Filmforum

Dat is inderdaad een ekte-ekte filmposter zeg. En dat 3 Billboards krijg ik vanaf het eerste moment bad vibes van.

minimal art 4 the win.

Tromp las ik toch als iets anders, en het leek me plots een reuze-intrigerende reality-soap-satire

Paterson
Jim Jarmusch. Toch na Ghost Dog echt een veel betere filmer dan er voor. Dit is ook weer een fraai staaltje "dingen gebeuren" cinema. Extra aas: Adam Driver, hier in huis sinds Star Wars liefdevol omschreven als "de mooiste lelijke man", waar de titelrol voor gemaakt lijkt te zijn. Hup, de nieuwe patroonheilige van alle underachievers. Dat van dat schrift zag ik meteen aankomen, maar dat maakt uiteindelijk niet zoveel uit voor de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs, hij haalt er zelfs even een Japanner bij om redding te brengen (die me en passant afleidde met een paar Japanse observaties die me al een tijd bezighouden). Anyway, een mooie ode aan het vieze, maar eigenlijk wel mooie, Amerika.

"de meest Aziatische der Amerikaanse regisseurs"

True dat

The Breaking Point
''Everybody in town is squeezing me for money.' Een man met zóveel gel in zijn gitzwarte haar, dat de koffiemachine erin weerspiegelt? We moeten in een klassieke noir zijn beland! The Breaking Point doet To Have and To Have Not van Heminway nog eens over, nota bene nog in de glorietijd van de film noir. Een handig voordeel aan het genre: ondanks de legendarische titel herinner ik me weinig specifieks van die eerste adaptatie. Anders geformuleerd, de ingrediënten zijn altijd hetzelfde. The Breaking Point vermaakt dus met scheepsladingen innuendo's en een femme fatale die een eitje kan breken. Niettemin glinstert hier ook een meer weemoedige specialiteit van Michael Curtiz. 'Cappie' John Garfield heeft plain troubles, maar juist zijn plain wife Phyllis Thaxter geeft de film iets extra's mee. Een tragisch verlangen. ('I can think about you any time and get excited.') Gelijke delen onderdrukte lust en twijfel. Ik verwachtte het eigenlijk niet bij macho Hemingway, maar het portret van de wanhopige housewife ontroert. Ook het medeleven met de 'allochtoon' voelt oprecht. Berooide visser Garfield heeft een Afro-Puerto Ricaanse matroos (Juano Hernanedz) die hij als gelijke behandelt. Donker gestemd gaat de scheepsmaat een hartverscheurend einde tegemoet. En hij niet alleen. Het laatste shot. Bittere eenzaamheid on the waterfront.

Summer 1993
'Hoeveel oma's heb je, 37?' Vuurwerk, verwondering en het verdriet van een kind. Het Catalaanse meisje Frida moet bij oom en tante gaan wonen, nu haar ouders zijn overleden. Het is voor haar een dubbele shock, want van wereldstad Barcelona belandt ze op het platteland, waar ze het gras hoort groeien. (En een kip een ei eet.) Frida internaliseert het verdriet, zoals haar naamgenoot Frida Vogels dat ook zo indringend kan. Wij kijken voorzichtig over de frêle rug mee met de 'pauvreta'. De wasem op de winkelruit bij de slager, de poppen die een warm kusje krijgen, van zulke nog mínder dan micro-details moet de film het hebben. Een uur lang gaat dat goed, geholpen door de omgeving en het licht van een Camping Gaz-lampje. Soms dreigt het echter al té intiem te worden, alsof iedere huiselijke scene door een willekeurige andere vervangen had kunnen worden. De potentiële externe prikkel is wel degelijk aanwezig.. De moeder van Frida stierf aan niet zomaar een ziekte. En zou Frida...? De paniek van de dorpsmoeders wanneer ze een wondje heeft. Zo komen twee van mijn favoriete filmonderwerpen bij elkaar. Het kind en dé nineties-disease. Het scenario kiest haast bewust voor saaiheid, tot de kijker landerig wordt. Ergens toch wel dapper. Op de voeten van je nieuwe vader opgroeien. De liefde van een kind. 'Ik ga morgen wel, het is nu te donker.'

Kedi
Mooie stad, aardige mensen en teh kittenz. Winnende combinatie natuurlijk die tot een aantal fijne observaties leiden over indivividuele katten maar ook in het algemeen (de hond die itt de kat niet van het bestaan van God weet :) Typische wezens toch die katten, lijken het beste in de mens naar boven te halen. En blijkbaar zijn er zoveel exemplaren dat ze het niet eens over Tombili aka Chill Cat hoefden te hebben.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film: katten zijn liev, mensen die katten liev vinden zijn best vaak ook wel liev. Mooi decor, goede beelden. En that's it. Dat vond ik wel verfrissend eigenlijk.

Wel fijn aan Kedi is ook dat je geen ~mening~ hoeft te hebben over de film

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

Toch is dat waarschijnlijker moeilijker dan het lijkt om precies zo'n evenwicht te raken.

