Filmforum

He is particularly attached to scenes in which men teach women how to play musical instruments, explain music to them, or play music for them.

Dodelijke opmerking uit deze scherpe kritiek. Ik zie me niet snel een film van die gast kijken.

El orfanato
De Spaanse horrorfilm doet het goed maar El orfanato mist net iets om het echt memorabel te maken. Sfeer genoeg: oud weeshuis, de stranden van Asturias met die onvoorspelbare grotten, beetje paranormal activity is ook altijd goed voor de kriebels. Het wordt echter nooit echt meer dan okay, zelfs de non-metafysische twist kan daar iets aan veranderen. Dit horror subgenre moet hoognodig weer een paar decennia in de koelkast. Geen seks, Ludo, ik was ook verbaasd.

Grappig, die reviewer van interpreteert Whiplash zoals ik (misbruik lijkt nodig om jezelf te overstijgen, en dat wordt gevierd), een vriend van me ziet het juist als aanklacht omdat de leraar én de leerling uiteindelijk met lege handen zitten (je kan wel lekker roffelen maar je relaties enzo zijn naar de knoppen).

Geen seks, Ludo, ik was ook verbaasd.

:D komt in deel 2 misschien.

La Mansplain Land

ik moet 'm nog zien, maar kwam er pas laatst achter dat Chazelle ook de man is achter het charmante Guy and Madeline on a Park Bench, dat dan weer wel :)

maar La La Land had dus volgens Joyce Roodnat meegekund in mijn cinematigheden blokje Cafe Society/Trumbo/Hail Caesar

misschien dat Trump Hollywood goed pissig krijgt, en dat ze dan de seventies gaan emuleren...

Een remake van Taxi Driver met een gedigitaliseerde De Niro. :(

부산행 (Train To Busan)
Hele aardige Koreaanse zombieflick. De zombies zijn een razende horde (ja, ze rennen) en doordat het in een rijdende trein afspeelt is nog wat extra akelig.

The Reflecting Skin
Wat Ludo zegt, niet veel aan toe te voegen.

Moonlight
Mooi drama al was het ook weer niet zo indrukwekkend als alle hyperbool doet hopen/vermoeden. Maar evengoed mooi.

Net The Piano Teacher gezien. 16 jaar te laat. Waarom wachtte ik zo lang? Freud mag het weten want
1 obsessie met Haneke
2 ik hou van brutale schoonheid
3 Lacan? Freud? Ja graaaaag. Ze vermeldt zelfs Adorno.
Dus, ja, ik vind een prachtfilm. Even goed als The White Ribbon, Caché en Funny Games. Nu nog Amour zien.

Amour vind ik de minste van dat rijtje …

(The Piano Teacher moet ik nog zien …)

Amoour was een beetje middle of the road voor Haneke

wat betreft Haneke tips, citeer ik even mezelluf

Vanaf nu houd ik definitief staande dat de glaciation trilogy Haneke's beste werk is. Der Siebente Kontinent, Benny's Video en 71 Fragmente zijn Haneke's meest Oostenrijkse films, en ze vormen tezamen een onwaarschijnlijk beklemmend tijdsbeeld van het breukvlak '80/'90

ik ben geen IFFR ganger, maar als er mensen gaan, ben benieuwd naar de highlights!

A Bigger Splash
'A can of trash. Human evolution in the key of C.' Ergens tussen stijlvol en over the top trommelt dit rockster-melodrama. Het muzikale tintje werkt zéker. Binnen twee minuten schetst de film de perfecte decadentie. Van stadionrock naar naakt lummelen op een micro-beach te Lampedusa. Tilda Swinton is de grote ster, en dat geloof ik meteen. Ze heeft de onverbiddelijke Bowie-factor. De zangeres neemt haar brede puppy Mattias Schoenaerts mee, die desolaat door zijn zonnebril naar de wereld staart. (In een typerend chique shot zien we de wereld ook even in die grijze blues-tinten.) Geen Chris Martin-colors voor hem. Het koppel draait mijn favoriete Captain Beefheart-song, en alles lijkt klaar voor een intiem relatiedrama. Stilletjes aan de wandel zoals Alle Anderen. Maar dan komt Ralph Fiennes de film binnenstormen. En hij neemt de boel totáál over. Aanstekelijk irritant, 'he's a bum' uit de Wilson en Nilsson-categorie. Met een bloedmooie dochter bovendien. Het gezamenlijke verleden wordt in consequent onhandig getimede flashbacks toegelicht. Leuker is de film wanneeer Fiennes de Stones een manische ode geeft. (Het blijft een kutband) De muziek verwaterd daarna, en ze gaan stelletje kwartetten, met een dure cocktail twist. Under The Volcano op een festival, tragiek ter land, ter zee en in de lucht. 'We've just made their vacation, haven't we.'

Heart of a Dog
'You know, this is not a human baby.' Het is een bijzondere, die Laurie. Ik wist eigenlijk weinig van haar, op een paar platen na dan, maar deze ultrakorte docu zit vol hartverwarmende privé-verhalen en natuurlijk ook vol prachtige muziek, allemaal even gelijkmatig stijlvol. (En o zo invloedrijk. Ik hoor The Books zeker terug in sommige arrangementen.) Begeleid door haar eigen muzikale ziel, stort Laurie haar zielenroerselen uit. Nergens te lang vasthoudend aan een bepaalde gedachte, maar aan boord van 'different trains', de sporen volgend. Als ijkpunt fungeert de welbekende geaffecteerde stem, waarin elk woord klinkt als het Laatste. 'Really enunciating each word'. In deze docu leren we waar dat trekje vandaan komt. De hallucinante beelden doen denken aan Guy Maddin. Veel winters, veel ijs. 'Meet me by the lake'. Maar als echte New Yorker gaat het natuurlijk ook al snel over 9/11. Inclusief een fenomenale (fenomenologische!) Wittengein-grap. 'If you see something, say something.' Ongeveer halverwege belandt Laurie kortstondig in een wat kabbelende navelstaar-fase. Het onderwerp wordt dan steeds duidelijker. Afscheid nemen. Hoe houdt je op een goeie manier vast, wat niet vast valt te houden. Daar verschijnt Lou on the beach, als de geest die altijd al over de film zweefde. 'You should try to learn how to feel sad, without being sad.'

