Filmforum

ahh ja toch nog aardig wat correcte herinneringen. a real British tart with real British sperm in her hand.

もらとりあむタマ子
Dit soort arthouse schudden die Japanners ook zo uit de mouw. Precieze cinematografie, herhaling en gaan maar. Eerste deel (van de vier seizoenen) ging ik er goed voor zitten. Slacker-meisje (okay, jonge vrouw want afgestudeerd) trekt weer in bij haar bravige vader en voert de hele dag niks uit behalve wat gamen en manga's lezen. Ik verwachtte daarna zo'n droge komedie met een ongetwijfeld positieve uitkomst (denk Wood Job!), maar eigenlijk wil Tamako al snel wel wat aan haar situatie doen, wellicht iets onhandig. Pa wordt het toch wel zat en dan opeens met een quasi-mysterieuze observatie is het afgelopen. Ik beken dat ik een zacht "WTF?" liet ontsnappen. Als portret van een generatie waarschijnlijk zeer geslaagd en op een gemene manier depressiever dan je verwacht tijdens het kijken.

jaaa! de treurige sportartikelenzaak.

J'ai Pas Sommeil
'De Bulgaarse danser kan niet eens dansen!' Met flink wat goede wil, speurde ik in dit gedoseerde drama naar een andere kant van Claire Denis, eentje die ze best eens zou mogen onderzoeken. Zij kan de gouden driehoek voltooien. De coole sfeer van Jim Jarmusch, de meligheid van Kaurismaki – met een oude auto uit Litouwen – en dan Denis zelf, voor de subtiel-erotische touch. Een Litouws meisje arriveert op de tast, per rammelbak, in het grote Parijs. Een plek waar niet alleen de flikken nors zijn. 'Relax Ay Voo' zingt een liedje haar en de anderen, vergeefs toe. Kibbelend omarmd door Russische connecties, die hun mede-outsider wel de kronkelige wegen zullen wijzen. (Zijzelf belandt tot haar eigen vermaak in een foute bios.) Ook het politiebureau-gehannes en een oudjes defense training zorgen voor knipogen. ('Il va prendre ton fric!') Die locaties wijzen echter wel op de serieuze ondertoon. Een granny killer houdt huis, en met de minuut doet Denis meer haar gewone, goede, maar hier ook wat degelijke ding. Het rauwe stadsdrama van immigranten, drag queens en andere verschoppelingen. De ondertoon lijkt vooral: onze maatschappij accepteert saamhorigheid niet eens meer, zelfs als die wordt aangeboden. Het is eten of gegeten worden. Alleen de nacht en de drank dempen de pijn. 'Comme la femme douce. Comme l'homme léger.'

Kamome Diner
'Sorry you came all this way to eat Japanese food.' Fin-ministische foodiefilm, dus feel good, feel food! Ik kreeg zin om ook een eet-concept te verzinnen. De zoetzure inval. Een dinner runnen, het lijkt best leuk, zelfs als er geen hond komt. Maar misschien geldt dat enkel in die prachtige, statige straten van Helsinki. Japan komt naar de Fin toe deze zomer. Twee volkeren die gemaakt zijn voor elkaar. Ondoorgrondelijke talen, leipe humor, een zalm-alliantie. Wes Anderson gaat deze hipster-film diggen, al hadden ze het aantal fast cuts-grapjes wat moeten verhogen. Kamome Diner houdt het op slow cooking, milde maar heldere kleuren, en een consequent strak design. Een stel Van Warmerdamse buurvrouwtjes tuurt door de ruit de oriëntaalse diepte in, en levert als koor commentaar. Binnen voltrekken zich de bekende rituelen. Het runnen van een dinner (zonder bel!) is eigenlijk al een ritueel op zich. Latijnse trommeltjes zorgen voor een global fusion-gevoel, maar in de keuken – zo doceert men een tikje nationalistisch – hoort de traditie te heersen. Japanse vernieuwing, is een ode aan langzame, kleine veranderingen, zoals alles uiteindelijk zal moeten veranderen. En ook al woon ik zelf boven een sushi-takeaway, ik moet niks van die keuken hebben. De Finse? Geen idee. Misschien de boel eens overnemen. 'A sad person is sad in any country.'

野良犬
Die hijgende hond bij de voortiteling zet de sfeer meteen neer in deze buitengewone thriller van Kurosawa. Wat een zweterige film. Hitte in films is altijd een slecht teken en lijkt hier vooral de jonge agent Murakami parten te spelen wiens colt in de tram wordt gerold. Het tempo zit er meteen in. Murakami kan de castratie maar moeilijk aan dus wordt hij gekoppeld aan de veteraan Sato, die hem een beetje probeert te kalmeren zodat ze samen de zaak kunnen oplossen want inmiddels is iemand uit de onderwereld overvallen aan het plegen met het wapen. Ha, de tijd tikt, maar ze kunnen nog wel naar een potje baseball om tussen de 50.000 mensen een verdachte te zoeken. Mooie shots, fijne buddy-relatie tussen de twee coppers gespeeld door twee Kurosawa favo´s en heerlijke afwikkeling in een bosrijke buitenwijk waar een vrouw piano speelt terwijl good en bad guy elkaar aanstaren.

<3 ja, die piane the magical touch.

It Happened in Flatbush
'What do baseball players generally eat, besides peanuts?' Inmiddels ben ik een volleerd fan van het lokale team Jeka – en de kantine 'de Volle Bak' – dus wie weet moet ik van baseball-films een projectje maken. Het hiphopduo The Underachievers leende deze filmtitel voor hun beste plaat. Ze zullen wel uit Brooklyn komen, net als de underachievin' Dodgers durin' their good old times. In 1941 gebeurde 'het' dan eindelijk, wat de makers inspireerde tot dit niemendalletje. Gleufhoeden en Victoriaanse hoedjes zitten met de handen in het bedekte haar. Wie moet dit zooitje ongeregeld leiden? De eigenares kiest voor een grofgebekte Ier. De bulky Bogart-variant spendeert zijn tijd als washed up star ergens in het farm systeem van 'Klaverveld'. Voor hij goed en wel terug is, is de 'old dame' afgevoerd. Spijtig, zij had banjerend door kleedkamer juist potentie. Haar sexy vervangster leeft het 'highlife' van New York, tot afgrijzen van de Brooklynse boeren. Het voorspelbare romantische plotje, dat zo uitgerold kan worden, riekt sterk naar geparfumeerde vrouwonvriendelijkheid. Van on screen speeltijd komt het nauwelijks, maar ook discussietijd hoort bij Amerika. Scheidsrechters, bestaan niet, of zouden niet moeten bestaan, in the land of the free. Net als journalisten! Take thém out. Gekonkel, gegraai en boners. 'You're going to stay here and pitch.'

