Filmforum

omdat mensen nu eenmaal graag lopen te zieken.

Zie ook het oeuvre van Cyrus Frisch.

Naked Lunch (David Cronenberg, 1991)
Twee euro voor deze dvd op een oranje rommelmarkt en de vage herinnering dat deze Cronenberg iets met Ornette Coleman te maken had waren genoeg redenen voor aanschaf. Vanavond dan eindelijk bekeken. Wat een trip! Schrijver/kakkerlakverdelger raakt in een complot/bad trip verzeild, dat hem naar Interzone (Noord-Afrika) brengt. Minder algeheel filosofisch dan wat ik van Cronenberg ken gaat dit vooral over schrijven. En drugsgebruik. En het leven van William S. Burroughs. Bijzonder fraai, hoe hier het ongeloof wordt uitgesteld ('the suspension of disbelief'). Peter Weller is geweldig gecast: uitgestreken hoofd, grote ogen die nooit knipperen - precies de stoicijnse blik die je nodig hebt om in dit verhaal gezogen te worden (en te blijven). Knap hoe elegant Cronenberg weet te laveren tussen hallucinaties en realistische vertelling. Naast characterdriven en plotdriven kan ik me nu een nieuw criterium voorstellen: propdriven. De schrijfmachines in deze vertelling zijn werkelijk personages van vlees en bloed, die dwars door je ruggengraat gaan (om het maar even Cronenbergiaans te stellen). Writer's block voelt nooit meer hetzelfde, na het zien van deze film.
Toch.. zit er naar mijn smaak nog iets teveel plot in deze Cronenberg. De samenzwering wordt te expliciet gemaakt, in scene's die daardoor meteen de spanningsboog verslappen. Tegelijkertijd is de wijze waarop Cronenberg het leven van Burroughs versnijdt met de bugpowderaddict wel weer raak en spannend. En Coleman blaast een duchtig woordje mee in de eerie ambiance van deze film.

Is Cronenberg hier al ter sprake geweest? In het groene-archief vond ik een prachtig stuk van Karin Spaink over de klasse van Cronenberg, maar wel licht verouderd (handelend over Crash). Heb alleen The Fly en eXisTenz gezien, welke dien ik direct nog te bekijken?

U riep? Cronenberg de Oude, de shockmeester van weleer dan denk ik Shivers (met shockerende beginscène die tegenwoordig onmogelijk is te filmen, verder zit alles wat Cronenberg goed maakt er al in: moderne architectuur, sex, virussen, bloed.) Rabid is een vrij goede epidemie film maar een van zijn meesterwerken is The Brood (1979), een van de mooiste en natuurlijk vreemdste/goorste films over echtscheiding. Videodrome is natuurlijk zijn andere meesterwerk, die moet je eigenlijk meteen gaan zien. Een van de beste films ooit.

Ik denk dat met The Fly Cronenberg de Oude steeds meer plaats ging maken voor Cronenberg de Auteur. Met wisselende resultaten, Dead Ringers en Crash (samen met eXisTenz) zijn de beste uit deze periode.

Cronenberg die horror/SF achter zich laat (zijn laatste drie films) is helaas een aanfluiting.

Oh ja, zijn hele vroege Z/W werk Stereo mag ik ook erg graag.

die typemachines in Naked Lunch zijn fantastisch, het design is sowieso het beste aan die film.

van Cronenberg heb ik verder vrij weinig gezien (Eastern Promises, sterke rol van Viggo verder niets) The Dead Zone (zie hierboven ergens, dat 3 verhalen in 1 vind ik nog steeds niet zo, maar heeft sterke momenten en Christopher Walken is altijd leuk)
en the Fly maar die durfde ik destijds niet af te kijken als 11-jarige :)

Ik zag enjoy poverty ook, en vond het wel aardig. Zijn 'statements' zijn vervelend en inderdaad uitgekauwd, maar zodra hij de zaak heel economisch en plastisch ging aanpakken, werd de film juist interessant. En moreel gezien misschien ook het meest verwerpelijk, omdat hij de Congolezen duidelijk misbruikt voor pijnlijke scènes. Een film is niet alleen goed als het ook moreel volledig puur is, toch?

