Filmforum

zij van the sound of music?

als dat idd een recente foto is dan ziet ze er nog patent uit. misschien toch iemand anders?

ah. de foto komt van wikipedia :)

ja het was goed hoor :) Mary Poppins herself zeg maar.

Overbelichting doet een hoop:
http://img40.imageshack.us/img40/1952/julieandrewsface.jpg
(vind ik overigens nog steeds patent hoor, gewoon op leeftijd en beter dan als een dragqueen of een laaf, zoals al die 'opgekalefaterde' typejes)

haha shit ja.. nice one MB :)

Le Trou
Niet zozeer de film van de week, maar het "shot" van de week. Zo eng. De beste horror-meester zou 't niet beter hebben gedaan. Le Trou is een soort hamertje-tik als een vijftal gevangenen onder de leiding van real-life ontsnapper Jean Keraudy, die een versie van zichzelf speelt, aan 't tunnelgraven slaan. Kleng! Kleng! Beng! Beng! Dit gaat bijna twee uur door, zonder dat er iets memorabels gebeurd. (Nu komt ie, en het is een hele dikke spoiler) Urenlang hebben de gevangen om de beurt met een zelf in elkaar gezet periscoopje door een kijkgaatje de hal van de gevangenis in de gaten gehouden. Nooit was er iets te zien. En dan, als ze willen vertrekken, kijkt de achterblijver nog een keer. Niets te zien en hij draait 't spiegeltje naar beneden voor de dichtstbijzijnde hoek. Goed vergelijkbaar met die andere Franse gevangenisfilm (met de lange titel) zeg maar A Man Escaped, wat die laatste wel op deze voor had is dat in die film om verzetsmensen gingen die uit de handen van de nazi's wilde ontsnappen, terwijl 't hier om doodgewone criminelen gaat.

The Americanization Of Emily
Hele vreemde jaren '60 film. Ontstond toen ook nog wat opschudding door de ondeugende scenes en het feit dat Julia Andrews (jawel!) een bitch wordt genoemd. (En er wordt nog wel meer gescholden) Americanization is een bizare genre-combi. Ergens tussen komedie, melodrama, romcom en oorlogsfilm. James Garner speelt een "dog robber" in London, da's een man die de hoge piefen in 't leger tevreden houdt met lekkernijen (zowel culinair als feminiem) Hij komt de chauffeuse en oorlogsweduwe Andrews tegen, die er niet van gediend is dat hij haar op de bips slaat. (Alle andere vrouwen in de film vinden dat juist fantastisch) Vanzelfsprekend bloeit er wat op, terwijl Garner (een anti-held) zijn filosofien over de onzin van oorlog en hoera voor lafaards ontvouwt. (Men zegt dat dit een anti-Vietnam laag is in de film) Uiteindelijk moet ie natuurlijk toch op oorlogspad, als zijn beste vriend in the army (James Coburn) het in de bol krijgt. (Daarvoor is ie in zo'n beetje elke scene in bed met 'n meisje betrapt) Maar nu wil ie dus ineens wat nuttigs gaan doen en hij dwingt Garner om mee te doen aan.. D-day!

Entre Les Murs
Niet zo fantastisch als ik had verwacht, eigenlijk een nogal verwarrende film en dat was wellicht de bedoeling. Grotendeels een goede verbeelding van het schoolleven. Het is hier dan wel een banlieu-ige school maar in wezen is het gevecht van de leraar met z'n leerlingen eigenlijk overal hetzelfde. De leraar is op zich een goede kerel, die schippert met de regels en eigenlijk iedereen de hand wel boven 't hoofd wil houden. Hij gaat graag in discussie (iets waar een leraar zich maar niet te vaak toe moet verlagen, het lijkt lief en goed, maar uiteindelijk kun je volgens mij beter de gerespecteerde dictator-rol aannemen) Maar dat zit niet in 'm. Langzaamaan worden de brutale vlegels steeds irritanter, gaan ze steeds verder en dan volgt de cruciale fout. Er is een lerarenvergadering waar de punten worden besproken, en daar zitten twee leerlingen bij! Een verbijsterende uitwas van de democratisering in 't Franse schoolsysteem? Nauwelijks te geloven. Binnen 0.2 seconde weet je dat dit mis gaat en alleen maar tot ellende kan leiden. Doet 't ook. De vriendelijk leraar noemt een leerling "sociaal beperkt" de aanwezige klassenvertegenwoordigers vertellen dit door en de pleuris breek uit, waarna de leraar nog wat verkeerde woorden gebruikt. Hier hebben de leerlingen als gieren op zitten wachten, wat ze zelf ook doen is niet relevant, hij doet nu iets fout en hij moet hangen. Ik had 't over een verwarrende film en dat zit met name in 't einde (nu heb ik wel de hele film voorgekauwd vrees ik) een van de brutaalste en stiekem ook wel stoere leerlingen is ene Esmeralda (type Marokkaans zigeunermeisje) die in de laatste les ineens aan komt zetten met een boek van Plato. (Zo van zie je hoe snel ik ben) Moeten wij nu denken: ha die leeraar is gepwnd, of is dat juist weer een streek (en heeft ze het helemaal niet gelezen)

The Secret Of Roan Inish
Dacht ik ga eens wat filmpjes van John Sayles doen, maar die blijken lastig opspoorbaar voorlopig. Kon alleen deze vinden (Naast Matewan en Lone Star die ik al zag) Dit is heel andere koek. Een kinderfilmpje, weinig bijzonder. Ierse eilanden, folky sfeertje. Eerste helft is vooral voice-over als een jong meisje terugkeert na de dood van haar moeder terugkeert naar haar grootouders en daar over de mythen van haar familie en 't eiland Roan Inish hoort. (Met name de vrouw die haar zeehondenhuid afdoet is een interessante..!) Tweede helft is 't tijd voor muziek, wijs van Sayles want alle dialogen zijn matig geacteerd en geschreven, als het meisje met haar neefje de vergane huisjes op 't verlaten eiland gaat opknappen, want alleen dan kan alles goedkomen.

