Filmforum

Ik dacht nog braaf The Last Emperor te gaan kijken op de Belg. Spreken ze Engels!!!! Meteen uitgezet.

Wordt hier toch weer The Man Who Wasn't There niet genoemd. Vind ik eigenlijk beter dan Fargo en Big Lebowski. (Pas op voor de dvd-versie in kleur!)

het einde van The Man Who Wasn't There, te verwarrend, far out man :)
(wel in de Coens top nou 6 ofzo)

Tuya's Marriage
Lieve film. Minder authentiek dan 't (voor de leek) lijkt.. Ik dacht wow de regisseur heeft heel Chinees Mongolie afgezocht naar het aller-allermooiste meisje. Maar blijkt gewoon een of andere steractrice te zijn uit Daolin. Vandaar ook dat in de film geen Mongools wordt gesproken.
Maar goed dat las ik ook allemaal maar achteraf, gedurende de film dondert 't niet. De setting is die van Cave of the Yellow Dog.. Nomaden enzo. Maar hier is wel sprake van een gescript verhaaltje, wat toch een stuk leuker is. Tuya's man is mank, zijzelf kan het werk niet aan.. En er moet dus getrouwd worden.. Al snel staan als in de Odyssee de aanbidders voor de deur. Maar dat geeft vooral een hoop problemen.
Film bereikt zijn melancholische hoogtepunt na een uur, als de belangrijkste spelers met paard en al in een vrachtwagen zitten. Half uurtje daarna is minder noodzakelijk.

Atonement
Boek niet gelezen, maar kreeg wel het gevoel dat de film netjes alle dubbele lagen en dingen om over te peinzen erin liet. 3 fasen uit een leven dat om 1 fout draait, gemaakt uit jeugdige jaloezie. Eerste fase speelt zich af op zo'n typisch Engels landgoed (de cameraman vermaakt zich met zonlicht, heel veel (bijna te) mooie shots. Fase 2 is heeft de mooiste scene, een zeer uitgebreide scene waarin 3 soldaten over het strand bij Duinkerken wandelen (waar een reuzenrad staat!?!) Magnifiek, maar nadat de scene om is, geloof ik 't ook wel met de film. Eigenlijk wordt het meisje/de vrouw waar de film om draait per fase irritanter..

2 Days In Paris
Zou die titel nou een grap zijn m.b.t die Paris Hilton video. Julie Delpy was al eerder in Parijs, zoals iedere filmfreak weet, Adam Goldberg geloof ik niet, maar die zat dan weer wel ook in Linklater-films. Nu kibbelen ze samen wat af. De meeste grappen zijn flauw en het personage van Delpy is een hysterica. Desalniettemin een onderhoudend niemendalletje.
In de categorie absurde hobby-deformatie.. Er zit een scene in op een Franse markt (met halve varkens en kalventongen) en daar zit een sample in van Merry Pierce. Een marktkoopman roept wat in de verte. Exact hetzelfde (ook qua stem). Dat terwijl deze film 5 jaar na het desbetreffende liedje komt. Hmmm. Misschien klinken alle oude krakerige Franse marktkoopmannetjes hetzelfde.

The Man Who Wasn’t There - toch wel in de top 3 van de Coens, met Barton Fink op 2. Maar die stand schijnt na No Country For Old Men wel eens te kunnen gaan veranderen.

In een ver, ver verleden maakte Olaf ons attent op Oh! Soo-jung (Sang-soo Hong, 2000), een Koreaanse film met de nog onhandigere Engelse titel Virgin Stripped Bare By Her Bachelors. Helaas is Olafs beschrijving verloren gegaan, maar deze filmtip bleek meer dan de moeite waard. De jonge vrouw Soo-jung (slaapt nog met teddybeer in bed) is het lustobject van twee egocentrische minkukels waarvan er een niet zo geslaagde filmregisseur is. De in veelal statische zwart-wit shots verfilmde driehoeksverhouding heeft verwantschap met de Amerikaanse tijdgenoot Andrew Bujalski en met name diens Mutual Appreciation uit 2005 (ook zwart-wit en over liefdesperikelen van een doelloze moderne generatie), maar pakt stilistisch veel interessanter uit. Het verhaal wordt tweemaal verteld en tweemaal vanuit een ander perspectief: eerst die van de jongeman Jae-hoon en daarna die van Soo-jung. De verschillen tussen beide versie zijn opvallend en volgens mij het gevolg van selectieve herinnering en niet van gebrekkige herinnering. Beide versies van het verhaal worden verdeeld in zeven parten en van elkaar gescheiden door een stilstaande kabelbaan. Iedereen in de film trekt aan het kortste eind.

