Filmforum

Niet deze James Murphy, neem ik aan:

https://1.bp.blogspot.com/-MGgdyn3A4NM/ThtYIIKVuBI/AAAAAAAAAaw/uikckgVXJcc/s320/j-obit10.jpg

Nee die niet. :)

Twitter ja. Maar wat me ergens irriteert is dat hij wat cool (of klaar voor herontdekking) in het begin van de jaren '90 was nu gaat lopen verkopen aan de massa. Wat op zich prima is, maar daar ga ik natuurlijk niet naar kijken.

Martijn Koolhoven is de James Murphy van de filmkritiek! (Peter Lorre is de Pete Doherty van de popmuziek)

Vraag me af of deze "stream of consciousness" veel n00bs zal inspireren er eens in te duiken. Ik kan me ook voorstellen dat ik me er na de sensatie van horen praten over dit soort obscuur werk op de televisie. Ik herinner me een "foutefilmavond" van BNN waar Doense en waarschijnlijk ook Koolhoven nog wel wat zinnigs zei(den) in hun luttele minuten maar dat het vooral over films als Showgirls en Under The Cherry Moon ging (die ik geen van beide "fout" vind).

Road to Morocco
Junior kwam met een lijst films aanzetten waaronder deze verrassende keuze uit 1942. Tweede uit een serie van zeven Road to... films met het duo Bing Crosby en Bob Hope. Wat haar aantrok? Sowieso het vrolijke nummer op de kameel, waar Hope al olijk de "fourth wall" begint uit te dagen. De eerste in een reeks knipogen en metagrappen als "For any villains we may meet, we haven't any fears; Paramount will protect us cause we're signed for 5 more years." Crosby doet de liedjes, Hope de wiseguy-grappen met verrassend gebruik van herhaling. Verder je typische schavuiten op avontuur door de Oriënt waarbij de jonge Anthony Quinn even opdraaft als sjeik en de dames ook old school mooi zijn. Zeer vermakelijk dankzij het spervuur aan oneliners met je gebruikelijke hints naar homoseksualiteit en andersoortige toespelingen. Dat en grappen over geestelijke gehandicapten, slavernij en onversneden oriëntalisme maken zulke films vrijwel ondenkbaar tegenwoordig (buiten je South Park en peak Farrelly bros provocaties).

cool!

A Quiet Place
'You just need to rest now.' A Quiet Place vind de juiste 'pitch', maar weet niets met het idee te doen. Geen geluid mogen maken is op zichzelf al een horror-trope. Het wordt hier geradicaliseerd in een bijna hegeliaanse verdubbeling van zelfbewustzijn. Geen geluid mogen maken. Punt. Dus niet alleen op spannende momenten wanneer de schurk nadert, maar simpelweg nooit. Want geluid maken is in zichzelf een spannend moment. Een stel aliens lijdt aan een algemene misofonie. De oplossing lijkt mij dan simpel. 'What is their weakness', staart de kijker en de personages een hele film lang aan, maar slim toont (ha...) de film zich nergens. Qua 'type' apocalyps-prent zit het verder wel goed. Je hebt optel- en aftelfilms. Optelfilms zijn het leukst. Day 89. Day 483. Na de daad wordt alles altijd intrigerender in The Road-leegte, en een staat van primitieve regressie. Hier beleeft door een gezin dat in geluidsdichte kelders zwoegt, totdat er weer iemand gegrepen wordt. Een goede straf voor concertbabbelaars! Over muziek gesproken. De makers falen opzichtig op dat vlak. De film had uiteraard nooit een Zimmeriaans pompende soundrack mogen bevatten... Wat een onwaarschijnlijke belediging van de kijker! Ik haakte definitief af toen moeder na een (stille!) flits-bevalling haar baby tot stilte probeert te manen. Dat kan maar op een manier lijkt mij zo. Haar jurk glijdt naar beneden, de baby aan de borst. Niets van dat. LOL, oeps. 'Too loud.'

Isle of Dogs
'I want my master.' Wes Anderson wekt ook in cartoonvorm hoge verwachtingen, Fantastic Mr. Fox was ten slotte uitstekend. De regisseur houdt het ook nu bij viervoeters. De postmoderne vorm is meteen vintage Anderson. Plezier met voetnoten en bijsluiters. 'All barks rendered in English.' Taal blijkt zowel de kracht als het minpunt van de film. Door de Japanse setting moet Anderson – wil hij ten minste zuiver te werk gaan – voor live translation kiezen. Herhalingen in Engels. Dat verdubbelt het gelul, in een film die toch al overladen is met gebabbel. Diezelfde wordplay vormt echter ook zijn kracht. Lachen met 'My brother from another litter' en 'a bitch named Nutmeg'. In die laatste rol schittert de extra-hese, pepermunt-loze Scarlett Johansson. 'I'm not attracted to tame animals.' Een prominente rol in het (slappe) verhaaltje krijgt ze helaas niet. We zien een gang of cisgender male dogs overleven op hun Elba. Visueel werkt de setting tot in de haarpuntjes. Vaak minimalistisch, als een Japanse print, maar ook met een Tsjechische grauwheid. Het momentje van Anderson-melancholie komt echter maar niet. Misschien heeft hij daar dan toch een narratologische klasbak als Roald Dahl voor nodig. Ik hoopte nog op een gepeperd spaghetti-grapje. Genoeg vagebonden en een Lady aanwezig. Volgende keer poezen? 'I wouldn't bring puppies into this world.'

Profumo della signora nero
Milano Calibro 9
Ik had deze allebei als eens gezien, lang geleden. Herbekijken geen kwaad al ben ik het nog wel met de ratings eens. De openingsscene van Milano Calibro 9 is goud. En knalharde poliziotteschi met een kkharde soundtrack die niks ovor niks veel gesampled is en ongetwijfeld een van de redenen is dat Calibro 35 bestaat. Profumo … is een uitstekende giallo waar ook de soundtrack opvalt, van Nicolo Piovani deze keer (ook verantwoordelijk voor het prachtige Le orme.

Cemetary of Splendour
Apichatpong is iets aardser deze keer. De engelen mogen terug keren op aarde, het zijn eigenlijk vrij gewone meiden. Verder moeilijk iets over te zeggen weer, behalve dat het weer erg mooi is.

Tws ook grappig dat middenin die Milano … een politieke discussie ontstaat over rijkelui en socialisme tussen twee coppers.

You Were Never Really Here
'Psycho was on today.' Een 'gangster' en zijn oude muti, vrolijk elkaar plagend in en om het doucheritueel. Uiteindelijk staat de kolos op een handdoekje de vloer te boenen. Het zijn de meest 'normale' scenes in een zeer lichamelijke film van geweldsspecialist Lynne Ramsay. Het werd wel weer eens tijd voor echte kinks, en een keiharde soundtrack. Van de schrille drones tot de klepperende Ableton-preset-drums, het gaat hard hier. Jonny Greenwood helpt een handje. Lange tijd heeft het leven van het hoofdpersonage iets onbestemds, bijna gezichtloos. Hij zit mensen op de huid, de camera hem. Smack my bitch up. Ik moest denken aan Lodge Kerrigan's Keane, wat altijd een goed teken is. Zowaar krijgt de 'hired hand' wat later inderdaad gezelschap van een meisje. Hij bevrijdt haar uit een 'playground'. Dat is zijn taak. De ontvoerden terug-ontvoeren. Joaquin Phoenix heeft zichzelf stevig opgepompt en loopt er met hipster-staartje iets te coolig bij. (Denk Hugo Borst op hormoneninjecties.) Zijn personage wordt pas echt rond dankzij vele, vreemde flashbacks. De PTSS-trip ontspoord almaar meer, in een potje zenuwen waarin trauma en werkelijkheid nauwelijks nog te scheiden zijn. You Were Not Really Here is de beste film met een plastic zakjes-motief sinds American Beauty. American Cruelty, bedoel ik. 'It's okay, Joe.'