Virgin Stripped Bare by Her Bachelors
'Ik ben klaar om te worstelen.' De internationale titel van 'Oh! Soo-jung' lijkt smakeloos, maar komt zowaar van Marcel Duchamp. En dat klopt helemaal in deze WTF-film. Is het komische kunst of om te janken? Hong filmt hier in een cosy, zelfs kerstige zwart-wit, maar de inhoud prikkelt, schuurt en verwart, zoals altijd. Een stel grappige klootzakken speelt racket- en relatiespelletjes rond de jonge maagd Soojung. Aanvankelijk heeft zij de touwtjes nog in handen in deze 'date game' met de Franse slag. Aantrekken, afstoten. Wil ze de jonge overijverige rijke vrijer, of toch de brutere regisseur? In een context van kunstgalerijen (die we zeer Duchampesks nooit van binnen zien) en een editor-room (meta!) maken de hoofdpersonages elkaar gek met dooie mussen en ongewenste kussen. Steeds vaker lopen de drankgelagen uit de hand. Steeds grimmiger lijkt Hong vooruit te lopen op #metoo. Mensen zijn zo vervelend voor elkaar in relaties. Dommer dan ezels die achter een wortel aanhobbelen. Het bekende film in film-gespiegel van Hong verwarde me hier dermate, dat er zelfs even een 'third man leek op te duiken. Niks van waar. Tragiek doordesemt elke ademtocht tijdens de koude Koreaanse winter. (De actrice pleegde een paar jaar later zelfmoord.) Sartriaans verloren in een existentialistische crisis. Nouvelle vaginisme. ' Je hebt mijn borsten toch?'

Castle in the Sky
'Wie gaat dat shirt maken?' De strafste vluchtleider en vliegenier van de cinema leeft zich hier weer uit met Icarus-loopings en andere Da Vinci-fantasieën. Van al Miyazaki's werk is Castle in the Sky het meest actierijk. Zoveel achtervolgingen en geweren. Heel even dreigt het niveau zelfs richting Hollywood af te dalen (Klabam!). Een stel Crystal Warriors en Killa Bees-piraten zit achter een meisje aan. Zij heeft 'het kristal'. Gelukkig voor haar, en voor de film, dondert ze (letterlijk) in de handen van een jonge mijnwerker. Haar afdaling naar het Europese sprookjesland, knipoogt per ongeluk nog een laatste keer naar Amerika. The Falling Girl. Unheimisch 9/11. Op het platteland belandt het scenario even zielsgelukkig in meer pittoreske taferelen. Een romantisch Herder-wonderland, waar breedgeschouderde Zola-mijnwerkers afdalen (de totale, aardse tegenstelling van de luchtige vluchtfantasie). Miyazaki maakt een hoop flauwe grapjes rond kleine onhandigheden (een vrouw is zwaarder dan je denkt!), en filmt zijn helden als naïeve revolutionairen in Sovjet-perspectief. Dan keert, onvermijdelijk, het mechanistische wereldbeeld terug. Een samenleving staat op een kruispunt. De moderne 'rationele' tijd zinkt Atlantis-magie in rap tempo af. Zelfs Het Japanse Trauma valt nog. Uit de lucht uiteraard. 'That stone should be locked away'.

Little Dieter Needs to Fly
'The brightness is really what I remember.' Nog zo'n spirituele astronaut, Werner Herzog. Hij vindt hier een (derde) geestverwant. Werner en Dieter delen type naam, leeftijd en daarbij passende kalende haarstijl, spreken met hetzelfde Duits-Amerikaanse accent, en bovenal, zwelgen in dezelfde fantastische mentaliteit. De hang naar absolute limieten. Het wordt bijna uncanny. Er is echter een belangrijk verschil. Werner observeert. Dieter beleeft. Dengler trok als jongeling naar Amerika om vliegenier te worden. De Amerikaanse Droom blijkt uit snoeihard werken te bestaan, maar uiteindelijk mag hij vliegen, in Vietnam. Een paar minuten later ligt hij in duizend stukjes in de jungle. Stukjes die hij nooit meer echt bijeengeraapt kreeg. Heden ten dage weet hij zijn traumatische compulsies alleraardigst te verklaren. Zelfs Werner houdt wijselijk zijn mond (gelukkig maar: denkend aan de twee accenten is teveel-regel) Werner neemt Dieter terug naar de jungle, voor een re-enactment. The Act of Capturing. Het werkt wederom. Hoofdschuddend ondergaan we de ene na de andere apocalyps-les. 'They were barbecueing all the time.' Deze man had zoveel pech dat hij bijna uit Shoah weggevlogen lijkt. En dan zwijg ik nog over zijn einde. Van de diepste diepten, naar de hoogste hoogten. 'The only friend I had, in the end, was death.'

そして父になる
Nou, nou, zo maar een Japanse film op de Nederlandse tv. Koreeda wint de Gouden Palm dus dan is er wel een aanleiding. Nou genoeg cynisme (misschien let ik gewoon niet goed op.) Familiedrama is bepaald niet mijn favoriete genre maarrr dat kunnen ze daar ook gewoon prima. Prachtige shots kneden de liefhebber van treinen, rivieren en neon (mijn favoriete beeld toch wel van die rots in de rivier waar workaholic pa dan toch ware woorden spreekt tegen zoonlief.) Verwisselde baby's leidt natuurlijk tot problemen en die worden heel subtiel gestapeld zonder dat het tot een emotionele explosie komt. Hup open einde erbij en je hebt een zeer geslaagde film die toch weer van alles aankaart over de Japanse maatschappij. Kortom VPRO, doorpakken.

ja :-) voor mijn gevoel inderdaad een zeldzaamheid. Al herinner ik me - way before ik ever into cinema raakte - dat ik op een zondagmiddag eens deze zag: https://en.wikipedia.org/wiki/Kikujiro

The Dentist
Ooit, begin jaren negentig, al eens gezien. Toch leuker dan ik me herinnerde, al is het natuurlijk heel hoogstaand. Gewoon eeeewwww, grappig.

