Filmforum

op vinyl? :P

Ook ja, maar ik ben geen vinylfundie. ;)

hardcore :D

Phantom Thread
'Let me collect myself for a moment.' Aanvankelijk zat ik niet te popelen. Weer dik twee uur aan Anderson-epos. Het kan niet kort he? Maar hij doet hier toch iets anders. Buiten Amerika – historischer, subtieler en vooral schuchter-erotisch met giftige weerhaakjes. In Europese snit maakt Anderson zijn meest coherente film in jaren. Een 'ding' is gebleven. Daniel Day-Lewis. Mager, strakke coupe, aristocratie plus verdrongen homoseksualiteit. Net Jeremy Irons. De mode-ontwerper leef, omringd door Biddy's en Pippa's, in een wacko weelderige wereld, die voor hem alleen, en door hem alleen geleid wordt. Of niet? Op de achtergrond heeft zus (Lesley Manville) de touwtjes in handen. Rond het halve uur gaan de high society dracula-mantels af, en arriveert het charmante Gevaar. Met een 'you always order the special'-scene om bij te smelten, stapt de kordate buitenwereld binnen. Vicky Krieps is een ontdekking van Garbo-allure. Zij prikt door de man van perfectie heen, en weigert Doornroosje te worden. Anderson leidt hun drietal-spel met vaste hand, en he zo goed (en dubbelzinnig) als The Favourite. De soundtrack van Greenwood vliegt in en uit verduisterde kamers. Tijdens de mooiste van alle scenes ligt Lewis aldaar te hallucineren. De bitterzoete vrede van kindse regressies. Een Back-Gammon. 'Are you here? Are you always here?'

The Man Who Killed Don Quixote
'Please don't let this be real.' Gilliam heeft het dan toch voor elkaar gekregen zijn vervloekte Cervantes-adaptie af te maken. Iedere cinefiel kent het drama uit Lost in La Mancha, de docu die vastlegde hoe de vorige poging ontspoorde. Dat past natuurlijk wel bij het meta-spel, en Gilliam besluit dan ook met een geinige zelf-referentie. 'This is the one month that they said it never rains.' Hij had er goed aan gedaan dat meta-niveau nog wat op te krikken. Hoofdrolspeler Adam Driver vindt in het begin een al gemaakte film. Zijn eigen, over hetzelfde onderwerp. Ik denk: dit is Gilliams kans om in voor-beeldige spiegelingen van verhaallagen, oud en nieuw (en docu!) te vermengen. Er komt bar weinig van terecht. Zelfs Driver lijkt uit vorm, of heeft gewoon geen komisch talent. Het zijn de stereotypen die hier over elkaar heen buitelen. In Spanje luiden constant de klokken, gaan de moslims (de Moren van nu) hun gang, om te zwijgen over rijke Russen. Leuk wordt het slechts op de momenten dat Gilliam zijn eigen machinaties inzet, een imaginarium waar fantasie feit wordt. Ook die Wizard of Oz-scene gaat echter al snel in de hens. Jammer, want de liefde voor het boek blijft zelfs in mislukking overduidelijk, maar dat wisten we al uit de docu. Het oorspronkelijke boek slaat hier slechts bruggen naar foute pleisterplaatsen. 'Every man for himself.'

The Favorite
Toch even spieken wat Ludo er zo goed aan vond...want mwoah. Tot overmaat van ramp viel mijn jongste filmfanaat in slaap. Wel goed gedaan en zo, ik verveel me nooit bij dit soort aristocratisch/decadente intriges maar ik verwacht dan toch wel wat nieuws of wat complexiteit. Ik had echt het gevoel dat ik dit al tig keer heb gezien. Olivia Colman als de koningin is geweldig, maar Weisz (beetje cruisend op haar jukbeenderen) en met name Stone vond ik nou niet echt om met bioscoopstoelen te gaan smijten. Dat gedoe met die lensen vond ik ook vervelend. Aankleding dan weer helemaal top, net als dat gesluip door de gangen, paar goede grappen ook, maar persoonlijk hoogtepunt: de muziek. Dat is je brommende "wie zat daar toch de hele tijd op die piano te hameren" minimal waar ik erg gelukkig van wordt.

Gheh, not surprised dat ge de muziek in elk geval digt. Gert was ook lichtjes underwhelmed.

