Filmforum

Miracle Mile
'What's the hurry Harry?' Tachtig minuten zit arme Harry in de rats. Diep in de nacht vindt de Alleman zichzelf terug in een telefooncel, tegenover een eettentje. Zijn date heeft hij in de soep laten lopen, en nu staat er zelfs een nucleaire oorlog in de weg om het goed te maken! Miracle Mile serveert deze leipe onzin met zoveel smaak, dat het matige acteerwerk weinig uitmaakt. Dit is een echte eighties-film. Als in diep in de eighties, glimmende kleuren en onwaarschijnlijke kapsels-eighties. Het meisje lijkt op een Montessori-school juf. (Stoer en vrijzinnig tegelijk, maar achter de mat zit degelijkheid verborgen). De jongen draagt de bril van Mark Rutte. (En hij speelt trombone in een Dixieland-band). Ergens flitst een boekje langs... Gravity's Rainbow, niet toevallig ook een titel van Thomas Pynchon. De goofball en de juf vinden elkaar uiteraard toch nog. Tangerine Dream pingelt er van die train vibes bij, en inderdaad, de Risky Business ligt op hen te wachten. Een tijd lang lijkt de film zelfs voor real time te gaan, al wordt dat helaas losgelaten. Het komische gehalte slijt ook, Carpenter voor een kinderfeestje verandert in Godardeske chaos. Onevenwichtig uit de bocht gevlogen in een boodschappenwagentje. Een soort New Radicals-moraal voor de apocalyps: je krijgt wat je geeft. 'I've got a Blaupunkt that's never been used.'

The Square
'I want to express an opinion that isn't just consensus.' Nou, dat wordt lastig, want met The Square heeft Ostlund weer een slim kriebelende film gemaakt. Eigenlijk valt arthouse als pseudo-genre uiteen in zoetjes en ziekers, en Ostlund bevindt zich stevig in de laatste categorie, daar waar we grootheden als Haneke en Von Trier aantreffen. Hij houdt zijn vinger dit keer aan de dure polshorloges van de linkse polico's. De arty lui met hun uilenbrillen, toefjeshaar en mannelijke knotjes. Op zich een onderwerp dat nogal makkelijk te dissen valt. ('Art speak' alleen al...) en zeker tijdens het narcistisch lange eerste uur voelt The Square toch wat gestileerder en flauwer dan we van Ostlund gewend zijn. Verwende kinderen en hun volwassen spelletjes. Bovendien blaast hij iets op dat eigenlijk allang opgeblazen was. (Hoe heette die Italiaan die zijn eigen poep verkocht?) Net wanneer ik denk dat het dus allemaal wat nuffig wordt, komt Ostlund alsnog met die rake klappen, waar wij (als goed volk) met een zekere linkse wellust op zitten te wachten. Fok jezelf op als een Tourette. Ostlund verbindt zijn museumdirecteur met de zelfkant. 'We komen voor ons Recht op! In een Tesla!' De automaton wordt uit zijn automaat-auto gesleept. Recht richting ongemak, met een grote O. Of eigenlijk, de O van Oehoehoe! Een scene voor de eeuwigheid. 'Help me.'

zo'n rare film, Miracle Mile, echt een jaren '80 VHS-cultfilm. Zou het weer eens moeten zien want ik herinner me alleen nog vlagen van en algeheel gevoel van beklemmend absurdisme naast die bizarre eindscène natuurlijk.

ik vraag me af of ik diep van binnen een christelijk conservatief ben, als ik vind dat die film op het dak had moeten eindigen. Dicht bij het Licht van God, en de Atoombom.

anyway, een fijne mislukking, die film. :-)

Manzoni, trouwens.

Buying The Band
Als je een suffe kantoorbaan hebt en je wilt wat meer rock 'n' roll in je leven. Kijk deze film. Zelfs als je het geld hebt om het te kopen is het gedoemd een trieste vertoning te worden. Dat merkt Jan de vastgoedhandelaar ook. Spin̈al Tap is nooit ver weg, maar ook Dicky Curtis geeft acte de présence.

