Filmforum

'I hope you take this in the spirit of friendship, but I am surprised you have a girlfriend'

:P

:)

Mænd & høns („Men & Chicken”)
Beetje vermoeiende gekkigheid. Rare mannetjes (met een reden die ik niet zal verklappen) maar ik kwam er maar moeilijk in.

Lo and Behold: Reveries of the Connected World
Herzog over diverse facetten van het internet, op zich een paar interessante stukken maar al met al onder de maat voor een Herzogdocumentaire.

De Surprise
Familieweekend
Keeping Up With The Joneses
Date Night
Allemaal romcoms, allemaal matig maar gered door enkele charmante hoofdrollen (een Hindi sprekende Verbaan, hippie van Houten, Gal Gadot, het duo Carrell/Fey) en mijn luie inborst op het moment van kijken. Date Night is een betere versie van Keeping Up … en de beste van het kwartet.

The Brood
Ook gek maar wel fascinerend door de subtext van een scheiding.

Όχθες („Riverbanks”)
Romance tussen een vrouw die vluchtelingen de grensrivier de Evros over helpt en een soldaat die aan de oever mijnen ruimt.

Sita Sings The Blues
De Indiase Ramayana op z’n New Yorks verweven met een persoonlijke relatie. Een erg leuke animatiefilm, misschien wat te bont in alle stijlen, maar overall gewoon heel charmant, niet in het minst door de talrijke liedjes van Annette Hanshaw.

Poesía sin fin
Jodorowsky wil vijf films maken en na La danza de la realidad nu deel twee. Moeders zingt weer en natuurlijk zijn er weer dwergen enzo, maar alle Jodorowskisms ten spijt vond ik het heel erg mooi, misschien ook omdat het voor mij de eerste Jodorowsky in de bios is. Het is veel persoonlijker dan El topo en The Holy Mountain.

The Snare
Horror die zich een beetje vertilt. Ze gaan voor sfeer maar je zit toch met een hoop vragen als „is er geen brandtrap?”. De telefoon doet het natuurlijk niet maar is het verder een hoop onuitgelegd raar wat willekeurig overkomt. De beeld- en geluidstaal is te cliché om er op een Rollin/Franco-manier mee weg te komen.

아가씨 („The Handmaiden”)
Ook al vermoeiend: veel te lang en nogal ingewikkeld, maar als ervaring wel een stuk boeiender dan The Snare.

Oh ja, en:

Boyhood
Beetje aankabbelend drama wat voor mijn gevoel vooral bijzonder is door de achtergrondinfomatie. Je moet wel een beetje lang wachten op die toch eigenlijk wel voordehandliggende eindconclusie. Jodorowsky doet dat poëtischer met mooiere plaatjes imo. :)

The Brood, brrrr!

The Reflecting Skin
'Asses burnt to a cinder.' Keiharde teksten, snoeiharde avonturen. The Reflecting Skin moet één van de grimmigste films met een jong hoofdpersonage zijn. Het (bijna) negenjarig menneke dartelt eerst nog door de uitgestorven graanlanden van ruraal Amerika. Voor zweempjes jeugdnostalgie hoef je hier echter niet te zijn. De zweep gaat erover. De boel staat continu op ontploffen. Van kattenkwaad tot onvoorstelbare ellende. Alle groten worden daarbij door het multi-talent Philip Ridley aangeroepen. Cynische volwassenen spreken op zijn Pinters. Vrome Dreyer-families staan erbij en kijken ernaar. En dit alles gefilmd in majestueuze Eisenstein-shots. 'Watching is nothing.' Het wuivende graan lijkt al snel een geabstraheerde zee van vlammen. Net als in Paper House grijpen de eenvoudige elementen perfect Freudiaans ineen. Maar waar Paper House nog voor de kracht van het kinderfantasie pleit – de laatste vluchtroute der magische verwerking – wordt die droom hier gruwelijk verstoord. Viggo Mortensen is de boodschapper van het noodlot. Hij geeft zijn broertje wat foto's. Aan tafel van hun ouderlijk huis kijkt de jongen naar de wonderlijke verzameling. Geweld, seks, en familie. Zie daar het recept voor de definitieve ontrafeling. Losing your religion. Een horrorfilm met symfonische kracht. En ergens zweemt het idee, bad karma in ruil voor de bom?

Tickled
De wonderlijke wereld van het internet. There's a place for everyone there. Van filmnerds tot fetisjisten. Maar is deze potentiële vrijplaats nu werkelijk vrij? Of heeft het geld óóok het internet alweer opgeslokt. Tickled laat een paradoxaal antwoord zien. De Nieuw-Zeelandse Louis Theroux (zelfde bril, zelfde schtick) ontdekt op een dag ergens op het web het fenomeen 'competitive endurance tickling'. Jonge gozers in sportoutfits die elkaar kietelen! Leuk voor een itempje van vijf minuten zou je denken (en je ziet het hém denken), maar na een voorzichtig voorstelrondje begint de regisseur wel heel vreemde mails te krijgen. De geoefende cinefiel ziet het aankomen, we're in for a Catfish-ride. Tickled doet daarmee ondanks alle twists weinig verrassends, die verrassende twists zíjn immers wat we verwachten, maar ondertussen kan de kijker lekker meedoen met raden naar de antwoorden. Mijn gokjes: een Scientology side event om ex-leden te shamen? Of toch een stukje gay healing? Na genoeg kietelen wil je waarschijnlijk geen mannenhand meer voelen. Ik zat mis. Gelukkig. Daardoor blijft Tickled boeien. Een parade van excentriekelingen prikelt de nieuwsgierigheid. Hoe dichter bij de ontrafeling hoe Freudiaanser het wordt. ' She was always afraid that he would get hurt.' Maar bovenal doet Tickled peinzen over de staat der rechtstaat en zelfs over dat gouwe ouwe kriebelende controlefenomeen.: God. Is die knakker niet net zo'n....

