Filmforum

Oh, ik kwam er nu pas achter dat Sakura Ando gewoon de zuster is van de regisseur/auteur. Gezellig.

lol.

de titel doet vermoeden dat Ando ook wel zin heeft in 1Q84.

Gates of Heaven
'This is gonna be my project of life.' Dankzij een zetje van Werner Herzog vond de jonge Errol Morris zijn (goede) vorm. Het knapste is misschien nog, dat hij dat voor elkaar krijgt zonder zichzelf een rol te geven. Herzog kan ook best de chroniqueur van gewone mensen vertolken, maar hij heeft daarvoor zijn eigen commentaar nodig. Morris doet het allemaal met slimme sequenties en de juiste edits. Zo achteloos dat de kijker haast vergeet hoeveel werk het schiften der talking heads moet zijn geweest. Waar gaat het om? Een 'Pet Sematary'. Enkele Californiërs hebben de grote droom er een te beginnen. Ze belanden echter in een concurrentiestrijd met... de 'rendering company'. Bam, dat is meteen Amerika in optima forma. Economisch en doortastend. 'You get some real moaners on the phone.' Een 'kismet idea' belandt in de prullenback, terwijl wij de prachtfiguren bekijken. Steinbeck in looks en mentaliteit bij de goeie 4H-men, en een lekker evil tegenpartij. (Want Amerikanen weten altijd wat hun rol is.) Semantisch serveert men heerlijkheid na heerlijkheid. 'I think it's inhumane.' Later bezoekt Morris een begraafplaats die wel, eh, van de grond is gekomen. Opnieuw eerlijk Amerikaans. Samen rationeel verkopen. Gelukkig werkt ook daar een Steinbeck loner, de uitvreter met de gitaar. 'The only thing I am guilty of is compassion.'

A Boy and his Dog
'I have sniffed and I have cast, and I have a negative reading.' Harry Nilsson had hier een liedje bij kunnen zingen, maar uiteindelijk doet Tim McIntire het gewoon zelf, nadat hij de hele SF-film lang als hond heeft gecommuniceerd! De titelhelden struinen door een Mad Max avant la lettre-landschap. Veel woestijn, en uitzinnig verklede schurken. Ik voelde vooral Californian Love voor de bizarre botsing van volwassen elementen en kindervormen. Net als bij Wim Gijsen staat de S in deze SF niet voor science of speculative, maar 'gewoon' voor seks. 'Wat is voortplanting toch lelijk', mokt de hond. Over de politiek incorrecte vrouwonvriendelijkheid zit hij minder in. Bitches be bitches, zeker na de Zond(e)vloed. Spijtig genoeg lijkt het net of de zo belangrijke hondenstem heel ergens anders is opgenomen, zo on-geïntegreerd binnen het geluidsspoor klinkt het beest. (Ik moest aan The Streets denken.) Het leukst is de film, net Gijsen, wanneer er on-filosofisch voor popcorn-time wordt gekozen. Susanne Benton zorgde vast voor vele natte dromen, en ook nog voor een echte nachtmerrie. Zij is het, die de typsy turvy twist inzet, een down under descent into madness. Het zorgt voor even voor enige Get Out-allure. Alles wringt en kraakt, en blijft nipt overeind. Precies Gijsen. Leuk, doch slechts drie sterren in genialiteit. 'We need a new man.'

The Beach Bum
Moondog, gespeeld door Matthew McConaughey, doet een dappere poging om Lebowski en Sportello er uit te blowen. En dat lukt hem met hulp van Snoop Dogg best aardig. Een ontzettende eikel trouwens deze Moondog en iedereen doet alsof hij een geniale dichter is, dus komt hij ongeveer overal mee weg. Welkom in Korine Land met een nieuwe studie naar Amerikaanse vulgariteit in de 21ste eeuw. Dat heeft hij prima onder de knie, al was dat in Spring Breakers allemaal wat strakker en sardonischer. Wat overblijft is een film van momenten, aan de rafelranden is er de echte Korine poëzie maar die sublieme momenten aan elkaar rijgen is wat lastiger deze keer. Een glansrol is er voor Zac Efron als een born again mafkees die Moondog in de afkickkliniek tegenkomt. Elektrificerend personage dat helaas te kort meegaat. Vermakelijk, en ergens ook wel een soort geslaagde kritiek op de manier waarop Amerikanen excentriciteit accepteren als het maar succesvol is, al kan Korine beter.

ah toch wel benieuwd mede door McCon.

Shirin
'I have no desire for easy living.' Meta-maestro Kiarostami speelt het ultieme groteske spel. We kijken niet naar het beeld, maar naar mensen die dat doen. Het resulteert in een opmerkelijke aandachtsoefening, een film vervuld van platonische liefde voor film, die tegelijkertijd platonisch streng regeert. Gij zult het neppe beeld nooit zien. De setup biedt Kiarostami de kans een honderdtal sterren uit de Iraanse cinema (en Juliette Binoche) nader te bestuderen. Gelukkig wordt er niet geschranst (op wat kleine kauwbewegingen na). De strak gewenkbrauwde dames laten vele traantjes, terwijl ik zelf het 'hoorspel' annex soundscape (want dat wordt het toch) in het begin nog wel grappig vond. Het zou wellicht toffer zijn geweest als de actrices die we zien ook de stemmen in het verhaal vertolkten, een Wizard of Oz-spiegeling. Misschien lag dat in de ogen van Kiarostami toch teveel voor de hand. Een vleugje politieke metafoor is in Iran onvermijdelijk, waar de film in die leegte eerst nog op Dorian Gray lijkt te hinten (opnieuw... het belang en het gevaar van het beeld), draait het later vooral om het Lijden der Vrouw. De queeste van Prinses Shirin naar begrip en erkenning. Dan zijn al die vrouwen in de zaal met hun blauwe hoofddoeken ineens meer dan decor, maar een prachtig statement op zich. 'This defeat is worth hundreds of victories.'

