarin te vroeg. Hét moneyshot van de film verschijnt al in minuut drie, nog voordat iemand wat zegt. Kwesties van timing daargelaten, is het wel een binnenkomer van jewelste. Hoe een kijkdoos zich tegen je keert. Het geld zit in de looks van het mechanische doolhof. Soms bijna pittoresk in het horror vacui. Vreemde patronen en merkwaardige belichting zorgen voor een paar klasse-shots. De acteurs die ín de 'attractie' belanden hebben helaas minder niveau. Van een betekenisvolle dialoog komt het in de chaos nooit. (Daar maakte Natali in opvolger Nothing iets meer tijd voor.) Nu staan óf hangen de pooppetjes vooral tegen elkaar te schreeuwen. Pas met de entree van de raadselachtige 'auti' boy krijgt de film verbaal de juiste vervreemding, passend bij de Kafkaeske locatie. Alle anderen schakelen ook een tijdje bij in gekte. 'An hour is as long as I say..' En de auti, hij heeft hét woord. 'Astronomical.'

HyperNormalisation
'Is this the way reality really is?' Drie uur zonder zuurstof buiten de bubble. Zo scherp, zo ontmoedigend. Gelukkig had Erich Fromm me al een beetje voorbereid. Net begonnen in To Have or To Be, valt het op hoezeer beide 'verhalen' in elkaar grijpen. Dat maakt het enkel pijnlijker. Al zo'n jaar of veertig stapt de mensheid dus verdwaasd rond in een apathische doem-stemming. No alternative. Zelfs de aanslagen waar 'we' tegenwoordig zenuwachtig van worden, bereikten al in de jaren tachtig de vliegvelden van Rome en Wenen. Waar blijft het nieuwe idee? Wellicht dat Fromm het weet, met zijn Zijn-maatschappij. Curtis geeft intussen flits-shocktherapie. Stipt aan en associeert. 'The banks just stopped.' Hij praat er met een licht-ironische ondertoon over, en doet dan aan Laurie Anderson denken. 'Only an expert can deal with the problem.' Post-truth creëren spin doctors de hyperrealiteit, waar niets er meer toe doet. En zeker de expert niet. Het lijkt een kwestie van tijd tot 'echte' dictators het Westen zullen regeren, onder het mom van eenheid en focus. Trump is de 'politicus' die moderne mensheid verdient (ik tikte eerst zeer terecht 'verzint'). All façade, net als imaginary villain Khadaffi. Laat de hel dan toch maar bestaan, zodat Blair erin kan rotten. Ik zoek mijn knuffels wel in Walkabout-fragmenten en muziek. 'Dream baby dream, forever.'

Under the Shadow
'People can convince themselves anything's real, if they want to.' Zo! HyperNormalized gaf de perfecte voorzet voor dit Iraanse horror-meestwerkje. Beide films delen de ayatollah én Jane Fonda. In Under the Shadow heerst de Iran-Irak oorlog. De martelaren raken bevangen door fanatisme. Een verwesterde moeder vlucht thuis in Teheran in een ander fundament. De workout van Jane Fonda. Op straat mag ze zichzelf niet meer zijn. Binnenshuis gaat het echter ook mis. Terwijl de bommen vallen, en pa richting front moet, steken knappe moeder en dikkige dochter elkaar aan in hun ongeluk. Ongemakkelijk verbonden. Het wordt al snel doodeng. Een flits van Abu Ghraib in een keuken-hoek. Deuren die klapperen, de wind die blaast als een spook. Van je eigen huis een spookhuis maken, lijkt me ook niet moeilijk in een oorlog. Zeker als je consequent bang moet zijn voor buiten. Zoiets begint naar binnen te sijpelen. How many times have I told you not to say we have a VCR, in front of a stranger?' Met de spanning stijgen de ongemakken. Het fysieke en het mentale beginnen door elkaar te lopen, wat mij betreft altijd hét recept voor goede horror. En natuurlijk prikkelt dat Coraline-tintje. Kan ik mijn moeder vertrouwen? 'Het is oké, ik ben een dokter.' Het eindigt daar waar mama je instopt. Onder de dekens. Warm én donker. 'Dead people can't dream'.

wéér Holkenborg, damn. Dat lijkt me geen Morricone :P

Nee, hij doet wat Morricone al lang gedaan heeft in een alles verdovende laag van reverb en "normalisation" (zo'n filter wat alle oneffenheiden en pieken uit je geluid haalt).

ook een soort hypernormalisation.

verbandjes met films en nieuws zijn altijd 'geinig', dus ik hoop dat de school in Den Bosch, samen Monsieur Lazhar gaat kijken. (en misschien dat een Syrische vluchteling voor Monsieur Lazhar kan spelen)

Omar, ik vond Rogue One een zware teleurstelling. Nu ja, nooit echt een fangirl geweest (maar hou er wel van.)
Nocturnal Animals daarentegen: mega. Tom Ford kan niet verkeerd doen.

