Filmforum

ha ik las het in het archief al ja (van deze draad, niet van MAD :P)

ook een superrechtse film, dat The Untouchables. THE LAW BITCHES.

ラブ&ポップ
Hideaki Anno is een alleskunner: schrijver, animator van Neon Genesis Evangelion, acteur in o.a. The Taste of Tea en stemacteur in The Wind Rises. In 1998 maakte hij het obscure pareltje Love & Pop, niet geanimeerd maar wel hyperkinetisch gefilmd als een soort rauwe Wong Kar Wai. Pure innovatie met snelle edits waarbij de camera vaak vanuit objecten naar de wereld kijkt (de onderkant van bierglazen, de binnenkant van de magnetron of televisie, papa's speelgoedtrein). De basis is een portret van een groepje tienermeisjes eind jaren negentig die in Shibuya rondhangen, een beetje keten en met een primitieve gsm boodschappen afluisteren van mannen die op zoek zijn naar ontmoetingen. Daar huist de Tokio tristesse ('Gymnopédies' in het begin, wees op uw hoede) met wat semi-ongevaarlijke excentriekelingen die geld bieden voor van alles en nog wat in typisch Japanse stijl. Een van de meisjes is betoverd door een dure ring dus deze ontmoetingen komen goed uit. Lijkt eerst ongevaarlijk maar het wordt toch nog even creepy. Het mysterieuze einde zorgt voor berusting na een drukke dag. Mooie cultfilm, die nog jaren kan worden gemijnd voor ideeën.

Teenage drama; schoolgirls, enjo-kosai (compensated dating)

ok... op de lijst :P

The House of Flying Daggers
'Waarom kan een blind meisje hier niet werken?' Die zag ik niet aankomen. Een flitsende actiefilm van Zhang Yimou. De meestercinematograaf kan alles. Op gehoor en op gevoel. Hij hypnotiseert de kijker twee uur lang met geweldige set pieces. Gevecht na gevecht zat ik op het (bamboe)puntje van mijn stoel. Kleine ontregelingen houden het spannend. Het allereerste spektakelstuk is pure geluidskunst. Een blinde bordeeldanseres, bespeelt met haar gewaad (!) rijen aan trommels, terwijl vele snaren meezingen. De Bollywood-invloed is overduidelijk, maar het blijft, ondanks de aerial moves, allemaal veel aardser. Zowel haar stem, als de compromisloze inhoud. 'Regeringshonden, ik vermoord ze allemaal!' Het rebellenmeisje wordt bevrijd door een regeringsbeambte (!), die zo een gevaarlijk dubbelspel speelt. Wie van de twee laat het masker vallen, en toont zich ' for real'? Buiten in het bos beleven de twee een romantisch-spannend avontuur. Voorzichtig kinky zelfs. Uiteraard zweven ze ook daar, de martial arts truc die alles automatisch transcendeert. Bomen komen tot leven voor een touch of Zen. Aan het eind verglijden de seizoenen in een enkel gecondenseerd moment. Elegant als de film zelf. Een druppel zweet blinkt op de camera-rand. Misschien die van cinematograaf Zhang zelf. Hij blinkt uit. ' If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

The Iron Horse
'Drill ye terriers, drill!' Vroeg, eindeloos western-epos van John Ford, over het ultieme western-onderwerp. De komst van de trein. Oost en West worden verbonden, naar een idee van hindoe-god Abe Lincoln, die als een spook boven de film zweeft. Het was nog maar een halve eeuw geleden, dus de meeste oudjes hadden het (en Hem) nog meegemaakt. De film toont zich uiterst trots op haar 'accurate and faithful' eigenschappen – het wordt er zelfs nog een keer via een voetnoot ingehamerd. Toegegeven, zelfs de Chinezen zijn niet weggemoffeld, al mogen zij niet 'spreken'. Die rol is toebedeeld aan Ieren en 'eyetalians'. Oude en nieuwe American dreamers, met 'the strong sense of progress' in de kop. Hun vlijt wordt tegengewerkt door een blanke overloper, richting indianen, wat Ford de kans geeft op wat actiescenes. Ze vallen nauwelijks op, en juist dat bewijst hoe goed (en modern) ze zijn. Bouwjaar 1924! De humor is bepaald níet bij de tijd – en voelt sowieso misplaatst. Het mooist blijven de koppen van de 'forrin workers', de mannen die de 'bars of justice and likker' bevolken. Levenslust en liefde voor zichzelf, dat kun je de Amerikanen nooit ontzeggen, toch geen slechte eigenschappen, in the end. De grote lijnen worden door Ford vlijtig bij elkaar gebracht. Like the railroads. Maar enkel de hond sluit vrede met them fool indians. 'A spectre from the past.'

'If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

LOL, helemaal vergeten (itt die prachtige achtergronden).