Fiennes in A Bigger Splash is een genot. Heb het niet meer helder, maar werd het dochter-zijn -al dan niet subtiel/impliciet- ter discussie gesteld? Het (met name zijn als ik het me goed herinner) gedrag op dat festival heeft achterom kijkend wat Trump/Ivanka vibes...
Een GIS maakt duidelijk dat Swinton die Bowie-factor altijd al had (maar dat wist je allicht al)

GIS?

ik wist wel dat ze Dylan kon zijn ;)

inderdaad twijfelt 'dochter' zelf aan het vaderschap. good call about Trump.

vroeg me trouwens af bij welk concert ze het intro hebben gefilmd. :) Ik bedoel al dat publiek en een stadion afhuren, daar zal geen budget voor zijn geweest.

Google Image Search :)

op imdb:

Marianne Lane's concert scene was filmed in Milan, at the San Siro Stadium, which is like the Madison Square Garden of Milan. They shot the scene in front of 70,000 people during the show of Italian Rock star Lorenzo Jovanotti. Tilda Swinton has a mutual friend with Jovanotti, so they asked him if he could lend his crown for 15 minutes and the audience was asked to shout "Marianne Lane" before Jovanotti came out.

ah! en ha! jovanotti :) geweldig.

10 Cloverfield Lane
'You were in an accident.' Het bezoek aan Cloverfield Lane start klassiek, om niet te zeggen lekker ouderwets. Weelderige orkestratie en mysterieuze helicopter-shots knipogen naar The Shining. Via een Hopperiaans tankstation op weg naar het oord des doods. Adres bekend. Van mij had die vibe een film lang vastgehouden mogen worden, maar na tien minuten begint de muziek te Zimmeren. Gelukkig blijft de film inhoudelijk wél overeind. Een jonge vrouw belandt in de handen van John Goodman. Naar adem happend heeft de kolos zich in zijn doomsday bunker verscholen. Tijd voor gezelschap. 'I'm going to keep you alive'. De bijbelse metaforen zijn overduidelijk. Broedt hij op Ark-plannetjes? Of een Adam en Eva reboot? Religie en conspiracy theorie gaan in elk geval goed samen. Als je altijd hebt gewacht op The Reckoning, waarom 'm dan niet 'stagen'. De aanwezigheid van een tweede man zorgt voor onvermoede problemen. Ook voor het scenario blijft het lastig in een dergelijk kleine ruimte het drietal (tegen) uit elkaar te spelen. Pas gezamenlijk aan tafel wordt het intens. Bordspelletjes krijgen ineens iets heel omineus. 'Problem solving always puts me in a musical mood.' Ik had een meer Stalkeriger einde gewenst – er was duidelijk budget over – maar niettemin. Intelligent. Levend. 'Everything I wanted to do, I did.'

Take Me to the River
'Hey Ryder, we heard about big news.' De bekendste familiefoto uit de arthouse-geschiedenis moet die uit Yi Yi zijn. In Take Me to the River wordt er ook zo een gemaakt. Klierende neefjes, nichtjes met onmogelijke vlinders. Kortom de familiedag-vibes die iedereen wel kent. Ryder is speciaal voor de gelegenheid met zijn ouders uit Californië naar oma in Nebraska gereden. Hij hééft inderdaad nieuws, maar zijn 'small town' nonkels en tantes denken bepááld niet waar hij aan denkt. Bovendien kunnen ze het ook maar beter niet horen, oppert ma. Als één brok begrip loopt deze Femke Halsema rond. Haar zoon onhandig beschermend. De jongen is namelijk op en top gay, 'in the shortest pants you've ever seen'. Dat fokt natuurlijk met de rednecks, die houden van heel ander soort 'guns'. (De enige wat clichématige scene). Zo belandt de onfortuinlijke Ryder in een totale vervreemding. Het stad versus platteland-gap gaapt gigantisch. Het aantal 'verstop je achter je trui'-momenten neemt rap toe. De akkefietjes ook. En dan moet ma kiezen. Familie of zoon. Pa – 'is he your real pa? – heeft als schriele jood al helemaal niks in te brengen in deze omgeving van 'proud Americans'. In een laatste, memorabele wending blijkt Chicken Fighting eigenlijk de ware titel. Grenzeloos gewoon. Het leven als een happertje. Alles opent en sluit zich weer.

Elle
Ik las ergens iets over rape comedy, wat het volgens Verhoeven niet is. Volgens mij ook niet, je moet wel door een hele rare bril kijken wil je dat erin zien. Het is eerder Haneke dan Verhoeven en zeker geen exploitatie. Daarvoor is het hoofdpersonage veel te complex. Wat is goede sex vraagt ze aan haar ex-man, tja, voor mannen lijkt dat toch veel met macht te maken hebben. Het feit dat ze in de game-sector werkt, en beroepshalve nogal laconiek over aanranding praat, geeft er nog een extra interessante draai aan. Anne Dudley's (van Art Of Noise) soundtrack heeft een opvallend klassieke filmmuziek vibe.

mijn moraalridder neigingen werden er toch net iets teveel door geprikkeld. (Ongetwijfeld Verhoevens bedoeling)