The Kings of Summer
'My mom reminds me of Blanka.' Pubermennekes in het allerprilste stadium, dat zijn de gekste en dus de beste, met hun 'innate sense of menace'. Tijdens het geniale Les Geants-intro zet The Kings of Summer vol in op die vibe. Al snel blijken de guppies echter mannen te moeten worden, en ze laten zelfs hun baarden staan. Het probleem van de film in a nutshell- waren ze nog maar jong en onbedorven, dat zou ook voor de kijker beter zijn geweest. De Justin Bieber van het trio 'koningen' is het meest irritant. Leider van Thoreau's puber-Walden. Toch valt er best te lachen, ondanks de simpele racial slurs. (Dit is een white man's world waar de Aziaat het weer moet ontgelden.) Het enige personage dat werkelijk leeft, is de moeilijkst levende van allemaal. Een autistische combinatie van rugzakjes, uitgebeend, klein, mager, met andere woorden: de ware ster van de film heeft Wes Anderson-kwaliteiten. Niet voor niets duikt hij ook na de aftiteling nog even op. Hij ('het') blijkt te weinig om het scenario te redden. De regisseur built meer aan zichzelf dan aan bildung. De bling bling cameravoering schreeuwt Hire Me Hollywood. Dat is gelukt. Tegenwoordig doet Vogt-Roberts in game-adaptaties. Wie weet wanneer hij weer tijd vindt voor eigen familiale wijsheden. Retro SNES, maar dan anders. 'She didn't make me nervous, like your mom did.'

(EPIC board search > ghehe wist wel dat OMC voor die Lee Perry/Orb-track zou gaan, ik vroeg me zelf dan weer af waar The Shins bleven, Garden State style)

:)

Tegenwoordig doet Vogt-Roberts in game-adaptaties.

Brrr. Daarentegen ga ik zijn oudje Succesful Alcoholics misschien wel een keer uitproberen (zal wel een tranendal zijn.)

zijn baard is wel heel indrukwekkend.

https://en.wikipedia.org/wiki/Jordan_Vogt-Roberts#/media/File:Jordan_Vogt-Roberts_by_Gage_Skidmore.jpg

maar een Metal Gear Solid film, tja, dat was nou net een cinemagische game die van zichzelf al een bespeelbare (dus 2.0) film is.

broken beard.

Ik zag hem ja. :)

沈黙
Verrassende vondst in het oeuvre van Masahiro Shinoda (Pale Flower, Himiko): de verfilming van de roman Silence (later ook verfilmd door Scorsese, niet gezien). In de 17de eeuw proberen Portugese Jezuïeten zieltjes te winnen in Japan. Maar de machthebbers zitten niet te wachten op verhalen van een zombiegod en gaan over op vervolging van priesters en gelovigen. Op Japanse wijze gaat dat op vreemde wijze: wanneer je op een beeltenis van Jezus gaat staan ben je vrij anders wordt je doodgemarteld. Heel vriendelijk zeggen ze erbij: "Ga er gewoon op staan dan mag je daarna doen wat je wilt". De symbolische daad is op een of andere manier essentieel. De hoofdpersoon Rodrigo gaat voor de Jezus-rol en stelt na gevangenneming "ik ben klaar om een martelaar te zijn." Het boek was geschreven door een Japanse christen, Endo, die ook meehielp aan het script, maar Shinoda zit veel meer op de antikoloniale trip waardoor de incompatibiliteit tussen beiden werelden (Westers universalisme vs Japanse multipliciteit) goed zichtbaar wordt. En hoe ver moet je gaan in je eigen gelijk? Mooi, viezig authentiek gefilmd met in de buitenlucht prachtige shots en een centrale martelscène die echt superspannend is (Shinoda houdt het qua bloederigheid trouwens zeer netjes). Erg serieuze film met een krachtig middenstuk, het einde ben ik nog niet helemaal over uit (werd ook veranderd door Shinoda waar de schrijver weer niet blij mee was.)

goh die Scorsese is volstrekt langs me heen gegaan (al zit hij de laatste jaren duidelijk op een reli-trip)

Mmm, ik wist het wel (van die reli-trip niet, laatste die ik zag was Wolf of Wall Street ;) maar ik had hem even overgeslagen aangezien Scorsese in dit soort gevallen vaak doordraait met zijn geweld-obssessie.

Wel met Adam Driver, altijd een plus.

