Filmforum

Gna, gna, mooie take-down van Widows (niet dat ik die gezien heb). Ik twijfel nog een beetje over Der Hauptmann, maar zet hem maar voor de zekerheid op de lijst.

op 6 in Gert's jaarlijst.

zo'n beetje zodra de bommen gingen vallen, geloofde ik het wel, misschien toch 3.5 ster (en dat is in Ludo's ratings 'goed')

楢山節考
Moeilijk geval deze Palme d'Or-winnaar uit 1983. Het sneeuwt in de bergen en je weet eigenlijk meteen: dit wordt een vier seizoenen-film. Al snel begint het te dooien en verschijnen de dieren in de prachtig gefilmde natuur. De mensen, ondertussen, lijken weinig te verschillen van hun medebewoners. De oude moeder van een familie moet volgens de traditie op haar 70ste de berg in worden gedragen als een soort euthanasie. Tot die tijd regelt ze nog van alles voor haar zoons en geeft ze haar schoondochter een exclusieve tip waar ze het best vissen kan vangen. Toch vond ik de eerste helft wat warrig, maar dan moet ma echt op pad, gedragen door haar oudste zoon en dat is wel heel mooi woordeloos gedaan. En grimmig. Aparte film (wel een hele zit met zijn 130 minuten speelduur.)

아가씨
Een van de betere films van provocateur Park Chan-wook. Zo strak als Sympathy for Lady Vengeance zal het waarschijnlijk nooit meer worden, zeker niet als je voor de bijna 3-uur durende Koreaanse extended version kiest, die toch lekker wegkijkt. Eerst deel is echt waanzinnig goed, met een prachtige setting en een verhaal wat lekker onvoorspelbaar verloopt. De sadistische trekjes zijn er nog steeds maar toch veel meer gesublimeerd (pas op het einde houdt hij niet meer en zelfs dan is het vrij tam vergeleken met vroeger werk). Bevalt me toch beter, die dreiging die nooit echt losbarst. Geile film ook, wel erg in de tijdsgeest, maar ik ga niet klagen. Niet een film die achteraf veel denkwerk vergt, maar je tijdens het kijken grotendeels betovert (ten minste tot het perspectiefverwisselspel, waar ik langzamerhand op uitgekeken raak.)

The Handmaiden dus.

Aterrados (Terrified)
Op Facebook waren de meningen verdeeld maar deze shit vind ik gewoon spooky. Geesten enzo. Narratief, CGI, het deert me niet. De heftigste scene knikkereren ze er al vroeg uit, maar meerdere kippenvelmomenten.

Russian Doll
Soort Ground Hog's Day deze serie. Gedragen door leuke hoofdrolspelers en wat erg toffe ideeën/existentiële bespiegelingen (van de secret word "Jodorowski's Dune" tot bespiegelingen over of "gezien" worden bestaan is wat me deed denken aan een stuk over esoterische islam van Tom Cheetham wat ik moet opsnorren) in korte afleveringen die op een of andere manier altijd lekker vlot consumeren.

Trigger Warning met Killer Mike
Lekker out of the box met rapper Killer Mike. Vrij radicale ideeën, zij het binnen de Amerikaanse consumptielijntjes, worden uitgevoerd met de nodige humor.

en minste tot het perspectiefverwisselspel, waar ik langzamerhand op uitgekeken raak.

so true.

Cash on Demand
'Banking is one of the few dignified businesses in the world.' Het zal een Hammer-trademark zijn, want ook deze film opent weer uitstekend. Sereen en mysterieus dwaalt de camera de gangen door. Een langzame kluisgang langs alle bankstadia. In minor works zoals deze, valt goed te zien hoe groot de invloed van maestro Hitchcock is geweest. Hoe Brits hij bleef. Goofy humor, vilein klassenbesef, en ondertussen onder de huid kruipen. De medewerkers van de bank around the corner vitten en dollen, tot een mysterieuze 'security expert' verschijnt. Het scenario is gebaseerd op een toneelstuk, dus zijn er hopen dialogen. Men neemt elkaar de maat, van binnen en van buiten. Parkeerproblemen blijken van alle tijden. Het masterplan voltrekt zich intussen met een bestudeerde ironie. In de Nederlandse remake zou Loe de Jong nog van nut kunnen zijn, voor het vullen van de koffers. De vileine villain Morell lijkt op Burt Lancaster en leeft zich uit. Mij gingen zijn double entendres (als dat het juiste woord is!) vervelen. In feite vormt alles wat hij zegt een schurkengrap over het hoofd van de personages richting de kijker. Bonuspunten nog wel voor het real time-gehalte van de heist. Dat gaat ook makkelijk in Brittenland. Iedereen zet de klokken gelijk, wachtend op de exit. 'Professional ethics prevent me from disclosing that information.'

