Filmforum

Elle
Ik las ergens iets over rape comedy, wat het volgens Verhoeven niet is. Volgens mij ook niet, je moet wel door een hele rare bril kijken wil je dat erin zien. Het is eerder Haneke dan Verhoeven en zeker geen exploitatie. Daarvoor is het hoofdpersonage veel te complex. Wat is goede sex vraagt ze aan haar ex-man, tja, voor mannen lijkt dat toch veel met macht te maken hebben. Het feit dat ze in de game-sector werkt, en beroepshalve nogal laconiek over aanranding praat, geeft er nog een extra interessante draai aan. Anne Dudley's (van Art Of Noise) soundtrack heeft een opvallend klassieke filmmuziek vibe.

mijn moraalridder neigingen werden er toch net iets teveel door geprikkeld. (Ongetwijfeld Verhoevens bedoeling)

Indignation
'What about the Noble Prize!' Ik (her)lees op dit moment toevallig twee boeken van Bernard Malamud, de ietwat vergeten joodse raconteur van het kleine Amerikaanse. Hij kreeg De Prijs nooit. Philip Roth moest ook al niks van 'm hebben. Grappig daarom dat deze Roth-adaptatie onder Malamuds kleine luyden begint, bij een slager in Newark. Zoon staat op punt van uitvliegen, en maakt pa bloednerveus. De Grote Wereld. Wat daar niet allemaal kan gebeuren! Ach pa, denkt zoon en hij rekent met 'm af, zoals Roth dat deed met zijn literaire voorvader. 'You sound like a fortune cookie.' Echt spannend wordt Indignation pas als zoon naar de universiteit in Winesburg, Ohio trekt. Een intellectuele locatie waar de filmmakers én Roth zich beter thuisvoelen. Met elke minuut en elke ontmoeting neemt dit modernistisch gedeformeerde melodrama in intensiteit toe. Scherper dan het eerst lijkt, een kenmerk van goeie ingewikkeldheid. Rothiaanse preoccupaties verwarren de maagdelijke freshman. Zijn meisje houdt van slakken, ze eet ze zelfs uit vrije wil... 'How'd she run' vraagt zijn roommate, doelend op de auto. Na een stoomcursus Carnal Knowledge belandt de slagerszoon bij de 'dean'. Ruim een kwartier lang gaat hij ook daar de vaderstrijd aan. Later volgt ma zo haar eigen geslepen tactieken. Huiveringwekkend in liefde, op het puntje van de stoel.

The Fits
'Step, step, around, punch.' Het engste aan al die 'fit girls' van tegenwoordig vind ik het totale zelfobsessieve. Dat je nog slechts (nimmer) perfecte huls bent. Het lijkt me een mespuntje gezonder om competitief in sportvorm te zijn. Of het nou om een bokswedstrijd of om een danscompetitie gaat, in een groep maak je plezier. Een tweestrijd geeft een werkelijk 'spiegelbeeld', een 'ander' zonder wie jij je kunsten nooit had kunnen vertonen. The Fits vertelt over een klein, fanatiek Afro-Amerikaans meisje uit Cincinatti, dat al haar tijd in de gymzaal doorbrengt. Ze traint samen met haar boksende broer, maar ze heeft de 'Lionesses' wel in de smiezen. Het dansgroepje dat zich met flitsende moves op een wedstrijd voorbereidt. Dat is de heupwiegende plek die zwarte meisjes is gegund. Het kost even, maar ook de boksende tomboy neemt de stap. Determination op haar strakke gezicht. Maar is dat nu wel vooruitgang? De snerpende moderne soundtrack prikkelt en schuurt, als een gigantisch muzikaal vraagteken. Er gebeuren almaar vreemdere dingen, en mijn hele duiding valt in duigen. De groep blijkt het gevaar. En ergens schemert er – net als in It Follows – toch ook weer het grote Amerikaanse rassenthema. Als het meisje op de buitentrap naar de desolate wegen staart, lijkt haar kleine wereld een kooi. Opgesloten in de projects. En in dat lichaam. 'It was live.'

Culloden
'This is grapeshot. This is what it does.' De Brexit komt nabij, een mogelijke Schotse afscheiding daarmee ook. Zo'n 250 jaar geleden stonden de rokken-clans al tegenover de Engelsen, ergens op 'a field in Culloden'. Regisseur Watkins laat de deelnemers aan de 'laatste' veldslag zichzelf voorstellen, en doet zelf ook een descriptie duitje in het zakje. Soms gortdroog als een passage uit de roman Montalliou, dan weer met een sardonisch gevoel voor humor. Hij parodieert een BBC oorlogsdocu, in een BBC oorlogsdocu! 'I'm going to make myself shout, to have myself heard.' Een tweede vergelijking die zich opdringt is nog knulliger. Langs de Lijn, inclusief voor én nabeschouwing. 'How do you feel?' Toch meent Watskins het absoluut serieus. Zijn dreinende Gerri Eijkhoff-gimmick overstijgt gaandeweg de lol, naarmate de ellende duidelijker wordt. De armesloebers zijn namelijk weer eens de klos. Hun iconische koppen in frontaal zwart-wit voor de camera. De zwerende gezichten op standje oneindig. Dat contrasteert heftig met de 'Schotse' Stuart-prins, die hen in dit onzalige plan heeft gestort. Zijn lipje trilt niet van wonden, maar van Trumps arrogantie en Boris Johnson's irrealiteitszin. De moderne ijdelheid is van alle tijden. Bonnie Prince Charlie, een man zonder daden. 'This is the system of the clan.'

Hunt for the Wilderpeople
'Ninjas. Dire Wolves. Child Welfare!' De jacht op mooie plaatjes heeft altijd succes in Hobbitland Nieuw-Zeeland. Niet te geloven hoe adembenemend groen de beelden in deze komedie weer zijn. Hoewel het verhaaltje meer om 'mooipraterij' dan 'mooiplaterij' geeft, krijg je die landschappen als welkome bijvangst. Een dik gozertje wordt door de overheid aan de rand van de bush – 'haha you said bush' – gedropt. Zijn nieuwe auntie knuffelt 'm bijkans meteen dood. 'Left a hottie in your bed'. Het prille 'gezinsgeluk' blijkt van korte duur. Via een uiterst wonderlijke kerkdienst belandt de wisecrackende maori met zijn zwijgzame nonkel in dat grote, groene bos. De humor is zelfs op survival vaak te flauw voor woorden, maar gelukkig ook lekker stoned en quirky, alsof Ayoade zich aan een Roald Dahl-adaptatie waagt. Ik moest zelf aan Marc de Bel denken, maar ja, wie kent hem in die contreien? Misschien heeft de jeugdroman een universele taal... De taal van postmoderne verwijzingen begrijpt in elk geval iedereen. Hobbits, Tarantino en het wildebeest uit The Revenant schieten voorbij. Unieker zijn de culinaire referenties. Ik weet nu hoe ze studentenhaver in 'NZ' noemen. De theme song smaakt ook goed, al miste ik dé langverwachte lokale hit. How bizarre! OMC had het krukkige einde kunnen helpen omzeilen. 'Wanna know the rest? Buy the rights!'

