Filmforum

Ik was vanochtend verbaasd dat het overlijden van de jonge Amerikaanse acteur Brad Renfro zo prominent in het NOS Journaal werd vermeld. Renfro had toch niet de status van bijvoorbeeld River Phoenix. Aan het nieuwsbericht te oordelen wordt zijn eventuele beroemdheid opgehangen aan zijn filmdebuut in The Client uit 1994. Na Sleepers heb ik ‘m zelf nog gezien in het mislukte Apt Pupil, Ghost World en The Jacket (al kan ik me bij laatstgenoemde twee films geen scène met Renfro voor de geest halen). Zijn laatste project was de verfilming van Bret Easton Ellis' The Informers, maar of we hem daar uiteindelijk ook in gaan zien is nog maar de vraag. Welke klassieke scène met Renfro had ik me eigenlijk nog steeds moeten herinneren?

ja ik had ook een Wie-momentje. (wat niet zou mogen als filmfriek)
maar The Client niet gezien.. enkel Ghost World dus. Daar kon ik me ook niets bij zijn naam voor de geest halen, maar ik heb 't even nagezocht.. hij was een winkelbediende die klappen kreeg. Daar staat me nog wel vaag wat van bij, maar dan vooral van zo'n kung-fu hakman met weirde moves met zwaaigereedschap.

Heeel misschien was die Renfro wel beroemd, maar dan als junk in de roddelbladen.

Net verslag van Syndromes and a century gepost op Subs.

ah iets nieuws op de voorpagina :D kan ik ook weer wat posten ;) niet dat ik wat heb nu..
(zal 'm straks lezen)

ondertussen stug doorgekeken.

Mysterious Skin
ja, mooi. Eerst lijkt de film wat teveel door de jaren heen te zappen, maar settlet zich dan toch in 't nu. 2 jongens en hoe hun leven verloopt nadat ze op 8-jarige leeftijd verkracht zijn door de honkbalcoach. De ene (Corbet) lijdt aan black-outs en denkt dat ie ontvoerd was door UFO's. De andere (Gordon-Levitt) is gigolo geworden en heeft zo krijg je 't idee de hele staat Kansal al gedaan. Hij ziet het als iets moois en verlangt eigenlijk nog terug naar die mooie tijd. Mooie scenes als de UFO-jongen een (UFO)lotgenote opzoekt, waarvan je je afvraagt of die misschien ook verkracht is.
Moeilijk onderwerp, goed gedaan. Zou 'r maar 2 dingen op aan kunnen merken.. 1)personage van Levitt roept steeds dat ie weg wil uit dat durp, maar die urgentie kwam niet over. Hij heeft vrienden, geld, een (ander) baantje als omroeper in 't honkbalstadion. Kortom er ljkt eigenlijk weinig mis mee. 2)er zit een gewelddadige scene in, die bound to happen is, tuurlijk het is een gevaarlijk beroep, zeker als ie dan in New York is, maar omdat ie daarvoor zo flierefluitend overal mee weg is gekomen voelt die scene toch een tikkie conservatief correct. (Maar zo kan ie zijn lotgenoot misschien beter begrijpen)

My Own Private Idaho
Thematisch in dezelfde hoek. En Keanu Reeves (die zwoor nooit meer een homo seksscene te doen) lijkt ook op Levitt. Verder snapte ik hier geen snars van. Het verhaal!?!? euh. 2 vrienden.. gigolos.. De ene (River Phoenix) verliefd op "Keanu". River op zoek naar zijn moeder. Net als die jongen in Mysterious Skin lijdend aan een soort black-outs (narcolepsy in dit geval) Ze wonen bij een soort Shakespeariaanse zwervertroep. (Denk aan de bende in Dear Wendy) en dan gaan ze naar wat op reis, komen een Duitser tegen, gaan dan naar Italie, waar de film gered wordt door een heel mooi Italiaans meisje.. ;) (Waar Keanu zich meteen thuisvoelt)
Maar de moeder wordt niet gevonden. Ofzo. Hmm. Zat er nou ook nog een incest-thema in?