:-)

schijnt House of Flying Daggers te zijn, zonder The (nerdery)

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

ハッピーアワー
De beste film in realistische stijl die ik in jaren heb gezien. Als je een speelduur van 5+ uur aandurft moet je ook wel wat te melden hebben. Ryūsuke Hamaguchi volgt heel geduldig de levens van vier vriendinnen in Kobe in hun dagelijkse levens en moeizame relaties. Een van hen Jun, wil een scheiding, maar haar man weigert op te geven wat zorgt voor een fraai kijkje in een Japanse hoorzitting (inclusief supergeduldige advocaat). Van te voren twijfelde ik nog of ik dit allemaal wel kon volhouden maar je zit er vrijwel direct in en beseft tegen het einde dat een dubbele speelduur ook prima zou zijn. Lekker veel ruimte voor lange gesprekken, een complete boeklezing en de auto uitstappen en dan lekker nog de camera een tijd de lege stoel laten filmen terwijl je wegrijdt. Ik moet bekennen dat Happy Hour super-Japans is met een spervuur aan "het spijt me"/"je hoeft je niet te verontschuldigen"-duels en dat ik de film niet echt in een ander land kan voorstellen (wel nog een poging gedaan om een Nederlandse versie te fantaseren en of ik die zou kunnen volhouden). En niet zonder flitsen van humor trouwens. Vanzelfsprekend prachtig gefilmd, zonder al te opschepperig het meest te maken van de grootstedelijke schoonheid.

(Een ding alleen: waarom altijd kamermuziek in arthouse-films? Een flinke dosis ambient kan toch prima?)

Als je een speelduur van 5+ uur aandurft

wop wop! dat wordt 2019 :P

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

laat ik aan de ekte ekte kenners over.

Wat een film! :) (geen idee hoe ik er op ben gekomen trouwens, waarschijnlijk zo'n 'De 7 hedendaagse Japanse films die je gezien moet hebben' lijstjesartikel via teh Google.)

als Vido 'm niet kent, bestaat ie niet, en heb je het allemaal gedroomd.

Das Testament des Dr. Mabuse
'Jetzt komt der grosse Unbekannte.' Meer Hitchcock dan Hitchcock zelf, knutselt Fritz Lang hier weer een 'hubschen Mechanismus' in elkander. Hij kon er wat van. Sterker nog, de man neigt naar het grote Geniale. Zijn hit ratio is ongelooflijk. Dr. Mabuse stamt – uiteraard – uit de Duitse periode. Pneumatische ritmses, leiden ons als Einsturzende Neubauten het neurotische mysterie binnen. Een heel stel zenuwlappen dartelt om elkaar, en om de grote M(abuse), een crimineel master mind, die niemand ooit zag. Vanachter een gordijntje geeft de man zijn aanwijzingen. Deze setup heeft aanvankelijk nog wel wat olijks, als een Duvall-boekje uit de Topaas-reeks. Lekker leesbare moordverhalen die je een halve eeuw terug bij het beschuit kreeg. Toch meent het Lang serieus, nihilistisch depressief zelfs. Er loopt een Hitler-look-a-like rond, er vallen referenties aan Wagner uit de lucht, en de bad guys streven naar een Herrschaft des Verbrechens. (Al kon niemand weten hoe pijnlijk de uitroep 'Gas, fantastisch!' zou worden). Steeds serieuzer en unheimischer gaat het over gekte. Een afdaling voorbij Zusammenhang und Logik. Het is aan een olietoeters-lurkende detective om de boel op te lossen. Hij is gelukkig ganz normaal, in die goede detective traditie dan! 'Ik denk dat je het aantal onderwerpen waarin ik geïnteresseerd ben, onderschat.'

Jesus de Montreal
'De tekst is wat oubollig.' Conservatief, katholiek Quebec kan wel een update van de Kreuzweg gebruiken. Zo denkt althans een over-spelige priester. Hij schakelt een acteur of twee in, die al snel een clubje discipelen om zich verzamelen. The Pizza Club, doopte ik ze. De film knipoogt weliswaar niet naar de tienerklassieker, maar er zijn genoeg andere meta-'droles'. Een flauwe pornodub! Regisseur Denys Arcand houdt van sekskomedies, zijn hoogtepunt heet Le Déclin de l'Empire Américain, maar ook wanneer hij Jezus komt brengen weet hij de tetten nog wel te tonen. Hij loopt zelfs op MeToo vooruit, en fileert de ethiek van reclamespotjes. 'Jong en fier en doel op bier.' Voor een lesje Big Bang Theory vindt hij ook nog tijd – en die theorie is wat mij betreft van een religieuze schoonheid. Al snel wordt Arcand echter door zijn materiaal bevangen. Geloviger en magischer. De Messias splitst feit en fictie. Zelfs Mel Gibson zou mee kunnen in dit bloederige theater. The Passion van EO komt ergens vandaan. Als de kruisiging in Montreal kan... De lichtheid van het begin verdwijnt voor een stralenkrans. Arcand heeft wat te vertellen, maar zijn boodschap staat nooit echt op. Ik zag met moeite de narcistische verniksing van de samenleving, de opmars van de rol. Met Jezus als de grootste acteur. De ultieme Oscar-bait. 'Kundera comment?'

vanavond trouwens Yol op Canvas, een sterk Turks melodrama.

Lekker contrast met het weer. :)

Happy Hour kende ik niet, dus het moet gedroomd zijn. Zelfs met kamermuziek lijkt het me een intrigerende film. Dankzij de tip meteen besteld.

Thuiswedstrijd lijkt me. :) Ik denk dat het een film is die vanwege de lengte zelden een kans krijgt in de bioscopen. Het meeste wat je er over kunt lezen aan recensies komt uit New York omdat hij daar een paar keer heeft gedraaid. En dat terwijl hij eigenlijk vrij toegankelijk is. Nou ja, mijn hoop is op EYE of Camera Japan gevestigd.