The Deadly Invention
'Ga je je nieuwe huis zo snel verwoesten?' Hoe 'visueler' de film, hoe minder nut het lijkt te hebben daar iets tekstigs over te produceren. Karel Zeman is de twintigste-eeuwse knutselmaestro, de man die alles maken kan. Hij deed Munchhausen, hij deed de middeleeuwen van Jester's Tale, en hier de fabuleuze wereld van Jules Verne. Hoe logisch. (En Verne kon dat blijkbaar wel, het visuele fabuleren.) The Deadly Invention lijkt een compendium van verschillende verhalen ineen, verschillende sferen eigenlijk. Bovenwater, onderwater, altijd op pad. Het heeft wat van Kuifje. Bommen en granaten, en stoere kapiteins – hier aan de verkeerde kant van de lijn. Typisch Zeman zijn momenten zoals de volgende: de kapitein sneakt zich naar binnen, als echt mens in een 'echt' decor. Maar Zeman maakt van het muurtje dan toch maar een papiertje. Gewoon, omdat het kan. Later worden er gaten in geschoten. Genieten kan ook dankzij de vele verbluffende onderwaterscenes. Cocteau-esk spiegelend, en dan bedoel ik de avant-garde Cocteau! Van alle Zeman-films die ik ken, is Deadly Invention de minst hermetische, soms wordt het zelfs wat te makkelijk, door de voice-over. Maar dan zien we plots een knutselfilm in een knutselfilm voor extra verhaaljolijt, en dan klopt het allemaal. Bekijk het maar. 'En de professor!? Die kan ons niet helpen.'

Climax
Zal meteen maar toegeven dat ik hiervoor nog nooit een film van Noé had gezien, leek me altijd een petit provocateur français. Maar ja, ik zag wat namen van de soundrack. Pfff, dat moest ik wel even op volume horen. Inderdaad een van de beste soundtracks ooit, klassieker na klassieker, met nog wat extra werk van Bangalter op de beuktour. Mooiste toch wel meteen in het begin Cerrone's 'Supernature' met bijhorende dans, later 'Windowlicker' met een van de dansers die er helemaal als een soort Afrikaanse alien in opgaat. Het verhaal slaat helemaal nergens op. Een groep dansers gaat in een oud schoolgebouw repeteren en een beetje chillen, iemand heeft LSD in de punch gedaan en aangezien echt iedereen supervervelend is kunnen ze het niet aan waardoor een soort collectieve bad trip ontstaat. En dat was dat.

Ik vind Noé altijd een aanval on the senses is wat dan nog wel z'n merites heeft, maar uiteindelijk is het geheel magertjes. Into The Void had een kinderlijk idee over spiritualiteit en bij Love dacht ik halverwege, yeah yeah, I get the picture. En mixed feelings Maggot Brain bij het triootje, de enige opwindende sexscene maar ik ken Maggot Brain te goed voor een recontextualisering.

Into the Void was niet onaardig, fabelachtig om te zien, maar ergens ook wel cliche. Love kan ik me niets van herinneren, en voor Climax pas ik dan ook maar, geloof ik.

Prima film als je een Cineville-pas hebt en feeling hebt met de muziek. Anders gewoon over een tijd op YouTube even zoeken op "Climax dance scenes".

Western
'Waar ben je naar op zoek?' Er zit een scene in Toni Erdmann, waar 'Toni' en zijn dochter op een Roemeens olieveld (of zo iets) een kijkje 'achter de schermen' gaan nemen. Die scene, dat is Western de hele tijd, en wij zijn het die toekijken. In Bulgarije werken een stel Duitsers aan een waterkracht-centrale, althans, dat is de bedoeling. Ze wachten vooral, op materiaal, op water, op Lebenszeichen. Hoofdpersoon Meinhardt lijkt op Wim Gijsen. Volle haardos, borstelsnor, tanig-getekend lijf, omgeven door een wolk van sigaretten en melancholie. Van de crew mengt hij zich als enige – eerst onder de dieren en dan onder de mensen. Dwalend door de outback. Western is een zomerfilm, een volledig buiten-film. Buiten de tijd, buiten bezigheden. 'Met raki kunnen we geen beton mengen'. In het dorp spreekt men alle talen der onbegrip. Elke toenadering zorgt ook weer voor een verwijdering. Elke onverstandige (en onverstaanbare) dialoog wordt projectie, zelfpraat op het ritme van de sprinkhanen. 'Je zegt iets treurigs'. De dwaler verdwaalt. Hij heeft een doel nodig, iets om voor te leven. En het sterke aan Western is, dat het scenario geen moment suggereert dat hij die ter plekke zal vinden. Ik zag eigenlijk maar een foutje. Dat onze held de jongere vrouw neukt, in plaats van de stille begripvolle, maar... dat zou Gijsen ook doen. 'Ik ken je dromen niet.'

The Endless
'I think I see what you're doing.' Je mag dit liefdevolle nerd-project met recht loopy noemen. Regisseurs Benson & Moorhead zijn helaas geen broers, maar ze spelen ze wel, in een cultfilm over cults – een caleidoscopisch Boards of Canada-mysterie. De twee ontsnappelingen keren terug naar de sekte ('commune') waar ze opgroeiden. 'They were our family'. Van mij had de reis ernaartoe nog veel langer mogen duren, maar het scenario heeft andere verrassingen in petto. Het script smijt toch al een fragmentatiebom van genre-tropes in het gezicht van de kijker, een roadmovie erbij was er teveel aan geweest. Ter plekke gearriveerd in het Myst-land lijkt de tijd te hebben stilgestaan. De misfits en gekken vermaken zich nochtans prima. Een Bjorn van de Doelen look-a-like brouwt het bier, een ander doet kaarttrucjes, en (bijna) allemaal lachen ze als mormonen. 'Do you hear music?' De theologische discussies deden me aan een ironische opmerking van Simon Vinkenoog denken. Waarom al dat gezoek en moeilijk doen? Houdt het toch gewoon bij Christus. Maar dan neemt de film een bruuske afslag. Plots een nieuw plot, beyond reason(s). Alles gaaat hier op gevoel, soms op het amateuristische af, maar dat is ook wel zo charmant, als een kapotte sample. Two men on a boat dobberend door de oneindigheid. Twin Peaks zonder budget. 'Don't be weird dude, come on in.'