Citizen Kane
Leuke film hoor (moest wel vaak aan Ren & Stimpy denken), ik zie ook wel zaken die voor die tijd revolutionair waren, maar 'de beste film ooit gemaakt'? Niet echt, er zijn er nogal wat gemaakt sindsdien.

ja viel me ook tegen toen ik een paar jaar terug Citizen Kane voor 't eerst zag. Misschien ook zo bejubeld omdat Welles zo ontzettend jong was toen ie 'm maakte.

Ik zie heus wel een paar revolutionaire dingen voorbij komen hoor, kan me voorstellen dat je daar in '41 van ondersteboven was, maar revolutionair is nog niet 'het best', zeker niet omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.

het deed me vooral op emotioneel quotient-leven niets.

level! :P

Ik zie de film ook niet als 'de beste film ooit gemaakt' (welke wel weet ik eveneens niet, al moeten we die discussie wellicht maar voor een andere keer bewaren ;) ), maar ik vind hem nog steeds prachtig en hij emotioneert me wel degelijk, elke keer nog. Misschien omdat ik zelf een courantiër ben? The rise and fall, op zich al een mooi gegeven, wordt hier toch wel prachtig neergezet hoor.

Of time and the city (Davies, 2008). Persoonlijke film van Terence Davies die zich zeer laat vergelijken met My Winnipeg van Guy Madden. Laatste wint het voor mij met voorsprong, omdat Davies het uiteindelijk te high brow wil. De citaten van Engelse dichters vliegen om je oren, daar waar de beelden zouden moeten spreken. En die doen dat bij vlagen behoorlijk.

Ghosts (Broomfield, 2006) Film die laat zien dat als je een Chinees bent die in het Westen wil gaan werken je eerst een busreis moet ondernemen die toch wel heel erg lang is en oncomfortabel is, vervolgens allerlei baantjes krijgt die niet allemaal even inspirerend zijn, met eigenlijk best wel onredelijke werktijden, en dat het in Engeland ook het weer toch best wel slecht is. Schrijnend drama, met de beste intenties gemaakt, maar als film denk je “Jaaahaaaa!”

Hotel Rwanda (George, 2004) Nee dan dit. Bij vlagen erg schatplichtig aan The killing fiels in de opbouw van drama, maar een toegankelijke emotionele film die de beklemming van het moment treft. Naar het einde toe wat al te “mooi”, maar dat is kniesoren.

omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.
Bouter heb ik uitspraken op deze pagina niet gehoord. Laat dat Georges Méliès, D.W. Griffith, Chaplin, Buster Keaton, Victor Sjöström, Abel Gance, Robert Wiene, F.W. Murnau, Carl Theodor Dreyer, Fritz Lang en al die andere grootse filmpioniers tussen 1895 en 1941 niet horen, zeg!

Ik was lang geleden bij de eerste kijkbeurt ook ietwat sceptisch, maar daar ben ik snel van teruggekomen. Het briljante van Citizen Kane openbaart zich meer en meer naarmate je de film opnieuw bekijkt. Om maar even in herhaling te vallen: de glans valt natuurlijk het meeste wanneer de film wordt vertoond op het grote witte doek. Of het mijn persoonlijke favoriet betreft, is weer een heel ander verhaal.

@Olaf: Hotel Rwanda - het viel me bij deze film ook mee hoe weinig het verhaal Hollywoodtrekjes vertoonde, al hakte Shooting Dogs (Michael Caton-Jones, 2005) er bij mij meer in (excuses voor de in deze context wat ongelukkige uitdrukking).

omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.

Haha, ik begin ook net met films kijken. :X

Maar de ware storm moest toch nog gaan beginnen? De industrie was net op stoom aan 't raken. Pioniers lopen toch altijd voor op dingen?

Maar Dreyer ja, Vampyr wil ik zien...

De filmindustrie was al aardig op dreef toen WO II naderde. :-)

Als genreliefhebber kan ik je overigens naast Vampyr van harte nog minstens twee zwijgende films aanbevelen:

- Körkarlen a.k.a. The Phantom Carriage (1921)
- Häxan a.k.a. Häxan: Witchcraft Through the Ages (1922) (hier bestaat ook versie van met commentaar van William S. Burroughs)

Häxan stond al op de lijst (al flarden geprojecteerd gezien bij Electric Wizard). Körkarlen dan weer nooit van gehoord, takk så mycket. :)