他人の顔
Hiroshi Teshigahara, een echte Japanse New Wave koning (zie de klassieker Woman in the Dunes) presenteert een fraaie existentialistische parabel over een zakenman die verminkt raakt aan zijn gezicht. Doet zijn relatie geen goed. Gelukkig is er een experimentele Cronenberg-psychiater die hem een handje wil helpen en een realistisch masker voor hem regelt en dan is hij zomaar Tatsuya Nakadai! Altijd handig want mooie kop, maar de psychiater waarschuwt hem dat het masker hem zal veranderen, hij denkt van niet en begint een nieuw leven. Een prachtige verleidingsscène zorgt voor veel denkwerk bij de kijker en dat wordt nog versterkt in de laatste 20 minuten wanneer de film steeds meer op een broeierige nachtmerrie begint te lijken. Het vreemde subplot deed mijn hoofd extra tollen. Mooie zwart/wit-film, je weet wie de muziek maakte en nu moet ik nog eens flink marineren over deze Goffmaniaanse shizzle. Ergens schuurt het dicht tegen klassiek status aan maar ik moet bekennen dat het even duurde voordat ik er echt lekker in zat.

oehh ik ga 'm imaginair laten, zo goed klinkt het :P

Hallelujah the Hills
'Watch the hole.' De Praagse lente bloeit in Amerika, jaren eerder, en nota bene met een Litouwer! Mekas en kornuiten slaan aan het apenkooien. Er is geen moment tijd voor rust, de boel begint in medias res en eindigt met een ferme klap. Ik kreeg van deze tombola duizend en een associaties, op dat vlak lijkt de film een concretisering van het regisseurs-bonnetje waarmee La muerte de un burócrata begint. Ook een film die van Chaplin en Keaton houdt. Een film die de spirit van de nouvellue vague tot in ieder hoekje van het frame belichaamd. Voeg daar een Jules en Jim-'plot' aan toe en je krijgt – blijkbaar! – een soort Cassavetes met jazz runs. Er worden volksliedjes gezongen, Don Quichoteske plannen uitgebroed, hommages aan David Wark Griffith gebracht. En dat alles met een puberaal provocatieve free jazz spirit. Hoe meer het ontspoorde, hoe vaker ik aan het fysieke oeuvre van Van Warmerdam ging denken. Hij zal de film vast wel kennen. Alhoewel.... 'I haven't seen a movie in ten days.' Net wanneer al die vrijheid, blijheid begint af te stompen – de daisies in de knop breken – is daar een plotse melancholie per clavecimbel. Dingen die niet verbazen: Mekas richtte tien jaar hiervoor al een filmtijdschrift op. De onnavolgbaar coole beeldgrapjes (teksten in allerlei talen) wezen de weg. 'Are you sure this is in position?'

Dogman
'L'incidente, l'incidente.' Gentleman en de vagebond. Op een 'pittoreske' winkel strip runt een hondsgoeie kerel met een hondengebit een honden-wasserrette. De Dogman noemt alle beesten 'amore'. In de grote mensenwereld kan hij niet van zich afbijten. De onderkruiper wordt meegezogen in handeltjes (en wandeltjes) te groot voor zijn vriendelijke ziel. Cokemen in gokhallen die bulderend zijn Buscemi-stemmetje negeren. Na zo'n setup kan de film twee kanten op. Wraak, of dat het eindelijk kerst wordt voor de hondenman. Helaas. Regisseur Garreone hinkt op twee pootjes. Twee voor de prijs van een. De eerste helft kijken we sobere, eenzame man-arthouse, in mindere fase twee – dikke spoiler – krijgen we arthouse met een man terug uit gevangenis (dus alsnog eenzaam). Ik vond het jammer dat een en ander niet in een klare lijn verteld kon worden. De beste momenten houden het simpel, op die heerlijk sjoemelige locatie. Hond + stofzuiger = lol. Onze man kan zelfs warmte in een vriezer vinden. Garreone arrangeert de basic gebeurtenissen (disco, knokken, eten) op een vaardige manier. De rest zou vanzelf moeten gaan. Dat valt – zeker in het licht van Garreone's loser-parel Reality – wat tegen. Er zijn allerlei galante manieren om bij een korte verhalen-twist te komen, maar we krijgen torture porn. 'Zet dan in elk geval de kraan aan.'

oehh ik ga 'm imaginair laten, zo goed klinkt het

Ik zou bijna hetzelfde zeggen over Hallelujah the Hills/ :)

Toch stiekem Wikipedia gecheckt om te kijken of Charlie Kaufman niet bezig is met een remake van The Face of Another. Hoeft natuurlijk niet van mij, maar ik moest er wel even aan denken tijdens de film.

ah :D

ja, en wat betreft Hallelujah the Hills zou het misschien nog het wijst zijn ook. Tureluur-film :D