かもめ食堂
Japanners in Helsinki met een restaurant = peak arthouse. De Japanse Sachi is een restaurant begonnen in Finland waar nooit iemand komt eten. Totdat een blije jongen met Japan-kennis binnenstapt en heel langzaam de rest volgt, waaronder een paar typische Finse figuren (maar ook weer niet te Fins). Ondertussen is Sachi een landgenote tegengekomen die wel graag wil helpen waarna de personages in een mooi ritme blijven verschijnen. Kamome Diner wordt nooit echt dramatisch, er gaat niets mis, soms plaatst men een licht pessimistische observatie en dat is het. Eigenlijk een lichtvoetige fantasie die prettig wegkijkt (en met weer een paar goed in beeld gebrachte kooktips.)

ah die gaan op de lijst allebei. (Kaurismaki en de Japanse vibe, ze zijn toch al verwant. In zijn recente film beginnen Finnen een sushi-restaurant, inclusief bijpassende kledij)

Pulse
'I can sort of see... the future.' Ieder nieuw communicatiemedium roept angst op. Zo dachten mensen vroeger geesten op foto's te ontwaren. (Of, nog radicaler, dat hun eigen 'geest' gevangen werd.) Telepathisch filmmaker Kiyoshi Kurosawa geeft een ISDN-draai aan dit fenomeen. De meester van de voorafschaduwing piekt vroeg, met een verbluffende scene waarin een dode 'hangt'. De kijker voelt dit al aan de ritselende gordijnen, en tóch komt het nog als een shock. (Freud would love it. Iets wéten kan ook spanning oproepen.) Niettemin behoort Pulse op horror-gebied zeker niet tot Kurosawa's beste werk. Daarvoor zijn de snelle (personage)switches wat onhandig getimed. (En flippen de acteurs in hun computerangst al te Japans hysterisch, niveau X-files). Veel beter werkt de film als cult-nostalgie. Mediatheken vol NEC en Sharp pc's. De geluiden van het inbellen en andere glitchy audiofucks. (Een soort 'son de memoire'). Of wat te denken van de werkplek van een drietal personages. Een Intratuin. Kurosawa is altijd 'on the leven' met planten. Het niveau stijgt met name wanneer de film een contemplatie op eenzaamheid wordt. Een vroege internetkritiek. De atomisering van de moderne samenleving, concreet gemaakt in de geest. Je moet het kunnen. Net als die voorafschaduwing van 9/11, als toepasselijk 2001-einde. 'Ghosts and people are the same.'

I Don't Feel at Home in This World Anymore
'Massage room, clear!' Location apps geven filmscenaristen tegenwoordig letterlijk richting. Dit is na de The Square al de tweede film die het plot laat voortdrijven via zo'n McGuffin. Hier wordt de laptop van een arme verpleegster gejat. Zij schakelt echter wel de politie in, maar die doen uiteraard niks. Die apps bestaan met een reden... De vrouw beleeft haar eigen Falling Down-moment, en neemt het heft al sorry-zeggend in eigen handen. Zo switcht de film binnen een half uur van indie schmindie naar bizarre genrefuck. Een melange van bruut geweld, Solondz-achtige komedie, en een restje mumblecore-melancholie. De antidepressiva van de vrouw zijn immers ook verdwenen. In haar queeste wordt Melanie Lynskey bijgestaan door Elijah Wood. Hij zal vast nog altijd spijt hebben van die Ene Film, maar is op dreef als Zen-metal-kerel, rocking Saxon-shirts. Het tweetal wordt onder meer tegengewerkt door een Fagineske schurk die op Mark E. Smith in zijn laatste fase lijkt. Het moge duidelijk zijn, de chaos is postmodern compleet. Zo'n twintig minuten voor tijd dacht ik het zowaar te snappen. Dit moest de handtekening van Jeremy Saulnier (van Green Room en Blue Ruin) dragen. Helaas, de aftiteling vermeldt ene Macon Blair, maar guess what... Hij acteerde in precies die twee films. Uitzinnig en vaak vermakelijk. 'Actually I need the power cord.'

Kamome Diner is denk ik wel een thuiswedstrijd, ik vind er nog wel wat dingen van maar dat kan tot later wachten. :)
Zijn er wat betreft K. Kurosawa nog aanraders?

jazeker

Cure (1997) (doodeng)
Charisma (2000) (bizar)

En 'Tokyo Sonata' (2008) (ook doodeng)

jep true. begint ijzersterk :-)

Re: deze Japanse pointers: who is your dealer?

Het hart van Hadiah Tromp
Tja, ik had geen hoge verwachtingen dus dit zooitje random gebeurtenissen bijeengehouden door een flinterdunne romance met ska/reggae en een snufje prog rock viel mee noch tegen.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Ook hier een hoog huh,-wat-nou-weer?-gehalte, deze review op Letterboxd zet het prachtig en vermorzelend op een rijtje.