Juste la Fin du Monde
'Jullie schudden hánden? Zijn jullie soms presidenten.' Het viel me wel op vorig jaar, zou Xavier Dolan een beurt hebben overgeslagen? Normaal werkt hij toch stevig door. En inderdaad, op de valreep verscheen er alsnog eentje. Hij zoekt het in toneel, en zoiets merk je meteen. Soms lijkt het alsof álle toneelstukken over familiebeslommeringen rond een thuiskomst gaan. Ik moest in elk geval aan Pinter's The Homecoming denken. Een succesvolle (doch jonge) toneelschrijver vliegt naar zijn rurale familie, met groot nieuws in de koffer. Onaangenaam nieuws. De familie verheugt zich al jaren op de terugkeer v an de man die wél wat bereikte. Er worden hapjes gemaakt, en zowel moeder (Baye) als jonge dochter (Seydoux) bekommeren zich aandoenlijkst om de liefde van hun held. In één van de betere scenes sleept de dochter haar verre broer mee naar haar slaapkamer. Een wiet-hol waar Blink 182 uit de stereo klinkt. Haar ongemakkelijke fantasiecrush, sensueel en verwrongen, haalt het beste in Dolan boven. Dan pást zijn trademark weelderigheid weer als gegoten. Een kostuumdrama onder gewone mensen, zonder kostuums. Maar de moederrol loopt moeizaam, en dat lijkt me een teken voor een mindere Dolan-film. De familiedruk wordt langzaam hysterische familiedrukte. Elk besef van 'het huis' ontbreekt. Het blijft papier. 'C'est qui, l'auteur!?'

Lola Versus
Zoek de verschillen met Frances Ha. Deze is in kleur en over de top, terwijl FH nou juist zo sterk was omdat het drama nergens breed werd uitgemeten en met een glimlach werd opgediend. Gerwig heeft hier een vriendje en staat op het punt te gaan trouwen, maar zonder drama geen film: de jongen heeft second thoughts en verdwijnt. Gerwig beleeft een crisis en deze film is daar een verslag van (spoiler: Gerwig ligt niet graag alleen in bed). Het is niet duidelijk of deze film een drama of comedy is (ik vrees een combi van beide, twee keer mis). Gerwig´s personage is eigenlijk alleen maar vervelend, totdat de term "zelfinzicht" zijn intrede doet in het script (net op tijd voor haar verjaardag!). De film was geen succes, maar een radicale bewerking van het script leverde Frances Ha op. Veelzeggend is ook dat Gerwig´s beste vriendin in FH een grotere rol kreeg toebedeeld dan hier.

They Live
Destijds zag ik hier waarschijnlijk een stuk van in de videotheek en ik wist "dit is een kutfilm": gespierd matje, lange vechtscène, matige special effects. Toch altijd blijven knagen, want Carpenter. Nu helemaal in het nieuws omdat hij geïrriteerd is dat neonazi´s de film hebben omarmd. Alweer een bewijs dat intelligentie dun gezaaid is in die subcultuur want They Live is natuurlijk een ouderwetse antikapitalistische parabel met zo'n heerlijk Amerikaans paranoia sausje. Aan de ene kant een ode aan de jaren '50 kritische sciencefiction (Invasion of the Body Snatchers) maar inmiddels bij vlagen visionair. Was Carpenter op de smartphone gekomen ipv dat horloge...maar het blijft een B-film, de BluRay-scherpte maakt veel goed en het ziet er daardoor erg zorgvuldig gefilmd uit al komt hij traag op gang en is het einde legendarisch rommelig. De ellenlange vechtscène, het matje en de slechte oneliners zijn inmiddels te vergeven als schattige jaren tachtig motieven.

favoriete film van Zizek ;)

Lola Versus laat ik ook maar passeren dan, nadat ik Frances Ha tot nummer 1 van een of ander filmjaar had 'verheven', viel het me ook op in mijn omgeving, hoeveel háát die film bij sommigen oproept. :)

Die vechtscene is hilarisch! Ik kan me nog herinneren dat ik het hardop uitriep: "Zet die kutbril op!"

@Ludo

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken. Ik vond FH een prima film. LV is vooral heel erg Amerikaans, FH lijkt meer een Europese filmhuisfilm zonder grote drama´s (niet voor niets vliegt Greta even naar Parijs). Het thema romantiek is veel minder sterk aanwezig ook, een voorwaarde voor een Amerikaanse filmprijs geloof ik.

Ik heb m toch maar genoemd omdat het wel interessant is hoe ze zich tot elkaar vergelijken

terecht (denk ik!) :)

Wiener-Dog
'Heel, motherfucker!' Solondz schiet raak met losse flodders, dat is óók een filmkunst. Werkelijk alles en iedereen krijgt er van langs. High brow, low brow, Woody Allen en downers, niemand is veilig. Het begint al met de luxe openingstitels die naar Ross Perry knipogen. Tweede shot: de perfecte Boyhood-diss. Een lethargisch ex-kankerpatiëntje in het gras, voor zijn lijden beloond met een worsthond. Op dat moment vermoedde ik dat het sullige hondenbeest als een soort De Jurk de segmenten zou verbinden, maar dat plan laat Solondz razendsnel (en bewust ongeïnspireerd) los. Zo moeilijk was het echt niet geweest... Toch werkt zijn komedie wel degelijk uitstekend op de lachspieren. (En op andere spieren van de viervoeter.) Diens jongste eigenaar, tevens dwarsfluit-kakker, oefent een prélude en houdt een Zéro de conduite-kussengevecht, terwijl Debussy klinkt. Alles wordt lulligheid. 'But I thought granola was healthy.' Het logische hoogtepunt van deze cinefiele zelfhaat aangelengd met een vleugje liefde, vormt het segment rond Danny deVito. De oude dwerg sjokt met Wiener-Dog door de filmschool, en probeert zijn studenten Storytelling te leren. Tevergeefs. De gender-hipsters zijn geobsedeerd met de thema's van nu. Queer theory! Fuck de klassieke narratologie. Solondz voegt de daad bij het woord. Actie. Reactie. 'Real Stuff. Pain.'

Arrival
'Purpose requires an understanding of intent.' Geinig toch, hoe Malick pas echt invloedrijk wordt, op het moment dat hij zijn victory laps rijdt. Villeneuve combineert in deze bedachtzame sci-fi, buitenaardse communicatie met de beeldtaal van Malick. Een language tree of life. De arthouse-editing maakt het allemaal net wat intrigerender. (En dat is noodzakelijk, want veel tijd voor character development is er niet.) In flitsen toont zich genoeg klasse. Op een dag verschijnen er twaalf nieuwe apostelen in de vorm van spaceship-eieren. Wat ze komen doen, wie het weet móet het zeggen. 'Coffee with some aliens'. Arrival maakt oprecht benieuwd hoe regeringen zouden reageren. Hoe lang zou het ze lukken de mensen in een soort van 'er is niks aan de hand'-status quo te houden? Doe Normaal 2.0. In Arrival beginnen plebs en soldaten in elk geval heel unheimisch te panikeren, maar men heeft nog nét genoeg geduld om een heuse taalwetenschapper richting het ei te smijten. Amy Adams woont trouwens toch al in een opmerkelijk 'aardig' huisje voor een linguïst, je talen spreken loont blijkbaar... In het beste shot worden de wetenschappers in de positie van de bioscoopkijker geplaatst. Wachtend voor een wit widescreen, tot de feature begint. En die toe-komst stelt niet teleur. Een cultfilm met grote namen. 'It can't be random.'