Een helaas veel minder geslaagde Zuidkoreaanse film is het meest recente werk van Chan-wook Park (hij van Oldboy en Sympathy For Lady Vengeance). Zie hier.

(wel in de Coens top nou 6 ofzo)

Precies (moet trouwens altijd aan Martijn denken als die film wordt genoemd. Hij heeft zich zelf daar wel handig mee geassocieerd, dat en Finse films en Wes Anderson natuurlijk. ;)

Wat betreft de broeders, effe nerdy doen:

1. Big Lebowski 2. Raising Arizona 3. Blood Simple

1. Big Lebowski 2 Fargo 3 Fink 4 Blood Simple 5 Arizona

1. The Man Who Wasn't There
2. Fargo
3. The Big Lebowski

ik had gisteren al zo'n lijstje zitten maken, maar weer weggegooid wegens te nerdy ;)

kwam hier op neer geloof ik.

1.The Hudsucker Proxy
2.The Big Lebowski
3.Barton Fink

ze hebben een hoop leuke films, maar daarom is het opvallend hoe slecht de mindere zijn (The Ladykillers! Intolerable Cruelty!! :( )

intolerable cruelty is erg leuk! die over the top tandspasta smile van clooney is geniaal.

Ik vind alle Coen films die gezien heb leuk, ook The Ladykillers en Intolerable Cruelty. Top 3:
1. Fargo
2. O Brother Where Art Thou
3. The Big Lebowski

The Ladykillers is het ene oog in, het andere uit, maar inderdaad best vermakelijk.

Cobra Verder (Werner Herzog, 1987). Verrassend goed en ondergewaardeerd. De laatste samenwerking tussen Herzog en Kinksi, want Herzog werd helemaal gek van dit soort taferelen:

http://xs215.xs.to/xs215/07221/Herzog_kinski.png

Vreemd om te zien dat Kinski, alweer met belachelijk haar, dan juist heel beheerst en cool acteert. Nou ja, het plot ga ik niet helemaal navertellen, maar vooral in Afrika is het allemaal heel fascinerend en mooi gefilmd. Herzog trekt nog een blik leprozen open en die zijn nogal sinister. Het eindigt allemaal in een magistraal shot van Kinski die tevergeefs een boot in de oceaan probeert te trekken. Herzog wist dat zelf ook want het komt terug in Mein Liebster Feind en is een perfect symbool voor Kinski's existentiële strijd.

heh, Herzog lijkt op Edward Norton daar.

iets totaal anders: iemand ooit van ReelThoughts gehoord.. http://www.reelviews.net/
Amerikaanse filmnerd, al dik 10 jaar bezig met 300+ films per jaar + recensies. Vraag me af of ie daar nou van kan leven inmiddels, met 80.000 hits per dag zou dat toch motten kunnen. :)
Zijn random aangeklikte Atonement recensie is wat droogjes.. Maar da's hopelijk toeval.

(overigens heeft het cynisme daar ook al toegeslagen denk ik.. geen enkele 4-sterren film (= maximum) in 2007.

Day night day night (Loktev, 2006). Indringend portret van een meisje dat zich bij een terroristische groepering aanbiedt voor een zelfmoordaanslag en uiteindelijk gepakt en bezakt richting Times Square wandelt. Loktev is niet geïnteresseerd in de beweegredenen - het meisje is weinig gelukkig, klaar – en richt zich op de laatste dag. Dat levert een heel spannende film op, die schokkerig is geschoten en raakvlakken vertoont met werk van de Dardenne broertjes en de film United 93. Zeer geslaagd speelfilmdebuut.

