Filmforum

DE VLECHT. DE VLECHT.

La Fille du Puisatier
'Is dit een liefdesverklaring?' 'Of een zwakte...' Marcel Pagnol wordt beschouwd als één van de eerste 'auteurs'. Zijn werk is echter duidelijk verouderd, zelfs zozeer, dat je net zo goed van ciné de papa' kan spreken. Precies wat de auteur dus níet mocht zijn van het Cahiers du Cinéma. Toegegeven, Pagnol strooit wel degelijk met fijnzinnige tekstregels, hij schreef niet voor niets ook romans. Het lang uitgesponnen La Fille du Puisatier (uit 1940) begint charmant ouderwets, met een stokoude silent movie look en dito mimisch acteerwerk. Nijhoffs satyr in het riet ontmoet een maagdelijk meisje. Hij zet haar de rivier over en de aanraking ontwaakt beider verlangen. Het volgende half uur voltrekt zich een typisch staaltje date gaming. Het meisje stribbelt tegen, de kerel dringt almaar vervelender aan, en uiteindelijk geeft zíj zichzelf de schuld. ('Ik verdiende wat er gebeurde'). Ik zei het al, ouderwets, maar juist in die starre moraal vindt Pagnol de Renoir-achtige magie van zijn film. De pijn van het uitgestoten worden, en het moeten uitstoten. Een klassenstrijd op het gebied van l'honeur. Den Doolaard zou al de grommelende ambachtslieden zeker waarderen. En intussen kunnen zowel de mooie als de lelijke Fransen natuurlijk goed over de liefde filosoferen, en 'm ook alleraardigst verklaren. 'Ik eet het brood dat jij aanraakte tot de laatste kruimel.'

書を捨てよ町へ出よう
Nog meer Japanse new wave cinema (internationale titel: Throw Away Your Books, Rally in the Streets.) Dit keer uit 1971. Zeer mysterieus omdat er niet zoiets is al een conventioneel plot, meer een aaneenrijging van scènes, vaak voortgestuwd door werkelijk briljante psychedelische rock. Na 20 minuten ben je de kluts compleet kwijt en je tijdsgevoel ook, waardoor de film wel drie jaar lijkt te duren (werkelijke speelduur: 138 minuten). Misschien wel de eerste echte post-Week-end film, vol origineel kleurgebruik, wilde camerabewegingen, supertrage scènes, politieke statements (favoriet: "stotteren is een ideologie"), seksuele provocaties (ik noem even de fallus/boksbal) en natuurlijk een meta-conclusie met alle acteurs. Meer punk dan hippie eigenlijk.

Heh, die bracht ik laatst npg op Frontaal Naakt ter sprake. Verdient ook herbekijking.

En check ook 田園に死す (Pastoral: To die in the country).

Ha! Dan ben je indirect de tipgever. :) Aangezien Heer Naakt daarna razend enthousiast was op twittert.
Eens kijken naar Pastoral, die zou zo maar al op mijn uitdijende watchlist kunnen staan.

Zag dat ie integraal op Youtube staat, niet gekeken wat voor kwaliteit.

zet 'm ook op de lijst :-)

https://i.pinimg.com/originals/5e/58/5c/5e585c732d417495045a1613709745b0.png

Oh gelukkig, je bent er nog. :) Nu bezig met De Fabriek als serieproject?

トーキョ．トライブ
Een van de weinige echt 21ste eeuwse films tot nu toe. Alsof het onderbewustzijn van hiphop wordt getransplanteerd naar het Tokio van de toekomst en daar een injectie weird Japan krijgt. Dus alle vulgaire clichés, humor en cool van het genre worden in Tokyo Tribe even extra vet aangezet tot een ware musical met dank aan visionair Sion Sono. Ik kon mijn ogen vaak niet geloven bij het zien van zoveel absurditeit (en gave shots.) Heel af en toe iets te melig sadistisch en die Japanse Cristiano bad guy was iets over-the-top maar dat valt te vergeven. Een feest voor de zintuigen.

