Filmforum

Ik heb alle drie door Ludo genoemde films nog niet gezien, maar had wel de afgelopen weken wat nostalgische momenten met wat betreft Marilyn Monroe de films The Seven Year Itch en Some Like It Hot (Billy Wilder, altijd goed). Eindelijk ook ’s een keer Roman Holiday (William Wyler, 1953) gezien, de klassieke romcom met Audrey Hepburn (Oscar). Aan de scène, vroeg in de film, tijdens de audiëntie van prinses Ann (Hepburn) is goed te zien dat regisseur Wyler uit de tijd van de zwijgende film komt. Het moment waarop de prinses haar muiltje dreigt te verliezen is een extra aanwijzing dat Roman Holiday bekeken kan worden als een omgekeerde Assepoester. Het slot is knap subtiel ontroerend.

The Misfits gaat bij dezen op de lijst (en die is al zo vol! ;-)).

ze stond grappig genoeg gisteren (of eergisteren) ook weer 'ns op de voorkant van de Volkskrant. Toch mooi dat dat nog altijd lukt ;)

Dear Zachary: A Letter To A Son About His Father (Kurt Kuenne, 2008)
Vorig jaar op IDFA, sinds dit voorjaar op dvd: Dear Zachary, uitgebracht door Oscilloscope Laboratories van de Beastie Boys. Het gaat hier om een documentaire waarbij de klap het hardst aankomt als je van tevoren zo min mogelijk weet. Heel kort gezegd maakt regisseur Kurt Kuenne een videobrief voor Zachary, de baby van zijn overleden jeugdvriend Andrew Bagby. Het toch al emotionele uitgangspunt krijgt een verbijsterend verloop dankzij Canadese gerechtelijke dwalingen. Een documentaire over het slechtste in de mens en het beste in de mens. Van harte aanbevolen.

die gaat op de lijst.

voor de torrent-fanatici. een site waar je (als ze niet liegen) je niet schuldig over hoeft te voelen:
http://www.publicdomaintorrents.com/nshowcat.html?category=ALL
design uit het jaar 0, maar dik 900 publieke domein-films. Ik kwam er zelf om de door NY Times getipte Sam Wood-film "Our Town" (uit 1940) te downloaden.. maar ik zie scrollend o.a. ook Nosferatu, Buster Keaton, Charlie Chaplin, en een hele rits b-films die waarschijnlijk te slecht voor woorden zijn. "Santa Clause conquers the Martians"

"Slaves in Bondage" "Reefer Madness"

Lolita
Volkomen anders dan ik had verwacht. Boek nooit gelezen. Ik vermoed toch dat dat een stuk erotischer is, was ook lastig natuurlijk voor Kubrick om dit al in de strikte jaren '60 te gaan verfilmen. Hij had beter tot de seventies kunnen wachten. Nu is 't een vermakelijke goofy komedie geworden, vol flauwe grappen en flauwe personages. Ik bedoel het zomerkamp waar Lolita naar toe wordt verscheept heet "Camp Climax for Girls". Meer humor om te lachen komt van Peter Sellers, het begint al leuk in 't befaamde intro (eigenlijk een epiloog) waar ie zijn tegenspeler (James Mason) letterlijk op 't verkeerde been lijkt te zetten door overal pingpongballetjes vandaan te toveren. (Bet you didn't expect that!) Later komt ie nog terug als Freudiaanse Prins Bernhard psycholoog. Onwaarschijnlijk melig en dus leuk. Het verhaal zelf bestrijkt me eigenlijk teveel jaren en plaatsen. Enneh waar is het eten van de banaan!? Lolita eet wel op vermakelijke wijze chips...

Cop Land
En ik maar denken: waarom is Al Pacino zo onscherp voor zijn doen, en vooral, zo pafferig!? Pas als de plattelandsagent aan 't eind ineens de Rambo uit gaat hangen zie ik 't. Het is Stallone, die zich op een dieet van pannenkoeken had gezet. Voor zíjn doen is de rol dan weer heel goed. Leuk formulefilmpje sowieso. Die Rambo-scène aan 't eind is magistraal. De agent was al half doof en krijgt dan een kogel langs zijn oor geschoten. Het gepiep is (ook voor de kijker) oorverdovend, daarna waadt hij rond in een oceaan van stilte, bloed en kogels. Nog even aandacht voor de opening, waar Howard Shore weer 'ns een meesterlijk themaatje heeft gekrabbeld en internal affairs-agent Robert DeNiro aan zijn voice-over begint. Nog meer pluspunten? Michael "Dennis Rommedahl" Rappaport en Harvey Keitel zijn er ook. En er wordt geflipperd! En, wat wel te verwacht viel voor 'n film waarin New Jersey, het niemandsland aan de overkant van The River een cruciale rol speelt: Liedjes van The Boss.