Mijn dealers zijn enkele oude, vertrouwde torrenboeren. Als "de industrie" ooit k4r4g4rg4 platlegt ben ik het haasje.

Btw, een ekte ekte filmposter hoor, van Tokyo Sonata:

https://ipfs.io/ipfs/QmWmtjxtxXGcSe5aRkZpwMHC25cuJV3pCbHMb1cMxVQFxC/tokyo_sonata_ver2.jpg

Dat is inderdaad een ekte-ekte filmposter zeg. En dat 3 Billboards krijg ik vanaf het eerste moment bad vibes van.

minimal art 4 the win.

Tromp las ik toch als iets anders, en het leek me plots een reuze-intrigerende reality-soap-satire

Paterson
Jim Jarmusch. Toch na Ghost Dog echt een veel betere filmer dan er voor. Dit is ook weer een fraai staaltje "dingen gebeuren" cinema. Extra aas: Adam Driver, hier in huis sinds Star Wars liefdevol omschreven als "de mooiste lelijke man", waar de titelrol voor gemaakt lijkt te zijn. Hup, de nieuwe patroonheilige van alle underachievers. Dat van dat schrift zag ik meteen aankomen, maar dat maakt uiteindelijk niet zoveel uit voor de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs, hij haalt er zelfs even een Japanner bij om redding te brengen (die me en passant afleidde met een paar Japanse observaties die me al een tijd bezighouden). Anyway, een mooie ode aan het vieze, maar eigenlijk wel mooie, Amerika.

"de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs"

True dat

The Breaking Point
''Everybody in town is squeezing me for money.' Een man met zóveel gel in zijn gitzwarte haar, dat de koffiemachine erin weerspiegelt? We moeten in een klassieke noir zijn beland! The Breaking Point doet To Have and To Have Not van Heminway nog eens over, nota bene nog in de glorietijd van de film noir. Een handig voordeel aan het genre: ondanks de legendarische titel herinner ik me weinig specifieks van die eerste adaptatie. Anders geformuleerd, de ingrediënten zijn altijd hetzelfde. The Breaking Point vermaakt dus met scheepsladingen innuendo's en een femme fatale die een eitje kan breken. Niettemin glinstert hier ook een meer weemoedige specialiteit van Michael Curtiz. 'Cappie' John Garfield heeft plain troubles, maar juist zijn plain wife Phyllis Thaxter geeft de film iets extra's mee. Een tragisch verlangen. ('I can think about you any time and get excited.') Gelijke delen onderdrukte lust en twijfel. Ik verwachtte het eigenlijk niet bij macho Hemingway, maar het portret van de wanhopige housewife ontroert. Ook het medeleven met de 'allochtoon' voelt oprecht. Berooide visser Garfield heeft een Afro-Puerto Ricaanse matroos (Juano Hernanedz) die hij als gelijke behandelt. Donker gestemd gaat de scheepsmaat een hartverscheurend einde tegemoet. En hij niet alleen. Het laatste shot. Bittere eenzaamheid on the waterfront.

Summer 1993
'Hoeveel oma's heb je, 37?' Vuurwerk, verwondering en het verdriet van een kind. Het Catalaanse meisje Frida moet bij oom en tante gaan wonen, nu haar ouders zijn overleden. Het is voor haar een dubbele shock, want van wereldstad Barcelona belandt ze op het platteland, waar ze het gras hoort groeien. (En een kip een ei eet.) Frida internaliseert het verdriet, zoals haar naamgenoot Frida Vogels dat ook zo indringend kan. Wij kijken voorzichtig over de frêle rug mee met de 'pauvreta'. De wasem op de winkelruit bij de slager, de poppen die een warm kusje krijgen, van zulke nog mínder dan micro-details moet de film het hebben. Een uur lang gaat dat goed, geholpen door de omgeving en het licht van een Camping Gaz-lampje. Soms dreigt het echter al té intiem te worden, alsof iedere huiselijke scene door een willekeurige andere vervangen had kunnen worden. De potentiële externe prikkel is wel degelijk aanwezig.. De moeder van Frida stierf aan niet zomaar een ziekte. En zou Frida...? De paniek van de dorpsmoeders wanneer ze een wondje heeft. Zo komen twee van mijn favoriete filmonderwerpen bij elkaar. Het kind en dé nineties-disease. Het scenario kiest haast bewust voor saaiheid, tot de kijker landerig wordt. Ergens toch wel dapper. Op de voeten van je nieuwe vader opgroeien. De liefde van een kind. 'Ik ga morgen wel, het is nu te donker.'

