Filmforum

awesome, ik ben benieuwd.

On Body and Soul
'Date of first seminal emission?' Toch te vroeg met dat jaarlijstje gekomen. Dit Hongaarse pareltje zou gemakkelijk de top 5 hebben gehaald, en zou daar in meer dan één opzicht prima op zijn plek zijn. Dit is immers The Deflowering of a Sacred Deer! Het gewone 'ongewone'-mensen verhaal wordt doorsneden met twee winter-herten, die Freudiaans ritselend toegang naar de Droomstaat bieden. Op de koude werkvloer van een slachthuis vinden twee gemankeerde mensen elkaar. Een compulsief schone quality inspector (met auti trekjes) trekt de aandacht van een lamme bok. Een man waar de Zuid-Amerikaanse melancholie vanaf spat, in het bezit van nét dat laatste vleugje bronst. De twee draaien onhandig om elkaar heen, opschrikkend bij ieder geluidje. 'Looks like we've got a new cock in the henhouse.' Al het roddelen en de bemoeizucht op de werkvloer, het werkt onwaarschijnlijk goed. Bedenk hoe knap dat eigenlijk is, een rake kantoorfilm, recht uit het slachthuis! Ook een stel zeer wel-willende psychologen helpt een handje mee. On Body and Soul levert onverslijtbare wijsheden. Recht(op) staan, dat is meer waard dan dure kleren. Slechts aan het einde maakt het team één foutje. Waarom niet teruggekeerd naar de herten, voor het moment suprême? Of wilden die beesten niet... Koppigheid troef. 'I think you are beautiful'.

Una Mujer Fantastica
'When I look at you I don't know what I'm looking at.' In dit bijdetijdse transgender-melodrama, heb ik aanvankelijk de neiging om op de verschillen te gaan letten, het mannelijke aan de vrouw te zien. Een transgender wordt zo constant ontleed, met blikken ontkleed. Una Mujer Fantastica laat de kijker zichzelf betrappen op dit soort foute reflexen. Waarom spreek ik eigenlijk van melodrama? Denk ik dat alleen dankzij het 'hysterische' onderwerp, waarbij met name de omgeving dóet alsof ze in een soap opera zijn beland? Rake vragen, al durf ik wel vast te houden aan dát genre-label. Het eerste shot is immers een Sirkiaanse waterval. De vriend van een jonge vrouw sterft. Haar verdriet wordt verklankt door Alan Parsons (die plots als John Grant klinkt). De familieleden moeten niks van deze 'perverseling' hebben. Vechtend voor haar eigen emoties, gaat de vrouw steeds meer op een ontredderde Michael Jackson lijken (een trans-race person). Omringd door haat zijn de mespuntjes geluk bijna nergens meer te vinden. Eén blik van een Alicia Keys-waitress, kan al zó veel betekenen. Jammer genoeg laat de film dit 'spannend gewone' wat te vaak achterwege voor Inarritu-achtige scenes. Die vormen slechts Oscar bait. Maar ze hadden het gewenste effect. De film weet zélf heel goed wat ze waard is. Net als het hoofdpersonage.

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

Calvaire
Beetje style over substance. Wat niet altijd erg hoeft te zijn, maar het geweld is net wat te gratuit maar ook langdradig. Snapte ook het nut van de hitsige bejaarden niet zo goed.

The Keepers
Onopgeloste moord op non blijkt enorm sekschandaal. De kerk (en mannen in het algemeen, alhoewel er gelukkig ook nog wel mannen zijnen die wel deugen, zoals Mike) staat er weer gekleurd op. Maar tering, THOSE FUCKERS!.

J. Kessels
Beetje Fear And Loathing in Hamburg en ik was al niet zo onder de indruk van Fear And Loathing maar op z'n Nederlands met een nogal opzichtige male gaze met weinig to make up for that wordt het er niet echt beter op.

Mom And Dad
Met een aardige premisse (ouders keren zich tegen hun kinderen), wat humor (hysterische Cage in Misfitsshirt gaat los op pooltafel) en coole soundtrack (zowel de titeltrack van Dusty Springfield als de elektronische original score), komt het onder de streep toch wat middelmatig over. Kon meer humor gebruiken.

