Filmforum

http://m.mlb.com/images/6/4/0/249772640/082117_baez_slide_lo.gif

w00t!

ha :-) zal m van het weekend eens kijken.

Certain Women
'Neither of us would do very well without her.' De vrouw. Drie vrouwen. Kelly Reichardt moderniseert de seventies-Altman (en die van Short Cuts) in deze weidse exploratie van de problemen der vrouwen. Ik wilde eerste 'kleine problemen' opschrijven, wat ook al iets zegt. Een tikkeltje inspiratieloos kiest Reichardt voor drie nagenoeg on-verbonden segmenten. Voor mij een teken dat er net geen synthese uit haar pen vloeide. Niettemin is in alledrie de segmenten wat te vinden. Haperende levenslessen. Het eerste segment toont hoe de vrouw altijd maar door mannen 'voor het blok wordt geplaatst'. Ze moet alles oplossen, zonder hier ooit de credits voor te krijgen. Het leven overkomt advocate Laura Dern. Tot aan een gijzeling toe. De plot-elementen worden kleiner in segment twee. Daar woont Michelle Williams, hoogblond en tanig, in een Beyond Sleep-tent, het familiehuis moet namelijk nog gebouwd worden. Ondertussen bitst iedereen op mama. Uiteraard. Eenzaamheid blijkt het theme van de film, die me steeds meer ('MORe') aan Manchester by the Sea deed denken. Die verkouden in bed scene, de hele tijd. Het mooiste heeft Reichardt voor het laatst bewaard; Kirsten Stewart en Lily Gladstone vormen een perfect ongemakkelijk paar. Afgewezen vriendschap is nog erger dan een afgewezen relatie. 'I don't think we know anything.'

Mind Game
'I'm officially dead?' De bek van deze kijker zakt wagenwijd open, als een doodgeschoten kerel verstard in zijn gil. Mind Game maakt de titel helemaal waar. Deze romantisch-grappige en bijzonder snel escalerende anime switcht iedere seconde van shot, en van animatiestijl. (Hoekig-expressionistisch, psychedelisch, Frans, Duits, en doe er nog een echt mensengezichtje bij.) Zeker tijdens de beginfase lijkt het wel de Tarkovsky onder de tekenfilms. En dan niet de 'makkelijke' sci-fi Tarkovsky he, maar die van Nostalghia. Een bak aan beelden wordt over de kijker uitgestort, en we mogen pas adem halen wanneer het hoofdpersonage Nishi gestopt is met ademen. Een blauw vlekje wachtend op zijn schepper. Met zijn eigen schepper-status (Nishi is manga-auteur) doet het scenario misschien net wat te weinig, maar meta is ook gewoon te gewoon voor deze manga extraordinaire (en vaak ook extra-ordinair). Nishi mag van de veranderlijke Heer een victory lap doen, en hij benut deze kans door al rennend en steeplechassend in de bak van een walvis te belanden. Terug naar het oerbegin, kunnen we eindelijk Freudiaans peinzen in relatieve rust. Daarom voelt dat motief altijd zo baarmoederlijk goed. Het geeft de makers de mogelijkheid tot tunnel-tropicalia. Cornelius in zijn Fifth Element. Een orgie van kleur. 'We might be happier here.'

レンタネコ
Mijn tweede Naoko Ogigami (na Kamome Diner) en je begint een signatuur te herkennen, een manier van vertellen door herhaling en minimale verandering. Rent-a-Cat lijkt in eerste instantie gemaakt voor een Blitzkrieg van cute maar het karakteristieke gezicht van Mikako Ichikawa is duidelijk niet gemaakt voor eenvoudig geluk in deze studie naar eenzaamheid. In zekere zin is ze met haar kattenverhuur"bedrijf" een typische arthouse naïeveling, zonder dat ze door een diep dal hoeft, ze is gewoon, wat ik als Westerling met al mijn dramatische filmconventies en in steen gebeitelde drie aktes, vervreemdend vond. Geen Grote Les, of alles dat op zijn pootjes terecht komt. Een lieve, onspectaculaire film.

Mi-aww. Aan het eind van het jaar maar een Nippon TipTop-10, zo.

A Perfect Game bleek niet via Uitzending Gemist te kieken. Pffff. 1 zacht hoeraatje voor lineair kijken.

Toen maar deel 1 van aflevering 10 van Ken Burn's Baseball gekeken. Het regent steroïden. McGwire de Mens-Machine (net een villain uit Marvel comics).
Fascinerend, in dezelfde tijd zijn Amerikanen heel puriteins in de politiek met Bill & Monica, maarin sport boeit doping de yankees echt never nooit. Cheaten is gewoon een slimme manier van winnen in the rat race. Toch een heel duidelijk mentaliteitsverschil met, pakweg, de Britten. En alhoewel ik nooit goed weet of ik voor of tegen doping ben – in wielrennen voegt het kat en muisspel sowieso heel veel leuks toe! – devalueert de anabool 'the national pastime' in hoge (let. Fig.) mate. Homeruns zijn eigenlijk vrij saai, what's baseball without a double play?

Ned Rifle
'Temptation exists.' Jaren geleden maakte Hal Hartley de allerliefste indie-films. Nu draait hij alweer even zoveel jaren rond in zijn eigen universum. Kevin Smith's Askewniverse met een intellectuele twist. Vroeger schreef Hal over zijn mensen, nu over zijn hersenspinsels, en da's toch een mespunt minder. Alle regulars draven hier op, voor het laatste deel van de Henry Fool-trilogie. Het gevoel voor stijl verlaat Hartley nooit, net als zijn quirky muziek, die hij nu onder eigen naam componeert. Zijn muzikale pseudoniem wordt hier ineens de Verloren Zoon van Fay Grim, waardoor we op bijbels terrein belanden. Een motief dat naast iedere gelovige, ook de wankelende scenarioschrijver houvast biedt. (Het hoofdpersonage rockt een wit t-shirt boordje.) De camera blijkt vooral verliefd op Aubrey Plaza, eye candy van het transcenderende soort. Ze zal deze film nog aan unlikely kijkers helpen. (Gelukkig zijn er ook voor hen die heupen nog, meer dan minutenlang.) De academische disses vormen mijn hoogtepunt. Audrey praat in de bekende post-woordenbrij ('but it's more fluid than that') en formuleert intrigerende gedachten. Het actieplot maakt een paar ballet-pirouettes. Met universele en universitaire stijlfiguren, slaat Hal zowaar geen slecht figuur. Maar wat nu? 'You think it's ok for me to be unpopular.' 'I think it's necessary.' 