Paris est à nous
Waarschijnlijk de meest originele Netflixfilm tot nu toe. Elisabeth Vogler is de braafste leerling van Malick en gaat voor innovatief camerawerk in plaats van keurig aangeharkt verhaal. De basis is een authentiek E-liefdesverhaal (echt heel goed "geacteerd" die beginscène) met bijbehorend Frans drama. Dat doet er allemaal niet toe, het gaat allemaal om de intensiteiten en beweging. Als het even tot rust komt zijn er zelfs wat mooie menselijke momenten. Tegen het einde begon mijn aandacht wat te verslappen bij alle stream of consciousness, maar de laatste 10 minuten zijn een geweldig staaltje hypnotische "house-cinema". Verfrissend anders en...ja, ik kan het ook niet geloven...een Franse film over een jonge vrouw waar niet in wordt gekrikt!

hahaha. RIP la France.

ik interpreteerde de E van liefdesverhaal even ls 'Ecstacy'. Is het een housefilm zonder drugs!?! ("house") ;-)

Ja, Ecstasy, dat klopt. :)

oh, gelukkig toch nog ingetuned. (2e lezing ging ik twijfelen)

上意討ち 拝領妻始末
Wow. Harakiri van Masaki Kobayashi wordt altijd gezien als zijn meesterwerk. Deze film uit 1967 is gewoon beter. Alles klopt. Toru Takemitsu natuurlijk met de trommeltjes. Een uitputtende reeks prachtige zwart-wit shots voor een pessimistisch verhaal met een subtiele opbouw. Aan het begin lacht de oude samoerai Isaburo Sasahara dat de afgelopen jaren van vrede maar saai zijn geweest. Dan krijgt hij te horen dat het hoofd van de clan zijn lastige vrouw kwijt wil en of zijn zoon even met haar wil trouwen. Isaburo ziet het niet zo zitten en probeert zich er met een "we're not worthy" uit te lullen. Lukt niet en wat blijkt deze Ichi is een hele leuke vrouw waar iedereen in de familie blij mee is. Door omstandigheden eist de baas haar na een tijd terug en dan begint het subtiele heen en weer dreigen wat in het laatste half uur pas resulteert in een geweldsexplosie. Geweldig geacteerd door iedereen al is er maar een baas en dat is de oude Mifune, hier een en al subtiliteit.

Toru Takemitsu natuurlijk met de trommeltjes.

hihihi.

After the Screaming Stops
''This sounds so incredibly rehearsed' Het moet haast wel een kenmerk van muziekdocu's zijn, dat het altijd allemaal zo spinaal fictief lijkt. Hoe kon ik anders nog nooit van Bros hebben gehoord? Eind jaren tachtig giga, zegt men... Dat noemen ze in 'bestseller theory' een 'fastseller'. Duizenden meisjes kampeerden in de tuin der broers, wachtend op beweging(en) van hun geliefde hype. Anno nu zijn de twee diva's vijftig. Ze rocken bandana's en zonnebrillen, droppen production placements, en wauwelen over vergeving. Niets aan het handje, zou je denken. Het brood-nodige drama zit dieper van binnen, niet in the rise and fall, maar in de eerste minuten van hun leven. Luke kwam eerder en is baziger, maar Matt werd de ster. Intense Luke voelt zich de 'ugly twin'. Jezelf in de ander zien spiegelen, en dan merken dat die externe manifestatie de betere versie is, dat doet pijn. De reünie moet de wraak van Luke worden. Een afgedwongen liefdesverklaring. Met hulp van zijn vrouw (manager, back-up zinger) geeft het hem eindelijk de gelegenheid Matt te commanderen. Iets kan geacteerd ('geef ons scherpte!') beginnen om vervolgens dramatischer te ontsporen dan ooit bedoeld. Soms verkrijgt de malle docu die tragiek. Helaas, de broers herpakken zich, al tranenpersend. Er wil er maar geen vallen. 'I don't think the past helps us in any way.'

Drunken Angel
'Idioot, dat is de blues.' Akira Kurosawa bezoekt de duisternis aan de rand van de stad. Op de straathoek laat een Jandek zijn gitaar jengelen, een minimalistisch doodsbeeld, net als de wereld, en de film. Kurosawa maakt er een medische noir van met een fantastisch hoofdpersonage. Een dronken dokter diagnosticeert de zwarte gaten in longen. Zijn ziel is goed, maar evenzeer zwart. De man heeft wat van het oeuvre van dokter Debrot en WF Hermans ineen. De rationalistische pessimist vormt een onvergetelijk nihilistisch figuur. De term karakterschets doet zijn beste passages nog te kort, de Engelsen zeggen dat mooier: character piece. Gangsters komen langs (met en zonder pieces), en twee van hen nemen langzaam het verhaal over. De wegterende en de terugterende. Met hun 'feodale mentaliteit' wordt de film wel wat gewoner. 'I'll die any old time.' Gelukkig klinkt er veel muziek, en geldt een aloude onverbiddelijke logica. De kernkwaliteit der groten is het kunnen incorporeren van de andere groten. Ik ontwaarde Murnau en vele oude Russen. Preminger, Scorsese en Bergman doen ook mee – of, waarschijnlijker – keken later mee. Gangsters als reusachtige, wandelende kapstokken hangen aan hun laatste restje sentimentaliteit. Tegengewerkt door onwillige deuren, onwillige mensen. En zichzelf. 'Ik herken die navel.'

Takemitsu trouwens ook de soundtrack op The Silence, wat een oeuvre! Al die andere composities er ook nog bij. Ik zou een boxset met de verzamelde soundtracks zo aanschaffen.

Ja, oude Russen doen altijd wel mee bij de moderne Kurosawa.

Ik zou een boxset met de verzamelde soundtracks zo aanschaffen.

Ik ben ook fan :-) Er stond in 2004 een review van 2 cd-boxen met al zijn filmmuziek in The Wire. Dit is de hele serie:

https://www.discogs.com/es/Toru-Takemitsu-Complete-Takemitsu-Edition/release/3751876

Ah kijk! Oh, 1 beschikbaar voor een vriendenprijs van 1.765,78 €.

