Filmforum

Toad Road
Nog meer weird America. De titel verwijst naar een pad door een woud dat langs zeven poorten van de hel leidt. Geen The Beyond gore hier. Dit is meer Gummo terrein (thuiswedstrijd derhalve.) Eerste helft zet de scene van een groep druggies, vermoeiende lui, waar een proper meisje zich bij aansluit. Ze hoort van haar vriend van de legende van Toad Road die haar niet loslaat en door de drugs voelt ze een aandrang om hem tot het einde uit te wandelen (niemand is volgens het verhaal voorbij poort 5 gekomen.) Sfeervol en mysterieus met een mooi spel met chronologie en...extra urban legend laag omdat hoofdrolspeelster Sara Anne Jones na de film overleed aan een overdosis. Een film die blijft marineren.

A Band Called Death
Goedlachse broers en die door de koppigheid van hun broer die carrière maar niet van de grond zien komen. Mooi verhaal, maar ik hou het op Chuck Schuldiner’s death metal Death.

American Hustle
Altman-personages in een Scorsese-film, volgens noisemuzikant Lasse Marhaug. Klopt wel. Door het rare haar ook wel een beetje Coen bros, die het waarschijnlijk komischer hadden gedaan.

She Devils of the SS
Klinkt heftiger dan het is. De vreemde combinatie WW2 en sex is smakeloos maar allemaal nogal braaf. Dat werk wat je in de begindagen van Veronique/RTL4 wel eens zag. „Normaal” dus.

Kidnep
Een prima kinderfilm die grotendeels draait om het jongetje en de ontvoerder. Terwijl de andere personages nogal karikaturaal zijn is het spel van het leidende duo juist opvallend ingehouden en sympathiek.

Mustang
Totally rooting for the girls, maar toch het gevoel dat het allemaal nogal karikaturaal is. He appelleert net iets te graag aan de liberals. De bekrompenheid (hier in Europa dat spookbeeld van de vijftiger jaren waar mijn generatie zo bang voor is zonder het meegemaakt te hebben) van de oude generatie heb ik ook minder zorgen om dan dat neoconservatieve puritanisme wat zich aan het aftekenen is aan de horizon.

The Vessel
Malickerig, die de film ook produceerde. Mooie plaatjes, meditatief, maar niet de magie.

Hickey
Nerd blijft om winkel in stand te houden, maar stiekem omdat ie verliefd is. Grows a dick, meh.

neconservatief hadden we algehad, neoreactionair bedoel ik.

^^ MB en forme :)

ahh a la Gebrbrandy en co die tijdens WOII in Londen zaten te bedenken dat Nederland als die nazi's eindelijk weg zouden zijn ook wel een paar jaar of meer zonder parlementaire democratie zou kunnen.

Toad Road zet ik op de lijst.

Nocturnal Animals
'Mister, your wife wants you.' Nocturnal Animals had net mijn 2016-jaarlijstje kunnen halen. Onderin, om zo aan de uiteinden een Texas crime-film te hebben. Tom Ford moet het weliswaar zonder de messcherpe Hell or High Water-teksten stellen, maar zijn thriller bevat een glorieuze intiteling. Echt niemand heeft de namen gelezen. Wat een vormkracht. Galeriehoudster Amy Adams heeft dit spektakel voor ons geregeld. Rijkdom brengt het nachtdier geen rust meer, enkel pijnlijke verlangens. De soundtrack neuriet alvast een Herrmann-deuntje, op weg naar een Psycho-motel. De manier waarop de film op gevaarlijk terrein belandt, verrast. Een letterlijk literaire raamvertelling. Het voelt allemaal wat ouderwets, maar toch ook wel lief. De twee helften bestaan niet zonder elkaar, maar worden ook niet veel beter van elkaar. Net een gemiddeld huwelijk dus. Binnen het boek dat Adams 's nachts leest, knalt de film zonder genade. West-Texas is de perfecte locatie voor wat fysieke Haneke Games. Aaron Taylor-Johnson (normaal toch van het massavermaak) vindt zichzelf uit als Zlatan-schurk. 'I like long walks and kittens'. Michael Shannon levert vertrouwde kwaliteit als loner agent. Dit tweetal en Amy doen de losse eindjes vergeten. Toch peinsde ik. Bestaat er een film over een wérkelijk mislukte kunstenaar?

Swiss Army Man
'I have a lot of questions about all the things you just said.' Hollywood gaat zich aan Toni Erdmann vergrijpen, dat zal niemand verbazen. Maar zou Japan een remake van Swiss Army Man overwegen? Alles aan deze uiterst merkwaardige komedie ademt (en niet-ademt) immers hun arthouse-leipheid. Extreem flippen op de vierkante centimeter. En nog sentimenteel-muzikaal ook. Ik wil de versie van Matsumoto (Symbol) best zien. Tot die tijd doen ook Paul Dano en Daniel Radcliffe lekker morbide. De eerste scene bevat de grap in een notendop. Een man op een onbewoond eiland steekt zijn hoofd uit arren moede in de strop. En net als hij dreigt te sterven... ziet hij een lijk! Dan moet ie daar maar mee aan de gang. In de verte wordt deze toekomstige cultfilm een variant op die tearjerker waarin een dakloze vriendschap sluit met een kat. Evenveel projectie. 'Crazy, I'm fucking crazy, maybe just maybe, I'll make it alone.' Gekke liedjes én Cotton Eye Joe worden aangeheven, en het komisch duo klinkt in falset als Grandaddy. (De film is behoorlijk indiepoppy). Voor een minuut of twee neigt het zelfs naar Eternal Sunshine. Tot de winderigheid weer toeneemt... Vooral voor Radcliffe (de ondode) moet dit een heerlijke rol zijn geweest. Eén keer kan hij zijn lachen niet inhouden. 'O Super Manny, save me!'

Next to Her
'It's either nobody or everybody.' Innig samenzijn in Israël. Een 'lonely security guard' leeft samen met haar 'auti' zusje. De twee rommelen maar wat aan, maar hebben in elk geval elkaar. Met een paar vluchtige streken schetst de film dit unieke tweepersoonshuishouden. Samen kleine hapjes pita-brood eten. Samen in bad. Slechts onderbroken door de onvermijdelijke bonk-aanvallen. Allemaal zo echt, dat de akeligheid verdwijnt. Een heel eenvoudig weemoedig reverse-deuntje doet de rest. Je gunt beide beter. Van hun moderne ma zal dat niet komen: 'waarom laat jij je wenkbrauwen niet doen'. De techniek die ze daarvoor in Israëlische salons gebruiken is even prikkelend verfijnd als de film in zijn geheel. De verandering komt toch, en snijdt ook. Er verschijnt een man. Een wat achtelozer type. Hij kan de boel in twee rigide levens opschudden. Hij opent deuren. Niet langer zal de security guard bedremmeld voor de gesloten deur van de dagopvang moeten staan, niet wetend wat ze met zichzelf moet nu de zorgtaak wegvalt. Maar in dat ene eenzame shot merk je het al. De security guard heeft de fysieke aanwezigheid van haar zus nodig. Afstand nemen bestaat niet. Zo schrijdt het scenario naar een slimme twist. Een realisatie vol realisme. Een short cut uit haar leven. In het hart gekerfd als een sterk kort verhaal.