Indignation
'What about the Noble Prize!' Ik (her)lees op dit moment toevallig twee boeken van Bernard Malamud, de ietwat vergeten joodse raconteur van het kleine Amerikaanse. Hij kreeg De Prijs nooit. Philip Roth moest ook al niks van 'm hebben. Grappig daarom dat deze Roth-adaptatie onder Malamuds kleine luyden begint, bij een slager in Newark. Zoon staat op punt van uitvliegen, en maakt pa bloednerveus. De Grote Wereld. Wat daar niet allemaal kan gebeuren! Ach pa, denkt zoon en hij rekent met 'm af, zoals Roth dat deed met zijn literaire voorvader. 'You sound like a fortune cookie.' Echt spannend wordt Indignation pas als zoon naar de universiteit in Winesburg, Ohio trekt. Een intellectuele locatie waar de filmmakers én Roth zich beter thuisvoelen. Met elke minuut en elke ontmoeting neemt dit modernistisch gedeformeerde melodrama in intensiteit toe. Scherper dan het eerst lijkt, een kenmerk van goeie ingewikkeldheid. Rothiaanse preoccupaties verwarren de maagdelijke freshman. Zijn meisje houdt van slakken, ze eet ze zelfs uit vrije wil... 'How'd she run' vraagt zijn roommate, doelend op de auto. Na een stoomcursus Carnal Knowledge belandt de slagerszoon bij de 'dean'. Ruim een kwartier lang gaat hij ook daar de vaderstrijd aan. Later volgt ma zo haar eigen geslepen tactieken. Huiveringwekkend in liefde, op het puntje van de stoel.

The Fits
'Step, step, around, punch.' Het engste aan al die 'fit girls' van tegenwoordig vind ik het totale zelfobsessieve. Dat je nog slechts (nimmer) perfecte huls bent. Het lijkt me een mespuntje gezonder om competitief in sportvorm te zijn. Of het nou om een bokswedstrijd of om een danscompetitie gaat, in een groep maak je plezier. Een tweestrijd geeft een werkelijk 'spiegelbeeld', een 'ander' zonder wie jij je kunsten nooit had kunnen vertonen. The Fits vertelt over een klein, fanatiek Afro-Amerikaans meisje uit Cincinatti, dat al haar tijd in de gymzaal doorbrengt. Ze traint samen met haar boksende broer, maar ze heeft de 'Lionesses' wel in de smiezen. Het dansgroepje dat zich met flitsende moves op een wedstrijd voorbereidt. Dat is de heupwiegende plek die zwarte meisjes is gegund. Het kost even, maar ook de boksende tomboy neemt de stap. Determination op haar strakke gezicht. Maar is dat nu wel vooruitgang? De snerpende moderne soundtrack prikkelt en schuurt, als een gigantisch muzikaal vraagteken. Er gebeuren almaar vreemdere dingen, en mijn hele duiding valt in duigen. De groep blijkt het gevaar. En ergens schemert er – net als in It Follows – toch ook weer het grote Amerikaanse rassenthema. Als het meisje op de buitentrap naar de desolate wegen staart, lijkt haar kleine wereld een kooi. Opgesloten in de projects. En in dat lichaam. 'It was live.'

Culloden
'This is grapeshot. This is what it does.' De Brexit komt nabij, een mogelijke Schotse afscheiding daarmee ook. Zo'n 250 jaar geleden stonden de rokken-clans al tegenover de Engelsen, ergens op 'a field in Culloden'. Regisseur Watkins laat de deelnemers aan de 'laatste' veldslag zichzelf voorstellen, en doet zelf ook een descriptie duitje in het zakje. Soms gortdroog als een passage uit de roman Montalliou, dan weer met een sardonisch gevoel voor humor. Hij parodieert een BBC oorlogsdocu, in een BBC oorlogsdocu! 'I'm going to make myself shout, to have myself heard.' Een tweede vergelijking die zich opdringt is nog knulliger. Langs de Lijn, inclusief voor én nabeschouwing. 'How do you feel?' Toch meent Watskins het absoluut serieus. Zijn dreinende Gerri Eijkhoff-gimmick overstijgt gaandeweg de lol, naarmate de ellende duidelijker wordt. De armesloebers zijn namelijk weer eens de klos. Hun iconische koppen in frontaal zwart-wit voor de camera. De zwerende gezichten op standje oneindig. Dat contrasteert heftig met de 'Schotse' Stuart-prins, die hen in dit onzalige plan heeft gestort. Zijn lipje trilt niet van wonden, maar van Trumps arrogantie en Boris Johnson's irrealiteitszin. De moderne ijdelheid is van alle tijden. Bonnie Prince Charlie, een man zonder daden. 'This is the system of the clan.'

Hunt for the Wilderpeople
'Ninjas. Dire Wolves. Child Welfare!' De jacht op mooie plaatjes heeft altijd succes in Hobbitland Nieuw-Zeeland. Niet te geloven hoe adembenemend groen de beelden in deze komedie weer zijn. Hoewel het verhaaltje meer om 'mooipraterij' dan 'mooiplaterij' geeft, krijg je die landschappen als welkome bijvangst. Een dik gozertje wordt door de overheid aan de rand van de bush – 'haha you said bush' – gedropt. Zijn nieuwe auntie knuffelt 'm bijkans meteen dood. 'Left a hottie in your bed'. Het prille 'gezinsgeluk' blijkt van korte duur. Via een uiterst wonderlijke kerkdienst belandt de wisecrackende maori met zijn zwijgzame nonkel in dat grote, groene bos. De humor is zelfs op survival vaak te flauw voor woorden, maar gelukkig ook lekker stoned en quirky, alsof Ayoade zich aan een Roald Dahl-adaptatie waagt. Ik moest zelf aan Marc de Bel denken, maar ja, wie kent hem in die contreien? Misschien heeft de jeugdroman een universele taal... De taal van postmoderne verwijzingen begrijpt in elk geval iedereen. Hobbits, Tarantino en het wildebeest uit The Revenant schieten voorbij. Unieker zijn de culinaire referenties. Ik weet nu hoe ze studentenhaver in 'NZ' noemen. De theme song smaakt ook goed, al miste ik dé langverwachte lokale hit. How bizarre! OMC had het krukkige einde kunnen helpen omzeilen. 'Wanna know the rest? Buy the rights!'