Look Back In Anger
Aardige toneelbewerking die zelfs een miscast overleefd, ongetwijfeld van invloed op Mike Leigh en Ken Loach. Richard Burton moet een 25-jarige "university graduate" voorstellen, die als "angry young man" nu worstelt met.. alles. Maar de acteur was al een doorleefde dertiger. Niettemin doet hij 't aardig als vuilbekkende eikel, die tot teleurstelling van haar ouders met een rijk meisje (Mary Ure) is getrouwd. De jongen runt een simpel snoepkraampje op de markt, waar (modern tintje) de andere marktkoopmannen en klanten een Indiase verkoper wegpesten. Burton woont niet alleen samen met z'n meissie, er is ook een sympathieke huurder (Gary Raymond) die tussen de strijdende partijen staat. Later komt er dan nog logee (Claire Bloom), die helemaal de toorn van Burton te verduren krijgt. Maar waar twee mensen zo hard kibbelen gaan er vonken knetteren. Opmerkelijk, voor een toneelbewerking, is 't eigenlijk niet de (vaak) overdreven mooie tekst, maar juist de filmische sfeer die deze film aangenaam maken. Kleine momentjes van magie, ook dankzij een prima schaduwenspel-cinematografie.

Honeydripper
Aangename southern muziek film van John Sayles, die alleen niets (maar dan ook niets!) toevoegt aan het genre. Zo doorzichtig als een versgezeemd raam. In het Alabama van de jaren '50 runt een voormalig pianist (Danny Glover) een lounge. Een oude blueszangeres speelt, maar er komt geen kip kijken en de schuldeisers staan in rijen opgesteld. Dan komt er een "stranger" in het dorpje. Met een gitaarkoffer! Glover heeft een traumaatje van gitaristen (opgewonden standjes) Maar uiteindelijk heeft ie 'm natuurlijk toch nodig. Het moment dat de jongen gaat spelen is toch wel kippenvel. Op z'n zelfgebouwde gitaartje. Sayles heeft er wat voor de hand liggende verhaaltjes over religie en katoenplukken doorheen gewoven, die de film iets te lang maken, maar wel lekker landerig. Erg lollig is Keb'Mo als steeds plotseling (hmmm) opduikende blinde bluesgitarist annex ziener. Net als dat mannetje in Oh Brother Where Art Thou. De man vermaakt zich opperbest.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)
http://www.xs4all.nl/~gert01/lolitakubrick.jpg

The Brothers Bloom (Rian Johnson, 2008) kan het beste ongezien blijven. En wel hierom.

Lolita ... Enneh waar is het eten van de banaan!?

Niks banaan! ’t Is een lolly. :-)

misschien in die andere versie dan? ik zou zweren dat dat nou net een beroemd "aspect" was.. maar ik zal wel wat dingen door elkaar gooien.

Brothers Bloom niet goed? de Vrij Nederland was bijzonder enthouasiast, op papier een fantastische film. (Ruffalo EN Brody)
dus ik zal 'm tzt toch wel zien, al is dat wel een verdomd streng stukje van je Vido :) dan is films enige kans nog dat ie zo slecht is dat ie wel weer leuk wordt.. ;)

Our Town
Bewerking van een toneelstuk, vooral beroemd om het doorbreken van de "4th wall". Wat er in de film toe leidt dat de zogenaamde (onzichtbare) bioscoopbezoekers vragen aan de (ook in beeld verschijnende) verteller stellen. Best lollig, de olijke verteller is sowieso een leuke rol. Hij introduceert een fictief stadje, het heeft een naam maar het is Allemanstown natuurlijk. Small town America, door de jaren heen van 1900 tot 1940. Het eerste deel waarin het gewone dorpsleven op nostalgische wijze wordt geschetst, is 't beste. In het twee deel wordt getrouwd (William Holden is de bruidegom) en tot slot is er nog een surrealistische passage ("grafstenen" die tegen elkaar praten) die uiteindelijk de enige logische verklaring voor surrealisme heeft. De gepast nostalgische (en fraaie) muziek van Aaron Copeland verdient apart vermelding. Totaal minor werkje verder.

The Birds
Altijd gedacht dat ie zwart-wit zou zijn. Silhouetten van woeste zwarte kraaien die aanvallen. Vroeger hadden we een bijzonder leuk bordspel dat "Alfred Hitchcock's Why?" heette. (Later bij een kelderoverstroming vergaan) Een soort Cluedo. Als we dat als achtjarigen speelden vertelde mijn moeder altijd hoe eng ze Hitchcock-films vond en met name The Birds. Die zogenaamde spanning van Hitchcock-films is me nou altijd tegengevallen toen ik ze 10 of meer jaar later keek. En ook nu weer. The Birds verdient eigenlijk wel een remake, de potentie is er wel, maar de even ingewikkelde als neppe effecten helpen niet mee. Met wat CGI zou 't bloed in het rond kunnen, eh, vliegen. Een soundtrack is ook opvallend afwezig, gewaagde keuze, maar ik vind niet dat ie goed uitpakt. De kabbeldekabbel-scenes zijn nog 't best aan the Birds, met dat rare society-trutje in de hoofdrol. Stom mens. De heldin van 't verhaal is 't zusje, haar angst voelt reëel aan. De laatste bestorming van het huis door de schare vogels lijkt wel wat op Straw Dogs. (Waarom de hoofdrolspelers niet gewoon net als de rest van Bodega Bay het dorpje verlieten is me onduidelijk)