Kedi
Mooie stad, aardige mensen en teh kittenz. Winnende combinatie natuurlijk die tot een aantal fijne observaties leiden over indivividuele katten maar ook in het algemeen (de hond die itt de kat niet van het bestaan van God weet :) Typische wezens toch die katten, lijken het beste in de mens naar boven te halen. En blijkbaar zijn er zoveel exemplaren dat ze het niet eens over Tombili aka Chill Cat hoefden te hebben.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film: katten zijn liev, mensen die katten liev vinden zijn best vaak ook wel liev. Mooi decor, goede beelden. En that's it. Dat vond ik wel verfrissend eigenlijk.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

Toch is dat waarschijnlijker moeilijker dan het lijkt om precies zo'n evenwicht te raken.

Dat laatste is wel waar. Eerste ook natuurlijk, maar da's wel makkelijk scoren, met je godwin ;)

Cat emotions = real emotions. :)

https://www.youtube.com/watch?v=ey15j00yJWw

Niiice :)

Aargh, krijg het meteen niet uit mijn kop!

met je godwin

Sorry, ik zat nog in mediterrane modus, in dat gebied geldt de Wet van Godwin overigens niet. :)

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

oh gebeurde genoeg op Letterboxd uiteraard.

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt? (Volgens mij zijn er trws wel een paar grafitti's "per ongeluk" in gekomen) Of zelfs dat het idee dat er ook lieve Turken, moslims zelfs, niet strookt met de eigen Weltanschauung?

Twee anti Erdo tags zitten er echt super opvallend "per ongeluk" in, viel me ook op. Prima trouwens.

Ik vond het gebruik van dit nummer ook wel apart "mijn vriend de ezel" …

En de clip is geschoten in Maastricht …

https://www.youtube.com/watch?v=7jTbMOzRRVQ

Hij praat in de introbabbel wel (zij het fuckin snel, versta er verder weinig van) ook over honden en katten die matties zijn though, zoals het stapeltje in de clip …

:D

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt?

ik wil Vido niet outen, maar ik meen dat hij een 5 gaf ;-) (en vast niet om Erdo-redenen)

Was er ff doorheen geskimd maar vooral mensen die gewoon niet zo met katten zijn. Dat kan, gelukkig niet die knee-jerk business die altijd opduikt in Turkse zaken. :)

The Net
'Waarom lach je?' Chagrijnige visserstandjes, onder leiding van Kim Ki-Duk. The Net is uiteraard een visnet, Kim excelleert ten slotte in duistere sprookjes vol vishaken op ongehoorde plaatsen. Maar zien we daar een portret van de Grote Leider(s)? Dat verandert de zaak totalitair. Ik houd de laatste erg van politieke 'satires', en Kim doet aardig mee met zijn El Ciudadano Norte Koreano. Na wat slapstick rond een motorboot, is het komisch gehalte overigens wel meteen op! Een Noord-Koreaanse visser belandt aan de verkeerde kant van de vislijn. Zijn zuiderburen vertrouwen de primitieve Wildeman voor geen cent. De angst voor Noord-Koreaanse supersoldaten, zit er diep in. Al snel lijkt The Net meer op Vestdijks Pastorale 1943, dan het intro ooit deed vermoeden. Eindeloos herhaalde oneindige verhoringen (schrijf je hele verleden op.) De sympathie van Kim ligt bij de Gewone Gepiepelde, met de eenvoudige, soms wat hypocriete boodschap van het Klein Orkest. 'Is life that hard in a free country?' Bovenal betoogt Kim dat de menselijke maat uit het oog wordt verloren. Zelf heeft hij daar ook een handje van, maar het spiegeleinde maakt veel goed. Kim vindt in zijn uitgesponnen sadomasochisme een actiefilm-schwung. Fuck komedie. De visser lijdt aan Orpheusiaanse kwellingen. Niet (om)kijken in naam der Staat. 'Now smile, proudly.'