White Girl gezien en (half) goedgekeurd

@Omar: Toad Road had ik nog niet eerder gezien. Intrigerende trip. En de soundtrack is ook niet mis met o.a. Svarte Greiner, Greg Haines en heel veel Machinefabriek.

Ok, Machinefabriek? Goeie vondst van de makers, werkte in ieder geval erg goed.

The Edge of Seventeen
'Why am I so grotesque?' Ik ging er eens goed voor zitten. Van een vrouwelijke regisseur verwacht ik toch altijd net even wat rauwere cinema. Dat zou wel eens perfect kunnen werken in een hoekige high school-film. Helaas. The Edge of Seventeen lijkt na een hoopvol cynische start meer op The Breakfast Club. Daar hoeft niks mis mee te zijn, maar ik trok het verhulde conservatisme even niet. Depressieve mensen moeten gewoon een beetje vrolijk doen! Als gezegd, het begint nog wel prikkelend. Twee wenkbrauwmeisjes slaan zich vriendin- én vriendloos door het schoolleven. Hun eerste ontmoeting heeft zelfs wat van Ponette. 'She was dressed like a small elderly gentleman.' Kleine, kinderlijke verwondering. Anno nu heeft het leven toegeslagen, en worstelt het hoofdpersonage met het verlies van pa, en – och ja – de levende schaduw van haar popi broer. De cynica zoekt heil bij docent Woody Harrelson, die haar op dat vlak weet te overtreffen. Van zijn mismoedigheid kikkert de film op. Toch wil het maar geen rake satire als Election worden. Daarvoor schuiven de stukken te standaard rond. Het meisje zet zich zuchtend aan de laatste date-option. Een Asian, ribbed en steenrijk. Haar cynisme verknalt door véél te mooie mensen. Jammer.

Krisha
'You know how much I love you right?' Het moet uitgesproken worden, dus het is niet waar. Enkel 'hare' Krisha zelf blijft het maar ontkennen, zoals ze haar hele leven rond eigen waarheden heeft opgebouwd. De zestiger arriveert puffend en babbelend op een familiereünie. Even zet de film de kijker nog op het verkeerde been. Na een Lynchiaans intro heeft die gekke Krisha wat komisch. Ze sjouwt nog net geen Wiener-Dog mee. (Al zijn er honden genoeg.) Tijdens de ontmoeting met haar All American Family begint het al te kriebelen. Iedereen is nét te enthousiast. Krisha net te gefocust. Wanneer ze zich afzondert komt er een wonderlijk medicijnendoosje tevoorschijn. Herken de mens aan zijn voorwerpen. Binnen een paar scenes verandert Krisha van lief tantetje in een potentiële heks. En wie zal er de klos zijn: zij of de anderen? De soundtrack helpt de zenuwen niet kalmeren. Brian McComber (van de Dirty Projectors) plienkt en ploinkt er in oude Antionioni-stijl lustig op los. Ritmes klikken als de keukenklok die verdwijnt. De fraaie cinematografie draait duizelingwekkende cirkels. Technische hoogstandjes met een steadicam. Zo werken alle elementen samen in een uiterst geconcentreerde tour de force. Met Krisha als intens middelpunt en Nina Simone als voodoopriesteres. Rustig en toch retespannend. 'You have to do the work.'

Always Shine
Twee jonge actrices aan de onderkant van Hollywood, eentje net iets succesvoller dan de ander, besluiten er een weekendje op uit te gaan. Oude vriendinnen, bijpraten, etc. Ah, Big Sur, het ekte-ekte California en zo fotogeniek. De spanning wordt tergend langzaam opgebouwd want beide vrouwen kunnen elkaar eigenlijk niet meer uitstaan dus dat moet wel misgaan. Persona stilo. Vreemd, na de vroege climax is er nog een half uur over en loopt het spaak (yep, de derde akte soufflé slaat weer genadeloos toe.) Jammer, want alle elementen zijn goed: cinematografie, muziek, actrices (Mackenzie Davis, yeah). Kortom, plezierig maar je voelt dat er meer in had gezeten.

Coherence
Veel leuke indie-SF de laatste jaren. Deze doet de minimale set-up: een huis, vrienden op bezoek voor een etentje, een klein beetje jaloezie in de mix. Maar dan een komeet die overvliegt, schermen van smartphones die plots barsten en zo gaat het heel langzaam op de weirdo toer, denk El ángel exterminador dat rekening houdt met quantum mechanica/veel-werelden-interpretatie/multiversum. Het realisme, een combinatie van de zenuwachtige camera met veel geimproviseerd acteerwerk, maakt het allemaal lekker invoelbaar.

Coherence is zeker leuk. De eenvoud waarmee het SF-gegeven wordt uitgewerkt deed me denken aan The One I Love (2014), een indie-komedie waarin een echtpaar hun relatie in een mysterieus vakantiehuis probeert te redden met hulp van dubbelgangers.

Een film waarbij drama en fantasy vanwege een groter budget veel minder goed uitpakt is wat mij betreft A Monster Calls. In die film probeert een tiener zijn zorgen over zijn terminaal zieke moeder te verwerken door een fantasiewereld te creëren waarin een eeuwenoude boom hem verhalen vertelt. Die boom lijkt door de CGI-effecten op een monster uit Transformers en heeft ook nog eens de stem van Liam Neeson. Vanwege deze potsierlijke vertoning lukte het mij niet meer de rest van de goedbedoelde film serieus te nemen. Overdaad etc.