Oeh, krijg nu extra zin in The Endless (ergens kansloos rond positie 135 op de kijklijst, even een duwtje omhoog geven.)

En eigenlijk dan ook (eerst) Resolution.

ja dat was ik (dus) ook vergeten. Had het kunnen weten als ik VOORAF deze draad had gecheckt.

nu zal ik die volgend jaar maar kijken dannn.

overigens vroeg ik me tijdens de film af wat Gareth Edwards (van het fraaie Monsters) uitspookt tegenwoordig. Maar die heeft dus daarna Godzilla en een of andere Star Wars geregisseerd :(

https://i.postimg.cc/jjY4jXzX/One-Does-Not-Simplykopie.jpg

hihihi.

(gelukkig heb ik tegenwoordig een relatief nieuwe computer, die alles nog inlaadt zonder 50 minuten geduld)

At Eternity's Gate
Het verhaal van Ven Ghook is redelijk played out, maar het leek me wel een interessante film voor kunstenaar jr. Schnabel is natuurlijk zelf schilder dus dan is er meteen feeling (al denk ik stiekem doe eens Rothko of Newman). Het begin is wel even kalibreren want Schnabel gaat voor de Malick/Lubezki n-n-n-erveuze camera in extremis. Dacht even "dit ga ik niet 111 minuten volhouden". Op zich wel een mooi idee dat de stemmingswisselingen van Van Gogh de intensiteit van de camera voeden en het levert enkele memorabele beelden op. Sowieso mooi viezig authentiek. Zelfs Arles, wat in de Van Gogh mythologie een soort utopisch oord lijkt, is best wel viezig, rauw en vooral erg winderig. Willem Dafoe kun je deze rol wel toevertrouwen met zijn gevoelige ogen en fanatische gezichtsuitdrukkingen. En bonuspunt, hij spreekt Theo gewoon uit als Tee-oo. Afijn, ik vond het allemaal wel inleefbaar (ook het onbegrip van tijdgenoten), maar toch een beetje een modern evangelie, je weet dat die kruisiging gaat komen, al gaat Schnabel hier voor de "Buffalo Bill" verklaring van zijn dood (zit best wel wat in, wie schiet zichzelf tijdens het schilderen nou in zijn buik?)

Nocturnal Animals
Ik weet dat sommige mannen irrationeel worden van Amy Adams' puntneus, maar echt, dit is gewoon niet goed. Tom Ford is een stijlvolle dude en de mise-en-scène is piekfijn verzorgt. Maar bij de begintitels gingen de alarmbellen al af: weer iemand die teveel zelf wil doen. Vrijwel altijd een slecht teken. Terwijl de opbouw nog best goed werkt en mysterieus is. Maar, laten we wel wezen: dat boek is zo...verschrikkelijk...slecht. Dus eigenlijk terecht dat La Amy hem dumpte. Desastreuze afhandeling ook waar ik wel erg om moest lachen. Wanneer je dan alles even ontrafelt en op een rijtje zet blijft er bar weinig over: succesvolle vrouw is ongelukkig, leest een boek, heeft spijt en is nog steeds ongelukkig.

re de Van Gogh-film, ah toch maar weer kijken dus in het najaar. Wat betreft 'doe dan Rothko', gelukkig is net Richter in elk geval 'gedaan', in Work Ohne Autor (waarover de berichten wisselen)

Dus eigenlijk terecht dat La Amy hem dumpte
lol.

misschien is het net als Twin Peaks wel een bewust slechte deconstructie? *ducks*

Ik moet nog wel eens denken aan die scene met die kerel die zit te schijten in de middle of nowhere. :o

Ik moet nog wel eens denken aan die scene met die kerel die zit te schijten in de middle of nowhere. :o

Haha, zeker en die beelden bij de begintitels die je in 1956 al memoreerde.

een bewust slechte deconstructie?

Zat ik ook wel aan te denken. Maar Jezus, ze deed alsof ze De Gebroeders Karamazov aan het lezen was.

En dan:

Spider-Man: Into the Spider-Verse
Typisch, op het moment dat iedereen denkt "Nu effe niet met je superhelden" krijg je een echte 21st eeuwse superheldenfilm voor je kiezen. Ik geloofde het ook niet maar binnen een kwartier weet je dat er iets aan de hand is. Breekt met veel conventies van de Amerikaanse animatie en gooit tegelijkterijd de traditie van comics door de postmoderne mallemolen met hulp van de steeds meer mainstream wordende multiverse-gedachte. Je ziet het plezier waarmee het is gemaakt: goede grappen, lekker tempo en wilde regenbooganimatie. Durft wellicht tegen het einde net niet echt aan alle conventies te ontsnappen maar hoe dan ook zeer gedurfd.

en een Oscar bovendien (niet dat dat ik iets zegt)

net zoals:

