Filmforum

Ja, Ran associeer ook altijd met heel veel rood. :) Die ander dus. Las nog dat Kurosawa echt boogschutters net naast Mifune liet schieten tijdens die laatste scènes, dan krijg je wel goed opgefokt acteerwerk. :)

Wat ik stiekem toch jammer vond van Swing Girls is dat de tipgever niet anoniem blijft (even spieken of ik dat niet al had gezegd :)

lol @ echte bogen

ja dat was ook mooi geweest, de twists waren ok, maar op bizarre wijze kwamen ze allemaal op hun brave pootjes terecht aan t end.

in hun slechte fase klinken ze wel als Maher Shalal Hash Baz, ultieme leipe Japanse pop met blazertjes.

Demonlover
Whoa, waarom kom ik hier nu pas achter? Assayas in 2002 op de weirdo cyberpunk-toer, Gibson als Griekse tragedie. Bedrijfsspionage over kinky manga's, Videodrome iz real on teh interwebz, trashy Gina Gershon, Chloë Sevigny spreekt Frans en speelt naakt games, Connie Nielsen is onmenselijk mooi, NEU bij de begintitels, Sepultura op tv! Zo'n kille, nare "het zou er toch niet echt zo aan toe gaan?" film. Maar helaas niet zonder problemen, het eerste deel in Tokio is echt fenomenaal maar het loopt, ondanks de fijne draai, niet helemaal lekker op momenten en terug in Parijs vervliegt het momentum wat. Ergens vond ik de laatste woordeloze 10 minuten wel gewaagd maar ook "meh, autoachtervolging". Ik ben in de war, maar sciencefiction zou veel meer dit soort gebieden moeten ontginnen.

生きる
Nog een film die ik jarenlang had uitgesteld. Ik vermoede iets teveel feel-good "life's a box of chocolates" in de omschrijving. Fout. Kurosowa pakt verhaaltechnisch lekker uit met een ambitieuze structuur waarin de oude bureaucraat halverwege opeens echt dood is en de begrafenis een spannend duel wordt over de ware betekenis van de man. Niemand wordt uiteindelijk gespaard zelfs niet zijn collega die het als eerste voor hem opneemt en als een Petrus zich uiteindelijk neerlegt bij de bureaucratische machine. Petrus? Yep, ik kreeg flink wat christelijk-existentialistische vibes bij deze neergang vol naastenliefde en verraad. Ondertussen spaart Kurosawa de Japanse mores niet. Takashi Shimura, prachtig hoofd altijd met die melancholische pretoogjes.

eindelijk! wel Kurosawa op zijn meest zoetst denk ik. (let wel zeker top 3 Kurosawa films voor mij, Stray Dog en hmm, ok top 2 dan)

Demonlover ga ik noteren.

Kurosawa op zijn zoetst is nog best depri. :) Ik besef opeens dat dit pas de eerste niet-historische Kurosawa was voor mij. Zou moeten doorpakken, maar er is teveel te zien voor een side-project. Top 3 Kurosawa is nog gedeeltelijk open, al staan de eerste twee (De 7, Rashomon) voor altijd vast als 'Bohemian Rhapsody' in de top-2000.

:) hij heeft ook een Dosto-adaptatie, leerde ik vandaag. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Idiot_(1951_film)

Ja, ik vond de Fjodor vibes al vrij sterk aanwezig in Ikiru. Nou ja toch maar even op Netflix kijken of Stray Dog er nog op staat.

Spider
'She had no more silk left.' Nu alleen Cricket nog in de insecten-trilogie van Cronenberg. De overdadige suiker in de koffie kan wellicht als terugkerend citaat fungeren. Toch is Spider een a-typische film voor de Canadees. Lekker literair en met een rustige arthouse-pas, schrijdt de thriller statig voort. Geen uitzinnige Repulsion-taferelen – of Kafkaëske toestanden – waar ik aanvankelijk nog op rekende. Een stamelende, meestal onverstaanbare man gaat 'begeleid wonen'. 'Your room Mr. Clegg.' Ralph Fiennes bewaart zijn belangrijkste bezittingen in een sok, en verbergt het kriebelige notitieboekje der gekken onder het laminaat. Luiken achter luiken sluiten hem ook teruggekeerd in de donkere wereld, op in zichzelf. Langzaam maar zeker gaat de kijker mee in het hoofd van dit 'curious character'. We zien the present inside the past. Fiennes staat erbij, en kijkt naar zijn verleden. Een truc waar ik nooit genoeg van krijg. Tijdens flashbacks ontspint zich het trauma op Sirkiaanse wijze. The flesh back. The family romance of neurotics. In bruine tinten doet Cronenberg zijn beste Terrence Davies. Een duistere hersenpan sluit zich. (Ook Spider begint met een hymne). De puzzelstukjes worden bijeengeveegd. Een strijkkwartet raakt de gevoelige punten. Lichaam, geest, gezin, en gekte. Oren, ogen, puntje van je stoel. 'His head was stuck.'

Popeye
'I need me vitamins.' Een live-action versie van een tekenfilm, het intrigeert, maar voelt toch verkeerd. Van het neppe naar het nep-echte. Zulke dubbele illusies doen wazig zien. Popeye heeft nochtans alles om mijn favoriete imaginaire film te zijn. Regie: Altman, Olijfje: Shelley Duvall, muziek: Harry Nilsson! Ik stelde me een depressieve avant-garde adaptatie voor, met honderd stemmen door elkaar. Everybody's Talkin'. Maar helaas. Popeye: Robin Williams. En hij heeft een flink handje van dit soort flops. (Denkend aan Hook.) Eventjes lijkt het allemaal nog goed te komen. Popeye arriveert in het fraaie Sweet Sweethaven – de set decorator verdient alle complimenten – en dwaalt door Vine Street. (De muziek klinkt ook aardig Van Dyke Parksig.) Maar dan al begint het stemmetje van Williams te ergeren. Net zoals diens eindeloze 'gedachtewolkjes'. (Popeye praat nogal veel tegen zichzelf.) Dit zal allemaal wel 'kloppen' in de geest der strip, maar werken doet het gematerialiseerd niet. Lange tijd blijft het plot merkwaardig zelfs saai, terwijl de slechte grappen ook te schetsmatig zijn voor een klare, melancholische lijn. De strongman met zijn vadercomplex dobbert mee op 'the dinghy of life'. Pas aan het eind gaat de pijp eindelijk uit de muil voor wat spinazie (prompt gevolgd door een continuïteitsfoutje). 'Your intentions were good.'