The Death of Stalin
'This is demonstrably revisionist.' Klopt als een bus. Lekker lachen vanuit de kapitalistische zetel om de kereltjes aan het hof van de rode tsaar. Zouden ze in Moskou politieke satires over 'ons' maken? Hoe dichter bij Stalin, hoe meer gevaar je liep, zo weten we van de smeuïge biografie van Sebag Montefiore. Geen idee of ze hem wat centen toeschoven. Eigenlijk schreef deze tragikomedie zichzelf natuurlijk. De waarheid is weer Stranger than Fiction. Stalin lag een nacht en een halve dag in zijn pis te sterven, voordat iemand de dokter durfde te bellen. Second opinion krijgt een heel nieuwe betekenis. Dat is nog eens een pitch! Ook voor een bijzonder talig toneelstuk, bedacht ik me. Aan een enkele locatie heb je dan genoeg voor vuurwerk. Regisseur Iannucci haalt er alsnog een hoop bij. De terreur-slapstick werkt toch het best onder kameraden. Het komische duo Beria en Chroetsjov, bijvoorbeeld. Beiden ambitieus. De een met zijn dodenlijst, de ander met een zorgvuldige grappenlijst. Mij leek Buscemi eigenlijk meer een Beria, maar misschien zou dat typecasting worden. Beale kwijt zich ook (niet) van zijn taak. 'He's feeling unwell, clearly.' Mel Brooks had deze 'commie-die' niet beter uit kunnen tekenen. Even flauw, en stiekem even leuk. Met een vleugje pro-militarisme ter besluit. Functionalisme! 'This is unauthorized narcissicism!'

残缺/Crippled Avengers
Heerlijk Shaw Bros vehikel uit 1978. Willen jullie meer kungfu? Dan krijgen jullie meer kungfu! Lekker begin, vrouw van gerenommeerde vechtersbaas wordt vermoord en onder zijn ogen hakken ze ook maar even de armen van zijn zoon af. Maar wanneer deze opgroeit heeft pa een slimme oplossing: ijzeren armen inclusief wat pijltjes in de vingers. Tijd voor wraak? Nee, dit zijn de bad guys. :) Al snel beginnen ze wat buurtbewoners te sarren waardoor uiteindelijk een viermans bende ontstaat van een doofstomme, een blinde, een idioot en nog een figuur zonder benen. Ja, ja, die remake kun je wel vergeten in 2018. Olijke boel in het begin maar na wat omscholing bij zo'n ouwe sik vormen ze een geducht team. Ja, nu is het tijd voor wraak! Veel mooie vechtscènes culmineren in een bijna surrealistisch ballet. Kungfu, altijd met mate, maar dit was zeer vermakelijk.

El caminante
Wat als de duivel terug op aarde komt maar eigenlijk maar weinig hoeft te doen want de mensheid is al door en door verrot. Regisseur en hoofdrolspelen Paul Naschy heeft zo hoor ik veel wacke exploitation op zijn naam maar deze is hoogst amusant door de fraaie premisse.

BlacKkKlansman
Beetje Spike Lee Light dit. Goed gemaakt en in veel opzichten amusant maar ik vond al die racistische en antisemitische praat een beetje ongemakkelijk, al is het natuurlijk deel van het verhaal. Ik vond Sorry To Bother You, om twee recente films met de strijd van de Afro-Amerikaan tegen The Man als thema maar even met elkaar te vergelijken, ook veel interessanter qua boodschap. In Chi-Rac vond ik de boodschap ook pregnanter (en de vorm bijzonderder). Deze intensiteit wordt in BlacKkKlansman eigenlijk alleen geëvenaard door de real footage van de beelden van Charlottesville in de finale.

ahh was al benieuwd naar je BlacKKKlansmening. In Bamboozled waren de 'real' (meta) footage beelden ook al het sterkst, herinner ik me huiverend.

Lucky
'Is realism a thing?' Iedereen heeft zijn eigen situatie te accepteren. Maar omstandigheden helpen een mens een handje. Is realisme daarom vooral het vermogen om de situatie van een ander te accepteren, wanneer die beter is dan de jouwe? Blijven gaan zoals Harry Dean Stanton, en uiteindelijk ging. Het is weinigen gegeven. Bijna 91 jaar oud schitterde hij in deze film nog een laatste keer, in de extra tijd. Lucky's wekker blijft al hangen op twaalf. De man lijkt een wandelende kwab. Maar hij wandelt! Om jaloers op te worden. Het is goed te bedenken dat Stanton bijna twintig jaar eerder in The Straight Story ook al een oude man speelde. Mooi gebaar dus van David Lynch om hier als acteur op te draven. Acteren kan híj niet – ja, IN CAPS – maar wat geeft het. Ik miste alleen Alexander Payne en Bruce Dern nog. In en met Lucky gebeurt verder bijna niks. Discussies over Deal or No Deal (zonder Nederlandse juridische twist) en meer van dat soort cafe banter. Die plek vorm met goede wil de Prairie Home Companion van de film. Buitenbars ligt de symboliek er nogal dik op. Harry poseert onder een Exit-sign. Johnny Cash zingt, en een echte schildpad gaat aan de wandel. De deur openen wordt een eerste stap door de hemelpoort. Maar HDS ademt tevreden en geeft alles. Zelfs vocaal. 'Go ahead and laugh, but he affected me.'

I'm Not a Witch
'New witch in town!' Uit de rijke Afrikaanse sprookjesbron stroomt dit wonderlijke verhaal over Shula the teenage witch. Het meisje, dat misschien zelfs nog net geen tiener is, wordt op een slechte dag opgepakt, en vanaf dat moment opgeleid als heks. De toeristen komen in Zambia met plezier naar een heksententoonstelling kijken, vandaar. 'Zullen we een selfie nemen?' Wie uitverkoren wordt voor deze taak heeft pech, of beter gezegd, is de klos. De dames zitten namelijk aan de klos. Met zulke Halloween-gruwel-machinaties vliegt de film snel voorbij gemakkelijke metaforen, en wordt dit een verhaal vol galant, haast ambachtelijk surrealisme. De wind brengt Shula flarden van lessen, terwijl ze haar taak ontdekt. Even lijkt dat nog best leuk. Afrikaanse zelfspot zorgt voor humoristische momenten, en wij kunnen ook nog wel lachen om de vrolijke corruptie. Maar voor Shula zijn de markeringen echt, de ritmisch meer dan dansbaar, ze dreunen gevaar. 'Do not be allergic to comfort.' Aangekomen in hoofdstad Lusaka neemt de film van de Welsh-Zambiaanse Rungano Nyoni een meta-afslag. De tv-show zou Atlanta's Childish Gambino prima bevallen. De film is echter op zijn sterkst als 'unedited version', wanneer de vervreemding niet van buiten komt, maar vanuit zichzelf. De compositie klopt. Met elke indringende slag van de trom. 'Let's sing for Shula.'