Roma
'Jullie ruiken naar salade.' Een film uit de Cold War-categorie. Classy (in alle opzichten, want ook heel klassenbewust), verbluffend goed gefilmd, alleen ergens toch met weinig 'personele' diepgang, en ook al weinig vermeldenswaardige dialogen. La Nana is op dat vlak veel beter, daar krijg je echt het gevoel tot het gezin en hun werkster door te dringen. Daarmee is het negatieve over Roma wel gezegd. Want alle gewilde grootsheid leidt gaandeweg tot katholieke grandeur, vanaf dat regisseur Cuaron accepteert geen Italiaans neorealisme te (kunnen) maken, maar een echt melodrama. De eerste Sirkiaanse scene werkt al als een sneak preview. De entree van De Vader. Zijn thuiskomt in een dure bak lijkt wel het verschijnen van een ruimteschip. Jammer van de poep op de landingsbaan... Thuis heerst de fifties-tragedie in de Mexicaanse seventies. Living together, apart. Vrouwen hebben het slecht, met of zonder geld. Het kernpersonage is niet moeder de vrouw, of de moeder van moeder de vrouw, maar hun 'nana'. Een plattelandsmeisje dat toekijkt hoe haar patrons de Antonioni-polonaise dansen. Zelf krijgt ze martial arts-lessen. Een raket der geest belichaamt. De nekslag volgt even later met de baby. Wat kan je ervan zeggen? Enkel heel veel begrip voor Manita, Manita. En voor alle mensen die zoiets doormaken. 'Maak heel veel mooie tekeningen.'

Sorry to Bother You
'Dude you sounded overdubbed.' Zwarte piet met een cola-blikje. Een beeld zo idioot weten te kunnen krijgen. Dat is klasse. Van onderop de piramide tot de bovenkamer. Sorry to Bother You is, inderdaad, een zwarte komedie. Een pikzwarte. (Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen). De film neemt de moderne, crazy mediacracy op de hak. En nog een hele hoop meer. Het doet dat met de visuele flair van Michel Gondry – in zijn goede jaren had hij ook zo'n film kunnen maken. Wees lief Gondry en spoel toevallig! Niet toevallig doet Bootsy Riley's script ook wel wat ook aan Richard Aoyade's The Double denken. Nog zo'n talent. Met eenzelfde type kantoordistopie. Hier zit er echter heel wat meer ritme (lees: schwung in). Dat komt ook door de overstuurd pompende soundtrack, warop ik Aloe Blacc en Grampall Jookabox vermoedde. Het blijkt The Coup, en die gooien ook graag met maatschappijkritische molotovs. 'Is it Tupac?' Als een erg lange aflevering van Atlanta verduistert (jaja...) het verhaal gaandeweg tot gekkenwerk. Net wanneer alle leuk flauwe South Park rap-grappen, en Hudsucker Proxy-meligheid er toch teveel aan dreigen te worden, volgt een gepast krankzinnige twist. 'You side-step more than the fucking Temptations.' Wat moest Kafka's kantoorparadijs ook zonder een Verwandlung? 'I don't feel any different.'

La Noche de Walpurgis (The Werewolf versus the Vampire Woman)
Met zo'n titel moet je de lat niet te hoog leggen maar het is eigenlijk best een leuke film, if you're into that kind of thing. Vooral de vampieren zijn van prima dromerige Rollin/Franco-kwaliteit om dit een ruime voldoende te geven.

Green Book
Pfff, hier is veel mis mee. Het gaat helemaal niet over racisme, het gaat om vergiffenis voor de witte racisten. Die bedoelen het niet zo kwaad, en zie zwarten onder mekaar zijn ook best erg en ook nog een Ewald Engelen-achtig "het is klasse, stupid!" to top it off.

Lords of Chaos
Hier ook lage verwachtingen maar ik heb me eigenlijk prima vermaakt. Al dat gezeur over "het ware verhaal", ik heb Necrobutcher's boek gelezen, Metalion's Slayer Mag compendium en menig documentaire gezien en het zit hem in miniscule details. Wat ik eigenlijk wel goed vind aan deze film is dat de Black Circle-mythologie wordt afgebroken en eigenlijk juist een minder sensationalistisch beeld schetst van de scene. Het waren jonge jongens, die zopen, wiepten en elkaar opjutten om allerlei grenzen op te zoeken. Ik vermoed dat dat precies is wat de haters dwars zit (vaak zonder de film gezien te hebben): dat het eigenlijk best gewone dudes waren.

Ik vermoed dat dat precies is wat de haters dwars zit

Denk het ook. Varg zat gisteren ook weer boos te insta'en en dacht echt "zijn dat de misstanden waar je je druk overmaakt?" Maar ik snap het ergens ook wel dat je de mythologie wil bewaren.

verbluffend goed gefilmd

nog een belated 'excuses' voor de matige eindredactie bij Sorry to Bother You, hoop foutjes, maar iedereen kan dromen wat ik denk, lijkt me. Dus..

Soms ja, maar werd je niet gek van de overdaad aan dolly-shots?

nou.. op een gegeven moment begon het me wel op te vallen, dat er weer eens een personage een op straat loopt, en de camera rijdt maar WEER mee, en je ziet gewoon door het beeld heen de constructie van die scene. Het technische plan. Dat kan niet de bedoeling zijn, niet in zo'n film.

Het fascineert me ook hoe heel veel mensen beweren dat er niks van klopt terwijl Åkerlund toch net wat dichter bij het vuur zat dan zijn criticasters. Ik kan me ook een interview met Tompa van At The Gates herinneren die vertelt van zo'n feestje waar hij bij was en dat leek behoorlijk op wat in de film te zien is.

En die Varg is zo'n revisionair, daar kan je niet echt van op aan volgens mij. Myke C-Town heeft ook wel een lekker nuchtere review (met spoilers, soort van, want wel aspect van het verhaal is niet bekend?).