Glen Campbell: Il'l Be Me
'It's knowing that your door is always open and your path is free to walk.' De deur sluit, en het pad eindigt voor Glenn. Erger, hij weet het zelf niet. Iedereen kent de meestergitarist van de Wrecking Crew (en acteur in True Grit) nog, maar om hem hangt een mist van vergetelheid. Typisch Amerikaans, zijn gebotoxte omgeving zit niet bij de pakken neer, en stuurt hem op een toernee van dik honderd gigs! Daniel Johnston en Brian Wilson moesten het eerder al meemaken, the show must go on, zelfs als je er zelf niet helemaal bij bent. En in alle gevallen geldt, misschien heeft de familie nog gelijk ook. Muziek zit dermate diep verankerd in het motorische brein dat ook een 'unrehearsable' patient opleeft. I'll Be Me stelt als docu weinig voor, we zien honderd minuten lang een zelf afgeroepen, too hard gepushte tearjerker, maar toch roept 'de kwestie' genoeg vragen op. Ergens peinst de kordate echtgenote dat 'men' vroeger veel losser met alzheimer omging. 'Och, opa is wat vergeetachtig.' Dat lijkt eigenlijk de betere houding. Vandaag de dag wordt zoiets niet meer geaccepteerd. Je moet tot de dag des doods in je prime zijn. Het Hugo Borstiaanse pleidooi blijft zo dubbele signalen uitzenden. Is het acceptatie van kindse grollen, of de ultieme kinderachtige ontkenning? Grand ole opry of sneue opera? Het leven moet helaas zonder autotune. Adiós, Glen. 

今晚打丧尸 (Zombiology: Enjoy Yourself Tonight)
Chinese zombies, doet ook Japans aan met flarden manga/anime. Geen hoogvlieger hoewel er natuurlijk wel een plezant "wtf?!"-gehalte in zit.

زنده لاش (Dracula in Pakistan)
Beetje traag maar zeker niet onaardig (en traag zijn die ouwe Hammerfilms ook). Wat meer zang en dans dan in de meeste Bollywoodhorror die ik gezien heb. Grappige soundtrack met opvallend veel westerse exotica.

Bonnie and Clyde
Ook een beetje traag, maar wel mooi gemaakt.

Snake Outta Compton
Met zo'n titel weet je wel wat je kan verwachten, het kan eigenlijk alleen maar meevallen. Er zijn absoluut slechtere films gemaakt, deze is met de juiste mindset nog wel door te komem iig.

Molly's Game
Te lang. Heeft zo z'n momenenten maar je moet wel door veel voice-over en ander geouwehoer voor doorstaan. Chastain en Elba zijn niet onprettig om te zien maar het allemaal wel wat compacter gekund.

McGwire de Mens-Machine (net een villain uit Marvel comics).

ha,ha, dat verklaart wel veel. De kater komt later hè? Al die gasten komen de Hall of Fame niet in, zelfs zo'n Clemens die door velen als de beste pitcher ooit wordt gezien.

Aan het eind van het jaar maar een Nippon TipTop-10, zo.

Prima, staan minstens 200 op het programma.

een heel goed Onvermijdelijk/Onmogelijk project.

benieuwd naar 10-inning deel b. Een goede held moet vallen.

Nixon
'Nothing sells like sincerity.' Zou er een director's cut bestaan die korter duurt dan het origineel? Redenen genoeg. De producers wilden uitleggerige expositie toevoegen, of de contractueel verplichte seksscène. Niks van dit alles bij Oliver Stone. Hij voegde nog twintig minuten toe aan zijn dik drie uur durende epos over Tricky Dick. Het zijn nog goede scenes ook, onder meer dankzij CIA-baas Helms, die met ogen als kooltjes de 'misselijkmakende' bloemen bewondert. Helms hoort zonder enige twijfel in de film, want conspiracy fan Stone berijdt zijn stokpaardje. De Deep State paranoia. De baasjes achter de baasjes. En waar werkt dit verhaal nu beter dan in het leven van Nixon? Hypothesized, megalomaan en verbijsterend. The grandiosity of evil. Mede dankzij een uitstekend ritme (en driftige kleurschema's) verveelt de film geen moment. John Williams trekt alles uit de kast voor de Tape Wars. De moderne kijker kan niet anders dan aan Trump denken. Alle lessen liggen hier, alle gevaren. Fear the mad man theory! In al zijn achterdocht volkomen doorzichtig. Als een heldere politieke soep. Goed doortrokken. Het beste moment? De man vol duisternis stopt de Vietnam Oorlog. Nixon (Anthony Hopkins) denkt een moment van glorie te beleven, maar helpt zo zijn enige 'decoy' om zeep. 'Don't worry. I'll use the old Nixon charm.'

Visages Villages
'We besloten Godard te plagen.' De welhaast onsterfelijke Agnes Varda ('88 lentes') beweegt zich inmiddels veelal in rolstoel voort, en ziet de wereld om haar heen op een nieuwe vage manier; maar dat alles weerhoudt haar niet om op een bescheiden egotrip te vertrekken. De zoveelste, er was zelfs een crowdfund nodig om de boel te financieren, wat toch bizar mag heten gezien haar talent (en de aanwezigheid van Arte en Canal+) De grande small lady rockt een bizar kattenhaar-kapsel en laat zich ondersteunen door de hipsterige fotograaf JR. Hij rijdt (Varda) rond in een fotobus, langs katten en plaatsen. Nog even, denk je, en Agnes is een meme, een instagrammy. De twee beleven glaneur-avonturen, die stuk voor stuk ook afleveringen van Man Bijt Hond hadden kunnen zijn. (En in die vorm misschien wel beter tot hun recht zouden komen). Steeds een kort interview met een lokale Fransoos, een filosofische observatie, en dan een urban portretfoto door JR en zijn team op kolossale muren geplakt. Simpel en bij de tijd. Een lieu de memoire-selfie. Oud en nieuw verenigt. JR en Agnes maken sterren van de Alledaagsen, iets waar zelfs de Fransen vrolijk en enthousiast van worden. JR doet het merendeel van het werk, Agnes de vrije associaties. En Godard, hij geeft de laatste keiharde les. Het oude, verdwijnende net als Varda en haar ogen. 'Vous etes observateur.'

onder meer dankzij CIA-baas Helms,

Ah, toch toegevoegd aan de director's cut. Heb dat altijd de perfecte populaire samenvatting van het militair-industrieelcomplex gevonden. Misschien wat lang (en uiteindelijk demonisch?) voor de o.v. maar toch.

lekker over the top. (Bob Hoskins als Hoover mag er ook zijn)

http://filmint.nu/wp-content/uploads/2014/09/richard-helms.jpg

lekker over the top.