The Reflecting Skin! Die moet ik hoognodig nog eens kijken. Destijds viel hij een beetje tussen horrorwal en arthouseschip in, wat natuurlijk veel te verwarrend was. :)

zeker doen, bit of Cronenberg in there too.

La Tierra y la Sombra
'We will cut no more unless we get paid.' Tussen de rietsuikervelden van Colombia staat een laatste boerderij. De hele omgeving is al opgeslokt door agrarische productie. Een mechanisch rechte weg leidt naar de woning. Midden op die weg loopt een oude man, tot er een truck aankomt. Onrustig kijkt de man om. Bulderend nadert het gevaar, en vliegt voorbij. Schuilend tussen de ranken daalt het fijnstof op hem neer. Dust in the wind, al is die associatie echt veel te romantisch. Het tastbare (en tegelijkertijd bijzonder soundscape-achtige) La Tierra y la Sombra doet de kijker haast zelf hoesten. De omstandigheden snijden in alle opzichten. De oude man keert na jaren terug bij zijn proestende zoon, die als een mijnwerker (of E.T!) wegteert. Regisseur Acevedo vangt hun eerste familie-interacties in katholieke shots. Een heiligentafereeltje bij een bed. Hopen op de wederopstanding van het maankind. Een soort Stellet Licht, wellicht. Maar La Tierra blijft een grimmige handelingenfilm. Levens worden bijeengeveegd. De stof kan dan net zo magisch zweven als de kikkers in Magnolia. De gevolgen zijn heel wat heftiger. Een vlieger legt de laatste verbinding tussen bedompte aarde en het oneindige. De Colombiaanse Hazes had eerder al zijn weeklacht gezongen. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Plant-kwaadaardig.

Everybody Wants Some
'The wonderful world of college pussy is upon you.' Gepromoot als het officieuze vervolg op Dazed and Confused, geeft deze retro-Linklater vooral plezier wanneer je die classic razendsnel uit het hoofd zet. Everybody Wants Some doet nergens gelaagd of gecompliceerd, en weet wat iedereen wil. Onward, upward, and inward, ja? Op elk honk staat een nieuwe subcultuur gewillig te wachten. Hetzelfde in alle verscheidenheid. Toneelchicks met dominante fantasieën, cowgirls die altijd wel willen rijden, en bronstige honkbaljocks samenhokkend in vervallen huizen. Zij toeren lekker rond met die sterrenstatus onder de arm. Fluisterend... 'He's a baseball player.' De looks van de film moeten bewust ééndimensionaal zijn. Soms lijken de poppetjes gewoon Thunderbirds, zo gladjes. Het werkt toch. Alsof Wes Anderson in een melige bui een verslavende feromonenfantasie maakte. De pitchende hoofdrolspeler heeft wat van Matt Dillon, en hij sjouwt de muziek de film binnen. Zijn leven in een kratje lp's. The Sugar Hill Gang blijkt wederom onverslijtbaar, en klinkt beter dan alle Bruno Marsen van nu. Een tweede, erg flauwe pitcher komt uit het land van Napoleon Dynamite. Hun vele teammaten nemen daartussenin de bekende standjes in. Zoals alfamannetjes dat horen te doen. Les numero uno: ook met pool moet je gewoon stoten. 'What!? The bitchstick?!”

Hunt for the Wilderpeople
Australië en Nieuw-Zeeland, de ekte-ekte centra van de arthouse. Uit het laatste weer een film van Taika Waititi (Eagle vs Shark) die zelf een gastrolletje doet als een geflipte dominee. Maar de film behoort natuurlijk toe aan Julian Dennison en de goed geconserveerde Sam Neill. Verhaal is je standaard feel-good: moeilijke jongen ontmoet stugge oude oom, gaan samen op pad in de wildernis en raken langzaam aan elkaar gehecht, maar de gortdroge Nieuw-Zeelandse humor trekt het naar een zeer bevredigend niveau.

Blue Sunshine
Iemand postte de geweldige soundtrack op FB, dus die film wilde ik ook wel eens zien. Prima cult film, de verwilderde blik van Zalman King is vrij grappig maar het is zeker geen slechte film.

Hidden Figures
Het zou feel good moeten zijn, over empowerment van drie zwarte vrouwen, de rocket scientists van NASA. In deze tijden van die vreselijke "madamaggieniezegge" slachtofferrol van verongelijkte witte mannen is het helaas eerder bitter te zien waar we nu staan. Janelle Monáe (een van de hoofdrolspelers) kan nog blij zijn met iemand die juicht dat we in een film zwarte vrouwen als wetenschapper zien, ik vind het magertjes, na 50 jaar strijd voor civil rights.

Anomalisa
Needs more Catherine Keener, toch altijd de x-factor in die Kaufman films. Zo tegen het einde kon ik niet aan de, ik geef het toe, makkelijke conclusie ontkomen dat wanneer dit geen animatie was geweest het gewoon een hele matige, trage film is. Wellicht is dat de meta-grap? De animatie ziet er lekker arty, quasi-Sovjet uit en geeft ruimte voor die rare gezichtstrekken (het masker), maar daar had die film echt over moeten gaan. Nu blijft het een beetje gerommel in de marge met een voorspelbare afloop na de vrij leuke nacht.

Brimstone
Als je erin gaat met de instelling dat het een b-film is kan je door het excessieve geweld, de karikaturale karakters en de toch wel misogyne trekjes (ondanks de luidruchtige emancipatoire boodschap) heenkijken. Die Holkenborg voor de muziek was toch een slechte keus, mijn vooroordelen bevestigd met zijn nogal generieke "pomp". Maar ondanks al die kanttekeningen heb ik mij uiteindelijk toch best wel vermaakt.