Days Of Heaven
Nou ik heb ze nu allemaal gezien.. de 4 features van Melick. Is deze 't beste? Zit er dik in. Maar Ennio Morricone is daarvoor in belangrijke mate verantwoordelijk. Wat een geweldige muziek. En, 't moet gezegd Melick kan ook binnen een paar seconden/beelden een geweldige sfeer op celluloid vangen. All American Boy Richard Gere werkt in de jaren '10 op 't platteland, met zijn zus, of nee toch niet zijn zus, geloof ik, want ze zijn wel heel close, de vraag is dan waarom ze doen alsof ze broer en zus zijn.. Er is ook nog een jong sterk meisje die 't verhaal verteld in geweldig William Faulkner/John Steinbeck-accent.
Na een tijdje op 't land werken, een sprinkhanenplaag en een ontsnappin (toch een beetje Badlands) houdt de film op. Ik tast in 't duister, maar mooi was het wel.

Cinema.nl (en de Volkskrant) hebben ook weer hun top 10 af. Dik 2000 stemmers leverde deze top 10 op.

1. Das Leben der Anderen 12355
2. Pan's Labyrinth 5384
3. Alles is liefde 5046
4. Atonement 3637
5. The Last King of Scotland 3299
6. The Diving Bell and the Butterfly 3231
7. Control 3088
8. 4 maanden, 3 weken en 2 dagen 2823
9. Ratatouille 2613
10. Adam's Apples 1958

Waar dus met name die 10e plek hier voor verbazing zorgt.
Verder opvallend hoog: Notes on A Scandal (11) en Anche Libero Va Bene (22) met die laatste ben ik 't wel eens ;)

Hele lijst:
http://www.cinema.nl/cinema/magazines/news/index.jsp?portals=3142294&magazines=5268514&news=39059588

Das Leben der Anderen op 1 was te voorspellen, maar zulke hoge publieksnoteringen voor Pan's Labyrinth, The Diving Bell and the Butterfly en 4 maanden, 3 weken en 2 dagen vind ik verrassend.

wat is La Vie En Rose? Opvallendste bij de eerste 50 die ik gemist heb (As in: geen blockbuster, of iets wat ik sowieso nog moet zien: Control, Jesse James, Diving Bell.)

Ook wel opvallend Paris Je T'Aime bij de eerste 50, komen ze toch weer uit de kosten met zo'n nutteloos filmpje...

La Vie En Rose is de verfilming van het leven van Édith Piaf. Niet bepaald een aanrader, al is de acteerprestatie van Marion Cotillard in de titelrol bewonderenswaardig.

Zie ook hier.

hehe "Terwijl Cottilard zich op bewonderenswaardige wijze op haar rol stort, zie ik voornamelijk een kruising tussen een beschonken Audrey 'Amelie' Tautou en Thea van het duo Theo & Thea."

nou laat maar zitten dannnn. ;)

Ben ik de enige die Pan's Labyrinth maar zo-zo vond? Redelijke oorlogsfilm, redelijke fantasyfilm en de som der delen blijft maar uit.

helemaal mee eens. Zat nou niet bepaald op 't puntje van mijn stoel, laat staan dat ik geemotioneerd raakte.

Bad Santa
Charles Buwkowski-meets-de-Coen-broertjes (die produceerden, Terry Zwigoff van Ghost World regisseerde) komedie. Hij is grappig en lekker grof, maar echt inktzwart wordt het niet. Daarvoor is het allemaal te dik aangezet. Voor die echte Ricky Gervais 'cringe'-factor moet het toch net iets realistischer.

Ben ik de enige die Pan's Labyrinth maar zo-zo vond?

Ik heb hem uitgezet nadat "de lieve vrouw" overduidelijk zat te spioneren. Wist toen al genoeg gezien de knarsende leren handschoentjes van El Capitan.

Nu daagt het me pas dat die Bad Santa eigenlijk veel slimmer is dan ik dacht: dat rare dikke jongetje is natuurlijk de heilige die de zondaar op het rechte pad brengt!