Abigail's Party
Oppervlakkig maar vermakelijk Mike Leigh toneelstuk, bewerkt voor het (tv)-scherm. In een ultieme lelijke jaren '70 huiskamer geeft Beverly een feestje. Kan me geen reden herinneren, er wordt in elk geval geen Lang Zal Ze Leven gezongen. Haar man Laurence is een onderdeurtje, met Beastie Boys-Sabotage snor. Zij commandeert, hij verzet zich tegen beter weten in. De bezoekers zijn een stel dat net in de straat is komen wonen en buurvrouw Sue die nerveus is omdat haar dochter OOK een feestje geeft. (Dat is dus Abigail) Beverly probeert iedereen 't naar de zin te maken, maar faalt hopeloos, in wezen bestaat het uit het bijschenken van de drankjes. Grote gevechten onstaan rond de platenspeler. Zij wil Demis Roussos horen. Of Tom Jones. Manlief Laurence die nog wat pretenties heeft voelt meer voor licht klassiek, om dan met de kakkerige Sue over Kunst te praten. Meest fascinerende personage is 't man van het nieuwe stel. Een man met een simpel computer-baantje ("operator") bijzonder korte antwoorden en een nog kortere carrière als profvoetballer bij Crystal Palace. Het stuk heet niet voor niets Abigail's Party zou je zeggen, en als hij (samen met Laurence) naar dat feestje verdwijnen, om de boel te checken, komt hij terug met 'n nat shirt... Hmm.

Abigail's Party … oppervlakkig - Dat oppervlakkige is maar schijn. Aan de buitenkant lijken de gesprekken en ongemakken simpel en alledaags, maar ondertussen worden de relaties tussen mannen en vrouwen door Mike Leigh tot op het bot gefileerd.

Het hoogtepunt van het snobisme van de kleine man des huizes is als hij trots wijst naar zijn complete gebonden verzameling Shakespeare en vervolgens opmerkt: Our nation's culture. Not something you can actually read, of course. Wat er is voorgevallen tussen de buurman en de buiten beeld blijvende Abigail, is nog steeds een geheim, waar zelfs de nieuwste documentaire over Abigail's Party geen uitsluitsel over geeft.

die Shakespeare stunt is fantastisch. hoes ook nog bedekt met goudstiksel, of whatever. :) En dan scrollt ie nog even liefdevol door de pagina's, om te laten zien dat 't echt open kan.

het pijnlijkste aan het stuk is dat elk echtpaar van elkaar al elke anekdote lijkt te kennen en al begint te zuchten bij 't eerste woord.

'Lawrence, I like Demis Rousos, Tony likes Demis Rousos, Ange likes Demis Rousos, and Sue would like to hear Demis Rousos, so please, do you think we could have Demis Rousos on?!
THANK YOU!

Laurence: Who wants to listen to that fat Greek caterwauling all evening?

dat elk echtpaar van elkaar al elke anekdote lijkt te kennen en al begint te zuchten bij 't eerste woord.

Angela: I got very drunk on champagne at our wedding, do you remember?
[Tony remembers it all too clearly]
Tony: [with feeling] Yeah.

Voor de niet-ingewijden die meelezen: de Demis Roussos-scene

het geheime wapen van het stuk is wel die Angela. die anekdote over hoe ze bij stoelendansje het enige pianoliedje dat ze kent speelt. en dan iets anders probeert (wat hopeloos mislukt) ik schaamde me zo, hoe oud was je.. ohh i was only 8.
en later haar dansje natuuurlijk. en weer later de mond op mond beademing. haar haar zit ineens leuk als Tony 't omhoog haalt. (sowieso een wat dubieus tafereel)

leuke satire zonder meer en toch en toch. (ik probeer nog iets te formuleren op tot op 't bot vs. oppervlakkig)

laat ik 't zo zeggen, deze mensen middle class wannabe's zetten zichzelf zo voor schut dat fileren haast overbodig is. ;)

Een ander geheim wapen is de halsketting van Angela. Het voorwerp beweegt namelijk mee bij elk woord dat ze uitspreekt. Als je dat eenmaal doorhebt, is het moeilijk de blik er van af te houden.

En hier de volledige versie van Abigail's Party op YouTube.

Lilith
Robert Rossen's laatste film, volkomen gefrustreerd als hij was met megalomane acteurs (die op hun beurt waarschijnlijk een hekel aan hadden omdat ie verklikker was in de McCarthy-jacht) Warren Beaty speelt een (mogelijk getraumatiseerde) soldaat die terugkeert naar zijn geboortegrond en daar gaat werken in een elitair psychiatrisch sanatorium. Daar komt hij Lilith tegen, een volkomen onherkenbare Jean Seberg (met lang haar) die zowel schattig als beangstigend is. Zoals de directrice zegt gestoorde vrouwen zijn enger dan mannen. Het meisje leeft in haar eigen wereld, er iets met haar overleden broer (a la Damage) en Beatty wordt langzaam verliefd. Hij probeert haar uit d'r schulp te krijgen, maar wordt ie er niet eerder zelf ingezogen? Let op Peter Fonda als nerdy autistische bewoner, die ook al verliefd is op Lilith en wanhopig (en zonder succes) met 'r probeert te communiceren.