Cube
'Holy cats. Holy, holy cats.' Regisseur Vincenzo Natali zal de 'escape room' vast niet uitgevonden hebben, maar ik denk dat zijn cultklassieker wel een grote rol speelde in de popularisering ervan. De simpelste horror-trope (vastzitten in een kleine ruimte) maximaal uitgebuit, nog een paar jaar vóór Fermat's Room. Wiskunde speelt ook in Cube een rol, al gaat het hier toch vooral om de fysieke ervaring, het pure gevaar. Eigenlijk piekt de film daarin te vroeg. Hét moneyshot van de film verschijnt al in minuut drie, nog voordat iemand wat zegt. Kwesties van timing daargelaten, is het wel een binnenkomer van jewelste. Hoe een kijkdoos zich tegen je keert. Het geld zit in de looks van het mechanische doolhof. Soms bijna pittoresk in het horror vacui. Vreemde patronen en merkwaardige belichting zorgen voor een paar klasse-shots. De acteurs die ín de 'attractie' belanden hebben helaas minder niveau. Van een betekenisvolle dialoog komt het in de chaos nooit. (Daar maakte Natali in opvolger Nothing iets meer tijd voor.) Nu staan óf hangen de pooppetjes vooral tegen elkaar te schreeuwen. Pas met de entree van de raadselachtige 'auti' boy krijgt de film verbaal de juiste vervreemding, passend bij de Kafkaeske locatie. Alle anderen schakelen ook een tijdje bij in gekte. 'An hour is as long as I say..' En de auti, hij heeft hét woord. 'Astronomical.'

HyperNormalisation
'Is this the way reality really is?' Drie uur zonder zuurstof buiten de bubble. Zo scherp, zo ontmoedigend. Gelukkig had Erich Fromm me al een beetje voorbereid. Net begonnen in To Have or To Be, valt het op hoezeer beide 'verhalen' in elkaar grijpen. Dat maakt het enkel pijnlijker. Al zo'n jaar of veertig stapt de mensheid dus verdwaasd rond in een apathische doem-stemming. No alternative. Zelfs de aanslagen waar 'we' tegenwoordig zenuwachtig van worden, bereikten al in de jaren tachtig de vliegvelden van Rome en Wenen. Waar blijft het nieuwe idee? Wellicht dat Fromm het weet, met zijn Zijn-maatschappij. Curtis geeft intussen flits-shocktherapie. Stipt aan en associeert. 'The banks just stopped.' Hij praat er met een licht-ironische ondertoon over, en doet dan aan Laurie Anderson denken. 'Only an expert can deal with the problem.' Post-truth creëren spin doctors de hyperrealiteit, waar niets er meer toe doet. En zeker de expert niet. Het lijkt een kwestie van tijd tot 'echte' dictators het Westen zullen regeren, onder het mom van eenheid en focus. Trump is de 'politicus' die moderne mensheid verdient (ik tikte eerst zeer terecht 'verzint'). All façade, net als imaginary villain Khadaffi. Laat de hel dan toch maar bestaan, zodat Blair erin kan rotten. Ik zoek mijn knuffels wel in Walkabout-fragmenten en muziek. 'Dream baby dream, forever.'

Under the Shadow
'People can convince themselves anything's real, if they want to.' Zo! HyperNormalized gaf de perfecte voorzet voor dit Iraanse horror-meestwerkje. Beide films delen de ayatollah én Jane Fonda. In Under the Shadow heerst de Iran-Irak oorlog. De martelaren raken bevangen door fanatisme. Een verwesterde moeder vlucht thuis in Teheran in een ander fundament. De workout van Jane Fonda. Op straat mag ze zichzelf niet meer zijn. Binnenshuis gaat het echter ook mis. Terwijl de bommen vallen, en pa richting front moet, steken knappe moeder en dikkige dochter elkaar aan in hun ongeluk. Ongemakkelijk verbonden. Het wordt al snel doodeng. Een flits van Abu Ghraib in een keuken-hoek. Deuren die klapperen, de wind die blaast als een spook. Van je eigen huis een spookhuis maken, lijkt me ook niet moeilijk in een oorlog. Zeker als je consequent bang moet zijn voor buiten. Zoiets begint naar binnen te sijpelen. How many times have I told you not to say we have a VCR, in front of a stranger?' Met de spanning stijgen de ongemakken. Het fysieke en het mentale beginnen door elkaar te lopen, wat mij betreft altijd hét recept voor goede horror. En natuurlijk prikkelt dat Coraline-tintje. Kan ik mijn moeder vertrouwen? 'Het is oké, ik ben een dokter.' Het eindigt daar waar mama je instopt. Onder de dekens. Warm én donker. 'Dead people can't dream'.

wéér Holkenborg, damn. Dat lijkt me geen Morricone :P

Nee, hij doet wat Morricone al lang gedaan heeft in een alles verdovende laag van reverb en "normalisation" (zo'n filter wat alle oneffenheiden en pieken uit je geluid haalt).

ook een soort hypernormalisation.

verbandjes met films en nieuws zijn altijd 'geinig', dus ik hoop dat de school in Den Bosch, samen Monsieur Lazhar gaat kijken. (en misschien dat een Syrische vluchteling voor Monsieur Lazhar kan spelen)

Omar, ik vond Rogue One een zware teleurstelling. Nu ja, nooit echt een fangirl geweest (maar hou er wel van.)
Nocturnal Animals daarentegen: mega. Tom Ford kan niet verkeerd doen.

Mijn beide dochters, toch wel liefhebbers van Star Wars zijn gewoon in slaap gevallen tijdens Rogue One en dat in 100 dB IMAX theater. Daar kan geen geschreven kritiek tegenop.

Uw dochters hebben goeie smaak. Ha. De mijne zijn zot van Titanic. Ik ben bezig met de nodige papieren. Ja, onterven want, ook al komen ze uit mijn buik, ik weiger hen een cent te geven na deze zonde. ;-)

ze lopen vooruit op de aankomende retro-hipheid van Titanic! (dat kan niet langer meer duren, lijkt me).