Witchhammer
'A woman's womb is the gateway to hell.' De sprankelende openingsscène van deze Tsjechoslowaakse klassieker bewijst wederom: een mooie vrouw zien, het heeft iets rustgevends. (Zoals alle naaktschilders – en naaktkleiers – vóór het christusjaar 0 al wisten.) In het serieuze heksen-genre betekent een goed stel ademende borsten echter iets héél anders. Omineuze trommels gaan de kijker voor, richting hel. Montalliou is er niks bij. Na een 'verdwenen' hostie ziet een stel Hugo de Groot-baarden zich genoodzaakt externe hulp in te roepen. Hun Verlichtingsdenken schiet in een laat-religieuze spagaat. Ze weten wel dat het niet klopt, maar wat moesten ze anders? ('We gaan een eeuw terug in de tijd zo.') Het lucide scenario laat elke scene heel galant uit de vorige volgen. Op de beste momenten benaderen de makers zelfs Bergman's The Magician, dat verwante thematiek behandelt. (Alleen dan zonder martelingen.) Ik peinsde ondertussen cultuurkritisch gestemd over individualisme versus gemeenschapsgevoel. Zijn mensen heden ten dage in de anonieme stad meer of minder verklikkerig? De angst voor het genot en de seksualiteit van De Vrouw blijft hoe dan ook bestaan. Witchhammer knoopt ratio en martelaarschap ineen. Scorsese zou tevreden zijn. 'Mijn veertigjarige ervaring vertelt me dat dit een origineel exemplaar is.'

Mute
Het nieuwe straight-to-Netflix droomproject van Duncan Jones (je weet wel Zowie Bowie) is in korte tijd ongenadig afgekraakt. Gelukkig kwam William Gibson als reddende engel verkondigen dat het een van zijn favoriete SF-films is dus oeh, controverse. Ik ga daar heel voorspelbaar tussenin zitten. Mute speelt zich af in een futuristisch Berlijn en [in Frank de Boer modus]: we hadden dit zo nodig! Ziet er namelijk piekfijn uit, flink geïnspireerd op Blade Runner (vliegende auto's, nog steeds?! Doe eens een goede trein.) maar wel met dat kille Duitse neon er door heen waarin je af en toe een Fassbinder knipoog kunt ontwaren. Jones had natuurlijk alles dicht kunnen metselen met muziek van pa maar houdt zich braaf in, alleen 'Moss Garden' en op een cruciaal moment echt heel mooi die Glass-versie van "Heroes" (is wel het hoogtepunt van de film trouwens).

Verhaal is verder so-so noir, verdwenen vriendin/revenge flick. Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen. De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken, jammer want wat wel opvallend was: totaal geen schietwapens. Laatste 15 minuten lijken even heel mooi naar een nieuwe film binnen de film te leiden, maar uiteindelijk wordt alles toch te netjes afgerond.

Lost & Found
Nachtelijk hipstergeouwehoer over liefde waarbij het net-niet-stel iets over zichzelf leert. Waarom die hastagdingen aan het begin als je er verder niks mee doet? Waarom is die gast zo irritant? Eefje De Vissers nummer is wel leuk.

The Lure
Een Poolse horrormusical, dapper en lekker en met maximaal effect uit een minimaal budget. Zeemeerminnen en elektropop in een nachclub. Wel charmant maar meer "interessant" dan goed.

Gelukkig kwam William Gibson

die leeft nog!?

:-)

Mute zal wel een serie zijn zeker?

ach ja, die telefilms, wel leuk dat ze in elk geval wat smaakvolle indiepop gevonden hebben dan. In plaats van ehh een cover uit het Duits van Blof, of zo.

The Disaster Artist
'I want what you have.' De postmoderne bejubeling van het slechte bereikt Hollywood. Rijkaard Tommy Wiseau wil acteur worden, maar dat valt nog niet mee, zonder talent, looks, taalvermogen of de neiging om naar goede raad te luisteren. ('What accent?') Schitteren zal de narcist niettemin. Tommy's tegeltjes in King Kong-taal blijken in deze brave biopic het leukst. ('Money not issue'). James Franco leeft zich uit in de hoofdrol, maar als regisseur durft hij niet voor waanzin te kiezen. (Aan de leiband van zijn geldschieters?). Ik hoopte even dat hij een dubbelrol speelde, want Tommy sluit vriendschap met een jonge knaap. De twee lijken op elkaar, en het blijkt dan ook James' broertje Dave! (Een van de meer geïnspireerde ideeën, en goedkoper dan splitscreens.) Na tal van mislukkingen besluit Wiseau een film te regisseren, wat uiteraard vermakelijke casting-scenes oplevert. (Dat wist Forman ook toen híj als Oostblokker naar de States trok). Steeds meer begon ik echter te twijfelen of Franco eal love voor Wiseau voelde, zoals Burton dat voor Ed Wood had. Zelf voelde ik de love niet. Zo blijft The Disaster Artist een teken van de Almacht van de Droomfabriek. Zelfs de flops, die zich in een gebroken spiegel naar jouw evenbeeld vormden, kunnen tot vermaak worden omgetoverd. Synecdoche, Hollywood. 'Do it like Shakespeare, but sexy.'

