Filmforum

De filmindustrie was al aardig op dreef toen WO II naderde. :-)

Als genreliefhebber kan ik je overigens naast Vampyr van harte nog minstens twee zwijgende films aanbevelen:

- Körkarlen a.k.a. The Phantom Carriage (1921)
- Häxan a.k.a. Häxan: Witchcraft Through the Ages (1922) (hier bestaat ook versie van met commentaar van William S. Burroughs)

Häxan stond al op de lijst (al flarden geprojecteerd gezien bij Electric Wizard). Körkarlen dan weer nooit van gehoord, takk så mycket. :)

Na Angels & Demons is Silent Wedding (Horatiu Malaele, 2008) de ergste bioscoopfilm van deze week. De recensie in de meest recente Filmkrant gebruikt veel termen die ik ook zou gebruiken: boertig, plat, veel gekrakeel, stereotypen, rare snuiters, simpele tegenstellingen en een heel lange, knetterende scheet. In een Roemeens gehuchtje moeten de dorpelingen in 1953 stiekem en dus in alle stilte een bruiloft vieren omdat festiviteiten vanwege het overlijden van Stalin ten strengste zijn verboden. Die stilte is welkom, want tot dat moment doen alle acteurs luid hun best elkaar te overschreeuwen. De film puilt uit van de Swiebertjes en Bromsnorren. De good guys (de dorpsbewoners) zijn even irritant als de bad guys (de plaatselijke collaborateur en het Russische leger). Iedereen probeert zo lollig mogelijk uit de hoek te komen, maar werkelijk geen enkele grap levert een lach op. Na tien minuten had ik het eigenlijk al helemaal bekeken op mijn ongemakkelijk zittende stoel in Studio K te Amsterdam-Zeeburg. Toch bleef ik tot aan de aftiteling zitten, in de hoop dat de boel nog gered zou worden. Helaas. De climax is de stille bruiloft uit de titel. Die trekt voorbij als amateuristisch pantomime, in de stijl van Jos Stellings De Illusionist, maar dan in plaats van humor de eerder genoemde scheet. Over de knullige raamstructuur in deze film wil ik het niet eens meer hebben.

Aardig tot redelijk in de bios zijn momenteel: Sunshine Cleaning (met ditmaal eindelijk eens een serieuze, zij het wel heel erg korte rol voor comédienne Mary Lynn Rajskub) en Towelhead (een poor man’s American Beauty met een multicultureel middelpunt). Allebei overigens geen verplichte kost.

De beste films draaiden afgelopen week in de thuisbioscoop: de prettig gestoorde Japanse romcom Fine, Totally Fine (Yosuke Fujita, 2008) (zie aantekening van Olaf hierboven op 2 februari 2009) en Careful, de paranoia huwelijksthriller L’Enfer (Claude Chabrol, 1994) en de briljante derde film van Guy Maddin uit 1992 (My Winnipeg moet ik nog zien, maar ik bekijk een oeuvre zoveel mogelijk in chronologische volgorde).

L'enfer is destijds neergesabeld in de pers als halfbakken Hitchcock. Ik vond hem geweldig. Auteuil en Béart toch? Welke van Maddin zag je?

Auteuil en Béart inderdaad. Beide acteurs in topvorm. De titel van Maddin was inderdaad weggevallen - het ging om Careful.

O nee, niet Auteuil, maar François Cluzet. Ook erg goed in de thriller Ne Le Dis à Personne a.k.a. Tell No One (2006).

die Fransen hielden wel van Hitchcock (nou ok, wie niet) Chabrol's mooiste compliment ooit was toen Hitchcock zei dat hij Le Boucher wel gemaakt had willen hebben. (ik vond 'm niet zo goed als La Ceremonie) (zal L'Enfer noteren)

Silent Wedding klinkt als Kabouter Plop.

Gran Torino
Dacht vooraf: ah, dit wordt in elk geval een stuk beter dan Changeling. Tijdens het kijken ging ik echter vooral steeds positiever over laatstgenoemde denken, (Dat helo ped-schurk-kippenhok-gedeelte was best creepy tenslotte) Gran Torino is, naast totaal wat anders, broddelwerk dat alleen in 't middengedeelte wel leuk is. Eastwood acteert (zelf voor zijn doen) bijzonder matig als Korea-veteraan die zijn buurt in "Chinktown" heeft zien veranderen. Als hij zich ergert gromt ie letterlijk als 'n hond. Subtiel! Hij wint 't respect van de buren door 't tegen een of andere "gang" op te nemen, waarna hij de geneugten van Aziatisch eten ontdekt. (En ook weer eens onder de mensen komt) De buren zijn Hmong (nooit van gehoord, dus toch nog iets geleerd) een volk uit Laos, Thailand enzoverder. Eastwood bekommert zich vooral om 't jongetje, die hij aanspoort een baantje te nemen en in de leukste scene van de hele film leert "praten als een man". Dit een samenwerking met de lokale kapper. (Ik meen de pa van Juno) Ondertussen zijn die gangs natuurlijk niet blij, wat uiteindelijk tot een teleurstellend, nogal simpel einde leidt, dat er ook vanuit lijkt te gaan dat gang-criminelen gewoon op de politie gaan zitten wachten als ze iets stouts hebben gedaan.

David Holzman's Diary
Ik had me zoals gewoonlijk niet vooraf ingelezen, dus was de grote vraag hier het eerste half uur. Is dit echt?? Een vervelend kereltje van begin twintig heeft z'n baan verloren en besluit zijn leven te filmen. Het is Juli '67. Hij introduceert zijn 9 kilo zware camera, zijn microfoon, een filosofische vriend en zijn vriendin. Hij filmt de laatste in d'r nakie, terwijl ze ligt te slapen. Ze wordt "wakker" en woest. Het is een van de eerste momenten dat je duidelijk merkt dat dit allemaal in scène is gezet. Jammer eigenlijk, de slow motion afgespeelde beelden van New York, mannetjes op hekjes, metro-passagiers etc. zijn hoe dan ook mooi dromerig. Alhoewel, David Holzman begint een vrouw in de metro te filmen tot ze zich ongemakkelijk voelt en uitstapt, hij volgt haar en 't lijkt wel die ene Duitse verkrachtingsfilm.