Maar HDS ademt tevreden en geeft alles. Zelfs vocaal.

so true. Zingend het leven uit. (van een kerk moest ie niets hebben)

Marjorie Prime
'It's always nice to be lied to.' Zieken in een onwerkelijke wereld, niet meer die van de mens, maar van de ziekte. Zo begint Marjorie Prime, heel fragiel, met een twaalf minuten durende openingsscene. Een man praat in deadpan Laurie Anderson-voice tegen een dementerende dame. Hij moedigt haar aan een hapje te eten. Het doet denken aan een Japans concept waar ik laatst over las. 'Family for hire'. Kort daarna volgt de twist. Dit is social science fiction, de beste science fiction. Een combinatie van One Hour Photo en Her ('It's so her'). In de nabije toekomst gebruikt men software als externalisatie van de eigen herinneringen. De omgeving moet ze die eerst wel voeren. U begrijpt het al. Dat neigt snel naar familiegestalt-therapie, met O Superman-therapeut. 'Diens' dure familiehuis staat aan zee, een grens die het futurisme wel vaker opzoekt. Slagregens slaan eindeloos neer. Een mooi global warming detail. De film was nog beter geworden als PS Hoffman nog leefde (of ten minste een hologram van hem). Ik had ook graag een einde gezien waarin een 'Prime' echt bleek, als ultieme mengvorm, en een omkering van het begin. Het zijn spaarzame kanttekeningen bij een fraaie film die doet ademen van ellende. Noem het het Rothko-effect. Omgeven worden door the abyss is altijd nog beter dan erin staren. 'Pity from a computer'.

God's Own Country
'Don't talk wet, just get on with it.' Boven Is Het Stil, ook in Engeland. Gerbrand Bakker kan nog net geen royalties claimen. Goed, in zijn boek bleef het geloof ik bij een homoseksuele toespeling of twee, maar verder is de sfeer hetzelfde. Een boerderij met een sappelende zoon, worstelend met zijn aftakelende vader. De wuthering heights van het Britse zetten meteen de fysieke toon. Het blijkt de kernkwaliteit van de film, zoals het een plattelandsprent betaamt, denk alleen al aan het even Britse The Levelling. Het boerenbestaan leeft van slijm, spuug, en bloed. Een gat is een gat! De zoon met incestueuze Afrikaanderkop weet er wel raad mee, althans, in het plaatselijke cafe. Binding is wat anders. Bier vervangt zijn brein, daar kan zelfs ma niks aan doen. Tot er door pa's handicap een Roemeen moet komen helpen, een immigrant assistant uit de wereld van Bernard Malamud. Niet enkel knecht, maar vooral humane kracht. Lust wordt liefde, voor mice and men. Wat mij betreft had de film The Lamb's Coat geheten. Wat een onvergetelijke scene! De perfecte juxtapositie van keihard en liefdevol. Dat geldt toch minder voor de toch wat standaard top of bottom-oppositie, die het sap van de film steeds meer verandert in een aangelengd melodrama. Handicaps en handjobs. Behoeften in en om de hoeve. 'It's just your Johnny Boy.'

武士の一分
De Engelse vertaling van de titel, Love and Honor vat het allemaal wel samen, deze derde samoeraifilm van veteraan Yôji Yamada. Ik was erg te spreken over de vorige twee en ook al is deze net wat minder (vooral omdat hij wat traag op gang komt) blijft er genoeg over om van te genieten. De achteloze humor, het oog voor detail en mooie personages zijn weer aanwezig in dit verhaal van een jonge samoerai die een van de voorproevers is van de grote baas (heerlijk saai ritueel). Dat gaat natuurlijk een keer mis waardoor uiteindelijk wraak moet worden genomen. Lange tijd gemarineerd in een melancholische sfeer en Yamada lijkt toch te suggereren dat al dat gedoe over wraak en eer toch wel erg ouderwets is (maar gezien het einde toch wel de moeite waard?)

Annihilation
'Why am I talking to a psychologist?' Mannen in witte pakken geven sneue expositie-voorzetten, zodat we dénken te weten wat er hier is gebeurd. Gelukkig, het blijft bij gedachten. Annihilation doet expres gemakkelijk om later compleet fucked up uit de bocht te vliegen. Deze Jeff Vandermeer-adaptie schreeuwt om Nicolas Cage, en om regie van Richard Kelly. Beiden zijn alleen 'in spirit' aanwezig. Het aantal mannen beperkt zich sowieso modern. Jennifer Jason Leigh leidt een traumateam van gemarginaliseerde bonuspunten. (Lesbisch, gekleurd, brildragend, maar let op... nooit dikkerds!). Natalie Portman blijkt de tovenaarsleerling, de Stalker van dienst. We zijn hier ten slotte op tarkovskiaans Territory. Een alien-aanwezigheid groeit als een tumor. De metafoor lijkt eerst vergezocht – een tumor komt ten slotte uit onszelf – maar eenmaal 'binnenin de zeepbel' wordt de film heel spannend. Ik moest denken aan de versleten sportfondsbaden waar we vroeger onze diploma's haalden. Daar had je ook altijd al van die rare 'growths' (chlooropstapelingen?). Een duik in een schitterende schijnwereld volgt. Hegel zag het einde fenomenologisch aankomen. Uiteindelijk ontmoeten we het Verdubbelde Bewustzijn, ergens aan de lege afgrond van het Absoluut Weten. Op die grens leeft sci-fi. Wankel, warrig, cool. 'It's literally what's happening.'

The Insult
'Between sincerity and stability, I'd choose stability.' Libanon, dat lijkt in het beste geval op korfbal, iedereen staat op hetzelfde veld, maar toch apart. Je mag je eigenlijk alleen met de tegenstander van je eigen 'kleur' bemoeien. Iedere wijk in Beirut heeft ook zijn eigen, ingewikkelde handleiding. Met zelfspot merkt men op: 'the word offensive was born here.' The Insult speelt het ingewikkelde spel met schwung mee. Wie zijn de goeien, wie de kwaaien, de bal gaat rond, zonder dat iemand het winnende punt weet te maken. De christenen 'shinen' met hun Europese uitstraling. De Palestijnen met hun underdog-status, bij diezelfde Europeanen. Een stupide akkefietje zet de tombola in gang, die alle partijen in de rechtszaal doet belanden. Normaal een recept voor een sof, hier verandert de film van een kluchterig gebeuren in een fascinerende zondebokken-case. Een vleugje Fury van Fritz Lang sijpelt door. Frustratie gaat schuil achter frustratie En de kijker realiseert zich, hier staan eigenlijk twee gemarginaliseerde groepen tegenover elkaar. De Libanese hoofdstroom blijft buiten schot, erger nog speelt voor scheidsrechter. Zo ademt de film doortrapt cynisme. Om moedeloos van te worden. Machiavelli heerst. Hij wist, alles is politiek. Zelfs privé-zaken. Identiteits-politiek overstijgt eender welk speelveld. 'We don't solve this thing by pretending we love each other.'