Dat laatste is wel waar. Eerste ook natuurlijk, maar da's wel makkelijk scoren, met je godwin ;)

Cat emotions = real emotions. :)

https://www.youtube.com/watch?v=ey15j00yJWw

Niiice :)

Aargh, krijg het meteen niet uit mijn kop!

met je godwin

Sorry, ik zat nog in mediterrane modus, in dat gebied geldt de Wet van Godwin overigens niet. :)

Nou ja, je bent ook wel een ontzettende Hitler als je over deze film gaat zeuren. :)

oh gebeurde genoeg op Letterboxd uiteraard.

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt? (Volgens mij zijn er trws wel een paar grafitti's "per ongeluk" in gekomen) Of zelfs dat het idee dat er ook lieve Turken, moslims zelfs, niet strookt met de eigen Weltanschauung?

Twee anti Erdo tags zitten er echt super opvallend "per ongeluk" in, viel me ook op. Prima trouwens.

Ik vond het gebruik van dit nummer ook wel apart "mijn vriend de ezel" …

En de clip is geschoten in Maastricht …

https://www.youtube.com/watch?v=7jTbMOzRRVQ

Hij praat in de introbabbel wel (zij het fuckin snel, versta er verder weinig van) ook over honden en katten die matties zijn though, zoals het stapeltje in de clip …

:D

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt?

ik wil Vido niet outen, maar ik meen dat hij een 5 gaf ;-) (en vast niet om Erdo-redenen)

Was er ff doorheen geskimd maar vooral mensen die gewoon niet zo met katten zijn. Dat kan, gelukkig niet die knee-jerk business die altijd opduikt in Turkse zaken. :)

The Net
'Waarom lach je?' Chagrijnige visserstandjes, onder leiding van Kim Ki-Duk. The Net is uiteraard een visnet, Kim excelleert ten slotte in duistere sprookjes vol vishaken op ongehoorde plaatsen. Maar zien we daar een portret van de Grote Leider(s)? Dat verandert de zaak totalitair. Ik houd de laatste erg van politieke 'satires', en Kim doet aardig mee met zijn El Ciudadano Norte Koreano. Na wat slapstick rond een motorboot, is het komisch gehalte overigens wel meteen op! Een Noord-Koreaanse visser belandt aan de verkeerde kant van de vislijn. Zijn zuiderburen vertrouwen de primitieve Wildeman voor geen cent. De angst voor Noord-Koreaanse supersoldaten, zit er diep in. Al snel lijkt The Net meer op Vestdijks Pastorale 1943, dan het intro ooit deed vermoeden. Eindeloos herhaalde oneindige verhoringen (schrijf je hele verleden op.) De sympathie van Kim ligt bij de Gewone Gepiepelde, met de eenvoudige, soms wat hypocriete boodschap van het Klein Orkest. 'Is life that hard in a free country?' Bovenal betoogt Kim dat de menselijke maat uit het oog wordt verloren. Zelf heeft hij daar ook een handje van, maar het spiegeleinde maakt veel goed. Kim vindt in zijn uitgesponnen sadomasochisme een actiefilm-schwung. Fuck komedie. De visser lijdt aan Orpheusiaanse kwellingen. Niet (om)kijken in naam der Staat. 'Now smile, proudly.'

Witchhammer
'A woman's womb is the gateway to hell.' De sprankelende openingsscène van deze Tsjechoslowaakse klassieker bewijst wederom: een mooie vrouw zien, het heeft iets rustgevends. (Zoals alle naaktschilders – en naaktkleiers – vóór het christusjaar 0 al wisten.) In het serieuze heksen-genre betekent een goed stel ademende borsten echter iets héél anders. Omineuze trommels gaan de kijker voor, richting hel. Montalliou is er niks bij. Na een 'verdwenen' hostie ziet een stel Hugo de Groot-baarden zich genoodzaakt externe hulp in te roepen. Hun Verlichtingsdenken schiet in een laat-religieuze spagaat. Ze weten wel dat het niet klopt, maar wat moesten ze anders? ('We gaan een eeuw terug in de tijd zo.') Het lucide scenario laat elke scene heel galant uit de vorige volgen. Op de beste momenten benaderen de makers zelfs Bergman's The Magician, dat verwante thematiek behandelt. (Alleen dan zonder martelingen.) Ik peinsde ondertussen cultuurkritisch gestemd over individualisme versus gemeenschapsgevoel. Zijn mensen heden ten dage in de anonieme stad meer of minder verklikkerig? De angst voor het genot en de seksualiteit van De Vrouw blijft hoe dan ook bestaan. Witchhammer knoopt ratio en martelaarschap ineen. Scorsese zou tevreden zijn. 'Mijn veertigjarige ervaring vertelt me dat dit een origineel exemplaar is.'