Milou En Mai
Een bruisende uitgelaten Malle, ietwat niemendallerig misschien, maar zeker leuk, stampvol maffe typetjes. Een oude vrouw sterft, haar man (Milou) is verdrietig, of wacht, het is haar oudste zoon die altijd in het (het is Malle dus enorme) ouderlijk huis was blijven wonen. Hij heeft zowaar wel een dochter, de bitchy Camille (Miou-Miou). Ook de rest van de familie + aanhang druppelt binnen voor de begrafenis en, belangrijker, het verdelen van de erfenis. Naast Milou is Camille's dochter, de piepjonge, maar toch net oud genoeg, Francoise de spil van de film. Zij stelt lastige vragen terwijl de stelletjes aan partnerruil doen. (Wat is de pil? Waarom bindt tante haar vriendin vast aan 't bed) Jaajaa. Zo wordt de dode (toch redelijk gehate) moeder snel vergeten, wat helemaal gebeurd als de revolutie uitbreekt. Het is '68! Dat deden Cohn-Bendit en z'n kornuiten toch knap, als dit enig realisme heeft was de elite dus echt bang op dat moment. De fabriekseigenaren uit de buurt komen schuilen in de villa, tot ook die niet meer veilig lijkt en de hele mikmak maar in 't bos gaat zitten. Vrolijke chaos in elke porie van de film. (Een oversekste vrachtwagenchauffeur die tomaten uitdeelt, en Milou die op geheel eigen wijze rivierkreeften vangt: au! au! au!)

Una lucertola con la pelle di donna
Franco-esque Fulci film. Giallo, met alle plotwendingen vandien, maar coherent verteld. Fraai en stijlvol, adembenemende soundtrack van Morricone, een mooie trappengalerij, volgens het boekje. De pulserende wond van het slachtoffer is het enige wat ons herinnert aan Fulci's gore.

Coraline
Hèhè, de kaarten zijn geschud wat betreft de filmvoorkeuren van mijn dochters, de oudste wilde bijna met tranen in de ogen de zaal verlaten omdat het te creepy werd, de jongste vond de climax "eigenlijk wel het leukste" van de film. Dat wordt alvast The Thing, Evil Dead etc inslaan voor later (en sparen voor de psychiater van de ander.) Coraline, puik kindersprookje/protohorror, 0,0 Disney "we zijn allemaal mooi van binnnen" gezeik, hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer. Tegenwoordig wel met wat digitale hulpmiddelen, maar dat moet kunnen en bovendien werkt het wel mooi in de "realiteit-valt-uit-elkaar" scènes. Zeer verfrissend.

hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer.
lol.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

LOL, nee hoor dat wordt The Thing kijken en dan bij "spinnenkop" elkaar high-fiven en in koor "you've got to be fuckin' kiddin!" scanderen.

Tenku no shiro rapyuta ('Castle in the sky', Hayao Miyazaki, 1987)

De bezielde natuur, de dichotomie tussen natuur en techniek zoals westerlingen die zien wordt opgeheven, en niet in het minst de vreemde wezentjes voor wie je als kijker al snel een affectie voelt, wederom prachtig, deze oude van Miyazaki. Miyazaki goes Dickens wat betreft scenery en Swift wat betreft het fictieve luchteiland Laputa. Schitterende vertelling rond Laputaprinces Sheeta en Pazu, het jongetje met het goede hart. Zijfiguren keren later terug in Spirited Away, die als vertelling surrealistischer en daardoor beklijvender is. Maar een mindere Miyazaki is nog altijd honderd keer beter dan een goeie Disney.
Kernzinnen:
'Ik moest de negatieve spreuken leren zodat de positieve zouden werken.'
'Zo'n geavanceerde stad, waarom is zij dan vergaan?'

Home From The Hill
Melodramatisch epos wat toch net het sentiment mist dat een Douglas Sirk erin zou stappen. Een soort coming of age-verhaal met rijke Texaanse landeigenaar Mitchum als macho-pa die zijn wattige zoon jarenlang genegeerd heeft, en overgelaten aan z'n vrouw. (De echtgenoten hebben ook geen huwelijk maar zitten gewoon in hetzelfde huis) Nu is 't tijd dat zoontjelief wat skills leert. Zoals 't jagen op everzwijnen. Pa helpt, maar belangrijker is zijn nieuwe vriendschap met de trouwe knecht van pa, die kost en inwoning krijgt (en niet zomaar natuurlijk!) Ook is er een eerste vriendinnetje. Suddert allemaal zuidelijk door, zit niet gek in elkaar maar toch iets teveel EO tv-film voor me. (Al speelt religie geen rol)

Pillow Talk
Er is geen reet op tv, alleen film met Doris Day. En zelfs dat is zeldzaam geworden, niet dat ik deze op tv keek namelijk.. Doris Day in kleur is minder dan in zwart-wit, ze heeft een beetje last van de technicolor filtertjes, heur haar lijkt wel grijs! De hoedjes en benen daarentegen mogen er wezen. Een smirkende Rock Hudson had er ook overduidelijk veel zin in. Dit is vanzelfsprekend lichtvoetigheid om de lichtvoetigheid. Doris en Rock sharen een "partyline", een fascinerend verschijnsel dat je een telefoonlijn deelt met zomaar iemand. (Niet eens de buren ofzo) Ze krijgen er ruzie over maar womanizer annex componist Rock raakt gefascineerd door die stoere tante. Hij komt 'r bij toeval tegen, doet zich dan voor als Texaan en dan begint 't geinige dubbelspel. (In zijn "ware" ik begint hij te suggereren dat die Texaas wel 'ns gay zou zijn, bijvoorbeeld....) De onthulling van dit alles aan arme Doris geschiedt door middel van een paar noten op de piano, leuk. Ook de altijd goeie Thelma Ritter (All About Eve, Rear Window) moet nog even genoemd worden als alcoholistische huishoudster. Pillow Talk is gezellie en grappig, niet supersprankelend ofzo, jammer dat de muziek ook niet wat beter is. (Al zit de titelsong wel snel in je kop geramd)