Terminal
Zeer gestyleerd maar wat clichématig en verder gewoon veel te weinig substance, te rommelig, kon er de aandacht niet echt bijhouden.

Yellow
Ook veel vorm en betrekkelijk weinig substance, maar outstays its welcome sws niet met z’n krap 25 minuten. Gewoon een mooi eerbetoon aan giallo, niet in het minst door Antoni Maiovvi’s soundtrack.

離魂 (Split of the Spirit)
Bovennatuurlijke thriller uit Taiwan, geen hoogvlieger maar wel een paar aardige moment. Lullige bluescreenfinale die wel goed is voor een glimlach.

Liquid Sky
Een broflake’s nachtmerrie met allerhande drugs, vrije seks/gender in hipster New York. Aliens ontdekken dat een orgasme beter is dan heroïne. Bizar is wel het woord, in zowel verhaal, visuals en behoorlijk rare elektronische muziek.

Umutsuzlar (De Hopelozen)
Blonde Çiğdem has no happy, want een gewoon leven met haar man lukt niet door haar „kara sevda” („donkere liefde”) met gangster Fırat, die ook niets anders wil dan oud worden met haar (en zijn pipa). Een erg aandoenlijke scene is als Fırat „recht” moet spreken, waar normaliter koppen zouden rollen, maar nu afwezig zit te tekenen en zeer milde oordelen velt.

https://s15.postimg.cc/m6yfumb8r/daydreem.jpguploading images

Secretary
Aparte film over een secretaresse die een s/m-relatie opbouwt met haar werkgever. Waanzinnig interieur waar Jess Franco ook wel een film zou hebben willen draaien en een geweldige performance van Maggie Gyllenhaal (die ik eigenlijk sinds The Deuce pas in het vizier heb en hoog had zitten). Ik heb het van horen zeggen, maar volgens mij is dit een soort intelligente 50 Shades Of Grey met een vrouwelijk perspectief wat me eigenlijk door The Love Witch opvalt.

jaa Maggie <3. Ik heb Secretary op Tinder (jaja) heel vaak aan meisjes getipt die met '50 Tinten Grijs' als favoriete boek verkondigden. Sommigen luisterden braaf naar mij, en keken, en altijd vonden ze het vreselijk. Haha. :-)

The Story of Film: an Odyssey
'But what drives them?' Ik had een nieuw zomer-project nodig, dus wendde me tot 'one of the greatest' movie buffs: Mark Cousins. In zijn zangerige (al snel wat zemelige) Noord-Ierse accent, melodiseert en marineert hij 15 uur lang over de filmgeschiedenis. Hij doet dat kundig en tegen de mainstream-stroom in. Met impeccable taste. Bijn altijd was ik het met zijn keuzes eens. Iran! Memories of Murder! The Naked Empero's Army Marches On! (Wel teveel eer voor Bertolucci). Sowieso is echt alles 'the most/the greatest/the best' of toch minstens 'one of the most'. Zijn formuleringen beginnen dus wel wat te vervelen. Net zoals zijn reality rockist-houding. (Nagenoeg geen sci-fi). Maar ach... Wat geeft het eigenlijk. Ik noteerde toch weer bijna 150 films. Thanks Mark.

Ironisch genoeg te beginnen met...

The Last Movie
'What's your reference!?' De grens tussen pretentie en dronkenschap blijkt lastig te trekken. Voor de kijker, en voor Dennis Hopper. Het enfant terrible krijgt zijn ogen hier nauwelijks geopend, alsof hij hoopte dat dit werkelijk zijn Laatste Film zou zijn. Struinend door een Herzogiaans gekte-land, maken hij en zijn crew een film about film. Een luchtspiegeling die aardig vooruitloopt op andere meesters van het Zuid-Amerikaanse Onbegrip (of Onbegrijpen) zoals Regeydas. 'You boys better watch yourselves out there.' De Amerikaanse cinema werd volwassen in de gouden jaren zeventig, dus kon het grote deconstructie-proces beginnen. Over The Last Movie zullen vele driftige, in academisch goud gegoten scripties geschreven zijn. Hier eindigt niet slechts een western-'era', maar een heel medium. De touwtjes hangen voor iedereen duidelijk in zicht. Maar breken ze ook? Misschien heb ik dat gefantaseerd. (The death of a Stuntman.) Ik tunede vooral in op de folksongs, die ome Dennis lijken toe te spreken, terwijl hij uit ramen staart. In de verte spelen silhouetten. Zijn fantoomfilm glipt uit zijn handen en eindigt met een vroege straftocht tegen cultural appropriation. El Gringo krijgt billenkoek. De invloed van fictie op de realiteit geselt de gesteldheid. Jodorowsky zou zeggen: Kill your movie! (En Hopper deed een dappere poging). 'This is just for drama.'

Le Sang d'un Poète
'Every poem is a coat of arms, it must be deciphered.' Freudiaanse hoofd-mond-film van cryptokraker Jean Cocteau. De 'cock de la classse' meent helaas weer veel te moeten verknallen met zijn potsierlijke stem, maar zolang hij in surrealistische beelden dealt, kan ik redelijk mee. Vijftig minuten duurt het werk slechts, dus telt elke minuut dubbel. Cinema de dada. Een gespierde macho-schilder vindt zichzelf terug in een ongemakkelijke situatie. Kunst zal altijd spreken, en zíjn kunst spreekt terug. Even later heeft hij een mond op zijn arm, en chaos in zijn hoofd. Dorian Gray had het een stuk gemakkelijker. Cockteau loopt vooruit op Cronenbergiaanse body horror en doet ook nog zijn eigen Last Movie, gevangen 'par mon propre film.' In het beroemdste – door Cousins getoonde shot – dondert de kunstenaar dóór het symbool der meta-magie, de spiegel. Achter de schermen kan hij enkel via peepholes toekijken. Naar wat precies, dat moet men mij niet vragen. De villa volta van de avant-garde draait zijn mortale rondjes voor de eeuwigheid. Ik raakte na twintig minuten verdwaald, dus zal mijn mond houden. 'Fermer la bouche d'un blessé.' Laat Cocteau maar een lang-lang-korte neus maken naar de Onbegrijpers. Radicaliteit kan 'm niet ontzegd worden. Zijn film is zelfs al genderfluide! 'Vous etes un homme perdu.'

re: Secretary. Mmm, met pre-kalende James Spader nog wel.