Juste la Fin du Monde
'Jullie schudden hánden? Zijn jullie soms presidenten.' Het viel me wel op vorig jaar, zou Xavier Dolan een beurt hebben overgeslagen? Normaal werkt hij toch stevig door. En inderdaad, op de valreep verscheen er alsnog eentje. Hij zoekt het in toneel, en zoiets merk je meteen. Soms lijkt het alsof álle toneelstukken over familiebeslommeringen rond een thuiskomst gaan. Ik moest in elk geval aan Pinter's The Homecoming denken. Een succesvolle (doch jonge) toneelschrijver vliegt naar zijn rurale familie, met groot nieuws in de koffer. Onaangenaam nieuws. De familie verheugt zich al jaren op de terugkeer v an de man die wél wat bereikte. Er worden hapjes gemaakt, en zowel moeder (Baye) als jonge dochter (Seydoux) bekommeren zich aandoenlijkst om de liefde van hun held. In één van de betere scenes sleept de dochter haar verre broer mee naar haar slaapkamer. Een wiet-hol waar Blink 182 uit de stereo klinkt. Haar ongemakkelijke fantasiecrush, sensueel en verwrongen, haalt het beste in Dolan boven. Dan pást zijn trademark weelderigheid weer als gegoten. Een kostuumdrama onder gewone mensen, zonder kostuums. Maar de moederrol loopt moeizaam, en dat lijkt me een teken voor een mindere Dolan-film. De familiedruk wordt langzaam hysterische familiedrukte. Elk besef van 'het huis' ontbreekt. Het blijft papier. 'C'est qui, l'auteur!?'

Lola Versus
Zoek de verschillen met Frances Ha. Deze is in kleur en over de top, terwijl FH nou juist zo sterk was omdat het drama nergens breed werd uitgemeten en met een glimlach werd opgediend. Gerwig heeft hier een vriendje en staat op het punt te gaan trouwen, maar zonder drama geen film: de jongen heeft second thoughts en verdwijnt. Gerwig beleeft een crisis en deze film is daar een verslag van (spoiler: Gerwig ligt niet graag alleen in bed). Het is niet duidelijk of deze film een drama of comedy is (ik vrees een combi van beide, twee keer mis). Gerwig´s personage is eigenlijk alleen maar vervelend, totdat de term "zelfinzicht" zijn intrede doet in het script (net op tijd voor haar verjaardag!). De film was geen succes, maar een radicale bewerking van het script leverde Frances Ha op. Veelzeggend is ook dat Gerwig´s beste vriendin in FH een grotere rol kreeg toebedeeld dan hier.

They Live
Destijds zag ik hier waarschijnlijk een stuk van in de videotheek en ik wist "dit is een kutfilm": gespierd matje, lange vechtscène, matige special effects. Toch altijd blijven knagen, want Carpenter. Nu helemaal in het nieuws omdat hij geïrriteerd is dat neonazi´s de film hebben omarmd. Alweer een bewijs dat intelligentie dun gezaaid is in die subcultuur want They Live is natuurlijk een ouderwetse antikapitalistische parabel met zo'n heerlijk Amerikaans paranoia sausje. Aan de ene kant een ode aan de jaren '50 kritische sciencefiction (Invasion of the Body Snatchers) maar inmiddels bij vlagen visionair. Was Carpenter op de smartphone gekomen ipv dat horloge...maar het blijft een B-film, de BluRay-scherpte maakt veel goed en het ziet er daardoor erg zorgvuldig gefilmd uit al komt hij traag op gang en is het einde legendarisch rommelig. De ellenlange vechtscène, het matje en de slechte oneliners zijn inmiddels te vergeven als schattige jaren tachtig motieven.

favoriete film van Zizek ;)

Lola Versus laat ik ook maar passeren dan, nadat ik Frances Ha tot nummer 1 van een of ander filmjaar had 'verheven', viel het me ook op in mijn omgeving, hoeveel háát die film bij sommigen oproept. :)

Die vechtscene is hilarisch! Ik kan me nog herinneren dat ik het hardop uitriep: "Zet die kutbril op!"

@Ludo

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken. Ik vond FH een prima film. LV is vooral heel erg Amerikaans, FH lijkt meer een Europese filmhuisfilm zonder grote drama´s (niet voor niets vliegt Greta even naar Parijs). Het thema romantiek is veel minder sterk aanwezig ook, een voorwaarde voor een Amerikaanse filmprijs geloof ik.

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken

terecht (denk ik!) :)

Wiener-Dog
'Heel, motherfucker!' Solondz schiet raak met losse flodders, dat is óók een filmkunst. Werkelijk alles en iedereen krijgt er van langs. High brow, low brow, Woody Allen en downers, niemand is veilig. Het begint al met de luxe openingstitels die naar Ross Perry knipogen. Tweede shot: de perfecte Boyhood-diss. Een lethargisch ex-kankerpatiëntje in het gras, voor zijn lijden beloond met een worsthond. Op dat moment vermoedde ik dat het sullige hondenbeest als een soort De Jurk de segmenten zou verbinden, maar dat plan laat Solondz razendsnel (en bewust ongeïnspireerd) los. Zo moeilijk was het echt niet geweest... Toch werkt zijn komedie wel degelijk uitstekend op de lachspieren. (En op andere spieren van de viervoeter.) Diens jongste eigenaar, tevens dwarsfluit-kakker, oefent een prélude en houdt een Zéro de conduite-kussengevecht, terwijl Debussy klinkt. Alles wordt lulligheid. 'But I thought granola was healthy.' Het logische hoogtepunt van deze cinefiele zelfhaat aangelengd met een vleugje liefde, vormt het segment rond Danny deVito. De oude dwerg sjokt met Wiener-Dog door de filmschool, en probeert zijn studenten Storytelling te leren. Tevergeefs. De gender-hipsters zijn geobsedeerd met de thema's van nu. Queer theory! Fuck de klassieke narratologie. Solondz voegt de daad bij het woord. Actie. Reactie. 'Real Stuff. Pain.'