----------------------
en ook nog effe Dertig Jaar Dutch Dance erdoorheen gejaagd (in good old hardcore never dies tempo). Vermakelijk sowieso. Nog wat multiculti dingen geleerd ook, The Prophet is een Turk (die van spruitjes houdt), Abraxas, van Flamman en Abraxas, is een zwijgende Afro-Amerikaan. (Hij zegt 1 woord denk ik, terwijl zijn partner praat). Gabber als woord heeft al een ouwejongenskrentenbrood connotatie, en die lui hebben dan ook de sterkste verhalen (Dano, Elstak, Rob). En de sterkste beelden, de heen en weer golvende massa bij Hardcon, vele tienduizenden mensen, van een riefenstahliaanse schoonheid. Parallel daaran krijgt de emo Duncan van ID&T weer veel te veel screentime.
Verder doet de docu vooral peinzen over nostalgie en toekomst. Misschien zijn er 3 stadia. Droom-nostalgie – nostalgie naar iets waar helemaal je niet bij bent geweest, Pure nostalgie – je werkelijke jeugdjaren. En, ehhhh...: Ouwe Lullen-schap, nostalgie-haat. Voor mij valt dat samen met deel 1, deel 2 en deel 3. De docu doorziet verder goed hoe dance/house de cirkel maakt, van afzetten tegen POP en het liedje, terug naar precies dat waar het ooit tegen was. De huidige DJ met zijn 'stukje microfoonwerk' is volstrekt geen dj, maar een producer/popster. Je begint niet met draaitafels, maar met fruityloops. Het maakt benieuwd naar de volgende stap. De DJ terug de duisternis in.

U riep? ;)

Heb het toch 3 afleveringen volgehouden met Dertig Jaar Dutch Dance, terwijl ik eerst helemaal niet wilde kijken vanwege gevaar voor geschiedsvervalsing en angst voor overdosis persoonlijke nostalgie. Hoe dan ook: Deel 1 was geweldig, al was het door die beelden van grauwige jaren '80 naar kleurige jaren '90. Het Oude Amsterdam, snif (met Aphex Twin op een gegeven moment op de achtergrond.) Eindelijk respect voor de "derde stroming" i.e Ilja en Multigroove, zelfs De Wielingen kwam langs, waar ik mijn eerste ekte-ekte housefeest onderging (en in wezen ook de beste, de standaard). Rotterdamse figuren allemaal ook supertof. Ben er nog steeds niet achter welke muziek Eddy DeClerq nou precies draaide, want ik krijg het idee dat hij zich te goed voelde voor kale acid (toch Van Bellens specialiteit). Voor een pratende Abraxas moet je trouwens even die Loladamusica over house uit de begin jaren '90 op YouTube opsnorren.

Deel 2 was een meevaller, deel 3 onvermijdelijk saai geleuter over stadions, overname's, Amerika, EDM, waarbij de oude garde mild oordeelt over de springende jongetjes met microfoon. Zo'n Hardwell, wat een HBO-student bedrijfskunde die zijn stageproject "Maak een merk van de DJ" presenteert. Jammer, want je had een mooi, positief verhaal over Muziek kunnen houden door die scene rond Olav Boswijk (Club 11, Trouw, De School) in kaart te brengen.

Opvallend aardige mensen allemaal, Langenbach, Van Buuren, Elstak, gozertje Stutterheim met name in deel 1, etc.

:-)

ahh Lola da Musica was er tóch al bij toen (goedzo), ga 'm nog kijken.

overigens ('off topic') pas via je Letterboxd recensie door dat Annihilation van Garland is. In dat licht valt ie 'tegen'. Maar als cultvermaak prima. :-)

'on topic'

dat DJ als popster, wat me daaraan ook fascineert, is dat het zo tegen 'dance' in lijkt te gaan, waarin de massa toch samenvalt, in collectieve hypnose, zonder leider, zelfs al is GOD een DJ, dan is die God (ook) onzichtbaar. Maar goed. Dancen als festivallen is toch meer mobieltje in de lucht en apies kijken, naar elkaar en naar de Grote Voorganger.

Hardwell is er inmiddels (voorlopig) mee genokt en zit in zijn Bredase villa zijn centjes te tellen.

Maar als cultvermaak prima. :-)

Absoluut. Prima Netflix-film, in de bioscoop was ik denk zwaarder teleurgesteld geweest. Zo gaan die dingen tegenwoordig.

Vond het wel fijn dat in deel 1 inderdaad expliciet werd ingegaan op de plek van de DJ in vroege jaren. Ik vond dat altijd zo verfrissend, en essentieel op een of andere manier. Lange tijd was tijdens housefeesten in Paradiso het podium gewoon leeg en dus voor de dansers. DJ ergens op een tafel aan de zijkant of helemaal boven op het balkon. In De Melkweg trouwens ook zelfs in tijden van de MAX: DJ hoog achter (lijkt me trouwens heerlijk, beetje in het duister over de dansers turen, het effect van platen bestuderen.)

In die zin, had dat hele EDM-verhaal in een andere documentaire moeten zijn besproken, is het eigenlijk een ander genre. Had je ook meer aandacht kunnen besteden aan de Eindhoven-scene en Den Haag wat compleet werd genegeerd en toch een hele unieke stijl heeft neergezet.

新世紀エヴァンゲリオン劇場版 THE END OF EVANGELION
Na jaren twijfelen heb ik onlangs de anime-klassieker Neon Genesis Evangelion maar eens gekeken. Prima serie, die in de laatste twee afleveringen op gedurfde wijze in de psyche van de hoofdpersonen dook en dus niets op conventionele wijze uitlegde. Men is er nog niet over uit of dat door gebrek aan budget gebeurde of dat schrijver Anno op een gegeven moment gewoon bedacht dat dit een goede uitweg was. Het resulteerde in ieder geval in verhitte discussies in Japan plus wat dreigementen door fans. Na een wat halfslachtige poging volgde een tweede film die een alternatief einde presenteerde. Ziet er gelikt uit met weer prachtige beelden (ook in de onverwachte alledaagse details) maar geef mij het originele einde maar. Het fascistische potentieel van het mecha-genre wordt hier even extra uitgewerkt door een combinatie van bruut geweld, bombast en apocalyptische mystiek. Brrr. Het laatste half uur is een 2001-achtige rapture-trip die heel fantasierijk is maar ook gewoon enge mumbo jumbo. Wel even een mooie overschakeling naar non-anime trouwens.

het begint toch op een potentieel boek to be over Japanse pop/media-cultuur te lijken OMC :-)

he, he, eigenlijk wel ja. :) Ik zet het even op mijn to-do lijst.