Lekker contrast met het weer. :)

oh ja. gezellig met de ezel aan de wandel. :D

NY is wel dé filmbios-stad, volgens mij. Altijd retrospectieven aan de gang.

The Walker
'I didn't know which way to turn.' Hoe meer vreemde geldschieters, hoe groter de kans op een bizar werkje. Paul Schrader doolt al jaren door filmniemandsland, als een Light Sleeper zouden we flauw kunnen grappen. Dus dan dit maar, moet hij hebben gedacht. Met geld uit India en the Isle of Man pende hij een politiek moordmysterie. Recht uit de slur- and slangenkuil waar ook Tennessee Williams woont. Is whispering Washington de meest zuidelijke stad van het noorden van Amerika? Of neigt dat naar imagologisch racisme... In elk geval zal niemand ontkennen dat de handjeklap er welig tiert. 'Walker' Woody Harrelson schmiert er aardig op los als homoseksueel oliemannetje. Met snor, uiteraard. Hij is beter dan Matt Damon in vergelijkbare exercities. 'I need a dirt fix.' De thema-song van de king of style, Bryan Ferry, helpt hem een glibberig handje. Voor de looks lijkt Schrader naar het The Letter van Wyler te hebben gekeken. Schaduwen van luxaflex vallen veelvuldig in. Jammer genoeg is de editing matig, en het cruciale scenario van Soderbergh-niveau. (Vandaar die Matt Damon-associatie.) Iets teveel hardop gestelde (mis)leading questions. Maar wie weet vormt dit stiekem best een realistische blik van Amerikaanse politiek. Trump is daar naast het logische gevolg, simpelweg ook een degeneratie van. 'I'm not naive, I am superficial'

Harvest 3000 Years
'Denk na! Is er een plaats op aarde waar er geen vliegen en geen Europeanen zijn?' Voodookreunedelica uit Ethiopië, waar onwillige koeien met psychedelische geluidjes en stokslagen aan het werk worden gezet. Jaar in jaar uit zwoegen, niet voor jezelf, maar voor de bovenbaas. Dat geldt voor beest en mens. Regisseur Haile Gerima groeide op in een Afrikaans dorp, maar vertrok al snel naar Amerika (waar hij filmprofessor aan Harvard werd). Hij heeft dus een verdubbeld 'ander' perspectief, wat de vervreemdende, internationale arthouse-taal van de film verklaart. Veel lange afstands-shots en hermetica. Ironisch is dat soms wel, want de film is op zijn best wanneer Gerima dichterbij durft te komen. Vooral dankzij de vele ritmische liedjes, uitgevoerd op unieke instrumenten. 'Greetings all you farmers, wherever you may be tolling'. Ornette Coleman zou een moord doen voor de fluit waarop een jongen speelt, terwijl zijn maatjes een steentjesspel bikkelen. Ik mag de soundtrack graag horen, misschien wel liever dan de film zien... Pas na een vele landerige uren wachten,komen de goede teksten. Politiek scherp, zoals we in de hardcore seventies mogen verwachten.' De histoire se repete-symboliek beats like a drum. 'Als je je kinderen en je vrouw niet had verloren, en ze je land niet hadden afgepakt, wat zou er dan van je geworden zijn?'

oh en..

Twin Peaks, seizoen 1
'Weird.' 'Yeah'. Ze zeiden altijd dat het goed was. En het was goed. Zo. En grappig! Absurd, ja.

隠し剣 鬼の爪
Een anonieme dichter uit de Kamakura-periode schreef al "Wie bevangen is door de hitte, kijkt een samoeraifilm." Hij had gewoon gelijk! The Hidden Blade is de tweede revisionistische samoeraifilm van veteraan Yôji Yamada en is net zo goed als Twilight Samurai. Beetje zelfde aanpak een samoerai van lage rang zit vast in zijn rol nadat zijn vader zelfmoord pleegde en hij niet met zijn ware liefde van eenvoudige komaf kan trouwen. Het is de favoriete periode voor dit soort verhalen: het einde van de Edo-periode wanneer de Westerse invloed langzaam intreden begint te doen, hier met artillerie. De uitleg vinden de samoerai maar lastig: "kan het niet zonder die Engelse en Nederlandse termen?" Na een geduldige opbouw dan opeens halverwege de missie: een ontsnapte kameraad moet uit de weg worden geruimd en dat soort opdrachten mag je niet weigeren (hier wordt ook even duidelijk gemaakt hoe cynisch eergevoel kan worden misbruikt). Het leidt naar een even ingetogen als intense dubbele climax waarbij de titel eindelijk wordt verklaard. Heel mooi gefilmd en alles ademt een compleet eigen sfeer uit. En er is nog een derde!

Public Enemies
Weet niet wat het is met Michael Mann, maar hij lijkt vaak zijn films wat ongelukkig te kiezen. Dillinger is zo'n Amerikaans icoon, type Elvis, Babe Ruth, daar is toch geen eer meer aan te behalen? Maar ik heb toch wel weer met plezier gekeken, Mann blijft een groot stilist. De manifeste film, het historische verhaal met de jacht en Amerikaanse voorliefde voor piefpafpoef is niet zo interessant, maar Mann maakt ook een latente film die veel meer zegt over het begint van de 21ste eeuw dankzij kleine zijpaden naar de geboorte van de controlestaat die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft). Acceptabel vakwerk maar ik zou zo graag zien dat Mann gewoon een keer all-out Malick gaat.

die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft

ja dit ja.