Kortom, Oliver Stone. ;)

Larry Hagman als foute olie-Texaan ook een heerlijke thuiswedstrijd.

Synchronicity
Tijdreizen, wormgaten opwekken...niet aan beginnen. Je weet toch, de parallelle universa liggen op de loer en dat eindigt altijd in tranen...verloren in de regen, want deze fijne b-film leent ongegeneerd in de jaren '80 met Vangelis synths, grote moderne gebouwen, rook en neon. Dat is vooral achtergrond voor een wetenschappelijk experiment dat niet helemaal lekker loopt. Een en ander wordt redelijk subtiel opgebouwd en met beperkte middelen tot een goed einde gebracht terwijl er ook nog eens een vreemd liefdesverhaal in wordt verweven. Zeer vermakelijk ook al moet je qua acteerwerk en dialogen af en toe wat door de vingers zien.

parallelle universa liggen op de loer en dat eindigt altijd in tranen

lol.

萌の朱雀
Ik moet bekennen dat ik alvast heb gespiekt en dit is inderdaad meer Ludo's ding. Bijna-documentaire over het leven in de Japanse bergen (kleine nostalgiekick, die trein is er uiteindelijk gekomen kan ik je melden :) Dat heeft voordelen (even de deur opschuiven voor ultiem uitzicht, natuurschoon, het eenvoudige leven) en voorspelbare nadelen (werk, levenspartner vinden, oud worden, etc). De mooie familie met oma en neef lijkt relatief gelukkig, maar langzaam valt alles uit elkaar. Voornamelijk zwijgend natuurlijk (vooral in die "climax" tussen moeder en dochter, whoa, wat een gesprek.) Lekker authentiek, maar ook onaf op een of andere manier (de gebruikelijke seksuele arthouse uitspattingen lijken onvermijdelijk maar worden behendig vermeden, raar, zowel de juiste keuze als gemiste kans).

ahh Kawase, fijn ja, laatste jaren wat te pseudo-authentiek arthousy (je lijkt het hier al te voorvoelen),

The Mourning Forest zie ik nog wel zitten. Ik mag het wel hoor dit soort traagheid, je moet toch af en toe kalibreren ten opzichte van films over S/M Yakuza Robots die rakketten afvuren in plaats van sperma etc...voor het complete plaatje.

I Don't Feel at Home in This World Anymore
Revenge of the nerds, bij vlagen grappig, heavy metal game: Razörfist (Pentagram als je de hond uitlaat, als je je voor politieagent uitgeeft rock je een Saxonshirt want Strong Arm Of The Law). Geen hoogvlieger want niet consistent genoeg maar charmant genoeg voor een luie zaterdagavond.

The Handmaid's Tale (s02e01-03)
Wist niet of ik nu echt op een vervolg zat te wachten en het ook best zonder gekund, maar vooralsnog geen klachten, al ligt de boodschap er soms nog wat dikker bovenop. De grijze wereld van brave borsten scheen mij toe als een monocultureel ideaal een bepaald slag, pure horror als je het mij vraagt.

Coherence
'That's what I would want me to do.' Even ging ik in het bestaan van multiversa geloven, ook al had Stephen Hawking het net ontkend. Een enorm déjà vu bij een film over déjà vu's. Was ik hier eerder? Maar hoe kon dat in hemelsnaam, zonder stukje of cijfer? Toch klopte het. Ik had 'm al gezien, samen met mijn zusje. (De enige die blijkbaar kan verhinderen dat ik de film pauzeer en aantekeningen maak.) Gelukkig is Coherence een film die meerdere kijkbeurten – van meerdere Ludo's – overleeft, iets dat pleit voor het scenario. Een stel dis-genoten panikeert tijdens een stroomstoring. Waarom brandt het licht daar in de verte? The House en The Box vormen bekende sci-fi-motieven, maar ze worden heel spannend ingezet. Een spookverhaal voor volwassenen: geen internet! Coherence zegt ook aardige dingen over groepsdruk. Elkaar opfokken, rekeningen die open komen te staan, juist tijdens een noodsituatie. En de oude vriendengroep-grap. Ze hebben allemaal een oogje op elkaar. 'You are fucking too much.' Met name de Morrissey look-a-like (of waren het er twee?) haalt het bloed onder de nagels vandaan. Ik had nog wat meer deep black cuts toegevoegd (die ook inhoudelijk bij het plot passen), maar verder is dit tripje naar het spiegelpaleis vlekkeloos. Half puntje erbij voor Laura Veirs-meteoor-song. 'I've just evaluated, and I'm going.'

Eline Vere
'Soireetjes, soireetjes, soireetjes.' Is het een mini-serie of toch een speelfilm? Het eerste past bij de feuilleton-opzet van Couperus, maar eigenlijk vind ik de dvd-box nogal overbodig. In stijl duur doen, zullen we maar zeggen. Er wordt kwistig met budget gestrooid. In een Dickensiaans Den Haag draven de bekende Nederlandse sterren op. Thom Hoffman mag je een adaptatie-specialist noemen. Hier doet hij dandy Vincent, na eerder al Reve's Frits en Herman te hebben gespeeld. De filmmakers hebben de vileine zedenschets van Louis strak ingebonden, opdat het overdreven smachten vanzelf gaat, en de borsten uitpuilen. (Was dat toen in de mode?) Hoofdpersonage Eline Vere spreekt met een raar Pippi Langkous-stemmetje. Ik weet dit eerst nog aan de Hollandse kwaaltjes. Elke acteur perfect verstaanbaar, net als een Nederlandse songtekst. Elke acteur weer (wat) aangedaan door het script. De Portmaneske Francaise Marianne Basler is echter gedubt! Oef. Vandaar dat de mooiste scenes meta zijn. Ons soort mensen gaat lekker vaak naar het theater, en bij hoofdpijnen is er de 'opera in a box'! Zonder de Days of Heaven van De Horze nadert de film pas in het derde 'deel' het predikaat 'aardig'. In het intrinsiek filmische Brussel wint de theatraliteit aan glans. Kleine jaloezieën, zachte hartenkreten. 'Als ik mooie muziek hoor voel ik me beter.'