The Unknown
Van de maker van Freaks wederom een circus met een „freak”. En een moraal natuurlijk. Leugentjes om bestwil misschien toch geen goed idee. Met nog wat 1927 #metoo ook nog: SSDD.

https://s10.postimg.org/lpdp1mfo9/IMG_20180204_001011.jpg

The Unknown op Daily Motion

heheh. (boek van J. Kessels wel gelezen?)

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

je bent de enige. ;-) in het peper- en zout-stel kan ik je ergernis overigens wél zien (a la Me and You and Everyone We Know).

Nope, boek niet gelezen.

Kill, Baby... Kill!
'Dat zijn dingen die de wetenschap níet kan verklaren.' Dr. Ratio moet in deze gniffel de gniffel-giallo de strijd aangaan met de Romantische dorps-omerta. Vanzelfsprekend vallen er vittimas bij de vleet, en waren er Boze Geesten rond. Mario Bava – zelf ook een legende – begint zijn film nog opvallend serieus. Met veel liefde en rust schept hij een Italiaans-Victoriaanse sfeer. Overal spookhuis-locaties, en een overdosis rook op het kerkhof (Ed Wood be proud). Een net-gearriveerde dokter zoekt naar de dorpsherberg, en merkt al snel dat de bewoners iets voor hem achterhouden. Puur Kafka dus, een afdaling in gematerialiseerd Onbehagen. Erg lang houdt Bava deze mindfuck niet vol; of beter, krijg ik het niet voor elkaar een en ander door-te-denken. De spectaculaire gastrol van Tommy Wieringa als burgomeister leidt daarvoor teveel af. Amusant blijft het dus zeker, al wordt het dus snel gewoner in rariteiten. Schurken die als laatste woorden een zwik uitleg schreeuwen... Genialiteit en schooltoneelniveau wisselen elkaar iedere paar seconden af, terwijl de dokter naar Het Slot trekt, Villa Graps (Grab, duh) geheten. Helemaal alleen kan hij het daar niet af, tussen alle cirkeltrappen en ciliciums. Een opper-Witch staat 'm bij. Uiteindelijk komt hij echter oprecht creepy zichzelf tegen. Zo mag ik het graag zien. 'De dood regeert hier.'

Happy Death Day
'Am I in a dorm room?' Valt er nog wat nieuws te minen met het Groundhog Day-concept? Aan het eind van deze film was ik daar nauwelijks van overtuigd, ondanks de leuke genre-setting (college!) en bijpassende personages. Misschien had het scenario eerder met de meta-jokes moeten beginnen. Nu bewaart men de expliciete referenties voor de slotgrap. Wat als de personages al halverwege hun overwegingen op Bill Murray gingen baseren? Nou ja, dat zou ook maar flauw postmodern worden, waarschijnlijk. Happy Death Day scoort het best in de beginfase, wanneer een studente heel vilein geïntroduceerd wordt als 'Kappa' girl. Frat Boys krijgen tegenwoordig altijd 'shizzle', maar die meisjes kunnen ook wat van. Eén en al passieve agressie, de extralulligheidsmodus continu aan. (En een small dick joke om het af te maken). Het pretty girl privilege in optima forma, zoals Theo Maassen laatst nog aanstipte in een interview. Het bitchy – ik kan alles maken – meisje, belandt tot haar afgrijzen in bed bij een nerd. Niet één keer. Maar elke dag. College life wordt plots een hel voor de 'fine vagine'. Het zit dus parodisch allemaal best slim in elkaar. En heel even wordt Happy Death Day zelfs suïcidaal ethisch. Jezelf opofferen, om je dag beter te beginnen. Da's iets nieuws. Toch? 'Earth to space bitch.'

무림일검의 사생활
Lieve, korte Koreaanse animatie waarin een samoerai wenst dat hij wordt gereïncarneerd in een onoverwinnelijk lichaam van staal. Een koffiemachine dus! Een eenzame vrouw loopt op een avond dronken tegen hem op en besluit hem mee naar huis te slepen. Het begin van een fijne, voorzichtige Aziatische liefde. Paar mooi getimede grappen maken het allemaal af.

回路
Mooi die titel weergeven bij het begin van de film. Interessante film, puur de film zelf allereerst, al is die niet compleet geslaagd. Wat begint als teh interwebz r haunted beweegt op typisch warrige Japanse wijze via personages naar de scène waarmee de film begon. Mooie vleugjes Tokio, een ingetogen apocalypse, goeie slo-mo schrikeffecten en lokale schoonheden maar het blijft, eerlijk is eerlijk, een Ringu rip-off. Maar interessant ook als film met gedateerde technologie, het Oude Internet, met dial-up, instructieboekje om de eerste keer online te gaan en Windows 97(?), zo schattig.

