Filmforum

leuke accidental connection tussen mijn 2 films is dan weer dat zowel Verstappen als Warhol een (legendarische) Blue Movie maakten.

Het Bestand
Grunbergverfilming, slim maar het komt niet écht van de grond, wat altijd lastig is bij „ICT-thrillers“, code ziet er nu eenmaal niet zo spannend uit.

Grave (Raw)
Meer spektakel hier, vrouwenhorror zonder zwangerschapsthema. :) Eigenlijk een beetje vampier-achtig, alleen willen deze mensen geen bloed maar vlees. Lekker ranzig, lekker Frans.

Get Out
Believe the hype, een echte klapper. Origineel, grappig en hoewel ik al wel alert ben op veel racisme-dingen (dat „positieve“, bewonderende racisme bijv.) toch ook weer stof tot nadenken, het pragmatische aspect van slavernij bijvoorbeeld (Arendts banality of evil).

Dit nummer met ondertiteling in Raw was ook wel eh, interessant …

https://www.youtube.com/watch?v=GEP5LbhS4MA

卑弥呼
Probleem met die lijsten met films die je nog moet kijken is dat de oudste films op een gegeven moment wegzakken en als een soort sediment niet meer worden opgemerkt. Dit was de een-na-oudste op de lijst, geen idee hoe ik er op ben gekomen, al is de poster heerlijk psychedelisch. Hoe dank ook, Himiko is een mythische Japanse sjamaan in dienst van de zonnegod. Haar koninkrijk krijgt te maken met concurrentie van de volkeren die de berggod en de landgod eren en de mannen aan het hof die meer van dagelijkse politiek en macht houden worden zenuwachtig van haar profetieën en de mogelijkheid dat Himiko zelf koningin zal worden. Allemaal gecompliceerd door de terugkeer van haar halfbroer na lange reizen (dit is mythologie dus binnen 5 minuten heeft zij hem verleid.) Hoe dan ook 1974 en het vist qua intensiteit en esthetiek in dezelfde vijver als The Devils en Holy Mountain, maar Japans dus net iets minimaler en minder hysterisch (doch redelijk geil en met een toefje sadisme.) Geweldig dubbel einde en de muziek van Tōru Takemitsu is weer van buitengewone kwaliteit met van die ingetogen sjamanistische trommeltjes, fluitjes en stemmen.

verdient een plaatje

http://image.tmdb.org/t/p/original/1zOlCQAEwAD4VVd19M3zK85KKkv.jpg

ok...

Zekers! Zoveel mooie plaatjes. En de zoekfunctie doet het ook weer, waardoor het waarschijnlijk wordt dat dit een tip was van Martijn. :)

Ja, volgens mij ook. :)

Personal Shopper
Wow, ik had weer eens niet ingelezen, alleen onthouden dat een maat van me enthousiast was. Ik verwachtte eigenlijk iets als La tourneuse de pages maar dat is het dus niet. De persoonlijke shopper heeft een verlies te verwerken maar ook haar plaats in de wereld staat ter discussie (materieel vs spiritueel, gender, etc). De film heeft supernatural aspecten maar op dan 100% serieus. Zoals ook dat glas in Stalker ineens verschuift. Verder veel om over na te denken, de film biedt mogelijkheden voor allerhande interpretaties en na dit docu'tje gezien te hebben (komt ook aan bod in de film) gelijk zin om de film nog eens te bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=8ew3SQiFGR0

Assayas!

Lady Snowblood
'Wearing down her little shoulders were sad thoughts of vengeance.' Moorden omdat het moet. Lady Snowblood wordt tijdens het 'zevende jaar van het Meji era' geboren, in een donker hoekje van de gevangenis. Het sneeuwt en het lijkt wel kerst. Onze Lieve Vrouwe krijgt van mams een missie. 'Karma can stain the unborn.' De wraakexercitie levert ongetwijfeld een van Tarantino's favoriete films op. Alles zit erin, rommelig en wel. Grof geweld, knappe vrouwen, en niet te vergeten goeie chaptertitels: The House of Joy, the Final Hell. Het bloederige geweld wordt gehuld in een melancholisch gewaad. Zeer zenuwachtig gefilmd, bepaald on-eigen aan het genre. In een raak shot zien we een doorstoken kerel in een spierwit pak. Vermoord omdat ie een government man zóu zijn. De uitdijende bloedvlek vormt de Japanse vlag. Om de paar scenes heeft de film wel een dergelijk dwarse grap in huis. Stemmige fotomontages afgewisseld met erotisch gutsende wonden. Of wat te denken van de schrijver met het beatkapsel. De soundtrack knipoogt prompt naar een sixties-hit. Na anderhalf uur zwoegen ontmoet Snowblood een schurk met kekke zonnebril. Weggelopen uit een retecoole mangastrip, bevangen door Miyazaki's tristesse. Het oude Japan sterft op een bal met Europese vlaggetjes. 'Come now, it's time to start your journey of death.'