http://i.imgur.com/8eGsS8u.gif

L'Atelier
'Niemand kan de buikspreker en de pop nog uit elkaar houden.' Makkelijke metaforen en moeilijke gevoelens. L'Atelier springt met een ferm bommetje in de youth culture. Nu is regisseur Cantet (van Entre les Murs) dat ook aan zijn stand verplicht. Hij weet van het harde en het huiselijke en haalt er hier computerspelletjes bij, fit culture, politiek-correctisme, en zelfs Bataclan-discussies. Het lijntje dat hij het liefst lijkt te volgen komt er echter summier vanaf. Zijn hoofdpersonage neemt deel aan een zomerworkshop, als onderdeel van een semi-werkloze Breakfast Club. De jongen ademt de baudeteske 'ik zeg wat ik denk'-incel-mentaliteit. Enkel zijn (toch vrij cruciale) maagdelijkheid blijft onbesproken, terwijl dat zijn obsessie voor de auteur-lerares had kunnen verklaren. Een personage met potentie dus, een kans tot een beetje begrip zelfs. Helaas, Cantet besteedt teveel tijd aan de flauwe brainstormsessies van de jongeren, waarvan het gros bovendien sulkingly overacteert. Uiteindelijk wordt de film gevangen door de eigen meta-thematiek. De onherroepelijke dubbele bodem van het professioneel schrijven. Alles is materiaal. De discussiepunten blijven punten, en worden nooit haakjes. Cantets maatschappijleerfilm eindigt als een fake Haneke, de Haneke die ze je jaren later in een workshop zouden proberen te leren. 'Dus je koos een dood woord.'

Juliet, Naked
'Things are pretty wild on the forum this morning.' Een komedie voor ons allemaal. En meteen een parodie op ons allemaal, dat zul je altijd zien. Voila, Juliet, Naked een minuutje of tien. Meteen met die Cameron Crowe-vibes. Een man orakelt over zijn held, stuck in the nineties. Zowel subject als object. De legende 'Tucker Crowe' is allang van de radar verdwenen, enkel een kleine schare fans komt nog bij elkaar op een fanpagina. 'Gather together to obsessively deconstruct...' Ik vond het uitgangspunt zo leuk dat ik daarna tachtig minuten romcom voor lief kwam. Al snel verandert Singles in Marrieds. De 'admin' heeft de perfecte baan (waarin hij The Wire hermetisch analyseert, een goede diss) en bovendien een prachtvrouw. Om haar gaat de film. Begrijpelijk, allicht. Rose Byrne weet van niets, iets te maken. Haar rol heeft geen inhoud, maar verkrijgt toch klasse. Ze begint een mailromance met de 'Dude' Ethan Hawke, de Ster zelve. Met hem wordt het te sappy, teveel stardom, te weinig fan-dom. Maar toch, de makers serveren een Nathanael West-referentie, en het moment suprême blijft de hele (fever) pitch waard. Ware Badly Drawn Boy betrokken geweest bij alle pseudo-goede liedjs, dan was ik helemaal gesmolten. Geen vijf sterren dus, maar wel een gouden hart, en een gold star, voor wie dat interesseert. 'I'm extremely interested.'

Πρωϊνή Περίπολος
Ultra niche: Griekse sciencefiction uit de jaren '80. Nikos Nikolaidis laat zich in Morning Patrol duidelijk inspireren door de Grote Drie (Blade Runner, Stalker, Mad Max) maar maakt daar een fraai staaltje ambient cinema van (mede dankzij de elektronische soundtrack!), vol verwijzende lagen. Zo schijnt de innerlijke monoloog van de hoofdrolspeelster gewoon overgenomen te zijn van een personage uit Rebecca. En zo zitten er veel meer directe verwijzingen in naar Amerikaanse cinema op de schermen die de hoofdpersoon tijdens haar reis tegenkomt. Postapocalyptisch dus, in VHS grijs-blauw. Een vrouw reist eenzaam naar een bewaakte stad die verlaten blijkt te zijn, met uitzondering van een aantal bewakers die om onverklaarbare redenen de stad leeg moeten houden. Fijne beelden van verlaten straten en lege huizen die eruit zien alsof de bewoners net weg zijn (vandaar overal die televisies). Met een van de bewakers, die niet in topconditie verkeert, probeert de vrouw de stad weer te verlaten op weg naar de zee. Lange tijd fascinerend, maar ik kreeg het gevoel dat Nikolaidis zelf geen goede uitgang wist te vinden voor de film.

op de lijst :-) (eighties als extra cultbonusje daar)

Hostiles
'Those were good days.' Amerika en haar natuur van geweld, dat werkt in een western. Hostiles is er een uit het boekje. Van de 'injun killer' tot de trein, alle elementen spelen hun rol. Eerst lijkt de film zelfs ouderwets te 'durven' zijn, met een Searchers-setup, of beter geformuleerd, het Searchers-racisme. Christian Bale speelt een oude soldaat die nooit anders heeft gedaan dan indianen uitmoorden, of naar een concentratiekamp verslepen. 'I was just doing my job.' Zijn maat, daarentegen, raakt al bevangen door 'melancholia', het moordwerk slaat naar binnen. Het was interessanter geweest wanneer de 'captain' niet veranderde. Stug, en voor zichzelf zuiver naar een troebel einde denderde. Uiteraard gebeurt dat niet, al snel laat zelfs hij een paar politiek correcte traantjes. Op spirituele verzoeningsreis komt hij – nog een klassiek element – de moderniteit tegen. 'I'm afraid my wife has become a champion of the oppressed.' Heel langzaam en heel duidelijk verschuift het zwart en het wit. Op momenten in een aardig malickaanse stijl. Toch moet de film het vooral van de blokjes suspense hebben. Aan het eind krijgt zelfs de actie wat majestueus. Vergeeft de indiaan hem? Of vergeet 'cap' zichzelf via het indianenritueel? Wat nu echt eens moet – een indianenfilm met alleen hún expressievormen. 'It goes to show things things have changed.'

Le Redoutable
'Godard is een consumptieproduct!' Een ode aan Godard, dat is een ode aan de filmgoden. Zou je toch denken. Le Redoutable twijfelt. In vorm Godardesk, dat glijdt nog gemakkelijk. Een paar hoofdstuktitels, wat met het geluid goochelen, plus metagrappen. 'Als je een acteur vraagt om te zeggen dat acteurs dom zijn, doet ie dat!' Maar de inhoud gaat gebukt onder laag bij de grondse vragen. Die Godard, wat een klootzak was dat. Vrouwenhater, jodenhater – merde! – mensenhater. Lefties kunnen niet genieten, van kip noch vrouw. En dan die bewondering voor Mao. Revolutie als een sterretje, schitterend en snel opgebrand. De filmmakers zullen deze verdwaalde individualist eens dapper aanpakken, Ca-cahiers du cinema. Maar zo wordt de ode geen liefdevolle deconstructie, maar een destructie in cine de papa-stijl. Verdient Godard zo'n afrekening door het nufje Hazanavicius, die eerder al een retro-rondje deed met The Artist!? Op de beste momenten is Le Redoutable een vrolijke komedie met een consequent chagrijnige Godard, aanpappend met een meisje half zo oud als hij. Zelfs haar (her)vormen wil hem niet lukken. 'Tu changes toujours les regles.' Meestal is de film echter leeg als het hoofd van de makers Aan cinema-filosofie hebben zij geen boodschap. Gebabbel met een stel billen. Terug bij af. 'Sans spectateurs, aussi.'

een indianenfilm met alleen hún expressievormen

Ja!