^ah die heb ik ook klaarstaan als ik de titel goed decodeer via het Moderne Interweb.

(Pulse dus)

Ja, dat klopt! Mijn waren overigens hardcoded. Ook wel weer eens handig.

American Satan
Het aloude, om niet te zeggen oubollige, verhaal van rock 'n' roll. Ooit was het leuk, alhoewel alle betrokkenen wel hun bekomst hebben van het zelfdestructieve aspect … waar ik over best nog wel iets in kan zien (naar Artauds Theater of Cruelty) maar deze film volgt een wel erg versleten patroon. Ik moest erg denken aan Bam (van Jackass) en de band van zijn broer CKY, wat toen al niet leuk meer was en verder deed hun producer aan Rick Rubin denken die intussen ook al lang een instituut is. Sorry guys, die sex en drugs zijn niet zozeer uitgeplayed, maar de verpakking is wel fresh in de hedendaagse hiphop.

Miracle Mile
'What's the hurry Harry?' Tachtig minuten zit arme Harry in de rats. Diep in de nacht vindt de Alleman zichzelf terug in een telefooncel, tegenover een eettentje. Zijn date heeft hij in de soep laten lopen, en nu staat er zelfs een nucleaire oorlog in de weg om het goed te maken! Miracle Mile serveert deze leipe onzin met zoveel smaak, dat het matige acteerwerk weinig uitmaakt. Dit is een echte eighties-film. Als in diep in de eighties, glimmende kleuren en onwaarschijnlijke kapsels-eighties. Het meisje lijkt op een Montessori-school juf. (Stoer en vrijzinnig tegelijk, maar achter de mat zit degelijkheid verborgen). De jongen draagt de bril van Mark Rutte. (En hij speelt trombone in een Dixieland-band). Ergens flitst een boekje langs... Gravity's Rainbow, niet toevallig ook een titel van Thomas Pynchon. De goofball en de juf vinden elkaar uiteraard toch nog. Tangerine Dream pingelt er van die train vibes bij, en inderdaad, de Risky Business ligt op hen te wachten. Een tijd lang lijkt de film zelfs voor real time te gaan, al wordt dat helaas losgelaten. Het komische gehalte slijt ook, Carpenter voor een kinderfeestje verandert in Godardeske chaos. Onevenwichtig uit de bocht gevlogen in een boodschappenwagentje. Een soort New Radicals-moraal voor de apocalyps: je krijgt wat je geeft. 'I've got a Blaupunkt that's never been used.'

The Square
'I want to express an opinion that isn't just consensus.' Nou, dat wordt lastig, want met The Square heeft Ostlund weer een slim kriebelende film gemaakt. Eigenlijk valt arthouse als pseudo-genre uiteen in zoetjes en ziekers, en Ostlund bevindt zich stevig in de laatste categorie, daar waar we grootheden als Haneke en Von Trier aantreffen. Hij houdt zijn vinger dit keer aan de dure polshorloges van de linkse polico's. De arty lui met hun uilenbrillen, toefjeshaar en mannelijke knotjes. Op zich een onderwerp dat nogal makkelijk te dissen valt. ('Art speak' alleen al...) en zeker tijdens het narcistisch lange eerste uur voelt The Square toch wat gestileerder en flauwer dan we van Ostlund gewend zijn. Verwende kinderen en hun volwassen spelletjes. Bovendien blaast hij iets op dat eigenlijk allang opgeblazen was. (Hoe heette die Italiaan die zijn eigen poep verkocht?) Net wanneer ik denk dat het dus allemaal wat nuffig wordt, komt Ostlund alsnog met die rake klappen, waar wij (als goed volk) met een zekere linkse wellust op zitten te wachten. Fok jezelf op als een Tourette. Ostlund verbindt zijn museumdirecteur met de zelfkant. 'We komen voor ons Recht op! In een Tesla!' De automaton wordt uit zijn automaat-auto gesleept. Recht richting ongemak, met een grote O. Of eigenlijk, de O van Oehoehoe! Een scene voor de eeuwigheid. 'Help me.'

zo'n rare film, Miracle Mile, echt een jaren '80 VHS-cultfilm. Zou het weer eens moeten zien want ik herinner me alleen nog vlagen van en algeheel gevoel van beklemmend absurdisme naast die bizarre eindscène natuurlijk.

ik vraag me af of ik diep van binnen een christelijk conservatief ben, als ik vind dat die film op het dak had moeten eindigen. Dicht bij het Licht van God, en de Atoombom.

anyway, een fijne mislukking, die film. :-)

Manzoni, trouwens.