Ik vond de shockfactor uiteindelijk zeer meevallen, juist door de vervelende morele oordelen van Martens waarmee hij zich 'aan de juiste kant van het debat' probeerde te plaatsen. Die schokkende plaatjes van de neonlicht-installaties blijken na het kijken van de film gewoon een chaotische, mislukte poging tot ontwikkelingssamenwerking 2.0.

Blowup
My very first Antonioni! En nog in 't Engels ook. Qua strak design doet het wel denken aan Bertolucci en Kubrick, die mime-troep die de cirkel rondmaakt in de film heeft wel iets Clockwork Orangigs. Voorkennis kan een extra laag in de film aanbrengen, ik wist dat er iets was met een toevallig gefotografeerde moord, dus denk: dat zal dan wel in de eerste vijf minuten gebeuren, waarna de fotograaf in een com-plot belandt. Niks van dat, we zien het narcistische (maar ook wel coole) eikeltje een uur lang zijn normale leventje leiden en pas dan gebeurd het. In een parkje, waar de wind al omineus ruist. Vervolgens gebeurd er eigenlijk weer niks, de arme jongen raakt afgeleid door wat groupies. Hij doet me trouwens sterk denken aan Lucky Fonz III. Ik krijg er niet veel over gezegd, maar een mooie film is 't wel. Heeft op 't laatst ook wel een Eyes Wide Shut/After Hours paranoia.

Bound for Glory
Leek in 't begin op weg naar een superfilm, maar zakt dan weg naar een (nog altijd fijne) biopic. De opening is magisch. Woody Guthrie leeft in een stoffig dorpje, hangt doelloos rond, pingelt wat op gitaar, functioneert als een soort waarzegger en geneest mensen als ware hij een Christusfiguur. Op dat moment had ik ook nog niet door dat echt over dé Woody Guthrie moest gaan. Het leek eerder I'm Not There met een verzonnen mythe rond zijn "persona". Het is de tijd van de Depressie dus vertrekt Guthrie, overigens gespeeld door, jawel, David Carradine, naar Californië. Dat betekent rijden en knokken in boxcars en de sfeer van Steinbeck's Grapes of Wrath, begeleid door een zoet Cavatina-pingeltje op de soundtrack. Guthrie belandt in een armoedig tentenkamp, waar hij de geest ziet door een vakbondsman. Hier, zo ongeveer na driekwartier, begint voor mij de gewone biopic, met struggles op alle vlakken, terwijl Guthrie voor de goede zaak vecht. De man wordt steeds irritanter, zijn sullige goeiigheid uit 't begin is verruild voor betweterige koppigheid (ook al heeft ie natuurlijk 't gelijk aan zijn zijde) De film verwijst niet expliciet naar zijn latere ziekte, alhoewel dat wel een verklaring zou kunnen zijn voor zijn agressie en grilligheid. Recap: het eerste stuk emotioneert, daarna kabbelt 't degelijk. Vingertje: wel een film die de meeste bezoekers van deze site zou moeten aanspreken.

Two-Lane Blacktop
Coole erg minimalistische cultklassieker. Olaf zei er hierboven eigenlijk al alles over. Twee gasten (de volkomen apathisch acterende Dennis Wilson en James Taylor, maar dat vervreemdende past wel) trekken in hun getunede Chevy door Amerika hun centjes verdienend in straatraces, of moet ik zeggen Racing in the Street! (Alhoewel dat nummer niet te horen is) Ze pikken uit 't niets een meisje op, de tragische Laurie Bird die later in 't appartement van Art Garfunkel zelfmoord pleegde. De held van de film, en de man die 'm maakt, is echter Warren Oates. Hij is magnifiek als een zogenaamd coole gast in een dure racekar. Hij dist 200 verschillend levensverhalen op, stuk voor stuk gelogen waarschijnlijk, veel praatjes, klein hartje. Ze besluiten tegen elkaar te racen, maar in een atypische film is 't hele race-aspect totaal onbelangrijk. Het gaat eerder om de stilte, doelloos rondhangen. Best unieke kijk-ervaring (zeker voor een Amerikaanse) film al blijft er (niet zo gek in een film over niets) niet veel hangen.