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Directed by John Ford
'What is it that distinguishes the movies of John Ford?' Niets is zwart-wit, maar Ford roept opmerkelijk tegengestelde reacties op. Sommigen vinden hem een geniaal verteller en vernieuwer (Welles en Cousins), anderen kunnen weinig met zijn sentiment en lawaai (Thompson en Maas). Aan fanboy Bogdanovich de kans om de naysayers te overtuigen. Het helpt dan niet als je met Clint Eastwood begint! Ik keek een update van een seventies-docu. Bogdanovich voegde in 2006 meer interviews met bewonderaars toe. Dan krijg je de bekende ode aan een dode maestro, in plaats van een stekelig filmessay. Ford vormt natuurlijk een typisch Amerikaans fenomeen. Een larger than life figure, met een larger than life oeuvre. De cultuurwetenschappersdroom van honderden werken om in te grasduinen. Een mooie som, maar de docu overtuigt me niet van de waarde van de voorspelbare delen. Ik zal Scorsese's geheimtip Two Rode Together niettemin eens kijken. Mijn tips blijven My Darling Clementine (met Fonda, een man waar een halfblinde nog een goede film mee kan maken) en They Were Expendable (Ford-sentiment op zijn meest tolereerbaar, onder een tropische hemel en de hoogspanning van een wereldoorlog). Geleerd: de verdelende heerser Ford zou een goed managementboek kunnen schrijven. Fordisme in de cinema. 'It isn't a relaxed set.'

The Goddess
'From then on the boss considered her his property.' Zwijgende Chinese klassieker uit 1934, wellicht voltrok de opkomst van de talkies zich daar wat langzamer. De beeldtaal van de stomme film hadden 'ze' echter prima in de vingers. Zelfs zo goed dat het wel een universele stijl lijkt. (Een illusie, deze film was 'gewoon' behoorlijk Amerikaans.) Superster Ruan Ling-yu speelt moeder de hoer, waardoor ze op Jean Dielman vooruitloopt. Door een positief portret van een prostituee te bieden, toonden de makers zich progressief. Een miserabel leven wordt doordenkt met het sociale mededogen van een Victor Hugo. Er valt wel een theorie op poten te zetten hoe de 'stomme film', de laatste 19e eeuwse kunstvorm is, met een voorkeur voor de lijdende vrouw en melodrama in lagere onderwerpen. Perfect geschikt voor een verbeelding in stilte, misschien omdat ware ellende meer uit handelingen dan uit woorden bestaat. Maar het is niet alleen droevenis dat de klok slaat. De tijd wiegt en sust, en het zoontje wordt groter. Hij biedt mama klein geluk. De blijdschap wanneer ze hem van school ophaalt! Hartverscheurende taferelen voor de Ozu-fans. Het scenario besluit grootser, met een behind bars-shot. Zo'n compositie die gemaakt is voor cinema. Een kruisiging van verticale en horizontale lijnen, gevangen in spijlen en kaders. 'Mommy's not going out tonight.'

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Zeker. :) Het was wel even goed om weer een Amerikaan te doen, maar pff, wel opeens heel druk en snel en plotplotplot. Misschien een toevallig contrast maar hoe geweld wordt gebruikt in Amerikaanse films zonder dat het enig psychisch effect heeft is gewoon psychopathisch. Ook wel mooi in die zijpaden van Public Enemies is hoe de maffia ook opeens technologisch wordt en genoeg heeft van ouderwetse misdaad. Altijd fijn, films op dat soort omslagpunten.

Mmm, er is ook nog een Dillinger van Milnus met Warren Oates uit 1973. Nou ja, dat is voor over een paar jaar.

moet aan deze denken

https://a.ltrbxd.com/resized/film-poster/9/4/1/1/9411-dillinger-is-dead-0-230-0-345-crop.jpg?k=479fcb7c77

met the reddest gun ever.

Wow! Die film kan nooit zo goed zijn als de trailer! (Pallenberg meteen weer uit de kleren, pierot, 0 actie, popart kunstwerkje)

https://www.youtube.com/watch?v=0UQeDWwzDFE

meesterwerkje, deze trailer

word!

Ja, mooi, film op de lijst.

Windig Refns free streaming service www.bynwr.com is vanaf heden geopend.

zijn cat bedacht de naam op het toetsenbord? :-)

Je haalt het ook niet echt uit het logo. :)

Leptirica
Serbo-Kroatische vampierfolklore, ijzersterk. Ook het gebruik van de zgn. „ganga” vocalen (een van de meest dissonante muzieksoorten die ik ken) is erg cool.

The Endless
Als je The Resolution gezien hebt gelijk door naar deze. Redelijk puzzling maar bol van goede ideeën, zo eentje die gelijk nog een kijkbeurt verlangt.

Baby Face
White Zombie
Ik had nog nooit gehoord van de zogenaamde Pre-Code films, maar die zijn dus leuk. Genrefilms van de jaren dertig die zich niet hielden aan de regeltjes. Sterke vrouwen, Afro-amerikanen als echte mensen (zelfs al is ze de bediende in Baby Face), gangsters … outsiders. Baby Face is de bekendste, met de legendarische Barbara Stanwyck die zich, ill-adviced door Friedrich Nietzsche, naar de top wiept maar dan een harde les leert. White Zombie is meer gothic uiteraard en de zombies zijn al wel een kritiek op de industrialisatie.