Las edades de Lulú
Spaanse cinema: dat is surrealisme of seks. Het is deze keer weer eens seks. Bigas Luna van het vulgaire meesterwerk Jamon Jamon verfilmde eerder de erotische roman van Almudena Grandes waarin vrouwelijke seksualiteit centraal staat. Heer lineair eigenlijk: Lulú wordt geboren, begint naïef haar seksualiteit te ontdekken, wordt volwassen en eindigt in total decadentie. Boek is waarschijnlijk subtieler dan deze platte film die van seksscène naar seksscène racet. Wanneer de jaren '80 worden bereikt is de film het meest op zijn gemak: kil, groot haar, neon, semi-Lynchiaans. Maar het is in die zin ook een ouderwetse film, wie ziet er nog iets schandaligs in seks? Von Trier misschien wanneer hij Cannes weer probeert te trollen. Alles is toch al vertoont. Javier Bardem is in een vroege rol trouwens lekker op dreef als opgevoerde homoseksueel.

Spaanse cinema: dat is surrealisme of seks.

haha! SI.

Aus dem Nichts
'Was Sie sehen können sein keine Persone mehr.' Een goed melodrama hoort je in het gezicht te meppen. Op tijd, en bij de tijd. Daarom had ik graag gezien dat Fatih Akin een film over een IS-aanslag had gemaakt. Hij heeft die multiculti-wereld scherp op het netvlies staan. Weet wat er speelt in de Hamburgse wijken waar Turken een reden van bestaan hebben gemaakt. Eigenhandig. (En in BWM.) Juist voor hen zou een bommetje van IS intrigerende fricties geven. De boel ontploft hier inderdaad. Maar de daders blijken al snel nazi's. Was anders ist neu? Met zulke (zwart)-witte schurken maakt Akin het zich gemakkelijk. Een pure evil advocaat met een weggekrabte SS-tattoo op zijn voorhoofd, weet je wel... Dat het drama piekt tijdens 35 minuten rechtszaak zegt genoeg. Het stukje woordzwaardvechten is uiteraard intrinsiek interessant, maar filmisch? Nauwelijks. Bovendien voelt de kijker dat – wil de film verder – een ongeloofwaardige twist nood-zakelijk zal zijn. Meevaller, in het derde deel van de tragedie vertrekt het slachtoffer en de twee nazi's naar het land van de Gouden Dageraad. Ik pleit voor een wraakfinale van twintig minuten zonder ook maar 1 gesproken woord. Een artistieke uitdaging. Nu blijven we zitten met de vraag: mag men in Duitse cafés werkelijk nog roken? (of alleen als je slachtoffer van een bomaanslag bent?) 'Danke für Alles.'

Don't Worry He Won't Get Far on Foot
''All in a day of being a quad.' Een biopic over een cartoonist, waar de cartoons bijna vergeten worden. Dan moet er iets aan de hand zijn. Twee dingen zelfs. John Callahan kreeg als dronkelap een auto-ongeluk, en belandde in een rolstoel. Pas toen (her)ontdekte hij zijn tekenliefde, kon hij figuratief wederopstaan. Tweede probleem, de gefrustreerde eikel haatte alles en iedereen, en schopte graag tegen zere beentjes... Freudiaans duidelijk, maar daarmee ook een kans op een sociaal on-bewuste biopic. Vol vilein slachtofferschap. Je Suis Quadreplegic. Zoals Forman, Hefner deed. Van Sant weet er echter weinig van te bakken, in een nogal rommelig verteld verhaal. Hij spendeert veel tijd bij een therapiegroep, want Callahan was alcoholist. Bij vlagen werkt de film zelfs als reclamespot voor de roemruchte 12 stappen. (Het kan ook niet veel Amerikaanser, eigenlijk. Scientology for alcoholics, je eigen kruisweg van level naar leven.) Een grote cast namen wordt opengetrokken. Hill doet een aardige goeroe, Phoenix rommelt zich door zijn Oscar bait-rolstoel-rol, terwijl de reddende nimf Mara er teveel aan is. Ik voel haar Bergman-remake aankomen. Het mooiste blijft de uitweg der kunsten. Art saves met een grote AA. En dat had ook anoniem in een lokaal krantje gekund. Callahan heeft deze (her)bevestiging niet nodig. 'Poor me... Another drink.'

Okay, okay, de laatste jaren is er ook een Spaanse horrorschool ontwikkeld, al is dat wellicht een subgenre van het surrealisme. ;)

Nou ja, NSU gooit bommen in Turkse wijken, denk aan die zgn/ "dönermoorden" (zijn aanslagen op witte Nederlanders "spruitjesmoorden"?) maar dat is er een van vele neonazistische en altright-y geweldsakkefietjes. Mag same ol' same ol' zijn maar dat maakt het niet minder actueel wmb, zeker nu rechts en extteemrechts zo cozy zijn met eachother.

Om nog maar te zwijgen over de continuing aanslagen uit andere hoeken, die vooral in Turkije zelf, die voor Turken wel een "fact of life" zijn inmiddels.

Okay, okay, de laatste jaren is er ook een Spaanse horrorschool ontwikkeld, al is dat wellicht een subgenre van het surrealisme. ;)

gezien de beschrijving van Lulu geldt in elk geval NIET 'never the twain shall meet'

re MB: ha, wist dat je er iets van zou zeggen! :-) ik kreeg niet helemaal goed geformuleerd wat ik bedoelde. Misschien ligt het ook 'gewoon' aan de film. Die blijft vrij oppervlakkig (als ik de Griekse extreem rechtse cameo intrigerend). Terwijl ik het gevoel kreeg dat Akin een prachtfilm zou kunnen maken over IS-radicalisering.

Een van de momenten thuis is erg sterk. Na de aanslag keert de witte familie zich onmiddellijk tegen het feit dat HUN dochter ooit met een Turk is getrouwd. En de Turkse nabestaanden willen onmiddellijk HUN slachtoffers terug naar Turkije brengen. Dat is de intrinsieke spanning die de film m.i. meer op had mogen zoeken.

okee, misschien problematiseert dat WEER de multiculti-samenleving, maar die is een feit, en dit soort fricties moeten nu eenmaal 'doorgewerkt' worden in hegeliaanse zin zeg maar :P

de neonazi en zijn bomaanslag doet toch al niet mee aan de samenleving. Stelt zich er alleen buiten/tegenover op.

Ja, sry. :) Leer zelf ook nog regelmatig dingen over "Turkse kwesties" hoor en wat de PKK betreft heb ik gewoon maar even geen mening. Ik schrik wel elke keer als ik de lijsten zie van rechts anti-moslimgeweld wat blijkbaar te gewoon is om van te berichten in de "MSM". En die bij elkaar twee weken dat ik in Turkije ben geweest merkte ik hoezeer aanslagen in Turkije daar bijna normaal zijn. Dat maakt het extra pijnlijk dat die witte ouders zich dan tegen de Turk in hun familie keert (uit jouw voorbeeld).