Passion Fish
Ik begin het basisniveau van John Sayles door te krijgen. Hij levert altijd redelijke kwaliteit, volkomen onafhankelijk ook, maar ik vrees dat ie niet al te vaak boven zichzelf is uitgestegen. Zijn films lijken geknipt om voor 3 euro in een uitverkoopbak te worden verkocht. Niet omdat ze slecht zijn, maar juist omdat als de synopsis je aanspreekt je er eigenlijk geen buil aan kan vallen. Passion Fish begint in een revalidatiekliniek, die we gelukkig snel verlaten. (Dat kennen we al uit o.a. The Waterdance) Een gedeeltelijk verlamde soap-actrice verhuist dan maar terug naar haar geboortegrond Louisiana, waar ze wordt verzorgd door een zwarte verpleegster. De twee ontwikkelen een band (de verpleegster heeft natuurlijk ook krassen op de ziel) en de actrice ontmoet de mensen uit haar jeugd, waaronder een swamprat die wat op HD Stanton lijkt. Sayles is geen groot dialogenschrijver, maar zijn personages zijn wel mooi rond. Monologen kan ie vreemd genoeg dan weer wel, merken we als een typisch alcoholisch southern oompje van de actrice langskomt.

slechtste soundtrack ever trouwens in dat Passion Fish. inspiratieloos kortstondige gitaarladdertjes. (lees hier trouwens dat Sayles beinvloed was door Persona van Bergman, de plots komen ook wel wat overheen, maar ik had 't niet gemerkt)

Blowup zou trouwens wel hebben geprofiteerd van een betere soundtrack, wat erin zit is best ok hoor (van Herbie Hancock en de Yardbirds spelen nog voor een grotendeel stokstijf stilstaand publiek) maar wat contemplatieve momenten waarop de fotograaf rondrijdt hadden wel iets orkestraals ofzo kunnen gebruiken.

hadden wel iets orkestraals ofzo kunnen gebruiken.

Flikker op man! :) Als ik ergens een takkenhekel heb is dat alles tegenwoordig wordt dichtgemetseld met die schijtorkesten..."je voelt nu WANHOOP!", "nu voel je LIEFDE!", "Nee! DE ORKS KOMEN ER AAN!"

Voor Orks wil ik Burzum.

Vanzelfsprekend. :)

niet orkestraal in de zin van muzak, maar wat tinkelende Howard Shore-motiefjes :)

maar stilte past wellicht beter bij de koele (en coole) sfeer van de film.

@Ludo: van Blowup is het maar een kleine stap naar Blow Out (Brian De Palma, 1981). Of had je de al gezien?

Olaf noemde Departures (Oscar in de categorie Beste Buitenlandse film) hierboven op 30 maart 2009 al een draak. En terecht.

Blow Out (Brian De Palma, 1981)

wel net genoteerd al geloof ik, werd genoemd in het Movies Black Book. (of het was een andere DePalma klassieker van begin jaren '80, nog even nakijken)

Blow Out is cool.

Blow Out is voor de helft cool, de afwikkeling is weer op zijn De Palma's om te janken.

De afwikkeling is ook cool :-) Maar Blow Out is voor mij dan ook jeugdsentiment.

Dressed to Kill was 't dus die al op de lijst stond. deze kan er ook best bij.

Prince of the City
Sidney Lumet legt ons hier een vuistdik politiedossier voor, inclusief naamkaartjes. Prince of the City is de realistische versie van Serpico, geen heldendaden maar een cop (Treat Williams) die schijnbaar zomaar de corruptie aan de haak wil stellen en samenwerkt met de interne onderzoeks-afdeling. Hij wordt gewired en begeeft zich dan in 't wespennest. Een probleem: hij wil zijn maten niet verraden, mar langzaam maar zeker wordt ie daar wel toe gedwongen. Ik zit altijd een beetje te kiften op Goodfellas, dus dan kan ik nu ook wel doen, ik vind dit eigenlijk een film die beter de dilemma's schetst van een politierat zijn. De paranoia en in zekere zin de nutteloosheid. Je wordt gebruikt en uitgeknepen en uiteindelijk zit je zelf in de problemen.