Maar helaas. Popeye: Robin Williams.

LOL.

Sowieso ging ik hierna een in mijn geheugen graven, en eigelijk was die hele Popeye nooit echt leuk.

Inderdaad. het leek ondanks (ondanks de spierbundels) altijd al wat eendimensionaal. Prachtige review op Letterboxd: [in parafrase] Altman only made this on the advice of his therapist.

*bruggetje*

zag dat je GGZ-drama Spider niks vond! ik vond 'm niet erg Cronenberg, maar als arthouse-mindfuck toch prima.

Ik kan het tussen alle Spider Rico's lastig terugvinden. :) Maar inderdaad, hoe verder Cronenberg van zijn klassieke body horror beweegt, hoe problematischer, over het algemeen. Was wel knap gedaan enzo met de shots van die gashouder(?) en het yukkie onvergetelijke shot van dat weggooien van sperma in het kanaal maar toch mweh (Ralph Fiennes hè? Word ik ook nooit heel enthousiast van.)

ahh ja toch nog aardig wat correcte herinneringen. a real British tart with real British sperm in her hand.

もらとりあむタマ子
Dit soort arthouse schudden die Japanners ook zo uit de mouw. Precieze cinematografie, herhaling en gaan maar. Eerste deel (van de vier seizoenen) ging ik er goed voor zitten. Slacker-meisje (okay, jonge vrouw want afgestudeerd) trekt weer in bij haar bravige vader en voert de hele dag niks uit behalve wat gamen en manga's lezen. Ik verwachtte daarna zo'n droge komedie met een ongetwijfeld positieve uitkomst (denk Wood Job!), maar eigenlijk wil Tamako al snel wel wat aan haar situatie doen, wellicht iets onhandig. Pa wordt het toch wel zat en dan opeens met een quasi-mysterieuze observatie is het afgelopen. Ik beken dat ik een zacht "WTF?" liet ontsnappen. Als portret van een generatie waarschijnlijk zeer geslaagd en op een gemene manier depressiever dan je verwacht tijdens het kijken.

jaaa! de treurige sportartikelenzaak.

J'ai Pas Sommeil
'De Bulgaarse danser kan niet eens dansen!' Met flink wat goede wil, speurde ik in dit gedoseerde drama naar een andere kant van Claire Denis, eentje die ze best eens zou mogen onderzoeken. Zij kan de gouden driehoek voltooien. De coole sfeer van Jim Jarmusch, de meligheid van Kaurismaki – met een oude auto uit Litouwen – en dan Denis zelf, voor de subtiel-erotische touch. Een Litouws meisje arriveert op de tast, per rammelbak, in het grote Parijs. Een plek waar niet alleen de flikken nors zijn. 'Relax Ay Voo' zingt een liedje haar en de anderen, vergeefs toe. Kibbelend omarmd door Russische connecties, die hun mede-outsider wel de kronkelige wegen zullen wijzen. (Zijzelf belandt tot haar eigen vermaak in een foute bios.) Ook het politiebureau-gehannes en een oudjes defense training zorgen voor knipogen. ('Il va prendre ton fric!') Die locaties wijzen echter wel op de serieuze ondertoon. Een granny killer houdt huis, en met de minuut doet Denis meer haar gewone, goede, maar hier ook wat degelijke ding. Het rauwe stadsdrama van immigranten, drag queens en andere verschoppelingen. De ondertoon lijkt vooral: onze maatschappij accepteert saamhorigheid niet eens meer, zelfs als die wordt aangeboden. Het is eten of gegeten worden. Alleen de nacht en de drank dempen de pijn. 'Comme la femme douce. Comme l'homme léger.'

Kamome Diner
'Sorry you came all this way to eat Japanese food.' Fin-ministische foodiefilm, dus feel good, feel food! Ik kreeg zin om ook een eet-concept te verzinnen. De zoetzure inval. Een dinner runnen, het lijkt best leuk, zelfs als er geen hond komt. Maar misschien geldt dat enkel in die prachtige, statige straten van Helsinki. Japan komt naar de Fin toe deze zomer. Twee volkeren die gemaakt zijn voor elkaar. Ondoorgrondelijke talen, leipe humor, een zalm-alliantie. Wes Anderson gaat deze hipster-film diggen, al hadden ze het aantal fast cuts-grapjes wat moeten verhogen. Kamome Diner houdt het op slow cooking, milde maar heldere kleuren, en een consequent strak design. Een stel Van Warmerdamse buurvrouwtjes tuurt door de ruit de oriëntaalse diepte in, en levert als koor commentaar. Binnen voltrekken zich de bekende rituelen. Het runnen van een dinner (zonder bel!) is eigenlijk al een ritueel op zich. Latijnse trommeltjes zorgen voor een global fusion-gevoel, maar in de keuken – zo doceert men een tikje nationalistisch – hoort de traditie te heersen. Japanse vernieuwing, is een ode aan langzame, kleine veranderingen, zoals alles uiteindelijk zal moeten veranderen. En ook al woon ik zelf boven een sushi-takeaway, ik moet niks van die keuken hebben. De Finse? Geen idee. Misschien de boel eens overnemen. 'A sad person is sad in any country.'