Mijn beide dochters, toch wel liefhebbers van Star Wars zijn gewoon in slaap gevallen tijdens Rogue One en dat in 100 dB IMAX theater. Daar kan geen geschreven kritiek tegenop.

Uw dochters hebben goeie smaak. Ha. De mijne zijn zot van Titanic. Ik ben bezig met de nodige papieren. Ja, onterven want, ook al komen ze uit mijn buik, ik weiger hen een cent te geven na deze zonde. ;-)

ze lopen vooruit op de aankomende retro-hipheid van Titanic! (dat kan niet langer meer duren, lijkt me).

Urgh, ik pas liever. Lol

gheh. me too.

Divines
'He eyed you up like a Big Mac during Ramadan.' Zou de titel Divines een cynische verwijzing naar Intouchables zijn, of zoek ik het nu te ver? We duiken in elk geval de voorsteden in met de 'schoffies'. Zij willen zich ook best dansend richting rijkdom opwerken. 'Money, money, money!'. In een knallende scene gaat een Roma-meisje tekeer op school. Alle frustraties van de banlieu komen eruit. Nooit een betere kans krijgen dan receptionist worden... Alsof je daarmee die banlieu uítkomt. De woonsituatie van het meisje is eigenlijk nog een stuk slechter dan de flatgebouwen. Een 'kampje' met provisorisch sanitair, waar zelfs sjoemele drugsdealers om lachen. Toch weet de krullenbol zich samen met haar Afrikaanse moslim-vriendinnetje overal te vermaken. Divines toont een diepgaande kennis van de wereld der krochten en gangetjes, veel meer dan het verwante Black. Girlhood-potentie schittert zelfs aan de horizon. Maar net als een indringende karakterstudie op poten staat, volgen er wat voor de hand liggende, filmische spektakel-episoden. Het goedbedoelde antiracisme pakt bijna racistisch uit. Zo melodramatisch dat het wellicht toch als een trapje richting tearjerker Intouchables moest dienen. Wél blijft de wisecrackende vriendschap tussen de twee meisjes innig. Dunya en Desi, zonder witte Desi. Maar met Dounia. 'Crickets zijn de future, Bics are shit!'

Mysterious Object at Noon
'I just made it up in an instant.' De Thaise SRV komt langs met de dagelijkse portie cinema verité. Alhoewel, verité. In die universele arthouse-taal (mede mogelijk gemaakt door Hubert Bals) laat Weerasethakul de fictie aan de non-fictie. Visverkopers worden verhalenvertellers. Anderen mogen daar weer op voortborduren. 'What else can I tell you, real or fake?' Soms zijn de episoden tragisch, vaker plagerig, en altijd lekker mal. 'Api' slaagt in tachtig minuten waar Gomes vorig jaar – in een verder zeer vergelijkbare set-up – vele uren voor nodig had. Via associaties naar de staat van een land. Het deed me soms denken aan een surreële versie van A Man Vanishes. Minus de detective, maar mét het mysterie. Het buitenaardse en de geesten zijn in Thailand nooit ver weg Een tijger kan véél betekenen. Een en ander echt proberen te 'snappen' lijkt me verder zinloos. Hoezeer de geïnterviewden ook proberen de tekst van de anderen te verklaren! Bovenal heerst hier het cinemagische plezier van het verzinnen. Dronken lol, schattige gebarentaal en natuurlijk heel wat meta-gemopper. 'Leuk idee, maar het lijkt wel een spel, waar is het script!?' In de mooiste sequentie brengt een dorpsgezelschap een van de eerdere passages op het toneel, begeleid door een reuze-'melodica'. 'I am nothing but an ant trying to protect a mango tree.' Geestverruimend.