Na Angels & Demons is Silent Wedding (Horatiu Malaele, 2008) de ergste bioscoopfilm van deze week. De recensie in de meest recente Filmkrant gebruikt veel termen die ik ook zou gebruiken: boertig, plat, veel gekrakeel, stereotypen, rare snuiters, simpele tegenstellingen en een heel lange, knetterende scheet. In een Roemeens gehuchtje moeten de dorpelingen in 1953 stiekem en dus in alle stilte een bruiloft vieren omdat festiviteiten vanwege het overlijden van Stalin ten strengste zijn verboden. Die stilte is welkom, want tot dat moment doen alle acteurs luid hun best elkaar te overschreeuwen. De film puilt uit van de Swiebertjes en Bromsnorren. De good guys (de dorpsbewoners) zijn even irritant als de bad guys (de plaatselijke collaborateur en het Russische leger). Iedereen probeert zo lollig mogelijk uit de hoek te komen, maar werkelijk geen enkele grap levert een lach op. Na tien minuten had ik het eigenlijk al helemaal bekeken op mijn ongemakkelijk zittende stoel in Studio K te Amsterdam-Zeeburg. Toch bleef ik tot aan de aftiteling zitten, in de hoop dat de boel nog gered zou worden. Helaas. De climax is de stille bruiloft uit de titel. Die trekt voorbij als amateuristisch pantomime, in de stijl van Jos Stellings De Illusionist, maar dan in plaats van humor de eerder genoemde scheet. Over de knullige raamstructuur in deze film wil ik het niet eens meer hebben.

Aardig tot redelijk in de bios zijn momenteel: Sunshine Cleaning (met ditmaal eindelijk eens een serieuze, zij het wel heel erg korte rol voor comédienne Mary Lynn Rajskub) en Towelhead (een poor man’s American Beauty met een multicultureel middelpunt). Allebei overigens geen verplichte kost.

De beste films draaiden afgelopen week in de thuisbioscoop: de prettig gestoorde Japanse romcom Fine, Totally Fine (Yosuke Fujita, 2008) (zie aantekening van Olaf hierboven op 2 februari 2009) en Careful, de paranoia huwelijksthriller L’Enfer (Claude Chabrol, 1994) en de briljante derde film van Guy Maddin uit 1992 (My Winnipeg moet ik nog zien, maar ik bekijk een oeuvre zoveel mogelijk in chronologische volgorde).

L'enfer is destijds neergesabeld in de pers als halfbakken Hitchcock. Ik vond hem geweldig. Auteuil en Béart toch? Welke van Maddin zag je?

Auteuil en Béart inderdaad. Beide acteurs in topvorm. De titel van Maddin was inderdaad weggevallen - het ging om Careful.

O nee, niet Auteuil, maar François Cluzet. Ook erg goed in de thriller Ne Le Dis à Personne a.k.a. Tell No One (2006).

die Fransen hielden wel van Hitchcock (nou ok, wie niet) Chabrol's mooiste compliment ooit was toen Hitchcock zei dat hij Le Boucher wel gemaakt had willen hebben. (ik vond 'm niet zo goed als La Ceremonie) (zal L'Enfer noteren)

Silent Wedding klinkt als Kabouter Plop.

Gran Torino
Dacht vooraf: ah, dit wordt in elk geval een stuk beter dan Changeling. Tijdens het kijken ging ik echter vooral steeds positiever over laatstgenoemde denken, (Dat helo ped-schurk-kippenhok-gedeelte was best creepy tenslotte) Gran Torino is, naast totaal wat anders, broddelwerk dat alleen in 't middengedeelte wel leuk is. Eastwood acteert (zelf voor zijn doen) bijzonder matig als Korea-veteraan die zijn buurt in "Chinktown" heeft zien veranderen. Als hij zich ergert gromt ie letterlijk als 'n hond. Subtiel! Hij wint 't respect van de buren door 't tegen een of andere "gang" op te nemen, waarna hij de geneugten van Aziatisch eten ontdekt. (En ook weer eens onder de mensen komt) De buren zijn Hmong (nooit van gehoord, dus toch nog iets geleerd) een volk uit Laos, Thailand enzoverder. Eastwood bekommert zich vooral om 't jongetje, die hij aanspoort een baantje te nemen en in de leukste scene van de hele film leert "praten als een man". Dit een samenwerking met de lokale kapper. (Ik meen de pa van Juno) Ondertussen zijn die gangs natuurlijk niet blij, wat uiteindelijk tot een teleurstellend, nogal simpel einde leidt, dat er ook vanuit lijkt te gaan dat gang-criminelen gewoon op de politie gaan zitten wachten als ze iets stouts hebben gedaan.

David Holzman's Diary
Ik had me zoals gewoonlijk niet vooraf ingelezen, dus was de grote vraag hier het eerste half uur. Is dit echt?? Een vervelend kereltje van begin twintig heeft z'n baan verloren en besluit zijn leven te filmen. Het is Juli '67. Hij introduceert zijn 9 kilo zware camera, zijn microfoon, een filosofische vriend en zijn vriendin. Hij filmt de laatste in d'r nakie, terwijl ze ligt te slapen. Ze wordt "wakker" en woest. Het is een van de eerste momenten dat je duidelijk merkt dat dit allemaal in scène is gezet. Jammer eigenlijk, de slow motion afgespeelde beelden van New York, mannetjes op hekjes, metro-passagiers etc. zijn hoe dan ook mooi dromerig. Alhoewel, David Holzman begint een vrouw in de metro te filmen tot ze zich ongemakkelijk voelt en uitstapt, hij volgt haar en 't lijkt wel die ene Duitse verkrachtingsfilm.