Invisible waves (Ratanaruang, 2005). Vervelende film over kok die in opdracht van zijn baas diens vrouw vermoord en uitwijkt naar het buitenland. Landerige sfeer, hinkelend van serieus naar kolderiek. Ploy van dezelfde regisseur vond ik goed te pruimen. Dit heb ik uitgezeten.

Verder de dvd-box van Jia Zhang Ke gekocht met zijn eerste vier films. Zijn debuut, Xiao Wu, kende ik nog niet en is een film over een zakkenroller in tijden dat de wet wordt aangescherpt. Al zeer herkenbaar Jia, met een indringend slot.De extra’s gaat: een documentaire van een uur, gemaakt tijdens het draaien van The world en een interview van een half uur. Vreemd om voor het eerst een regisseur te zien die je bewondert. Daar staat hij dan voor zijn dvd kast om zijn favoriete films te laten zien (La Notte – Antonioni; Mouchette - Bresson en (uiteraard) iets van Hou Hsiao Hsien, The boys from Fengkuei). Veel aandacht voor de situatie van de filmer in China. Zoals blijkt zijn de eerste drie films zonder toestemming geschoten. Vertoond in China is nog geen enkele film. Het zou wat zijn, zo vind zijn vader, als Platform eindelijk vertoond mag worden in Fenyang, waar de film is geschoten en waar Jia opgroeide.

Iklimler
net als 2 Days In Paris de dag ervoor is dit een (self-indulgent?) familieprojectje.. regisseur speelt zelf de hoofdrol, zijn vriendin speelt zijn vriendin, zijn ouders zijn ouders.. Werkt allemaal toch best redelijk. Een relatie die uiteenvalt (en verwerkt wordt) gedurende verschillende seizoenen. Zitten vreemd genoeg vooral een paar heel overtuigende huil- en seksscenes in. (En dan niet eens met zijn real life vriendin, ha)

Bringing Out The Dead
Dacht altijd dat dit Scorsese's horrorfilm was. Hoewel de zombies op de loer lijken te liggen in 't aftandse ziekenhuis en hoofdpersonage Nicholas Cage ook geplaagd wordt door geesten, houdt het daarmee wel op qua horror.
Behoorlijk mislukte film, film heeft zeker wat van die paranoide After Hours sfeer, maar heeft geen verhaal en duurt toch 2 uur. Cage is een ambulancebroeder die zijn baan niet meer aankan, hij werk 3 dagen met 3 maten de nacht shift, terwijl alles en iedereen sterft in zijn handen. (Inclusief een baby van een meisje dat Maria heet.. jaaa)
Maar zie daar zijn geluk keert nog een beetje dankzij een drugsdealer.
Goed aan de film is de rol van Ving Rhames als hilarische ambulancebroeder into God.
Ook, standaard Scorsese weliswaar, maar hij gebruik 1 nummer van Van Morrison (het 9 minuten durende T.B Sheets) gedurende de hele film op briljante wijze.

The Bourne Identity
Is altijd langs me heengegaan deze trilogie. Zal 'm toch 'ns oppikken dacht ik. Zie ineens waarom Matt Damon zo neutraal door The Good Shepherd kon lopen, hij was die rol al gewend. Vind eigenlijk de premisse mooier dan de film.. Man drijft in zee, met kogels in zijn lichaam, hij weet niet meer wie hij is.. Maar al snel blijkt hij een supergetrainde vechtmachine te zijn. Maar ja dat vechtmachine-aspect zorgt ook voor weinig spanning, ik bedoel wie kan 'm wat doen. En heel erg in de war lijkt hij ook niet te zijn eigenlijk.. En dat de plot in feite om gewetenswroeging draait is ook 'n beetje tsja.