>>Amy Adams woont trouwens toch al in een opmerkelijk 'aardig' huisje voor een linguïst

Ik herinner me mijn "Yeah, right.." verzuchting nog precies..

Loving
Het verhaal van een "interracial couple" in de US. Dat dat al een ding is is al erg genoeg en dat levert natuurlijk weer een pijnlijk (waargebeurd) verhaal op. Meneer Loving is echter nogal stroef wat de hele film een beetje stroef maakt.

The Burning
Een hoop irritante pubers op kamp en een gefrustreerde moordenaar met zeer degelijk tuingereedschap. Uitstekende slasher, een van de beste in het genre.

Bros Before Hos
Fissa
Meer puberale grappen, allebei nogal plat maar af en toe toch wel goed voor een glimlach. Vooral dat beetje strati takken in de tweede vind ik sws wel tof.

Theory Of Obscurity
Ik had al twee of drie boeken over The Residents gelezen dus echt veel nieuws zat er niet in, je krijgt sws alleen maar alternative facts natuurlijk (en gelukkig). De documentaire is eerder wat te gewoon voor een band als dit.

https://www.youtube.com/watch?v=66cIeb_nNO4

Meer …

nice! makes me wanna see a Wong Kar-Wai movie.

schreeuwt natuurlijk wel om een parodie. misschien is er ook wel een eet, knuffel en ik sta achter een gaasje-scene te vinden in Flodder 2 xD

Sing Street
'You don't need to know how to play, who are you, Steely Dan!?' Bandjes uit Dublin, die hebben altijd de juiste slag te pakken. Zeker in de cinema. Ook het suf getitelde Sing Street drijft op het ritme van het leven. Een stelletje Butcher Boys begint met rocken. In crisisjaar 1985 is er verder toch weinig te doen. 'Just feeding me new bunny.' Hun leadzanger zet stap één, op weg naar de cruciale muze, en geeft zo een heerlijk lesje vasthoudendheid. Zeker tijdens die beginfase heeft de film eigenlijk een heel Nederlandse, flodderige vibe. Een eighties-model op de stoep, Duran Duran achter de keys, en moeders in de weer met vibos. Schatjes zijn het. Naarmate het avontuur vordert, wordt de band stiekem toch technischer en de film commerciëler. Het blijkt toch altijd verleidelijk om het zogenaamde retro bandje als nu te laten klinken. Maar dan is er altijd nog dat prachtige meisje. Achterop de fiets. Begeleid door een paar fijne akkoorden en een bonkend hart. 'You are the slowest cyclist I've ever met.' Met elke nieuwe popgroep die de jongens ontdekken, omarmen ze ook een nieuwe kledingstijl. Spandau Ballet werkt nog niet, The Cure wel. En tussen alle tegeltjes door bevat de film precies genoeg kleine tragedies. Een familievergadering om een scheiding. Een stonede broer in de kelder. 'No woman can truly love a man who listens to Phil Collins.'

The Witch
'We are your judges, and not you ours.' Hollands strenge vroomheid in de primitieve staat Amerika. Heel even zien we indianen, maar een immigrant heeft zijn gezin dan al buiten de 'plantation' geplaatst. Hij gaat liever zelf de strijd aan, en dat zal 'm in dit grimm-ige sprookje bezuren. Je kunt het kind wil uit de middeleeuwen halen, maar hoe haal je de middeleeuwen uit het kind? De soundtrack gilt alvast intens, en schilderachtige wolken pakken zich indringend samen. Langzaam begint het gezin te ontsporen. De gekte krijgt nog een tikje extra vervreemding mee dankzij het Shakespeariaanse taaltje. 'I've never meant to become a shrew to thee.' Natuurlijk zijn er bijbelse passages. Een prachtig belicht avondmaal. Hout hakken als een toekomstig offeraar. Elk gezinslid wordt aangestoken door reli-koortsig schuldgevoel en zelfhaat. Dan is de zondebok snel gevonden in het meisje dat ontwaakt tot vrouw. De naam Thomasin klinkt toch al als damnation. Maar ook de andere kinderen houden zich niet gedeisd. 'They cannot tame their natural evils'. Horrorfilm The Witch intrigeert omdat het te midden van de barokke waanzin en het uitzinnige surrealisme nog steeds iets realistisch weet te behouden. Onversneden liefdewerk in haat. The Exorcist zonder exorcisme, met een héél bijzondere schurk. 'Wouldst thy like to live deliciously?'

Sound of My Voice
Brit Marling en Zal Batmanglij zijn enigszins mainstream gegaan dankzij de Netflix-serie The OA (eerste paar afleveringen geweldig daarna verknalt door het serie-tijdrekritme). Hun debuut uit 2011 heeft veel raakvlakken met de serie maar is veel beter. Met name de eerste helft is intrigerend vreemd op een prettige indie-scifi manier (een vleugje Safe doet wonderen). Marling zelf doet waar ze goed in is, de charismatische, maar waarschijnlijk geflipte, new age cultleider. Het einde? Mwoah, niets gaat hun meesterwerk Another Earth verbeteren. Maar toch weer een fijne film over het Amerika aan the other side of the tracks.

Ok, om precies te zijn Marling speelt de hoofdrol in alles en Batmanglij had niets te maken met Another Earth.

Toad Road
Nog meer weird America. De titel verwijst naar een pad door een woud dat langs zeven poorten van de hel leidt. Geen The Beyond gore hier. Dit is meer Gummo terrein (thuiswedstrijd derhalve.) Eerste helft zet de scene van een groep druggies, vermoeiende lui, waar een proper meisje zich bij aansluit. Ze hoort van haar vriend van de legende van Toad Road die haar niet loslaat en door de drugs voelt ze een aandrang om hem tot het einde uit te wandelen (niemand is volgens het verhaal voorbij poort 5 gekomen.) Sfeervol en mysterieus met een mooi spel met chronologie en...extra urban legend laag omdat hoofdrolspeelster Sara Anne Jones na de film overleed aan een overdosis. Een film die blijft marineren.

A Band Called Death
Goedlachse broers en die door de koppigheid van hun broer die carrière maar niet van de grond zien komen. Mooi verhaal, maar ik hou het op Chuck Schuldiner’s death metal Death.