Marguerite
Is kunst nog leuk als je er werkelijk niks van bakt? Bij sport lijkt het een stuk sneller duidelijk dat de amateur nooit met professionals zal wedijveren. Maar iedereen kan een beetje schilderen. Of de illusie hebben zijn akkoorden op een frisse manier op de gitaar te raggen. Wanneer je het geld hebt, valt met duur equipment helemaal lang de schijn op te houden. Wannabe operadiva Marguerite heeft dat geld. In een gelikt Caro en Jeunet-sfeertje toont de film haar vooroorlogse kasteelleven. Manlief negeert Marguerite, terwijl zijzelf vlucht in droomstof. Opgedoft als een Tinder-meisje hebben alle selfie-parades iets heel moderns. Geen wonder dat een stel avant-garde jonkies haar omarmen. 'She's utterly mad, I love it.' Kunst kan immers – in tegenstelling tot sport – postmodern zijn. Zó slecht dat het goed wordt. Stockhausen zou een moord doen voor deze bruller. De 'fans' zetten haar in een klein theater. Met voorspelbare gevolgen. DADA! De psychologische kant van het verhaal detoneert helaas (ook). De film schrijdt wat al te steriel richting finale. Een soort King's Speech zonder oplossing. Wel blijven de theatertaferelen fenomenaal. Net een roman van Balzac. Ingehuurde klappers! En Marguerite.. Eigenlijk straalt ze wel wat sensueels uit. Misschien had Freddie The Eagle ook wel groupies. En een valet. 'Als je het kan dromen, kan je het bereiken.'

Assayas tips?

Irma Vep! een van the most sexy films ever. En ik houd niet eens van vampieren.

Peelers
De setting in een stripclub voorspelt al weinig goeds en de eerste tonen muziek bevestigen het nog eens. Crappy horror dus.

31
Bij Rob Zombie is de muziek iig al een stuk beter, hoewel die classic rock in The Devil's Rejects toch nog beter werkte. Verder standard Zombie fare, met een bijzonder schamel verhaallijntje. Blijft over buitensporig geweld met de nodige badassery, ofwel stoerdoenerij.

Wat Assayas betreft zijn Clouds Of Sils Maria (2014) en L'Heure D'Été (2008) zeker de moeite waard. Je kunt ook de genrefilm Demonlover (2002) proberen, al vond ik die zelf niet zo geslaagd.

Peelers heb ik na vijf minuten weer uitgezet. Bagger. Get Out is daarentegen erg goed, onder meer vanwege de slimme manier waarop de makers onze vooroordelen gebruiken om ons op het verkeerde been te zetten.

Wel een wisselvallig mannetje of niet? Die die film met Asia Argento leek me niet best (ooit de dvd bij Free Record Shop-aanbiedingen laten staan) terwijl Clouds Of Sils Maria er wel goed uitziet.

Qua Assayas: Irma Vep!!

Ik vind Apres mai zijn meest onderschatte.

hij had ook een serie over de Jakhals toch? mij teveel tijd, maar meende goeie dingen te horen erover toen.

Irma (as said, maar 3x Irma is tijd voor een plaatje)

http://images.contentful.com/22n7d68fswlw/5SDBewAimAaWKgm0Ywa0ou/2fad64ff7fcb2f54af4aeea361b548dd/irmavep_01.jpg?w=1200&h=630

http://1.bp.blogspot.com/-BWwchFufu4A/TcOlcalGIqI/AAAAAAAAAkQ/0b8uRpXQ7HM/s1600/Citizens-Band-Paul-Le-Mat-Candy-Clark-Roberts-Blossom.png

RIP Jonathan Demme

(dit komt uit Citizens Band)

https://media4.giphy.com/media/bGvKubXdkErks/giphy.gif

Die en Silece of the Lambs vanzelfsprekend (de rest niet gezien.)

+3 Irma Vep (kan me vreemd genoeg geen vampiers herinneren wel die versie van 'Bonnie & Clylde' door Luna & Sadier.)

terwijl Irma Vep toch een anagram is van nou ja ;-)

Film d'amore e d'anarchia
'Als je haast hebt om te neuken, waarom ga je dan niet naar Pellegrino's, nog goedkoper ook.' Lina Wertmüller maakte in de seventies samen met haar regulars een heel stel knotsgekke 'komedies'. Vol sardonische malligheid. Film d'amore is verreweg de lawaaiigste. (En dat zegt wat!) Aangevoerd door 'de barones van de kapotte kontjes' trekt een anarchisten-operette voorbij, eindigend in het bordeel. Daar zingt, danst en schreeuwt iedereen. Zelfs de fascisten. Een echte klucht dus, maar toch heeft de pikzwarte humor van Wertmüller altijd iets eerlijks. Met haar kun je om werkelijk álles lachen. En dat werkt louterend. Zoals om de verdwaasde, depressieve boer, die in een opwelling naar Rome reist om de grote Benito om te leggen. Diens initialen staan al op de kogel. In het bordeel wordt hij opgevangen door een handlangster. Deze hoer steekt een film lang enkel gruwelijke verhalen tegen hem af, opdat hij weet hoe hij gaat eindigen. En hij was al niet zo dapper... De dagen die de anarchist resten, dwaalt hij langs de surreëel uitgestorven pleinen. Cinematografisch valt er op Film D'Amore niks aan te merken. Zoals vaker neemt Wertmüller echter wel teveel tijd. De twee dagen in het 'casa die tolleranza' gaan langzaam voorbij. Met meer tempo was de chaos nog beter geworden. Maar de gedachte is goed – gek. 'Grazie per il pensiero.'