Mute
Het nieuwe straight-to-Netflix droomproject van Duncan Jones (je weet wel Zowie Bowie) is in korte tijd ongenadig afgekraakt. Gelukkig kwam William Gibson als reddende engel verkondigen dat het een van zijn favoriete SF-films is dus oeh, controverse. Ik ga daar heel voorspelbaar tussenin zitten. Mute speelt zich af in een futuristisch Berlijn en [in Frank de Boer modus]: we hadden dit zo nodig! Ziet er namelijk piekfijn uit, flink geïnspireerd op Blade Runner (vliegende auto's, nog steeds?! Doe eens een goede trein.) maar wel met dat kille Duitse neon er door heen waarin je af en toe een Fassbinder knipoog kunt ontwaren. Jones had natuurlijk alles dicht kunnen metselen met muziek van pa maar houdt zich braaf in, alleen 'Moss Garden' en op een cruciaal moment echt heel mooi die Glass-versie van "Heroes" (is wel het hoogtepunt van de film trouwens).

Verhaal is verder so-so noir, verdwenen vriendin/revenge flick. Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen. De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken, jammer want wat wel opvallend was: totaal geen schietwapens. Laatste 15 minuten lijken even heel mooi naar een nieuwe film binnen de film te leiden, maar uiteindelijk wordt alles toch te netjes afgerond.

Lost & Found
Nachtelijk hipstergeouwehoer over liefde waarbij het net-niet-stel iets over zichzelf leert. Waarom die hastagdingen aan het begin als je er verder niks mee doet? Waarom is die gast zo irritant? Eefje De Vissers nummer is wel leuk.

The Lure
Een Poolse horrormusical, dapper en lekker en met maximaal effect uit een minimaal budget. Zeemeerminnen en elektropop in een nachclub. Wel charmant maar meer "interessant" dan goed.

Gelukkig kwam William Gibson

die leeft nog!?

:-)

Mute zal wel een serie zijn zeker?

ach ja, die telefilms, wel leuk dat ze in elk geval wat smaakvolle indiepop gevonden hebben dan. In plaats van ehh een cover uit het Duits van Blof, of zo.

The Disaster Artist
'I want what you have.' De postmoderne bejubeling van het slechte bereikt Hollywood. Rijkaard Tommy Wiseau wil acteur worden, maar dat valt nog niet mee, zonder talent, looks, taalvermogen of de neiging om naar goede raad te luisteren. ('What accent?') Schitteren zal de narcist niettemin. Tommy's tegeltjes in King Kong-taal blijken in deze brave biopic het leukst. ('Money not issue'). James Franco leeft zich uit in de hoofdrol, maar als regisseur durft hij niet voor waanzin te kiezen. (Aan de leiband van zijn geldschieters?). Ik hoopte even dat hij een dubbelrol speelde, want Tommy sluit vriendschap met een jonge knaap. De twee lijken op elkaar, en het blijkt dan ook James' broertje Dave! (Een van de meer geïnspireerde ideeën, en goedkoper dan splitscreens.) Na tal van mislukkingen besluit Wiseau een film te regisseren, wat uiteraard vermakelijke casting-scenes oplevert. (Dat wist Forman ook toen híj als Oostblokker naar de States trok). Steeds meer begon ik echter te twijfelen of Franco eal love voor Wiseau voelde, zoals Burton dat voor Ed Wood had. Zelf voelde ik de love niet. Zo blijft The Disaster Artist een teken van de Almacht van de Droomfabriek. Zelfs de flops, die zich in een gebroken spiegel naar jouw evenbeeld vormden, kunnen tot vermaak worden omgetoverd. Synecdoche, Hollywood. 'Do it like Shakespeare, but sexy.'

120 BPM
'Ik heb 160 T4 cellen over!' Sterk AIDS-drama, waarin weliswaar weinig nieuws gebeurt, maar het nieuwe dat er gebeurt, wérkt. Een zeer groot deel van deze Franse praatfilm speelt zich doodleuk af bij de vergaderingen van Act Up. Een felle dialectische club, bijna militant geleid. ('Niet discussiëren op de gang, klappen door middel van fingersnaps'). Zelfs de 'homofoob' Baudrillard krijgt ervan langs! We leven begin jaren negentig, met de eerste medicijnen op de markt. Hun werking beperkt zich tot bijwerkingen, dus smeken de slachtoffers om het vrijgeven van nieuwe testresultaten. Dat is echter buiten de farmaceutische maffia gerekend, daar helpt zelfs een Actie Tomaat niks aan. Het spektakel wordt begeleid door kekke disco-orgels en dromerige rave-piano's. Inderdaad, dit is een AIDS-film zonder opera! De cassettebandjes met Bronski Beat gaan rond (alsmede een Gameboy). Aan alles valt te merken dat de regisseur uit zelf doorleefde ervaringen kan putten. Cru gesteld was deze periode voor hem een tijd van saamhorigheid. Een overstijging van het heersende individualisme. Je zou er nog jaloers op worden. Maar dan volgt weer een van de vele scenes waar genot en pijn gruwelijk dicht bij elkaar liggen. Dat is precies de filmische kwaliteit van het virus... De saddest wank job in the world. 'We mogen elkaar niet, maar we zijn vrienden.'

Mute zal wel een serie zijn zeker?