野良犬
Die hijgende hond bij de voortiteling zet de sfeer meteen neer in deze buitengewone thriller van Kurosawa. Wat een zweterige film. Hitte in films is altijd een slecht teken en lijkt hier vooral de jonge agent Murakami parten te spelen wiens colt in de tram wordt gerold. Het tempo zit er meteen in. Murakami kan de castratie maar moeilijk aan dus wordt hij gekoppeld aan de veteraan Sato, die hem een beetje probeert te kalmeren zodat ze samen de zaak kunnen oplossen want inmiddels is iemand uit de onderwereld overvallen aan het plegen met het wapen. Ha, de tijd tikt, maar ze kunnen nog wel naar een potje baseball om tussen de 50.000 mensen een verdachte te zoeken. Mooie shots, fijne buddy-relatie tussen de twee coppers gespeeld door twee Kurosawa favo´s en heerlijke afwikkeling in een bosrijke buitenwijk waar een vrouw piano speelt terwijl good en bad guy elkaar aanstaren.

<3 ja, die piane the magical touch.

It Happened in Flatbush
'What do baseball players generally eat, besides peanuts?' Inmiddels ben ik een volleerd fan van het lokale team Jeka – en de kantine 'de Volle Bak' – dus wie weet moet ik van baseball-films een projectje maken. Het hiphopduo The Underachievers leende deze filmtitel voor hun beste plaat. Ze zullen wel uit Brooklyn komen, net als de underachievin' Dodgers durin' their good old times. In 1941 gebeurde 'het' dan eindelijk, wat de makers inspireerde tot dit niemendalletje. Gleufhoeden en Victoriaanse hoedjes zitten met de handen in het bedekte haar. Wie moet dit zooitje ongeregeld leiden? De eigenares kiest voor een grofgebekte Ier. De bulky Bogart-variant spendeert zijn tijd als washed up star ergens in het farm systeem van 'Klaverveld'. Voor hij goed en wel terug is, is de 'old dame' afgevoerd. Spijtig, zij had banjerend door kleedkamer juist potentie. Haar sexy vervangster leeft het 'highlife' van New York, tot afgrijzen van de Brooklynse boeren. Het voorspelbare romantische plotje, dat zo uitgerold kan worden, riekt sterk naar geparfumeerde vrouwonvriendelijkheid. Van on screen speeltijd komt het nauwelijks, maar ook discussietijd hoort bij Amerika. Scheidsrechters, bestaan niet, of zouden niet moeten bestaan, in the land of the free. Net als journalisten! Take thém out. Gekonkel, gegraai en boners. 'You're going to stay here and pitch.'

Virgin Stripped Bare by Her Bachelors
'Ik ben klaar om te worstelen.' De internationale titel van 'Oh! Soo-jung' lijkt smakeloos, maar komt zowaar van Marcel Duchamp. En dat klopt helemaal in deze WTF-film. Is het komische kunst of om te janken? Hong filmt hier in een cosy, zelfs kerstige zwart-wit, maar de inhoud prikkelt, schuurt en verwart, zoals altijd. Een stel grappige klootzakken speelt racket- en relatiespelletjes rond de jonge maagd Soojung. Aanvankelijk heeft zij de touwtjes nog in handen in deze 'date game' met de Franse slag. Aantrekken, afstoten. Wil ze de jonge overijverige rijke vrijer, of toch de brutere regisseur? In een context van kunstgalerijen (die we zeer Duchampesks nooit van binnen zien) en een editor-room (meta!) maken de hoofdpersonages elkaar gek met dooie mussen en ongewenste kussen. Steeds vaker lopen de drankgelagen uit de hand. Steeds grimmiger lijkt Hong vooruit te lopen op #metoo. Mensen zijn zo vervelend voor elkaar in relaties. Dommer dan ezels die achter een wortel aanhobbelen. Het bekende film in film-gespiegel van Hong verwarde me hier dermate, dat er zelfs even een 'third man leek op te duiken. Niks van waar. Tragiek doordesemt elke ademtocht tijdens de koude Koreaanse winter. (De actrice pleegde een paar jaar later zelfmoord.) Sartriaans verloren in een existentialistische crisis. Nouvelle vaginisme. ' Je hebt mijn borsten toch?'

Castle in the Sky
'Wie gaat dat shirt maken?' De strafste vluchtleider en vliegenier van de cinema leeft zich hier weer uit met Icarus-loopings en andere Da Vinci-fantasieën. Van al Miyazaki's werk is Castle in the Sky het meest actierijk. Zoveel achtervolgingen en geweren. Heel even dreigt het niveau zelfs richting Hollywood af te dalen (Klabam!). Een stel Crystal Warriors en Killa Bees-piraten zit achter een meisje aan. Zij heeft 'het kristal'. Gelukkig voor haar, en voor de film, dondert ze (letterlijk) in de handen van een jonge mijnwerker. Haar afdaling naar het Europese sprookjesland, knipoogt per ongeluk nog een laatste keer naar Amerika. The Falling Girl. Unheimisch 9/11. Op het platteland belandt het scenario even zielsgelukkig in meer pittoreske taferelen. Een romantisch Herder-wonderland, waar breedgeschouderde Zola-mijnwerkers afdalen (de totale, aardse tegenstelling van de luchtige vluchtfantasie). Miyazaki maakt een hoop flauwe grapjes rond kleine onhandigheden (een vrouw is zwaarder dan je denkt!), en filmt zijn helden als naïeve revolutionairen in Sovjet-perspectief. Dan keert, onvermijdelijk, het mechanistische wereldbeeld terug. Een samenleving staat op een kruispunt. De moderne 'rationele' tijd zinkt Atlantis-magie in rap tempo af. Zelfs Het Japanse Trauma valt nog. Uit de lucht uiteraard. 'That stone should be locked away'.

