Filmforum

Ik vermoed dat dat precies is wat de haters dwars zit

Denk het ook. Varg zat gisteren ook weer boos te insta'en en dacht echt "zijn dat de misstanden waar je je druk overmaakt?" Maar ik snap het ergens ook wel dat je de mythologie wil bewaren.

verbluffend goed gefilmd

nog een belated 'excuses' voor de matige eindredactie bij Sorry to Bother You, hoop foutjes, maar iedereen kan dromen wat ik denk, lijkt me. Dus..

Soms ja, maar werd je niet gek van de overdaad aan dolly-shots?

nou.. op een gegeven moment begon het me wel op te vallen, dat er weer eens een personage een op straat loopt, en de camera rijdt maar WEER mee, en je ziet gewoon door het beeld heen de constructie van die scene. Het technische plan. Dat kan niet de bedoeling zijn, niet in zo'n film.

Het fascineert me ook hoe heel veel mensen beweren dat er niks van klopt terwijl Åkerlund toch net wat dichter bij het vuur zat dan zijn criticasters. Ik kan me ook een interview met Tompa van At The Gates herinneren die vertelt van zo'n feestje waar hij bij was en dat leek behoorlijk op wat in de film te zien is.

En die Varg is zo'n revisionair, daar kan je niet echt van op aan volgens mij. Myke C-Town heeft ook wel een lekker nuchtere review (met spoilers, soort van, want wel aspect van het verhaal is niet bekend?).

Never Take Candy from a Stranger
'You think he's in the woods with her?' Deze Hammer-film begint zowaar eens in medias res, geen gezeik, meteen gekijk. De oude kerel in the Rear Window vinkt wel een ander Hammer-vakje af. De minor Hitchcock. (Pun intended.) De viespeuk zal op bijna smakelijke wijze het Halloween cliché van een pedo worden. Op onnavolgbare wijze weet de film echter alsnog modern aan te voelen. Misschien simpelweg omdat de pedo een almaar grotere Boeman is geworden, de angst der angsten – keiharde blauwe snoepjes. Het scenario stipt secuur alle reacties na de onthulling van zo'n zaak aan. De neiging erop te willen staan, of het slachtoffer te straffen. Ontkennen en wegkijken. In de week van R. Kelly raakt dat de juiste snaren. Zelfs een gewaagde, voorzichtige verdediging van de pedo ontbreekt niet. Even ging ik daarin mee. Is het wel erg, zolang het bij kijken blijft? Maar geef een kindervriend een vinger, en hij neemt meer dan de hand... In de rechtbank glipt de spanning het scenario uit, hoe de makers ook hun best doen om de procedures zuiver te houden. Terug buiten voor de derde akte, komt de boel toch nog op de rails. Zoals we in de wetenschap zeggen, geschraagd door Otto Preminger-achtige cameravoering vluchten roodkapjes het bos in. Daar waar The Woodsman zich thuis voelt. 'I didn't want to you hurt you, you forced my hand.'

Girl
'Ik zie een leuke, mooie vrouw.' Het blijft een boeiend onderwerp, transgenderisme. De ultieme vorm van ingebakken twijfel, de belichaming van iets dat iedereen wel eens voelt, wie o wie ben ik? Aanvankelijk volgt Girl het dilemma op serene voet. Ritselend langs het bed van een jongen-meisje, worstelend met zichzelf, maar gelukkig afkomstig uit een warm nest. Haar 'behandelaars' barsten ook van compassie. 'Alles wat ge dan zult zijn, zijt ge nu al.' Het gaat mis, voor film en meisje, wanneer we haar tweede Grote Droom ontdekken. Ze wil balletdanseres worden. Het slechtste idee aller tijden! Ongemakkelijk in haar lichaam stekend, moet ze in de lichamen-hel op de tenen lopen. Ondertussen peinsde ik of een balletdanseres, na de ombouw-operatie niet plots een nieuwe balans moet leren... Al die balletpassages kunnen geen kant op, ze zijn genoodzaakt van de film een martelend sport-melodrama te maken. Weg subtiliteiten, zoals het wachten op borsten (pubergedrag bij uitstek, nu met een medische twist). Het is de 'trans-gedie' dat de verandering nu net het best plaatsvindt in de periode dat ook een 'gewone' puber al uit elkaar barst. De filmmakers raken aangestoken door alle onrust. Camera's zwalken als het broertje met het zwaard (een voorteken). Van mij had het niet gemoeten, misschien zelfs niet gemogen. 'Ge maakt het u zo moeilijk.'

Double Indemnity
Vintage film noir, kan ik niet genoeg van krijgen. Deze van Billy Wilder bezit alle ingrediënten en is prachtig, maar op een of andere manier onpretentieus, gefilmd. Heerlijke dialogen met natuurlijk een niet zo verdekte beschuldiging van homoseksualiteit. Lekker roken in de supermarkt. Maarrr, je weet dat het plannetje in de soep gaat lopen, duh, dat is vanaf het begin al duidelijk. Maar dat is ook de conventie van het genre en ik vond het deze keer niet helemaal bevredigend (beetje afluisteren van de bekentenis, mij te makkelijk.) En een wat cynische verkoper van verzekeringen is toch niet helemaal hetzelfde als een wat cynische privédetective.

ja iets ("iets") teveel zwemen van belachelijkheid misschien? Wilder ook eerder genremeester dan noir-maestro, in the end.