Buying The Band
Als je een suffe kantoorbaan hebt en je wilt wat meer rock 'n' roll in je leven. Kijk deze film. Zelfs als je het geld hebt om het te kopen is het gedoemd een trieste vertoning te worden. Dat merkt Jan de vastgoedhandelaar ook. Spin̈al Tap is nooit ver weg, maar ook Dicky Curtis geeft acte de présence.

かもめ食堂
Japanners in Helsinki met een restaurant = peak arthouse. De Japanse Sachi is een restaurant begonnen in Finland waar nooit iemand komt eten. Totdat een blije jongen met Japan-kennis binnenstapt en heel langzaam de rest volgt, waaronder een paar typische Finse figuren (maar ook weer niet te Fins). Ondertussen is Sachi een landgenote tegengekomen die wel graag wil helpen waarna de personages in een mooi ritme blijven verschijnen. Kamome Diner wordt nooit echt dramatisch, er gaat niets mis, soms plaatst men een licht pessimistische observatie en dat is het. Eigenlijk een lichtvoetige fantasie die prettig wegkijkt (en met weer een paar goed in beeld gebrachte kooktips.)

ah die gaan op de lijst allebei. (Kaurismaki en de Japanse vibe, ze zijn toch al verwant. In zijn recente film beginnen Finnen een sushi-restaurant, inclusief bijpassende kledij)

Pulse
'I can sort of see... the future.' Ieder nieuw communicatiemedium roept angst op. Zo dachten mensen vroeger geesten op foto's te ontwaren. (Of, nog radicaler, dat hun eigen 'geest' gevangen werd.) Telepathisch filmmaker Kiyoshi Kurosawa geeft een ISDN-draai aan dit fenomeen. De meester van de voorafschaduwing piekt vroeg, met een verbluffende scene waarin een dode 'hangt'. De kijker voelt dit al aan de ritselende gordijnen, en tóch komt het nog als een shock. (Freud would love it. Iets wéten kan ook spanning oproepen.) Niettemin behoort Pulse op horror-gebied zeker niet tot Kurosawa's beste werk. Daarvoor zijn de snelle (personage)switches wat onhandig getimed. (En flippen de acteurs in hun computerangst al te Japans hysterisch, niveau X-files). Veel beter werkt de film als cult-nostalgie. Mediatheken vol NEC en Sharp pc's. De geluiden van het inbellen en andere glitchy audiofucks. (Een soort 'son de memoire'). Of wat te denken van de werkplek van een drietal personages. Een Intratuin. Kurosawa is altijd 'on the leven' met planten. Het niveau stijgt met name wanneer de film een contemplatie op eenzaamheid wordt. Een vroege internetkritiek. De atomisering van de moderne samenleving, concreet gemaakt in de geest. Je moet het kunnen. Net als die voorafschaduwing van 9/11, als toepasselijk 2001-einde. 'Ghosts and people are the same.'

I Don't Feel at Home in This World Anymore
'Massage room, clear!' Location apps geven filmscenaristen tegenwoordig letterlijk richting. Dit is na de The Square al de tweede film die het plot laat voortdrijven via zo'n McGuffin. Hier wordt de laptop van een arme verpleegster gejat. Zij schakelt echter wel de politie in, maar die doen uiteraard niks. Die apps bestaan met een reden... De vrouw beleeft haar eigen Falling Down-moment, en neemt het heft al sorry-zeggend in eigen handen. Zo switcht de film binnen een half uur van indie schmindie naar bizarre genrefuck. Een melange van bruut geweld, Solondz-achtige komedie, en een restje mumblecore-melancholie. De antidepressiva van de vrouw zijn immers ook verdwenen. In haar queeste wordt Melanie Lynskey bijgestaan door Elijah Wood. Hij zal vast nog altijd spijt hebben van die Ene Film, maar is op dreef als Zen-metal-kerel, rocking Saxon-shirts. Het tweetal wordt onder meer tegengewerkt door een Fagineske schurk die op Mark E. Smith in zijn laatste fase lijkt. Het moge duidelijk zijn, de chaos is postmodern compleet. Zo'n twintig minuten voor tijd dacht ik het zowaar te snappen. Dit moest de handtekening van Jeremy Saulnier (van Green Room en Blue Ruin) dragen. Helaas, de aftiteling vermeldt ene Macon Blair, maar guess what... Hij acteerde in precies die twee films. Uitzinnig en vaak vermakelijk. 'Actually I need the power cord.'