Nee, gewoon een film van 2 uur.

Gibson leeft nog hoor, is een van de betere twitteraars en komt binnenkort weer met een boek.

LOst & Found was zeker zaterdag op tv? Dat trok ik binnen 15 seconden al niet.

Ja, elke woensdag een Nederlandse (tele)film, vooralsnog weinig om over naar huis te schrijven.

Ben ook bezig met Altered Carbon, zesde aflevering beginnen er steeds interessantere ideeën door al het geweld heen te schijnen.

Altered Carbon kon ik dan weer niet doorheen komen (ondanks super toffe drugsscène) maar misschien toch maar doorzetten. Ik verwacht de hele tijd dat Dolph Lundgren door een muur stapt en met een te grote mitrailleur begint te knallen...en dan zo'n slechte one-liner "size does matter, baby!"

Nee, gewoon een film van 2 uur.

ah perfect, gaat op de lijst, met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn (a la die neonoir met Kris Kristofferson)

Ja, ik hoor van alle kanten dat de laatste afleveringen het best zijn, dat lijkt te kloppen. Het feit dat ik niet al lang klaar ben zegt wel iets denk ik.

Er zitten wel goeie ideeën in (beetje in de hoek van Blade Runner en Advantageous) maar het wordt wat overstemd door het exorbitante geweld.

met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn

heheh....nu goed inleggen tegen de kritische consensus in en over 10 jaar oogsten. "Zoals ik al destijds zei..."

Je weet het niet, hangt altijd een beetje van de technologie af, beetje geluk met zo'n 2001 iPad en je bent achteraf een ziener.

Valerie a týden divů
Martijns Zomergasten keuzefilm. ;)
Ja, ja, lekker 1970 dwarsfluitjes en softfocus losgaan op de jonge meisjes, dat Jireš er mee wegkwam in Tsjecho-Slowakije. Maar net, officiële kritiek vond de film maar "te arty" en eiste meer films voor "de socialistische persoon". Te arty is het gelukkig ook, hop vol op de droomlogica met vampieren, reli-gekkies, middeleeuwse taferelen, lesbische seks en incest. Wel lekker luchtig gebracht dankzij de troef Jaroslava Schallerová (echt 13 jaar oud, hoe is het mogelijk?) die met een guitige nieuwsgierigheid als een Alice/Kate Bush hybride overal langs laveert. Mooie film, uit een toch simpelere, waarschijnlijk onschuldigere, tijd.

Weer eens herbekijken ja. Ook Broadcast lore …

ahh the Week of Wonders!

Zou het nog op tv mogen bij de VPRO. wie weet, wie weet.

Geweldige film. Complete platenlabels hebben hun esthetiek zowat aan die film te danken.

https://starbase.nfa.cz/images/3859b.jpg

:-)

Endless Waltz
'Ik heb drie dagen niet geslapen, ik zocht naar een sound.' In die claustrofobische Japanse Ozu-kamertjes gebeuren héél vreemde dingen. Endless Waltz begint met een mokerslag. Terwijl een overbekend Amerikaans harmonicadeuntje klinkt, dommelt een kind vredig in een stapelbed. Haar moeder daarentegen... Het contrast tussen het gedoemde Amerikaanse optimisme, en het snoeiharde, maar ergens toch tedere Japanse cynisme. Wow. Zo'n intro tekent een film met ballen. Het merendeel gaat over de vader annex echtgenoot van het tweetal. 'A mythical jazzman from the seventies'. (Net Pynchon!) Kaoru Abe was een echte Japanse Free Jazz toeteraar, die in die goeie dissonante traditie in free drugs en free love geloofde. Hij ging Aylend door het leven, off stage en on stage. Endless Waltz doet niet moeilijk over improv. De staaltjes podiumkunst zijn bepaald bruut. Zonder handen of in schoolboy-uniform, de instabiele Abe draait de knoppen flink open. Thuis mept hij zijn fraaie vrouw. (Zo wulps knap dat de overdadige seks me ergerde.) Als seventies-tijdsbeeld faalt de film dan ook volkomen, in een jazzclub staat doodleuk een nineties-tag. Als bitter relatiedrama, daarentegen. De echtgenote probeert méér dan te herinneren, ze probeert samen te zijn. Modiano memories meet Pharaoh. 'Dit is geen herinnering, het is nog steeds gaande.'