Never Take Candy from a Stranger
'You think he's in the woods with her?' Deze Hammer-film begint zowaar eens in medias res, geen gezeik, meteen gekijk. De oude kerel in the Rear Window vinkt wel een ander Hammer-vakje af. De minor Hitchcock. (Pun intended.) De viespeuk zal op bijna smakelijke wijze het Halloween cliché van een pedo worden. Op onnavolgbare wijze weet de film echter alsnog modern aan te voelen. Misschien simpelweg omdat de pedo een almaar grotere Boeman is geworden, de angst der angsten – keiharde blauwe snoepjes. Het scenario stipt secuur alle reacties na de onthulling van zo'n zaak aan. De neiging erop te willen staan, of het slachtoffer te straffen. Ontkennen en wegkijken. In de week van R. Kelly raakt dat de juiste snaren. Zelfs een gewaagde, voorzichtige verdediging van de pedo ontbreekt niet. Even ging ik daarin mee. Is het wel erg, zolang het bij kijken blijft? Maar geef een kindervriend een vinger, en hij neemt meer dan de hand... In de rechtbank glipt de spanning het scenario uit, hoe de makers ook hun best doen om de procedures zuiver te houden. Terug buiten voor de derde akte, komt de boel toch nog op de rails. Zoals we in de wetenschap zeggen, geschraagd door Otto Preminger-achtige cameravoering vluchten roodkapjes het bos in. Daar waar The Woodsman zich thuis voelt. 'I didn't want to you hurt you, you forced my hand.'

Girl
'Ik zie een leuke, mooie vrouw.' Het blijft een boeiend onderwerp, transgenderisme. De ultieme vorm van ingebakken twijfel, de belichaming van iets dat iedereen wel eens voelt, wie o wie ben ik? Aanvankelijk volgt Girl het dilemma op serene voet. Ritselend langs het bed van een jongen-meisje, worstelend met zichzelf, maar gelukkig afkomstig uit een warm nest. Haar 'behandelaars' barsten ook van compassie. 'Alles wat ge dan zult zijn, zijt ge nu al.' Het gaat mis, voor film en meisje, wanneer we haar tweede Grote Droom ontdekken. Ze wil balletdanseres worden. Het slechtste idee aller tijden! Ongemakkelijk in haar lichaam stekend, moet ze in de lichamen-hel op de tenen lopen. Ondertussen peinsde ik of een balletdanseres, na de ombouw-operatie niet plots een nieuwe balans moet leren... Al die balletpassages kunnen geen kant op, ze zijn genoodzaakt van de film een martelend sport-melodrama te maken. Weg subtiliteiten, zoals het wachten op borsten (pubergedrag bij uitstek, nu met een medische twist). Het is de 'trans-gedie' dat de verandering nu net het best plaatsvindt in de periode dat ook een 'gewone' puber al uit elkaar barst. De filmmakers raken aangestoken door alle onrust. Camera's zwalken als het broertje met het zwaard (een voorteken). Van mij had het niet gemoeten, misschien zelfs niet gemogen. 'Ge maakt het u zo moeilijk.'

Double Indemnity
Vintage film noir, kan ik niet genoeg van krijgen. Deze van Billy Wilder bezit alle ingrediënten en is prachtig, maar op een of andere manier onpretentieus, gefilmd. Heerlijke dialogen met natuurlijk een niet zo verdekte beschuldiging van homoseksualiteit. Lekker roken in de supermarkt. Maarrr, je weet dat het plannetje in de soep gaat lopen, duh, dat is vanaf het begin al duidelijk. Maar dat is ook de conventie van het genre en ik vond het deze keer niet helemaal bevredigend (beetje afluisteren van de bekentenis, mij te makkelijk.) En een wat cynische verkoper van verzekeringen is toch niet helemaal hetzelfde als een wat cynische privédetective.

ja iets ("iets") teveel zwemen van belachelijkheid misschien? Wilder ook eerder genremeester dan noir-maestro, in the end.

Zat vandaag te denken dat de film ook een beetje slachtoffer is van alle pseudo- en neo-film noir films die erna kwamen. Dat je als het ware met terugwerkende kracht onorigineel wordt. :)

^

At Eternity's Gate
'What do you mean, what do I mean?' Typisch zo'n film die ik niet in de bios moet kijken. De eindeloos onrustige cameravoering – op een groot scherm wordt me dat toch (w)iebelig. Problematischer blijft dat de keuze irritant uitpakt, nog altijd niet door-geradicaliseerd genoeg richting kijker wordt gesmeten! Schnabel had de lessen van Reygadas ten harte moeten nemen, om echt lens te gaan. Nu rest pseudo-kunstzinnigheid. Deze opmerking geldt voor wel meer zaken in deze 'schilderijententoonstelling' . De muziek switcht tussen intrigerend gehamer en degelijk klassiek. En wat te denken van het onderwerp an sich? Van Gogh's verhaal is pure middlebrow-candy. Het ware genie lijdt voor de Goede Zaak. (En neukt niet in het rond, zoals wildebras-dandy Gauguin, een toffe Isaac.) Wel waardeerde ik dat Jezus eens 'geforeground' wordt. Pastoor Vincent kwam ten slotte uit een religieus nest. De heilige zelfkwelling zat ingebakken. Van alle Van Gogh-films valt vast een mooie compendium te maken. Typerend voor deze letterlijk en figuurlijk wankelende versie vormt het volgende. Eigenlijk faalt At Eternity's Gate op broederliefde-gebied. Er zijn betere Theo-vertolkers, en betere scenario's met Theo. Schnabel brengt echter wel een prachtscene van de twee in bed. Daar raakt hij het hart, en niet de onderbuik. 'I am my paintings.'