Zat vandaag te denken dat de film ook een beetje slachtoffer is van alle pseudo- en neo-film noir films die erna kwamen. Dat je als het ware met terugwerkende kracht onorigineel wordt. :)

^

At Eternity's Gate
'What do you mean, what do I mean?' Typisch zo'n film die ik niet in de bios moet kijken. De eindeloos onrustige cameravoering – op een groot scherm wordt me dat toch (w)iebelig. Problematischer blijft dat de keuze irritant uitpakt, nog altijd niet door-geradicaliseerd genoeg richting kijker wordt gesmeten! Schnabel had de lessen van Reygadas ten harte moeten nemen, om echt lens te gaan. Nu rest pseudo-kunstzinnigheid. Deze opmerking geldt voor wel meer zaken in deze 'schilderijententoonstelling' . De muziek switcht tussen intrigerend gehamer en degelijk klassiek. En wat te denken van het onderwerp an sich? Van Gogh's verhaal is pure middlebrow-candy. Het ware genie lijdt voor de Goede Zaak. (En neukt niet in het rond, zoals wildebras-dandy Gauguin, een toffe Isaac.) Wel waardeerde ik dat Jezus eens 'geforeground' wordt. Pastoor Vincent kwam ten slotte uit een religieus nest. De heilige zelfkwelling zat ingebakken. Van alle Van Gogh-films valt vast een mooie compendium te maken. Typerend voor deze letterlijk en figuurlijk wankelende versie vormt het volgende. Eigenlijk faalt At Eternity's Gate op broederliefde-gebied. Er zijn betere Theo-vertolkers, en betere scenario's met Theo. Schnabel brengt echter wel een prachtscene van de twee in bed. Daar raakt hij het hart, en niet de onderbuik. 'I am my paintings.'

Antiporno
'Thema!? Val me niet lastig met zoiets!' De titel zou gemakkelijk een provocatie van Von Trier kunnen zijn, maar zulke boeiende dingen had hij niet voor of tegen porno te melden in zijn Nymfo-reeks. Antiporno daarentegen 're-boot' een Japanse 'literaire porno' scene met een hoop intellectuele tinten en tieten. Denk, The Devil in Miss Kyoko. De all around-kunstenares (en mislukte actrice) houdt een alle kanten op schietende 'toneelmonoloog', waarvan zelfs een ballet-adaptatie in een Nederlands theater mogelijk moet zijn. Laat Halina Reijn maar eens losgaan. Style meets smut. 'Heb ik al gescheten vandaag?' Mooie kleren, mooie spullen, maar een leeg hart – heel veel ego zonder vulling. Eigenlijk is het zo logisch als wat, postmoderne porno, blijkt porno zo intelligent dat het porno haat. Seks is in foucaulteske zin al snel een vorm van geweld. Geinternaliseerde dwang, die zich enkel nog in gruwelijk hoogstandjes weet te materialiseren. De symfonie des leven danst de 'eroica' met Thanatos. Goed wordt het vooral na de metoo-meta switch, die je weet dat zal komen. Een wending die – opmerkelijk genoeg – niet lolliger, maar vele malen grimmiger maakt. (Beter, dat gebeurt wel vaker, en zo ook nu). Godard wordt op zijn hondjes genomen. Verraden door de vrijheid van de sweet movie(s). 'Camera crew die! Director die! Movie die!'

The Breadwinner
'I'm a boy now.' Afghani & The Johnsons, een vrijheidslievende landen-take on Kabul en omgeving. Wordt het Disney of depri? Een beetje van beiden, maar 'gelukkig' vooral het tweede. Meer Jeanne d'Arc dan Mulan. Een meisje moet zich als jongen (ver)kleden, nu pa in de gevangenis zit, en 'r eten voor de familie moet worden gehosseld. Plots zijn de bebaarde koopmannen joviaal tegen haar, zo zonder (lang) haar. Het eerste kwart van de Ierse animatiefilm (Song of the Sea!) ergerde ik me nog wat aan de premisse, 'Arabisch dus problematisch', en aan een ander cliché, de taalkwestie. De acteurs praten Engels met accent. Doe dan liever gewoon Engels, als het dan toch moet. Al valt daardoor wel de uitspraak van Kaboel te leren (de a lijkt meer een o). 'Questions sought answers and then more questions.' Hoe erger de ellende, hoe beter de film wordt. Het meisje ziet onherroepelijk meer van de wereld. Tank-kerkhoven, en wegen vol misstanden. De filmmakers leven zich uit met scene-rijm, we springen van auto naar auto, en van grot naar grot. Om de moed erin te houden ontpopt Parvan ('Aatish') zich als duizend en een sprookjes-verteller. Juist tijdens de spiegel im spiegel-momenten schittert de animatie, net een oud prentenboek. De intense finale trekt 'm over de streep. Niks Disney, maar een zelf-kwellend bloedbad. 'East is the other way.'

La Vache et le Prisonnier
'Notre premier soir.' Pastorale 1943, met een weidebeest. Toevallig las ik net Bollebieste van Wim Gijsen, en zat helemaal in die oorlogsherinneringen-vibe. Vroeg of laat bevangen, of bevrijd, door de spanning van op het snijpunt leven. Het blijft verleidelijk. Deze farce prikt alle triomfantelijke stoerdoenerij echter goedgeluimd en met veel panache door. Het verhaal is zogenaamd waar gebeurd, 'maar je zou er best een film van kunnen maken.' Superster Fernandel stiefelt met zijn sympathieke kreukelkop door het Duitse hinterland. Niet alleen, mais non! De tewerkgestelde ontsnapt door zich heel bewust niet te verstoppen, en vrolijke babbeltjes te maken met alles en iedereen. (En vooral met zijn koe.) Zoals in elk vermakelijk staaltje oorlogskunst praten hij en de Hauptmannetjes vooral over seks. 'Ik probeer de primitieve lusten van deze kerel te sublimeren.' Ook van de klassiek bibberende mondharmonica kon ik genieten, onversneden TCM la France. Fernandel zelf is dan de dikke boertige Bogarts die zich voor Mitchums in de bossen smijt. In de loop van de uren – oorlog is epos ongeacht de inhoud – beginnen zijn schelmenstreken wel erg oubollig te worden. Het verzadigingspunt (de 'pont hypothetique') is dan zelfs voor Fernandel niet ver meer. Over de grens biedt men hem een glaasje melk aan! 'Le propreté c'est déjà la liberté.'