Little Dieter Needs to Fly
'The brightness is really what I remember.' Nog zo'n spirituele astronaut, Werner Herzog. Hij vindt hier een (derde) geestverwant. Werner en Dieter delen type naam, leeftijd en daarbij passende kalende haarstijl, spreken met hetzelfde Duits-Amerikaanse accent, en bovenal, zwelgen in dezelfde fantastische mentaliteit. De hang naar absolute limieten. Het wordt bijna uncanny. Er is echter een belangrijk verschil. Werner observeert. Dieter beleeft. Dengler trok als jongeling naar Amerika om vliegenier te worden. De Amerikaanse Droom blijkt uit snoeihard werken te bestaan, maar uiteindelijk mag hij vliegen, in Vietnam. Een paar minuten later ligt hij in duizend stukjes in de jungle. Stukjes die hij nooit meer echt bijeengeraapt kreeg. Heden ten dage weet hij zijn traumatische compulsies alleraardigst te verklaren. Zelfs Werner houdt wijselijk zijn mond (gelukkig maar: denkend aan de twee accenten is teveel-regel) Werner neemt Dieter terug naar de jungle, voor een re-enactment. The Act of Capturing. Het werkt wederom. Hoofdschuddend ondergaan we de ene na de andere apocalyps-les. 'They were barbecueing all the time.' Deze man had zoveel pech dat hij bijna uit Shoah weggevlogen lijkt. En dan zwijg ik nog over zijn einde. Van de diepste diepten, naar de hoogste hoogten. 'The only friend I had, in the end, was death.'

そして父になる
Nou, nou, zo maar een Japanse film op de Nederlandse tv. Koreeda wint de Gouden Palm dus dan is er wel een aanleiding. Nou genoeg cynisme (misschien let ik gewoon niet goed op.) Familiedrama is bepaald niet mijn favoriete genre maarrr dat kunnen ze daar ook gewoon prima. Prachtige shots kneden de liefhebber van treinen, rivieren en neon (mijn favoriete beeld toch wel van die rots in de rivier waar workaholic pa dan toch ware woorden spreekt tegen zoonlief.) Verwisselde baby's leidt natuurlijk tot problemen en die worden heel subtiel gestapeld zonder dat het tot een emotionele explosie komt. Hup open einde erbij en je hebt een zeer geslaagde film die toch weer van alles aankaart over de Japanse maatschappij. Kortom VPRO, doorpakken.

ja :-) voor mijn gevoel inderdaad een zeldzaamheid. Al herinner ik me - way before ik ever into cinema raakte - dat ik op een zondagmiddag eens deze zag: https://en.wikipedia.org/wiki/Kikujiro

The Dentist
Ooit, begin jaren negentig, al eens gezien. Toch leuker dan ik me herinnerde, al is het natuurlijk heel hoogstaand. Gewoon eeeewwww, grappig.

Terminal
Zeer gestyleerd maar wat clichématig en verder gewoon veel te weinig substance, te rommelig, kon er de aandacht niet echt bijhouden.

Yellow
Ook veel vorm en betrekkelijk weinig substance, maar outstays its welcome sws niet met z’n krap 25 minuten. Gewoon een mooi eerbetoon aan giallo, niet in het minst door Antoni Maiovvi’s soundtrack.

離魂 (Split of the Spirit)
Bovennatuurlijke thriller uit Taiwan, geen hoogvlieger maar wel een paar aardige moment. Lullige bluescreenfinale die wel goed is voor een glimlach.

Liquid Sky
Een broflake’s nachtmerrie met allerhande drugs, vrije seks/gender in hipster New York. Aliens ontdekken dat een orgasme beter is dan heroïne. Bizar is wel het woord, in zowel verhaal, visuals en behoorlijk rare elektronische muziek.

Umutsuzlar (De Hopelozen)
Blonde Çiğdem has no happy, want een gewoon leven met haar man lukt niet door haar „kara sevda” („donkere liefde”) met gangster Fırat, die ook niets anders wil dan oud worden met haar (en zijn pipa). Een erg aandoenlijke scene is als Fırat „recht” moet spreken, waar normaliter koppen zouden rollen, maar nu afwezig zit te tekenen en zeer milde oordelen velt.

https://s15.postimg.cc/m6yfumb8r/daydreem.jpguploading images

Secretary
Aparte film over een secretaresse die een s/m-relatie opbouwt met haar werkgever. Waanzinnig interieur waar Jess Franco ook wel een film zou hebben willen draaien en een geweldige performance van Maggie Gyllenhaal (die ik eigenlijk sinds The Deuce pas in het vizier heb en hoog had zitten). Ik heb het van horen zeggen, maar volgens mij is dit een soort intelligente 50 Shades Of Grey met een vrouwelijk perspectief wat me eigenlijk door The Love Witch opvalt.

jaa Maggie <3. Ik heb Secretary op Tinder (jaja) heel vaak aan meisjes getipt die met '50 Tinten Grijs' als favoriete boek verkondigden. Sommigen luisterden braaf naar mij, en keken, en altijd vonden ze het vreselijk. Haha. :-)

The Story of Film: an Odyssey
'But what drives them?' Ik had een nieuw zomer-project nodig, dus wendde me tot 'one of the greatest' movie buffs: Mark Cousins. In zijn zangerige (al snel wat zemelige) Noord-Ierse accent, melodiseert en marineert hij 15 uur lang over de filmgeschiedenis. Hij doet dat kundig en tegen de mainstream-stroom in. Met impeccable taste. Bijn altijd was ik het met zijn keuzes eens. Iran! Memories of Murder! The Naked Empero's Army Marches On! (Wel teveel eer voor Bertolucci). Sowieso is echt alles 'the most/the greatest/the best' of toch minstens 'one of the most'. Zijn formuleringen beginnen dus wel wat te vervelen. Net zoals zijn reality rockist-houding. (Nagenoeg geen sci-fi). Maar ach... Wat geeft het eigenlijk. Ik noteerde toch weer bijna 150 films. Thanks Mark.