Kagemusha
Was lang geleden dat ik een Kurosawa zag. Misshcien heb ik de goeie al gehad, want deze had niet gehoeven. (Getipt door de NY Times of niet) Het is een soort Ran maar dan zonder diepgang, en in 't laatste gedeelte (het is een drie uur durend epos) zelfs saai. Het is een soort fabel (al schijnen de meeste dingen echt gebeurd te zijn, de veldslagen in elk geval) over een simpele dief die gered wordt van executie doordat ie veel op de lord van de clan lijkt. Kan ie mooi dubbelganger spelen. In de mooie absurdistische openingsscene zitten de lord, de dief en de broer (die ook al op hem lijkt) identiek gekleedt met elkaar te babbelen. Natuurlijk legt de lord het loodje en moet "Kagemusha" (de schaduwstrijder) aan de bak. Dit levert voorspelbare problemen op (in bed, met zijn kleinzoon) En dan raak ik de plot een beetje kwijt, er komen prachtig geschoten gevechten maar eigenlijk is er geen enkel personage dat me ook maar iets interesseert.

Picnic at Hanging Rock
Zamfir! Zamfir!?! Je zou hier bijna gaan verwachten dat ie 't X-files-deuntje nog even citeert. Als 't al had bestaan dan. Redelijk leuke raadselachtige verdwijningsfilm, waar 't wel doodzonde is om achteraf te lezen dat 't volledig fictief is. Een dartelende meisjesschool gaat picknicken bij een rotsformatie, beetje lezen en luieren en wat beklimmingen. Als het echt was geweest zou een verdwijning ook weer niet zo raar zijn, je dondert zo in een of andere spelonk. (Alhoewel niet met z'n allen tegelijk!) De sfeer is gepast broeierig, twee jongens bewonderen de meisjes die over een beekje springen en later gaan kostschoolkousen ook nog langzaam uit. Picnic at Hanging Rock zou een mooie double feature vormen met The Virgin Suicides. Zelfmoord hangt ook hier vanaf minuut 1 in de lucht en we worden niet teleurgesteld. Aan een echt plot of personages die wat voorstellen doet Weird verder niet. Jammer dat ie niet op het ogenschijnlijke freeze-frame eindigt, als de directrice weet dat 't gedaan is met de onderwijsinstelling. Weir keert nog maar 'ns (overbodig) terug naar de meisjes, kennelijk hadden ze ook op hem een buitenaards magnetische aantrekkingskracht.

Lianna
Femke Halsema in Lesboland!?! Lianna (hoofdrolspeelster Linda Griffiths) lijkt zo on-waar-schijnlijk veel op de politica dat 't gewoon afleidt. Niet alleen d'r uiterlijk, zelfs haar stem en d'r kledingkeuze! Lianna (de film) begint heerlijk, doordeweekse dagen in een doordeweeks gezinnetje, pa is professor in film op een universiteit in een klein stadje.Het lijkt The Squid and the Whale wel. Lilianna was ooit studente van 'm, maar heeft die studie opgegeven toen ze wat kregen. Nu volgt ze lessen aan de avondschool, zoals zoveel college wives met teveel geld en tijd. De professore is dan weer een dame die op Hilary Clinton lijkt. Lianne is erg ijverig, te ijverig, een vriendin zegt dat 't lijkt alsof ze een crush op d'r lerares heeft (alweer dus) en het is waar. Ik vond de professore maar een stom mens, ze geeft later ook toe dat ze er min of meer op speculeerde dat Lianna "lesgierig" was om daarna weer simpel terug naar haar vriendin "back home" te kunnen. Maar Lianna is in een crisis belandt, haar huwelijk ontploft, gaat op zichzelf wonen en meer van die dingen. Ze ontdekt zichzelf en het is aardig om naar te kijken.

Southland Tales
Hij doet 't erom! De schurk in deze wanstaltige onnavolgbare sci-fi bende heeft zo'n bekende stem, en een rare kop. Ik kon er niet opkomen, bleek het Wally Shawn van My Dinner With Andre. Zit ie dus in 2 van de slechtste films aller tijden. Southland Tales is bijna Richard Kelly's Heaven's Gate. 20 miljoen in geïnvesteerd, 2 ton opgebracht. En terecht. Nog slechter dan Dune, want dat was in elk geval nog coherent. Southland Tales is een ensemble-cast film die een duidelijke hoofdrolspeler nodig had, een komedie die volstrekt niet grappig is, slechter dan dorpstoneel, maatschappijkritiek die morsdood slaat (Bush-bashen is ook zo 2006) en spannend wordt 't ook al niet. Het zou een soort eerbetoon aan Kiss Me Deadly moeten wezen (een van de personages kijkt die film) maar goed, faalt dus. Ziet "The Rock" er trouwens altijd uit alsof ie in blackface speelt? Of zou dat hopeloze belichting zijn. Justin Timberlake doet nog een dansje op I got soul but I'm not a soldier. Een film waar de muziek van Moby (!) nog het beste is, dat moet ook wat zeggen. Het ergste is nog dat je gaandeweg de film merkt dat Kelly eigenlijk exact dezelfde thematiek als in Donnie Darko behandelt: tijdreizen inclusief identieke bubbelige beeld-effecten. Over afgezaagd gesproken.