The Greasy Strangler
Probeert heel hard weird te zijn, op zich is dat gelukt maar leuk is het niet.

sf komt op tal van manieren dichterbij met smartphones en goedkope digitale technieken (ook voor de filmmaker ;) )

The Salesman
'Hoe wordt een mens een koe?' 'Langzaam.' Te Teheran verschijnen barsten in een appartementencomplex. Zou het een Durak-metafoor zijn? Zo huis, zo regime? Er lijkt toch minder aan de hand. Het getroffen stel vindt via vrienden snel onderdak óp een dak, en even kunnen ze rustig verder leven. De man is leraar op de middelbare, waar hij zijn levenslessen deelt. Het zijn heerlijke scenes vol van begrip. 's Avonds staat hij als stel met zijn vrouw op de planken. Een paar ultrakorte fragmenten volstaan daar om Miller's magie te suggereren, ook dankzij de fraaie sets trouwens. Voor de film écht warm dreigt te worden – en een Iraanse Bullets over Broadway – valt de klap. Natuurlijk. Farhadi's stijl krijgt inmiddels iets vertrouwds. Klassiek met een aangrijpende cesuur. De vriendengroep fungeert als vangnet, totdat ook daar gaten in beginnen te vallen. Het verwerken van trauma's doet mensen domme dingen doen. Eindeloos herkauwend op wat er gebeurde. De grimmigste psychologische oorlogsvoering komt altijd uit eigen frustraties voort. (En misschien zit daar het tentatieve verbandje met Miller). Belangrijker zijn de achteloos opgeworpen gender-kwesties, die nog net wat meer wringen in een patriarchale samenleving. Zo doet melodrama-klasbak Farhadi toch weer nadenken. 'Ik ben slechts een salesman, en níets anders.'

Cavalo Dinheiro
'Ik hoor je zingen, maar ik voel dat je niet gelukkig bent.' Uiterst raadselachtig schrijdt de avant-garde door de duisternis. Een paar foto's uit verre tijden, een portret met de magie van Faulkner. Donkere mannen tastend langs de wanden van lange gangen. Alsof wat mijnwerkers uit de negentiende eeuw verdwalen in een modernistisch regeringsgebouw. In deze complete en dappere onduidelijkheid speelt Cavalo Dinheiro zich af. Niet voor even, maar voor altijd. Na een uur moest ik gniffelend constateren dat ik er in plaats van méér steeds minder van begreep. Zo'n reactie zal Pedro Costa ongetwijfeld doen handenwrijven. De Beckett van de Portugese cinema doet zijn geuzennaam weer eer aan. Na een tijdje beginnen de personages zelfs te fluisteren. Verstaanbaarheid kon ook nog wel overboord. Zij staren na elkaar, de kijker naar het scherm, hopend dat de doodsoorzaak (of eender welke causaliteit) zich openbaart. Door alle suggesties van geweld gok ik dat er ergens een politieke metafoor schemert. Iets met Kaapverdië en de daad van het doden. Een allang verloren strijd bezongen in vervlogen liedjes. En net als bij Miguel Gomes (een leerling van Costa, gok ik) zorgt juist de muziek voor de emotie en voor plezier. Er niets van begrijpen en dan plots schateren. Tot de lethargie het overneemt. '93 stabs, 48 clips'

https://www.pastemagazine.com/articles/2017/02/rip-imdb-message-boards.html

WTF

IMDb boards waren een heerlijke chaos altijd van conspiracy theories, mensen die bang waren dat diertjes pijn leden voor de film, bizarre lijstjes, en heel veel filmplezier. Zonde man.

Paste merkt ook op dat het een patroon is op het internet. Weg van het old skool informatie delen.. naar. Ja naar wat. eenrichtingsverkeer met selfies en likes. Ieder voor zich.

Ha! Jammer, maar het was over het algemeen vrij negatief met veel eikels (typisch internet dus). Wat dat betreft is de vibe op letterbxod veel positiever.

oh ja letterboxd

als dat nou een 'importeer je gehele archief vanuit IMDB optie heeft' hmmmm :P

o fuck die optie hebben ze gewoon :D

(usually only open for Pro members, maar nu dus even niet, zo gek zijn ze niet bij Letterboxd :) )

haha, nou snap ik ook waarom die optie opeens verscheen.

Fan
'Such a big star, with such a foul tongue.' Zou een superster zijn twilight voelen naderen, zodra fans zich steeds gestoorder gaan gedragen? Hun wanhoop richting jouw uitgang. In deze big budget Bollywood-variant op Misery besluit een look-a-like zijn 'senior' (SRK) een handje te helpen. Hij timmert de grootste concurrent van ''The most evergreen super-duper star' in elkaar en verwacht nu een beloning! Die krijgt hij dus écht niet, maar de dork belandt wel in een ode vol Gangnam style-dansjes en epileptisch flitsende knokpartijen. Zijn leven wordt een Bollywood-avontuur, precies wat ie altijd al wenste, en zijn brave ouders met hem. 'God bowled a great googly'. Helaas was de film me eigenlijk ook wat te wiebelig. Na het kleurrijke en vrolijke begin, verging het lachen me al snel. Zou het eigenlijk wel grappig bedoeld zijn? Ik begrijp duidelijk nog altijd niets van Bollywood. En op de homoseksuele subtekst was het wachten vanzelfsprekend vergeefs. (Terwijl de leipe momenten mij toch echt aan Paul de Leeuw's Filmpje deden denken.) Toch werkt de film op een meta-niveau wel aardig. Het Westen trekt bevangen door oriëntalisme naar India voor een achtervolging op een pittoreske markt. Bollywood gaat op haar beurt naar... Dubrovnik! Occidentalisme met een vette spoof-knipoog. Mindblasting?

L'Attesa
'Waiting for the miracle to come.' Pasen op Sicilië. Met Leonard en het intense Italiaanse katholicisme. Veel show. Het soort religiebeleving waaraan je weer eens merkt wáárom het werkt. De mens kan ook als geëvolueerde mot maar moeilijk weerstand tegen de vlam bieden. Vluchten in een vurig gewenste droom. De beelden van processies en naakte Jezusbeelden vormen de 'backdrop' van een verstild Paasverhaal. In een statig en vooral leeg huis kreunen de stoelen. Er is een verlies geleden. Juliette Binoche doolt rond. De film had met evenveel recht De Afwezige kunnen heten. Haar wachten wordt verlicht door een mooi meisje (Lou de Laâge). De koppeling van Binoche aan een jong talent (eerder ook met Stewart in Cloud of Sils Maria) werkt wederom prima. Kleine, doodgewone handelingen tonen het Lijden. Het kneden van pasta, en – nog duidelijker – het leeg laten lopen van een luchtbed. In de innige omklemming loopt het leven weg, met een eindeloze zucht. Gedurende het laatste kwart nadert het moment van de waarheid. Zal er een wederopstanding plaatsvinden? 'Ik had die droom over het water weer.' In het jonge meisje ziet de oude vrouw alles wat verloren ging. Ze wil lief zijn, maar weet niet hoe. Helaas weten de makers het wel. Ik wenste een killer einde. Maar het blijven Italianen. 'Tu 'magine ma vie.'