The Doors
Was me aangeraden wegens het geweldige spel van Val Kilmer (wat trouwens ook 2 Days In Paris gebeurd grappig genoeg)
Hij doet het ook goed ja. Met name het beeld dat hij vadsig en baardig L.A. Woman opneemt, terwijl hij er uitziet als Jeff Bridges.
Verder blijft het natuurlijk een poseur die Morrison, die misschien tegen zijn wil een ster werd als "model" en verder niets. Echt tragisch wil het in de film maar niet worden. Eerder een luie vorm van zelfdestructie. Voelde vooral sympathie voor die orgelspeler (Manzarek ofzo) geinige kantoorklerk. En het korte stukje The Velvet Underground bewijst dat ze DAAR nog 'ns een film over moeten maken.

Day night day night is inderdaad zeer indrukwekkend minimalistisch. Met weinig middelen spanning opwekken is knap. Zo wordt wachten bij een stoplicht opeens een zenuwslopende bezigheid. De film heeft onze bioscopen niet gehaald, maar gelukkig zond ARTE hem een paar maanden geleden ondertiteld uit. Thematisch in hetzelfde straatje: The War Within.

doet me denken aan die Nederlands-Palestijnse film waarvan ik me nu al de hele dag de titel probeer te herinneren.
..
Paradise Now

(ik dacht de hele tijd Ford Transit..)

om nog even door te gaan op die Doors-film. Wat me teleurstelde was de badkamer-dood-scene.. Nauwelijks spanning, sowieso kort.. En geen enkele complottheorie! Jammer :D

(Inclusief een baby van een meisje dat Maria heet.. jaaa)

Script van Paul Schrader, hè.

Ik vind hem (met Omar geloof ik) erg goed. De waanzin en dat apocalyptische zit echt in die film, waar Scorcese anders nog wel eens dorre degelijkheid aflevert.
Typisch trouwens, dat Cage altijd vooral goed is als hij een man op de rand van de afgrond speelt: Bringing Out the Dead, Leaving Las Vegas, Adaptation.

Ik vind hem (met Omar geloof ik) erg goed.

Correct. De laatste Scorcese die ik echt goed vond (laatste film die ik van de man heb gezien ook.) Snel, duister, nihilistisch, religie, eindigend met een shot als een schilderij. Yep, klasse.

Wat me teleurstelde was de badkamer-dood-scene

Daar zijn natuurlijk wel wat samenzweringstheorieën over (zie bio van Stephen Davis) maar niet erg geloofwaardige. Ik ergerde me in die film vooral aan Meg "Goody Two-Shoes" Ryan als totaal cleane Pamela M. (maar goed dat zal wel de deal zijn geweest van "onze Pam geen heroïne in d'r mik anders jij geen muziek van The Doors in je film".) En dat hij geen enkel boek in de film leest. :( En die opgebooste Stone kleuren vind ik meestal wel gaaf maar hier had het van mij allemaal wat meer Super-8 mogen zijn

Zoals Chuck Clostermanooit schreef: "There are five guys in rock history who are so overrated that they defy description, and Jim Morrison is at least three of them." Dan ga ik daar geen film van kijken die is geregisseerd door Oliver Stone. Ooit een snippet gezien. Ik zag Kilmer enorm zijn best doen en wist dat ik gelijk had.

Klosterman, that is. Laatst nog een boek van gelezen...

En dan is Morrison niet eens zo overgewaardeerd als dat citaat. ;)

Ik moet er anders nog steeds om grinniken. Zal mijn niet aflatende Doors-haat wel zijn.

nou ergens in 't begin doen ze wel een leuk stukkie pseudo-krautrock. vond ik.

"Typisch trouwens, dat Cage altijd vooral goed is als hij een man op de rand van de afgrond speelt: Bringing Out the Dead, Leaving Las Vegas, Adaptation."

jep Matchstick Men ook, al is die nog redelijk lichtvoetig.

Het feit dat Morrison zo een overgewaardeerde eikel is maakt hem toch juist een mooi onderwerp voor een film? Net als Nixon. Ik zit eigenlijk te wachten op de inktzwarte satire "Nawijn: Jumpen op de Puinhopen van Paars"

"Amadeus in de polder". Door Wim T. Schippers. Uiteraard met Dick van den Toorn in de hoofdrol.

Oeh, dat is wel een potentiële klassieker.

Die Doors film heb ik uitgezet.