I lunghi capelli della morte
Uitstekende gothic horror en stukken minder saai dan de gemiddelde Hammerfilm. Met de legendarische Barbara Steele.

Le foto proibite di una signora per bene
Run of the mill giallo.

Svezia, inferno e paradiso
Een zogenaamde „mondo” (soort seventies version van Breitbart en DDS) over losb … eh, liberaal Zweden. Doet erg denken aan die man die met beslagen bril in Waldolala luidruchtig „bah!” zat te roepen bij de blote dans.

Groovy soundtrack van Piero Umiliani tho en dit liedje kennen we allemaal:
https://www.youtube.com/watch?v=yXo1ufdQ4sg

mmmm! (sneeuw bedoel ik :D)

oh ja ga allemaal dat huisje maar in.

Umut
'You kill my horse and talk about paint.' Officieel: Hoop, maar in vrij vertaling: knik u moed toe. Het ontbreekt de Turkse mannen niet aan zelf-overtuigingskracht. Uit alle macht schrapen ze hun laatste restjes levenslust bij elkaar. Het intro van de film suggereert nog zwart-wit Antonioni vibes. De straten van een Turks stadje worden onder water gezet door een brandweerwagen. Langzaam verschuift de horizon, wist de weg uit als een schoolbord. Maar de schulden van de sloebers blijven staan, en Antonioni verdwijnt voor een neorealistische parel. Karretjesdieven. De overheid wil de vooruitgang afdwingen en de OV verbieden. Sjofele ellende botst zo op toerisme-gehengel. 'The Man' heeft alvast maar de uiterlijke kenmerken en reclameborden van een wereldstad neergezet. De slachtoffers hebben intussen te stellen met hun gezin, waarbij vooral de bittere opstand van de moeder erin hakt. Haar coachman, hoopt eerst op een loterijbriefje, dan op een nieuwe baan, om ten slotte bij de grote dromenvanger te eindigen. God, dit keer gepersonifieerd door een 'hodja'. Op de meesterlijke soundtrack blazen strenge tonen van een klarinet de hoop de stad uit. De mannen gaan op schatjacht. Het wordt Stalker-ig. Elke rationaliteit voorbij, enkel nog mystiek gedetermineerd. Het leven begint te schemeren en dersiwisjtisch te draaien. 'The treasure is running away'.

Follow the Boys
'The only thing we haven't tried is pictures.' Patriottentijd in warfarin' Amerika, dus grepen ze naar hún genre. Follow The Boys is een 'musical en abyme' tot de vierde macht. Minstens. Eerst lijkt hier slechts het traditionele show in show-plot op poten te worden gezet. Een stel vaudeville-artiesten bevindt zich in een penibele situatie. 'Canned talk kills vaude biz.' Gelukkig kunnen ze met hun verouderde acts nog naar Hollywood. Merk op dat het filmmedium dus een nostalgie-doorgeefluik wordt, voor een stijlvorm die het zelf om zeep heeft geholpen! Binnen een kwartier verandert Follow the Boys echter, verdubbelt weer. De propaganda-toeter schalt. Ster na ster draaft op voor de wartime show. Entertainment voor de WWII-massa. Met het originele verhaal heeft dat dus allemaal weinig meer van doen, maar Orson Welles (!) doet leuk met een sigaar, WC Fields met een keu, Rubinstein met een piano, en Marlene met Orson. Voer voor cultuurwetenschappers. Er zit een scriptie in de haarstijl van de Andrews Sisters, en wellicht ook in de metoo-humor. De achteloze objectificaties van de vrouw worden bijna lief. Elke soldaat verdient gewoon een sterretje in zijn armen. De propagandamachine zet iedereen op zijn plek. Want zelfs in het Hollywood Victory Committee lopen de zaken gesmeerd, gesegregeerd. 'That's what it says in the script.'

天国と地獄
Kidnapdrama van Kurosawa-san waarin hij duidelijk (vond ik) Hitchcockiaanse invloeden inzet en dat gaat hem goed af. Hij neemt ook lekker de tijd voor wat in principe een eenvoudig verhaal is met een aantal kleine twists (maar niet de moderne twist die ik stiekem verwachtte.) Cinematografie, muziek (lichte electronica al), acteerwerk zoals gewend op topniveau (Tatsuya Nakadai heel fijn als charismatische inspecteur, Mifune prachtig ingetogen), maar vooral het derde deel van de ontknoping is prachtig met een langgerekte drugsdeal op de dansvloer, een steeg vol verslaafden en even intens als trieste eindscène waar nog lang op gemarineerd kan worden. Maar eerlijk is eerlijk het hoogtepunt is een machinist die precies het geluid van een bepaalde trein kan identificeren en doorschiet in zijn enthousiasme. Briljant moment!

Blinkende lygter
Beetje onfris, een stel horken die erop lost meppen, waar we dan ook nog eens sympathie voor op moeten brengen. Ik vond het niet echt saai maar ik las ergens toxic masculinity in action en dat is eigenlijk erg waar. Eigenlijk zijn de dames (twee, maar liefst, waarvan een een beetje een lastpost is) in de film en Vrede die de film als keuzefilm had veel te mild. Ik moet bekennen dat ik er ook een beetje overheen keek, het is namelijk een behoorlijk bekend gegeven in (westerse, mainstream) films. Wat zegt dat dan, over onze cultuur?