Milou En Mai
Een bruisende uitgelaten Malle, ietwat niemendallerig misschien, maar zeker leuk, stampvol maffe typetjes. Een oude vrouw sterft, haar man (Milou) is verdrietig, of wacht, het is haar oudste zoon die altijd in het (het is Malle dus enorme) ouderlijk huis was blijven wonen. Hij heeft zowaar wel een dochter, de bitchy Camille (Miou-Miou). Ook de rest van de familie + aanhang druppelt binnen voor de begrafenis en, belangrijker, het verdelen van de erfenis. Naast Milou is Camille's dochter, de piepjonge, maar toch net oud genoeg, Francoise de spil van de film. Zij stelt lastige vragen terwijl de stelletjes aan partnerruil doen. (Wat is de pil? Waarom bindt tante haar vriendin vast aan 't bed) Jaajaa. Zo wordt de dode (toch redelijk gehate) moeder snel vergeten, wat helemaal gebeurd als de revolutie uitbreekt. Het is '68! Dat deden Cohn-Bendit en z'n kornuiten toch knap, als dit enig realisme heeft was de elite dus echt bang op dat moment. De fabriekseigenaren uit de buurt komen schuilen in de villa, tot ook die niet meer veilig lijkt en de hele mikmak maar in 't bos gaat zitten. Vrolijke chaos in elke porie van de film. (Een oversekste vrachtwagenchauffeur die tomaten uitdeelt, en Milou die op geheel eigen wijze rivierkreeften vangt: au! au! au!)

Una lucertola con la pelle di donna
Franco-esque Fulci film. Giallo, met alle plotwendingen vandien, maar coherent verteld. Fraai en stijlvol, adembenemende soundtrack van Morricone, een mooie trappengalerij, volgens het boekje. De pulserende wond van het slachtoffer is het enige wat ons herinnert aan Fulci's gore.

Coraline
Hèhè, de kaarten zijn geschud wat betreft de filmvoorkeuren van mijn dochters, de oudste wilde bijna met tranen in de ogen de zaal verlaten omdat het te creepy werd, de jongste vond de climax "eigenlijk wel het leukste" van de film. Dat wordt alvast The Thing, Evil Dead etc inslaan voor later (en sparen voor de psychiater van de ander.) Coraline, puik kindersprookje/protohorror, 0,0 Disney "we zijn allemaal mooi van binnnen" gezeik, hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer. Tegenwoordig wel met wat digitale hulpmiddelen, maar dat moet kunnen en bovendien werkt het wel mooi in de "realiteit-valt-uit-elkaar" scènes. Zeer verfrissend.

hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer.
lol.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

LOL, nee hoor dat wordt The Thing kijken en dan bij "spinnenkop" elkaar high-fiven en in koor "you've got to be fuckin' kiddin!" scanderen.

Tenku no shiro rapyuta ('Castle in the sky', Hayao Miyazaki, 1987)

De bezielde natuur, de dichotomie tussen natuur en techniek zoals westerlingen die zien wordt opgeheven, en niet in het minst de vreemde wezentjes voor wie je als kijker al snel een affectie voelt, wederom prachtig, deze oude van Miyazaki. Miyazaki goes Dickens wat betreft scenery en Swift wat betreft het fictieve luchteiland Laputa. Schitterende vertelling rond Laputaprinces Sheeta en Pazu, het jongetje met het goede hart. Zijfiguren keren later terug in Spirited Away, die als vertelling surrealistischer en daardoor beklijvender is. Maar een mindere Miyazaki is nog altijd honderd keer beter dan een goeie Disney.
Kernzinnen:
'Ik moest de negatieve spreuken leren zodat de positieve zouden werken.'
'Zo'n geavanceerde stad, waarom is zij dan vergaan?'

Home From The Hill
Melodramatisch epos wat toch net het sentiment mist dat een Douglas Sirk erin zou stappen. Een soort coming of age-verhaal met rijke Texaanse landeigenaar Mitchum als macho-pa die zijn wattige zoon jarenlang genegeerd heeft, en overgelaten aan z'n vrouw. (De echtgenoten hebben ook geen huwelijk maar zitten gewoon in hetzelfde huis) Nu is 't tijd dat zoontjelief wat skills leert. Zoals 't jagen op everzwijnen. Pa helpt, maar belangrijker is zijn nieuwe vriendschap met de trouwe knecht van pa, die kost en inwoning krijgt (en niet zomaar natuurlijk!) Ook is er een eerste vriendinnetje. Suddert allemaal zuidelijk door, zit niet gek in elkaar maar toch iets teveel EO tv-film voor me. (Al speelt religie geen rol)