Arrival
'Purpose requires an understanding of intent.' Geinig toch, hoe Malick pas echt invloedrijk wordt, op het moment dat hij zijn victory laps rijdt. Villeneuve combineert in deze bedachtzame sci-fi, buitenaardse communicatie met de beeldtaal van Malick. Een language tree of life. De arthouse-editing maakt het allemaal net wat intrigerender. (En dat is noodzakelijk, want veel tijd voor character development is er niet.) In flitsen toont zich genoeg klasse. Op een dag verschijnen er twaalf nieuwe apostelen in de vorm van spaceship-eieren. Wat ze komen doen, wie het weet móet het zeggen. 'Coffee with some aliens'. Arrival maakt oprecht benieuwd hoe regeringen zouden reageren. Hoe lang zou het ze lukken de mensen in een soort van 'er is niks aan de hand'-status quo te houden? Doe Normaal 2.0. In Arrival beginnen plebs en soldaten in elk geval heel unheimisch te panikeren, maar men heeft nog nét genoeg geduld om een heuse taalwetenschapper richting het ei te smijten. Amy Adams woont trouwens toch al in een opmerkelijk 'aardig' huisje voor een linguïst, je talen spreken loont blijkbaar... In het beste shot worden de wetenschappers in de positie van de bioscoopkijker geplaatst. Wachtend voor een wit widescreen, tot de feature begint. En die toe-komst stelt niet teleur. Een cultfilm met grote namen. 'It can't be random.'

>>Amy Adams woont trouwens toch al in een opmerkelijk 'aardig' huisje voor een linguïst

Ik herinner me mijn "Yeah, right.." verzuchting nog precies..

Loving
Het verhaal van een "interracial couple" in de US. Dat dat al een ding is is al erg genoeg en dat levert natuurlijk weer een pijnlijk (waargebeurd) verhaal op. Meneer Loving is echter nogal stroef wat de hele film een beetje stroef maakt.

The Burning
Een hoop irritante pubers op kamp en een gefrustreerde moordenaar met zeer degelijk tuingereedschap. Uitstekende slasher, een van de beste in het genre.

Bros Before Hos
Fissa
Meer puberale grappen, allebei nogal plat maar af en toe toch wel goed voor een glimlach. Vooral dat beetje strati takken in de tweede vind ik sws wel tof.

Theory Of Obscurity
Ik had al twee of drie boeken over The Residents gelezen dus echt veel nieuws zat er niet in, je krijgt sws alleen maar alternative facts natuurlijk (en gelukkig). De documentaire is eerder wat te gewoon voor een band als dit.

https://www.youtube.com/watch?v=66cIeb_nNO4

Meer …

nice! makes me wanna see a Wong Kar-Wai movie.

schreeuwt natuurlijk wel om een parodie. misschien is er ook wel een eet, knuffel en ik sta achter een gaasje-scene te vinden in Flodder 2 xD

Sing Street
'You don't need to know how to play, who are you, Steely Dan!?' Bandjes uit Dublin, die hebben altijd de juiste slag te pakken. Zeker in de cinema. Ook het suf getitelde Sing Street drijft op het ritme van het leven. Een stelletje Butcher Boys begint met rocken. In crisisjaar 1985 is er verder toch weinig te doen. 'Just feeding me new bunny.' Hun leadzanger zet stap één, op weg naar de cruciale muze, en geeft zo een heerlijk lesje vasthoudendheid. Zeker tijdens die beginfase heeft de film eigenlijk een heel Nederlandse, flodderige vibe. Een eighties-model op de stoep, Duran Duran achter de keys, en moeders in de weer met vibos. Schatjes zijn het. Naarmate het avontuur vordert, wordt de band stiekem toch technischer en de film commerciëler. Het blijkt toch altijd verleidelijk om het zogenaamde retro bandje als nu te laten klinken. Maar dan is er altijd nog dat prachtige meisje. Achterop de fiets. Begeleid door een paar fijne akkoorden en een bonkend hart. 'You are the slowest cyclist I've ever met.' Met elke nieuwe popgroep die de jongens ontdekken, omarmen ze ook een nieuwe kledingstijl. Spandau Ballet werkt nog niet, The Cure wel. En tussen alle tegeltjes door bevat de film precies genoeg kleine tragedies. Een familievergadering om een scheiding. Een stonede broer in de kelder. 'No woman can truly love a man who listens to Phil Collins.'

The Witch
'We are your judges, and not you ours.' Hollands strenge vroomheid in de primitieve staat Amerika. Heel even zien we indianen, maar een immigrant heeft zijn gezin dan al buiten de 'plantation' geplaatst. Hij gaat liever zelf de strijd aan, en dat zal 'm in dit grimm-ige sprookje bezuren. Je kunt het kind wil uit de middeleeuwen halen, maar hoe haal je de middeleeuwen uit het kind? De soundtrack gilt alvast intens, en schilderachtige wolken pakken zich indringend samen. Langzaam begint het gezin te ontsporen. De gekte krijgt nog een tikje extra vervreemding mee dankzij het Shakespeariaanse taaltje. 'I've never meant to become a shrew to thee.' Natuurlijk zijn er bijbelse passages. Een prachtig belicht avondmaal. Hout hakken als een toekomstig offeraar. Elk gezinslid wordt aangestoken door reli-koortsig schuldgevoel en zelfhaat. Dan is de zondebok snel gevonden in het meisje dat ontwaakt tot vrouw. De naam Thomasin klinkt toch al als damnation. Maar ook de andere kinderen houden zich niet gedeisd. 'They cannot tame their natural evils'. Horrorfilm The Witch intrigeert omdat het te midden van de barokke waanzin en het uitzinnige surrealisme nog steeds iets realistisch weet te behouden. Onversneden liefdewerk in haat. The Exorcist zonder exorcisme, met een héél bijzondere schurk. 'Wouldst thy like to live deliciously?'