In Afghanistan spreken ze geen Arabisch [/taalnazi]

oeps!

behoort in elk geval, volgens betrouwbare bron Wiki tot de https://nl.wikipedia.org/wiki/Arabische_wereld

Tja, Marokko en Suriname behoren tot "niet-westers" (terwijl het eerste "Al Maghreb", letterlijk "het westen" betekent). :D

Arabisch ben je als je Arabisch spreekt heb ik altijd geleerd. :)

Maar die film wil ik zien, want de tekenstijl is altijd al prachtig, slàinte voor de heads up. :)

ik kan erin mee (al was het maar om het volgende: Het land wordt begrensd door Pakistan in het zuiden en oosten, Iran in het westen, Turkmenistan, Oezbekistan en Tadzjikistan in het noorden en China in het verre noordoosten.)

Dat zijn geen van alle landen die ik Arabisch zou durven noemen.

come to think of it... The Breadwinner begint met een passage waarin wordt uitgelegd dat Afghanistan vooral speelbal was van talrijke empires van elders. (Waaronder, het Arabische kalifaat, niet dat dat laatste zo letterlijk wordt benoemd.)

Ja, er is natuurlijk wel veel Arabische invloed geweest, maar we noemen de balkan (another can o' worms) ook geen "osmaanse" landen. :)

Het Pärt Gevoel - Het universum van Arvo Pärt
Deze documentaire zul je ongetwijfeld binnenkort op een zondagmiddag bij de AVRO kunnen zien. Lijkt hij ook voor gemaakt. Maar je wilt dit soort dingen toch een beetje op volume horen. Was me nooit opgevallen dat Pärt zo populair is, ook in Nederland. Het grootste gedeelte gaat over het spelen van Pärt en dat is vaak wel verhelderend (vooral de noten langggg aanhouden.) Eindigt dan ook met een mooie scène waarin de meester luistert naar een repetitie en helemaal opgaat in zijn eigen muziek. Aangezien de man een soort anti-ster is, is er weinig sensationeels wat betreft biografische details te vertellen en blijft het Pärt-gevoel dat zijn muziek teweegbrengt over wat ook niet altijd even bevredigend is. Ik heb de laatste tijd, met name bij portretten van Duitse technoproducers, dat ik graag de omgeving en landschappen zie waarin iemand is opgegroeid of leeft en dat mis ik hier toch wel.

jaaa mijn vader heeft zelfs een 3-delige cursus Part gevolgd! Dat bestaat gewoon.

空気人形
Beste Kore-eda die ik tot nu toe heb gezien. Begint met een soort melig sprookjesachtig idee van de sekspop die tot leven komt, maar na haar eerste, werkelijk sublieme, wandeling buitenshuis weet je al dat verwachtingen enigszins moeten worden bijgesteld. Goed uitgedachte grotestadsfilm over vriendelijke maar eenzame mensen die geduldig golft op de kalme muziek.

@Ludo: wow. Ik denk dat die cursus er ook inzit. :)

Black Narcissus
Klassieker uit 1947 maakt zijn faam bijna compleet waar. Heerlijke eind-van-het-Empire-sfeertje met nonnen onder leiding van een magnifieke Deborah Kerr die naar de Himalaya worden gezonden om daar goede daden te verrichten. Ah, maar het is al snel koud en winderig in het paleis wat dienst moet doen als klooster en de lokale bevolking wordt betaald om op te komen dagen. En dan zijn er natuurlijk nog mannen die voor onrust zorgen. Het kabbelt zo wat voort totdat het opeens redelijk modern intens wordt, bijna een vooraankondiging van Lynch. Vreemd dat het verhaal eigenlijk niet zoveel voorstelt maar suggestie en vooral de knallende kleuren en fijnzinnige shots er een succes van maken. Allemaal in de studio ook nog eens, wat gezien die beroemde klokken aan de rand van het ravijn maar goed is ook.

Blood Simple
Wist eigenlijk niet dat ik naar een Coen Bros zat te kijken maar bij de aftiteling wel „DUH!”. Vandaar McDormand en die rare trekjes enzo. Wel een goeie.

Daughters Of Satan
Tom „Magnum P.I.” Selleck op z’n 27ste achter een heksenscheme aan in de Filipijnen. Rituelen en boobies aangevuld met actie zoals je verwacht van Selleck, prima vermaak als je de lat niet te hoog legt.

Marlina si Pembunuh dalam Empat Babak (Marlina the Murderer in Four Acts)
Meditatief is niet het eerste woord wat bij een revenge film te binnen schiet, maar deze heeft behalve een vrouwelijker benadering ook de vibe van een spaghettiwestern. Maar dan in Indonesië. Mooi!

La rossa dalla pelle che scotta (The Red Headed Corpse)
Titel klinkt stoerder dan de film is. Deze recensie van de Italiaans-Turkse giallo is al leuker dan de film eigenlijk.