American Hustle
Altman-personages in een Scorsese-film, volgens noisemuzikant Lasse Marhaug. Klopt wel. Door het rare haar ook wel een beetje Coen bros, die het waarschijnlijk komischer hadden gedaan.

She Devils of the SS
Klinkt heftiger dan het is. De vreemde combinatie WW2 en sex is smakeloos maar allemaal nogal braaf. Dat werk wat je in de begindagen van Veronique/RTL4 wel eens zag. „Normaal” dus.

Kidnep
Een prima kinderfilm die grotendeels draait om het jongetje en de ontvoerder. Terwijl de andere personages nogal karikaturaal zijn is het spel van het leidende duo juist opvallend ingehouden en sympathiek.

Mustang
Totally rooting for the girls, maar toch het gevoel dat het allemaal nogal karikaturaal is. He appelleert net iets te graag aan de liberals. De bekrompenheid (hier in Europa dat spookbeeld van de vijftiger jaren waar mijn generatie zo bang voor is zonder het meegemaakt te hebben) van de oude generatie heb ik ook minder zorgen om dan dat neoconservatieve puritanisme wat zich aan het aftekenen is aan de horizon.

The Vessel
Malickerig, die de film ook produceerde. Mooie plaatjes, meditatief, maar niet de magie.

Hickey
Nerd blijft om winkel in stand te houden, maar stiekem omdat ie verliefd is. Grows a dick, meh.

neconservatief hadden we algehad, neoreactionair bedoel ik.

^^ MB en forme :)

ahh a la Gebrbrandy en co die tijdens WOII in Londen zaten te bedenken dat Nederland als die nazi's eindelijk weg zouden zijn ook wel een paar jaar of meer zonder parlementaire democratie zou kunnen.

Toad Road zet ik op de lijst.

Nocturnal Animals
'Mister, your wife wants you.' Nocturnal Animals had net mijn 2016-jaarlijstje kunnen halen. Onderin, om zo aan de uiteinden een Texas crime-film te hebben. Tom Ford moet het weliswaar zonder de messcherpe Hell or High Water-teksten stellen, maar zijn thriller bevat een glorieuze intiteling. Echt niemand heeft de namen gelezen. Wat een vormkracht. Galeriehoudster Amy Adams heeft dit spektakel voor ons geregeld. Rijkdom brengt het nachtdier geen rust meer, enkel pijnlijke verlangens. De soundtrack neuriet alvast een Herrmann-deuntje, op weg naar een Psycho-motel. De manier waarop de film op gevaarlijk terrein belandt, verrast. Een letterlijk literaire raamvertelling. Het voelt allemaal wat ouderwets, maar toch ook wel lief. De twee helften bestaan niet zonder elkaar, maar worden ook niet veel beter van elkaar. Net een gemiddeld huwelijk dus. Binnen het boek dat Adams 's nachts leest, knalt de film zonder genade. West-Texas is de perfecte locatie voor wat fysieke Haneke Games. Aaron Taylor-Johnson (normaal toch van het massavermaak) vindt zichzelf uit als Zlatan-schurk. 'I like long walks and kittens'. Michael Shannon levert vertrouwde kwaliteit als loner agent. Dit tweetal en Amy doen de losse eindjes vergeten. Toch peinsde ik. Bestaat er een film over een wérkelijk mislukte kunstenaar?

Swiss Army Man
'I have a lot of questions about all the things you just said.' Hollywood gaat zich aan Toni Erdmann vergrijpen, dat zal niemand verbazen. Maar zou Japan een remake van Swiss Army Man overwegen? Alles aan deze uiterst merkwaardige komedie ademt (en niet-ademt) immers hun arthouse-leipheid. Extreem flippen op de vierkante centimeter. En nog sentimenteel-muzikaal ook. Ik wil de versie van Matsumoto (Symbol) best zien. Tot die tijd doen ook Paul Dano en Daniel Radcliffe lekker morbide. De eerste scene bevat de grap in een notendop. Een man op een onbewoond eiland steekt zijn hoofd uit arren moede in de strop. En net als hij dreigt te sterven... ziet hij een lijk! Dan moet ie daar maar mee aan de gang. In de verte wordt deze toekomstige cultfilm een variant op die tearjerker waarin een dakloze vriendschap sluit met een kat. Evenveel projectie. 'Crazy, I'm fucking crazy, maybe just maybe, I'll make it alone.' Gekke liedjes én Cotton Eye Joe worden aangeheven, en het komisch duo klinkt in falset als Grandaddy. (De film is behoorlijk indiepoppy). Voor een minuut of twee neigt het zelfs naar Eternal Sunshine. Tot de winderigheid weer toeneemt... Vooral voor Radcliffe (de ondode) moet dit een heerlijke rol zijn geweest. Eén keer kan hij zijn lachen niet inhouden. 'O Super Manny, save me!'

Next to Her
'It's either nobody or everybody.' Innig samenzijn in Israël. Een 'lonely security guard' leeft samen met haar 'auti' zusje. De twee rommelen maar wat aan, maar hebben in elk geval elkaar. Met een paar vluchtige streken schetst de film dit unieke tweepersoonshuishouden. Samen kleine hapjes pita-brood eten. Samen in bad. Slechts onderbroken door de onvermijdelijke bonk-aanvallen. Allemaal zo echt, dat de akeligheid verdwijnt. Een heel eenvoudig weemoedig reverse-deuntje doet de rest. Je gunt beide beter. Van hun moderne ma zal dat niet komen: 'waarom laat jij je wenkbrauwen niet doen'. De techniek die ze daarvoor in Israëlische salons gebruiken is even prikkelend verfijnd als de film in zijn geheel. De verandering komt toch, en snijdt ook. Er verschijnt een man. Een wat achtelozer type. Hij kan de boel in twee rigide levens opschudden. Hij opent deuren. Niet langer zal de security guard bedremmeld voor de gesloten deur van de dagopvang moeten staan, niet wetend wat ze met zichzelf moet nu de zorgtaak wegvalt. Maar in dat ene eenzame shot merk je het al. De security guard heeft de fysieke aanwezigheid van haar zus nodig. Afstand nemen bestaat niet. Zo schrijdt het scenario naar een slimme twist. Een realisatie vol realisme. Een short cut uit haar leven. In het hart gekerfd als een sterk kort verhaal.

White Girl gezien en (half) goedgekeurd

@Omar: Toad Road had ik nog niet eerder gezien. Intrigerende trip. En de soundtrack is ook niet mis met o.a. Svarte Greiner, Greg Haines en heel veel Machinefabriek.

Ok, Machinefabriek? Goeie vondst van de makers, werkte in ieder geval erg goed.