Sommige jihadi's zijn ook al buitenstaander, als het van die straatjongens zijn Maar het gebeurt natuurlijk ook met ogenschijnlijk meer geslaagde types, al denk ik dat ook die zich buitengesloten voelen door de witte "identiteitspolitiek" (eufemistisch "integratiedebat" genoemd) die vooraf gaat aan die "zwarte" IP die meestal emancipatoir van aard is. Al blijft radicalisering echt ingewikkeld, elke extremist heeft zijn eigen verhaal.

Een oude Marokkaanse man vatte het in PREM Time eens mooi samen: waar mensen zijn, zijn problemen. Multiculti of niet, static komt in de beste families voor, heb je echt geen "cultuurverschillen" voor nodig, zie Het Familiediner maar.

Koch KNEW ;-)

op zich staat de IS-aanslagpleger ook buiten/tegenover de samenleving, maar toch minder ver dan de neonazi. Of, ik kan er minder begrip voor opbrengen. (De IS-aanslagerpleger is een jongere zonder doelen, zonder acceptatie van de 'gewone' samenleving om zich heen, omringd door extra hobbels) die de gemiddelde neonazi wellicht niet tegen zou komen (een blanke, rechtse omgeving, zoiets)

hoe dan ook, terugkerend op Aus dem Nichts. Het was dan weer wél interessant geweest als Akin hun rol dan toch diepgang had gebleven. Daarom is het moment in Griekenland, waarin het neonazi-koppel als een stel hipsters (en idem dito gekleed) gaan hardlopen op het strand, nog het meest fascinerend.

nog even doortikken en ik ga het nog een goede film vinden ook. (SPOILER. uiteindelijk neemt het slachtoffer namelijk wraak als ... een IS-aanhanger).

kortom. Een zesje :P

Ryuichi Sakamoto: Coda
Veel aankondigingen gezien voor deze documentaire *behalve* toen hij begin september door de AVRO werd uitgezonden. Uitzending Gemist biedt gelukkig uitkomst (via-via een tip van iemand die al op zoek was naar een download-link :) Documentaire die de tijd neemt, lak heeft aan chronologie en, heel belangrijk, alleen maar het onderwerp volgt. Dus geen Bono's en Kanye's die zich er tegenaan bemoeien (man, wat haat ik dat). Sakamoto heeft keelkanker (aangezien het toch langskomt, door nasleep instorting WTC?), lijkt genezen en begint weer met muziek maken. Veel op pad, op zoek naar organische geluiden (lekker overal op slaan in het woud), een historische draad met beelden van Yellow Magic Orchestra, Tokio in de jaren tachtig, etc. Het mooiste blijft echter zijn gezicht wanneer hij een mooie sound heeft gevonden. Heerlijk onspectaculair allemaal, precies zoals de man zelf.

Le Clan des Siciliens
Stijlvolle Franse gangsterfilm uit 1969 met Delon en Gabin als criminelen, Ventura als popo-veteraan die is gestopt met roken, soundtrack van Morricone, kan niet meer misgaan? En toch is dit uiteindelijk een middenmotor. Het begin is fantastisch met een lekkere splitscreen - freeze combo. Delon zit in de problemen maar met wat hulp weet hij te ontsnappen uit gevangenschap. Tijd voor een juwelenroof dankzij inside information. Daar ga je dan goed voor zitten, maar regisseur Verneuil neemt op Melvillesque wijze de tijd, iets teveel tijd. Er wordt wat gereisd, in plaats van een inbraak hebben de gangsters een efficiëntere manier ontdekt om er met de buit van door te gaan. En natuurlijk maakt Delon een foutje (a man's gotta do what a man's gotta do) wat hem uiteindelijk opbreekt. Het dubbele einde is traditioneel maar wel goed gedaan, maar uiteindelijk niet genoeg om een vreemd gemis te compenseren.

op een gegeven moment begonnen die Fransen in die periode ook wel errug veel gangsterfilms te maken, denk ik.

Sakamoto :-) wat was er met 9/11 dan? zat ie in een kantoor ernaast?

Jusqu'a la Garde
'Wie wil vrede?' Er zaten laatst wat ontvoerde kinderen in mijn appartementsgebouw! John van de Heuvel kwam zelfs een kijkje nemen. Co-ouderschap. Het blijft een lastig ding. De debuutfilm van Legrand begint achter de schermen van zo'n toewijzingszaak. Kind van jou of kind van mij? Op dat moment zat ik nog baudetesk op de lijn van de vader. Oké, mannen zijn slecht in het verwerken van een afwijzing, maar vrouwen kunnen 'gewoon' niet afwijzen. En kinderen, die zijn de klos, heen en weer geschoven als boodschapper(s) tussen pa en ma. Dan gaat de telefoon. Te midden van verhuis-chaos valt een omineuze stilte. De kinderen wéten. Het is het eerste moment dat de film meer dan een standaard arthousedrama blijkt. Het cliché werkt. Vaders zijn de kwaaien. En deze vader is een bommetje. Opgeblazen als Sam Smith die met behoud van wallen en scrufyness terug dik is geworden. Hij is klaar met alles en iedereen, inclusief zijn eigen ouders. Er begint een intens kat- en muisspel tussen hem en zijn zoontje. Met op de achtergrond het 'schaakstuk' waar het hem werkelijk om te doen is. Van krokodillentranen naar het gedoemde feest. Weer thuis gaat de telefoon, en valt er opnieuw een ijzigingwekkende stilte. Die van het verlaten appartement... De horror van de familiale bedreiging die uit de hand loopt. Het monster in de mens zelf. 'C'est quoi, moi?'

Mandy
'We wasted the chemist's finest on your whore.' Ik moest laatst bij Annihilation nog aan Panos Cosmatos denken. Diens Beyond the Black Rainbow is cultfilm met elegantie en een techno-sensualiteit. Niets van dat hier. Men begint nog vol goede wil, met wat King Crimson voor de prog-fans, een flard van Nicolas Cage als houthakker – alsof hij le salaire de la peur aan het verdienen is. Dan terug naar zijn psychedelische huisje, boompje, hertje. Wouden zijn donkere bossen vol wensen, en Cage en Mandy zitten te midden van etherische kleurpaletjes te broeien. In de week van de bosbranden van Paradise, klopte het allemaal. Helaas blijft het bij die tien minuten klasse. Al snel wordt de film bewust cult. Slowmo sturend, net als soundtrack van Johann Johannsson. 'Won't you join us in that dream?' Die droom barst van clichés. Religie slaat ook diep in het oerbos op de trom. En Cage weet er als Cage enkel kruisbogen, flauwe grappen en een witte slip tegenover te stellen. Weg mindfuck, enter de Ghost Rider. Om zijn nemesis valt best te gniffelen. Mislukte muzikanten blijven een gevaarlijk soort. Even schemert de suggestie dat hij/zij transgender is. 'You're a vicious snowflake.' Maar het tegenbewijs volgt subiet. Cosmatos' hoogmis van onsmakelijkheden slaat dood. De goede recensies waren een goedmakertje. 'Don't be negative.'

op een gegeven moment begonnen die Fransen in die periode ook wel errug veel gangsterfilms te maken, denk ik.