The Breadwinner
Het Ierse Cartoon Saloon op de Afghaanse tip, kan vreselijk oriëntalistisch worden maar dat valt nogal mee. Geen klassieke fouten als Arabische muziek in Perzische contreien zeg maar en die fuckin’ Taliban haat iedereen natuurlijk. En sprookjesachtig tekenen kan je wel overlaten aan ze.

If Beale Street Could Talk
Ook weer zonder huiswerk ingedoken. Blijkt van Barry Jenkins te zijn, die van Moonlight. De vibe is herkenbaar, met de klassieke muziek en het gedragen tempo. Een Baldwin-verfilming dus wel een strijdbaar in een keiharde wereld.

Ænigma
Een Fulci dus dan krijg je corny maar ook wel best goede FX die een bovennatuurlijke thriller supporten. Topvermaak als je een beetje cheesy niet erg vindt.

"I don't know about you, but post-Impressionism gives me SERIOUS WOOD."

:D

zou cool zijn als die Indonesische film eens wat uitgebreidere distributie in NL kreeg (wel op IFFR in elk geval, zie ik op IMDb)

C'est arrivé près de chez vous
'Wat ben je lelijk, als je lacht.' Ziek in de goede zin des woords. Deze gonzo-cultkomedie is zwarter dan de Afrikaanse bouwvakker die ze neerknuppelen. Hij is verre van het enige politiek-incorrecte slachtoffer. ('Attention, begraven richting Mekka he') De vibe lijkt op die van een Herman Brusselmans-roman, mits hij net tig keer achter elkaar Fight Club had gekeken. En daarna een willekeurige Franse art-film. Poelvoorde speelt een seriemoordenaar, die zijn nouvelle vague de terreur laat vastleggen door een filmcrew. De grote vraag komt al snel op: zal hij zijn kompanen vermoorden? Hun interviews doen denken aan een x-rated versie van Koot & Bie. Een laatste voor de hand liggende vergelijking is Aaltra, geen toeval, want ook daar dook Poelvoorde later op. Voor de teer-bezielden valt er met gehandicapten wel iets opgeluchter te lachen... 'Ca me gene pas'. Door het film in film-aspect scoort men hier meta. Een paar 'poreuze' scenes zijn doodleuk kunstzinnig! De zoektocht naar een communie-armband, bijvoorbeeld, waar de geluidsman mee moet helpen (en het geluid zich dus van ons af verplaatst). En wat te denken van de ontmoeting met een andere gangster, met een andere crew. Ze doen nog aan filmtips ook. Toch Le Veux Fusil eens kijken. De Jeux Marrants blijken verrassend spannend. Met een Kift-liedje tot besluit. 'Oh cinemaaaaa!'

Das Indische Grabmal
'Je wil geen graf, maar een executieplaats.' De oude Lang ging lekker los met een tweeluik over India, waarvan 'The Indian Tomb' het meest bekend is. Hij was uiteraard niet de eerste veteraan die het in den Oost ging zoeken. (What would Edward Said say?) In filmland ging generatiegenoot Renoir hem voor. Waar de Fransman echter duidelijk verliefd was op de Indiase mensen lijkt Lang vooral enthousiast over de mogelijkheden. Hij maakt hier een Indiana Jone avant la lettre, bevolkt door fanatieke Maharadjas, in het Duits, zonder dubbing. (En met een beetje schmink...) We dwalen door feeërieke tuinen, en alle koperen krochten van het paleis. Een magisch-realistisch spinnenweb beschermt de Verlichte Duitser en zijn plaatselijke meisje. Het is allemaal lustig exotisch, een kleurenbouquet. Ik zou graag de mening van Schopenhauer horen, India-lover en vrouwenhater. Op dat laatste vlak scoort de film namelijk met onverwachte curveballs. Het is de zus die zonder dralen haar broer probeert te redden. En bovenal, doet Debra Paget een dans waar Rihanna nog een puntje aan kan zuigen. Risqué voor zijn tijd, beweert Wiki onverstoorbaar. Later kijken de drie blanke hoofdpersonages door een gat in een grot naar de exotische wereld die aan hen voorbijtrekt. Eerlijk ergens, toch, ondanks alle oriëntalistische waanzin. 'Ich bin deine Dienerin, deine Dienerin bin ich.'

'Oh cinemaaaaa!'

Oh ja, haha. Geweldig. Die film was zijn tijd wel ver vooruit zeg.

High Flying Bird
Gefilmd op een iPhone. Zo dat is er uit. Eigenlijk best wel indrukwekkend, vraag me af of het me was opgevallen als ik het niet van te voren wist? Nu ziet het er wel slick uit en lijkt het beeld alleen af en toe wat te buigen. Maar goed, lekker goedkope guerrilla-actie van Soderbergh die ook ergens wel past bij een van de thema's van de film: hoe wapen je tegen uitbuiting door structuren van macht en geld. Hier de NBA. Heel Amerikaans verhaal daardoor. Ik had een tijd het gevoel dat Amerika en Europa naar elkaar toebogen maar de laatste tijd vind ik de Amerikaanse "realiteit" weer ouderwets vreemd, alsof ze helemaal in eigen trip zitten. Al die sportperikelen achter de schermen zijn dan automatisch ook wat ver-van-je-bed en niet superinteressant en Soderbergh weet dat ook wel, dus voegt hij een extra laag van zwart bewustzijn toe, niet onterecht natuurlijk. Allemaal wel interessant maar niet heel spannend ook al werkt het plot naar een soort schelmenstreek toe.