Dig!
Verrassend, een documentaire over rockbands die interessant, ik zou zelfs zeggen, spannend is. Maar wat had Ondi Timoner geluk toen ze besloot om twee bands met potentieel te filmen: aan de ene kant retrokickers Brain Jonestown Massacre (altijd onder mijn radar gevlogen) en aan de andere kant postmodernisten The Dandy Warhols. Vooral de zangers hebben een soort vreemde haat-liefde-verhouding die na verloop van tijd wat scheef begint te lopen (zodra The Dandy's aan populariteit beginnen te winnen). Courtney Taylor-Taylor is redelijk idolaat van enfant terrible Anton Newcombe die duidelijk uit is op zelf-sabotage van zijn carrière, iets waar Courtney duidelijk geen zin in heeft. En zo zie je mooi twee verschillende paden ontstaan. Het lijkt de Dandy's allemaal te zijn komen aanwaaien maar ik vond het eigenlijk best choquerend hoe weinig ze echt werden gepusht door hun platenmaatschappij (en dan is er opeens Vodaphone en blijkt ook dat ze veel populairder in Europa zijn dan in de V.S. wat ze daar vervolgens weer niet vertrouwen.) BJM ondertussen, vreemde band met echt wel een paar superirritante gasten naast Anton het "Genie", alleen die nar met tamboerijn lacht zich overal met verve doorheen, tot ook bij hem de besef toeslaat dat het allemaal voor niets is geweest. Wel een legendarisch gevecht op het podium in de Viper Room wanneer BJM voor industrie hotshots gaat spelen. En toch ook een band die openstaat voor het onvoorspelbare en daardoor in een eigen universum leeft.

ahh cool, nooit geweten dat ze uberhaupt 'gerelateerd' waren.

Cam
'You guys are the best room ever.' De bizarre wereld van de camshow. Japans in pseudo-intimiteit. Een meisje wordt omgeven door mannen die in de chatbox-fase zijn blijven steken. Het lijkt wattig, bijna wollig, totdat juist die nepheid gevaar blijkt op te leveren. De camgirl moet het immers zonder 'pimp' stellen, erger nog, ze staat solo mio tegenover een swarm intelligence. Een enkele geile john is makkelijker te handlen dan honderd rukkende nerds. Ik hoopte op een volledige film vanuit het pc-perspectief, als een adult variatie op Den Skyldige. Jammer genoeg verlaat het scenario op zijn tijd toch de eenzame kamer(tjes). Niettemin blijft deze Netflix-productie zowaar een keer behoorlijk hardcore. De dood en de erotiek voeren hun dans op, het aloude thema van giallo (en Wim Gijsen) in een Ulrich Seidl-jasje. De Suicide Girls hebben nu hun adaptatie. 'You look beautiful, even covered in blood.' Akelig standaard is wel de opzichtige moeder-problematiek. Voor de muzieknerds en cinefielen verdiept de zaak zich gelukkig aardig in de twee helft. Er zit zelfs een Boards of Canada-grap in. ('Orange.. Orange? Oraaange!') Kafka, de eenzame Felice-fan, komt om de hoek piepen. Twee doppels in een spiegelpaleis. Filosofischer dan de makers zelf trekken, maar ja, er wordt hier al genoeg getrokken, uiteraard. Dit is geen Her. 'Can you go blind from bubbles?'

Dawson City Frozen Time
'Lengths of film lying thither and yon.' Urenlange liefde voor het beeld, stilstaand en bewegend. Met als 'smoes' de goudkoorts in Klondike, Heeft goud eigenlijk een praktisch nut buiten decoratie? Het levert film-manna op in elk geval. Bill Morrison werkt in de serene, ook wat slome stijl van Ken Burns. Urenlang zweeft Morrison door het verleden van een verloren stad. Geen voice-over, een dappere en aangename keuze. Slechts Julianne Barwick-achtige muziek en tussentitels begeleiden de kijker langs de cruciale vondst. Dozen vol filmgoud, op de bodem van een verlaten zwembad. De tijd heeft prachtige glitches in het materiaal gekerfd. Pollockiaans expressionisme geeft de films mysterieuze rafelranden en open plekken. Het werkt al snel hypnotiserend. Er zijn met die filmbeelden eindeloze reeksen aan verhalen te maken. Van de wereld in het groot (Alexander Berkman, Judge Landis) tot Klondike in het klein (de appelman, de indiaan). Hoewel de docu een half uur korter had gemoeten, valt de wetenschappelijke volledigheid ook te waarderen. Tijd is snel en langzaam tegelijkertijd. Voor wie geduld heeft komen alle lijnen bij elkaar. Zou Morrison alle 300+ aan gevonden film-reels hebben weten te gebruiken? Dat leek me nou leuk, eindigen met: You have seen snippets from everything. 'What days they were while they lasted.'

re: Dig! Ken BJM ook niet maar zag Newcombe laatst in de Berlijn aflevering van Bourdain's Parts Unknown voorbij komen. Wat een vermoeiende gast is dat. Super sociaal in eigen kring maar de interviews waren tenenkrommend. Hij was in alles de eerste en contemporaine artiesten zijn vrijwel zonder uitzondering watered down sellouts. En vroeger was alles beter enzo. Zelf-sabotage, yep. Maar wel een robuust arbeidsethos.

zag Newcombe laatst in de Berlijn aflevering van Bourdain's Parts Unknown voorbij komen.