Brigsby Bear
'He's daring and caring, and oh so much more!' Voor iedereen die ooit wegzwijmelde bij Teddy Ruxspin, of eender welke jeugdserie – kortom voor iedereen dus! – vormt deze vrolijk-gekleurde en gestemde distopie een warpzone. Wat als je wordt opgesloten in die staat van Kind-zijn? Het hoofdpersonage van de film lijkt op Napoleon Dynamite, komt ook uit de mormonenstaat Utah, en is minstens zo onhandig. Hij heeft echter wel een goed excuus. Vanaf zijn babytijd heeft hij met zijn 'older, kinda boring people' Ted en April ondergronds geleefd. De wereld is vergiftigd, zeggen zij. De jongen kan in zijn Room enkel Brigsby Bear kijken, een serie waarin de evil Suncatcher verdacht veel op zijn vader lijkt. Deze geniale setup wordt verbeeld via het knutselwerk van Gondry en de humor van Aoyade. Jammer genoeg lukt het de makers na de platonische plot-twist niet om ware psychologische diepgang te vinden. Misschien gaat het al mis wanneer onze held niet eens zelf de stap richting uitgang zet. De film voelt door zijn oenigheid eendimensionaal, al is dat natuurlijk precies het punt. Hij gelooft in Brigsby Bear, en meer niet. De lessen van zijn vader blijken zo wrang-christelijk, tot en met het Hegeliaanse einde. Zelfopheffing, door de negatie van de negatie. En de moeder, die krijgt uiteraard de schuld. 'Just try to focus on your tragic past now.'

Mute, tja. Direct na afloop dacht ik nét niet maar ik neig een paar dagen later toch naar bijna helemaal niet... Het ziet er idd geweldig uit en ook de knipogen, homages, referenties en schijnbare serendipiteiten zijn op zich aardig maar het verhaal zelf is far too flimsy.

Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen.

De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken

Heheh, Rudd wíl er ook helemaal niet zijn :)

Pas later kwam ik erachter aan wie hij me natuurlijk deed denken, the original All-American Etterbak:

http://i64.tinypic.com/4k7o07.png

深夜食堂
Opvallend hoeveel Japanse films en series gebaseerd zijn op stripverhalen, ook wanneer je het echt niet verwacht. Op Netflix kun je de ingetogen serie Midnight Diner vinden over een nachtrestaurant in Shinjuku (de intro met een glijdende camera door nachtelijk Tokyo is een meesterwerk op zich). De eenmanszaak wordt gerund door de stoïcijnse kok met de bijnaam Master (Kaoru Kobayashi met bijbehorend litteken over het oog) die maar een gerecht op het menu heeft maar altijd in is voor verzoekjes (een mooi excuus voor leerzame beelden in de keuken.) De serie kijk je lekker weg met afleveringen van rond de 20 minuten en dan is de vraag of een film van 2 uur niet van een totaal andere orde is. Het knappe is dat de makers op een of andere manier de basisgegevens precies weten te gebruiken voor een film met twee verhalen die geweldig zijn. De eerste meer gericht op Master die tijdelijk een (supercharmant) hulpje in dienst neemt en het tweede, een micro-arthousefilm, wat wel eens een definitief document kan gaan worden over de periode tussen tsunami en Olympische Spelen 2020. Prachtig gefilmd (duh) met een heel eigen intimiteit.

^ah een favoriet van mijn zusje, althans de serie, zal 'r de film eens tippen. Zij is ook die echte manga-lezer nog.

Menschen am Sonntag
'Ein film ohne schauspieler.' Hoewel de filmgeschiedenis met de real deal begint (daar is de trein!), voelt Menschen am Sonntag als cinema verité avant la lettre. In die tijd noemde men het koppen kijken nNew Objectivity. Een team van stars to be trok door Berlijn om de Gewone Mens te filmen. Siodmak regisseerde – samen met Edward G. Ulmer – en Billy Wilder schreef het scenario, dus heel real was het allemaal niet. De film draagt echter vooral het stempel van cinematograaf Eugen Schüfftan. Het is zijn spel met licht dat schittert, op straat en strand. We volgen een groepje jongelui, waaronder mijn favoriet, een medewerkster van de platenzaak Electrola. Uiteraard tooit men zich met gleufhoeden en Gatsby-mutsjes, het Berlijn van 1929 lijkt bepaald zorgeloos. Wel ligt er veel troep op straat, en zie je opvallend weinig honden. Aan de opkomst van de nazi's lijkt nog niemand te denken. Ook de prille cinema verite toont nu eenmaal liever plezier, terwijl je tegenwoordig mensen slechts met verifieerbare ellende kunt vermaken.) De vibes zijn hier nog die van Coney Island. In de sardonische relatiehumor meende ik Wilder al te herkennen. Een beetje oeh la la is het altijd bij hem. Pick-up moves en een opwindbare pick-up aan Berlin Beach en dan... Zachte dwang. Nog net geen Le Dejeuner sur l'Herbe. Kinder, wer pumpt mir mal ein Mark?'