The Small Back Room
Wonderlijk is een van mijn nieuwe stopwoordjes en voor deze kan ie weer uit de kast. Vreemde, fascinerende, onevenwichtige, om niet te zeggen rommelige oorlogsnoir. Verrassend: wie de liefdesgeschiedenis in de Engelse klassieker Brief Affair fantastisch vond, kan ook hier wat vinden. Tussen gerommel met statistieken op een achterafkantoortje en het demonteren van mijnen op 't strand hebben David Farrar en de lief glimlachende Kathleen Byron, een bijzonder fraaie relatie aan. Niks veroveringen of zo, maar heel "gewoontjes" en aandoenlijk. Eerste vijf minuten illustreren genoeg, een soldaat met de karaktervolle kop van Lebbis haalt de alcoholische Farrar uit een pub, Byron gaat mee naar laatstgenoemde z'n huis. Als Lebbis later aanbiedt om haar ook thuis te brengen zegt ze fijntjes: you brought me home. I live across the hall. (Dat laatste is duidelijk bull, en zelfs als 't dat niet is, is hun relatie toch meteen duidelijk)

Eight Men Out
Een honkbalfilm die volledig over corruptie (match fixing) gaat, die hadden we nog niet gehad. Het begint veelbelovend, er zijn talloze grote en kleine gokbaasjes (waaronder, jeuh, Richard Edson van Strangers Than Paradise) die tegelijk het idee krijgen om de onverslaanbare Sox om te kopen. Het lijkt er dan op dat iedereen elkaar gaat double-crossen, ene gokbaasje leent bij 't andere, de spelers krijgen hun geld niet, etc. Gebeurd ook allemaal wel, maar het wordt al snel onduidelijk. Er is ook geen duidelijke schurk, namen beginnen door elkaar te lopen, en de krenterige teambaas speelt ook nog een rol. (Hij belooft bijvoorbeeld een speler een bonus bij 30 gewonnen wedstrijd, en laat 'm er maar 29 spelen en dus winnen) Een good guy is er wel, John Cusack die verder ook niet veel kan met het steeds chaotischere verhaal. Zo'n match fixen moet toch ook simpelere kunnen dan overdreven met 9-1 verliezen. Je zorgt gewoon dat 't tot de negende inning gelijk blijft en dan gooit de pitcher 1 slechte bal.

re: eight men out
Dit is een film over een gebeurtenis die in Amerika net zo beroemd is als hier de Verloren Finale van 74 van Oranje. Staatbekend als de affaire waarin De Great American Pastime Haar Onschuld Verloor, maar was in praktijk een trieste en schimmige affaire van veel kleine krabbelaars.

Heb je Field Of Dreams gezien? Een veel betere film over (zijdelings) hetzelfde onderwerp (met Ray Liotta als Shoeless Joe) alleen dan niet de letterlijke verfilming van de affaire maar de magisch realistisch vormgegeven implicaties van het Verlies en Herwinning Der Onschuld door toffe gozers als Kevin Costner.

ik zal Field of Dreams noteren. Zat vandaag nog wat rond te lezen en o.a. Ebert merkt op dat dat de film bijzonder chaotisch is ALS je het achtergrondverhaal niet op je duimpje kent (wat alle Amerikanen dus kennelijk wel doen, maar ik niet)

(Ebert had het daar dus over Eight Men Out)

The Great McGinty
Debuut van Preston Sturges die gewiekst afdwong dat ie zelf mocht regisseren door z'n zelfgepende script voor 10 dollar van de hand te doen. Niet zo goed als zijn latere maffe Sullivan's Travels, maar wel in hetzelfde stiel. Politieke satire, die dit keer nog wat conservatiever lijkt. (Politicus' carrière loopt in 't honderd als ie door zijn linksige vrouw beïnvloed raakt en o.a. wat aan kinderarbeid wil doen, terwijl hij zelf kinderarbeider was en toen heel gelukkig was, zoals ie zegt) Want oh ja, het is niet zomaar een politicus, de man was zwerver en kwam onder de aandacht van de lokale maffia (die ook de politiek runt) toen ie in elk stemlokaal op hun kandidaat stemde. (Tegen betaling vanzelfsprekend) The Great McGinty is niet meer dan "wel geinig", al is ie nog redelijk fris voor een stokoude film. Grootste misser is de opening, waar een raamvertelling wordt opgezet en we eigenlijk volkomen op 't verkeerde spoor zitten. Een Mexicaans café, een depressieve man en een danseresje, en dan blijkt 't ineens om de verhaaltjes van de barman te draaien!