Les Demoiselles de Rochefort
Iets teveel van 't goeie voor mij. Bijna 2 uur aan een stuk liedjes, da's nog 'ns een hardcore musical, er is nauwelijks dialoog. Ik geloof dat ik musicals ook liever in 't Engels dan in 't Frans hoor. Ik denk niet dat je een musical moet gaan samenvatten, het gaat om de liefde, goh, maar een ijzeren wetmatigheid over musicals geldt weer: de mensen in musicals al zingend zo in de wolken dat ze hun ware liefdes steeds ontlopen, net terwijl ze aan 't zingen zijn hoe graag ze die vinden. De grote ster van Rochefort is natuurlijk Gene Kelly, hij is niet eens echt oud maar hij stemt toch melancholisch, zingend in moeizaam Frans (gedeeltelijk gedubt overigens) en dansend of zijn leven ervan afhangt.

Mr. Jealousy
Noah Baumbach blijft een 100% raak score houden, voor mij. En dat wordt met vier films toch wel erg knap. Er is wel een duidelijk verschil in diepte tussen zijn ouder en nieuwer werk. Mr. Jealousy (uit '97 dus oud) is samen met Kicking and Screaming er echt eentje uit de school van Woody Allen. (Whit Stillman is naast Baumbach een andere goede leerling, en hun films lijken ook wel wat op elkaar) Zeker omdat hier wat van Stillman regulars rondlopen. (Misschien eigenlijk Chris Eigeman trouwens, maar soit) Mr. Jealousy is Baumbach in een romantische bui, het mag dan over relatieconflicten gaan de algehele sfeer is goedmoedig en licht. Eric Stoltz is Meneer Jaloezie. Hij heeft een lief nieuw dinnetje maar raakt geobsedeerd door haar eerdere vriendje, een schrijver die inmiddels succes heeft. (Dat is dus een dubbele reden voor jaloezie) Via via belandt ie met de man in een therapiegroep, waar Stoltz zich dan voordoet als zijn beste vriend. (Met diens goedkeuren overigens, alhoewel niet vooraf) Dat levert tal van hilarische situaties op zeker als die vriend zich dan ook maar bij de groep meldt en zich voordoet als een versie van Stoltz. Alleen dan met 'n zwaar Engels accent. En een spencer. En pijp.

Misschien eigenlijk alleen Chris Eigeman trouwens

Helvetica
Documentaire over letters, gezien mijn beroep moest ik die wel zien. Erg leuk, veel letterneukers aan 't woord. Dacht altijd dat Helvetica een Zwitsers-achtige naam had omdat ie zo godvergeten neutraal is, maar dat was dan toch weer niet zo. :)

nu is 't ratten-gedeelte (witness projection program) ook maar een klein onderdeel van Goodfellas. bedenk ik me.

(ik raak in de war omdat Prince of the City wel een epos is in die stijl besnorde DeNiro figuren en Italo-maffia)

Jemig, allemaal films die ik nog niet gezien heb. Wat is er toch veel aanbod… Les Demoiselles De Rochefort had ik gepland om deze week in het Filmmuseum te zien, maar die draaide te vroeg in de avond waarna ik koos voor Unspoken van Fien Troch (sterke film waar ik volgende week op terugkom).

Over Helvetica heb ik meer goede dingen gehoord (van vrienden uit de grafische industrie, uiteraard).

Helvetica

Die heb ik gezien.
Leuke docu.

Ik gebruik Helvetica sowieso standaard in teksten en mail sinds ik Mac gebruik (vanaf 1999) en heb het altijd vreemd gevonden dat Windows dit font niet bezit in haar fontbook, ik kies daar altijd Arial wat heel sterk lijkt op Helvetica.
Nu blijkt Microsoft Helvetica dus gejat te hebben en heeft het na miniscule aanpassingen "Arial" genaamd.
Wat heeft Microsoft NIET gejat? lol

Arial or Helvetica? a quiz

Helvetica is de grote-mensen-Arial. :)

7/10 dus, lastig op het scherm, afronding van pixels enzo. In druk valt Arial genadeloos door de mand.

ik ook 7/10 maar je haalt altijd al 5/10 natuurlijk wiskundig gezien. (nou ja niet al-tijd) maarrr.