Pff, nu heb ik wel even een 90s romcom met Meg Ryan nodig om bij te komen en mijn smaak te kalibreren.

Ik woon tijdelijk drie maanden in een boerderij van een kunstenaarsechtpaar, die op een Zuid-Europees eiland verposen om te creëren. Ik pas op huis, haard en kat, en geniet van de wijnkelder, schrijf hier lekker op de ruimte, en geniet van de films. Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie. Focus collectie ligt vooral op Cannes/Venetie door de jaren heen, Palm d'Or kandidaten en winnaars, en heel veel Spaanse en Franse films, vaak met (semi-)erotische lading. I'm down. Er is overlap met wat ik al ken, maar genoeg om te grasduinen en af en toe eentje eruit te pakken die ik niet ken. Ik zal de komende tijd proberen wat vaker bij te dragen aan deze onvolprezen draad, te beginnen met:

Año Bisiesto (2010, Mexico, dir. Michael Rowe, winnaar Camera d'Or in Cannes, 2010)
Hardwerkende maar eenzame Mexicaanse, rond de 30, probeert rond te komen. Kijkt jaloers naar de buren tegenover haar appartement, die elkaar zoenen, lekker op de bank samen tv kijken. Ze masturbeert als ze dat tafereel van huisje, boompje, beestje aanschouwt. Saddest. Orgasm. Ever. Ze gaat elke zaterdagavond uit - lipstick, sexy jurkje, the works - en neemt dan altijd een vent mee naar haar shabby flatje. Maar na twee of drie keer "the old in and out" - de mannen gebruiken haar puur om hun zaad te lozen - verdwijnen ze weer. Totdat ze op een nacht Arturo meeneemt. En hij blijft. En blijft komen. En wordt gewelddadig. Hij heeft perverse - moeilijk te aanschouwen - sexuele/geweldadige fantasieën. Je voelt voor die arme Laura, totdat blijkt dat zij uiteindelijk nog veel verder wil gaan dan deze bruut. In zijn geweld naar haar toe, leren we juist haar demonen kennen, en die gaan veel verder dan verwacht. "Snij mijn hals door, hak mijn armen en benen eraf, terwijl je me neukt." Nare film, met momenten die moeilijk te bekijken zijn, maar zou 'm toch aanraden.

Mocht Año Bisiesto stemmige strijkkwartetmuziek als filmmuziek gebruiken is het peak arthouse.

Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie.

ik heb een waarlijk Lynchiaans deja vu gevoel ineens, maar klinkt goed! :-)

Peak arthouse klopt als een bus (stemmige muziek doorsneden met Latino-muziek) :)

Lynchiaans als in? Ik mis de referentie geloof ik, scusi!

Ik gok Lost Highway (al was dat huis meer minimalistisch ingericht).

https://twinpeaksgazette.com/wp-content/uploads/2017/05/losthighwayguy.jpg

夢と狂気の王国
Documentaire over Studio Ghibli ten tijden van de productie van The Wind Rises. Mooi gebouw heeft die Miyazaki ooit weten te vinden. Bij zonsondergang staan ze in de tuin de luchten natuurlijk te bestuderen en er is een dikke, ouwe huiskat. Miyazaki komt stipt om 11 uur binnen en stopt om 21:00, heeft altijd een schort aan en zit aan zijn bureau al tekenend een film te verzinnen die zijn 100 werknemers vervolgens moeten uitwerken. Wat een ambacht. Vriendelijke man, vaak vrolijk maar niet zonder twijfels. Hoe dan ook, van Japanse makelij dus op heel veel vlakken houdt de (jonge) maakster gepaste afstand en dan vraagt ze opeens heel direct door. Geen spektakel meer een soort sneaky ambient met fijne beelden van het kalme Tokio. Mooiste is wel hoe ze de stemacteur vinden voor de hoofdrol (ik dacht "ik ken die gast", speelde inderdaad in Taste of Tea en Funky Forest, maar wat een alleskunner!