Kamome Diner is denk ik wel een thuiswedstrijd, ik vind er nog wel wat dingen van maar dat kan tot later wachten. :)
Zijn er wat betreft K. Kurosawa nog aanraders?

jazeker

Cure (1997) (doodeng)
Charisma (2000) (bizar)

En 'Tokyo Sonata' (2008) (ook doodeng)

jep true. begint ijzersterk :-)

Re: deze Japanse pointers: who is your dealer?

Het hart van Hadiah Tromp
Tja, ik had geen hoge verwachtingen dus dit zooitje random gebeurtenissen bijeengehouden door een flinterdunne romance met ska/reggae en een snufje prog rock viel mee noch tegen.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Ook hier een hoog huh,-wat-nou-weer?-gehalte, deze review op Letterboxd zet het prachtig en vermorzelend op een rijtje.

Mijn dealers zijn enkele oude, vertrouwde torrenboeren. Als "de industrie" ooit k4r4g4rg4 platlegt ben ik het haasje.

Btw, een ekte ekte filmposter hoor, van Tokyo Sonata:

https://ipfs.io/ipfs/QmWmtjxtxXGcSe5aRkZpwMHC25cuJV3pCbHMb1cMxVQFxC/tokyo_sonata_ver2.jpg

Dat is inderdaad een ekte-ekte filmposter zeg. En dat 3 Billboards krijg ik vanaf het eerste moment bad vibes van.

minimal art 4 the win.

Tromp las ik toch als iets anders, en het leek me plots een reuze-intrigerende reality-soap-satire

Paterson
Jim Jarmusch. Toch na Ghost Dog echt een veel betere filmer dan er voor. Dit is ook weer een fraai staaltje "dingen gebeuren" cinema. Extra aas: Adam Driver, hier in huis sinds Star Wars liefdevol omschreven als "de mooiste lelijke man", waar de titelrol voor gemaakt lijkt te zijn. Hup, de nieuwe patroonheilige van alle underachievers. Dat van dat schrift zag ik meteen aankomen, maar dat maakt uiteindelijk niet zoveel uit voor de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs, hij haalt er zelfs even een Japanner bij om redding te brengen (die me en passant afleidde met een paar Japanse observaties die me al een tijd bezighouden). Anyway, een mooie ode aan het vieze, maar eigenlijk wel mooie, Amerika.

"de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs"

True dat

The Breaking Point
''Everybody in town is squeezing me for money.' Een man met zóveel gel in zijn gitzwarte haar, dat de koffiemachine erin weerspiegelt? We moeten in een klassieke noir zijn beland! The Breaking Point doet To Have and To Have Not van Heminway nog eens over, nota bene nog in de glorietijd van de film noir. Een handig voordeel aan het genre: ondanks de legendarische titel herinner ik me weinig specifieks van die eerste adaptatie. Anders geformuleerd, de ingrediënten zijn altijd hetzelfde. The Breaking Point vermaakt dus met scheepsladingen innuendo's en een femme fatale die een eitje kan breken. Niettemin glinstert hier ook een meer weemoedige specialiteit van Michael Curtiz. 'Cappie' John Garfield heeft plain troubles, maar juist zijn plain wife Phyllis Thaxter geeft de film iets extra's mee. Een tragisch verlangen. ('I can think about you any time and get excited.') Gelijke delen onderdrukte lust en twijfel. Ik verwachtte het eigenlijk niet bij macho Hemingway, maar het portret van de wanhopige housewife ontroert. Ook het medeleven met de 'allochtoon' voelt oprecht. Berooide visser Garfield heeft een Afro-Puerto Ricaanse matroos (Juano Hernanedz) die hij als gelijke behandelt. Donker gestemd gaat de scheepsmaat een hartverscheurend einde tegemoet. En hij niet alleen. Het laatste shot. Bittere eenzaamheid on the waterfront.