120 BPM
'Ik heb 160 T4 cellen over!' Sterk AIDS-drama, waarin weliswaar weinig nieuws gebeurt, maar het nieuwe dat er gebeurt, wérkt. Een zeer groot deel van deze Franse praatfilm speelt zich doodleuk af bij de vergaderingen van Act Up. Een felle dialectische club, bijna militant geleid. ('Niet discussiëren op de gang, klappen door middel van fingersnaps'). Zelfs de 'homofoob' Baudrillard krijgt ervan langs! We leven begin jaren negentig, met de eerste medicijnen op de markt. Hun werking beperkt zich tot bijwerkingen, dus smeken de slachtoffers om het vrijgeven van nieuwe testresultaten. Dat is echter buiten de farmaceutische maffia gerekend, daar helpt zelfs een Actie Tomaat niks aan. Het spektakel wordt begeleid door kekke disco-orgels en dromerige rave-piano's. Inderdaad, dit is een AIDS-film zonder opera! De cassettebandjes met Bronski Beat gaan rond (alsmede een Gameboy). Aan alles valt te merken dat de regisseur uit zelf doorleefde ervaringen kan putten. Cru gesteld was deze periode voor hem een tijd van saamhorigheid. Een overstijging van het heersende individualisme. Je zou er nog jaloers op worden. Maar dan volgt weer een van de vele scenes waar genot en pijn gruwelijk dicht bij elkaar liggen. Dat is precies de filmische kwaliteit van het virus... De saddest wank job in the world. 'We mogen elkaar niet, maar we zijn vrienden.'

Mute zal wel een serie zijn zeker?

Nee, gewoon een film van 2 uur.

Gibson leeft nog hoor, is een van de betere twitteraars en komt binnenkort weer met een boek.

LOst & Found was zeker zaterdag op tv? Dat trok ik binnen 15 seconden al niet.

Ja, elke woensdag een Nederlandse (tele)film, vooralsnog weinig om over naar huis te schrijven.

Ben ook bezig met Altered Carbon, zesde aflevering beginnen er steeds interessantere ideeën door al het geweld heen te schijnen.

Altered Carbon kon ik dan weer niet doorheen komen (ondanks super toffe drugsscène) maar misschien toch maar doorzetten. Ik verwacht de hele tijd dat Dolph Lundgren door een muur stapt en met een te grote mitrailleur begint te knallen...en dan zo'n slechte one-liner "size does matter, baby!"

Nee, gewoon een film van 2 uur.

ah perfect, gaat op de lijst, met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn (a la die neonoir met Kris Kristofferson)

Ja, ik hoor van alle kanten dat de laatste afleveringen het best zijn, dat lijkt te kloppen. Het feit dat ik niet al lang klaar ben zegt wel iets denk ik.

Er zitten wel goeie ideeën in (beetje in de hoek van Blade Runner en Advantageous) maar het wordt wat overstemd door het exorbitante geweld.

met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn

heheh....nu goed inleggen tegen de kritische consensus in en over 10 jaar oogsten. "Zoals ik al destijds zei..."

Je weet het niet, hangt altijd een beetje van de technologie af, beetje geluk met zo'n 2001 iPad en je bent achteraf een ziener.

Valerie a týden divů
Martijns Zomergasten keuzefilm. ;)
Ja, ja, lekker 1970 dwarsfluitjes en softfocus losgaan op de jonge meisjes, dat Jireš er mee wegkwam in Tsjecho-Slowakije. Maar net, officiële kritiek vond de film maar "te arty" en eiste meer films voor "de socialistische persoon". Te arty is het gelukkig ook, hop vol op de droomlogica met vampieren, reli-gekkies, middeleeuwse taferelen, lesbische seks en incest. Wel lekker luchtig gebracht dankzij de troef Jaroslava Schallerová (echt 13 jaar oud, hoe is het mogelijk?) die met een guitige nieuwsgierigheid als een Alice/Kate Bush hybride overal langs laveert. Mooie film, uit een toch simpelere, waarschijnlijk onschuldigere, tijd.