The Misfits
Vooral berucht als laatste feature film van Marilyn Monroe, waar mensen dan allerlei voorschaduwen in gaan zien. Ze heeft 't dan ook moeilijk als personage en lijkt hier ook wat geëxploiteerd te worden als actrice. Dacht ik eerst nog opgewekt: eigenlijk wel logisch dat Monroe actrice werd, als ze een "nobody" was zou ze ook al niet normaal over straat kunnen, maar John Huston en de karakters in de film kijken net zo verlekkerd naar haar als de kijker en het wordt langzaam gênant. Monroe in strakke spijkerbroek op paard, eerst nog van gepaste afstand, maar dan maar een fikse zoom-in op d'r achterwerk. (Om nog maar niet te spreken over een spelletje tennisracket+balletje aan een touwtje in een café) Maar goed, iets over de film ja. Topcast speelt outcasts, Monroe is gewild door drie mannen, en misschien wil ze zelf alledrie ook wel. Eli Wallach is een gefrustreerde weduwnaar en oorlogsveteraan en Montgomery Clift is uitstekend als mislukt rodeorijder. Maar Clark Gable is het best (in wat ook zijn laatste rol was) als vieze oude Toon Hermans-achtige man, met een enorme afkeer van gewone baantjes ("it's better thsn wages!") Hij verdient zijn centjes met cowboy-dingetjes. Maar de tijd van cowboys is allang voorbij, wat perfect wordt geïllustreerd als 't kwartet mustangs gaat vangen. Een heel gedoe voor zes arme wilde paardjes, die als hondenvoer zouden moeten gaan dienen. (6 cent per pond)

Damage
Male op de erotische bouquet-reeks toer. Het zal in die roman waar 't op gebaseerd is allemaal wel overgoten zijn met een literair sausje, maar in de film voelt dat alleen maar nep aan. Het begin is al rode schoentjes cliche, Jeremy Irons (een minister) en Juliette Binoche komen elkaar tegen, wisselen nauwelijks een woord, maar voelen de vonk en binnen no-time is 't van bam. (Een situatie die eigenlijk een mannenfantasie lijkt want je hoeft geen moeite te doen om iemand te versieren, het zal wel ultieme liefde zijn dan he) Helaas is Irons vooral oud en lelijk dus wat het meisje in 'm ziet. Macht erotiseert? En dan te bedenken dat ze ook al wat met zijn heeft, oeps complicerende factor! Tuurlijk heeft 't kind een trauma! Het overspel gaat 'n tijdje door, chemie weigert te onststaan en dan moet de boel nog betrapt worden, haast uit 't niets (realisme zullen we maar zeggen) waarna een bruuske wending volgt, die wel voor wat aardige pijnlijke scenes zorgt als Irons naar huis moet naar zijn vrouw. (Dapper dat ie nog gaat!)

ik kreeg the Misfits niet echt in dit stukje gevat vind ik trouwens, de Wikipedia-pagina is ook wel interessant (Clark Gable die ontzettend fysieke stunts deed kreeg 2 dagen na 't filmen een hartaanval en stierf wat later, Monroe aan de prescription drugs, haar relatie met de scenarioschrijver van deze (!) film eraan, die ondertussen ook gewoon bleef doorschrijven, Huston is ook bezopen, vergokt zijn geld, de studio betaalt zijn schulden, etc. etc.

zelfs Montgomery Clift was bezig aan wat ze "de longest suicide in Hollywood" noemen.
Nu nog opzoeken hoe lang Eli Wallach het maakte, ghe, leeft nog!

enneh Damage:
dat ze ook al wat met zijn zoon heeft, oeps complicerende factor!

Ik heb alle drie door Ludo genoemde films nog niet gezien, maar had wel de afgelopen weken wat nostalgische momenten met wat betreft Marilyn Monroe de films The Seven Year Itch en Some Like It Hot (Billy Wilder, altijd goed). Eindelijk ook ’s een keer Roman Holiday (William Wyler, 1953) gezien, de klassieke romcom met Audrey Hepburn (Oscar). Aan de scène, vroeg in de film, tijdens de audiëntie van prinses Ann (Hepburn) is goed te zien dat regisseur Wyler uit de tijd van de zwijgende film komt. Het moment waarop de prinses haar muiltje dreigt te verliezen is een extra aanwijzing dat Roman Holiday bekeken kan worden als een omgekeerde Assepoester. Het slot is knap subtiel ontroerend.

The Misfits gaat bij dezen op de lijst (en die is al zo vol! ;-)).

ze stond grappig genoeg gisteren (of eergisteren) ook weer 'ns op de voorkant van de Volkskrant. Toch mooi dat dat nog altijd lukt ;)

Dear Zachary: A Letter To A Son About His Father (Kurt Kuenne, 2008)
Vorig jaar op IDFA, sinds dit voorjaar op dvd: Dear Zachary, uitgebracht door Oscilloscope Laboratories van de Beastie Boys. Het gaat hier om een documentaire waarbij de klap het hardst aankomt als je van tevoren zo min mogelijk weet. Heel kort gezegd maakt regisseur Kurt Kuenne een videobrief voor Zachary, de baby van zijn overleden jeugdvriend Andrew Bagby. Het toch al emotionele uitgangspunt krijgt een verbijsterend verloop dankzij Canadese gerechtelijke dwalingen. Een documentaire over het slechtste in de mens en het beste in de mens. Van harte aanbevolen.

die gaat op de lijst.

voor de torrent-fanatici. een site waar je (als ze niet liegen) je niet schuldig over hoeft te voelen:
http://www.publicdomaintorrents.com/nshowcat.html?category=ALL
design uit het jaar 0, maar dik 900 publieke domein-films. Ik kwam er zelf om de door NY Times getipte Sam Wood-film "Our Town" (uit 1940) te downloaden.. maar ik zie scrollend o.a. ook Nosferatu, Buster Keaton, Charlie Chaplin, en een hele rits b-films die waarschijnlijk te slecht voor woorden zijn. "Santa Clause conquers the Martians"

"Slaves in Bondage" "Reefer Madness"

Lolita
Volkomen anders dan ik had verwacht. Boek nooit gelezen. Ik vermoed toch dat dat een stuk erotischer is, was ook lastig natuurlijk voor Kubrick om dit al in de strikte jaren '60 te gaan verfilmen. Hij had beter tot de seventies kunnen wachten. Nu is 't een vermakelijke goofy komedie geworden, vol flauwe grappen en flauwe personages. Ik bedoel het zomerkamp waar Lolita naar toe wordt verscheept heet "Camp Climax for Girls". Meer humor om te lachen komt van Peter Sellers, het begint al leuk in 't befaamde intro (eigenlijk een epiloog) waar ie zijn tegenspeler (James Mason) letterlijk op 't verkeerde been lijkt te zetten door overal pingpongballetjes vandaan te toveren. (Bet you didn't expect that!) Later komt ie nog terug als Freudiaanse Prins Bernhard psycholoog. Onwaarschijnlijk melig en dus leuk. Het verhaal zelf bestrijkt me eigenlijk teveel jaren en plaatsen. Enneh waar is het eten van de banaan!? Lolita eet wel op vermakelijke wijze chips...