Oeh, documentaire

Japancd heeft ook losse deeltjes: http://www.cdjapan.co.jp/product/NEOBK-257830?s_ssid=e37cdd5c9895859b6e
Er staat ook heel veel filmmuziek online.

Pro-tip. Bedankt Ik zag ook een 7 cd editie met muziek per regisseur langskomen.

The Scent of Green Papaya
'Leave your things for tonight.' De stille kracht van smaakvolle wereldcinema. Soms is The Scent wat te soft en serviel voor me, maar de openingsscène alleen al biedt meer dan voldoende kwaliteit om zoiets heel toepasselijk (en heel Zen) te vergeven. Daar leidt muziek in, en neemt ons aan de hand, dwalend door een Vietnamese stadsvilla. We komen tot bij rust bij de snarenspeler zelf, de pater familias van een gebroken gezin, een man met een gebroken hart. Dochter is dood, en zelf heeft hij het te vaak in buiten-huiselijke genoegens gezocht. Deze info krijgen we pas later, uit tweede hand, een hardwerkende hand, want er is een nieuw dienstmeisje gearriveerd. De guitige Mui boent en dweilt in de bekende Spirited Away-style. Ze bewondert de insecten, en leert de familiemaaltijden koken, continu steelse blikken werpend op haar nieuwe meesters. Als een handzame, etherische Hsiao-Hsien Hou-film vindt The Scent heel voorzichtig – mierenpas voor mierenpas, speldenprik na speldenprik – het hoopgevende, zelf-ontluikende van de menselijke natuur. Het credo lijkt: wie het kleinste geluid niet eert, hoort niks. Vandaar dat een Sakamoto-achtige pianopingel gaandeweg de snaren overneemt. Na een onvermijdelijke tijdssprong blijkt ook dat geluid functioneel. 'If there's a verb meaning to stir harmoniously, it should be used here.'

Two Rode Together
'Would money influence your decision?' Bipolaire western-film van John Ford, toch al nooit de meest heldere regisseur (het zal de whiskey zijn). Wellicht wilde hij zijn beide klasbakken evenveel aandacht geven. James Stewart, en Richard Widmark (favoriet!) spelen twee oude maten in het Westen. Ze personifiëren ieder een kant van het yankee-cliché. Bounty hunter Stewart is altijd in voor een foute deal. Widmark, de legerman, denkt het Goede te brengen, maar doet dat niet altijd. Nadat de kijker de bekende, niet zo moeilijke en niet zo interessante grapjes van Ford heeft moeten ondergaan – 'I'm pretty funny Jim' – verkrijgt het scenario urgentie, juist wanneer de film tot rust komt. Aan de waterkant filosoferen de twee vrienden wat, en roken een sigaartje. 'Holy smoke. Matrimony.' Voor een western is de film opvallend babbelig, en omdat Ford tijd heeft (en geeft!) krijg je als kijker toch wel weer een nieuwe variatie in hetzelfde. Stewart stem kon ik echter niet meer lijden, en dan zwijg ik nog over de 'unieke' stem van Ford stock actor Devine. Wanneer de indianen verschijnen, slaat de boel echt over. We duikelen van het ene in het andere register. Linkse goedmoedigheid afgewisseld met rechtse rouwdouwerij. Identitaire verwarring alom. En de twee die olijk uit rijden gingen? Ze maken alleen maar defaitistisch ruzie. 'And that's a true fact.'

http://i65.tinypic.com/105nur9.jpg

Varda (1928 - 2019)

ach! Agnes :( de gekste, de grootste. Hoop dat ze niet teveel heeft geleden, en nog op een van haar laatste dagen grapjes kon maken, poezen kon aaien, en rare pruiken en brillen kon rocken :-)

Cleo de 5 a 7 beste nouvelle vague film ever.

The Stendhal Syndrome
Argento heeft echt mega-snoozers op z’n naam maar deze valt daar niet onder.

Support The Girls
Een snapshot uit het leven van de manager in een Hooters-achtige bar. Doet me denken aan Tangerine maar meer honkvast en minder outrageous.

The Unnamable
Quando Alice ruppe lo specchio (Touch of Death)
De eerste naar Lovecraft en de tweede Fulci-gore waar goede smaak ver te zoeken is maar wel lekker cheesy 80s stuff waar het vooral draait om de special fx.

Chopping Mall
Nog meer 80s cheese, nu met een stel op hol geslagen bewakingsrobots die een groepje jongeren opjaagt en afmaakt in een mall.

Orphan
Een adoptiekind blijkt duistere plannen te hebben. Het kind in kwestie heeft van begin af aan iets engs maar ze heeft pa al om haar vinger from the get go. Goede sfeer en spannend.

The Dirt
Meh, doe mij maar Lords Of Chaos met alles wat er op aan te merken is. Ik werd in het boek al snel moe van de androcentrische sex en drugs en nu hoor je de nogal saaie rock ‘n’ roll er ook bij.

Vox Lux
Dit is interessanter, de muziek van wijlen Scott Walker is fraai, Sia deed de popsongs. Het gaat namelijk om een popster met een trauma en hoe dat haar achtervolgt. Nog niet helemaal uit hoe het pop en terrorisme wil verbinden (want dat wil het) maar dat mag de pret niet drukken. Mooi gemaakt met mooie details in beeld en geluid (het kale microfoongeluid van de performance aan het eind geeft die stadionshow een hele rare vibe bv.). Leuk Imperial Triumphantshirt ook.

En ik had me weer eens niet echt ingelezen en ging naar Vox Lux kijken op de vrijdagavond na Christchurch. Ik had alleen opgepikt dat Scott Walker (op dat moment nog bij leven) de muziek had gedaan, maar dat thema voelde dus wel erg actueel.

