Filmforum

(als gezegd, alles van deze plaat had zonder problemos in Win It All gekund)

Nocturama
'This quiet is freaking me out.' Nocturama excelleert vooral als city soundscape. Met hard én zacht geluid. Regisseur Bonello componeerde de Carpenteriaanse klanken zelf. Hij opent de film met een cool stukje techno. Een wonderlijk team van youngsters voert intussen een mysterieuze taak uit. Is het een revolutie of een Bomfunk MC's-flashmob? De eerste tien minuten gaan tekstloos voorbij. Enkel de OV-poortjes piepen, en de deuren van de treinen sluiten met omineus kort gillende alarm-stoten. Koyaanisqatsi-life. De vervreemde mens gevangen in mechanica. Het revolutieteam (want ja, The Breakfast Club blijkt toch The Anarchist Club) lijkt een statement te willen maken. Hun ingenieuze aanslag voelt echter ridicuul ingewikkeld. Misschien is dat wel het hele probleem. De moderne maatschappij ontmantelt elk verzet, behalve die van het middeleeuwse soort. De historische bewustheid van Nocturama slaat zo als een tang op een varken. De jaren zestig van Z zijn ver weg. Een van kameraden lijkt zelfs op Baudet. De revolutie eindigt op de juiste kapitalistische plek: een soort Hudson's Bay, oord van alle narcistische neigingen. Een ander teamlid playbackt My Way. Vreemd hoe die dubbele negatie toch altijd weer werkt. De intrinsieke nepheid van het scherm, opgeheven door nepzang. 'We should have blown up Facebook.'

The Levelling
'What's all the mess?' Ruraal Engeland, al tijden een land van schraal bier en shriveled beans. Een vervallen plek. (De historicus Collingwood zag het begin twintigste eeuw al met lede ogen aan.) The Levelling heeft slechts een paar flitsen nodig om te laten zien wat zoiets met de inwoners doet. In een supergoed intro, tript iemand over de vurige lijn van waanzin. Even later komt de zus uit de familie terug, de contouren van een gebroken leven natrekkend. Maar in hoeverre is het vuur werkelijk gedoofd? Het nasmeulende familiedrama dreigt continu op te laaien. Wat mij betreft had de film The Gun in the Loo geheten; ondanks alle mogelijke spoilers. Regisseur Hope Dickson Leach heeft in elk geval goed opgelet tijdens de films van collega Lynne Ramsay. Beide kijken met een humane blik naar eenzame levens. De leegte doet zuchten én schreeuwen. 'Don't want them getting attached.' Het hoofdpersonage laat zich niet verleiden tot Boven Is Het Stil-taferelen. Haar no nonsense-confrontaties houden de jonge vrouw een tijdlang op de been. Dan doet Leach Dickson er nog een schepje bij, met een cow ex machina waar Von Trier zich niet voor zou schamen. Farmer in the Dark. Normaal niets voor mij, maar hier ging ik er – met wat hulp van A Silver Mt. Zion helemaal in mee. Er vloeien heel veel, heel begrijpelijke tranen. 'I don't want this to be your fault.'

Thelma
Ja hoorrr, dit is de goeie shit. Ambient Carrie met Malickiaanse insectjes en juist gedoseerde horrorbeelden. Mooi om elkaar draaiende Gristelijke waanzin (maar wel geloofwaardig ingetogen), Altered States gedoe en familietrauma's. Na het creepy begin met sterke Abraham - Isaak vibes word je toch lekker traag in een mysterieus coming-of-age-verhaal getrokken. Heel netjes flirten met genreconventies en toch vrijwel alle clichés vermijden. Knap hoor. Veel interpretaties blijven open, mijn vrouw vond het redelijkerwijs de schuld van de moeder die haar dochter waarschijnlijk een trauma had aangepraat.

The End of the Fucking World
Serietje afleveringetjes, bij elkaar korter dan sommige films. Lekker contactgestoord stel loopt weg van huis. Een soort geestelijk verdichte Bonnie & Clyde, beetje Fins qua humor. Zielig en leuk.

無限の住人
Ik dacht dat dit een tweedelige sessie zou worden, een film over een onsterfelije samoerai met een speelduur van over de twee uur, dat kan al snel een gevoelsduur hebben van 8 uur. Maar Miike houd je toch weer bij de les. Geen Visitor Q of zo maar wel echt vakmanschap met van die ekte-ekte Japanse shots. Verder een degelijke wraakopzet maar dat is verder niet zo interessant, het is meer hoe Miike de kalme momenten er in verwerkt, de zwaarmoedigheid van onsterfelijkheid (eigenlijk nog beter gevangen door een tweede oudere onsterfelijke zwaardmans.) Verder natuurlijk veel hakwerk, maar in zijn samoeraifilms is hij toch relatief minder excessief qua gore (al krijgen kleine meisjes wel gewoon klappen.) Misschien een verhaallijn teveel maar hoe dan ook geslaagd. Blade of the Immortal, gewoon op Nettofurikkusu.