Cousins even opgezocht (dat Ierse accent zette me op het spoor): inderdaad! Die superirritante gast die vroeger bij BBC Moviedrome films mocht introduceren en ze altijd op pedante wijze altijd wat te klagen had. Alex Cox deed dat altijd leuker.

laat Gert & Olaf het niet horen. :-)

geinig ook. Het verschil tussen Cousins en Thompson. Cousins vind Last Movie geweldig. Thompson noemt het 'a marker for pretentiousness'

Gna, gna, ze hebben allebei gelijk over The Last Movie.

Aelita
'Touch me again with your lips on my mouth, like they do on earth.' Stokoude films worden een soort Eboman-producten. Rechtenvrije sample-pools. Iedereen kan ermee aan de slag. Lang leve de sci-fi fantasy die het internet vormt!Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek. Toepasselijk, want Aelita geldt als – Cousins-voice – 'one of the first sci-fi fantasy films'. Op aarde 'arriveert' een message from space. De meest radio-ontvangers gooien de boodschap weg, maar de nieuwe, trotse Sovjets gaan Gaga. 'Pass it along to the Bureau of Deciphering'. Een Strugatsky-achtige puzzelaar droomt zich al naar een planeet vol knutseldecors en geodriehoeken. De depri wetenschapper ontvlucht zo zijn losbandige vrouw in even lustige gedachten. Want dat is het mooie aan sci-fi, natuurlijk. Er kan altijd meer. De erotica van de Ander laat je kijken naar je eigen seksualiteit. De vrolijke obscene pakjes komen moeiteloos langs de censor wegens inheemse kwaliteiten. Jammer genoeg gaat Aelita niet alleen over de prinses, en haar droom-wetenschapper met de melancholieke treinreizigerskop. Er zijn verwarrend veel registers. Vermakelijk, maar goed is de film alleen op Mars, waar afgekeurde arbeiders auschwitiziaans worden 'opgeborgen'. Dus de Sovjets ontketenen een revolutie. Metaphors on Mars. 'And the dream took hold of him again.'

Pin Up Girl
'Tell us more, oh teacher.' Ik beloof dat ik niet al mijn filmstukjes aan de Cousins-zomer-invalshoek op zal gaan hangen, maar hier moet worden opgemerkt dat níet al zijn keuzes tips zijn. Bewust. Een docu-reeks als The Story of Film vereist ook 'negatieve illustraties', en af en toe heb ik die gewoon opgeschreven. (Je bent cinefiel of niet.) Pin Up Girl is een broddelwerkje uit de bubblegum-Droomfabriek, door Cousins toepasselijk 'de Bobbel' genoemd. Kop in het zand, hand in de broek, tijdens de oorlogsjaren. Langbenige Betsy Garble speelt een soppende stenografe, die het leger, leger achterlaat. Dwarrelend door neon-nachtclubs kijken de matrozen hun ogen uit. A world in close harmony. Alles past. Garble speelt zichzelf, de peroxide blonde bombshell. Tijdens de film laat ze iedere fictie-pretentie langzaam los. Het pornografische dubbelgangersplotje kon zélfs de makers blijkbaar niet boeien. Jammer, want in tegenstelling tot haar 'lelijke' vriendinnetje (bebrild) gaat Garble er juist aanzienlijk op vooruit, met stenografenbril. Wij moeten het til' the happy end vooral doen op militair tapwerk. De big parade en the big guns. 'Both your hands full.' En altijd zwelgt zo'n massaal hemels koor op de soundtrack, de puriteinse counter bij al te aardse genoegens. 'I like being nice to the boys in the service.'

Zo, die Aelita is obscuur zeg (op Letterboxd tenminste). Of keek je de 1924 versie?

Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek.

ahhh! ter verdediging van de Glassianse soundtrack moet ik nog melden dat die knutselaar wel allerlei spacy effect erop los had gelaten.

In de ouwe tijd speelde Shostakovich er zelf piano bij, schijnbaar. Dat moet ook mooi zijn geweest.

Aelita inderdaad, 1924. Van Protazanov.

die Tied & Tickled Trio wil ik nu ook wel eens opsnorren.

Zo. Die Tied & Tickled Trio is een blast from the past. Heb ik zeker tien jaar niet gehoord. Vond hem zelf ook wel redelijk verslavend, maar ben hem glad vergeten.

P4k heeft het er niet zo op:

At any rate, Aelita is perfect for art gallery openings, dinner parties, and scoring silent sci-fi films. But beyond its utility as a backdrop, it's an awfully cold, blank, and directionless void to trawl alone.

Het vetgedrukte lijkt mij geen misprijzing.

nee, en voor art gallery openings lijkt ie me veuls te understated en subtiel. Hoe moet hier iemand naakt in silver body paint bij dansen dan?