Sound of My Voice
Brit Marling en Zal Batmanglij zijn enigszins mainstream gegaan dankzij de Netflix-serie The OA (eerste paar afleveringen geweldig daarna verknalt door het serie-tijdrekritme). Hun debuut uit 2011 heeft veel raakvlakken met de serie maar is veel beter. Met name de eerste helft is intrigerend vreemd op een prettige indie-scifi manier (een vleugje Safe doet wonderen). Marling zelf doet waar ze goed in is, de charismatische, maar waarschijnlijk geflipte, new age cultleider. Het einde? Mwoah, niets gaat hun meesterwerk Another Earth verbeteren. Maar toch weer een fijne film over het Amerika aan the other side of the tracks.

Ok, om precies te zijn Marling speelt de hoofdrol in alles en Batmanglij had niets te maken met Another Earth.

Toad Road
Nog meer weird America. De titel verwijst naar een pad door een woud dat langs zeven poorten van de hel leidt. Geen The Beyond gore hier. Dit is meer Gummo terrein (thuiswedstrijd derhalve.) Eerste helft zet de scene van een groep druggies, vermoeiende lui, waar een proper meisje zich bij aansluit. Ze hoort van haar vriend van de legende van Toad Road die haar niet loslaat en door de drugs voelt ze een aandrang om hem tot het einde uit te wandelen (niemand is volgens het verhaal voorbij poort 5 gekomen.) Sfeervol en mysterieus met een mooi spel met chronologie en...extra urban legend laag omdat hoofdrolspeelster Sara Anne Jones na de film overleed aan een overdosis. Een film die blijft marineren.

A Band Called Death
Goedlachse broers en die door de koppigheid van hun broer die carrière maar niet van de grond zien komen. Mooi verhaal, maar ik hou het op Chuck Schuldiner’s death metal Death.

American Hustle
Altman-personages in een Scorsese-film, volgens noisemuzikant Lasse Marhaug. Klopt wel. Door het rare haar ook wel een beetje Coen bros, die het waarschijnlijk komischer hadden gedaan.

She Devils of the SS
Klinkt heftiger dan het is. De vreemde combinatie WW2 en sex is smakeloos maar allemaal nogal braaf. Dat werk wat je in de begindagen van Veronique/RTL4 wel eens zag. „Normaal” dus.

Kidnep
Een prima kinderfilm die grotendeels draait om het jongetje en de ontvoerder. Terwijl de andere personages nogal karikaturaal zijn is het spel van het leidende duo juist opvallend ingehouden en sympathiek.

Mustang
Totally rooting for the girls, maar toch het gevoel dat het allemaal nogal karikaturaal is. He appelleert net iets te graag aan de liberals. De bekrompenheid (hier in Europa dat spookbeeld van de vijftiger jaren waar mijn generatie zo bang voor is zonder het meegemaakt te hebben) van de oude generatie heb ik ook minder zorgen om dan dat neoconservatieve puritanisme wat zich aan het aftekenen is aan de horizon.

The Vessel
Malickerig, die de film ook produceerde. Mooie plaatjes, meditatief, maar niet de magie.

Hickey
Nerd blijft om winkel in stand te houden, maar stiekem omdat ie verliefd is. Grows a dick, meh.

neconservatief hadden we algehad, neoreactionair bedoel ik.

^^ MB en forme :)

ahh a la Gebrbrandy en co die tijdens WOII in Londen zaten te bedenken dat Nederland als die nazi's eindelijk weg zouden zijn ook wel een paar jaar of meer zonder parlementaire democratie zou kunnen.

Toad Road zet ik op de lijst.

Nocturnal Animals
'Mister, your wife wants you.' Nocturnal Animals had net mijn 2016-jaarlijstje kunnen halen. Onderin, om zo aan de uiteinden een Texas crime-film te hebben. Tom Ford moet het weliswaar zonder de messcherpe Hell or High Water-teksten stellen, maar zijn thriller bevat een glorieuze intiteling. Echt niemand heeft de namen gelezen. Wat een vormkracht. Galeriehoudster Amy Adams heeft dit spektakel voor ons geregeld. Rijkdom brengt het nachtdier geen rust meer, enkel pijnlijke verlangens. De soundtrack neuriet alvast een Herrmann-deuntje, op weg naar een Psycho-motel. De manier waarop de film op gevaarlijk terrein belandt, verrast. Een letterlijk literaire raamvertelling. Het voelt allemaal wat ouderwets, maar toch ook wel lief. De twee helften bestaan niet zonder elkaar, maar worden ook niet veel beter van elkaar. Net een gemiddeld huwelijk dus. Binnen het boek dat Adams 's nachts leest, knalt de film zonder genade. West-Texas is de perfecte locatie voor wat fysieke Haneke Games. Aaron Taylor-Johnson (normaal toch van het massavermaak) vindt zichzelf uit als Zlatan-schurk. 'I like long walks and kittens'. Michael Shannon levert vertrouwde kwaliteit als loner agent. Dit tweetal en Amy doen de losse eindjes vergeten. Toch peinsde ik. Bestaat er een film over een wérkelijk mislukte kunstenaar?