Dat denk ik ook eigenlijk. Het is dan wel goed gemaakt maar toch een beetje op routine.

Sakamoto :-) wat was er met 9/11 dan? zat ie in een kantoor ernaast?

Ongeveer wel, ik denk dat hij er al een tijd woont. Heeft nog een aantal mooie foto's gemaakt (het leek opeens ook heel lang geleden, is het ook: ligt nu dichter bij de jaren '80 dan het heden).

ahh ja.

Petulia
Wow, daddy-o. Stiekem even hierboven gespiekt en werd al aangekondigd als een feestje waarop ik zou worden uitgenodigd. :) Dat is zeker waar, Lester was met de neus in de hasjboter gevallen in 1968: authentieke beelden van The Grateful Dead met projecties en moeder met kind op de dansvloer. Didion-vibes ahoy! Super deprimerende film verder over mensen die het allemaal niet aankunnen. Technologie! Huwelijk! Gevoel! Carrière! Wat moet je er allemaal mee? Julie Christie is natuurlijk knettermooi, maar die Archie had binnen een minuut een sprintje naar de taxi moeten nemen. "Breng me naar het vliegveld!" Maar ergens is het ook wel mooi die ennui waardoor hij het allemaal aankijkt. Lester goochelt er lustig op los (Ludo noemde Roeg al als cameraman, verklaart alles) en zo ontstaat toch een naargeestig beeld van de kilte achter peace & love, alsof de realiteit kraakt (zie de nep-tv in het ziekenhuis). Al die prachtige scherven en toch was ik aan het eind ook niet onverdeeld enthousiast. Verbaasd, dat zeker, alsof ik een proloog had gezien van zowel Betty Blue als 'California Über Alles'. Ik marineer verder.

ohhh ja. Arty chaos :-)

BlacKKKlansman
'Robes and hoods are not included.' De timing kon niet beter. Vice maakte DE foto van het jaar. Wit haat zwart – wil dus daarom zwart kunnen blijven incorporeren, zodat 'zij' niet het alleenrecht op zichzelf zijn verkrijgen, een recht dat immers alleen wit heeft. In Amerika worstelen ze al 'duuzend' jaar met de rassenhaat. Spike Lee peurt al bijna even lang in de wond, dus hij lijkt de man voor deze bizarre film. Zwart wordt hier wit, om de haat van wit te bestrijden. Een whitewashing met een doel, met black power. Helaas moet er wel een 'echte' witte naar de Klan worden gestuurd, JD Washington hangt, enkel aan de telefoon. Zie daar de tragische 'grap' van de film. Eentje die nogal dunnetjes dik twee uur wordt herhaald. Black man kan white man doen. Doh, zou Foucault zeggen, dat is wat het heersende discours hem jarenlang heeft opgedrongen! De (helaas cruciale) whitey helper wordt vertolkt door Adam Driver, die zich tussen de redneckkks, eh, mengt. Hij loopt het gevaar, al wil het door een zekere sloomte en gladheid maar niet spannend worden. Je zou bijna verlangen naar Tarantino-schwung. Dat is de paradox van de film. Het plot schreeuwt entertainment, maar de boodschap blijft (uiteraard) bloedserieus. De Trump dog whistles kondigen de grimmige aftiteling aan. Het ware gevaar. 'With the “right” white man, we can do anything.'

Au Revoir Là-haut
'Het is een lang verhaal.' 'We hebben tijd.' De con artist blijft een gouden vondst voor de scenarist, zelf ten slotte ook handelaar in neppe echtheid. Met een beetje hulp straalt de magie van het verhalen verzinnen door. Au Revoir La-Haut hééft zo'n illusionist als hoofdrolspeler, maar laat het plot opdissen door een verdraaid charmeloos personage. Deze oude soldaat ontmoet tijdens WWI een knaap. De twee redden elkaar uit de loopgraven. Daar hoort ook een wiebelige camera bij, die doet vermoeden dat er een 3D-versie bestaat of op zijn minst beoogt was. Het duo komt – o wat een toeval – ook ná de oorlog hun snorrig slechte luitenant tegen. Ze haken in op de monumentenmanie die toen begon, of liever, explodeerde. Incashen en mondje toe. Dat laatste is gemakkelijk voor de jongere helft, die slechts voor één helft uit de oorlog kwam. 'Beeld je maar in dat het op je wang is'. Bij hem zit de frictie, de PTSS, het vadercomplexje. Toch geeft de scenarist zijn evenknie nooit ruim baan. Wanneer deze gemankeerde zijn Duits-expressionistische morfinemaskers maakt, sijpelt de postwar-creepyness het verhaal in. Misschien dat het ongetwijfeld Irvingesk weelderige boek de tragiek wat soepeler met zwier wist te verbinden. Hier slaat alle zwarte komedie dood, en wat er rest aan zwart surrealisme, bestaat voor de film steeds minder. 'Il n'existe pas.'

https://video-images.vice.com/_uncategorized/1542537677904-KOZPeindhoven2018-7783.jpeg?resize=1050:*

deze dus, zo pervers-filosofisch.

Wow, meesterlijke foto, een kwaadaardige spel met symbolen waar Barthes helemaal van uit zijn dak was gegaan.

Nog over Petulia waar ik nog veel aan moest denken. Bedacht me hoe ingetogen Christie hier eigenlijk acteert ten opzichte van haar latere evenknieën uit de Franse School die tierend door muren lopen, ogen uitkrabben, steden afbranden, etc. Heel goed. Sowieso een film die achteraf beter lijkt te worden. :)

Suspiria
Met de speelduur van 2 1/2 uur denk je gezien de vele onderwerpen die slechts aangeraakt worden dat een beetje meer redactie geen kwaad had gekund. RAF, WW2, diversiteit, religie en feminisme worden allemaal aangetikt maar niet afgemaakt. Hoewel er vrijwel alleen vrouwelijke rollen van betekenis zijn is het geen gynocentrische film. Dat gezegd hebbende is het een visueel spektakel, met net als in de Argento-film een aantal echte nare horrormomenten. Sowieso zijn de parallellen ondanks de enorme verschillen wel een extra attractie. Ook leuk is het typografisch aspect (beroepsdeformatie), behalve de titelrol hangen er overal mooie posters aan de muur. De soundtrack van Yorke is OK, maar wat braaf, iets wat je van Goblin niet zeggen kan. Eigenlijk had Maja Ratkje de soundtrack moeten doen. Waar het origineel z'n tekortkomingen overstijgt (droomlogica!) raakt de 2018versie een beetje verstrikt in z'n neiging tot boodschap, maar vervelend is het zeker niet.

Ik vind het idee van een Suspiria remake zo arrogant. Is het dan echt zo moeilijk om zelf iets te bedenken zonder de shine van Argento te pakken?

Och, daar ben ik niet zo streng in. En het is ook wel weer heel anders, in veel opzichten.

ok, maar The Lion King remake dan :P

Lått den râtte komma in US-remake heb ik nog niet aangedurft. :)

oeh wordt tijd, die vond ik (zowaar) erg sterk. (Maar ik zat toen wel wat flauw met haat naar het origineel te gooien, dat helpt)