Was dat toen in de mode?

In de Nederlandse film is dat altijd in de mode.

LOL

ja precies. De Belgische regisseur wist er zelf nog in een scene een tepeltje bij te smokkelen. Couperus draait rustig verder in zijn graf.

Throw Away Your Books, Rally in the Streets
'Try and distract yourself for a minute.' Om even de ultieme Subjectivist uit te hangen – en bij zo'n radicale nadenkfilm mag dat wel – vlak voor het kijken was ik bijna in een vechtpartij beland. (Echt vechtweer ook.) Het moment voor een potje real seventies peace, love & avant-garde? Terayama toont een caleidoscopische kleurenparade vol stomme film-technieken en sympathie voor het Allerlaagste. Zoiets kan alleen uit het land van de gedragen slipjes-automaten komen. Ik had dus wegens omstandigheden niet het concentratieniveau om volledig in te tunen (mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen), maar er zijn genoeg dingen die hier goed gaan. Om te beginnen de waanzinnige soundtrack. Vol juxtaposities en prachtig alledaagse songteksten. Bovendien wordt voetbalkleedkamer-talk eindelijk serieus genomen. I'ts a kid's game for men'. De ballentheorie komt van Tarantino. Een voetbalslaafje draaft van hot naar her voor Echte Mannen. Tot zijn afgrijzen kan hij de concretisering van hun machofantasie met zijn zus niet voorkomen. 'Who is it for!?' Lastig. Denk aan een kruising van Spike Jonze, Robert Crumb, en Youp's Flappie, plus heel veel tietjes ter afleiding. In de boksring des levens tonen de makers ons ieders verboden verlangens. Een hardcore literaire pinku, met uitleg achteraf. De uitvaart van d-d-deicinema dei ce ne ma a. 'Your shirt stinks.'

Lou Reed: Rock and Roll Heart
'We were so bad we had to change our name every week.' Docu van niks over ome Lou, hoewel de film zowaar op Sundance draaide. Men lepelt de bekende feitjes op, als een Wikipedia-pagina die tot leven komt. Over de vroege jaren van de man leren we weinig, behalve dat hij één gitaarles kreeg. De aanwezige talking heads – zonder Laurie, maar met Byrne – bewieroken hun held: begrijpelijk, maar saai. Al het 'so real' geneuzel lijkt wel gangstarap. Leuk is de docu vooral wanneer de onzekere macho zelf spreekt. Er trekt in pep tempo een indrukwekkende interview-melange langs. Eén verhaal van Lou Steroid vertelt in zeventien verschillende fragmenten, met minstens zoveel maten aan matten. 'No one would hire us knowingly.' Ondanks dat hij (en zijn fans) in die indie-traditie pretenderen dat hij onbegrepen einzelganger bleef, werkte hij heel ambachtelijk een tijdje als stock songwriter. Een traditionele vorming is dé voedingsbodem om de boel op zijn kop te zetten, lijkt me. Niet langer van G naar D, maar blijven hangen op die G. 'Serious New York after hours vibes.' Daarna volgden de lessen van Andy, die Lou leerde werken, en een totalitaire hardheid kweekte. De ongemakkelijke ster, transformeerde zelfhaat in een (voor hem, en voor hem alleen) leefbaar persona. Laat Laurie nog maar eens over zijn jeugd contempleren. 'I hate my smell.'

mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen

ナミヤ雑貨店の奇蹟
The Miracles of the Namiya General Store heeft een fascinerende premisse: drie jonge inbrekers vluchten 's nachts naar een verlaten buurtwinkel om wanneer de spits begint in de massa te verdwijnen. Door de brievenbus verschijnt een brief die om advies vraagt. Okay, maar de brief werd in 1980 geschreven. Ze besluiten om maar eens een antwoord te schrijven en zo ontstaat een vreemd web van verhaallijnen die toewerken naar een fijne paradox. Melancholisch (heerlijke shots van verlaten straten en authentieke recreaties van 1969, 1980 en 1988) maar niet zonder een bepaald soort Aziatische sentimentaliteit en Confuciaanse boodschap. Niet helemaal geslaagd (ik denk dat het allemaal wat vreemder had gekund) al heeft het een zekere naïeve charme.

Source Code
Zo'n film die ik af en toe zag langskomen en waarvan je eigenlijk weet dat hij niet echt goed gaat zijn. Toch maar een gooi gedaan en mijn intuïtie laat me...niet in de steek. Heho, kwantummechanicabijnadoodparallelleuniversasnapje? Op zich een vermakelijke thriller als een soort post-9/11 Groundhog Day dus met Amerikaanse paranoia in plaats van humor. Dat is toch wel een jammerlijke transactie. Beetje sentiment om te compenseren helpt niet echt. Nee, dit soort dingen moeten vreemder. Meer Resnais kijken, Bowie!

wel een mooie pitch dat Miracles.

teveel spierballen in Source Code (inderdaad)

wel een mooie pitch dat Miracles.

