Filmforum

Hier is uw redder in nood. :)
A Simple Plan vond ik destijds erg goed, maar ja Bridget Fonda, dan gaat mijn kritische schild al snel naar beneden. Nee, sneeuw, brave Amerikanen, een verdoemde broer, kraaien, door een shotgun 10 meter verder tegen de muur worden geslingerd, eigenlijk precies alles wat Fargo had moeten zijn. ;)

een verdoemde broer

Haha, ja aspect van de film blijft erg hangen.

dat aspect van de film

Ik vond A Simple Plan een nog wel aardig, maar wel een aftreksel van Fargo.

Hmmm, drie mensen die het niet met me eens zijn hehe...ik kan me best vergissen hoor, het is ook al weer een tijdje geleden dat ik Simple Plan zag.

hoho :) ik vond Before the Devil Knows niet goed-goed. Gewoon degelijk. A Simple Plan is als gezegd te lang geleken, maar 'n gelijkspel wil ik 'm nog wel geven.

Fargo ging een beetje ten onder aan de verwachtingen hier, al is die rol van Frances geweldig en de bekende houtsplintermachine blijft ook wel hangen.

Tenten (Satoshi Miki, 2007). Meestal is het omgekeerd, maar nu ben ik toch echt een stuk enthousiaster dan Omar (zie boven). Ik vind Tenten een pareltje en ik kan er met mijn pet nog niet bij waarom. Verhaalgegeven is simpel: Luie student heeft schuld uitstaan en de bullebak die het geld komt halen stelt hem een miljoen yen in het vooruitzicht als hij hem vergezeld op zijn wandelingen door Tokyo. Het doel van de tocht wordt pas na een half uur duidelijk. Voordat dat bereikt wordt, krijgen we goedgezegd 1 uur en 40 minuten slap gelul, waarbij geen enkele dialoog op de vorige aansluit. Maar op een of andere manier (en daar is toch echt talent voor nodig), grijpt het je gaandeweg echt bij de kladden en geven alle lichtvoetige olijkheden je zowaar een weemoedig gevoel. “Happiness creeps into you so quietly that you don't notice, but misfortune arrives very abruptly”, is één van de wijsheden die terloops valt en die de kern van de film vangt. Ik begrijp nog steeds niet hoe Satoshi Mike dit nu precies voor elkaar krijgt, en navertellen heeft geen zin, maar de som der - volslagen losse - delen is een beetje magie.

(op de lijst dus)

Dunya & Desie
Hooooi. Lieve film. Het is een mooi duo, al heeft Dunya (Maryam Hassouni) wel een heel erg Sesamstraat-piepstemmetje. Desie is de Tokkie en de ster van de film. Eva van de Wijdeven is terecht genomineerd voor zo'n Kalf. Ze kan prachtig huilen en dat doet ze dan ook erg vaak. Ik voelde 4 van de 5 keer ook wel 'n vuiltje. Knap. Het verhaaltje zelf is verder erg cliché en suikerspinnerig over 'n zoektocht naar jezelf (en je vader). Het had ook wel iets grappiger mogen zijn, zelfs Desie's stiefpapa Theo Maassen heeft weinig geslaagde oneliners. Tygo Gernandt is nog 't leukst als de rijschoolinstructeur van Pim Pam Pet, die natuurlijk meteen van Jet gaat met zijn leerlinge Desie. (Ze raakt zwanger) Het is jammer dat de film aan 't eind werkelijk alles "goed" laat komen, wat hardere keuzes had de film meer reliëf gegeven.

Happy-Go-Lucky
Dat durft Mike Leigh dan weer wel aan 't eind van deze film. Geen clichematige toenadering tussen Poppy en d'r rijschoolinstructeur. Toch is ook deze Leigh een lichtgewicht filmpje. Poppy is een bizar opgewekte basisschoollerares. Haar goede humor en continue stroom slechte grappen werken afwisselend irritant en erg aanstekelijk. Ze neemt rijlessen, waarvan de instructeur een gefrustreerde (mogelijk vroeger gepeste) conspiracy-theory-fanaat blijkt. Dat zou dan volgens de wetten van de filmcliches wat moeten worden, maar Leigh haalt 'n andere prins tevoorschijn. Een "social worker" die een leerling van Poppy moet gaan helpen, maar ogenblikkelijk voor juffie valt. Misschien wel wat te snel, want Poppy lijkt toch een vrouw met een handleiding. En als de mannen zo snel voor haar vallen, waarom leeft ze dan al 10 jaar met een medelerares "op kamers"? Die medelerares (Alexis Zegerman) is met d'r cynische grappen mijn favoriet. Aan 't eind is ze echter opvallend goedmoedig, ik bedoel, die prins van Poppy is ook voor haar een kaper, want straks eindigt ze alleen.. Ik zei 't al lichtgewicht-Leigh, van redelijk niveau, al had ie wel wat scenes kunnen cutten. De speellengte is erg lang, zo moet goede fee Poppy ook nog ergens een zwerver opbeuren.