Pillow Talk
Er is geen reet op tv, alleen film met Doris Day. En zelfs dat is zeldzaam geworden, niet dat ik deze op tv keek namelijk.. Doris Day in kleur is minder dan in zwart-wit, ze heeft een beetje last van de technicolor filtertjes, heur haar lijkt wel grijs! De hoedjes en benen daarentegen mogen er wezen. Een smirkende Rock Hudson had er ook overduidelijk veel zin in. Dit is vanzelfsprekend lichtvoetigheid om de lichtvoetigheid. Doris en Rock sharen een "partyline", een fascinerend verschijnsel dat je een telefoonlijn deelt met zomaar iemand. (Niet eens de buren ofzo) Ze krijgen er ruzie over maar womanizer annex componist Rock raakt gefascineerd door die stoere tante. Hij komt 'r bij toeval tegen, doet zich dan voor als Texaan en dan begint 't geinige dubbelspel. (In zijn "ware" ik begint hij te suggereren dat die Texaas wel 'ns gay zou zijn, bijvoorbeeld....) De onthulling van dit alles aan arme Doris geschiedt door middel van een paar noten op de piano, leuk. Ook de altijd goeie Thelma Ritter (All About Eve, Rear Window) moet nog even genoemd worden als alcoholistische huishoudster. Pillow Talk is gezellie en grappig, niet supersprankelend ofzo, jammer dat de muziek ook niet wat beter is. (Al zit de titelsong wel snel in je kop geramd)

The Small Back Room
Wonderlijk is een van mijn nieuwe stopwoordjes en voor deze kan ie weer uit de kast. Vreemde, fascinerende, onevenwichtige, om niet te zeggen rommelige oorlogsnoir. Verrassend: wie de liefdesgeschiedenis in de Engelse klassieker Brief Affair fantastisch vond, kan ook hier wat vinden. Tussen gerommel met statistieken op een achterafkantoortje en het demonteren van mijnen op 't strand hebben David Farrar en de lief glimlachende Kathleen Byron, een bijzonder fraaie relatie aan. Niks veroveringen of zo, maar heel "gewoontjes" en aandoenlijk. Eerste vijf minuten illustreren genoeg, een soldaat met de karaktervolle kop van Lebbis haalt de alcoholische Farrar uit een pub, Byron gaat mee naar laatstgenoemde z'n huis. Als Lebbis later aanbiedt om haar ook thuis te brengen zegt ze fijntjes: you brought me home. I live across the hall. (Dat laatste is duidelijk bull, en zelfs als 't dat niet is, is hun relatie toch meteen duidelijk)

Eight Men Out
Een honkbalfilm die volledig over corruptie (match fixing) gaat, die hadden we nog niet gehad. Het begint veelbelovend, er zijn talloze grote en kleine gokbaasjes (waaronder, jeuh, Richard Edson van Strangers Than Paradise) die tegelijk het idee krijgen om de onverslaanbare Sox om te kopen. Het lijkt er dan op dat iedereen elkaar gaat double-crossen, ene gokbaasje leent bij 't andere, de spelers krijgen hun geld niet, etc. Gebeurd ook allemaal wel, maar het wordt al snel onduidelijk. Er is ook geen duidelijke schurk, namen beginnen door elkaar te lopen, en de krenterige teambaas speelt ook nog een rol. (Hij belooft bijvoorbeeld een speler een bonus bij 30 gewonnen wedstrijd, en laat 'm er maar 29 spelen en dus winnen) Een good guy is er wel, John Cusack die verder ook niet veel kan met het steeds chaotischere verhaal. Zo'n match fixen moet toch ook simpelere kunnen dan overdreven met 9-1 verliezen. Je zorgt gewoon dat 't tot de negende inning gelijk blijft en dan gooit de pitcher 1 slechte bal.

re: eight men out
Dit is een film over een gebeurtenis die in Amerika net zo beroemd is als hier de Verloren Finale van 74 van Oranje. Staatbekend als de affaire waarin De Great American Pastime Haar Onschuld Verloor, maar was in praktijk een trieste en schimmige affaire van veel kleine krabbelaars.

Heb je Field Of Dreams gezien? Een veel betere film over (zijdelings) hetzelfde onderwerp (met Ray Liotta als Shoeless Joe) alleen dan niet de letterlijke verfilming van de affaire maar de magisch realistisch vormgegeven implicaties van het Verlies en Herwinning Der Onschuld door toffe gozers als Kevin Costner.

ik zal Field of Dreams noteren. Zat vandaag nog wat rond te lezen en o.a. Ebert merkt op dat dat de film bijzonder chaotisch is ALS je het achtergrondverhaal niet op je duimpje kent (wat alle Amerikanen dus kennelijk wel doen, maar ik niet)

(Ebert had het daar dus over Eight Men Out)

The Great McGinty
Debuut van Preston Sturges die gewiekst afdwong dat ie zelf mocht regisseren door z'n zelfgepende script voor 10 dollar van de hand te doen. Niet zo goed als zijn latere maffe Sullivan's Travels, maar wel in hetzelfde stiel. Politieke satire, die dit keer nog wat conservatiever lijkt. (Politicus' carrière loopt in 't honderd als ie door zijn linksige vrouw beïnvloed raakt en o.a. wat aan kinderarbeid wil doen, terwijl hij zelf kinderarbeider was en toen heel gelukkig was, zoals ie zegt) Want oh ja, het is niet zomaar een politicus, de man was zwerver en kwam onder de aandacht van de lokale maffia (die ook de politiek runt) toen ie in elk stemlokaal op hun kandidaat stemde. (Tegen betaling vanzelfsprekend) The Great McGinty is niet meer dan "wel geinig", al is ie nog redelijk fris voor een stokoude film. Grootste misser is de opening, waar een raamvertelling wordt opgezet en we eigenlijk volkomen op 't verkeerde spoor zitten. Een Mexicaans café, een depressieve man en een danseresje, en dan blijkt 't ineens om de verhaaltjes van de barman te draaien!