Nettofurikkusu :-)

The Babysitter
'I changed my mind bitch.' Bijna alle babysitter-films neigen natuurlijk naar male framed fantasies, google de posters maar. Hop, daar gaat weer een shirtje omhoog. Deze Netflix-productie vormt geen uitzondering, maar toch niet helemaal op de manier die deze kijker verwachtte. Aanvankelijk lijkt er niets aan de hand. Een sukkeltje leeft in een wereld vol dorky humor, de ene witz nog geslachtsgedeeltelijker dan de ander. Het lichtpuntje van zijn bestaan? The Babysitter. Een strak gebotoxte Jessica Simpson-look-a-like. Every fourteen year old's first wet dream. Maar net als het sexy – of nou ja, lichamelijk – dreigt te worden, volgt een heel brute, en even zo fysieke wending. Tarantino! Natuurlijk. Je kan je inmiddels afvragen hoe de filmwereld eruit zou zien, zonder diens invloed. De man die het vlees snijdt heerst universal. Regisseur McG (een naam voor commerciële tijden) laat een team aan nationaliteiten opdraven om de knaap, politiek incorrect te fileren. Zo incorrect dat het soms wel weer grappig wordt. Natuurlijk biedt de Chinese babe van het stel onze jongen een cookie aan! Op één niveau blijft de film echter Amerikaans toch braaf. De seks. Wel constant zaadvragend kijken, maar intussen enkel zaad doden. Geen geknijp in doorboorde tieten, geen necrofilie. Een voor de hand liggende kans gemist. 'No dude's gonna motorboat these.'

Aquarius
'Lachen is een serieuze taak.' We zijn allemaal een fysiek medium, geschiedenisdragers, onuitwisbaar tot aan de dood. De Braziliaanse film Aquarius overpeinst het voorbijgaan der dingen, aan de rand van het strand, aan de rand van een leven. Voor het zover is zien we jongelui dollen. Het voelt allemaal heel autobiografisch, en heel plaatselijk. De geur van Recife. Vele decennia later is de borstkanker-overlever een oude vrouw geworden. Ze woont nog altijd aan dat strand, omringd door vinylplaten. Een tastbaar verleden. Voor het huis geldt vanzelfsprekend hetzelfde. Nu wil het Grootkapitaal haar het pand uitkopen. De vooruitgang gaat weer eens over lijken. Na een half uur herkende ik de stijl van Kleber M. Filho die eerder al stedelijke kwesties behandelde in Neighbouring Sounds. Het snijpunt van Gesellschaft en Gemeinschaft, met alle gevolgen van dien. Het dappere aan Aquarius is dat de film harde noten kraakt. Over iedereen. Ook het hoofdpersonage is bijvoorbeeld bevangen door de hypermoderne jongblijfcultus. Een ijdeltuit, zich ten alle tijde bewust van haar waarde. Arme Baba's op de achtergrond bedienen haar. (Het blijft moeilijk en de film weet het). De wereld van de Freudiaanse popsong-koningin valt uiteen. Een ghost apartment wordt verzwolgen door het aardse. Hermansiaans surrealisme op een Debrot-locatie.

Two Lovers and a Bear
'Tell me what's wrong?' Zen en de Kunst van het Sneeuwscooteronderhoud. In het één na grootste land van de wereld zijn de afstanden waanzinnig. Begrijpelijk dus, dat de hoofdpersonages juist daar aan hun verleden hopen te kunnen ontsnappen. Ver weg van de metaforische beer, die altijd in de schaduw sluimert. (The monkey on the back, noordpool style). Aanvankelijk lijkt het scenario nogal indie en verhaalloos aan het werk te gaan. Arctic ambient speelt, Inuit birthdays worden met bijzondere liedjes gevierd, en ondertussen doen de hoofdpersonages hun job. (Vanzelfsprekend iets met transport, dat krijg je in die uitgetrektheid). De Canadese scenery lijkt meer op de maan dan op een menselijke wereld. Langzaam wordt dit tabula rasa humaan ingevuld. 'Got a broken heart with a rifle.' Een toxic relationship van twee gedoemde zielen. De jongen verklaart zich fan van The White Stripes, maar in grenzeloosheid had Jay Reatard beter gepast. Zijn vriendin gaat a la Betty Blue ook over alle grenzen heen. Ondertussen wordt er heel goed gevreeën. Vreemd hoe daar in de cinema altijd wat gekte voor nodig is, om over die grens van geilheid te durven gaan. Een vrouwelijke regisseur helpt ook. Het tweetal begint aan een reis, die maar één logisch eindpunt kent. Ik zat al aan Rhijnvis Feith te denken. Tragisch sentiment. Reparaties uitgesloten. 'Back up is 3 hours away.'

Suntan
'Have you ever fucked a Jap?' Ook de nieuwe dokter van een klein eiland wordt als 'distinguished citizen' enthousiast door de burgemeester begroet. De sfeer is meteen Griekser dan Grieks, met mannen zo lelijk als Socrates, en de dronken sirtaki op de dansvloer. Op het eilandje valt geen reet te doen in de winter; iedereen wacht op augustus. Van mij had de film wel wat langer in die lege tijd mogen blijven, wanneer de plattelandsgrappen werkelijk als een tang op een varken slaan. ('Wagonladingen pussy komen eraan!'). Wél ben ik – zoals bekend – 'pro' late openingstitels. Na twaalf minuten plaatst de film zo de cesuur, richting zonnebrand. De depressieve dokter denkt zichzelf opnieuw uit te vinden. White as a sheet, op de klanken van Martha's Echo Beach. In de zomer wordt het eiland een marktplaats in eigen waarde. Wie kan ik nog neuken? De wetten van de one month economy worden flink genivelleerd door gigantische hoeveelheden drank. Zelfs de dokter vindt een jong groepje schonen. Al heel snel sluimert een impotente trip. Steeds sneuer zoekt de doc bevestiging dat hij het nog kan, steeds vaker verschijnt hij als Jack Nicholson in the (sun)Shining. De harige kinderhand van de dokter is snel gevuld, maar wil ook altijd meer. En wie het kind één vinger geeft... Een Fa reclame goes horribly wrong. 'It's not funny anymore.'