Endorphine
'Alles wat we waarnemen, deformeren we.' Welkom in het Cartesiaanse theater dat cinema heet. Tijdens het intro ontmoet Tati The Matrix. Is alles wat volgt een lucide droom? Endorphine geeft twijfelaars en wakenden een kwaliteitsinjectie. In de eerste plaats door simpelweg intelligent te durven zijn. Een bromvlieg kan hier als uitleg dienen in een college philosophy of mind. Het leven van een meisje verbeeldt alle andere vragen. Het kind is op een doodgewone winterdag in Canada getuige van een gruwelijke gebeurtenis, die ze onmiddellijk naar de krochten van haar brein verdringt. Onbewust weet ze wel dat het trauma daar niet kan blijven, wil het niet gaan woekeren. Om de ellende 'terug te brengen' is echter lef nodig. Endorfine. Haar bewustzijn moet 'omgeleid' worden. Enkele Cronenbergiaanse spelletjes bieden geen soelaas, in tegendeel, ze werkt zich nog dieper in de nesten. Pa neemt haar ten einde raad mee naar de hypnotiseur. En dan gaat het goed los. Dit is cinema van suggestie. Ik stelde me voor hoe de film één lange poging is om de bioscoopzaal tijdens een EDMR-sessie collectief mee laat (her)beleven. Endorphine biedt met andere woorden een intieme mindfuck. Enkel het 'trigger'-liedje vond ik wat clichématig spiegelen. 'Daydream, I fell asleep amid the flowers,for a couple of hours'. Psyche zkt. pijn, eerdere ervaring geen bezw.

A Touch of Zen
'Go on painting all day and you can forget about marrying.' Een spitsig Sarumannetje kibbelt met zijn oude moeder. De schilder uit de misty Chinese mountains leeft in een wereld even pittoresk en kleurrijk als zijn doeken. Moeder is zelf wel klaar met de rust. Kan hij geen ambtenaar worden, of zo? Het leven komt echter naar 'artistieke' zoon toe. Een 'wayfaring Stranger' verschijnt als de Oosterse Eastwood met hoed. Hij durft zelfs Confucius tegen te spreken. De arme schilder wordt er maar onrustig van. 'Moederrrr!' De gortdroge humor – 'your county is surprisingly lively – maakt dit epos nog wat lichtvoetiger. Zeker wanneer de martial arts gemixt worden met girl power. Moeder is niet de enige die van wanten weet. Na het nog zo rustige intro haalt men de zwaarden tevoorschijn. Indrukwekkend hakken de partijen op elkaar in. Tijdens het verklarende 'verhaal in een verhaal'-dommelde ik weg, maar de film schittert weer zodra Zen verbijsterend psychedelisch de macht grijpt. De stoet aan fijne karakterkoppen ontmoet het Bovennatuurlijke. Eerst nog handenwrijvend, goedgeluimd en vooral ongelovig, maar laat me je één ding vertellen. Don't mess with monks. Ever. Ik ga er vanuit dat Jodorowsky deze film wel eens gezien heeft. De staat van Zen. Alleen maar willen zweven. En in één sequentie gebeurt dat ook. Bijna. 'Just humble efforts'.

Love and Friendship
'She hasn't had tea, could be a lack of nourishment'. De wonderlijke carrière van Whit Stillman krijgt de laatste jaren eindelijk weer wat voeding. Hij keerde terug met Damsels in Distress, en zie hier, een zeldzaam vertoond verschijnsel: de Austen-adaptatie... Die Damsels-titel had dus best kunnen blijven. Voor de financiering (en cameravoering) stond een fikse Nederlandse inbreng garant, al moeten 'we' het wel zonder cameo stellen. Carice had echter niet misstaan, bijvoorbeeld in de bitchy bijrol van Chloe Sevigny. Zij speelt de blonde sidekick van Kate Beckingsale, die als een Kardashian door de film paradeert. De goeie derrière in een hoepelrok, haar eigen onschuld verbáál beleden. 'I've lived in nearly perfect ioslation'. Dit druifje met pit dient men dus uit alle macht te vermijden, maar zo werkt dat niet in de wereld van Austen. Vrouwen zijn slangen, mannen oliedom. In woord en in daad. TLC meets TCM. De grote vraag blijft dan, vindt Stillman nog iets van zichzelf in deze al te vertrouwde wereld van schrijden en strijkjes. Laten we zeggen, bij momenten. Het lezen van een brief wordt lekker melig. De wisecracks treffen achteloos doel. 'I know you spent little time in society.' 'None.' Bovendien zweemt zelfs in dit period piece ineens de Trump-mentalité. Mensen zijn net politici. 'Facts are horrid things.'

Diane
'None of you knew.' Armoedig Engeland tijdens de seventies. Het gelummel van 'sods and hooligangs' op uitgestorven pleinen. Een picknick tegen de achtergrond van een industrieterrein. Samen met je meisje mintjes kraken, terwijl je moed verzamelt om haar te kussen. Gelukkig vraagt ze het zelf al! De eerste scenes van Alan Clarke's Diane zijn eigenlijk best pittoresk. Een slice of life uit een zomer. (We zien de eerste Britse Tour de France-fanaat uit de geschiedenis.) Langzaam focust Clarke – bekend van het snoeiharde Scum – op het doodgewone meisje Diane. En dan valt het zwaard alsnog. Niks ongemak der jongelingenliefde. Het snijdende leven toont zich onverbloemd. Diane heeft haar pa dan al een paar keer opvallend fel verdedigd. Nu moet ze zichzelf nog leren verdedigen. De tweede helft van de film is seventies cinema op zijn allerbest. Altmanesk echt. Diane zet voorzichtig haar eerste stappen. Met nieuwe vrienden, die elk ook zo hun eigen rafellrandjes hebben. Op het tankstation voelt Diane dat ze aantrekkingskracht heeft. (Afwijzen leer je op een lieve man.) In het huurhuis helpen anderen haar, en zij hen, zonder geclaim. En tussendoor blijft pa maar verschijnen, in elke dialoog weer intens. Over een extreem moeilijk onderwerp extreem 'gewoon' doen. Zonder poeha. Dat is dapper. De nacht erna had ik er zelfs een droom over.

Pasolini
Abel Ferrara houdt zich in! Wie had het gedacht dat hij nog eens een keer netjes binnen de lijnen zou kleuren. Maar dat is juist in dit geval best jammer. Pasolini wordt op deze manier een wat bravige bio-pic over de laatste dag van de Italiaanse alleskunner. Je zou toch denken dat hier de sublieme exces van Ferrara spektakel had kunnen opleveren (even komt de esthetiek van beiden bij elkaar in de geilige verbeelding van Pasolini's volgende filmproject). Maar als beeld van Italië in de jaren zeventig natuurlijk erg goed gedaan, zowel de ambient van de huisinrichting, laat in de avond nog even pasta scoren, als de schaduwwereld van Romeinse jongens en de als maar aanwezige politieke samenzweringen.