Nee, dit weekend was cinematografisch niet top....

Bamako (Sissako, 2006). Een fictieve rechtzaak van Afrika tegen de Westerse wereld en de wereldbank, zich afspelend in een Malinees dorpje. Prachtig idee, maar dat is nog geen film. En die film verzandt langzaam in ellenlange pleidooien die de subtielere details buiten de rechtzaak om ondersneeuwen en je vooral het gevoel geven dat je een uur lang naar Jan Pronk zit te luisteren. Ware het niet dat ik die toevallig daags ervoor in Utrecht in debat zag met Boekestijn. Was een stuk interessanter.

Karhozat (Tarr, 1988). Na een uur uitgezet, en dat doe ik niet vaak. Tergend trage cameravoering, kan ik op zich best tegen, maar na een uur had ik nog geen normale regel tekst gehoord. Alleen maar klagende Hongaren met hoogdravend gewauwel en bijbelcitaten. Hoe krijg je zo’n script bij elkaar geschreven zonder existentiële twijfel? The man from London is Tarr’s laatste, draait op Rotterdams festival. Ik geloof het wel, geloof ik.

Rescue Dawn (Herzog, 2006). Naar het waargebeurde verhaal van een Amerikaanse piloot die neerstort in Laos en daar in een gevangenkamp verdwijnt. Meest opvallende zijn de uitstekende acteersprestaties van Christian Bale, Jeremy Davies en Steve Zahn. Heb me goed vermaakt maar de film verrast nergens. Alle aspecten heb ik al ergens anders, en beter, gezien. Ik kan geen opvallend standpunt of filosofie van Herzog ontdekken. Ik blijf het een beetje een gewone regisseur vinden. Is Grizzly Man niet gewoon zijn beste?

Inland empire (Lynch, 2006). Sja, wat te zeggen? Ik heb het einde gehaald. Vervelend was het niet, maar wat moet ik ermee? Mijn art for art’s sake petje op en me verwonderd afvragen waarom een schroevendraaier op Hollywood Boulevard uitgerekend op de ster van Dorothy Lamour valt? Elke zin is zwanger van potentiële betekenis, elk shot kan een sleutel bevatten, elke letter of cijfer een ingang zijn. Of niet. Is het stiekem niet gewoon vrij makkelijk om zo’n script bij elkaar te schrijven waar niets begrepen hoeft te worden, kun je je er stiekem eigenlijk gewoon geen buil aan vallen? That is, als je het filmische talent van Lynch hebt, want dat talent is dan onontbeerlijk en ontegenzeggelijk aanwezig. Spannend, eng, virtuoos, vindingrijk en beeldend. Je ziet een enorme leegte niet vaak zo smaakvol vormgegeven, maar het is die schreeuwende leegte die voorkomt dat mijn interesse geprikkeld raakt, laat staan dat ik me laat meevoeren.

Een zwarte dag op het filmforum. Pan’s Labyrinth, Bamako, Damnation en Inland Empire rücksichtslos afgeserveerd en Bad Santa de hemel in geprezen. Waar moet dat heen met de wereld! ;-)

Van Béla Tarr moet je houden. Het helpt als je fan bent van Tarkovski en misschien is Damnation niet de beste binnenkomer (al was het voor mij ook de allereerste Tarr en wilde ik meteen meer zien). Misschien dat Werckmeister Harmóniák je beter zal bevallen. Zelf vind ik zijn vroege sociaal realistische films (Family Nest, The Outsider en The Prefab People) ook niet verkeerd.

De werkmethode gebruikt in zowel Inland Empire als in Syndromes And A Century is dezelfde: niet of nauwelijks een scenario. Het grote verschil tussen beide films is dat Inland Empire afdaalt in de onaangename, donkere uithoeken van de menselijke ziel en dat Syndromes… poëtisch optimisme uitstraalt. Eigenlijk is Inland Empire gewoon een abstracte horrorfilm en daar moet je tegen kunnen en zin in hebben.