Sunshine
Deze sciencefictionfilm uit 2007 is mij als Ballardiaan/solarpunk menig keer, met de nodige mitsen en maren, aangeraden. Op een of andere manier ontsnapte hij altijd. Wat kan ik zeggen? Degelijk maar niet echt goed. Heb begin van deze Garland/Boyle samenwerking (de tweede?) belooft veel met een psycholoog die duidelijk teveel is gefascineerd door de zon die een ruimtecrew op een duidelijke zelfmoordmissie moet kickstarten. Dat mystieke aspect wordt in moordend tempo begraven onder plot 'n actie waar ik al snel bij afhaak omdat ik de puzzelstukjes te goed ken. Wel wat mooie beelden en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip maar zo weinig ruimte om even op adem te komen en je Tarkovsky te pakken. Maar goed, Danny Boyle heeft eigenlijk nooit een echt goede film gemaakt dus wat dat betreft geen grote verrassing.

en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip

ja! net de World Expo in Hannover, een bos in een huis (hadden NL en Finland toen, was geniaal)

precies ook alles wat ik me van die film herinner (inderdaad)

酔いどれ天使
Kurosawa in de jaren kort na de oorlog is toch echt wel winning. Hier een fraai staaltje overplanten van het neorealisme naar Japan waar stilstaand water in de arme buurten flink huishoudt. De lokale dokter (Takashi Shimura ) is van ellende alcoholist geworden, al moet je je toch bij dit soort personages afvragen wat ze een paar jaar eerder precies deden en gezien hebben. Op een avond komt een wat luiddruchtige wiseguy zijn praktijk bezoeken om een kogel uit zijn hand te verwijderen waarna de artst meteen vermoedt dat de gladde yakuza (Mifune) aan TB lijdt. Dat vormt een mooi eigenwijs paar dat elkaar steeds afstoot en weer tegenkomt. Zwaar pessimistische film met een klein beetje hoop, maar niet via de voorgestelde vlucht naar het platteland. In zekere zin wijst Kurosawa de weg richting het Japanse Wonder (zelfdiscipline).

The Abandoned
Hier heb je nu eens een eckte eckte "scary movie". Meerdere malen echt kippenvel. Volgens mij arriveerde ze in Sofia (Bulgarije) en niet in Rusland, maar verder. Geen jump scares maar een vrijwel onafgebroken gevoel van naderend onheil.

Ik hoor trouwens qua horror goede dingen over Hereditary.

Yep, denk dat ik ’m donderdag ga peepen.

酔いどれ天使 op de lijst. Welke The Abandoned is dat, ik durf niet, maar er zijn er zoveel.

ik keek bijna 5 uur naar:

La Batalla de Chile
'De rijken zullen nooit aan onze kant staan.' Het verdriet van Chili. Met de kennis van nu heb ik de neiging advocaat van de duivel te spelen. Had Allende zijn land niet in de Venezolaanse afgrond gestort? Venezuela biedt nog een andere les. Wie revolucion wil, zal het leger moeten controleren. Allende controleerde bar weinig. De marxistische docu besteedt weinig aandacht aan het feit dat de dokter een minderheidsregering leidde, waarvan je toch water bij de wijn zou mogen verwachten. Op dat vlak treft men een ander linkse kerk-pijnpuntje. Het schisma-denken. De 'mummies' waren de 'koelakken' van Chili. Ik bleek het tot mijn verbijstering eens met een katholieke professor... Tot zover het conservatieve nieuws, want La Batalla toont geweldig goed het bizarre dubbelspel: iedereen gaat in elkaars taal spreken. (En wat zegt dat?) De rijkere mijnwerkers pretenderen links te zijn, en worden toegejuicht door rechtse universiteiten die zich verbeelden solidair te zijn. Stakers worden betaald door de CIA. Generaals praten stoer als socialisten. (En zijn vóór state economy!) En wat te denken van de ultieme consequentie van links beleid: volksmacht. De communisten worden er zélf nerveus van. 'Overweldigt door de werkelijkheid.' Liefst veertig procent van Chili snakte naar wat niet kon. En deze docu toont hoe dat schrijnt. Leerzaam en poëtisch schokkend. Een man rent voor zijn karretje, zijn voeten raken de grond niet. De droom leeft, vliegt. 'Presente!'

The Phantom Carriage
'You gentlemen are not afraid of ghosts, I hope?' Zweeds double exposure pareltje uit de jaren twintig, 'berrated i levande bilder'. De kar des doods rijdt rondt en haalt de laatste zielen van het jaar op. De beste tijd om over de donkerste moraal na te denken. Regisseur Victor Sjostrom speelt zelf de hoofdrol. Eerst lijkt ie slechts de gedoemde verhalenverteller, maar daarna ontpopt hij zich met smaak tot 'een der grootste klootzakken uit de filmschiedenis'. Ook met de beelden zit het snor. Kil-blauw getinte nachten,en vaal-gele kamers, tonen schone stervenden, sjofele zwervers en schaamteloze tuberculozen. Dat is het mooie aan die Swedish whispers. Zelfs aan het begin van de cinema waren ze al gewel(dad)ig suïcidaal. De rook van een sigaret wijst vooruit naar de rook uit de revolver. Verhaal in verhaal in verhaal volgt, aaneengeregen tot een majestueuze parelketting. Tijdens de beste sequentie meldt zwerver Sjostrom zich op een 'slum station'. Hij wil alleen een bed, maar het zustertje ziet zijn jas, en zet zich aan zijn nachtwerk. Zo hartverscheurend, omdat we weten wat voor slechtheid er in die jas woekert. De soundtrack weent al. 'Jesus blood never failed me yet'. Het liedje klinkt niet, maar in mijn hart wel. Gruwelijke voorzienigheid. Dit is een godsvrucht voor de cinema, vraag maar aan Kubrick en Bergman. 'A strict master named death'.

Black God, White Devil
'This pain grows in the sun.' Net als de verwarring. Glauber Rocha filmt het zonovergoten frontierland van Brazilie als een compromisloze theoreticus. In zwart-wit zo ijl, dat het meer ziek dan aards wordt. Hij opent zijn 'western' met een kadaver. Zelfs de beesten begeven het, opgeslokt door de leegte. We zien een middeleeuwse herder met Tarr-achtige ambachtelijkheid zijn maaltje malen. Het zweet des aanschijns parelt op zijn gezicht, en op dat van zijn vrouw. Er lijkt genoeg stof aanwezig voor urenlang lijden. Twee modernistische moodswings later en de outsider is veranderd in een outlaw. De botte armoede verruilt voor scherpe woede. Dankzij de bizarre – en soms gewoon grappige – soundtrackkeuzes kon ik die switch aardig volgen. Rocha zal er wel een dialectische theorie over hebben. Triomfantelijke orkestmuziek begeleidt machiavellistisch katholicisme, rammelende folk introduceert klassieke folklore-helden. Want ineens verschijnt daar Antiono dos Mortes, bandietendwinger. Even lijkt hij de allemansherder zelve. Hij transcendeert de corrupte troost van revoluties. Zalig zijn de armen van... centen. De cangaceiros veruitwendigden hun gangsta-mentaliteit aan de rinkelende rand van een gekrulde hoed. Pedro Costa zal deze hermetische exegese wel tot zijn favorieten rekenen. 'I think destiny turned out well.'