Ironisch genoeg te beginnen met...

The Last Movie
'What's your reference!?' De grens tussen pretentie en dronkenschap blijkt lastig te trekken. Voor de kijker, en voor Dennis Hopper. Het enfant terrible krijgt zijn ogen hier nauwelijks geopend, alsof hij hoopte dat dit werkelijk zijn Laatste Film zou zijn. Struinend door een Herzogiaans gekte-land, maken hij en zijn crew een film about film. Een luchtspiegeling die aardig vooruitloopt op andere meesters van het Zuid-Amerikaanse Onbegrip (of Onbegrijpen) zoals Regeydas. 'You boys better watch yourselves out there.' De Amerikaanse cinema werd volwassen in de gouden jaren zeventig, dus kon het grote deconstructie-proces beginnen. Over The Last Movie zullen vele driftige, in academisch goud gegoten scripties geschreven zijn. Hier eindigt niet slechts een western-'era', maar een heel medium. De touwtjes hangen voor iedereen duidelijk in zicht. Maar breken ze ook? Misschien heb ik dat gefantaseerd. (The death of a Stuntman.) Ik tunede vooral in op de folksongs, die ome Dennis lijken toe te spreken, terwijl hij uit ramen staart. In de verte spelen silhouetten. Zijn fantoomfilm glipt uit zijn handen en eindigt met een vroege straftocht tegen cultural appropriation. El Gringo krijgt billenkoek. De invloed van fictie op de realiteit geselt de gesteldheid. Jodorowsky zou zeggen: Kill your movie! (En Hopper deed een dappere poging). 'This is just for drama.'

Le Sang d'un Poète
'Every poem is a coat of arms, it must be deciphered.' Freudiaanse hoofd-mond-film van cryptokraker Jean Cocteau. De 'cock de la classse' meent helaas weer veel te moeten verknallen met zijn potsierlijke stem, maar zolang hij in surrealistische beelden dealt, kan ik redelijk mee. Vijftig minuten duurt het werk slechts, dus telt elke minuut dubbel. Cinema de dada. Een gespierde macho-schilder vindt zichzelf terug in een ongemakkelijke situatie. Kunst zal altijd spreken, en zíjn kunst spreekt terug. Even later heeft hij een mond op zijn arm, en chaos in zijn hoofd. Dorian Gray had het een stuk gemakkelijker. Cockteau loopt vooruit op Cronenbergiaanse body horror en doet ook nog zijn eigen Last Movie, gevangen 'par mon propre film.' In het beroemdste – door Cousins getoonde shot – dondert de kunstenaar dóór het symbool der meta-magie, de spiegel. Achter de schermen kan hij enkel via peepholes toekijken. Naar wat precies, dat moet men mij niet vragen. De villa volta van de avant-garde draait zijn mortale rondjes voor de eeuwigheid. Ik raakte na twintig minuten verdwaald, dus zal mijn mond houden. 'Fermer la bouche d'un blessé.' Laat Cocteau maar een lang-lang-korte neus maken naar de Onbegrijpers. Radicaliteit kan 'm niet ontzegd worden. Zijn film is zelfs al genderfluide! 'Vous etes un homme perdu.'

re: Secretary. Mmm, met pre-kalende James Spader nog wel.

Cousins even opgezocht (dat Ierse accent zette me op het spoor): inderdaad! Die superirritante gast die vroeger bij BBC Moviedrome films mocht introduceren en ze altijd op pedante wijze altijd wat te klagen had. Alex Cox deed dat altijd leuker.

laat Gert & Olaf het niet horen. :-)

geinig ook. Het verschil tussen Cousins en Thompson. Cousins vind Last Movie geweldig. Thompson noemt het 'a marker for pretentiousness'

Gna, gna, ze hebben allebei gelijk over The Last Movie.

Aelita
'Touch me again with your lips on my mouth, like they do on earth.' Stokoude films worden een soort Eboman-producten. Rechtenvrije sample-pools. Iedereen kan ermee aan de slag. Lang leve de sci-fi fantasy die het internet vormt!Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek. Toepasselijk, want Aelita geldt als – Cousins-voice – 'one of the first sci-fi fantasy films'. Op aarde 'arriveert' een message from space. De meest radio-ontvangers gooien de boodschap weg, maar de nieuwe, trotse Sovjets gaan Gaga. 'Pass it along to the Bureau of Deciphering'. Een Strugatsky-achtige puzzelaar droomt zich al naar een planeet vol knutseldecors en geodriehoeken. De depri wetenschapper ontvlucht zo zijn losbandige vrouw in even lustige gedachten. Want dat is het mooie aan sci-fi, natuurlijk. Er kan altijd meer. De erotica van de Ander laat je kijken naar je eigen seksualiteit. De vrolijke obscene pakjes komen moeiteloos langs de censor wegens inheemse kwaliteiten. Jammer genoeg gaat Aelita niet alleen over de prinses, en haar droom-wetenschapper met de melancholieke treinreizigerskop. Er zijn verwarrend veel registers. Vermakelijk, maar goed is de film alleen op Mars, waar afgekeurde arbeiders auschwitiziaans worden 'opgeborgen'. Dus de Sovjets ontketenen een revolutie. Metaphors on Mars. 'And the dream took hold of him again.'