The Edge of Seventeen
'Why am I so grotesque?' Ik ging er eens goed voor zitten. Van een vrouwelijke regisseur verwacht ik toch altijd net even wat rauwere cinema. Dat zou wel eens perfect kunnen werken in een hoekige high school-film. Helaas. The Edge of Seventeen lijkt na een hoopvol cynische start meer op The Breakfast Club. Daar hoeft niks mis mee te zijn, maar ik trok het verhulde conservatisme even niet. Depressieve mensen moeten gewoon een beetje vrolijk doen! Als gezegd, het begint nog wel prikkelend. Twee wenkbrauwmeisjes slaan zich vriendin- én vriendloos door het schoolleven. Hun eerste ontmoeting heeft zelfs wat van Ponette. 'She was dressed like a small elderly gentleman.' Kleine, kinderlijke verwondering. Anno nu heeft het leven toegeslagen, en worstelt het hoofdpersonage met het verlies van pa, en – och ja – de levende schaduw van haar popi broer. De cynica zoekt heil bij docent Woody Harrelson, die haar op dat vlak weet te overtreffen. Van zijn mismoedigheid kikkert de film op. Toch wil het maar geen rake satire als Election worden. Daarvoor schuiven de stukken te standaard rond. Het meisje zet zich zuchtend aan de laatste date-option. Een Asian, ribbed en steenrijk. Haar cynisme verknalt door véél te mooie mensen. Jammer.

Krisha
'You know how much I love you right?' Het moet uitgesproken worden, dus het is niet waar. Enkel 'hare' Krisha zelf blijft het maar ontkennen, zoals ze haar hele leven rond eigen waarheden heeft opgebouwd. De zestiger arriveert puffend en babbelend op een familiereünie. Even zet de film de kijker nog op het verkeerde been. Na een Lynchiaans intro heeft die gekke Krisha wat komisch. Ze sjouwt nog net geen Wiener-Dog mee. (Al zijn er honden genoeg.) Tijdens de ontmoeting met haar All American Family begint het al te kriebelen. Iedereen is nét te enthousiast. Krisha net te gefocust. Wanneer ze zich afzondert komt er een wonderlijk medicijnendoosje tevoorschijn. Herken de mens aan zijn voorwerpen. Binnen een paar scenes verandert Krisha van lief tantetje in een potentiële heks. En wie zal er de klos zijn: zij of de anderen? De soundtrack helpt de zenuwen niet kalmeren. Brian McComber (van de Dirty Projectors) plienkt en ploinkt er in oude Antionioni-stijl lustig op los. Ritmes klikken als de keukenklok die verdwijnt. De fraaie cinematografie draait duizelingwekkende cirkels. Technische hoogstandjes met een steadicam. Zo werken alle elementen samen in een uiterst geconcentreerde tour de force. Met Krisha als intens middelpunt en Nina Simone als voodoopriesteres. Rustig en toch retespannend. 'You have to do the work.'

Always Shine
Twee jonge actrices aan de onderkant van Hollywood, eentje net iets succesvoller dan de ander, besluiten er een weekendje op uit te gaan. Oude vriendinnen, bijpraten, etc. Ah, Big Sur, het ekte-ekte California en zo fotogeniek. De spanning wordt tergend langzaam opgebouwd want beide vrouwen kunnen elkaar eigenlijk niet meer uitstaan dus dat moet wel misgaan. Persona stilo. Vreemd, na de vroege climax is er nog een half uur over en loopt het spaak (yep, de derde akte soufflé slaat weer genadeloos toe.) Jammer, want alle elementen zijn goed: cinematografie, muziek, actrices (Mackenzie Davis, yeah). Kortom, plezierig maar je voelt dat er meer in had gezeten.

Coherence
Veel leuke indie-SF de laatste jaren. Deze doet de minimale set-up: een huis, vrienden op bezoek voor een etentje, een klein beetje jaloezie in de mix. Maar dan een komeet die overvliegt, schermen van smartphones die plots barsten en zo gaat het heel langzaam op de weirdo toer, denk El ángel exterminador dat rekening houdt met quantum mechanica/veel-werelden-interpretatie/multiversum. Het realisme, een combinatie van de zenuwachtige camera met veel geimproviseerd acteerwerk, maakt het allemaal lekker invoelbaar.

Coherence is zeker leuk. De eenvoud waarmee het SF-gegeven wordt uitgewerkt deed me denken aan The One I Love (2014), een indie-komedie waarin een echtpaar hun relatie in een mysterieus vakantiehuis probeert te redden met hulp van dubbelgangers.

Een film waarbij drama en fantasy vanwege een groter budget veel minder goed uitpakt is wat mij betreft A Monster Calls. In die film probeert een tiener zijn zorgen over zijn terminaal zieke moeder te verwerken door een fantasiewereld te creëren waarin een eeuwenoude boom hem verhalen vertelt. Die boom lijkt door de CGI-effecten op een monster uit Transformers en heeft ook nog eens de stem van Liam Neeson. Vanwege deze potsierlijke vertoning lukte het mij niet meer de rest van de goedbedoelde film serieus te nemen. Overdaad etc.

The Greasy Strangler
Probeert heel hard weird te zijn, op zich is dat gelukt maar leuk is het niet.

sf komt op tal van manieren dichterbij met smartphones en goedkope digitale technieken (ook voor de filmmaker ;) )

The Salesman
'Hoe wordt een mens een koe?' 'Langzaam.' Te Teheran verschijnen barsten in een appartementencomplex. Zou het een Durak-metafoor zijn? Zo huis, zo regime? Er lijkt toch minder aan de hand. Het getroffen stel vindt via vrienden snel onderdak óp een dak, en even kunnen ze rustig verder leven. De man is leraar op de middelbare, waar hij zijn levenslessen deelt. Het zijn heerlijke scenes vol van begrip. 's Avonds staat hij als stel met zijn vrouw op de planken. Een paar ultrakorte fragmenten volstaan daar om Miller's magie te suggereren, ook dankzij de fraaie sets trouwens. Voor de film écht warm dreigt te worden – en een Iraanse Bullets over Broadway – valt de klap. Natuurlijk. Farhadi's stijl krijgt inmiddels iets vertrouwds. Klassiek met een aangrijpende cesuur. De vriendengroep fungeert als vangnet, totdat ook daar gaten in beginnen te vallen. Het verwerken van trauma's doet mensen domme dingen doen. Eindeloos herkauwend op wat er gebeurde. De grimmigste psychologische oorlogsvoering komt altijd uit eigen frustraties voort. (En misschien zit daar het tentatieve verbandje met Miller). Belangrijker zijn de achteloos opgeworpen gender-kwesties, die nog net wat meer wringen in een patriarchale samenleving. Zo doet melodrama-klasbak Farhadi toch weer nadenken. 'Ik ben slechts een salesman, en níets anders.'