Ha! Verrassend. Hij zal er ondertussen niet coherenter op zijn geworden, maar inderdaad een indrukwekkende discografie inmiddels.

Ik kwam trouwens op die documentaire door deze zeer vermakelijke terugblik van Mr. Dandy op hun eigen werk waar hij wat kanttekeningen plaatst bij de film. Denk nu "Mwoah, gast je deed de voice-over". Bovendien komen ze er zelf helemaal niet zo slecht van af als hij lijkt te denken.

https://maryrizza.com/wp-content/uploads/2017/11/snsm5.jpg

RIP Albert Finney, proost op een fraai leven.

Frequencies
Originele en zeer bevreemdende sciencefictionfilm over taal, intelligentie, vrije wil ipv ruimteschepen. Lastig na te vertellen want complex en de film heeft ook iets van een zachtaardige droom. Lekker compromisloos wat prijzenswaardig is, maar als ideeënfilm ook erg afstandelijk. Lijkt naar een wat brave conclusie te bewegen maar dan breekt pas het perspectief van een derde personage aan die er nog een filosofische laag overheen legt van het type Grote Vragen. Hoe dan ook, qua stijl, spel met realiteit en verhaallijn echt een film die het product is van de laatste 10-15 jaar.

moet gniffelen dat die film volgens IMDb OXV: The Manual heet. Waarschijnlijk zeiden de producers net op tijd.. Jongens het is al niet zo'n makkelijke film :P

Ha,ha. Is wel zo. Ergens wel een intrigerende titel.

Un homme qui dort
Wat ontdekking. Kreeg deze film uit 1974 via-via doorgespeeld. Ging er gewoon voor maar zag meteen de naam Georges Perec bij de aankondiging (verfilming van, plus script) dus ik ging er goed voor zitten. Volgende verrassing, vanuit bepaalde hoeken lijkt de hoofdpersoon verdacht op...mij. En hij studeert sociologie! Wat volgt is een hypnotisch verhaal van een man die zich afsluit van de maatschappij en zijn leven wel haas zenachtig reduceert tot een routine van dezelfde maaltijd, flipperen, bioscoopbezoek en lange wandelingen door Parijs. Inclusief 10.000 Gauloises sans filtre. Ik dacht nog dit wordt wellicht afzien met zo'n voice over, maar ja Perec at the controls dus een stroom van pure poetica. Is ook nog eens subliem gefilmd met heerlijk lange shots, de Eiffeltoren die lijkt te verdwijnen! En de soundtrack: fantastische drones die precies getimed opzwellen met in een climax een soort Stockhausachtige zang. Zo goed dat ik bijna denk dat ik de film heb gedroomd.

"een ontdekking" vanzelfsprekend, ik struikel over mijn enthousiasme. :)

oh wow inderdaad. Het Leven, een Handleiding staat al in de kast klaar, dus deze moet in het voorjaar ook nog wel mee kunnen

Als je lokale bioscoop hem niet draait moet je maar even een bericht sturen.

Het verbaast me wel dat die film niet tot het Canon der Fransche Cinema behoort. Maar ook wel mooi misschien.
Nog een paar observaties: na al die jaren had ik het niet verwacht maar ik ga toch nog steeds hard op het charisma van Parijs zoals het hier weer wordt gepresenteerd. Wat de film ook duidelijk maakt is hoe ingesleten de theatrale conventies zijn in cinema, bijvoorbeeld in de manier waarop een verhaal wordt gestructureerd, en hoe weinig daar eigenlijk nog van wordt afgeweken terwijl het helemaal niet minder inleving of catharsis hoeft op te leveren. Perec regisseerde trouwens later zelf nog een mooie film, waar het personage gewoon helemaal afwezig is.

waar het personage gewoon helemaal afwezig is.

ieder personage? het hoofdpersonage? of de man die slaapt :P

Ja, hij vertelt een autobiografisch verhaal en de beelden van de stad en zijn werkkamer vormen een soort tweede spoor. Les lieux d’une fugue.

:-)

cool, en meteen openen met kaarten in Technicolor (cf. Varda's Cleo)

ik verjaarde, dus maar 1 film gezien.