Chopping Mall

lol!

erg veel grote namen in Vox Lux zie ik, moet meteen aan de Ariane Grande show denken ook. Intrigerend. (najaar, derhalve) :P

Трудно быть богом
Zo dat is ook doorstaan. Ik had wat vreemde verwachtingen van Hard to be a god, Bronmateriaal van de Stroegatski bros dus ik dacht dat het een jaren 70 film zou zijn, en in kleur. Maar goed, uit 2013 dus en in stemmig zwart-wit, wat misschien wel beter is gezien de rivieren aan lichaamsvloeistoffen die spuiten, bubbelen, opdrogen en geruild worden in bijna 3 uur. Het sciencefictionaspect is eigenlijk alleen maar inkadering voor een trip door de goorste middeleeuwenfantasie ooit. Plot is er verder niet, dialogen zijn vaak onbegrijpelijk (ik gok maar op een grote metafoor voor Rusland dat altijd maar achterloopt en dat Russen er veel meer plezier beleven dankzij allerlei verwijzingen) en het is allemaal wel wat aan de lange kant waardoor het soms wat inkakt (en verrassend weinig olijke seks.) Desondanks een magnifieke film, meteen dat Brueghelachtige beginshot. En zoveel details, dingen die tegelijk gebeuren, kleine verrassingen, dat ik me echt afvroeg "hoe verzin je het?" Fijne verzameling vintage koppen ook. Onfris anders.

word!

(of eh pravda)

een van de meest ongelukkige films die ik - onwetend - aanzette, toen ik een keer griep had. :o

Ha, echt zo'n film die oneindig lijkt wanneer je griep hebt. Vraag me af of hij hier ooit in de bioscoop heeft gedraaid, want ik heb dat dan mooi gemist en toch wel een film waarvan je uiteindelijk iemand tegenkomt van "wat ik laatst toch heb gezien!"

Resolution
'Don't play that.' Het bleek zowaar een goed idee om deze budgetloze voorganger van The Endless pas als tweede (en dus als prequel) te kijken. The Endless heeft weliswaar de helderheid, het betere acteerwerk, en de spectaculaire actie, oftewel, in bourdieuske termen, al het kapitaal dat kapitaal aantrekt. Resolution daarentegen bestaat gewoon fijn uit gebabbel – gemok van 'Jay en Silent Bob'. Een enkel lynchiaans segment uit The Endless wordt hier de hele film. De crackhead wordt door zijn beste vriend ('Mike Danube and shit') vastgebonden. In de bouwval waar deze cold turkey plaatsvindt, beginnen vervolgens vreemde objecten te verschijnen. Mediadragers, meta-levensdragers, eigenlijk. Ze laten zien wat er is gebeurd en gaat gebeuren. Soms vond ik deze freaky verdubbeling zelfs nog wat al te subtiel 'geshowd'. Van slapen komt het voor de vrienden nooit meer. The loop wants you in the loop. Een intrigerend zijpaadje vormen de indiaanse verhuurders van het krot. De aanwezigheid van de reservaat-schaduwstaat maakt het allemaal extra ongemakkelijk, en slim bizar. Het land dat niet bestaat, van het volk dat werd uitgeroeid. Opnieuw, meer suggestie dan werkelijkheid, maar toch wel een slimme touch. Ik hoop dat de makers nog een paar vervolgen maken. Een universum in elk genre. 'I study man, but I prefer not to be with him.'

Lazzaro Felice
'Wolf of geen wolf, de haantjes ontbreken.' Fijn werk van Alba en Alice Rohwacher, wederom. De Firenzische zussen zoeken het dit keer in een meer klassieke vorm, en bereiken die dan ook nog via een paar traditionele schijnbewegingen. Paradox! Eerst oogt Lazzaro Felice als de archetypische Italiaanse plattelandsfilm. Sappelen in totale armoede, slechts het slachten van een beest ontbreekt. Ik mag dat type graag, maar verwacht meer van Rohrwacher. En zo geschiedde. Lazzaro is niet voor niets gezegend met die naam. Hij lijdt op katholieke wijze. De scene waarin hij koortsig in het hok dat huis heet, door ieder familielid wordt aangeraakt, is bekeringswaardig. Het maankind leeft ook zonder mirakels in een wonderlijke omgeving. De troefkaart komt uit de mouw wanneer een mobieltje afgaat, weg fifties! Wanneer Lazzaro zijn Lazarus-ding doet (zo voor de hand liggend en toch zo schokkend) ontvouwt zich een parabel – politiek met mens en dier, en de bij-bel bij de hand. De wending werkt fabuleus, maar zoals voor iedere parabel geldt, heft het de magie ook op. Zodra het duidelijk is, moet het ook klaar zijn. Rohrwachter raakt al te verliefd op haar ideeën. Doordat de punt steeds gemist wordt, wordt de pointe van het surrealisme ook minder. Een groot probleem is dat niet. Vastzitten heeft zowel wat tragisch als wat moois. 'Ze kan haar kont niet bewegen.'