Antiporno
'Thema!? Val me niet lastig met zoiets!' De titel zou gemakkelijk een provocatie van Von Trier kunnen zijn, maar zulke boeiende dingen had hij niet voor of tegen porno te melden in zijn Nymfo-reeks. Antiporno daarentegen 're-boot' een Japanse 'literaire porno' scene met een hoop intellectuele tinten en tieten. Denk, The Devil in Miss Kyoko. De all around-kunstenares (en mislukte actrice) houdt een alle kanten op schietende 'toneelmonoloog', waarvan zelfs een ballet-adaptatie in een Nederlands theater mogelijk moet zijn. Laat Halina Reijn maar eens losgaan. Style meets smut. 'Heb ik al gescheten vandaag?' Mooie kleren, mooie spullen, maar een leeg hart – heel veel ego zonder vulling. Eigenlijk is het zo logisch als wat, postmoderne porno, blijkt porno zo intelligent dat het porno haat. Seks is in foucaulteske zin al snel een vorm van geweld. Geinternaliseerde dwang, die zich enkel nog in gruwelijk hoogstandjes weet te materialiseren. De symfonie des leven danst de 'eroica' met Thanatos. Goed wordt het vooral na de metoo-meta switch, die je weet dat zal komen. Een wending die – opmerkelijk genoeg – niet lolliger, maar vele malen grimmiger maakt. (Beter, dat gebeurt wel vaker, en zo ook nu). Godard wordt op zijn hondjes genomen. Verraden door de vrijheid van de sweet movie(s). 'Camera crew die! Director die! Movie die!'

The Breadwinner
'I'm a boy now.' Afghani & The Johnsons, een vrijheidslievende landen-take on Kabul en omgeving. Wordt het Disney of depri? Een beetje van beiden, maar 'gelukkig' vooral het tweede. Meer Jeanne d'Arc dan Mulan. Een meisje moet zich als jongen (ver)kleden, nu pa in de gevangenis zit, en 'r eten voor de familie moet worden gehosseld. Plots zijn de bebaarde koopmannen joviaal tegen haar, zo zonder (lang) haar. Het eerste kwart van de Ierse animatiefilm (Song of the Sea!) ergerde ik me nog wat aan de premisse, 'Arabisch dus problematisch', en aan een ander cliché, de taalkwestie. De acteurs praten Engels met accent. Doe dan liever gewoon Engels, als het dan toch moet. Al valt daardoor wel de uitspraak van Kaboel te leren (de a lijkt meer een o). 'Questions sought answers and then more questions.' Hoe erger de ellende, hoe beter de film wordt. Het meisje ziet onherroepelijk meer van de wereld. Tank-kerkhoven, en wegen vol misstanden. De filmmakers leven zich uit met scene-rijm, we springen van auto naar auto, en van grot naar grot. Om de moed erin te houden ontpopt Parvan ('Aatish') zich als duizend en een sprookjes-verteller. Juist tijdens de spiegel im spiegel-momenten schittert de animatie, net een oud prentenboek. De intense finale trekt 'm over de streep. Niks Disney, maar een zelf-kwellend bloedbad. 'East is the other way.'

La Vache et le Prisonnier
'Notre premier soir.' Pastorale 1943, met een weidebeest. Toevallig las ik net Bollebieste van Wim Gijsen, en zat helemaal in die oorlogsherinneringen-vibe. Vroeg of laat bevangen, of bevrijd, door de spanning van op het snijpunt leven. Het blijft verleidelijk. Deze farce prikt alle triomfantelijke stoerdoenerij echter goedgeluimd en met veel panache door. Het verhaal is zogenaamd waar gebeurd, 'maar je zou er best een film van kunnen maken.' Superster Fernandel stiefelt met zijn sympathieke kreukelkop door het Duitse hinterland. Niet alleen, mais non! De tewerkgestelde ontsnapt door zich heel bewust niet te verstoppen, en vrolijke babbeltjes te maken met alles en iedereen. (En vooral met zijn koe.) Zoals in elk vermakelijk staaltje oorlogskunst praten hij en de Hauptmannetjes vooral over seks. 'Ik probeer de primitieve lusten van deze kerel te sublimeren.' Ook van de klassiek bibberende mondharmonica kon ik genieten, onversneden TCM la France. Fernandel zelf is dan de dikke boertige Bogarts die zich voor Mitchums in de bossen smijt. In de loop van de uren – oorlog is epos ongeacht de inhoud – beginnen zijn schelmenstreken wel erg oubollig te worden. Het verzadigingspunt (de 'pont hypothetique') is dan zelfs voor Fernandel niet ver meer. Over de grens biedt men hem een glaasje melk aan! 'Le propreté c'est déjà la liberté.'

In Afghanistan spreken ze geen Arabisch [/taalnazi]

oeps!

behoort in elk geval, volgens betrouwbare bron Wiki tot de https://nl.wikipedia.org/wiki/Arabische_wereld

Tja, Marokko en Suriname behoren tot "niet-westers" (terwijl het eerste "Al Maghreb", letterlijk "het westen" betekent). :D

Arabisch ben je als je Arabisch spreekt heb ik altijd geleerd. :)

Maar die film wil ik zien, want de tekenstijl is altijd al prachtig, slàinte voor de heads up. :)

ik kan erin mee (al was het maar om het volgende: Het land wordt begrensd door Pakistan in het zuiden en oosten, Iran in het westen, Turkmenistan, Oezbekistan en Tadzjikistan in het noorden en China in het verre noordoosten.)