Ja, ik moest hem wel even zien, al dacht ik in eerste instantie dat het een anime zou zijn. Er is zelfs een Chinese versie van. :)

Isle of Dogs
Eerst dacht ik "moet ik zien!" Daarna raakte ik teleurgesteld door de trailer met alle Wes Anderson all-stars en dacht ik "laat maar". Toen las ik dat Katsuhiro Otomo (<i>Akira</i>) een poster voor de film had ontworpen dus met die goedkeuring toch maar een gooi wagen. En in de Anderson-achtbaan is dit gelukkig weer zoiets als een hoogtepunt. Technisch een hoogstandje en beter geanimeerd dan <i>Fantastic Mr. Fox</i>. Anderson gaat vol op de Japanse toer en dan zijn Japanofielen meteen op hun hoede als Mifune die een valkuil ontwaart. Al snel je zie echter de authentieke liefde voor mythologie en cinema. Ongetwijfeld is het volgestopt met duizenden obscure verwijzingen, ik kon ieder geval het deuntje van De Zeven Samoerai herkennen. De trommeltjes zijn ook flink aanwezig, heel goed. Met het gebruik van de Japanse taal gaat Anderson ook onverwacht ver alleen wel jammer dat hij niet durfde om een 100% Japanse film te maken, zijn beroemde maatjes in de kou laten staan, dat is iets wat hij echt niet kan. Verder prima avontuur met de gebruikelijke motieven, misschien net iets te lang voor wat het is (typische film die 60 minuten moet duren.) Maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Ik heb een 2dagenabo op Nitroflare genomen, nog (Japan) tips van Myduckisdead?

gheh ik surf even naar http://www.myduckisdead.org/p/blog-page.html?zx=9e7b535b3096d20e wow just wow.

(ik heb geen idee)

Abbott and Costello Meet the Mummy? Die wil ik altijd nog wel eens zien qua opvoedkundig.
Akira, Alphaville en natuurlijk...Antfarm Dickhole. :)
Ik weet niet hoor, twee dagen is wel heel weinig voor zo'n schatkamer.

Het is een begin. :)

https://s7.postimg.cc/hhjut9jhn/sexyrangers.jpguploading images

<3

ik heb t zelf ook wel eens overwogen zo'n Nitroflare abo'tje, maar het voelde toch als crime op crime stapelen. :P *gangsta*

Eagle Eye
'We are weapons hot!' Laat het maar aan Zizek over om de cultuurkritische waarde in een desastreus gerecenseerde actiefilm te ontdekken. Directe actie, dus direct bij de tijd door in Afghanistan uit de tijd te zijn. Daar kijkt het oog van Ome Sam via drones mee, om vervolgens toe te slaan. De hypersnelle oorlog op afstand, met al zijn nadelen. ('Is it really him?') Aardig subversief maakt het scenario het data crunching – en dus The State – tot Enemy of the State. Dat is toch aardig scherp gezien, nog voor NSA debacles. Hoe meer je weet, hoe meer je je zorgen maakt. Loslaten, dat moeten vadertje (of het Freudiaanse moedertje) Staat eens leren. Shia Leboeuf en Michelle Monaghan zijn de grootste slachtoffers. Zij krijgen door de Machine een nieuw 'ID' toegewezen (een soort omgekeerde identity theft) en moeten flink aan de bak voor Operation Guillotine. Lekker eenvoudig te doorgronden historische verwijzingen buitelen, net als de auto's, over elkaar heen. Regisseur Caruso's favoriete instrument (de trompet) fungeert als Hitchcocky McGuffin. Om alle gevaarlijk motieven toch nog wat te counteren, zijn alle vrouwen in de film vervelend. Dus is het wachten vooral op de hegeliaanse meta-scene waar Zizek zich om verkneukelde. Inside the mind. Een Volksgeist met Weltgeist ambities. 'That is the dream right there.'

Klimt
'I like the cruelty of artists.' De meeste arthouse-regisseurs wagen zich vroeg of laat aan het subgenre der schilder-biopic. Begrijpelijk, het zijn ten slotte hun collega's. Minder begrijpelijk wordt daarmee dat het niveau vaak tegenvalt. Raul Ruiz en Gustav Klimt, het lijkt een gouden (pun intended) combinatie, maar het niveau schommelt net zo hard als de naakte vrouwen, en de gemoedstoestanden. De Chileen laat John Malkovich los in het Wenen van het Belle Epoch, volvet decadent stervend. Voor de klappen van De Oorlog. Voor de influenza Klimt en zijn ook aanwezige protege Schiele zou vernietigen. Toen alles nog spieler-ei was. De Kaisermelange van Ruiz smaakt echter meer naar Europudding. Clichématig geklaag over matige accenten daargelaten, scoort de film juist dankzij een bewust gezochte grilligheid. Alsof we een echte biopic zien, die net vals wordt afgespeeld. Nept Ruiz ons? 'The real one is not really as real as the false ones.' Klimt ontmoet zijn bekende tijdgenoten. Magiër Melies – alweer een collega van Ruiz – en Wittgenstein en het Kreis. ('But what about Hegel!?') Ik hoopte vergeefs op een sessie bij Freud. Schilderen zien we Klimt nauwelijks doen, hij bekijkt vooral meisjes met Cocorosie-snorren, door spiegels en ramen. Hij wordt zelf geproefd als goede wijn. De artiest als tolerante eikel. 'I love you. To death.'

蜘蛛巣城
Zoals Shakespeare al zei: "Bitches ain't shit." Kurosawa verplaatst het meest zwartgallige stuk van Bill naar Japan waar Mifune als een slechterik uit Suske & Wiske mag brullen terwijl zijn Lady opzichtig de ambities opstookt. Dat is altijd een beetje een probleem met MacBeth: wat een kortzichtige sukkel. Snapt ook niet dat orakels er altijd zijn om je een loer te leggen. Dus terecht dat hij dood gaat. Hoe dan ook Kurosawa weet het mooi te verpakken, alles ziet er piekfijn uit, hij lijkt steeds in te houden en in te houden en dan op het laatst een puike geweldsexplosie. Zeer leerzaam voor de moderne filmer. Optimaal gebruik van mist ook. Eigenlijk viel het persoonlijke kwartje pas op het laatst tijdens de pessimistisch afsluiting. Waarom in post-WOII Japan MacBeth maken? Een afrekening met het Japanse fascisme lijkt mij. In dat geval: mooi gedaan.

ahh Throne of Blood (ik gokte Ran). 1 van die films, of beide? barst ook van het rood. (Zal Ran wel zijn geweest, aangezien ToB zwart-wit is :P :P)