田園に死す
Nog een Shūji Terayama, deze uit 1974. Japans surrealisme met jeugdherinneringen en raar circus dus Fellini-vibes! Maar ik moest er wel even inkomen, het was in het begin erg jaren zeventig eksperimenteel teater moeilijkdoenerij. Maar kijk, halverwege gaat de regisseur (wel een acteur) eens wat drinken en roken met een criticus om eens lekker te discussiëren hoe het nou verder moet met die film en dat het verfilmen van zijn jeugdherinneringen maar problematisch is. Geweldig! Helemaal als zijn jeugdige ik hem vervolgens bij zijn huis opwacht en ze vervolgens de rest van de film samen optrekken. Er lijkt zowaar wat lijn in de chaos te komen, de beelden worden mooier en complexer waarbij met een fabuleus shot wordt geëindigd. De winnende treffer in de blessuretijd zeg maar.

(nu heb ik Shintokumaru maar op de lijst gezet: een "phantasmagoric folk-psych-symph-prog-rock opera." Al vraag ik me af of iemand die ooit heeft gezien :)

Insidious
Degelijke horrorfilm die, dankzij een afslag richting Poltergeist, net een ander pad bewandelt dan je denkt. Paar goed getimede schrikmomenten en verder zegt zo'n film toch het meest over de Amerikaanse angstcultuur.

not me.

Floating Weeds van Ozu ooit gezien? Misschien zijn meest Fellineske.

Never Here
'What is this piece you are doing anyway?' Lekker arty thriller, die ook letterlijk in de kunstscene speelt. Altijd een goede locatie voor vreemde spiegelingen en dissonante wereldbeelden, denk maar aan het vergelijkbare Nocturnal Animals. Galerieën zijn plekken waar van zowel de beschouwer als de maker een verhoogde sensibiliteit wordt gevraagd, een aanscherping der zintuigen, die al snel door kan slaan. (En dat hier natuurlijk ook doet.) Vaagjes begint er meteen al dreiging van de hond uit te gaan. Naast dat beest, speelt de film met nog meer huiselijke horrorclichés, zoals de douchescene, en het appartement in verbouwing. Het Heim wordt ineens unheimisch, en dat op eigen verzoek! Staat die bank trouwens nog wel op de vertrouwde plaats? De eigenaar van alle spullen is een kunstenares die zich bezighoudt met pseudo-narcistische projecten. De smartphone van de passant wordt op de museummuur geprojecteerd. Ze móet wel nu de artiest niet langer zichzelf kan tonen (dat had Tracy Emin immers allang gedaan). De reeksen van re-enactments waarmee de artieste haar werken vult, worden langzaam Kaufmanesk echt. Lynch had vast voor Widows' Peak als titel gekozen. Iedere safe space lost op. De noiry spanning dijt uit: een heel leven raakt besmet, dan meerdere levens, en tot slot de hele omgeving. 'I fear S' ('I fear us'?) Sinister.

Manifesto
Everything you always wanted to know about manifestos. Nadenkfilm voor de elite, en iedereen die zich daar graag bij wil voegen. Een korte cursus verabsolutering van de eigen smaak. Manifesto kent haar klassieken, sterker nog, ze is gebaseerd op de klassieken. Zoals de titel al verraadt, luisteren we hier naar mash-ups van beroemde beginselverklaringen. De meesten gaan over de kunsten, al begint het scenario nog wel met de antikapitalistische oerknal, zoals het hoort. Die herkende ik gelukkig, maar meestal moest ik toch het plebejers-instrument Wikipedia erbij halen. (Als dat mag van Dogma.) Inhoudelijk is de film futuristische fluxus vol moeilijkdoenerige woorden, maar ook qua stijl – 'no to style!' – wordt de boel radicaal, eh, verheven. Cate Blanchett speelt alle hoofdrollen, als een soort elf-koppige smeekbede om haar een Oscar óf een Razzie te geven. ('Honey and excrement'). Ik ben geen groot fan van Cate, maar haar multi-inzetbare gezicht blijft een fenomeen. Een liquid actress for liquid times, zogezegd. In de beste scene hoeft ze typisch genoeg haast niets te doen, en kijken we naar een vervreemdende tentoonstelling van levensechte poppen, om te eindigen met een pop van Cate zelf. Het hoofd doorboord. Daar leeft het onsterfelijke surrealisme. De filmrealiteit bij uitstek. 'When will we have sleeping philosophers?'

Ja, die widow's peak moest ik even opzoeken. :)

:-)

(ik ook)

Baron Prášil
'Hij lulde maar door over wetenschap en techniek.' Aan het begin van zijn carrière schreef WF Hermans een fijn essay over het lot van Raspe. De tragische uomo universale verdween al snel van de kaft van zijn eigen boek! Iedereen ging met Baron von Munchhausen aan de haal – iets waar het Chinese whispers verhaal ook toe uitnodigt, natuurlijk. In deze geinige adaptatie wordt de spirit van het origineel behouden. De baron praat achteloos en statig (alsof hij zich nóóit over zijn stunts verbaasd) en er zit zelfs een bijen-referentie in. 'Bravo, helden!' Meer dan een sterke verhalen-film is Baron Prásil een sterk design-film. Pielen op de vierkante millimeter met geschilderde achtergronden, elk shot een ansichtkaartkunstwerk, ready to print and send around the globe. Een specialiteit van de Tsjechen in die dagen.(A Jester's Tale!) Zouden ze ook Don Quichote hebben gedaan? Ik herinner me een Alice in Wonderland. Hoe dan ook, vanaf de nogal summiere introductie van de Baron is het meteen, maan-gisch. De malle ideeën volgen elkaar vlug op. Een kerel met een melodica-stem, het potje schaak tijdens een zwaardgevecht. (Die scene valt ook nu nog van A tot Z door een actiefilm te minen) Een seconde niet gefantaseerd, is een seconde niet geleefd, neen, is een seconde niet gelóófd. 'Zijn vrouwen niet langer gefascineerd door avontuur?'