Lou Reed's Berlin (Schnabel, 2008). Een van mijn favoriete platen dus je houdt je hart vast. Maar dat het zo tenenkrommend zou worden had ik toch niet verwacht. Het grootste probleem is Reed zelf, die het wereldrecord melodieen verminken weer van Adam Duritz afpakt en nog wel een hele tijd in bezit zal houden. Want wat Reed af en toe staat te improviseren tart elke beschrijving. Melodieen en frasering zijn over de hele linie irritant amateuristisch. Daarnaast is de man gezegend met het meest afschuwelijke gitaargeluid dat ik in lange tijd heb gehoord. Zijn solo's op twee noten worden nooit van het niveau Neil Young en ook vergeet hij hier en daar zijn distortion op tijd in te trappen. Lou Reed anno 2007 is een onbeholpen performer die gered moet worden door een uitstekende band. Ook dat lukt maar half. Hier en daar zijn de orkestrale gedeeltes overtuigend maar daar staat altijd weer een onbeholpen zooitje tegenover (Caroline says 1). Kortom, hij had beter Sufjan Stevens en zijn band kunnen bellen, die hadden voor een avondje kippevel gezorgd. Schnabel legt de ellende feilloos vast en monteert er wat beelden onder met acteurs die de driehoeksverhouding sja, noem het naspelen. Het zokn meer sfeerbeelden in de stijl van de foto's in het cd boekje. Na de integrale uitvoering mag Anthony van de Johnsons Candy says zingen van The Velvet Underground. Denk je. Valt halverwege die brombeer weer in om de melodie nog even om zeep te helpen...

Ach jezus, hij besluit met Sweet Jane. Hij krijgt de ritmepartij amper gespeeld. Druktie halverwege maar een distortion in. Gemiddelde gitarist in het achterzaaltje van cafe de Flitz kan de band beter bijhouden.

Dylan, Reed, waarom zijn die mensen toch zo beroemd? Ik hoor de meest verstokte fans altijd klagen over allerlei wanprestaties en zelfs vergoelijken. :)

Omdat die mensen een paar belachelijk goede platen hebben gemaakt in 60s en 70s. Maar ik weet dat die mensen op dit forum moeilijk liggen...:)

Olaf terug en meteen op toeren.

Reed is gewoon een irritante eikel sowieso, is er een plaat NA New York nog goed? Hij had daarna gewoon moeten kappen, maar ja er moet geld binnen blijven komen.

Ja, dat Reed "jullie vinden die klassiekers van mij cool daarom ga ik ze even verneuken" trucje zag ik eens voorbij komen bij de VU reünie. Zielig.

In de jaren 70 was ie live al kut, zo ongeinspireerd als wat en inderdaad wat Olaf zegt, dat gitaargeluid is werkelijk verschrikkelijk.
Gek dat zijn jaren 80 albums New York en Songs for Drella ondanks dat gegeven toch heel goed te pruimen zijn.

Voor wie het niet wil geloven: https://www.youtube.com/watch?v=ZQtv3lhfsZQ

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Dat kan nog veel erger.
(Ik dacht eigenlijk dat dit een 'shred' was hahaha, luister het intro)
https://www.youtube.com/watch?v=foMNiug0WGc&feature=related

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Het gitaargeluid wel - wat dat betreft verdient toch vooral de bassist in het filmpje van Arnout een enkeltje Guatanamo Bay - de rest is inderdaad rampzalig.

Fretloze bas in popmuziek: ik ben voor ogenblikkelijk uitgevoerde lijfstraffen. Gewoon een ambtenaar die het podium van de Melkweg opkomt en er een arm uitdraait.

Uhm, Walk On The Wild Side steunt daar toch behoorlijk op (ik heb me niet aan die clips gewaagd), maar dat vinden jullie ook niks?

@Olaf K.: cut/paste de sopraansax. Huuhhh! Even hoog Patrick Bateman gehalte als Phil Collins. Gewoonweg eng, het verkeerd soort van kippevel genererend. Alsof dat instrument van fabriekswege wordt volgetankt en afgevuld met vaseline. Kan daar geen wereldwijd moratorium op worden vastgesteld?

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

En de juiste oren. :)

Faces
God wat heeft die Cassavetes toch een inktzwart wereldbeeld. Ik werd er (daardoor?) dit keer niet door gegrepen. Faces is documentaire-achtig (naturalistisch) met maar een handvol zeer lange scènes. Typerend is hoeveel er wordt gelachen, maar het is lachen als een soort nep-vrolijkheid. Een professor ruziet met z'n vrouw, gaat samen met 'n vriend op bezoek bij een vrouw (Gena Rowlands) Het is niet helemaal duidelijk of ze nou zijn maitresse is, of een hoer, er worden wel toespelingen op dat laatste gemaakt, maar ze is zo beledigd dat dat wel niet het geval zal zijn. In het andere gedeelte hebben wat huisvrouwen lol met 'n jonge student, nou ja lol, maar dat zei ik dus al.