Le Voyage du Ballon Rouge
Aangezien het een Taiwanese ode aan een Franse film is, dacht ik eerst vooral aan What Time Is It There? Was die ook van Hou Hsiao-Hsien? (Nee, Tsai Ming-liang) Geen herhaling van zetten voor Hou dus en meteen mijn favoriete Hou. Ik zit toch liever in Europa dan Azië. Ofzo. Een Chinese (?) studente komt naar Parijs om te studeren en als au pair te werken. Moeder Juliette Binoche (heeft iets van Julia Roberts hier) en zoontje wonen in een fraai oud gebouw, dat gedeeltelijk verhuurd is aan vrienden van d'r man. (Die zelf vertrokken is) Daar komen nog problemen van. De au pair vind bewondendswaardig snel haar draai. Alleen bij de eerste kennismaking met wat volwassenen merk je iets van verlegenheid. Misschien is het jongetje gewoon een makkelijk kind. Zijn beeldschone pianolerares kan ook al zo goed met 'm opschieten. In een van de mooiste scènes probeert die 'm te verleiden tot 'n dansje op 'n deuntje uit de jukebox. (Dacht van Brel) Hou doet verder wat ie altijd doet, kalmpjes registreren: mannen die piano's naar binnen sjouwen en die maar al te graag een praatje met Binoche maken, of geslenter van school naar huis. Het werkt perfect. Tot op 't laatst dan, het hele Rode Ballon thema lijkt 'r al wat bijgesleept, maar daar plakt ie nog een scène achter het natuurlijke einde. Terwijl ook die scène weer gewoon op hetzelfde punt eindigt.

Misschien was ik wel iets te voorzichtig Olaf, omdat ik er ook niet helemaal bij kon waarom dit werkte. :) Maar een prettige (goede) film vond ik het zeker. Vond het alleen een beetje raar dat het overigens zeer vermakelijke subplot van die collega's van zijn vrouw op een of andere manier tegen het einde werd vergeten (of heb ik nou niet goed opgelet? :)

Ja klopt, en dat is natuurlijk bewust gedaan. Stimuleert het slice of life effect wellicht?

Ik mag dat trouwens wel, maar na 10.000 films waar alles altijd netjes wordt afgehandeld is het wel wennen. :)

Ja ik vond het ook tof. In feite zijn de verhaallijnen even bij elkaar geharkt als de dialogen. En dit is nog mild natuurlijk vergeleken bij pak-em-beet L'avventura waar de impetus van het hele verhaal (een verdwijning) opeens niet meer belangrijk blijkt.

Maar dat Tenten blijft wel hangen zeg! Schieten de hele ochtend scenes door mijn hoofd (tijdens college geven...). "Don't you say, "your anus is missing a crease"?". Man die met een tuinslang probeert zijn eigen kruin te beruiken. Etc.

zo eindelijk Olaf's stuk over Ballon Rouge dan gelezen.

had ik 't al gezegd dat ondanks de wat overdadige aandacht voor de ballon ik dit Hou's beste film vind?

ik had niet echt door dat Song het moeilijk heeft. Hoewel ze wel erg veel zwijgt, niet eet en naar de laptop tuurt. Dat iedereen zich in kunst verschuilt is wel duidelijk :)

Wat stom dat ik die connectie nooit gelegd heb...

Fellini:

R.E.M.:

Fay Grim
Laatste Hartley. Iets beter dan die paar ervoor, maar toch wat teleurstellend. Vervolgen.. Simon Grim zit in de gevangenis, Fay Grim zorgt voor haar (en Henry Fool's) zoontje en Henry Fool is nog altijd verdwenen. Waar Henry Fool in de film met dezelfde titel een hilarisch bizar/pervers figuur is komt Hartley nu helaas met een verklaring voor zijn gedrag op de proppen. Henry Fool is een spion/dubbel-agent die als een everyman overal bij is. Bij het omver gooien van dictators in Latijns-Amerika en bij het Afghaanse verzet tegen de Russen. Ik vond 't eigenlijk maar niks. De film draait voornamelijk om (goh) Fay Grim. Parker Posey, die wat van Truffaut's weduwe in 't zwart heeft, belandt bij haar zoektocht naar Henry (en zijn boeken) van 't ene in 't andere complot,vol Israelisch/Frans/Russisch/Brits/Amerikaanse geheim-agenten. (Jeff Goldblum is de man van de CIA) Posey kijkt vooral verbaasd. Haar personage leek in de paar minuten screentime in Henry Fool meer diepgang te hebben dan in 2 uur hier. Ik las ergens dat deze film een parodie is op het genre, maar daarvoor is ie niet grappig genoeg. Zelfs de enige (sleutel?)scene waarin Henry Fool spreekt verveelt eerder dan dat ie fascineert.