Swiss Army Man
'I have a lot of questions about all the things you just said.' Hollywood gaat zich aan Toni Erdmann vergrijpen, dat zal niemand verbazen. Maar zou Japan een remake van Swiss Army Man overwegen? Alles aan deze uiterst merkwaardige komedie ademt (en niet-ademt) immers hun arthouse-leipheid. Extreem flippen op de vierkante centimeter. En nog sentimenteel-muzikaal ook. Ik wil de versie van Matsumoto (Symbol) best zien. Tot die tijd doen ook Paul Dano en Daniel Radcliffe lekker morbide. De eerste scene bevat de grap in een notendop. Een man op een onbewoond eiland steekt zijn hoofd uit arren moede in de strop. En net als hij dreigt te sterven... ziet hij een lijk! Dan moet ie daar maar mee aan de gang. In de verte wordt deze toekomstige cultfilm een variant op die tearjerker waarin een dakloze vriendschap sluit met een kat. Evenveel projectie. 'Crazy, I'm fucking crazy, maybe just maybe, I'll make it alone.' Gekke liedjes én Cotton Eye Joe worden aangeheven, en het komisch duo klinkt in falset als Grandaddy. (De film is behoorlijk indiepoppy). Voor een minuut of twee neigt het zelfs naar Eternal Sunshine. Tot de winderigheid weer toeneemt... Vooral voor Radcliffe (de ondode) moet dit een heerlijke rol zijn geweest. Eén keer kan hij zijn lachen niet inhouden. 'O Super Manny, save me!'

Next to Her
'It's either nobody or everybody.' Innig samenzijn in Israël. Een 'lonely security guard' leeft samen met haar 'auti' zusje. De twee rommelen maar wat aan, maar hebben in elk geval elkaar. Met een paar vluchtige streken schetst de film dit unieke tweepersoonshuishouden. Samen kleine hapjes pita-brood eten. Samen in bad. Slechts onderbroken door de onvermijdelijke bonk-aanvallen. Allemaal zo echt, dat de akeligheid verdwijnt. Een heel eenvoudig weemoedig reverse-deuntje doet de rest. Je gunt beide beter. Van hun moderne ma zal dat niet komen: 'waarom laat jij je wenkbrauwen niet doen'. De techniek die ze daarvoor in Israëlische salons gebruiken is even prikkelend verfijnd als de film in zijn geheel. De verandering komt toch, en snijdt ook. Er verschijnt een man. Een wat achtelozer type. Hij kan de boel in twee rigide levens opschudden. Hij opent deuren. Niet langer zal de security guard bedremmeld voor de gesloten deur van de dagopvang moeten staan, niet wetend wat ze met zichzelf moet nu de zorgtaak wegvalt. Maar in dat ene eenzame shot merk je het al. De security guard heeft de fysieke aanwezigheid van haar zus nodig. Afstand nemen bestaat niet. Zo schrijdt het scenario naar een slimme twist. Een realisatie vol realisme. Een short cut uit haar leven. In het hart gekerfd als een sterk kort verhaal.

White Girl gezien en (half) goedgekeurd

@Omar: Toad Road had ik nog niet eerder gezien. Intrigerende trip. En de soundtrack is ook niet mis met o.a. Svarte Greiner, Greg Haines en heel veel Machinefabriek.

Ok, Machinefabriek? Goeie vondst van de makers, werkte in ieder geval erg goed.

The Edge of Seventeen
'Why am I so grotesque?' Ik ging er eens goed voor zitten. Van een vrouwelijke regisseur verwacht ik toch altijd net even wat rauwere cinema. Dat zou wel eens perfect kunnen werken in een hoekige high school-film. Helaas. The Edge of Seventeen lijkt na een hoopvol cynische start meer op The Breakfast Club. Daar hoeft niks mis mee te zijn, maar ik trok het verhulde conservatisme even niet. Depressieve mensen moeten gewoon een beetje vrolijk doen! Als gezegd, het begint nog wel prikkelend. Twee wenkbrauwmeisjes slaan zich vriendin- én vriendloos door het schoolleven. Hun eerste ontmoeting heeft zelfs wat van Ponette. 'She was dressed like a small elderly gentleman.' Kleine, kinderlijke verwondering. Anno nu heeft het leven toegeslagen, en worstelt het hoofdpersonage met het verlies van pa, en – och ja – de levende schaduw van haar popi broer. De cynica zoekt heil bij docent Woody Harrelson, die haar op dat vlak weet te overtreffen. Van zijn mismoedigheid kikkert de film op. Toch wil het maar geen rake satire als Election worden. Daarvoor schuiven de stukken te standaard rond. Het meisje zet zich zuchtend aan de laatste date-option. Een Asian, ribbed en steenrijk. Haar cynisme verknalt door véél te mooie mensen. Jammer.

Krisha
'You know how much I love you right?' Het moet uitgesproken worden, dus het is niet waar. Enkel 'hare' Krisha zelf blijft het maar ontkennen, zoals ze haar hele leven rond eigen waarheden heeft opgebouwd. De zestiger arriveert puffend en babbelend op een familiereünie. Even zet de film de kijker nog op het verkeerde been. Na een Lynchiaans intro heeft die gekke Krisha wat komisch. Ze sjouwt nog net geen Wiener-Dog mee. (Al zijn er honden genoeg.) Tijdens de ontmoeting met haar All American Family begint het al te kriebelen. Iedereen is nét te enthousiast. Krisha net te gefocust. Wanneer ze zich afzondert komt er een wonderlijk medicijnendoosje tevoorschijn. Herken de mens aan zijn voorwerpen. Binnen een paar scenes verandert Krisha van lief tantetje in een potentiële heks. En wie zal er de klos zijn: zij of de anderen? De soundtrack helpt de zenuwen niet kalmeren. Brian McComber (van de Dirty Projectors) plienkt en ploinkt er in oude Antionioni-stijl lustig op los. Ritmes klikken als de keukenklok die verdwijnt. De fraaie cinematografie draait duizelingwekkende cirkels. Technische hoogstandjes met een steadicam. Zo werken alle elementen samen in een uiterst geconcentreerde tour de force. Met Krisha als intens middelpunt en Nina Simone als voodoopriesteres. Rustig en toch retespannend. 'You have to do the work.'