Columbus
This isn't a movie, nothing's going to happen.' Modernisten aller landen verenigt u, te Ohio. Nooit geweten dat Columbus zo'n architectenpretpark is, vol gebouwen van Saarinen en co. Een voormalig vlogger (!) uit Korea (!) situeert in het land van glas en staal zijn eerste speelfilm. Ooit maakte Kogonada video essays over Ozu, en nu vindt hij moeiteloos diens doorkijkjes in Amerika. Het lijkt wellicht hét recept voor hermetische marginalia, maar Columbus is méér dan een 'critique of a critique'. Veel meer zelfs. Oost en West gaan moeiteloos samen. De vibe neigt naar Jarmusch' Paterson, maar ik vind Columbus dapperder én beter. De poëzie komt hier recht uit de mensen. Het begint allemaal in de bieb. 'Do you have your Master's?' 'Sadly, yes'. Een Culkin-broertje en een wenkbrauwmeisje slackeren wat af. Dan maakt Haley Lu Richardson kennis met een Koreaan, die naar Columbus heeft moeten afreizen omdat zijn vader ter plaatse is ingestort. Stiekem maalt de zoon daar niet om, maar of hij nu wil of niet, langzaam vult zijn jonge vriendin de leegte die hij wel móet voelen. Heel sereen helpen de twee elkaar. Hoe leef je ín de schaduw van je ouders, en wanneer treed je eruit? Ozu-thema's, tot en met. Met jaloersmakend veel klasse aangepakt. Columbus houdt een stil pleidooi voor een groot idee durven hebben. 'Have fun without me.'

Ik reserveer alvast plek 3 op je filmjaarlijst 2018 voor Columbus. ;)

hehe. is van vorig jaar, al zou ie nog altijd een biosrelease in NL kunnen krijgen natuurlijk.

スウィングガールズ
De doorbraak van feel good-specialist Shinobu Yaguchi uit 2004 is weer een slim spel met de conventies van het genre: een groep tienermeisjes vergift per ongeluk de schoolband en ziet een kans om onder wiskundeles tijdens de zomervakantie uit te komen. Voordat ze de instrumenten onder knie hebben is de band alweer opgeknapt (verrassende wending). Maar de muziek laat een van de meisjes (de zeer charmante en ingehouden Juri Ueno) niet los en zo begint een vreemde big band vorm te krijgen, inclusief een prachtig moment met een anonieme tipgever. Het einde was misschien wat te voorspelbaar en ongeloofwaardig maar daarvoor is het vaak genieten met die typisch Japanse mix van grappen, melancholie, treinen en superieure cinematografie.

Swing Girls dus...

awesome, ik ben benieuwd.

On Body and Soul
'Date of first seminal emission?' Toch te vroeg met dat jaarlijstje gekomen. Dit Hongaarse pareltje zou gemakkelijk de top 5 hebben gehaald, en zou daar in meer dan één opzicht prima op zijn plek zijn. Dit is immers The Deflowering of a Sacred Deer! Het gewone 'ongewone'-mensen verhaal wordt doorsneden met twee winter-herten, die Freudiaans ritselend toegang naar de Droomstaat bieden. Op de koude werkvloer van een slachthuis vinden twee gemankeerde mensen elkaar. Een compulsief schone quality inspector (met auti trekjes) trekt de aandacht van een lamme bok. Een man waar de Zuid-Amerikaanse melancholie vanaf spat, in het bezit van nét dat laatste vleugje bronst. De twee draaien onhandig om elkaar heen, opschrikkend bij ieder geluidje. 'Looks like we've got a new cock in the henhouse.' Al het roddelen en de bemoeizucht op de werkvloer, het werkt onwaarschijnlijk goed. Bedenk hoe knap dat eigenlijk is, een rake kantoorfilm, recht uit het slachthuis! Ook een stel zeer wel-willende psychologen helpt een handje mee. On Body and Soul levert onverslijtbare wijsheden. Recht(op) staan, dat is meer waard dan dure kleren. Slechts aan het einde maakt het team één foutje. Waarom niet teruggekeerd naar de herten, voor het moment suprême? Of wilden die beesten niet... Koppigheid troef. 'I think you are beautiful'.