The Endless
Dan toch maar de Ludo-volgorde. :) Erg leuk mysterie met een goede combinatie van broers. Laat de dingen lekker onverklaarbaar. Niet een film die me nu heel erg aan het denken zet maar juist de ervaring zelf is. En ja, ik voelde de Boards of Canada-vibes ook (gaat de goede kant op met de indie soundtracks de laatste jaren.) Verfrissend.

wijs :P

het einde had wat cynischer gemogen voor mijn gevoel. Maar die caleidoscopische visuals en lava-torens, de bom. :-)

Vive l'Amour
'Ik kwam via de deur naar binnen.' Wegdroomfilm in de goede zin des woords, niet naar iets anders, maar richting de film zelf. Een niet-wereld die verdraaid veel op de wereld lijkt. Tsai Ming-Liang registreert scherp hoe onze samenleving automatiseert en anonimiseert. Iedereen (be)studeert, niemand doet, de camera's kijken toe. De Taiwanese regisseur volgt een stille driehoeksverhouding. Dame uit makelaarsland valt voor jongen van de zwarte markt. Een 'kantoorknecht' observeert en onaneert. Aan vervelende baantjes ontsnappen blijkt niet zo gemakkelijk. Het stille schaduwspel van de liefde wordt in een eerste, rustige seksscène gespeeld, vol van navoelbare huid op huid. Belangrijker dan de vele wanhopige pogingen tot de-automatisering van het eigen leven – zelfs het ophangen van reclameborden krijgt voor even iets erotisch – is de opmerkelijk rake analyse van de huidige tijd. Ligt het kapitalisme in Taiwan 25 jaar voor? In elk geval is de zeitgeist al in alles aanwezig, van workouts tot foodtrucks, en de huizenbubbel. Allemaal zelf-wekerij, rimpel voor rimpel. Bijna zonder tekst legt Tsai de pijnpunten bloot. Spreken heeft weinig zin. Ik denk zelf(s) dat er een tachtig minuten cut mogelijk zou zijn waar ook het Laatste Woord uit geschrapt zou zijn. Een massa aan stads-eenzaamheid, van het bankje zonder troost. Geen genade. 'Te koop'.

Newness
'Maybe love is not enough.' Afzetter van het jaar. Ik moest 'm in blokjes van twintig minuten doorworstelen. Toch interesseert het swipe-onderwerp me wel, de ADD van onze samenleving, allang door Lasch gesignaleerd. In Amerika lijkt het nog een tandje erger, matchen op Tinder is daar echt enkel DTF. ('En door', zouden Nederlandse dames dan zeggen.) Intimiteit? 'Ho', maar. 'We kinda just met.' In de film 'vinden' twee irritant mooie mensen elkaar. Hij met grote ogen en lege konijnenblik. Zij met Bjork-accent en het gezicht op standje verontwaardigd. Urenlang bekken de twee elkaar af, gefilmd in een Barry Hayze. De shady visuals weerspiegelen de aswolk van zelfkwellende 'wat ben ik zielig'-weemoed. Nog veel irritanter dan Bokkeh (die hadden recht tot klagen). Enige tijd brengt men relatietherapiehandboeklessen in praktijk. ('I want a threesome'.) De eindeloze onderhandelingen vervelen, al zijn er wat waarheden te vinden. Een open relationship is oké, maar 'friends are complicated'. Oftewel, helemaal niet open. Of wat te denken van deze: man biecht een moeilijk verhaal op aan een bekende, ze heeft er zelf naar gehengeld. Zij bemerkt plots de friendzone. 'I don't think I'm the right person to tell...' Op het laatst zweemt na Tinder de even tijdelijke kinder-oplossing. But that's another movie. Thank God. 'You said that so sad.'

天然コケッコー
Nobuhiro Yamashita (van Linda Linda Linda en Tamako in Moratorium) verfilmde een populaire manga over de jeugd op het platteland. Dat ziet er jaloersmakend mooi uit. Vijf meisjes en een jongen van uiteenlopende leeftijd vormen een complete school en krijgen op een dag een nieuwe leerling, Hiromi, uit Tokio. Er lijkt de rest van de film niets bijzonders te gebeuren, iedereen doet zijn ding een beetje terwijl Soyo en Hiromi tergend langzaam een item lijken te worden. Er is een soort zijplot over de stoere moeder van Hiromi die ooit een relatie had met de vader van Soyo, maar niets wordt uitgespeld of tot een climax gebracht. Dingen gebeuren gewoon. Wellicht iets te lang voor zoveel eenvoud (hoe mooi ook gefilmd) al wordt de film kabbelend tot een fijn einde gebracht met een melancholische blik op een wereld die gaat verdwijnen.

The Parallax View
Zo'n ontzettende thuiswedstrijd dat ik er lange tijd van overtuigd was dat ik hem al had gezien. In zijn ongegeneerde overdrijving de Ultieme Amerikaanse Paranoia Film (al was Pakula's volgende film All the President's Men in zijn realisme beter en spannender.) De film doet heel veel goed: de cinematografie is echt jaren '70 Hollywood vakwerk en Beaty doet weer heel bescheiden zijn domme dude ding, wat perfect werkt want een iets slimmere figuur had zijn lot zien aankomen. Het is een mooi sfeerbeeld van Amerika in die onzekere jaren maar schiet ergens teveel door, de bad guys zijn net te perfect en komen overal mee weg (wellicht om de boodschap goed er in te rammen.) En de veelgeroemde Paralllax-scène kwam op mij wat ouderwets over (iedereen weet nu wat je probeer te flikken door beelden zo te mengen.) Maar ergens voorbij de cynische simplificatie ook een waarschuwing over wat er gaat komen: die hele geestdodende mix van bedrijven, architectuur, psychologische tests, media, computers. Beaty laat niet voor niets in begin achteloos de term 'future shock' vallen.