Urgh, ik pas liever. Lol

gheh. me too.

Divines
'He eyed you up like a Big Mac during Ramadan.' Zou de titel Divines een cynische verwijzing naar Intouchables zijn, of zoek ik het nu te ver? We duiken in elk geval de voorsteden in met de 'schoffies'. Zij willen zich ook best dansend richting rijkdom opwerken. 'Money, money, money!'. In een knallende scene gaat een Roma-meisje tekeer op school. Alle frustraties van de banlieu komen eruit. Nooit een betere kans krijgen dan receptionist worden... Alsof je daarmee die banlieu uítkomt. De woonsituatie van het meisje is eigenlijk nog een stuk slechter dan de flatgebouwen. Een 'kampje' met provisorisch sanitair, waar zelfs sjoemele drugsdealers om lachen. Toch weet de krullenbol zich samen met haar Afrikaanse moslim-vriendinnetje overal te vermaken. Divines toont een diepgaande kennis van de wereld der krochten en gangetjes, veel meer dan het verwante Black. Girlhood-potentie schittert zelfs aan de horizon. Maar net als een indringende karakterstudie op poten staat, volgen er wat voor de hand liggende, filmische spektakel-episoden. Het goedbedoelde antiracisme pakt bijna racistisch uit. Zo melodramatisch dat het wellicht toch als een trapje richting tearjerker Intouchables moest dienen. Wél blijft de wisecrackende vriendschap tussen de twee meisjes innig. Dunya en Desi, zonder witte Desi. Maar met Dounia. 'Crickets zijn de future, Bics are shit!'

Mysterious Object at Noon
'I just made it up in an instant.' De Thaise SRV komt langs met de dagelijkse portie cinema verité. Alhoewel, verité. In die universele arthouse-taal (mede mogelijk gemaakt door Hubert Bals) laat Weerasethakul de fictie aan de non-fictie. Visverkopers worden verhalenvertellers. Anderen mogen daar weer op voortborduren. 'What else can I tell you, real or fake?' Soms zijn de episoden tragisch, vaker plagerig, en altijd lekker mal. 'Api' slaagt in tachtig minuten waar Gomes vorig jaar – in een verder zeer vergelijkbare set-up – vele uren voor nodig had. Via associaties naar de staat van een land. Het deed me soms denken aan een surreële versie van A Man Vanishes. Minus de detective, maar mét het mysterie. Het buitenaardse en de geesten zijn in Thailand nooit ver weg Een tijger kan véél betekenen. Een en ander echt proberen te 'snappen' lijkt me verder zinloos. Hoezeer de geïnterviewden ook proberen de tekst van de anderen te verklaren! Bovenal heerst hier het cinemagische plezier van het verzinnen. Dronken lol, schattige gebarentaal en natuurlijk heel wat meta-gemopper. 'Leuk idee, maar het lijkt wel een spel, waar is het script!?' In de mooiste sequentie brengt een dorpsgezelschap een van de eerdere passages op het toneel, begeleid door een reuze-'melodica'. 'I am nothing but an ant trying to protect a mango tree.' Geestverruimend.

Curb Your Enthusiasm
Nog niet helemaal klaar, maar why did I sleep on this?. Via de Nederlandse ripoff Jeuk, wat ik mettertijd toch wel ben gaan waarderen, toch bij het origineel gekomen. Erg grappig.

Footloose
Destijds niet gezien. Films over dansen...beh. Bovendien was het helemaal niet zo'n grote hit. Hoe dan ook, het is weer Hollywood vakwerk, met mooie shots, typische jaren tachtig foefjes en zowaar een echte meme-gif (Bacon met die glitters). De film lijkt niet helemaal in balans, wil ergens toch een soort bromance zijn en met enige tegenzin Bacon met Singer koppelen ipv Nice Guy Eddie in zijn jonge jaren. Wat me nog het meest opviel/meeviel: Jon Lithgow als gepijnigde dominee die zowaar echt ergens mee worstelt in plaats van de eendimensionale slechterik te doen.

Films over dansen...beh + 1

He is particularly attached to scenes in which men teach women how to play musical instruments, explain music to them, or play music for them.

Dodelijke opmerking uit deze scherpe kritiek. Ik zie me niet snel een film van die gast kijken.

El orfanato
De Spaanse horrorfilm doet het goed maar El orfanato mist net iets om het echt memorabel te maken. Sfeer genoeg: oud weeshuis, de stranden van Asturias met die onvoorspelbare grotten, beetje paranormal activity is ook altijd goed voor de kriebels. Het wordt echter nooit echt meer dan okay, zelfs de non-metafysische twist kan daar iets aan veranderen. Dit horror subgenre moet hoognodig weer een paar decennia in de koelkast. Geen seks, Ludo, ik was ook verbaasd.

Grappig, die reviewer van interpreteert Whiplash zoals ik (misbruik lijkt nodig om jezelf te overstijgen, en dat wordt gevierd), een vriend van me ziet het juist als aanklacht omdat de leraar én de leerling uiteindelijk met lege handen zitten (je kan wel lekker roffelen maar je relaties enzo zijn naar de knoppen).

Geen seks, Ludo, ik was ook verbaasd.

:D komt in deel 2 misschien.

La Mansplain Land

ik moet 'm nog zien, maar kwam er pas laatst achter dat Chazelle ook de man is achter het charmante Guy and Madeline on a Park Bench, dat dan weer wel :)

maar La La Land had dus volgens Joyce Roodnat meegekund in mijn cinematigheden blokje Cafe Society/Trumbo/Hail Caesar

misschien dat Trump Hollywood goed pissig krijgt, en dat ze dan de seventies gaan emuleren...