Ja, The Phantom Carriage, moet ik ook nodig eens zien.

Ik ook blijkbaar. ;)

er zit een heel beroemde scene 'van' The Shining in. Zeg maar.

een filmbijbeltje van me gaf overigens 2 andere Victor Sjostrom-films als highlights. Maar ik geloof dat Cousins er ook wel een paar meer noemde, dus wie weet ooit.

ハウス
Een bonafide klassieker, wellicht de oorsprong van weird Japan, die ik al jaren moest zien. Een avant-gardistische horrorfilm die werkelijk alles haalt uit de filmtechnologie circa 1977 met subliem knip en plakwerk, animaties, studiowerk en indrukwekkende geluidseffecten waarmee een ongegeneerd artificiële wereld wordt gecreëerd. Het spookhuis is bekend Japans terrein maar Nobuhiko Ōbayashi gooit er echt van alles tegenaan van kungfu tot afgehakt hoofd dat een vriendin in de billen bijt, van functioneel naakt tot een verrassend beeld van een ontploffende atoombom. Een sinistere verwijzing, zeker voor iemand die in Hiroshima werd geboren.

Hausu!

City on Fire
''Let me kill you in one shot!' Ze winden er geen doekjes om, die Hongkongers. Gated community, gated drums. Knal na knal. And bring those synthy saxes too... Een vrolijke rebelsheid heerst. Het verschil tussen een goede en een slechte knokfilm is voor mij nauwelijks te maken. Al het slechte wordt stiekem leuk; het leuke verknalt door het slechte. Lam & Lau. Louche staartjes sneuvelen achter Psycho-douchegordijnen. Verdachten blijken idioot handig met handboeien. De undercover-kern van het plot blijft hetzelfde. Alle Hongkong-films hadden als The Departed kunnen worden overgedaan. Iedere dag een IRT-affaire. Het geweld wordt goed hard getoond, geen Amerikaanse flauwigheid op dát vlak. Maar het plotje ontvouwt zich helaas met onhandige sprongetjes. Een paar minuten na een heist weet de inspector al dat precies zes gemaskerde overvallers exact 1.2 miljoen aan juwelen hebben gegapt. Dergelijke crimescenes worden afgewisseld met onwaarschijnlijk aanstellerige humor. Wanneer the two elements elkaar op een of andere manier kruisen, werkt het. Zo weet het hoofdpersonage (een dikke goofball cop) op geniale wijze extra snelheid te maken... via een roltrapleuning. Typisch. Geen goede film, but I would like to play in one. En het hele gedoe? Om een paar pistolen. (Okee, en een moord.) 'They killed, I packed.'

Fahrenheit 9/11
'I guess you can probably see where this is leading.' Wat doet deze documentaire alweer anachronistisch aan. Het komt door die Bush-haat. De weerzin die de man oproept, het lijkt bijna onwerkelijk, nu 'we' een nog grotere klootzak in het Witte Huis hebben. Ook een luie golfer trouwens. Hoeveel vreselijke presidenten kan een land aan voor het ten gronde gaat? Michael Moore voorspelde Trumps verkiezing correct – en met de rake redenen – maar dit is geen Roger and Me. Zijn polemiek blijft oppervlakkig, soms hypocriet hak op de tak. Van mij had ie de hele docu bij The House of Saud mogen postvatten. Net The Game of Thrones. Durfde hij soms niet? Even bij de ambassade drentelen en de politie staat alweer voor zijn neus. De regering Bush boog diep voor de Saoedi's, de oliemannetjes zijn overal, net als de zakelijke belangen. Twee 'feiten' die me bijblijven. Vlak ná 9/11 werden alle Bin Landens uit 'Murikah' gesmokkeld door de CIA. Zií moesten buiten schot blijven. En op een ander vlak: elke Amerikaanse president heeft tot diens dood recht op CIA briefings. Wat je daar allemaal mee kan! Zodra de Irak-oorlog uitbarst, wordt de docu rap minder. Coalition of the Willing, het klinkt zo prachtig koraniaans. Allemaal verdrongen, net als The Pet Goat. Nare tijden, oude tijden, maar geen andere. 'Thank you, now watch this drive.'

Heriditary
Meer ekte ekte spooky shit. Omineuze soundtrack van Colin Stetson begeleiden mij favorite creepy shit: possession en geesten. Hoog wtf-gehalte, je wordt er bijna murw van maar dan gaat er nog ff een schepje bovenop. Beetje Lasse Marhaugs filosofie: as je een beetje misselijk wordt, vooral doorgaan!

La residencia (aka The House That Screamed)
Beetjes Suspiria meets slasher al valt het met de gore wel mee. Voor eurosleaze vrij hoge production values en simpel maar coherent plot. En een mooie gotische sfeer natuurlijk.

Sexy Rangers
De meisjes zijn niet op hun acteertalent geselecteerd maar dat was te verwachten, zoals je ook geen topcinema verwacht. Geen eh, spoilers, maar de vijf meiden met de bijzondere "pai" energie in hun borsten (en toegegeven, die zijn mooi) staan uiteindelijk voor een moreel dilemma wat uitloopt op een een Giant Robot-achtige end battle. Maar vooral veel decolleté's en met slechts een uur speeltijd nog best vol te houden.

Liberation Day
Deze was ook nog op tv, verkort tot een uur. Een bizar verhaal natuurlijk en bijzonder om te zien, hoe Traavik bijvoorbeeld omgaat met de censors. Laibach lijkt echter bijna naïef over Noord-Korea. "Functionerend" lijkt me een stretch, als kwalificatie. Maar goed, nu mensen serieus lijken te geloven dat Trump en Rodman vrede hebben bewerkstelligd kan het dus altijd erger. :)

slavernijkamperen kunnen ook 'functioneren'.

moest heel erg gniffelen om het stukje in het lokale plebs krantje (de AD-variant) over Hereditary. Top of flop vroegen ze aan 3 bezoekers. Allen.. flop! Te intellectueel voor the masses.