Una Mujer Fantastica
'When I look at you I don't know what I'm looking at.' In dit bijdetijdse transgender-melodrama, heb ik aanvankelijk de neiging om op de verschillen te gaan letten, het mannelijke aan de vrouw te zien. Een transgender wordt zo constant ontleed, met blikken ontkleed. Una Mujer Fantastica laat de kijker zichzelf betrappen op dit soort foute reflexen. Waarom spreek ik eigenlijk van melodrama? Denk ik dat alleen dankzij het 'hysterische' onderwerp, waarbij met name de omgeving dóet alsof ze in een soap opera zijn beland? Rake vragen, al durf ik wel vast te houden aan dát genre-label. Het eerste shot is immers een Sirkiaanse waterval. De vriend van een jonge vrouw sterft. Haar verdriet wordt verklankt door Alan Parsons (die plots als John Grant klinkt). De familieleden moeten niks van deze 'perverseling' hebben. Vechtend voor haar eigen emoties, gaat de vrouw steeds meer op een ontredderde Michael Jackson lijken (een trans-race person). Omringd door haat zijn de mespuntjes geluk bijna nergens meer te vinden. Eén blik van een Alicia Keys-waitress, kan al zó veel betekenen. Jammer genoeg laat de film dit 'spannend gewone' wat te vaak achterwege voor Inarritu-achtige scenes. Die vormen slechts Oscar bait. Maar ze hadden het gewenste effect. De film weet zélf heel goed wat ze waard is. Net als het hoofdpersonage.

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

Calvaire
Beetje style over substance. Wat niet altijd erg hoeft te zijn, maar het geweld is net wat te gratuit maar ook langdradig. Snapte ook het nut van de hitsige bejaarden niet zo goed.

The Keepers
Onopgeloste moord op non blijkt enorm sekschandaal. De kerk (en mannen in het algemeen, alhoewel er gelukkig ook nog wel mannen zijnen die wel deugen, zoals Mike) staat er weer gekleurd op. Maar tering, THOSE FUCKERS!.

J. Kessels
Beetje Fear And Loathing in Hamburg en ik was al niet zo onder de indruk van Fear And Loathing maar op z'n Nederlands met een nogal opzichtige male gaze met weinig to make up for that wordt het er niet echt beter op.

Mom And Dad
Met een aardige premisse (ouders keren zich tegen hun kinderen), wat humor (hysterische Cage in Misfitsshirt gaat los op pooltafel) en coole soundtrack (zowel de titeltrack van Dusty Springfield als de elektronische original score), komt het onder de streep toch wat middelmatig over. Kon meer humor gebruiken.

The Unknown
Van de maker van Freaks wederom een circus met een „freak”. En een moraal natuurlijk. Leugentjes om bestwil misschien toch geen goed idee. Met nog wat 1927 #metoo ook nog: SSDD.

https://s10.postimg.org/lpdp1mfo9/IMG_20180204_001011.jpg

The Unknown op Daily Motion

heheh. (boek van J. Kessels wel gelezen?)

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

je bent de enige. ;-) in het peper- en zout-stel kan ik je ergernis overigens wél zien (a la Me and You and Everyone We Know).

Nope, boek niet gelezen.

Kill, Baby... Kill!
'Dat zijn dingen die de wetenschap níet kan verklaren.' Dr. Ratio moet in deze gniffel de gniffel-giallo de strijd aangaan met de Romantische dorps-omerta. Vanzelfsprekend vallen er vittimas bij de vleet, en waren er Boze Geesten rond. Mario Bava – zelf ook een legende – begint zijn film nog opvallend serieus. Met veel liefde en rust schept hij een Italiaans-Victoriaanse sfeer. Overal spookhuis-locaties, en een overdosis rook op het kerkhof (Ed Wood be proud). Een net-gearriveerde dokter zoekt naar de dorpsherberg, en merkt al snel dat de bewoners iets voor hem achterhouden. Puur Kafka dus, een afdaling in gematerialiseerd Onbehagen. Erg lang houdt Bava deze mindfuck niet vol; of beter, krijg ik het niet voor elkaar een en ander door-te-denken. De spectaculaire gastrol van Tommy Wieringa als burgomeister leidt daarvoor teveel af. Amusant blijft het dus zeker, al wordt het dus snel gewoner in rariteiten. Schurken die als laatste woorden een zwik uitleg schreeuwen... Genialiteit en schooltoneelniveau wisselen elkaar iedere paar seconden af, terwijl de dokter naar Het Slot trekt, Villa Graps (Grab, duh) geheten. Helemaal alleen kan hij het daar niet af, tussen alle cirkeltrappen en ciliciums. Een opper-Witch staat 'm bij. Uiteindelijk komt hij echter oprecht creepy zichzelf tegen. Zo mag ik het graag zien. 'De dood regeert hier.'

Happy Death Day
'Am I in a dorm room?' Valt er nog wat nieuws te minen met het Groundhog Day-concept? Aan het eind van deze film was ik daar nauwelijks van overtuigd, ondanks de leuke genre-setting (college!) en bijpassende personages. Misschien had het scenario eerder met de meta-jokes moeten beginnen. Nu bewaart men de expliciete referenties voor de slotgrap. Wat als de personages al halverwege hun overwegingen op Bill Murray gingen baseren? Nou ja, dat zou ook maar flauw postmodern worden, waarschijnlijk. Happy Death Day scoort het best in de beginfase, wanneer een studente heel vilein geïntroduceerd wordt als 'Kappa' girl. Frat Boys krijgen tegenwoordig altijd 'shizzle', maar die meisjes kunnen ook wat van. Eén en al passieve agressie, de extralulligheidsmodus continu aan. (En een small dick joke om het af te maken). Het pretty girl privilege in optima forma, zoals Theo Maassen laatst nog aanstipte in een interview. Het bitchy – ik kan alles maken – meisje, belandt tot haar afgrijzen in bed bij een nerd. Niet één keer. Maar elke dag. College life wordt plots een hel voor de 'fine vagine'. Het zit dus parodisch allemaal best slim in elkaar. En heel even wordt Happy Death Day zelfs suïcidaal ethisch. Jezelf opofferen, om je dag beter te beginnen. Da's iets nieuws. Toch? 'Earth to space bitch.'