Always Shine
Twee jonge actrices aan de onderkant van Hollywood, eentje net iets succesvoller dan de ander, besluiten er een weekendje op uit te gaan. Oude vriendinnen, bijpraten, etc. Ah, Big Sur, het ekte-ekte California en zo fotogeniek. De spanning wordt tergend langzaam opgebouwd want beide vrouwen kunnen elkaar eigenlijk niet meer uitstaan dus dat moet wel misgaan. Persona stilo. Vreemd, na de vroege climax is er nog een half uur over en loopt het spaak (yep, de derde akte soufflé slaat weer genadeloos toe.) Jammer, want alle elementen zijn goed: cinematografie, muziek, actrices (Mackenzie Davis, yeah). Kortom, plezierig maar je voelt dat er meer in had gezeten.

Coherence
Veel leuke indie-SF de laatste jaren. Deze doet de minimale set-up: een huis, vrienden op bezoek voor een etentje, een klein beetje jaloezie in de mix. Maar dan een komeet die overvliegt, schermen van smartphones die plots barsten en zo gaat het heel langzaam op de weirdo toer, denk El ángel exterminador dat rekening houdt met quantum mechanica/veel-werelden-interpretatie/multiversum. Het realisme, een combinatie van de zenuwachtige camera met veel geimproviseerd acteerwerk, maakt het allemaal lekker invoelbaar.

Coherence is zeker leuk. De eenvoud waarmee het SF-gegeven wordt uitgewerkt deed me denken aan The One I Love (2014), een indie-komedie waarin een echtpaar hun relatie in een mysterieus vakantiehuis probeert te redden met hulp van dubbelgangers.

Een film waarbij drama en fantasy vanwege een groter budget veel minder goed uitpakt is wat mij betreft A Monster Calls. In die film probeert een tiener zijn zorgen over zijn terminaal zieke moeder te verwerken door een fantasiewereld te creëren waarin een eeuwenoude boom hem verhalen vertelt. Die boom lijkt door de CGI-effecten op een monster uit Transformers en heeft ook nog eens de stem van Liam Neeson. Vanwege deze potsierlijke vertoning lukte het mij niet meer de rest van de goedbedoelde film serieus te nemen. Overdaad etc.

The Greasy Strangler
Probeert heel hard weird te zijn, op zich is dat gelukt maar leuk is het niet.

sf komt op tal van manieren dichterbij met smartphones en goedkope digitale technieken (ook voor de filmmaker ;) )

The Salesman
'Hoe wordt een mens een koe?' 'Langzaam.' Te Teheran verschijnen barsten in een appartementencomplex. Zou het een Durak-metafoor zijn? Zo huis, zo regime? Er lijkt toch minder aan de hand. Het getroffen stel vindt via vrienden snel onderdak óp een dak, en even kunnen ze rustig verder leven. De man is leraar op de middelbare, waar hij zijn levenslessen deelt. Het zijn heerlijke scenes vol van begrip. 's Avonds staat hij als stel met zijn vrouw op de planken. Een paar ultrakorte fragmenten volstaan daar om Miller's magie te suggereren, ook dankzij de fraaie sets trouwens. Voor de film écht warm dreigt te worden – en een Iraanse Bullets over Broadway – valt de klap. Natuurlijk. Farhadi's stijl krijgt inmiddels iets vertrouwds. Klassiek met een aangrijpende cesuur. De vriendengroep fungeert als vangnet, totdat ook daar gaten in beginnen te vallen. Het verwerken van trauma's doet mensen domme dingen doen. Eindeloos herkauwend op wat er gebeurde. De grimmigste psychologische oorlogsvoering komt altijd uit eigen frustraties voort. (En misschien zit daar het tentatieve verbandje met Miller). Belangrijker zijn de achteloos opgeworpen gender-kwesties, die nog net wat meer wringen in een patriarchale samenleving. Zo doet melodrama-klasbak Farhadi toch weer nadenken. 'Ik ben slechts een salesman, en níets anders.'

Cavalo Dinheiro
'Ik hoor je zingen, maar ik voel dat je niet gelukkig bent.' Uiterst raadselachtig schrijdt de avant-garde door de duisternis. Een paar foto's uit verre tijden, een portret met de magie van Faulkner. Donkere mannen tastend langs de wanden van lange gangen. Alsof wat mijnwerkers uit de negentiende eeuw verdwalen in een modernistisch regeringsgebouw. In deze complete en dappere onduidelijkheid speelt Cavalo Dinheiro zich af. Niet voor even, maar voor altijd. Na een uur moest ik gniffelend constateren dat ik er in plaats van méér steeds minder van begreep. Zo'n reactie zal Pedro Costa ongetwijfeld doen handenwrijven. De Beckett van de Portugese cinema doet zijn geuzennaam weer eer aan. Na een tijdje beginnen de personages zelfs te fluisteren. Verstaanbaarheid kon ook nog wel overboord. Zij staren na elkaar, de kijker naar het scherm, hopend dat de doodsoorzaak (of eender welke causaliteit) zich openbaart. Door alle suggesties van geweld gok ik dat er ergens een politieke metafoor schemert. Iets met Kaapverdië en de daad van het doden. Een allang verloren strijd bezongen in vervlogen liedjes. En net als bij Miguel Gomes (een leerling van Costa, gok ik) zorgt juist de muziek voor de emotie en voor plezier. Er niets van begrijpen en dan plots schateren. Tot de lethargie het overneemt. '93 stabs, 48 clips'

https://www.pastemagazine.com/articles/2017/02/rip-imdb-message-boards.html

WTF

IMDb boards waren een heerlijke chaos altijd van conspiracy theories, mensen die bang waren dat diertjes pijn leden voor de film, bizarre lijstjes, en heel veel filmplezier. Zonde man.

Paste merkt ook op dat het een patroon is op het internet. Weg van het old skool informatie delen.. naar. Ja naar wat. eenrichtingsverkeer met selfies en likes. Ieder voor zich.

Ha! Jammer, maar het was over het algemeen vrij negatief met veel eikels (typisch internet dus). Wat dat betreft is de vibe op letterbxod veel positiever.

oh ja letterboxd

als dat nou een 'importeer je gehele archief vanuit IMDB optie heeft' hmmmm :P