Maar lijdt een beetje aan wat Olaf heeft. :)

Op 9 september vorig jaar vermoedde Omar op deze pagina dat On The Silver Globe van Andrzej Zulawski wel eens de cultfilm zou zijn. Toen kon ik dat nog niet bevestigen, maar sinds deze maand wel. De film was voor mij reden genoeg nog meer werk van Zulawski (in het Westen bekend vanwege Possession uit 1981 met Isabelle Adjani) te checken. Zie hier voor een uitgebreid verslag.

Ik heb alleen Amour Braque gezien en Mes nuit sont plus belles que vos jours en die vond ik allebei tenenkrommend erg. Arty-farty geneuzel en veel blootscenes met (zijn vrouw) Sophie Marceau, want het zaakje moet natuurlijk wel bekeken worden.

Goed, stuk van Vido...

Toen kon ik dat nog niet bevestigen, maar sinds deze maand wel.

Ha! Dat verslag klinkt als een totale aanrader. :)

Nooit de connectie gemaakt met Possession, toch wel een van mijn favoriete films (al zat ik destijds nogal in een Adjani trip.)

Nooit de connectie gemaakt met Possession

Ik dus ook niet, terwijl ik die film 25 jaar geleden al heb gezien. De twee titels die Olaf noemt klinken dan weer niet als aanraders.

Ik was vanochtend verbaasd dat het overlijden van de jonge Amerikaanse acteur Brad Renfro zo prominent in het NOS Journaal werd vermeld. Renfro had toch niet de status van bijvoorbeeld River Phoenix. Aan het nieuwsbericht te oordelen wordt zijn eventuele beroemdheid opgehangen aan zijn filmdebuut in The Client uit 1994. Na Sleepers heb ik ‘m zelf nog gezien in het mislukte Apt Pupil, Ghost World en The Jacket (al kan ik me bij laatstgenoemde twee films geen scène met Renfro voor de geest halen). Zijn laatste project was de verfilming van Bret Easton Ellis' The Informers, maar of we hem daar uiteindelijk ook in gaan zien is nog maar de vraag. Welke klassieke scène met Renfro had ik me eigenlijk nog steeds moeten herinneren?

ja ik had ook een Wie-momentje. (wat niet zou mogen als filmfriek)
maar The Client niet gezien.. enkel Ghost World dus. Daar kon ik me ook niets bij zijn naam voor de geest halen, maar ik heb 't even nagezocht.. hij was een winkelbediende die klappen kreeg. Daar staat me nog wel vaag wat van bij, maar dan vooral van zo'n kung-fu hakman met weirde moves met zwaaigereedschap.

Heeel misschien was die Renfro wel beroemd, maar dan als junk in de roddelbladen.

Net verslag van Syndromes and a century gepost op Subs.

ah iets nieuws op de voorpagina :D kan ik ook weer wat posten ;) niet dat ik wat heb nu..
(zal 'm straks lezen)

ondertussen stug doorgekeken.

Mysterious Skin
ja, mooi. Eerst lijkt de film wat teveel door de jaren heen te zappen, maar settlet zich dan toch in 't nu. 2 jongens en hoe hun leven verloopt nadat ze op 8-jarige leeftijd verkracht zijn door de honkbalcoach. De ene (Corbet) lijdt aan black-outs en denkt dat ie ontvoerd was door UFO's. De andere (Gordon-Levitt) is gigolo geworden en heeft zo krijg je 't idee de hele staat Kansal al gedaan. Hij ziet het als iets moois en verlangt eigenlijk nog terug naar die mooie tijd. Mooie scenes als de UFO-jongen een (UFO)lotgenote opzoekt, waarvan je je afvraagt of die misschien ook verkracht is.
Moeilijk onderwerp, goed gedaan. Zou 'r maar 2 dingen op aan kunnen merken.. 1)personage van Levitt roept steeds dat ie weg wil uit dat durp, maar die urgentie kwam niet over. Hij heeft vrienden, geld, een (ander) baantje als omroeper in 't honkbalstadion. Kortom er ljkt eigenlijk weinig mis mee. 2)er zit een gewelddadige scene in, die bound to happen is, tuurlijk het is een gevaarlijk beroep, zeker als ie dan in New York is, maar omdat ie daarvoor zo flierefluitend overal mee weg is gekomen voelt die scene toch een tikkie conservatief correct. (Maar zo kan ie zijn lotgenoot misschien beter begrijpen)