Ma Vie de Courgette
'Ze dronk erg veel bier, maar d'r frietjes waren lekker.' Heavy shit en truth bombs in een kinder-arthousefilm. De vergelijking met Anomalisa gaat te ver, maar het blijft wonderlijk dat 'r een nagesynchroniseerde versie in de bios draaide. Je wilt er echt niet met een zesjarige naartoe. Het Anti-Zwitserlevengevoel wordt aangezwengeld door een gitaarriedel van Sophie Hunger. Van mij had ze nog veel meer mogen bijdragen, maar de soms wat te voorzichtige makers houden de film van krap één uur stilletjes. Dat valt te begrijpen... Het eenzame jongetje 'Courgette' schuilt op zolder voor zijn zuipende moeder. Papaoutai, geen idee. De poppetjesanimatie doet al snel aan Coraline denken. In feite is deze situatie nog wat gruwelijker. Moeder 'verdwijnt', waarna Courgette zijn leven mag proberen te hervatten op de kostschool. Erg enthousiast wordt hij daar niet ontvangen. 'Pfff.. encore un autist.' In deze omgeving kan Courgette zijn enige levensles wel wat makkelijker in praktijk brengen. Klein geluk zoeken en vasthouden. Hele kleine flintertjes. Als enige herinnering aan zijn moeder sleept hij bijvoorbeeld een bierblikje mee. Zo bitter dus. Gelukkig zijn er nieuwe vriendjes, en het Méteo des Enfants klaart op. Samen met een dinnetje ligt hij een tijdje later in de sneeuw te reminiscen. Eternal Sunshine met jonge tieners. Zo lief. 'Ik deed het niet expres'

maar de soms wat te voorzichtige makers houden de film van krap één uur stilletjes.

ik kreeg dit niet echt geformuleerd, wat ik bedoel is.. als je 60 minuten film hebt.. Waarom dan niet compleet 'buiten de stijl' beginnen met een 10 minuten pen-tekening animatie. Of een of ander bizar intermezzo halverwege. Het onderwerp heeft zóveel lef, maar het lijkt alsof de maker ófwel zich inhouden, of wellicht... simpelweg geen budget hadden voor meer)

voor de liefhebbers, een goeie 'illegale' site: http://scalisto.blogspot.nl/

En castellano, maar ik vond er best wat dingen die via meer reguliere kanalen onvindbaar bleken.

(nu nog checken of het geen Spaanse dubs zijn)

Willie Dynamite
Een blaxploitation klassieker. Ondanks de pogingen de pimp niet te glorificeren toch nog steeds wel een beetje vrouwonvriendelijk. Maar wel flitsende parafernalia en dito actie.

De Aflossing
Verstoorde broerrelatie moet gelijmd worden in een ontvoering van een bankier. Dat laatste aspect komt iets beter uit de verf dan die relatie.

Irma Vep
Na Personal Shopper nog eens te hebben bekeken blijft die toch wel beter maar Irma Vep is zeker ook mooi. Cheung is zeer charmant als buitenstaander in een klein wereldje van typisch 'progressive' volk. Die Arabische muziek in de sexshop ken ik, maar ik weet niet meer wat het is, irritant! Moet ook maar eens verder met Feuillade’s Les Vampires (beetje vergeten na vier afleveringen), maar dat is ondanks de naam (inclusief een dame met de naam Irma Vep) ook geen vampierenfilm.

سوگ (Mourning)
Pratende mensen in de auto, dan denk je aan Kiarostami natuurlijk. Maar bijzondere film doordat de twee hoofdrolspelers doof zijn, ze komen erachter dat haar zus met de noorderzon, haar man maar zonder kind is vertrokken. Ze gaan erachteraan, een rit van ruim vijf uur. Tijd genoeg om te praten dus, met onderweg een gebeurtenis die alles op z'n kop zet. Maar ook veel prachtige shots van het indrukwekkende Iraanse landschap. Nog een moppie Rəşid Behbudov om het af te maken, helemaal goed.

La Muerte de un Burócrata
'Vanzelfsprekend bestaat er geen jurisprudentie hoe om te gaan met een dergelijke situatie...' Wat een heerlijk staaltje sine qua non-cinema. Een noodzakelijke voorwaarde voor een goede film is zielsveel van cinema houden. De Cubaanse regisseur Alea (Memories of Underdevelopment) doet dat. En hij bewijst dat meteen heel ambtelijk, met een bonnetje. Zijn bureaucratenkomedie schiet heen en weer tussen slapstick, surrealisme en sensualiteit. Stopmotion, fastforward, het maakt niet uit. Voortdenderend op de kekke jazzdeunen van Leo Bro(u)wer, poogt een stuntelende Cubaan zijn tante uit de rats te helpen. Oompje is gestorven en heeft een cruciaal bonnetje in zijn graf meegenomen. Zonder werk-ID, echter geen weduwenpensioen. Dus moet nonkel uit zijn graf. En weer erin. Een perfecte these-antithese, met dialectische chaos als resultaat. Van hot girls naar her-opening. Liepen de communisten soms voorop in Kafkaëske formuliertjeswaanzin? Alleen al de terugkerende scenes op de begraafplaats maken de film geniaal. Steeds zijn ze weer anders. Literair als een Cola Debrot-verhaal, knipogend naar Ed Wood-horror, en tot slot volledig op stelten. Ook Buster Keaton stond immers op die begin-bon. Daar schiet fluks een hondje weg met een gigantisch bot... 'Ik héb die man gezien, en ik heb ook alle andere mannen die ik moest zien al gezien.'