Clash
'Ik wil niet gered worden door de Amerikanen.' Twee kwaden strijden tijdens een zogenaamde lente. WF Hermans en andere Freudiaanse denkers noemden 'schizofrenie' ooit de ziekte van onze tijd; en voor Egypte geldt dat zeker. De Moslimbroeders en het leger clashen, iets dat neerkomt op de keuze tussen shariastaat en politiestaat. Ik denk dat ik voor optie twee zou gaan, maar voor de lange termijn kan ik de winnaar wel voorspellen. Naties vergaan, maar geloven, die blijven bestaan. Clash toont het geheel via een deel. Een groot volk wordt begraven in de zwarte tombe van een M.E.-bus. Qua claustrofobische intensiteit doet dat vaak denken aan die Israëlische tankfilm. Clash is echter veel meeslepender en waanzinniger. Revolutie voer je met een vergiet op de kop. De dialogen zijn helaas wel wat toneelstukkerig, en soms al te symbolisch in de kleine ruimte. Tegelijkertijd heeft die simpliciteit iets verleidelijks. Een Amerikaanse remake lijkt heel goed mogelijk, de setup is zo 'galant' dat een andere aanleiding makkelijk te verzinnen moet zijn. Clash piekt tijdens een bijzonder indrukwekkende scene. Een delirische woede maakt zich van de demonstranten meester, en een oudtestamentische stenenregen daalt op de arme buspassagiers neder. Een verscheurd land gevangen in tien minuten lawaai. We don't believe in odds, we believe in God.'

ah een favoriet van mijn zusje, althans de serie, zal 'r de film eens tippen. Zij is ook die echte manga-lezer nog.

Cool. Er is ook nog een vervolgfilm. :) Die andere vermakelijk eetserie op Netflix, Samurai Gourmet, is ook gebaseeerd op een manga (geen film, nog ;)

Il Sorpasso
'Je gebruikt de minutenhand nooit.' Blaas een partijtje feestjesjazz mee, lekker met losse handen. Il Sorpasso begint als Antonioni in een vrolijke bui. De apocalyptisch uitgestorven straten van Rome worden opgeschrikt door scheurende banden. De grootste roeptoeter blijkt de held van deze film. Hij palmt met veel panache een verlegen studentje in. Henry Fool en zijn bleke kompaan vertrekken voor een wanderfilm by car. Mijn favoriete genre. 'Senza programa'. Op de Ferrragosto feestdag blijkt het vinden van sigaretten geen sinecure. Honderden kilometers lang spatten de kleuren er daarom vanaf (en dat in zwart-wit.) Een auto-lp-speler begeleidt de queeste van het tweetal. Af en toe last de brave Trintignant een rustpuntje op voice-over in. Een goed voorbeeld hoe zoiets wél kan werken, want hij praat werkelijk tegen zichzelf, en niet tegen ons. De tijd verglijdt intussen met typische vakantieproblemen. Vastlopen in toiletten, discussies over Ruimterecht. (Voor mij de ware titel van de film.). Bijna onvermijdelijk loopt het scenario – net als de arme student – vast in herkenbare besluiteloosheid. Maar ach. Een Italiaans pareltje heeft die vaste elementen nodig. Het grote landhuis, in verval. Een strand met een bijna treurigstemmende hoeveelheid mooie meisjes, en het einde als Einde. (Do the Twist, in katholieke style.) 'Ik stonk 3 dagen naar mottenballen.'

Bokeh
'If it were aliens, where are the ships?' Anderhalf uur durend reclamespotje voor IJsland. (En voor Suzuki, de enige auto die mensen tijdens L'Eclis blijkbaar stationair draaiend houden.) Een stel vindt zich níet metaforisch helemaal alleen terug, aan het eind van de wereld. ('Hoe komen we van dit eiland af?') Van de niet al te beste acteurs wordt niet veel verlangd; behalve vroeg opstaan dan, gok ik, hoe krijg je Reykjavik anders helemaal leeg? Knisperende Bjork-harpjes en Bonobo-steeldrums begeleiden hun verwarring. 'Try your mother again.' Het Arische hipster-koppel leeft zich een tijdje uit met de bekende consumentenfantasietjes. Helemaal los in de supermarkt – night of the living nothing – maar zelfs dat gaat mis. Geen wonder dat het chagrijn toeslaat. Ware ik de filmmakers geweest, dan had ik op zijn avantgardistisch atonaal twéé voice-overs ingelast. Die van de jongen, en die van het meisje, en dat ze elkaar dan continu in gedachten tegenspraken. Nu blijft het lang wachten op de wending. Het laatste restje leven, buiten henzelf. Een inte-eruptie van de implosie. Meteen wordt het, voor even, spannend en filosofisch. Daarna verzandt de film toch weer in fotografische wazigheid. Bokeh factor 10. Minstens drie eindes worden voorbij gescheurd. Ik plukte aan de baard, en at nog maar een bokehpootje. 'I sat in my own home and was alone.'

Honderden kilometers lang spatten de kleuren er daarom vanaf (en dat in zwart-wit.)

Instant klassieker deze opmerking. :) Maar inderdaad een pareltje.

:-)

een van de leukste films van 'dit jaar' tot nu toe voor mij.

die kerel toetert dus de hele tijd met een Tour de France-toeter (althans dat is mijn associatie)

en dan later komen ze - o zaligheid - ook nog een wielrenner tegen.