The Flight of the Phoenix
Degelijk epos van Aldrich, die me beter bevalt als ie zich buiten zijn comfort zone begeeft (Big Knife, Kiss Me Deadly dus) Een oude James Stewart is hieter beter op zijn plaats als in The Shootist. Hij speelt een piloot die voor een oliemaatschappij mensen vervoerd. Ze vliegen over de woestijn en nog voor de intiteling storten ze neer. Niemand komt ze redden, er is water voor 10 dagen en onduidelijk eten (pressed nog wat, het komt helaas niet in beeld, soort smac wellicht) Met voortschrijdende baardgroei begint Stewart steeds meer op Humphrey Bogart als oude Hemingway-aanse zeeman te lijken (was dat in To Have or Have Not?) Van de andere passagiers is Richard Attenborough sterk als alcholist en co-piloot. Hardy Kruger is de belangrijkste passagier, als een John Denver lijkende Duitser. Hij neemt de touwtjes in handen en zegt uit de brokstukken een nieuw vliegtuig te kunnen bouwen. Alhoewel dus gespeeld door een echte Duitser is zijn accent eigenlijk te licht, zijn Duits zijn is zo snel na WW2 namelijk nog best verdacht, en hij is sowieso een eikel. De twist is am grunde voorspelbaar (hij kan eigenlijk helemaal geen vliegtuig bouwen) maar hoe dat precies in elkaar zit is wel verrassend.

Loves of a Blonde
Een vroege film van Forman uit die paar jaar Praagse Lente. Of ik had een verkeerde insteek of het ging langs me heen, maar vroeg me af of dit nou grappig moest zijn. (Net als Closely Watched Trains) Het is 't voor mij in elk geval niet. Een fabrieksdirecteur met maf David Lynch-kapsel heeft een overschot aan meisjes, die aan de man moeten. Hij laat een legerbataljon langskomen. (Russen, I guess) De meisjes en de mannen kijken naar elkaar in een lange beroemde dansscene. En dan wordt de hoofdrolspeelster (de blondine) uiteindelijk niet versierd door een soldaat, maar door een nare pianist die haar min of meer naar zijn kamer lokt en met allerlei trucs haar in bed weet te krijgen. (Misschien is 't grappig, uiteindelijk vindt zij 't wel leuk, maar ik vond 't maar niets) Sowieso veel uitgestrekte scènes, ik verveelde me wat. Het op akoestische gitaar getokkelde slotliedje (ik meen een versie van Ave Maria) is nog 't mooist.

Renzo Martens’ Enjoy Poverty
De riedel rond deze esthetisch en moreel mislukte relfilm is bekend: jonge kunstenaar tracht Congolezen te overtuigen dat ze hun (door hem vooraf onwrikbaar veronderstelde) misere zelf dienen uit te buiten middels fotografie. IJdele geestelijke verwarring, in de camouflage van bevlogen pamflet. A poor man’s Apocalypse Now in Congo, die oorverdovend rammelt aan alle kanten.

Volgens een vriendin met wie ik deze film in een tijdelijke nederzetting van het Stedelijk Museum begin dit jaar bekeek kwam ik stomend van verontwaardiging uit deze vertoning stappen, stampvoetend en orerend. Hoewel morele verontwaardiging doorgaans het eindpunt is van ieder denken, vraag ik me een paar maanden later nog steeds af wat me nu toch precies zo irriteert aan deze Martens: het volstrekt archaische, schematische denken dat hij keer op keer demonstreert, zijn volmaakte blindheid voor (en desinteresse in) het alledaagse leven in Congo, de leugenachtigheid van wat hij de jonge fotografen in opleiding voorschotelt? Of is het toch de artistiekerige potsierlijkheid waarmee hij met neonletters in de tropen onsterfelijke beelden tracht te scheppen?

Uiteindelijk neem ik Martens vooral dit kwalijk: hij kijkt niet goed. Gebruikt een compleet land als bordkartonnen decortje voor zijn rammelende statements waarmee hij zijn eigen existentiele (puberale) crisis tracht te doorgronden. Kijken wordt ook lastig wanneer je zulke monumentale vooronderstellingen op je pad meetorst. Wereldleed is van alle tijden en plaatsen, dus je moet een verdomd goede reden hebben om je camera juist daar op te richten. Die heeft Martens niet, behalve een handvol ongemakkelijke platitudes die elk weldenkend mens in het westen al lang kan weten als het om de verhouding tussen rijk en arm op de wereld gaat.

Wat vond men hier van deze film?

Tijdens de laatste editie van IDFA was rondom deze film heel wat te doen. Uit pure gêne durfde ik al niet eens de op tv getoonde fragmenten te zien, laat staan een hele film. Na jouw uiteenzetting weet ik nu helemaal zeker dat ik Enjoy Poverty liever aan me voorbij laat gaan.

“Enjoy poverty is a undeserving piece about an uninformed artist’s view of the third world that ultimately exploits the subjects while pretending to make a point about their exploitation,” schreef ene Daniel in zijn minstens zo bewogen reactie op de pagina van de film op de site van het IDFA.

toch is de reactie van die Daniel en Jair waarschijnlijk precies wat Mertens wilde, wat voor NUT het uitlokken van zo'n reactie verder heeft, dat is wat anders. (ik heb 't verder niet gezien en was 't ook niet van plan)

@Ludo: inderdaad, je kan in het ondermaanse eindeloos veel situaties bedenken waarop je je camera richt om te shockeren. But why?!