My Own Private Idaho
Thematisch in dezelfde hoek. En Keanu Reeves (die zwoor nooit meer een homo seksscene te doen) lijkt ook op Levitt. Verder snapte ik hier geen snars van. Het verhaal!?!? euh. 2 vrienden.. gigolos.. De ene (River Phoenix) verliefd op "Keanu". River op zoek naar zijn moeder. Net als die jongen in Mysterious Skin lijdend aan een soort black-outs (narcolepsy in dit geval) Ze wonen bij een soort Shakespeariaanse zwervertroep. (Denk aan de bende in Dear Wendy) en dan gaan ze naar wat op reis, komen een Duitser tegen, gaan dan naar Italie, waar de film gered wordt door een heel mooi Italiaans meisje.. ;) (Waar Keanu zich meteen thuisvoelt)
Maar de moeder wordt niet gevonden. Ofzo. Hmm. Zat er nou ook nog een incest-thema in?

Days Of Heaven
Nou ik heb ze nu allemaal gezien.. de 4 features van Melick. Is deze 't beste? Zit er dik in. Maar Ennio Morricone is daarvoor in belangrijke mate verantwoordelijk. Wat een geweldige muziek. En, 't moet gezegd Melick kan ook binnen een paar seconden/beelden een geweldige sfeer op celluloid vangen. All American Boy Richard Gere werkt in de jaren '10 op 't platteland, met zijn zus, of nee toch niet zijn zus, geloof ik, want ze zijn wel heel close, de vraag is dan waarom ze doen alsof ze broer en zus zijn.. Er is ook nog een jong sterk meisje die 't verhaal verteld in geweldig William Faulkner/John Steinbeck-accent.
Na een tijdje op 't land werken, een sprinkhanenplaag en een ontsnappin (toch een beetje Badlands) houdt de film op. Ik tast in 't duister, maar mooi was het wel.

Cinema.nl (en de Volkskrant) hebben ook weer hun top 10 af. Dik 2000 stemmers leverde deze top 10 op.

1. Das Leben der Anderen 12355
2. Pan's Labyrinth 5384
3. Alles is liefde 5046
4. Atonement 3637
5. The Last King of Scotland 3299
6. The Diving Bell and the Butterfly 3231
7. Control 3088
8. 4 maanden, 3 weken en 2 dagen 2823
9. Ratatouille 2613
10. Adam's Apples 1958

Waar dus met name die 10e plek hier voor verbazing zorgt.
Verder opvallend hoog: Notes on A Scandal (11) en Anche Libero Va Bene (22) met die laatste ben ik 't wel eens ;)

Hele lijst:
http://www.cinema.nl/cinema/magazines/news/index.jsp?portals=3142294&magazines=5268514&news=39059588

Das Leben der Anderen op 1 was te voorspellen, maar zulke hoge publieksnoteringen voor Pan's Labyrinth, The Diving Bell and the Butterfly en 4 maanden, 3 weken en 2 dagen vind ik verrassend.

wat is La Vie En Rose? Opvallendste bij de eerste 50 die ik gemist heb (As in: geen blockbuster, of iets wat ik sowieso nog moet zien: Control, Jesse James, Diving Bell.)

Ook wel opvallend Paris Je T'Aime bij de eerste 50, komen ze toch weer uit de kosten met zo'n nutteloos filmpje...

La Vie En Rose is de verfilming van het leven van Édith Piaf. Niet bepaald een aanrader, al is de acteerprestatie van Marion Cotillard in de titelrol bewonderenswaardig.