:-)

gheh ik kreeg plots het idee dat me al eens eerder (een jaar geleden of zo) was verteld dat Bateau Ivre met een beamer in een wijnkelder zat :P Dus inderdaad als een vreemde Lynch noir.

(pay no mind verder)

Reuben. Reuben
'You may applaud now, I am finished.' Fijne satire op de smaak van de middlebrow, die natuurlijk wel gemakkelijk te parodiëren valt. Denk: suburbans vol huisvrouwen, idolaat van iedere geletterde in een tweed-pak. Tom Conti speelt de woordenman met een Gainsbourgiaans plezier. Beter nog, hij brengt de wereld van Aidan Moffat tot leven. De sappelaar laat de r's van de tong rollen, en serveert als raconteur de ene na de andere wisecrack. 'She has a lovely voice, does she have the breasts to go with it?' Zolang er dames zijn om te bepotelen, voelt hij zich ook tussen de 'culturally declined' yankees aardig thuis. 'Could you just point out the nymphomaniacs to me?' 'Not to worry, they makes themselves known.' Om te beginnen de chairwoman van de leeskring. (Pardon, 'chairperson'.) Natuurlijk schuilt er achter alle grollen een dipje, goed vergelijkbaar met Blake Edwards' meesterwerk '10'. Het probleem van de middlebrow auteur. Geen genie, ook geen al te erge verslavingen, en ondertussen wel almaar ouder worden. (Echte dichters sterven jong, verdomme!). In de tweede akte wenste ik meer gesprekken tussen de 'poetry man' en de plaatselijke 'poultry man', maar de film gaat voor jong vlees. Natuurlijk, de muze die zich nog één keer materialiseert. Het einde bijt weer wél goed door. Woef! 'High spirits, unlike low, are not infectious.'

That's Life
'I wanna talk about it now!' 60. Met Blake Edwards. Dat betekent een officieus vervolg op zijn klassieker 10. Hier dus allang geen midlifecrisis meer, maar een 'godverdomme, de dood komt nu wel dichtbij'-paniek. Eén tel later zit de vertwijfelde in de kerk. Althans, wanneer je succesvolle architect bent, in een soapopera-leven. Jack Lemmon speelt de egomane hypochonder bepaald matig, hij lijkt de man plus al zijn tekstregels zélf ook te haten. Gelukkig doet Julie Andrews wat beter haar best. Op bekend terrein (zij was er ook in 10 ten slotte bij), en met een vertrouwde regisseur (echtgenoot Blake). De jetset queen rockt de meest waanzinnige brillen. De monturen geven haar het uiterlijk van een androgyne popstar. Julie kan even cool zijn als Tilda Swinton. Zij heeft in het plotje bovendien een concreter probleem. Kille beelden tonen hoe de mechanica van de medische wetenschap haar werk doet. Een dubieus vlekje op de stembanden gaat de labmachine in. Leef ik, of leeft de kankercel? Deze shots behoren – ironisch genoeg – tot de meest geslaagde van de film. De showbiz people zelf roepen vooral moordneigingen op. 'See a psychiatrist... and shave.' Na een tijdje ging ik peinzen of er wellicht toch een tegendraadse 'lezing' mogelijk was, waarin Lemmon een tragische geesteszieke voorstelt... 'Look at this body, it's falling apart.'