Swing Girls
'I'm not wearing Kubo gynaecology on my back.' Ze stapelen uniform op uniform in deze ultra-cutesie real world manga-film. Een stel meisjes verruilt de kostschoolrok voor het outfit van een brassband. Alles is beter dan bijles-verveling in de zomerhitte. Op een Japanse highschool heeft zo'n Studio Sport-combo uiteraard maar één taak. Het 'basuball' team naar grote hoogte stuwen! Alle goede dingen des levens komen hier dus binnen 1,2,3,4,5 tellen bijeen, en dat na een ongelukje. (Alternatieve titel: Sushi in the Sun) Pittoreske bergtreintjes met slechts twee wagons gaan gewoon niet hard genoeg. Binnen het genre doet de film verder weinig nieuws. Wie Rock and Roll Highschool zag, kent de grapjes. Versierde versterkers en atonale exercities, tot het eindelijk klikt als een metronoom. De wanhopige bandleider doet een aardige ICP Orchestra versie van de Vooienmars op de piano, terwijl zijn 'kroost' elkaar vlooit. Helaas ontbreekt de melancholie van The Band's Visit of Linda Linda Linda. Een prachtkans richting eenzaamheid met een rivier ertussen wordt gemist. Geen diepzinnig gesip dus, maar wel genoeg liefde voor de gewone gekkigheid van de middelbare. En net toen ik me afvroeg of het snor zat met het intrinsieke jazz-gehalte verschijnt de snobby jazzcat. Hard bop for life. Laat de wimpies de wimpies. 'We decided to form a folk duo.'

Freaks
'The bearded lady's baby is born!' Het kon niet beter qua timing. Zo vlak na het Eurovisie Songfestival, met 'de zingende kip', en de avonturen van een doorgedraaide cliniclown, kwam de beroemdste exploitatiefilm als geroepen. Freaks (en de fascinatie ervoor) zijn van alle tijden. Toch valt het op hoe modern Browning's classic voelt. Zou dat nou komen omdat we tegenwoordig op tv (en in nog nieuwere media) altijd al een parade van mismaakten zien? Ik denk het niet. Dit is gewoon klasbakkencinema. Ik hoop dat er een dvd bestaat met een commentary track van Werner Herzog. Er zit genoeg Duits in de film. Auch Zwergen zijn hier klein angefangen (und gebleben). Hun moeizame romance behoort tot 'het zoet' van de film. 'I want no orders from a woman!' De beste scenes verruilen dit melodrama van kleine mensen voor het surreële avontuur. Ik stelde me Bunuel en Freud samen in de bios voor, genietend van Schlietzie, een van de meest akelig fotogenieke mensen ooit door de camera 'gevangen'. Al schrijvend lijkt de film zo wellicht een associatie-spel, maar vergis je niet. Het scenario – afgemeten als een boze dwerg – schrijdt zonder ook maar een moment iets te mankeren van hoogtepunt naar aandoenlijk dieptepunt. Elke scene een wereld van vrouwenhaat en vertier an sich. Geweldige mensen. 'She was once a beautiful woman.'

Ja, Ran associeer ook altijd met heel veel rood. :) Die ander dus. Las nog dat Kurosawa echt boogschutters net naast Mifune liet schieten tijdens die laatste scènes, dan krijg je wel goed opgefokt acteerwerk. :)

Wat ik stiekem toch jammer vond van Swing Girls is dat de tipgever niet anoniem blijft (even spieken of ik dat niet al had gezegd :)

lol @ echte bogen

ja dat was ook mooi geweest, de twists waren ok, maar op bizarre wijze kwamen ze allemaal op hun brave pootjes terecht aan t end.

in hun slechte fase klinken ze wel als Maher Shalal Hash Baz, ultieme leipe Japanse pop met blazertjes.

Demonlover
Whoa, waarom kom ik hier nu pas achter? Assayas in 2002 op de weirdo cyberpunk-toer, Gibson als Griekse tragedie. Bedrijfsspionage over kinky manga's, Videodrome iz real on teh interwebz, trashy Gina Gershon, Chloë Sevigny spreekt Frans en speelt naakt games, Connie Nielsen is onmenselijk mooi, NEU bij de begintitels, Sepultura op tv! Zo'n kille, nare "het zou er toch niet echt zo aan toe gaan?" film. Maar helaas niet zonder problemen, het eerste deel in Tokio is echt fenomenaal maar het loopt, ondanks de fijne draai, niet helemaal lekker op momenten en terug in Parijs vervliegt het momentum wat. Ergens vond ik de laatste woordeloze 10 minuten wel gewaagd maar ook "meh, autoachtervolging". Ik ben in de war, maar sciencefiction zou veel meer dit soort gebieden moeten ontginnen.

生きる
Nog een film die ik jarenlang had uitgesteld. Ik vermoede iets teveel feel-good "life's a box of chocolates" in de omschrijving. Fout. Kurosowa pakt verhaaltechnisch lekker uit met een ambitieuze structuur waarin de oude bureaucraat halverwege opeens echt dood is en de begrafenis een spannend duel wordt over de ware betekenis van de man. Niemand wordt uiteindelijk gespaard zelfs niet zijn collega die het als eerste voor hem opneemt en als een Petrus zich uiteindelijk neerlegt bij de bureaucratische machine. Petrus? Yep, ik kreeg flink wat christelijk-existentialistische vibes bij deze neergang vol naastenliefde en verraad. Ondertussen spaart Kurosawa de Japanse mores niet. Takashi Shimura, prachtig hoofd altijd met die melancholische pretoogjes.

eindelijk! wel Kurosawa op zijn meest zoetst denk ik. (let wel zeker top 3 Kurosawa films voor mij, Stray Dog en hmm, ok top 2 dan)

Demonlover ga ik noteren.

Kurosawa op zijn zoetst is nog best depri. :) Ik besef opeens dat dit pas de eerste niet-historische Kurosawa was voor mij. Zou moeten doorpakken, maar er is teveel te zien voor een side-project. Top 3 Kurosawa is nog gedeeltelijk open, al staan de eerste twee (De 7, Rashomon) voor altijd vast als 'Bohemian Rhapsody' in de top-2000.

:) hij heeft ook een Dosto-adaptatie, leerde ik vandaag. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Idiot_(1951_film)

Ja, ik vond de Fjodor vibes al vrij sterk aanwezig in Ikiru. Nou ja toch maar even op Netflix kijken of Stray Dog er nog op staat.