La planète sauvage
Mais oui, deze arty SF-klassieker uit het begin van de jaren zeventig heb ik jarenlang tegen aan zitten hikken. Is uiteindelijk een zeer creatieve film die onmiskenbaar van zijn tijd is. De Fransen haalden wijselijk een team Tsjechoslowaakse animators op die hun kenmerkende depri tekenstijl er op loslaten. Heerlijk. Vooral die werelden zijn zeer fantasierijk (de gezichtsuitdrukking dan wel weer erg minimalistisch.) De muziek is je proto-Air space electronica met progrock elementen en dat zit ook helemaal snor. Dan blijft het verhaal over, een multi-interpretabele allegorie over dierenrechten, anti-kolonialisme al dan niet met holocaust motieven. Ik zag er zelf nog wel flinke verwijzingen in naar Mozes en de vlucht uit Egypte maar net toen ik me opmaakte voor het Rode Zee-klapt-dicht-moment wordt opeens gekozen voor de vredespijp en is de film voorbij (mij iets te abrupt).

Sample-goudmijn, die soundtrack.

inderdaad aan de korte on-epische kant wel, naast samples ongetwijfeld ook goed voor de betere posters, dat wel.

Soundtrack voelde inderdaad "bekend". :) Vraag me wel af wat ik van de film had gevonden als ik die op een woensdagmiddag als 10-jarige voor mijn mik had gekregen.

Funky Forest – The First Contact
'Can a dog direct animation?' Slap-stick split-screen surprise-ei. Dat kan alleen Japan zijn. Ontmoet de 'unpopular with women brothers' en de 'babbling hot spring vixens', en zie hoe hun sociale leven zicht ontvouwt, of beter, uitvouwt, uit oksels en andere lichaamsopeningen. Het eerste half uur is dat even intunen. Net zoals de film uit meerdere 'joints' bestaat, moet de kijker er eigenlijk ook wel een paar geïnhaleerd hebben. De hermetische humor heeft dan nog een medepubliek nodig om de auteurscode met gezamenlijke telepathische inspanning (en een kopje thee erbij) te kunnen doorbreken. Ik was 'erdoor' toen een brother het volume van zijn turntable goed opendraaide. De deur naar de lol via een vrouwenslipje. 'Slechte mix', mokt zijn strenge vriendin droogjes. Daarna beginnen de ideeën te vloeien, kreeg ik zelf ook zin om muziek te maken, te dansen en te dromen. Zo bedacht ik tijdens de film een t-shirt met de opdruk 'I don't need a funny t-shirt to be funny.' De kekke dansjes en meisjes blijven komen, deel na deel, dub na dub. Iedereen had lol. Na de orale a-kant doet de b-kant er nog een schepje bovenop. Freud zag dat het goed was. Anaal, genitaal en fallisch tegelijk. Sunshine in a bag. Dit eerste contact is geniaal, maar ook wel een beetje misselijkmakend. Noem het Cronenberg's 'groceries'. Avocado's uit de broek! 'Tango with this.'

Hannah
'Ouvre cette porte!' Charlotte Rampling heeft altijd wel zin iets aparts. Hier loopt ze eindeloos in en uit kamers. Ik peinsde intussen hoe die andere bejaarde eenzaamheidsfilm ook alweer heette, en welke veterane daar de hoofdrol speelde. Eindelijk schoot het me te binnen. 45 Years. Met Charlotte Rampling! Het zegt wat over haar vermogen om in een rol op te gaan. Zelfs wanneer ze weinig heeft om mee te werken, weet ze de passende mimiek te vinden. Het best lijkt het toch Hannah te zien als de geradicaliseerde versie van 45 Years. Intiem in alle opzichten. De twist heeft wel wat met seks, maar niks met echtelijk overspel van doen. (De echtgenoot van Rampling zit dan ook in de gevangenis.) Hannah probeert die levensverandering te verwerken in haar toneelgroep, maar doet ook meer traditionele ouden van dagen-dingen, zoals het een handelingenfilm betaamt. De tv wordt haar diner compagnon, haar goede daad het redden van bloemen. Soundtrackloos blijft zowel het hoofdpersonage als de kijker gespitst op elk geluidje, zoals het gestommel van de buren, en het akelige kloppen van het leven dat doorgaat. Op toneelles speelt Hannah nogal cliché in een spiegelend toneelstuk, maar opnieuw zijn de kleine succesjes die ze aldaar behaalt fraai ingetogen vormgegeven. Saaiheid en subtiliteit wisselen elkaar af. Alle deuren sluiten. 'Il ne vient pas.'

--
ook nog even – met pa, uiteraard – naar Het Pärt Gevoel gegaan. Eenmalige voorsteling, ergo, volle zaal hoestende en proestende bejaarden. Mij teveel prikkels, maar Arvo Part is als man een guitig figuur, en zijn muziek brengt toch altijd wel een serene rust teweeg. Wel erg zwakke cameravoering trouwens, kregen dat ding maar niet scherp! Pärt is een goeie opkikker voor iedere muzikant (zoals ik) die zich altijd betrapt op teveel witte toetsen-gebruik. ;-)

'Slechte mix', mokt zijn strenge vriendin droogjes.

haha, hou op. Zoveel (bizarre) lolz in die film, maar ben blij dat de doorbraak plaatsvond.

Ik probeer al jaren hun The Warped Forest te zien. Totaal onvindbaar.

ook nog even – met pa, uiteraard – naar Het Pärt Gevoel gegaan.

Mooi. :)

Ik probeer al jaren hun The Warped Forest te zien. Totaal onvindbaar.

De film die Alle Films overbodig maakt, ongetwijfeld.