Shoah
'Darum, warum, darum, warum.' Jarenlang stelde ik het uit deze film te kijken. Ik werd er gewoon bang voor. En terecht. De verhalen van de holocaustoverlever, ze breken óók de kijker. Ik zou snel een schild op willen werpen, en beginnen met te grappen over hoe de cultuurwetenschap niet zonder de holocaust (en ook niet zonder deze film) kan. Geen essay zonder Auschwitz. Alles wordt altijd teruggebracht tot Het Trauma. De 'dag' dat Europa níet-Verlicht bleek. De christelijke genocide, honderden jaren in de maak. Een ander schild om niet over mijn eigen emoties te hoeven praten, is ouderwets mokken op de film. Niet alles gaat goed in de tour de fource. Shoah duurt vooral negen uur omdat Lanzmann in een academisch staaltje zuiverheid van representatie 'on screen' met een tolk werkt, en niet direct naar de ondertiteling 'cut'. Derhalve moeten we elk antwoord twee keer horen (en twee keer horen, moet je het inderdaad vaak ook wel om je oren te geloven). Deze omweg leidt tot een bepaald ironische opluchting wanneer er eindelijk iemand Duits spreekt (want dat verstaat Lanzmann wel)! Een laatste kritiekpuntje is het anti-Poolse gehalte van de film. Lanzmann trapt in een valletje dat de nazi's uitzetten. Door hun misdaden in het Oosten te plegen, worden het land en de toechouwers dáár schuldig. Ik denk niet dat je ongeletterde Poolse boertjes hoeft te pesten, om het punt te maken. Genoeg daarover. Shoah gaat om de verhalen van de Sonderkommando's. Vaak met een verstarde glimlach verteld. De glimlach van mensen die het onmenselijke hebben gezien. Knap meeslepend verteld (Filip Muller's intonatie!), maar ook dat is een schild natuurlijk. Een voor een breken ze. En niemand zo heftig als Abraham Bomba. Met zijn verwaaide donkere haardos heeft hij eersst nog tegenover de skyline van Tel Aviv zitten vertellen. Zijn curieuze Engels en maffia-shirt hebben wat van een Tarantino-personage. Binnen in zijn eigen kapperszaak (!) ontspoort zijn verhaal echter op manieren die Tarantino (wat een bizarre vergelijking trouwens) nooit zou durven verzinnen. Een hele barber shop baadt plots in stilte wanneer Bomba niet verder meer kan. Professional barbers, professional barbers. Om nooit meer te vergeten. En juist dat is de blijvende kracht van het epos. De drang tot vertellen wordt aangewakkerd. Shoah als collectieve herinnering. 'Wenn man leben will, muss man hoffen.'

Jarenlang bij elke aflevering van Zomergasten. Vond die Lanzmann daar inderdaad altijd zwaar arielektst tegen simpele Polen. Nu doorpakken naar die epische documentaires van Ken Burns! Ik ben zelf bezig met zijn nieuwe The Vietnam War, zwaar werk ook.

gheh, nu langzaam naar het huidige filmjaar. Eindelijk die Ophulsjes achter me laten. Maar ik zal Ken Burns eens googlen :-)

oh god ja Baseball :-) Ooit.

Leon de Winter was er in DWDD helemaal ondersteboven van. Een must-see. Zo uniek, nooit eerder iets als dit gezien. Eerst denk je een naar een detective te kijken en dan verandert het helemaal. Het is niet uit te leggen. Zo goed. Zo anders.
Zoals Twin Peaks? Nee ben je gek, het is nergens mee te vergelijken.
Een dertig minuten later was in huize Arnout seizoen 1 van Big Little Lies binnen gehaald.

Twee dagen later had ik een onderhoudende serie gekeken, met goed acteerspel en een plot dat ik na 1 aflevering al had uitgevogeld, de 2 who dunits in de serie zitten zijn nl. zeer voorspelbaar. Niet heel erg, maar het is wel iets waar de serie nogal op drijft.
In die zin inderdaad uniek en nergens mee te vergelijken...

De Winter is wel iemand van Grote Woorden. :)

サマーウォーズ
The Girl Who Leaped Through Time is een van mijn favoriete films en Wolf Children is ook geweldig. Daar tussenin maakte Mamoru Hosoda deze curieuze mix tussen familiefilm en cyberpunk. Buitengewone film weer, de man heeft het gewoon. De introductie van de virtuele wereld is meteen raak, ik geloof meteen dat we die richting opgaan. Maar VR dat kan iedereen, Hosoda combineert het op slimme wijze met een Japanse familiefilm waarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken, vooral bij oma. De details van het Japanse leven zijn compleet accuraat en dan zijn er vanzelfsprekend de wolken, melige humor en subtiele emotionele momenten. Meer kan ik niet vragen van een film.

aarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken

ah everyonés true fantasy.

ik wilde de film enthousiast noteren, maar heb 'm al gezien, bound to happen, en gaf de film 2,5 ster, blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing. oh well. :-)

Romeo and Juliet
'Shall I hear more, or shall I speak at this?' Het was de bedoeling dat Shoah mijn 999e film uit de NY Times 1000 Best Movies lijst zou zijn. Dan zou ik nummer duizend (het uiterst lastig vindbare Disraeli) lekker naar volgend jaar doorschuiven. Helaas. Ik had er natuurlijk toch eentje over het hoofd gezien. En wat voor een! Shakespeare. Mijn grote held, de rijmelende bard. Een doublure in de lijst, dat verklaart het. Er staat immers ook een soft focus seventies-versie in, met Polanski-approved naakt. Deze vroege versie van Cukor is daarom in elk geval ánders. Shakespeare swingt als swashbuckler. Zelfs aan het graf van Julia trekt men nog de degens. Helaas draaft Eroll Flynn niet op... Ten gunste van het grote publiek heeft men het komische gehalte stevig opgekrikt. John Barrymore toont zich de Johnny Depp van zijn tijd. Mercutio had ook een Piraat uit de Cariben voor kunnen stellen. De nonnen en pages doen de rest op het Veronese dorpstoneel. Écht grappig is de adaptatie enkel onbedoeld. Romeo en Julia zien er beide ongelukkig gewoontjes uit. Hij heeft meer van een stocky IT'er, zij lijkt op een Engelse directiesecretaresse. De vertolkers waren dan ook 43 en 34! Zullen we het lef noemen? Of konden ze in early talkin' Hollywood gewoon niemand vinden die deze recitatieoefening tot een goede einde bracht? 'Teach me how I should forget to think.'

blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing.

Ha, ja een welhaast duistere interpretatie van zoveel olijkheid.

evil :D

I corpi presentano tracce di violenza carnale
Archetypische giallo, frusto vermoordt sexy babes, uitstekende fotografie, dope soundtrack, the works.

The Beguiled
Nog een stilistisch hoogtepuntje. De verstandhoudingen overhoop door een gewonde soldaat in huis. Prachtig.

Zombies
Precies, erg low budget wordt er door hordes zombies heengemaaid (letterlijk) maar als de toch wel verrassende ontknoping komt is het net te laat.

Girls Trip
Soort Hangover Party met vier Afro-Amerikaanse vrouwen. Als je niet gelijk je panties in a bunch hebt als vrouwen, niet de jongste bovendien, net zo ordinair en vulgair doen als die kerels hou je dus net zo'n matige sex/drugs/drank-comedy over.

"The Beguiled" origineel of remake? origineel had je vast al gezien toch? :-)

Brimstone
'The way is broad that leads to destruction.' En eindeloos ook. Koolhoven's Brimstone hamert tweeënhalf uur op de enkele noot van vrouwenhaat. Kan een feministische western eigenlijk vol geweld tégen vrouwen zitten? Ik denk het niet, en misschien was ik de enige die deze 'lezing' nog een tijdje volhield. 'For my daughter's sake, for every daughter's sake' De écht memorabele scenes maken van 'charmante' SM-apparatuur gebruik. Vergeet de girl power dus. Brimstone lijkt vooral op The Hateful Eight. Een tandje geïnspireerder, dat wel. In het eerste hoofdstuk bewonderde ik de Boven Is Het Stil-luchtshots. Een priester arriveert als Wreker. Simpel en effectief – net een graphic novel. Al snel trapt Koolhoven de overdrive in, en verruilt dorpse refo kinnesinne voor groots katholiek Lijden. Spil in het verhaal is Guy Pearce, om wie het prima gniffelen valt. Hij heeft voor zijn rol van priester een bizar Nederlands accent aangeleerd (kreeg ie er een Kalf voor?). Op acteertalent valt de man verder nergens te betrappen, al boeit dat in de giallo-passages niet. Juist niet. Zijn accent voegt slechts een vies kwakkie aan de Europudding toe. Koolhovens geweldsymfonie kent zo zeker schrille hoogtepunten, maar uiteindelijk zijn alle parameters te degelijk, en vooral te bekend. As the film progesses images blur. 'I will beat your mother out of you.'