Pin Up Girl
'Tell us more, oh teacher.' Ik beloof dat ik niet al mijn filmstukjes aan de Cousins-zomer-invalshoek op zal gaan hangen, maar hier moet worden opgemerkt dat níet al zijn keuzes tips zijn. Bewust. Een docu-reeks als The Story of Film vereist ook 'negatieve illustraties', en af en toe heb ik die gewoon opgeschreven. (Je bent cinefiel of niet.) Pin Up Girl is een broddelwerkje uit de bubblegum-Droomfabriek, door Cousins toepasselijk 'de Bobbel' genoemd. Kop in het zand, hand in de broek, tijdens de oorlogsjaren. Langbenige Betsy Garble speelt een soppende stenografe, die het leger, leger achterlaat. Dwarrelend door neon-nachtclubs kijken de matrozen hun ogen uit. A world in close harmony. Alles past. Garble speelt zichzelf, de peroxide blonde bombshell. Tijdens de film laat ze iedere fictie-pretentie langzaam los. Het pornografische dubbelgangersplotje kon zélfs de makers blijkbaar niet boeien. Jammer, want in tegenstelling tot haar 'lelijke' vriendinnetje (bebrild) gaat Garble er juist aanzienlijk op vooruit, met stenografenbril. Wij moeten het til' the happy end vooral doen op militair tapwerk. De big parade en the big guns. 'Both your hands full.' En altijd zwelgt zo'n massaal hemels koor op de soundtrack, de puriteinse counter bij al te aardse genoegens. 'I like being nice to the boys in the service.'

Zo, die Aelita is obscuur zeg (op Letterboxd tenminste). Of keek je de 1924 versie?

Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek.

ahhh! ter verdediging van de Glassianse soundtrack moet ik nog melden dat die knutselaar wel allerlei spacy effect erop los had gelaten.

In de ouwe tijd speelde Shostakovich er zelf piano bij, schijnbaar. Dat moet ook mooi zijn geweest.

Aelita inderdaad, 1924. Van Protazanov.

die Tied & Tickled Trio wil ik nu ook wel eens opsnorren.

Zo. Die Tied & Tickled Trio is een blast from the past. Heb ik zeker tien jaar niet gehoord. Vond hem zelf ook wel redelijk verslavend, maar ben hem glad vergeten.

P4k heeft het er niet zo op:

At any rate, Aelita is perfect for art gallery openings, dinner parties, and scoring silent sci-fi films. But beyond its utility as a backdrop, it's an awfully cold, blank, and directionless void to trawl alone.

Het vetgedrukte lijkt mij geen misprijzing.

nee, en voor art gallery openings lijkt ie me veuls te understated en subtiel. Hoe moet hier iemand naakt in silver body paint bij dansen dan?

Sunshine
Deze sciencefictionfilm uit 2007 is mij als Ballardiaan/solarpunk menig keer, met de nodige mitsen en maren, aangeraden. Op een of andere manier ontsnapte hij altijd. Wat kan ik zeggen? Degelijk maar niet echt goed. Heb begin van deze Garland/Boyle samenwerking (de tweede?) belooft veel met een psycholoog die duidelijk teveel is gefascineerd door de zon die een ruimtecrew op een duidelijke zelfmoordmissie moet kickstarten. Dat mystieke aspect wordt in moordend tempo begraven onder plot 'n actie waar ik al snel bij afhaak omdat ik de puzzelstukjes te goed ken. Wel wat mooie beelden en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip maar zo weinig ruimte om even op adem te komen en je Tarkovsky te pakken. Maar goed, Danny Boyle heeft eigenlijk nooit een echt goede film gemaakt dus wat dat betreft geen grote verrassing.

en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip

ja! net de World Expo in Hannover, een bos in een huis (hadden NL en Finland toen, was geniaal)

precies ook alles wat ik me van die film herinner (inderdaad)

酔いどれ天使
Kurosawa in de jaren kort na de oorlog is toch echt wel winning. Hier een fraai staaltje overplanten van het neorealisme naar Japan waar stilstaand water in de arme buurten flink huishoudt. De lokale dokter (Takashi Shimura ) is van ellende alcoholist geworden, al moet je je toch bij dit soort personages afvragen wat ze een paar jaar eerder precies deden en gezien hebben. Op een avond komt een wat luiddruchtige wiseguy zijn praktijk bezoeken om een kogel uit zijn hand te verwijderen waarna de artst meteen vermoedt dat de gladde yakuza (Mifune) aan TB lijdt. Dat vormt een mooi eigenwijs paar dat elkaar steeds afstoot en weer tegenkomt. Zwaar pessimistische film met een klein beetje hoop, maar niet via de voorgestelde vlucht naar het platteland. In zekere zin wijst Kurosawa de weg richting het Japanse Wonder (zelfdiscipline).

The Abandoned
Hier heb je nu eens een eckte eckte "scary movie". Meerdere malen echt kippenvel. Volgens mij arriveerde ze in Sofia (Bulgarije) en niet in Rusland, maar verder. Geen jump scares maar een vrijwel onafgebroken gevoel van naderend onheil.

Ik hoor trouwens qua horror goede dingen over Hereditary.

Yep, denk dat ik ’m donderdag ga peepen.

酔いどれ天使 op de lijst. Welke The Abandoned is dat, ik durf niet, maar er zijn er zoveel.

ik keek bijna 5 uur naar:

La Batalla de Chile
'De rijken zullen nooit aan onze kant staan.' Het verdriet van Chili. Met de kennis van nu heb ik de neiging advocaat van de duivel te spelen. Had Allende zijn land niet in de Venezolaanse afgrond gestort? Venezuela biedt nog een andere les. Wie revolucion wil, zal het leger moeten controleren. Allende controleerde bar weinig. De marxistische docu besteedt weinig aandacht aan het feit dat de dokter een minderheidsregering leidde, waarvan je toch water bij de wijn zou mogen verwachten. Op dat vlak treft men een ander linkse kerk-pijnpuntje. Het schisma-denken. De 'mummies' waren de 'koelakken' van Chili. Ik bleek het tot mijn verbijstering eens met een katholieke professor... Tot zover het conservatieve nieuws, want La Batalla toont geweldig goed het bizarre dubbelspel: iedereen gaat in elkaars taal spreken. (En wat zegt dat?) De rijkere mijnwerkers pretenderen links te zijn, en worden toegejuicht door rechtse universiteiten die zich verbeelden solidair te zijn. Stakers worden betaald door de CIA. Generaals praten stoer als socialisten. (En zijn vóór state economy!) En wat te denken van de ultieme consequentie van links beleid: volksmacht. De communisten worden er zélf nerveus van. 'Overweldigt door de werkelijkheid.' Liefst veertig procent van Chili snakte naar wat niet kon. En deze docu toont hoe dat schrijnt. Leerzaam en poëtisch schokkend. Een man rent voor zijn karretje, zijn voeten raken de grond niet. De droom leeft, vliegt. 'Presente!'