Suspiria
'No no it's ok, let's face this.' Duurden die giallo's niet altijd ultrakort? Halverwege erachter komen dat het budget op is, dat lijkt me de mindset bij uitstek. In deze remake gaat dat anders, vele malen grootser, krankzinnig ambitieus zelfs. Gelukkig wordt er voor de lol wel wat gedubt – of fantaseerde ik dat nou? – in elk geval gooit men een zwik talen in de europudding, wordt er lekker bruusk ge-edit, en loopt er ook nog een zij-lijntje met nazi-ellende. 'Laufende setzung'. Het gaat echter om die balletschool, waar wordt gestorven en geleden. Onwaarschijnlijk fysiek, totdat er van de meisjes niets meer dan een hoopje mens overblijft. Ja, halverwege begint de warrige waanzin te werken, en wordt Takeshi Miike gekanaliseerd. Met gestrekt been door de grenzen van Black Swan (in wezen ook al een remake). Een knoop wordt een moment een ferme tepel, de oude vrouwen-angst laait op. De 'coven' keert zich tegen hun verlepte, leeggelopen zelf, dat wat ze ooit waren. 'A Markos Company special'. Soms kon ik de meisjes niet uit elkaar houden (maar ja hun lot is toch hetzelfde...) Een dubbele dansscène vormt de culminatie, op de huid gehuld in striemen bloed. 'It is happening' En hoe. Thom Yorke zingt als een oud wijf, bloedrood leven stijgt op. Huiveringwekkender dan Hereditary, origineler ook, en dat als remake. 'We need to get you in the air.'

De Helleveeg
Drama in Brabant, redelijk geslaagd.

Fyre Fraud & Fyre
Twee docu's over hetzelfde onderwerp. Vullen mekaar wel aan, het wat sensationalistische Fyre en de meer gedegen Fyre Fraud. Samen krijg je wel een aardig beeld.

Cargo
De goeie deze keer. Een aardige zombiefilm met een Aboriginal touch.

Eighth Grade
Jonge vlogster heeft goed advies maar moet het zelf nog allemaal testen. Haar wat knullige vader zorgt voor een hoop awkward momenten. Heb zelf geen kinderen en soms krijg je beetje jeuk van de Borsatosentimentaliteit die daarbij lijkt te horen, maar hier gaat het goed. Lieve film.

die gozer die Fyre organiseerde, had ie nog wat met die docu's te maken, want ik zie plots een manier om schulden af te lossen via die docu-omweg :P

Ja, hij is betaald voor de Fyre Fraud begreep ik. En daar komt hij dan braaf opdraven voor een interview (heb ik begrepen).

Ja, hij wordt geïnterviewd in Fyre Fraud.

ah :-)

Der Hauptmann
'Was zum Teufel geht hier vor?' WF Hermans, kom er maar in. Die laatste weken der decadentie in het stervende Derde Rijk, ze zijn een toppunt van nihilisme, van vuile schijn. Bezien vanuit een Duitse soldaat – nergens een gezicht van een geallieerde te zien – geeft dat toch weer een nieuw perspectief. Der Hauptmann heeft op zichzelf een klassieke vorm. De zwart-wit beelden vond ik zelfs wat al te chique gefilmd (denk Cold War), met een enkel kleurmomentje ter compensatie. De inhoud doet het hem hier dus. Een gestoord fin de siècle in een enkele aprilmaand. Op de klanken van Thierry Marichals trompet smeert een Duits soldaatje hem, hij vindt een chique uniform, en trekt het aan. De kleren maken de hoofdman. Geloven te zijn wie je níet bent, de oorlog die met je op de loop gaat. Meer en meer gaat de arme jongen in zijn damoklesiaanse waanbeeld geloven, zijn acacia's-dromen. Eindelijk kan hij zelf commanderen en terreur zaaien. Op een krankzinnige manier bleef ik nog lange tijd 'rooten' voor de sukkelaar, terwijl zijn weg bezaaid raakt met lijken. De titel verschijnt heel stoer pas na 24 minuten in heavy metal-kleuren en typografie. De film lijkt dan een soort Lina Wertmuller-'komedie', zo zwart als het uniform. Pas in een 'lager' wordt het al te schril en schrijnend. Het schieten komt voor de moraal. 'Dan haal ik de Hauptmann uit de drek.'

Widows
'I don't think they have gravediggers anymore.' Widows stort in zo'n hoog tempo, zoveel bizarre juxtaposities over de kijker heen, dat ik ging vermoeden dat de regisseur van Crash erachter zat. Geen goed teken voor het geboden niveau. De crash course van plot-opties ontvouwt zich uiteindelijk tot politiek melodrama, een heist en sheist-film waarin onder- en bovenwereld weer eens diffuus begrensd blijken. The Wire kon daar op serie-lengte in Boston aardige dingen mee doen, maar hier in Chicago voelt het ondanks alle overcompensatie leeg. 'Dollar signs and empty promises'. Ik verwacht meer van Steve McQueen, want hij is de regisseur. De Brit lijkt gevangen door de wanen van de dag. Amerikaanse wanen. Hij tikt braaf alle Twitter-relletjes aan. Three vrouwen, drie weduwen, drie etniciteit. Ik kan de pitch van ver zien aankomen. Jammer genoeg zijn vooral de mannelijke aangevers (Colin Farrell, Liam Neeson) uit vorm. Misschien had McQueen dan toch geen Britten mee moeten nemen. Voeg daar twists van Batman-niveau aan toe, en je hebt een film die wisselt tussen doorzichtigheden en ongeloofwaardigheden. Kan een scenario zonder moraal een land zonder moraal aanklagen? Dit keer niet. Een doorwrochte, doch verwrongen implosie. Vrouwen zijn goed, politici slecht, mmkay. 'I'm here with a few questions.'