Manchester by the Sea
'Will you shut the fuck up about the freezer.' Melodrama met momenten. Casey Affleck speelt een fijne hoofdrol als 'janitor'. Dé baan voor een slacker-film. Als droogklootzak kan hij er inderdaad wat van. Autistisch gesloten, bot tegen de 'klanten', en zo af en toe een barfight. Dat laatste is natuurlijk helemaal niet zo lamlendig, en de disruptie komt dan ook snel. Een death in the family fungeert als tweetrapsraket. Even later zit grumpy Casey met een puber opgezadeld. Nog steeds lijkt alles aanwezig voor een uitgestreken karakterstudie, op het niveau van Alexander Payne. Kleine, pijnlijke menselijkheden. Een doffe mededeling op een ijshockeybaan bijvoorbeeld. (Al moet daar wel worden vergeten dat de zoon blijkbaar niks is verteld... en zijn oompje wel). Zulke details zijn belangrijk in een subtiele film, maar hier wordt de traumamachine goed aangezwengeld. De truc die het scenario – voor mijn gevoel – had kunnen redden, was de hele chronologie radicaal door elkaar husselen, om zo de psychische verwarring op de kijker over te dragen. Klap na klap. Een goed begin van die imaginaire versie: de lege kelder-kamer van de conciërge. 'Let's go get some furniture'. Nu moeten we het doen met het aardige laatste uur, waarin Michelle Williams aan één echte scene genoeg heeft om de show van Casey te 'stelen'. 'I don't have anything big to say.'

De remake (apparently), weer eens slecht geïnformeerd in gegaan. :)

En Brimstone vond ik in de bios met wat kanttekeningen nog wel te harden maar in hindsight krijg ik er steeds meer een hekel aan.

Hier ook een fijne rant.

ha! de kop belooft alvast veel goeds.

en je gaat The Beguiled-original zeker 'diggen'. Veel absurder en katholieker. (oh ik verraadt hier even dat ik Coppola's The Beguild - zonder een stukje erover te schrijven :o - in de bios heb gezien. Maar misschien herkijk ik 'm in het najaar nog wel even, om alsnog wat te pennen.

Ik hoor uit verrassende hoeken zeer positieve geluiden over de nieuwe Bladerunner.

Ook tijd om de ouwe te herbekijken na het lezen van deze analyse.

Er is geen nieuwe Blade Runner.

LOL

OK, Blade Runner 2049 dan. :P

Anyway, een maat van me zei dat het kansloos was en al helemaal als Hans Zimmer de muziek zou doen.

Hij vindt het eeh meesterwerk en film van het jaar.

Ja, Hans "Plamuur" Zimmer was wel de druppel. Maar ik wel het gewoon niet weten, ik wil ook geen Casablanca II: Rick & Ilsa Get Together of A Clockwork Orange: The New Generation. Maar misschien zijn ideeën gewoon wel op, zeker in Hollywood.