La La Land
'Why do you care so much about being liked?' Goede vraag. Wat zou Chazelle moeten antwoorden? Hij begint nog als de jazzconnaisseur van de indie, maar laat inmiddels grote namen hun ding doen. Van hard bop, naar de Bob zijn. Bourdieu zou het wel weten. De autonomie van Chazelle verliest het van heteronome machtsstructuren. Weg l'art pour l'art. Er valt best een studie over de middlebrow-aspecten van La La Land te schrijven. De middenklasse weet wat het leuk moet vinden (jazz!), maar doet dat het liefst in verwaterde vorm. Ergens wil Chazelle deze tendens wel degelijk op de hak nemen, maar hij pakt niet door. In een typerend 'grapje' poogt jazzpianist Ryan Gosling aan zijn vriendin Emma Stone de magie van het genre uit te leggen. Repliceert Stone: voor mij is jazz gewoon iets waar mensen doorheen lullen. De hele dialoog speelt er een band op de achtergrond! De ironie móet bedoeld zijn, maar wordt niet benadrukt. Terwijl een kleine hapering als that's exactly the prob-...' volstond. Het tweetal danst en 'romanst' verder allercharmantst. Toch valt het gebrek aan andere personages snel op. I Love Melvin had er zóveel. Te gniffelen valt er wel. Emma troont Ryan mee naar planetarium en ik denk... Vallen die recente Woody-films dus toch te minen. 'How are you going to be a revolutionary if you're such a traditionalist.'

Dellamorte Dellamore
Een soort zombieflick maar dan met stijl. Misschien geen Suspiria maar wel mooi surrealistische sfeer mooie shots enzo die je niet vaak ziet in dit genre0. Een vreemde combi van smaakvol en smakeloos. En Sezen Aksu in de soundtrack.

Shock Corridor
Ik kende alleen de plaat van David Shea, journalist infiltreert in een gekkenhuis om een moord op te lossen maar dat gaat hem niet in de kouwe kleren zitten. Maf hoe er kleurenshots (een een fucked up aspect ratio) in de zwartwitfilm zitten verwerkt.

jaaa! helaas zijn de plaatjes in dit artikeltje kapotgegaan

http://subjectivisten.nl/?p=388

Oh, nice! Kan je fixen hoor, die plaatjes (heb ik ook gedaan bij veel van (zo niet alle) mijn stukjes). ;)

braaf! :-) moet ik in verre mapjes naar de plaatjes gaan speuren etc etc.

Guardians of the Galaxy Vol.2
Een nieuw recept voor soufflé! ik had geen enkele verwachtingen voor dit vervolg en de soufflé leek in het begin niet te willen rijzen, zelfs vroegtijdig in te zakken om tegen het einde glorieus de juiste vorm aan te nemen en zowaar goed smaakte. De sci-fi blijft gewoon aankleding want het gaat om het spel met clichés, de vreemde gesprekken, het niet herkennen van culturele referenties (door personages) en een glorieuze visuele grap. Doet wat het moet doen en weet slim de tieners voor zich te winnen naast de veertigers voor wie de film, als een soort goedaardige en slimmige retromania, eigenlijk is bedoeld.

Cesar et Rosalie
'Ik zal ook maar beginnen met schilderen dan.' In dit even irritante als spannende drama botsen aloude tegenstellingen. Man op vrouw. Arm op rijk. Een oude working class kerel heeft zijn fortuin gemaakt in ijzer. Het geld bracht hem een trophy wife. Nu kan hij op feestjes nog wat makkelijker zijn zelfgecreëerde rol van gangmaker vertolken. Sigaar in de mondhoek, Niks aan het handje. Maar hé, naar wie staart het vrouwtje!? Naar een artistieke melancholicus. Zacht en jong. Dat gaat mis natuurlijk. Een 'sale type' en een 'sympa type' beginnen een riskante pas de deux. De synth soundtrack van Sarde zwengelt met schwung het gevecht aan. Romy Schneider belandt 'r zelfs van op de achtergrond. Dit gaat om Cesar et David. Met de focus dapper op de stoere Cesar. Montand speelt dan ook... ijzersterk. Na elke uitbarsting valt zijn gezicht uit elkaar van moedeloosheid. De alfaman kán niet anders, terwijl hij weet dat het niet werkt. Hij vlucht maar snel in een morsig café, waar de hardgekookte eieren klaarstaan. Je ruikt de lucht bijna. De hele tijd werd ik trouwens gekriebeld door een meta-raadsel. Wat was de vergelijkbare film met voornamen in de titel? Het antwoord: Vincent, Francois, Paul et Les Autres. Eveneens van Sautet, en met Montand. Herkenbaar Frans, dus. Beter een hypothetische verhouding dan geen. 'Tout. Rien.'