'niks voor mij, wielrennen' zegt de macho. Die dikke dijen, dat fuckt met mijn estheticiteitsgevoel. Doe mij maar biljart.'

haha, oh ja, die ging hij nog even sarren toch? (nou ja, dat deed hij bij iedereen eigenlijk)

precies. overigens geen dijen maar kuiten! (past ook beter, bij het Italiaantje dat parmantig op zijn pootjes wil staan)

迷宮物語
Een verzameling van drie korte animé uit 1987. Door de beperkte tijdsduur van de verhalen dachten de makers duidelijk "fuck verhaal, we gaan voor intensiteit!" Het resultaat is animatie-technisch briljant, het beste-van-het-beste en vrijwel niet gedateerd. Het mooiste werd voor het laatst bewaard wanneer Katsuhiro Ôtomo (Akira) een zeer hedendaagse thema aansnijdt van doorgeslagen robotisering in een heerlijke Apocalypse Now hommage. Vreemd genoeg komt Neo Tokyo helemaal niet terug in de verhalen (misschien heel indirect in het tweede over een doorgedraaide racer.)

A Quiet Passion
'You have a life, I have a routine.' Emily Dickinson seinde ons morse codes vanuit haar ziel. Gedachten en gedachtestreepjes zo fragiel, dat je ze het best kunt horen met de stem van je innerlijk. Ze valt tussen twee tijden. Enerzijds personifieert ze nog de oude vorm van vrouwelijke Kunstbeleving, het kluizenaarschap voor God. Nonnelijke en maagdelijke dames los van de wereld. Emily daarentegen, nochtans even opgesloten in haar eigen cocon, hunkert juist naar aards succes. Regisseur Terence Davies heeft dus lijdend goud in handen. Hij doet hier echter helemaal niets mee. A Quiet Passion begint al als moeizame period piece, wordt snel vervelender, om bloedirritant te eindigen. Slechts op de muzikale momenten wanneer Emily en familie in de werkelijke wereld naar het theater gaan, vindt Davies iets van zijn oude klasse terug. Een groot deel van de film wordt opmerkelijk genoeg gevuld met Whit Stillman-achtige 'banter' ('we were just trying to be ironic'). Emily Dickinson als stille sidekick in haar eigen film... Later gaan de personages bestudeerd in versregels praten. Ik moest heel hard door-denken voordat ik de film zag, die ik wenste te zien. Iets met een huismeisje dat uit wereldvreemde verlegenheid voor een familie werkt. Haar eigen. Had Jane Campion maar geregisseerd! 'You are alone in your rebellion, miss Dickinson.'

The Ascent
'Je zult je geweten moeten verontrusten.' Susan Sontag had overal verstand van. Ook van cinema uiteraard. Ze noemde The Ascent een van haar favoriete oorlogsfilms, al zal ze het jolige woord 'favoriet' vast niet gebruikt hebben voor deze bak ellende. De partizanen banjeren door eindeloze sneeuwvlaktes, terwijl Schnittke's orkestrale overtonen begeleiding bieden Dit alles wordt strak gekaderd in raak zwart-wit, met een hallucinante hoeveelheid bomen. Het gevoel voor minimalistische Sovjet-esthetica zit ook bij Larisa Shepitko ingebakken. Het zijn echter niet eens de fraaie beelden, maar de kleine Idi i Smotri-details die de film maken. De soldaten zijn door hun voedselvoorraad heen, dus vermalen ze ieder één lepeltje granen. Oorlogsellende met elke moeizame slikbeweging. (Geen wonder dat een van de hoofdpersonages last krijgt van een 'kriebelhoestje'). Hij en een kompaan worden erop uit gestuurd, om in de vallei een stukje vlees te vinden. Volgend detail van een goede oorlogsfilm: ze babbelen onderweg Fulleriaans over meisjes. Iedere droom zal in het dorp echter snel vergaan. Even zingt de soundtrack een 'het leven gaat door'-rustpuntje, en dan begint het sadistische Duitsers-feestje. Dat is ietsje gewoner, minder eenzaam, meer Christus. De overwonnen kruisweg van de Partizaan. 'Moet dit dan het einde zijn?'

Annihilation
De vorige van Alex Garland, ex_machina, was samen met Her verreweg het beste wat sciencefiction tot nu toe deze eeuw heeft geboden. Dus toch wel hoge verwachtingen voor zijn tweede. Toen ik een jaar geleden iets hoorde over het verhaal had ik lichte twijfels en, nou, nou, nadat de film in Europa direct op Netflix is gedumpt, is dat ongeveer het gevoel wat uiteindelijk bij mij overheerst. En dat terwijl er veel moois is. Het beste, zonder twijfel: de soundtrack. Mooi Crosby Stills and Nash als themaatje en dan nemen Geoff Barrow en Ben Salisbury het heft goed in handen voor een echt futuristische soundtrack. Eigenlijk veel vervreemdender dan de special effects. Oh ja, daar over gesproken, de digitale variant soms toch wel mwoah (beetje chillout-video's circa 1993), de ekte-ekte sculpturen vaak mooi. Wel leuk dat het een women-on-a-mission-film is al had de onderlinge dynamiek ondanks een speelduur van 2 uur toch wat dieper gemogen (dump dat militair-industrieel shitplex nog gewoon eens!) Garland lijkt lange tijd in de voetsporen van Ballard en Tarkovsky te gaan treden, maar die generatie was gewoon veel dieper, niks aan te doen. Er worden teveel genrekruiden in de soep gegooid waardoor er een vreemde instabiliteit ontstaat en alles uiteindelijk wat lichtjes aanvoelt. Prima escapisme dat weer niet ontsnapt aan enkele genreconventies (wetenschappers als hoofdpersonen: hier komt een uitleg, maar wacht ik heb ook een hypothese hoor) zonder nieuwe paden te verkennen (dat wat je toch wilt dat SF doet.)