Zie ook hier.

hehe "Terwijl Cottilard zich op bewonderenswaardige wijze op haar rol stort, zie ik voornamelijk een kruising tussen een beschonken Audrey 'Amelie' Tautou en Thea van het duo Theo & Thea."

nou laat maar zitten dannnn. ;)

Ben ik de enige die Pan's Labyrinth maar zo-zo vond? Redelijke oorlogsfilm, redelijke fantasyfilm en de som der delen blijft maar uit.

helemaal mee eens. Zat nou niet bepaald op 't puntje van mijn stoel, laat staan dat ik geemotioneerd raakte.

Bad Santa
Charles Buwkowski-meets-de-Coen-broertjes (die produceerden, Terry Zwigoff van Ghost World regisseerde) komedie. Hij is grappig en lekker grof, maar echt inktzwart wordt het niet. Daarvoor is het allemaal te dik aangezet. Voor die echte Ricky Gervais 'cringe'-factor moet het toch net iets realistischer.

Ben ik de enige die Pan's Labyrinth maar zo-zo vond?

Ik heb hem uitgezet nadat "de lieve vrouw" overduidelijk zat te spioneren. Wist toen al genoeg gezien de knarsende leren handschoentjes van El Capitan.

Nu daagt het me pas dat die Bad Santa eigenlijk veel slimmer is dan ik dacht: dat rare dikke jongetje is natuurlijk de heilige die de zondaar op het rechte pad brengt!

Nee, dit weekend was cinematografisch niet top....

Bamako (Sissako, 2006). Een fictieve rechtzaak van Afrika tegen de Westerse wereld en de wereldbank, zich afspelend in een Malinees dorpje. Prachtig idee, maar dat is nog geen film. En die film verzandt langzaam in ellenlange pleidooien die de subtielere details buiten de rechtzaak om ondersneeuwen en je vooral het gevoel geven dat je een uur lang naar Jan Pronk zit te luisteren. Ware het niet dat ik die toevallig daags ervoor in Utrecht in debat zag met Boekestijn. Was een stuk interessanter.

Karhozat (Tarr, 1988). Na een uur uitgezet, en dat doe ik niet vaak. Tergend trage cameravoering, kan ik op zich best tegen, maar na een uur had ik nog geen normale regel tekst gehoord. Alleen maar klagende Hongaren met hoogdravend gewauwel en bijbelcitaten. Hoe krijg je zo’n script bij elkaar geschreven zonder existentiële twijfel? The man from London is Tarr’s laatste, draait op Rotterdams festival. Ik geloof het wel, geloof ik.

Rescue Dawn (Herzog, 2006). Naar het waargebeurde verhaal van een Amerikaanse piloot die neerstort in Laos en daar in een gevangenkamp verdwijnt. Meest opvallende zijn de uitstekende acteersprestaties van Christian Bale, Jeremy Davies en Steve Zahn. Heb me goed vermaakt maar de film verrast nergens. Alle aspecten heb ik al ergens anders, en beter, gezien. Ik kan geen opvallend standpunt of filosofie van Herzog ontdekken. Ik blijf het een beetje een gewone regisseur vinden. Is Grizzly Man niet gewoon zijn beste?

Inland empire (Lynch, 2006). Sja, wat te zeggen? Ik heb het einde gehaald. Vervelend was het niet, maar wat moet ik ermee? Mijn art for art’s sake petje op en me verwonderd afvragen waarom een schroevendraaier op Hollywood Boulevard uitgerekend op de ster van Dorothy Lamour valt? Elke zin is zwanger van potentiële betekenis, elk shot kan een sleutel bevatten, elke letter of cijfer een ingang zijn. Of niet. Is het stiekem niet gewoon vrij makkelijk om zo’n script bij elkaar te schrijven waar niets begrepen hoeft te worden, kun je je er stiekem eigenlijk gewoon geen buil aan vallen? That is, als je het filmische talent van Lynch hebt, want dat talent is dan onontbeerlijk en ontegenzeggelijk aanwezig. Spannend, eng, virtuoos, vindingrijk en beeldend. Je ziet een enorme leegte niet vaak zo smaakvol vormgegeven, maar het is die schreeuwende leegte die voorkomt dat mijn interesse geprikkeld raakt, laat staan dat ik me laat meevoeren.