Calvin Marshall
'Here's a man who gives and gives.' Alles wat ik laatst over Marguerite zei, vergeet het maar. Ook in sport vind je fantasten die zo lang mogelijk vasthouden aan De Droom. Ernaar kijken is zwelgen in loserdom. Paar akoestische gitaartjes erbij, en je hebt van die typisch Amerikaanse arthouse. 'Fundamentals.' Stiekem best gladjes, maar op zijn tijd zó lekker. Denk Soderbergh, denk Sayles. Gary Lundgren regisseerde, maar het had zomaar Buscemi kunnen zijn. Het sfeertje van sukkelaars in lounges. Niemand kan dáár de pose van honkbal-held zo goed als Calvin Marshall. Uiterlijk is ie een kruising van Gordon-Levitt en Cusack, wat hem in elk geval geschikt maakt voor school-tv. Coach Steve Zahn krijgt het maar niet over zijn hart de jongen de waarheid te vertellen. 'Asses and elbows.' Eigenlijk heb je daarmee het hele idee van het scenario, en met zo'n simpele pitch zijn de eerste minuten, waarin alles duidelijk wordt, ook het best. Als welkome curveball verschijnt nog wel een echte ster. Een meisje van het volleybalteam. De gigantische – en gigantisch lijzige – actrice is groots. In alle opzichten. Haar post coïtus-twijfel op het Lookout Point. Stilletjes en mooi. Maar een film van dit type scoort vooral met rake liedjes. The National/Church/Sound en... de reden dat ik keek. Jandek! Wie verzint dat nou? 'Just put 'em. you know where!'

>>Montand speelt dan ook... ijzersterk.

Ja!! Fabuleuze rol. Hij kan zo vrolijk spelen en toch zo treurig overkomen.

Giulietta degli spiriti
Fellini in the jaren zestig. Whoa boy. Alle remmen los. En meneer heeft technicolor tot zijn beschikking. Ik vond het wat moeizaam in het begin met dat hyper-Italiaanse gekakel door elkaar heen, de hele tijd muziek maar op een mooie geduldige manier verandert dit in principe eenvoudige verhaal over een vrouw en haar overspelige man in een flinke trip, maar het rariteitenkabinet is bij vlagen gewoon eng en vooral triest (thuiswedstrijd voor Masina, sowieso dat hele vermoeden dat Fellini een film voor zijn vrouw maakte waarin ze kon dealen met zijn overspel en hun relatie? Extra zwaarmoedig.) De muziek wordt ook steeds mooier en vreemder. Zo maken ze ze niet meer (al heeft David Lynch ooit druk aantekeningen gemaakt.)

de boomhut!

My Sister Eileen
'He's not a soda jerk, he's the fountain manager.' Twee jongedames trekken de wereld in. Van Ohio naar New York, da's nogal een verschil. Op dag één met een Griek mee de kelder in! 'Where's that doorknob.' Gelukkig kunnen de 'gone goose' Garrett en Leigh om zichzelf lachen. Hun spulletjes uitpakkend, beginnen ze al te zingen. Voor een musical is My Sister Eileen ontzettend huiselijk. New York heeft ook zoveel meer te bieden dan L.A. Daar kun je alleen groots denken. In de Village moet je gewoon samen dealen met de 'nalatenschap' van de vorige huurder: 'She read palms or something'... Ontsnappen aan de heartbeat van het echte leven gaat gewoon niet. Het kelderraampje biedt een 'rear window', op een bruisende kliek idioten. En het biedt diezelfde fellas een prima blik op jouw idioterie! Ook het stel fijne bijfiguren sjanst mee. Vooral de worstelende buurman, in eeuwig joggingpak, droogkloot samen met zijn plagerige vriendin memorabel. 'The Wreck and I have a problem'. Het hoedengevecht van de aanlopende vrijers mag er ook zijn. Daar zie je de moderne stijl van Fosse. Bovenal gaat het hier natuurlijk om de liefdevolle Little Women. Een Sister Act voor eeuwig verenigd in kleine dromen, met op zijn tijd een cocktail toe(tje). Dronken de Dixieland dansen in een koperen tuin. 'Tonight I want to jump to trumpets and saxophones.'

Mataharis
'Werk, werk en nog eens werk.' Slechts een kleine negen (!) jaar bivakkeerde Mataharis op mijn kijklijst. Nu bleken er eindelijk Neder-Vlaamse ondertitels. Dus meteen 'afdokken' die boel. Ik zou graag melden dat het werk met de jaren tot meesterwerk rijpte, maar het blijft nu eenmaal een moderne Spaanse film. Zeker, zowaar beter dan gemiddeld, maar de lat ligt dan laag. Het scenario drijft op een leuke (en vrij totale) binnenstebuitenkering van noir-elementen. Normaal zijn private eyes hardboiled mannen met hoeden. Nu zijn het vrouwen die lijden en voelen. Van een thriller heeft het verhaal – ondanks het gematahari – verder weinig weg. Al dat detectivewerk brengt een mens vooral nader tot zichzelf. Zie jezelf in de ander. Hoe snel begin je alles in je omgeving verdacht te vinden? De 'Three Women' worstelen met koude huwelijken, symptomen van overspel en het geweten. De hoofdrolspelers – allen fijn normaal – doen meeleven. Het zijn de eendimensionale bijrollen die de film laten haperen. Een Lionel Messi look-a-like (nog zonder tatoeages) wil de waarheid maar niet geloven. Een oud mannetje met een laatste droom: 'Amparo Redondo Solis'. De bespottelijke baas van de bedrijfsrecherche blijft schreeuwen. Dan liever een blik thuis. Daar waar alles pijnlijk echoot en spiegelt. 'De essentie is niet het feit, maar het waarom.'

de boomhut!

Echt! :)

Ik heb m'n dvd weggegeven, maar die moet ik nodig herbekijken.