Cop Land
En ik maar denken: waarom is Al Pacino zo onscherp voor zijn doen, en vooral, zo pafferig!? Pas als de plattelandsagent aan 't eind ineens de Rambo uit gaat hangen zie ik 't. Het is Stallone, die zich op een dieet van pannenkoeken had gezet. Voor zíjn doen is de rol dan weer heel goed. Leuk formulefilmpje sowieso. Die Rambo-scène aan 't eind is magistraal. De agent was al half doof en krijgt dan een kogel langs zijn oor geschoten. Het gepiep is (ook voor de kijker) oorverdovend, daarna waadt hij rond in een oceaan van stilte, bloed en kogels. Nog even aandacht voor de opening, waar Howard Shore weer 'ns een meesterlijk themaatje heeft gekrabbeld en internal affairs-agent Robert DeNiro aan zijn voice-over begint. Nog meer pluspunten? Michael "Dennis Rommedahl" Rappaport en Harvey Keitel zijn er ook. En er wordt geflipperd! En, wat wel te verwacht viel voor 'n film waarin New Jersey, het niemandsland aan de overkant van The River een cruciale rol speelt: Liedjes van The Boss.

Look Back In Anger
Aardige toneelbewerking die zelfs een miscast overleefd, ongetwijfeld van invloed op Mike Leigh en Ken Loach. Richard Burton moet een 25-jarige "university graduate" voorstellen, die als "angry young man" nu worstelt met.. alles. Maar de acteur was al een doorleefde dertiger. Niettemin doet hij 't aardig als vuilbekkende eikel, die tot teleurstelling van haar ouders met een rijk meisje (Mary Ure) is getrouwd. De jongen runt een simpel snoepkraampje op de markt, waar (modern tintje) de andere marktkoopmannen en klanten een Indiase verkoper wegpesten. Burton woont niet alleen samen met z'n meissie, er is ook een sympathieke huurder (Gary Raymond) die tussen de strijdende partijen staat. Later komt er dan nog logee (Claire Bloom), die helemaal de toorn van Burton te verduren krijgt. Maar waar twee mensen zo hard kibbelen gaan er vonken knetteren. Opmerkelijk, voor een toneelbewerking, is 't eigenlijk niet de (vaak) overdreven mooie tekst, maar juist de filmische sfeer die deze film aangenaam maken. Kleine momentjes van magie, ook dankzij een prima schaduwenspel-cinematografie.

Honeydripper
Aangename southern muziek film van John Sayles, die alleen niets (maar dan ook niets!) toevoegt aan het genre. Zo doorzichtig als een versgezeemd raam. In het Alabama van de jaren '50 runt een voormalig pianist (Danny Glover) een lounge. Een oude blueszangeres speelt, maar er komt geen kip kijken en de schuldeisers staan in rijen opgesteld. Dan komt er een "stranger" in het dorpje. Met een gitaarkoffer! Glover heeft een traumaatje van gitaristen (opgewonden standjes) Maar uiteindelijk heeft ie 'm natuurlijk toch nodig. Het moment dat de jongen gaat spelen is toch wel kippenvel. Op z'n zelfgebouwde gitaartje. Sayles heeft er wat voor de hand liggende verhaaltjes over religie en katoenplukken doorheen gewoven, die de film iets te lang maken, maar wel lekker landerig. Erg lollig is Keb'Mo als steeds plotseling (hmmm) opduikende blinde bluesgitarist annex ziener. Net als dat mannetje in Oh Brother Where Art Thou. De man vermaakt zich opperbest.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)
http://www.xs4all.nl/~gert01/lolitakubrick.jpg

The Brothers Bloom (Rian Johnson, 2008) kan het beste ongezien blijven. En wel hierom.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)

misschien in die andere versie dan? ik zou zweren dat dat nou net een beroemd "aspect" was.. maar ik zal wel wat dingen door elkaar gooien.

Brothers Bloom niet goed? de Vrij Nederland was bijzonder enthouasiast, op papier een fantastische film. (Ruffalo EN Brody)
dus ik zal 'm tzt toch wel zien, al is dat wel een verdomd streng stukje van je Vido :) dan is films enige kans nog dat ie zo slecht is dat ie wel weer leuk wordt.. ;)

Our Town
Bewerking van een toneelstuk, vooral beroemd om het doorbreken van de "4th wall". Wat er in de film toe leidt dat de zogenaamde (onzichtbare) bioscoopbezoekers vragen aan de (ook in beeld verschijnende) verteller stellen. Best lollig, de olijke verteller is sowieso een leuke rol. Hij introduceert een fictief stadje, het heeft een naam maar het is Allemanstown natuurlijk. Small town America, door de jaren heen van 1900 tot 1940. Het eerste deel waarin het gewone dorpsleven op nostalgische wijze wordt geschetst, is 't beste. In het twee deel wordt getrouwd (William Holden is de bruidegom) en tot slot is er nog een surrealistische passage ("grafstenen" die tegen elkaar praten) die uiteindelijk de enige logische verklaring voor surrealisme heeft. De gepast nostalgische (en fraaie) muziek van Aaron Copeland verdient apart vermelding. Totaal minor werkje verder.