Aleksandra
Vreemde film. Een oud dametje (Aleksandra) stapt in een trein vol soldaten, op weg naar 't front. Ze zucht, puft en klaagt de hele film lang. Eerste half uur is dat vooral irritant. Waarom ga je dan, denk je. Nou, om haar kleinzoon te ontmoeten. Het Russische front is grauw/gelig en de verwachte bende. De hele film lijkt wel een sepia-foto. De koppige vrouw banjert door 't kamp, maar de film wordt pas interessant als ze het nabijgelegen kapotgeschoten stadje bezoekt. Ze babbelt wat met de lokale (Tsjetsjeense ofzo) vrouwen en een mede-bejaarde vrouw sleept 'r mee naar haar oude flatje. De vrouwen delen een moment. (Het beste van de film) Vreemd wordt het terug in 't kamp als de kleinzoon de haren van Aleksandra vlecht in een bijna incestueuze scène.

Into the Wild
Typisch zo'n film waarvan de mededelingen in de aftiteling (en vooral de foto) meer doen dan de tweeënhalf uur ervoor. Ja, het is op feiten gebaseerd. Ai. Het hoofdpersonage (die zich Alexander Supertramp noemt) doet een Grizzly Man terwijl acteur Emile Hirsch daarvoor een Machinist moet doen. De film laat 1 (in mijn ogen) cruciaal detail weg, wat zelfs in z'n Wikipedia-artikel in zinnetje wordt afgedaan. Een jongen komt uit een gebroken zin, gaat studeren, raakt verliefd en dan sterft zijn verliefde! Dat laatste lijkt me net zo'n katalysator voor zijn zelfdestructieve gedrag als z'n gebroken gezin. Al is pa (William Hurt) letterlijk en figuurlijk een ware Loekasjenko. Na zijn studie geeft de jongen zijn geld aan Oxfam en begint te liften. Hij komt mede-loners tegen die stuk voor stuk in 'm de verloren zoon lijken te zien. (hippiemoeder Catherine Keener en oude man Hal Holbrook) Hijzelf lijkt 't meest te hechten aan z'n baas (Vince Vaughn) voor wie hij een graanoogst binnenhaalt. Waarom wordt niet echt duidelijk en hoe die man wordt afgevoerd is ook vrij bizar. Als 't echte leven zullen we maar zeggen. Into The Wild wordt natuurlijk niet lineair verteld, ik zou 't ook wel eens in die vorm willen zien, er is een overbodige voice-over van zus en en wordt geschakeld tussen zijn reis en 't eindpunt Alaska. Dat moet het grote spirituele avontuur worden, maar 't wordt natuurlijk een drama, verkapte zelfmoord als je 't mij vraagt.

The Fall
Stijl over substantie-film, hoop spielerei en een waanzinnig budget, met in 't hart een lief (redelijk geslaagd) vriendschapsverhaaltje tussen een man en een pakweg zesjarig meisje die allebei na een val in 't ziekenhuis liggen. De man heeft een stunt voor een film gedaan, die de mist inging, mogelijk was het verkapte zelfmoord, in elk geval is ie nu depressief. Het latina-meisje plukte sinaasappels en viel uit de boom. De man begint 'r al improviserend een verhaal te vertellen. Het begint nog met Alexander de Grote, maar al snel wordt het een grote wanboel waarin alles kan. Superhelden annex bandieten (onder wie Darwin) die een schurk ieder zo om hun eigen reden willen vernietigen. Elementen uit 't echte leven sijpelen er natuurlijk in door, metaforen, metaforen, maar ik zat aan de Wizard of Oz te denken, waar de leeuw en de stroman en weet ik veel wat ook de boeren uit 't begin zijn tenslotte. Het duurt allemaal wat te lang en de hele look van de film is me te Spartaans 300-style overdreven. Ik voel geen love zeg maar voor de best koele sprookjeswereld die wordt opgeroepen. Des te opvallender dat het slot dan ineens wel een mooi ode is aan jaren '20 slapstickfilms vol risky stunts.

mooie videoclip dat Everybody Hurts had ik nooit (of jaren) niet gezien.
(het slot is ook wel Saramago-achtig)
dat van Fellini staat overigens ook op IMDB bij REM's Parallel video(collectie)

oh enneh dat meisje in The Fall praat geen Spaans (ik dacht een raar dialect/accent) het is Roemeens. (Zouden er in 't California van de jaren '20 Roemeense gastarbeiders zijn geweest, nou ja why not natuurlijk)

Roemenen zijn ook Latijnen. :) (zat vorige week toevallig Zenit - Real Madrid via een Roemeense zender te kijken en vond het toch redelijk bizar dat ik het meeste commentaar kon volgen.)