Dear White People (de serie)
Beetje dezelfde bezwaren als bij de film: American college life, niet echt mee te relaten door deze Hollandse havist. Identity politics intussen wel en dat is op zich wel grappig al is het ook geen schaterlachen. Beetje het hele spectrum, vanuit afro-amerikaans perspectief, wordt met een knipoog opgevoerd. Waar heus wel zelfkritiek uit spreekt, dear snow flakes that burned on just the trailer. Maar Atlanta vond ik leuker want veel breder in opzet maar soms ook interessant commentaar op deze fenomenen.

Le Chat
'Ik vraag me af wat jou interesseert.' Binnenshuis en buitenhuis heerst leegte in deze Simenon-verfilming. Een oude arbeiderswijk (of is het een voorstadje?) wordt afgebroken. Het urban wasteland oogt halverwege de gigantische transformatie alsof De Bom viel. Slechts één klein pittoresk huisje staat nog overeind. Maar ook daar voltrekt zich een kleine kernramp. In alle gaten en kieren ruist de leegte van levens die voorbij zijn. Elke dag lijkt er een hoek bij te komen, om in vast te lopen. De fantastische (en bijzonder vervreemdende) locaties maken in Le Chat de halve film. De andere helft komt voor rekening van Gabin en Signoret. Twee bittere besjes, die nog één keer kunnen schitteren. Vooral Gabin is helemaal op, als het mannetje in Up. Alleen zijn haar zit nog goed. Het heeft wat pijnlijks om de oude held zó gekrompen te zien grommelen. Maar dapper is het wel. Signoret leeft nog nét wat meer en deelt rake tikjes uit. Twee acteurs in klassieke stijl doen vooral gewone dingen. Een uitje bakken. In bed woelen en keren. Mokken. Simenon's stijl leent zich goed voor een dergelijke handelingenfilm. Geen Chambre Bleue, maar Chambre Grise. Een kat fungeert als symbolisch, laatste twistpunt. De twee keken toch enkel nog naar elkaar als katten met territoriumdrift. Op twee pasjes afstand. 'Te n'aime plus.'

Tussenstand
'Wil je niet zo hard zuchten alsjeblieft?' My Diner with Dutch Parents. Bekvechtend over hun zoon, die in hun ogen niet veel meer doet dan op zijn kamer hangen. (En Yakultjes rechtzetten...) De ontkenner en de overbezorger gaan daar ieder op hun eigen manier mee om. Dat het paar al een tijdje gescheiden is, helpt niet. Pa fungeert als bliksemafleider en laat het bij bestellen én nabestellen. 'Mag ik wat extra sladressing alsjeblieft?' Ma (de ijzersterke Elsie de Brauw) wil babbelen en nababbelen, tot alles dan in elk geval 'praktisch' duidelijk is. Stille vlakverdeler Mijke de Jong filmt de twee om de beurt, dicht op de huid. Zo proeft ook de kijker de afzondering. Het werkt goed, in dialogen op het scherpst van de snede. Er zijn echter ook nog babbeltjes met andere mensen, en die zijn vaak irritant. Behalve dan wanneer pa, als pompeuze Martin Bril-columnist wordt gefileerd, terwijl hijzelf dénkt te fileren. 'Ik zou een portret van deze tijd willen maken.' De man heeft een docu over de Hikkimori gezien, zo'n fenomeen dat volgens mij werkelijk niemand is ontgaan. Jammer genoeg heeft de zoon, als de Hikkimori van Tussenstand, niet alleen weinig te doen, maar überhaupt weinig boeiends. Zo blijkt de trigger van de film eigenlijk geen trigger. Blijft over én overeind, dat koppige oudergevecht. 'O, nu krijgen we het hoofdstuk 'aankijken.'

The Runaways
Nou ja, Joan Jett en Cherie Currie vooral, de overige bandleden hebben weinig tot niks te melden. Snap dat de titel beter is zo maar als je fan band van de band kom je bedrogen uit. Lita Ford heeft nog wat regels tekst, maar het heeft weinig om het lijf (opvallend weinig naakt btw, de female gaze wellicht?). Nou ben ik geen fan, maar denk wel dat die manager er erg makkelijk vanaf komt, ik begreep dat het niet zo'n lekkertje was. Verder wel OK.

House of VHS
Groep vrienden(?) vind in een oud huis een vhs-collectie en ondanks het gebrek aan stroom ontpoppen ze zich als movie buffs. Zes op een avond. Dan blijkt dat ze zelf combi's kunnen maken van al die b-films. Op zich zit er een goed idee in maar het wordt ongeloofwaardig uitgewerkt. Helaas.

Clouds Of Sils Maria
Deze is inderdaad heel erg mooi. Binoche is een baas, wat ze hier in haar acceptatie van de voortschrijdende jaren maar weer bewijst. Net als Stewart die schijnbaar door haar Twilight-verleden iets te bewijzen heeft. Apart die oude muziek in de soundtrack (net als in Personal Shopper) en het natuurschoon is ook indrukwekkend.

Fist Fight
Ik mag Ice Cube graag zien maar dit is echt te painfully unfunny. En die Charlie Day heeft een k**stem en jezus wat lult ie veel in deze film.

Sparkle
Weer eentje uit het Camp Lo-vocabulaire. Aardige film hoewel Sparkle zelf bijna een bijfiguur in de film met haar naam is. Blijkt die semi-hoofdrolspeler "Stix" gewoon inderdaad Rico uit Miami Vice, (hela, Opgezwolle?).