0.5ミリ
Ah, het moderne Japanse epos dat verdwaalt, ik kan er niet genoeg van krijgen. Dit keer door Momoko Ando die haar eigen roman verfilmde. Het begint typisch Japans kolderiek wanneer de ouderenverzorgster Sawa op ongelukkige wijze haar baan en geld kwijtraakt. Zwervend over de straten van Kochi maakt ze slim gebruik van een bejaarde en dan merk je al dat verwachtingen over boord gegooid kunnen worden. Want Sawa dwingt zichzelf aan anderen op maar geeft daarna ook op kalme wijze alles. En zo rollen we langzaam van personage naar personage, allemaal verschillend, allemaal aan de rand van de samenleving, klaar om definitief vergeten te worden. Dit alles in goede banen geleid door Sakura Ando. Zonder haar had die film geen nut gehad, met dat vreemde lelijke/mooie gezicht en scala aan uitdrukkingen. Meer dan 3 uur speeltijd is noodzakelijk voor de prachtige shots, kleine details, bereiding van voedsel en monologen maar er sluipen wat momenten in die het net van absoluut meesterwerkstatus houden, maar dan ook net. Vanzelfsprekend met mooie, glijdende eindscène richting de aftiteling, schattig melancholische pianoliedje erbij. Nu verder peinzen.

Oh, ik kwam er nu pas achter dat Sakura Ando gewoon de zuster is van de regisseur/auteur. Gezellig.

lol.

de titel doet vermoeden dat Ando ook wel zin heeft in 1Q84.

Gates of Heaven
'This is gonna be my project of life.' Dankzij een zetje van Werner Herzog vond de jonge Errol Morris zijn (goede) vorm. Het knapste is misschien nog, dat hij dat voor elkaar krijgt zonder zichzelf een rol te geven. Herzog kan ook best de chroniqueur van gewone mensen vertolken, maar hij heeft daarvoor zijn eigen commentaar nodig. Morris doet het allemaal met slimme sequenties en de juiste edits. Zo achteloos dat de kijker haast vergeet hoeveel werk het schiften der talking heads moet zijn geweest. Waar gaat het om? Een 'Pet Sematary'. Enkele Californiërs hebben de grote droom er een te beginnen. Ze belanden echter in een concurrentiestrijd met... de 'rendering company'. Bam, dat is meteen Amerika in optima forma. Economisch en doortastend. 'You get some real moaners on the phone.' Een 'kismet idea' belandt in de prullenback, terwijl wij de prachtfiguren bekijken. Steinbeck in looks en mentaliteit bij de goeie 4H-men, en een lekker evil tegenpartij. (Want Amerikanen weten altijd wat hun rol is.) Semantisch serveert men heerlijkheid na heerlijkheid. 'I think it's inhumane.' Later bezoekt Morris een begraafplaats die wel, eh, van de grond is gekomen. Opnieuw eerlijk Amerikaans. Samen rationeel verkopen. Gelukkig werkt ook daar een Steinbeck loner, de uitvreter met de gitaar. 'The only thing I am guilty of is compassion.'

A Boy and his Dog
'I have sniffed and I have cast, and I have a negative reading.' Harry Nilsson had hier een liedje bij kunnen zingen, maar uiteindelijk doet Tim McIntire het gewoon zelf, nadat hij de hele SF-film lang als hond heeft gecommuniceerd! De titelhelden struinen door een Mad Max avant la lettre-landschap. Veel woestijn, en uitzinnig verklede schurken. Ik voelde vooral Californian Love voor de bizarre botsing van volwassen elementen en kindervormen. Net als bij Wim Gijsen staat de S in deze SF niet voor science of speculative, maar 'gewoon' voor seks. 'Wat is voortplanting toch lelijk', mokt de hond. Over de politiek incorrecte vrouwonvriendelijkheid zit hij minder in. Bitches be bitches, zeker na de Zond(e)vloed. Spijtig genoeg lijkt het net of de zo belangrijke hondenstem heel ergens anders is opgenomen, zo on-geïntegreerd binnen het geluidsspoor klinkt het beest. (Ik moest aan The Streets denken.) Het leukst is de film, net Gijsen, wanneer er on-filosofisch voor popcorn-time wordt gekozen. Susanne Benton zorgde vast voor vele natte dromen, en ook nog voor een echte nachtmerrie. Zij is het, die de typsy turvy twist inzet, een down under descent into madness. Het zorgt voor even voor enige Get Out-allure. Alles wringt en kraakt, en blijft nipt overeind. Precies Gijsen. Leuk, doch slechts drie sterren in genialiteit. 'We need a new man.'

The Beach Bum
Moondog, gespeeld door Matthew McConaughey, doet een dappere poging om Lebowski en Sportello er uit te blowen. En dat lukt hem met hulp van Snoop Dogg best aardig. Een ontzettende eikel trouwens deze Moondog en iedereen doet alsof hij een geniale dichter is, dus komt hij ongeveer overal mee weg. Welkom in Korine Land met een nieuwe studie naar Amerikaanse vulgariteit in de 21ste eeuw. Dat heeft hij prima onder de knie, al was dat in Spring Breakers allemaal wat strakker en sardonischer. Wat overblijft is een film van momenten, aan de rafelranden is er de echte Korine poëzie maar die sublieme momenten aan elkaar rijgen is wat lastiger deze keer. Een glansrol is er voor Zac Efron als een born again mafkees die Moondog in de afkickkliniek tegenkomt. Elektrificerend personage dat helaas te kort meegaat. Vermakelijk, en ergens ook wel een soort geslaagde kritiek op de manier waarop Amerikanen excentriciteit accepteren als het maar succesvol is, al kan Korine beter.

ah toch wel benieuwd mede door McCon.