Die connectie van 8 1/2 vs Everybody Hurts had ik ook nooit gemaakt. ;)

Op subs: Shanghai trance

George Washington (Green, 2000). Ik was er bij voorbaat van overtuigd dat ik deze film geweldig ging vinden, en dat gebeurde vervolgens niet. Veel genoemd als talentvolle mumblecore: eenzelfde echtheid, maar dan netjes. Niet dat deze film over Amerikaanse, zwarte zelfkant nu zoveel fout doet. Maar hij kroop niet onder mijn huid. Voelde een beetje Gus van Sant-like, en die krijgt dat toch altijd beter voor elkaar.

Ieri, Oggi, Domani (DeSica, 1963). Sterke presetaties van Loren en Mastroianni en een drieluiksfilm die toch vooral niemendallerig en kluchtig aandoet. Ik was er niet kapot van, maar onaangemaan tijdverdrijf was het ook niet. Bevat die legendarische striptease-scene met Loren. Vertederend om te zien, want tegenwoordig moet je toch vooral via een schacht omhoog kunnen kijken wil je nog geshockeerd een film verlaten.

Shanghai Dreams (Xiaochuai, 2005). Door de maker van Being bicyle en ik vond deze iets sterker. Generatieconflict op het platteland, waar vader teveel energie steekt in de toekomst van zijn dochter, die niks meer mag en compleet doordraait. Tragische goede bedoelingen in een uniform grijs landschap. Bevat een memorabele scene van jeugd die in de plaatselijke dance hall (lees: loods) een disco heeft, alwaar een Chinese Travolta voor doet hoe het moet. Daar kan een lijstje omheen. En jawel hoor! Gewoon op youtube te vinden:

ha, Shangha Trance leek me al iets waar Olaf iets over zou (moeten/kunnen/gaan) zeggen.

De vraag wat Verbeek nou kan weten over China vind ik niet zo interessant. De film die zijn arbeid heeft opgeleverd voelt echt en kan op zichzelf staan

gelukkig, toch meer dan een stijloefening..

De laatste tijd was ik nauwelijks online, maar ik heb uiteraard jullie filmverslagen op deze pagina wel gevolgd en genoeg films gezien om hierbij enkele krenten uit de pap toe te voegen:

Vampyr – schaduwrijke boze droom uit 1932 van de Deen Carl Theodor Dreyer. Onlangs opnieuw op dvd met o.a. commentaar van grote fan Guillermo del Toro die Vampyr omschrijft als een op film gezette Memento Mori.

Spur der Steine (Frank Beyer, 1966) – ijzersterk en in magnifiek zwart-wit Cinemascopeformaat geschoten DDR-drama over een arbeidsconflict in de bouw. Vanwege de politieke ondertoon 25 jaar lang verboden geweest in het voormalige Oostblok.

The Guatemalan Handshake (Todd Rohal, 2006) – frisse, wonderlijke, licht absurdistische Amerikaanse indie met Will Oldham die het spoor bijster raakt en al na tien minuten spoorloos verdwijnt. Het acteerwerk is soms danig overdreven, maar verklaarbaar aangezien het kleine meisje Turkeylegs het vertelperspectief vormt. Met o.a. muziek van Moldy Peaches, een jaar voor het verschijnen van Juno.

Der Freie Wille (Matthias Glasner, 2006) – onverbloemd Duits drama over een gewelddadige serieverkrachter die probeert terug te keren in de maatschappij. De volle 2 uur en 3 kwartier volledig waard, mede dankzij de acteurs Jürgen Vogel en Sabine Timoteo. Het eerste kwartier is als een dreun.

Hangover Square (John Brahm, 1945) – psychologische horror met de tot voor kort mij onbekende, vroeg overleden acteur Laird Cregar als labiele componist bij wie de stoppen doorslaan wanneer hij dissonant geluid hoort.

Shanghai Trance staat op mijn to do-lijstje

Helaas kende september ook enkele zeperds, waaronder:

Het Echte Leven (Robert Jan Westdijk, 2008) – Zusje 2 voor navelstaarders.

Babylon A.D. (Mathieu Kassovitz, 2008) – Kassovitz probeert Children Of Men dunnetjes over te doen. La Haine (1995) was duidelijk zijn toevalstreffer.

O ja, voordat ik het vergeet: gisteren eindelijk La Graine et le Mulet (Abdel Kechiche, 2007) gezien. Het Algerijnse familiedrama in de zonnige Franse havenplaats Sète lijkt in eerste instantie op degelijk sociaalrealisme totdat alle eerder getoonde details in de tweede helft van de film bij elkaar komen in een tergend lange climax. Ik kon het in de slotfase niet nalaten regelmatig op de klok te kijken, mezelf in angstzweet afvragend hoe lang het leed nog zou gaan duren. De lange tijdsduur van de film is ditmaal essentieel voor de plot, wat niet gezegd kan worden van Abdel Kechiche’s filmdebuut La Faute à Voltaire uit 2000.