Weer eens herbekijken ja. Ook Broadcast lore …

ahh the Week of Wonders!

Zou het nog op tv mogen bij de VPRO. wie weet, wie weet.

Geweldige film. Complete platenlabels hebben hun esthetiek zowat aan die film te danken.

https://starbase.nfa.cz/images/3859b.jpg

:-)

Endless Waltz
'Ik heb drie dagen niet geslapen, ik zocht naar een sound.' In die claustrofobische Japanse Ozu-kamertjes gebeuren héél vreemde dingen. Endless Waltz begint met een mokerslag. Terwijl een overbekend Amerikaans harmonicadeuntje klinkt, dommelt een kind vredig in een stapelbed. Haar moeder daarentegen... Het contrast tussen het gedoemde Amerikaanse optimisme, en het snoeiharde, maar ergens toch tedere Japanse cynisme. Wow. Zo'n intro tekent een film met ballen. Het merendeel gaat over de vader annex echtgenoot van het tweetal. 'A mythical jazzman from the seventies'. (Net Pynchon!) Kaoru Abe was een echte Japanse Free Jazz toeteraar, die in die goeie dissonante traditie in free drugs en free love geloofde. Hij ging Aylend door het leven, off stage en on stage. Endless Waltz doet niet moeilijk over improv. De staaltjes podiumkunst zijn bepaald bruut. Zonder handen of in schoolboy-uniform, de instabiele Abe draait de knoppen flink open. Thuis mept hij zijn fraaie vrouw. (Zo wulps knap dat de overdadige seks me ergerde.) Als seventies-tijdsbeeld faalt de film dan ook volkomen, in een jazzclub staat doodleuk een nineties-tag. Als bitter relatiedrama, daarentegen. De echtgenote probeert méér dan te herinneren, ze probeert samen te zijn. Modiano memories meet Pharaoh. 'Dit is geen herinnering, het is nog steeds gaande.'

Brigsby Bear
'He's daring and caring, and oh so much more!' Voor iedereen die ooit wegzwijmelde bij Teddy Ruxspin, of eender welke jeugdserie – kortom voor iedereen dus! – vormt deze vrolijk-gekleurde en gestemde distopie een warpzone. Wat als je wordt opgesloten in die staat van Kind-zijn? Het hoofdpersonage van de film lijkt op Napoleon Dynamite, komt ook uit de mormonenstaat Utah, en is minstens zo onhandig. Hij heeft echter wel een goed excuus. Vanaf zijn babytijd heeft hij met zijn 'older, kinda boring people' Ted en April ondergronds geleefd. De wereld is vergiftigd, zeggen zij. De jongen kan in zijn Room enkel Brigsby Bear kijken, een serie waarin de evil Suncatcher verdacht veel op zijn vader lijkt. Deze geniale setup wordt verbeeld via het knutselwerk van Gondry en de humor van Aoyade. Jammer genoeg lukt het de makers na de platonische plot-twist niet om ware psychologische diepgang te vinden. Misschien gaat het al mis wanneer onze held niet eens zelf de stap richting uitgang zet. De film voelt door zijn oenigheid eendimensionaal, al is dat natuurlijk precies het punt. Hij gelooft in Brigsby Bear, en meer niet. De lessen van zijn vader blijken zo wrang-christelijk, tot en met het Hegeliaanse einde. Zelfopheffing, door de negatie van de negatie. En de moeder, die krijgt uiteraard de schuld. 'Just try to focus on your tragic past now.'

Mute, tja. Direct na afloop dacht ik nét niet maar ik neig een paar dagen later toch naar bijna helemaal niet... Het ziet er idd geweldig uit en ook de knipogen, homages, referenties en schijnbare serendipiteiten zijn op zich aardig maar het verhaal zelf is far too flimsy.

Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen.