I Am Not Your Negro
Naar een onuitgegeven verhaal van de schrijver James Baldwin. Aan de hand van drie van zijn vrienden een pijnlijk beeld van Amerika, want twee van die vrienden zijn Malcolm X en Martin Luther King. De derde is minder bekend maar evengoed niet oud geworden. Pijnlijk om te zien hoe het toch relatief kort geleden gesteld was in de USA. Nog pijnlijker om te zien hoe het nu nog steeds is. Hyperactueel nu deze identity politics zijn overgewaait naar Nederland en hoewel ik denk dat ook daar doordravers zijn, zijn er nog veel teveel gekrenkte "witmangs" om daar moeilijk over te doen. Het is gewoon nog hard nodig blijkt keer op keer. Indrukwekkende man, indrukwekkende film.

ahh ja the Runaways, moest even diep graven. In de kassarij met een ui en een wodka. Al met al toch te... gelikt.

Smashing Time
'She knows all the ploys, how to get the boys, and I am not even dating.' Uiterst melige Londense variant op My Sister Eileen. Al blijkt het hier na enige tijd om beste vriendinnen te gaan... De setup is verder hetzelfde. De een heeft de boys, de ander de gedachten. Redgrave en Tushingham leven zich uit vanaf het moment dat de trein Londen binnenrolt. Het lijkt Zazie dans le Métro wel, zo hysterisch. Doebedoebedoe! De helft van de scenes sterft in anarchisme. Miss Peper en Miss Zout strooien met voedsel en iedereen ziet ze vliegen. Omdat dit de sixties zijn, belanden de twee wél in een foute club – waar My Sister Eileen slechts op hintte. 'I don't like that fellow, he makes me quite glad I am just a pussy...' Arme, kleine Tush kruipt vervolgens als Pink Panther rond om haar gigantische vriendin uit grijpgrage mannenhanden te redden. Engelse heren van middelbare leeftijd denken maar aan één ding, weten we uit Julian Barnes romans. 'And it will be just like you're the nanny'... Zelf vond ik de scenes op straat het opwindendst. Het is niet eens zo dat de dames toen beter gekleed waren, maar voor het eerst mochten ze alles, zélfs zich sexy voelen. En dat zie je. Voeg daar nog een lukraak rondje mediasatire aan toe, en het dak gaat eraf. Austin Girl Powers style. Consumeren tot je belletjes ziet. 'Direct Action, the perfume with a provocative aura.'

Le Velo de Ghislain Lambert
'Domestique, c'est le bon plan.' Een straffe demarrage richting de kopgroep van de wielercinema. Van Belgische makelij, uiteraard. De Waalse sukkelaar Lambert, Ghislain droomt zoals de de meeste mensen van een wielercarrière durven dromen. Hij levert zelf het enthousiaste commentaar terwijl hij naar het dorp rost. 'Lambert, champion du monde! In de lokale gymzaal staat ie tevreden voor de spiegel. 'Geen grammetje vet.' Gepast lilluke mens met een stugge karakterkop. En een kans. Lambert wordt namelijk gespot door de Magicrème Todeka-ploeg. Laat die naam maar eens goed over de tong rollen, in het accent van Jeroen van Belleghem. Ghislains avonturen onder de (semi)profs veranderen de zaken, én zijn leven 'Vous prenez quelques chose?' De Massi van de kermiskoers wijdt hem in, op het vlak van 'homeopathisch dopinggebruik' én de meisjes. Boogerd en Dekker-praktijken avant la lettre. De gevolgen zijn een giller. 'Wees blij met mijn pijlen'. Ondertussen boeit ook de koers met haar eindeloos wisselende allianties. Tijdens een magische episode zoekt de camera haar Allemansknecht in surrealistisch duistere weersomstandigheden. Later volgt de hoogmis. Dat de slechtste renner in de Tour maar doet alsof, dat is wielrennen, en deze melancholische komedie weet het. 'De laatste renner in de Tour, tot volgend jaar!'

La La Land
Een van de favoriete films van mijn jongste dochter (pianiste hè) die ons allemaal strikte om hem te kijken. Ik vond het alleszins meevallen, al zat iedereeen bij het dansen op de freeway meteen van "oh nee!" De liedjes en dans zijn zoals verwacht aan de matige kant maar aan de pluszijde is de film gewoon erg mooi gefilmd, wel een beetje het makkelijk L.A. maar goed het is een mythe dus dan mag het. De conclusie dat artiesten, vooral met verschillende dagritmes moeilijk kunnen samenleven zit wat in, aan de andere kant ging het allemaal wel heel makkelijk van "het lukt niet." (misschien omdat de vonken er toch al niet van af spatte?) De jazz was aan de makkelijke kant, Gossling ging natuurlijk nooit fan zijn van Cecil Taylor (heeft ook platen op Blue Note uitgegeven, mannn) en het meest problematische aan de film is eigenlijk -komt ie- de retroneger.

ja John Legend he. Is niet eens een jazzcat. Of was er nog een andere? Nee geloof ik.

de liefde van het personage van Ryan ging precies zo ver als 'een restaurantje beginnen'. ;-)

Maar ach, wel een goeie instap-musical allicht. Nu naar:

https://www.filmlinc.org/wp-content/uploads/2015/09/allthatjazz2-1600x900-c-default.jpg

All That Jazz, inclusief vader-dochter verhaallijntje. (Maar er staat me zelfs van die film eigenlijk nauwelijks ekte ekte jazz bij)

John Legend staat ook op North Sea Jazz. ;)

hoop dat ie een drummachine funk set speelt dan :P

Burzum staat tegenwoordig zelfs op North Sea Jazz. :)

All That Jazz, ja, kan ik me zo weinig van herinneren. Goeie herkijk-tip dus!