Werckmeister Harmóniák ga ik binnenkort bekijken, dat wordt m'n Tarrcherrypopper.

Sátántangó is me echt een beetje te lang vrees ik.

:( ilx geeft je ongeveer 10 seconden om een stukje te posten verdilleme... alles opgegeten.

I Don't Want To Sleep Alone
Wat.is.dit? Euh... Typerend is dat ik niet eens door had dat hier een dubbelrol in zat. Of in welk land het zich afspeelde.. Een typische arthouse handelingen-film, we kijken naar mensen die mensen wassen en andere (betrekkelijk) normale dingen doen. En verder niks. Nauwelijks dialoog. Leukste vond ik nog de Bollywood-liedjes die af en toe op een tv langskomen.

Kundun
Ook al saai en hier werd wel in gesproken. Slepende saaie geschiedenisles over Tibet en de huidige Dalai Lama. Kon ondertussen mooi nadenken over een Nederlandse Olympiade-ganger misschien een Tibetaanse vlag kon meesmokkelen/om de vuist binden als protest.. Maar ja dan "support" je ook een beetje een eng Vaticaans feodaal land. Tsja. Nieuwe Dalai Lama vinden zal trouwens wel lastig zijn..

The Bourne Supremacy
Beter dan die 1e.. Al word ik heel droevig van hoe die niet conventioneel knappe Franka Potente hier wordt afgevoerd ten faveure van een blondine, waarvan al in film 1 duidelijk was dat Bourne er iets mee zou krijgen. Zit verder (voor 't eerst in de trilogie) 1 spannende scene in.. Met Bourne op een dak met de FBI in 't vizier. Verder teveel carchases. Wel leuk is dat ze Europa doorcrossen, maakt Europa toch wel wat cooler. (Doet 't kennelijk nog altijd goed voor een Amerikaans publiek)

Birth
Viel bitter teggen. En 't begon nog wel zo goed als Polanksi's Rosemary's Baby-achtige psychologische horror. Maar dan begint de film rationele verklaringen te geven. En tis sowieso al niet te geloven hoe de familie reageert op 't jongetje. Veel te open. Nicole Kidman is verder natuurlijk wel geknipt voor zo'n rol. Ik ben altijd bang voor d'r ;) Wel goed gedaan is hoe de film de gekte verschuift van het jongetje naar Kidman (tegen een tienjarig jongetje: have you ever made love to a girl? can you satisfy my needs? etc.)
De delen van de film zijn goed (denk ook aan de zwangere zus en de voormalige schoonzus, beiden zeer creepy) maar de som is 't niet.

De werkmethode gebruikt in zowel Inland Empire als in Syndromes And A Century is dezelfde: niet of nauwelijks een scenario. Het grote verschil tussen beide films is dat Inland Empire afdaalt in de onaangename, donkere uithoeken van de menselijke ziel en dat Syndromes…

Ja de overeenkomst was me al duidelijk bij het schrijven van het stuk over Syndromes, nog voordat ik I.E. zag, en die overeenkomst is intrigerend. Voor mij is een belangrijk verschil dat ik van Syndromes gevoelsmatig een beeld kan vormen en dat zelfs met veel moeite kan opschrijven. De film wil iets zeggen over de mens. Lynch niet, en kennelijk vind ik dat belangrijk. Lynch is een Argento geworden, en art for art's sake in cinema, daar heb ik kennelijk moeite mee. En eigenlijk vind ik dat "woew woew" toontje een beetje vervelend. Het cijfer 47, oeeeh man, daar heb je hem weer! Heee, axxnn, wat een gekke code.... He, daar is ook nog een kamertje. "Paard gaat naar de put"......interessant. Het is Twilight Zone voor mij. Of X-files, voor de jongere lezers.

(Zal vanavond proberen kijkverslag te postn van de nieuwe van Sang-soo Hong, Woman on the beach)

@ Ludo: Altijd eerst alles opschrijven in Word, dan copy pasten. Of de boel verdwijnt omdat je je emailadres niet snel genoeg intypt, of het forum verdwijnt weer een keer uit de lucht. Ik wil in het bejaardenhuis wel kunnen nalezen wat voor fascistoide filmethiek ik erop nahield in de subs-era...