무림일검의 사생활
Lieve, korte Koreaanse animatie waarin een samoerai wenst dat hij wordt gereïncarneerd in een onoverwinnelijk lichaam van staal. Een koffiemachine dus! Een eenzame vrouw loopt op een avond dronken tegen hem op en besluit hem mee naar huis te slepen. Het begin van een fijne, voorzichtige Aziatische liefde. Paar mooi getimede grappen maken het allemaal af.

回路
Mooi die titel weergeven bij het begin van de film. Interessante film, puur de film zelf allereerst, al is die niet compleet geslaagd. Wat begint als teh interwebz r haunted beweegt op typisch warrige Japanse wijze via personages naar de scène waarmee de film begon. Mooie vleugjes Tokio, een ingetogen apocalypse, goeie slo-mo schrikeffecten en lokale schoonheden maar het blijft, eerlijk is eerlijk, een Ringu rip-off. Maar interessant ook als film met gedateerde technologie, het Oude Internet, met dial-up, instructieboekje om de eerste keer online te gaan en Windows 97(?), zo schattig.

^ah die heb ik ook klaarstaan als ik de titel goed decodeer via het Moderne Interweb.

(Pulse dus)

Ja, dat klopt! Mijn waren overigens hardcoded. Ook wel weer eens handig.

American Satan
Het aloude, om niet te zeggen oubollige, verhaal van rock 'n' roll. Ooit was het leuk, alhoewel alle betrokkenen wel hun bekomst hebben van het zelfdestructieve aspect … waar ik over best nog wel iets in kan zien (naar Artauds Theater of Cruelty) maar deze film volgt een wel erg versleten patroon. Ik moest erg denken aan Bam (van Jackass) en de band van zijn broer CKY, wat toen al niet leuk meer was en verder deed hun producer aan Rick Rubin denken die intussen ook al lang een instituut is. Sorry guys, die sex en drugs zijn niet zozeer uitgeplayed, maar de verpakking is wel fresh in de hedendaagse hiphop.

Miracle Mile
'What's the hurry Harry?' Tachtig minuten zit arme Harry in de rats. Diep in de nacht vindt de Alleman zichzelf terug in een telefooncel, tegenover een eettentje. Zijn date heeft hij in de soep laten lopen, en nu staat er zelfs een nucleaire oorlog in de weg om het goed te maken! Miracle Mile serveert deze leipe onzin met zoveel smaak, dat het matige acteerwerk weinig uitmaakt. Dit is een echte eighties-film. Als in diep in de eighties, glimmende kleuren en onwaarschijnlijke kapsels-eighties. Het meisje lijkt op een Montessori-school juf. (Stoer en vrijzinnig tegelijk, maar achter de mat zit degelijkheid verborgen). De jongen draagt de bril van Mark Rutte. (En hij speelt trombone in een Dixieland-band). Ergens flitst een boekje langs... Gravity's Rainbow, niet toevallig ook een titel van Thomas Pynchon. De goofball en de juf vinden elkaar uiteraard toch nog. Tangerine Dream pingelt er van die train vibes bij, en inderdaad, de Risky Business ligt op hen te wachten. Een tijd lang lijkt de film zelfs voor real time te gaan, al wordt dat helaas losgelaten. Het komische gehalte slijt ook, Carpenter voor een kinderfeestje verandert in Godardeske chaos. Onevenwichtig uit de bocht gevlogen in een boodschappenwagentje. Een soort New Radicals-moraal voor de apocalyps: je krijgt wat je geeft. 'I've got a Blaupunkt that's never been used.'

The Square
'I want to express an opinion that isn't just consensus.' Nou, dat wordt lastig, want met The Square heeft Ostlund weer een slim kriebelende film gemaakt. Eigenlijk valt arthouse als pseudo-genre uiteen in zoetjes en ziekers, en Ostlund bevindt zich stevig in de laatste categorie, daar waar we grootheden als Haneke en Von Trier aantreffen. Hij houdt zijn vinger dit keer aan de dure polshorloges van de linkse polico's. De arty lui met hun uilenbrillen, toefjeshaar en mannelijke knotjes. Op zich een onderwerp dat nogal makkelijk te dissen valt. ('Art speak' alleen al...) en zeker tijdens het narcistisch lange eerste uur voelt The Square toch wat gestileerder en flauwer dan we van Ostlund gewend zijn. Verwende kinderen en hun volwassen spelletjes. Bovendien blaast hij iets op dat eigenlijk allang opgeblazen was. (Hoe heette die Italiaan die zijn eigen poep verkocht?) Net wanneer ik denk dat het dus allemaal wat nuffig wordt, komt Ostlund alsnog met die rake klappen, waar wij (als goed volk) met een zekere linkse wellust op zitten te wachten. Fok jezelf op als een Tourette. Ostlund verbindt zijn museumdirecteur met de zelfkant. 'We komen voor ons Recht op! In een Tesla!' De automaton wordt uit zijn automaat-auto gesleept. Recht richting ongemak, met een grote O. Of eigenlijk, de O van Oehoehoe! Een scene voor de eeuwigheid. 'Help me.'

zo'n rare film, Miracle Mile, echt een jaren '80 VHS-cultfilm. Zou het weer eens moeten zien want ik herinner me alleen nog vlagen van en algeheel gevoel van beklemmend absurdisme naast die bizarre eindscène natuurlijk.

ik vraag me af of ik diep van binnen een christelijk conservatief ben, als ik vind dat die film op het dak had moeten eindigen. Dicht bij het Licht van God, en de Atoombom.

anyway, een fijne mislukking, die film. :-)

Manzoni, trouwens.