修羅雪姫 (Lady Snowblood)
Legendarische wraakfilm uit 1973 die ontelbaar keren is geplunderd of bijna compleet gekopieerd (Kill Bill) maar waarbij het punt van de film (wraak -en karma- is complexer dan je denkt) helaas wordt vergeten. Hier krijg je een vreemd mengsel van oogstrelende beelden, kleuren en de serene Meiko Kaji met brute bloedfonteinen. Eerste uur is subliem, inclusief Quichote-achtige "we maken een verhaal over je" twist, tegen het einde toch weer dat kneuterige westerlingen-op-bezoek sfeertje uit 1001 en kungfu-film waardoor de laatste wraakneming minder poëtisch is dan je verwacht...of toch niet? Trouwens schaamteloos ruimte gemaakt voor een vervolgfilm. :)

wel cool dat ze Abel in elk geval dúrfde te vragen.

Lady Snowblood gaat op d'n lijst.

Ride the Pink Horse
'You sound like a disillusioned patriot.' Robert Montgomery had een handje van merkwaardige noirs, toch al een genre van vreemde (invals)hoeken. Net als in regieklus The Lady in the Lake speelt hij hier zelf de hoofdrol, nu als oorlogsveteraan met 'een plannetje'. Montgomery kende het wereldje als voormalig soldaat uit eigen ervaring. De dolende PTTS'ers die hun draai niet meer vonden. Zijn hoofdpersonage reist uit arren moede (maar met fikse dollartekens in de ogen) naar San Pablo. Een plek van de outcasts en misfits. Spics en Injuns. De stoffige straten doen aan Touch of Evil denken. De moderne tijd is er ook al. Gegoochel bij een kauwgombalautomaat, en een schurk met een gehoorapparaat. Het zijn dergelijke vervreemdende details die de film maken. Soms sjokt het scenario ook zelf vermoeid verder. Op de straten en in de Mexicaanse establishments heersen andere tijden. 'The big drinks are most best.' Onze held volgt een schurk, maar wordt zelf ook weer gevolgd. Vadertje Staat lijkt goedmoedig, maar de depri ex-soldaat twijfelt. Is iedereen corrupt? Hij vindt zijn troost niet langer bij blanke 'dames', of in een chique club. Geef hem de fles van een oude Mexicaan en de healing touch van een injun girl, die hem aan zijn tijd in de Pacific herinneren. Een laatste rondje van het leven. Ontredderd in alle opzichten. The man with no place.

A Man Called Ove
'De rij begint achter mij.' Boze witte man Ove fungeert als éénkoppige buurtwacht op zijn woonerfje in Zweden. Misschien was hij beter naar Noorwegen geëmigreerd. In Zweden zijn nog nét genoeg mensen (en buitenlanders) om je over op te vreten. Ze verhinderen zelfs zijn laatste plannetje. Suïcidus Interruptus. Ove moet nu wel aan zijn eigen penibele situatie denken. Vrouw dood, zijn job verdwenen. 'Je kunt nog best wat doen met je leven.' De saai smerende muziek hint er al op. Ondanks Ove's depressies en gemok zal dit een zoete feel good-film blijven. Rest de vraag: waaruit zal de grote verandering bestaan. Een vrouw, of toch een reis? Iets anders leek me een plus. De film maakt er een curveball van. De sociale controleur vlucht via enkele Proustiaanse flashbacks in het verleden. Meestal niet aan mij besteed, maar dit is een zeldzaam voorbeeld van een scenario dat enkel tijdens dat handjevol herinneringen een snaar weet te raken. In het 'vroeger' vindt Ove zijn warmte terug. En ook zijn intelligente vrouw, die deze 'Pech-Ovel' ooit uit zijn cocon hielp. 'Hoe kan iemand nu te lief zijn?' Demis Roussos bibbert op de soundtrack, light jazz doet hartjes trillen. Het ultieme seventies geluid, voor goudbruine tijden. Zelfs Ove was gelukkig. Samen met een vrouw, op reis. Dus toch gewoon het standaard-antwoord. 'Je mag van binnen dansen'.

Ik moet zeggen dat de film het hele weekend is blijven hangen (qua denkwerk enzo), dus ik word steeds enthousiaster. Het alternatief van een bio-pic met flashbacks naar de jeugd, etc. zat ik ook niet echt op te wachten. Wel bizar stripverhaal-ding trouwens dat je ziet dat het Willem Defoe is en dat doet hij die (echte) bril op: het is Pasolini!

Cooley High
We volgen een groeep jongens die spannender dingen dan school doen. Met soulmuziek en als je Camp Lo luistert een hoop bekend klinkende zaken.

Coherence
Leuke sf idd zoals hierboven vastgesteld. Net begonnen te lezen in Beaudrillards Simulacra and Simulation wat hier wel op aansluit.

Heaven Is Only In Hell
Hollandse horror over satanische rituelen. Een hele zit door crappy acteerwerk, een fuga-achtige herhaling van allerlei scenes die vooral verveelt en sjeesj, wat lijkt 1994 lang geleden zo …

Naked Lunch
Rrraaaarrrrr. Ook hier voor iemand die veel Laswell en Zorn luistert een hoop bekend terrein, ik heb Burroughs boek nooit gelezen, wat wellicht in mijn voordeel werkt.

een fuga-achtige herhaling van allerlei scenes

heheh :-)

En je weet ook dat er onwijs veel werk in heeft gezeten ook. :)

Carol
'Oh I read, too much probably.' Op dit moment verdiep ik me in 'middlebrow' romans. Een invalshoek binnen de literatuurwetenschap die de laatste jaren 'en vogue' raakte. Niet langer moet het elitaire modernisme (lees: de man!) bestudeerd worden. De bestsellers verdienen ook aandacht.
En die zijn in de twintigste eeuw, de eeuw waarin vrouwen het grote lezerspubliek gaan vormen, ook steeds vaker ván vrouwen. Patricia Highsmith past prima in dit kader. Zo vindt het ware middlebrow-succesboek zijn completering in de film. (De Highsmith-adaptaties zijn dan ook ontelbaar). Inhoudelijk houden bestsellers van producten – 'Look at this furniture!' – en lifestyle. Het grijze muisje Rooney Mara maakt dus in een warenhuis kennis met de rijke Cate Blanchett. Om de vriendschap van de chique dame te winnen gaat Mara (met een vleugje Hepburn) maar snel een LP uit een platenzaak halen. De echte bestseller mag ook graag met vuur spelen. De rijpere dame wil dus méér dan conversatie. En het shopping meisje wellicht ook. Gender kwesties. Daar vinden Highsmith en moderne cultuurwetenschappers elkaar definitief. Regisseur Haynes past hierbij als een handschoen. Twee hele dure zelfs. Ik vond zijn verfilming aardig retro-Sirkiaans, maar zonder diens bite van het 'onzegbare'. 'What I really want to do is write. That's why I watch movies.'