Ben je het ook kwijt als je 'back' indrukt (in je browser, that is)? Bij mij staat m'n schrijfsel er dan gelukkig nog.

Dat andere forum was toch fijner. :(

Ben je het ook kwijt als je 'back' indrukt (in je browser, that is)? Bij mij staat m'n schrijfsel er dan gelukkig nog.

ja dan ook, dat is het verbijsterende. of vaak, niet altijd geloof ik.
ik vind dit forum qua design superstrak, maar 't heeft duidelijk zijn kuren ja.

Design?

ja non-design. minimalisme, weet toch.

Oh, zoals de non-productie van Garage Days Re-Revisited. :)

hey daar was ik nog niet met die metal-draad ;)

Ik was vanochtend verbaasd dat het overlijden van de jonge Amerikaanse acteur Brad Renfro zo prominent in het NOS Journaal werd vermeld.

En nu dus ook Heath Ledger. En ik moet bekennen dat die namen pardoes door elkaar gingen en dus vanochtend dacht: "huh, komen ze daar nu pas mee?"

Tip via Darth Martijn: Lekker DVDtjes ruilen. Hoe meer zielen, hoe meer kijk/ruilplezier nietwaar?

Heath Ledger. En alweer schijnt drugsmisbruik de oorzaak te zijn. In tegenstelling tot Brad Renfro is Ledger bekend genoeg voor een vermelding in het NOS-journaal, zeker gezien zijn bijdrage aan Brokeback Mountain. Van zijn overige rollen staat die in Monster’s Ball me het meeste bij.

Dit jaar is Ledger postuum nog te zien in de Dylanfilm I'm Not There en als een zeer duistere The Joker in de nieuwe Batmanfilm The Dark Knight.

De meest slaapverwekkende film van 2008 is Sleuth van regisseur Kenneth Brangaahp. Het eerste deel van het rollenspelletje dat Michael Caine en Jude Law 86 minuten lang spelen, in een landhuis met een afschuwelijk kil en overdreven gestileerd interieur, is nog enigszins te pruimen. Het toneelmatige karakter wordt in het begin verbloemd middels esthetisch gekaderd breedbeeld waarin slim wordt gespeeld met lege ruimtes en spiegelbeelden. Daarna gaat het overdreven acteren flink tegenstaan, zeker wanneer Jude Law verkleed gaat als vadsige agent met gebitsprothese. Het spannendste aan Sleuth speelde zich buiten de film af. Midden tijdens mijn tukje werd ik namelijk opgeschrikt door een brutaal muisje dat naast me in mijn jas was gekropen en vrolijk speelde met de kruimeltjes in een leeg boterhamzakje. Ik dacht het beestje weggejaagd te hebben, maar het geritsel bleef aanhouden. Even zat ik oog in oog met de muis voordat het dier definitief wegrende over de stoelen, terug de schaduwen in van Tuschinksi. Tijdens de aftiteling ging ik voor alle zekerheid mijn jas tweemaal langs om er van verzekerd te zijn dat ik geen ongedierte mee naar huis nam. Zonder die muis zou ik pas zijn ontwaakt bij het Dolby-logo.

Aahh, de beruchte Tuschinski muizen bestaan dus echt. :)

hihi, "zeker wanneer Jude Law verkleed gaat als vadsige agent met gebitsprothese." hee je verklapt alles! :)
het origineel is wel leuk, heb je toch ook wel gezien Vido? (kan niet missen lijkt me)

je had de muis moeten vangen en temmen en dan trainen om irritante mede-bios bezoekers aan 't schrikken te maken.

je verklapt alles - welnee joh, ;-) de toeschouwer moet wel heel blind zijn om meneer Law onder de schmink niet te herkennen. Al dacht de acteur daar, aan zijn acteerstijl te oordelen, bij de onthulling blijkbaar heel anders over.