Een remake van Taxi Driver met een gedigitaliseerde De Niro. :(

부산행 (Train To Busan)
Hele aardige Koreaanse zombieflick. De zombies zijn een razende horde (ja, ze rennen) en doordat het in een rijdende trein afspeelt is nog wat extra akelig.

The Reflecting Skin
Wat Ludo zegt, niet veel aan toe te voegen.

Moonlight
Mooi drama al was het ook weer niet zo indrukwekkend als alle hyperbool doet hopen/vermoeden. Maar evengoed mooi.

Net The Piano Teacher gezien. 16 jaar te laat. Waarom wachtte ik zo lang? Freud mag het weten want
1 obsessie met Haneke
2 ik hou van brutale schoonheid
3 Lacan? Freud? Ja graaaaag. Ze vermeldt zelfs Adorno.
Dus, ja, ik vind een prachtfilm. Even goed als The White Ribbon, Caché en Funny Games. Nu nog Amour zien.

Amour vind ik de minste van dat rijtje …

(The Piano Teacher moet ik nog zien …)

Amoour was een beetje middle of the road voor Haneke

wat betreft Haneke tips, citeer ik even mezelluf

Vanaf nu houd ik definitief staande dat de glaciation trilogy Haneke's beste werk is. Der Siebente Kontinent, Benny's Video en 71 Fragmente zijn Haneke's meest Oostenrijkse films, en ze vormen tezamen een onwaarschijnlijk beklemmend tijdsbeeld van het breukvlak '80/'90

ik ben geen IFFR ganger, maar als er mensen gaan, ben benieuwd naar de highlights!

A Bigger Splash
'A can of trash. Human evolution in the key of C.' Ergens tussen stijlvol en over the top trommelt dit rockster-melodrama. Het muzikale tintje werkt zéker. Binnen twee minuten schetst de film de perfecte decadentie. Van stadionrock naar naakt lummelen op een micro-beach te Lampedusa. Tilda Swinton is de grote ster, en dat geloof ik meteen. Ze heeft de onverbiddelijke Bowie-factor. De zangeres neemt haar brede puppy Mattias Schoenaerts mee, die desolaat door zijn zonnebril naar de wereld staart. (In een typerend chique shot zien we de wereld ook even in die grijze blues-tinten.) Geen Chris Martin-colors voor hem. Het koppel draait mijn favoriete Captain Beefheart-song, en alles lijkt klaar voor een intiem relatiedrama. Stilletjes aan de wandel zoals Alle Anderen. Maar dan komt Ralph Fiennes de film binnenstormen. En hij neemt de boel totáál over. Aanstekelijk irritant, 'he's a bum' uit de Wilson en Nilsson-categorie. Met een bloedmooie dochter bovendien. Het gezamenlijke verleden wordt in consequent onhandig getimede flashbacks toegelicht. Leuker is de film wanneeer Fiennes de Stones een manische ode geeft. (Het blijft een kutband) De muziek verwaterd daarna, en ze gaan stelletje kwartetten, met een dure cocktail twist. Under The Volcano op een festival, tragiek ter land, ter zee en in de lucht. 'We've just made their vacation, haven't we.'

Heart of a Dog
'You know, this is not a human baby.' Het is een bijzondere, die Laurie. Ik wist eigenlijk weinig van haar, op een paar platen na dan, maar deze ultrakorte docu zit vol hartverwarmende privé-verhalen en natuurlijk ook vol prachtige muziek, allemaal even gelijkmatig stijlvol. (En o zo invloedrijk. Ik hoor The Books zeker terug in sommige arrangementen.) Begeleid door haar eigen muzikale ziel, stort Laurie haar zielenroerselen uit. Nergens te lang vasthoudend aan een bepaalde gedachte, maar aan boord van 'different trains', de sporen volgend. Als ijkpunt fungeert de welbekende geaffecteerde stem, waarin elk woord klinkt als het Laatste. 'Really enunciating each word'. In deze docu leren we waar dat trekje vandaan komt. De hallucinante beelden doen denken aan Guy Maddin. Veel winters, veel ijs. 'Meet me by the lake'. Maar als echte New Yorker gaat het natuurlijk ook al snel over 9/11. Inclusief een fenomenale (fenomenologische!) Wittengein-grap. 'If you see something, say something.' Ongeveer halverwege belandt Laurie kortstondig in een wat kabbelende navelstaar-fase. Het onderwerp wordt dan steeds duidelijker. Afscheid nemen. Hoe houdt je op een goeie manier vast, wat niet vast valt te houden. Daar verschijnt Lou on the beach, als de geest die altijd al over de film zweefde. 'You should try to learn how to feel sad, without being sad.'

Fiennes in A Bigger Splash is een genot. Heb het niet meer helder, maar werd het dochter-zijn -al dan niet subtiel/impliciet- ter discussie gesteld? Het (met name zijn als ik het me goed herinner) gedrag op dat festival heeft achterom kijkend wat Trump/Ivanka vibes...
Een GIS maakt duidelijk dat Swinton die Bowie-factor altijd al had (maar dat wist je allicht al)

GIS?

ik wist wel dat ze Dylan kon zijn ;)

inderdaad twijfelt 'dochter' zelf aan het vaderschap. good call about Trump.

vroeg me trouwens af bij welk concert ze het intro hebben gefilmd. :) Ik bedoel al dat publiek en een stadion afhuren, daar zal geen budget voor zijn geweest.

Google Image Search :)

op imdb:

Marianne Lane's concert scene was filmed in Milan, at the San Siro Stadium, which is like the Madison Square Garden of Milan. They shot the scene in front of 70,000 people during the show of Italian Rock star Lorenzo Jovanotti. Tilda Swinton has a mutual friend with Jovanotti, so they asked him if he could lend his crown for 15 minutes and the audience was asked to shout "Marianne Lane" before Jovanotti came out.

ah! en ha! jovanotti :) geweldig.