Ah ja, Der Freie Wille! Die dacht ik ooit gedownload te hebben, toen bleek het hele vieze p*%&o. Dank voor tips Vido. Ja ik vond Graine/mulet ook wat lang, maar dat eerste deel is wel heel erg sterk.

wb Vido! Vido op ein Deutsche tour ik zet Spur der Steine en Der Freie Wille op de lijst (en dan hopen dat ik ook die p***o binnenkrijg naturlich! Bootsjunge fickt mit Heidi. ofzo.

Stellet Licht
Het blijft toch iets van een gimmick hebben. Wat ik vooraf had gelezen over de regisseur die moeizaam het vertrouwen van de Mennonieten in Noord-Mexio moest winnen, zal allemaal best waar zijn, maar in de film zijn 't toch gewoon "normale" mensen, die dan toevallig Platdiets spreken. Zo apart of anders is hun cultuur ook weer niet, een katholieke Spaans-Mexicaanse boerenfamilie staat ook om 6 uur op en gaat dan voor 't eten devoot zitten bidden. Misschien dat die wel een tv hebben.. Stellet Licht lijkt heel lang de bekende arthouse combi te zijn van prachtbeelden, en onderhuidse spanningen waarover wordt gezwegen. Door het Zweedse van 't taaltje en 't hoogblonde van de talloze kindertjes, krijg je dan een soort Bergman-depressie. De pater familias gaat vreemd, hij heeft 't wel eerlijk opgebiecht, maar dat dat weinig uitmaakt voor de gesteldheid van moeder, lijkt me duidelijk. De eerste wending is nog vertrouwd in 't genre (al wordt er niet letterlijk met een mes op iemand ingestoken, het resultaat is hetzelfde) De tweede is toch erg Zuid-Amerikaans, verrassend Antonia-stijl. Het lijkt eerst nog een grapje van de regisseur..

The Trap
Servische film (Klopka aldaar) volgens het boekje. (Toch) verbazingwekkend dat het ook werkelijk op een boekje werd gebaseerd, het is allemaal zo volgens de regels van 't scenarioschrijven. De ingeving: echtpaar heeft ziek kind, geen geld voor de levensreddende peperdure operatie, dus dan een bedel-advertentie in de krant. Als je geen geld heb doe je alles, dus duikt 'r een crimineel op die de papa vraagt een knakker uit de weg te ruimen. Duidelijk, helder, spannend, maar niet genoeg natuurlijk, want een ouder doet alles voor z'n kind. Ik denk, ze laten 'm een bekende neerschieten voor wat meer gewetenswroeging, maar ook dat zou ie waarschijnlijk zo doen. (Wat nou als 't zijn eigen vrouw was?) Nee, de ware obstakels komen pas na de daad. Geslaagde flashbackstructuur, waar 't fijn onduidelijk blijft tegen wie de man zijn daden nou zit op te biechten. Cynisch vermaak dus, onderhoudend zonder echt te schitteren. Jammer van 't knuppelige einde, dat net teveel laat zien. Het is de kijker duidelijk wat er gaat gebeuren, close-up van een gezicht in pijn/onzekerheid/angst en dan einde. Maar nee.

Lady Chatterley
Boek nooit gelezen. Dit is een Franse versie, die de personages wel gewoon in Engeland heeft gelaten. Je zou denken verander de plaatsnaampjes in Franse etc. Maar ach. Eigenlijk wel de thematiek van Far From Heaven. Vrouw valt voor de tuinman. Niet nadat haar eigen man verlamd uit de Oorlog kwam, waardoor ze zich heel ongelukkig/depressief voelt. (Kortom ze heeft een beurt nodig) De tuinman is eigenlijk een lelijke primitieve, maar toevallig de enige aanwezige. Raar foutje, na 50 minuten komt er ineens een voice-over, terwijl daarvoor de info in ouderwetse stomme film tussentitels langskwam. Veel stoerder. De voice-over verdwijnt ook weer meteen alsof ze vergeten waren 'm daar te deleten. Tot ie anderhalf uur later WEER terugkeert. U ziet, het is een lange film, waar de hoofdpersonages niet veel meer doen dan wippen. Een echte connectie is er niet, het begint dan ook treurig te worden, al is naakt door de regen rennen wel een mooie (Scandinavische!) vorm van bevrijding. Aan 't eind gebeurd er ineens heel veel, verteld door die teruggekeerde voice-over. Allemaal zwaar irritant (had het einde niet eerder gekund?) maar ik vergeef 't ze, dankzij een ijzersterke slotscène waar de twee elkaar dan eindelijk eens met elkaar praten. Of eigenlijk vooral de man die z'n (herkenbare) angsten uitspreekt.

Het einde van Stellet Licht is samen te vatten in 1 woord: Ordet. Het openingsshot mag toch magistraal genoemd worden, zelfs gezien vanaf een middelgroot beeldscherm.

hmm hij is echt bij die Scandinaviers gaan shoppen dus. Openingsshots met de sterren en de dag die ontwaakt (en vice versa aan 't end) is mooi ja. Sowieso mooie wolkenvelden daar in Mexico.