Gna, gna, mooie take-down van Widows (niet dat ik die gezien heb). Ik twijfel nog een beetje over Der Hauptmann, maar zet hem maar voor de zekerheid op de lijst.

op 6 in Gert's jaarlijst.

zo'n beetje zodra de bommen gingen vallen, geloofde ik het wel, misschien toch 3.5 ster (en dat is in Ludo's ratings 'goed')

楢山節考
Moeilijk geval deze Palme d'Or-winnaar uit 1983. Het sneeuwt in de bergen en je weet eigenlijk meteen: dit wordt een vier seizoenen-film. Al snel begint het te dooien en verschijnen de dieren in de prachtig gefilmde natuur. De mensen, ondertussen, lijken weinig te verschillen van hun medebewoners. De oude moeder van een familie moet volgens de traditie op haar 70ste de berg in worden gedragen als een soort euthanasie. Tot die tijd regelt ze nog van alles voor haar zoons en geeft ze haar schoondochter een exclusieve tip waar ze het best vissen kan vangen. Toch vond ik de eerste helft wat warrig, maar dan moet ma echt op pad, gedragen door haar oudste zoon en dat is wel heel mooi woordeloos gedaan. En grimmig. Aparte film (wel een hele zit met zijn 130 minuten speelduur.)

아가씨
Een van de betere films van provocateur Park Chan-wook. Zo strak als Sympathy for Lady Vengeance zal het waarschijnlijk nooit meer worden, zeker niet als je voor de bijna 3-uur durende Koreaanse extended version kiest, die toch lekker wegkijkt. Eerst deel is echt waanzinnig goed, met een prachtige setting en een verhaal wat lekker onvoorspelbaar verloopt. De sadistische trekjes zijn er nog steeds maar toch veel meer gesublimeerd (pas op het einde houdt hij niet meer en zelfs dan is het vrij tam vergeleken met vroeger werk). Bevalt me toch beter, die dreiging die nooit echt losbarst. Geile film ook, wel erg in de tijdsgeest, maar ik ga niet klagen. Niet een film die achteraf veel denkwerk vergt, maar je tijdens het kijken grotendeels betovert (ten minste tot het perspectiefverwisselspel, waar ik langzamerhand op uitgekeken raak.)

The Handmaiden dus.

Aterrados (Terrified)
Op Facebook waren de meningen verdeeld maar deze shit vind ik gewoon spooky. Geesten enzo. Narratief, CGI, het deert me niet. De heftigste scene knikkereren ze er al vroeg uit, maar meerdere kippenvelmomenten.

Russian Doll
Soort Ground Hog's Day deze serie. Gedragen door leuke hoofdrolspelers en wat erg toffe ideeën/existentiële bespiegelingen (van de secret word "Jodorowski's Dune" tot bespiegelingen over of "gezien" worden bestaan is wat me deed denken aan een stuk over esoterische islam van Tom Cheetham wat ik moet opsnorren) in korte afleveringen die op een of andere manier altijd lekker vlot consumeren.

Trigger Warning met Killer Mike
Lekker out of the box met rapper Killer Mike. Vrij radicale ideeën, zij het binnen de Amerikaanse consumptielijntjes, worden uitgevoerd met de nodige humor.

en minste tot het perspectiefverwisselspel, waar ik langzamerhand op uitgekeken raak.

so true.

Cash on Demand
'Banking is one of the few dignified businesses in the world.' Het zal een Hammer-trademark zijn, want ook deze film opent weer uitstekend. Sereen en mysterieus dwaalt de camera de gangen door. Een langzame kluisgang langs alle bankstadia. In minor works zoals deze, valt goed te zien hoe groot de invloed van maestro Hitchcock is geweest. Hoe Brits hij bleef. Goofy humor, vilein klassenbesef, en ondertussen onder de huid kruipen. De medewerkers van de bank around the corner vitten en dollen, tot een mysterieuze 'security expert' verschijnt. Het scenario is gebaseerd op een toneelstuk, dus zijn er hopen dialogen. Men neemt elkaar de maat, van binnen en van buiten. Parkeerproblemen blijken van alle tijden. Het masterplan voltrekt zich intussen met een bestudeerde ironie. In de Nederlandse remake zou Loe de Jong nog van nut kunnen zijn, voor het vullen van de koffers. De vileine villain Morell lijkt op Burt Lancaster en leeft zich uit. Mij gingen zijn double entendres (als dat het juiste woord is!) vervelen. In feite vormt alles wat hij zegt een schurkengrap over het hoofd van de personages richting de kijker. Bonuspunten nog wel voor het real time-gehalte van de heist. Dat gaat ook makkelijk in Brittenland. Iedereen zet de klokken gelijk, wachtend op de exit. 'Professional ethics prevent me from disclosing that information.'