Cavalo Dinheiro
'Ik hoor je zingen, maar ik voel dat je niet gelukkig bent.' Uiterst raadselachtig schrijdt de avant-garde door de duisternis. Een paar foto's uit verre tijden, een portret met de magie van Faulkner. Donkere mannen tastend langs de wanden van lange gangen. Alsof wat mijnwerkers uit de negentiende eeuw verdwalen in een modernistisch regeringsgebouw. In deze complete en dappere onduidelijkheid speelt Cavalo Dinheiro zich af. Niet voor even, maar voor altijd. Na een uur moest ik gniffelend constateren dat ik er in plaats van méér steeds minder van begreep. Zo'n reactie zal Pedro Costa ongetwijfeld doen handenwrijven. De Beckett van de Portugese cinema doet zijn geuzennaam weer eer aan. Na een tijdje beginnen de personages zelfs te fluisteren. Verstaanbaarheid kon ook nog wel overboord. Zij staren na elkaar, de kijker naar het scherm, hopend dat de doodsoorzaak (of eender welke causaliteit) zich openbaart. Door alle suggesties van geweld gok ik dat er ergens een politieke metafoor schemert. Iets met Kaapverdië en de daad van het doden. Een allang verloren strijd bezongen in vervlogen liedjes. En net als bij Miguel Gomes (een leerling van Costa, gok ik) zorgt juist de muziek voor de emotie en voor plezier. Er niets van begrijpen en dan plots schateren. Tot de lethargie het overneemt. '93 stabs, 48 clips'

https://www.pastemagazine.com/articles/2017/02/rip-imdb-message-boards.html

WTF

IMDb boards waren een heerlijke chaos altijd van conspiracy theories, mensen die bang waren dat diertjes pijn leden voor de film, bizarre lijstjes, en heel veel filmplezier. Zonde man.

Paste merkt ook op dat het een patroon is op het internet. Weg van het old skool informatie delen.. naar. Ja naar wat. eenrichtingsverkeer met selfies en likes. Ieder voor zich.

Ha! Jammer, maar het was over het algemeen vrij negatief met veel eikels (typisch internet dus). Wat dat betreft is de vibe op letterbxod veel positiever.

oh ja letterboxd

als dat nou een 'importeer je gehele archief vanuit IMDB optie heeft' hmmmm :P

o fuck die optie hebben ze gewoon :D

(usually only open for Pro members, maar nu dus even niet, zo gek zijn ze niet bij Letterboxd :) )

haha, nou snap ik ook waarom die optie opeens verscheen.

Fan
'Such a big star, with such a foul tongue.' Zou een superster zijn twilight voelen naderen, zodra fans zich steeds gestoorder gaan gedragen? Hun wanhoop richting jouw uitgang. In deze big budget Bollywood-variant op Misery besluit een look-a-like zijn 'senior' (SRK) een handje te helpen. Hij timmert de grootste concurrent van ''The most evergreen super-duper star' in elkaar en verwacht nu een beloning! Die krijgt hij dus écht niet, maar de dork belandt wel in een ode vol Gangnam style-dansjes en epileptisch flitsende knokpartijen. Zijn leven wordt een Bollywood-avontuur, precies wat ie altijd al wenste, en zijn brave ouders met hem. 'God bowled a great googly'. Helaas was de film me eigenlijk ook wat te wiebelig. Na het kleurrijke en vrolijke begin, verging het lachen me al snel. Zou het eigenlijk wel grappig bedoeld zijn? Ik begrijp duidelijk nog altijd niets van Bollywood. En op de homoseksuele subtekst was het wachten vanzelfsprekend vergeefs. (Terwijl de leipe momenten mij toch echt aan Paul de Leeuw's Filmpje deden denken.) Toch werkt de film op een meta-niveau wel aardig. Het Westen trekt bevangen door oriëntalisme naar India voor een achtervolging op een pittoreske markt. Bollywood gaat op haar beurt naar... Dubrovnik! Occidentalisme met een vette spoof-knipoog. Mindblasting?

L'Attesa
'Waiting for the miracle to come.' Pasen op Sicilië. Met Leonard en het intense Italiaanse katholicisme. Veel show. Het soort religiebeleving waaraan je weer eens merkt wáárom het werkt. De mens kan ook als geëvolueerde mot maar moeilijk weerstand tegen de vlam bieden. Vluchten in een vurig gewenste droom. De beelden van processies en naakte Jezusbeelden vormen de 'backdrop' van een verstild Paasverhaal. In een statig en vooral leeg huis kreunen de stoelen. Er is een verlies geleden. Juliette Binoche doolt rond. De film had met evenveel recht De Afwezige kunnen heten. Haar wachten wordt verlicht door een mooi meisje (Lou de Laâge). De koppeling van Binoche aan een jong talent (eerder ook met Stewart in Cloud of Sils Maria) werkt wederom prima. Kleine, doodgewone handelingen tonen het Lijden. Het kneden van pasta, en – nog duidelijker – het leeg laten lopen van een luchtbed. In de innige omklemming loopt het leven weg, met een eindeloze zucht. Gedurende het laatste kwart nadert het moment van de waarheid. Zal er een wederopstanding plaatsvinden? 'Ik had die droom over het water weer.' In het jonge meisje ziet de oude vrouw alles wat verloren ging. Ze wil lief zijn, maar weet niet hoe. Helaas weten de makers het wel. Ik wenste een killer einde. Maar het blijven Italianen. 'Tu 'magine ma vie.'

Endorphine
'Alles wat we waarnemen, deformeren we.' Welkom in het Cartesiaanse theater dat cinema heet. Tijdens het intro ontmoet Tati The Matrix. Is alles wat volgt een lucide droom? Endorphine geeft twijfelaars en wakenden een kwaliteitsinjectie. In de eerste plaats door simpelweg intelligent te durven zijn. Een bromvlieg kan hier als uitleg dienen in een college philosophy of mind. Het leven van een meisje verbeeldt alle andere vragen. Het kind is op een doodgewone winterdag in Canada getuige van een gruwelijke gebeurtenis, die ze onmiddellijk naar de krochten van haar brein verdringt. Onbewust weet ze wel dat het trauma daar niet kan blijven, wil het niet gaan woekeren. Om de ellende 'terug te brengen' is echter lef nodig. Endorfine. Haar bewustzijn moet 'omgeleid' worden. Enkele Cronenbergiaanse spelletjes bieden geen soelaas, in tegendeel, ze werkt zich nog dieper in de nesten. Pa neemt haar ten einde raad mee naar de hypnotiseur. En dan gaat het goed los. Dit is cinema van suggestie. Ik stelde me voor hoe de film één lange poging is om de bioscoopzaal tijdens een EDMR-sessie collectief mee laat (her)beleven. Endorphine biedt met andere woorden een intieme mindfuck. Enkel het 'trigger'-liedje vond ik wat clichématig spiegelen. 'Daydream, I fell asleep amid the flowers,for a couple of hours'. Psyche zkt. pijn, eerdere ervaring geen bezw.