Shirin
'I have no desire for easy living.' Meta-maestro Kiarostami speelt het ultieme groteske spel. We kijken niet naar het beeld, maar naar mensen die dat doen. Het resulteert in een opmerkelijke aandachtsoefening, een film vervuld van platonische liefde voor film, die tegelijkertijd platonisch streng regeert. Gij zult het neppe beeld nooit zien. De setup biedt Kiarostami de kans een honderdtal sterren uit de Iraanse cinema (en Juliette Binoche) nader te bestuderen. Gelukkig wordt er niet geschranst (op wat kleine kauwbewegingen na). De strak gewenkbrauwde dames laten vele traantjes, terwijl ik zelf het 'hoorspel' annex soundscape (want dat wordt het toch) in het begin nog wel grappig vond. Het zou wellicht toffer zijn geweest als de actrices die we zien ook de stemmen in het verhaal vertolkten, een Wizard of Oz-spiegeling. Misschien lag dat in de ogen van Kiarostami toch teveel voor de hand. Een vleugje politieke metafoor is in Iran onvermijdelijk, waar de film in die leegte eerst nog op Dorian Gray lijkt te hinten (opnieuw... het belang en het gevaar van het beeld), draait het later vooral om het Lijden der Vrouw. De queeste van Prinses Shirin naar begrip en erkenning. Dan zijn al die vrouwen in de zaal met hun blauwe hoofddoeken ineens meer dan decor, maar een prachtig statement op zich. 'This defeat is worth hundreds of victories.'

The Kings of Summer
'My mom reminds me of Blanka.' Pubermennekes in het allerprilste stadium, dat zijn de gekste en dus de beste, met hun 'innate sense of menace'. Tijdens het geniale Les Geants-intro zet The Kings of Summer vol in op die vibe. Al snel blijken de guppies echter mannen te moeten worden, en ze laten zelfs hun baarden staan. Het probleem van de film in a nutshell- waren ze nog maar jong en onbedorven, dat zou ook voor de kijker beter zijn geweest. De Justin Bieber van het trio 'koningen' is het meest irritant. Leider van Thoreau's puber-Walden. Toch valt er best te lachen, ondanks de simpele racial slurs. (Dit is een white man's world waar de Aziaat het weer moet ontgelden.) Het enige personage dat werkelijk leeft, is de moeilijkst levende van allemaal. Een autistische combinatie van rugzakjes, uitgebeend, klein, mager, met andere woorden: de ware ster van de film heeft Wes Anderson-kwaliteiten. Niet voor niets duikt hij ook na de aftiteling nog even op. Hij ('het') blijkt te weinig om het scenario te redden. De regisseur built meer aan zichzelf dan aan bildung. De bling bling cameravoering schreeuwt Hire Me Hollywood. Dat is gelukt. Tegenwoordig doet Vogt-Roberts in game-adaptaties. Wie weet wanneer hij weer tijd vindt voor eigen familiale wijsheden. Retro SNES, maar dan anders. 'She didn't make me nervous, like your mom did.'

(EPIC board search > ghehe wist wel dat OMC voor die Lee Perry/Orb-track zou gaan, ik vroeg me zelf dan weer af waar The Shins bleven, Garden State style)

:)

Tegenwoordig doet Vogt-Roberts in game-adaptaties.

Brrr. Daarentegen ga ik zijn oudje Succesful Alcoholics misschien wel een keer uitproberen (zal wel een tranendal zijn.)

zijn baard is wel heel indrukwekkend.

https://en.wikipedia.org/wiki/Jordan_Vogt-Roberts#/media/File:Jordan_Vogt-Roberts_by_Gage_Skidmore.jpg

maar een Metal Gear Solid film, tja, dat was nou net een cinemagische game die van zichzelf al een bespeelbare (dus 2.0) film is.

broken beard.

Ik zag hem ja. :)

沈黙
Verrassende vondst in het oeuvre van Masahiro Shinoda (Pale Flower, Himiko): de verfilming van de roman Silence (later ook verfilmd door Scorsese, niet gezien). In de 17de eeuw proberen Portugese Jezuïeten zieltjes te winnen in Japan. Maar de machthebbers zitten niet te wachten op verhalen van een zombiegod en gaan over op vervolging van priesters en gelovigen. Op Japanse wijze gaat dat op vreemde wijze: wanneer je op een beeltenis van Jezus gaat staan ben je vrij anders wordt je doodgemarteld. Heel vriendelijk zeggen ze erbij: "Ga er gewoon op staan dan mag je daarna doen wat je wilt". De symbolische daad is op een of andere manier essentieel. De hoofdpersoon Rodrigo gaat voor de Jezus-rol en stelt na gevangenneming "ik ben klaar om een martelaar te zijn." Het boek was geschreven door een Japanse christen, Endo, die ook meehielp aan het script, maar Shinoda zit veel meer op de antikoloniale trip waardoor de incompatibiliteit tussen beiden werelden (Westers universalisme vs Japanse multipliciteit) goed zichtbaar wordt. En hoe ver moet je gaan in je eigen gelijk? Mooi, viezig authentiek gefilmd met in de buitenlucht prachtige shots en een centrale martelscène die echt superspannend is (Shinoda houdt het qua bloederigheid trouwens zeer netjes). Erg serieuze film met een krachtig middenstuk, het einde ben ik nog niet helemaal over uit (werd ook veranderd door Shinoda waar de schrijver weer niet blij mee was.)

goh die Scorsese is volstrekt langs me heen gegaan (al zit hij de laatste jaren duidelijk op een reli-trip)

Mmm, ik wist het wel (van die reli-trip niet, laatste die ik zag was Wolf of Wall Street ;) maar ik had hem even overgeslagen aangezien Scorsese in dit soort gevallen vaak doordraait met zijn geweld-obssessie.