Het origineel van Sleuth had ik nog niet gezien. Sterker, ik weet nog steeds niet hoe de titel juist uit te spreken. Bij de kassa hoorde ik deze varianten: sleut, sloot en sloet. Ik koos zelf maar voor de laatste optie en de kassadame leek te begrepen wat ik bedoelde.

Die muis is volgens mij al door een andere bioscoopbezoeker getraind. En goed ook.

Pronunciation
(RP) IPA: /sluːθ/, SAMPA: /slu:T/
Rhymes: -uːθ

;)

Sluu-thhh dus denk ik als ik de dubbele punt juist interpreteer.

http://www.baxter.co.za/images/sleuth.jpg

http://www.jeugdsentimenten.net/media/2004/04/pipo.jpg

Weer wat geleerd ;-)

Origineel is erg goed. Heeft die koude vormgeving, maar dat past bij de tijd (begin jaren zeventig, Clockwork Orange en zo.)

Cat On A Hot Tin Roof
Die Tennessee Williams moet toch wel een enorme mensenhater zijn geweest. Zeker vrouwen lijken er nooit goed vanaf te komen.. Hier vechten 2 "katten" om een erfenis, terwijl de mannen of sullig zijn, of alcoholist, of alleen aan zichzelf denkend. De homoseksuele laag werd er voor Hollywood uitgehaald (ik had 'm ook niet meer gespot)
Een film vol vreselijke onsympathieke mensen is wat lastig om mee mee te leven. Met name het personage van "Sister woman" Madeleine Sherwood is zo cartoonesk heskerig dat het eigenlijk niet meer om aan te zien is. En rijke pa wordt constant Big Daddy genoemd.. Het is een en al ergernis, precies de bedoeling van 't stuk natuurlijk.. Dus wat dat betreft wel geslaagd. SPOILER: Maar het is geen ha-fijn moment als Paul Newman en Elizabeth Taylor min of meer als winnaars uit de strijd komen.

Psycho (Van Sant versie)
4.5 op IMDB.. Da's gemeen. Ik vond 'm eigenlijk WEER spannend. Sterker nog in kleur is de badscene natuurlijk veel creepier en de scenes in het huis van Bates mogen er ook wezen. Op 't laatst gaat het eigenlijk wel heel snel, had de master of suspense nog wel even kunnen rekken, met die spiegels enzo.
Ik dacht dat Van Sant een shot voor shot remake deed, maar hij heeft de boel een beetje opgesext, met wat bloot. Als een stripversie van een literair werk. Het wordt zo popcornvermaak, zeker in de eerste helft (met de motoragent) maar dat was altijd al redelijk belachelijk. Heche (Marion) is natuurlijk geen Leigh, zat steeds aan Annie Lennox te denken.. En Vince Vaughn heeft 't het zwaarst als vervanger van Perkins. Toch doet hij wel een leuke boertige viezerik. Macy is geknipt in de rol van die detective.. de rest is bijzaak.

Reality Bites
Stamt uit '94, maar voelt nog wat ouder(wetser) Ben Stiller in de regisseursstoel en voor de camera in een soort "Singles". Twintigers die met zichzelf worstelen (I am almost 23 and what have I done with my life.. ja!) Winona Ryder is het stralende middelpunt (Ze lijkt eigenlijk wel op Courteney Cox) Ethan Hawke speelt een typische muzikant-klootzak die zichzelf niet kan uiten en Stiller is een yup. Verder verwerkt de film nog wat van die real life show elementen in 't script, die toen waarschijnlijk net hip waren (In de tijd dat Dave Eggers naar Real World wilde) Tis allemaal erg gedateerd en zeker niet onmisbaar.

ik dacht trouwens dat Van Sant in Psycho als een cameo over straat liep, maar zie nu dat hij ook Hitchcock (of een look-a-like erin heeft gelaten hehe, die staat met zijn vinger tegen een man te porren, alleen of dat nou OOK van Sant is? :)

Ik heb een zwak voor reality bites. Moet die film een keer of 4 gezien hebben. Erg lichtvoetig en typisch hollywood maar het gaat wel over mensen in (destijds) precies dezelfde levensfase. En ik hou van de chemie (of moet ik zeggen: anti-chemie?) tussen Stiller en Hawke.