Hyenes
'I only drink Simon Leynan Calvados now.' Dürrenmatt wordt zonder problemen (of cultural appropriation-gezanik) naar Afrika overgeplaatst. Het zegt wat over de kracht van zijn toneelstuk, en de klasse van regisseur Mambety. Misschien wel de meest mythische Afrikaanse regisseur. De man 'zweeg' na het geniale Touki Bouki twintig jaar lang. Tot deze adaptatie van Der Besuch der Alten Dame. Op het Afrikaanse platteland gaat eerst alles nog zijn gangetje. Gepingel en gezang in de 'kleine kneipe'. Dan verschijnt de oude dame. Rijker dan de wereldbank. De vrouw met het gouden been keert terug naar haar geboortedorp. Een zeer postkoloniaal thema, dat hier uit eerste hand wordt verteld. Een verwrongen herontdekking van alle 'firsts' uit haar leven, die alleen op 'last' kan uitlopen. Argusogen en scheve blikken. Maar dit keer wordt die grimmigheid bewust gezocht. Zelfs door de terugkeerder. De wijsheid van de folk tale gekruid met formaneske spotzucht (en zwarte humor...). Het recht zou niet te koop moeten zijn, maar ja. Tijdens de beste van vele symbolische momenten kijkt de nu gedoemde kroegbaas in een kerk naar een splinternieuwe Sony. En wat ziet hij? Beelden van uitgemergelde Afrikanen. Griekse tragedie ontmoet vileine humor. Multi-cultureel, dus universeel. 'Life made me a whore, and now I'l make the world a brothel.'

The Travelling Players
'Ons is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt, en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen – en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar bovenal een beeldpolitiek van serene schreden, met in zijn geval een Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur (van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof, vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen, ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een individu. 'Act'.

Te intellectueel, jeetje …

Maar ja, mensen vinden Inception ook al tantu ingewikkeld …

Volgens mij heb ik The Traveling Players geprobeerd maar ben gestrand, had ook het gevoel dat ik niet genoeg van Griekse geschiedenis wist.

ja voetnoten-film pur sang (ik tastte uiteraard ook grotendeels in het duister). Chileens vibes wel. Hele en halve burgeroorlogen tussen fascistische kapitalisten en communisten.

Er wordt altijd geroepen dat onze tijd zo turbulent is (en "de toekomst onzeker") maar volgens mij valt dat nogal mee.

Ooit in een docu over de Griekse etnomusicologe Domna Samiou als eens opgevallen hoevel recente Europese geschiedenis mij totaal onbekend was. Al die burgeroorlogen en coups enzo.

ja. die hele nasleep na WWII (net als de nasleep na WWI) trouwens was bijna net zo onrustig als die oorlogen zelf, zogezegd.

Jiro Dreams of Sushi
Beroemde documentaire uit 2011 over de bejaarde sushichef Jiro Ono, die zijn 3 Michelin-sterren restaurant zonder wc in een metrostation in Tokio runt (wel in een achteraftunnel). Een combinatie van Japanse toewijding en ontroering met zijn droominspiratie. De man doet totaal niet geheimzinnig over zijn succes, hoeft ook niet want niemand kan hem echt nadoen. Langzaamaan wordt namelijk duidelijk dat hij de meester is maar dat een netwerk van leerlingen (inclusief trouwe zoon) en vis- en rijsthandelaren eigenlijk Jiro vormen. Dat allemaal met buitengewoon wederzijds respect ("hij weet gewoon meer van tonijn", "je moet accepteren dat je weinig weet"). Even gecheckt, de man leeft nog steeds! 92 jaar oud. Staat nog steeds de klant strak te bestuderen of het wel goed is. Hoe dan ook, tegen het einde wordt de deprimerende gedachte gelanceerd van een wereld zonder sushi, langzaam verdwijnen vissoorten en de tonijn is ook niet meer wat hij is geweest.

Safari
Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidls documentaire over jacht in Afrika kijken, waar de apotheose het schieten en villen van dat enorme beest is. Zonder het goed te keuren kan ik er wel tegen maar het zal voor veel mensen echt een no go zijn, dus shockumenary warning. Verder typische Seidlismes, geen hoogtepunt in ’s mans oeuvre.

The Sword And The Claw
Doordringende blauw/groene ogen van Cüneyt Arkın als een soort noble savage (opgevoed door leeuwen), die hele hordes van zich afslaat voor uiteraard een mooie dame. Absurd slechte Engelse dub, chopped and screwed klassieke muziek van o.a. Strawinsky als soundtrack en eindeloos veel gevechten, met een epische end fight. Wel mooie pakjes.

Elysium
Nooit aan toegekomen, had ook een hele andere film in gedachten: Damon als een soort cyborg die een beetje robots moet afknallen. Nah, je kunt de Zuid-Afrikaan uit Zuid-Afrika halen maar Zuid-Afrika niet uit de Zuid-Afrikaan. Apartheid blijft lang nagalmen en blijkt heel goed toepasbaar op het AmeriKKKa van de toekomst (eigenlijk het heden, 2x duh). De introductie van ongeveer 30-45 minuten is dan ook geweldig, je hebt duidelijk een buitenstaander nodig om echt harde kritiek neer te zetten. En dat doet Blomkamp op zijn Verhoevens: L.A. een geloofwaardige puinzooi van armoe, Amazon jobs plus en cyber police brutality. Over de gezondheidszorg maar te zwijgen. Dat laatste wordt een ding want boven de Aarde zweeft Elysium als in de beste jaren zeventig airbrush scifi utopieën. Daar kunnen de rijken chillen en thuis van alles genezen worden. "Gelukzoekers" gaan richting de ruimte terwijl ze toch echt in de regio moeten worden opgevangen. Nou ja, politieke intriges aldaar dankzij een onwaarschijnlijk slecht acterende Jodi Foster. Al snel ontspoort het verhaal (inmiddels een Blomkamp specialiteit) wanneer de brave Damon ook naar boven moet. De Zuid-Afrikaanse bad boys hadden potentieel maar zijn gewoon superirritant en zo eindigt alles in een digitaal opgepimpte 80s VHS actie B-film starring Dolph Lundgren.