Overigens helemaal eens met die Daniel op de idfasite: niet zozeer die Martens shockeert, maar het idfa en het stedelijk, dat hiermee wil scoren. een wijs programmeur had een dergelijke film niet eens door de selectie laten komen. ik kan me een vaderlijke afwijzingsbrief voorstellen, waarin Renzo toch vooral wordt opgedragen nog eens naar Congo te gaan, ditmaal zonder hoofd vol preconcepties, om te proberen echt met de mensen in contact te komen.

Als fictie, een satire/zwarte komedie zou dit wel erg geslaagd zijn.

@Ludo: inderdaad, je kan in het ondermaanse eindeloos veel situaties bedenken waarop je je camera richt om te shockeren. But why?!

omdat mensen nu eenmaal graag lopen te zieken.

omdat mensen nu eenmaal graag lopen te zieken.

Zie ook het oeuvre van Cyrus Frisch.

Naked Lunch (David Cronenberg, 1991)
Twee euro voor deze dvd op een oranje rommelmarkt en de vage herinnering dat deze Cronenberg iets met Ornette Coleman te maken had waren genoeg redenen voor aanschaf. Vanavond dan eindelijk bekeken. Wat een trip! Schrijver/kakkerlakverdelger raakt in een complot/bad trip verzeild, dat hem naar Interzone (Noord-Afrika) brengt. Minder algeheel filosofisch dan wat ik van Cronenberg ken gaat dit vooral over schrijven. En drugsgebruik. En het leven van William S. Burroughs. Bijzonder fraai, hoe hier het ongeloof wordt uitgesteld ('the suspension of disbelief'). Peter Weller is geweldig gecast: uitgestreken hoofd, grote ogen die nooit knipperen - precies de stoicijnse blik die je nodig hebt om in dit verhaal gezogen te worden (en te blijven). Knap hoe elegant Cronenberg weet te laveren tussen hallucinaties en realistische vertelling. Naast characterdriven en plotdriven kan ik me nu een nieuw criterium voorstellen: propdriven. De schrijfmachines in deze vertelling zijn werkelijk personages van vlees en bloed, die dwars door je ruggengraat gaan (om het maar even Cronenbergiaans te stellen). Writer's block voelt nooit meer hetzelfde, na het zien van deze film.
Toch.. zit er naar mijn smaak nog iets teveel plot in deze Cronenberg. De samenzwering wordt te expliciet gemaakt, in scene's die daardoor meteen de spanningsboog verslappen. Tegelijkertijd is de wijze waarop Cronenberg het leven van Burroughs versnijdt met de bugpowderaddict wel weer raak en spannend. En Coleman blaast een duchtig woordje mee in de eerie ambiance van deze film.

Is Cronenberg hier al ter sprake geweest? In het groene-archief vond ik een prachtig stuk van Karin Spaink over de klasse van Cronenberg, maar wel licht verouderd (handelend over Crash). Heb alleen The Fly en eXisTenz gezien, welke dien ik direct nog te bekijken?

U riep? Cronenberg de Oude, de shockmeester van weleer dan denk ik Shivers (met shockerende beginscène die tegenwoordig onmogelijk is te filmen, verder zit alles wat Cronenberg goed maakt er al in: moderne architectuur, sex, virussen, bloed.) Rabid is een vrij goede epidemie film maar een van zijn meesterwerken is The Brood (1979), een van de mooiste en natuurlijk vreemdste/goorste films over echtscheiding. Videodrome is natuurlijk zijn andere meesterwerk, die moet je eigenlijk meteen gaan zien. Een van de beste films ooit.

Ik denk dat met The Fly Cronenberg de Oude steeds meer plaats ging maken voor Cronenberg de Auteur. Met wisselende resultaten, Dead Ringers en Crash (samen met eXisTenz) zijn de beste uit deze periode.

Cronenberg die horror/SF achter zich laat (zijn laatste drie films) is helaas een aanfluiting.

Oh ja, zijn hele vroege Z/W werk Stereo mag ik ook erg graag.

die typemachines in Naked Lunch zijn fantastisch, het design is sowieso het beste aan die film.

van Cronenberg heb ik verder vrij weinig gezien (Eastern Promises, sterke rol van Viggo verder niets) The Dead Zone (zie hierboven ergens, dat 3 verhalen in 1 vind ik nog steeds niet zo, maar heeft sterke momenten en Christopher Walken is altijd leuk)
en the Fly maar die durfde ik destijds niet af te kijken als 11-jarige :)

Ik zag enjoy poverty ook, en vond het wel aardig. Zijn 'statements' zijn vervelend en inderdaad uitgekauwd, maar zodra hij de zaak heel economisch en plastisch ging aanpakken, werd de film juist interessant. En moreel gezien misschien ook het meest verwerpelijk, omdat hij de Congolezen duidelijk misbruikt voor pijnlijke scènes. Een film is niet alleen goed als het ook moreel volledig puur is, toch?

Ik vond de shockfactor uiteindelijk zeer meevallen, juist door de vervelende morele oordelen van Martens waarmee hij zich 'aan de juiste kant van het debat' probeerde te plaatsen. Die schokkende plaatjes van de neonlicht-installaties blijken na het kijken van de film gewoon een chaotische, mislukte poging tot ontwikkelingssamenwerking 2.0.