The Deadly Invention
'Ga je je nieuwe huis zo snel verwoesten?' Hoe 'visueler' de film, hoe minder nut het lijkt te hebben daar iets tekstigs over te produceren. Karel Zeman is de twintigste-eeuwse knutselmaestro, de man die alles maken kan. Hij deed Munchhausen, hij deed de middeleeuwen van Jester's Tale, en hier de fabuleuze wereld van Jules Verne. Hoe logisch. (En Verne kon dat blijkbaar wel, het visuele fabuleren.) The Deadly Invention lijkt een compendium van verschillende verhalen ineen, verschillende sferen eigenlijk. Bovenwater, onderwater, altijd op pad. Het heeft wat van Kuifje. Bommen en granaten, en stoere kapiteins – hier aan de verkeerde kant van de lijn. Typisch Zeman zijn momenten zoals de volgende: de kapitein sneakt zich naar binnen, als echt mens in een 'echt' decor. Maar Zeman maakt van het muurtje dan toch maar een papiertje. Gewoon, omdat het kan. Later worden er gaten in geschoten. Genieten kan ook dankzij de vele verbluffende onderwaterscenes. Cocteau-esk spiegelend, en dan bedoel ik de avant-garde Cocteau! Van alle Zeman-films die ik ken, is Deadly Invention de minst hermetische, soms wordt het zelfs wat te makkelijk, door de voice-over. Maar dan zien we plots een knutselfilm in een knutselfilm voor extra verhaaljolijt, en dan klopt het allemaal. Bekijk het maar. 'En de professor!? Die kan ons niet helpen.'

Climax
Zal meteen maar toegeven dat ik hiervoor nog nooit een film van Noé had gezien, leek me altijd een petit provocateur français. Maar ja, ik zag wat namen van de soundrack. Pfff, dat moest ik wel even op volume horen. Inderdaad een van de beste soundtracks ooit, klassieker na klassieker, met nog wat extra werk van Bangalter op de beuktour. Mooiste toch wel meteen in het begin Cerrone's 'Supernature' met bijhorende dans, later 'Windowlicker' met een van de dansers die er helemaal als een soort Afrikaanse alien in opgaat. Het verhaal slaat helemaal nergens op. Een groep dansers gaat in een oud schoolgebouw repeteren en een beetje chillen, iemand heeft LSD in de punch gedaan en aangezien echt iedereen supervervelend is kunnen ze het niet aan waardoor een soort collectieve bad trip ontstaat. En dat was dat.

Ik vind Noé altijd een aanval on the senses is wat dan nog wel z'n merites heeft, maar uiteindelijk is het geheel magertjes. Into The Void had een kinderlijk idee over spiritualiteit en bij Love dacht ik halverwege, yeah yeah, I get the picture. En mixed feelings Maggot Brain bij het triootje, de enige opwindende sexscene maar ik ken Maggot Brain te goed voor een recontextualisering.

Into the Void was niet onaardig, fabelachtig om te zien, maar ergens ook wel cliche. Love kan ik me niets van herinneren, en voor Climax pas ik dan ook maar, geloof ik.

Prima film als je een Cineville-pas hebt en feeling hebt met de muziek. Anders gewoon over een tijd op YouTube even zoeken op "Climax dance scenes".

Western
'Waar ben je naar op zoek?' Er zit een scene in Toni Erdmann, waar 'Toni' en zijn dochter op een Roemeens olieveld (of zo iets) een kijkje 'achter de schermen' gaan nemen. Die scene, dat is Western de hele tijd, en wij zijn het die toekijken. In Bulgarije werken een stel Duitsers aan een waterkracht-centrale, althans, dat is de bedoeling. Ze wachten vooral, op materiaal, op water, op Lebenszeichen. Hoofdpersoon Meinhardt lijkt op Wim Gijsen. Volle haardos, borstelsnor, tanig-getekend lijf, omgeven door een wolk van sigaretten en melancholie. Van de crew mengt hij zich als enige – eerst onder de dieren en dan onder de mensen. Dwalend door de outback. Western is een zomerfilm, een volledig buiten-film. Buiten de tijd, buiten bezigheden. 'Met raki kunnen we geen beton mengen'. In het dorp spreekt men alle talen der onbegrip. Elke toenadering zorgt ook weer voor een verwijdering. Elke onverstandige (en onverstaanbare) dialoog wordt projectie, zelfpraat op het ritme van de sprinkhanen. 'Je zegt iets treurigs'. De dwaler verdwaalt. Hij heeft een doel nodig, iets om voor te leven. En het sterke aan Western is, dat het scenario geen moment suggereert dat hij die ter plekke zal vinden. Ik zag eigenlijk maar een foutje. Dat onze held de jongere vrouw neukt, in plaats van de stille begripvolle, maar... dat zou Gijsen ook doen. 'Ik ken je dromen niet.'