The Nest of the Cuckoo Birds
De eerste van by Nicholas Winding Refn (geen jens op het keyboard dus. Beetje horkerig gemaakt, in z'n primitiefheid soms behoorlijk effectief (vooral de moordscenes).

Hot Summer Nights
Twee jongens dealen en leven erop los, krijgen vriendinnetjes die de nodige complicaties met zich meebrengen. Nu heb ik net weer eens wiet geprobeerd na 25 jaar om toch nog eens te kijk what the fuss is about maar dat vond ik toch weinig enerverend … de film ook niet, teveel een poging tot een retecoole film maken (btw Temples of Boom toevallig ook weer eens gedraaid, doe ik ook niet dagelijks, maar die viel dan wel weer wel erg goed, nuchter zelfs).

Dave Made A Maze
Dit was dan weer wel een leuk uitgewerkt idee. Kon hier en daar wat beter maar genoeg mooie decors en leuke ideeën om te boeien.

ik natuurlijk meteen googlen > https://www.complex.com/pop-culture/best-stoner-movies-of-all-time/

maar een bar en boze lijst helaas.

was hautain verbaasd dat ik die Vrede keuzefilm niet kende (en ik ga 'm gezien MB's stukje ook maar niet kijken)

Kurosawa! High and Low zou ik best eens mogen herkijken. Hah, mooie bruggetje ook. HIGH and.. low. nou ja.

Ik kon met de zoekfunctie niet achterhalen of je High and Low (naar het schijnt eigenlijk Hemel en Aarde, veel mooier!!!)

Nog bijna vergeten, die weerspiegeling in de zonnebril steeds, zo goed en naargeestig op een of andere manier.

http://i67.tinypic.com/1z66su1.gif

...had gezien, dus. :)

Mijn Kurosawa game is slecht, ik moet daar eens wat aan doen.

Jeez, Hemel en Hel natuurlijk.

God's vagina. [om dé stoner joke uit Pineapple express te re-hashen]

The Message
'The real God is unseen.' Beelden zijn lastig voor de islam, maar zoals JC profeteerde, elk nadeel heb zijn voordeel. Een beperking werkt vaak wonderwel in de kunst, en inderdaad, het niet-tonen van Mohammed blijkt in dit historisch epos een meesterzet. Soms spooky, soms spiritueel (precies zoals het verbod bedoeld is) en hoe dan ook deautomatiserend. In een paar POV-scenes wordt de toegesproken profeet net een game character, en de kijker... Mohammed! Het beeld (sorry) dat de film van de vernieuwer schetst is hilarisch seventies. Er heerst een tolerante hair-y vibe. Regisseur Akkad keek goed naar Lawrence of Arabia, en leende wat hij nodig had, Maurice Jarre en Anthony Quinn. Laatstgenoemde speelt vol vuur zijn beste rol ooit, als 'Aragorn' Hamza. De film is het meest interessant als geschiedenisles over de entree van een nieuwe religie. De Ka'aba bestond bijvoorbeeld al in pre-islamitische tijden. Adapteren die heidense shizzle. En het mooiste verhaal? Mohammed en het spinnenweb. Ik denk dat de islam altijd beter is geweest voor dieren dan andere religies. Later slaat de saaiere oorlogsdrum. Jezus en co werden vooral vervolgd, Mohammed en zijn paramilitaire organisatie pakten de touwtjes in handen. De diversiteit van het polytheïsme verdwijnt subiet. Eén visie, geen complex aan beelden. 'Men see the world too well from a mountain'.

ヘルタースケルター
The Portrait of Dorian Gray in Shibuya. Excessieve schoonheid corrumpeert en verwelkt daarna de ziel, een bekend gegeven dat de moderne Japanse behandeling krijgt: knallende kleuren, neon en intensiteiten > plot. Gelukkig maar. Bij vlagen trippy verhaal over de perfecte ster die natuurlijk totaal verbouwd is. Met flink wat experimentele methoden die zich beginnen te wreken. En dan is er halverwege een schattige doch nihilistische concurrente: "Ze zullen ons vergeten. Wij zijn machines voor de verwerking van verlangens". Oh yeah. Fijne film die ik een beetje lastig op waarde kan schatten vanwege de overdaad een uitmuntende Japanse films die ik er doorheen jaag, maar wel met een prettige, goed getimede erotiek. Seks in films is de laatste jaren supersaai maar hier zowaar opwindend en dat zonder al te expliciet te worden.

愛のむきだし
Nou ja meteen maar doorgepakt met een waar weird Japan epos. De 4 uur durende Sion Sono-marathon Love Exposure. De spreekwoordelijke achtbaan waar je inderdaad langs allerlei emoties en genres schiet. Met o.a. reli-kritiek (met een flinke dosis katholicisme en een soort Scientology), paranoia, een vreemd liefdesverhaal, kungfu, kluchterige grappen en grollen en een flinke dosis Japanse perversiteit (waaronder een centrale rol voor de kunst van het onder rokjes fotograferen.) Kortom, een Sono thuiswedstrijd. Vaak prachtig gefilmd en ook vaak heel grappig maarrrrr...toch niet helemaal geslaagd. Die 4 uur deprogrammeert je op een bepaalde manier, zodat alle hysterie en rariteiten normaal worden. Even lijkt de film echt underground te gaan en een nieuwe wereld te ontsluiten maar uiteindelijk miste ik iets, is de afhandeling misschien gewoon wel conventioneel?