Summer 1993
'Hoeveel oma's heb je, 37?' Vuurwerk, verwondering en het verdriet van een kind. Het Catalaanse meisje Frida moet bij oom en tante gaan wonen, nu haar ouders zijn overleden. Het is voor haar een dubbele shock, want van wereldstad Barcelona belandt ze op het platteland, waar ze het gras hoort groeien. (En een kip een ei eet.) Frida internaliseert het verdriet, zoals haar naamgenoot Frida Vogels dat ook zo indringend kan. Wij kijken voorzichtig over de frêle rug mee met de 'pauvreta'. De wasem op de winkelruit bij de slager, de poppen die een warm kusje krijgen, van zulke nog mínder dan micro-details moet de film het hebben. Een uur lang gaat dat goed, geholpen door de omgeving en het licht van een Camping Gaz-lampje. Soms dreigt het echter al té intiem te worden, alsof iedere huiselijke scene door een willekeurige andere vervangen had kunnen worden. De potentiële externe prikkel is wel degelijk aanwezig.. De moeder van Frida stierf aan niet zomaar een ziekte. En zou Frida...? De paniek van de dorpsmoeders wanneer ze een wondje heeft. Zo komen twee van mijn favoriete filmonderwerpen bij elkaar. Het kind en dé nineties-disease. Het scenario kiest haast bewust voor saaiheid, tot de kijker landerig wordt. Ergens toch wel dapper. Op de voeten van je nieuwe vader opgroeien. De liefde van een kind. 'Ik ga morgen wel, het is nu te donker.'

Kedi
Mooie stad, aardige mensen en teh kittenz. Winnende combinatie natuurlijk die tot een aantal fijne observaties leiden over indivividuele katten maar ook in het algemeen (de hond die itt de kat niet van het bestaan van God weet :) Typische wezens toch die katten, lijken het beste in de mens naar boven te halen. En blijkbaar zijn er zoveel exemplaren dat ze het niet eens over Tombili aka Chill Cat hoefden te hebben.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film: katten zijn liev, mensen die katten liev vinden zijn best vaak ook wel liev. Mooi decor, goede beelden. En that's it. Dat vond ik wel verfrissend eigenlijk.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

Toch is dat waarschijnlijker moeilijker dan het lijkt om precies zo'n evenwicht te raken.

Dat laatste is wel waar. Eerste ook natuurlijk, maar da's wel makkelijk scoren, met je godwin ;)

Cat emotions = real emotions. :)

https://www.youtube.com/watch?v=ey15j00yJWw

Niiice :)

Aargh, krijg het meteen niet uit mijn kop!

met je godwin

Sorry, ik zat nog in mediterrane modus, in dat gebied geldt de Wet van Godwin overigens niet. :)

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

oh gebeurde genoeg op Letterboxd uiteraard.

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt? (Volgens mij zijn er trws wel een paar grafitti's "per ongeluk" in gekomen) Of zelfs dat het idee dat er ook lieve Turken, moslims zelfs, niet strookt met de eigen Weltanschauung?

Twee anti Erdo tags zitten er echt super opvallend "per ongeluk" in, viel me ook op. Prima trouwens.

Ik vond het gebruik van dit nummer ook wel apart "mijn vriend de ezel" …

En de clip is geschoten in Maastricht …

https://www.youtube.com/watch?v=7jTbMOzRRVQ

Hij praat in de introbabbel wel (zij het fuckin snel, versta er verder weinig van) ook over honden en katten die matties zijn though, zoals het stapeltje in de clip …

:D

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt?

ik wil Vido niet outen, maar ik meen dat hij een 5 gaf ;-) (en vast niet om Erdo-redenen)

Was er ff doorheen geskimd maar vooral mensen die gewoon niet zo met katten zijn. Dat kan, gelukkig niet die knee-jerk business die altijd opduikt in Turkse zaken. :)