Last Minute
'The added flavour of urban living.' Finland, Makelaarsland. Op pad met de 'firmaa-aauto'. Zo zien we Helsinki eens van de duurdere kant. Euro's doen de ronde. Zelfs het racket dat uit woede gesloopt wordt, wil niet breken. Het chique plotlijntje rond een makelaars-stel raakt echter al snel – en overigens ook wel op hun eigen initiatief – verknoopt met met de zelfkant van Tarantino-figuren en 'hey hey hey'-surf. Schelden in het Fins klinkt verdomd eloquent. In de verte verschijnt een Lidl. De makelaars-madame vindt haar evenbeeld in een kleine bitch. Een vroegwijs kind, dat iets teveel lesjes van haar criminele pa heeft geleerd. Maar zijn de witteboordcriminelen zoveel braver? 'You have your shit and I have mine'. In het eerste, nogal flauwe deel van de film, schmiert iedereen er zo lekker Hollands op los. Eentje lijkt zelfs sprekend op Porgy Franssen. De kruimelcrimineel kampt met heel alledaagse probleempjes op het fysieke vlak. Ik zei het al, het is net Tarantino. Gelukkig belandt de hele bups onnavolgbaar achtervolgd in het hinterland. Zo kennen we het slackerende Finland weer, van zodra het op Japan gaat lijken! Daar waar droogkloten elkaar muggen afvangen. De guitar ramblings op de soundtrack worden ook steeds Jarmuschiaanser. En wanneer ik nu toch tig nationaliteiten heb genoemd, concludeer ik: don't mess with the Est.

L'Apollonide : Souvenirs de la Maison Close
Prostitutie, altijd deprimerend. En zo ook in deze Franse film uit 2011 al zorgt de periode (eind 19de eeuw) en het heerlijk lome tempo voor een aparte ervaring met kleine mysteriën en veel oog voor detail en de sleur. In het begin loopt alles vrolijk op rolletjes in de welhaast knusse vrouwengemeenschap L'Apollonide maar op de helft begint de 20ste eeuw voorzichtig toe te slaan. Boodschap lijkt te zijn dat achter gesloten deuren, met veel geld, goede drank, fantasie en tijd seks uiteindelijk leuker was. Laatste shot kopt het nog even in.

Louis Malle revisited?

Ik heb die inderdaad nog niet gezien. :( Goed dat je me er aan herinnert. In ieder geval Frans vakwerk.

Captain America: Civil War
Geen echte liefhebber van Marvel (behalve Guardians of the Galaxy). Dit tigste Captain America deel (sorry vorige allemaal niet gezien) heeft een geinige Chomsky (very) light laag waar de superhelden worden geconfronteerd met hun botte manier van opereren (een en al 9/11 instortende flatgebouwen). Er ontstaat een schisma waarbij sommigen helden zichzelf vrijwillig onder V.N. supervisie plaatsen en Captain America eigenwijs met een paar bro's niet. Amusant, maar het vreemde was dat ik dit bij iemand op zijn megagrote nieuwe tv keek en het zag er echt uit als een soort documentaire, "real" life soap. Geef mij maar wat beeldverzadiging wat dit is mij allemaal iets te hyperreëel.

hihi volgende keer een Baudrillard-laag in die Marvel-films dan maar.

This is the End
'I bet you hate movies that are universally loved.' De meeste cinefielen zijn ongetwijfeld lone wolves, die lekker op zichzelf de ene na de andere obscure arthouse-film kijken. (Zie ook de muziekvariant: Vinyl). Dat komt de smaak van ons soort mensen vast ten goede... Maar kijk nou, ik vond mezelf ineens in gezelschap terug met dit Seth Rogen-vehikel. (Nee hè!) Gelukkig weet onze Seth zelf ook wel dat hij universeel gehaat wordt. 'Doe het lachje!' Hij speelt daarom wederom zichzelf, en niet eens onder een andere naam. Tout Hollywood draaft in meta-stijl op, om zo hun eigen wereldje een hak te zetten. Soms is dat best lachen. 'Dear God, it's me, Jonah Hill...From Moneyball. Het merendeel van de tijd neemt Seths cursus 'scenarioschrijven voor pubertjes' het spijtig genoeg over. De apocalyps bekeken door het beperkte denkraam van Kevin Smith. Tot overmaat van ramp doet ook Danny McBride mee. En we moeten het zonder de compensatiebonus-kont van Natalie Portman stellen. Dit is een film ván en voor bleke jongetjesbilletjes. Eindeloos mikken op LMFAO. De soundtrack redt wél wat er te redden valt met Cypress Hill en Snoop Dogg, en – als enige geslaagde fantasie – de Backstreet Boys! Had het nou toch gewoon bij een eindeloos Hollywood-feestje gelaten. 'Hey Seth Rogen, what up man!'

Two for the Road
'I thought I was going to last a lifetime.' Bitterzoete zuurstokjesfilm met Audrey en Albert Finney. De dikke en de dunne, ze grappen er zelf ook over. Het stel lijkt een Zwitserleven in Frankrijk te leiden. Zo goed dat zelfs de naam van het kind wordt vergeten. De soundtrack van Mancini streelt de oren, de kleedjes van Audrey de ogen. Zelfs de hologrammen-intiteling ademt in alles luxe resort klasse. (Het soort plek waar de twee meestal verblijven.) Niets aan de hand dus, alles gereed voor de romance van een zorgeloze zomer, wat zeg ik, véle zomers. Vooruitgang is je oude Genevieve-karretje upgraden van MG naar Mercedes. Maar in het caleidoscopische palet van Audrey-outfits begint zich langzaam een breuk af te tekenen. 'Seks was leuk toen we nog niet getrouwd waren.' In ontmoetingen met (voormalige) vrienden hadden de twee hun voorland dan al ontwaard. Zwijgen en tobben. Wat lang vlucht de film in humor met bananen en bubbels. Gedoe met een heel anale boekhouder: ''You're denying Joanna the right to be her own paradoxical self'. Dat maakt de switch naar de Blue Valentine-crisis lastig. Een echt goede komedie met melancholische ondertoon maken is weinigen gegeven. Blake Edwards deed het ooit heel snedig met Dudley en Julie. Soms komt Donen dichtbij. Een kleine bite in Audrey's oksel. 'End of romantic gesture.' 'That didn't last long.'