子連れ狼 子を貸し腕貸しつかまつる
Typisch zo'n film waar Tarantino een college van 3 uur over kan geven. Een vreemde exploitaition samoeraifilm uit 1972 (natuurlijk gebaseerd op een manga) over de beul van een shogun (ruimt aan het begin van de film even een troonpretendent van pak em beet 4 jaar uit de weg) die verraden wordt. Nadat zijn vrouw wordt vermoord zweert hij natuurlijk wraak en gaat hij als alleenstaande vader zwerven. Het begin is erg sterk, bijna poëtisch, maar het verzandt uiteindelijk in een soort Clint Eastwoodachtig uit de weg ruimen van zweterige gangsters. Er wordt ondertussen flink gehakt met vliegende ledematen en bloedfonteinen, plus af en toe een naakt vrouwenlichaam. Daarom des te verrassender dat de cinematografie van hoog niveau is, zelfs B-films raffelen Japanners niet af. Zijn nog drie delen (en een remake) van, maar dat is voor als ik me echt verveel. Altijd leuk: herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

Oh nee, er zijn uiteindelijk zes delen van Lone Wolf and Cub Baby. :)

lol (ook hier: Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidl)

herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

the best moments.

Ja, die ervaring had ik met Enter The Dragon waar We are not sick men van een Praxisalbum herkende, al had ik de Chinees gesproken versie..

Overigens, zie ik dat de RZA de 1980 Shogun Assassin remake gebruikte die destijds speciaal voor het Westen werd gemaakt.

https://www.youtube.com/watch?v=jQR_vU7NIqQ

Die intro is een complete remix van de eerste film. :)

En dan al die Shaw Brosfilms natuurlijk, titels als The 36th Chamber of Shaolin. :)

¿Quién puede matar a un niño?
Laatst in Mom & Dad keerden de ouders zich tegen de kinderen maar andersom is veel creepier. De titelrol is wel een binnenkomer van jewelste met beelden van wat kinderen allemaal aangedaan wordt in de verschillende oorlogen. Het morele dilemma uit de titel stept up de ongemakkelijkheidsgame.

The Black Panthers: Vanguard of the Revolution
Ook veel herkenbare samples, na 30 jaar hiphop luisteren ook wel goed het allemaal eens netjes op een rijtje met wat meer context te zien. En gezien het politiegeweld nog enorm actueel, helaas. En hét argument voor de 2nd amendment in de praktijk.

Les héroïnes du mal
Drie verhalen waarin vrouwen mannen een loer draaien. De eerste episode is het leukst, door de sexy hoofdrolspeelster (Borowczyks muze Marina Pierro) die grotendeels naakt rondhuppelt en de wonderlijke set. De tweede heeft een onschuldig bestiaal en minder onschuldig racistisch tintje. De derde snap ik niet zo goed.

Une Femme Mariee
'Het is de ideale positie voor de bioscoopbezoeker.' Mensenhater Godard waarschuwt van tevoren voor een fragmentarische film, maar in feite maakt hij het de kijker gemakkelijk. Voor zijn doen, althans. Dichter bij een Bertolucci zal 'JL' niet vaak gekomen zijn. Puur Tumblr-plaatjes-fetisjme. Een echte seksfilm (zonder seks). Anderhalf uur lang bekijken we het kindvrouwtje met een hoofd als een hartje. Godard houdt echter vooral van haar vlekkeloze rug. Eindeloos wordt Macha Meril ge(n)aaid, door haar amants: een piloot-echtgenoot en de acteur-lover. Overspel maakt mensen kinky. (En het levert ook nog een rake okselhaartheorie op, voor de echte liefhebber.) De dame zelf houdt het glad, ongetwijfeld beïnvloedt door middlebrow-verveling – mensen met teveel tijd voor teveel gesleutel. Shoppings en spulletjes, niemand ontkomt aan de invloed van de Reclamefolder. Zelfs Godard niet, vond ik. Zo blijft het verschil tussen la femme als 'beaute comme idee' en een lustobject, hier een slank lijntje. Intrigerend modernistisch voelt dan weer wel de auschwitziaanse (!) onderstroom. De raison ardante zoemt op de achtergrond mee. Kop in het zand, schuld bestaat nooit in het Nu. Vandaag de dag denken we aan het juiste slipje, het uniform van de massa. Zolang je maar voor De Daad de handen wast, kan er niks gebeuren. 'Vous le fermez avec 2 doigts!'

Der Golem, wie er in die Welt kam
Wat een titel. Magisch op zich. Geen vraag, en toch een raadsel dat gedachten doet groeien. Er worden hier heel wat vooruitziende zaadjes geplant in de klei der cinema. De kiemen ontschieten. Regisseur Wegener deed – als een echte auteur – veel zelf, en speelde dus ook de 'schurk'. Voor het zover is, boeien de locaties. Een angstaanjagend grote poort sluit de joden op in hun middeleeuwse getto. Visioenen van de Exodus volgen. 'De sterren voorspellen ellende', zegt de ene rabbi tegen de ander, en de kijker voelt het mee, de toekomst kennende. Alsof alleen een mirakel hen kon redden. En in deze film lijkt dat te komen. Een oude baardmans knutselt lekker fout-mystiek aan de Golem (met hulp van wat scriptures). Uit aanwijzingen van de sterren groeit de Joden-ster. De oerkracht van de mens-machine zit op diens borst! De Golem lijkt (vooral wanneer hij uitgeschakeld staat) wonderlijk veel op een standbeeld van de pompeus vette ongelovige, David Hume. Maar wanneer hij tot leven komt en in foute handen valt... Bruut verwrongen gaat de mensch-machine aan de wandel. Daar helpen geen bekloppingen meer tegen. In een waanzinnig shot bidt een ganse sjoel tot de Here. Hun losgeslagen helper wil echter geen kwaad doen. Hij wil zoals alle Frankensteins het meest natuurlijke. Moeder de vrouw, het kind. 'Awake the sleeping brethren.'