je hoort de Japanners het zeggen UPSKI(RR)TU

Limite
'Definitivamente perdido.' Zes bloederige letters verraden als enige (eenzame) element de negentienjarige leeftijd van regisseur Peixote. Begin jaren dertig maakte hij deze onwaarschijnlijk hermetische film. Stil en broeierig als een koppig zwijgende volwassene. Overduidelijk geïnspireerd door de Droomstaat-van Dali en de low angle shots van Eisenstein, dirigeert Peixote een symfonie des levens. Het plot? Iets met Mulher 1 en Mulher 2 die samen met Homem 1 op een bootje richting oneindigheid varen. Het lijkt wel het oeuvre van Nijhoff gecomprimeerd in een paar shots. De zee brengt het verleden, moeder de vrouw achter een naaimachine. Het riet ziet. Nou ja, puzzelen dus, maar er komen wel wat schaars-e hints. Een kras op het bootje. Een mes op het water? Als onbedoelde complicatie is het celluloid opgegeten door de vlammen van de tijd. Dit zo'n een restauratie die nauwelijks kón restaureren. Van gruis valt verdraaid lastig iets te maken, maar het voegt uiteraard wel weer wat toe aan het mysterie. Het Basinski-effect. Ontzettend cool en radicaal, maar, madre de deus, wel supersloom. Pas na ruim een uur verschijnt er een eerste tussentitel! Het is meteen de enige keer. Enkel de klassieke megamix van Debussy en co, neuriet. Misschien wel logisch dus, dat het eindigt met een minutenlange maalstroom. Van water.

Primary
'Everybody that meets him, seems to like him.' De legende van JFK heeft inmiddels wat flets gekregen. Gedeeltelijk buiten zijn schuld om (...), maar wat komt er nu eigenlijk nog ter sprake van zijn daden, behalve die knotsgekke Cubacrisis? Ik denk aan James Baldwin, die overtuigend uiteenzette wat iedereen al aanvoelde. Kennedy deed qua civil rights precies waar de zeitgeist hem toe dwong. Meer niet. De bejubeling door Van Gaal in Zomergasten vormde zo een opmerkelijke throwback naar de Kennedy die mensen van zijn generatie kenden. Het idool. The larger than life redder der mensheid. Het is die Kennedy die in deze oer-docu tevoorschijn komt. Grote namen Maysles en Pennebaker zaten als vroege vliegen op de muur van de campagnebus. Toerend door Wisconsin voor een 'cruciale' Primary. Kennedy kweekt RSI door rijen handen te schudden. Veelal blanke hoofddoekjes, want dit waren andere tijden. Tegenkandidaat Humphrey komt uit een nog verder verleden. Met zijn Ry Cooderiaanse campagne-song en schurkenkop kan hij zo in een Coen-bros film. 'Make it tough, they like to see me squirm.' En de kijker beseft: de docu is er te laat bij. Kennedy was al een superster, het point of no return is al gepasseerd. Maar wanneer? En hoe? Misschien was het slechts de opkomst van de tv. De gladjakker wordt een docu lang door vrouwen op zijn uiterlijk beoordeeld. Girl power! 'A moment of slight commercialism.'

You Were Never Really Here
Ik vond het soms moeilijk te verstaan, dat gemompel vanachter die baard de hele tijd. Phoenix lijkt zo'n acteur die veel mensen heel erg voelen, maar ik niet zo. Mooie cinematografie hoor, maar dat heen en weer schieten door zijn trauma's while on the job kon ik maar moeilijk inkomen.

Hannah Ahrendt
Biopics en ik, dat is ook geen goed huwelijk. Ahrendt lijkt me een heel interessante vrouw maar dat naspelen van echte mensen heeft in mijn ogen iets geforceerds of zo. Ben ook niet zo geïnteresseerd in haar privé-leven al wordt dat ook niet overdreven uitgemolken. Sloot mooi goed aan op het interview met de (op moment van interview) 103-jarige voormalig assistente van Goebbels dat ik eerder die dag zag, qua "banaliteit van het kwaad".

Camarón: Flamenco y revolución
Dat werd ook wel eens tijd, een mooie biografie van deze flamenco-legende. Lekker gefilmd in de snelle 21ste eeuws stijl die me deed denken aan die Stones docu over Exile on Main St. Dus vintage beeldmateriaal doorsneden met stemmige landschappen, animaties en slimme edits. Zo houd je tempo in toch het geijkte verhaal van opkomst en val, die iets minder tragisch is dan ik dacht (had in mijn hoofd dat hij aan een OD was overleden.) Mooi kijkje in de Spaanse zigeunercultuur, sappig verteld met zwaar accent en doorrookte stem. In een Oliver Stoneachtige sequentie komt de vervolging even langs die eindigt in vlammen waar Camarón in verschijnt en begint te zingen: wow! Of olé! Sowieso prachtige stem: pijn in al zijn dimensies en verschijningsvormen. Wel teveel gerookt hè, dat wordt zijn ondergang. Maar zoals al vroeg bijna achteloos wordt opgemerkt: flamenco is roes, komt pas goed op gang midden in de nacht na tig flessen en pakjes Winston. Ook opvallend, zachtaardige mannen, Camarón en Tomatita verlegen, Paco de Lucía wat hooghartig edel maar met bijna vrouwelijke spreekstem. Gewoon op Netflíjo.