The Endless
'I think I see what you're doing.' Je mag dit liefdevolle nerd-project met recht loopy noemen. Regisseurs Benson & Moorhead zijn helaas geen broers, maar ze spelen ze wel, in een cultfilm over cults – een caleidoscopisch Boards of Canada-mysterie. De twee ontsnappelingen keren terug naar de sekte ('commune') waar ze opgroeiden. 'They were our family'. Van mij had de reis ernaartoe nog veel langer mogen duren, maar het scenario heeft andere verrassingen in petto. Het script smijt toch al een fragmentatiebom van genre-tropes in het gezicht van de kijker, een roadmovie erbij was er teveel aan geweest. Ter plekke gearriveerd in het Myst-land lijkt de tijd te hebben stilgestaan. De misfits en gekken vermaken zich nochtans prima. Een Bjorn van de Doelen look-a-like brouwt het bier, een ander doet kaarttrucjes, en (bijna) allemaal lachen ze als mormonen. 'Do you hear music?' De theologische discussies deden me aan een ironische opmerking van Simon Vinkenoog denken. Waarom al dat gezoek en moeilijk doen? Houdt het toch gewoon bij Christus. Maar dan neemt de film een bruuske afslag. Plots een nieuw plot, beyond reason(s). Alles gaaat hier op gevoel, soms op het amateuristische af, maar dat is ook wel zo charmant, als een kapotte sample. Two men on a boat dobberend door de oneindigheid. Twin Peaks zonder budget. 'Don't be weird dude, come on in.'

Oeh, krijg nu extra zin in The Endless (ergens kansloos rond positie 135 op de kijklijst, even een duwtje omhoog geven.)

En eigenlijk dan ook (eerst) Resolution.

ja dat was ik (dus) ook vergeten. Had het kunnen weten als ik VOORAF deze draad had gecheckt.

nu zal ik die volgend jaar maar kijken dannn.

overigens vroeg ik me tijdens de film af wat Gareth Edwards (van het fraaie Monsters) uitspookt tegenwoordig. Maar die heeft dus daarna Godzilla en een of andere Star Wars geregisseerd :(

https://i.postimg.cc/jjY4jXzX/One-Does-Not-Simplykopie.jpg

hihihi.

(gelukkig heb ik tegenwoordig een relatief nieuwe computer, die alles nog inlaadt zonder 50 minuten geduld)

At Eternity's Gate
Het verhaal van Ven Ghook is redelijk played out, maar het leek me wel een interessante film voor kunstenaar jr. Schnabel is natuurlijk zelf schilder dus dan is er meteen feeling (al denk ik stiekem doe eens Rothko of Newman). Het begin is wel even kalibreren want Schnabel gaat voor de Malick/Lubezki n-n-n-erveuze camera in extremis. Dacht even "dit ga ik niet 111 minuten volhouden". Op zich wel een mooi idee dat de stemmingswisselingen van Van Gogh de intensiteit van de camera voeden en het levert enkele memorabele beelden op. Sowieso mooi viezig authentiek. Zelfs Arles, wat in de Van Gogh mythologie een soort utopisch oord lijkt, is best wel viezig, rauw en vooral erg winderig. Willem Dafoe kun je deze rol wel toevertrouwen met zijn gevoelige ogen en fanatische gezichtsuitdrukkingen. En bonuspunt, hij spreekt Theo gewoon uit als Tee-oo. Afijn, ik vond het allemaal wel inleefbaar (ook het onbegrip van tijdgenoten), maar toch een beetje een modern evangelie, je weet dat die kruisiging gaat komen, al gaat Schnabel hier voor de "Buffalo Bill" verklaring van zijn dood (zit best wel wat in, wie schiet zichzelf tijdens het schilderen nou in zijn buik?)

Nocturnal Animals
Ik weet dat sommige mannen irrationeel worden van Amy Adams' puntneus, maar echt, dit is gewoon niet goed. Tom Ford is een stijlvolle dude en de mise-en-scène is piekfijn verzorgt. Maar bij de begintitels gingen de alarmbellen al af: weer iemand die teveel zelf wil doen. Vrijwel altijd een slecht teken. Terwijl de opbouw nog best goed werkt en mysterieus is. Maar, laten we wel wezen: dat boek is zo...verschrikkelijk...slecht. Dus eigenlijk terecht dat La Amy hem dumpte. Desastreuze afhandeling ook waar ik wel erg om moest lachen. Wanneer je dan alles even ontrafelt en op een rijtje zet blijft er bar weinig over: succesvolle vrouw is ongelukkig, leest een boek, heeft spijt en is nog steeds ongelukkig.