bizar kan me er eigenlijk niets van herinneren. Die film valt zo samen met Amerika dat ie in een void van realiteit dondert wellicht. (Benieuwd naar 天然コケッコー )

Love & Pop
'There are people whose fathers have changed twice.' Bijzondere film, al is het maar om hoe een doodgewoon onderwerp, bijzonder ongemakkelijk wordt gemaakt. Het is examentijd voor vier Japanse scholieres. Op het oog hebben ze het coming of age-leventje van iedere zeventienjarige (heldin). Lekker aan de wandel, pubervragen, puberdrama's. Maar dit is Japan, waar de dingen altijd net even anders kunnen (en mogen) gaan. Het fenomeen 'play-date' doet zijn intrede. Misschien lag het aan de Franse soundtrack (Debussy! Satie!), de bespiegelingen over tijdsverloop (Ri-Coeur!) en de ultra-subjectivistische shots (Marker!), maar zelfs het woord play-date, kieperde alweer luikjes richting Tati open. Playtime, date time. De meisjes gaan met weirdo's op stap en de kijker krijgt het allemaal zonder voorbehoud te zien, vanuit alle hoeken en standen. Upskirts passen nog bij de uniformen, maar wat te denken van de bijzonder antropomorfe POV-shots? Het bord spaghetti kijkt mee, en gaat naar binnen. Op zoiets zou Gaspar Noe (nog een Fransoos!) nou nooit komen. Tijdens goedmoedige momenten neigt het naar een Beastie Boys-videoclip. Later worden de druiven zuurder. Ik werd er een beetje verdrietig van. Ook bij mij kwam die camera dus binnen, onaangenaam diep. 'We gaan de film niet kijken, we gaan alleen maar de Videoland-schappen af.'

The Saddest Music in the World
''Don't tell me you live here and you don't know it.' Een groot fan van Guy Maddin zal ik nooit worden, dat kan met zekerheid worden gesteld wanneer zelfs de hulp van grootheid Kazuo Ishiguro hem hier niet redt. Die dekselse hyper-epileptische editing ook altijd. Toch is The Saddest Music wel anders, meer plot-gericht. De retro-beelden-tombola verwordt hier tot vrolijke satire op showbizland. In tijden van depressie houdt een Canadese stad een Spel zonder Grenzen, een Pop World cup (iets voor de blogosphere). Wie maakt de zieligste muziek? Zoiets moet de bier-omzet ten goede komen, denkt Isabella Rossellini. Noem het kijk- en luistergeld in natura. Door haar aanwezigheid – plus die van een ziener-dwerg – piept Lynch snel tevoorschijn. En dan heb ik het nog niet over het lollige lichaamsdelen-motief. In de surreële stijl van Boelgakov verzamelt de wereld zich voor een ijskoude musical performance. The American Ambassador of Sadness weet daar wel raad mee. Te gniffelen valt er genoeg, en van charmante, plotse kleurmomenten (in een zwart-wit stemming) krijg ik zelf ook bierbenen. Wat ontbreekt, is goede muziek. Wellicht postmodern bedoeld, maar geen van de liedjes maakte mij verdrietig. Dan rest humor op hoge pootjes, wegtrippel-end richting verveling. 'We don't know if he's in a coma, or just very,very sad.'

Die film valt zo samen met Amerika dat ie in een void van realiteit dondert wellicht.

LOL. Het is zo'n rare film, ergens te flauw maar ook weer lekker grimmig. Zoals je ooit schreef Antonioni is nooit ver weg, een soort comic Antonioni eigenlijk.

Ach ja, Love & Pop. Heel speciaal en ik vermoed veel te weinig gezien.

schijnbaar ook alleen in een verminkte versie (zelfs qua beeldkwaliteit) op dvd uitgebracht... (Love & Pop)

Cléo de cinq à sept
Nouvelle was het al niet meer, maar dat vague viel me mee. Heb me prima vermaakt, nog maar een paar van deze Varda bekijken.

Possum
Britse horror, over een man die worstelt met demonen in de vorm van een enge pop en een koffer, met muziek van BBC Radiophonic Workshop, hoewel geen vroege synth- en tape-experimenten wel een bijzonder aspect van deze film.

Hevi reissu (Heavy Trip)
Finse metalhumor, beetje cliché en erg light weight en ondanks de legit shirtjes ook veel dingen waar ik me als metalhead een beetje aan ergerde („luister naar de blastbeat” … dat is geen blastbeat!).

Zombie Bloodbath
Super low budget zombiefest. Kan nog wel enige bewondering opbrengen voor de dedication van de makers maar toch écht geen goede film.

Blackaria
Franse sleazy neo-giallo, die dingen goed doet (mooie vrouwen, goede fx, meestal goede muziek) maar ook dingen fout (lolliesabbelende inspecteur die alles even samenvat, rare editing en cameravoering en beeldkwaliteit). Maar goed, Amer was ook een aardig begin.

soms (heel soms) ben ik benieuwd hoe je überhaupt van het bestaan van Zombie Bloodbath weet :P