10 Cloverfield Lane
'You were in an accident.' Het bezoek aan Cloverfield Lane start klassiek, om niet te zeggen lekker ouderwets. Weelderige orkestratie en mysterieuze helicopter-shots knipogen naar The Shining. Via een Hopperiaans tankstation op weg naar het oord des doods. Adres bekend. Van mij had die vibe een film lang vastgehouden mogen worden, maar na tien minuten begint de muziek te Zimmeren. Gelukkig blijft de film inhoudelijk wél overeind. Een jonge vrouw belandt in de handen van John Goodman. Naar adem happend heeft de kolos zich in zijn doomsday bunker verscholen. Tijd voor gezelschap. 'I'm going to keep you alive'. De bijbelse metaforen zijn overduidelijk. Broedt hij op Ark-plannetjes? Of een Adam en Eva reboot? Religie en conspiracy theorie gaan in elk geval goed samen. Als je altijd hebt gewacht op The Reckoning, waarom 'm dan niet 'stagen'. De aanwezigheid van een tweede man zorgt voor onvermoede problemen. Ook voor het scenario blijft het lastig in een dergelijk kleine ruimte het drietal (tegen) uit elkaar te spelen. Pas gezamenlijk aan tafel wordt het intens. Bordspelletjes krijgen ineens iets heel omineus. 'Problem solving always puts me in a musical mood.' Ik had een meer Stalkeriger einde gewenst – er was duidelijk budget over – maar niettemin. Intelligent. Levend. 'Everything I wanted to do, I did.'

Take Me to the River
'Hey Ryder, we heard about big news.' De bekendste familiefoto uit de arthouse-geschiedenis moet die uit Yi Yi zijn. In Take Me to the River wordt er ook zo een gemaakt. Klierende neefjes, nichtjes met onmogelijke vlinders. Kortom de familiedag-vibes die iedereen wel kent. Ryder is speciaal voor de gelegenheid met zijn ouders uit Californië naar oma in Nebraska gereden. Hij hééft inderdaad nieuws, maar zijn 'small town' nonkels en tantes denken bepááld niet waar hij aan denkt. Bovendien kunnen ze het ook maar beter niet horen, oppert ma. Als één brok begrip loopt deze Femke Halsema rond. Haar zoon onhandig beschermend. De jongen is namelijk op en top gay, 'in the shortest pants you've ever seen'. Dat fokt natuurlijk met de rednecks, die houden van heel ander soort 'guns'. (De enige wat clichématige scene). Zo belandt de onfortuinlijke Ryder in een totale vervreemding. Het stad versus platteland-gap gaapt gigantisch. Het aantal 'verstop je achter je trui'-momenten neemt rap toe. De akkefietjes ook. En dan moet ma kiezen. Familie of zoon. Pa – 'is he your real pa? – heeft als schriele jood al helemaal niks in te brengen in deze omgeving van 'proud Americans'. In een laatste, memorabele wending blijkt Chicken Fighting eigenlijk de ware titel. Grenzeloos gewoon. Het leven als een happertje. Alles opent en sluit zich weer.

Elle
Ik las ergens iets over rape comedy, wat het volgens Verhoeven niet is. Volgens mij ook niet, je moet wel door een hele rare bril kijken wil je dat erin zien. Het is eerder Haneke dan Verhoeven en zeker geen exploitatie. Daarvoor is het hoofdpersonage veel te complex. Wat is goede sex vraagt ze aan haar ex-man, tja, voor mannen lijkt dat toch veel met macht te maken hebben. Het feit dat ze in de game-sector werkt, en beroepshalve nogal laconiek over aanranding praat, geeft er nog een extra interessante draai aan. Anne Dudley's (van Art Of Noise) soundtrack heeft een opvallend klassieke filmmuziek vibe.

mijn moraalridder neigingen werden er toch net iets teveel door geprikkeld. (Ongetwijfeld Verhoevens bedoeling)

Indignation
'What about the Noble Prize!' Ik (her)lees op dit moment toevallig twee boeken van Bernard Malamud, de ietwat vergeten joodse raconteur van het kleine Amerikaanse. Hij kreeg De Prijs nooit. Philip Roth moest ook al niks van 'm hebben. Grappig daarom dat deze Roth-adaptatie onder Malamuds kleine luyden begint, bij een slager in Newark. Zoon staat op punt van uitvliegen, en maakt pa bloednerveus. De Grote Wereld. Wat daar niet allemaal kan gebeuren! Ach pa, denkt zoon en hij rekent met 'm af, zoals Roth dat deed met zijn literaire voorvader. 'You sound like a fortune cookie.' Echt spannend wordt Indignation pas als zoon naar de universiteit in Winesburg, Ohio trekt. Een intellectuele locatie waar de filmmakers én Roth zich beter thuisvoelen. Met elke minuut en elke ontmoeting neemt dit modernistisch gedeformeerde melodrama in intensiteit toe. Scherper dan het eerst lijkt, een kenmerk van goeie ingewikkeldheid. Rothiaanse preoccupaties verwarren de maagdelijke freshman. Zijn meisje houdt van slakken, ze eet ze zelfs uit vrije wil... 'How'd she run' vraagt zijn roommate, doelend op de auto. Na een stoomcursus Carnal Knowledge belandt de slagerszoon bij de 'dean'. Ruim een kwartier lang gaat hij ook daar de vaderstrijd aan. Later volgt ma zo haar eigen geslepen tactieken. Huiveringwekkend in liefde, op het puntje van de stoel.