The Birds
Altijd gedacht dat ie zwart-wit zou zijn. Silhouetten van woeste zwarte kraaien die aanvallen. Vroeger hadden we een bijzonder leuk bordspel dat "Alfred Hitchcock's Why?" heette. (Later bij een kelderoverstroming vergaan) Een soort Cluedo. Als we dat als achtjarigen speelden vertelde mijn moeder altijd hoe eng ze Hitchcock-films vond en met name The Birds. Die zogenaamde spanning van Hitchcock-films is me nou altijd tegengevallen toen ik ze 10 of meer jaar later keek. En ook nu weer. The Birds verdient eigenlijk wel een remake, de potentie is er wel, maar de even ingewikkelde als neppe effecten helpen niet mee. Met wat CGI zou 't bloed in het rond kunnen, eh, vliegen. Een soundtrack is ook opvallend afwezig, gewaagde keuze, maar ik vind niet dat ie goed uitpakt. De kabbeldekabbel-scenes zijn nog 't best aan the Birds, met dat rare society-trutje in de hoofdrol. Stom mens. De heldin van 't verhaal is 't zusje, haar angst voelt reëel aan. De laatste bestorming van het huis door de schare vogels lijkt wel wat op Straw Dogs. (Waarom de hoofdrolspelers niet gewoon net als de rest van Bodega Bay het dorpje verlieten is me onduidelijk)

Abigail's Party
Oppervlakkig maar vermakelijk Mike Leigh toneelstuk, bewerkt voor het (tv)-scherm. In een ultieme lelijke jaren '70 huiskamer geeft Beverly een feestje. Kan me geen reden herinneren, er wordt in elk geval geen Lang Zal Ze Leven gezongen. Haar man Laurence is een onderdeurtje, met Beastie Boys-Sabotage snor. Zij commandeert, hij verzet zich tegen beter weten in. De bezoekers zijn een stel dat net in de straat is komen wonen en buurvrouw Sue die nerveus is omdat haar dochter OOK een feestje geeft. (Dat is dus Abigail) Beverly probeert iedereen 't naar de zin te maken, maar faalt hopeloos, in wezen bestaat het uit het bijschenken van de drankjes. Grote gevechten onstaan rond de platenspeler. Zij wil Demis Roussos horen. Of Tom Jones. Manlief Laurence die nog wat pretenties heeft voelt meer voor licht klassiek, om dan met de kakkerige Sue over Kunst te praten. Meest fascinerende personage is 't man van het nieuwe stel. Een man met een simpel computer-baantje ("operator") bijzonder korte antwoorden en een nog kortere carrière als profvoetballer bij Crystal Palace. Het stuk heet niet voor niets Abigail's Party zou je zeggen, en als hij (samen met Laurence) naar dat feestje verdwijnen, om de boel te checken, komt hij terug met 'n nat shirt... Hmm.

Abigail's Party … oppervlakkig - Dat oppervlakkige is maar schijn. Aan de buitenkant lijken de gesprekken en ongemakken simpel en alledaags, maar ondertussen worden de relaties tussen mannen en vrouwen door Mike Leigh tot op het bot gefileerd.

Het hoogtepunt van het snobisme van de kleine man des huizes is als hij trots wijst naar zijn complete gebonden verzameling Shakespeare en vervolgens opmerkt: Our nation's culture. Not something you can actually read, of course. Wat er is voorgevallen tussen de buurman en de buiten beeld blijvende Abigail, is nog steeds een geheim, waar zelfs de nieuwste documentaire over Abigail's Party geen uitsluitsel over geeft.

die Shakespeare stunt is fantastisch. hoes ook nog bedekt met goudstiksel, of whatever. :) En dan scrollt ie nog even liefdevol door de pagina's, om te laten zien dat 't echt open kan.

het pijnlijkste aan het stuk is dat elk echtpaar van elkaar al elke anekdote lijkt te kennen en al begint te zuchten bij 't eerste woord.

'Lawrence, I like Demis Rousos, Tony likes Demis Rousos, Ange likes Demis Rousos, and Sue would like to hear Demis Rousos, so please, do you think we could have Demis Rousos on?!
THANK YOU!

Laurence: Who wants to listen to that fat Greek caterwauling all evening?

dat elk echtpaar van elkaar al elke anekdote lijkt te kennen en al begint te zuchten bij 't eerste woord.

Angela: I got very drunk on champagne at our wedding, do you remember?
[Tony remembers it all too clearly]
Tony: [with feeling] Yeah.

Voor de niet-ingewijden die meelezen: de Demis Roussos-scene

het geheime wapen van het stuk is wel die Angela. die anekdote over hoe ze bij stoelendansje het enige pianoliedje dat ze kent speelt. en dan iets anders probeert (wat hopeloos mislukt) ik schaamde me zo, hoe oud was je.. ohh i was only 8.
en later haar dansje natuuurlijk. en weer later de mond op mond beademing. haar haar zit ineens leuk als Tony 't omhoog haalt. (sowieso een wat dubieus tafereel)

leuke satire zonder meer en toch en toch. (ik probeer nog iets te formuleren op tot op 't bot vs. oppervlakkig)

laat ik 't zo zeggen, deze mensen middle class wannabe's zetten zichzelf zo voor schut dat fileren haast overbodig is. ;)

Een ander geheim wapen is de halsketting van Angela. Het voorwerp beweegt namelijk mee bij elk woord dat ze uitspreekt. Als je dat eenmaal doorhebt, is het moeilijk de blik er van af te houden.

En hier de volledige versie van Abigail's Party op YouTube.

Lilith
Robert Rossen's laatste film, volkomen gefrustreerd als hij was met megalomane acteurs (die op hun beurt waarschijnlijk een hekel aan hadden omdat ie verklikker was in de McCarthy-jacht) Warren Beaty speelt een (mogelijk getraumatiseerde) soldaat die terugkeert naar zijn geboortegrond en daar gaat werken in een elitair psychiatrisch sanatorium. Daar komt hij Lilith tegen, een volkomen onherkenbare Jean Seberg (met lang haar) die zowel schattig als beangstigend is. Zoals de directrice zegt gestoorde vrouwen zijn enger dan mannen. Het meisje leeft in haar eigen wereld, er iets met haar overleden broer (a la Damage) en Beatty wordt langzaam verliefd. Hij probeert haar uit d'r schulp te krijgen, maar wordt ie er niet eerder zelf ingezogen? Let op Peter Fonda als nerdy autistische bewoner, die ook al verliefd is op Lilith en wanhopig (en zonder succes) met 'r probeert te communiceren.