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

La Deuxieme Souffle
'Niemand is onvervangbaar.' Ha, een heuse moralistische intiteling. Zo ken ik de Fransen niet. Door wie zou Melville hiertoe gedwongen zijn? Toch niet door de uitgever Galimard (fout in de oorlog, in tegenstelling tot de verzetsheld achter de camera...) JP begint zijn degelijke noir met een gevangenis-ontsnapping, zo grijs en stil dat het wel abstracte kunst lijkt. Buiten de gevangenis wordt de film al snel 'correcter'. Amerikaanse gleufhoeden en cynische cops. Le plus grand hommage. De kunst is dan je kop erbij houden, of in elk geval boven les épaules. Er zijn zoveel personages dat de intiteling beter een personage-bijsluiter had gegeven. Mijn favoriet onder de wrede mannen wordt gespeeld door Michel Constantin. De wandelende kapstok runt een café. Grote naam Lino Ventura leidt de dans. Hij wil nog één keer scoren, voor ie 'met pensioen gaat'. Continu dreigt het gevaar van The Wire-achtige rip deals. (Het criminele motto is dat van de wielrenner: eerst het bordje van de ander leeg eten). Typisch Melville zijn de huiselijke scenes, ook een gangster in hiding verdient zijn wijntje, en een tandenborstel. 'Pas mal'. Het hoogtepunt vindt toch buiten plaats. Vanaf een berg plegen de 'men in black' hun heist. Bijna melancholisch staren ze later de opgeofferde auto na. Een signaal voor wat komen gaat. Les mains vides. 'Gu doit mourir.'

Polytechnique
'Ik heb besloten de feministen, die mijn leven tot een hel maakten, naar de hemel te sturen.' Voor de studie buig ik me over Christopher Lasch, een wat vergeten Freudiaan die met 'de Cultuur van het Narcisme' de bestseller-lijsten haalde, mopperend op het individualisme, de implosie van Gezin en Huwelijk, ondertussen feministen sarrend. (Want ja, in Freudiaanse theorie dreigt de 'castrerende' moeder altijd de schuld te krijgen.) Geen idee of Lasch zich ooit in de Canadese discussies heeft gemengd, maar hun eerste school shooting had 'm geïnteresseerd. Jaar: 1989, locatie: Quebec, dader: een zoon van een vrouwenhatende vader en een single mother (die 'de vaderrol' dus moest overnemen). Polytechnique is een van Villeneuve's vroege zwart-wit werken. Inktzwart bloed blijft enger dan de dood zelve! Na een stevige binnenkomer zet Villeneuve het Van Santiaans op een dwalen door het pand. In de marge zien we de problemen van de vrouw in een mannenwereld. (Mooi moeten zijn voor je sollicitatie en dan nog op je vrouw-zijn worden aangevallen...) Lang blijft de film zenuwachtig goed, dankzij vele, door de geluidsbarrière knallende schoten, en akelige stiltes. Richting einde, mist de film een fraaie, melancholische afslag. Fuck de school shooting, terug naar de family connection. Het zou zo laschiaans zijn geweest. 'Je suis fatiguee d'avoir peur.'

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

Dat vraag ik me af. Ik heb het idee dat hij als filmer uiteindelijk meer brengt dan als schrijver (de geslaagde filmende schrijver). Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken. Kan me voorstellen dat bijvoorbeeld mijn dochters redelijk onder indruk zouden kunnen zijn van Annihilation.

Lasch, dat boek van hem wilde ik jarenlang lezen, nooit van gekomen.

Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken.

mooi omschreven.

wat betreft Garland, wie weet, mijn opmerking kwam vooral voort uit verbazing nu ik - nu pas - ontdekte dat ie The Beach heeft geschreven. Als boek.

Lasch, ja ach, er is wel een leuke paper uit te peuren (en dat gaat ook gebeuren). Maar ik denk dat Sennett en Bauman zinnigere dingen hebben weten te melden over consumptiemaatschappij etc. Bij Lasch heb je vaag het gevoel dat áls Baudet zijn eigen narcisme zou onderkennen, hij zomaar met Lasch weg kon lopen. (En Lasch krijgt dan ook een hoofdstuk toebedeeld, in Baudets bundel 'Conservatieve vooruitgang'.)

Niet eens meer in nieuwdruk leverbaar dat Cultuur van het Narcisme, dat zegt ook wat, en het past bij een bestseller. Plotselinge, onverwachte giga-sales in eigen tijd, en dan rap weer vergeten.