The Fits
'Step, step, around, punch.' Het engste aan al die 'fit girls' van tegenwoordig vind ik het totale zelfobsessieve. Dat je nog slechts (nimmer) perfecte huls bent. Het lijkt me een mespuntje gezonder om competitief in sportvorm te zijn. Of het nou om een bokswedstrijd of om een danscompetitie gaat, in een groep maak je plezier. Een tweestrijd geeft een werkelijk 'spiegelbeeld', een 'ander' zonder wie jij je kunsten nooit had kunnen vertonen. The Fits vertelt over een klein, fanatiek Afro-Amerikaans meisje uit Cincinatti, dat al haar tijd in de gymzaal doorbrengt. Ze traint samen met haar boksende broer, maar ze heeft de 'Lionesses' wel in de smiezen. Het dansgroepje dat zich met flitsende moves op een wedstrijd voorbereidt. Dat is de heupwiegende plek die zwarte meisjes is gegund. Het kost even, maar ook de boksende tomboy neemt de stap. Determination op haar strakke gezicht. Maar is dat nu wel vooruitgang? De snerpende moderne soundtrack prikkelt en schuurt, als een gigantisch muzikaal vraagteken. Er gebeuren almaar vreemdere dingen, en mijn hele duiding valt in duigen. De groep blijkt het gevaar. En ergens schemert er – net als in It Follows – toch ook weer het grote Amerikaanse rassenthema. Als het meisje op de buitentrap naar de desolate wegen staart, lijkt haar kleine wereld een kooi. Opgesloten in de projects. En in dat lichaam. 'It was live.'

Culloden
'This is grapeshot. This is what it does.' De Brexit komt nabij, een mogelijke Schotse afscheiding daarmee ook. Zo'n 250 jaar geleden stonden de rokken-clans al tegenover de Engelsen, ergens op 'a field in Culloden'. Regisseur Watkins laat de deelnemers aan de 'laatste' veldslag zichzelf voorstellen, en doet zelf ook een descriptie duitje in het zakje. Soms gortdroog als een passage uit de roman Montalliou, dan weer met een sardonisch gevoel voor humor. Hij parodieert een BBC oorlogsdocu, in een BBC oorlogsdocu! 'I'm going to make myself shout, to have myself heard.' Een tweede vergelijking die zich opdringt is nog knulliger. Langs de Lijn, inclusief voor én nabeschouwing. 'How do you feel?' Toch meent Watskins het absoluut serieus. Zijn dreinende Gerri Eijkhoff-gimmick overstijgt gaandeweg de lol, naarmate de ellende duidelijker wordt. De armesloebers zijn namelijk weer eens de klos. Hun iconische koppen in frontaal zwart-wit voor de camera. De zwerende gezichten op standje oneindig. Dat contrasteert heftig met de 'Schotse' Stuart-prins, die hen in dit onzalige plan heeft gestort. Zijn lipje trilt niet van wonden, maar van Trumps arrogantie en Boris Johnson's irrealiteitszin. De moderne ijdelheid is van alle tijden. Bonnie Prince Charlie, een man zonder daden. 'This is the system of the clan.'

Hunt for the Wilderpeople
'Ninjas. Dire Wolves. Child Welfare!' De jacht op mooie plaatjes heeft altijd succes in Hobbitland Nieuw-Zeeland. Niet te geloven hoe adembenemend groen de beelden in deze komedie weer zijn. Hoewel het verhaaltje meer om 'mooipraterij' dan 'mooiplaterij' geeft, krijg je die landschappen als welkome bijvangst. Een dik gozertje wordt door de overheid aan de rand van de bush – 'haha you said bush' – gedropt. Zijn nieuwe auntie knuffelt 'm bijkans meteen dood. 'Left a hottie in your bed'. Het prille 'gezinsgeluk' blijkt van korte duur. Via een uiterst wonderlijke kerkdienst belandt de wisecrackende maori met zijn zwijgzame nonkel in dat grote, groene bos. De humor is zelfs op survival vaak te flauw voor woorden, maar gelukkig ook lekker stoned en quirky, alsof Ayoade zich aan een Roald Dahl-adaptatie waagt. Ik moest zelf aan Marc de Bel denken, maar ja, wie kent hem in die contreien? Misschien heeft de jeugdroman een universele taal... De taal van postmoderne verwijzingen begrijpt in elk geval iedereen. Hobbits, Tarantino en het wildebeest uit The Revenant schieten voorbij. Unieker zijn de culinaire referenties. Ik weet nu hoe ze studentenhaver in 'NZ' noemen. De theme song smaakt ook goed, al miste ik dé langverwachte lokale hit. How bizarre! OMC had het krukkige einde kunnen helpen omzeilen. 'Wanna know the rest? Buy the rights!'

Juste la Fin du Monde
'Jullie schudden hánden? Zijn jullie soms presidenten.' Het viel me wel op vorig jaar, zou Xavier Dolan een beurt hebben overgeslagen? Normaal werkt hij toch stevig door. En inderdaad, op de valreep verscheen er alsnog eentje. Hij zoekt het in toneel, en zoiets merk je meteen. Soms lijkt het alsof álle toneelstukken over familiebeslommeringen rond een thuiskomst gaan. Ik moest in elk geval aan Pinter's The Homecoming denken. Een succesvolle (doch jonge) toneelschrijver vliegt naar zijn rurale familie, met groot nieuws in de koffer. Onaangenaam nieuws. De familie verheugt zich al jaren op de terugkeer v an de man die wél wat bereikte. Er worden hapjes gemaakt, en zowel moeder (Baye) als jonge dochter (Seydoux) bekommeren zich aandoenlijkst om de liefde van hun held. In één van de betere scenes sleept de dochter haar verre broer mee naar haar slaapkamer. Een wiet-hol waar Blink 182 uit de stereo klinkt. Haar ongemakkelijke fantasiecrush, sensueel en verwrongen, haalt het beste in Dolan boven. Dan pást zijn trademark weelderigheid weer als gegoten. Een kostuumdrama onder gewone mensen, zonder kostuums. Maar de moederrol loopt moeizaam, en dat lijkt me een teken voor een mindere Dolan-film. De familiedruk wordt langzaam hysterische familiedrukte. Elk besef van 'het huis' ontbreekt. Het blijft papier. 'C'est qui, l'auteur!?'