Kagemusha
Was lang geleden dat ik een Kurosawa zag. Misshcien heb ik de goeie al gehad, want deze had niet gehoeven. (Getipt door de NY Times of niet) Het is een soort Ran maar dan zonder diepgang, en in 't laatste gedeelte (het is een drie uur durend epos) zelfs saai. Het is een soort fabel (al schijnen de meeste dingen echt gebeurd te zijn, de veldslagen in elk geval) over een simpele dief die gered wordt van executie doordat ie veel op de lord van de clan lijkt. Kan ie mooi dubbelganger spelen. In de mooie absurdistische openingsscene zitten de lord, de dief en de broer (die ook al op hem lijkt) identiek gekleedt met elkaar te babbelen. Natuurlijk legt de lord het loodje en moet "Kagemusha" (de schaduwstrijder) aan de bak. Dit levert voorspelbare problemen op (in bed, met zijn kleinzoon) En dan raak ik de plot een beetje kwijt, er komen prachtig geschoten gevechten maar eigenlijk is er geen enkel personage dat me ook maar iets interesseert.

Picnic at Hanging Rock
Zamfir! Zamfir!?! Je zou hier bijna gaan verwachten dat ie 't X-files-deuntje nog even citeert. Als 't al had bestaan dan. Redelijk leuke raadselachtige verdwijningsfilm, waar 't wel doodzonde is om achteraf te lezen dat 't volledig fictief is. Een dartelende meisjesschool gaat picknicken bij een rotsformatie, beetje lezen en luieren en wat beklimmingen. Als het echt was geweest zou een verdwijning ook weer niet zo raar zijn, je dondert zo in een of andere spelonk. (Alhoewel niet met z'n allen tegelijk!) De sfeer is gepast broeierig, twee jongens bewonderen de meisjes die over een beekje springen en later gaan kostschoolkousen ook nog langzaam uit. Picnic at Hanging Rock zou een mooie double feature vormen met The Virgin Suicides. Zelfmoord hangt ook hier vanaf minuut 1 in de lucht en we worden niet teleurgesteld. Aan een echt plot of personages die wat voorstellen doet Weird verder niet. Jammer dat ie niet op het ogenschijnlijke freeze-frame eindigt, als de directrice weet dat 't gedaan is met de onderwijsinstelling. Weir keert nog maar 'ns (overbodig) terug naar de meisjes, kennelijk hadden ze ook op hem een buitenaards magnetische aantrekkingskracht.

Lianna
Femke Halsema in Lesboland!?! Lianna (hoofdrolspeelster Linda Griffiths) lijkt zo on-waar-schijnlijk veel op de politica dat 't gewoon afleidt. Niet alleen d'r uiterlijk, zelfs haar stem en d'r kledingkeuze! Lianna (de film) begint heerlijk, doordeweekse dagen in een doordeweeks gezinnetje, pa is professor in film op een universiteit in een klein stadje.Het lijkt The Squid and the Whale wel. Lilianna was ooit studente van 'm, maar heeft die studie opgegeven toen ze wat kregen. Nu volgt ze lessen aan de avondschool, zoals zoveel college wives met teveel geld en tijd. De professore is dan weer een dame die op Hilary Clinton lijkt. Lianne is erg ijverig, te ijverig, een vriendin zegt dat 't lijkt alsof ze een crush op d'r lerares heeft (alweer dus) en het is waar. Ik vond de professore maar een stom mens, ze geeft later ook toe dat ze er min of meer op speculeerde dat Lianna "lesgierig" was om daarna weer simpel terug naar haar vriendin "back home" te kunnen. Maar Lianna is in een crisis belandt, haar huwelijk ontploft, gaat op zichzelf wonen en meer van die dingen. Ze ontdekt zichzelf en het is aardig om naar te kijken.

Southland Tales
Hij doet 't erom! De schurk in deze wanstaltige onnavolgbare sci-fi bende heeft zo'n bekende stem, en een rare kop. Ik kon er niet opkomen, bleek het Wally Shawn van My Dinner With Andre. Zit ie dus in 2 van de slechtste films aller tijden. Southland Tales is bijna Richard Kelly's Heaven's Gate. 20 miljoen in geïnvesteerd, 2 ton opgebracht. En terecht. Nog slechter dan Dune, want dat was in elk geval nog coherent. Southland Tales is een ensemble-cast film die een duidelijke hoofdrolspeler nodig had, een komedie die volstrekt niet grappig is, slechter dan dorpstoneel, maatschappijkritiek die morsdood slaat (Bush-bashen is ook zo 2006) en spannend wordt 't ook al niet. Het zou een soort eerbetoon aan Kiss Me Deadly moeten wezen (een van de personages kijkt die film) maar goed, faalt dus. Ziet "The Rock" er trouwens altijd uit alsof ie in blackface speelt? Of zou dat hopeloze belichting zijn. Justin Timberlake doet nog een dansje op I got soul but I'm not a soldier. Een film waar de muziek van Moby (!) nog het beste is, dat moet ook wat zeggen. Het ergste is nog dat je gaandeweg de film merkt dat Kelly eigenlijk exact dezelfde thematiek als in Donnie Darko behandelt: tijdreizen inclusief identieke bubbelige beeld-effecten. Over afgezaagd gesproken.