The Net
'Waarom lach je?' Chagrijnige visserstandjes, onder leiding van Kim Ki-Duk. The Net is uiteraard een visnet, Kim excelleert ten slotte in duistere sprookjes vol vishaken op ongehoorde plaatsen. Maar zien we daar een portret van de Grote Leider(s)? Dat verandert de zaak totalitair. Ik houd de laatste erg van politieke 'satires', en Kim doet aardig mee met zijn El Ciudadano Norte Koreano. Na wat slapstick rond een motorboot, is het komisch gehalte overigens wel meteen op! Een Noord-Koreaanse visser belandt aan de verkeerde kant van de vislijn. Zijn zuiderburen vertrouwen de primitieve Wildeman voor geen cent. De angst voor Noord-Koreaanse supersoldaten, zit er diep in. Al snel lijkt The Net meer op Vestdijks Pastorale 1943, dan het intro ooit deed vermoeden. Eindeloos herhaalde oneindige verhoringen (schrijf je hele verleden op.) De sympathie van Kim ligt bij de Gewone Gepiepelde, met de eenvoudige, soms wat hypocriete boodschap van het Klein Orkest. 'Is life that hard in a free country?' Bovenal betoogt Kim dat de menselijke maat uit het oog wordt verloren. Zelf heeft hij daar ook een handje van, maar het spiegeleinde maakt veel goed. Kim vindt in zijn uitgesponnen sadomasochisme een actiefilm-schwung. Fuck komedie. De visser lijdt aan Orpheusiaanse kwellingen. Niet (om)kijken in naam der Staat. 'Now smile, proudly.'

Witchhammer
'A woman's womb is the gateway to hell.' De sprankelende openingsscène van deze Tsjechoslowaakse klassieker bewijst wederom: een mooie vrouw zien, het heeft iets rustgevends. (Zoals alle naaktschilders – en naaktkleiers – vóór het christusjaar 0 al wisten.) In het serieuze heksen-genre betekent een goed stel ademende borsten echter iets héél anders. Omineuze trommels gaan de kijker voor, richting hel. Montalliou is er niks bij. Na een 'verdwenen' hostie ziet een stel Hugo de Groot-baarden zich genoodzaakt externe hulp in te roepen. Hun Verlichtingsdenken schiet in een laat-religieuze spagaat. Ze weten wel dat het niet klopt, maar wat moesten ze anders? ('We gaan een eeuw terug in de tijd zo.') Het lucide scenario laat elke scene heel galant uit de vorige volgen. Op de beste momenten benaderen de makers zelfs Bergman's The Magician, dat verwante thematiek behandelt. (Alleen dan zonder martelingen.) Ik peinsde ondertussen cultuurkritisch gestemd over individualisme versus gemeenschapsgevoel. Zijn mensen heden ten dage in de anonieme stad meer of minder verklikkerig? De angst voor het genot en de seksualiteit van De Vrouw blijft hoe dan ook bestaan. Witchhammer knoopt ratio en martelaarschap ineen. Scorsese zou tevreden zijn. 'Mijn veertigjarige ervaring vertelt me dat dit een origineel exemplaar is.'

Mute
Het nieuwe straight-to-Netflix droomproject van Duncan Jones (je weet wel Zowie Bowie) is in korte tijd ongenadig afgekraakt. Gelukkig kwam William Gibson als reddende engel verkondigen dat het een van zijn favoriete SF-films is dus oeh, controverse. Ik ga daar heel voorspelbaar tussenin zitten. Mute speelt zich af in een futuristisch Berlijn en [in Frank de Boer modus]: we hadden dit zo nodig! Ziet er namelijk piekfijn uit, flink geïnspireerd op Blade Runner (vliegende auto's, nog steeds?! Doe eens een goede trein.) maar wel met dat kille Duitse neon er door heen waarin je af en toe een Fassbinder knipoog kunt ontwaren. Jones had natuurlijk alles dicht kunnen metselen met muziek van pa maar houdt zich braaf in, alleen 'Moss Garden' en op een cruciaal moment echt heel mooi die Glass-versie van "Heroes" (is wel het hoogtepunt van de film trouwens).

Verhaal is verder so-so noir, verdwenen vriendin/revenge flick. Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen. De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken, jammer want wat wel opvallend was: totaal geen schietwapens. Laatste 15 minuten lijken even heel mooi naar een nieuwe film binnen de film te leiden, maar uiteindelijk wordt alles toch te netjes afgerond.

Lost & Found
Nachtelijk hipstergeouwehoer over liefde waarbij het net-niet-stel iets over zichzelf leert. Waarom die hastagdingen aan het begin als je er verder niks mee doet? Waarom is die gast zo irritant? Eefje De Vissers nummer is wel leuk.