Buying The Band
Als je een suffe kantoorbaan hebt en je wilt wat meer rock 'n' roll in je leven. Kijk deze film. Zelfs als je het geld hebt om het te kopen is het gedoemd een trieste vertoning te worden. Dat merkt Jan de vastgoedhandelaar ook. Spin̈al Tap is nooit ver weg, maar ook Dicky Curtis geeft acte de présence.

かもめ食堂
Japanners in Helsinki met een restaurant = peak arthouse. De Japanse Sachi is een restaurant begonnen in Finland waar nooit iemand komt eten. Totdat een blije jongen met Japan-kennis binnenstapt en heel langzaam de rest volgt, waaronder een paar typische Finse figuren (maar ook weer niet te Fins). Ondertussen is Sachi een landgenote tegengekomen die wel graag wil helpen waarna de personages in een mooi ritme blijven verschijnen. Kamome Diner wordt nooit echt dramatisch, er gaat niets mis, soms plaatst men een licht pessimistische observatie en dat is het. Eigenlijk een lichtvoetige fantasie die prettig wegkijkt (en met weer een paar goed in beeld gebrachte kooktips.)

ah die gaan op de lijst allebei. (Kaurismaki en de Japanse vibe, ze zijn toch al verwant. In zijn recente film beginnen Finnen een sushi-restaurant, inclusief bijpassende kledij)

Pulse
'I can sort of see... the future.' Ieder nieuw communicatiemedium roept angst op. Zo dachten mensen vroeger geesten op foto's te ontwaren. (Of, nog radicaler, dat hun eigen 'geest' gevangen werd.) Telepathisch filmmaker Kiyoshi Kurosawa geeft een ISDN-draai aan dit fenomeen. De meester van de voorafschaduwing piekt vroeg, met een verbluffende scene waarin een dode 'hangt'. De kijker voelt dit al aan de ritselende gordijnen, en tóch komt het nog als een shock. (Freud would love it. Iets wéten kan ook spanning oproepen.) Niettemin behoort Pulse op horror-gebied zeker niet tot Kurosawa's beste werk. Daarvoor zijn de snelle (personage)switches wat onhandig getimed. (En flippen de acteurs in hun computerangst al te Japans hysterisch, niveau X-files). Veel beter werkt de film als cult-nostalgie. Mediatheken vol NEC en Sharp pc's. De geluiden van het inbellen en andere glitchy audiofucks. (Een soort 'son de memoire'). Of wat te denken van de werkplek van een drietal personages. Een Intratuin. Kurosawa is altijd 'on the leven' met planten. Het niveau stijgt met name wanneer de film een contemplatie op eenzaamheid wordt. Een vroege internetkritiek. De atomisering van de moderne samenleving, concreet gemaakt in de geest. Je moet het kunnen. Net als die voorafschaduwing van 9/11, als toepasselijk 2001-einde. 'Ghosts and people are the same.'

I Don't Feel at Home in This World Anymore
'Massage room, clear!' Location apps geven filmscenaristen tegenwoordig letterlijk richting. Dit is na de The Square al de tweede film die het plot laat voortdrijven via zo'n McGuffin. Hier wordt de laptop van een arme verpleegster gejat. Zij schakelt echter wel de politie in, maar die doen uiteraard niks. Die apps bestaan met een reden... De vrouw beleeft haar eigen Falling Down-moment, en neemt het heft al sorry-zeggend in eigen handen. Zo switcht de film binnen een half uur van indie schmindie naar bizarre genrefuck. Een melange van bruut geweld, Solondz-achtige komedie, en een restje mumblecore-melancholie. De antidepressiva van de vrouw zijn immers ook verdwenen. In haar queeste wordt Melanie Lynskey bijgestaan door Elijah Wood. Hij zal vast nog altijd spijt hebben van die Ene Film, maar is op dreef als Zen-metal-kerel, rocking Saxon-shirts. Het tweetal wordt onder meer tegengewerkt door een Fagineske schurk die op Mark E. Smith in zijn laatste fase lijkt. Het moge duidelijk zijn, de chaos is postmodern compleet. Zo'n twintig minuten voor tijd dacht ik het zowaar te snappen. Dit moest de handtekening van Jeremy Saulnier (van Green Room en Blue Ruin) dragen. Helaas, de aftiteling vermeldt ene Macon Blair, maar guess what... Hij acteerde in precies die twee films. Uitzinnig en vaak vermakelijk. 'Actually I need the power cord.'

Kamome Diner is denk ik wel een thuiswedstrijd, ik vind er nog wel wat dingen van maar dat kan tot later wachten. :)
Zijn er wat betreft K. Kurosawa nog aanraders?

jazeker

Cure (1997) (doodeng)
Charisma (2000) (bizar)

En 'Tokyo Sonata' (2008) (ook doodeng)

jep true. begint ijzersterk :-)

Re: deze Japanse pointers: who is your dealer?