The Misfits
Vooral berucht als laatste feature film van Marilyn Monroe, waar mensen dan allerlei voorschaduwen in gaan zien. Ze heeft 't dan ook moeilijk als personage en lijkt hier ook wat geëxploiteerd te worden als actrice. Dacht ik eerst nog opgewekt: eigenlijk wel logisch dat Monroe actrice werd, als ze een "nobody" was zou ze ook al niet normaal over straat kunnen, maar John Huston en de karakters in de film kijken net zo verlekkerd naar haar als de kijker en het wordt langzaam gênant. Monroe in strakke spijkerbroek op paard, eerst nog van gepaste afstand, maar dan maar een fikse zoom-in op d'r achterwerk. (Om nog maar niet te spreken over een spelletje tennisracket+balletje aan een touwtje in een café) Maar goed, iets over de film ja. Topcast speelt outcasts, Monroe is gewild door drie mannen, en misschien wil ze zelf alledrie ook wel. Eli Wallach is een gefrustreerde weduwnaar en oorlogsveteraan en Montgomery Clift is uitstekend als mislukt rodeorijder. Maar Clark Gable is het best (in wat ook zijn laatste rol was) als vieze oude Toon Hermans-achtige man, met een enorme afkeer van gewone baantjes ("it's better thsn wages!") Hij verdient zijn centjes met cowboy-dingetjes. Maar de tijd van cowboys is allang voorbij, wat perfect wordt geïllustreerd als 't kwartet mustangs gaat vangen. Een heel gedoe voor zes arme wilde paardjes, die als hondenvoer zouden moeten gaan dienen. (6 cent per pond)

Damage
Male op de erotische bouquet-reeks toer. Het zal in die roman waar 't op gebaseerd is allemaal wel overgoten zijn met een literair sausje, maar in de film voelt dat alleen maar nep aan. Het begin is al rode schoentjes cliche, Jeremy Irons (een minister) en Juliette Binoche komen elkaar tegen, wisselen nauwelijks een woord, maar voelen de vonk en binnen no-time is 't van bam. (Een situatie die eigenlijk een mannenfantasie lijkt want je hoeft geen moeite te doen om iemand te versieren, het zal wel ultieme liefde zijn dan he) Helaas is Irons vooral oud en lelijk dus wat het meisje in 'm ziet. Macht erotiseert? En dan te bedenken dat ze ook al wat met zijn heeft, oeps complicerende factor! Tuurlijk heeft 't kind een trauma! Het overspel gaat 'n tijdje door, chemie weigert te onststaan en dan moet de boel nog betrapt worden, haast uit 't niets (realisme zullen we maar zeggen) waarna een bruuske wending volgt, die wel voor wat aardige pijnlijke scenes zorgt als Irons naar huis moet naar zijn vrouw. (Dapper dat ie nog gaat!)

ik kreeg the Misfits niet echt in dit stukje gevat vind ik trouwens, de Wikipedia-pagina is ook wel interessant (Clark Gable die ontzettend fysieke stunts deed kreeg 2 dagen na 't filmen een hartaanval en stierf wat later, Monroe aan de prescription drugs, haar relatie met de scenarioschrijver van deze (!) film eraan, die ondertussen ook gewoon bleef doorschrijven, Huston is ook bezopen, vergokt zijn geld, de studio betaalt zijn schulden, etc. etc.

zelfs Montgomery Clift was bezig aan wat ze "de longest suicide in Hollywood" noemen.
Nu nog opzoeken hoe lang Eli Wallach het maakte, ghe, leeft nog!

enneh Damage:
dat ze ook al wat met zijn zoon heeft, oeps complicerende factor!

Ik heb alle drie door Ludo genoemde films nog niet gezien, maar had wel de afgelopen weken wat nostalgische momenten met wat betreft Marilyn Monroe de films The Seven Year Itch en Some Like It Hot (Billy Wilder, altijd goed). Eindelijk ook ’s een keer Roman Holiday (William Wyler, 1953) gezien, de klassieke romcom met Audrey Hepburn (Oscar). Aan de scène, vroeg in de film, tijdens de audiëntie van prinses Ann (Hepburn) is goed te zien dat regisseur Wyler uit de tijd van de zwijgende film komt. Het moment waarop de prinses haar muiltje dreigt te verliezen is een extra aanwijzing dat Roman Holiday bekeken kan worden als een omgekeerde Assepoester. Het slot is knap subtiel ontroerend.

The Misfits gaat bij dezen op de lijst (en die is al zo vol! ;-)).

ze stond grappig genoeg gisteren (of eergisteren) ook weer 'ns op de voorkant van de Volkskrant. Toch mooi dat dat nog altijd lukt ;)

Dear Zachary: A Letter To A Son About His Father (Kurt Kuenne, 2008)
Vorig jaar op IDFA, sinds dit voorjaar op dvd: Dear Zachary, uitgebracht door Oscilloscope Laboratories van de Beastie Boys. Het gaat hier om een documentaire waarbij de klap het hardst aankomt als je van tevoren zo min mogelijk weet. Heel kort gezegd maakt regisseur Kurt Kuenne een videobrief voor Zachary, de baby van zijn overleden jeugdvriend Andrew Bagby. Het toch al emotionele uitgangspunt krijgt een verbijsterend verloop dankzij Canadese gerechtelijke dwalingen. Een documentaire over het slechtste in de mens en het beste in de mens. Van harte aanbevolen.