Wel met Adam Driver, altijd een plus.

Paris est à nous
Waarschijnlijk de meest originele Netflixfilm tot nu toe. Elisabeth Vogler is de braafste leerling van Malick en gaat voor innovatief camerawerk in plaats van keurig aangeharkt verhaal. De basis is een authentiek E-liefdesverhaal (echt heel goed "geacteerd" die beginscène) met bijbehorend Frans drama. Dat doet er allemaal niet toe, het gaat allemaal om de intensiteiten en beweging. Als het even tot rust komt zijn er zelfs wat mooie menselijke momenten. Tegen het einde begon mijn aandacht wat te verslappen bij alle stream of consciousness, maar de laatste 10 minuten zijn een geweldig staaltje hypnotische "house-cinema". Verfrissend anders en...ja, ik kan het ook niet geloven...een Franse film over een jonge vrouw waar niet in wordt gekrikt!

hahaha. RIP la France.

ik interpreteerde de E van liefdesverhaal even ls 'Ecstacy'. Is het een housefilm zonder drugs!?! ("house") ;-)

Ja, Ecstasy, dat klopt. :)

oh, gelukkig toch nog ingetuned. (2e lezing ging ik twijfelen)

上意討ち 拝領妻始末
Wow. Harakiri van Masaki Kobayashi wordt altijd gezien als zijn meesterwerk. Deze film uit 1967 is gewoon beter. Alles klopt. Toru Takemitsu natuurlijk met de trommeltjes. Een uitputtende reeks prachtige zwart-wit shots voor een pessimistisch verhaal met een subtiele opbouw. Aan het begin lacht de oude samoerai Isaburo Sasahara dat de afgelopen jaren van vrede maar saai zijn geweest. Dan krijgt hij te horen dat het hoofd van de clan zijn lastige vrouw kwijt wil en of zijn zoon even met haar wil trouwen. Isaburo ziet het niet zo zitten en probeert zich er met een "we're not worthy" uit te lullen. Lukt niet en wat blijkt deze Ichi is een hele leuke vrouw waar iedereen in de familie blij mee is. Door omstandigheden eist de baas haar na een tijd terug en dan begint het subtiele heen en weer dreigen wat in het laatste half uur pas resulteert in een geweldsexplosie. Geweldig geacteerd door iedereen al is er maar een baas en dat is de oude Mifune, hier een en al subtiliteit.

Toru Takemitsu natuurlijk met de trommeltjes.

hihihi.

After the Screaming Stops
''This sounds so incredibly rehearsed' Het moet haast wel een kenmerk van muziekdocu's zijn, dat het altijd allemaal zo spinaal fictief lijkt. Hoe kon ik anders nog nooit van Bros hebben gehoord? Eind jaren tachtig giga, zegt men... Dat noemen ze in 'bestseller theory' een 'fastseller'. Duizenden meisjes kampeerden in de tuin der broers, wachtend op beweging(en) van hun geliefde hype. Anno nu zijn de twee diva's vijftig. Ze rocken bandana's en zonnebrillen, droppen production placements, en wauwelen over vergeving. Niets aan het handje, zou je denken. Het brood-nodige drama zit dieper van binnen, niet in the rise and fall, maar in de eerste minuten van hun leven. Luke kwam eerder en is baziger, maar Matt werd de ster. Intense Luke voelt zich de 'ugly twin'. Jezelf in de ander zien spiegelen, en dan merken dat die externe manifestatie de betere versie is, dat doet pijn. De reünie moet de wraak van Luke worden. Een afgedwongen liefdesverklaring. Met hulp van zijn vrouw (manager, back-up zinger) geeft het hem eindelijk de gelegenheid Matt te commanderen. Iets kan geacteerd ('geef ons scherpte!') beginnen om vervolgens dramatischer te ontsporen dan ooit bedoeld. Soms verkrijgt de malle docu die tragiek. Helaas, de broers herpakken zich, al tranenpersend. Er wil er maar geen vallen. 'I don't think the past helps us in any way.'

Drunken Angel
'Idioot, dat is de blues.' Akira Kurosawa bezoekt de duisternis aan de rand van de stad. Op de straathoek laat een Jandek zijn gitaar jengelen, een minimalistisch doodsbeeld, net als de wereld, en de film. Kurosawa maakt er een medische noir van met een fantastisch hoofdpersonage. Een dronken dokter diagnosticeert de zwarte gaten in longen. Zijn ziel is goed, maar evenzeer zwart. De man heeft wat van het oeuvre van dokter Debrot en WF Hermans ineen. De rationalistische pessimist vormt een onvergetelijk nihilistisch figuur. De term karakterschets doet zijn beste passages nog te kort, de Engelsen zeggen dat mooier: character piece. Gangsters komen langs (met en zonder pieces), en twee van hen nemen langzaam het verhaal over. De wegterende en de terugterende. Met hun 'feodale mentaliteit' wordt de film wel wat gewoner. 'I'll die any old time.' Gelukkig klinkt er veel muziek, en geldt een aloude onverbiddelijke logica. De kernkwaliteit der groten is het kunnen incorporeren van de andere groten. Ik ontwaarde Murnau en vele oude Russen. Preminger, Scorsese en Bergman doen ook mee – of, waarschijnlijker – keken later mee. Gangsters als reusachtige, wandelende kapstokken hangen aan hun laatste restje sentimentaliteit. Tegengewerkt door onwillige deuren, onwillige mensen. En zichzelf. 'Ik herken die navel.'