Spider
'She had no more silk left.' Nu alleen Cricket nog in de insecten-trilogie van Cronenberg. De overdadige suiker in de koffie kan wellicht als terugkerend citaat fungeren. Toch is Spider een a-typische film voor de Canadees. Lekker literair en met een rustige arthouse-pas, schrijdt de thriller statig voort. Geen uitzinnige Repulsion-taferelen – of Kafkaëske toestanden – waar ik aanvankelijk nog op rekende. Een stamelende, meestal onverstaanbare man gaat 'begeleid wonen'. 'Your room Mr. Clegg.' Ralph Fiennes bewaart zijn belangrijkste bezittingen in een sok, en verbergt het kriebelige notitieboekje der gekken onder het laminaat. Luiken achter luiken sluiten hem ook teruggekeerd in de donkere wereld, op in zichzelf. Langzaam maar zeker gaat de kijker mee in het hoofd van dit 'curious character'. We zien the present inside the past. Fiennes staat erbij, en kijkt naar zijn verleden. Een truc waar ik nooit genoeg van krijg. Tijdens flashbacks ontspint zich het trauma op Sirkiaanse wijze. The flesh back. The family romance of neurotics. In bruine tinten doet Cronenberg zijn beste Terrence Davies. Een duistere hersenpan sluit zich. (Ook Spider begint met een hymne). De puzzelstukjes worden bijeengeveegd. Een strijkkwartet raakt de gevoelige punten. Lichaam, geest, gezin, en gekte. Oren, ogen, puntje van je stoel. 'His head was stuck.'

Popeye
'I need me vitamins.' Een live-action versie van een tekenfilm, het intrigeert, maar voelt toch verkeerd. Van het neppe naar het nep-echte. Zulke dubbele illusies doen wazig zien. Popeye heeft nochtans alles om mijn favoriete imaginaire film te zijn. Regie: Altman, Olijfje: Shelley Duvall, muziek: Harry Nilsson! Ik stelde me een depressieve avant-garde adaptatie voor, met honderd stemmen door elkaar. Everybody's Talkin'. Maar helaas. Popeye: Robin Williams. En hij heeft een flink handje van dit soort flops. (Denkend aan Hook.) Eventjes lijkt het allemaal nog goed te komen. Popeye arriveert in het fraaie Sweet Sweethaven – de set decorator verdient alle complimenten – en dwaalt door Vine Street. (De muziek klinkt ook aardig Van Dyke Parksig.) Maar dan al begint het stemmetje van Williams te ergeren. Net zoals diens eindeloze 'gedachtewolkjes'. (Popeye praat nogal veel tegen zichzelf.) Dit zal allemaal wel 'kloppen' in de geest der strip, maar werken doet het gematerialiseerd niet. Lange tijd blijft het plot merkwaardig zelfs saai, terwijl de slechte grappen ook te schetsmatig zijn voor een klare, melancholische lijn. De strongman met zijn vadercomplex dobbert mee op 'the dinghy of life'. Pas aan het eind gaat de pijp eindelijk uit de muil voor wat spinazie (prompt gevolgd door een continuïteitsfoutje). 'Your intentions were good.'

Maar helaas. Popeye: Robin Williams.

LOL.

Sowieso ging ik hierna een in mijn geheugen graven, en eigelijk was die hele Popeye nooit echt leuk.

Inderdaad. het leek ondanks (ondanks de spierbundels) altijd al wat eendimensionaal. Prachtige review op Letterboxd: [in parafrase] Altman only made this on the advice of his therapist.

*bruggetje*

zag dat je GGZ-drama Spider niks vond! ik vond 'm niet erg Cronenberg, maar als arthouse-mindfuck toch prima.

Ik kan het tussen alle Spider Rico's lastig terugvinden. :) Maar inderdaad, hoe verder Cronenberg van zijn klassieke body horror beweegt, hoe problematischer, over het algemeen. Was wel knap gedaan enzo met de shots van die gashouder(?) en het yukkie onvergetelijke shot van dat weggooien van sperma in het kanaal maar toch mweh (Ralph Fiennes hè? Word ik ook nooit heel enthousiast van.)

ahh ja toch nog aardig wat correcte herinneringen. a real British tart with real British sperm in her hand.

もらとりあむタマ子
Dit soort arthouse schudden die Japanners ook zo uit de mouw. Precieze cinematografie, herhaling en gaan maar. Eerste deel (van de vier seizoenen) ging ik er goed voor zitten. Slacker-meisje (okay, jonge vrouw want afgestudeerd) trekt weer in bij haar bravige vader en voert de hele dag niks uit behalve wat gamen en manga's lezen. Ik verwachtte daarna zo'n droge komedie met een ongetwijfeld positieve uitkomst (denk Wood Job!), maar eigenlijk wil Tamako al snel wel wat aan haar situatie doen, wellicht iets onhandig. Pa wordt het toch wel zat en dan opeens met een quasi-mysterieuze observatie is het afgelopen. Ik beken dat ik een zacht "WTF?" liet ontsnappen. Als portret van een generatie waarschijnlijk zeer geslaagd en op een gemene manier depressiever dan je verwacht tijdens het kijken.

jaaa! de treurige sportartikelenzaak.

J'ai Pas Sommeil
'De Bulgaarse danser kan niet eens dansen!' Met flink wat goede wil, speurde ik in dit gedoseerde drama naar een andere kant van Claire Denis, eentje die ze best eens zou mogen onderzoeken. Zij kan de gouden driehoek voltooien. De coole sfeer van Jim Jarmusch, de meligheid van Kaurismaki – met een oude auto uit Litouwen – en dan Denis zelf, voor de subtiel-erotische touch. Een Litouws meisje arriveert op de tast, per rammelbak, in het grote Parijs. Een plek waar niet alleen de flikken nors zijn. 'Relax Ay Voo' zingt een liedje haar en de anderen, vergeefs toe. Kibbelend omarmd door Russische connecties, die hun mede-outsider wel de kronkelige wegen zullen wijzen. (Zijzelf belandt tot haar eigen vermaak in een foute bios.) Ook het politiebureau-gehannes en een oudjes defense training zorgen voor knipogen. ('Il va prendre ton fric!') Die locaties wijzen echter wel op de serieuze ondertoon. Een granny killer houdt huis, en met de minuut doet Denis meer haar gewone, goede, maar hier ook wat degelijke ding. Het rauwe stadsdrama van immigranten, drag queens en andere verschoppelingen. De ondertoon lijkt vooral: onze maatschappij accepteert saamhorigheid niet eens meer, zelfs als die wordt aangeboden. Het is eten of gegeten worden. Alleen de nacht en de drank dempen de pijn. 'Comme la femme douce. Comme l'homme léger.'