Stellet Licht staat klaar maar ik zat er steeds tegenaan te hikken. Komt door die vorige flutfilm van hem. Maar als er in ieder geval een mooi openingsshot inzit dan is er is er tenminste een reden om hem aan te zetten.

Die vorige film was ook niet mijn favoriet. Stellet Licht is minder zwaar op de hand dan beide eerdere films van Carlos Reygadas.

Euskal pilota. Larrua harriaren kontra (Julio Medem, 2003) Medem is een van mijn favoriete filmers maar deze documentaire (een samenvatting van een tv-serie asikmenietvergis) over Baskenland had ik nog niet gezien. Ik wist wel dat hij van huis uit Bask was maar in zijn films zitten er eigenlijk maar weinig verwijzingen naar. In ieder geval een mooie hypnotiserende documentaire die volgestopt is met politici, sociologen, schrijvers die hun licht laten schijnen over de Baskische problematiek in al zijn verschijningsvormen. Het gaat redelijk snel dus enige voorkennis is handig. Spanjaarden kunnen heel goed spreken dus iedereen klinkt ontzettend wijs en redelijk, aan de andere kant kan ook Medem niet de twee polen in het conflict (ETA en Partido Popular) voor de camera's krijgen, dus uiteindelijk krijg je vooral beschaafde standpunten te horen. Veel mensen worden heel mooi met het landschap op de achtergrond gefilmd, als ETA er niet zo zijn zou ik er zo gaan wonen (in San Sebastian vanzelfsprekend. ;)

Hunger (McQueen, 2008). Vijf sterren in Volkskrant en laaiende recensie in NRC. Laat me dat nou echt te gortig zijn, Hunger is een goede film over de laatste maanden van Bobby Sands, een Ierse activist in een Britse gevangenis. Met mede-IRA-leden vecht hij voor het verkrijgen van de status van politiek gevangene, en dat wil onder Thatcher niet vlotten. Zodat een hongerstaking als middel overblijft. Het eerste deel is erg sterk en filmt de stilte voor de storm. Cipier die in alle rust zijn bebloede knokkels in warm water onderdompelt, naar zijn werk gaat, buiten een sigaretje rookt, nadruk op zijn ademhaling. Het eerste half uur verloopt vreedzaam (voor zover daar nog sprake van kan zijn), maar broeit als de neten. Erg goed gedaan. Je weet wat er te wachten staat, maar het komt bikkelhard op je giechel. In het tweede deel krijgen we de fysieke aftakeling in alle details: Wat betekent het om jezelf uit te hongeren? Welnu, dat is zowaar geen pretje. Dit deel zet de rechtlijnigheid van het eerste deel voort, maar afgezien van een mooie lange dialoog tussen Sands en een priester, blijven verrassingen uit en vervalt McQueen uiteindelijk toch in de gebruikelijke clichés. We zien nog net geen licht aan het einde van de tunnel, of een openstaande deur. Zo blijft er uiteindelijk een groot verschil tussen deze film en bijvoorbeeld hét sociale drama van vorig jaar, 4 months, three weeks, two days. Hoe naar het ook allemaal is, de klamme handen en Begeisterung blijven uit.

Welnu, dat is zowaar geen pretje

goh indeed :) dacht wel dat iemand die ballon eens door ging prikken. In het grote uithongeringsartikel in films in de Volkskrant Kunstbijlage van afgelopen donderdag werd vreemd genoeg Into the Wild niet genoemd. (En dat terwijl die toch net uit is + succesvol)

The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford (Dominik, 2007). Driesterren-western die (dat ben ik met Omar Omar eens) weinig revisionistische trekken heeft. Spannende tweede helft, eerste helft wat lang, maar ik ben een geduldige jongen.

La notti di Calibria (Fellini, 1957). Lichtvoetige maar tragische vertelling over een hoer die beter wil. Alle Fellini-ingredienten die later over de kop zouden gaan zitten er al in. Er is voor mij één groot manco: ik heb het niet zo op Giulietta Masina (ook in La strada). Als er iemand de hele film moet gillen, dan in godesnaam maar Anna Magnani.

Protagonist (Jessica Yu, 2006). Ja, dit vond ik erg goed gedaan. Inventieve documentaire die in essentie het meest basale doet dat je als documentairemaker kunt doen: vier mensen interviewen. Die zijn natuurlijk zorgvuldig gekozen, want ze hebben wat te vertellen en ze zijn bovengemiddeld intelligent. Docu gaat over jeugdervaringen die leiden tot obsessief gedrag. Jongen die vroeger gepest wordt verliest zichzelf in martial arts bij een of andere halve gare docent. Tweede man is homoseksueel en werd zo religieus opgevoed dat hij zijn zonde probeerde te ontlopen door missionaris te worden. Derde man had een nazi als vader en een moeder die na een kampoervaring zelfmoord pleegde. Deze achtergrond creëert een links activist gone terrorist (uiteindelijk betrokken bij gijzeling van OPEC ministers in Wenen). De vierde man werd zwaar mishandeld door zijn vader, bracht deze om het leven en kreeg zo’n kick uit het in controle zijn dat hij deze kick begon te zoeken in het overvallen van banken. Deze levensverhalen worden gestructureerd volgens een Grieks drama (drama, hoop, catharsis, reflectie etc.) en poppen beelden de vertelde verhalen waardoor de docu een zeer bijzondere vormgeving krijgt. Die man van de martial arts is een innemende rasverteller, en de geestigste van het stel. Aanrader.