Blowup
My very first Antonioni! En nog in 't Engels ook. Qua strak design doet het wel denken aan Bertolucci en Kubrick, die mime-troep die de cirkel rondmaakt in de film heeft wel iets Clockwork Orangigs. Voorkennis kan een extra laag in de film aanbrengen, ik wist dat er iets was met een toevallig gefotografeerde moord, dus denk: dat zal dan wel in de eerste vijf minuten gebeuren, waarna de fotograaf in een com-plot belandt. Niks van dat, we zien het narcistische (maar ook wel coole) eikeltje een uur lang zijn normale leventje leiden en pas dan gebeurd het. In een parkje, waar de wind al omineus ruist. Vervolgens gebeurd er eigenlijk weer niks, de arme jongen raakt afgeleid door wat groupies. Hij doet me trouwens sterk denken aan Lucky Fonz III. Ik krijg er niet veel over gezegd, maar een mooie film is 't wel. Heeft op 't laatst ook wel een Eyes Wide Shut/After Hours paranoia.

Bound for Glory
Leek in 't begin op weg naar een superfilm, maar zakt dan weg naar een (nog altijd fijne) biopic. De opening is magisch. Woody Guthrie leeft in een stoffig dorpje, hangt doelloos rond, pingelt wat op gitaar, functioneert als een soort waarzegger en geneest mensen als ware hij een Christusfiguur. Op dat moment had ik ook nog niet door dat echt over dé Woody Guthrie moest gaan. Het leek eerder I'm Not There met een verzonnen mythe rond zijn "persona". Het is de tijd van de Depressie dus vertrekt Guthrie, overigens gespeeld door, jawel, David Carradine, naar Californië. Dat betekent rijden en knokken in boxcars en de sfeer van Steinbeck's Grapes of Wrath, begeleid door een zoet Cavatina-pingeltje op de soundtrack. Guthrie belandt in een armoedig tentenkamp, waar hij de geest ziet door een vakbondsman. Hier, zo ongeveer na driekwartier, begint voor mij de gewone biopic, met struggles op alle vlakken, terwijl Guthrie voor de goede zaak vecht. De man wordt steeds irritanter, zijn sullige goeiigheid uit 't begin is verruild voor betweterige koppigheid (ook al heeft ie natuurlijk 't gelijk aan zijn zijde) De film verwijst niet expliciet naar zijn latere ziekte, alhoewel dat wel een verklaring zou kunnen zijn voor zijn agressie en grilligheid. Recap: het eerste stuk emotioneert, daarna kabbelt 't degelijk. Vingertje: wel een film die de meeste bezoekers van deze site zou moeten aanspreken.

Two-Lane Blacktop
Coole erg minimalistische cultklassieker. Olaf zei er hierboven eigenlijk al alles over. Twee gasten (de volkomen apathisch acterende Dennis Wilson en James Taylor, maar dat vervreemdende past wel) trekken in hun getunede Chevy door Amerika hun centjes verdienend in straatraces, of moet ik zeggen Racing in the Street! (Alhoewel dat nummer niet te horen is) Ze pikken uit 't niets een meisje op, de tragische Laurie Bird die later in 't appartement van Art Garfunkel zelfmoord pleegde. De held van de film, en de man die 'm maakt, is echter Warren Oates. Hij is magnifiek als een zogenaamd coole gast in een dure racekar. Hij dist 200 verschillend levensverhalen op, stuk voor stuk gelogen waarschijnlijk, veel praatjes, klein hartje. Ze besluiten tegen elkaar te racen, maar in een atypische film is 't hele race-aspect totaal onbelangrijk. Het gaat eerder om de stilte, doelloos rondhangen. Best unieke kijk-ervaring (zeker voor een Amerikaanse) film al blijft er (niet zo gek in een film over niets) niet veel hangen.

Passion Fish
Ik begin het basisniveau van John Sayles door te krijgen. Hij levert altijd redelijke kwaliteit, volkomen onafhankelijk ook, maar ik vrees dat ie niet al te vaak boven zichzelf is uitgestegen. Zijn films lijken geknipt om voor 3 euro in een uitverkoopbak te worden verkocht. Niet omdat ze slecht zijn, maar juist omdat als de synopsis je aanspreekt je er eigenlijk geen buil aan kan vallen. Passion Fish begint in een revalidatiekliniek, die we gelukkig snel verlaten. (Dat kennen we al uit o.a. The Waterdance) Een gedeeltelijk verlamde soap-actrice verhuist dan maar terug naar haar geboortegrond Louisiana, waar ze wordt verzorgd door een zwarte verpleegster. De twee ontwikkelen een band (de verpleegster heeft natuurlijk ook krassen op de ziel) en de actrice ontmoet de mensen uit haar jeugd, waaronder een swamprat die wat op HD Stanton lijkt. Sayles is geen groot dialogenschrijver, maar zijn personages zijn wel mooi rond. Monologen kan ie vreemd genoeg dan weer wel, merken we als een typisch alcoholisch southern oompje van de actrice langskomt.

slechtste soundtrack ever trouwens in dat Passion Fish. inspiratieloos kortstondige gitaarladdertjes. (lees hier trouwens dat Sayles beinvloed was door Persona van Bergman, de plots komen ook wel wat overheen, maar ik had 't niet gemerkt)

Blowup zou trouwens wel hebben geprofiteerd van een betere soundtrack, wat erin zit is best ok hoor (van Herbie Hancock en de Yardbirds spelen nog voor een grotendeel stokstijf stilstaand publiek) maar wat contemplatieve momenten waarop de fotograaf rondrijdt hadden wel iets orkestraals ofzo kunnen gebruiken.

hadden wel iets orkestraals ofzo kunnen gebruiken.