Van God Los (Pieter Kuipers, 2003)
Typisch Nederlandse film: de sfeerschets van Venlo is visueel uitstekend, maar het acteren en plot zijn te theatraal. Te veel schreeuwende mensen, te veel diepzinnige teksten. Het is Venlo in de jaren negentig, niet Athene 300 vC. Desondanks best een aardige gangsterfilm, ongeveer op het Amerikaanse gemiddelde.

Les Carabiniers (Godard, 1963)
En nog een fijne (vroege) z/w Godard. Cynische anti-oorlogsfilm, bijna punk in zijn rauwheid. Met toch ook weer een paar hele goede grappen. Twee boerenkinkels worden met mooie beloftes geronseld voor een fascistisch leger in een verzonnen oorlog (maar met Algerije in het achterhoofd destijds waarschijnlijk niet zo heel symbolisch allemaal). De twee trappen wat lol, reizen de hele wereld rond en schieten heel veel mensen dood. Helaas duurt de scene waar ze thuiskomen en hun beloofde "schatten" laten zien aan hun vrouwen (in de vorm van een koffer vol ansichtkaarten) veeeeel te lang...laatste gedeelte is dan wel weer fantastisch en grimmig.

stukje over The Machinist op de voorpagina. Dacht dat Vido daar ook ooit wat over schreef, misschien zelfs voor Cinema Subjectivista.. maar kon het in zijn weblog's archief niet meer vinden.

en omdat er altijd meer te zeggen is.
Jennifer Jason Leigh speelt volgens een user op imdb "in her umpteenth whore role that must have filled her quota by now"

Mij schiet alleen de telefoonsex-dame in Short Cuts te binnen?

En ook zij viel wel eens gigantisch af, 40 kg voor Georgia. (Ook nog niet gezien, any good?)

Last Exit In Brooklyn dan toch ook wel.

To Brooklyn...brr, naar boek, nare film.

Georgia vond ik langdradig en vervelend. Filmrecensent Hans Beerekamp schoot echter helemaal vol bij een cruciale scene, dus de meningen zijn verdeeld.

ik zal ze toch allebei maar weer op de lijst gooien dan.

De score was trouwens wel "vet" irritant.

Sans Soleil (Chris Marker, 1983)
Er was een tijd dat ik niet naar een lezing kon gaan zonder verwijzingen te horen naar deze film/documentaire en dat zorgde er pardoes voor dat ik geen zin had om hem te zien. Stomstomstom blijkt nu, want Sans Soleil is een van de beste films die ik ooit heb gezien. Briljant shot na briljant shot, een caleidoscopische SF/sociologie-docu die eigenlijk heel toegankelijk is ook al gaat het over tijd, ruimte, herinnering, technologie (dat moet je eigenlijk meteen vergeten want de film wordt "klein" vanuit een prettig gevoel van verwondering verteld. Maar goed, daar kan ik me ongetwijfeld heel erg in vergissen. :) Zou hem zou weer kunnen zien ware het niet dat er een hele gruwelijke moord op een giraffe inzit. Zo ontzettend depressief en zinloos (maar dat is waarschijnlijk het hele punt...waarom een giraffe neerschieten?)

Daarna nog even een stuk Elephant meegepikt op tv. Was klaar met Gus Van Sant nadat hij met Matt Damian aan de slag ging maar ik vond dit toch wel goed. Al dat geloop door die gangen en die levens die elkaar doorkruisen. Heel fijn. Misschien het meest creepy vond ik wel toen die twee hun geweer van de postbode kregen en het even gingen uitproberen. Brrr.

Jammer dat de VPRO Last Days daarna op een mongole laat tijdstip uitzond, had nog wel zin in wat zinloos gezweef.