Run to the Sun
'When a guy like me can't write, they ought to shoot him.' Richard Widmark blijft één van mijn favoriete acteurs. Zijn stijl is elektriserend, zelfs in een niemendalletje wekt hij hortend en stotend steeds de indruk onder hoogspanning te staan. In dit Boulting Bros-vehikel speelt Widmark een schrijver die overduidelijk naar Hemingway werd gemodelleerd. De man die overal bij was, probeert nu te verdwijnen. Een nogal Afrikaans ogend Mexico vormt dan de juiste setting. Het typische hinterland, daar waar het altijd feest lijkt, en de witte man zijn depressies kan 'door-leven'. Verdwaasd en verfomfaaid heeft Widmark wat weg van Kinski. Scruffy as the landscape. Van schrijven komt het echter niet langer, totdat een lieftallige dame hem opspoort. Greer staat haar mannetje, al rokend en fotograferend, maar ze heeft volgens de auteur zo haar minpunten. 'Tastes in books: doubtful'. De milde grapjes over het schrijverschap, geven de film net wat extra's. De auteur die 'on screen' op zoek gaat naar het noodzakelijke 'flaw in the character'. Letters geven natuurlijk nooit het gewenste spektakel, dus belandt het stel in Kuifje-stijl in de handen van twee mysterieuze kerels met een Europees accent. Een blik in de kast spreekt dan boekdelen: Nietschze. Aha! Nazi's! Een Indiana Jones-handigheidje doet de rest. 'Who cares what the critics say, I like it.'

Les Cowboys
'Vergezel jij je pa overal mee naartoe?' Een stoere bink-vader heeft zijn kids in Frankrijk bijzonder Amerikaans opgevoed. Cowboyhoed op en lekker linedancen. In een majestueuze, zeer muzikale openingsscène zien we het gezin op zo'n BBQ-feestje. Er broeit dan al iets Egoyans. Pa zingt zijn dochter toe, die daar wel héél ongemakkelijk van wordt. Iets later verdwijnt ze, en daarmee is ook de beste scene van de film ten einde. Wat doet een kind dat zich wil afzetten tegen haar Stars and Stripes-pa? Die gaat met een jihadi, natuurlijk. Pa reageert zoals je dat van hem mag verwachten. Hij gelooft niet in de Staat, en gaat zelf wel op zoek. Met zijn loserige zoontje in zijn kielzog. 'Ik kan niet achter elke kopvod an!' Echt denken doet de man niet, compassie heeft hij ook niet. Hij wil gewoon zijn dochter terug. De film doet daarin denken aan de anti-pedo-wraakexercitie Trust. Er resten slechts losse, rake momenten, morsig als de Zodiac-jacht. 'Zag je de staat van de buurt?'. Een bespottelijk amateuristische tijdssprong doet het scenario geen goed. Verzin daar dan een symbolische manier voor. Cinema kan zo fraai het verglijden van tijd tonen. Almaar warriger (tegelijk islamofobisch en goedbedoelend) treedt de vergeten zoon later in pa's gelaarsde voetsporen. Het hart van de prent klopt pas weer tijdens het einde. De film had la cowgirl nodig.

The Sunshine Makers
Een leuke documentaire, nu ook op Netflix als alternatief voor alle "The Hunt for Hitler" rotzooi. Begin is helemaal te gek, een introductie van Nicolas Sand en Tim Scully die in de jaren zestig LSD gebruiken (digital effecten maken het begin van de trip bijna realistisch invoelbaar) en besluiten om de wereld te overspoelen met de beste LSD ooit: Orange Sunshine. Mooie archiefbeelden en langzaam aan worden bepaalde spelers in het nu samengebracht (dat had wel wat meer kunnen worden uitgediept.) In een originele zet komt de po-po die achter ze aanzat ook uitgebreid aan het woord, interessant omdat je al de contouren ontwaart van de aanstaande controlestaat, maar ook wel een bummer omdat het gewoon platte, arrogante lui blijven. En het wordt een soort saaie cops & robbers, want dat val ook weer op, die hippie dudes waren net zo arrogant (met een typische seksistische onderlaag). Alles stort natuurlijk in, de mensheid gaat uiteindelijk door in zijn deatht trip. Toch een cruciale periode in de geschiedenis waar we nog steeds op voortborduren.

Wat vinden de Subjectivisten van American Honey? Ik vind het vooralsnog de film van het jaar, maar kan (nog) niet goed beargumenteren waarom..

Cléo de cinq à sept
Sorry, ik heb al die tijd niet opgelet bij Franse Films voor Gevorderden: De jaren zestig, dus ik moest spieken bij Ludo. Geweldige film uit 1962. De eerste zomerdag in Parijs, een zangeres maakt zich zorgen over de resultaten van haar medische onderzoek en zo blijft ze maar bewegen langs heel veel spiegels en blikken van voorbijgangers, af en toe een praatje makend met een bekende of onbekende. Heerlijk onvoorspelbaar allemaal.

Jeruzalem
Zombies in Jeruzalem, een apart gegeven maar iets minder apart in de praktijk. Found footage ook nog eens al is dat niet zo'n probleem, het heeft zeker z'n aardige momenten.

The Fits
Jong meisje ziet iedereen om haar heen op de dansschool "fits" krijgen en zoekt haar weg. Vrouwelijk en afro-centrisch, dus die valt goed bij een Art1kel-stemmer als ik. :)

XX
Episodenfilm van rouwenhorror, minder indrukwekkend. De ene wat interessanter dan de ander (de eerste is het best).

Weiner
Huh huh, Weiner … huh huh … maar goed, toch mooi om te zien hoe deze man (en zijn vrouw) zich hier doorheen slaat. Al die mensen met hun oordeel … je krijgt toch sympathie voor ’m. Jammer dat het uiteindelijk toch nog mis gaat.

A Most Wanted Man
Op een gegeven moment valt het onstabiele camerawerk me op en dat stoort me dan toch (sorry voor de spoiler), "but why?" … Ook dat moppie pianospel is ineens een soort karakterverdieping of zo?

Sinister 2
Vond de eerste ook al geen hoogvlieger en ook hier is de muziekkeuze het spannendst (Ulver namelijk), nou ja, vooruit, ik heb me op zich niet verveeld. Maar er had meer in gezeten denk ik.

Sorry, ik heb al die tijd niet opgelet bij Franse Films voor Gevorderden: De jaren zestig, dus ik moest spieken bij Ludo.

:-)

ahh, ja die is zo perfect. De Soldaat. (regisseur Varda kreeg een kind met hem, lees ik nu) :-)

Vrouwelijk en afro-centrisch, dus die valt goed bij een Art1kel-stemmer als ik. :)

heheh.

Volgens mij is Corbijn stiekem (of niet zo heel stiekem) een vrij sloppy regisseur.

De Soldaat. (regisseur Varda kreeg een kind met hem, lees ik nu)

Ha! Wat een figuur. Dat is nog eens een weetje. Ik stond al te kijken van die bijrol van Godard (Karina herkende ik nog wel.)