Het hart van Hadiah Tromp
Tja, ik had geen hoge verwachtingen dus dit zooitje random gebeurtenissen bijeengehouden door een flinterdunne romance met ska/reggae en een snufje prog rock viel mee noch tegen.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Ook hier een hoog huh,-wat-nou-weer?-gehalte, deze review op Letterboxd zet het prachtig en vermorzelend op een rijtje.

Mijn dealers zijn enkele oude, vertrouwde torrenboeren. Als "de industrie" ooit k4r4g4rg4 platlegt ben ik het haasje.

Btw, een ekte ekte filmposter hoor, van Tokyo Sonata:

https://ipfs.io/ipfs/QmWmtjxtxXGcSe5aRkZpwMHC25cuJV3pCbHMb1cMxVQFxC/tokyo_sonata_ver2.jpg

Dat is inderdaad een ekte-ekte filmposter zeg. En dat 3 Billboards krijg ik vanaf het eerste moment bad vibes van.

minimal art 4 the win.

Tromp las ik toch als iets anders, en het leek me plots een reuze-intrigerende reality-soap-satire

Paterson
Jim Jarmusch. Toch na Ghost Dog echt een veel betere filmer dan er voor. Dit is ook weer een fraai staaltje "dingen gebeuren" cinema. Extra aas: Adam Driver, hier in huis sinds Star Wars liefdevol omschreven als "de mooiste lelijke man", waar de titelrol voor gemaakt lijkt te zijn. Hup, de nieuwe patroonheilige van alle underachievers. Dat van dat schrift zag ik meteen aankomen, maar dat maakt uiteindelijk niet zoveel uit voor de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs, hij haalt er zelfs even een Japanner bij om redding te brengen (die me en passant afleidde met een paar Japanse observaties die me al een tijd bezighouden). Anyway, een mooie ode aan het vieze, maar eigenlijk wel mooie, Amerika.

"de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs"

True dat

The Breaking Point
''Everybody in town is squeezing me for money.' Een man met zóveel gel in zijn gitzwarte haar, dat de koffiemachine erin weerspiegelt? We moeten in een klassieke noir zijn beland! The Breaking Point doet To Have and To Have Not van Heminway nog eens over, nota bene nog in de glorietijd van de film noir. Een handig voordeel aan het genre: ondanks de legendarische titel herinner ik me weinig specifieks van die eerste adaptatie. Anders geformuleerd, de ingrediënten zijn altijd hetzelfde. The Breaking Point vermaakt dus met scheepsladingen innuendo's en een femme fatale die een eitje kan breken. Niettemin glinstert hier ook een meer weemoedige specialiteit van Michael Curtiz. 'Cappie' John Garfield heeft plain troubles, maar juist zijn plain wife Phyllis Thaxter geeft de film iets extra's mee. Een tragisch verlangen. ('I can think about you any time and get excited.') Gelijke delen onderdrukte lust en twijfel. Ik verwachtte het eigenlijk niet bij macho Hemingway, maar het portret van de wanhopige housewife ontroert. Ook het medeleven met de 'allochtoon' voelt oprecht. Berooide visser Garfield heeft een Afro-Puerto Ricaanse matroos (Juano Hernanedz) die hij als gelijke behandelt. Donker gestemd gaat de scheepsmaat een hartverscheurend einde tegemoet. En hij niet alleen. Het laatste shot. Bittere eenzaamheid on the waterfront.

Summer 1993
'Hoeveel oma's heb je, 37?' Vuurwerk, verwondering en het verdriet van een kind. Het Catalaanse meisje Frida moet bij oom en tante gaan wonen, nu haar ouders zijn overleden. Het is voor haar een dubbele shock, want van wereldstad Barcelona belandt ze op het platteland, waar ze het gras hoort groeien. (En een kip een ei eet.) Frida internaliseert het verdriet, zoals haar naamgenoot Frida Vogels dat ook zo indringend kan. Wij kijken voorzichtig over de frêle rug mee met de 'pauvreta'. De wasem op de winkelruit bij de slager, de poppen die een warm kusje krijgen, van zulke nog mínder dan micro-details moet de film het hebben. Een uur lang gaat dat goed, geholpen door de omgeving en het licht van een Camping Gaz-lampje. Soms dreigt het echter al té intiem te worden, alsof iedere huiselijke scene door een willekeurige andere vervangen had kunnen worden. De potentiële externe prikkel is wel degelijk aanwezig.. De moeder van Frida stierf aan niet zomaar een ziekte. En zou Frida...? De paniek van de dorpsmoeders wanneer ze een wondje heeft. Zo komen twee van mijn favoriete filmonderwerpen bij elkaar. Het kind en dé nineties-disease. Het scenario kiest haast bewust voor saaiheid, tot de kijker landerig wordt. Ergens toch wel dapper. Op de voeten van je nieuwe vader opgroeien. De liefde van een kind. 'Ik ga morgen wel, het is nu te donker.'

Kedi
Mooie stad, aardige mensen en teh kittenz. Winnende combinatie natuurlijk die tot een aantal fijne observaties leiden over indivividuele katten maar ook in het algemeen (de hond die itt de kat niet van het bestaan van God weet :) Typische wezens toch die katten, lijken het beste in de mens naar boven te halen. En blijkbaar zijn er zoveel exemplaren dat ze het niet eens over Tombili aka Chill Cat hoefden te hebben.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film: katten zijn liev, mensen die katten liev vinden zijn best vaak ook wel liev. Mooi decor, goede beelden. En that's it. Dat vond ik wel verfrissend eigenlijk.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

Toch is dat waarschijnlijker moeilijker dan het lijkt om precies zo'n evenwicht te raken.