die gaat op de lijst.

voor de torrent-fanatici. een site waar je (als ze niet liegen) je niet schuldig over hoeft te voelen:
http://www.publicdomaintorrents.com/nshowcat.html?category=ALL
design uit het jaar 0, maar dik 900 publieke domein-films. Ik kwam er zelf om de door NY Times getipte Sam Wood-film "Our Town" (uit 1940) te downloaden.. maar ik zie scrollend o.a. ook Nosferatu, Buster Keaton, Charlie Chaplin, en een hele rits b-films die waarschijnlijk te slecht voor woorden zijn. "Santa Clause conquers the Martians"

"Slaves in Bondage" "Reefer Madness"

Lolita
Volkomen anders dan ik had verwacht. Boek nooit gelezen. Ik vermoed toch dat dat een stuk erotischer is, was ook lastig natuurlijk voor Kubrick om dit al in de strikte jaren '60 te gaan verfilmen. Hij had beter tot de seventies kunnen wachten. Nu is 't een vermakelijke goofy komedie geworden, vol flauwe grappen en flauwe personages. Ik bedoel het zomerkamp waar Lolita naar toe wordt verscheept heet "Camp Climax for Girls". Meer humor om te lachen komt van Peter Sellers, het begint al leuk in 't befaamde intro (eigenlijk een epiloog) waar ie zijn tegenspeler (James Mason) letterlijk op 't verkeerde been lijkt te zetten door overal pingpongballetjes vandaan te toveren. (Bet you didn't expect that!) Later komt ie nog terug als Freudiaanse Prins Bernhard psycholoog. Onwaarschijnlijk melig en dus leuk. Het verhaal zelf bestrijkt me eigenlijk teveel jaren en plaatsen. Enneh waar is het eten van de banaan!? Lolita eet wel op vermakelijke wijze chips...

Cop Land
En ik maar denken: waarom is Al Pacino zo onscherp voor zijn doen, en vooral, zo pafferig!? Pas als de plattelandsagent aan 't eind ineens de Rambo uit gaat hangen zie ik 't. Het is Stallone, die zich op een dieet van pannenkoeken had gezet. Voor zíjn doen is de rol dan weer heel goed. Leuk formulefilmpje sowieso. Die Rambo-scène aan 't eind is magistraal. De agent was al half doof en krijgt dan een kogel langs zijn oor geschoten. Het gepiep is (ook voor de kijker) oorverdovend, daarna waadt hij rond in een oceaan van stilte, bloed en kogels. Nog even aandacht voor de opening, waar Howard Shore weer 'ns een meesterlijk themaatje heeft gekrabbeld en internal affairs-agent Robert DeNiro aan zijn voice-over begint. Nog meer pluspunten? Michael "Dennis Rommedahl" Rappaport en Harvey Keitel zijn er ook. En er wordt geflipperd! En, wat wel te verwacht viel voor 'n film waarin New Jersey, het niemandsland aan de overkant van The River een cruciale rol speelt: Liedjes van The Boss.

Look Back In Anger
Aardige toneelbewerking die zelfs een miscast overleefd, ongetwijfeld van invloed op Mike Leigh en Ken Loach. Richard Burton moet een 25-jarige "university graduate" voorstellen, die als "angry young man" nu worstelt met.. alles. Maar de acteur was al een doorleefde dertiger. Niettemin doet hij 't aardig als vuilbekkende eikel, die tot teleurstelling van haar ouders met een rijk meisje (Mary Ure) is getrouwd. De jongen runt een simpel snoepkraampje op de markt, waar (modern tintje) de andere marktkoopmannen en klanten een Indiase verkoper wegpesten. Burton woont niet alleen samen met z'n meissie, er is ook een sympathieke huurder (Gary Raymond) die tussen de strijdende partijen staat. Later komt er dan nog logee (Claire Bloom), die helemaal de toorn van Burton te verduren krijgt. Maar waar twee mensen zo hard kibbelen gaan er vonken knetteren. Opmerkelijk, voor een toneelbewerking, is 't eigenlijk niet de (vaak) overdreven mooie tekst, maar juist de filmische sfeer die deze film aangenaam maken. Kleine momentjes van magie, ook dankzij een prima schaduwenspel-cinematografie.

Honeydripper
Aangename southern muziek film van John Sayles, die alleen niets (maar dan ook niets!) toevoegt aan het genre. Zo doorzichtig als een versgezeemd raam. In het Alabama van de jaren '50 runt een voormalig pianist (Danny Glover) een lounge. Een oude blueszangeres speelt, maar er komt geen kip kijken en de schuldeisers staan in rijen opgesteld. Dan komt er een "stranger" in het dorpje. Met een gitaarkoffer! Glover heeft een traumaatje van gitaristen (opgewonden standjes) Maar uiteindelijk heeft ie 'm natuurlijk toch nodig. Het moment dat de jongen gaat spelen is toch wel kippenvel. Op z'n zelfgebouwde gitaartje. Sayles heeft er wat voor de hand liggende verhaaltjes over religie en katoenplukken doorheen gewoven, die de film iets te lang maken, maar wel lekker landerig. Erg lollig is Keb'Mo als steeds plotseling (hmmm) opduikende blinde bluesgitarist annex ziener. Net als dat mannetje in Oh Brother Where Art Thou. De man vermaakt zich opperbest.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)
http://www.xs4all.nl/~gert01/lolitakubrick.jpg

The Brothers Bloom (Rian Johnson, 2008) kan het beste ongezien blijven. En wel hierom.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)

misschien in die andere versie dan? ik zou zweren dat dat nou net een beroemd "aspect" was.. maar ik zal wel wat dingen door elkaar gooien.