Oh het is Cabiria, geen Calibria...

De vierde man werd zwaar mishandeld door zijn vader, bracht deze om het leven en kreeg zo’n kick uit het in controle zijn dat hij deze kick begon te zoeken in het overvallen van banken

gha, toe maar.
Kan me wel iets voorstellen bij je opmerking over Giulietta Masina, beetje hysterisch type. (Maar wat als ze lief en schattig was geweest, weet niet of de film dan nog zou werken)

Du Levande
Leuke film, heck, erg leuke Zweedse film. Een stuk of vijftig tragikomische sketches. Gortdroog en licht absurd. Allen in een asgrauwe setting, die me deed denken aan een reclame waar een man in een winkeltje stokoud internet gaat kopen. (Van KPN ofzo) Muziek speelt een grote rol, er wordt veel gezongen en de leden van de lokale Lousiana Brass band spelen een voorname rol. In de allergrappigste scène zien we hoe de bespeler van de grote trom thuis met een cassettebandje oefent. Het middenstuk is 't minst, daar ontstaat het gevoel dat vaak ontstaat als je een tv-programma kijkt (Jiskefet, Koot&Bie) dat je ooit grappig vond, maar niet meer, of die aflevering in elk geval niet, en dat je dan een beetje oververdreven gaat grinniken om jezelf in de stemming te brengen of houden. Hier verschuift Du Levande dan ook naar een dromerig slot, met een verliefd meisje (ook weer op een muzikant) En de terugkeer van de droom uit de opening. Aanrader.
Oh, iets anders nog, ergens komt een swastika-teken tevoorschijn (Zweden als stille collabarateurs) wat op IMDB dan weer de typische internet-troll oproept van nazi's in vermomming die de regisseur aanvallen op zogenaamd rationele gronden, zodat niet hoeven toe te geven dat ze eigenlijk gewoon nazi zijn. ;)

I'm Not There.
Nee. Lekker ambitieus dat wel, een achtbaan van ideetjes en verhaaltjes. Ergens zeker indrukwekkend, maar toch. Misschien toch te moeilijk voor de niet Dylan-kenner. (Al is de razendsnelle verwijzing naar het motorongeluk wel geinig) Het 8 1/2-gedeelte vond ik hier vooral irritant (Terwijl Woody wel een leuke imitatie deed) Ik ging zelfs een beetje voor die Engelse journalist zitten "rooten". Muzikanten en hun gezeur tegenover de media. Van het Billy The Kid-stuk begrijp ik sowieso al geen zak, al was het design wel mooi Tim Burtonesk. Zelfs de (goh, prima) muziek had iets van een gehaaste zapshow. Iedere 30 seconden een ander Dylan-liedje en dat 2 uur lang..

Naissance de Pieuvres
Fucking Amal, de Franse versie. Iets harder, wat opvallend is als je nagaat wat voor harde films Moodysson daarna allemaal maakte. In Naissance krijg je wel het idee dat het mooie meisje haar minder knappe en tot over d'r oren verliefde vriendinnetje gewoon gebruikt. Nou ja idee, in 't begin is 't zelfs duidelijk een afspraak en daarna gaat ook het knappe meisje wel wat voelen, maar dan stoot ze ze weer af om ze weer naar zich toe te trekken, etc. Lange tijd mislukt lijkt de rol voor een 3e meisje. Dik en Angela Merkel-ig (dus lelijk), die ook nog, extra treurig, alle naaktscènes voor de rekening moet nemen. Ze was zeker meerderjarig.. Pas op 't allerlaatst weet de regisseuse dit verhaallijntje toch nog op een redelijk verrassende (en natuurlijke) wijze in de andere lijn te verweven. Pluspuntje voor de Boards of Canada-achtige soundtrack. (Die gasten licensen zelf nooit wat geloof ik)