Ghostbusters
Gezellig, maar ben niet zo van de Bill Murray uit de jaren '80 geloof ik. Cultklassieker Caddy Shack vond ik bijvoorbeeld waardeloos. Dit is wel wat beter, al vind ik eigenlijk nog 't slimst (respect!) hoe je als 't ware de miljoenen aan merchandise opbrengsten al in de film ziet hangen, met dat logo enzo. Grappigst vond ik Aramis als het onderdeurtje (en accountant) en tevens de buurman van Sigourney Weaver op wie hij wanhopig indruk probeert te maken.

Hud
Ironisch: ongetwijfeld een van de weinige keren in zijn hunk-periode dat Paul Newman een door en door onsympathiek personage speelt en toch (lees ik op imdb) werd het personage een held voor opstandige tieners enzo. Hij heeft dan ook schijt aan alles hier. Permanent ruzie met z'n pa, veel (getrouwde) vrouwen in bed en veel drank. Ook z'n jonge neef kijkt tegen 'm op, maar die leert in de loop van de film zijn lesje wel. Nooit eerder een film gezien trouwens waarin mond- en klauwzeer (!!) de katalysator van 't plot is. Zorgt ook voor een concentratiekamp-achtige scene, heb je al snel met dat dieren ruimen natuurlijk. Handige vrachtwagens met grijparmen had je nog niet, nee de arme beesten worden in een kuil gedreven en dan door 10 mannen met geweren afgeschoten. (Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

The Brother from Another Planet
Als E.T in plaats van een rimpelig scharminkel een stoere black brother was geweest had je deze film gehad. Deze Hitchhiker Mos Def-achtige bezoeker van outer space (aan New York) kan namelijk ook machines en mensen genezen alleen door zijn magisch oplichtende handen. Erg lollig uitgangspunt van Sayles, eerste uur is bijzonder amusant, maar dan begint langzaam het idee post te vatten dat Sayles verder geen moment over 't verhaal (of wat voor verhaal dan ook) heeft nagedacht. Er is geen lijn, de personages zijn leuk maar blijven steken in waar ze vanaf 't begin zijn en 't einde is ook onnavolgbaar. Toch is dit wel een leuke film die bijvoorbeeld Hartley's Girl From Monday met gemak verslaat. Van jaren '80 game-machines en kaarttrucjes in de metro wordt ik sowieso wel blij.

(Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

nou ja omgekeerd dus dat dat een symbool is voor de implosie.

terecht vermeldt Olaf hierboven over deze film ook nog huishoudster Alma, da's nog 'ns een karakter, speels, lief, uitdagend met krassen op de ziel.

ook nog even zeggen dat zowel Ghostbusters als Hud een soundtrack hebben van mijn held Elmer Bernstein, maarrrr in beide gevallen valt 't niet echt op. (Ghostbusters heeft wel kekke liedjes natuurlijk, maar die zijn niet van hem)

http://images.amazon.com/images/P/B000055XLV.01.LZZZZZZZ.jpg

En die twee Kraftwerk aliens niet te vergeten. ;)

:D (John Sayles speelde 1 van die 2)

had trouwens gemist dat de Brother ergens aangeeft dat ie zelf een ontsnapte slaaf is. Ik dacht dat ie gewoon bedoelde dat ie achterna werd gezeten haha. (Hij wijst naar een schilderijtje en dan naar zichzelf)

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Uch...het valt wel mee. Het is oersaai natuurlijk, hij HAAT het dat hij het voor de 10.000ste keer moet spelen en dat dan mensen pas echt enthousiast worden, maar het valt wel mee. Ten minste geen "ik ga 'Venus In Furs' tergend langzaam zingen en af en toe waar het niet hoort versnellen." En die "shred" van Arnout is echt veel erger (maar ook wel weer vermakelijk :)

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

Exact, Coltrane speelde ook wel eens op een sopraansax, dat doet echt geen pijn. ;) En zelfs de fretloze aarsrosser heeft zijn momenten op sommige (of is het alle?) Kate Bush platen van de jaren '80. Yep, ik geeft het toe.

Fretten zijn sowieso voor mietjes.

en zwerfsters.