Brothers Bloom niet goed? de Vrij Nederland was bijzonder enthouasiast, op papier een fantastische film. (Ruffalo EN Brody)
dus ik zal 'm tzt toch wel zien, al is dat wel een verdomd streng stukje van je Vido :) dan is films enige kans nog dat ie zo slecht is dat ie wel weer leuk wordt.. ;)

Our Town
Bewerking van een toneelstuk, vooral beroemd om het doorbreken van de "4th wall". Wat er in de film toe leidt dat de zogenaamde (onzichtbare) bioscoopbezoekers vragen aan de (ook in beeld verschijnende) verteller stellen. Best lollig, de olijke verteller is sowieso een leuke rol. Hij introduceert een fictief stadje, het heeft een naam maar het is Allemanstown natuurlijk. Small town America, door de jaren heen van 1900 tot 1940. Het eerste deel waarin het gewone dorpsleven op nostalgische wijze wordt geschetst, is 't beste. In het twee deel wordt getrouwd (William Holden is de bruidegom) en tot slot is er nog een surrealistische passage ("grafstenen" die tegen elkaar praten) die uiteindelijk de enige logische verklaring voor surrealisme heeft. De gepast nostalgische (en fraaie) muziek van Aaron Copeland verdient apart vermelding. Totaal minor werkje verder.

The Birds
Altijd gedacht dat ie zwart-wit zou zijn. Silhouetten van woeste zwarte kraaien die aanvallen. Vroeger hadden we een bijzonder leuk bordspel dat "Alfred Hitchcock's Why?" heette. (Later bij een kelderoverstroming vergaan) Een soort Cluedo. Als we dat als achtjarigen speelden vertelde mijn moeder altijd hoe eng ze Hitchcock-films vond en met name The Birds. Die zogenaamde spanning van Hitchcock-films is me nou altijd tegengevallen toen ik ze 10 of meer jaar later keek. En ook nu weer. The Birds verdient eigenlijk wel een remake, de potentie is er wel, maar de even ingewikkelde als neppe effecten helpen niet mee. Met wat CGI zou 't bloed in het rond kunnen, eh, vliegen. Een soundtrack is ook opvallend afwezig, gewaagde keuze, maar ik vind niet dat ie goed uitpakt. De kabbeldekabbel-scenes zijn nog 't best aan the Birds, met dat rare society-trutje in de hoofdrol. Stom mens. De heldin van 't verhaal is 't zusje, haar angst voelt reëel aan. De laatste bestorming van het huis door de schare vogels lijkt wel wat op Straw Dogs. (Waarom de hoofdrolspelers niet gewoon net als de rest van Bodega Bay het dorpje verlieten is me onduidelijk)

Abigail's Party
Oppervlakkig maar vermakelijk Mike Leigh toneelstuk, bewerkt voor het (tv)-scherm. In een ultieme lelijke jaren '70 huiskamer geeft Beverly een feestje. Kan me geen reden herinneren, er wordt in elk geval geen Lang Zal Ze Leven gezongen. Haar man Laurence is een onderdeurtje, met Beastie Boys-Sabotage snor. Zij commandeert, hij verzet zich tegen beter weten in. De bezoekers zijn een stel dat net in de straat is komen wonen en buurvrouw Sue die nerveus is omdat haar dochter OOK een feestje geeft. (Dat is dus Abigail) Beverly probeert iedereen 't naar de zin te maken, maar faalt hopeloos, in wezen bestaat het uit het bijschenken van de drankjes. Grote gevechten onstaan rond de platenspeler. Zij wil Demis Roussos horen. Of Tom Jones. Manlief Laurence die nog wat pretenties heeft voelt meer voor licht klassiek, om dan met de kakkerige Sue over Kunst te praten. Meest fascinerende personage is 't man van het nieuwe stel. Een man met een simpel computer-baantje ("operator") bijzonder korte antwoorden en een nog kortere carrière als profvoetballer bij Crystal Palace. Het stuk heet niet voor niets Abigail's Party zou je zeggen, en als hij (samen met Laurence) naar dat feestje verdwijnen, om de boel te checken, komt hij terug met 'n nat shirt... Hmm.

Abigail's Party … oppervlakkig - Dat oppervlakkige is maar schijn. Aan de buitenkant lijken de gesprekken en ongemakken simpel en alledaags, maar ondertussen worden de relaties tussen mannen en vrouwen door Mike Leigh tot op het bot gefileerd.

Het hoogtepunt van het snobisme van de kleine man des huizes is als hij trots wijst naar zijn complete gebonden verzameling Shakespeare en vervolgens opmerkt: Our nation's culture. Not something you can actually read, of course. Wat er is voorgevallen tussen de buurman en de buiten beeld blijvende Abigail, is nog steeds een geheim, waar zelfs de nieuwste documentaire over Abigail's Party geen uitsluitsel over geeft.

die Shakespeare stunt is fantastisch. hoes ook nog bedekt met goudstiksel, of whatever. :) En dan scrollt ie nog even liefdevol door de pagina's, om te laten zien dat 't echt open kan.