The Flight of the Phoenix
Degelijk epos van Aldrich, die me beter bevalt als ie zich buiten zijn comfort zone begeeft (Big Knife, Kiss Me Deadly dus) Een oude James Stewart is hieter beter op zijn plaats als in The Shootist. Hij speelt een piloot die voor een oliemaatschappij mensen vervoerd. Ze vliegen over de woestijn en nog voor de intiteling storten ze neer. Niemand komt ze redden, er is water voor 10 dagen en onduidelijk eten (pressed nog wat, het komt helaas niet in beeld, soort smac wellicht) Met voortschrijdende baardgroei begint Stewart steeds meer op Humphrey Bogart als oude Hemingway-aanse zeeman te lijken (was dat in To Have or Have Not?) Van de andere passagiers is Richard Attenborough sterk als alcholist en co-piloot. Hardy Kruger is de belangrijkste passagier, als een John Denver lijkende Duitser. Hij neemt de touwtjes in handen en zegt uit de brokstukken een nieuw vliegtuig te kunnen bouwen. Alhoewel dus gespeeld door een echte Duitser is zijn accent eigenlijk te licht, zijn Duits zijn is zo snel na WW2 namelijk nog best verdacht, en hij is sowieso een eikel. De twist is am grunde voorspelbaar (hij kan eigenlijk helemaal geen vliegtuig bouwen) maar hoe dat precies in elkaar zit is wel verrassend.

Loves of a Blonde
Een vroege film van Forman uit die paar jaar Praagse Lente. Of ik had een verkeerde insteek of het ging langs me heen, maar vroeg me af of dit nou grappig moest zijn. (Net als Closely Watched Trains) Het is 't voor mij in elk geval niet. Een fabrieksdirecteur met maf David Lynch-kapsel heeft een overschot aan meisjes, die aan de man moeten. Hij laat een legerbataljon langskomen. (Russen, I guess) De meisjes en de mannen kijken naar elkaar in een lange beroemde dansscene. En dan wordt de hoofdrolspeelster (de blondine) uiteindelijk niet versierd door een soldaat, maar door een nare pianist die haar min of meer naar zijn kamer lokt en met allerlei trucs haar in bed weet te krijgen. (Misschien is 't grappig, uiteindelijk vindt zij 't wel leuk, maar ik vond 't maar niets) Sowieso veel uitgestrekte scènes, ik verveelde me wat. Het op akoestische gitaar getokkelde slotliedje (ik meen een versie van Ave Maria) is nog 't mooist.

Renzo Martens’ Enjoy Poverty
De riedel rond deze esthetisch en moreel mislukte relfilm is bekend: jonge kunstenaar tracht Congolezen te overtuigen dat ze hun (door hem vooraf onwrikbaar veronderstelde) misere zelf dienen uit te buiten middels fotografie. IJdele geestelijke verwarring, in de camouflage van bevlogen pamflet. A poor man’s Apocalypse Now in Congo, die oorverdovend rammelt aan alle kanten.

Volgens een vriendin met wie ik deze film in een tijdelijke nederzetting van het Stedelijk Museum begin dit jaar bekeek kwam ik stomend van verontwaardiging uit deze vertoning stappen, stampvoetend en orerend. Hoewel morele verontwaardiging doorgaans het eindpunt is van ieder denken, vraag ik me een paar maanden later nog steeds af wat me nu toch precies zo irriteert aan deze Martens: het volstrekt archaische, schematische denken dat hij keer op keer demonstreert, zijn volmaakte blindheid voor (en desinteresse in) het alledaagse leven in Congo, de leugenachtigheid van wat hij de jonge fotografen in opleiding voorschotelt? Of is het toch de artistiekerige potsierlijkheid waarmee hij met neonletters in de tropen onsterfelijke beelden tracht te scheppen?

Uiteindelijk neem ik Martens vooral dit kwalijk: hij kijkt niet goed. Gebruikt een compleet land als bordkartonnen decortje voor zijn rammelende statements waarmee hij zijn eigen existentiele (puberale) crisis tracht te doorgronden. Kijken wordt ook lastig wanneer je zulke monumentale vooronderstellingen op je pad meetorst. Wereldleed is van alle tijden en plaatsen, dus je moet een verdomd goede reden hebben om je camera juist daar op te richten. Die heeft Martens niet, behalve een handvol ongemakkelijke platitudes die elk weldenkend mens in het westen al lang kan weten als het om de verhouding tussen rijk en arm op de wereld gaat.

Wat vond men hier van deze film?

Tijdens de laatste editie van IDFA was rondom deze film heel wat te doen. Uit pure gêne durfde ik al niet eens de op tv getoonde fragmenten te zien, laat staan een hele film. Na jouw uiteenzetting weet ik nu helemaal zeker dat ik Enjoy Poverty liever aan me voorbij laat gaan.

“Enjoy poverty is a undeserving piece about an uninformed artist’s view of the third world that ultimately exploits the subjects while pretending to make a point about their exploitation,” schreef ene Daniel in zijn minstens zo bewogen reactie op de pagina van de film op de site van het IDFA.

toch is de reactie van die Daniel en Jair waarschijnlijk precies wat Mertens wilde, wat voor NUT het uitlokken van zo'n reactie verder heeft, dat is wat anders. (ik heb 't verder niet gezien en was 't ook niet van plan)

@Ludo: inderdaad, je kan in het ondermaanse eindeloos veel situaties bedenken waarop je je camera richt om te shockeren. But why?!

Overigens helemaal eens met die Daniel op de idfasite: niet zozeer die Martens shockeert, maar het idfa en het stedelijk, dat hiermee wil scoren. een wijs programmeur had een dergelijke film niet eens door de selectie laten komen. ik kan me een vaderlijke afwijzingsbrief voorstellen, waarin Renzo toch vooral wordt opgedragen nog eens naar Congo te gaan, ditmaal zonder hoofd vol preconcepties, om te proberen echt met de mensen in contact te komen.

Als fictie, een satire/zwarte komedie zou dit wel erg geslaagd zijn.

@Ludo: inderdaad, je kan in het ondermaanse eindeloos veel situaties bedenken waarop je je camera richt om te shockeren. But why?!

omdat mensen nu eenmaal graag lopen te zieken.