https://www.youtube.com/watch?v=5Oy2CoqAs78

人間蒸発
De geschiedenis van de mockumentary is vast al ergens opgetekend. Waarschijnlijk werden er al in het tijdperk van de stomme film dit soort films gemaakt. Ik heb in ieder geval nog niet een ouder dan 1967 gezien toen het hoogst originele A Man Vanishes verscheen. Een wat stille man ("dat vinden vrouwen aantrekkelijk" merkt iemand op) verdwijnt op een dag en een cameracrew wil dat uitpluizen, zijn familie, zijn verloofde, zijn collega's, een medium en ik weet niet hoeveel andere getuigen worden uitgehoord totdat de kwestie vast komt te zitten op een conflict tussen zijn verloofde een haar zus, met wie hij mogelijk een relatie had. Muurvast en dan wordt het Rashomon-moment gecombineerd met het moderninistische "het is maar een film" meta-moment. Het mooie is dat er vervolgens nog 15 chaotische minuten volgen van uitleg, behind the scenes filmerij en discussies met acteurs die hun rol niet kunnen loslaten. Best wel geweldig hoe het achteloos allerlei probelemen en veranderingen in de Japanse samenleving aankaart (maar, eerlijk is eerlijk, ook uitputtend met zijn 2 uur speelduur.)

:-) perfect.

Heerlijk altijd dat soort studio's vol apparatuur, Spinal Tap is er niets bij, en dan nog klinkt zijn muziek alsof het met een paar Garageband-presets wel gebakken kan worden.

(8.02 is zijn ware studio, de rest staat 'r voor de show)

Blade Runner - The Final Cut
Ik was ook laat en The Final Cut is de enige versie die ik ken. De analyse van Sarah Gailey is spot on, zonder direct allerlei andere interpretaties af te schrijven (behalve dan die dat Deckard ook een replicant zou zijn, dat reduceert de film tot fantasy en zo zat Dick niet in elkaar). Actueel dus in deze tijd van "participatiecontracten" en die ijskouwe Azmani in het vooruitzicht.

Dust Devil
Een horrorfilm die eruit ziet als een western, in Namibië, maar eigenlijk ook over meer universele thema's gaat. De rip was niet zo fraai, ik hoop dat wat nu binnensijpelt beter is, herbekijken is sws geen slecht plan.

De scène in de bioscoop in Dust Devil is magisch.

Maar dat Deckard een replicant is, lijkt me juist typsich een Dickiaanse WTF? draai. Ik blijf erbij dat Deckard in de bioscoop/VHS-versie een mens is en vanaf de 1992 D.C. een replicant.

Nee, want dan is de vraag wat een mens een mens maakt toch weg (Dicks fascinatie)? Hij is doet als mens onmenselijke dingen als een noodzakelijk geacht kwaad, terwijl de replicants zich juist menselijk tonen, wat hem soms verwart, daarom is hij de hoofdpersoon. Als Deckard achter Batty aan zit in de dat gebouw zegt Batty nog: not very sporty to fire at an unarmed opponent … I thought you were supposed to be good, aren't you the good man?. De mensen verlagen zich tot wat ze zeggen dat die anderen zijn.

Dat is waar, maar zijn verhalen zitten ook vol twists waar dan uiteindelijk blijkt dat iemand een replicant is, in die zin is het vanaf de D.C. wel echt PKD (al is dat boek sowieso heel anders want daar speelt die reli-simulatie een hele belangrijke rol.) De spiegelogen van Deckard, droom in combinatie met de origami (en "you've done a man's job, sir") zijn lastig aan te ontsnappen, maar wel net zo gedaan dat er geen definitieve interpretatie wordt aangereikt. :)

Sowieso, Dick en Scott waren het zelf al niet eens … (ik mag die Razorfist graag horen ranten zelfs male fragility als deze, maar dit terzijde) …

De eerste keer dat ik ’m zag was ik heel erg op esoterie-dingen, toen vatte ik ’m heel erg op als iets As Above, So Below met Deckard als Runner op de Blade tussen die twee. Maar da's meer Dick na zijn waanzin/verlichting (ik heb alleen VALIS gelezen).

Haha...die Razorfist toch, als hij on target blijft heeft hij zeker een punt (ook over dat niet-bestaande vervolg: "a well-made insult is still an insult".)
Maar dat is het mooie, hier zitten we in 2017 nog steeds te discussiëren over die vraag (trouwens laten we ook niet de rol van teh interwebz hier onderschatten, die heeft dat flink lopen opstoken, pre-WWW kan ik me nog herinneren :)