Kamome Diner
'Sorry you came all this way to eat Japanese food.' Fin-ministische foodiefilm, dus feel good, feel food! Ik kreeg zin om ook een eet-concept te verzinnen. De zoetzure inval. Een dinner runnen, het lijkt best leuk, zelfs als er geen hond komt. Maar misschien geldt dat enkel in die prachtige, statige straten van Helsinki. Japan komt naar de Fin toe deze zomer. Twee volkeren die gemaakt zijn voor elkaar. Ondoorgrondelijke talen, leipe humor, een zalm-alliantie. Wes Anderson gaat deze hipster-film diggen, al hadden ze het aantal fast cuts-grapjes wat moeten verhogen. Kamome Diner houdt het op slow cooking, milde maar heldere kleuren, en een consequent strak design. Een stel Van Warmerdamse buurvrouwtjes tuurt door de ruit de oriëntaalse diepte in, en levert als koor commentaar. Binnen voltrekken zich de bekende rituelen. Het runnen van een dinner (zonder bel!) is eigenlijk al een ritueel op zich. Latijnse trommeltjes zorgen voor een global fusion-gevoel, maar in de keuken – zo doceert men een tikje nationalistisch – hoort de traditie te heersen. Japanse vernieuwing, is een ode aan langzame, kleine veranderingen, zoals alles uiteindelijk zal moeten veranderen. En ook al woon ik zelf boven een sushi-takeaway, ik moet niks van die keuken hebben. De Finse? Geen idee. Misschien de boel eens overnemen. 'A sad person is sad in any country.'

野良犬
Die hijgende hond bij de voortiteling zet de sfeer meteen neer in deze buitengewone thriller van Kurosawa. Wat een zweterige film. Hitte in films is altijd een slecht teken en lijkt hier vooral de jonge agent Murakami parten te spelen wiens colt in de tram wordt gerold. Het tempo zit er meteen in. Murakami kan de castratie maar moeilijk aan dus wordt hij gekoppeld aan de veteraan Sato, die hem een beetje probeert te kalmeren zodat ze samen de zaak kunnen oplossen want inmiddels is iemand uit de onderwereld overvallen aan het plegen met het wapen. Ha, de tijd tikt, maar ze kunnen nog wel naar een potje baseball om tussen de 50.000 mensen een verdachte te zoeken. Mooie shots, fijne buddy-relatie tussen de twee coppers gespeeld door twee Kurosawa favo´s en heerlijke afwikkeling in een bosrijke buitenwijk waar een vrouw piano speelt terwijl good en bad guy elkaar aanstaren.

<3 ja, die piane the magical touch.

It Happened in Flatbush
'What do baseball players generally eat, besides peanuts?' Inmiddels ben ik een volleerd fan van het lokale team Jeka – en de kantine 'de Volle Bak' – dus wie weet moet ik van baseball-films een projectje maken. Het hiphopduo The Underachievers leende deze filmtitel voor hun beste plaat. Ze zullen wel uit Brooklyn komen, net als de underachievin' Dodgers durin' their good old times. In 1941 gebeurde 'het' dan eindelijk, wat de makers inspireerde tot dit niemendalletje. Gleufhoeden en Victoriaanse hoedjes zitten met de handen in het bedekte haar. Wie moet dit zooitje ongeregeld leiden? De eigenares kiest voor een grofgebekte Ier. De bulky Bogart-variant spendeert zijn tijd als washed up star ergens in het farm systeem van 'Klaverveld'. Voor hij goed en wel terug is, is de 'old dame' afgevoerd. Spijtig, zij had banjerend door kleedkamer juist potentie. Haar sexy vervangster leeft het 'highlife' van New York, tot afgrijzen van de Brooklynse boeren. Het voorspelbare romantische plotje, dat zo uitgerold kan worden, riekt sterk naar geparfumeerde vrouwonvriendelijkheid. Van on screen speeltijd komt het nauwelijks, maar ook discussietijd hoort bij Amerika. Scheidsrechters, bestaan niet, of zouden niet moeten bestaan, in the land of the free. Net als journalisten! Take thém out. Gekonkel, gegraai en boners. 'You're going to stay here and pitch.'

Virgin Stripped Bare by Her Bachelors
'Ik ben klaar om te worstelen.' De internationale titel van 'Oh! Soo-jung' lijkt smakeloos, maar komt zowaar van Marcel Duchamp. En dat klopt helemaal in deze WTF-film. Is het komische kunst of om te janken? Hong filmt hier in een cosy, zelfs kerstige zwart-wit, maar de inhoud prikkelt, schuurt en verwart, zoals altijd. Een stel grappige klootzakken speelt racket- en relatiespelletjes rond de jonge maagd Soojung. Aanvankelijk heeft zij de touwtjes nog in handen in deze 'date game' met de Franse slag. Aantrekken, afstoten. Wil ze de jonge overijverige rijke vrijer, of toch de brutere regisseur? In een context van kunstgalerijen (die we zeer Duchampesks nooit van binnen zien) en een editor-room (meta!) maken de hoofdpersonages elkaar gek met dooie mussen en ongewenste kussen. Steeds vaker lopen de drankgelagen uit de hand. Steeds grimmiger lijkt Hong vooruit te lopen op #metoo. Mensen zijn zo vervelend voor elkaar in relaties. Dommer dan ezels die achter een wortel aanhobbelen. Het bekende film in film-gespiegel van Hong verwarde me hier dermate, dat er zelfs even een 'third man leek op te duiken. Niks van waar. Tragiek doordesemt elke ademtocht tijdens de koude Koreaanse winter. (De actrice pleegde een paar jaar later zelfmoord.) Sartriaans verloren in een existentialistische crisis. Nouvelle vaginisme. ' Je hebt mijn borsten toch?'