Netflíjo.

ghehe :-)

Phoenix

https://www.newsuitmovie.com/images/gladiator.jpg

helemaal eens met dat 'naspelen van echte mensen verhaal' (althans van beroemde echte mensen, maar dat is implied). Het helpt wel als er heel veel tijd (minstens 2 eeuwen) overheen is gegaan, Arendt is gewoon te vroeg.

Op zich had ik met Ahrendt niet echt de echte voor ogen, want daar heb ik enkel wat flarden van gelezen. :)

Young at Heart
'Hmm, I like what he's doing with it.' Wellicht zou Auerbach dit en compleet ge-erotiseerde middenklassekomedie noemen. Alles ademt seks, maar tegelijkertijd heerst het verstandshuwelijk. (Geldt dit voor alle burgerlijke samenlevingen na de middeleeuwen?) In elk geval is Young at Heart een wankele(nde) musical, die nergens verdappert. Het 'marriage plot' draait om drie smachtende vrijsters, 'ready, willing and able.' Geen van allen overweegt op eigen benen te staan, de vraag is slechts hoe ze zich onder de aanwezige mannen gaan verdelen. Aanvankelijk valt het drietal tegelijk voor het prototype Amerikaanse blaaskaak, een Marlon Brando-achtige rol (de method man maakte heel snel naam met kop en methode.) Gig Young kan mee met de clams, rolling waves en 'do you think you are big enough'-sex talk. Dan verschijnt een kaper. De late entree van de vedette. Dik een half uur na aanvang, en dunner dan ooit. Frank Sinatra, een uncertain heart van Chet Bakeriaanse proporties. Zijn rol heeft tragiek en potentie. En toch blijft ook hij hij hangen in 'midair'. Op het verschrikkelijke af. Zelfs het kansje op een ambigu einde wordt gemist. En dat wil wat zeggen in een film vol dubbelzinnigheden! Met jazzy Doris als schamel (gekleed) hoogtepunt. Vooral voor ze de kerk ingaan, zingt ze fantastisch. It's pretty mild for a week's thought.'

Uski Roti
'Waarom kwam je niet binnen?' Een The Box-achtig dulcimer deuntje doemt en dreunt ons de 'Orbit' van Mani Kaul in. Eind jaren zestig debuteerde de 'Indiase Bresson' (altijd fout, zo'n Europese gelijkstelling) met 'Ons Dagelijks Brood'. Bepaald geen gemakkelijke kost. Eerder zwaar doordesemd. De radicale regisseur speurt naar dromerige stilten en desolate leegten. Ver voor Kiarostami vindt hij weelderig-prachtige bomen en een kapper op straat, knippend 'under the cherry trees'. (Nou ja...) Menselijk haar en eten zijn hier belangrijke leidmotieven. Een vrouw waagt een laatste poging tot Lunchbox-liefde. Via de 'roti' kan ze haar ijdele buschauffeur misschien bereiken. Vliegen op het brood zoemen haar bemoedigend toe. De film bevat nauwelijks roomtone, maar zit vol keiharde, doodgewone geluiden, alsof zelfs het geluidsspoor in het wezen der dingen door-dringt. Het onzegbare wordt slechts gesuggereerd in vale schimmen. Enkel de setting biedt de filmliefhebber gelukkig nog een bekend houvast. De moderniteit raast, aan de rand van het dorp, langs de rand van het dorp. Komt slechts met tegenzin die grens over. De Leyland-buschauffeur bindt zijn donkere baard in, en wisselt een woord met zijn dappere vrouw. Een wit hoofddoekje zweeft naar huis. Zacht en tevreden. Een honger gestild. 'Het is donker geworden, ga naar huis.'

Frank
Ik dacht eerst Beta Band: The Movie maar het eindigt wellicht meer als Daniel Johnston: The Movie? Mooi einde toch wel, dankzij Fassbender. Vermakelijke, best wel originele komedie qua invalshoek en thematiek, niet qua plot (social media bespelen, Faustus? Personage kijkt even verkeerd, ik tegen mijn dochter: "die gaat zelfmoord plegen", etc.) Toch wel een soort betoog voor outsider art en onzichtbaarheid en zelfs gewoon onsympathiek zijn (holy Bono, wat een eikels allemaal in die band). Arme Domhnall Gleeson ook, nu voor altijd getypecast als de roodharige wezel.

大菩薩峠
Zeer originele samoeraifilm uit 1966. Lijkt in aanzet je gebruikelijke wraakfilm te worden maar weet met allerlei zijpaden hier aan te ontsnappen. Sowieso ongebruikelijk dat de hoofdpersoon zo kwaadaardig is: een kalme psychopaat, arrogant en verveeld, die heel langzaam uit elkaar valt (fraaie rol van Tatsuya Nakadai nu in tegenstelling tot High and Low ingetogen waanzinnig). Duurde even voordat hij op gang kwam maar na het legendarische gevecht in de sneeuw met Toshiro "Don't Fuck With Me" Mifune lijkt de film steeds meer op een duistere droom. Fijn abrupt einde ook.

"dit is gewoon een Japanse Peckinpah-film." merkte Ludo ooit op. Inderdaad zeg, en eigenlijk Peckinpah voor Peckinpah.

probably featured in the OC or something