The Phantom Carriage
'You gentlemen are not afraid of ghosts, I hope?' Zweeds double exposure pareltje uit de jaren twintig, 'berrated i levande bilder'. De kar des doods rijdt rondt en haalt de laatste zielen van het jaar op. De beste tijd om over de donkerste moraal na te denken. Regisseur Victor Sjostrom speelt zelf de hoofdrol. Eerst lijkt ie slechts de gedoemde verhalenverteller, maar daarna ontpopt hij zich met smaak tot 'een der grootste klootzakken uit de filmschiedenis'. Ook met de beelden zit het snor. Kil-blauw getinte nachten,en vaal-gele kamers, tonen schone stervenden, sjofele zwervers en schaamteloze tuberculozen. Dat is het mooie aan die Swedish whispers. Zelfs aan het begin van de cinema waren ze al gewel(dad)ig suïcidaal. De rook van een sigaret wijst vooruit naar de rook uit de revolver. Verhaal in verhaal in verhaal volgt, aaneengeregen tot een majestueuze parelketting. Tijdens de beste sequentie meldt zwerver Sjostrom zich op een 'slum station'. Hij wil alleen een bed, maar het zustertje ziet zijn jas, en zet zich aan zijn nachtwerk. Zo hartverscheurend, omdat we weten wat voor slechtheid er in die jas woekert. De soundtrack weent al. 'Jesus blood never failed me yet'. Het liedje klinkt niet, maar in mijn hart wel. Gruwelijke voorzienigheid. Dit is een godsvrucht voor de cinema, vraag maar aan Kubrick en Bergman. 'A strict master named death'.

Black God, White Devil
'This pain grows in the sun.' Net als de verwarring. Glauber Rocha filmt het zonovergoten frontierland van Brazilie als een compromisloze theoreticus. In zwart-wit zo ijl, dat het meer ziek dan aards wordt. Hij opent zijn 'western' met een kadaver. Zelfs de beesten begeven het, opgeslokt door de leegte. We zien een middeleeuwse herder met Tarr-achtige ambachtelijkheid zijn maaltje malen. Het zweet des aanschijns parelt op zijn gezicht, en op dat van zijn vrouw. Er lijkt genoeg stof aanwezig voor urenlang lijden. Twee modernistische moodswings later en de outsider is veranderd in een outlaw. De botte armoede verruilt voor scherpe woede. Dankzij de bizarre – en soms gewoon grappige – soundtrackkeuzes kon ik die switch aardig volgen. Rocha zal er wel een dialectische theorie over hebben. Triomfantelijke orkestmuziek begeleidt machiavellistisch katholicisme, rammelende folk introduceert klassieke folklore-helden. Want ineens verschijnt daar Antiono dos Mortes, bandietendwinger. Even lijkt hij de allemansherder zelve. Hij transcendeert de corrupte troost van revoluties. Zalig zijn de armen van... centen. De cangaceiros veruitwendigden hun gangsta-mentaliteit aan de rinkelende rand van een gekrulde hoed. Pedro Costa zal deze hermetische exegese wel tot zijn favorieten rekenen. 'I think destiny turned out well.'

Ja, The Phantom Carriage, moet ik ook nodig eens zien.

Ik ook blijkbaar. ;)

er zit een heel beroemde scene 'van' The Shining in. Zeg maar.

een filmbijbeltje van me gaf overigens 2 andere Victor Sjostrom-films als highlights. Maar ik geloof dat Cousins er ook wel een paar meer noemde, dus wie weet ooit.

ハウス
Een bonafide klassieker, wellicht de oorsprong van weird Japan, die ik al jaren moest zien. Een avant-gardistische horrorfilm die werkelijk alles haalt uit de filmtechnologie circa 1977 met subliem knip en plakwerk, animaties, studiowerk en indrukwekkende geluidseffecten waarmee een ongegeneerd artificiële wereld wordt gecreëerd. Het spookhuis is bekend Japans terrein maar Nobuhiko Ōbayashi gooit er echt van alles tegenaan van kungfu tot afgehakt hoofd dat een vriendin in de billen bijt, van functioneel naakt tot een verrassend beeld van een ontploffende atoombom. Een sinistere verwijzing, zeker voor iemand die in Hiroshima werd geboren.

Hausu!

City on Fire
''Let me kill you in one shot!' Ze winden er geen doekjes om, die Hongkongers. Gated community, gated drums. Knal na knal. And bring those synthy saxes too... Een vrolijke rebelsheid heerst. Het verschil tussen een goede en een slechte knokfilm is voor mij nauwelijks te maken. Al het slechte wordt stiekem leuk; het leuke verknalt door het slechte. Lam & Lau. Louche staartjes sneuvelen achter Psycho-douchegordijnen. Verdachten blijken idioot handig met handboeien. De undercover-kern van het plot blijft hetzelfde. Alle Hongkong-films hadden als The Departed kunnen worden overgedaan. Iedere dag een IRT-affaire. Het geweld wordt goed hard getoond, geen Amerikaanse flauwigheid op dát vlak. Maar het plotje ontvouwt zich helaas met onhandige sprongetjes. Een paar minuten na een heist weet de inspector al dat precies zes gemaskerde overvallers exact 1.2 miljoen aan juwelen hebben gegapt. Dergelijke crimescenes worden afgewisseld met onwaarschijnlijk aanstellerige humor. Wanneer the two elements elkaar op een of andere manier kruisen, werkt het. Zo weet het hoofdpersonage (een dikke goofball cop) op geniale wijze extra snelheid te maken... via een roltrapleuning. Typisch. Geen goede film, but I would like to play in one. En het hele gedoe? Om een paar pistolen. (Okee, en een moord.) 'They killed, I packed.'