Met de retroneger bedoelde ik eigenlijk het idee van zwarte Amerikaan die nog wel in pak rondloopt en naar jaren '50 jazz luistert en down is met de white boy. Ik weet niet hoor, het riekt naar een fantasie. Die Legend was juist nog wel realistisch van "speel gewoon op zo'n Daft Punk keyboard, dude."

het wachten is op de remake met Gosling

en ahh zo.

Doet met meteen denken aan Dead Stars waar Michael Douglas een remake van All That Jazz wil maken (wel met zichzelf in de hoofrol).

hehe perfect. (goeie punny titel ook)

Mourning
'All you should be doing while driving is seeing.' Het Iraanse verkeer biedt altijd stof. Langs prachtige, zanderige Van Gogh-landschappen rijdt een Suzuki. De kijker ziet slechts de auto in de verte. En leest de ondertiteling. De stilte ruist intens. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Het blijken twee slechthorenden, met een koter achterin. Natuurlijk! In gebarentaal een driftig gesprek voeren, terwijl je koppig mensen inhaalt. Dat kan alleen op weg naar Teheran. Het rijtochtje heeft (of krijgt!) een zeer pijnlijke reden, wederom in vele opzichten verbonden met het menselijke verkeer. Alles grijpt ineen. Het dove stel ziet zich plots voor problemen gesteld die hun handicap te boven gaan. En dat weten ze. Heel basaal en bescheiden wordt er op de situatie gereflecteerd. Met dat engelachtige kind zwijgend achterin. Het stof des levens daalt neer. De editing verdient een apart complimentje. Iedere beeldovergang voltrekt zich naturel. Elk plots shot begrijp je, óf voel je meteen. De pijn van het jongetje, die dan maar Wolkeriaans een beestje sloopt. Of de onvermijdelijke autopanne, waardoor de 'gehandicapten', aan een kabel voortgesleept moeten worden. Hun situatie in één beeld. Het diepste verdriet toont zich in tunnels. Omineuze overgangen naar nieuwe situaties. 'Hoe kan hij een kind opvoeden, hij moet verdomme zelf opgevoed worden!'

Labyrinth
'Slap that baby, make him free!' David Bowie stierf, en mijn zusje zei: ik ken 'm eigenlijk vooral van Labyrinth. Die moest ik (dus) zien. Eén van de laatste Jim Henson-producties flopte aan de kassa's, maar zoiets belooft wat. De leipheidsfactor slaat inderdaad stevig uit. Drums as gated als het doolhof, en Bowie in de rol van Goblinkoning. De piepjonge Jennifer Connelly belandt in zijn klauwen, nadat ze haar broertje magisch denkend heeft weggewenst. Dat gaat zomaar niet! Connelly ziet 'r bepaald volwassen uit voor haar leeftijd. Typisch Hollywood, voluptueus beginnen en dan almaar jonger en sprietiger worden. Bowie rockt de looks van een hair metal dude, en draagt de hele film zo'n strakke broek dat de makers zijn klokkenspel nog bijna een credit moesten geven. Of een stemmetje. 'It's so stimulating being your hat.' Na een gematigde eerste fase, verschijnen er steeds maffere personages. Henson wist wel raad wanneer de poppetjes aan het dansen moesten. Echt cult wordt het dankzij een perzik. Lewis Carrol's fantasies coming true. Compleet gedrogeerd droomt maiden Jennifer psychedelisch van haar schurk. Ze komt los van het comfort van de kinderkamer in een Coraline-achtige scene. Als bonus heet trouwens één van haar handlangers Ludo, en een ander naar mijn zusje, Didymus! Zouden mijn ouders de film soms gezien hebben?

Haha, betrapt! Dat is te toevallig. :) Fijne film, Labyrinth, op allerlei niveaus.

Ah, leuk dat jij ’m ook mooi vond, Ludo. :) Denk bijna dat ik 'm een halve ster te weinig heb gegeven op Letterboxd (blijft lastig, ree … eh, raten).

ik voel me altijd zo streng op Letterboxd. eigenlijk heb ik 2 scores. 3 of 3.5 ;_;

(maar Mourning verdient er 4. En Labyrinth voor waanzin en de vreemde persoonlijke verbanden die ik erin kon leggen ook zeker 3.5)

checkt MB op Letterboxd: ahh The Color of Pomegranates. Wat een poster om in te framen zeg :-) (en om een cirkeltje te maken, heel lui 3 sterren door mij gegeven)

カウボーイビバップ 天国の扉
Cowboy: Bebop is een klassieke animéserie van de laat-jaren '90 waar ik onlangs pas aan begon, na twee afleveringen was hij zelfs opeens op Netlix! Service. Lekker korte afleveringen in ekte-ekte stijl getekend, met droge Japanse humor, een vleugje existentialisme en heel veel oog voor een geloofwaardige toekomstwereld. Het verhaal was af en toch verscheen er een paar jaar later als toegift nog een speelfilm. Had niet gehoeven. Het blijft vakwerk en heeft zijn momenten, maar mist toch de charme en kwinkslagen van de serie.