A Touch of Zen
'Go on painting all day and you can forget about marrying.' Een spitsig Sarumannetje kibbelt met zijn oude moeder. De schilder uit de misty Chinese mountains leeft in een wereld even pittoresk en kleurrijk als zijn doeken. Moeder is zelf wel klaar met de rust. Kan hij geen ambtenaar worden, of zo? Het leven komt echter naar 'artistieke' zoon toe. Een 'wayfaring Stranger' verschijnt als de Oosterse Eastwood met hoed. Hij durft zelfs Confucius tegen te spreken. De arme schilder wordt er maar onrustig van. 'Moederrrr!' De gortdroge humor – 'your county is surprisingly lively – maakt dit epos nog wat lichtvoetiger. Zeker wanneer de martial arts gemixt worden met girl power. Moeder is niet de enige die van wanten weet. Na het nog zo rustige intro haalt men de zwaarden tevoorschijn. Indrukwekkend hakken de partijen op elkaar in. Tijdens het verklarende 'verhaal in een verhaal'-dommelde ik weg, maar de film schittert weer zodra Zen verbijsterend psychedelisch de macht grijpt. De stoet aan fijne karakterkoppen ontmoet het Bovennatuurlijke. Eerst nog handenwrijvend, goedgeluimd en vooral ongelovig, maar laat me je één ding vertellen. Don't mess with monks. Ever. Ik ga er vanuit dat Jodorowsky deze film wel eens gezien heeft. De staat van Zen. Alleen maar willen zweven. En in één sequentie gebeurt dat ook. Bijna. 'Just humble efforts'.

Love and Friendship
'She hasn't had tea, could be a lack of nourishment'. De wonderlijke carrière van Whit Stillman krijgt de laatste jaren eindelijk weer wat voeding. Hij keerde terug met Damsels in Distress, en zie hier, een zeldzaam vertoond verschijnsel: de Austen-adaptatie... Die Damsels-titel had dus best kunnen blijven. Voor de financiering (en cameravoering) stond een fikse Nederlandse inbreng garant, al moeten 'we' het wel zonder cameo stellen. Carice had echter niet misstaan, bijvoorbeeld in de bitchy bijrol van Chloe Sevigny. Zij speelt de blonde sidekick van Kate Beckingsale, die als een Kardashian door de film paradeert. De goeie derrière in een hoepelrok, haar eigen onschuld verbáál beleden. 'I've lived in nearly perfect ioslation'. Dit druifje met pit dient men dus uit alle macht te vermijden, maar zo werkt dat niet in de wereld van Austen. Vrouwen zijn slangen, mannen oliedom. In woord en in daad. TLC meets TCM. De grote vraag blijft dan, vindt Stillman nog iets van zichzelf in deze al te vertrouwde wereld van schrijden en strijkjes. Laten we zeggen, bij momenten. Het lezen van een brief wordt lekker melig. De wisecracks treffen achteloos doel. 'I know you spent little time in society.' 'None.' Bovendien zweemt zelfs in dit period piece ineens de Trump-mentalité. Mensen zijn net politici. 'Facts are horrid things.'

Diane
'None of you knew.' Armoedig Engeland tijdens de seventies. Het gelummel van 'sods and hooligangs' op uitgestorven pleinen. Een picknick tegen de achtergrond van een industrieterrein. Samen met je meisje mintjes kraken, terwijl je moed verzamelt om haar te kussen. Gelukkig vraagt ze het zelf al! De eerste scenes van Alan Clarke's Diane zijn eigenlijk best pittoresk. Een slice of life uit een zomer. (We zien de eerste Britse Tour de France-fanaat uit de geschiedenis.) Langzaam focust Clarke – bekend van het snoeiharde Scum – op het doodgewone meisje Diane. En dan valt het zwaard alsnog. Niks ongemak der jongelingenliefde. Het snijdende leven toont zich onverbloemd. Diane heeft haar pa dan al een paar keer opvallend fel verdedigd. Nu moet ze zichzelf nog leren verdedigen. De tweede helft van de film is seventies cinema op zijn allerbest. Altmanesk echt. Diane zet voorzichtig haar eerste stappen. Met nieuwe vrienden, die elk ook zo hun eigen rafellrandjes hebben. Op het tankstation voelt Diane dat ze aantrekkingskracht heeft. (Afwijzen leer je op een lieve man.) In het huurhuis helpen anderen haar, en zij hen, zonder geclaim. En tussendoor blijft pa maar verschijnen, in elke dialoog weer intens. Over een extreem moeilijk onderwerp extreem 'gewoon' doen. Zonder poeha. Dat is dapper. De nacht erna had ik er zelfs een droom over.

Pasolini
Abel Ferrara houdt zich in! Wie had het gedacht dat hij nog eens een keer netjes binnen de lijnen zou kleuren. Maar dat is juist in dit geval best jammer. Pasolini wordt op deze manier een wat bravige bio-pic over de laatste dag van de Italiaanse alleskunner. Je zou toch denken dat hier de sublieme exces van Ferrara spektakel had kunnen opleveren (even komt de esthetiek van beiden bij elkaar in de geilige verbeelding van Pasolini's volgende filmproject). Maar als beeld van Italië in de jaren zeventig natuurlijk erg goed gedaan, zowel de ambient van de huisinrichting, laat in de avond nog even pasta scoren, als de schaduwwereld van Romeinse jongens en de als maar aanwezige politieke samenzweringen.

修羅雪姫 (Lady Snowblood)
Legendarische wraakfilm uit 1973 die ontelbaar keren is geplunderd of bijna compleet gekopieerd (Kill Bill) maar waarbij het punt van de film (wraak -en karma- is complexer dan je denkt) helaas wordt vergeten. Hier krijg je een vreemd mengsel van oogstrelende beelden, kleuren en de serene Meiko Kaji met brute bloedfonteinen. Eerste uur is subliem, inclusief Quichote-achtige "we maken een verhaal over je" twist, tegen het einde toch weer dat kneuterige westerlingen-op-bezoek sfeertje uit 1001 en kungfu-film waardoor de laatste wraakneming minder poëtisch is dan je verwacht...of toch niet? Trouwens schaamteloos ruimte gemaakt voor een vervolgfilm. :)

wel cool dat ze Abel in elk geval dúrfde te vragen.

Lady Snowblood gaat op d'n lijst.

Ride the Pink Horse
'You sound like a disillusioned patriot.' Robert Montgomery had een handje van merkwaardige noirs, toch al een genre van vreemde (invals)hoeken. Net als in regieklus The Lady in the Lake speelt hij hier zelf de hoofdrol, nu als oorlogsveteraan met 'een plannetje'. Montgomery kende het wereldje als voormalig soldaat uit eigen ervaring. De dolende PTTS'ers die hun draai niet meer vonden. Zijn hoofdpersonage reist uit arren moede (maar met fikse dollartekens in de ogen) naar San Pablo. Een plek van de outcasts en misfits. Spics en Injuns. De stoffige straten doen aan Touch of Evil denken. De moderne tijd is er ook al. Gegoochel bij een kauwgombalautomaat, en een schurk met een gehoorapparaat. Het zijn dergelijke vervreemdende details die de film maken. Soms sjokt het scenario ook zelf vermoeid verder. Op de straten en in de Mexicaanse establishments heersen andere tijden. 'The big drinks are most best.' Onze held volgt een schurk, maar wordt zelf ook weer gevolgd. Vadertje Staat lijkt goedmoedig, maar de depri ex-soldaat twijfelt. Is iedereen corrupt? Hij vindt zijn troost niet langer bij blanke 'dames', of in een chique club. Geef hem de fles van een oude Mexicaan en de healing touch van een injun girl, die hem aan zijn tijd in de Pacific herinneren. Een laatste rondje van het leven. Ontredderd in alle opzichten. The man with no place.