:-)

I Love Melvin
'I know what she'll sigh like.' Schitterend geschetter uit Hollywood. I Love Melvin brengt kort en bondig ieders musical-dromen tot leven. Was ik maar een ster onder de sterren. In het olijke plot ontmoet het droom-meisje Debbie Reynolds de schmuck Donald O'Connor. Hij beweert haar grootste fantasie waar te kunnen maken. 'Judy you deserve an Academy Award.' Melvin heeft als hobbyfotograaf al een beetje geoefend, in gezelschap van de MGM-leeuw. Het beest maakt zo zijn enige 'appearance' binnen een film, in plaats van eraan vooraf. Ook het meisje heeft al wat ervaring met showbiz. Ze staat op Broadway, in een rol die wel één van meest verbijsterende en boude objectiveringen van het vrouwenlichaam uit de filmgeschiedenis moet zijn. Ik zal het niet verklappen... Sneaky Melvin belooft haar intussen faam met een snappy truc uit het date-boek. Tot ongenoegen van haar ouders. 'Pops, it's my career' 'In the bathroom!?' Maar juist daar, onder de (aanstaande)familie, verandert I Love Melvin van een kekke musical in een hartverwarmend staaltje plezier. Echt superlief. Zelfs de vergeefse vrijer krijgt mijn meelij. En ook het zusje mag met de fantasie-sterren meedoen. Half-dansend en halfrolschaatsend in duet met een zevenjarige. Dan heb je ballen als film. Verklap ik toch nog wat. 'Now I'd like to go from the ridiculous to the sublime.'

The Glass Shield
'How do you afford that car, it's a nice car.' Pijnlijk ironisch, hoe bekend sommige akkefietjes uit deze film nog voelen. De racisme-Typhoon woedt al héél lang in de USA. Racial profiling en de om die reden onvermijdelijk botsende poging tot meer kleur (en meer hart!) bij de politie bepalen nog immer het nieuws. The Glass Shield keert de zaken binnenstebuiten. White privilege, black cop. Na een supertoffe intiteling in comic-stylo, zien we een jonge donkere agent zijn droom waarmaken. Eindelijk bij The Force. Trots als een pauw, en met de ijverige neiging een oogje dicht te knijpen voor de uitwassen. Al snel begint het hem toch te benauwen. De film laat shot na shot blanken boven zwarte verdachten én agenten uittorenen. Een fraaie truc, en zodra de kansen keren, keren de shots ook. Door de glazen wand komt de rookie echter niet, net zomin als zijn vrouwelijke collega. 'Some of the men are complaining about your use of heavy perfume.' Goed bedoelend, en soms ook goed raak dendert het scenario door. In de thuissituatie van de agent wreekt zich soms het wat aarzelende acteerwerk. Zijn slimme vriendin komt er wel érg bekaaid vanaf. Maar hier prevaleert die opeenstapeling van woede. Burnett (Killer of Sheep) laat het celluloid branden. De hel vol witte mannen. Een lach van ongeloof wordt een grimas. 'I can see through that badge.'

River of Grass
'Limbo, that sounds nice.' Het Grote Niets. Slackeren met Strangers in Florida. Van Kelly Reichardts debuutfilm uit 1994 (!) geloofde ik ongezien dat ie goed zou worden. Ik had 'm daarom maar bijna imaginair gelaten. Die zeventig minuten kon ik ook wel zonder verificatie koesteren. Gelukkig toch gedaan, en met volle teugen ondergaan. Reichardt toont ons haar prille klasse én haar grote voorbeelden. Dit is het All American arthouse-land waar Jim Jarmusch en Edward Hopper de bekende goden zijn. Cassavetes vormt een derde, ietwat verrassendere pijler. Hij injecteert een fikse shot jazz, gepersonifieerd door een cavialovin' cop. De man heeft een drumset achter morsige gordijnen staan. Het lijkt zo wel een Jandek-albumhoes. De thirty something-dochter van de agent deelt op de voice-over haar eenzaamheid en verloren jeugd. Zij ademt in alles een echte Reichardt-hoofdrol. Op de vlucht voor haar eigen lijzigheid, ontmoet ze een medeslacker. De twee zoeken de zin in een vleugje gevaar. Al snel stuiten ze daarbij op hun grenzen. 'I'm out of my element in Broward.' Karrend langs lege velden belanden de twee in platenzaakjes en andere akkefietjes. We zien zelfs een platenhoezen-sequentie. Hot rod rumble, op standje sloom. Langzaam vervliegt het verlangen, en knipperen slechts apparaten nog. 'You ought to hang on to that stuff'.

The Old Man and the Sea
'Are you ready old man?' 'Ready.' Een mini-serie naar een net geen-novelle van Hemingway, hoe zouden ze dat voor elkaar hebben gekregen? Nou ja, de gekende serietrucs. Verzin er een echtpaar in crisis bij en je bent weer een aflevering verder. Gelukkig maakten ze ván de serie dan ook nog een korte filmbewerking, en dat is er precies genoeg an. Naast tijd hadden de makers ook geld genoeg. Men filmde op de Britse Maagdeneiladen, die 'op land', de juiste, gruizige indruk maken. De cinematograaf slaat bijna alle pitches binnen, door veelal voor spaarzame belichting te kiezen. Kleine glimpjes goud, in kleine goudbruine vissershutjes. Anthony Quinn speelt de Oude Man. Hij is een beetje vadsig voor een armesloeber, maar acteert met overtuiging. Met zijn jonge kompaan Manolo (die als Bruno Mars-mannetje een grandpa crush heeft), babbelt hij vooral over baseball. De twee worden van een afstandje geobserveerd door Patrcia Clarkson en Gary Cole. De piepjonge Clarkson rockt een fijne Princess Leia-vlecht, en klinkt al net zo doorrookt als de decennia erna (toen ze pas echt beroemd werd.) Wanneer het Moby Dick-gevecht met de Laatste Vis begint, keldert het locatie-realisme ironisch genoeg. Alsof ze Quinn niet verder dan vijf meter buitengaats kregen. Zijn spookgevecht blijft niettemin aandoenlijk. 'Wat krijgen we nou, hand?'

"Cléo de cinq à sept" en "Le feu follet". Die twee strijden om de titel beste nouvelle vague film voor mij. Die scene met Michel Legrand in Cleo heb ik tig keer gezien.

Okay, maar...n'oublie jamais:

http://www.tasteofcinema.com/wp-content/uploads/2014/08/Bande-%C3%A0-part.jpg

roep ik als snob nog even

http://www.fiaf.org/events/fall2016/images/2016-10-cs-adieu-s.jpg

Adieu Philippine :-)

(maar Cleo is mon favorit, t moge duidelijk zijn)

Oh, Aideu Philippine stond al op mijn kijklijst!

Laten we deze van Truffaut niet vergeten:

https://withoutwriting.files.wordpress.com/2014/01/bruce-lee-vs-chuck-norris.jpg