Lola Versus
Zoek de verschillen met Frances Ha. Deze is in kleur en over de top, terwijl FH nou juist zo sterk was omdat het drama nergens breed werd uitgemeten en met een glimlach werd opgediend. Gerwig heeft hier een vriendje en staat op het punt te gaan trouwen, maar zonder drama geen film: de jongen heeft second thoughts en verdwijnt. Gerwig beleeft een crisis en deze film is daar een verslag van (spoiler: Gerwig ligt niet graag alleen in bed). Het is niet duidelijk of deze film een drama of comedy is (ik vrees een combi van beide, twee keer mis). Gerwig´s personage is eigenlijk alleen maar vervelend, totdat de term "zelfinzicht" zijn intrede doet in het script (net op tijd voor haar verjaardag!). De film was geen succes, maar een radicale bewerking van het script leverde Frances Ha op. Veelzeggend is ook dat Gerwig´s beste vriendin in FH een grotere rol kreeg toebedeeld dan hier.

They Live
Destijds zag ik hier waarschijnlijk een stuk van in de videotheek en ik wist "dit is een kutfilm": gespierd matje, lange vechtscène, matige special effects. Toch altijd blijven knagen, want Carpenter. Nu helemaal in het nieuws omdat hij geïrriteerd is dat neonazi´s de film hebben omarmd. Alweer een bewijs dat intelligentie dun gezaaid is in die subcultuur want They Live is natuurlijk een ouderwetse antikapitalistische parabel met zo'n heerlijk Amerikaans paranoia sausje. Aan de ene kant een ode aan de jaren '50 kritische sciencefiction (Invasion of the Body Snatchers) maar inmiddels bij vlagen visionair. Was Carpenter op de smartphone gekomen ipv dat horloge...maar het blijft een B-film, de BluRay-scherpte maakt veel goed en het ziet er daardoor erg zorgvuldig gefilmd uit al komt hij traag op gang en is het einde legendarisch rommelig. De ellenlange vechtscène, het matje en de slechte oneliners zijn inmiddels te vergeven als schattige jaren tachtig motieven.

favoriete film van Zizek ;)

Lola Versus laat ik ook maar passeren dan, nadat ik Frances Ha tot nummer 1 van een of ander filmjaar had 'verheven', viel het me ook op in mijn omgeving, hoeveel háát die film bij sommigen oproept. :)

Die vechtscene is hilarisch! Ik kan me nog herinneren dat ik het hardop uitriep: "Zet die kutbril op!"

@Ludo

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken. Ik vond FH een prima film. LV is vooral heel erg Amerikaans, FH lijkt meer een Europese filmhuisfilm zonder grote drama´s (niet voor niets vliegt Greta even naar Parijs). Het thema romantiek is veel minder sterk aanwezig ook, een voorwaarde voor een Amerikaanse filmprijs geloof ik.

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken

terecht (denk ik!) :)

Wiener-Dog
'Heel, motherfucker!' Solondz schiet raak met losse flodders, dat is óók een filmkunst. Werkelijk alles en iedereen krijgt er van langs. High brow, low brow, Woody Allen en downers, niemand is veilig. Het begint al met de luxe openingstitels die naar Ross Perry knipogen. Tweede shot: de perfecte Boyhood-diss. Een lethargisch ex-kankerpatiëntje in het gras, voor zijn lijden beloond met een worsthond. Op dat moment vermoedde ik dat het sullige hondenbeest als een soort De Jurk de segmenten zou verbinden, maar dat plan laat Solondz razendsnel (en bewust ongeïnspireerd) los. Zo moeilijk was het echt niet geweest... Toch werkt zijn komedie wel degelijk uitstekend op de lachspieren. (En op andere spieren van de viervoeter.) Diens jongste eigenaar, tevens dwarsfluit-kakker, oefent een prélude en houdt een Zéro de conduite-kussengevecht, terwijl Debussy klinkt. Alles wordt lulligheid. 'But I thought granola was healthy.' Het logische hoogtepunt van deze cinefiele zelfhaat aangelengd met een vleugje liefde, vormt het segment rond Danny deVito. De oude dwerg sjokt met Wiener-Dog door de filmschool, en probeert zijn studenten Storytelling te leren. Tevergeefs. De gender-hipsters zijn geobsedeerd met de thema's van nu. Queer theory! Fuck de klassieke narratologie. Solondz voegt de daad bij het woord. Actie. Reactie. 'Real Stuff. Pain.'

Arrival
'Purpose requires an understanding of intent.' Geinig toch, hoe Malick pas echt invloedrijk wordt, op het moment dat hij zijn victory laps rijdt. Villeneuve combineert in deze bedachtzame sci-fi, buitenaardse communicatie met de beeldtaal van Malick. Een language tree of life. De arthouse-editing maakt het allemaal net wat intrigerender. (En dat is noodzakelijk, want veel tijd voor character development is er niet.) In flitsen toont zich genoeg klasse. Op een dag verschijnen er twaalf nieuwe apostelen in de vorm van spaceship-eieren. Wat ze komen doen, wie het weet móet het zeggen. 'Coffee with some aliens'. Arrival maakt oprecht benieuwd hoe regeringen zouden reageren. Hoe lang zou het ze lukken de mensen in een soort van 'er is niks aan de hand'-status quo te houden? Doe Normaal 2.0. In Arrival beginnen plebs en soldaten in elk geval heel unheimisch te panikeren, maar men heeft nog nét genoeg geduld om een heuse taalwetenschapper richting het ei te smijten. Amy Adams woont trouwens toch al in een opmerkelijk 'aardig' huisje voor een linguïst, je talen spreken loont blijkbaar... In het beste shot worden de wetenschappers in de positie van de bioscoopkijker geplaatst. Wachtend voor een wit widescreen, tot de feature begint. En die toe-komst stelt niet teleur. Een cultfilm met grote namen. 'It can't be random.'