Dat zijn geen van alle landen die ik Arabisch zou durven noemen.

come to think of it... The Breadwinner begint met een passage waarin wordt uitgelegd dat Afghanistan vooral speelbal was van talrijke empires van elders. (Waaronder, het Arabische kalifaat, niet dat dat laatste zo letterlijk wordt benoemd.)

Ja, er is natuurlijk wel veel Arabische invloed geweest, maar we noemen de balkan (another can o' worms) ook geen "osmaanse" landen. :)

Het Pärt Gevoel - Het universum van Arvo Pärt
Deze documentaire zul je ongetwijfeld binnenkort op een zondagmiddag bij de AVRO kunnen zien. Lijkt hij ook voor gemaakt. Maar je wilt dit soort dingen toch een beetje op volume horen. Was me nooit opgevallen dat Pärt zo populair is, ook in Nederland. Het grootste gedeelte gaat over het spelen van Pärt en dat is vaak wel verhelderend (vooral de noten langggg aanhouden.) Eindigt dan ook met een mooie scène waarin de meester luistert naar een repetitie en helemaal opgaat in zijn eigen muziek. Aangezien de man een soort anti-ster is, is er weinig sensationeels wat betreft biografische details te vertellen en blijft het Pärt-gevoel dat zijn muziek teweegbrengt over wat ook niet altijd even bevredigend is. Ik heb de laatste tijd, met name bij portretten van Duitse technoproducers, dat ik graag de omgeving en landschappen zie waarin iemand is opgegroeid of leeft en dat mis ik hier toch wel.

jaaa mijn vader heeft zelfs een 3-delige cursus Part gevolgd! Dat bestaat gewoon.

空気人形
Beste Kore-eda die ik tot nu toe heb gezien. Begint met een soort melig sprookjesachtig idee van de sekspop die tot leven komt, maar na haar eerste, werkelijk sublieme, wandeling buitenshuis weet je al dat verwachtingen enigszins moeten worden bijgesteld. Goed uitgedachte grotestadsfilm over vriendelijke maar eenzame mensen die geduldig golft op de kalme muziek.

@Ludo: wow. Ik denk dat die cursus er ook inzit. :)

Black Narcissus
Klassieker uit 1947 maakt zijn faam bijna compleet waar. Heerlijke eind-van-het-Empire-sfeertje met nonnen onder leiding van een magnifieke Deborah Kerr die naar de Himalaya worden gezonden om daar goede daden te verrichten. Ah, maar het is al snel koud en winderig in het paleis wat dienst moet doen als klooster en de lokale bevolking wordt betaald om op te komen dagen. En dan zijn er natuurlijk nog mannen die voor onrust zorgen. Het kabbelt zo wat voort totdat het opeens redelijk modern intens wordt, bijna een vooraankondiging van Lynch. Vreemd dat het verhaal eigenlijk niet zoveel voorstelt maar suggestie en vooral de knallende kleuren en fijnzinnige shots er een succes van maken. Allemaal in de studio ook nog eens, wat gezien die beroemde klokken aan de rand van het ravijn maar goed is ook.

Blood Simple
Wist eigenlijk niet dat ik naar een Coen Bros zat te kijken maar bij de aftiteling wel „DUH!”. Vandaar McDormand en die rare trekjes enzo. Wel een goeie.

Daughters Of Satan
Tom „Magnum P.I.” Selleck op z’n 27ste achter een heksenscheme aan in de Filipijnen. Rituelen en boobies aangevuld met actie zoals je verwacht van Selleck, prima vermaak als je de lat niet te hoog legt.

Marlina si Pembunuh dalam Empat Babak (Marlina the Murderer in Four Acts)
Meditatief is niet het eerste woord wat bij een revenge film te binnen schiet, maar deze heeft behalve een vrouwelijker benadering ook de vibe van een spaghettiwestern. Maar dan in Indonesië. Mooi!

La rossa dalla pelle che scotta (The Red Headed Corpse)
Titel klinkt stoerder dan de film is. Deze recensie van de Italiaans-Turkse giallo is al leuker dan de film eigenlijk.

The Breadwinner
Het Ierse Cartoon Saloon op de Afghaanse tip, kan vreselijk oriëntalistisch worden maar dat valt nogal mee. Geen klassieke fouten als Arabische muziek in Perzische contreien zeg maar en die fuckin’ Taliban haat iedereen natuurlijk. En sprookjesachtig tekenen kan je wel overlaten aan ze.

If Beale Street Could Talk
Ook weer zonder huiswerk ingedoken. Blijkt van Barry Jenkins te zijn, die van Moonlight. De vibe is herkenbaar, met de klassieke muziek en het gedragen tempo. Een Baldwin-verfilming dus wel een strijdbaar in een keiharde wereld.

Ænigma
Een Fulci dus dan krijg je corny maar ook wel best goede FX die een bovennatuurlijke thriller supporten. Topvermaak als je een beetje cheesy niet erg vindt.

"I don't know about you, but post-Impressionism gives me SERIOUS WOOD."