The Lure
Een Poolse horrormusical, dapper en lekker en met maximaal effect uit een minimaal budget. Zeemeerminnen en elektropop in een nachclub. Wel charmant maar meer "interessant" dan goed.

Gelukkig kwam William Gibson

die leeft nog!?

:-)

Mute zal wel een serie zijn zeker?

ach ja, die telefilms, wel leuk dat ze in elk geval wat smaakvolle indiepop gevonden hebben dan. In plaats van ehh een cover uit het Duits van Blof, of zo.

The Disaster Artist
'I want what you have.' De postmoderne bejubeling van het slechte bereikt Hollywood. Rijkaard Tommy Wiseau wil acteur worden, maar dat valt nog niet mee, zonder talent, looks, taalvermogen of de neiging om naar goede raad te luisteren. ('What accent?') Schitteren zal de narcist niettemin. Tommy's tegeltjes in King Kong-taal blijken in deze brave biopic het leukst. ('Money not issue'). James Franco leeft zich uit in de hoofdrol, maar als regisseur durft hij niet voor waanzin te kiezen. (Aan de leiband van zijn geldschieters?). Ik hoopte even dat hij een dubbelrol speelde, want Tommy sluit vriendschap met een jonge knaap. De twee lijken op elkaar, en het blijkt dan ook James' broertje Dave! (Een van de meer geïnspireerde ideeën, en goedkoper dan splitscreens.) Na tal van mislukkingen besluit Wiseau een film te regisseren, wat uiteraard vermakelijke casting-scenes oplevert. (Dat wist Forman ook toen híj als Oostblokker naar de States trok). Steeds meer begon ik echter te twijfelen of Franco eal love voor Wiseau voelde, zoals Burton dat voor Ed Wood had. Zelf voelde ik de love niet. Zo blijft The Disaster Artist een teken van de Almacht van de Droomfabriek. Zelfs de flops, die zich in een gebroken spiegel naar jouw evenbeeld vormden, kunnen tot vermaak worden omgetoverd. Synecdoche, Hollywood. 'Do it like Shakespeare, but sexy.'

120 BPM
'Ik heb 160 T4 cellen over!' Sterk AIDS-drama, waarin weliswaar weinig nieuws gebeurt, maar het nieuwe dat er gebeurt, wérkt. Een zeer groot deel van deze Franse praatfilm speelt zich doodleuk af bij de vergaderingen van Act Up. Een felle dialectische club, bijna militant geleid. ('Niet discussiëren op de gang, klappen door middel van fingersnaps'). Zelfs de 'homofoob' Baudrillard krijgt ervan langs! We leven begin jaren negentig, met de eerste medicijnen op de markt. Hun werking beperkt zich tot bijwerkingen, dus smeken de slachtoffers om het vrijgeven van nieuwe testresultaten. Dat is echter buiten de farmaceutische maffia gerekend, daar helpt zelfs een Actie Tomaat niks aan. Het spektakel wordt begeleid door kekke disco-orgels en dromerige rave-piano's. Inderdaad, dit is een AIDS-film zonder opera! De cassettebandjes met Bronski Beat gaan rond (alsmede een Gameboy). Aan alles valt te merken dat de regisseur uit zelf doorleefde ervaringen kan putten. Cru gesteld was deze periode voor hem een tijd van saamhorigheid. Een overstijging van het heersende individualisme. Je zou er nog jaloers op worden. Maar dan volgt weer een van de vele scenes waar genot en pijn gruwelijk dicht bij elkaar liggen. Dat is precies de filmische kwaliteit van het virus... De saddest wank job in the world. 'We mogen elkaar niet, maar we zijn vrienden.'

Mute zal wel een serie zijn zeker?

Nee, gewoon een film van 2 uur.

Gibson leeft nog hoor, is een van de betere twitteraars en komt binnenkort weer met een boek.

LOst & Found was zeker zaterdag op tv? Dat trok ik binnen 15 seconden al niet.

Ja, elke woensdag een Nederlandse (tele)film, vooralsnog weinig om over naar huis te schrijven.

Ben ook bezig met Altered Carbon, zesde aflevering beginnen er steeds interessantere ideeën door al het geweld heen te schijnen.