Barcelona
Stillman's 2e. Hij neemt 1 acteur mee uit Metropolitan, die min of meer een logisch vervolg speelt op zijn rol, al heeft ie dan hier een andere naam. Een aarzelende overdreven zelfreflecterende yup, die als salesmanager in Barcelona werkt. Zijn neef, een wisecrackende asshole a la Randall uit Clerks, zit bij de marine en valt (als altijd) onverwacht binnen. Hij moet de komt van een of andere vloot voorbereiden, niet dat we 'm iets zien doen, behalve dan dat ie constant in zijn legerpakkie rondloopt, wat bij de Spanjaarden (aan 't end van de Koude Oorlog) niet in goede aard valt. Wat hem dan weer ergert. Terecht, krijg je 't gevoel in deze film, wie zijn die Spanjaarden nu helemaal om 't Europse vingertje te heffen terwijl ze even daarvoor nog gezellig met een dictator zaten. ;) In de film zelf wordt net zoals in Metropolitan veel geluld, in lekkere dialogen, vol gegein en gediscussieer. De dramatische wending tegen 't einde is dan ook haast te gewelddadig. Barcelona is leuk, maar gaat niet zo diep als Metropolitan, daar hadden een hoop personages diepte en hier zijn 't er hooguit 2, terwijl de rest vrij clichématig blijft.

Haha...ja dat is het enige wat mij bij is gebleven van Barcelona (volgens mij heb ik hem zelfs niet uitgekeken): van die zelfgenoegzame Spanjaarden die zo'n Stars 'n Stripes yanqui zitten te sarren, waar vervolgens het stoom uit de oren komt. Altijd leuk.

Ja, I'm Not There die moet ik idd nog zien.

oh Olaf's I'm Not There stuk is door design aanpassingen op de Subs-site lastig leesbaar geworden. Grijs op grijs. ;)

http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/03/im-not-there-ha.html

wel met Olaf eens dat het einde het sterkt is. Blanchett's monoloogje en vooral Dylan's simpele mondharmonica-deuntje (niet meer dan in en uit blazen volgens mij, jammer dat dat maar 10 seconden duurde)

>>Ik ging zelfs een beetje voor die Engelse journalist zitten "rooten".

Oh maar dat is bij "DOn't look back" ook het geval hoor. Die Dylan zit gewoon vreselijk irritant te zijn in die scene. Ik vind Masina gewoon clownesk overacteren, of ze nu lief is of boos. Overigens is ze in Juliet of the spirits al een stuk beter te behappen. Alsof ze haar fouten toen heeft ingezien...

Zal lettertype van dat Im not there-stuk vanavond effe aanpassen :)

oh enne (n.a.v Barcelona) moet je je baard nou van boven naar beneden scheren of tegen de richting in? (dat laatste doe ik ook altijd, net als een character aldaar, maar 't schijnt verkeerd te zijn heh ;) )

LOL. Van boven naar beneden. Maar sommige plekken doe ik ook tegen de richting in (onder mijn kaak). Wat voor mijn trouwens een openbaring is, is scheerolie ipv scheerschuim. 4 druppels heb je maar nodig en nooit meer irritatie én een glad resultaat, nounou. Raar dat daar geen reclame voor wordt gemaakt. Wilkenson heeft het volgens mij uitgevonden maar je hebt ook Kruidvat huismerk en die is net zo goed.

LOL. Van boven naar beneden

dus toch! jee, het ziet er veel minder stoer uit vind ik. Toch 'ns proberen.. Maar goed, ben toch al niet zo baardig.

Ludo, over Naissance de Pieuvres: ik lees net effe terug wat ik er destijds over schreef. Ook fucking amal, ook moodysson (dat zal er dus wel dik bovenop liggen) maar ik vond dat dikke meisje veel meer lijken op Rita Verdonk!

Oh en I'm not there is nou weer leesbaar hopelijk, net als Syndromes and a century.

ik lees net effe terug wat ik er destijds over schreef
ah die was hier al behandeld! even vergeten, maar die Verdonk opmerking herinner ik me wel.. En inderdaad!

Du Levande, ach ja die heb ik eens geprobeerd. Maar ik ben zo enorm niet van de vorm-films (ik HAAAAAT Delicatessen en ik heb Tati nu al 37 jaar systematisch ontweken), dat het me niet verbaasde dat ik niet voorbij 45 minuten kwam.

oei! nou ja ik vind Delicatessen (dan ook) wel leuk (dat was wel makkelijker, had een verhaal) Tati nooit iets van gezien, dacht altijd dat dat een (slechte) grapjas was :)

Tati een slechte grapjas? Echt niet! Mon Oncle en Playtime zijn verplichte kost en zowel Jour De Fête en Les Vacances de Monsieur Hulot zijn heel grappig. Playtime zit overigens zo vol details dat deze film op een tv-scherm minder goed werkt dan op het filmdoek.

Nog even kort samengevat: grappiger dan Tati kan het niet in Frankrijk. :-)

Mee eens.
Ik heb erg genoten van vooral Mon Oncle, in Playtime was de scene in het 'futuristische' kantoorgebouw erg vermakelijk, maar de langste scene uit de film, die in het restaurant vond ik nogal gaan vervelen.

En Delicatessen vond ik niet slecht hoor, beter nog: La Cité des enfants perdus, met een hele nare kerstman :)