De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken

Heheh, Rudd wíl er ook helemaal niet zijn :)

Pas later kwam ik erachter aan wie hij me natuurlijk deed denken, the original All-American Etterbak:

http://i64.tinypic.com/4k7o07.png

深夜食堂
Opvallend hoeveel Japanse films en series gebaseerd zijn op stripverhalen, ook wanneer je het echt niet verwacht. Op Netflix kun je de ingetogen serie Midnight Diner vinden over een nachtrestaurant in Shinjuku (de intro met een glijdende camera door nachtelijk Tokyo is een meesterwerk op zich). De eenmanszaak wordt gerund door de stoïcijnse kok met de bijnaam Master (Kaoru Kobayashi met bijbehorend litteken over het oog) die maar een gerecht op het menu heeft maar altijd in is voor verzoekjes (een mooi excuus voor leerzame beelden in de keuken.) De serie kijk je lekker weg met afleveringen van rond de 20 minuten en dan is de vraag of een film van 2 uur niet van een totaal andere orde is. Het knappe is dat de makers op een of andere manier de basisgegevens precies weten te gebruiken voor een film met twee verhalen die geweldig zijn. De eerste meer gericht op Master die tijdelijk een (supercharmant) hulpje in dienst neemt en het tweede, een micro-arthousefilm, wat wel eens een definitief document kan gaan worden over de periode tussen tsunami en Olympische Spelen 2020. Prachtig gefilmd (duh) met een heel eigen intimiteit.

^ah een favoriet van mijn zusje, althans de serie, zal 'r de film eens tippen. Zij is ook die echte manga-lezer nog.

Menschen am Sonntag
'Ein film ohne schauspieler.' Hoewel de filmgeschiedenis met de real deal begint (daar is de trein!), voelt Menschen am Sonntag als cinema verité avant la lettre. In die tijd noemde men het koppen kijken nNew Objectivity. Een team van stars to be trok door Berlijn om de Gewone Mens te filmen. Siodmak regisseerde – samen met Edward G. Ulmer – en Billy Wilder schreef het scenario, dus heel real was het allemaal niet. De film draagt echter vooral het stempel van cinematograaf Eugen Schüfftan. Het is zijn spel met licht dat schittert, op straat en strand. We volgen een groepje jongelui, waaronder mijn favoriet, een medewerkster van de platenzaak Electrola. Uiteraard tooit men zich met gleufhoeden en Gatsby-mutsjes, het Berlijn van 1929 lijkt bepaald zorgeloos. Wel ligt er veel troep op straat, en zie je opvallend weinig honden. Aan de opkomst van de nazi's lijkt nog niemand te denken. Ook de prille cinema verite toont nu eenmaal liever plezier, terwijl je tegenwoordig mensen slechts met verifieerbare ellende kunt vermaken.) De vibes zijn hier nog die van Coney Island. In de sardonische relatiehumor meende ik Wilder al te herkennen. Een beetje oeh la la is het altijd bij hem. Pick-up moves en een opwindbare pick-up aan Berlin Beach en dan... Zachte dwang. Nog net geen Le Dejeuner sur l'Herbe. Kinder, wer pumpt mir mal ein Mark?'

Clash
'Ik wil niet gered worden door de Amerikanen.' Twee kwaden strijden tijdens een zogenaamde lente. WF Hermans en andere Freudiaanse denkers noemden 'schizofrenie' ooit de ziekte van onze tijd; en voor Egypte geldt dat zeker. De Moslimbroeders en het leger clashen, iets dat neerkomt op de keuze tussen shariastaat en politiestaat. Ik denk dat ik voor optie twee zou gaan, maar voor de lange termijn kan ik de winnaar wel voorspellen. Naties vergaan, maar geloven, die blijven bestaan. Clash toont het geheel via een deel. Een groot volk wordt begraven in de zwarte tombe van een M.E.-bus. Qua claustrofobische intensiteit doet dat vaak denken aan die Israëlische tankfilm. Clash is echter veel meeslepender en waanzinniger. Revolutie voer je met een vergiet op de kop. De dialogen zijn helaas wel wat toneelstukkerig, en soms al te symbolisch in de kleine ruimte. Tegelijkertijd heeft die simpliciteit iets verleidelijks. Een Amerikaanse remake lijkt heel goed mogelijk, de setup is zo 'galant' dat een andere aanleiding makkelijk te verzinnen moet zijn. Clash piekt tijdens een bijzonder indrukwekkende scene. Een delirische woede maakt zich van de demonstranten meester, en een oudtestamentische stenenregen daalt op de arme buspassagiers neder. Een verscheurd land gevangen in tien minuten lawaai. We don't believe in odds, we believe in God.'