A Simple Favour
'I'm gonna have to slap the sorry out of you.' Helikopterouder meets queen bitch, in deze serieus spannende satire. Het kan vanaf het begin allerlei kanten opgaan, het gaat ook alle kanten op, en toch heb ik nog wat wegen gevonden om over te mokken. De seventies chique intiteling is bijvoorbeeld overbodig, of men had Pink Panther in moeten huren (cat fight!). Vlogster Anne Kendrick doet als weduwe alles voor haar kind. Op het schoolplein treft ze de Madonna-achtige Blake Lively. Die doet alles voor zichzelf. Een match in heaven derhalve, en een moord hangt al snel in de lucht. Ik ging helemaal voor een Fincher-parodie. Probleem. Hoe meer wendingen, hoe minder de komedie werkt. (Is een echte komedie een eenbaansweg?) De film gelooft teveel in haar eigen drama. Stel je voor dat het scenario zichzelf had geconfronteerd met de onzin van de twist-rollercoaster. Nu gebeurt dat pas in de (wél leuke) aftiteling. Had men bijtijds de meta-weg gekozen, dan kon het een soort Adaptation worden, verdachtmakingen over en weer, bovenal aan op moord beluste scenaristen. De one-liners over kids met 'play dates' blijven echter het doel raken. Ik kreeg als teetotaller trek in alcohol. Corecte mom vibes dus. Vervang de kut door augustijnse boom. Poëzie van het schoolplein. Voor je het weet zit je 'ballsdeep in my best friend'.

Megane
'Wanneer je je verdwaald begint te voelen, nog een paar minuten doorrijden.' Meesterlijk spel met Japanse clichés. Ik snap de veelal negatief gestemden recensenten best – Kamome Diner kriebelde – maar ze zaten er hier naast, door niet te zien hoe juist het cliché-gebruik, op een volkomen open en achteloos vertrouwen in eigen tempo en stijl spreekt. Aan een Japans strand keert ieder jaar de Aardmoeder terug, die te midden van real life Ghibli-landschappen de lente doet beginnen. Een gastloos hotel vult zich met mindfulness. Alles dat je met aandacht doet, kan niet hermetisch meer zijn, want je opent je er juist dan voor. Er wordt gekookt en geschranst, en 'geschemert'. Langzaam kruipen de mensen uit hun schulp van een zelfgezocht vakantiemoratorium. De camera zweeft er als een wolk boven, signaleert hoe eenvoudige metaforen (weg van het kapitalistische hotel!) voorbij het 'conceptu' richting einder kringelen. A la recherche du temps qui passe. Elke opmerking wordt belangrijk. Een terzijde als 'there are no cute boys in my class', is niet alleen niet waar het eerst op lijkt, maar daarna ook nog meer dan dat wat het wel blijkt. En net als de laatste akte een overbodige dreigt worden, in een aangename overpeinzing van het Niets, dondert Alles de diepte in, die van de azuurblauwe oceaan. Wat een gedicht, wat een mysterie. 'Mir ist bewusst was Freiheit bedeutet.'

Wat een gedicht, wat een mysterie.

[op fluistertoon] Wat een film!

soms (heel soms) ben ik benieuwd hoe je überhaupt van het bestaan van Zombie Bloodbath weet :P

Komt langs op My Duck Is Dead. Daar vind je ook zaken als Dickhole Antfarm (maar ik heb m'n tax wel bereikt, qua Bill Zebub).

Elizabeth Harvest
Echte eye candy met mooi uitgelichte interieuren, droomsequenzen en stylish camerawerk en outfits. De soundtrack (van Rachel Zeffira van Cat's Eyes) is ook zeer deftig. Had wat mysterieuzer uitgewerkt kunnen worden, het mysterie wordt al vrij vroeg uitgelegd. Maar puur esthetisch fraai genoeg om dat op de koop toe te nemen.

ahh ja Duck is Dead. al een tijd niet geweest (vermoedelijk goed voor mijn nachtrust)

[op fluistertoon] Wat een film!

:-) bizar dezelfde recensie ook van ons beiden. Net nonnen in een klooster.

High Life
Claire Denis doet een gooi naar Euro SF glorie. Robert Pattinson (en een onherkenbare Andre 3000 van Outkast) gaat zijn Twilight partner Stewart achterna richting de arthouse als veroordeelde gevangene die de kans krijgt om met lotgenoten richting een zwart gat te reizen. Heel tijdig gezien de eerste foto ooit van het fenomeen. Hier trouwens best realistisch nagedaan (in tegenstelling tot veel van de natuurkunde.) De claustrofobie en de verveling van het ruimtereizen wordt prima neergezet alhoewel me dat als kijker ook wat ongedurig maakte (ik zat maar te draaien in de bioscoopstoel.) Pattinson blijkt met een babydochter opgescheept en in terugblikken komen we erachter hoe dat is gekomen. Juliette Binoche doet het verplichte arthouse kinky ding in een soort masturbatiekamer en is verder als semi-geflipte scheepsdokter bezig met een compleet nutteloos broedprogramma. Het einde is wel aardig maar ook niet meer dan dat en verder weet ik het niet zo goed. Ik vermoed een grote metafoor, maar daar hou ik sowieso niet zo van. Wel een prima soundtrack voor een sciencefictionfilm.

What We Do in the Shadows
Mockumentary over Nieuw-Zeelandse vampieren, geregisseerd door Jemaine Clement en Taika Waititi die meteen ook twee van de hoofdrollen op zich nemen. Waititi is altijd goed voor droge humor en gaat dan ook geduldig alle vampierclichés af. Echt leuk wordt het als de groep samenwonende meesters van de nacht het nachtleven van Wellington induiken. Amusant, maar Waititi is op zijn best als hij de melancholie van het loserdom opzoekt (Eagle vs Shark) en dat is hier compleet afwezig. Wel een schattig einde trouwens. Film is alweer 5 jaar oud maar in zijn algemeenheid is het genre mockumentary inmiddels wel played out en niemand gaat C'est arrivé près de chez vous ooit nog overtreffen.