Fahrenheit 9/11
'I guess you can probably see where this is leading.' Wat doet deze documentaire alweer anachronistisch aan. Het komt door die Bush-haat. De weerzin die de man oproept, het lijkt bijna onwerkelijk, nu 'we' een nog grotere klootzak in het Witte Huis hebben. Ook een luie golfer trouwens. Hoeveel vreselijke presidenten kan een land aan voor het ten gronde gaat? Michael Moore voorspelde Trumps verkiezing correct – en met de rake redenen – maar dit is geen Roger and Me. Zijn polemiek blijft oppervlakkig, soms hypocriet hak op de tak. Van mij had ie de hele docu bij The House of Saud mogen postvatten. Net The Game of Thrones. Durfde hij soms niet? Even bij de ambassade drentelen en de politie staat alweer voor zijn neus. De regering Bush boog diep voor de Saoedi's, de oliemannetjes zijn overal, net als de zakelijke belangen. Twee 'feiten' die me bijblijven. Vlak ná 9/11 werden alle Bin Landens uit 'Murikah' gesmokkeld door de CIA. Zií moesten buiten schot blijven. En op een ander vlak: elke Amerikaanse president heeft tot diens dood recht op CIA briefings. Wat je daar allemaal mee kan! Zodra de Irak-oorlog uitbarst, wordt de docu rap minder. Coalition of the Willing, het klinkt zo prachtig koraniaans. Allemaal verdrongen, net als The Pet Goat. Nare tijden, oude tijden, maar geen andere. 'Thank you, now watch this drive.'

Heriditary
Meer ekte ekte spooky shit. Omineuze soundtrack van Colin Stetson begeleiden mij favorite creepy shit: possession en geesten. Hoog wtf-gehalte, je wordt er bijna murw van maar dan gaat er nog ff een schepje bovenop. Beetje Lasse Marhaugs filosofie: as je een beetje misselijk wordt, vooral doorgaan!

La residencia (aka The House That Screamed)
Beetjes Suspiria meets slasher al valt het met de gore wel mee. Voor eurosleaze vrij hoge production values en simpel maar coherent plot. En een mooie gotische sfeer natuurlijk.

Sexy Rangers
De meisjes zijn niet op hun acteertalent geselecteerd maar dat was te verwachten, zoals je ook geen topcinema verwacht. Geen eh, spoilers, maar de vijf meiden met de bijzondere "pai" energie in hun borsten (en toegegeven, die zijn mooi) staan uiteindelijk voor een moreel dilemma wat uitloopt op een een Giant Robot-achtige end battle. Maar vooral veel decolleté's en met slechts een uur speeltijd nog best vol te houden.

Liberation Day
Deze was ook nog op tv, verkort tot een uur. Een bizar verhaal natuurlijk en bijzonder om te zien, hoe Traavik bijvoorbeeld omgaat met de censors. Laibach lijkt echter bijna naïef over Noord-Korea. "Functionerend" lijkt me een stretch, als kwalificatie. Maar goed, nu mensen serieus lijken te geloven dat Trump en Rodman vrede hebben bewerkstelligd kan het dus altijd erger. :)

slavernijkamperen kunnen ook 'functioneren'.

moest heel erg gniffelen om het stukje in het lokale plebs krantje (de AD-variant) over Hereditary. Top of flop vroegen ze aan 3 bezoekers. Allen.. flop! Te intellectueel voor the masses.

Hyenes
'I only drink Simon Leynan Calvados now.' Dürrenmatt wordt zonder problemen (of cultural appropriation-gezanik) naar Afrika overgeplaatst. Het zegt wat over de kracht van zijn toneelstuk, en de klasse van regisseur Mambety. Misschien wel de meest mythische Afrikaanse regisseur. De man 'zweeg' na het geniale Touki Bouki twintig jaar lang. Tot deze adaptatie van Der Besuch der Alten Dame. Op het Afrikaanse platteland gaat eerst alles nog zijn gangetje. Gepingel en gezang in de 'kleine kneipe'. Dan verschijnt de oude dame. Rijker dan de wereldbank. De vrouw met het gouden been keert terug naar haar geboortedorp. Een zeer postkoloniaal thema, dat hier uit eerste hand wordt verteld. Een verwrongen herontdekking van alle 'firsts' uit haar leven, die alleen op 'last' kan uitlopen. Argusogen en scheve blikken. Maar dit keer wordt die grimmigheid bewust gezocht. Zelfs door de terugkeerder. De wijsheid van de folk tale gekruid met formaneske spotzucht (en zwarte humor...). Het recht zou niet te koop moeten zijn, maar ja. Tijdens de beste van vele symbolische momenten kijkt de nu gedoemde kroegbaas in een kerk naar een splinternieuwe Sony. En wat ziet hij? Beelden van uitgemergelde Afrikanen. Griekse tragedie ontmoet vileine humor. Multi-cultureel, dus universeel. 'Life made me a whore, and now I'l make the world a brothel.'

The Travelling Players
'Ons is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt, en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen – en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar bovenal een beeldpolitiek van serene schreden, met in zijn geval een Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur (van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof, vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen, ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een individu. 'Act'.

Te intellectueel, jeetje …

Maar ja, mensen vinden Inception ook al tantu ingewikkeld …

Volgens mij heb ik The Traveling Players geprobeerd maar ben gestrand, had ook het gevoel dat ik niet genoeg van Griekse geschiedenis wist.

ja voetnoten-film pur sang (ik tastte uiteraard ook grotendeels in het duister). Chileens vibes wel. Hele en halve burgeroorlogen tussen fascistische kapitalisten en communisten.