:D

zou cool zijn als die Indonesische film eens wat uitgebreidere distributie in NL kreeg (wel op IFFR in elk geval, zie ik op IMDb)

C'est arrivé près de chez vous
'Wat ben je lelijk, als je lacht.' Ziek in de goede zin des woords. Deze gonzo-cultkomedie is zwarter dan de Afrikaanse bouwvakker die ze neerknuppelen. Hij is verre van het enige politiek-incorrecte slachtoffer. ('Attention, begraven richting Mekka he') De vibe lijkt op die van een Herman Brusselmans-roman, mits hij net tig keer achter elkaar Fight Club had gekeken. En daarna een willekeurige Franse art-film. Poelvoorde speelt een seriemoordenaar, die zijn nouvelle vague de terreur laat vastleggen door een filmcrew. De grote vraag komt al snel op: zal hij zijn kompanen vermoorden? Hun interviews doen denken aan een x-rated versie van Koot & Bie. Een laatste voor de hand liggende vergelijking is Aaltra, geen toeval, want ook daar dook Poelvoorde later op. Voor de teer-bezielden valt er met gehandicapten wel iets opgeluchter te lachen... 'Ca me gene pas'. Door het film in film-aspect scoort men hier meta. Een paar 'poreuze' scenes zijn doodleuk kunstzinnig! De zoektocht naar een communie-armband, bijvoorbeeld, waar de geluidsman mee moet helpen (en het geluid zich dus van ons af verplaatst). En wat te denken van de ontmoeting met een andere gangster, met een andere crew. Ze doen nog aan filmtips ook. Toch Le Veux Fusil eens kijken. De Jeux Marrants blijken verrassend spannend. Met een Kift-liedje tot besluit. 'Oh cinemaaaaa!'

Das Indische Grabmal
'Je wil geen graf, maar een executieplaats.' De oude Lang ging lekker los met een tweeluik over India, waarvan 'The Indian Tomb' het meest bekend is. Hij was uiteraard niet de eerste veteraan die het in den Oost ging zoeken. (What would Edward Said say?) In filmland ging generatiegenoot Renoir hem voor. Waar de Fransman echter duidelijk verliefd was op de Indiase mensen lijkt Lang vooral enthousiast over de mogelijkheden. Hij maakt hier een Indiana Jone avant la lettre, bevolkt door fanatieke Maharadjas, in het Duits, zonder dubbing. (En met een beetje schmink...) We dwalen door feeërieke tuinen, en alle koperen krochten van het paleis. Een magisch-realistisch spinnenweb beschermt de Verlichte Duitser en zijn plaatselijke meisje. Het is allemaal lustig exotisch, een kleurenbouquet. Ik zou graag de mening van Schopenhauer horen, India-lover en vrouwenhater. Op dat laatste vlak scoort de film namelijk met onverwachte curveballs. Het is de zus die zonder dralen haar broer probeert te redden. En bovenal, doet Debra Paget een dans waar Rihanna nog een puntje aan kan zuigen. Risqué voor zijn tijd, beweert Wiki onverstoorbaar. Later kijken de drie blanke hoofdpersonages door een gat in een grot naar de exotische wereld die aan hen voorbijtrekt. Eerlijk ergens, toch, ondanks alle oriëntalistische waanzin. 'Ich bin deine Dienerin, deine Dienerin bin ich.'

'Oh cinemaaaaa!'

Oh ja, haha. Geweldig. Die film was zijn tijd wel ver vooruit zeg.

High Flying Bird
Gefilmd op een iPhone. Zo dat is er uit. Eigenlijk best wel indrukwekkend, vraag me af of het me was opgevallen als ik het niet van te voren wist? Nu ziet het er wel slick uit en lijkt het beeld alleen af en toe wat te buigen. Maar goed, lekker goedkope guerrilla-actie van Soderbergh die ook ergens wel past bij een van de thema's van de film: hoe wapen je tegen uitbuiting door structuren van macht en geld. Hier de NBA. Heel Amerikaans verhaal daardoor. Ik had een tijd het gevoel dat Amerika en Europa naar elkaar toebogen maar de laatste tijd vind ik de Amerikaanse "realiteit" weer ouderwets vreemd, alsof ze helemaal in eigen trip zitten. Al die sportperikelen achter de schermen zijn dan automatisch ook wat ver-van-je-bed en niet superinteressant en Soderbergh weet dat ook wel, dus voegt hij een extra laag van zwart bewustzijn toe, niet onterecht natuurlijk. Allemaal wel interessant maar niet heel spannend ook al werkt het plot naar een soort schelmenstreek toe.

La planète sauvage
Mais oui, deze arty SF-klassieker uit het begin van de jaren zeventig heb ik jarenlang tegen aan zitten hikken. Is uiteindelijk een zeer creatieve film die onmiskenbaar van zijn tijd is. De Fransen haalden wijselijk een team Tsjechoslowaakse animators op die hun kenmerkende depri tekenstijl er op loslaten. Heerlijk. Vooral die werelden zijn zeer fantasierijk (de gezichtsuitdrukking dan wel weer erg minimalistisch.) De muziek is je proto-Air space electronica met progrock elementen en dat zit ook helemaal snor. Dan blijft het verhaal over, een multi-interpretabele allegorie over dierenrechten, anti-kolonialisme al dan niet met holocaust motieven. Ik zag er zelf nog wel flinke verwijzingen in naar Mozes en de vlucht uit Egypte maar net toen ik me opmaakte voor het Rode Zee-klapt-dicht-moment wordt opeens gekozen voor de vredespijp en is de film voorbij (mij iets te abrupt).

Sample-goudmijn, die soundtrack.

inderdaad aan de korte on-epische kant wel, naast samples ongetwijfeld ook goed voor de betere posters, dat wel.