Flikker op man! :) Als ik ergens een takkenhekel heb is dat alles tegenwoordig wordt dichtgemetseld met die schijtorkesten..."je voelt nu WANHOOP!", "nu voel je LIEFDE!", "Nee! DE ORKS KOMEN ER AAN!"

Voor Orks wil ik Burzum.

Vanzelfsprekend. :)

niet orkestraal in de zin van muzak, maar wat tinkelende Howard Shore-motiefjes :)

maar stilte past wellicht beter bij de koele (en coole) sfeer van de film.

@Ludo: van Blowup is het maar een kleine stap naar Blow Out (Brian De Palma, 1981). Of had je de al gezien?

Olaf noemde Departures (Oscar in de categorie Beste Buitenlandse film) hierboven op 30 maart 2009 al een draak. En terecht.

Blow Out (Brian De Palma, 1981)

wel net genoteerd al geloof ik, werd genoemd in het Movies Black Book. (of het was een andere DePalma klassieker van begin jaren '80, nog even nakijken)

Blow Out is cool.

Blow Out is voor de helft cool, de afwikkeling is weer op zijn De Palma's om te janken.

De afwikkeling is ook cool :-) Maar Blow Out is voor mij dan ook jeugdsentiment.

Dressed to Kill was 't dus die al op de lijst stond. deze kan er ook best bij.

Prince of the City
Sidney Lumet legt ons hier een vuistdik politiedossier voor, inclusief naamkaartjes. Prince of the City is de realistische versie van Serpico, geen heldendaden maar een cop (Treat Williams) die schijnbaar zomaar de corruptie aan de haak wil stellen en samenwerkt met de interne onderzoeks-afdeling. Hij wordt gewired en begeeft zich dan in 't wespennest. Een probleem: hij wil zijn maten niet verraden, mar langzaam maar zeker wordt ie daar wel toe gedwongen. Ik zit altijd een beetje te kiften op Goodfellas, dus dan kan ik nu ook wel doen, ik vind dit eigenlijk een film die beter de dilemma's schetst van een politierat zijn. De paranoia en in zekere zin de nutteloosheid. Je wordt gebruikt en uitgeknepen en uiteindelijk zit je zelf in de problemen.

Les Demoiselles de Rochefort
Iets teveel van 't goeie voor mij. Bijna 2 uur aan een stuk liedjes, da's nog 'ns een hardcore musical, er is nauwelijks dialoog. Ik geloof dat ik musicals ook liever in 't Engels dan in 't Frans hoor. Ik denk niet dat je een musical moet gaan samenvatten, het gaat om de liefde, goh, maar een ijzeren wetmatigheid over musicals geldt weer: de mensen in musicals al zingend zo in de wolken dat ze hun ware liefdes steeds ontlopen, net terwijl ze aan 't zingen zijn hoe graag ze die vinden. De grote ster van Rochefort is natuurlijk Gene Kelly, hij is niet eens echt oud maar hij stemt toch melancholisch, zingend in moeizaam Frans (gedeeltelijk gedubt overigens) en dansend of zijn leven ervan afhangt.

Mr. Jealousy
Noah Baumbach blijft een 100% raak score houden, voor mij. En dat wordt met vier films toch wel erg knap. Er is wel een duidelijk verschil in diepte tussen zijn ouder en nieuwer werk. Mr. Jealousy (uit '97 dus oud) is samen met Kicking and Screaming er echt eentje uit de school van Woody Allen. (Whit Stillman is naast Baumbach een andere goede leerling, en hun films lijken ook wel wat op elkaar) Zeker omdat hier wat van Stillman regulars rondlopen. (Misschien eigenlijk Chris Eigeman trouwens, maar soit) Mr. Jealousy is Baumbach in een romantische bui, het mag dan over relatieconflicten gaan de algehele sfeer is goedmoedig en licht. Eric Stoltz is Meneer Jaloezie. Hij heeft een lief nieuw dinnetje maar raakt geobsedeerd door haar eerdere vriendje, een schrijver die inmiddels succes heeft. (Dat is dus een dubbele reden voor jaloezie) Via via belandt ie met de man in een therapiegroep, waar Stoltz zich dan voordoet als zijn beste vriend. (Met diens goedkeuren overigens, alhoewel niet vooraf) Dat levert tal van hilarische situaties op zeker als die vriend zich dan ook maar bij de groep meldt en zich voordoet als een versie van Stoltz. Alleen dan met 'n zwaar Engels accent. En een spencer. En pijp.

Misschien eigenlijk alleen Chris Eigeman trouwens

Helvetica
Documentaire over letters, gezien mijn beroep moest ik die wel zien. Erg leuk, veel letterneukers aan 't woord. Dacht altijd dat Helvetica een Zwitsers-achtige naam had omdat ie zo godvergeten neutraal is, maar dat was dan toch weer niet zo. :)