A Man Called Ove
'De rij begint achter mij.' Boze witte man Ove fungeert als éénkoppige buurtwacht op zijn woonerfje in Zweden. Misschien was hij beter naar Noorwegen geëmigreerd. In Zweden zijn nog nét genoeg mensen (en buitenlanders) om je over op te vreten. Ze verhinderen zelfs zijn laatste plannetje. Suïcidus Interruptus. Ove moet nu wel aan zijn eigen penibele situatie denken. Vrouw dood, zijn job verdwenen. 'Je kunt nog best wat doen met je leven.' De saai smerende muziek hint er al op. Ondanks Ove's depressies en gemok zal dit een zoete feel good-film blijven. Rest de vraag: waaruit zal de grote verandering bestaan. Een vrouw, of toch een reis? Iets anders leek me een plus. De film maakt er een curveball van. De sociale controleur vlucht via enkele Proustiaanse flashbacks in het verleden. Meestal niet aan mij besteed, maar dit is een zeldzaam voorbeeld van een scenario dat enkel tijdens dat handjevol herinneringen een snaar weet te raken. In het 'vroeger' vindt Ove zijn warmte terug. En ook zijn intelligente vrouw, die deze 'Pech-Ovel' ooit uit zijn cocon hielp. 'Hoe kan iemand nu te lief zijn?' Demis Roussos bibbert op de soundtrack, light jazz doet hartjes trillen. Het ultieme seventies geluid, voor goudbruine tijden. Zelfs Ove was gelukkig. Samen met een vrouw, op reis. Dus toch gewoon het standaard-antwoord. 'Je mag van binnen dansen'.

Ik moet zeggen dat de film het hele weekend is blijven hangen (qua denkwerk enzo), dus ik word steeds enthousiaster. Het alternatief van een bio-pic met flashbacks naar de jeugd, etc. zat ik ook niet echt op te wachten. Wel bizar stripverhaal-ding trouwens dat je ziet dat het Willem Defoe is en dat doet hij die (echte) bril op: het is Pasolini!

Cooley High
We volgen een groeep jongens die spannender dingen dan school doen. Met soulmuziek en als je Camp Lo luistert een hoop bekend klinkende zaken.

Coherence
Leuke sf idd zoals hierboven vastgesteld. Net begonnen te lezen in Beaudrillards Simulacra and Simulation wat hier wel op aansluit.

Heaven Is Only In Hell
Hollandse horror over satanische rituelen. Een hele zit door crappy acteerwerk, een fuga-achtige herhaling van allerlei scenes die vooral verveelt en sjeesj, wat lijkt 1994 lang geleden zo …

Naked Lunch
Rrraaaarrrrr. Ook hier voor iemand die veel Laswell en Zorn luistert een hoop bekend terrein, ik heb Burroughs boek nooit gelezen, wat wellicht in mijn voordeel werkt.

een fuga-achtige herhaling van allerlei scenes

heheh :-)

En je weet ook dat er onwijs veel werk in heeft gezeten ook. :)

Carol
'Oh I read, too much probably.' Op dit moment verdiep ik me in 'middlebrow' romans. Een invalshoek binnen de literatuurwetenschap die de laatste jaren 'en vogue' raakte. Niet langer moet het elitaire modernisme (lees: de man!) bestudeerd worden. De bestsellers verdienen ook aandacht.
En die zijn in de twintigste eeuw, de eeuw waarin vrouwen het grote lezerspubliek gaan vormen, ook steeds vaker ván vrouwen. Patricia Highsmith past prima in dit kader. Zo vindt het ware middlebrow-succesboek zijn completering in de film. (De Highsmith-adaptaties zijn dan ook ontelbaar). Inhoudelijk houden bestsellers van producten – 'Look at this furniture!' – en lifestyle. Het grijze muisje Rooney Mara maakt dus in een warenhuis kennis met de rijke Cate Blanchett. Om de vriendschap van de chique dame te winnen gaat Mara (met een vleugje Hepburn) maar snel een LP uit een platenzaak halen. De echte bestseller mag ook graag met vuur spelen. De rijpere dame wil dus méér dan conversatie. En het shopping meisje wellicht ook. Gender kwesties. Daar vinden Highsmith en moderne cultuurwetenschappers elkaar definitief. Regisseur Haynes past hierbij als een handschoen. Twee hele dure zelfs. Ik vond zijn verfilming aardig retro-Sirkiaans, maar zonder diens bite van het 'onzegbare'. 'What I really want to do is write. That's why I watch movies.'

Last Minute
'The added flavour of urban living.' Finland, Makelaarsland. Op pad met de 'firmaa-aauto'. Zo zien we Helsinki eens van de duurdere kant. Euro's doen de ronde. Zelfs het racket dat uit woede gesloopt wordt, wil niet breken. Het chique plotlijntje rond een makelaars-stel raakt echter al snel – en overigens ook wel op hun eigen initiatief – verknoopt met met de zelfkant van Tarantino-figuren en 'hey hey hey'-surf. Schelden in het Fins klinkt verdomd eloquent. In de verte verschijnt een Lidl. De makelaars-madame vindt haar evenbeeld in een kleine bitch. Een vroegwijs kind, dat iets teveel lesjes van haar criminele pa heeft geleerd. Maar zijn de witteboordcriminelen zoveel braver? 'You have your shit and I have mine'. In het eerste, nogal flauwe deel van de film, schmiert iedereen er zo lekker Hollands op los. Eentje lijkt zelfs sprekend op Porgy Franssen. De kruimelcrimineel kampt met heel alledaagse probleempjes op het fysieke vlak. Ik zei het al, het is net Tarantino. Gelukkig belandt de hele bups onnavolgbaar achtervolgd in het hinterland. Zo kennen we het slackerende Finland weer, van zodra het op Japan gaat lijken! Daar waar droogkloten elkaar muggen afvangen. De guitar ramblings op de soundtrack worden ook steeds Jarmuschiaanser. En wanneer ik nu toch tig nationaliteiten heb genoemd, concludeer ik: don't mess with the Est.

L'Apollonide : Souvenirs de la Maison Close
Prostitutie, altijd deprimerend. En zo ook in deze Franse film uit 2011 al zorgt de periode (eind 19de eeuw) en het heerlijk lome tempo voor een aparte ervaring met kleine mysteriën en veel oog voor detail en de sleur. In het begin loopt alles vrolijk op rolletjes in de welhaast knusse vrouwengemeenschap L'Apollonide maar op de helft begint de 20ste eeuw voorzichtig toe te slaan. Boodschap lijkt te zijn dat achter gesloten deuren, met veel geld, goede drank, fantasie en tijd seks uiteindelijk leuker was. Laatste shot kopt het nog even in.

Louis Malle revisited?